–

w imieniu LSI – Germany GmbH – G. Weyland, Rechtsanwalt,

–

w imieniu Freistaat Bayern – J. Greim-Diroll, Landesanwältin,

–

w imieniu rządu niemieckiego – J. Möller i D. Klebs, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – C. Hödlmayr i B. Rous Demiri, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 17 i załącznika VI część A pkt 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U. 2011, L 304, s. 18).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy LSI – Germany GmbH (zwaną dalej „spółką LSI”) a Freistaat Bayern (krajem związkowym Bawarii, Niemcy) w przedmiocie decyzji zakazującej spółce LSI wprowadzania do obrotu wytwarzanych przez nią środków spożywczych bez wskazania pewnych komponentów lub składników w bezpośrednim sąsiedztwie nazwy tych środków w głównym polu widzenia.

3

Artykuł 1 rozporządzenia nr 1169/2011, zatytułowany „Przedmiot i zakres stosowania”, w ust. 1 przewiduje, że rozporządzenie to stanowi podstawę zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów w zakresie informacji na temat żywności, przy uwzględnieniu różnic percepcji ze strony konsumentów i ich potrzeb informacyjnych, z równoczesnym zapewnieniem płynnego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

4

Artykuł 2 wspomnianego rozporządzenia, zatytułowany „Definicje”, stanowi:

„1.   Na użytek niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie następujące definicje:

[…]

2.   Zastosowanie mają również następujące definicje:

[…]

[…]

[…]”.

5

Artykuł 3 wspomnianego rozporządzenia, zatytułowany „Cele ogólne”, stanowi w ust. 1:

„Podawanie informacji na temat żywności [środków spożywczych] służy wysokiemu poziomowi ochrony zdrowia i interesów konsumentów przez zapewnienie konsumentom finalnym podstaw do dokonywania świadomych wyborów oraz bezpiecznego stosowania żywności [środków spożywczych], ze szczególnym uwzględnieniem uwarunkowań zdrowotnych, ekonomicznych, środowiskowych, społecznych i etycznych”.

6

Artykuł 7 rozporządzenia nr 1169/2011, zatytułowany „Rzetelne informowanie”, brzmi, jak następuje:

„1.   Informacje na temat żywności [środków spożywczych] nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności:

[…]

2.   Informacje na temat żywności [środków spożywczych] muszą być rzetelne, jasne i łatwe do zrozumienia dla konsumenta.

[…]”.

7

Artykuł 9 tego rozporządzenia, zatytułowany „Wykaz danych szczegółowych, których podanie jest obowiązkowe”, stanowił w ust. 1:

„Zgodnie z art. 10–35 i z zastrzeżeniem określonych w niniejszym rozdziale wyjątków obowiązkowe jest podanie następujących danych szczegółowych:

[…]”.

8

Artykuł 17 tego rozporządzenia, zatytułowany „Nazwa środka spożywczego”, ma następujące brzmienie:

„1.   Nazwą środka spożywczego jest jego nazwa przewidziana w przepisach. W przypadku braku takiej nazwy nazwą środka spożywczego jest jego nazwa zwyczajowa, a jeśli nazwa zwyczajowa nie istnieje lub nie jest stosowana, przedstawia się nazwę opisową tego środka spożywczego.

[…]

4.   Nazwa środka spożywczego nie może być zastąpiona nazwą chronioną jako własność intelektualna, nazwą marki lub nazwą wymyśloną

5.   Przepisy szczegółowe dotyczące nazwy środka spożywczego i danych szczegółowych, które mu [jej] towarzyszą, są określone w załączniku VI”.

9

Załącznik VI do tego rozporządzenia nosi tytuł „Nazwa środka spożywczego i konkretne towarzyszące mu dane szczegółowe” i dzieli się na trzy części. Część A, zatytułowana „Obowiązkowe dane szczegółowe towarzyszące nazwie środka spożywczego”, stanowi w pkt 4:

„W przypadku środków spożywczych, w którym [w których] komponent lub składnik, których [którego] normalnego stosowania lub naturalnej obecności oczekują konsumenci, został zastąpiony innym komponentem lub składnikiem, etykietowanie zawiera – oprócz wykazu składników – jasne wskazanie, że ten komponent lub składnik został użyty w ramach częściowego lub całkowitego zastąpienia:

10

Artykuł 2 rozporządzenia nr 178/2002 definiuje pojęcie „środka spożywczego” jako „jakiekolwiek substancje lub produkty, przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub których spożycia przez ludzi można się spodziewać”.

11

Spółka LSI produkuje minisalami drobiowe, które zamiast tłuszczu zwierzęcego zawiera tłuszcz palmowy i olej rzepakowy i które jest wprowadzane do obrotu w handlu detalicznym jako opakowany środek spożywczy noszący nazwę „BiFi The Original Turkey” (zwany dalej „przedmiotowym środkiem spożywczym”). „BiFi The Original” jest na gruncie prawa niemieckiego słowno-graficznym znakiem towarowym, zaś na gruncie prawa Unii jest graficznym znakiem towarowym.

12

Decyzją z dnia 7 stycznia 2019 r. właściwy organ nadzorczy zakazał spółce LSI wprowadzania do obrotu przedmiotowego środka spożywczego bez wskazania wspomnianych składników zastępczych w bezpośrednim sąsiedztwie nazwy handlowej „BiFi The Original Turkey” widniejącej na przedniej stronie opakowania, z wykorzystaniem rozmiaru czcionki o wysokości x wynoszącej co najmniej 75% wysokości x tej nazwy i nie mniejszego niż minimalny rozmiar czcionki wymagany w art. 13 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia.

13

Ten wymóg dotyczący etykietowania miałby być określony przez przepisy art. 17 ust. 5 w związku z pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, a dokładniej przez wyrażenie „nazwa produktu” zawarte w tym ostatnim przepisie, które nie jest synonimem „nazwy środka spożywczego”. Pierwsze wyrażenie miałoby również obejmować między innymi pojęcia „nazwa marki” lub „nazwa wymyślona”, o których mowa w art. 17 ust. 4 tego rozporządzenia, i miałoby wymagać w niniejszym przypadku, aby wskazaniu nazwy handlowej „BiFi The Original Turkey” widniejącemu na przedniej stronie opakowania przedmiotowego środka spożywczego i znajdującemu się w głównym polu widzenia na tym opakowaniu towarzyszyła informacja „z tłuszczem palmowym i olejem rzepakowym”, zgodnie z wymaganiami pkt 4 części A załącznika VI wspomnianego rozporządzenia.

14

Spółka LSI wniosła do Bayerisches Verwaltungsgericht Ansbach (bawarskiego sądu administracyjnego w Ansbachu, Niemcy), będącego sądem odsyłającym, skargę o stwierdzenie nieważności tej decyzji. Podnosi ona, że z uwagi na to, iż wyrażenie „nazwa produktu” jest synonimem wyrażenia „nazwa środka spożywczego”, w pełni spełniła ona wymogi dotyczące etykietowania określone w art. 17 ust. 5 w związku z pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, ponieważ na tylnej stronie opakowania przedmiotowego środka spożywczego widnieje informacja „minisalami drobiowe z tłuszczem palmowym i olejem rzepakowym”. Przepisy te nie wymagają zatem uzupełnienia przedniej strony opakowania, na której znajduje się nazwa handlowa „BiFi The Original Turkey”, informacją „z tłuszczem palmowym i olejem rzepakowym”.

15

Sąd odsyłający zauważa na wstępie, że sposób, w jaki etykietowanie przedmiotowego środka spożywczego będzie miało konkretnie się przedstawiać, zależy od wykładni zawartego w pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011 wyrażenia „nazwa produktu”, którego definicja nie została zawarta w tym rozporządzeniu ani w żadnym przepisie prawa żywnościowego Unii i którego dokładna treść nie może być określona na podstawie brzmienia ani systematyki tego rozporządzenia. Sąd odsyłający podnosi również, że art. 17 ust. 5 w związku z pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, którego celem jest zdaniem sądu odsyłającego zapewnienie ogólnego poinformowania konsumenta, nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, że mają one na celu ochronę konsumentów przed wprowadzeniem w błąd, w odróżnieniu od innych przepisów tego rozporządzenia, takich jak jego art. 7.

16

Wspomniany sąd wskazuje ponadto, że użycie przez podmioty działające na rynku spożywczym nazwy chronionej jako własność intelektualna, nazwy marki lub nazwy wymyślonej w rozumieniu art. 17 ust. 4 rozporządzenia nr 1169/2011 może odwrócić uwagę konsumenta od nazwy środka spożywczego, o której mowa w ust. 1 tego artykułu. Przypomina ona, że w niniejszym przypadku nazwa ta znajduje się na opakowaniu przedmiotowego środka spożywczego w znacznie mniejszym rozmiarze niż rozmiar nazwy marki tego środka i „jest zatem znacznie mniej widoczna”.

17

Sąd odsyłający wychodzi z założenia, że pkt 4 części A załącznika VI do tego rozporządzenia ma na celu zapewnienie przejrzystości i poinformowania konsumenta poprzez zagwarantowanie, przynajmniej w przypadkach, o których mowa w tym przepisie, by informacje dotyczące komponentów lub składników zastępczych obecnych w środku spożywczym były podane na jego opakowaniu, w bezpośrednim sąsiedztwie nazw, o których mowa w art. 17 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia, czcionką w rozmiarze porównywalnym do czcionki wykorzystywanej dla danej nazwy. Zdaniem sądu odsyłającego wyrażenie „nazwa produktu” w rozumieniu pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011 nie jest synonimem „nazwy środka spożywczego” w rozumieniu art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia i ma zakres szerszy od tego drugiego wyrażenia, ponieważ dotyczy również „nazwy chronionej jako własność intelektualna”, „nazwy marki” lub „nazwy wymyślonej” zawartych w owym art. 17 ust. 4. Sąd ów wskazuje również, że gdyby Trybunał potwierdził tę wykładnię, wspomniana w pkt 12 niniejszego wyroku skarga spółki LSI na decyzję z dnia 7 stycznia 2019 r. zostałaby oddalona jako bezzasadna, ponieważ etykietowanie przedmiotowego środka spożywczego takie jak nakazane w tej decyzji mogłoby zgodnie z prawem być wymagane.

18

W tych okolicznościach Bayerisches Verwaltungsgericht Ansbach (bawarski sąd administracyjny w Ansbachu) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

19

Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy przepisy art. 17 ust. 1, 4 i 5 w związku z przepisami pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011 należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie „nazwa produktu” zawarte w tymże pkt 4 części A załącznika VI ma znaczenie autonomiczne, odmienne od znaczenia wyrażenia „nazwa środka spożywczego” w rozumieniu art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, i może w związku z tym obejmować nie tylko nazwę przewidzianą w przepisach, nazwę zwyczajową lub nazwę opisową, lecz również „nazwę chronioną jako własność intelektualna”, „nazwę marki” albo „nazwę wymyśloną”, o których mowa w art. 17 ust. 4 tego rozporządzenia.

20

W tym względzie należy przypomnieć w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 „nazwą środka spożywczego” jest jego „nazwa przewidziana w przepisach” lub w przypadku braku takiej nazwy jego „nazwa zwyczajowa”, lub też, jeśli tak nazwa zwyczajowa nie istnieje lub jeżeli nazwa ta nie jest stosowana, „nazwa opisowa”, które to trzy pojęcia zostały zdefiniowane odpowiednio w art. 2 ust. 2 lit. n), o) i p) tego rozporządzenia. Artykuł 17 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia uściśla, że „nazwa środka spożywczego” w rozumieniu art. 17 ust. 1 nie może być zastąpiona „nazwą chronioną jako własność intelektualna”, „nazwą marki” lub „nazwą wymyśloną”.

21

W drugiej kolejności na mocy pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, jeżeli komponent lub składnik, którego normalnego stosowania lub naturalnej obecności w środku spożywczym oczekują konsumenci, został zastąpiony innym komponentem lub składnikiem, etykietowanie powinno zawierać – oprócz wykazu składników – jasne wskazanie, że ten komponent lub składnik został użyty w ramach częściowego lub całkowitego zastąpienia, znajdujące się bezpośrednio w pobliżu „nazwy produktu” [lit. a)], z wykorzystaniem rozmiaru czcionki o wysokości litery „x” wynoszącej co najmniej 75% wysokości liter składających się na „nazwę produktu” [lit. b)].

22

W trzeciej kolejności wyrażenie „nazwa produktu”, które zostało użyte wyłącznie w pkt 4 lit. a) i b) części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, nie zostało w tym rozporządzeniu zdefiniowane. W niektórych wersjach językowych, takich jak wersje w języku niemieckim („Produktname”) lub francuskim („nom du produit”), wyrażenie to różni się od wyrażenia zawartego w art. 17 rozporządzenia nr 1169/2011, czyli – odpowiednio – „Bezeichnung des Lebensmittels” i „dénomination de la denrée alimentaire” bardziej niż w innych wersjach językowych, takich jak wersje w językach hiszpańskim („denominación del producto” i „denominación del alimento”), czeskim („název produktu” i „název potraviny”), angielskim („name of the product” i „name of the food”), chorwackim („naziv proizvoda” i „naziv hrane”), włoskim („denominazione del prodotto” i „denominazione dell’alimento”), niderlandzkim („benaming van het product” i „benaming van het levensmiddel”), polskim („nazwa produktu” i „nazwa środka spożywczego”), portugalskim („denominação do produto” i „denominação do género alimentício”), rumuńskim („denumirea produsului” i „denumirea produsului alimentar”), słowackim („názov výrobku” i „názov potraviny”), słoweńskim („ime proizvoda” i „ime živila”), fińskim („tuotteen nimi” i „elintarvikkeen nimi”) oraz szwedzkim („produktens beteckning” i „livsmedlets beteckning”).

23

Zatem nawet przy założeniu, że wersje w języku niemieckim i w języku francuskim ze względu na użycie mniej zbliżonych sformułowań pozwalają interpretować oba przedmiotowe wyrażenia w ten sposób, że nie mają one tego samego znaczenia, wykładnia taka nie została potwierdzona przez inne wersje językowe przytoczone w poprzednim punkcie. Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem wyrażenia użyte w jednej z wersji językowych przepisu prawa Unii nie można traktować jako jedynej podstawy jego wykładni lub przyznawać mu w tym zakresie pierwszeństwa względem innych wersji językowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 27 października 1977 r., Bouchereau, 30/77, EU:C:1977:172, pkt 14; z dnia 25 lutego 2021 r., Bartosch Airport Supply Services, C‑772/19, EU:C:2021:141, pkt 26).

24

W każdym razie definicja „środka spożywczego” jako oznaczającego „jakiekolwiek substancje lub produkty, przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub których spożycia przez ludzi można się spodziewać”, zawarta w art. 2 rozporządzenia nr 178/2002, do którego odsyła art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1169/2011, wystarczy, aby wywieść z niej, że różnica między wyrażeniem „nazwa środka spożywczego”, zawartym w art. 17 ust. 1 tego drugiego rozporządzenia, a wyrażeniem „nazwa produktu”, zawartym w pkt 4 części A załącznika VI do tego rozporządzenia, ma charakter czysto terminologiczny. W świetle tej definicji „środka spożywczego”„nazwa produktu”, do której odnosi się pkt 4 części A załącznika VI, może bowiem oznaczać jedynie „nazwę środka spożywczego”.

25

Z powyższego wynika, że oba przedmiotowe wyrażenia, pomimo ich zróżnicowania w zależności od wersji językowych, należy uznać za mające tę samą treść, zaś wyrażenia „nazwa produktu” nie można uważać za mające szerszy zakres niż wyrażenie „nazwa środka spożywczego”.

26

Za przyjęciem takiej wykładni przemawia ponadto kontekst, w jaki wpisuje się pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011.

27

W tym względzie należy zauważyć, po pierwsze, że załącznik ten jest zatytułowany „Nazwa środka spożywczego i konkretne towarzyszące mu dane szczegółowe”, zaś jego część A nosi tytuł „Obowiązkowe dane szczegółowe towarzyszące nazwie środka spożywczego”. Obejmują one przepisy szczególne dotyczące etykietowania w tej dziedzinie.

28

Po drugie, art. 17 tego rozporządzenia, zatytułowany „Nazwa środka spożywczego”, stanowi w ust. 5, że „[p]rzepisy szczegółowe dotyczące nazwy środka spożywczego i danych szczegółowych, które mu towarzyszą, są określone w załączniku VI. Termin „mu [jej]” odnosi się zaś w sposób oczywisty do nazwy środka spożywczego, ponieważ nic nie wskazuje na to, że przepisy te mogą obejmować również inne pojęcia wymienione w ust. 4 tego artykułu, a mianowicie „nazwę chronioną w ramach własności intelektualnej”, „nazwę marki” lub „nazwę wymyśloną”.

29

Z drugiej strony, co się tyczy celów realizowanych przez rozporządzenie nr 1169/2011, należy zauważyć, że – jak wynika z art. 1 ust. 1 tego rozporządzenia w związku z jego art. 3 ust. 1 – ma ono w szczególności na celu zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów w zakresie informacji na temat żywności, przy uwzględnieniu istniejących między nimi różnic percepcji, poprzez zapewnienie im podstaw do dokonywania w pełni świadomych wyborów (zob. podobnie wyrok z dnia 24 marca 2022 r., Upfield Hungary, C‑533/20, EU:C:2022:211, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo). Zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia „nazwa środka spożywczego” należy do danych szczegółowych, które powinny obowiązkowo znaleźć się na etykiecie środków spożywczych.

30

Ponadto w ścisłym związku z tym celem polegającym na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów w odniesieniu do ich prawa do informacji, rozporządzenie nr 1169/2011 zmierza do zapobieżenia wprowadzaniu konsumentów w błąd przez informacje dotyczące środków spożywczych. W tym celu jego art. 7 ust. 1 lit. d) zakazuje sugerowania konsumentowi poprzez wygląd, opis lub prezentacje graficzne, że chodzi o określony środek spożywczy lub składnik, jeżeli komponent lub składnik naturalnie obecny lub zwykle stosowany w danym środku spożywczym został zastąpiony innym komponentem lub składnikiem.

31

Chociaż, jak zauważa sąd odsyłający, art. 7 rozporządzenia nr 1169/2011 w odróżnieniu od art. 17 ust. 5 tego rozporządzenia nie odsyła wyraźnie do przepisów pkt 4 części A załącznika VI do tego rozporządzenia, to jednak te ostatnie przepisy, interpretowane w szczególności w świetle art. 7 ust. 1 lit. d) tego rozporządzenia, mają w istocie na celu uzupełnienie przepisów tego art. 7 wymaganiami szczególnymi dotyczącymi etykietowania, w celu ochrony konsumenta przed wprowadzeniem w błąd poprzez nieścisłe wskazania.

32

Jednakże wbrew temu, co utrzymuje kraj związkowy Bawarii, cel polegający na ochronie konsumenta, leżący u podstaw zakazu wprowadzania konsumenta w błąd, przewidzianego w pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, może zostać osiągnięty bez potrzeby zwracania szczególnej uwagi temu konsumentowi na różnicę między rzeczywistym składem środka spożywczego a składem, jakiego powinien on co do zasady oczekiwać, za pomocą danych szczegółowych umieszczonych w głównym polu widzenia na opakowaniu tego środka spożywczego, który znajduje się zwykle na przedniej stronie tego opakowania. Aby osiągnąć ten cel, wystarczy bowiem, by nazwa środka spożywczego w rozumieniu art. 17 ust. 1 i 5 tego rozporządzenia, jak również wykaz składników, które wchodzą w jego skład, były umieszczone na tylnej stronie takiego opakowania, wyrażone w sposób rzetelny, jasny i łatwo zrozumiały, jak wymaga tego art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia.

33

Właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument, gdy jego decyzja o kupnie jest uzależniona między innymi od składu przedmiotowego środka spożywczego, zapozna się bowiem najpierw z wykazem składników tego środka, którego podanie jest obowiązkowe na mocy art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1169/2011 (zob. podobnie wyroki: z dnia 16 lipca 1998 r., Gut Springenheide i Tusky, C‑210/96, EU:C:1998:369, pkt 31; z dnia 4 czerwca 2015 r., Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände, C‑195/14, EU:C:2015:361, pkt 37).

34

W tych okolicznościach, jak podnosi Komisja, wykładnia wymagań szczególnych dotyczących etykietowania przewidzianych w pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011, która sprowadzałaby się do wymogu, aby komponenty lub składniki zastępcze były wskazane na opakowaniu przedmiotowego środka spożywczego w bezpośrednim sąsiedztwie „nazwy marki” lub „nazwy wymyślonej” tego środka, o których mowa w art. 17 ust. 4 tego rozporządzenia – a nie wyłącznie w bezpośrednim sąsiedztwie „nazwy środka spożywczego” w rozumieniu art. 17 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, która nie może być zastąpiona tymi nazwami – wykraczałoby poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia celu tych wymagań szczególnych wyjaśnionego w pkt 31 niniejszego wyroku.

35

W świetle powyższych wywodów na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, że przepisy art. 17 ust. 1, 4 i 5 w związku z przepisami pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia nr 1169/2011 należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie „nazwa produktu” zawarte w tymże pkt 4 części A załącznika VI nie ma znaczenia autonomicznego, odmiennego od znaczenia wyrażenia „nazwa środka spożywczego” w rozumieniu art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, wobec czego wymagania szczególne dotyczące etykietowania przewidziane w owym pkt 4 części A załącznika VI nie mają zastosowania do „nazwy chronionej jako własność intelektualna”, do „nazwy marki” lub do „nazwy wymyślonej”, o których mowa w art. 17 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia.

36

Z uwagi na treść odpowiedzi na pytanie pierwsze nie ma potrzeby udzielania odpowiedzi na pytania od drugiego do czwartego.

37

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (ósma izba) orzeka, co następuje:

Przepisy art. 17 ust. 1, 4 i 5 w związku z przepisami pkt 4 części A załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004

należy interpretować w ten sposób, że:

wyrażenie „nazwa produktu” zawarte w tymże pkt 4 części A załącznika VI nie ma znaczenia autonomicznego, odmiennego od znaczenia wyrażenia „nazwa środka spożywczego” w rozumieniu art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, wobec czego wymagania szczególne dotyczące etykietowania przewidziane w owym pkt 4 części A załącznika VI nie mają zastosowania do „nazwy chronionej jako własność intelektualna”, do „nazwy marki” lub do „nazwy wymyślonej”, o których mowa w art. 17 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia.