–

w imieniu chirurgiens‑dentistes de France, confédération des syndicats médicaux français, fédération des syndicats pharmaceutiques de France, syndicat des biologistes, syndicat des laboratoires de biologie clinique, syndicat des médecins libéraux i union dentaire – V. Pellegrain, avocate,

–

w imieniu conseil national de l’ordre des chirurgiens‑dentistes – F. Thiriez, avocat,

–

w imieniu conseil national de l’ordre des infirmiers – O. Smallwood, avocat,

–

w imieniu rządu francuskiego – A.‑L. Desjonquères, N. Vincent i A. Daniel, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu czeskiego – M. Smolek, J. Vláčil i I. Gavrilová, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu austriackiego – A. Posch i J. Schmoll, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – L. Armati, H. Støvlbæk i C. Vrignon, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. 2005, L 255, s. 22; sprostowania: Dz.U. 2007, L 271, s. 18; Dz.U. 2008, L 93, s. 28; Dz.U. 2014, L 305, s. 115), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r. (Dz.U. 2013, L 354, s. 132) (zwanej dalej „dyrektywą 2005/36 w zmienionym brzmieniu”).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między chirurgiens‑dentistes de France (chirurgów stomatologicznych Francji), uprzednio confédération nationale des syndicats dentaires (krajową konfederacją związków zawodowych dentystów), confédération des syndicats médicaux français (konfederacją francuskich związków zawodowych lekarzy), fédération des syndicats pharmaceutiques de France (federacją związków zawodowych farmaceutów we Francji), syndicat des biologistes (związkiem zawodowym biologów), syndicat des laboratoires de biologie clinique (związkiem zawodowym medycznych laboratoriów diagnostycznych), syndicat des médecins libéraux (związkiem zawodowym lekarzy wykonujących wolny zawód) i Union dentaire (związkiem dentystów) oraz conseil national de l’ordre des chirurgiens‑dentistes (krajową radą izby zawodowej chirurgów stomatologicznych), conseil national de l’ordre des masseurs‑kinésithérapeutes (krajową radą izby zawodowej masażystów fizjoterapeutów) i conseil national de l’ordre des infirmiers (krajową radą izby zawodowej pielęgniarzy i pielęgniarek) (zwanymi dalej łącznie „chirurgiens‑dentistes de France i in.”) a ministre des Solidarités et de la Santé (ministrem solidarności i zdrowia), ministre de l’Enseignement supérieur, de la Recherche et de l’Innovation (ministrem szkolnictwa wyższego, badań naukowych i innowacji) i Premier ministre (premierem rządu) w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności aktów wykonawczych dotyczących określonych aspektów dostępu częściowego do zawodów medycznych.

3

Zgodnie z motywem 1 dyrektywy 2013/55 dyrektywa 2005/36 w pierwotnej wersji przewiduje automatyczne uznawanie dla ograniczonej liczby zawodów w oparciu o zharmonizowane minimalne wymogi w zakresie kształcenia.

4

Motyw 7 dyrektywy 2013/55 ma następujące brzmienie:

„Dyrektywa 2005/36/WE ma zastosowanie wyłącznie do specjalistów, którzy chcą wykonywać ten sam zawód w innym państwie członkowskim. W niektórych przypadkach w przyjmującym państwie członkowskim dane czynności stanowią część zawodu o większym zakresie czynności niż w rodzimym państwie członkowskim. Jeżeli różnice w obszarach czynności są na tyle duże, że konieczne byłoby odbycie przez specjalistę pełnego programu kształcenia i szkolenia w celu uzupełnienia braków, na żądanie specjalisty przyjmujące państwo członkowskie, w tych szczególnych okolicznościach, powinno udzielić dostępu częściowego do zawodu. Jeżeli jednak występują nadrzędne względy interesu ogólnego, określone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w jego orzecznictwie związanym z art. 49 i 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), potencjalnie podlegającym dalszej ewolucji, państwo członkowskie powinno mieć możliwość odmówienia udzielenia dostępu częściowego. Może to w szczególności dotyczyć zawodów medycznych, jeżeli mają one wpływ na zdrowie publiczne lub bezpieczeństwo pacjentów. Przyznanie częściowego dostępu powinno pozostawać bez uszczerbku dla prawa partnerów społecznych do samoorganizacji”.

5

Motywy 1 i 19 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu stanowią:

6

Artykuł 1 tej dyrektywy, zatytułowany „Cel”, przewiduje:

„Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady, na podstawie których każde państwo członkowskie, które uzależnia dostęp do zawodu regulowanego lub jego wykonywanie na swoim terytorium od posiadania szczególnych kwalifikacji zawodowych (zwane dalej »przyjmującym państwem członkowskim«) uznaje, dla celów dostępu do tego zawodu i jego wykonywania, kwalifikacje zawodowe uzyskane w innym lub innych państwach członkowskich (zwanych dalej »rodzimym państwem członkowskim«), które umożliwiają posiadaczowi wymienionych kwalifikacji wykonywanie w tych państwach tego samego zawodu.

W niniejszej dyrektywie ustanawia się również zasady dotyczące częściowego dostępu do zawodu regulowanego oraz uznawania praktyk zawodowych odbywanych w innym państwie członkowskim”.

7

Artykuł 4 wspomnianej dyrektywy, zatytułowany „Skutki uznania”, stanowi:

„1.   Uznanie kwalifikacji zawodowych przez przyjmujące państwo członkowskie pozwala beneficjentom na uzyskanie w tym państwie członkowskim dostępu do tego samego zawodu, w odniesieniu do którego posiadają kwalifikacje w rodzimym państwie członkowskim, oraz wykonywanie tego zawodu w przyjmującym państwie członkowskim na tych samych warunkach, jakie obowiązują obywateli przyjmującego państwa członkowskiego.

2.   Dla celów niniejszej dyrektywy, zawód, który wnioskodawca pragnie wykonywać w przyjmującym państwie członkowskim, uznaje się za ten sam, do którego wykonywania kwalifikacje wnioskodawca posiada w rodzimym państwie członkowskim, jeżeli […] chodzi o porównywalną działalność.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 częściowy dostęp do zawodu w przyjmującym państwie członkowskim jest przyznawany na warunkach określonych w art. 4f”.

8

Artykuł 4f dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu, zatytułowany „Dostęp częściowy”, ma następujące brzmienie:

„1.   Właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego po indywidualnym rozpatrzeniu każdego wniosku przyznaje dostęp częściowy do działalności zawodowej na terytorium tego państwa wyłącznie wtedy, gdy są spełnione wszystkie następujące warunki:

Na użytek lit. c) właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego bierze pod uwagę, czy działalność zawodowa może być wykonywana niezależnie w rodzimym państwie członkowskim.

2.   Przyznania dostępu częściowego można odmówić, jeżeli taka odmowa jest uzasadniona nadrzędnymi względami interesu ogólnego, odpowiednio służy zapewnieniu osiągnięcia realizowanego celu i nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

3.   Wnioski dotyczące stałego prowadzenia działalności zawodowej w przyjmującym państwie członkowskim są analizowane zgodnie z tytułem III rozdziały I i IV.

4.   Wnioski dotyczące tymczasowego i okazjonalnego świadczenie usług w przyjmującym państwie członkowskim odnoszące się rodzajów działalności zawodowej mających wpływ na zdrowie lub bezpieczeństwo publiczne są analizowane zgodnie z tytułem II.

5.   Na zasadzie odstępstwa od art. 7 ust. 4 akapit szósty i art. 52 ust. 1 po przyznaniu dostępu częściowego działalność zawodowa jest wykonywana w ramach tytułu zawodowego obowiązującego w rodzimym państwie członkowskim. Przyjmujące państwo członkowskie może wymagać używania tego tytułu zawodowego w językach przyjmującego państwa członkowskiego. Specjaliści mający dostęp częściowy wyraźnie wskazują usługobiorcom zakres swojej działalności zawodowej.

6.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do specjalistów korzystających z automatycznego uznania kwalifikacji zawodowych na mocy tytułu III rozdziały II, III i IIIa”.

9

Zawarty w dotyczącym „[u]znawani[a] na podstawie koordynacji minimalnych wymogów w zakresie kształcenia” rozdziale III tytułu III dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu art. 21 tej dyrektywy, zatytułowany „Zasada automatycznego uznawania”, przewiduje w ust. 1 akapit pierwszy, że „[k]ażde państwo członkowskie uznaje dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji lekarzy uprawniające do podejmowania działalności zawodowej w charakterze lekarza posiadającego podstawowy poziom wykształcenia medycznego lub lekarza specjalisty, pielęgniarki [lub pielęgniarza] odpowiedzialn[ych] za opiekę ogólną, lekarza dentysty lub wyspecjalizowanego lekarza dentysty, lekarza weterynarii, farmaceuty oraz architekta wyszczególnione odpowiednio w załączniku V pkt 5.1.1, 5.1.2, 5.2.2, 5.3.2, 5.3.3, 5.4.2, 5.6.2 i 5.7.1, spełniające minimalne wymogi w zakresie kształcenia, o których mowa odpowiednio w art. 24, 25, 31, 34, 35, 38, 44 oraz 46, i nadaje tym dokumentom potwierdzającym posiadanie kwalifikacji, na potrzeby podejmowania i prowadzenia działalności zawodowej, taką samą moc na swoim terytorium, jak dokumentom potwierdzającym posiadanie kwalifikacji, które samo wydaje”.

10

Artykuł L. 4002‑3 code de la santé publique (kodeksu zdrowia publicznego) daje możliwość dostępu częściowego do wszystkich zawodów medycznych uregulowanych w części czwartej tego kodeksu, w tym w konsekwencji do zawodów, do których ma zastosowanie mechanizm automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych.

11

Décret no 2017‑1520 relatif à la reconnaissance des qualifications professionnelles dans le domaine de la santé (dekret nr 2017‑1520 w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych w dziedzinie zdrowia) z dnia 2 listopada 2017 r. został przyjęty w celu wykonania między innymi art. L. 4002‑3 code de la santé publique.

12

Zarządzenia ministra solidarności i zdrowia z dnia 4 i 8 grudnia 2017 r. zostały przyjęte w celu wykonania dekretu nr 2017‑1520 z dnia 2 listopada 2017 r.

13

Chirurgiens‑dentistes de France i in. wnieśli do Conseil d’État (rady stanu, Francja) szereg skarg o stwierdzenie – z powodu nadużycia władzy – nieważności, w zależności od przypadku całkowitej lub częściowej, dekretu nr 2017‑1520 z dnia 2 listopada 2017 r. lub nieważności zarządzeń ministra solidarności i zdrowia z dnia 4 grudnia 2017 r. lub z dnia 8 grudnia 2017 r.

14

Jeśli chodzi o dekret nr 2017-1520, chirurgiens‑dentistes de France i in., którzy go zaskarżyli, podnoszą między innymi, że art. L. 4002‑3 code de la santé publique, stanowiący podstawę prawną tego dekretu, jest niezgodny z art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu z tego względu, że ma on zastosowanie do zawodów lekarza, chirurga stomatologicznego, położnej oraz pielęgniarza lub pielęgniarki, co oznacza, że dekret ten włączył niezgodnie z prawem do zakresu dostępu częściowego zawody objęte rozdziałem III tytułu III tej dyrektywy.

15

Co się tyczy dwóch zarządzeń będących przedmiotem postępowania głównego podniesione zostało w szczególności, że są one niezgodne z prawem z tego względu, że dotyczą zawodów objętych rozdziałem III tytułu III dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu, a zawody te zostały wyłączone z mechanizmu dostępu częściowego przewidzianego w art. 4f ust. 6 tej dyrektywy.

16

Sąd odsyłający wskazuje, że skoro dekret nr 2017‑1520 z dnia 2 listopada 2017 r. został przyjęty na podstawie przepisów art. L. 4002‑3 code de la santé publique, kwestia tego, czy art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu należy rozumieć w ten sposób, że wyłącza on możliwość ustanowienia przez państwo członkowskie dostępu częściowego do jednego z zawodów objętych mechanizmem automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidzianym w przepisach rozdziału III tytułu III tej dyrektywy, jest decydująca dla rozstrzygnięcia sporu i przedstawia istotną trudność. Zgodność z prawem dwóch zaskarżonych zarządzeń jest z kolei uzależniona od zgodności z prawem wspomnianego dekretu, który stanowi ich podstawę prawną.

17

W tych okolicznościach Conseil d’État (rada stanu) postanowiła zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 [w zmienionym brzmieniu] wyklucza, by państwo członkowskie wprowadziło możliwość częściowego dostępu do jednego z zawodów, do których ma zastosowanie mechanizm automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidziany w przepisach rozdziału III tytułu III tej dyrektywy?”.

18

W swoim pytaniu sąd odsyłający zmierza co do istoty do ustalenia, czy art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu przyznającemu możliwość dostępu częściowego do jednego z zawodów objętych mechanizmem automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidzianym w przepisach rozdziału III tytułu III tej dyrektywy.

19

W tym względzie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, jeżeli przepisy prawa Unii nie zawierają odesłania do prawa państw członkowskich dla celów ustalenia ich znaczenia i zakresu, nadaje im się w całej Unii autonomiczną i jednolitą wykładnię, którą należy ustalić z uwzględnieniem nie tylko brzmienia tych przepisów, lecz także ich kontekstu oraz celu danego uregulowania (wyrok z dnia 21 października 2020 r., Möbel Kraft, C‑529/19, EU:C:2020:846, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

20

Jak wynika z motywu 19 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu, w zakresie dotyczącym dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji lekarzy, pielęgniarzy i pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną, lekarzy dentystów, lekarzy weterynarii, położnych, farmaceutów i architektów dyrektywa ta przewiduje system automatycznego uznawania kwalifikacji oparty na skoordynowanych minimalnych wymogach w zakresie wykształcenia (zob. podobnie wyrok z dnia 30 kwietnia 2014 r., Ordre des architectes, C‑365/13, EU:C:2014:280, pkt 20).

21

Zgodnie z art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu artykuł ten nie ma zastosowania do specjalistów korzystających z automatycznego uznawania ich kwalifikacji zawodowych na mocy rozdziałów II, III i IIIa tytułu III tej dyrektywy.

22

Z brzmienia tego przepisu wynika zatem, że z dostępu częściowego przewidzianego w art. 4f ust. 1–5 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu wyłączeni są specjaliści korzystający z automatycznego uznawania ich kwalifikacji zawodowych na mocy rozdziałów II, III i IIIa tytułu III tej dyrektywy, a nie zawody, których dotyczy takie automatyczne uznawanie.

23

Brzmienie art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu wskazuje więc jednoznacznie, że odnosi się on do osób.

24

Taka literalna wykładnia tego przepisu pozostaje w zgodzie z kontekstem i celem tej dyrektywy.

25

W tym względzie należy stwierdzić, że zarówno geneza dyrektywy 2005/36, jak i jej systematyka potwierdzają, że prawodawca Unii zamierzał rozróżnić stosowanie pojęć „zawodów” i „specjalistów”.

26

Po pierwsze bowiem, z analizy przedłożonych Trybunałowi akt wynika, że przedstawiony przez Komisję wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2005/36 [COM(2011) 883 wersja ostateczna] nie zawierał przepisu takiego jak zawarty w obecnym art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu, i to Parlament Europejski zaproponował poprawkę mającą na celu wyłączenie z dostępu częściowego zawodów korzystających z automatycznego uznawania.

27

Jednakże w ramach porozumienia zawartego między instytucjami uczestniczącymi w procedurze prawodawczej przyjęto ostatecznie pojęcie „specjalistów”.

28

Po drugie, jeśli chodzi o systematykę automatycznego uznawania, o ile art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu odnosi się do „specjalistów” z niego korzystających, o tyle inne przepisy tej dyrektywy, takie jak wymienione przez rzecznika generalnego w pkt 23 jego opinii i w przypisie 4 do tej opinii, dotyczą „zawodów” korzystających lub niekorzystających z takiego uznawania.

29

Poza tym należy przypomnieć, że zgodnie z brzmieniem motywu 7 dyrektywy 2013/55 w obliczu nadrzędnych względów interesu ogólnego państwo członkowskie powinno mieć możliwość odmówienia udzielenia dostępu częściowego w szczególności w odniesieniu do zawodów medycznych, jeżeli mają one wpływ na zdrowie publiczne lub bezpieczeństwo pacjentów. Zawody medyczne obejmują między innymi zawody, których dotyczy automatyczne uznawanie kwalifikacji zawodowych takie jak zawód lekarza, pielęgniarki i pielęgniarza, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, farmaceuty, do których odnosi się art. 21 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu i które korzystają z automatycznego uznawania. A zatem możliwość odmowy dostępu częściowego do tych zawodów oznacza, że co do zasady dostęp częściowy do nich nie jest wykluczony.

30

Taki dostęp częściowy odpowiada, po pierwsze, wyrażonemu w motywie 1 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu ogólnemu celowi zniesienia przeszkód w swobodnym przepływie osób i usług między państwami członkowskimi. Po drugie, odpowiada on również bardziej uszczegółowionemu celowi wynikającemu z motywu 7 dyrektywy 2013/55, a mianowicie pójściu dalej niż dyrektywa 2005/36, która stosowała się wyłącznie do specjalistów chcących wykonywać ten sam zawód w innym państwie członkowskim oraz przyznaniu specjaliście ubiegającemu się o to dostępu częściowego w sytuacji, gdy w przyjmującym państwie członkowskim dane czynności należą zawodu o większym zakresie czynności niż w jego rodzimym państwie członkowskim, a różnice w obszarach czynności są na tyle duże, że konieczne byłoby odbycie przez specjalistę pełnego programu kształcenia i szkolenia w celu uzupełnienia braków.

31

W braku możliwości uzyskania dostępu częściowego do zawodów medycznych wymienionych w pkt 28 niniejszego wyroku, czyli zawodów objętych rozdziałem III tytułu III dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu, istotna liczba specjalistów w dziedzinie zdrowia, którzy uzyskali kwalifikacje zawodowe w danym państwie członkowskim z intencją wykonywania w nim określonej działalności należącej do jednego z tych zawodów, lecz nieodpowiadającej zawodowi istniejącemu w przyjmującym państwie członkowskim, nadal napotykałaby przeszkody w mobilności.

32

Jak ponadto podniósł co do istoty rzecznik generalny w pkt 33 opinii, dopuszczenie dostępu częściowego do działalności wykonywanej w ramach zawodów, których dotyczy, zgodnie między innymi z rozdziałem III tytułu III dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu, automatyczne uznawanie, nie podważa harmonizacji minimalnych wymogów w zakresie kształcenia dla tych zawodów, o której mowa w motywie 1 dyrektywy 2013/55.

33

Z art. 4f ust. 5 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu wynika bowiem, że działalność zawodowa dopuszczona z tytułu dostępu częściowego do zawodu regulowanego jest wykonywana w ramach tytułu zawodowego obowiązującego w rodzimym państwie członkowskim, przetłumaczonego w stosownym przypadku na języki przyjmującego państwa członkowskiego i z zastrzeżeniem wyraźnego wskazania usługobiorcom przez specjalistów mających dostęp częściowy zakresu ich działalności zawodowej. Tym samym uprawnienie do wykonywania jedynie części czynności należących do zawodu, którego dotyczy automatyczne uznawanie nie podważa systemu ustanowionego przez tę dyrektywę, zgodnie z którym jedynie osoby spełniające minimalne wymogi w zakresie kształcenia wprowadzone przez wspomnianą dyrektywę w odniesieniu do danego zawodu, którego dotyczy automatyczne uznawanie mogą rzeczywiście korzystać z takiego uznawania i wykonywać wszystkie czynności, jakie taki zawód obejmuje.

34

Co za tym idzie, art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu ma ten skutek, że – jak wskazała co do istoty Komisja w uwagach na piśmie – specjaliści korzystający z automatycznego uznawania ich kwalifikacji zawodowych zgodnie między innymi z rozdziałem III tytułu III tej dyrektywy mają dostęp do wszystkich czynności objętych równoważnym zawodem w przyjmującym państwie członkowskim, a tym samym nie dotyczy ich dostęp częściowy. Przepisu tego nie można natomiast rozumieć w ten sposób, że dostęp częściowy nie dotyczy zawodów objętych wspomnianym rozdziałem III tytułu III.

35

Mając na uwadze powyższe rozważania, na przedstawione pytanie należy odpowiedzieć, że art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36 w zmienionym brzmieniu należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu przyznającemu możliwość dostępu częściowego do jednego z zawodów objętych mechanizmem automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidzianym w przepisach rozdziału III tytułu III tej dyrektywy.

36

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu przyznającemu możliwość dostępu częściowego do jednego z zawodów objętych mechanizmem automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidzianym w przepisach rozdziału III tytułu III tej dyrektywy w zmienionym brzmieniu.