21.7.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 170/36

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

a)

skarżąca twierdzi, ze zaskarżona decyzja narusza art. 9 ust. 3 dyrektywy, ponieważ decyzja odmowna winna była zostać podjęta w terminie trzech miesięcy od notyfikacji KPR. Skarżąca powołuje się następnie na uzasadnione oczekiwania, że ewentualna decyzja odmowna zostanie przyjęta w terminie trzech miesięcy, oraz że KPR powinien był zostać uznany za przyjęty z upływem tego terminu;

b)

skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 9 ust. 3 i art. 11 ust. 2 dyrektywy, jako że ogranicza rodzaje zmian, jakie może zgłosić zainteresowane państwo członkowskie, oraz w szczególności ponieważ wyłącza ona możliwość zmian co do ilości przydziałów. W opinii skarżącej dyrektywa natomiast nie ogranicza swobody państw członkowskich w zakresie proponowanych zmian;

c)

zdaniem skarżącej w zaskarżonej decyzji Komisja wchodzi w zakres kompetencji państwa członkowskiego, w rzeczywistości jednostronnie decydując o ostatecznej treści KPR. Stanowi to naruszenie podziału kompetencji z art. 9 i art. 11 dyrektywy, jak i art. 10 WE stanowiącego zasadę lojalnej współpracy;

d)

ponadto skarżąca podnosi, ze nie opierając się na najbardziej reprezentatywnych danych dotyczących emisji, zaskarżona decyzja błędnie stosuje kryteria nr 2 i 3 załącznika III do dyrektywy, co doprowadziło do błędnej oceny faktów;

e)

wreszcie skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza art. 30 ust. 2 lit. i) i kryterium nr 1 załącznika III do dyrektywy, nie biorąc pod uwagę szczególnej sytuacji Polski jako nowego państwa członkowskiego i nakładając na nią bardziej rygorystyczne zobowiązania niż wynikające z Protokołu z Kyoto.