Wzmocniona współpraca (art. 20 Traktatu o Unii Europejskiej oraz Tytuł III Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) to procedura, w ramach której co najmniej 9 państw członkowskich UE jest uprawnionych do zaawansowanej integracji lub współpracy w określonej dziedzinie w ramach UE, w sytuacji, gdy jasnym jest, że UE jako całość nie jest w stanie osiągnąć celów takiej współpracy w racjonalnym terminie.
Umożliwia to tym państwom rozwój w różnym tempie i w różnych kierunkach w zakresie realizacji celów innych niż te realizowane przez państwa członkowskie, które postanowiły nie rozwijać się w dziedzinach będących przedmiotem wzmocnionej współpracy. Celem takiej procedury jest wyjście z patowej sytuacji, w której określona propozycja zostaje zablokowana przez jedno lub kilka państw członkowskich, które nie chcą w niej uczestniczyć. Nie pozwala ona jednak na rozszerzenie uprawnień poza zakres dozwolony przez traktaty UE.
Upoważnienie do stosowania wzmocnionej współpracy przyznaje Rada jako środek ostateczny, na podstawie wniosku Komisji Europejskiej i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego.
Od lutego 2013 r. procedurę tę wykorzystywano w zakresie przepisów dotyczących rozwodów, patentów oraz opodatkowania transakcji finansowych, a także w celu chronienia interesów finansowych UE poprzez ustanowienie Prokuratury Europejskiej (EPPO).
ZOBACZ TAKŻE