1)

Czy dyrektywę 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) należy interpretować w ten sposób, że jej przepisy mają zastosowanie do umowy kredytu zawartej przed przystąpieniem Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej, przekształconego po przystąpieniu do Unii na podstawie ustawy, którą Republika Chorwacji uchwaliła po przystąpieniu do Unii Europejskiej, oraz czy w związku z tym Trybunał jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na drugie pytanie?

Jeśli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, kolejne pytanie brzmi następująco:

2)

Czy artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on obowiązywaniu uregulowania krajowego, takiego jak ustawa specjalna rozpatrywana w postępowaniu głównym – ZID ZPK 2015 – Zakon o konverziji [ustawa o przekształceniu], które, z jednej strony, na podstawie bezwzględnie obowiązującego przepisu zobowiązuje usługodawcę, by zaoferował konsumentowi zawarcie aneksu do umowy kredytu w sposób określony w tej ustawie, zastępującego poszczególne warunki umowy, które w dniu wejścia w życie tej ustawy (warunek dotyczący jednostronnej zmiany stopy oprocentowania) lub później (warunek dotyczący klauzuli walutowej powiązanej z CHF) zostały orzeczeniem sądu uznane za nieważne, ważnymi warunkami umownymi, w taki sposób, jak gdyby między stronami od początku obowiązywały ustalenia zawarte w aneksie, zapewniając tym samym ważność umowy, zaś z drugiej strony stanowi, że wpłaty dokonane na podstawie nieuczciwych warunków przez konsumenta, który dobrowolnie zgodził się na zawarcie aneksu, wykorzystywane są na poczet spełnienia jego zobowiązań wynikających z warunków ważnego aneksu, w drodze porozumienia dotyczącego rozporządzania ewentualną nadpłatą lub zwrotu wpłat konsumentowi, jeżeli nadpłata przekracza sumę rat równych zgodnie z nowym harmonogramem spłaty kredytu, przy czym powyższe odbywa się w sposób przewidziany w tej ustawie?