POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (ósma izba)

z dnia 6 października 2020 r.(*)

Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Artykuł 267 TFUE – Niezbędność dokonania wykładni prawa Unii dla wydania wyroku przez sąd odsyłający – Brak – Oczywista niedopuszczalność

W sprawie C‑623/18

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim (Polska) postanowieniem z dnia 24 września 2018 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 3 października 2018 r., w postępowaniu:

Prokuratura Rejonowa w Słubicach

przeciwko

BQ,

TRYBUNAŁ (ósma izba),

w składzie: L.S. Rossi, prezes izby, A. Prechal (sprawozdawczyni), prezes trzeciej izby, i N. Wahl, sędzia,

rzecznik generalny: E. Tanchev,

sekretarz: A. Calot Escobar,

postanowiwszy, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, orzec w formie postanowienia z uzasadnieniem, zgodnie z art. 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem,

wydaje następujące

Postanowienie

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 19 ust. 1 TUE.

2        Wniosek ten został złożony w ramach postępowania karnego toczącego się przeciwko BQ, oskarżonemu o naruszenie polskich przepisów z zakresu przeciwdziałania narkomanii.

 Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne

3        BQ został oskarżony przez Prokuraturę Rejonową w Słubicach (Polska) przed sądem odsyłającym, Sądem Okręgowym w Gorzowie Wielkopolskim (Polska), o popełnienie w czerwcu 2015 r. czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r. Nr 179 poz. 1485), ponieważ działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał nabycia, a następnie przemieszczenia z Niemiec do Polski znacznej ilości marihuany.

4        Sąd odsyłający wskazuje, że w celu ustalenia ewentualnej winy BQ będzie musiał w szczególności dokonać oceny wiarygodności zeznań funkcjonariuszy celnych, na których to zeznaniach opiera się akt oskarżenia. Sąd ten mógłby zatem być zmuszony nie dać wiary tym zeznaniom, lub też dokonać odmiennej od prokuratury oceny prawnej i orzec niższy wymiar kary niż ten, którego domaga się prokuratura. Tymczasem sędzia orzekający w sprawie w postępowaniu głównym jednoosobowo wskazuje na obawy, że w razie rozstrzygnięcia sprawy w opisany sposób mogą w stosunku do niego zostać wszczęte postępowania dyscyplinarne.

5        Obawy te wynikają zasadniczo z faktu, że w następstwie niedawnych różnorodnych zmian ustawowych wprowadzonych w Polsce obiektywność i bezstronność postępowań dyscyplinarnych prowadzonych wobec sędziów nie jest już zdaniem sądu odsyłającego zagwarantowana, co wpływa negatywnie na niezależność tego sądu.

6        W tym względzie sąd odsyłający uważa, po pierwsze, że problemem jest skład Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego (Polska), nowo utworzonej w ramach tego sądu na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2018 r. poz. 5, 650, 771, 847, 848, 1045, 1443) i do której właściwości, na podstawie tej ustawy, należy rozpoznawanie spraw dyscyplinarnych sędziów zarówno w pierwszej, jak i w drugiej instancji, a to głównie dlatego, że nie zagwarantowano niezawisłości członków tej izby.

7        Sędziowie, którzy zasiadają w Izbie Dyscyplinarnej, stanowiącej w ramach Sądu Najwyższego odrębną jednostkę posiadającą całkowitą autonomię organizacyjną i finansową, zostali bowiem mianowani przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa (Polska, zwanej dalej „KRS”) po przeprowadzeniu procedur naboru, których przebieg budzi wątpliwości. Otóż w następstwie niedawnej nowelizacji ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. z 2011 r. Nr 126 poz. 714), wprowadzonej ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 3), KRS – której 15 członków będących sędziami jest obecnie wybieranych przez Sejm, a nie jak dotychczas przez innych sędziów – nie stanowi już, zdaniem sądu odsyłającego, organu niezależnego od władzy politycznej.

8        Po drugie, KRS w powołanym w ten sposób nowym składzie sama stała się organem quasi-dyscyplinarnym, ponieważ jest właściwa do rozpatrywania odwołań od decyzji prezesa sądu o przeniesieniu sędziego do innego pionu orzeczniczego. Co więcej, aktualny Minister Sprawiedliwości powołał bardzo wielu prezesów sądów, z których niektórzy zostali wybrani na członków KRS.

9        Po trzecie, w opinii sądu odsyłającego wprowadzone w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 23, 3, 5, 106, 138, 771, 848, 1000, 1045, 1443) nowe przepisy dotyczące odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów sądów powszechnych oddają Ministrowi Sprawiedliwości, pełniącemu zarazem urząd Prokuratora Generalnego, praktycznie nieograniczoną władzę w tym zakresie.

10      Minister Sprawiedliwości jest bowiem właściwy, po pierwsze, do wyznaczenia rzecznika dyscyplinarnego do prowadzenia spraw sędziów sądów powszechnych, po drugie, do podjęcia postępowania wyjaśniającego i – w razie odmowy wszczęcia postępowania dyscyplinarnego przez rzecznika dyscyplinarnego – zobowiązania tego ostatniego do wszczęcia takiego postępowania, po trzecie, do powołania ad hoc rzecznika dyscyplinarnego do prowadzenia określonej sprawy, oraz po czwarte, do wyznaczenia sędziów, którym zostają powierzone obowiązki sędziego sądu dyscyplinarnego przy sądzie apelacyjnym.

11      Ponadto przyznane Ministrowi Sprawiedliwości duże możliwości wywierania wpływu nie zostały obwarowane odpowiednimi gwarancjami. Po pierwsze, ustawowa definicja przewinień mogących stanowić podstawę wymierzenia sędziom kar dyscyplinarnych jest nieprecyzyjna. Po drugie, postępowania dyscyplinarne mogą być prowadzone pomimo usprawiedliwionej nieobecności obwinionego sędziego lub jego obrońcy. Po trzecie, w następstwie wprowadzonych zmian w ramach takich postępowań można wykorzystywać dowody uzyskane w sposób nielegalny. Po czwarte, nie przewidziano żadnych gwarancji w zakresie czasu trwania postępowania dyscyplinarnego. Po piąte, Minister Sprawiedliwości może wystąpić o wznowienie postępowania dyscyplinarnego, jeżeli w ciągu pięciu lat od umorzenia lub od wydania wyroku wyjdą na jaw nowe okoliczności.

12      Sąd odsyłający stoi na stanowisku, że taki model odpowiedzialności dyscyplinarnej stanowi dla władzy ustawodawczej i wykonawczej środek do usunięcia sędziów, których rozstrzygnięcia są dla nich niewygodne, i – dzięki skutkowi odstraszającemu, jaki będzie wśród sędziów wywoływała wizja wszczęcia postępowania dyscyplinarnego – do wpływania na wydawane przez nich orzeczenia.

13      Zdaniem tego sądu z powyższego wynika, że wobec konieczności wydania przez niego orzeczenia w postępowaniu głównym niezbędne jest rozstrzygnięcie, jako kwestii wstępnej, czy wskazane powyżej przepisy krajowe dotyczące systemu odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów naruszają ich niezawisłość, pozbawiając w ten sposób jednostki przysługującego im prawa do skutecznego środka prawnego, zagwarantowanego w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE. Powyższe postanowienie, odczytywane w związku z art. 2 i art. 4 ust. 3 TUE oraz z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą praw podstawowych”), wymaga bowiem od państw członkowskich zapewnienia, by organy, które podobnie jak sąd odsyłający mogą orzekać o kwestiach związanych ze stosowaniem lub z wykładnią prawa Unii, spełniały wymogi nierozerwalnie związane z prawem do skutecznej ochrony prawnej, pośród których to wymogów zasadnicze znaczenie ma niezależność tych organów.

14      Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym ma zatem na celu wszczęcie postępowania, w wyniku którego Trybunał miałby sprecyzować zasadę niezawisłości sędziowskiej w kontekście szeregu inicjatyw ustawodawczych, które na zasadzie synergii stwarzają stan systemowego zagrożenia w zakresie ochrony praw obywatelskich w odnośnym państwie członkowskim.

15      W tych okolicznościach Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 2, art. 4 ust. 3 akapit trzeci i art. 2 [TUE] i w związku z art. 47 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że naruszona zostaje zasada państwa prawnego oraz standard niezawisłości wymagany dla zapewnienia skutecznej ochrony sądowej w sprawach unijnych, gdy krajowy ustawodawca wprowadza przepisy postępowania dyscyplinarnego wobec sędziów, niespełniające wymogów rzetelności i niezapewniające gwarancji niezależności organu dyscyplinarnego i niezawisłości jego członków poprzez nadmierny wpływ władzy wykonawczej na inicjowanie i prowadzenie postępowań dyscyplinarnych oraz obsadę stanowisk w sądzie dyscyplinarnym, zwłaszcza ostatniej instancji, a także przez niejasne określenie, za jakie przewinienia sędzia może ponosić odpowiedzialność dyscyplinarną?”.

16      Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wystąpił także do Trybunału o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 105 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

 Postępowanie przed Trybunałem

17      Ze względu na bardzo duże podobieństwo między niniejszą sprawą a sprawami połączonymi C‑558/18 i C‑563/18 Miasto Łowicz i Prokurator Generalny, które były już rozpoznawane przez Trybunał, Trybunał postanowił zawiesić postępowanie w niniejszej sprawie do czasu wydania orzeczenia kończącego te sprawy połączone.

18      Sąd odsyłający, zapytany o to, czy w świetle wyroku z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234), uważa, że odpowiedź na skierowany przez niego wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest nadal konieczna, odpowiedział w dniu 2 czerwca 2020 r. twierdząco.

19      W odpowiedzi tej sąd odsyłający wskazuje, że – chociaż podobne – sprawy, w których zapadł wyrok z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234), nie są identyczne z rozpatrywaną przez niego sprawą przede wszystkim dlatego, że zadane w niniejszej sprawie pytanie dotyczy nie tylko art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, lecz również art. 47 karty praw podstawowych. W tym względzie sąd odsyłający jest zaś zdania, że prawa podstawowe zagwarantowane w karcie praw podstawowych powinny być przedmiotem takiej samej minimalnej ochrony we wszystkich państwach członkowskich, a europejskie obywatelstwo BQ wystarcza do wykazania istnienia łącznika z prawem Unii.

20      Następnie w niniejszym wypadku należy mieć również na uwadze dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym (Dz.U. 2016, L 65, s. 1), która w swym motywie 3 powołuje się na zasadę wzajemnego uznawania wyroków w ramach współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii Europejskiej. Takie wzajemne uznawanie byłoby bowiem zagrożone, gdyby przy ocenie winy podejrzanego nie były zagwarantowane niezależność odnośnego krajowego systemu wymiaru sprawiedliwości i prawo do rzetelnego procesu, czego wymaga w szczególności art. 6 ust. 2 wspomnianej dyrektywy. Tymczasem od chwili gdy sąd odsyłający złożył niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, BQ, który dotychczas odbywał karę pozbawienia wolności w Niemczech, został zwolniony, a ze względu na pandemię COVID 19 sąd odsyłający nie był w stanie ustalić miejsca zamieszkania zainteresowanego, mimo że jest prawie pewne, iż nadal przebywa on w Niemczech. W tych okolicznościach odpowiedź na zadane pytanie powinna pozwolić na uniknięcie w przyszłości przeszkody dla skuteczności wyroku skazującego, który sąd odsyłający mógłby orzec, na przykład ze względu na odmowę przekazania BQ Rzeczypospolitej Polskiej, która byłaby uzasadniana okolicznością, że to państwo członkowskie nie spełnia ciążącego na nim obowiązku zapewnienia skutecznej ochrony prawnej wszystkim obywatelom Unii.

21      Wreszcie, zarówno czynności wyjaśniające podejmowane w ostatnim czasie w stosunku do polskich sędziów przez rzeczników dyscyplinarnych sędziów sądów powszechnych, jak i wniesienie przez Komisję Europejską skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C‑791/19, czy też również postanowienie Trybunału z dnia 8 kwietnia 2020 r., Komisja/Polska (C‑791/19 R, EU:C:2020:277), oraz fakt, że wspomniane postanowienie zostało zignorowane przez polskie organy, a w szczególności przez Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego, potwierdzają, że obawy, które leżały u podstaw wystąpienia z niniejszym wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, są uzasadnione, a zadane pytanie nie ma charakteru hipotetycznego.

 W przedmiocie dopuszczalności

22      Zgodnie z art. 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli Trybunał jest oczywiście niewłaściwy do rozpoznania sprawy lub jeżeli wniosek jest oczywiście niedopuszczalny, może on, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, w każdej chwili wydać postanowienie z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych.

23      Przepis ten należy zastosować w niniejszej sprawie. W świetle wniosków wynikających z wyroku z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234) niedopuszczalność niniejszego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym nie pozostawia już bowiem żadnych wątpliwości.

24      Jak wynika z pkt 46 i 48 tego wyroku, przypomniawszy w szczególności, że zarówno z brzmienia, jak i z systematyki art. 267 TFUE wynika, iż warunkiem zastosowania procedury prejudycjalnej jest rzeczywiste istnienie przed sądem krajowym sporu, w którym sąd ten ma wydać orzeczenie pozwalające na uwzględnienie orzeczenia prejudycjalnego, Trybunał wyjaśnił, że w kontekście takiej procedury konieczne jest zatem zaistnienie między owym sporem a przepisami prawa Unii, o których wykładnię się zwrócono, łącznika przejawiającego się w tym, że owa wykładnia jest obiektywnie potrzebna dla celów orzeczenia, jakie ma wydać sąd odsyłający.

25      W niniejszej sprawie zaś, podobnie jak w sprawach, w których zapadł wyrok z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234), a co Trybunał stwierdził w pkt 52 tego wyroku, z postanowienia odsyłającego nie wynika, by między postanowieniem prawa Unii, którego dotyczy przedstawione pytanie, a sporem w postępowaniu głównym, istniał łącznik, który uczyniłby wnioskowaną wykładnię niezbędną do tego, by sąd odsyłający mógł, na podstawie wskazówek wynikających z takiej wykładni, wydać rozstrzygnięcie konieczne do rozpoznania tego sporu.

26      Należy bowiem, po pierwsze, stwierdzić – podobnie jak uczynił to Trybunał w pkt 49 wyroku z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234) – że sprawa w postępowaniu głównym nie ma pod względem materialnoprawnym żadnego łącznika z prawem Unii, w szczególności z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, którego dotyczą pytania prejudycjalne, oraz że rozstrzygnięcie tego sporu co do istoty nie wymaga od sądu odsyłającego zastosowania tego prawa lub wspomnianego postanowienia. Pod tym względem niniejsza sprawa różni się w szczególności od tej, w której zapadł wyrok z dnia 27 lutego 2018 r., Associação Sindical dos Juízes Portugueses (C‑64/16, EU:C:2018:117), w której to sprawie sąd odsyłający rozpatrywał skargę o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych, na mocy których obniżono wynagrodzenie sędziów Tribunal de Contas (trybunału obrachunkowego, Portugalia) na podstawie przewidującego takie obniżenie ustawodawstwa krajowego, którego zgodność z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE została zakwestionowana przed sądem odsyłającym.

27      Powyższego nie podważa okoliczność, że w niniejszym wypadku przedstawione pytanie dotyczy, jak wynika z jego brzmienia, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE „w związku z […] art. 47 karty praw podstawowych”.

28      W tym względzie z orzecznictwa Trybunału wynika co prawda, że do celów wykładni art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy należycie uwzględnić art. 47 karty praw podstawowych [zob. podobnie wyrok z dnia 24 czerwca 2019 r., Komisja/Polska (Niezależność Sądu Najwyższego), C‑619/18, EU:C:2019:531, pkt 54],

29      W odniesieniu do stosowania art. 47 karty praw podstawowych jako takiego, należy jednak przypomnieć, że postanowienie to ustanawia na rzecz każdej osoby, której prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem i stanowi w tym względzie potwierdzenie zasady skutecznej ochrony sądowej (wyrok z dnia 29 lipca 2019 r., Torubarov, C‑556/17, EU:C:2019:626, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

30      W niniejszej sprawie z przedstawionego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym nie wynika zaś, by spór w postępowaniu głównym dotyczył prawa lub wolności, które jednostka wywodzi z prawa Unii i których naruszenie podnosi zainteresowany, a samo ogólne odniesienie do europejskiego obywatelstwa BQ, na które wskazuje sąd odsyłający, nie wystarcza w tym względzie do wykazania możliwości zastosowania w tym wypadku art. 47 karty praw podstawowych. Ponadto tak czy inaczej, nawet przy założeniu, że powyższe postanowienie powinno znaleźć zastosowanie, nadal nie byłoby widoczne, w jaki sposób sąd odsyłający mógłby w takim wypadku wydać, kierując się wskazówkami wynikającymi z ewentualnej wykładni tego postanowienia, rozstrzygnięcie, które byłoby konieczne do rozpoznania sprawy w postępowaniu głównym.

31      Po drugie, należy przypomnieć, co uczynił również Trybunał w pkt 50 wyroku z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234), że o ile Trybunał uznał już za dopuszczalne pytania prejudycjalne dotyczące wykładni przepisów proceduralnych prawa Unii, które sąd odsyłający był zobowiązany zastosować w celu wydania wyroku (zob. podobnie w szczególności wyrok z dnia 17 lutego 2011 r., Weryński, C‑283/09, EU:C:2011:85, pkt 41, 42), o tyle nie jest to zakres pytania zadanego w niniejszej sprawie.

32      W tym względzie, co się tyczy konkretnie dyrektywy 2016/343, nie wydaje się, by sąd odsyłający miał wątpliwości co do wykładni określonego przepisu tego aktu, który powinien zastosować w celu rozpoznania sprawy w postępowaniu głównym, a zadane pytanie nie dotyczy nawet tej dyrektywy. Jeśli chodzi o możliwość wystąpienia w przyszłości do organów niemieckich – w razie ewentualnego skazania BQ i przy założeniu, że ma on miejsce zamieszkania w Niemczech – z wnioskiem o jego przekazanie, a także o okoliczność, że w takim wypadku organy te mogą sprzeciwić się takiemu przekazaniu, powołując się na wątpliwości co do niezależności i bezstronności sądu odsyłającego, wystarczy stwierdzić, że na tym etapie taka ewentualność ma w istocie charakter czysto hipotetyczny i nie pozwala na uznanie, iż odpowiedź na zadane pytanie jest obiektywnie potrzebna dla celów orzeczenia, jakie sąd odsyłający ma wydać w postępowaniu głównym.

33      Po trzecie, w pkt 51 wyroku z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny (C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234), Trybunał zauważył, że odpowiedź Trybunału na pytania zadane w sprawach połączonych, w których zapadł ten wyrok, nie mogła dostarczyć sądom odsyłającym wykładni prawa Unii, która pozwoliłaby im rozstrzygnąć kwestię proceduralną prawa krajowego przed wydaniem orzeczenia co do istoty w zawisłych przed nimi sporach. Taka sama sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Pod tym względem niniejsza sprawa różni się także, na przykład, od spraw zakończonych wyrokiem z dnia 19 listopada 2019 r., A.K. i in. (Niezależność Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego) (C‑585/18, C‑624/18 i C‑625/18, EU:C:2019:982), w których wykładnia, o jaką wystąpiono w ramach odesłania prejudycjalnego, mogła wpłynąć na kwestię ustalenia sądu właściwego do merytorycznego rozpoznania sporów mających związek z prawem Unii, na co w szczególności wskazują pkt 100, 112 i 113 tego wyroku.

34      Wreszcie wskazane przez sąd odsyłający elementy, o których mowa w pkt 21 niniejszego postanowienia, dotyczą zasadniczo kwestii materialnoprawnych, jednak są one z kolei pozbawione znaczenia dla oceny dopuszczalności niniejszego odesłania prejudycjalnego.

35      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że przedstawione pytanie nie dotyczy wykładni prawa Unii, która byłaby obiektywnie potrzebna do rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym, lecz ma charakter ogólny (zob. analogicznie wyrok z dnia 26 marca 2020 r., Miasto Łowicz i Prokurator Generalny, C‑558/18 i C‑563/18, EU:C:2020:234, pkt 53).

36      Wynika z tego, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim należy uznać za oczywiście niedopuszczalny.

37      W tych okolicznościach nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosku o rozpoznanie niniejszej sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 105 § 1 regulaminu postępowania, bowiem wspomniany wniosek stał się w istocie bezprzedmiotowy (zob. podobnie postanowienia: z dnia 16 lipca 2015 r., Striani i in., C‑299/15, niepublikowane, EU:C:2015:519, pkt 20; z dnia 13 grudnia 2018 r., Holunga, C‑370/18, niepublikowane, EU:C:2018:1011, pkt 22).

 W przedmiocie kosztów

38      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (ósma izba) postanawia, co następuje:

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim (Polska) postanowieniem z dnia 24 września 2018 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

Sporządzono w Luksemburgu w dniu 6 października 2020 r.

*      Język postępowania: polski.