—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/397 z dnia 9 marca 2022 r. (1). w zakresie, w jakim umieściła ona nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do decyzji Rady (WPZiB) 2014/145 z dnia 17 marca 2014 r.;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/396 z dnia 9 marca 2022 r. (2). w zakresie, w jakim umieściło ono nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r.;

—

zasądzenie od Rady, tytułem tymczasowym, kwoty 500 000 EUR za krzywdę poniesioną przez skarżącego;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej i obowiązku uzasadnienia. Skarżący podnosi najpierw, że Rada nie podała indywidualnych, specyficznych i konkretnych powodów dających mu wystarczające wskazówki co do zasadności podjętych wobec niego środków ograniczających. Skarżący jest zdania, że zaskarżone akty zostały oparte na podstawie faktycznej, która nie jest wystarczająco solidna i na niedostatecznie dowiedzionych motywach, których wiarygodność jest jedynie abstrakcyjna. Następnie skarżący wskazuje, że Rada przeniosła na niego obowiązek dostarczenia dowodu odciążającego w odniesieniu do zarzucanych mu okoliczności, odwracając w ten sposób ciężar dowodu, co jest sprzeczne z najbardziej podstawowymi prawami do obrony. Wreszcie skarżący powołuje się na niewystarczający charakter podniesionych motywów i brak wiarygodnych i istotnych dowodów na poparcie tych motywów, co jego zdaniem uniemożliwia przeprowadzenie właściwej kontroli sądowej zgodności z prawem wpisania jego nazwiska do spornych wykazów osób objętych środkami ograniczającymi i utrzymania go w tych wykazach.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, z tego względu, że skarżący nie miał i nie miałby decydującego wpływu na działalność spółki PJSC SIBUR Holding. Ponadto zdaniem skarżącego spółka PJSC SIBUR Holding nie jest istotnym źródłem dochodów dla rządu rosyjskiego, ani nie ma z nim bliskich związków.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i równego traktowania. Skarżący utrzymuje, że motywy mające uzasadnić zastosowanie wobec niego środków ograniczających są dyskryminacyjne i nieproporcjonalne w świetle realizowanego przez Radę celu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącego, a mianowicie prawa do poszanowania własności, prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawa do swobody działalności gospodarczej i prawa do domniemania niewinności.