I. Ramy prawne

A. Prawo Unii

1. TFUE

2. Regulamin pracowniczy

3. Rozporządzenie nr 2290/77

4. Dyrektywa 2008/118/WE

5. Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013

6. Wewnętrzne regulacje przyjęte przez Trybunał Obrachunkowy

a) Regulamin

b) Decyzja nr 1–2003

c) Decyzja nr 7–2004

d) Decyzja nr 33–2004

e) Kodeks postępowania z 2004

f) Decyzja nr 19–2009

g) Decyzja nr 66–2011

h) Kodeks postępowania z 2012

i) Przepisy wykonawcze do regulaminu Trybunału Obrachunkowego

B. Prawo luksemburskie

II. Okoliczności powstania sporu

III. Dochodzenia i wszczęte postępowania

A. Pierwsze działania podjęte przez Trybunał Obrachunkowy

B. Dochodzenie OLAF‑u

C. Wszczęcie niniejszego postępowania w Trybunale Obrachunkowym

D. Postępowanie karne wszczęte przez organy luksemburskie

IV. Żądania stron

V. W przedmiocie wniosku o zawieszenie niniejszego postępowania

A. Argumenty stron

B. Ocena Trybunału

VI. W przedmiocie wniosku o zobowiązanie do przedstawienia określonych dokumentów

A. Argumentacja stron

B. Ocena Trybunału

VII. W przedmiocie wniosku o usunięcie dokumentu z akt sprawy

A. Argumentacja stron

B. Ocena Trybunału

VIII. W przedmiocie skargi

A. W przedmiocie dopuszczalności skargi

1. W przedmiocie zarzucanej niezgodności niniejszego postępowania z prawem do skutecznej ochrony sądowej

a) Argumentacja stron

b) Ocena Trybunału

2. W przedmiocie zarzucanej nieprawidłowości dochodzenia OLAF‑u

a) Argumentacja stron

b) Ocena Trybunału

3. W przedmiocie zarzucanej nieprawidłowości postępowania prowadzonego w Trybunale Obrachunkowym w celu uzyskania upoważnienia do wniesienia skargi w niniejszej sprawie

a) Argumentacja stron

b) Ocena Trybunału

4. W przedmiocie zarzucanej zwłoki we wniesieniu skargi Trybunału Obrachunkowego

a) Argumentacja stron

b) Ocena Trybunału

B. W przedmiocie zarzutów

1. W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego prowadzenia bez zgłoszenia i w sposób niezgodny z prawem działalności politycznej i działalności w zakresie zarządzania spółką „société civile immobilière”

a) W przedmiocie pierwszej części zarzutu czwartego, dotyczącej prowadzenia bez zgłoszenia i w sposób niezgodny z prawem działalności politycznej

1) Argumentacja stron

2) Ocena Trybunału

b) W przedmiocie drugiej części zarzutu czwartego, dotyczącej prowadzenia bez zgłoszenia i w sposób niezgodny z prawem działalności w zakresie zarządzania spółką „société civile immobilière”

1) Argumentacja stron

2) Ocena Trybunału

2. W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego korzystania w sposób stanowiący nadużycie ze środków Trybunału Obrachunkowego w celu finansowania działalności niezwiązanej lub niezgodnej z obowiązkami członka tej instytucji

a) W przedmiocie dopuszczalności zarzutu pierwszego

1) W przedmiocie korzystania przez Trybunał Obrachunkowy z przysługującego mu zakresu uznania

i) Argumentacja stron

ii) Ocena Trybunału

2) W przedmiocie wymogów formalnych skargi oraz dopuszczalności dowodu z tabeli przedstawionej w załączniku do repliki

i) Argumentacja stron

ii) Ocena Trybunału

b) W przedmiocie zasadności zarzutu pierwszego

1) Argumentacja stron

2) Ocena Trybunału

i) W przedmiocie naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

ii) W przedmiocie kosztów podróży służbowych i dziennych diet

– W przedmiocie pobytu w Crans-Montana

– W przedmiocie pobytu na Kubie

– W przedmiocie stosunków utrzymywanych z decydentami i ruchami politycznymi

– W przedmiocie stosunków z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych

– W przedmiocie stosunków z organizacjami przedstawicielskimi i stowarzyszeniami

– W przedmiocie prowadzenia dozwolonej działalności poza Trybunałem Obrachunkowym

– W przedmiocie udziału w wyjazdach na polowania

– W przedmiocie innych podróży służbowych wskazanych przez Trybunał Obrachunkowy

iii) W przedmiocie kosztów reprezentacyjnych

– W przedmiocie kosztów reprezentacyjnych związanych z relacjami z decydentami politycznymi

– W przedmiocie kosztów reprezentacyjnych związanych z relacjami z innymi osobami

– W przedmiocie kosztów związanych z przyjęciami organizowanymi w domu K. Pinxtena

iv) W przedmiocie korzystania z samochodu służbowego i z usług szofera

– W przedmiocie kosztów podróży poniesionych bez związku z podróżami służbowymi K. Pinxtena

– W przedmiocie kosztów podróży ponoszonych w związku z podróżami służbowymi K. Pinxtena

– W przedmiocie korzystania z samochodu służbowego bez usługi szofera

3. W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego nadużywania przywilejów podatkowych i nielegalnego z nich korzystania

a) W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, dotyczącego zatrzymania i używania karty paliwowej przez dziecko K. Pinxtena, mimo że nie było już członkiem jego gospodarstwa domowego

1) Argumentacja stron

2) Ocena Trybunału

b) W przedmiocie drugiej części zarzutu drugiego dotyczącej używana karty paliwowej do zakupów paliwa przeznaczonego do pojazdów należących do osób trzecich

1) Argumentacja stron

2) Ocena Trybunału

4. W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego fałszywych zgłoszeń roszczeń do zakładu ubezpieczeń w związku z rzekomymi wypadkami z udziałem pojazdu służbowego i szofera zatrudnionego w gabinecie K. Pinxtena

a) Argumentacja stron

b) Ocena Trybunału

5. W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego stworzenia przez K. Pinxtena sytuacji konfliktu interesów w ramach stosunku z osobą stojącą na czele audytowanej jednostki

a) Argumentacja stron

b) Ocena Trybunału

C. W przedmiocie pozbawienia prawa do emerytury bądź innych podobnych korzyści

1. Argumentacja stron

2. Ocena Trybunału

IX. W przedmiocie roszczenia odszkodowawczego, z którym wystąpił K. Pinxten

A. Argumentacja stron

B. Ocena Trybunału

W przedmiocie kosztów

1

W swej skardze Europejski Trybunał Obrachunkowy wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że Karel Pinxten przestał czynić zadość zobowiązaniom wynikającym z jego urzędu, oraz o orzeczenie w konsekwencji kary przewidzianej w art. 286 ust. 6 TFUE.

2

Artykuł 285 TFUE stanowi:

„Trybunał Obrachunkowy sprawuje kontrolę rachunków Unii [Europejskiej].

W skład Trybunału Obrachunkowego wchodzi jeden obywatel z każdego państwa członkowskiego. Członkowie Trybunału Obrachunkowego są w pełni niezależni w pełnieniu swoich funkcji, w ogólnym interesie Unii”.

3

Artykuł 286 ust. 1, 3, 4 i 6 TFUE ma następujące brzmienie:

„1.   Członkowie Trybunału Obrachunkowego są wybierani spośród osób, które wchodzą lub wchodziły w swych państwach w skład organów kontroli zewnętrznej lub mających szczególne kwalifikacje do zajmowania tego stanowiska. Ich niezależność musi być niekwestionowana.

[…]

3.   W wykonywaniu swych obowiązków członkowie Trybunału Obrachunkowego nie zwracają się o instrukcje ani ich nie przyjmują od żadnego rządu lub jakiegokolwiek organu. Powstrzymują się od wszelkich czynności niezgodnych z charakterem ich funkcji.

4.   Członkowie Trybunału Obrachunkowego nie mogą podczas pełnienia swych funkcji wykonywać żadnej innej zarobkowej lub niezarobkowej działalności zawodowej. Obejmując stanowiska, uroczyście zobowiązują się szanować, w trakcie pełnienia funkcji i po ich zakończeniu, zobowiązania z nich wynikające, zwłaszcza obowiązki uczciwości i roztropności przy obejmowaniu pewnych stanowisk lub przyjmowaniu pewnych korzyści po zakończeniu funkcji.

[…]

6.   Członkowie Trybunału Obrachunkowego mogą być zwolnieni z funkcji lub pozbawieni prawa do emerytury bądź innych podobnych korzyści tylko wówczas, gdy Trybunał Sprawiedliwości stwierdzi, na żądanie Trybunału Obrachunkowego, że przestali odpowiadać wymaganym warunkom lub czynić zadość zobowiązaniom wynikającym z ich urzędu”.

4

Artykuł 287 ust. 2 TFUE stanowi:

„Trybunał Obrachunkowy kontroluje legalność i prawidłowość dochodów i wydatków oraz upewnia się co do należytego zarządzania finansami. Czyniąc to, sygnalizuje w szczególności wszelkie nieprawidłowości.

[…]”.

5

Artykuł 11 akapit drugi regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. (Dz.U. 2004, L 124, s. 1, zwany dalej „regulaminem pracowniczym”), stanowi:

„Urzędnik bez pozwolenia organu powołującego nie może przyjmować od jakiegokolwiek rządu lub z jakiegokolwiek źródła spoza instytucji, do której należy, jakichkolwiek tytułów, odznaczeń, przywilejów, prezentów lub jakiegokolwiek rodzaju wynagrodzeń, z wyjątkiem przysługujących mu za prace wykonywane przed jego powołaniem albo w trakcie urlopu okolicznościowego w celu odbycia służby wojskowej lub innego rodzaju służby państwowej, o ile pozostają one w związku z tymi pracami”.

6

Artykuł 2 ust. 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego w akapicie pierwszym stanowi:

„Za dziecko pozostające na utrzymaniu uznaje się dziecko urzędnika lub jego małżonka pochodzące z małżeństwa, niepochodzące z małżeństwa lub przysposobione, na którego utrzymanie rzeczywiście łoży urzędnik”.

7

Artykuł 25 załącznika IX do regulaminu pracowniczego stanowi:

„Jednakże w przypadku, gdy wobec urzędnika toczy się postępowanie karne w związku z tymi samymi czynami, ostateczną decyzję podejmuje się po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu w tej sprawie”.

8

Artykuł 7 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2290/77 z dnia 18 października 1977 r. określającego uposażenie członków Trybunału Obrachunkowego (Dz.U. 1977, L 268, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 1, s. 87), w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1293/2004 z dnia 30 kwietnia 2004 r. (Dz.U. 2004, L 243, s. 26 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 5, s. 119) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2290/77”), miał następujące brzmienie:

„Członek Trybunału Obrachunkowego zmuszony w czasie sprawowania swoich funkcji [zobowiązany w ramach pełnienia swoich obowiązków] do odbywania podróży z dala od miejsca tymczasowej siedziby Trybunału Obrachunkowego ma prawo do:

9

Artykuł 12 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. 2009, L 9, s. 12), ma następujące brzmienie:

„1.   Wyroby akcyzowe są zwolnione z podatku akcyzowego w przypadkach, kiedy mają być wykorzystywane:

[…]

2.   Zwolnienia podlegają warunkom i ograniczeniom określonym przez przyjmujące państwo członkowskie. Państwa członkowskie mogą przyznać zwolnienie w postaci zwrotu podatku akcyzowego”.

10

Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013, L 248, s. 1), ma następujące brzmienie:

„W celu wzmocnienia walki z nadużyciami finansowymi, korupcją i wszelką inną nielegalną działalnością na szkodę interesów finansowych Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej […] Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych [OLAF], wykonuje uprawnienia dochodzeniowe powierzone Komisji [Europejskiej]

[…]”.

11

Artykuł 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 883/2013 stanowi:

„1.   W obszarach, o których mowa w art. 1, [OLAF] prowadzi dochodzenia administracyjne w instytucjach, organach, urzędach i agencjach […].

Dochodzenia wewnętrzne prowadzi się na warunkach określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz w decyzjach przyjętych przez odpowiednią instytucję, organ, urząd lub agencję.

2.   O ile przestrzegane są przepisy, o których mowa w ust. 1:

[…]”.

12

Artykuł 5 ust. 1–3 tego rozporządzenia stanowi:

„1.   Dyrektor generalny może wszcząć dochodzenie, jeśli istnieją wystarczające podejrzenia – które mogą również opierać się na informacjach przekazanych przez stronę trzecią lub przekazanych anonimowo – że miało miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub wszelka inna nielegalna działalność na szkodę interesów finansowych Unii. […]

2.   […]

Dyrektor generalny podejmuje decyzję o wszczęciu dochodzenia wewnętrznego, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek instytucji, organu, urzędu lub agencji, w której lub w którym ma zostać przeprowadzone dochodzenie, lub na wniosek państwa członkowskiego.

3.   Dopóki dyrektor generalny rozważa, czy wszcząć dochodzenie wewnętrzne na wniosek, o którym mowa w ust. 2, lub dopóki [OLAF] prowadzi dochodzenie wewnętrzne, zainteresowane instytucje, organy, urzędy lub agencje nie wszczynają równoległych dochodzeń dotyczących tych samych faktów, chyba że wspólnie z [OLAF] postanowiono inaczej”.

13

Artykuł 7 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi:

„Pracownicy [OLAF‑u] wykonują swoje zadania po przedstawieniu pisemnego upoważnienia, w którym określona jest ich tożsamość oraz uprawnienia. Dyrektor generalny wydaje takie upoważnienie, wskazując przedmiot i cel dochodzenia, podstawy prawne dochodzenia oraz wynikające z nich uprawnienia w ramach dochodzenia”.

14

Artykuł 9 ust. 4 tego rozporządzenia stanowi:

„Bez uszczerbku dla art. 4 ust. 6 i art. 7 ust. 6, po zakończeniu dochodzenia, a przed sformułowaniem wniosków odnoszących się imiennie do osoby objętej dochodzeniem osobie tej umożliwia się zgłoszenie uwag w odniesieniu do dotyczących jej faktów.

[…]”.

15

Artykuł 11 ust. 4 rozporządzenia nr 883/2013 ma następujące brzmienie:

„Raporty i zalecenia sporządzone w następstwie dochodzenia wewnętrznego i wszelkie związane z nimi stosowne dokumenty są przekazywane zainteresowanej instytucji, organowi, urzędowi lub agencji. Ta instytucja, organ, urząd lub agencja podejmują w związku z dochodzeniami wewnętrznymi takie działania, w szczególności dyscyplinarne lub prawne, jakie są uzasadnione wynikami tych dochodzeń, oraz składają z nich raport [OLAF‑owi] w terminie określonym w zaleceniach towarzyszących raportowi, a ponadto także na wniosek [OLAF‑u]”.

16

Artykuł 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego (zwanego dalej „regulaminem Trybunału Obrachunkowego”) stanowi:

„1.   Jeżeli Trybunał [Obrachunkowy], stanowiąc większością głosów swoich członków, uzna, że przekazane mu informacje pozwalają stwierdzić, że dany członek przestał odpowiadać wymaganym warunkom lub czynić zadość zobowiązaniom wynikającym z jego urzędu (art. 286 ust. 6 [TFUE]), Prezes […] jest zobowiązany przygotować sprawozdanie wstępne.

2.   Sprawozdanie wstępne jest przekazywane wraz z dokumentami uzasadniającymi wszystkim członkom, w tym członkowi, którego dotyczą informacje, który przekazuje w odpowiedzi swoje uwagi na piśmie w rozsądnym terminie ustalonym przez Prezesa lub, jeżeli sprawozdanie dotyczy Prezesa, członka najwyższego rangą w hierarchii po Prezesie.

3.   Członek, którego dotyczą informacje, jest również zapraszany do przedstawienia swoich ustnych wyjaśnień przed Trybunałem [Obrachunkowym].

4.   Decyzja o przekazaniu sprawy do Trybunału Sprawiedliwości w celu zwolnienia członka, którego dotyczą informacje z funkcji lub pozbawienia go prawa do emerytury lub innych podobnych korzyści jest podejmowana w głosowaniu tajnym, większością czterech piątych głosów członków Trybunału [Obrachunkowego]. Członek, którego dotyczą informacje, nie bierze udziału w głosowaniu”.

17

Artykuł 23 regulaminu Trybunału Obrachunkowego ma następujące brzmienie:

„Z każdego posiedzenia Trybunału [Obrachunkowego] sporządzany jest protokół”.

18

Artykuł 25 ust. 3 regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowi:

„Bez uszczerbku dla art. 4 ust. 4 oraz art. 7 ust. 2 wszelkie inne decyzje są przyjmowane większością głosów członków obecnych na posiedzeniu Trybunału [Obrachunkowego]. Jednakże Trybunał [Obrachunkowy] może, na wniosek członka, zadecydować większością głosów członków obecnych na posiedzeniu, że określona kwestia skierowana do Trybunału [Obrachunkowego] zostanie rozstrzygnięta większością głosów członków Trybunału [Obrachunkowego]”.

19

Artykuł 1 decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 1-2003 z dnia 16 stycznia 2003 r. w sprawie kosztów podróży służbowych członków Trybunału Obrachunkowego, w brzmieniu obowiązującym w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych, których dotyczy skarga w niniejszej sprawie (zwanej dalej „decyzją nr 1–2003”), stanowił:

„W przedmiocie zobowiązań prawnych (czyli wydania poleceń wyjazdu służbowego) odnoszących się do kosztów podróży służbowej należy występować w najszybszym możliwym terminie. Urzędnikiem zatwierdzającym koszty podróży służbowych członków jest prezes Trybunału Obrachunkowego […]”. [tłumaczenie własne, podobnie jak pozostałe fragmenty tej decyzji]

20

Artykuł 3 tej decyzji miał następujące brzmienie:

„Członkowie Trybunału Obrachunkowego w trakcie podróży służbowych mogą przemieszczać się samochodem służbowym, drogą lotniczą, koleją lub drogą morską”.

21

Artykuł 5 tej decyzji stanowił:

„Członek Trybunału Obrachunkowego składa wniosek o zwrot kosztów podróży służbowej niezwłocznie po swoim powrocie. Zwrotowi podlegają koszty hotelu (z wyłączeniem kosztów posiłków)”.

22

Artykuł 6 tej decyzji miał następujące brzmienie:

„W przypadku jednodniowych podróży służbowych trwających krócej niż 12 godzin przyznana zostaje połowa diety dziennej związanej z tą podróżą. We wszystkich innych przypadkach dieta dzienna jest wypłacana w całości”.

23

Artykuł 2 decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 7-2004 z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie wydatków na cele reprezentacyjne i wydatków na przyjęcia ponoszonych przez jego członków, w brzmieniu obowiązującym w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych, których dotyczy skarga w niniejszej sprawie (zwanej dalej „decyzją nr 7-2004”), stanowił:

„Na początku każdego roku budżetowego, po konsultacji z członkami Trybunału Obrachunkowego, środki budżetowe są dzielone na dwie części:

[…]

24

Artykuł 6 tej decyzji stanowił:

„W przypadku przyjęć organizowanych w miejscu zamieszkania, Trybunał Obrachunkowy zwraca poniesione koszty w wysokości wynikającej z przedstawionych dokumentów”.

25

Załącznikiem do tej decyzji była nota z dnia 22 kwietnia 2004 r. skierowana do członków Trybunału Obrachunkowego, zawierająca „wskazówki dotyczące kosztów reprezentacyjnych i na przyjęcia” (zwana dalej „notą z dnia 22 kwietnia 2004 r.”). Zgodnie z tą notą:

„[…]

Koszty reprezentacyjne służą przede wszystkim wspieraniu relacji zewnętrznych Trybunału Obrachunkowego.

Członkowie reprezentują Trybunał Obrachunkowy między innymi poprzez utrzymywanie w interesie Trybunału Obrachunkowego relacji zawodowych z osobami pełniącymi funkcje w ramach Unii […], państw członkowskich lub innych państw.

[…]

Wydatki odnoszące się do każdego wydarzenia powinny być adekwatne do jego znaczenia i do statusu uczestników.

W przypadku gdy członkowie reprezentują Trybunał Obrachunkowy, w wydarzeniu może również uczestniczyć ich małżonek/partner. Goście mogą być również zapraszani z osobami towarzyszącymi.

Zaproszenia dla osób z kręgu przyjaciół lub znajomych mają prywatny charakter.

[…]

Wytyczne w tych kwestiach są zawarte w załączniku 1.

Wydatki należy zgłosić w zwięzły i jasny sposób wykorzystując wzór z załącznika 2”.

26

Załącznik 1 do tej noty wyjaśniał, że „wydarzenia/przyjęcia związane z reprezentacją Trybunału Obrachunkowego na zewnątrz co do zasady powinny dotyczyć osób pełniących czołowe funkcje w ramach Unii […], państw członkowskich lub innych państw” oraz że w przypadku wydarzeń odbywających się w prywatnej rezydencji członka Trybunału Obrachunkowego wydatki dotyczące kosztów reprezentacji/przyjęcia „nie mogą wykraczać poza to, co jest w tym celu niezbędne, włączając w to dekoracje kwiatowe”.

27

W załączniku tym wskazano również, że „[w] przypadku gdy lista zaproszonych obejmuje, oprócz osób spoza instytucji, pracowników Trybunału Obrachunkowego, należy zachować właściwą równowagę między tymi dwiema kategoriami” oraz że „w przypadku osób z kręgu przyjaciół i członków rodziny (z wyłączeniem małżonków/partnerów) konieczne są prywatne zaproszenia na koszt członka Trybunału Obrachunkowego”.

28

Artykuł 1 decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 33-2004 z dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawie zarządzania flotą samochodową w Europejskim Trybunale Obrachunkowym i w sprawie korzystania z tej floty (zwanej dalej „decyzją nr 33-2004”), mająca zastosowanie w czasie wystąpienia okoliczności faktycznych, których dotyczy skarga w niniejszej sprawie, do czasu wejścia w życie decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 19-2009 z dnia 20 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania flotą samochodową w Europejskim Trybunale Obrachunkowym i w sprawie korzystania z tej floty, stanowił:

„Członkom i sekretarzowi generalnemu Trybunału Obrachunkowego udostępnia się do stałego korzystania samochody służbowe na potrzeby przejazdów w ramach pełnienia przez nich obowiązków”. [tłumaczenie własne, podobnie jak pozostałe fragmenty tej decyzji]

29

Artykuł 4 tej decyzji miał następujące brzmienie:

„Trybunał Obrachunkowy ponosi koszty najmu, a także koszty wynikające z korzystania z pojazdu przez członków i sekretarza generalnego w ramach pełnienia przez nich obowiązków.

Za przejazdy w ramach pełnienia obowiązków uznaje się:

30

Artykuł 5 tej decyzji miał następujące brzmienie:

„W przypadku korzystania przez członków lub sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego z samochodów służbowych do przejazdów innych niż wskazane w art. 4, ponoszą oni związane z tym koszty (opłaty drogowe, koszt paliwa, ewentualne dodatkowe koszty najmu związane z przekroczeniem rocznego limitu 45000 km przewidzianego w umowie ramowej)”.

31

Artykuł 6 tej decyzji stanowił:

„Szoferom przysługuje zwrot kosztów podróży służbowej […] w sytuacjach, gdy prowadzą samochód członka lub sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego w trakcie ich przejazdów związanych z pełnieniem obowiązków”.

32

Załącznikiem do decyzji nr 33-2004 był dokument zatytułowany „Komentarze do decyzji nr 33-2004 w sprawie zarządzania flotą samochodową w Europejskim Trybunale Obrachunkowym i w sprawie korzystania z tej floty” (zwany dalej „komentarzami do decyzji nr 33-2004”).

33

Zgodnie z komentarzami do decyzji nr 33-2004 odnoszącymi się do art. 4 tej decyzji:

„Za »inne przejazdy związane z pełnieniem obowiązków« uznaje się:

34

Artykuł 4 kodeksu postępowania mającego zastosowanie do członków Trybunału Obrachunkowego przyjęty przez tę instytucję w dniu 16 grudnia 2004 r. (zwany dalej „kodeksem postępowania z 2004 r.”), stanowił:

„1.   Członkowie Trybunału [Obrachunkowego] poświęcają się całkowicie wykonywaniu swoich zadań. Nie mogą oni sprawować żadnej funkcji politycznej. Członkowie nie angażują się w żadną działalność zawodową ani w żadną inną działalność prowadzoną poza Trybunałem [Obrachunkowym], która jest niezgodna z obowiązkiem pozostawania w dyspozycyjności wobec Trybunału [Obrachunkowego].

[…]

3.   Członkowie Trybunału [Obrachunkowego] zgłaszają działania prowadzone poza Trybunałem [Obrachunkowym] […]”.

35

Treść art. 1 i art. 4–6 decyzji nr 19-2009 stanowiła powtórzenie treści odpowiadających im artykułów decyzji nr 33-2004.

36

Artykuł 7 decyzji nr 19–2009 stanowił:

„Niniejsza decyzja uchyla i zastępuje decyzję nr 33-2004. Wchodzi ona w życie w tym samym dniu co nowa międzyinstytucjonalna umowa ramowa regulująca najem samochodów”. [tłumaczenie własne, podobnie jak pozostałe fragmenty tej decyzji]

37

Załącznikiem do decyzji nr 19-2009 był dokument zatytułowany „Komentarze do decyzji nr 19-2009 w sprawie zarządzania flotą samochodową w Europejskim Trybunale Obrachunkowym i w sprawie korzystania z tej floty” (zwany dalej „komentarzami do decyzji nr 19-2009”).

38

Treść komentarzy do decyzji nr 19-2009 w odniesieniu do art. 4 tej decyzji stanowiła powtórzenie treści komentarza do art. 4 decyzji nr 33-2004 zawartej w komentarzach do tej ostatniej decyzji.

39

Artykuł 1 decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 66-2011 z dnia 26 października 2011 r. ustanawiającej wytyczne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w zakresie etyki ma następujące brzmienie:

„W […] Trybunale Obrachunkowym będą stosowane załączone wytyczne w zakresie etyki”.

40

Wytyczne w zakresie etyki załączone do tej decyzji (zwane dalej „wytycznymi w zakresie etyki”), stanowią:

„[…]

2.2. Zobowiązujemy się zarządzać środkami powierzonymi Trybunałowi [Obrachunkowemu] w sposób legalny, prawidłowy i finansowo należyty. Trybunał [Obrachunkowy] powinien służyć za wzór zarządzania finansami: zarządzanie powierzonymi mu środkami musi być w pełni zgodne z rozporządzeniem finansowym i wszelkimi innymi obowiązującymi zasadami; jego cele muszą być realizowane z zachowaniem zasad oszczędności, wydajności i skuteczności.

[…]

3.3. Zobowiązujemy się unikać konfliktu interesów, rzeczywistego lub pozornego. Może on na przykład zachodzić w związku z członkostwem w organizacjach politycznych, w zarządach partii politycznych lub zarządach spółek albo z posiadaniem interesów finansowych w kontrolowanych jednostkach. Zobowiązujemy się wykazywać szczególną rozwagę w tych kwestiach i w kontekście sposobu, w jaki mogą one być postrzegane przez osoby postronne.

3.4. Zobowiązujemy się nie utrzymywać z jednostką kontrolowaną żadnych relacji, które mogłyby podważyć naszą niezależność. Do kwestii, które mogłyby podważyć niezależność, należą powiązania rodzinne i/lub osobiste z pracownikami kontrolowanej jednostki, które mogłyby wpłynąć na wyniki naszej pracy. Przed przystąpieniem do zadania kontrolnego powinniśmy ocenić potencjalny wpływ takich powiązań i poinformować o nich naszego przełożonego; z myślą o tym Trybunał [Obrachunkowy] wprowadził coroczną procedurę potwierdzeń.

[…]

3.7. Zobowiązujemy się prowadzić naszą zewnętrzną działalność w ramach ustalonych przez regulamin pracowniczy, zawsze mając na uwadze lojalność, którą jesteśmy winni Trybunałowi [Obrachunkowemu]. Zobowiązujemy się powstrzymać od jakichkolwiek działań, które mogłyby zaszkodzić reputacji Trybunału [Obrachunkowego], podać w wątpliwość naszą bezstronność lub stanowić przeszkodę w naszej pracy.

[…]”.

41

Artykuł 2 ust. 1, 2 i 4 kodeksu postępowania członków Trybunału Obrachunkowego, przyjętego przez tę instytucję w dniu 8 lutego 2012 r. (zwanego dalej „kodeksem postępowania z 2012 r.”), miał następujące brzmienie:

„1.   Członkowie unikają wszelkich sytuacji, które mogłyby spowodować konflikt interesów. Nie zajmują się sprawami, którymi mogą być w jakikolwiek sposób osobiście zainteresowani, zwłaszcza z uwagi na powiązania rodzinne lub finansowe, ponieważ mogłoby to mieć wpływ na ich bezstronność. […]

2.   Członkowie Trybunału [Obrachunkowego] deklarują posiadane udziały finansowe oraz majątek, które mogłyby prowadzić do konfliktu interesów podczas wykonywania ich obowiązków, czy to w postaci indywidualnych udziałów finansowych w każdej formie w kapitale przedsiębiorstwa, w szczególności akcji lub udziałów, czy to w innej postaci, takiej jak obligacje zamienne lub certyfikaty inwestycyjne. […] Majątek nieruchomy, który należy zgłosić, obejmuje wszelkie nieruchomości posiadane bezpośrednio bądź poprzez agencję nieruchomości [spółkę zarządzania nieruchomościami, (»société immobilière«)], z wyjątkiem lokali zarezerwowanych do wyłącznego użytkowania przez właściciela lub członków jego rodziny.

[…]

4.   W momencie objęcia stanowiska członkowie przekazują prezesowi Trybunału [Obrachunkowego] deklarację, o której mowa w powyższych ustępach, sporządzoną z wykorzystaniem formularza zamieszczonego w załączniku. […] W przypadku istotnych zmian deklarację należy zweryfikować i sporządzić ponownie. [Nową deklarację należy przekazać prezesowi Trybunału] […]”.

42

Artykuł 4 kodeksu postępowania z 2012 r. stanowił:

„1.   Członkowie Trybunału [Obrachunkowego] poświęcają się wykonywaniu swoich zadań. Nie mogą oni obejmować żadnych stanowisk politycznych.

2.   Członkowie nie angażują się w żadną działalność zawodową poza Trybunałem [Obrachunkowym] ani w żadną inną działalność, która stałaby w sprzeczności z wykonywaniem ich zadań.

[…]

6.   Członkowie zgłaszają działalność prowadzoną poza Trybunałem, z wyjątkiem działań wspomnianych w ust. 4, w deklaracji, o której mowa w art. 2”.

43

W trakcie dwóch kadencji K. Pinxtena jako członka Trybunału Obrachunkowego przepisy wykonawcze do regulaminu Trybunału Obrachunkowego były ustanowione kolejno, w decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 92–2004 z dnia 8 grudnia 2004 r., w decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 26–2010 z dnia 11 marca 2010 r. i w decyzji Trybunału Obrachunkowego nr 38–2016 z dnia 2 czerwca 2016 r. (zwane dalej „przepisami wykonawczymi do regulaminu Trybunału Obrachunkowego”). Każda z tych decyzji była zmieniana, a następnie uchylana.

44

Przepisy istotne dla niniejszego postępowania nie podlegały w tym okresie zasadniczym zmianom.

45

Artykuł 5 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego miał następujące brzmienie:

„1.   Członkowie [Trybunału Obrachunkowego] nie angażują się w żadną działalność zawodową poza Trybunałem [Obrachunkowym] ani w żadną inną działalność poza Trybunałem [Obrachunkowym], która stałaby w sprzeczności z obowiązkiem zachowania niezależności oraz dyspozycyjności w wykonywaniu zadań zgodnie z art. 286 ust. 3 i 4 TFUE.

2.   W tym celu każda prowadzona lub zamierzona zewnętrzna działalność jest oceniana pod względem następujących kryteriów:

46

Artykuł 6 ust. 1 i 2 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowił:

„1.   W terminie najpóźniej trzydziestu dni roboczych od momentu objęcia funkcji, każdy członek deklaruje prezesowi Trybunału swoją zewnętrzną działalność, opisując ją jak najdokładniej pod względem czterech kryteriów określonych w art. 5 ust. 2 powyżej.

2.   O podjęciu jakiejkolwiek nowej działalności zewnętrznej innej niż wskazana w ust. 1 powyżej […] należy niezwłocznie poinformować prezesa Trybunału [Obrachunkowego]. […]”

47

Artykuł 8 akapit pierwszy przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowił:

„Posiedzenia odbywające się według procedury określonej w art. 4 regulaminu są posiedzeniami zamkniętymi w rozumieniu art. 49 niniejszych przepisów wykonawczych”. [tłumaczenie własne]

48

Artykuł 39 ust. 1 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowił:

„Jako osoba odpowiedzialna za sekretariat Trybunału [Obrachunkowego] sekretarz generalny odpowiada między innymi za sporządzanie projektów protokołów posiedzeń Trybunału [Obrachunkowego] […]. Sekretarz wspiera prezesa w przygotowywaniu posiedzeń Trybunału [Obrachunkowego], zapewnianiu przestrzegania procedur oraz właściwego wykonywania decyzji Trybunału [Obrachunkowego]”.

49

Artykuł 49 ust. 3 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowił:

„Jeżeli na poprzednim posiedzeniu Trybunału [Obrachunkowego] lub izby nie postanowiono inaczej, posiedzenia zamknięte odbywają się bez udziału tłumaczy i pracowników Trybunału [Obrachunkowego]”.

50

Artykuł 50 ust. 1 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego miał następujące brzmienie:

„Projekty protokołów posiedzeń Trybunału [Obrachunkowego] są sporządzane przez sekretarza generalnego lub inną osobę wyznaczoną w tym celu. Są one przekazywane członkom w jak najkrótszym terminie i zatwierdzane przez Trybunał [Obrachunkowy] w trakcie kolejnego posiedzenia”.

51

Règlement ministériel du 18 mars 2010, portant publication de la loi belge du 22 grudnia 2009 r. relative au régime général d’accise transposant la directive 2008/118 et abrogeant la directive 92/12/CEE en la matière (rozporządzenie ministra z dnia 18 marca 2010 r. o publikacji belgijskiej ustawy z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, transponującej dyrektywę 2008/118 uchylającą dyrektywę 92/12/EWG, której przedmiotem jest ten podatek, zwane dalej „rozporządzeniem ministra z dnia 18 marca 2010 r.”), w art. 1 stanowi:

„Belgijska ustawa z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego zostaje opublikowana w Mémorial w celu jej stosowania w Wielkim Księstwie Luksemburga”.

52

Artykuł 13 belgijskiej ustawy z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, mający zastosowanie w Luksemburgu na mocy art. 1 rozporządzenia ministra z dnia 18 marca 2010 r., ma następujące brzmienie:

„Członkowie personelu dyplomatycznego, urzędnicy konsularni, siły zbrojne i podmioty wskazane w art. 20 [pkt 7–12] loi générale du 18 juillet 1977 sur les douanes et accises (ogólnej ustawy z dnia 18 lipca 1977 r. o cłach i akcyzie), w ramach postępowania dotyczącego przysługującego im zwolnienia od akcyzy, są uprawnieni do odbioru wyrobów akcyzowych pochodzących z innych państw członkowskich z zastosowaniem zawieszenia poboru akcyzy […]”.

53

Artykuł 20 pkt 7 belgijskiej loi générale du 18 juillet 1977, sur les douanes et accises (ustawy ogólnej z dnia 18 lipca 1977 r. o cłach i akcyzie), stanowi:

„Zwolnienie od akcyzy jest przyznawane na warunkach i w ewentualnych granicach, w tym odnoszących się do racjonalnych ilości, określonych przez króla, chyba że umowa międzynarodowa lub porozumienie w sprawie siedziby stanowi inaczej:

[…]

54

Artykuł 1 lit. c) i f) règlement grand-ducal du 7 février 2013, concernant les franchises et exonérations de la taxe sur la valeur ajoutée accordées aux missions diplomatiques et aux postes consulaires, ainsi qu’aux agents diplomatiques, aux fonctionnaires consulaires et aux agents de chancellerie (rozporządzenia wielkoksiążęcego z dnia 7 lutego 2013 r. w sprawie ulg i zwolnień z podatku od wartości dodanej przyznanych misjom dyplomatycznym i placówkom konsularnym oraz członkom personelu dyplomatycznego, urzędnikom konsularnym i pracownikom kancelarii, zwane dalej „rozporządzeniem wielkoksiążęcym z dnia 7 lutego 2013 r.”), ma następujące brzmienie:

„Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

[…]

[…]

55

Artykuł 4 ust. 1 tego rozporządzenia wielkoksiążęcego stanowi:

„Zwalnia się od podatku od wartości dodanej dostawę towarów i świadczenie usług o wartości jednostkowej wynoszącej co najmniej 240 EUR (bez podatku) na rzecz członków personelu dyplomatycznego, urzędników konsularnych i pracowników kancelarii, dla których Wielkie Księstwo Luksemburga jest państwem przyjmującym, także w przypadku, gdy miejsce dostawy towarów i świadczenia usług znajduje się w innym państwie członkowskim […]”.

56

Karel Pinxten był członkiem Trybunału Obrachunkowego od dnia 1 marca 2006 r. do dnia 30 kwietnia 2018 r., pełniąc tę funkcję przez dwie kadencje.

57

W trakcie swoich kadencji był on członkiem składu izby trzeciej tej instytucji, odpowiedzialnej za kontrolę wydatków Unii w obszarze stosunków zewnętrznych, rozszerzenia i pomocy humanitarnej. Od dnia 4 kwietnia 2011 r. do zakończenia swojej ostatniej kadencji K. Pinxten piastował stanowisko przewodniczącego izby trzeciej.

58

Po uzyskaniu pozytywnej opinii komitetu odpowiedzialnego za ocenę działalności zewnętrznej członków Trybunału Obrachunkowego, K. Pinxten na mocy decyzji z dnia 30 kwietnia 2015 r. uzyskał zgodę na pełnienie funkcji prezesa Stichting Behoud Natuur en Leefmilieu Vlaanderen (flamandzkiej fundacji na rzecz ochrony przyrody i środowiska naturalnego, Belgia) (zwanej dalej „SBNL-V”).

59

W trakcie obu swoich kadencji K. Pinxtenowi przysługiwał samochód służbowy i karta paliwowa umożliwiająca obciążanie Trybunału Obrachunkowego kosztami paliwa przeznaczonego do tego samochodu. Na jego wniosek przyznano mu również dwie dodatkowe karty paliwowe.

60

Od 2006 r. do marca 2014 r. Trybunał Obrachunkowy zapewniał K. Pinxtenowi możliwość korzystania z usług szofera. Począwszy od kwietnia 2014 r. K. Pinxten mógł się zwrócić o przydzielenie mu szofera z „puli szoferów”, za którą odpowiedzialny był dyrektor finansowy Trybunału Obrachunkowego.

61

Poza tym w trakcie obu swoich kadencji K. Pinxten otrzymywał zwrot kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć oraz różnych kosztów ponoszonych podczas podroży służbowych, które podlegały zatwierdzeniu, na jego wniosek, przez prezesa Trybunału Obrachunkowego, jak również wypłacano mu dzienne diety w związku z tymi podróżami służbowymi.

62

Trybunał Obrachunkowy podnosi, że w 2016 r. dotarły do niego informacje na temat szeregu poważnych nieprawidłowości zarzucanych K. Pinxtenowi. W dniu 18 lipca 2016 r. sekretarz generalny tej instytucji ustnie poinformował K. Pinxtena o złożonym zawiadomieniu dotyczącym jego osoby.

63

Latem 2016 r. służby Trybunału Obrachunkowego poddały analizie podróże służbowe K. Pinxtena i szoferów tej instytucji, które to podróże były objęte poleceniami wyjazdu wystawianymi przez K. Pinxtena, w celu wykrycia ewentualnych nieprawidłowości. Następnie doszło do wymiany korespondencji między tymi służbami a K. Pinxtenem, dotyczącej zarzucanej nieprawidłowości niektórych podróży służbowych K. Pinxtena lub jego szoferów. Ta wymiana korespondencji nie doprowadziła do zwrotu przez K. Pinxtena kwot, jakich żądał Trybunał Obrachunkowy.

64

W dniu 26 lipca 2016 r. Trybunał Obrachunkowy został poinformowany, że K. Pinxten w 2011 r. dopuścił się oszustwa ubezpieczeniowego w związku ze zdarzeniem drogowym, w którym uczestniczyły jego samochód służbowy i jego samochód prywatny. W dniu 1 września 2016 r. sekretarz generalny tej instytucji ustnie zawiadomił K. Pinxtena o tych zarzutach. W notatce z tego samego dnia K. Pinxten wskazał, że rzeczonym zdarzeniem drogowym była kolizja jego samochodu służbowego prowadzonego przez szofera zatrudnionego w jego gabinecie z samochodem prywatnym K. Pinxtena, prowadzonym przez jego syna.

65

W dniu 14 października 2016 r. sekretarz generalny Trybunału Obrachunkowego, na polecenie prezesa tej instytucji, przekazał OLAF‑owi akta dotyczące podejmowanych przez K. Pinxtena działań, które mogły prowadzić do nieuzasadnionych wydatków z budżetu Unii.

66

W dniu 31 marca 2017 r. dyrektor generalny OLAF‑u oficjalnie powiadomił prezesa Trybunału Obrachunkowego o wszczęciu dochodzenia dotyczącego K. Pinxtena w sprawie ewentualnych nieprawidłowości na szkodę interesów finansowych Unii w związku z korzystaniem z aktywów Trybunału Obrachunkowego oraz w związku z podróżami służbowymi, w których uczestniczył lub które zatwierdził z naruszeniem obowiązujących przepisów.

67

W dniu 22 września 2017 r. K. Pinxten został poinformowany przez OLAF o wszczęciu tego dochodzenia oraz o tym, że ma on w nim status „osoby objętej dochodzeniem”.

68

W dniu 20 listopada 2017 r. OLAF przeprowadził przeszukanie pomieszczeń w gabinecie K. Pinxtena i zgromadził w jego wyniku szereg różnych dokumentów. Po ich wstępnym przeanalizowaniu OLAF w dniu 15 grudnia 2017 r. poinformował K. Pinxtena o rozszerzeniu zakresu dochodzenia, tak by obejmowało ono możliwy konflikt interesów oraz inne naruszenia art. 285 i 286 TFUE, jak też przepisów kodeksu postępowania z 2012 r.

69

W dniu 22 grudnia 2017 r. K. Pinxten został przesłuchany przez prowadzących dochodzenie urzędników OLAF‑u. Po otrzymaniu od OLAF‑u streszczenia okoliczności faktycznych ustalonych na dzień zakończenia dochodzenia, K. Pinxten w dniu 15 maja 2018 r. przekazał OLAF‑owi uwagi na piśmie.

70

W dniu 2 lipca 2018 r. Trybunał Obrachunkowy otrzymał końcowy raport z dochodzenia OLAF‑u (zwany dalej „raportem OLAF‑u”). W raporcie tym stwierdzono, że K. Pinxten korzystał ze środków Trybunału Obrachunkowego w sposób stanowiący nadużycie w ramach działalności niezwiązanej z pełnioną przez siebie funkcją, że dopuścił się nadużyć w zakresie korzystania z kart paliwowych oraz w zakresie umowy ubezpieczenia komunikacyjnego jego samochodu służbowego, że miał nieusprawiedliwione nieobecności, że nie zgłosił działalności prowadzonej poza Trybunałem Obrachunkowym, że przekazywał poufne informacje oraz że znajdował się w sytuacji konfliktu interesów.

71

W świetle ustaleń poczynionych w tym raporcie OLAF zalecił Trybunałowi Obrachunkowemu wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko K. Pinxtenowi, podjęcie odpowiednich działań w celu doprowadzenia do odzyskania kwoty 472869,09 EUR, stanowiącej równowartość kosztów nienależnie poniesionych przez Trybunał Obrachunkowy oraz rozważenie odzyskania kwoty 97954,52 EUR, stanowiącej równowartość wynagrodzenia wypłaconego za okresy nieusprawiedliwionej nieobecności K. Pinxtena.

72

Ponadto, uznając, że niektóre czyny ujawnione w toku dochodzenia mogły wypełniać znamiona przestępstw, OLAF przekazał informacje i swoje zalecenia luksemburskim organom wymiaru sprawiedliwości.

73

W dniu 3 lipca 2018 r. prezes Trybunału Obrachunkowego przekazał członkom tej instytucji kopię raportu OLAF‑u i zaleceń wystosowanych przez ten organ.

74

W dniu 5 października 2018 r. prezes Trybunału Obrachunkowego przekazał sprawozdanie wstępne członkom tej instytucji. Zalecono w nim, aby instytucja ta zwróciła się do Trybunału Sprawiedliwości o „zbadanie ustalonych faktów i rozstrzygnięcie, czy K. Pinxten nie dopełnił zobowiązań wynikających z jego urzędu”. To sprawozdanie i raport OLAF‑u przekazano K. Pinxtenowi tego samego dnia. Ponadto, w dniu 17 października 2018 r., przekazano mu załączniki do raportu OLAF‑u.

75

W dniu 19 listopada 2018 r. K. Pinxten przekazał Trybunałowi Obrachunkowemu uwagi na piśmie. W dniu 26 listopada 2018 r. został on przesłuchany przez członków tej instytucji na posiedzeniu zamkniętym.

76

W dniu 29 listopada 2018 r. na posiedzeniu zamkniętym Trybunał Obrachunkowy na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE postanowił przekazać sprawę K. Pinxtena Trybunałowi Sprawiedliwości.

77

W związku z informacjami przekazanymi przez OLAF, prokurator przy tribunal d’arrondissement de Luxembourg (sądzie rejonowym w Luksemburgu, Luksemburg) pismem z dnia 1 października 2018 r. zwrócił się do Trybunału Obrachunkowego o uchylenie K. Pinxtenowi immunitetu jurysdykcyjnego. W dniu 15 listopada 2018 r. instytucja ta uwzględniła ten wniosek.

78

Trybunał Obrachunkowy wnosi do Trybunału o:

79

Karel Pinxten wnosi do Trybunału o:

80

Karel Pinxten podnosi, że postępowanie karne w Luksemburgu jest w toku. W tym kontekście maksyma „postępowanie karne wstrzymuje bieg postępowania dyscyplinarnego”, a przynajmniej zasada dobrej administracji wymagają, aby Trybunał nie wydawał rozstrzygnięcia w sprawie zanim wydadzą je luksemburskie organy prowadzące postępowanie karne.

81

Zawieszenie niniejszego postępowania pozwoliłoby zatem jednocześnie uniknąć negatywnego wpływu tego postępowania na sytuację K. Pinxtena w postępowaniu karnym wszczętym w Luksemburgu oraz zapewnić uwzględnienie okoliczności ustalonych przez luksemburskie organy prowadzące postępowanie karne, które dysponują większymi możliwościami w zakresie prowadzenia dochodzenia niż Trybunał.

82

Trybunał Obrachunkowy sprzeciwia się temu żądaniu.

83

Na wstępie należy stwierdzić, że żaden przepis prawa Unii nie stanowi, iż postępowanie wszczęte przed Trybunałem na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE należy zawiesić w przypadku, gdy zostało wszczęte postępowanie karne dotyczące w całości bądź w części tych samych czynów.

84

Co prawda art. 25 załącznika IX do regulaminu pracowniczego stanowi, że w przypadku, gdy wobec urzędnika toczy się postępowanie karne w związku z tymi samymi czynami, ostateczną decyzję podejmuje się po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu w tej sprawie.

85

Jednakże postępowania odnoszące się do naruszenia przez członka Trybunału Obrachunkowego zobowiązań wynikających z jego urzędu stanowią autonomiczny środek prawny ustanowiony w art. 286 ust. 6 TFUE, a zatem postępowania te nie są unormowane przepisami dotyczącymi postępowania dyscyplinarnego zawartymi w regulaminie pracowniczym (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 118).

86

Następnie należy podkreślić, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 78 swojej opinii, że postępowanie przewidziane w art. 286 ust. 6 TFUE spełnia szczególną funkcję, ponieważ służy zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania instytucji europejskich, która to funkcja odróżnia się od funkcji krajowego postępowania karnego.

87

Wreszcie, z orzecznictwa Trybunału wynika, że w ramach postępowania przewidzianego w tym postanowieniu Trybunał nie jest związany kwalifikacją prawną okoliczności faktycznych dokonaną w ramach postępowania karnego, a jego zadaniem jest ustalenie, w pełnym zakresie przysługującej mu swobody oceny, czy czyny zarzucane danemu członkowi Trybunału Obrachunkowego stanowią naruszenie zobowiązań wynikających z jego urzędu (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 121).

88

Ewentualne zawieszenie niniejszego postępowania w oczekiwaniu na zakończenie postępowania karnego wszczętego w Luksemburgu nie jest zatem konieczne, skoro w każdym razie wynik tamtego postępowania nie może skutkować ograniczeniem zakresu oceny, jaką powinien przeprowadzić Trybunał, aby wydać orzeczenie dotyczące niniejszej skargi.

89

W tych okolicznościach należy oddalić złożony przez K. Pinxtena wniosek o zawieszenie niniejszego postępowania.

90

Karel Pinxten twierdzi, że Trybunał Obrachunkowy przeprowadził pełny audyt wewnętrzny za lata 2012–2018, dotyczący kosztów podróży służbowych członków tej instytucji oraz korzystania przez nich z pojazdów służbowych.

91

W swojej duplice wnioskuje on, aby Trybunał zobowiązał Trybunał Obrachunkowy do przedstawienia, w ramach środków dowodowych, sprawozdania sporządzonego po zakończeniu tego audytu wewnętrznego i do opisania działań podjętych w następstwie tego sprawozdania. Zdaniem K. Pinxtena taki środek dowodowy umożliwiłby Trybunałowi zaznajomienie się z oceną jego sytuacji dokonaną przez wydział audytu wewnętrznego Trybunału Obrachunkowego, z istnieniem nieprawidłowości, jakich dopuszczali się inni członkowie tej instytucji, oraz z działaniami podjętymi przez tę instytucję w związku z tymi nieprawidłowościami.

92

Poza tym K. Pinxten podnosi, że niezależność audytora wewnętrznego była zagrożona przez działania sekretarza generalnego tej instytucji oraz że wskazane byłoby, aby Trybunał otrzymał wszelkie pisma odnoszące się do tej sytuacji, tak aby można było określić, w jaki sposób należy oceniać zarzuty formułowane przeciwko K. Pinxtenowi.

93

Na wstępie należy przypomnieć, że wyłącznie Trybunał jest właściwy do dokonania oceny znaczenia wniosku o przedstawienie dokumentów w kontekście przedmiotu sporu oraz niezbędności żądanych dokumentów dla rozstrzygnięcia tego sporu (zob. podobnie postanowienie z dnia 3 marca 2020 r., Komisja/Polska, C‑791/19 R, niepublikowane, EU:C:2020:147, pkt 9 i przytoczone tam orzecznictwo).

94

Należy w tym względzie w pierwszej kolejności zauważyć, że aby rozstrzygnąć niniejszy spór, Trybunał powinien określić zakres zobowiązań wynikających z urzędu członka Trybunału Obrachunkowego i ocenić, na podstawie przedstawionych przez strony dowodów, czy należy uznać naruszenie tych zobowiązań przez K. Pinxtena za dowiedzione.

95

W tym kontekście, nawet gdyby założyć, że wspomniane przez K. Pinxtena sprawozdanie z audytu wewnętrznego istotnie zawiera ocenę prawidłowości jego postępowania, to faktem jest, iż stanowisko przyjęte w tym względzie przez wewnętrzny organ Trybunału Obrachunkowego nie może stanowić rozstrzygającej okoliczności do celów wydania orzeczenia w sprawie skargi wniesionej przez tę instytucję.

96

W drugiej kolejności należy przypomnieć, że przedmiotem niniejszego postępowania są wyłącznie nieprawidłowości zarzucane K. Pinxtenowi przez Trybunał Obrachunkowy.

97

Tymczasem okoliczność, że inni członkowie tej instytucji dopuszczali się porównywalnych lub poważniejszych nieprawidłowości, nawet gdyby została wykazana, nie sprawiłaby, że postępowanie K. Pinxten stałoby się prawidłowe lub że postępowanie to można byłoby uznać za czyniące zadość zobowiązaniom wynikającym z jego urzędu w rozumieniu art. 286 ust. 6 TFUE.

98

W trzeciej kolejności, zważywszy na wskazane w pkt 94 niniejszego wyroku zadania, jakie ma do wypełnienia Trybunał w ramach niniejszego postępowania, ewentualne istnienie konfliktu wewnątrz Trybunału Obrachunkowego w odniesieniu do przeprowadzenia audytu wewnętrznego, który odbywał się po upływie drugiej kadencji K. Pinxtena jako członka tej instytucji, nie ma znaczenia dla rozpatrzenia wniesionej przez tę instytucję skargi.

99

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że w przedstawionym przez K. Pinxtena uzasadnieniu wniosku o przedstawienie dokumentów nie dowiódł on znaczenia, jakie mogłyby mieć te dokumenty dla niniejszego postępowania oraz że w związku z tym wniosek ten należy oddalić.

100

Trybunał Obrachunkowy wnioskuje o usunięcie z akt sprawy kopii wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 13 lutego 2019 r. przez prezesa tej instytucji do pozostałych jej członków i do jej sekretarza generalnego, przedłożonej przez K. Pinxtena w załączniku B.10 do jego odpowiedzi na skargę (zwanej dalej „e-mailem z dnia 13 lutego 2019 r.”).

101

Trybunał Obrachunkowy wskazuje, że chodzi o wiadomość ściśle poufną, skierowaną wyłącznie do członków Trybunału Obrachunkowego, wysłaną po zakończeniu drugiej kadencji K. Pinxtena jako członka tej instytucji. Instytucja ta wnioskuje z tego, że ów dokument musiał zostać pozyskany w sposób niezgodny z prawem, co stanowi między innymi naruszenie prawa do tajemnicy korespondencji, z jakiego korzysta Trybunał Obrachunkowy.

102

Karel Pinxten podnosi, że wniosek o usunięcie z akt sprawy e-maila z dnia 13 lutego 2019 r. należy oddalić.

103

Twierdzi on w tym względzie przede wszystkim, że nie pozyskał tego e-maila w sposób niezgodny z prawem. Następnie podnosi on, że wspomniany e-mail w rzeczywistości nie jest poufny, ponieważ kodeks postępowania Trybunału Obrachunkowego zakazuje wysyłania informacji poufnych pocztą elektroniczną, a taki e-mail otrzymali wszyscy członkowie gabinetów adresatów e-maila. Wreszcie, poufny charakter dokumentu lub okoliczność, że dokument ten został pozyskany w sposób niezgodny z prawem, nie uzasadnia usunięcia go z akt sprawy w sytuacji, gdy jest on niezbędny do wydania orzeczenia przez Trybunał, a tak jest w niniejszym przypadku.

104

Należy przypomnieć, że przewodnią zasadą prawa Unii jest zasada swobodnej oceny dowodów, z której wynika, że dopuszczalność przedstawionego we właściwym czasie dowodu może być kwestionowana przed sądami Unii wyłącznie w przypadku, gdy został on pozyskany w sposób niezgodny z prawem (zob. podobnie wyrok z dnia 26 września 2018 r., Infineon Technologies/Komisja, C‑99/17 P, EU:C:2018:773, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

105

W tym kontekście Trybunał orzekł już o usunięciu dokumentu z akt sprawy między innymi z powodu istnienia wątpliwości co do tego, czy strona, która zgłosiła ten dowód, pozyskała go posługując się zgodnymi z prawem środkami (zob. podobnie wyrok z dnia 17 grudnia 1981 r., Ludwigshafener Walzmühle Erling i in./Rada i Komisja, sprawy połączone od 197/80 do 200/80, 243/80, 245/80 i 247/80, EU:C:1981:311, pkt 16).

106

Takie samo rozstrzygnięcie zostało przyjęte w przypadku opinii prawnej sporządzonej na użytek wewnętrzny przez organ krajowy, który ani nie przekazał tej opinii stronie, która się na nią powoływała, ani nie zezwolił na jej przekazanie tej stronie (postanowienie z dnia 23 marca 2007 r., Stadtgemeinde Frohnleiten i Gemeindebetriebe Frohnleiten, C‑221/06, EU:C:2007:185, pkt 19–23).

107

Poza tym Trybunał orzekł, że należy usunąć z akt sprawy opinię prawną wydaną przez służby prawne danej instytucji, jeśli opinia nie została pozyskana w sposób zgodny z prawem przez stronę, która się na nią powołuje, chyba że nadrzędny interes publiczny uzasadnia przedstawienie tej opinii przez tę stronę (zob. podobnie postanowienie z dnia 29 stycznia 2009 r., Donnici/Parlament, C‑9/08, niepublikowane, EU:C:2009:40, pkt 17–23).

108

W niniejszym przypadku, mimo że K. Pinxten formalnie kwestionuje podniesiony przez Trybunał Obrachunkowy zarzut, zgodnie z którym musiał on pozyskać e-mail z dnia 13 lutego 2019 r. w sposób niezgodny z prawem, to w żaden sposób nie wyjaśnia on, w jaki sposób zdobył ów e-mail i poprzestaje na stwierdzeniu, że dostęp do tego e-maila miało wielu pracowników Trybunału Obrachunkowego.

109

Tymczasem e-mail z dnia 13 lutego 2019 r. stanowi wewnętrzną korespondencję między członkami Trybunału Obrachunkowego, której charakter jawi się jednoznacznie jako ściśle poufny.

110

Ponadto bezsporne jest, że ten e-mail nie został wysłany do K. Pinxtena, który od dnia 30 kwietnia 2018 r. nie był już członkiem Trybunału Obrachunkowego.

111

Należy zatem stwierdzić, że zachodzi wątpliwość, czy K. Pinxten pozyskał ów e-mail przy pomocy zgodnych z prawem środków.

112

Poza tym K. Pinxten powołuje się na e-mail z dnia 13 lutego 2019 r. po to, by wykazać, że innych członków Trybunału Obrachunkowego potraktowano w sposób korzystniejszy niż jego.

113

Jednakże nawet gdyby założyć, że inni członkowie Trybunału Obrachunkowego istotnie zostali potraktowani przez tę instytucję w sposób korzystniejszy niż K. Pinxten, jeśli chodzi o nieprawidłowości, jakich się dopuścili w związku z pełnieniem swoich funkcji, okoliczność ta w żadnym wypadku nie może świadczyć o tym, że K. Pinxten nie naruszył zobowiązań wynikających z jego urzędu w rozumieniu art. 286 ust. 6 TFUE.

114

Ponadto z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że zasada równego traktowania musi pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem legalności, w związku z czym nikt nie może przywoływać na swój użytek bezprawności popełnionej na korzyść osoby trzeciej (wyroki z dnia 10 listopada 2011 r., The Rank Group, sprawy połączone C‑259/10 i C‑260/10, EU:C:2011:719, pkt 62 i z dnia 13 września 2017 r., Pappalardo i in./Komisja, C‑350/16 P, EU:C:2017:672, pkt 52).

115

Wynika z tego, że K. Pinxten nie wykazał istnienia nadrzędnego interesu publicznego, który uzasadniałby przedstawienie rozpatrywanego dokumentu.

116

W konsekwencji należy uwzględnić wniosek Trybunału Obrachunkowego o usunięcie z akt sprawy e-maila z dnia 13 lutego 2019 r. znajdującego się w załączniku B.10 do odpowiedzi na skargę.

117

Karel Pinxten przedstawił na wstępie cztery argumenty mające na celu zakwestionowanie dopuszczalności skargi w niniejszej sprawie, dotyczące kolejno, niezgodności postępowania przewidzianego w art. 286 ust. 6 TFUE z prawem do skutecznej ochrony sądowej, nieprawidłowości dochodzenia prowadzonego przez OLAF, nieprawidłowości wewnętrznego postępowania w Trybunale Obrachunkowym w celu uzyskania upoważnienia do wniesienia niniejszej skargi oraz znacznego przekroczenia terminu, w jakim została wniesiona ta skarga.

118

Jako swój pierwszy argument dotyczący niedopuszczalności K. Pinxten podnosi, że w ramach niniejszego postępowania nie jest przestrzegane jego prawo do sądu oraz że to postępowanie nie będzie toczyło się w dwóch instancjach sądowych, co stanowi naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) i art. 2 protokołu nr 7 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”).

119

O ile Trybunał oddalił już argument dotyczący braku dwuinstancyjności w wyroku z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson (C‑432/04, EU:C:2006:455), o tyle nie pominięta została kwestia, że w tym wypadku działa on jako organ dyscyplinarny, a nie jako sąd.

120

W związku z powyższym, jeżeli skarga wniesiona przez Trybunał Obrachunkowy miałaby być rozpatrywana w ramach określonych przez art. 286 ust. 6 TFUE, K. Pinxten byłby pozbawiony jakiejkolwiek formy ochrony sądowej, co sprawia, że przepis ten nie może być podstawą skargi wniesionej przez Trybunał Obrachunkowy.

121

Trybunał Obrachunkowy twierdzi, że zarzut ten jest niedopuszczalny, ponieważ w rzeczywistości zmierza on do tego, aby Trybunał stwierdził nieważność jednego z postanowień prawa pierwotnego. W każdym razie wspomniany argument został już oddalony w wyroku z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson (C‑432/04, EU:C:2006:455).

122

Na wstępie, jeśli chodzi o brak dwuinstancyjności postępowania, wystarczy przypomnieć, że brak możliwości zaskarżenia orzeczenia Trybunału w postępowaniu przewidzianym w art. 286 ust. 6 TFUE nie stanowi braku powodującego naruszenie prawa byłego członka Trybunału Obrachunkowego, którego dotyczy sprawa, do skutecznej ochrony sądowej gwarantowanej przez art. 47 karty (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 112, 113).

123

Poza tym, ponieważ K. Pinxten twierdzi, że jego argument różni się od tego, który Trybunał analizował w wyroku z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson (C‑432/04, EU:C:2006:455) tym, iż K. Pinxten powołuje się na zupełny brak ochrony sądowej, a nie na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy przez dwie instancje sądowe, należy podkreślić, że Trybunał orzeka w niniejszym postępowaniu, po wysłuchaniu K. Pinxtena, jako niezależny i bezstronny sąd ustanowiony na mocy traktatów UE i FUE, a nie jako organ administracyjny orzekający w sprawie dyscyplinarnej.

124

W związku z powyższym zbadanie przez Trybunał w pierwszej i zarazem ostatniej instancji zarzutów dotyczących naruszenia zobowiązań wynikających z urzędu członka Trybunału Obrachunkowego, o które obwiniany jest K. Pinxten, jest wystarczające dla zapewnienia mu skutecznej ochrony sądowej.

125

W ramach drugiego argumentu dotyczącego niedopuszczalności K. Pinxten twierdzi, że wniesiona przez Trybunał Obrachunkowy skarga opiera się na raporcie OLAF‑u oraz że raport ten został sporządzony w wyniku wadliwej procedury.

126

W pierwszej kolejności, OLAF w sposób niezgodny z prawem rozszerzył zakres swojego dochodzenia.

127

Z art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 883/2013 wynika bowiem, że przeszukanie pomieszczeń instytucji powinno być prowadzone na podstawie pisemnego upoważnienia wskazującego dozwolone czynności dochodzeniowe, których zakres został określony w decyzji o wszczęciu dochodzenia.

128

W związku z tym OLAF nie mógł prowadzić przeszukania, którego przedmiotem lub skutkiem było wykrycie ewentualnych przestępstw, o których instytucja ta nie miała wiedzy i które wykraczają poza zakres prowadzonego dochodzenia. W tym wypadku OLAF nie mógł zatem zgodnie z prawem rozszerzyć zakresu swego dochodzenia, opierając się na analizie danych zgromadzonych w trakcie przeszukania gabinetu K. Pinxtena.

129

W drugiej kolejności, OLAF naruszył prawo do życia prywatnego K. Pinxtena. Po pierwsze, urząd ten nie potwierdził, że odstąpił od zatrzymania objętej tajemnicą zawodową korespondencji między K. Pinxtenem a jego obrońcą. Po drugie, OLAF zatrzymał również akta prywatne, wyraźnie przedstawione jako takie, dotyczące między innymi uczestnictwa zainteresowanego w polowaniach oraz najmu lokalu, którego jest on właścicielem.

130

W trzeciej kolejności, OLAF naruszył prawo K. Pinxtena do obrony.

131

Po pierwsze, streszczenie okoliczności faktycznych przedstawionych K. Pinxtenowi przed przyjęciem raportu OLAF‑u było niezwykle skrótowe, załączone do niego tabele były mało czytelne, a dotyczące ich dowody nie zostały przedstawione w odpowiednim czasie.

132

Po drugie, podstawą tego raportu jest szereg okoliczności i rozmów, o których K. Pinxten nie został poinformowany w czasie, gdy był przesłuchiwany przez OLAF.

133

Po trzecie, korzystanie przez niego z prawa do obrony miało czysto formalny charakter, ponieważ argumenty, jakie wysuwał na swą obronę, poza rzadkimi wyjątkami, nie były poddawane pod dyskusję, lecz zostały po prostu przytoczone na końcu raportu.

134

Po czwarte, była asystentka K. Pinxtena nie otrzymała protokołu swojego przesłuchania, mimo że OLAF był obowiązany przekazać jej kopię, co stanowi potwierdzenie tego, że OLAF nie badał w toku dochodzenia zarówno okoliczności obciążających jak i łagodzących.

135

Trybunał Obrachunkowy twierdzi, że zarzut dotyczący wadliwości dochodzenia prowadzonego przez OLAF jest nieistotny dla sprawy, ponieważ raport tego urzędu nie stanowi okoliczności, która zadecydowała o wniesieniu skargi do Trybunału.

136

Instytucja ta podnosi pomocniczo, że zarzut ten jest bezpodstawny.

137

W pierwszej kolejności, Trybunał Obrachunkowy wskazuje, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby OLAF rozszerzał zakres dochodzenia, oraz że urząd ten powinien mieć możliwość takiego rozszerzenia w sytuacji, gdy w wyniku przeszukania lokali danej instytucji pojawią się poważne podejrzenia. Poza tym rozpatrywane dochodzenie rozszerzono w związku z podejrzeniami, które były ściśle związane z jego pierwotnym zakresem.

138

W drugiej kolejności, prawo K. Pinxtena do poszanowania życia prywatnego nie zostało naruszone. Po pierwsze, żaden z przedstawionych przez niego dowodów nie świadczy o tym, że OLAF oparł się na dokumencie objętym poufnością relacji między adwokatem a jego klientem. Po drugie, art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 883/2013 upoważnia OLAF do uzyskania natychmiastowego dostępu do wszelkich informacji będących w posiadaniu instytucji i do sporządzania kopii wszelkich dokumentów będących w ich posiadaniu. Urząd ten korzysta zatem z zakresu uznania, a jego uprawnienia nie mogą podlegać ograniczeniom wynikającym z okoliczności, że pewne dokumenty są przedstawiane jako „prywatne”.

139

W trzeciej kolejności, to na K. Pinxtenie spoczywał ciężar dowodu, że gdyby nie doszło do zarzucanego naruszenia jego prawa do obrony, wynik rozpatrywanego postępowania byłby odmienny, lecz nie wykazał on tego. W każdym razie, w niniejszej sprawie OLAF postąpił zgodnie ze swoimi obowiązkami, gdy przekazał K. Pinxtenowi streszczenie okoliczności faktycznych, które było wystarczające do umożliwienia mu przedstawienia uwag, co zresztą uczynił. Ponadto ten ostatni miał również sposobność przedstawienia argumentów na swoją obronę na podstawie całości raportu OLAF‑u w toku wewnętrznego postępowania prowadzonego w Trybunale Obrachunkowym. Poza tym OLAF nie miał obowiązku przekazywania protokołu byłej asystentce K. Pinxtena, gdyż była ona przesłuchana w charakterze świadka.

140

Na wstępie należy przeanalizować argument Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym ocena prawidłowości dochodzenia prowadzonego przez OLAF nie jest niezbędna, ponieważ raport OLAF‑u nie stanowi elementu, który zdecydował o wniesieniu do Trybunału skargi na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE.

141

Należy w tym względzie zauważyć, że każdy z pięciu zarzutów przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy w uzasadnieniu skargi stanowi powtórzenie ustaleń dokonanych przez OLAF w jego raporcie.

142

Aby wykazać zasadność tych zarzutów, Trybunał Obrachunkowy przedstawia materiał dowodowy złożony w znacznej części z dokumentów zatrzymanych przez OLAF podczas prowadzonego przez ten urząd dochodzenia, ujętych w załączniku do jego raportu. Załącznik A.37 do skargi, do którego Trybunał Obrachunkowy często odsyła w swoich pismach, jest zresztą jednoznacznie prezentowany jako kompilacja „załączników do raportu OLAF‑u przekazanego prezesowi Trybunału Obrachunkowego w dniu 2 lipca 2018 r.”.

143

Ponadto w odpowiedzi na zadane przez Trybunał pytania dotyczące powodu, dla którego Trybunał Obrachunkowy zrewidował swoją pierwotną ocenę prawidłowości wypłacenia K. Pinxtenowi kosztów podróży służbowych, kosztów reprezentacyjnych oraz diet dziennych, instytucja ta wyjaśniła, że jej nowa ocena jest oparta na materiale dowodowym zgromadzonym przez OLAF podczas jego dochodzenia.

144

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że dopuszczalność skargi w niniejszej sprawie nie jest uzależniona od prawidłowości prowadzonego przez OLAF dochodzenia.

145

Niemniej ewentualna wadliwość tego dochodzenia mogłaby oznaczać, że całość lub część materiału dowodowego przedstawionego przez Trybunał Obrachunkowy w uzasadnieniu skargi została zgromadzona z naruszeniem obowiązujących przepisów, co wymagałoby ustalenia przez Trybunał, czy ta wadliwość ma konsekwencje dla dopuszczalności tych dowodów w ramach niniejszego postępowania.

146

W związku z powyższym przed wydaniem orzeczenia odnośnie do zarzutów podniesionych przez Trybunał Obrachunkowy, konieczne jest dokonanie oceny zasadności argumentów K. Pinxtena dotyczących wadliwości dochodzenia OLAF‑u.

147

W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o niezgodne z prawem w ocenie K. Pinxtena rozszerzenie przedmiotu dochodzenia OLAF‑u, należy podkreślić, że zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 883/2013 OLAF ma prawo dostępu do wszelkich istotnych informacji będących w posiadaniu instytucji Unii oraz do ich pomieszczeń.

148

W myśl art. 4 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia uprawnienie to może być wykorzystywane wyłącznie w ramach dochodzeń wewnętrznych oraz na zasadach określonych w tym rozporządzeniu.

149

Tymczasem zgodnie z art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia dyrektor generalny OLAF‑u może wszcząć dochodzenie, jeśli istnieje wystarczające podejrzenie nadużycia finansowego, korupcji lub innej nielegalnej działalności na szkodę interesów finansowych Unii.

150

Poza tym art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 883/2013 stanowi, że pracownicy OLAF‑u prowadzą przeszukania pomieszczeń danej instytucji po przedstawieniu pisemnego upoważnienia, w którym wskazane są między innymi przedmiot i cel dochodzenia, podstawy prawne prowadzenia dochodzenia oraz wynikające z nich uprawnienia w ramach dochodzenia.

151

Wynika z tego po pierwsze, że nieprawidłowe byłoby przeszukanie pomieszczeń instytucji przeprowadzone przez OLAF w sytuacji, gdy urząd ten nie dysponuje uprzednio informacjami pozwalającymi w zasadny sposób podejrzewać istnienie nielegalnej działalności, której zwalczanie leży w jego kompetencjach, a po drugie, że przeszukanie takie powinno służyć zebraniu dowodów dotyczących nielegalnej działalności, której istnienie instytucja ta podejrzewa (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 25 czerwca 2014 r., Nexans i Nexans France/Komisja, C‑37/13 P, EU:C:2014:2030, pkt 37).

152

Natomiast z art. 4, 5 i 7 rozporządzenia nr 883/2013 nie wynika, że OLAF nie ma prawa uwzględnić okoliczności wykrytych przypadkowo w trakcie prawidłowo prowadzonego przeszukania pomieszczeń danej instytucji, świadczących o istnieniu nielegalnej działalności, której zwalczanie leży w jego kompetencjach, a o której nie wiedział przed przeszukaniem, różniącej się od nielegalnej działalności objętej pierwotnie dochodzeniem, w ramach którego przeprowadzono to przeszukanie.

153

Co więcej, proponowana przez K. Pinxtena interpretacja zasad regulujących działalność OLAF‑u mogłaby w praktyce zapewnić bezkarność osobom prowadzącym nielegalną działalność wykrytą przy okazji dochodzenia prowadzonego przez OLAF (mimo że taki skutek nie jest niezbędny dla uniknięcia nadużyć w korzystaniu z uprawnień nadanych temu urzędowi lub dla zapewnienia zainteresowanym osobom prawa do obrony), co groziłoby utrudnieniem realizacji celu wskazanego w art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2013, jakim jest wzmocnienie walki z nadużyciami finansowymi, korupcją i wszelką inną nielegalną działalnością na szkodę interesów finansowych Unii.

154

W konsekwencji, jeżeli podczas prowadzonego prawidłowo przeszukania pomieszczeń instytucji, OLAF przypadkowo wykryje okoliczności mogące wzbudzić wystarczające podejrzenia istnienia nielegalnej działalności, której zwalczanie leży w jego kompetencjach, innej niż działalność pierwotnie objęta dochodzeniem, w ramach którego prowadzono to przeszukanie, OLAF powinien – gdy zamierza prowadzić w tej sprawie dochodzenie w celu zbadania prawdziwości lub uzupełnienia informacji, o których powziął przypadkowo wiadomość w trakcie tego przeszukania – wszcząć kolejne dochodzenie (zob. w drodze analogii wyroki z dnia 17 października 1989 r., Dow Benelux/Komisja, 85/87, EU:C:1989:379, pkt 19 i z dnia 15 października 2002 r., Limburgse Vinyl Maatschappij i in./Komisja, sprawy połączone C‑238/99 P, C‑244/99 P, C‑245/99 P, C‑247/99 P, od C‑250/99 P do C‑252/99 P i C‑254/99 P, EU:C:2002:582, pkt 301) lub, w zależności od przypadku, rozszerzyć pierwotny przedmiot swojego dochodzenia, jeśli przypadkowo wykryta nielegalna działalność jest na tyle związana z tą, która była przedmiotem pierwotnego dochodzenia, że uzasadnia to objęcie ich jednym dochodzeniem.

155

W niniejszym przypadku K. Pinxten nie kwestionuje ani prawidłowości decyzji o wszczęciu dochodzenia wewnętrznego wydanej przez dyrektora generalnego OLAF‑u w następstwie przekazania informacji przez Trybunał Obrachunkowy, ani prawidłowości przeszukania pomieszczeń tej instytucji przeprowadzonego przez OLAF w dniu 20 listopada 2017 r. w ramach tego dochodzenia.

156

Ponadto nie twierdzi on, że okoliczności wykryte przez OLAF w trakcie tego przeszukania nie mogły wzbudzić wystarczających podejrzeń istnienia nielegalnej działalności, której zwalczanie leży w kompetencjach OLAF‑u.

157

Zatem okoliczność, aby decyzja OLAF o rozszerzeniu przedmiotu dochodzenia, wszczętego pierwotnie w sprawie ewentualnych nieprawidłowości na szkodę interesów finansowych Unii zarzucanych K. Pinxtenowi w związku z korzystaniem z aktywów Trybunału Obrachunkowego, oraz w związku z podróżami służbowymi, w których uczestniczył lub które zatwierdził z naruszeniem obowiązujących przepisów, tak by dochodzenie to obejmowało również możliwy konflikt interesów oraz inne naruszenia art. 285 i 286 TFUE, jak też przepisów kodeksu postępowania z 2012 r., była oparta na dowodach ujawnionych w trakcie przeszukania prowadzonego w dniu 20 listopada 2017 r., nie może skutkować wadliwością tej decyzji.

158

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o argumenty dotyczące naruszenia prawa K. Pinxtena do życia prywatnego, należy zauważyć, że z uwagi na przedmiot niniejszego postępowania, w tym wypadku zadaniem Trybunału nie jest orzekanie o wszelkich naruszeniach tego prawa, jakich mógł się dopuścić OLAF w toku prowadzonego dochodzenia, lecz wyłącznie o zarzucanych naruszeniach tego prawa, które odnosiłyby się do materiału dowodowego przedstawionego przez Trybunał Obrachunkowy na poparcie skargi w niniejszej sprawie. Nieprawidłowości proceduralne, jakich mógłby się ewentualnie dopuścić OLAF w trakcie gromadzenia materiału dowodowego mogą bowiem w każdym razie wpływać na rozpatrywanie skargi w niniejszej sprawie jedynie w takim zakresie, w jakim skarga ta opiera się na materiale dowodowym pozyskanym przez OLAF niezgodnie z prawem.

159

Należy w tym względzie przede wszystkim stwierdzić, że pośród dowodów przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy K. Pinxten nie wskazuje żadnego dokumentu, którego miałaby dotyczyć zasada poufności stosunków pomiędzy adwokatem a jego klientem.

160

Tym samym okoliczność, że OLAF nie potwierdził, iż nie zatrzymał żadnego dokumentu należącego do korespondencji między K. Pinxtenem a jego pełnomocnikiem, nawet gdyby została dowiedziona, nie jest w niniejszej sprawie istotna.

161

Następnie, jeśli chodzi o materiał dowodowy odnoszący się do uczestnictwa K. Pinxtena w wyjazdach na polowania, należy zauważyć, że dokumenty odnoszące się do tej aktywności, które Trybunał Obrachunkowy przedstawił Trybunałowi, są bezpośrednio związane z szeregiem podróży służbowych odbywanych w charakterze członka Trybunału Obrachunkowego.

162

Tymczasem, mimo że dokumenty te były przechowywane w segregatorze wyraźnie oznakowanym jako „prywatny”, ze względu na ich związek z tymi podróżami służbowymi nie można przyjąć, by dokumenty te odnosiły się do aktywności K. Pinxtena w sferze wyłącznie prywatnej.

163

Poza tym z ustalenia dokonanego w pkt 158 niniejszego wyroku wynika, że do celów niniejszego postępowania nie jest niezbędne orzekanie w przedmiocie podniesionego przez K. Pinxtena zarzutu, zgodnie z którym OLAF zatrzymał lub skopiował również szereg dokumentów odnoszących się do wyjazdów na polowania, nieobjętych poleceniami wyjazdu.

164

Wreszcie należy stwierdzić, że jest prawdą, iż pismo datowane na dzień 20 listopada 2014 r., skierowane przez K. Pinxtena do wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w celu złożenia jej oferty wynajmu apartamentu w Brukseli (Belgia) odnosiło się do zarządu prywatnym majątkiem K. Pinxtena oraz że w związku z tym włączenie do akt OLAF‑u kopii tego pisma stanowi ograniczenie prawa K. Pinxtena do poszanowania życia prywatnego, które to prawo jest zagwarantowane przez art. 7 karty.

165

Jednakże zakres korzystania z tego pisma przez OLAF jest ograniczony i uregulowany prawnie, ponieważ może ono być wykorzystane wyłącznie w ramach dochodzenia prowadzonego przez OLAF i w postępowaniach prowadzonych w następstwie tego dochodzenia.

166

W konsekwencji podniesione przez K. Pinxtena argumenty nie mogą wykazać, do celów niniejszego postępowania, że OLAF w nieuzasadniony sposób naruszył prawo K. Pinxtena do poszanowania jego życia prywatnego.

167

W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o zarzucane naruszenie prawa K. Pinxtena do obrony, należy przypomnieć, że art. 41 ust. 2 lit. a) karty stanowi, iż prawo do dobrej administracji obejmuje między innymi prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację.

168

Zasadę tę wprowadza w życie art. 9 ust. 4 rozporządzenia nr 883/2013, który stanowi, że po zakończeniu dochodzenia, a przed sformułowaniem wniosków odnoszących się imiennie do osoby objętej dochodzeniem, OLAF co do zasady ma obowiązek umożliwienia tej osobie zgłoszenia uwag w odniesieniu do dotyczących jej faktów.

169

Ponadto Trybunał orzekł w ramach postępowania analogicznego do postępowania z art. 286 ust. 6 TFUE, odnoszącego się do członka Komisji, że należało zbadać, czy członek Komisji, którego dotyczyło postępowanie, został w stosownym czasie poinformowany o stawianych mu zarzutach i czy miał możliwość przedstawienia swojego stanowiska (wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 105). Obowiązek taki jest zresztą również przewidziany w art. 4 ust. 2 i 3 regulaminu Trybunału Obrachunkowego.

170

W tych okolicznościach, o ile zarówno OLAF jak i Trybunał Obrachunkowy powinny przestrzegać odpowiednich obowiązków każdego z nich, o tyle kwestię poszanowania prawa do bycia wysłuchanym w przypadku członka lub byłego członka tej instytucji objętego dochodzeniem należy, w kontekście postępowania przewidzianego w art. 286 ust. 6 TFUE, oceniać całościowo, ponieważ nie można wykluczyć, że Trybunał Obrachunkowy dał temu członkowi lub byłemu członkowi dostateczną możliwość bycia wysłuchanym w odniesieniu do okoliczności, których faktycznie nie mógł on komentować przed przyjęciem raportu OLAF‑u.

171

W niniejszym przypadku jest bezsporne, że K. Pinxten w dniu 22 grudnia 2017 r. został przesłuchany przez OLAF, że prowadzona była obszerna korespondencja między OLAF‑em a pełnomocnikiem K. Pinxtena oraz że ten ostatni, w następstwie przekazania mu streszczenia okoliczności ustalonych w wyniku dochodzenia, mógł skierować do OLAF‑u dokument na piśmie odpierający zarzuty sformułowane w tym streszczeniu.

172

Następnie, w dniu 5 października 2018 r. K. Pinxtenowi doręczono raport OLAF‑u i sprawozdanie wstępne przesłane do członków Trybunału Obrachunkowego przez prezesa tej instytucji. Mógł on zająć stanowisko wobec tych dokumentów zarówno w formie uwag na piśmie jak i podczas przesłuchania przed tą instytucją.

173

W tym kontekście, o ile K. Pinxten twierdzi, że w trakcie dochodzenia OLAF‑u dopuszczono się czterech odrębnych nieprawidłowości wskazanych w pkt 131–134 niniejszego wyroku, które w rzeczywistości uniemożliwiły mu bycie wysłuchanym przez OLAF, o tyle nie przedstawia on żadnego argumentu, aby wykazać, iż nie miał możliwości wyrażenia w wystarczający sposób swego stanowiska przed Trybunałem Obrachunkowym odnośnie do pewnych dowodów zgromadzonych przeciwko niemu przed przyjęciem raportu OLAF‑u.

174

W tych okolicznościach jest jasne, że przedstawione przez K. Pinxtena argumenty nie mogą do celów niniejszego postępowania stanowić dowodu na to, iż doszło do naruszenia jego prawa do obrony.

175

Wynika z tego, że wszystkie argumenty K. Pinxtena dotyczące wadliwości dochodzenia OLAF‑u należy oddalić oraz że w związku z tym w celu rozpatrzenia niniejszej skargi nie ma potrzeby ustalać, czy w ramach postępowania przewidzianego w art. 286 ust. 6 TFUE można powoływać się na materiał dowodowy pozyskany w sposób niezgodny z prawem.

176

W ramach swojego zarzutu trzeciego dotyczącego niedopuszczalności K. Pinxten podnosi w pierwszej kolejności, że jego przesłuchanie przez Trybunał Obrachunkowy zostało przeprowadzone, mimo jego sprzeciwu, w obecności sekretarza generalnego i kierownika departamentu prawnego tej instytucji, podczas gdy art. 49 ust. 3 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego wymaga, aby przesłuchanie członka tej instytucji poprzedzające wniesienie skargi na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE było przeprowadzone bez udziału tłumaczy lub pracowników tej instytucji.

177

Obecność tych pracowników mogła mieć wpływ na przebieg posiedzenia w szczególności ze względu na odpowiedzialność sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego za niedostateczną kontrolę sprawowaną przez tę instytucję oraz na „zadziwiającą” rolę kierownika jej departamentu prawnego podczas dochodzenia.

178

Karel Pinxten twierdzi w drugiej kolejności, że niewystarczająca liczba członków Trybunału Obrachunkowego głosowała za wniesieniem skargi w niniejszej sprawie.

179

Artykuł 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego wymaga bowiem większości czterech piątych głosów jego członków, czyli 23 z nich, w celu upoważnienia do wniesienia skargi na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE. Tymczasem tylko 22 członków oddało głos za wniesieniem skargi w niniejszym postępowaniu.

180

Okoliczność, że dwóch członków Trybunału Obrachunkowego wyłączyło się z głosowania, nie ma znaczenia. Skoro art. 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego wymaga większości obliczonej na podstawie ogólnej liczby członków, sytuacja członków Trybunału Obrachunkowego, którzy wyłączyli się z głosowania jest porównywalna z sytuacją członków tej instytucji, którzy wstrzymali się od głosu.

181

Trybunał Obrachunkowy stawia sobie pytanie o skuteczność argumentów K. Pinxtena, odnoszących się do decyzji o wniesieniu niniejszej skargi do Trybunału, z tego względu, że – jak wynika z postanowienia z dnia 9 września 2005 r., Komisja/Cresson (C‑432/04, niepublikowane, EU:C:2005:539) – decyzji tej nie można utożsamiać z wniesieniem skargi do Trybunału.

182

W każdym razie sekretarz generalny Trybunału Obrachunkowego uczestniczy we wszystkich posiedzeniach tej instytucji w celu sporządzania protokołów, zgodnie z art. 23 regulaminu Trybunału Obrachunkowego i art. 39 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego. Poza tym art. 50 ust. 1 tych przepisów wykonawczych umożliwia Trybunałowi Obrachunkowemu wyznaczenie osoby odpowiedzialnej za sporządzanie projektów protokołów. W dniu 12 lutego 2015 r. Trybunał Obrachunkowy skorzystał z tego uprawnienia w ten sposób, że wyznaczył do tego zadania kierownika departamentu prawnego tej instytucji.

183

Poza tym większość wymaganą do wniesienia skargi na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE należy obliczać w oparciu o ogólną liczbę członków Trybunału Obrachunkowego, z wyłączeniem członka, którego dotyczy sprawa, oraz tych członków, którzy postanowili wyłączyć się z głosowania. Prawdą jest, że w regulaminie Trybunału Obrachunkowego nie przewidziano przypadku, w którym członkowie tej instytucji znajdują się w sytuacji konfliktu interesów. Jednakże gdyby tacy członkowie mieli być uznani za wstrzymujących się od głosu, de facto uczestniczyliby oni w procesie decyzyjnym, z którego powinni być wyłączeni.

184

Na wstępie należy podkreślić, że Trybunał, w sytuacji gdy został przed nim podniesiony zarzut niedopuszczalności dotyczący naruszenia przepisów regulujących przyjmowanie przez Trybunał Obrachunkowy decyzji o wniesieniu skargi na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE, powinien rozstrzygnąć kwestię tego zarzutu przed badaniem, o ile zaistnieje taka potrzeba, zasadności tej skargi.

185

Takiego zarzutu niedopuszczalności nie można oddalić w oparciu o tezę zawartą w pkt 4 postanowienia z dnia 9 września 2005 r., Komisja/Cresson (C‑432/04, niepublikowane, EU:C:2005:539), zgodnie z którą w ramach skargi opartej na art. 213 ust. 2 WE, decyzji Komisji o wniesieniu skargi do Trybunału nie można utożsamiać z czynnością wniesienia skargi do Trybunału.

186

Teza ta, która służyła wyłącznie wykazaniu, że przedmiotem rozpoznania przez Trybunał są jedynie okoliczności zawarte w tej skardze i że nie ma on obowiązku uwzględniania motywów, które sprawiły, że Komisja uznała za stosowne wniesienie skargi do Trybunału, nie oznacza bowiem w żadnym wypadku, że ewentualna wadliwość decyzji o wniesieniu takiej skargi nie ma wpływu na jej dopuszczalność.

187

Należy zatem zbadać argumenty K. Pinxtena odnoszące się do zarzucanej nieprawidłowości prowadzonego w Trybunale Obrachunkowym postępowania mającego na celu uzyskanie upoważnienia do wniesienia skargi w niniejszej sprawie.

188

W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o przebieg przesłuchania K. Pinxtena przed Trybunałem Obrachunkowym, należy zauważyć, że z art. 4 ust. 1, 3 i 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego wynika, iż w przypadku, gdy instytucja ta uzna, że przekazane jej informacje pozwalają stwierdzić, iż dany członek przestał odpowiadać wymaganym warunkom lub czynić zadość zobowiązaniom wynikającym z jego urzędu, zanim podejmie ona decyzję, że należy skierować sprawę do Trybunału, aby ten orzekł o zwolnieniu tego członka z funkcji, o pozbawieniu go prawa do emerytury lub innych podobnych korzyści, członka tego wzywa się do przedstawienia ustnie wyjaśnień przed tą instytucją.

189

Artykuł 8 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowił, że posiedzenia odbywające się według procedury określonej w art. 4 regulaminu są posiedzeniami zamkniętymi w rozumieniu art. 49 tych przepisów wykonawczych.

190

Zgodnie z art. 49 ust. 3 wspomnianych przepisów wykonawczych takie posiedzenia odbywają się bez udziału tłumaczy lub pracowników Trybunału Obrachunkowego, o ile na poprzednim posiedzeniu tej instytucji nie postanowiono inaczej.

191

Z przepisów tych wynika, że przesłuchanie K. Pinxtena powinno było odbyć się wyłącznie w obecności członków Trybunału Obrachunkowego.

192

Wniosku tego nie podważa podniesiony przez Trybunał Obrachunkowy argument, zgodnie z którym obecność sekretarza generalnego tej instytucji podczas tego przesłuchania była jednak uzasadniona, ponieważ jego zadaniem było sporządzenie protokołu z posiedzenia zamkniętego, w trakcie którego prowadzono to przesłuchanie, oraz udzielanie wsparcia prezesowi tej instytucji.

193

Prawdą jest, że art. 23 regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowi, że z każdego posiedzenia tej instytucji sporządzany jest protokół. Poza tym art. 39 ust. 1 przepisów wykonawczych do tego regulaminu stanowił, że sekretarz generalny Trybunału Obrachunkowego odpowiadał między innymi za sporządzanie projektów protokołów z posiedzeń tej instytucji oraz za udzielanie wsparcia prezesowi tej instytucji, jeśli chodzi o przygotowywanie jej posiedzeń i przestrzeganie procedur. Podobnie art. 50 ust. 1 tych przepisów wykonawczych stanowił, że projekt protokołu z każdego posiedzenia Trybunału Obrachunkowego jest sporządzany przez sekretarza generalnego lub inną osobę wyznaczoną w tym celu.

194

Jednakże z przytoczonych w poprzedzającym punkcie przepisów nie wynika, że obecność sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego na posiedzeniu zamkniętym tej instytucji, w trakcie którego odbyło się przesłuchanie K. Pinxtena, była niezbędna w celu sporządzenia protokołu z tego posiedzenia, skoro w razie potrzeby do sporządzenia protokołu z tego posiedzenia można było, w myśl art. 50 ust. 1 tych przepisów wykonawczych, wyznaczyć członka Trybunału Obrachunkowego.

195

Poza tym należy podkreślić, że art. 49 ust. 3 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego był przepisem szczególnym stanowiącym odstępstwo od zwykłych zasad organizacji posiedzeń Trybunału Obrachunkowego, mającym na celu między innymi zapewnienie członkom tej instytucji możliwości całkowicie swobodnej dyskusji.

196

W związku z powyższym przepisy powierzające sekretarzowi generalnemu Trybunału Obrachunkowego ogólne zadanie w zakresie udzielania wsparcia prezesowi tej instytucji nie mogą uzasadniać obecności tego sekretarza generalnego podczas posiedzenia zamkniętego owej instytucji, zwłaszcza że art. 49 ust. 3 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego ustanawiał szczególną procedurę umożliwiającą udzielenie zezwolenia na obecność pracownika tej instytucji podczas posiedzenia zamkniętego, jednakże nie twierdzono, że Trybunał Obrachunkowy w tym przypadku skorzystał z tej procedury.

197

W tych okolicznościach obecność kierownika departamentu prawnego Trybunału Obrachunkowego podczas rozpatrywanego posiedzenia zamkniętego również nie mogła być uzasadniona obowiązkiem sporządzania projektów protokołów z posiedzeń Trybunału Obrachunkowego, który według tej instytucji został mu powierzony decyzją przyjętą w dniu 12 lutego 2015 r. na podstawie art. 50 ust. 1 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego.

198

Z transkrypcji nagrania tego posiedzenia zamkniętego wynika zresztą, że prezes Trybunału Obrachunkowego nie uzasadnił obecności kierownika departamentu prawnego tej instytucji koniecznością pełnienia tego obowiązku, lecz powołał się na jego funkcję doradcy.

199

O ile z powyższego wynika, że obecność sekretarza generalnego i kierownika departamentu prawnego Trybunału Obrachunkowego na posiedzeniu zamkniętym tej instytucji, w trakcie którego prowadzono przesłuchanie K. Pinxtena, stanowiła nieprawidłowość, o tyle, w myśl utrwalonego orzecznictwa Trybunału, taka nieprawidłowość mogłaby się okazać rozstrzygająca jedynie wówczas, gdyby K. Pinxten zdołał udowodnić, iż w braku tej nieprawidłowości postępowanie prowadzone w ramach Trybunału Obrachunkowego mogłoby się zakończyć innym rozstrzygnięciem [zob. w drodze analogii wyroki z dnia 4 kwietnia 2019 r., OZ/BEI, C‑558/17 P, EU:C:2019:289, pkt 76, i z dnia 4 czerwca 2020 r., C.F. (Kontrola podatkowa), C‑430/19, EU:C:2020:429, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo].

200

Tymczasem K. Pinxten nie wykazał, w jaki sposób obecność tych pracowników Trybunału Obrachunkowego, którzy jak wynika z transkrypcji nagrania tego posiedzenia zamkniętego, nie zabierali głosu w trakcie tego posiedzenia, mogła wpłynąć na przebieg posiedzenia lub, a fortiori, na decyzję podjętą ostatecznie przez tę instytucję.

201

W szczególności, o ile K. Pinxten twierdzi, że możliwe byłoby pociągnięcie do odpowiedzialności sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego z powodu uchybień w zakresie kontroli wydatków tej instytucji, którą miał obowiązek zapewnić, o tyle należy stwierdzić, że rozpatrywane posiedzenie zamknięte miało na celu wyłącznie umożliwienie K. Pinxtenowi zajęcia stanowiska co do zarzucanych mu czynów.

202

Poza tym argument na poparcie krytycznych uwag wyrażonych odnośnie do postawy kierownika departamentu prawnego Trybunału Obrachunkowego w toku dochodzenia stanowi zasadniczo projekt pisma rzekomo podyktowanego przez szofera K. Pinxtena a przedstawionego przez K. Pinxtena, które to pismo, co bezsporne, nie zostało podpisane przez tego szofera. Karel Pinxten nie wykazał zatem w sposób wymagany prawem, że obecność kierownika departamentu prawnego Trybunału Obrachunkowego na rozpatrywanym posiedzeniu zamkniętym mogła, z uwagi na postawę tego pracownika, wpłynąć na przebieg tego posiedzenia.

203

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o głosowanie, jakie odbyło się w Trybunale Obrachunkowym w celu podjęcia decyzji o wniesieniu skargi w niniejszej sprawie, art. 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowi, że decyzja ta jest podejmowana w głosowaniu tajnym, większością czterech piątych głosów członków tej instytucji.

204

O ile przepis ten stanowi również, że członek Trybunału Obrachunkowego, którego dotyczy sprawa, nie bierze udziału w głosowaniu, o tyle przepis ten nie jest w tym wypadku istotny, ponieważ wspomniana decyzja została przyjęta w czasie, gdy K. Pinxten nie był już członkiem tej instytucji.

205

Jak zatem zauważył rzecznik generalny w pkt 90 swojej opinii, z porównania terminologii użytej odpowiednio w art. 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego i w art. 25 ust. 3 tego aktu wynika, że większość wymaganą do przyjęcia takiej decyzji należy obliczać na podstawie ogólnej liczby członków Trybunału Obrachunkowego, a nie na podstawie liczby członków tej instytucji obecnych na danym posiedzeniu tej instytucji.

206

Niemniej art. 41 ust. 1 karty stanowi między innymi, że każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

207

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału, instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii muszą zastosować się do dwóch elementów składowych wymogu bezstronności, którymi są, po pierwsze, bezstronność subiektywna, na mocy której żaden z członków zainteresowanej instytucji nie może okazywać stronniczości lub osobistych uprzedzeń, oraz po drugie, bezstronność obiektywna, zgodnie z którą instytucja ta musi zapewnić wystarczające gwarancje, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń (zob. podobnie wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

208

Aby zapewnić poszanowanie tego wymogu, członkowie Trybunału Obrachunkowego, którzy nie są w stanie zapewnić swej bezstronności w postępowaniu dotyczącym ewentualnego skierowania do Trybunału skargi dotyczącej jednego z członków lub byłych członków tej instytucji, w szczególności ze względu na osobiste więzi, jakie utrzymują z członkiem lub byłym członkiem, którego to dotyczy, powinni zadbać o to, aby nie wywrzeć jakiegokolwiek wpływu na wynik tego postępowania i powinni mieć w związku z tym możliwość wyłączenia się z głosowania.

209

Gdyby art. 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego interpretować w ten sposób, że wymaga on, aby większość wymaganą przez ten przepis obliczać, nie odejmując od ogólnej liczby członków Trybunału Obrachunkowego tych członków, którzy wyłączyli się z głosowania, ich decyzja o wyłączeniu się wywarłaby w istocie potencjalnie rozstrzygający wpływ na wynik postępowania przewidzianego w tym przepisie.

210

Ponadto z uwagi na większość, jakiej wymaga ten przepis, taka jego wykładnia, w sytuacji gdyby pewna liczba członków tej instytucji uznała, że należy się wyłączyć, sprawiłaby w praktyce, że wszczęcie tego postępowania byłoby niezwykle trudne, a nawet niemożliwe.

211

W związku z tym art. 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego, w świetle art. 41 ust. 1 karty, należy interpretować w ten sposób, że większość czterech piątych głosów członków Trybunału Obrachunkowego, o której mowa w tym pierwszym przepisie, należy obliczać na podstawie ogólnej liczby członków tej instytucji, którzy mogli zgodnie z prawem uczestniczyć w danym głosowaniu, nie naruszając wymogu bezstronności.

212

W niniejszym przypadku jest bezsporne, że dwóch członków Trybunału Obrachunkowego wyłączyło się w celu zapewnienia przestrzegania tego wymogu, z powodów, które nie były w żaden sposób kwestionowane.

213

W konsekwencji głosy 22 członków Trybunału Obrachunkowego oddane za wniesieniem skargi w niniejszej sprawie wystarczyły do osiągnięcia większości wymaganej zgodnie z art. 4 ust. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego.

214

Wynika z tego, że argumenty K. Pinxtena dotyczące nieprawidłowości postępowania prowadzonego w Trybunale Obrachunkowym w celu uzyskania upoważnienia do wniesienia skargi w niniejszej sprawie należy oddalić.

215

W ramach zarzutu czwartego dotyczącego niedopuszczalności K. Pinxten twierdzi, że Trybunał Obrachunkowy naruszył zasadę odnoszącą się do rozsądnego terminu zapisaną w art. 41 ust. 1 karty, gdyż instytucja ta kwestionuje prawidłowość wniosków o płatność, które składał on od 2006 r., mimo że od momentu otrzymania tych wniosków dysponowała ona wszelkimi użytecznymi informacjami umożliwiającymi weryfikację ich zgodności z prawem bądź podjęcie decyzji o żądaniu wyjaśnień.

216

Zasada pewności prawa wymaga, w drodze analogii do zasad ustanowionych w regulacjach finansowych Unii i w odnoszącym się do nich orzecznictwie Trybunału, aby instytucja doręczyła notę obciążeniową w terminie, który w zwykłych okolicznościach nie przekracza pięciu lat od chwili, gdy instytucja ta uzyskała możliwość dochodzenia swej wierzytelności, przy czym termin ten może być skrócony lub przedłużony w zależności od okoliczności.

217

Poza tym w niniejszej sprawie nie jest konieczne wykazywanie wpływu niezachowania rozsądnego terminu na treść aktu Unii, ponieważ skarga w niniejszej sprawie nie dotyczy stwierdzenia nieważności takiego aktu. W tym kontekście należy stwierdzić, że zarzuty Trybunału Obrachunkowego dotyczące okoliczności, które wystąpiły ponad trzy lata, a przynajmniej ponad pięć lat przed dniem 5 października 2018 r., to jest dniem przedstawienia członkom tej instytucji sprawozdania wstępnego przygotowanego przez jej prezesa, są spóźnione.

218

Zdaniem Trybunału Obrachunkowego wniesienie skargi do Trybunału nastąpiło w rozsądnym terminie. Trybunał Obrachunkowy był bowiem w stanie zainicjować to postępowanie dopiero po otrzymaniu raportu OLAF‑u, to jest w dniu 2 lipca 2018 r. Mając na uwadze szeroki zakres zarzucanych nieprawidłowości termin ośmiu miesięcy liczony od tej daty nie jest terminem nadmiernie długim. Poza tym przepisów odnoszących się do przedawnienia roszczeń w sferze dochodzenia wierzytelności nie można przenieść na grunt niniejszego postępowania.

219

Z orzecznictwa Trybunału wynika, że Trybunał Obrachunkowy winien dbać o to, by nie zwlekać bez końca z wniesieniem skargi na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE, w trosce o poszanowanie podstawowego wymogu pewności prawa oraz o nienaruszanie prawa do obrony osoby, której dotyczy sprawa, poprzez utrudnianie jej odparcia argumentów przedstawionych w tej skardze (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 90).

220

Jednakże skoro przepis ten nie określa dokładnego terminu, rozsądny charakter terminu, jakiego powinien przestrzegać Trybunał Obrachunkowy, nie może być określony poprzez odniesienie do szczególnej górnej granicy, ustalonej w sposób abstrakcyjny, lecz powinien być oceniany w każdym przypadku w zależności od okoliczności sprawy, a w szczególności znaczenia sporu dla zainteresowanego, złożoności sprawy i zachowania stron (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2013 r., Szczególna procedura kontroli orzeczeń Arango Jaramillo i in./EBI, C‑334/12 RX–II, EU:C:2013:134, pkt 28 i 29).

221

Poza tym, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 104 swojej opinii, powoływane przez K. Pinxtena wzruszalne domniemanie, o którym wspomina Trybunał w pkt 105 wyroku z dnia 14 czerwca 2016 r., Marchiani/Parlament (C‑566/14 P, EU:C:2016:437), zgodnie z którym ponad pięcioletni termin liczony od rozpatrywanych zdarzeń nie jest rozsądnym terminem, nie może znaleźć zastosowania na gruncie niniejszego postępowania.

222

Źródłem tego domniemania są bowiem przepisy dotyczące odzyskiwania wierzytelności przez Unię (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., Marchiani/Parlament, C‑566/14 P, EU:C:2016:437, pkt 101–103).

223

Tymczasem, nawet jeżeli skarga wnoszona na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE jest w części oparta na zarzucie dotyczącym sprzeniewierzenia środków Trybunału Obrachunkowego, nie ulega wątpliwości, że przedmiotem takiej skargi nie jest odzyskanie kwot wypłaconych danemu członkowi tej instytucji, które uznaje ona za nienależnie wypłacone.

224

Należy zatem ustalić w świetle orzecznictwa Trybunału przypomnianego w pkt 220 niniejszego wyroku, czy skarga Trybunału Obrachunkowego została wniesiona w rozsądnym terminie.

225

W tym przypadku należy oczywiście zauważyć, że najdawniejsze czyny zarzucane K. Pinxtenowi zostały popełnione w roku 2006, czyli ponad 12 lat przed wniesieniem skargi w niniejszej sprawie.

226

Poza tym, o ile z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że dokładniejsza kontrola przez Trybunału Obrachunkowy wniosków o zapłatę składanych przez jego członków pozwoliłaby tej instytucji na wcześniejsze wykrycie przynajmniej znacznej części nieprawidłowości zarzucanych K. Pinxtenowi, o tyle faktem jest, że powtórna, metodyczna analiza jego sytuacji była uzasadniona okolicznościami ujawnionymi w toku dochodzenia OLAF‑u.

227

Skarga wniesiona przez Trybunał Obrachunkowy na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE jest oparta na syntezie ogółu danych, jakimi dysponowała ta instytucja po zakończeniu tej powtórnej, metodycznej analizy. Nie zostało zatem dowiedzione, że Trybunał Obrachunkowy mógł podjąć decyzję o wniesieniu skargi w niniejszej sprawie, nie mając informacji zgromadzonych przez OLAF.

228

Poza tym w następstwie otrzymania w 2016 r. informacji obciążających K. Pinxtena, Trybunał Obrachunkowy przeprowadził w tym samym roku dochodzenie wewnętrzne. Począwszy od przekazania Trybunałowi Obrachunkowemu przez dyrektora OLAF‑u w dniu 27 października 2016 r. informacji, że rozważa on wszczęcie dochodzenia, do dnia przekazania Trybunałowi Obrachunkowemu raportu tego urzędu, czyli do dnia 2 lipca 2018 r., instytucja ta zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2013 nie mogła kontynuować swojego dochodzenia, chyba że wspólnie z OLAF‑em postanowiono by inaczej. Po otrzymaniu tego raportu Trybunał Obrachunkowy wszczął kilkuetapowe postępowanie przewidziane w art. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego, które toczyło się od dnia 12 lipca do dnia 29 listopada 2018 r.

229

Wynika z tego, że Trybunał Obrachunkowy zareagował szybko na otrzymane informacje dotyczące nieprawidłowości, których popełnienie zarzucono K. Pinxtenowi, oraz że następnie niewątpliwie szybko przeprowadził postępowanie leżące w zakresie jego kompetencji, mimo że art. 286 ust. 6 TFUE nie był nigdy wcześniej stosowany, a w raporcie OLAF‑u wskazano bardzo dużą liczbę nieprawidłowości, jakich dopuścił się K. Pinxten.

230

W konsekwencji, o ile Trybunał Sprawiedliwości będzie musiał, zależnie od przypadku, wziąć pod uwagę termin, jaki upłynął pomiędzy niektórymi z rozpatrywanych czynów a sformułowaniem przez Trybunał Obrachunkowy konkretnych zarzutów, aby ocenić, w jakim zakresie można oczekiwać od K. Pinxtena przedstawienia wyjaśnień lub dodatkowych dowodów odnoszących się do tych czynów, o tyle nie można przyjąć w sposób ogólny, że wniesienie skargi w niniejszej sprawie nastąpiło po upływie rozsądnego terminu lub że podnoszone w niniejszym postępowaniu przez Trybunał Obrachunkowy zarzuty dotyczące niektórych nieprawidłowości wskazanych w tej skardze są spóźnione.

231

Należy zatem oddalić argumenty K. Pinxtena dotyczące zwłoki we wniesieniu skargi w niniejszej sprawie.

232

Ponieważ żaden z czterech argumentów odnoszących się do dopuszczalności nie został uwzględniony, należy stwierdzić, że niniejsza skarga jest dopuszczalna.

233

W uzasadnieniu swej skargi Trybunał Obrachunkowy podnosi pięć zarzutów, z których pierwszy dotyczy korzystania w sposób stanowiący nadużycie ze środków tej instytucji, drugi – nadużywania przywilejów podatkowych i nielegalnego z nich korzystania, trzeci – fałszywych zgłoszeń szkody do zakładu ubezpieczeń, czwarty – wykonywania bez zgłoszenia i w sposób niezgodny z prawem pewnych rodzajów działalności, a piąty – stworzenia sytuacji konfliktu interesów.

234

W celu przeanalizowania tych zarzutów należy wskazać, że art. 286 ust. 6 TFUE umożliwia Trybunałowi Obrachunkowemu wnioskowanie do Trybunału o zwolnienie członków tej instytucji z funkcji lub pozbawienie ich prawa do emerytury bądź innych podobnych korzyści, jeżeli członkowie ci przestali odpowiadać wymaganym warunkom lub czynić zadość zobowiązaniom wynikającym z ich urzędu.

235

Charakter tych zobowiązań został określony między innymi w art. 285 i 286 TFUE.

236

I tak, zgodnie z art. 285 TFUE członkowie ci powinni być w pełni niezależni w pełnieniu swoich funkcji, w ogólnym interesie Unii.

237

Ponadto z art. 286 ust. 3 TFUE wynika między innymi, że członkowie Trybunału Obrachunkowego powstrzymują się od wszelkich czynności niezgodnych z charakterem ich funkcji.

238

Poza tym art. 286 ust. 4 TFUE zakazuje członkom tej instytucji wykonywania podczas pełnienia przez nich funkcji jakiejkolwiek innej zarobkowej lub niezarobkowej działalności zawodowej, między innymi w celu zapewnienia dyspozycyjności tych członków w ramach wykonywania przez nich funkcji. Przepis ten precyzuje również, że owi członkowie uroczyście zobowiązują się do poszanowania, w trakcie pełnienia funkcji i po ich zakończeniu, zobowiązań z nich wynikających, zwłaszcza obowiązków uczciwości i roztropności przy obejmowaniu pewnych stanowisk lub przyjmowaniu pewnych korzyści po zakończeniu funkcji.

239

Te ostatnie obowiązki zostały wspomniane wyłącznie tytułem przykładu, ponieważ pojęcie „zobowiązań wynikających z ich urzędu” w rozumieniu art. 286 ust. 6 TFUE należy interpretować szeroko. Ważne jest bowiem, ze względu na istotne zadania, jakie zostały powierzone członkom Trybunału Obrachunkowego, by przestrzegali oni jak najbardziej rygorystycznych standardów postępowania oraz stawiali ogólny interes Unii nie tylko ponad interesy narodowe, lecz także ponad interes osobisty (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 70 i 71).

240

Z tej perspektywy zobowiązania członków Trybunału Obrachunkowego ustanowione w prawie pierwotnym są powtórzone i uszczegółowione w przyjętych przez tę instytucję regulaminach wewnętrznych, których owi członkowie powinni ściśle przestrzegać.

241

W szczególności członkowie Trybunału Obrachunkowego powinni skrupulatnie wypełniać wynikające z tych regulaminów zobowiązania w zakresie oświadczeń, aby zagwarantować poszanowanie art. 286 ust. 3 i 4 TFUE, a tym samym zapewnić tej instytucji pełną informację odnośnie do wniosków skutkujących zaangażowaniem jej środków między innymi z tytułu kosztów podróży służbowych lub kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć.

242

W razie wątpliwości dotyczących szczegółowego zakresu zobowiązań wynikających z ich urzędu, członkowie Trybunału Obrachunkowego są obowiązani zwrócić się do właściwych służb tej instytucji, aby wyjaśnić tę wątpliwość.

243

Jednakże o ile postępowanie członków Trybunału Obrachunkowego winno być bez zarzutu, o tyle nie oznacza to, że każde najmniejsze odstępstwo od tej normy może być powodem wymierzenia kary na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE. Konieczne jest w tym celu naruszenie o istotnej wadze (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 lipca 2006 r., Komisja/Cresson, C‑432/04, EU:C:2006:455, pkt 72).

244

Analiza pięciu zarzutów przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy powinna zatem mieć na celu ustalenie, czy na podstawie akt, którymi dysponuje Trybunał, możliwe jest udowodnienie K. Pinxtenowi, że dopuścił się istotnego naruszenia zobowiązań wynikających z urzędu członka tej instytucji, zdefiniowanych w prawie pierwotnym i skonkretyzowanych w regulaminach przyjętych przez tę instytucję.

245

W tym celu Trybunał obowiązany jest zbadać całość materiału dowodowego, który został mu przedłożony zarówno przez Trybunał Obrachunkowy, na którym spoczywa ciężar udowodnienia uchybień, jakie zarzuca on K. Pinxtenowi, jak i przez tego ostatniego. Trybunał powinien między innymi ocenić prawidłowość materialną i wiarygodność tych dowodów, aby ustalić, czy są one wystarczające do stwierdzenia naruszenia o istotnej wadze w rozumieniu art. 286 ust. 6 TFUE.

246

W ramach zarzutu czwartego Trybunał Obrachunkowy podnosi, że K. Pinxten naruszył swoje zobowiązania w zakresie neutralności, niezależności, bezstronności, zaangażowania, uczciwości, odpowiedzialności, przykładnego postępowania oraz przejrzystości, ponieważ w trakcie swojej kadencji wykonywał z naruszeniem przepisów dwa rodzaje działalności zewnętrznej.

247

Ponieważ korzystanie w sposób stanowiący nadużycie ze środków Trybunału Obrachunkowego, będące przedmiotem zarzutu pierwszego, częściowo dotyczy wydatkowania środków tej instytucji, które według jej twierdzeń, jest związane z tą działalnością zewnętrzną, należy zbadać zarzut czwarty w pierwszej kolejności.

248

W tym względzie, jak wspomniano w pkt 238 niniejszego wyroku, członkowie Trybunału Obrachunkowego, w myśl art. 286 ust. 4 TFUE, nie mogą podczas pełnienia swych funkcji wykonywać żadnej innej zarobkowej lub niezarobkowej działalności zawodowej.

249

Ponadto, między innymi w celu zagwarantowania niezależności tych członków zgodnie z art. 285 TFUE i zapewnienia w myśl art. 286 ust. 3 TFUE, aby powstrzymywali się oni od wszelkich czynności niezgodnych z charakterem ich funkcji, w przyjętych przez Trybunał Obrachunkowy przepisach, których członkowie ci, jak wskazano w pkt 241 niniejszego wyroku, powinni skrupulatnie przestrzegać, uściślono, w jakich okolicznościach mogą oni wykonywać działalność poza Trybunałem Obrachunkowym w okresie pełnienia przez nich funkcji.

250

I tak, pkt 3.7 wytycznych w zakresie etyki stanowi, że członkowie Trybunału Obrachunkowego mogą prowadzić działalność zewnętrzną wyłącznie w ramach ustalonych przez regulamin pracowniczy i powinni powstrzymać się od jakichkolwiek działań, które mogłyby zaszkodzić reputacji tej instytucji, podać w wątpliwość ich bezstronność lub stanowić przeszkodę w ich pracy.

251

Artykuł 4 ust. 1 kodeksu postępowania z 2004 r. oraz art. 4 ust. 1 i 2 kodeksu postępowania z 2012 r. stanowiły, że członkowie Trybunału Obrachunkowego poświęcają się wykonywaniu swoich zadań, że nie mogą obejmować żadnych stanowisk politycznych oraz że nie angażują się w żadną działalność zawodową poza Trybunałem Obrachunkowym ani w żadną inną działalność, która stałaby w sprzeczności z wykonywaniem przez nich obowiązków.

252

Artykuł 5 ust. 1 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego stanowił, że członkowie Trybunału Obrachunkowego nie angażują się w żadną działalność zawodową poza Trybunałem ani w żadną inną działalność poza Trybunałem, która stałaby w sprzeczności z obowiązkiem zachowania niezależności oraz dyspozycyjności w wykonywaniu przez nich obowiązków.

253

Artykuł 5 ust. 2 tych przepisów wykonawczych stanowił, że każda prowadzona lub planowana zewnętrzna działalność jest oceniana pod kątem czterech ogólnych kryteriów dotyczących, odpowiednio, szkód wizerunkowych grożących Trybunałowi Obrachunkowemu w kontekście jego bezstronności, konfliktu interesów, zbytniego obciążenia czasowego oraz przynoszonych korzyści finansowych.

254

Poza tym w aspekcie proceduralnym, art. 4 ust. 3 kodeksu postępowania z 2004 r., art. 4 ust. 6 kodeksu postępowania z 2012 r. oraz art. 6 ust. 1 i 2 przepisów wykonawczych do regulaminu Trybunału Obrachunkowego ustanawiają obowiązek zgłaszenia prezesowi Trybunału Obrachunkowego wszelkiej działalności zewnętrznej nie tylko w momencie obejmowania funkcji członka tej instytucji, lecz także przez resztę kadencji.

255

Z powyższego wynika, że aby orzec w przedmiocie zarzutu czwartego, należy ustalić, czy K. Pinxten wypełnił obowiązki dotyczące zgłaszania wszelkiej działalności zewnętrznej oraz powstrzymywania się od prowadzenia działalności zewnętrznej niezgodnej z charakterem jego funkcji, jeśli chodzi o obydwa rodzaje działalności prowadzonej poza Trybunałem Obrachunkowym, będące przedmiotem pierwszej i drugiej części tego zarzutu.

256

W ramach pierwszej części zarzutu czwartego Trybunał Obrachunkowy podnosi, że K. Pinxten prowadził intensywną działalność polityczną w czasie, gdy był członkiem tej instytucji. I tak, uczestniczył on w licznych posiedzeniach zarządu partii politycznej Open VLD (zwanej dalej „partią Open VLD”), co więcej – do 2008 r. jako członek z prawem głosu.

257

Działalności tej nie zgłosił Trybunałowi Obrachunkowemu ani nie uzyskał jego zgody na jej prowadzenie i jest ona w każdym wypadku niezgodna z charakterem funkcji członka tej instytucji.

258

Karel Pinxten zaprzecza, jakoby prowadził jakąkolwiek działalność polityczną w czasie, gdy był członkiem Trybunału Obrachunkowego. Twierdzi on, że mimo iż istotnie uczestniczył w niektórych posiedzeniach partii Open VLD, były to posiedzenia „poszerzonego składu” zarządu tej partii, w których uczestniczyli również parlamentarzyści tej partii i podczas których nie przysługiwało mu prawo głosu, ponieważ nie był on członkiem tego zarządu pochodzącym z wyboru. Jego udział w tych posiedzeniach miał na celu promowanie działalności Trybunału Obrachunkowego i podtrzymywanie stosunków zawodowych z krajowymi decydentami politycznymi.

259

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że nie można przyjąć, iż Trybunał Obrachunkowy wykazał jakoby K. Pinxten aż do 2008 r. uczestniczył w posiedzeniach zarządu partii Open VLD jako członek z prawem głosu, ponieważ w aktach, którymi dysponuje Trybunał, nie znajduje się żaden dowód na poparcie tego twierdzenia.

260

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o uczestnictwo K. Pinxtena, począwszy od 2008 r., w posiedzeniach zarządu partii Open VLD bez prawa głosu, Trybunał Obrachunkowy przedstawia między innymi wiadomość przesłaną pocztą elektroniczną w dniu 24 listopada 2008 r. przez dyrektora politycznego tej partii, w której zapewnia on K. Pinxtena, że będzie on regularnie zapraszany na posiedzenia zarządu tej partii, oraz protokoły tych posiedzeń potwierdzające uczestnictwo K. Pinxtena w co najmniej trzydziestu takich posiedzeniach w okresie od dnia 9 marca 2009 r. do dnia 26 kwietnia 2010 r.

261

Jak zauważył rzecznik generalny w pkt 182 swojej opinii, z protokołów tych wynika również, że przedmiotem posiedzeń zarządu partii Open VLD, w których uczestniczył K. Pinxten, były dyskusje na temat różnych zagadnień dotyczących belgijskiej i europejskiej polityki.

262

Poza tym, mimo że w aktach sprawy, którymi dysponuje Trybunał, brak jest protokołów z posiedzeń zarządu partii Open VLD, które odbywały się po dniu 26 kwietnia 2010 r., szereg dowodów pochodzących z tych akt świadczy o tym, że K. Pinxten po tej dacie nadal uczestniczył w owych posiedzeniach.

263

W szczególności z korespondencji elektronicznej prowadzonej w maju 2012 r. wynika, że K. Pinxten niepokoił się, iż przestał otrzymywać zaproszenia do uczestnictwa w posiedzeniach zarządu partii Open VLD i że odpowiedziano mu, iż było to spowodowane problemem technicznym. O zainteresowaniu K. Pinxtena tymi posiedzeniami świadczy również korespondencja elektroniczna prowadzona w styczniu 2016 r., w której skarży się on, że zaproszenia na posiedzenia docierają do niego zbyt późno, aby mógł tak zorganizować swój czas, aby w nich uczestniczyć.

264

Korespondencja elektroniczna z września 2014 r. oraz z września i października 2015 r. potwierdza ponadto udział K. Pinxtena w niektórych posiedzeniach zarządu partii Open VLD.

265

Następnie szereg e-maili z lat 2016 i 2017 dowodzi, że zaproszenia na te posiedzenia były nadal przesyłane K. Pinxtenowi, a z kolei dowody odnoszące się do kilku podróży służbowych, które odbył, świadczą o tym, że w ciągu tych dwóch lat uczestniczył on w co najmniej czterech takich posiedzeniach.

266

Poza tym w trakcie przesłuchania przed Trybunałem Obrachunkowym, a następnie podczas rozprawy, K. Pinxten przyznał, że regularnie uczestniczył w posiedzeniach zarządu partii Open VLD „w poszerzonym składzie” ze średnią częstotliwością od około ośmiu do dziesięciu posiedzeń rocznie.

267

Z powyższego wynika, że K. Pinxten przez większą część obydwu swoich kadencji w Trybunale Obrachunkowym prowadził czynną działalność polityczną, przejawiającą się między innymi w bezpośrednim i regularnym uczestniczeniu w posiedzeniach organu zarządzającego krajowej partii politycznej.

268

Oceny tej nie może podważyć podniesiony przez K. Pinxtena argument, zgodnie z którym uczestniczył on w tych posiedzeniach jako obserwator, podobnie jak parlamentarzyści tej partii, ponieważ nie był w tym celu wybrany ani nie dysponował prawem głosu.

269

Regularna obecność na posiedzeniach zarządu partii politycznej, nawet bez prawa do głosowania, daje bowiem rzeczywistą możliwość wywierania wpływu na działalność polityczną tej partii, w szczególności poprzez uczestnictwo w prowadzonych w tym kręgu debatach. Podobieństwo statusu parlamentarzystów tej partii i statusu K. Pinxtena, na które powołuje się ten ostatni, jeśli chodzi o uczestnictwo w rozpatrywanych posiedzeniach, stanowi zresztą potwierdzenie związku tego uczestnictwa z działalnością polityczną.

270

Tymczasem, poza tym, że działalność ta nie została nigdy zgłoszona przez K. Pinxtena, należy stwierdzić, że jest ona w sposób oczywisty niezgodna z charakterem funkcji członka Trybunału Obrachunkowego.

271

Poza aspektem dotyczącym czasu niezbędnego na dojazdy i uczestnictwo w posiedzeniach politycznych w dniach roboczych w kontekście obowiązku dyspozycyjności członka Trybunału Obrachunkowego, tego rodzaju działalność stanowi bowiem zagrożenie dla niezależności tego członka i gdy wyjdzie na jaw, może zaszkodzić publicznemu wizerunkowi Trybunału Obrachunkowego jako niezależnej instytucji.

272

Działalność taka jest zatem niezgodna z obowiązkami ustanowionymi w prawie pierwotnym, a także z normami przyjętymi przez Trybunał Obrachunkowy wskazanymi w pkt 250–253 niniejszego wyroku. W szczególności obejmowanie stanowisk politycznych jest jednoznacznie zakazane przez kodeksy postępowania z 2004 r. i z 2012 r., a pkt 3.3 wytycznych w zakresie etyki wskazuje na konieczność unikania wszelkich konfliktów interesu, które mogłyby zachodzić w przypadku przynależności do zarządu partii politycznej.

273

Należy podkreślić, że kontynuowanie działalności politycznej przez członka Trybunału Obrachunkowego podczas trwania jego kadencji stanowi szczególnie poważne naruszenie najbardziej elementarnych zobowiązań wynikających z jego urzędu.

274

Powaga naruszenia tych zobowiązań jest w niniejszym przypadku dodatkowo zaakcentowana przez okoliczność, że K. Pinxten w żadnym wypadku nie mógł być nieświadomy nieprawidłowości swojego postępowania, ponieważ komitet odpowiedzialny za ocenę działalności członków prowadzonej poza Trybunałem Obrachunkowym oddalił jego wniosek, złożony w momencie obejmowania stanowiska, o zachowanie tytułu bourgmestre (burmistrza) gminy Overpelt (Belgia), między innymi w oparciu o pismo służb prawnych tej instytucji z dnia 10 maja 2006 r., w którym podkreślono, że jej członkowie nie mogą pełnić żadnych funkcji politycznych.

275

W związku z powyższym pierwsza część zarzutu czwartego jest zasadna.

276

W ramach drugiej części zarzutu czwartego Trybunał Obrachunkowy podnosi, że K. Pinxten założył w 2016 r. spółkę prawa prywatnego, z której czerpał dochód i której przedmiotem działalności było prowadzenie winnicy w departamencie Côte-d’Or (Francja).

277

Działalności tej nie zgłosił Trybunałowi Obrachunkowemu ani nie uzyskał jego zgody na jej prowadzenie i jest ona w każdym wypadku niezgodna z charakterem funkcji członka tej instytucji, gdyż jest działalnością zawodową o charakterze zarobkowym.

278

Zdaniem K. Pinxtena, wspomniana przez Trybunał Obrachunkowy spółka to „société civile immobilière”, która nie prowadzi działalności handlowej i ogranicza się do pobierania czynszu z tytułu najmu nieruchomości zgłoszonej w jego oświadczeniu majątkowym. Spółka ta stanowi zatem po prostu całkowicie przejrzystą formę własności nieruchomości.

279

Z akt, którymi dysponuje Trybunał wynika, że K. Pinxten istotnie zarządzał spółką „société civile immobilière” od momentu założenia tej spółki w 2016 r. do końca jego drugiej kadencji.

280

Karel Pinxten i jego małżonka posiadali 97% udziałów we wspomnianej „société civile immobilière”, a pozostałe 3% były w posiadaniu trojga ich dzieci.

281

Poza tym, jak wynika z aktów notarialnych i e-maili przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy, w dniu 12 września 2016 r. ta sama „société civile immobilière” nabyła kilka działek gruntu, które zostały od razu oddane w dzierżawę osobie trzeciej, która miała je uprawiać.

282

Co się tyczy zgodności tej działalności K. Pinxtena z charakterem jego funkcji, należy stwierdzić, że żaden przepis regulujący status członków Trybunału Obrachunkowego nie sprzeciwia się posiadaniu przez nich bezpośrednio lub pośrednio nieruchomości lub pobieraniu pożytków w postaci czynszu z najmu takich nieruchomości.

283

Zresztą z art. 2 ust. 2 kodeksu postępowania z 2012 r., który poddawał tym samym zasadom dotyczącym zgłoszenia „wszelkie nieruchomości posiadane bezpośrednio bądź przez agencję nieruchomości [spółkę zarządzania nieruchomościami]” wynika, że wewnętrzne przepisy obowiązujące w Trybunale Obrachunkowym przewidywały wprost możliwość bezpośredniego lub pośredniego posiadania mienia nieruchomego przez członków tej instytucji.

284

Skoro nie podnoszono ani tym bardziej nie udowodniono, że rozpatrywana „société civile immobilière” prowadziła działalność wykraczającą poza zarządzanie działkami rolnymi, o których mowa w pkt 281 niniejszego wyroku, jest oczywiste, że zadaniem K. Pinxtena jako osoby zarządzającej tą spółką było wyłącznie zarządzanie tymi działkami, których rzeczona spółka nie uprawiała bezpośrednio, przy czym byłoby tak jego zadaniem także wtedy, gdyby był bezpośrednim właścicielem wspomnianych działek.

285

W tych okolicznościach oraz w braku innych dowodów, które mogłyby świadczyć o zasadności zarzutu stawianego w tym względzie K. Pinxtenowi przez Trybunał Obrachunkowy, prowadzenie przez K. Pinxtena działalności w zakresie zarządzania rodzinną spółką „société civile immobilière” nie jawi się jako naruszenie zasad niezależności i bezstronności, ograniczenie dyspozycyjności lub jako działalność przynosząca mu dochód wyższy niż ten, który mógłby osiągnąć jako właściciel mienia należącego do tej spółki.

286

Wbrew temu, co twierdzi Trybunał Obrachunkowy wynika z tego, że działalności tej nie można uznać za niezgodną z charakterem funkcji członka Trybunału Obrachunkowego.

287

Jeśli chodzi o ustalenie, czy K. Pinxten wypełnił ciążący na nim obowiązek zgłoszenia takiej działalności, z art. 2 ust. 2 i 4 kodeksu postępowania z 2012 r. wynika, że obowiązkiem członka Trybunału Obrachunkowego, który w trakcie swojej kadencji nabył za pośrednictwem spółki zarządzania nieruchomościami („société immobilière”) nieruchomość niebędącą lokalem przeznaczonym do wyłącznego użytkowania przez niego, jest złożenie nowego oświadczenia majątkowego dotyczącego posiadanych udziałów finansowych i majątku obejmującego tę nieruchomość.

288

Mając na względzie ten szczególny obowiązek dotyczący ujęcia w oświadczeniu majątkowym posiadania nieruchomości oraz fakt, że kodeks postępowania z 2012 r. zawiera w tym kontekście odniesienie do spółek zarządzania nieruchomościami (sociétés immobilières”), należy przyjąć, że złożone przez członka Trybunału Obrachunkowego oświadczenie majątkowe dotyczące posiadanych udziałów finansowych i majątku, obejmujące mienie posiadane za pośrednictwem „société civile immobilière”, było wystarczające do umożliwienia temu członkowi Trybunału Obrachunkowego, w przypadku gdy zarządza on tą spółką, spełnienia ciążących na nim wobec tej instytucji obowiązków dotyczących zgłoszenia.

289

Poza tym, skoro, po pierwsze samo zarządzanie „société civile immobilière” nie jest niezgodne z charakterem funkcji członka Trybunału Obrachunkowego, a po drugie, ewentualny konflikt interesów związany z tą działalnością z natury rzeczy wynikałby z posiadania rozpatrywanego mienia, a nie z samego zarządzania nim, dodatkowe zgłoszenie tej działalności jako działalności zewnętrznej w ramach postępowania, o którym mowa w pkt 254 niniejszego wyroku, nie jest niezbędne dla umożliwienia Trybunałowi Obrachunkowemu zweryfikowania, czy jego członkowie wypełniają zobowiązania wynikające z ich urzędu.

290

W tym przypadku jest bezsporne, że działki rolne posiadane przez rozpatrywaną „société civile immobilière” istotnie zostały wymienione w nowym oświadczeniu majątkowym dotyczącym posiadanych udziałów finansowych i majątku, złożonym przez K. Pinxtena w następstwie nabycia tych działek.

291

W konsekwencji należy oddalić drugą część zarzutu czwartego jako bezzasadną.

292

Należy zatem uwzględnić ten zarzut w części.

293

Karel Pinxten przedstawił dwa argumenty mające na celu zakwestionowanie dopuszczalności zarzutu pierwszego, dotyczące odpowiednio nieskorzystania przez Trybunał Obrachunkowy z przysługującego mu zakresu uznania oraz braków formalnych skargi, jak również niedopuszczalności dowodu w postaci tabeli stanowiącej załącznik do repliki.

294

Karel Pinxten podnosi, że Trybunał Obrachunkowy poprzestał na powołaniu się na raport OLAF‑u, chociaż nie dokonał jego analizy, a w szczególności nie wskazał dokładnie, z jakiego powodu każdy z kwestionowanych wydatków stanowi nieprawidłowość. Instytucja ta nie skorzystała zatem z zakresu uznania, jaki daje jej art. 286 ust. 6 TFUE. Wagę tego zaniechania dodatkowo zwiększa okoliczność, że Trybunał Obrachunkowy ostatecznie żąda od K. Pinxtena jedynie 27% kwoty ustalonej przez OLAF, nie wyjaśniając powodów, dla których mimo to obciąża go wszystkimi zarzutami skierowanymi pod jego adresem w raporcie OLAF‑u.

295

Trybunał Obrachunkowy uważa, że jego obowiązkiem było przeanalizowanie raportu OLAF‑u i odniesienie się do niego. Niemniej Trybunał Obrachunkowy przeprowadził swoją własną analizę rozpatrywanych okoliczności, o czym zresztą świadczy sprawozdanie wstępne i skarga.

296

Z art. 286 ust. 6 TFUE wynika, że wyłącznie Trybunał Obrachunkowy może spowodować wszczęcie postępowania przewidzianego w tym postanowieniu.

297

Do instytucji tej należy zatem dokonanie oceny, czy posiadane przez nią dowody dotyczące postępowania jej członka lub byłego członka są wystarczające, by uzasadnić wszczęcie tego postępowania. Artykuł 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego ustanawia zresztą wewnętrzną procedurę, która ma umożliwić przyjęcie przez tę instytucję decyzji opartej na rzetelnych informacjach w tym względzie.

298

Poza tym istnienie raportu OLAF‑u odnoszącego się do postępowania danego członka lub byłego członka Trybunału Obrachunkowego nie może ograniczać zakresu uznania przysługującego tej instytucji w tym względzie, skoro z art. 11 ust. 4 rozporządzenia nr 883/2013 wynika, że instytucja, której jest przekazywany taki raport, jest obowiązana określić, jakie działania należy podjąć w następstwie tego raportu i towarzyszących mu zaleceń.

299

W niniejszym przypadku, jak wynika między innymi z pkt 188–214 niniejszego wyroku, procedury przewidziane w art. 4 regulaminu Trybunału Obrachunkowego zostały wdrożone, co umożliwiło Trybunałowi Obrachunkowemu podjęcie decyzji o wniesieniu skargi w niniejszej sprawie z uwzględnieniem wszystkich dowodów, będących w jego posiadaniu, w tym raportu OLAF‑u.

300

Z tego względu okoliczność, że skarga jest w znacznym zakresie oparta na ustaleniach poczynionych w raporcie OLAF‑u, nie może podważać dopuszczalności zarzutu pierwszego, ponieważ Trybunał Obrachunkowy w żadnym wypadku nie musiał dystansować się od tych ustaleń.

301

Poza tym Trybunał Obrachunkowy nie powielił w swojej skardze wszystkich zarzutów sformułowanych w raporcie OLAF‑u. I tak, przykładowo nie sfomułował on zarzutów odnośnie do nieusprawiedliwionych nieobecności K. Pinxtena, a ponadto pominął analizę OLAF‑u co do nieprawidłowości dotyczących niektórych podróży służbowych K. Pinxtena.

302

Wynika z tego, że argument K. Pinxtena dotyczący nieskorzystania przez Trybunał Obrachunkowy z przysługującego mu zakresu uznania należy oddalić.

303

Karel Pinxten podnosi, że Trybunał Obrachunkowy jako organ prowadzący dochodzenie nie spełnił ciążącego na nim obowiązku ustalenia stanu faktycznego, gdyż nie udowodnił, że każdy z wydatków kwestionowanych w ramach zarzutu pierwszego faktycznie jest obarczony nieprawidłowością.

304

Przeprowadzenie takiego dowodu, jego zdaniem, nie może polegać na traktowanym jako zasada, automatycznym odesłaniu do raportu OLAF‑u i jego licznych załączników, gdyż odesłania takie są niedopuszczalne. Instytucja ta nie może również w jego ocenie skutecznie budować swej argumentacji poprzez odesłanie do tabeli znajdującej się w załączniku C.1 do repliki, tym bardziej, że tabela ta jest późniejsza niż jej decyzja o wniesieniu skargi do Trybunału.

305

Zdaniem Trybunału Obrachunkowego skarga jest wystarczająco uzasadniona. Instytucja ta zawarła w niej bowiem reprezentatywne przykłady uchybień zarzucanych K. Pinxtenowi w odniesieniu do każdego z zarzutów, a w załączniku przedstawiła bardziej szczegółową tabelę. Ponadto, w następstwie przekazania przez K. Pinxtena uwag w dniu 4 lutego 2019 r., Trybunał Obrachunkowy ponownie przeanalizował każdy z wydatków i sporządził tabelę załączoną do jego decyzji z dnia 11 kwietnia 2019 r. dotyczącej stwierdzenia istnienia wierzytelności i jej odzyskania.

306

Na wstępie należy zauważyć, że twierdzenie K. Pinxtena, zgodnie z którym Trybunał Obrachunkowy nie zdołał udowodnić okoliczności, na których oparty jest zarzut pierwszy, powinno podlegać ocenie na etapie badania zasadności tego zarzutu, a nie na etapie badania jego dopuszczalności.

307

W pozostałym zakresie, jeśli chodzi, po pierwsze, o wymogi formalne skargi, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 120 lit. c) jego regulaminu skarga powinna zawierać między innymi określenie przedmiotu sporu, żądania skarżącego oraz podnoszone zarzuty i argumenty.

308

Spełnienie tego obowiązku ma umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Trybunałowi sprawowanie kontroli. Wynika z tego, że istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których opiera się skarga, muszą wynikać w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi oraz że żądania w niej zawarte powinny być sformułowane w sposób pozbawiony dwuznaczności w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał ultra petita lub z pominięciem któregoś zarzutu.

309

W ramach skargi wnoszonej na podstawie art. 286 ust. 6 TFUE Trybunał Obrachunkowy powinien zatem przedstawić zarzuty w sposób spójny i precyzyjny, tak by umożliwić członkowi lub byłemu członkowi Trybunału Obrachunkowego dokładne zapoznanie się z charakterem zarzucanego mu naruszenia zobowiązań wynikających z jego urzędu, co jest niezbędnym warunkiem, aby ów członek lub były członek mógł podjąć skuteczną obronę i aby Trybunał mógł zweryfikować istnienie zarzucanego naruszenia.

310

Choć sama treść skargi może zostać w tym celu wsparta lub uzupełniona, w przypadku kwestii szczegółowych, odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych pism, nawet załączonych do skargi, nie może zastąpić braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które muszą być zawarte w samej skardze (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 września 2014 r., MasterCard i in./Komisja, C‑382/12 P, EU:C:2014:2201, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

311

Do obowiązków Trybunału nie należy zatem poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach zarzutów, które mógłby uznać za stanowiące podstawę skargi (zob. w drodze analogii wyrok z dnia 11 września 2014 r., MasterCard i in./Komisja, C‑382/12 P, EU:C:2014:2201, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

312

W niniejszej sprawie skarga Trybunału Obrachunkowego zawiera ogólną prezentację zarzutu pierwszego, w ramach której zostały przedstawione między innymi kategorie sytuacji, w których środki tej instytucji były jej zdaniem wykorzystywane przez K. Pinxtena w sposób stanowiący nadużycie.

313

Prezentacja ta jest uzupełniona bardzo obszernymi załącznikami, do których skarga wielokrotnie odsyła.

314

W tym względzie należy co prawda zauważyć, iż przyjęta w skardze zasada odesłań może być przedmiotem krytyki w przypadkach, gdy Trybunał Obrachunkowy często opiera swą argumentację na niedostatecznie precyzyjnym odesłaniu do załącznika A.37 do skargi, który liczy kilka tysięcy stron i w skład którego wchodzi duża liczba dokumentów, często załączonych w sposób nieuporządkowany.

315

O ile praktyka ta powoduje, że Trybunał nie dysponuje dokładną i szczegółową analizą, o tyle nie ulega wątpliwości, że skarga umożliwia jednak zapoznanie się z charakterem zarzutu pierwszego podniesionego przez Trybunał Obrachunkowy i z argumentami, które instytucja ta zamierza podnieść w celu wykazania nieprawidłowości postępowania K. Pinxtena.

316

Należy w związku z tym uznać, że istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których oparta jest skarga w niniejszej sprawie, wynikają w dostateczny sposób z jej treści oraz że wielokrotne odesłania do załączników do skargi nie mają na celu zastąpienia jej braków w tym względzie.

317

Co się tyczy w szczególności przedstawienia przez Trybunał Obrachunkowy tabeli znajdującej się w załączniku A.47 do skargi, należy zauważyć, że tabela ta umożliwia tej instytucji uzasadnienie i uzupełnienie skargi poprzez wyczerpujący i precyzyjny opis konkretnych sytuacji, w których wystąpiły nieprawidłowości wskazane w skardze w ramach zarzutu pierwszego.

318

Tabela ta umożliwia ponadto zapewnienie ciągłości z wcześniejszym postępowaniem administracyjnym, w trakcie którego zarówno Trybunał Obrachunkowy jak i K. Pinxten, poprzez wskazanie poszczególnych sytuacji, stosowali te same odniesienia.

319

Poza tym, ze względu na dużą liczbę konkretnych sytuacji, o których jest mowa w zarzucie pierwszym, trudno byłoby wyobrazić sobie pełne ich opisanie w treści samej skargi.

320

Takie ograniczenie formalne nie może zmuszać Trybunału Obrachunkowego, by zrezygnował z przedstawienia Trybunałowi wszystkich okoliczności, które zdaniem tej instytucji łącznie stanowią dowód popełnionych przez K. Pinxtena naruszeń zobowiązań wynikających z jego urzędu.

321

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że sposób przedstawienia zarzutu pierwszego w skardze umożliwia K. Pinxtenowi skorzystanie z prawa do obrony (z którego zresztą w rozległym zakresie korzystał w toku postępowania przed Trybunałem), a Trybunałowi wydanie rozstrzygnięcia co do zasadności tego zarzutu.

322

Wynika z tego, że braki formalne skargi nie dają podstaw do stwierdzenia niedopuszczalności zarzutu pierwszego w całości lub w części.

323

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o zarzut, zgodnie z którym dowód w postaci tabeli przedstawionej w załączniku C.1 do repliki jest niedopuszczalny, ponieważ został sporządzony po wniesieniu skargi w niniejszym postępowaniu i przedstawiony na etapie repliki, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 127 regulaminu postępowania przed Trybunałem nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że opierają się one na okolicznościach faktycznych lub prawnych ujawnionych dopiero po jego wszczęciu. Poza tym art. 128 § 1 tego regulaminu stanowi, że strony mogą przedstawiać nowe dowody lub wnioski dowodowe na poparcie swojej argumentacji w replice, gdy uzasadnią opóźnienie w ich złożeniu.

324

Należy w tym względzie stwierdzić, że tabela przedstawiona w załączniku C.1 do repliki jest odwzorowaniem tabeli znajdującej się w załączniku A.47 do skargi, które to odwzorowanie ma na celu ułatwienie identyfikacji dowodów odnoszących się do poszczególnych sytuacji wskazanych w tej tabeli oraz uwzględnienie argumentów przedstawionych przez K. Pinxtena w odpowiedzi na skargę.

325

Skoro nie zostało dowiedzione, że tabela przedstawiona w załączniku C.1 do repliki obejmuje nowe zarzuty lub odsyła do dowodów, które nie zostały przedstawione w załączniku do skargi, tabeli tej nie można uznać, w świetle art. 127 i 128 regulaminu, za dowód w całości lub w części niedopuszczalny.

326

W ramach zarzutu pierwszego Trybunał Obrachunkowy podnosi, że K. Pinxten, korzystając ze środków tej instytucji w sposób stanowiący nadużycie, uchybił swoim zobowiązaniom w zakresie neutralności, niezależności, bezstronności, zaangażowania, uczciwości, odpowiedzialności, przykładnego postępowania oraz przejrzystości.

327

W pierwszej kolejności Trybunał Obrachunkowy zarzuca K. Pinxtenowi, że wnioskował o zwrot kosztów podróży służbowych oraz o wypłatę dziennych diet z tytułu działalności niezwiązanej z jego obowiązkami.

328

Trybunał Obrachunkowy podkreśla w tym względzie, że z art. 7 rozporządzenia nr 2290/77 i z decyzji nr 1–2003 wynikało, iż ten zwrot i wypłata należą się wyłącznie z tytułu obowiązków, których wykonania wymagała od danego członka instytucja i które były związane z pełnieniem jego funkcji.

329

Karel Pinxten po pierwsze, żądał zwrotu kosztów podróży służbowych i wypłaty dziennych diet za aktywności mające charakter rozrywki, w szczególności za pobyty wypoczynkowe, takie jak pobyt w ośrodku górskim Crans-Montana (Szwajcaria), za czas rekreacji, na przykład za wyjazdy na polowania, wyjazdy turystyczne takie jak wycieczka na Kubę, czy też za udział w organizowanych przez znajomych przyjęciach i weselach.

330

Po drugie, K. Pinxten zwracał się o zwrot kosztów lub wypłatę środków w związku z działalnością dotyczącą jego interesów majątkowych, między innymi w związku z nabyciem winnicy.

331

Po trzecie, K. Pinxten odbywał również podróże służbowe w związku z prowadzeniem działalności niezgodnej z charakterem jego funkcji, takiej jak działalność w ramach partii Open VLD, którą to działalność potwierdza zarówno częstotliwość spotkań z członkami tej partii jak i dowody zebrane przez OLAF.

332

Po czwarte, K. Pinxten zgłaszał „podróże służbowe bez diet służbowych”, jak przyznaje, w związku z działalnością niezwiązaną z jego obowiązkami, w celu zapewnienia sobie, aby wielkość przebiegu samochodu służbowego związana z takimi podróżami nie została wliczona do rocznego limitu wynoszącego 15000 km, gdyż był on obciążany kosztami nadwyżki ponad ten limit.

333

Pomimo że K. Pinxten uzasadnia liczne podróże otrzymywaniem oficjalnych zaproszeń, nie można uwzględnić takiego uzasadnienia, ponieważ, po pierwsze, oficjalny charakter zaproszenia, w szczególności okoliczność, że zaproszenie wskazuje, iż jego adresat posiada status członka Trybunału Obrachunkowego, może być oznaką grzeczności, która nie świadczy o związku zaproszenia z funkcją członka Trybunału Obrachunkowego, a po drugie, jak wykazano, w niektórych przypadkach K. Pinxten ubiegał się o dane zaproszenie. Podobnie stanowisko lub tytuł piastowany przez osoby spotykane w związku z podróżą służbową nie stanowią należytego uzasadnienia, gdyż nie są wystarczające dla wykazania oficjalnego charakteru wydarzenia. Zresztą za reprezentowanie Trybunału Obrachunkowego na zewnątrz odpowiada prezes tej instytucji, wspierany począwszy od 2016 r. przez członków odpowiedzialnych za stosunki z innymi instytucjami i za kontrolę jakości audytu.

334

W drugiej kolejności Trybunał Obrachunkowy podnosi, że K. Pinxten wpisywał do kwartalnych rozliczeń swoich kosztów reprezentacyjnych wydatki, które miały charakter prywatny lub były niezgodne z charakterem jego funkcji.

335

Tymczasem z art. 2 decyzji nr 7–2004 wynika, że zwrot kosztów reprezentacyjnych był ograniczony do wydatków ponoszonych przez członków Trybunału Obrachunkowego w związku z ich statusem członka oraz że zaproszenia dla osób z kręgu przyjaciół lub znajomych miały mieć prywatny charakter.

336

Trybunał Obrachunkowy podkreśla w szczególności, że K. Pinxten zorganizował szereg kolacji w swojej rezydencji, których związek z funkcją członka tej instytucji nie został udowodniony i które, w świetle listu z dnia 28 kwietnia 2015 r. skierowanego do premiera Królestwa Belgii zwierającego zaproszenie na taką kolację (zwanego dalej „listem z dnia 28 kwietnia 2015 r.”), należy traktować jako mające w rzeczywistości na celu zgromadzenie przyjaciół K. Pinxtena.

337

W trzeciej kolejności, K. Pinxten korzystał z samochodu służbowego i z usług szoferów Trybunału Obrachunkowego do działalności niezwiązanej lub niezgodnej z charakterem jego funkcji, między innymi w sytuacjach, gdy nie odbywał podróży służbowych.

338

Z art. 1 i 4 decyzji nr 33–2004 wynika, że Trybunał Obrachunkowy ponosi koszty wynikające z używania pojazdu służbowego wyłącznie w ramach pełnienia przez członków tej instytucji ich obowiązków. Zgodnie z tym przepisem odnosiło się to do podróży objętych poleceniem wyjazdu lub, w granicach 15000 km rocznie, do niektórych określonych podróży uznanych za związane z pełnieniem obowiązków. Ponadto członkowie Trybunału Obrachunkowego mogli korzystać z usług szofera wyłącznie podczas swych podróży związanych z pełnieniem obowiązków.

339

Stan zdrowia K. Pinxtena nie uzasadniał korzystania z usług szoferów Trybunału Obrachunkowego do prywatnych przejazdów. Poza tym zaświadczenie lekarskie dotyczące przeciwskazań do prowadzenia pojazdu na dłuższych dystansach zostało wystawione dopiero w dniu 31 października 2016 r.

340

Zdaniem Trybunału Obrachunkowego przepisy regulaminów mające zastosowanie w całym spornym okresie były jasne, precyzyjne, przewidywalne i doskonale znane K. Pinxtenowi. Przepisy te konsekwentnie wykluczały jakąkolwiek płatność odnoszącą się do działalności prywatnej lub działalności niezgodnej z charakterem funkcji członka Trybunału Obrachunkowego. W tym kontekście K. Pinxten nie może przenosić odpowiedzialności za swoje własne uchybienia na Trybunał Obrachunkowy, który dysponował odpowiednimi mechanizmami kontroli wewnętrznej.

341

Nie może tu być mowy o jakimkolwiek naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ nie można przyjąć, że milczenie administracji lub dokonywanie nienależnych wypłat jest odpowiednikiem dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień.

342

W każdym razie stanowiąca nieprawidłowość praktyka nie może wzbudzić uzasadnionych oczekiwań. Zatwierdzanie przez prezesa Trybunału Obrachunkowego poleceń wyjazdu wystawianych przez K. Pinxtena następowało w oparciu o informacje, które nie pozwalały dostrzec, że polecenia te nie dotyczą czynności związanych z wykonywaniem jego obowiązków. Zgoda prezesa była zatem obarczona wadą z powodu celowych pominięć lub podstępu ze strony K. Pinxtena.

343

Karel Pinxten wnosi o oddalenie zarzutu pierwszego.

344

W pierwszej kolejności powołuje się on na zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

345

Podnosi on w tym względzie, że normy mające zastosowanie w Trybunale Obrachunkowym do 2018 r. nie definiowały pojęć „podróży służbowej”, „wykonywania obowiązków”, czy „interesu Trybunału Obrachunkowego”. Jedynym użytecznym dokumentem w tym okresie były komentarze do art. 4 decyzji nr 33–2004, z których wynikało, że pojęciu „pełnienia obowiązków” należy nadawać szerokie znaczenie.

346

Poza tym K. Pinxten regularnie przekazywał prezesowi Trybunału Obrachunkowego informacje wymagane na podstawie decyzji nr 1–2003. Poinformował go on zatem o korzystaniu z usług szofera ze względów zdrowotnych, co znalazło swój wyraz w oświadczeniu o „podróżach służbowych bez diet służbowych”. Ponadto odpowiadał on na wszelkie możliwe pytania, z jakimi zwracały się do niego służby Trybunału Obrachunkowego. Mając na względzie tę stosowaną przez niego przejrzystą praktykę, nie można przypisywać mu odpowiedzialności za niedostateczną kontrolę ze strony służb tej instytucji, która nie umożliwiła jej wykrycia ewentualnych błędów.

347

W tym kontekście K. Pinxten otrzymywał przez ponad 10 lat dokładne, bezwarunkowe i zgodne zapewnienia pochodzące z wiarygodnych źródeł, w postaci przyznanych zgód i praktyki Trybunału Obrachunkowego, co wzbudziło w nim uzasadnione oczekiwania, że dokonane płatności były zgodne z prawem. Wniesiona przez Trybunał Obrachunkowy skarga narusza zatem zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

348

W drugiej kolejności oceny, jakich dokonał Trybunał Obrachunkowy w ramach zarzutu pierwszego są obarczone szeregiem oczywistych błędów.

349

I tak, Trybunał Obrachunkowy, podobnie jak wcześniej OLAF, zakwestionował przedmiot licznych podróży służbowych i oparł się na tym, co uznał za „rzeczywisty przedmiot” tych podróży, nie udzielając wyjaśnień dotyczących dowodów, które uzasadniają takie podejście.

350

Karel Pinxten podnosi w szczególności, że nigdy w czasie obu swoich kadencji w Trybunale Obrachunkowym nie prowadził działalności politycznej. Spotykał się z członkami partii Open VLD jako członek Trybunału Obrachunkowego między innymi po to, by zapewnić popularyzację działalności tej instytucji. Podobnie, jego zadania wykonywane w ramach SBNL-V przyczyniały się do upowszechnienia wiedzy o działalności Trybunału Obrachunkowego wśród zainteresowanych podmiotów.

351

Co się tyczy wyjazdów na polowania, K. Pinxten wskazuje, że jego wyjazdy do zamku w Chambord (Francja) odbywały się w ramach „dni europejskich”, w trakcie których miały miejsce spotkania z wysoko postawionymi osobami z Europy. Ogólniej rzecz ujmując okoliczność, że oficjalne spotkanie jest połączone z wydarzeniami o mniej formalnym charakterze, nie może podważać związku tego spotkania z pełnieniem obowiązków członka Trybunału Obrachunkowego.

352

Podróż służbową do ośrodka Crans-Montana zatwierdził prezes Trybunału Obrachunkowego, który nie żądał żadnych dodatkowych informacji. Wyjazd ten umożliwił K. Pinxtenowi uczestnictwo w „Crans-Montana Forum”, którego przedmiotem było spotkanie wysoko postawionych osób w celu prowadzenia rozmów o kwestiach ogólnych. Pozwany dowiedział się zresztą o istnieniu tego forum od prezesa Trybunału Obrachunkowego.

353

Uzasadnieniem podróży na Kubę, którą również zatwierdził prezes Trybunału Obrachunkowego, był zamiar spotkania lokalnych działaczy, przy czym ze względu na charakter kubańskiego reżimu kontakty mogły być nawiązywane dopiero po przybyciu na miejsce. Poza tym organizacja podróży była utrudniona przez brak współpracy ze strony delegatury Unii na Kubie.

354

Wizyty lekarskie, w związku z którymi nie otrzymał żadnych diet, należały do przypadków wyszczególnionych w art. 4 decyzji nr 33–2004, w których dozwolone jest korzystanie z usług szofera.

355

Poza tym K. Pinxten udziela szczegółowych wyjaśnień dotyczących szeregu podróży służbowych, których cel został jego zdaniem nieprawidłowo opisany we wniosku, lub odnośnie do których Trybunał Obrachunkowy sformułował nieścisłe twierdzenia dotyczące stanu faktycznego.

356

Co się tyczy kosztów reprezentacyjnych, K. Pinxten podkreśla, w oparciu o decyzję nr 7–2004 i komunikaty Trybunału Obrachunkowego, że w interesie tej instytucji leżało to, aby jej członkowie podtrzymywali kontakty z wysoko postawionymi osobami. Żaden przepis w jego ocenie nie zakazuje tego, aby działalność reprezentacyjna była nakierowana na osoby już znane, a prywatny charakter muszą mieć wyłącznie zaproszenia dla osób z kręgu przyjaciół lub znajomych.

357

Karel Pinxten kwestionuje w tym względzie podejście reprezentowane przez Trybunał Obrachunkowy, zgodnie z którym wyłącznie prezes tej instytucji był obowiązany do prowadzenia działalności w zakresie jej reprezentacji. Podejście to nie znajduje odzwierciedlenia w praktyce tej instytucji lub jej strategicznych celach i nie jest spójne z faktem, że jej członkom przysługuje zwrot poniesionych kosztów reprezentacyjnych.

358

Podróże służbowe, które K. Pinxten zlecał szoferom, były bądź związane z jego podróżami służbowymi, bądź uzasadnione na podstawie art. 4 decyzji nr 33–2004 i art. 4 decyzji nr 19–2009. Administracja Trybunału Obrachunkowego była zresztą dokładnie informowana o czynnościach tych szoferów.

359

Na wstępie należy zauważyć, że zarzut pierwszy dotyczy kilkuset odrębnych zarzutów szczegółowych odnoszących się do takiej samej liczby sytuacji faktycznych, w których środki Trybunału Obrachunkowego były jego zdaniem wykorzystywane na wniosek K. Pinxtena w sposób stanowiący nadużycie.

360

W tych okolicznościach, aby umożliwić pełną analizę tych zarzutów szczegółowych w sposób zrozumiały dla stron, będą one oznaczane przy pomocy numeracji wprowadzonej przez Trybunał Obrachunkowy na potrzeby odzyskania należności, zastosowanej w tabeli, która stanowi załącznik A.47 do skargi i powtórzonej w tabeli, która stanowi załącznik C.1 do repliki.

361

Należy w tym względzie przypomnieć, że Trybunał, na podstawie znajdującego się w jego posiadaniu materiału dowodowego oraz w świetle kryteriów ustanowionych w art. 286 ust. 6 TFUE, będzie musiał zająć stanowisko co do zarzutu pierwszego i ustalić, czy zarzucane nieprawidłowości mogą zostać zakwalifikowane jako naruszenie zobowiązań wynikających z funkcji członka Trybunału Obrachunkowego w rozumieniu tego postanowienia.

362

W związku z powyższym, mimo że Trybunał Obrachunkowy w dniu 11 kwietnia 2019 r. wydał wobec K. Pinxtena decyzję w sprawie ustalenia istnienia wierzytelności i jej odzyskania, odnoszącą się do nieprawidłowości, które są przedmiotem zarzutu pierwszego, stanowisko przyjęte przez Trybunał w odniesieniu do tego zarzutu w ramach niniejszego postępowania nie dotyczy ustalenia kwot, jakie K. Pinxten miałby ewentualnie zwrócić, a zatem nie ma wpływu na ocenę, jakiej zostanie poddana ta decyzja w ramach skargi o stwierdzenie jej nieważności wniesionej przez K. Pinxtena do Sądu Unii Europejskiej.

363

Przed zbadaniem kolejno zarzutów szczegółowych podniesionych przez Trybunał Obrachunkowy odnoszących się, po pierwsze, do kosztów podróży służbowych i dziennych diet, po drugie, do kosztów reprezentacyjnych, oraz po trzecie, do korzystania z samochodu służbowego i z usług szofera, należy poddać ocenie argument K. Pinxtena, zgodnie z którym zarzut pierwszy narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

364

Należy podkreślić, że mimo iż K. Pinxten powołuje się formalnie zarówno na zasadę pewności prawa jak i zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, jego argumentacja odnosi się w rzeczywistości wyłącznie do drugiej z tych zasad, co znajduje zresztą potwierdzenie w przeformułowaniu tej argumentacji w duplice.

365

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału uprawnienie do powołania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań wymaga udzielenia zainteresowanemu przez właściwe organy Unii dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień, pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł (wyrok z dnia 8 września 2020 r., Komisja i Rada/Carreras Sequeros i in., sprawy połączone C‑119/19 P i C‑126/19 P, EU:C:2020:676, pkt 144 i przytoczone tam orzecznictwo).

366

Możliwość zastosowania tej zasady należy już na wstępie wykluczyć, jeśli chodzi o środki wydatkowane przez Trybunał Obrachunkowy tytułem kosztów reprezentacyjnych oraz korzystania z samochodu służbowego i z usług szofera.

367

Po pierwsze, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, w braku jakiejkolwiek innej istotnej okoliczności, otrzymanie wypłat takich jak te z tytułu zwrotu kosztów reprezentacyjnych nie pozwala na powzięcie przez beneficjenta wypłat uzasadnionego oczekiwania, że sporne kwoty nie mogą już zostać zakwestionowane, nawet gdy od daty, w której kwoty te zostały wypłacone, do zakwestionowania prawidłowości tych wypłat, upłynął dłuższy czas (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., Marchiani/Parlament, C‑566/14 P, EU:C:2016:437, pkt 79).

368

Stosowana przez Trybunał Obrachunkowy praktyka dokonywania zwrotu kosztów reprezentacyjnych na podstawie dowodów dostarczanych przez K. Pinxtena, bez żądania dodatkowych informacji i bez kwestionowania zasadności jego wniosków o zwrot, nie może stanowić dowodu na to, że instytucja ta udzieliła K. Pinxtenowi dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień, iż wnioski te są prawidłowe.

369

Po drugie, korzystanie przez K. Pinxtena z samochodu służbowego i z usług szofera nie było przedmiotem żadnej wyraźnej decyzji Trybunału Obrachunkowego, a przed Trybunałem nie podniesiono, że Trybunał Obrachunkowy zajął określone stanowisko w jakiejkolwiek innej formie odnośnie do praktyki, jaką powinien stosować w tym względzie K. Pinxten.

370

W związku z tym, zakładając, że Trybunał Obrachunkowy pozwalał, jak twierdzi K. Pinxten, na utrwalenie praktyk, o których istnieniu nie mógł nie wiedzieć, okoliczność ta w żadnym wypadku nie może stanowić dowodu na to, że instytucja ta udzieliła mu w tym względzie dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień.

371

Natomiast wystawiane przez prezesa Trybunału Obrachunkowego na wniosek K. Pinxtena polecenia wyjazdu o jednoznacznej treści, stanowią zapewnienia w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 365 niniejszego wyroku, wystarczające do tego, aby wzbudzić u niego uzasadnione oczekiwanie co od prawidłowego charakteru tych podróży służbowych.

372

Niemniej należy przede wszystkim zauważyć, że z orzecznictwa Trybunału wynika, iż jednostka nie może powołać się na uzasadnione oczekiwania w utrzymaniu sytuacji, w której doszło do oszustwa (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2017 r., Santogal M-Comércio e Reparação de Automóveis, C‑26/16, EU:C:2017:453, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

373

Następnie, mając na względzie obowiązek członków Trybunału Obrachunkowego wskazany w pkt 241 niniejszego wyroku, dotyczący skrupulatnego wypełniania zobowiązań w zakresie oświadczeń określonych w normach przyjętych przez Trybunał Obrachunkowy, w celu zapewnienia tej instytucji pełnej informacji na temat wniosków skutkujących zaangażowaniem jej środków, polecenie wyjazdu wystawione na podstawie wniosku pomijającego informacje istotne dla umożliwienia prezesowi tej instytucji oceny prawidłowego charakteru takiej podróży służbowej nie może, nawet gdy nie zachodzi oszustwo, być podstawą uzasadnionych oczekiwań danego członka co do prawidłowego charakteru podróży.

374

Wreszcie na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań nie mogą powoływać się podmioty, które dopuściły się oczywistych naruszeń obowiązujących przepisów prawa (wyroki z dnia 16 maja 1991 r., Komisja/Niderlandy, C‑96/89, EU:C:1991:213, pkt 30 i z dnia 14 lipca 2005 r., ThyssenKrupp/Komisja, sprawy połączone C‑65/02 P i C‑73/02 P, EU:C:2005:454, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

375

Wynika z tego po pierwsze, że K. Pinxten nie może powoływać się na uzasadnione oczekiwania, których podstawą są polecenia wyjazdu otrzymane w drodze oszustwa albo – nawet w przypadku niewykazania zamiaru oszustwa – polecenia wyjazdu wystawione przez prezesa Trybunału Obrachunkowego na podstawie wniosku pomijającego istotne informacje, które umożliwiłyby mu ocenę prawidłowego charakteru rozpatrywanej podróży służbowej.

376

Jednakże wbrew temu, co twierdzi Trybunał Obrachunkowy, nie można przyjąć, że zatwierdzeń podróży służbowych K. Pinxtena, kwestionowanych w ramach zarzutu pierwszego, dokonywano każdorazowo na podstawie takich informacji. Przeciwnie, z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że liczne wnioski o zatwierdzenie podróży służbowej zawierały jasny i przejrzysty opis celu podróży, który Trybunał Obrachunkowy uważa obecnie jako taki za obarczony nieprawidłowością.

377

Po drugie, w przypadkach, gdy polecenie wyjazdu wystawione przez prezesa Trybunału Obrachunkowego na wniosek K. Pinxtena jest obarczone oczywistą nieprawidłowością, przy czym nie zostało ono uzyskane w drodze oszustwa lub na podstawie wniosku zawierającego niepełne informacje, zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań nie może wyłączać możliwości stwierdzenia przez Trybunał, że K. Pinxten, wnioskując o to zatwierdzenie, a następnie powołując się na nie w celu uzyskania zapłaty, naruszył zobowiązania wynikające z jego urzędu.

378

Takie podejście wynika zresztą z ciążącego na członkach Trybunału Obrachunkowego, przypomnianego w pkt 239 niniejszego wyroku, zobowiązania do przestrzegania jak najbardziej rygorystycznych standardów postępowania.

379

Jeżeli bowiem nieprawidłowy charakter podróży służbowej jawi się jako oczywisty, racjonalnie rzecz biorąc K. Pinxten nie mógł być tego nieświadomy. W tych okolicznościach nie mógł on wnioskować o zatwierdzenie lub powoływać się na takie zatwierdzenie, nie starając się w istocie wykorzystać istniejącego przyzwolenia na nieprawidłowe praktyki lub niedostatecznej kontroli sprawowanej w Trybunale Obrachunkowym.

380

Natomiast w świetle powyższych rozważań Trybunał Obrachunkowy w ramach niniejszego postępowania nie może skutecznie zarzucać K. Pinxtenowi, że pobierał wypłaty z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych i dziennych diet w związku z podróżami służbowymi zatwierdzonymi przez prezesa Trybunału Obrachunkowego na podstawie wniosków, które nie były oparte na oszustwie i nie pomijały istotnych informacji oraz których nieprawidłowy charakter nie jawił się jako oczywisty.

381

W tych okolicznościach ustalenie, czy polecenia wyjazdu wystawiane na wniosek K. Pinxtena przez prezesa Trybunału Obrachunkowego mogły wzbudzać u zainteresowanego uzasadnione oczekiwania, jeśli chodzi o prawidłowy charakter poszczególnych podróży służbowych, wymaga przeprowadzenia oceny każdego przypadku z osobna, w oparciu między innymi o porównanie powodu podanego we wniosku o zatwierdzenie z rzeczywistym celem podróży, jaki wynika z przedstawionych Trybunałowi dowodów. Ocena ta pokrywa się z badaniem co do istoty zarzutu pierwszego podniesionego przez Trybunał Obrachunkowy.

382

Ponadto, o ile K. Pinxten powołuje się również na brak precyzji przepisów mających zastosowanie do członków Trybunału Obrachunkowego, o tyle argument ten nie może uzasadniać oddalenia zarzutu pierwszego w całości.

383

Należy wprawdzie stwierdzić, że przepisy mające zastosowanie do sytuacji będących przedmiotem zarzutu pierwszego charakteryzują się pewną niedookreślonością, której wyrazem jest między innymi brak dokładnego wskazania sytuacji, w jakich podróż służbowa może być zatwierdzona, dokumentów, jakie należy przedłożyć na poparcie wniosku o zatwierdzenie podróży służbowej czy też warunków, w jakich zaproszenie skierowane do osoby trzeciej można połączyć ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego, zwłaszcza jeśli chodzi o dopuszczalne uzasadnienie reprezentacji oraz dowody, jakie należy przedłożyć w celu wykazania prawdziwości powołanego uzasadnienia.

384

Ta niedookreśloność sprawia, że właściwe organy Trybunału Obrachunkowego dysponują szerokim zakresem uznania przy ocenie, czy wypłata tytułem zwrotu kosztów podróży służbowej, dziennych diet lub zwrotu kosztów reprezentacyjnych była zasadna.

385

Trybunał będzie zatem musiał mieć na uwadze ten zakres uznania przy dokonywaniu oceny, dla każdego przypadku z osobna, czy postępowanie K. Pinxtena jest prawidłowe, lub a fortiori czy ma ono znamiona oczywistej nieprawidłowości.

386

Jednakże względna niedookreśloność właściwych przepisów nie może uzasadniać ogólnego twierdzenia o bezpodstawności podniesionych przez Trybunał Obrachunkowy zarzutów dotyczących wykorzystania środków tej instytucji przez K. Pinxtena w sposób stanowiący nadużycie.

387

W czasie, gdy wystąpiły zdarzenia, których dotyczy skarga w niniejszej sprawie, zasady odnoszące się do kosztów podróży służbowych oraz dziennych diet były określone, w ramach ustanowionych przez art. 285–287 TFUE, w art. 7 rozporządzenia nr 2290/77, który przewidywał zwrot tych kosztów i wypłatę diet w sytuacji, gdy dany członek Trybunału Obrachunkowego został zobowiązany w ramach pełnienia swoich obowiązków do odbycia podróży poza miejsce siedziby tej instytucji.

388

Co się tyczy obowiązków członków Trybunału Obrachunkowego należy przypomnieć, że zgodnie z art. 285 TFUE podstawowym zadaniem tej instytucji jest sprawowanie kontroli rachunków Unii. W związku z tym, w myśl art. 287 ust. 1 i 2 TFUE, Trybunał Obrachunkowy kontroluje legalność i prawidłowości wszystkich dochodów i wydatków Unii oraz upewnia się co do należytego zarządzania finansami.

389

Zasady mające zastosowanie do podróży służbowych i do dziennych diet były uszczegółowione w decyzji nr 1–2003.

390

Artykuł 1 tej decyzji stanowił po pierwsze, że o wydanie poleceń wyjazdu należy wnioskować w najwcześniejszym możliwym terminie, a po drugie, że właściwym urzędnikiem zatwierdzającym koszty podróży służbowych członków był prezes tej instytucji.

391

Artykuł 3 wspomnianej decyzji upoważniał do odbywania podróży służbowych samochodami służbowymi, a art. 5 i 6 tej decyzji przewidywały, odpowiednio, zwrot kosztów podróży służbowych oraz wypłatę dziennych diet.

392

Należy wobec tego przyjąć, że wniosek o zwrot kosztów podróży lub o wypłatę dziennych diet jest obarczony nieprawidłowością, jeżeli zostanie dowiedzione, że rzeczywiście wykonywane czynności objęte rozpatrywanym poleceniem wyjazdu nie mają związku z pełnieniem przez K. Pinxtena jego obowiązków. W świetle rozważań zawartych w pkt 371–381 niniejszego wyroku, ta nieprawidłowość będzie mogła zostać uwzględniona do celów niniejszego postępowania bądź w przypadku, gdy polecenie wyjazdu zostało uzyskane przy pomocy oszustwa lub na podstawie wniosku pomijającego istotne informacje, bądź w przypadku oczywistego braku związku między tymi czynnościami a tymi obowiązkami.

393

Przed dokonaniem szczegółowej oceny każdej z podróży służbowych będących przedmiotem zarzutu pierwszego, należy jeszcze przeanalizować argument Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym K. Pinxten podczas przesłuchania przez OLAF przyznał, że wszystkie podróże służbowe określone wyraźnie we wnioskach o wystawienie polecenia wyjazdu jako „podróże służbowe bez diet służbowych” nie mają żadnego związku z jego obowiązkami.

394

Z protokołu z tego przesłuchania wynika, że K. Pinxten zeznał wyłącznie, iż posługiwał się taką formą tych wniosków w trosce o przejrzystość, „gdy cel podróży miał związek z [jego] obowiązkami, lecz miał również aspekt prywatny” lub gdy ze względu na przedmiot i znaczenie danej aktywności „miał wątpliwości, czy formuła podróży służbowej jest właściwa”.

395

Ponieważ stanowisko to zostało potwierdzone przed Trybunałem, należy badać podróże służbowe opisane przez K. Pinxtena wyraźnie jako „podróże służbowe bez diet służbowych” w taki sam sposób jak inne podróże będące przedmiotem zarzutu pierwszego.

396

Bezsporne jest, że w dniach 22–25 sierpnia 2013 r. K. Pinxten przebywał z małżonką w ośrodku górskim Crans-Montana, aby uczestniczyć w letnich sesjach „Crans-Montana Forum” w ramach podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 252 tabeli.

397

Ta podróż służbowa była uzasadnieniem dla zwrotu kosztów rejestracji w celu wzięcia udziału w wydarzeniu i kosztów hotelu oraz dla wypłaty dziennych diet, przy czym koszty związane z pobytem małżonki K. Pinxtena nie zostały pokryte przez Trybunał Obrachunkowy.

398

We wniosku o zatwierdzenie tej podróży służbowej wskazano, że miała ona na celu uczestnictwo w letnich sesjach „Crans-Montana Forum” będącej szwajcarską organizacją pozarządową. Do wniosku tego była załączona krótka notatka podpisana przez K. Pinxtena, w której wyjaśnił on, że owe sesje były okazją do prowadzenia rozmów o bieżących kwestiach polityki międzynarodowej z wysoko postawionymi osobami przybyłymi z całego świata. Polecenie wyjazdu zostało wystawione na podstawie tych danych, bez żądania dodatkowych informacji odnoszących się przykładowo do programu tego wydarzenia.

399

W tym względzie należy wprawdzie zauważyć, że okoliczność, iż dana podróż służbowa umożliwia członkowi Trybunału Obrachunkowego uczestniczenie w wydarzeniu połączonym z dodatkową aktywnością, którą można określić mianem turystycznej lub rekreacyjnej, nie musi oznaczać, że taka podróż jest bez związku z obowiązkami tego członka, jeśli wydarzenie to jest skoncentrowane przede wszystkim na aktywności o charakterze zawodowym.

400

Jednakże rozpatrywane wydarzenie zostało opisane przez organizatorów w prospekcie przedłożonym przez Trybunał Obrachunkowy jako całkowicie poświęcone nawiązywaniu kontaktów, przyjaźni, przyjemnym wędrówkom i nieformalnym spotkaniom. Opis ten znajduje potwierdzenie w szczegółowym programie tego wydarzenia, który zawiera wyłącznie aktywności o charakterze rekreacyjnym, między innymi wędrówki i wieczorne przyjęcie prowadzone przez animatora.

401

W korespondencji elektronicznej przesłanej przez organizatorów tego wydarzenia w dniu 29 maja 2013 r. wskazano również, że letnie sesje „Crans-Montana Forum” mają nieformalny charakter, który odróżnia je od pozostałych sesji tego forum.

402

Poza tym, mimo że K. Pinxten twierdzi przed Trybunałem, że owe letnie sesje mają rzeczywisty wymiar zawodowy, nie przedstawił on żadnego dowodu na poparcie tego twierdzenia.

403

W związku z tym sama okoliczność, że uczestnictwo w tych sesjach letnich mogłoby ewentualnie być okazją do spotkań i rozmów z międzynarodowymi decydentami (co jednak nie zostało udowodnione), nie może świadczyć o istnieniu rzeczywistego związku rozpatrywanej podróży służbowej z obowiązkami K. Pinxtena.

404

Należy zatem stwierdzić, że ta podróż służbowa stanowiła oczywistą nieprawidłowość.

405

W tych okolicznościach fakt przekazania przez prezesa Trybunału Obrachunkowego członkom tej instytucji informacji dotyczących „Crans-Montana Forum”, czemu instytucja ta nie zaprzecza, jest bez znaczenia, ponieważ może on co najwyżej wskazywać na to, że wspomniana podróż służbowa została zatwierdzona przez tę instytucję z pełnym rozeznaniem, co zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 374 niniejszego wyroku nie jest wystarczające dla wzbudzenia u K. Pinxtena uzasadnionych oczekiwań, które mogłyby stanowić przeszkodę w uwzględnieniu do celów niniejszego postępowania oczywistej nieprawidłowości tej podróży.

406

Bezsporne jest, że K. Pinxten, w ramach podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 343 tabeli, w dniach 30 marca-14 kwietnia 2015 r. przebywał z małżonką na Kubie, który to pobyt był między innymi uzasadnieniem dla zwrotu kosztów transportu i zakwaterowania oraz wypłaty dziennych diet, przy czym koszty związane z pobytem małżonki K. Pinxtena nie zostały pokryte przez Trybunał Obrachunkowy.

407

Podróż ta została zatwierdzona przez Trybunał Obrachunkowy w następstwie przekazania przez K. Pinxtena na żądanie prezesa tej instytucji uzupełniających informacji, z których wynikało, że celem tej wizyty było zebranie informacji na temat stosunków między Unią a Kubą poprzez kontakty z miejscowymi przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego oraz wizytacja projektów finansowanych przez Unię.

408

Należy ustalić, czy materiał dowodowy, którym dysponuje Trybunał, umożliwia wykazanie zasadności twierdzenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym pobyt K. Pinxtena na Kubie miał przede wszystkim prywatne cele.

409

Z programu przygotowanego przez gabinet K. Pinxtena i zatrzymanego przez OLAF wynika w tym względzie, że rozpatrywany pobyt miał charakter prawie wyłącznie turystyczny.

410

Jedynymi elementami tego programu, które można byłoby ewentualnie powiązać z obowiązkami wykonywanymi przez K. Pinxtena były spotkanie z ambasadorem Unii na Kubie w dniu 31 marca 2015 r., lunch w towarzystwie tego ambasadora z udziałem szefa Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) i ambasadora Królestwa Belgii na Kubie w dniu 2 kwietnia 2015 r. oraz spotkanie z tym ostatnim ambasadorem w dniu 3 kwietnia 2015 r.

411

Z informacji przekazanych OLAF‑owi przez ambasadora Unii na Kubie wynika jednak, że lunch w dniu 2 kwietnia 2015 r. został zorganizowany ze względów czysto kurtuazyjnych i że nie chodziło o lunch roboczy. Ambasador ten wyjaśnił również, że w żadnym wypadku nie można przyjąć, iż pobyt K. Pinxtena miał charakter służbowy, ponieważ organizacja takiego pobytu na Kubie na podstawie wizy turystycznej jest wykluczona.

412

Tę ostatnią okoliczność potwierdził OLAF‑owi inny członek delegatury Unii na Kubie, który poza tym wyjaśnił, że K. Pinxten nie wziął pod uwagę otrzymanych ostrzeżeń co do nieodpowiedniego terminu jego pobytu oraz że prowadzone z nim rozmowy były zupełnie pozbawione charakteru technicznego.

413

Należy stwierdzić, że K. Pinxten nie zdołał skutecznie podważyć dowodów przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy świadczących o tym, iż jego pobyt na Kubie miał charakter prawie wyłącznie turystyczny ani, a fortiori, przedstawić Trybunałowi innych dowodów na poparcie swego stanowiska, zgodnie z którym cel jego pobytu na Kubie był faktycznie związany z jego obowiązkami.

414

W szczególności, o ile K. Pinxten powołuje się na status poszczególnych osobistości, z którymi mógł się kontaktować w trakcie tego pobytu, o tyle jednak okazuje się, że do spotkania z większością z tych osób doszło podczas lunchu w ambasadzie Unii na Kubie, który jak wynika z pkt 411 niniejszego wyroku, nie miał charakteru roboczego.

415

Wiarygodność informacji dostarczonych w tej materii przez K. Pinxtena jest zresztą tym bardziej ograniczona, że wśród osobistości, o których wspomina, znajduje się „biznesmen”, będący w rzeczywistości właścicielem apartamentu wynajmowanego przez K. Pinxtena w trakcie tego pobytu.

416

Co się tyczy okoliczności, na którą powołał się K. Pinxten w notatce przekazanej prezesowi Trybunału Obrachunkowego po zakończeniu podróży, zgodnie z którą niektóre spotkania musiały zostać odwołane w ostatniej chwili, twierdzenie to nie może wyjaśniać braku rzeczywistego wymiaru zawodowego jego pobytu na Kubie.

417

Po pierwsze, z zawartych w aktach sprawy dokumentów dotyczących przygotowań do tego pobytu wynika, że od początku był on planowany jako pobyt wyłącznie turystyczny.

418

Należy w szczególności wspomnieć w tym względzie o e-mailach wysyłanych w dniach 28 i 29 stycznia 2015 r. przez asystentkę K. Pinxtena do ambasadora Unii na Kubie, w których wyjaśnia ona, że K. Pinxten chciałby zasięgnąć informacji na potrzeby prywatnej podróży do tego państwa, w którym nigdy nie był, nie wspominając w żadnym momencie, że planowany pobyt ma jakikolwiek cel zawodowy.

419

Po drugie, podjęte przed podróżą na Kubę starania w celu zorganizowania zajęć, które można byłoby powiązać z obowiązkami K. Pinxtena w Trybunale Obrachunkowym, nie mogą podważyć wniosku o prywatnym charakterze jest pobytu w tym państwie.

420

W szczególności jest oczywiste, że te starania zostały podjęte bardzo późno, co jest trudne do pogodzenia z organizacją wizyty roboczej w państwie trzecim takim jak Kuba, do którego zainteresowany miał zamiar udać się po raz pierwszy. Z e-maili, którymi dysponuje Trybunał, wynika bowiem, że kontakt z UNDP został nawiązany dopiero w dniu 18 marca 2015 r. oraz że w dniu 19 marca 2015 r., czyli na mniej niż dwa tygodnie przed wyjazdem K. Pinxtena na Kubę, nie był ustalony żaden oficjalny program.

421

Poza tym zarówno ambasadorowie Unii i Belgii na Kubie jak i pracownicy UNDP w tym państwie wyraźnie informowali K. Pinxtena, w e-mailach przedłożonych przez Trybunał Obrachunkowy, że łączenie aktywności zawodowej z turystyczną w tym państwie jest trudne do wyobrażenia, że każda oficjalna wizyta musi być zgłoszona kubańskim władzom z wyprzedzeniem i realizowana na podstawie odpowiedniej wizy oraz że możliwość nieformalnego spotkania z kubańskimi decydentami jest bardzo mało prawdopodobna.

422

Karel Pinxten nie może zatem zasadnie twierdzić, że wyjeżdżając na Kubę nie wiedział, iż charakter jego pobytu w tym państwie trzecim w rzeczywistości nie pozwalał na wykonywanie zajęć związanych z jego obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego.

423

Mimo że nie może ujść uwadze brak dodatkowej kontroli ex ante i ex post w przypadku podróży angażującej znaczne środki, w świetle tych okoliczności nie ulega wątpliwości, że dowody przedłożone Trybunałowi Obrachunkowemu przed rozpoczęciem i po zakończeniu podróży wskazanej w wierszu nr 343 tabeli miały w przeważającej części znamiona oszustwa co do rzeczywistego celu pobytu K. Pinxtena na Kubie oraz że podróż tę należy uznać za nieprawidłowość, gdyż nie miała ona żadnego związku z obowiązkami K. Pinxtena.

424

Wynika z tego, że także podróż wskazaną w wierszu nr 341 tabeli, której przedmiotem było spotkanie z różnymi osobistościami w ramach przygotowań pobytu na Kubie, należy uznać za obarczoną nieprawidłowością.

425

Liczne podróże służbowe K. Pinxtena, z tytułu których otrzymał on zwrot kosztów lub wypłatę dziennych diet, a które Trybunał Obrachunkowy, w ramach zarzutu pierwszego, uważa za obarczone nieprawidłowością, mają związek ze spotkaniami z decydentami politycznymi.

426

Aby rozstrzygnąć kwestię tych podróży, należy ustalić, czy takie spotkania mogły co do zasady stanowić cel podróży służbowych członków Trybunału Obrachunkowego.

427

Z pkt 387 niniejszego wyroku wynika w tym względzie, że przepisy prawa Unii w brzmieniu obowiązującym w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych, których dotyczy skarga w niniejszej sprawie, stanowiły, że podróże służbowe członków Trybunału Obrachunkowego muszą się być podróżami „w ramach pełnienia [przez nich] obowiązków”.

428

Należy przyjąć, zgodnie z tym co twierdzi K. Pinxten, że pełnienie obowiązków członka Trybunału Obrachunkowego może obejmować działania protokolarne mające między innymi na celu upowszechnienie wiedzy o działalności tej instytucji, promowanie jej oraz utrzymywanie w jej interesie stosunków z wysoko postawionymi osobami.

429

Tego rodzaju działania protokolarne mogą dotyczyć najczęściej decydentów pochodzących z tego samego państwa członkowskiego, z którego pochodzi dany członek Trybunału Obrachunkowego, między innymi ze względu na ewentualne kontakty sprzed objęcia przez niego stanowiska, ułatwienia praktyczne, w szczególności znajomość języka, czy też lepszą wiedzę na temat kwestii krajowych, które mogą rzutować na percepcję działalności Trybunału Obrachunkowego.

430

Trybunał Obrachunkowy posiadał pewien zakres uznania, jeśli chodzi o określenie, w jakim zakresie i na jakich zasadach mogą być zatwierdzane podróże służbowe jego członków, mające na celu spotkania z decydentami politycznymi, w celu zapewnienia realizacji takich działań protokolarnych, pod warunkiem, że rzeczywistym celem tych podróży służbowych nie było prowadzenie działalności politycznej, która, jak wynika z pkt 272 niniejszego wyroku, jest niezgodna z charakterem funkcji członka Trybunału Obrachunkowego.

431

Mimo że z pkt 383 niniejszego wyroku wynika, iż przepisy wewnętrzne Trybunału Obrachunkowego odnoszące się do podróży służbowych jego członków nie zawierały jasnej decyzji w tej sprawie przyjętej przez tę instytucję, to użyteczne wskazówki na temat polityki stosowanej przez tę instytucję można wywieść z przepisów dotyczących kosztów reprezentacyjnych.

432

O znaczeniu, jakie Trybunał Obrachunkowy przywiązywał do stosunków zewnętrznych utrzymywanych przez jego członków z decydentami politycznymi, można wnioskować na podstawie noty z dnia 22 kwietnia 2004 r., w której wskazano, że „członkowie reprezentują Trybunał [Obrachunkowy] między innymi poprzez utrzymywanie w interesie Trybunału [Obrachunkowego] stosunków zawodowych z osobami pełniącymi funkcje w ramach Unii […], państw członkowskich lub innych państw”.

433

Podobnie, zarówno strategia Trybunału Obrachunkowego na lata 2013–2017, jak i jego strategia komunikacji i relacji z partnerami przyjęta w dniu 12 grudnia 2013 r. wskazywały na konieczność zapewnienia przez Trybunał Obrachunkowy stosunków z różnymi podmiotami, w tym krajowymi i europejskimi organami politycznymi odpowiedzialnymi za kontrolę wykorzystania środków Unii. W drugim z dokumentów stwierdzono ponadto, że zadaniem członków i ich gabinetów jest zapewnienie stosunków z parlamentami krajowymi.

434

Praktyka stosowana przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do podróży służbowych K. Pinxtena potwierdza, że instytucja ta korzystała z przysługującego jej zakresu uznania w ten sposób, iż co do zasady przyjmowała, że istnieje związek pomiędzy podróżami, których celem było spotkanie z krajowymi decydentami politycznymi, a obowiązkami jej członków.

435

Przede wszystkim, w trakcie obydwu kadencji K. Pinxtena zatwierdzono kilkadziesiąt jego podróży służbowych, których jedynym celem było spotkanie z belgijskim decydentem politycznym.

436

Następnie, w toku pierwszej kontroli podróży służbowych K. Pinxtena przeprowadzonej przez służby Trybunału Obrachunkowego przed dochodzeniem OLAF‑u, nie stwierdzono, aby podróże te były w jakimkolwiek stopniu potencjalnie problematyczne i by wymagały dodatkowych dowodów.

437

Wreszcie z akt, którymi dysponuje Trybunał wynika, że poza podróżami służbowymi, które zostały określone w ramach zarzutu pierwszego jako stanowiące nieprawidłowość, inne podróże służbowe K. Pinxtena, które miały za przedmiot spotkania z belgijskimi osobistościami politycznymi, są z punktu widzenia Trybunału Obrachunkowego w pełni prawidłowe.

438

W związku z tym zatwierdzone w sposób przejrzysty podróże służbowe, których celem są spotkania z decydentami politycznymi, nie mogą być ogólnie uznane ze względu na ich przedmiot za obarczone oczywistą nieprawidłowością.

439

Oceny tej nie podważa argument Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym reprezentację tej instytucji sprawuje jej prezes i członkowie odpowiedzialni za stosunki z innymi instytucjami i za kontrolę jakości audytu.

440

Po pierwsze, argumentowi temu jednoznacznie przeczą dokumenty sporządzane przez tę instytucję, wskazane w pkt 433 niniejszego wyroku. Po drugie, ów argument nie jest także spójny z okolicznością, że decyzja nr 7–2004 przewidywała, iż zwrot kosztów reprezentacyjnych poniesionych w związku ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego przysługuje wszystkim członkom tej instytucji.

441

W konsekwencji należy ocenić, czy z wyjaśnień i dowodów przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do każdej podróży służbowej, której przedmiotem było spotkanie z decydentem politycznym, wynika motyw uzasadniający twierdzenie, że rozpatrywana podróż służbowa nie miała uprawnionego celu protokolarnego.

442

W tej perspektywie okazuje się, w pierwszej kolejności, że kilka podróży służbowych, których celem, według oświadczeń K. Pinxtena, były spotkania z belgijskimi decydentami politycznymi, można bezpośrednio powiązać z prowadzoną przez niego działalnością polityczną niezgodną z charakterem jego funkcji, stwierdzoną w toku badania zarzutu czwartego, ponieważ podróże te miały w rzeczywistości na celu umożliwienie mu uczestnictwa w posiedzeniach zarządu partii Open VLD.

443

Takie podróże, zatwierdzone na podstawie wniosków pomijających istotne informacje, a w rzeczywistości związane z działalnością niezgodną z charakterem funkcji członka Trybunału Obrachunkowego, nie mogą być uznane za prawidłowe.

444

Stwierdzenie takie można odnieść do podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 54, 60, 61, 70, 81, 84, 85, 88 i 94 tabeli, ponieważ Trybunał Obrachunkowy przedstawił protokoły potwierdzające obecność K. Pinxtena na posiedzeniach zarządu partii Open VLD w trakcie tych podróży służbowych, przy czym we wnioskach o zatwierdzenie podróży służbowych nie było mowy o tych posiedzeniach.

445

Okoliczność, że przedmiotem podróży służbowej, o której mowa w wierszu nr 94 tabeli, było nie tylko spotkanie z belgijskimi osobistościami politycznymi, lecz również udział w posiedzeniu Parlamentu Europejskiego, nie może świadczyć o prawidłowym charakterze podróży, ponieważ z protokołów sporządzonych odpowiednio przez partię Open VLD i przez Parlament Europejski wynika, że K. Pinxten uczestniczył wyłącznie w posiedzeniu zorganizowanym przez tę partię.

446

W świetle informacji znajdujących się w kalendarzu K. Pinxtena oraz w korespondencji elektronicznej z liderami tej partii należy stwierdzić, że także w przypadku podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 95, 396, 410, 413 i 414 tabeli ich rzeczywistym celem było umożliwienie K. Pinxtenowi uczestniczenia w posiedzeniach zarządu partii Open VLD. To samo odnosi się do podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 299 i 369 tabeli, co wynika tylko z jednoznacznej treści wpisów znalezionych w tym kalendarzu.

447

W tym miejscu należy wymienić na zasadzie analogii również kilka podróży służbowych, które, mimo że ich deklarowanym przedmiotem nie było spotkanie z belgijskimi osobistościami politycznymi, umożliwiły K. Pinxtenowi uczestniczenie w posiedzeniach zarządu partii Open VLD, przez co należy przyjąć, że mają one w części nieprawidłowy charakter.

448

Dotyczy to podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 39, 45 i 86 tabeli. Chociaż deklarowanym celem tych trzech podróży służbowych były spotkania z prywatnymi podmiotami gospodarczymi lub szefami stowarzyszeń, Trybunał dysponuje protokołami posiedzeń zarządu partii Open VLD potwierdzającymi obecność K. Pinxtena na tych posiedzeniach w datach pokrywających się z datami wspomnianych podróży służbowych.

449

Podobnie za mającą częściowo nieprawidłowy charakter należy uznać podróż służbową wskazaną w wierszu nr 68 tabeli (mimo że dotyczy ona także działań z zakresu reprezentacji, których prawidłowość nie jest kwestionowana), ponieważ K. Pinxten w czasie przeznaczonym na tę podróż uczestniczył w posiedzeniu zarządu partii Open VLD, o czym świadczy protokół z tego posiedzenia.

450

W drugiej kolejności, celem szeregu podróży służbowych, jakie odbył K. Pinxten, było uczestniczenie w zajęciach lub przyjęciach organizowanych przez tę partię polityczną innych niż posiedzenia jej zarządu.

451

I tak, z treści zaproszeń otrzymywanych przez K. Pinxtena i wpisów w jego kalendarzu wynika, że pod pretekstem oficjalnych motywów, jakimi były spotkania z belgijskimi osobistościami politycznymi, podróże wskazane w wierszach nr 120, 175, 221 i 365 tabeli miały na celu uczestniczenie w dniach parlamentarnych partii Open VLD, podróże wskazane w wierszach nr 207, 298 i 381 oraz częściowo podróż wskazana w wierszu nr 229 – uczestniczenie w przyjęciach noworocznych tej partii, podróż wskazana w wierszu nr 258 – zwiedzanie miasta zorganizowane dla członków tej partii, a z kolei podróże wskazane w wierszach nr 260 i 289, odpowiednio, uczestniczenie w dniu naukowym i w kongresie tej partii.

452

Poza tym podobna aktywność była czasami podejmowana pod pretekstami innymi niż spotkania z belgijskimi osobistościami politycznymi.

453

I tak, przede wszystkim z kalendarza K. Pinxtena wynika, że podróż służbowa nr 69, przedstawiana jako mająca na celu uczestniczenie w „kongresie”, dotyczyła kongresu partii Open VLD.

454

Następnie, o ile podróż służbowa wskazana w wierszu nr 275 była uzasadniona zaproszeniem otrzymanym od osoby, której stanowisko nie zostało określone, o tyle z przedstawionej przez Trybunał Obrachunkowy faktury oraz z wpisu w tym kalendarzu wynika, że rzeczywistym celem tej podróży było uczestnictwo w „kawiarni politycznej” zorganizowanej przez tę partię polityczną.

455

Wreszcie, na podstawie wspomnianego kalendarza oraz e-maila asystentki K. Pinxtena z dnia 25 lipca 2017 r., należy stwierdzić, że pod pretekstem zaproszenia do Parlamentu Europejskiego otrzymanego od grupy politycznej ALDE, celem podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 308 i 416 tabeli było uczestniczenie w dniach parlamentarnych partii Open VLD.

456

Jeśli chodzi o podróż służbową wskazaną w wierszu nr 269, której oficjalny cel został opisany jako „Oficjalne zaproszenie, minister stanu, Herman de Croo Centrum”, należy również połączyć ją z działalnością polityczną K. Pinxtena, ponieważ podróż ta dotyczyła wizyty w instytucji, którą określa się jako instytucja utworzona, aby oddać hołd byłemu prezesowi partii Open VLD.

457

Podróże służbowe wymienione w pkt 451–456 niniejszego wyroku również należy uznać za nierozerwalnie związane z działalnością polityczną K. Pinxtena, która jest przedmiotem pierwszej części zarzutu czwartego, i z tego powodu za stanowiące oczywistą nieprawidłowość.

458

Okoliczność, że wydarzenia organizowane przez partię Open VLD, będące przedmiotem niektórych z tych podróży służbowych, a priori nie miały na celu debat na temat linii politycznej tej partii, lecz miały raczej wymiar uroczystości, nie może podważyć tej oceny, ponieważ związek tych wydarzeń z ruchem politycznym, w ramach którego K. Pinxten prowadził działalność niezgodną z charakterem jego funkcji, sprawia, że nie mógł on w nich uczestniczyć, nie naruszając ciążącego na nim obowiązku niezależności.

459

W związku z tym okoliczność, że niektóre z tych podróży zostały zatwierdzone na podstawie wniosku opisującego w dostatecznie przejrzysty sposób ich cel, nie jest istotna w niniejszym postępowaniu.

460

Natomiast w przypadku podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 34, okoliczność, że z kalendarza K. Pinxtena wynika, iż w dniu 19 stycznia 2009 r. miał on uczestniczyć w przyjęciu noworocznym organizowanym przez partię Open VLD, nie świadczy o tym, że jego przyjazd do Brukseli w tym dniu, mimo że przedmiotem tej podróży służbowej było uczestnictwo w posiedzeniu Parlamentu Europejskiego następnego dnia rano, był ewidentnie oderwany od deklarowanego celu tej podróży, ponieważ uzasadnieniem takiego wyboru mogły być względy praktyczne.

461

Analogicznie, mimo że Trybunał Obrachunkowy twierdzi, w odniesieniu do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 74, że K. Pinxten brał udział w posiedzeniu zarządu partii Open VLD, z polecenia wyjazdu wynika, iż podróż służbowa rozpoczęła się po kilku godzinach od zakończenia tego posiedzenia.

462

W trzeciej kolejności, w świetle akt, którymi dysponuje Trybunał, inne podróże służbowe, których deklarowanym przedmiotem są spotkania z belgijskimi decydentami politycznymi, nie mogą być wiązane z posiedzeniami partii Open VLD lub innymi organizowanymi przez nią wydarzeniami.

463

Co prawda w większości przypadków Trybunał Obrachunkowy w wiarygodny sposób przedstawia decydentów politycznych wskazywanych w tych poleceniach wyjazdu jako członków tej partii politycznej.

464

Jednakże stwierdzone ścisłe związki K. Pinxtena z partią Open VLD nie stanowią wystarczającego uzasadnienia, aby w ramach niniejszego postępowania formułować domniemanie, które pozwalałoby każdorazowo wyciągać wniosek o oczywistej nieprawidłowości podróży służbowej mającej na celu spotkanie z decydentem politycznym jedynie na tej podstawie, że jest on członkiem tej partii politycznej.

465

Mając bowiem na uwadze między innymi istotną rolę, jaką odgrywa wspomniana partia w belgijskiej polityce oraz kontakty wewnątrz tej partii, jakie K. Pinxten miał prawo posiadać ze względu na jego działalność sprzed objęcia stanowiska, nie można wykluczyć organizacji pewnej liczby wizyt protokolarnych, których celem było spotkanie z należącymi do tej partii decydentami politycznymi.

466

O ile Trybunał Obrachunkowy podnosi przed Trybunałem, że przynależność partyjna tych decydentów politycznych nie była mu znana przed dochodzeniem OLAF‑u, o tyle argument ten nie wystarczy do wykazania, że wnioski K. Pinxtena były oparte na oszustwie lub pomijały istotne informacje, zwłaszcza że rozpatrywane podróże służbowe dotyczyły najczęściej niewielkiej liczby osób, których przynależność polityczna była powszechnie znana oraz że celem szeregu tych podróży było spotkanie z decydentami politycznymi, co do których jednoznacznie wskazano, że pełnią funkcję „szefów partii”.

467

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Trybunał Obrachunkowy nie dopełnił ciężaru dowodu w przypadkach, w których wnioskuje on, aby Trybunał stwierdził nieprawidłowy charakter danej podróży służbowej wyłącznie na tej podstawie, że decydent polityczny wskazany w rozpatrywanym poleceniu wyjazdu był członkiem partii Open VLD, nie przedstawiając żadnego dowodu wykazującego, że ta podróż służbowa nie spełniała kryteriów, jakie stosowano w rozpatrywanym okresie w Trybunale Obrachunkowym do celów potwierdzania prawidłowości podróży służbowych o charakterze protokolarnym.

468

Taka sytuacja może zachodzić w przypadku szeregu podróży służbowych, w ramach których K. Pinxten został upoważniony do odbycia spotkań z decydentami politycznymi zajmującymi czołowe stanowiska, niezależnie od tego, czy chodzi o posła do Parlamentu Europejskiego w ramach podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 19, 301, 330, 355 i 402 oraz częściowo w ramach podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 296, członka rządu belgijskiego, w ramach podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 43, 66, 92, 97, 169, 211, 215, 248, 303, 352 i 395 oraz częściowo w ramach podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 118, 326 i 339, czy też posła do parlamentu belgijskiego, w ramach podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 41, 59, 171, 203, 204, 208, 211, 238, 313, 331, 334, 336, 346, 354 oraz częściowo podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 326.

469

Rozstrzygnięcie to należy również przyjąć w odniesieniu do podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 1 i 7, które to podróże miały na celu spotkania z członkiem gabinetu jednego z ministrów.

470

Co się tyczy podróży służbowych, o których mowa w wierszach nr 319 i 320, członek gabinetu ministra wskazany w poleceniu wyjazdu, nie został opisany przez Trybunał Obrachunkowy jako osoba należąca do partii Open VLD. Niemniej instytucja ta uważa, że podróże te należy powiązać z działalnością polityczną lub prywatną, z powodu ich związku z branżą transportu. Okoliczność ta nie jest jednak wystarczająca, aby wykazać oczywistą nieprawidłowość tych podróży służbowych.

471

W czwartej kolejności, sposobu rozumowania przyjętego w odniesieniu do podróży służbowych, których celem są spotkania z decydentami politycznymi piastującymi wysokie stanowiska, nie można zastosować do podróży służbowych, których celem są spotkania z osobami, które piastowały takie stanowiska, lecz w dacie rozpatrywanej podróży służbowej już ich nie obejmowały, ponieważ takie spotkania, poza szczególnymi przypadkami, można uznać za oczywiście pozbawione znaczenia dla Trybunału Obrachunkowego pod względem protokolarnym.

472

Podobnie spotkanie z lokalnym decydentem politycznym należy uznać, poza szczególnymi okolicznościami, za oczywiście pozbawione związku z pełnieniem obowiązków członka Trybunału Obrachunkowego.

473

W oparciu o te kryteria i wobec nieprzedstawienia przez K. Pinxtena dowodów istnienia szczególnych okoliczności, podróże służbowe wskazane w wierszach nr 15 i 253 należy uznać za oczywiste nieprawidłowości, ponieważ już z deklarowanego przez K. Pinxtena celu tych podróży wynika, że dotyczyły one, odpowiednio, spotkania z byłym ministrem i byłym posłem do belgijskiego parlamentu.

474

Jeśli chodzi o podróż służbową wskazaną w wierszu nr 232, należy stwierdzić, że status „ministra stanu” przypisany osobie, z którą K. Pinxten miał się spotkać w trakcie tej podróży służbowej, stanowi tytuł honorowy, który nie wiąże się z rzeczywistym pełnieniem czołowej funkcji politycznej. Motyw tej podróży służbowej jawi się zatem jako oszustwo, a podróż tę należy w każdym wypadku potraktować jako oczywistą nieprawidłowość.

475

Podobnie, udział w przyjęciu zorganizowanym przez gminę Overpelt, który stanowił częściowo cel podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 378, również należy uznać za oczywiście pozbawiony związku z obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego.

476

Kilka podróży służbowych objętych zarzutem pierwszym, z tytułu których dokonano zwrotu kosztów lub wypłacono dzienne diety, miało związek z utrzymywaniem przez K. Pinxtena stosunków z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych.

477

Regulacje prawne, jakim podlegają podróże służbowe członków Trybunału Obrachunkowego, mające za przedmiot spotkania z takimi osobami, różnią się od regulacji, jakim podlegają podróże służbowe związane z utrzymywaniem stosunków z decydentami politycznymi.

478

Ponieważ zgodnie z art. 285 TFUE zadaniem Trybunału Obrachunkowego jest sprawowanie kontroli rachunków Unii, utrzymywanie stosunków z prywatnymi podmiotami gospodarczymi może mieć mniejsze znaczenie dla tej instytucji niż utrzymywanie stosunków z decydentami podmiotów publicznych.

479

Potwierdza to okoliczność, że pismo z dnia 22 kwietnia 2004 r. nie wymienia wśród sugestii prawidłowego wydatkowania kosztów reprezentacyjnych przez członków Trybunału Obrachunkowego, kierowania zaproszeń do kadry zarządzającej prywatnych podmiotów gospodarczych.

480

Także dokumenty mające na celu określenie strategii komunikacyjnej Trybunału Obrachunkowego przytaczane w pkt 433 niniejszego wyroku nie wymieniają tej grupy jako partnerów, do których instytucja ta zamierza się zwracać z zamiarem promowania swej działalności.

481

W tym kontekście argument K. Pinxtena, zgodnie z którym podróże służbowe w celu odbywania spotkań z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych były uzasadnione koniecznością wymiany poglądów z uczestnikami życia gospodarczego, co miało dać impuls do dyskusji wewnątrz Trybunału Obrachunkowego, nie wystarcza do wykazania związku z obowiązkami członka tej instytucji, który uzasadniałby angażowanie jej środków.

482

W konsekwencji mimo że większość podróży służbowych mających na celu spotkania z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych została zatwierdzona przez Trybunał Obrachunkowy na podstawie całkowicie przejrzystych wniosków składanych przez K. Pinxtena, ten ostatni nie mógł być nieświadom tego, iż poza specyficznymi przypadkami, gdy można wykazać szczególny związek między działalnością podmiotu prywatnego a działalnością tej instytucji, jest oczywiste, że taki motyw podróży służbowej nie był wystarczająco związany z wykonywaniem obowiązków członka tej instytucji.

483

W tym kontekście należy, po pierwsze, uznać za oczywistą nieprawidłowość podróże służbowe uzasadniane zaproszeniami otrzymywanymi od szefów prywatnych podmiotów gospodarczych o charakterze ponadnarodowym.

484

Wniosek ten narzuca się w szczególności, jeśli chodzi o podróże służbowe wskazane w wierszach nr 33 i 104, związane z zaproszeniami od kadry zarządzającej grup przemysłowych, podróż służbową wskazaną w wierszu nr 45, której celem był lunch z osobą opisaną przez K. Pinxtena jak członek różnych zarządów oraz podróż służbową wskazaną w wierszu nr 325, której celem było spotkanie z szefem banku inwestycyjnego.

485

Analogicznie, mimo że w świetle akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, twierdzenia Trybunału Obrachunkowego odnoszące się do rzeczywistego celu podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 257 i 259 nie wydają się być udowodnione, podróże te należy również uznać za obarczone oczywistą nieprawidłowością, ponieważ stanowiły one odpowiedź na zaproszenia otrzymane, odpowiednio, od międzynarodowej kancelarii prawnej i podmiotu z sektora energetyki.

486

To samo dotyczy również podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 74, która była uzasadniana zaproszeniem otrzymanym od szefa grupy ubezpieczeniowej, a której celem w świetle informacji wynikających z kalendarza K. Pinxtena był udział w koncercie.

487

Podróże służbowe, o których mowa w wierszach nr 75 i 307 oraz częściowo podróż służbową wskazaną w wierszu nr 86 również należy uznać za obarczone oczywistą nieprawidłowością, ponieważ ich celem było spotkanie z dyrektorem grupy pocztowej, tym bardziej, że na postawie korespondencji elektronicznej dostarczonej przez Trybunał Obrachunkowy można ustalić, że K. Pinxten pełnił na rzecz tego dyrektora rolę pośrednika w sprawie dotyczącej pomocy państwa.

488

Po drugie, oczywista nieprawidłowość, która co do zasady znamionuje podróże służbowe mające na celu spotkania z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych, dotyczy a fortiori podróży związanych z lokalnymi prywatnymi podmiotami gospodarczymi.

489

Dotyczy to przede wszystkim podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 73, 76, 251 i 295, których celem były spotkania z kadrą zarządzającą spółek księgowych w regionie, z którego pochodzi K. Pinxten, oraz podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 130, której przedmiotem było spotkanie z szefami różnych przedsiębiorstw w tym regionie.

490

Podobnie, podróż służbową wskazaną w wierszu nr 82 i częściowo podróże wskazane w wierszach nr 121 i 310 należy uznać za obarczone oczywistą nieprawidłowością, ponieważ regularne spotkania z deweloperem prowadzącym działalność w regionie, z którego pochodzi K. Pinxten, jawią się jako pozbawione jakiegokolwiek związku z jego obowiązkami w Trybunale Obrachunkowym.

491

Nie jest w tym względzie istotne, że instytucja ta nie wykazała zasadności twierdzenia, zgodnie z którym K. Pinxten spotykał się z tym deweloperem, ponieważ był zainteresowany konkretnym projektem nieruchomościowym.

492

Następnie, jest oczywiste, że nie można uznać, iż lokalne uroczystości organizowane przez prywatne podmioty gospodarcze, takie jak rocznica powstania spółki portowej w Antwerpii, która jest przedmiotem podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 363, lub inauguracja linii do butelkowania w jednym z zakładów, która uzasadniała podróż służbową wskazaną w wierszu nr 390, są związane z obowiązkami K. Pinxtena w Trybunale Obrachunkowym.

493

Wreszcie należy przyjąć, że podróże służbowe wskazane w wierszach nr 100, 239, 283, 287, 359 i 406 są z tego samego powodu obarczone oczywistą nieprawidłowością, ponieważ ich celem były spotkania z belgijskim biznesmenem, którego K. Pinxten opisał w trakcie swego przesłuchania przez OLAF jako członka zarządu grupy, której jest akcjonariuszem, i jako „wieloletniego przyjaciela”. Zaangażowanie środków Trybunału Obrachunkowego w celu finansowania takich podróży świadczy o nieodróżnianiu interesu tej instytucji od prywatnych interesów K. Pinxtena, tym bardziej, że z przedłożonych Trybunałowi dokumentów wynika, iż pełnił on rolę doradcy tego biznesmena w zakresie jego stosunków z Komisją.

494

Po trzecie, nie można z kolei uznać, że podróże służbowe mające na celu utrzymywanie kontaktów z kadrą zarządzającą międzynarodowych firm audytorskich, mają oczywiście nieprawidłowy charakter.

495

Skoro bowiem konkretne zadania realizowane przez te firmy audytorskie są w części porównywalne z zadaniami powierzonymi członkom i pracownikom Trybunału Obrachunkowego, a instytucja ta ma współpracować z tymi firmami, nie można wykluczyć, że jej członkowie mogą odbywać podróże służbowe mające na celu utrzymywanie relacji zawodowych ze wspomnianymi firmami.

496

W toku niniejszego postępowania Trybunał Obrachunkowy potwierdził zresztą istnienie regularnych kontaktów między pracownikami tej instytucji a międzynarodowymi firmami audytorskimi.

497

Chociaż instytucja ta twierdzi, że takie kontakty powinny odbywać się zgodnie z zasadami prawa zamówień publicznych lub w ramach działalności szkoleniowej, należy stwierdzić, że takie zasady nie zostały przewidziane w regulacjach wewnętrznych, na które powołuje się wspomniana instytucja i nie mają odzwierciedlenia w stosowanej przez nią praktyce, jaka wynika z poleceń wyjazdu K. Pinxtena.

498

W związku z powyższym nie można uznać za obarczone oczywistą nieprawidłowością podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 47, 103, 161, 210 i 277, których celem, określonym w sposób przejrzysty, było umożliwienie K. Pinxtenowi udziału w wydarzeniu zorganizowanym przez międzynarodową firmę audytorską skierowanym do osób zajmujących kierownicze stanowiska w instytucjach europejskich.

499

To samo dotyczy podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 237 oraz częściowo podróży służbowych, o których mowa w wierszach nr 373 i 374 w zakresie, w jakim przedmiotem tych podróży służbowych było spotkanie z kadrą zarządzającą międzynarodowych firm audytorskich. Taki sam przedmiot miała podróż służbowa wskazana w wierszu nr 157 i częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 339, przy czym okoliczność, że spotkania odbyły się odpowiednio, w siedzibie podmiotu prywatnego oraz w siedzibie dużego przedsiębiorstwa, nie może, w braku dodatkowych informacji, uzasadniać odmiennej decyzji co do tych podróży służbowych.

500

Co się tyczy podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 199, która to podróż również miała na celu spotkanie z szefem międzynarodowej firmy audytorskiej, Trybunał Obrachunkowy twierdzi, że jej rzeczywistym przedmiotem była rozmowa na temat oferty pracy, która mogła zainteresować jedno z dzieci K. Pinxtena.

501

Przedstawione przez tę instytucję dokumenty nie umożliwiają jednakże wykazania w sposób wymagany prawem, że spotkanie to zostało zorganizowane w tym celu albo że dotyczyło głównie spraw rodzinnych K. Pinxtena, a co za tym idzie nie dowodzą oczywiście nieprawidłowego charakteru tej podróży służbowej. Co prawda, jak wynika z korespondencji elektronicznej przedłożonej przez tę instytucję, osoba spotkana podczas wspomnianej podróży służbowej, po rozmowie z K. Pinxtenem otrzymała życiorys jednego z jego dzieci i przedstawiła perspektywy potencjalnego zatrudnienia tej osoby. Jednakże przedstawione przez K. Pinxtena usprawiedliwienie, zgodnie z którym przy okazji służbowego lunchu mogą być prowadzone mniej formalne rozmowy, między innymi dotyczące sytuacji rodzinnej uczestniczących osób, które to rozmowy stanowią wyjaśnienie korespondencji elektronicznej, nie jawi się jako niewiarygodne.

502

Czterdzieści podróży służbowych, z tytułu których dokonano zwrotu kosztów lub wypłacono dzienne diety, a którym Trybunał Obrachunkowy w ramach zarzutu pierwszego zarzuca nieprawidłowość, łączyło się z działalnością K. Pinxtena związaną z organizacjami przedstawicielskimi lub stowarzyszeniami.

503

Tego rodzaju podróże służbowe sytuują się pomiędzy podróżami odnoszącymi się do stosunków z decydentami politycznymi a podróżami odnoszącymi się do stosunków z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych.

504

Mimo zatem, że w przepisach wewnętrznych Trybunału Obrachunkowego regulujących koszty reprezentacyjne lub w dokumentach określających strategię komunikacyjną tej instytucji, znajdujących się w posiadaniu Trybunału, nie zostały wymienione organizacje reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, organizacje te mogą jednak wyrażać stanowiska odnośnie do funkcjonowania instytucji, które Trybunał Obrachunkowy może uwzględniać sporządzając sprawozdania na temat ich funkcjonowania.

505

W tych okolicznościach nie można całkowicie wykluczyć, że Trybunał Obrachunkowy może zasadnie uznać w konkretnych przypadkach, iż podróże służbowe dotyczące takich organizacji należy powiązać z pełnieniem obowiązków przez jego członków.

506

Jednakże analiza praktyk stosowanych przez K. Pinxtena, wynikających z odpowiednich poleceń wyjazdu pozwala stwierdzić, że mimo regularnego zatwierdzania podróży przez Trybunał Obrachunkowy zwykle w oparciu o przedstawione przejrzyste uzasadnienie, K. Pinxten nie mógł nie wiedzieć, że jego podróże służbowe związane z organizacjami przedstawicielskimi lub stowarzyszeniami, były w oczywisty sposób pozbawione realnego znaczenia dla tej instytucji.

507

Przede wszystkim, jak wynika z pkt 502 niniejszego wyroku, K. Pinxten odbył w trakcie swoich kadencji kilkadziesiąt podróży służbowych tego rodzaju.

508

Następnie, jak się okazuje, celem tych podróży prawie zawsze były lokalne organizacje, których obszar działalności ogranicza się do Limburgii i Flandrii (Belgia).

509

Wreszcie, wspomniane podróże służbowe w rzeczywistości dotyczyły ściśle ograniczonej liczby działaczy, którym K. Pinxten wielokrotnie składał wizyty.

510

Ponieważ pośredni związek pomiędzy działalnością Trybunału Obrachunkowego a organizacjami przedstawicielskimi lub stowarzyszeniami, tylko w szczególnych przypadkach pozwala rozważać tak regularne podróże służbowe, jest oczywiste, że nie można utrzymywać, iż w interesie Trybunału Obrachunkowego było zapewnienie, poprzez wielokrotne wizyty, promowania jego działalności wśród działaczy lokalnych lub wymiana poglądów z takimi działaczami.

511

Z tych przyczyn podróże służbowe wskazane w wierszach nr 48, 132, 170, 192, 209, 217, 224, 228, 242, 256, 271, 292, 304, 305, 318, 328, 353, 361, 380 i 398 oraz częściowo podróż służbową wskazaną w wierszu nr 155 należy uznać za obarczone oczywistą nieprawidłowością, ponieważ ich przedmiotem było utrzymywanie relacji z Vlaams netwerk van ondernemingen Limburg (izbą przemysłowo-handlową Limburgii, Belgia), poprzez spotkania z jej kadrą zarządzającą lub poprzez udział w corocznych posiedzeniach, przyjęciach noworocznych, letnich festynach i innych wydarzeniach towarzyskich organizowanych przez ten podmiot.

512

Ten sam wniosek narzuca się jeśli chodzi o podróże służbowe wskazane w wierszach nr 83, 174, 219 i 311 oraz częściowo podroż służbową wskazaną w wierszu nr 118, związane z zaproszeniami od federacji pracodawców Limburgii, oraz jeśli chodzi o podróże służbowe wskazane w wierszach nr 131, 227, 261 i częściowo o podróże służbowe wskazane w wierszach nr 326 i 378, których przedmiotem było uczestnictwo w posiedzeniach zgrupowania przedsiębiorstw z sektora przemysłowego działających w gminie Overpelt.

513

Mimo że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 93 i częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 310 miały związek z organizacjami działającymi w Limburgii, a mianowicie ze stowarzyszeniem aktywizacji zawodowej i z nieformalną grupą liderów lokalnych, które to organizacje stanowiły cel jednej podróży służbowej, kontekst opisany w pkt 506–509 niniejszego wyroku uzasadnia uznanie także tych podróży służbowych za obarczone oczywistą nieprawidłowością.

514

Analiza ta odnosi się również do podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 154 i 230, związanych z organizacją, której przedmiotem działalności jest promowanie interesów flamandzkich w Brukseli, oraz do podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 134 i 135, których celem było uczestniczenie w przyjęciu noworocznym organizowanym przez fundusz inwestycyjny z regionu Flandrii.

515

Natomiast ze względu na istotną rolę federacji przedsiębiorstw o zasięgu krajowym, podróże służbowe wskazane w wierszach nr 137 i 143, których celem były spotkania z prezesem federacji belgijskich przedsiębiorstw, jak również podróż służbowa wskazana w wierszu nr 290 i częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 155, związane z uczestnictwem w forum zorganizowanym przez tę federację, nie powinny być uznane za oczywiście nieprawidłowe.

516

Jak wynika z pkt 58 niniejszego wyroku, decyzją z dnia 30 kwietnia 2015 r. Trybunał Obrachunkowy wyraził zgodę na prowadzenie przez K. Pinxtena działalności poza Trybunałem Obrachunkowym zgodnej z charakterem funkcji członka tej instytucji, polegającej na piastowaniu stanowiska prezesa SBNL-V.

517

We wniosku, na podstawie którego została wydana ta decyzja, owa fundacja została opisana jako organizacja o celu niezarobkowym, której zadaniem jest wspieranie starań właścicieli nieruchomości o bioróżnorodność i prawidłową gospodarkę ekologiczną w Belgii.

518

Ponieważ działalność zewnętrzna jest z definicji odrębna od obowiązków wykonywanych przez członka Trybunału Obrachunkowego w ramach tej instytucji, nie może ona uzasadniać odbywania podróży służbowych w charakterze członka wspomnianej instytucji.

519

Poza tym nieprawidłowy charakter podróży służbowych związanych bezpośrednio z dozwoloną działalnością poza Trybunałem Obrachunkowym należy uznać za oczywisty, ponieważ wynika on z samej istoty takiej działalności.

520

Na podstawie powyższych rozważań należy ustalić, czy niektóre podróże służbowe zatwierdzone przez Trybunał Obrachunkowy w rzeczywistości wchodzą w zakres prowadzonej przez K. Pinxtena działalności zewnętrznej.

521

I tak, chociaż podróż służbowa wskazana w wierszu nr 368 i częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 392 zostały zatwierdzone przez Trybunał Obrachunkowy na podstawie wniosku, którego treść była w pełni przejrzysta, to podróże te należy uznać za obarczone oczywistą nieprawidłowością, ponieważ stanowiły odpowiedź na zaproszenie od SBNL-V, na które powołano się w poleceniu wyjazdu.

522

Poza tymi dwiema podróżami służbowymi, także podróże służbowe wskazane w wierszach nr 323, 360, 385 i 405 oraz częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 392 mogą być związane z dozwoloną działalnością zewnętrzną K. Pinxtena w charakterze prezesa tej fundacji.

523

Podróż służbowa wskazana w wierszu nr 405 oraz częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 385 mają bowiem związek ze spotkaniem z szefem funduszu zapewniającego finansowanie głównej nagrody przyznawanej corocznie przez SBNL-V.

524

Jeśli chodzi o podróże służbowe wskazane w wierszach nr 323 i 360 oraz częściowo podróże służbowe wskazane w wierszach nr 385 i 392, dotyczyły one bądź działalności organizowanej przez European Landowners Organisation (Europejską organizację właścicieli gruntów zwaną dalej „ELO”), bądź spotkania z szefem tej organizacji w czasie, gdy K. Pinxten był prezesem SBNL-V.

525

Mimo że K. Pinxten nie przedstawił dokładnego wyjaśnienia co do związku między ELO a jego obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego, z akt sprawy znajdujących się w posiadaniu Trybunału wynika, że organizacja ta jest ściśle związana z SBNL-V.

526

I tak, przede wszystkim z opisu przedmiotu działalności SBNL-V znajdującego się w pkt 517 niniejszego wyroku wynika, że przedmiotem działalności zarówno tej fundacji jak i ELO jest obrona interesów właścicieli nieruchomości.

527

Następnie, szef ELO, z którym K. Pinxten spotykał się w ramach podróży służbowych zatwierdzonych przez Trybunał Obrachunkowy, podpisał jako sekretarz generalny SBNL-V dokument przedłożony przez K. Pinxtena tej instytucji wraz z wnioskiem o wyrażenie zgody na pełnienie funkcji prezesa tej fundacji. Z protokołu przedłożonego przez Trybunał Obrachunkowy wynika również, że wspomniany szef ELO zasiadał w zgromadzeniu ogólnym SBNL-V.

528

Wreszcie, e-maile znajdujące się w aktach sprawy, którymi dysponuje Trybunał świadczą o istnieniu innych związków między SBNL-V a ELO, takich jak udział tej ostatniej we wspomnianym postępowaniu dotyczącym zezwolenia na prowadzenie działalności poza Trybunałem Obrachunkowym lub przygotowanie do wręczenia głównej nagrody przyznawanej corocznie przez SBNL-V.

529

W świetle tych okoliczności należy stwierdzić, że podróże służbowe, o których mowa w pkt 524 niniejszego wyroku stanowią oczywistą nieprawidłowość.

530

Ocena ta odnosi się również do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 296, ponieważ miała ona częściowo na celu umożliwienie K. Pinxtenowi spotkania z kierownictwem ELO i SBNL-V na krótko przed mianowaniem go na prezesa tej fundacji.

531

Poza tym, jeśli chodzi o podróż służbową wskazaną w wierszu nr 393, mimo że z polecenia wyjazdu jednoznacznie wynika deklaracja udziału w zgromadzeniu ogólnym międzynarodowej rady łowiectwa w Brukseli, należy zauważyć, że K. Pinxtena przedstawiono w programie tego zgromadzenia ogólnego nie tylko jako członka Trybunału Obrachunkowego, lecz także jako prezesa SBNL-V oraz że w programie tym wskazano, iż wygłosi on krótkie przywitanie „w imieniu Belgii”.

532

Ponadto z poprzedzającej tę podróż służbową korespondencji elektronicznej wynika, że K. Pinxten miał początkowo wygłosić przemówienie wspólnie z belgijskim ministrem oraz że jego uczestnictwo w tym zgromadzeniu ogólnym było przygotowywane między innymi przez ELO.

533

Należy zatem stwierdzić, że wystąpienie K. Pinxtena na zgromadzeniu ogólnym międzynarodowej rady łowiectwa trzeba wiązać z jego funkcją prezesa SBNL-V, a nie ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego, co sprawia, że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 393 winna zostać uznana za oczywistą nieprawidłowość.

534

Z kolei podróż służbowa wskazana w wierszu nr 128, mimo że jest wyraźnie związana z ELO, nie może być uznana przez sam ten fakt za oczywiście nieprawidłową, ponieważ odbyła się na kilka lat przed udzieleniem K. Pinxtenowi zgody na objęcie funkcji prezesa SBNL-V.

535

W tych okolicznościach nie można czynić K. Pinxtenowi zarzutu z powodu uczestnictwa, na podstawie polecenia wyjazdu o przejrzystej treści, w konferencji zorganizowanej w Parlamencie Europejskim związanej z organizacją przedstawicielską o zasięgu europejskim.

536

To samo dotyczy podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 411 i 412, które miały związek z wydarzeniami organizowanymi odpowiednio przez stowarzyszenie „Friends of the Countryside” (przyjaciele wsi) oraz przez walońską fundację na rzecz ochrony siedlisk przyrodniczych, ponieważ Trybunał Obrachunkowy opiera swoje zarzuty na domniemanych związkach tych podmiotów z SBNL-V, które nie znajdują potwierdzenia w przedstawionym Trybunałowi materiale dowodowym.

537

Jedenaście podróży służbowych objętych zarzutem pierwszym, z tytułu których dokonano zwrotu kosztów lub wypłacono dzienne diety, zdaniem Trybunału Obrachunkowego miało w rzeczywistości na celu umożliwienie K. Pinxtenowi udziału w wyjazdach na polowania.

538

Z akt sprawy znajdujących się w posiadaniu Trybunału wynika, że K. Pinxten w trakcie różnych podróży służbowych istotnie oddawał się polowaniom.

539

Należy zauważyć, że wszystkie te podróże służbowe zostały zatwierdzone na podstawie składanych przez K. Pinxtena wniosków, w których powoływał się on na otrzymane zaproszenie lub planowane zajęcia i w których nie było mowy o polowaniach.

540

W konsekwencji, skoro okoliczność, że podróż służbowa obejmuje udział w polowaniu, stanowi informację istotną dla oceny prawidłowości tej podróży, K. Pinxten nie może, w świetle rozważań zawartych w pkt 372 i 374 niniejszego wyroku, powoływać się skutecznie na uzasadnione oczekiwania co do utrzymania w mocy zatwierdzenia rozpatrywanych podróży służbowych, w związku z czym Trybunał Obrachunkowy nie musi wykazywać, że podróże te stanowią oczywistą nieprawidłowość.

541

W tym kontekście o ile jest oczywiste, że udział w wyjazdach na polowania nie ma jako taki żadnego związku z pełnieniem obowiązków członka Trybunału Obrachunkowego, o tyle należy przypomnieć, że z pkt 399 i 428 niniejszego wyroku wynika, po pierwsze, że dopuszczalne jest, aby podróż służbowa członka tej instytucji obejmowała jego uczestnictwo w wydarzeniu mającym przede wszystkim charakter zawodowy, które obejmuje również dodatkowo aktywność rekreacyjną, a po drugie, że podróż służbowa członka tej instytucji może być uzasadniona względami protokolarnymi.

542

W konsekwencji, aby ocenić prawidłowość podróży służbowych K. Pinxtena obejmujących jego udział w wyjazdach na polowania, należy ustalić, czy podróże te rzeczywiście miały związek z wydarzeniami mającymi przede wszystkim charakter zawodowy albo czy istotnie miały wymiar protokolarny.

543

W tym względzie, w pierwszej kolejności nie można uznać takiej podróży służbowej za prawidłową w sytuacji, gdy jej oficjalnym celem jest wyłącznie skorzystanie z zaproszenia otrzymanego od osoby, której status nie ma ścisłego związku z działalnością Trybunału Obrachunkowego.

544

Podróże służbowe wskazane w wierszach nr 309, 327 i 366 należy zatem uznać za obarczone nieprawidłowością, ponieważ jedynym przedstawionym powodem dla ich uzasadnienia, jest zaproszenie od osoby, której status nie wynika z polecenia wyjazdu, i nie został wyjaśniony w toku niniejszego postępowania.

545

To samo odnosi się do podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 329 i 377, ponieważ stanowiły one następstwo zaproszenia otrzymanego od jednego z szefów ELO, a więc były co najwyżej związane z działalnością zewnętrzną, na którą K. Pinxten uzyskał zgodę.

546

Ponadto znaczenie, jakie może mieć dla Trybunału Obrachunkowego utrzymywanie stosunków zawodowych z międzynarodowymi firmami audytorskimi, nie może być wystarczającym uzasadnieniem podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 321, której deklarowanym celem była chęć skorzystania z zaproszenia od dyrektora takiej firmy, skoro z dokumentów przedłożonych przez Trybunał Obrachunkowy wynika, że podróż ta miała na celu wyłącznie udział w polowaniu zorganizowanym przez tego dyrektora.

547

W drugiej kolejności, podróże służbowe wskazane w wierszach nr 337 i 386 oraz częściowo podróż służbowa wskazana w wierszu nr 229 różnią się od pozostałych podróży związanych z wyjazdami na polowania tym, że zostały przedstawione jako mające umożliwić uczestniczenie „dniach instytucji europejskich” organizowanych na zamku w Chambord.

548

Na podstawie zaświadczenia sporządzonego przez dyrektora domaine national de Chambord (państwowej posiadłości Chambord) i materiałów zajętych przez OLAF, w szczególności e-maila z dnia 13 stycznia 2012 r. na temat „europejskiego polowania” („battue européenne”) oraz listy uczestników tego wydarzenia, należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi Trybunał Obrachunkowy, jest oczywiste, że na zamku w Chambord, w dniach, w których odbywały się te podróże służbowe, istotnie organizowano wydarzenia, w których uczestniczyły osoby zajmujące wysokie stanowiska w instytucjach europejskich.

549

Niemniej żaden z dokumentów zajętych przez OLAF lub przedłożonych przez K. Pinxtena nie stanowi dowodu na to, że wydarzenia te miały jakikolwiek wymiar zawodowy. Przeciwnie, w zajętych przez OLAF programach jest mowa wyłącznie o organizacji „polowań z nagonką”, posiłkach i „pokocie”.

550

Poza tym ani we wniosku o zatwierdzenie tych podróży służbowych, ani w innych dokumentach przedłożonych Trybunałowi nie ma danych wskazujących, że organizatorem wspomnianych wydarzeń był podmiot, który miałby znaczenie dla Trybunału Obrachunkowego, jeśli chodzi o utrzymywanie stosunków, albo osoba zarządzająca takim podmiotem. W braku takich danych lub nawet twierdzeń K. Pinxtena na ten temat, wydarzenia te nie mogą stanowić uzasadnienia dla organizacji podróży służbowych o charakterze protokolarnym.

551

W związku z powyższym należy stwierdzić, że podróże służbowe wskazane w wierszach nr 337 i 386 oraz częściowo podróż służbowa, o której mowa w wierszu nr 229, są obarczone nieprawidłowością.

552

W trzeciej kolejności, uzasadnienie podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 315 i 371 wiązało się z zaproszeniami pochodzącymi odpowiednio od służb belgijskiego dworu królewskiego i członka belgijskiej rodziny królewskiej.

553

Z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że K. Pinxten istotnie został zaproszony przez belgijską rodzinę królewską do udziału w „królewskich polowaniach” odbywających się w Ciergnon (Belgia).

554

Jednakże w aktach sprawy, którymi dysponuje Trybunał brak jest dowodów, które przemawiałyby za zasadnością twierdzenia K. Pinxtena, że polowania te miały w Królestwie Belgii istotny wymiar protokolarny, ponieważ sama okoliczność, iż przedstawione zaproszenia pochodzą od rodziny królewskiej nie jest wystarczająca, aby wykazać związek z wykonywaniem obowiązków członka Trybunału Obrachunkowego.

555

Wynika z tego, że nieprawidłowy charakter podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 315 i 371 należy uznać za udowodniony.

556

Szereg podróży służbowych objętych zarzutem pierwszym, z tytułu których dokonano zwrotu kosztów lub wypłacono dzienne diety, nie mieści się w ramach przeanalizowanych już kategorii, w związku z czym ich prawidłowość należy oceniać odrębnie dla każdego przypadku.

557

Jeśli chodzi o czternaście spośród tych podróży służbowych, podniesione przez Trybunał Obrachunkowy zarzuty należy oddalić jako bezzasadne.

558

W pierwszej kolejności, w braku jakiegokolwiek wyjaśnienia ze strony Trybunału Obrachunkowego co do przyczyn zarzucanej nieprawidłowości, nie można uznać, że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 310 stanowi oczywistą nieprawidłowość, gdyż jest ona w części związana z wizytą na uniwersytecie.

559

Podobnie jeśli chodzi o podróż służbową wskazaną w wierszu nr 347 - spotkania z szefem belgijskiego banku narodowego oraz z posłem do belgijskiego parlamentu i adwokatem, który piastuje również funkcje w tym banku, nie można zakwalifikować jako oczywistej nieprawidłowości wyłącznie na podstawie twierdzenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym ta podróż służbowa nie miała związku z obowiązkami K. Pinxtena oraz na podstawie okoliczności, że ów poseł był członkiem partii Open VLD.

560

W drugiej kolejności, w wielu przypadkach dowody przedstawiane przez Trybunał Obrachunkowy są niewystarczające do wykazania zarzucanej przez tę instytucję nieprawidłowości.

561

Przede wszystkim, jeśli chodzi o podróże służbowe wskazane w wierszach nr 57 i 391, których przedmiotem były spotkania z członkiem Komisji, bezsporne jest, że takie spotkanie może się wiązać z pełnieniem obowiązków członka Trybunału Obrachunkowego.

562

Po pierwsze, nie została wykazana zasadność twierdzenia tej instytucji, zgodnie z którym podróż służbowa wskazana w wierszu nr 57 była w rzeczywistości związana z organizacją festiwalu muzycznego, którym K. Pinxten interesował się jako osoba prywatna.

563

Podróż ta odbyła się bowiem w dniu 13 lipca 2009 r., podczas gdy przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy e-maile odnoszące się do tego festiwalu dotyczą dotacji na rok 2011 i pochodzą z września i października 2011 r. Ponadto związek między wspomnianą podróżą służbową a tą dotacją jawi się jako tym mniej wiarygodny, że ów członek Komisji zaczął odpowiadać za sprawy związane z kulturą dopiero od dnia 10 lutego 2010 r.

564

Po drugie, Trybunał Obrachunkowy nie przedstawia żadnego konkretnego dowodu na poparcie twierdzenia, że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 391 dotyczyła „prywatnego lunchu”.

565

Okoliczność, która zresztą nie została wykazana, że ów członek Komisji jest towarzyszem K. Pinxtena na polowaniach, sama w sobie nie może dowodzić prywatnego charakteru tego lunchu. Okoliczność, że w lunchu tym uczestniczył również szef ELO, także nie może dowodzić zasadności stanowiska Trybunału Obrachunkowego, tym bardziej, że jest bezsporne, iż lista uczestników tego lunchu, który odbywał się w siedzibie Komisji, nie była ustalana przez K. Pinxtena.

566

Następnie, o ile Trybunał Obrachunkowy nie kwestionuje zasadności udziału K. Pinxtena w uroczystości rozpoczęcia roku akademickiego w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia), stanowiącej przedmiot podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 63, o tyle podnosi on, że K. Pinxten nie wziął udziału w tej uroczystości.

567

Jeśli chodzi o tę kwestię, należy jednak stwierdzić, że przedstawiony przez Trybunał Obrachunkowy wydruk ze strony internetowej nie jest wystarczającym dowodem nieobecności K. Pinxtena na tej ceremonii, zarówno ze względu na charakter tego dokumentu, którego nie można utożsamić z protokołem zawierającym listę obecności, jak i ze względu na sformułowania użyte w tym dokumencie, które wskazują, że wymienione w nim zostały tylko niektóre osobistości uczestniczące w tej uroczystości.

568

Ponadto, mimo że dowiedziono, iż K. Pinxten w dniu, w którym odbyła się rozpatrywana podróż służbowa, był na lunchu w Brukseli, dowody przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy nie umożliwiają ustalenia godziny tego lunchu.

569

Wreszcie, pięć podróży służbowych związanych ze spotkaniami z personelem dyplomatycznym, które co do zasady można by powiązać z obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego zasiadającego w izbie odpowiadającej za stosunki zewnętrzne Unii, opisano jako podróże o prywatnym charakterze, przy czym jednak twierdzenia tego nie udowodniono w sposób wymagany prawem.

570

I tak, w przypadku podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 56, Trybunał Obrachunkowy twierdzi, że lunch z konsulem Federacji Rosyjskiej był związany z interwencją na rzecz belgijskiej pary pragnącej przysposobić dziecko w tym państwie.

571

Dowody przedstawione w tym względzie przez Trybunał Obrachunkowy, które są o kilka miesięcy późniejsze niż data tej podróży służbowej i które nie odnoszą się ani do tego lunchu, ani do jakiegokolwiek wcześniejszego zdarzenia, nie pozwalają stwierdzić z całą pewnością, że cel tej podróży służbowej był niezwiązany z obowiązkami K. Pinxtena.

572

Podróże służbowe wskazane w wierszach nr 138, 196 i 382 wiązały się – w sposób zupełnie przejrzysty, jeśli chodzi o dwie ostatnie – z uczestnictwem K. Pinxtena w „kolacji dyplomatycznej” odbywającej się corocznie w Brukseli.

573

Zważywszy, że jest bezsporne, iż wspomniana kolacja gromadzi znaczną liczbę belgijskich dyplomatów, może ona co do zasady stanowić sposobność do wymiany poglądów na tematy interesujące dla Trybunału Obrachunkowego oraz do upowszechniania wiedzy o działalności tej instytucji i promowania jej wśród wysoko postawionych urzędników państwowych.

574

W związku z powyższym okoliczność, że wspomniana kolacja była zorganizowana przez podmiot, którego działalność polega na promowaniu interesów flamandzkich w Brukseli, sama w sobie nie dowodzi zasadności twierdzenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym celem tej kolacji było „umożliwienie flamandzkim przedsiębiorcom spotkania z belgijskimi dyplomatami zajmującymi stanowiska w placówkach zagranicznych”. Nie można zatem uznać rozpatrywanych podróży służbowych za oczywiste nieprawidłowości.

575

Jeśli chodzi o lunch z ambasadorem Królestwa Belgii we Francji, będący celem podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 284, mimo że Trybunał Obrachunkowy twierdzi, iż ów lunch miał charakter prywatny wskazując na przyjacielskie relacje łączące tego ambasadora z K. Pinxtenem oraz na personalia innych uczestników, należy stwierdzić, że ten prywatny charakter nie został wykazany, gdyż nie przedstawiono żadnego dowodu, na podstawie którego Trybunał uzyskałby wiedzę o charakterze wspomnianego lunchu, a samo istnienie takich relacji nie jest w żadnym razie wystarczające, aby wykluczyć, iż ten lunch miał wymiar zawodowy.

576

W trzeciej kolejności, udział w pogrzebie ojca asystentki K. Pinxtena, stanowiący cel podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 335, zatwierdzonej przez prezesa Trybunału Obrachunkowego na podstawie przekazanych w przejrzysty sposób informacji, może być związany z pełnieniem obowiązków członka tej instytucji, od którego można racjonalnie oczekiwać, że przy takiej okazji udzieli osobistego wsparcia jednemu ze swoich bliskich współpracowników w tej instytucji.

577

W czwartej kolejności, zarzuty dotyczące podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 102, 293 i 294 należy oddalić w zakresie, w jakim nieprawidłowości przypisywane K. Pinxtenowi przez Trybunał Obrachunkowy można uznać za jego usprawiedliwione błędy.

578

I tak, zarzucana nieprawidłowość podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 102 polega na niezgłoszeniu otrzymanego posiłku na kwotę około 30 EUR, przy czym nie ma dowodów na to, że ten odosobniony incydent nie był zwykłym przeoczeniem.

579

Co się tyczy podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 293 i 294, chociaż zasadne wydaje się twierdzenie Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym podróży tych nie odwołano, mimo odwołania uzasadniającego je spotkania, to w świetle informacji zapisanej w kalendarzu K. Pinxtena, nie dowiedziono istnienia oszustwa w tym względzie, ponieważ w czasie, w którym pierwotnie miały się odbyć te podróże służbowe odbył się lunch, który został zgłoszony Trybunałowi Obrachunkowemu.

580

Natomiast w ramach niniejszego postępowania można zasadnie formułować przeciwko K. Pinxtenowi zarzut dotyczący wszystkich lub części z 31 podróży służbowych, o których jest mowa w pkt 556 niniejszego wyroku.

581

W pierwszej kolejności, jest oczywiste, że wizyta w lokalnym centrum medycznym w ramach podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 286, w celu wzięcia udziału w uroczystości z okazji 20. rocznicy jego utworzenia, nie może mieć związku z obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego.

582

W drugiej kolejności, szereg podróży służbowych objętych zarzutem pierwszym miało na celu spotkanie z osobą, której status nie został wskazany w poleceniu wyjazdu, i nie został jednoznacznie wyjaśniony przez K. Pinxtena w toku niniejszego postępowania.

583

Mimo że wystawianie poleceń wyjazdu, a następnie zwrot kosztów podróży służbowych lub wypłacanie dziennych diet w takich przypadkach, świadczy o ewidentnym braku kontroli ze strony Trybunału Obrachunkowego, nie zmienia to faktu, że podróż służbową w celu spotkania z osobą niemającą możliwych do określenia związków z tą instytucją, należy uznać za oczywistą nieprawidłowość.

584

I tak, jeśli chodzi o podróż służbową wskazaną w wierszu nr 49, mimo że Trybunał Obrachunkowy nie dowiódł zarzucanego przez siebie związku pomiędzy osobą, o której mowa w rozpatrywanym poleceniu wyjazdu, a organizacją festiwalu muzycznego, to należy stwierdzić, że funkcji tej osoby nie można ustalić na podstawie żadnego dokumentu znajdującego się w aktach sprawy, którymi dysponuje Trybunał.

585

Podróże służbowe wskazane w wierszach nr 39, 234, 235, 297, 348 i 389 także należy zakwalifikować jako oczywistą nieprawidłowość, gdyż mają one celu spotkanie z osobą, której status nie został sprecyzowany, podobnie jak podróż służbową wskazaną w wierszu nr 79, która została uzasadniona wyłącznie poprzez powołanie się na „oficjalne zaproszenie”.

586

Taki sam wniosek narzuca się w odniesieniu do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 306, bez konieczności zajmowania stanowiska co do twierdzenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym osobą, której dotyczyła ta podróż służbowa był notariusz, oraz częściowo w odniesieniu do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 347, niezależnie od kwestii zasadności argumentu tej instytucji wiążącego tę podróż służbową z przyjęciem weselnym.

587

Podobnie podróże służbowe wskazane w wierszach nr 40, 44, 262 i 351 oraz częściowo podróż służbową wskazaną w wierszu nr 86 należy uznać za oczywiste nieprawidłowości, ponieważ dotyczą one spotkań z osobami, które zostały określone jedynie przy pomocy określeń takich jak, odpowiednio, „dyrektor”, „baron”, „prawnik i audytor”, „urzędnik” i „mecenas”.

588

W trzeciej kolejności, niektóre podróże służbowe mające na celu spotkania z osobą, której status mógł ewentualnie mieć wystarczający związek z Trybunałem Obrachunkowym, należy jednakże uznać za zatwierdzone na podstawie wniosku pomijającego istotną informację i obarczone nieprawidłowością, ponieważ instytucja ta przedstawia dowody na to, że przedmiot danego spotkania dotyczył sfery prywatnej.

589

Jest tak w przypadku podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 108, która miała związek ze spotkaniem z członkiem Komisji, ponieważ z korespondencji elektronicznej prowadzonej w ramach przygotowań do tego spotkania wynika, że miało ono związek z wytycznymi, na które pewna organizacja przedstawicielska zamierzała powołać się przed Komisją.

590

Podróż służbowa wskazana w wierszu nr 122 jest ściśle związana z podróżą służbową wskazaną w wierszu nr 108, gdyż jej celem było spotkanie z szefem tej organizacji przedstawicielskiej, a z treści e-maila otrzymanego następnego dnia po tym spotkaniu wynika, że miała ona ten sam przedmiot co ta ostatnia podróż służbowa.

591

Kolacji z admirałem, która stanowiła cel podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 280, nie da się w jasny sposób powiązać z obowiązkami K. Pinxtena w Trybunale Obrachunkowym, ponieważ treść e-maili zajętych przez OLAF świadczy o tym, że kolacja ta została zorganizowana przez prywatny podmiot gospodarczy między innymi po to, by wyrazić wdzięczność K. Pinxtenowi za pomoc, jakiej udzielił temu podmiotowi przy zawieraniu umowy w dziedzinie obronności.

592

Jeśli chodzi o podróż służbową wskazaną w wierszu nr 404, chociaż cel lunchu z członkiem rządu belgijskiego nie jest znany, to okoliczność, że ów członek rządu został zaproszony przez K. Pinxtena i jego synową (co potwierdza e-mail z dnia 10 maja 2016 r.) świadczy o tym, że lunch ten miał charakter prywatny.

593

W czwartej kolejności, podróże służbowe związane z rekreacją lub z relacjami przyjacielskimi należy uznać, w świetle rozważań sformułowanych w pkt 399 niniejszego wyroku, za obarczone oczywistą nieprawidłowością w przypadkach, gdy pozostają one bez związku z wydarzeniem, które koncentruje się głównie na aktywności o charakterze zawodowym.

594

W tym kontekście należy wspomnieć o podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 80, która miała związek ze spotkaniem z dyrektorem instytucji kulturalnej, oraz o podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 322, która zgodnie z informacjami zawartymi w kalendarzu K. Pinxtena, pod pozorem zaproszenia otrzymanego od prywatnego podmiotu gospodarczego, w rzeczywistości miała na celu umożliwienie mu uczestnictwa w przedstawieniu operowym.

595

Mimo przejrzystej treści stosownych poleceń wyjazdu, jest oczywiste, że podróży służbowej nr 101, której celem było uczestniczenie w garden party królewskiej orkiestry kameralnej Walonii (Belgia), oraz podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 288, 345 i 394, które były związane z uczestnictwem w festiwalu muzycznym, nie można powiązać z obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego, przy czym okoliczność, że ów festiwal był skierowany do „młodych Europejczyków”, nie może uzasadnić odmiennego rozstrzygnięcia.

596

Wniosek ten narzuca się tym bardziej w odniesieniu do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 364, która umożliwiła krótką wizytę na festiwalu poświęconym kulturze szkockiej i odbyła się na podstawie polecenia wyjazdu, w którym była mowa wyłącznie o oficjalnym zaproszeniu otrzymanym od przedstawicielstwa flamandzkiego.

597

Mimo że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 99 odnosiła się do uroczystości odbywającej się na uniwersytecie, także i ona nie ma związku z obowiązkami K. Pinxtena, ponieważ z przedstawionych przez Trybunał Obrachunkowy dokumentów wynika, że uroczystość ta miała na celu uhonorowanie artystów oraz że zakończyła się koncertem.

598

Ponadto jest bezsporne, że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 202 dotyczyła uczestnictwa K. Pinxtena w uroczystości ślubnej jednego z dzieci belgijskiego sędziego w Trybunale.

599

Przedmiot tej podróży służbowej nie został jasno opisany w poleceniu wyjazdu, które powoływało się na oficjalne zaproszenie od tego sędziego i nie precyzowało, że zaproszenie dotyczyło uroczystości rodzinnej.

600

Tymczasem status osób zapraszających nie jest podstawą do uznania, że podróż służbowa wskazana w wierszu nr 202 była zgodna z przepisami.

601

Rozumowanie to należy odnieść do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 300 oraz częściowo do podróży służbowej wskazanej w wierszu nr 362, ponieważ z kalendarza K. Pinxtena wynika, że podróże te dotyczyły uczestnictwa w uroczystościach ślubnych dzieci czołowych belgijskich osobistości.

602

W trakcie obydwu kadencji K. Pinxtena zwrot kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć ponoszonych przez członków Trybunału Obrachunkowego był uregulowany decyzją nr 7–2004.

603

Artykuł 2 tej decyzji przewidywał zwrot ogólnych wydatków reprezentacyjnych i organizacji przyjęć, ponoszonych przez tych członków „w związku z ich statusem członka instytucji”.

604

Przepis ten stanowił ponadto, że zwrot tych wydatków będzie dokonywany na podstawie oświadczeń wskazujących datę zaproszenia, liczbę zaproszonych osób i status najważniejszego gościa, do których to oświadczeń miały być załączone rachunki lub inne dowody na piśmie uznane za równoważne.

605

Ponadto art. 6 wspomnianej decyzji stanowił, że koszty organizacji przyjęć w miejscu zamieszkania podlegają zwrotowi w wysokości wynikającej z przedstawionych dokumentów.

606

Z przepisów tych wynika, że zwrot kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć był uzależniony, po pierwsze, od przedstawienia dowodów, a po drugie, od spełnienia przesłanki, aby koszty te zostały poniesione w związku ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego.

607

Pojęcie „kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć” zostało doprecyzowane w nocie z dnia 22 kwietnia 2004 r., która uzupełniała decyzję nr 7–2004.

608

Należy w tym względzie zauważyć, że o ile z treści tej noty wnika, iż nie miała ona jako taka charakteru wiążącego, o tyle nie ulega wątpliwości, że członkowie Trybunału Obrachunkowego, aby spełnić wymóg nienaganności postępowania wspomniany w pkt 243 niniejszego wyroku, powinni należycie uwzględniać zasady sformułowane we wspomnianej nocie.

609

Z noty z dnia 22 kwietnia 2004 r. wynika przede wszystkim, że koszty reprezentacyjne i organizacji przyjęć miały służyć przede wszystkim wspieraniu stosunków zewnętrznych Trybunału Obrachunkowego oraz że jego członkowie reprezentują go między innymi poprzez utrzymywanie w interesie tej instytucji relacji zawodowych z osobami pełniącymi funkcje w ramach Unii, państw członkowskich lub innych państw.

610

Następnie w nocie tej wskazano, że wydatki odnoszące się do każdego wydarzenia powinny być adekwatne do jego znaczenia oraz do statusu uczestników.

611

Wreszcie we wspomnianej nocie przewidziano, że małżonkowie i partnerzy członków Trybunału Obrachunkowego oraz ich goście mogli uczestniczyć w wydarzeniach, w związku z którymi ponoszone były koszty reprezentacyjne i organizacji przyjęć. Natomiast w przypadku osób z kręgu przyjaciół lub znajomych członków tej instytucji konieczne były prywatne zaproszenia, co oznacza, że koszty związane z ich zaproszeniem miały być ponoszone przez tych członków.

612

Załącznik 1 do noty z dnia 22 kwietnia 2004 r. zawierał dodatkowe wytyczne dotyczące kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć.

613

Z załącznika tego wynika między innymi, że koszty ponoszone poza Trybunałem Obrachunkowym co do zasady powinny dotyczyć osób pełniących czołowe funkcje w ramach Unii, państw członkowskich lub innych państw oraz że w przypadku wydarzeń odbywających się w prywatnej rezydencji członka Trybunału Obrachunkowego wydatki dotyczące kosztów reprezentacji nie mogą wykraczać poza to, co jest w tym celu niezbędne.

614

Załącznikiem 2 do tej noty był formularz umożliwiający zgłoszenie poniesionych kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć poprzez wskazanie daty, godziny, rodzaju i uzasadnienia wydarzenia oraz liczby i statusu uczestników.

615

Z pkt 609–614 niniejszego wyroku wynika, że głównymi kryteriami stosowanymi w myśl noty z dnia 22 kwietnia 2004 r. i jej załącznika 1 dla celów weryfikacji spełnienia przesłanki z art. 2 decyzji nr 7–2004, zgodnie z którą koszty te mogą podlegać zwrotowi, jeżeli zostały poniesione w związku ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego, było uzasadnienie wydarzenia związanego z reprezentacją lub organizacją przyjęcia oraz status zaproszonej osoby lub osób.

616

Jedyne istotne informacje, jakie zgodnie z decyzją nr 7–2004 i załącznikiem 2 do noty z dnia 22 kwietnia 2004 r. należy przedstawić w celu otrzymania zwrotu tych kosztów, odnosiły się również do tych dwóch elementów.

617

Uzasadnienie poniesienia kosztów reprezentacyjnych i organizacji przyjęć, o zwrot których wnioskował K. Pinxten, należy zatem poddać ocenie w oparciu o te dwa elementy.

618

Jednakże jeśli chodzi o ciężar dowodu, należy przyjąć, że w przypadkach, gdy relacje zawodowe utrzymywane z daną osobą jawią się, ze względu na jej status, jako leżące w interesie Trybunału Obrachunkowego, zaproszenie takiej osoby należy traktować jako prawidłowe, chyba że Trybunał Obrachunkowy przedstawił dowody umożliwiające wykazanie, że zaproszenie to miało prywatny charakter.

619

Przedstawiona w pkt 427–438 niniejszego wyroku analiza poświęcona zwrotowi kosztów podróży służbowych i wypłacie dziennych diet z tytułu podróży służbowych mających związek ze spotkaniami z decydentami politycznymi, odnosi się również do zwrotu kosztów reprezentacyjnych związanych z takimi spotkaniami.

620

Po pierwsze, z noty z dnia 22 kwietnia 2004 r. wynika bowiem jednoznacznie, że koszty dotyczące osób pełniących czołowe funkcje w ramach Unii, państw członkowskich lub państw trzecich, a takimi są decydenci polityczni pełniący ważne funkcje, stanowią dopuszczalne wydatki uznawane za koszty reprezentacyjne.

621

Po drugie, mimo że ponoszenie kosztów reprezentacyjnych nie było uzależnione od wcześniejszego zatwierdzenia, nie ulega wątpliwości, że dokonywane regularnie zwroty takich kosztów, w przypadkach gdy były one związane z wysyłanymi przez K. Pinxtena zaproszeniami kierowanymi do decydentów politycznych określonych jednoznacznie jako osoby o takim statusie, świadczy o tym, że Trybunał Obrachunkowy korzystał z przysługującego mu zakresu uznania w ten sposób, że przyjmował, iż w jego interesie leżało utrzymywanie przez jego członków relacji zawodowych z takimi decydentami.

622

W związku z tym co do zasady nie można zarzucać K. Pinxtenowi, że wnioskował o zwrot kosztów reprezentacyjnych poniesionych w związku z zaproszeniami kierowanymi do decydentów politycznych, chyba że Trybunał Obrachunkowy przedstawi dowody na to, że dane zaproszenie nie miało związku z obowiązkami K. Pinxtena.

623

Z powodów przedstawionych w pkt 464–467 niniejszego wyroku, nie można, wbrew temu, co twierdzi Trybunał Obrachunkowy, domniemywać takiego braku związku z obowiązkami wyłącznie na podstawie okoliczności, że zaproszona osoba jest członkiem partii Open VLD.

624

W tych okolicznościach, wobec nieprzedstawienia przez Trybunał Obrachunkowy dodatkowych motywów lub dowodów nieprawidłowości, należy uznać za prawidłowe wnioski o zwrot kosztów reprezentacyjnych poniesionych w związku z zaproszeniami dla posłów do Parlamentu Europejskiego, wskazanymi w wierszach nr 2, 14, 19, 24, 65, 257, 314, 323, 338, 350, 357, 382 i 408, zaproszeniami dla członków rządu belgijskiego, wskazanymi w wierszach nr 12, 23, 27, 57 i 168, czy zaproszeniami dla członków parlamentu belgijskiego, wskazanymi w wierszach nr 23, 116, 117, 168, 171, 183, 184, 190, 194, 204, 218, 236, 276, 293, 294, 336, 354, 358, 367 i 381.

625

Mimo że funkcje członka gabinetu szefa grupy politycznej w Parlamencie Europejskim lub gabinetu członka rządu belgijskiego nie są tak eksponowane, są one jednak wystarczająco istotne, aby uzasadnić regularnie składane przez K. Pinxtena wnioski o zwrot kosztów w przypadkach wskazanych w wierszach nr 27, 63, 150 i 168. Odnosi się to również do wskazanego w wierszu nr 339 zaproszenia skierowanego do gabinetu króla Belgów.

626

Jeśli chodzi o koszty wskazane w wierszach nr 89 i 111, okoliczność, że dotyczące ich zaproszenia zostały wysłane do członków rządu belgijskiego w okresie urlopowym nie może stanowić dowodu na nieprawidłowość wniosków o zwrot kosztów złożonych w związku z tymi zaproszeniami, ponieważ wolny czas, jakim dysponuje członek Trybunału Obrachunkowego, aby udać się w takich okresach do swojego państwa pochodzenia sprawia, że okresy te szczególnie sprzyjają aktywności reprezentacyjnej, której celem jest utrzymywanie stosunków zawodowych z decydentami tego państwa członkowskiego.

627

Poza tym, ponieważ art. 2 decyzji nr 7–2004 wymagał w celu uzasadnienia poniesienia kosztów reprezentacyjnych jedynie wskazania statusu najważniejszego gościa, obecność dodatkowego gościa, którego status sam w sobie nie uzasadniał takiego wydatku, podczas kolacji z krajowym parlamentarzystą lub lunchu z członkiem rządu belgijskiego, które to wydarzenia są wskazane odpowiednio w wierszach nr 90 i 281, nie dowodzi nieprawidłowości całego wniosku o zwrot rozpatrywanych kosztów reprezentacyjnych.

628

Ponadto obecność małżonki K. Pinxtena i małżonków zaproszonych przez niego osób na kolacji z posłami do Parlamentu Europejskiego, której dotyczy wiersz nr 370, nie może świadczyć o prywatnym charakterze tej kolacji, skoro, jak wynika z pkt 611 niniejszego wyroku, nota z dnia 22 kwietnia 2004 r. jednoznacznie dopuszczała taką praktykę.

629

Natomiast, w pierwszej kolejności, z powodów wskazanych w pkt 471 i 472 niniejszego wyroku, zaproszenia dla byłych czołowych decydentów politycznych, którzy nie pełnią już swych stanowisk lub dla lokalnych decydentów politycznych nie mogą być należytym uzasadnieniem dla ponoszenia kosztów reprezentacyjnych.

630

Nieprawidłowość taką należy stwierdzić w szczególności, jeśli chodzi o koszty reprezentacyjne wymienione w wierszach nr 15, 152, 201 i 253, które dotyczyły zaproszeń kierowanych do byłych posłów do belgijskiego parlamentu lub byłych członków rządu belgijskiego.

631

To samo odnosi się do kosztów wskazanych w wierszu nr 341, dotyczącym kolacji z byłym ministrem, stanowiącej również przedmiot podróży służbowej, uznanej za nieprawidłowość w pkt 424 niniejszego wyroku.

632

Poza tym okoliczność, że uzasadnieniem dla poniesienia kosztów wskazanych w wierszu nr 302 była organizacja kolacji, na którą zostali zaproszeni pochodzący z wyborów przedstawiciele władz lokalnych, dowodzi, iż wniosek ten stanowi nieprawidłowość.

633

W drugiej kolejności, niektóre wnioski o zwrot kosztów reprezentacyjnych składane w następstwie zaproszeń kierowanych przez K. Pinxtena do decydentów politycznych należy uznać za obarczone nieprawidłowością, ponieważ kontekst towarzyszący tym zaproszeniom pozwala powiązać je bezpośrednio z prowadzoną przez K. Pinxtena działalnością polityczną będącą przedmiotem pierwszej części zarzutu czwartego.

634

Jest tak w przypadku wniosków odnoszących się do zwrotu kosztów wskazanych w wierszach nr 16, 20 i 29, ponieważ dotyczą one zaproszeń składanych osobom, które K. Pinxten określa jako pełniące funkcje w partii Open VLD, przy czym nic nie wskazuje na to, by miały one również piastować czołowe stanowiska polityczne.

635

Wniosek o zwrot kosztów wskazanych w wierszu nr 70, które dotyczyły lunchu z członkiem gabinetu komisarza europejskiego, również należy uznać za obarczony nieprawidłowością, ponieważ wspomniany lunch został zorganizowany w następstwie posiedzenia zarządu partii Open VLD, a z protokołu tego posiedzenia wynika, że uczestniczył w nim zarówno ten komisarz jak i K. Pinxten.

636

To samo odnosi się do wniosków o zwrot kosztów wskazanych w wierszach nr 34, 54, 84, 85 i 88, ponieważ wszystkie dotyczyły zaproszeń kierowanych do belgijskich decydentów politycznych będących członkami partii Open VLD przy okazji posiedzeń lub uroczystości organizowanych przez tę partę polityczną, w których, jak dowiedziono, brał udział K. Pinxten.

637

Zwrot uznanej za koszt reprezentacyjny „składki”, wskazanej w wierszu nr 275, która zgodnie z opisem znajdującym się na dotyczącej jej fakturze umożliwiła uczestnictwo w „kawiarni politycznej” zorganizowanej przez tę partię polityczną, należy również uznać za nieprawidłowość, z uwagi na bezpośredni związek tej „składki” z prowadzoną przez K. Pinxtena działalnością polityczną.

638

Co się tyczy kosztów reprezentacyjnych dotyczących stosunków z osobami niebędącymi decydentami politycznymi, należy zauważyć, że skoro w aktach prawnych obowiązujących wewnątrz Trybunału Obrachunkowego odnoszących się do zwrotu kosztów reprezentacyjnych brak jest jakichkolwiek wyraźnych odniesień do kadry kierowniczej prywatnych podmiotów gospodarczych, organizacji przedstawicielskich lub stowarzyszeń, do oceny związku kosztów reprezentacyjnych ponoszonych w następstwie zaproszeń kierowanych do takich osób z obowiązkami K. Pinxtena należy zastosować odpowiednio zasady sformułowane w pkt 476–515 niniejszego wyroku odnośnie do kosztów podróży służbowych i dziennych diet.

639

Na tej podstawie należy stwierdzić, że w 10 przypadkach zaproszeń kierowanych do osób niebędących decydentami politycznymi Trybunał Obrachunkowy nie zdołał wykazać, iż składane przez K. Pinxtena wnioski o zwrot kosztów reprezentacyjnych dotyczyły kosztów, które nie zostały poniesione w związku z jego statusem członka Trybunału Obrachunkowego.

640

I tak, jeśli chodzi o koszty wskazane w wierszu nr 17, zaproszenie skierowane do wysokiego urzędnika administracji pełniącego funkcję przewodniczącego komitetu Service public fédéral – Finances (federalnego urzędu skarbowego, Belgia), w braku dowodów na prywatny charakter tego zaproszenia, należy zaliczyć do powyższej kategorii.

641

Ze względu na status uczestniczących osób, taki sam wniosek narzuca się również, jeśli chodzi o koszty reprezentacyjne wskazane w wierszach nr 35, 373 i 374, które odnosiły się do zaproszeń skierowanych do rektora uniwersytetu oraz do osoby pełniącej kierownicze funkcje w ramach organizacji międzynarodowej.

642

To samo dotyczy kosztów wskazanych w wierszach nr 28 i 290, ponieważ zaproszenia kierowane odpowiednio do dyrektora organizacji przedstawicielskiej o zasięgu europejskim oraz do szefa międzynarodowej firmy audytorskiej można było, zgodnie z rozważaniami zawartymi w pkt 495–497 i 515 niniejszego wyroku, powiązać z obowiązkami członka Trybunału Obrachunkowego.

643

Ponadto, w świetle rozważań przedstawionych w pkt 638 niniejszego wyroku, wnioski o zwrot kosztów lunchów i kolacji, o których mowa w wierszach nr 56, 138, 284 i 382, należy uznać za prawidłowe, ponieważ w pkt 570–575 niniejszego wyroku stwierdzono, że Trybunał Obrachunkowy nie dowiódł, iż podróże służbowe, w trakcie których zostały poniesione te koszty, stanowiły nieprawidłowość.

644

Poza tym koszty poniesione w związku ze wskazaną w wierszu nr 98 kolacją z szefem gabinetu członka Komisji zasadniczo należy uznać, ze względu na funkcję pełnioną przez zaproszoną osobę, za poniesione w związku ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego.

645

Dowody przedstawione w tym względzie przez Trybunał Obrachunkowy nie wystarczają, aby potwierdzić zasadność twierdzenia tej instytucji, zgodnie z którym kolacja ta miała prywatny charakter.

646

Po pierwsze, chociaż instytucja ta powołuje się na wymianę korespondencji elektronicznej w dniu 20 maja 2010 r., to należy stwierdzić, że z korespondencji tej wynika, iż poszczególne kwestie poruszane w tej korespondencji zostały uregulowane przed tą kolacją oraz że nic nie wskazuje, aby stanowiły one przedmiot wspomnianej kolacji.

647

Po drugie, argument Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym koszt rozpatrywanej kolacji powodował naruszenie przez zaproszoną osobę obowiązków ciążących na niej na podstawie art. 11 regulaminu pracowniczego, w żadnym wypadku nie może dowodzić prywatnego charakteru tej kolacji.

648

Z kolei w 26 przypadkach zaproszeń kierowanych do osób niebędących decydentami politycznymi, składane przez K. Pinxtena wnioski o zwrot kosztów reprezentacyjnych należy uznać za obarczone nieprawidłowością.

649

W świetle ustaleń poczynionych już wcześniej w pkt 484, 487, 489 i 493 niniejszego wyroku co do nieprawidłowego charakteru podróży służbowych wskazanych w wierszach nr 45, 251, 283, 287, 307 i 325, w związku z tym, że ich celem były spotkania z kadrą zarządzającą prywatnych podmiotów gospodarczych, poniesionych w ramach tych podroży kosztów reprezentacyjnych, o których zwrot wnioskował K. Pinxten, nie można bowiem uznać za poniesione w związku ze statusem członka Trybunał Obrachunkowy.

650

Za obarczone nieprawidłowością należy również uznać wnioski o zwrot kosztów reprezentacyjnych wskazane w wierszach nr 13, 79, 115, 154, 178 i 318, które to koszty wiązały się z zaproszeniami kierowanymi do kadry kierowniczej podmiotów gospodarczych lub organizacji przedstawicielskich.

651

Poza tym, koszty reprezentacyjne poniesione w ramach dozwolonej działalności zewnętrznej z definicji nie mogą być uznawane za poniesione w związku ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego.

652

Tymczasem kolację, o której mowa w wierszu nr 385, należy powiązać z pełnioną przez K. Pinxtena funkcją prezesa SBNL-V wykonywaną w ramach dozwolonej działalności zewnętrznej, ponieważ, po pierwsze, status osoby zaproszonej na tę kolację podany w oświadczeniu dotyczącym kosztów wskazuje na pełnienie przez nią funkcji w ramach funduszu zapewniającego finansowanie głównej nagrody przyznawanej corocznie przez SBNL-V, a po drugie, na podstawie korespondencji elektronicznej z dnia 2 lutego 2016 r. można ustalić, że przedmiotem wspomnianej kolacji była dyskusja na temat organizacji konkursu „europejskie drzewo roku” mającego bezpośredni związek z obszarem działalności SBNL-V.

653

W świetle związków między SBNL-V a ELO wykazanych w pkt 525–528 niniejszego wyroku, koszty reprezentacyjne wskazane w wierszu nr 409, które odnosiły się do kolacji wydanej dla sekretarza generalnego ELO, również należy powiązać z działalnością K. Pinxtena w ramach SBNL-V.

654

Nieprawidłowy charakter wniosku o zwrot kosztów reprezentacyjnych należy stwierdzić również wtedy, gdy z wniosku tego nie wynika jasno status zaproszonej osoby, a w toku niniejszego postępowania K. Pinxten nie dostarczył żadnej dodatkowej informacji.

655

Taką nieprawidłowość należy stwierdzić, jeśli chodzi o koszty reprezentacyjne wskazane w wierszach nr 39, 262 i 297, na podstawie ustaleń poczynionych wcześniej w pkt 585 i 587 dotyczących nieprawidłowego charakteru podroży służbowych, w trakcie których koszty te zostały poniesione.

656

Wskazanie na status „dyrektora naukowego” lub „dyrektora” dla określenia tej samej zaproszonej osoby we wnioskach o zwrot kosztów reprezentacyjnych, do których odsyłają wiersze nr 21 i 40, także nie jest wystarczające, aby wykazać, że koszty te zostały poniesione w związku ze statusem członka Trybunału Obrachunkowego. To samo dotyczy wskazania na status „Dr Pr” i „Dr” we wnioskach dotyczących zwrotu kosztów reprezentacyjnych, o których mowa w wierszach nr 37, 254 i 255.

657

Mimo że we wnioskach o zwrot kosztów reprezentacyjnych wskazanych w wierszach nr 36 i 42 status zaproszonych osób został precyzyjnie określony, nie można stwierdzić, iż został wykazany związek między obowiązkami K. Pinxtena a zaproszeniem skierowanym do instytucji kulturalnej lub prokuratora.

658

Poza tym przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy dowody świadczą o prywatnym charakterze niektórych zaproszeń kierowanych do osób, których status co do zasady mógłby uzasadniać poniesienie kosztów reprezentacyjnych.

659

Jest tak w przypadku wskazanego w wierszu nr 268 zaproszenia skierowanego do ambasadora Królestwa Belgii we Francji, ponieważ dotyczyło ono kolacji zorganizowanej w restauracji zlokalizowanej w sąsiedztwie winnicy, a szereg e-maili świadczy o tym, że celem podróży K. Pinxtena i zaproszonej przez niego osoby było zwiedzenie tej winnicy.

660

W świetle ustaleń poczynionych w pkt 592 niniejszego wyroku, za dowiedziony należy również przyjąć prywatny charakter zaproszenia, o którym mowa w wierszu nr 404, skierowanego do członka rządu belgijskiego.

661

W trakcie swoich dwóch kadencji na stanowisku członka Trybunału Obrachunkowego, K. Pinxten zorganizował 10 przyjęć w swojej rezydencji, w związku z którymi złożył wnioski o zwrot kosztów reprezentacyjnych, opisywane przez Trybunał Obrachunkowy w ramach niniejszego postępowania jako obarczone nieprawidłowością.

662

Jak wynika z pkt 605 niniejszego wyroku, art. 6 decyzji nr 7–2004 stanowił, że koszty organizacji przyjęć w miejscu zamieszkania podlegają zwrotowi w wysokości wynikającej z przedstawionych dokumentów.

663

W niniejszym przypadku zarzucana przez Trybunał Obrachunkowy nieprawidłowość nie dotyczy nadmiernej wysokości kosztów, których zwrotu domaga się K. Pinxten z tytułu przyjęć, które organizował w swoim domu, ani braków w dokumentacji przedstawionej w tym względzie, lecz polega wyłącznie na tym, że przyjęcia te miały przypuszczalnie prywatny charakter.

664

Ponieważ wewnętrzne uregulowania obowiązujące w Trybunale Obrachunkowym nie ustanawiają szczególnego kryterium w odniesieniu do przyjęć organizowanych w domu członka tej instytucji, koszty generowane przez takie przyjęcie należy uważać za poniesione w związku ze statusem członka tej instytucji, jeżeli przyjęcie to umożliwiło nawiązanie, w interesie tej instytucji, stosunków zawodowych z zaproszonymi na nie osobami.

665

Jak wynika z pkt 618 niniejszego wyroku, na potrzeby niniejszego postępowania istnienie takiego interesu po stronie Trybunału Obrachunkowego należy co do zasady oceniać na podstawie statusu osób zapraszanych na przyjęcia organizowane w domu K. Pinxtena.

666

Z wytycznych zawartych w załączniku I do noty z dnia 22 kwietnia 2004 r. wynika, że zapraszane powinny być w szczególności osoby pełniące czołowe funkcje w ramach Unii, państw członkowskich lub państw trzecich. Gdy wśród zaproszonych mają być pracownicy Trybunału Obrachunkowego, należy zapewnić właściwą równowagę między tymi pracownikami a osobami spoza tej instytucji.

667

Poza tym, skoro z tych wytycznych wynika, że zaproszenia dla osób z kręgu przyjaciół i rodziny członka Trybunału Obrachunkowego, z wyłączeniem jego małżonka lub partnera, mają charakter prywatny, nie ma on prawa żądać od tej instytucji zwrotu kosztów związanych z zaproszeniem takich osób na przyjęcie organizowane w swoim domu.

668

Co więcej, z powodów wskazanych w pkt 627 niniejszego wyroku należy stwierdzić, że okoliczność, iż art. 2 decyzji nr 7–2004 nadaje największe znaczenie statusowi „najważniejszego gościa”, powoduje, że obecność na przyjęciu zorganizowanym w domu członka Trybunału Obrachunkowego jednego lub kilku gości, których status sam w sobie nie mógłby stanowić uzasadnienia dla poniesienia kosztów, nie świadczy o tym, że przyjęcie to jako całość było pozbawione związku z obowiązkami tego członka.

669

Ponieważ wewnętrzne przepisy obowiązujące w Trybunale Obrachunkowym nie określają wprost zasad mających zastosowanie do takich gości, w sytuacji gdy nie są to osoby z kręgu przyjaciół ani członkowie rodziny danego członka tej instytucji, sformułowania użyte we wniosku o zwrot kosztów, nieodróżniające tych gości od pozostałych, lecz zawierające pełne informacje na temat statusu poszczególnych gości, nie mogą zostać uznane jako takie za istotne dla celów stwierdzenia, że K. Pinxten naruszył zobowiązania wynikające z jego urzędu.

670

W tym kontekście należy w pierwszej kolejności zauważyć, że składane przez K. Pinxtena wnioski o zwrot kosztów organizacji przyjęć zazwyczaj zawierały dokładne informacje na temat każdej z osób zaproszonych na przyjęcia organizowane w jego domu, a zatem dostarczały informacji obszerniejszych niż wymagał art. 2 decyzji nr 7–2004.

671

Trybunał Obrachunkowy przy rozpatrywaniu tych wniosków był zatem w stanie ocenić z pełnym rozeznaniem prawidłowość objętych nimi kosztów organizacji przyjęć.

672

W drugiej kolejności, w myśl wewnętrznych przepisów obowiązujących w Trybunale Obrachunkowym, regularny udział w rozpatrywanych przyjęciach małżonki K. Pinxtena i małżonków zaproszonych osób nie może stanowić nieprawidłowości lub świadczyć o tym, że przyjęcia te miały charakter prywatny.

673

W trzeciej kolejności należy przeanalizować znaczenie listu z dnia 28 kwietnia 2015 r.

674

Zdaniem Trybunału Obrachunkowego z treści tego listu można zasadniczo wywnioskować, że przyjęcia organizowane w domu K. Pinxtena w rzeczywistości były okazją do spotkań z jego przyjaciółmi, a zatem nie miały żadnego związku z obowiązkami członka tej instytucji.

675