POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (dziesiąta izba)

z dnia 13 grudnia 2018 r.(*)

Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Podatki – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuły 168, 178 i 226 – Odmowa prawa do odliczenia – Błędne oznaczenie towarów na fakturach

W sprawie C‑491/18

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (Polska) postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2018 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 27 lipca 2018 r., w postępowaniu:

Mennica Wrocławska sp. z o.o.

przeciwko

Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu,

TRYBUNAŁ (dziesiąta izba),

w składzie: C. Lycourgos (sprawozdawca), prezes izby, M. Ilešič i I. Jarukaitis, sędziowie,

rzecznik generalny: M. Bobek,

sekretarz: A. Calot Escobar,

postanowiwszy, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, orzec w formie postanowienia z uzasadnieniem, zgodnie z art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem,

wydaje następujące

Postanowienie

1        Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 168, art. 178 lit. a) i art. 226 pkt 6 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1), zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. (Dz.U. 2010, L 189, s. 1) (zwanej dalej „dyrektywą VAT”), a także zasad neutralności podatkowej oraz proporcjonalności.

2        Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Mennicą Wrocławską sp. z o.o. a Dyrektorem Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (Polska) dotyczącego prawa tej spółki do odliczenia należnego lub zapłaconego podatku od wartości dodanej (VAT).

 Ramy prawne

 Prawo Unii

3        Artykuł 168 dyrektywy VAT stanowi:

„Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

a)      VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;

[…]”.

4        Artykuł 178 tej dyrektywy przewiduje:

„W celu skorzystania z prawa do odliczenia podatnik musi spełnić następujące warunki:

a)      w celu dokonania odliczenia, o którym mowa w art. 168 lit. a), w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług, musi posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z tytułem XI rozdział 3 sekcje 3–6;

[…]”.

5        Zgodnie z art. 226 wskazanej dyrektywy, zawartym w jej tytule XI, rozdział 3, sekcja 4:

„Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:

[…]

6)       ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i rodzaj wykonanych usług;

[…]”.

 Prawo polskie

6        Artykuł 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535) w wersji mającej zastosowanie do sporu w postępowaniu głównym stanowi:

„W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego […]”.

7        Artykuł 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) tej ustawy przewiduje:

„Kwotę podatku naliczonego stanowi: suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika: z tytułu nabycia towarów i usług […]”.

8        Artykuł 86 ust. 10 pkt 1 rzeczonej ustawy ma następujące brzmienie:

„Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny […]”.

9        Artykuł 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług stanowi:

„Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub      zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne, w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności”.

10      Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b) tejże ustawy:

„Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne, w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością”.

11      Artykuł 106 ust. 1 rzeczonej ustawy przewiduje:

„Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy […]”.

12      Paragraf 5 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., nr 68, poz. 360, zwanego dalej „rozporządzeniem Ministra Finansów”) stanowi:

„Faktura powinna zawierać: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi”.

13      Zgodnie z § 15 ust. 1 tego rozporządzenia:

„Nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi […] może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą”.

 Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne

14      Decyzją z dnia 27 lipca 2015 r., określającą zobowiązania Mennicy Wrocławskiej z tytułu VAT za luty i marzec 2013 r. Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu (Polska) uznał, że nie miała ona prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego w związku z określonymi transakcjami dokonanymi ze spółką Mennica Wrocławska – Dystrybucja sp. z o.o. z uwagi na to, że towary będące ich przedmiotem nie zostały prawidłowo oznaczone na fakturach sporządzonych w związku z tymi transakcjami.

15      Na fakturach z pierwszej grupy odnośne towary zostały błędnie oznaczone nazwą „złom złota”, podczas gdy powinny być określone jako „granulat złota”, przy czym „złom złota” jest opodatkowany według mechanizmu odwróconego obciążenia, a „granulat złota” jest opodatkowany według zwykłych zasad opodatkowania VAT. Na fakturach z drugiej grupy odnośne towary również zostały oznaczone jako „złom złota”, podczas gdy były nimi w części „granulat złota”, a w części „złom złota”.

16      Zdaniem Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z uwagi na ten błąd faktury będące przedmiotem postępowania głównego nie dokumentują rzeczywistego przebiegu transakcji i nie mogą stanowić podstawy dokonania odliczenia VAT. Ponadto Mennica Wrocławska nie podjęła żadnych kroków celem uzyskania faktur korygujących od swojego kontrahenta.

17      Decyzja Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z dnia 27 lipca 2015 r. została utrzymana w mocy decyzją z dnia 11 marca 2016 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu).

18      Mennica Wrocławska zaskarżyła tę ostatnią decyzję do sądu odsyłającego, który uchylił ją wyrokiem z dnia 20 lutego 2017 r. Zdaniem tego sądu Mennica Wrocławska nie mogła zostać pozbawiona przysługującego jej prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od towarów i usług, i to niezależnie od faktu, że nie wystawiła ona noty korygującej do faktur będących przedmiotem postępowania głównego w celu skorygowania widniejącego na nich błędu zgodnie z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów. W szczególności nie ulega w tym przypadku wątpliwości, że transakcje widniejące na tych fakturach zostały rzeczywiście dokonane, a ich przedmiotem było złoto. Błąd widniejący na tychże fakturach dotyczył jedynie precyzyjnego oznaczenia postaci złota. Co więcej, organy podatkowe mogły precyzyjnie określić wartość transakcji będących przedmiotem postępowania głównego.

19      Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (Polska), do którego została wniesiona skarga kasacyjna, uchylił wyrok sądu odsyłającego z dnia 20 lutego 2017 r. ze względów dotyczących w szczególności naruszenia obowiązku uzasadnienia i przekazał sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania. W swym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił w szczególności, że faktury mają istotne znaczenie i nie jest obowiązkiem organu podatkowego ustalenie rzeczywistego przedmiotu odnośnej transakcji, bez względu na to, co zostanie wpisane do tych faktur, gdyż jest to obowiązkiem podatników. Tymczasem w niniejszej sprawie żadna nota korygująca do faktur będących przedmiotem postępowania głównego nie została wystawiona.

20      Sąd odsyłający, do którego sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, wyraża wątpliwości co do zgodności z dyrektywą VAT decyzji przyjętych przez organy podatkowe w tej sprawie w odniesieniu do pierwszej grupy faktur wymienionej w pkt 15 niniejszego postanowienia.

21      W tym zakresie sąd ten podkreśla przede wszystkim, że nie było sporne między stronami, że faktury zawierały błąd w zakresie precyzyjnego określenia odnośnych towarów, a rzeczywistym przedmiotem dokonanych transakcji był „granulat złota”. Natomiast organy podatkowe potwierdziły, że pozostałe informacje widniejące na tych fakturach, a w szczególności sposób rozliczenia VAT, były prawidłowe.

22      Sąd odsyłający podkreśla następnie, że jakkolwiek Mennica Wrocławska nie sporządziła noty korygującej do tychże faktur, to przed podjęciem przez te organy w odniesieniu do niej decyzji, przekazała ona tym organom stosowne dokumenty i wyjaśnienia niezbędne do ustalenia rzeczywistego przedmiotu odnośnych transakcji, a organy te potwierdziły taki ich przedmiot i fakt, że zostały one rzeczywiście dokonane.

23      Ponadto mimo błędnego oznaczenia towarów na fakturach będących przedmiotem postępowania głównego VAT został prawidłowo pobrany od wystawcy tych faktur zgodnie ze zwykłym systemem opodatkowania VAT, jaki obowiązuje w stosunku do granulatu złota.

24      Sąd odsyłający zauważa wreszcie, że nie stwierdzono dokonania oszustwa podatkowego czy próby zatajenia informacji ze strony Mennicy Wrocławskiej.

25      W tych okolicznościach Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (Polska) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy przepisy dyrektywy [VAT], a zwłaszcza jej art. 168, art. 178 lit. a), art. 226 pkt 6 oraz zasady systemu VAT, w tym zwłaszcza zasady: neutralności podatkowej i proporcjonalności, nie stoją na przeszkodzie takiej praktyce krajowej, która odmawia prawa do odliczenia VAT z faktur, na których widnieje błędny rodzaj towaru, pomimo że w toku postępowania podatkowego (przed wydaniem decyzji) podatnik przedstawił wszelkie niezbędne wyjaśnienia oraz dokumenty źródłowe potwierdzające istnienie oraz szczegółowe cechy towarów będących przedmiotem transakcji, a które zostały następnie zaakceptowane przez organy podatkowe w toku postępowania podatkowego, jak też nie stwierdzono zaistnienia oszustwa podatkowego?”.

 W przedmiocie wniosku o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym

26      Zgodnie z art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odpowiedź na pytanie prejudycjalne można wywieść w sposób jednoznaczny z orzecznictwa, Trybunał może w każdej chwili, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, orzec w formie postanowienia z uzasadnieniem.

27      Powyższy przepis należy zastosować w niniejszej sprawie.

28      W tej sytuacji nie jest konieczne rozstrzygnięcie wniosku sądu odsyłającego o zastosowanie w tej sprawie trybu przyspieszonego, o którym mowa w art. 23a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 105 § 1 regulaminu postępowania.

 W przedmiocie pytania prejudycjalnego

29      Poprzez pytanie prejudycjalne sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 168 lit. a), art. 178 lit. a) oraz art. 226 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby krajowe organy podatkowe odmówiły podatnikowi prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego wyłącznie z tego powodu, że wystawione faktury zawierają błąd dotyczący oznaczenia towarów będących przedmiotem odnośnych transakcji, także w sytuacji gdy podatnik przed wydaniem przez organy podatkowe dotyczącej go decyzji przedstawił im dokumenty oraz wyjaśnienia niezbędne do ustalenia rzeczywistego przedmiotu tych transakcji i potwierdzające, że zostały one rzeczywiście dokonane.

30      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo podatników do odliczenia od VAT, który są zobowiązani zapłacić, podatku należnego lub zapłaconego z tytułu otrzymanych przez nich towarów i usług powodujących naliczenie podatku stanowi podstawową zasadę wspólnego systemu VAT ustanowionego przez prawo Unii. Prawo to, przewidziane w art. 167 i nast. dyrektywy VAT, które stanowi integralną część mechanizmu VAT, co do zasady nie może być ograniczane i jest ono wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos, C‑516/14, EU:C:2016:690, pkt 37, 38; a także z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C‑101/16, EU:C:2017:775, pkt 35, 36).

31      System odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach całej działalności gospodarczej tego przedsiębiorcy. Wspólny system VAT zapewnia zatem całkowitą neutralność obciążeń podatkowych działalności gospodarczej, bez względu na cel czy rezultaty tej działalności, pod warunkiem że działalność ta co do zasady sama podlega opodatkowaniu VAT (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos, C‑516/14, EU:C:2016:690, pkt 39; z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C‑101/16, EU:C:2017:775, pkt 37).

32      Materialne przesłanki wymagane w celu powstania prawa do odliczenia są wymienione w art. 168 lit. a) dyrektywy VAT. W celu skorzystania z omawianego prawa, po pierwsze, dany podmiot musi być podatnikiem w rozumieniu tejże dyrektywy, oraz po drugie, towary i usługi, które mają być podstawą prawa do odliczenia, powinny zostać wykorzystywane przez podatnika na późniejszym etapie obrotu na potrzeby jego własnych opodatkowanych transakcji oraz powinny być dostarczone przez innego podatnika znajdującego się na wcześniejszym etapie obrotu (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., Senatex, C‑518/14, EU:C:2016:691, pkt 28; z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C‑101/16, EU:C:2017:775, pkt 39).

33      W odniesieniu do przesłanek formalnych dotyczących wykonywania tego prawa z art. 178 lit. a) tej dyrektywy wynika, że jego wykonanie jest uzależnione od posiadania faktury sporządzonej zgodnie z art. 226 tejże dyrektywy (zob. podobnie wyroki: z dnia 15 września 2016 r., Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos, C‑516/14, EU:C:2016:690, pkt 41; z dnia 15 września 2016 r., Senatex, C‑518/14, EU:C:2016:691, pkt 29; a także z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C‑101/16, EU:C:2017:775, pkt 40).

34      W tym zakresie art. 226 pkt 6 dyrektywy VAT przewiduje, że do celów VAT na fakturze muszą obowiązkowo występować ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i charakter wykonanych usług.

35      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem podstawowa zasada neutralności VAT wymaga, aby przyznane zostało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o ile materialne przesłanki wymienione w pkt 32 niniejszego postanowienia są spełnione, nawet jeśli podatnicy nie spełnili niektórych wymogów formalnych (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos, C‑516/14, EU:C:2016:690, pkt 42; z dnia 15 września 2016 r., Senatex, C‑518/14, EU:C:2016:691, pkt 38; a także z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C‑101/16, EU:C:2017:775, pkt 41).

36      Ponadto Trybunał wielokrotnie orzekał, iż sankcjonowanie z tytułu nieprzestrzegania przez podatnika tych formalnych przesłanek odmową prawa do odliczenia wykracza poza to, co jest niezbędne do realizacji celu polegającego na zapewnieniu prawidłowego stosowania tych przesłanek, w sytuacji gdy prawo Unii nie stoi na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie nakładały w odpowiednich przypadkach, jako sankcje za naruszenie wspomnianych przesłanek, grzywny lub kary pieniężne proporcjonalne do wagi naruszenia (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 marca 2018 r., Dobre, C‑159/17, EU:C:2018:161, pkt 34; z dnia 12 września 2018 r., Siemens Gamesa Renewable Energy România, C‑69/17, EU:C:2018:703, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

37      Może być jednak inaczej, w przypadku gdy naruszenie jednej z tych formalnych przesłanek uniemożliwia przedstawienie niezbitego dowodu spełnienia przesłanek materialnych, wymienionych w pkt 32 niniejszego postanowienia (wyroki: z dnia 19 października 2017 r., Paper Consult, C‑101/16, EU:C:2017:775, pkt 42; a także z dnia 12 września 2018 r., Siemens Gamesa Renewable Energy România, C‑69/17, EU:C:2018:703, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

38      Trybunał wywnioskował stąd, że organy podatkowe nie mogą odmówić prawa do odliczenia VAT tylko na tej podstawie, że faktura nie spełnia przesłanek wymaganych w szczególności w art. 226 pkt 6 dyrektywy VAT, jeżeli dysponują one wszystkimi informacjami do zbadania, że są spełnione przesłanki materialne dotyczące tego prawa (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos, C‑516/14, EU:C:2016:690, pkt 43; z dnia 21 listopada 2018 r., Vădan, C‑664/16, EU:C:2018:933, pkt 41).

39      W tym względzie, o ile to na podatniku wnioskującym o odliczenie VAT spoczywa ciężar udowodnienia spełnienia przesłanek skorzystania z prawa do odliczenia oraz przedstawienia koniecznych dowodów umożliwiających organom podatkowym dokonanie oceny, czy należy przyznać odnośne odliczenie, o tyle organy te nie mogą ograniczyć się do zbadania samej faktury, ale muszą również uwzględnić dodatkowe informacje przedstawione przez tego podatnika (zob. podobnie wyrok z dnia 15 września 2016 r., Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos, C‑516/14, EU:C:2016:690, pkt 44–46).

40      Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału prawa do odliczenia można odmówić, jeżeli zostało wykazane na podstawie obiektywnych dowodów, że prawo to jest podnoszone w sposób stanowiący oszustwo lub nadużycie (wyroki: z dnia 28 lipca 2016 r., Astone, C‑332/15, EU:C:2016:614, pkt 50; a także z dnia 12 września 2018 r., Siemens Gamesa Renewable Energy România, C‑69/17, EU:C:2018:703, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

41      W niniejszej sprawie krajowe organy podatkowe odmówiły Mennicy Wrocławskiej prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego w odniesieniu do określonych transakcji z uwagi na to, że towary będące przedmiotem tych transakcji nie zostały prawidłowo określone na fakturach dotyczących tychże transakcji. Na fakturach będących przedmiotem postępowania głównego odnośne towary zostały bowiem błędnie oznaczone nazwą „złom złota”, podczas gdy powinny zostać określone jako „granulat złota”.

42      Jednakże z postanowienia odsyłającego wynika, że mimo takiego błędu przy oznaczeniu dostarczonych towarów, po pierwsze, Mennica Wrocławska przekazała organom podatkowym dokumenty i wyjaśnienia niezbędne do zdefiniowania prawdziwego przedmiotu tych transakcji i poświadczające, że zostały one rzeczywiście dokonane, po drugie, przedmiot ten został potwierdzony przez wskazane organy, a po trzecie, pozostałe informacje zawarte na fakturach będących przedmiotem postępowania głównego, w szczególności informacje dotyczące zasad obliczenia VAT są prawidłowe. Wynika stąd, że rzeczone organy dysponowały informacjami niezbędnymi w celu ustalenia, że spełnione zostały przesłanki materialne prawa do odliczenia.

43      Ponadto sąd odsyłający stwierdza, że jakkolwiek towary zostały błędnie oznaczone na fakturach będących przedmiotem postępowania głównego jako „złom złota”, który jest opodatkowany według mechanizmu odwróconego obciążenia, w niniejszym wypadku VAT został należycie pobrany od wystawcy tych faktur z zastosowaniem zwykłych zasad opodatkowania VAT mających zastosowanie do granulatu złota.

44      W takich okolicznościach błąd występujący na fakturach będących przedmiotem postępowania głównego dotyczący szczegółowego oznaczenia odnośnych towarów, w świetle orzecznictwa cytowanego w pkt 35–39 niniejszego postanowienia, nie może pozbawić Mennicy Wrocławskiej przysługującego jej prawa do odliczenia.

45      W świetle tego orzecznictwa nie może być ona pozbawiona tego prawa również z uwagi na fakt, że w niniejszym przypadku Mennica Wrocławska nie wystawiła noty korygującej do faktur będących przedmiotem postępowania głównego w celu skorygowania błędu widniejącego na nich, zgodnie z możliwością przewidzianą w tym celu w § 15 rozporządzenia Ministra Finansów, ani że nie zażądała faktur korygujących od swojego kontrahenta, gdyż przedstawiła ona organom podatkowym wyjaśnienia i dokumenty niezbędne w celu określenia rzeczywistego przedmiotu transakcji będących przedmiotem postępowania głównego.

46      Wreszcie, jakkolwiek w pkt 40 niniejszego postanowienia stwierdzono, że można odmówić prawa do odliczenia, jeżeli zostanie wykazane, że jest ono podnoszone w sposób stanowiący oszustwo lub nadużycie, to sąd odsyłający stwierdził, że nie wykazano żadnego oszustwa ze strony Mennicy Wrocławskiej.

47      Z powyższych uwag wynika, że na przedłożone pytanie należy odpowiedzieć, że art. 168 lit. a), art. 178 lit. a) oraz art. 226 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby krajowe organy podatkowe odmówiły podatnikowi prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego wyłącznie z tego powodu, że wystawione faktury zawierają błąd dotyczący oznaczenia towarów będących przedmiotem odnośnych transakcji, także w sytuacji gdy podatnik przed wydaniem przez organy podatkowe dotyczącej go decyzji przedstawił im dokumenty oraz wyjaśnienia niezbędne do ustalenia prawdziwego przedmiotu tych transakcji i potwierdzające, że zostały one rzeczywiście dokonane.

 W przedmiocie kosztów

48      Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.








Z powyższych względów Trybunał (dziesiąta izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 168 lit. a), art. 178 lit. a) oraz art. 226 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby krajowe organy podatkowe odmówiły podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej należnego lub zapłaconego wyłącznie z tego powodu, że wystawione faktury zawierają błąd dotyczący oznaczenia towarów będących przedmiotem odnośnych transakcji, także w sytuacji gdy podatnik przed wydaniem przez organy podatkowe dotyczącej go decyzji przedstawił im dokumenty oraz wyjaśnienia niezbędne do ustalenia prawdziwego przedmiotu tych transakcji i potwierdzające, że zostały one rzeczywiście dokonane.


Sporządzono w Luksemburgu w dniu 13 grudnia 2018 r.


Sekretarz

 

      Prezes dziesiątej izby

A. Calot Escobar

 

      C. Lycourgos


*      Język postępowania: polski.