–

w imieniu Bolagsupplysningen OÜ oraz I. Ilsjan przez K. Turka, i K. Tomsona vandeadvokaadid oraz A. Prantsa i M. Pilda, advokaadid,

–

w imieniu rządu estońskiego przez K. Kraavi-Käerdi i N. Grünberg, działające w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu portugalskiego przez L. Ineza Fernandesa, M. Figueireda i S. Duarte Afonso, działających w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu rządu Zjednoczonego Królestwa przez J. Kraehling i C. Crane, działające w charakterze pełnomocników, wspierane przez J. Holmesa, barrister,

–

w imieniu Komisji Europejskiej przez M. Wilderspina, M. Heller i E. Randvere, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2012, L 351, s. 1).

2

Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu powstałego pomiędzy Bolagsupplysningen OÜ i Ingrid Ilsjan a Svensk Handel AB w przedmiocie żądania skorygowania rzekomo nieprawdziwych informacji opublikowanych na stronie internetowej Svensk Handel AB, usunięcia związanych z nimi komentarzy z forum internetowego na tej samej stronie internetowej oraz naprawienia szkody.

3

Motywy 15 i 16 rozporządzenia nr 1215/2012 stanowią:

4

Przepisy dotyczące jurysdykcji są zawarte w rozdziale II wspomnianego rozporządzenia.

5

Artykuł 4 rozporządzenia nr 1215/2012, należący do sekcji 1 tegoż rozdziału II, zatytułowanej „Przepisy ogólne”, stanowi w ust. 1:

„Z zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia osoby mające miejsce zamieszkania [lub siedzibę] na terytorium państwa członkowskiego mogą być pozywane, niezależnie od ich obywatelstwa, przed sądy tego państwa członkowskiego”.

6

Artykuł 5 wspomnianego rozporządzenia, należący do tejże sekcji 1, stanowi w ust. 1:

„Osoby mające miejsce zamieszkania [lub siedzibę] na terytorium państwa członkowskiego mogą być pozywane przed sądy innego państwa członkowskiego tylko zgodnie z przepisami ustanowionymi w sekcjach 2–7 niniejszego rozdziału”.

7

Artykuł 7 tegoż rozporządzenia, należący do sekcji 2 rozdziału II, zatytułowanej „Jurysdykcja szczególna”, przewiduje w pkt 2:

„Osoba, która ma miejsce zamieszkania [lub siedzibę] na terytorium państwa członkowskiego, może być pozwana w innym państwie członkowskim:

[…]

8

Brzmienie tego ostatniego przepisu jest identyczne z brzmieniem art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1– wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 19, t. 4, s. 42), uchylonego przez rozporządzenie nr 1215/2012, i odpowiada brzmieniu art. 5 pkt 3 Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych.

9

Bolagsupplysningen, spółka prawa estońskiego i zatrudniona w tej spółce I. Ilsjan wniosły w dniu 29 września 2015 r. powództwo przeciwko Svensk Handel AB, spółce prawa szwedzkiego zrzeszającej pracowników sektora handlowego, do Harju Maakohus (sądu pierwszej instancji, Harju, Estonia). Powódki w postępowaniu głównym wniosły o nakazanie Svensk Handel skorygowania opublikowanych na należącej do tej spółki stronie internetowej nieprawdziwych informacji na temat Bolagsupplysningen oraz usunięcia zamieszczonych tam komentarzy, a także zapłaty odszkodowania za poniesione szkody w kwocie 56634,99 EUR oraz zapłaty słusznego zadośćuczynienia za doznane krzywdy w wysokości, jaką sąd uzna za stosowną.

10

Zgodnie z treścią pozwu Svensk Handel umieścił na tzw. czarnej liście opublikowanej na należącej do tego podmiotu stronie internetowej nazwę spółki Bolagsupplysningen, stwierdziwszy, iż spółka ta dopuszcza się nieuczciwości i oszustw. Na znajdującym się na tej samej stronie internetowej forum internetowym zarejestrowano około 1000 komentarzy obejmujących m.in. wezwania do aktów przemocy wobec Bolagsupplysningen i jej pracowników, w tym I. Ilsjan. Svensk Handel odmówił usunięcia Bolagsupplysningen z listy oraz usunięcia komentarzy, co sparaliżowało działalność Bolagsupplysningen w Szwecji i spowodowało, że spółka ta codziennie ponosiła szkody materialne.

11

Postanowieniem z dnia 1 października 2015 r. Harju Maakohus (sąd pierwszej instancji, Harju) stwierdził niedopuszczalność powództwa. Sąd ten stoi na stanowisku, że w niniejszej sprawie nie można zastosować art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012, gdyż z pozwu nie wynika, aby szkoda powstała w Estonii. Wspomniany sąd argumentuje, że sporne informacje i komentarze zostały sformułowane w języku szwedzkim i bez ich przetłumaczenia nie są one zrozumiałe dla osób zamieszkujących w Estonii. Sąd ten dodaje, że zrozumienie spornych informacji było związane z kontekstem językowym. Uważa mianowicie, że powstanie szkody w Estonii nie zostało wykazane, a wyrażona w koronach szwedzkich informacja dotycząca obrotu wydaje się sugerować, że szkoda została wyrządzona w Szwecji. Okoliczność, że wspomniana strona internetowa była dostępna w Estonii, nie może – w przekonaniu owego sądu – automatycznie przesądzać o tym, że właściwy do rozpatrzenia sprawy cywilnej jest sąd estoński.

12

Powódki w postępowaniu głównym wniosły środek odwoławczy od postanowienia Harju Maakohus (sądu pierwszej instancji, Harju).

13

Postanowieniem wydanym w dniu 9 listopada 2015 r. Tallinna Ringkonnakohus (sąd apelacyjny w Tallinie, Estonia) oddalił środek odwoławczy, utrzymując w mocy rozstrzygnięcie Harju Maakohus (sądu pierwszej instancji, Harju).

14

Powódki w postępowaniu głównym wniosły do sądu odsyłającego o uchylenie postanowienia Tallinna Ringkonnakohus (sądu apelacyjnego w Tallinie) i o rozstrzygnięcie w przedmiocie zasadności powództwa. Svensk Handel wniósł żądania przeciwne.

15

Sąd odsyłający postanowił rozpoznać środki odwoławcze Bolagsupplysningen i I. Ilsjan oddzielnie i stwierdził, że środek odwoławczy wniesiony przez I. Ilsjan od postanowienia Tallinna Ringkonnakohus (sądu apelacyjnego w Tallinie) należy uznać za zasadny, postanowienia tegoż sądu oraz Harju Maakohus (sądu pierwszej instancji, Harju) należy uchylić, a sprawę należy przekazać do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji w celu wydania przez ów sąd rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności żądań I. Ilsjan.

16

W odniesieniu do powództwa Bolagsupplysningen sąd odsyłający uważa, że należy ono do zakresu jurysdykcji sądów estońskich, a przynajmniej w kontekście żądania naprawienia szkody powstałej w Estonii.

17

Sąd odsyłający dodaje jednak, że w odróżnieniu od prawa własności intelektualnej i przemysłowej, których ochrona jest ograniczona do terytorium państwa, na którym dane prawo jest zarejestrowane, prawa, do których naruszenia miało dojść w rozpatrywanym wypadku, nie mogą – ze względu na ich naturę – być chronione tylko w niektórych państwach członkowskich (zob. podobnie wyrok z dnia 3 października 2013 r., Pinckney, C‑170/12, EU:C:2013:635, pkt 35–37). Bolagsupplysningen twierdzi w istocie, że poprzez opublikowanie nieprawdziwych informacji naruszono jej dobre imię i spowodowano utratę przez nią szacunku. W tym względzie Trybunał orzekł już, że naruszenie przez zniesławiającą publikację dobrego imienia i spowodowanie utraty szacunku, którymi cieszy się osoba prawna, następuje w tych miejscach, gdzie publikacja została rozpowszechniona i gdzie zdaniem poszkodowanego doszło do naruszenia jego dobrego imienia (zob. wyrok z dnia 7 marca 1995 r., Shevill i in., C‑68/93, EU:C:1995:61, pkt 29, 30).

18

Niemniej jednak zdaniem sądu odsyłającego nie jest możliwe ustalenie ponad wszelką wątpliwość, czy, w świetle przedstawionych w poprzednim punkcie zasad, Bolagsupplysningen może domagać się skorygowania nieprawdziwej informacji i usunięcia komentarzy przed sądem estońskim.

19

Sąd ten uważa, że nie jest również możliwe ustalenie, czy Bolagsupplysningen może występować do sądów estońskich, domagając się naprawienia całej szkody. Przypominając zasadę, zgodnie z którą osoba, która uważa, że została poszkodowana na skutek naruszenia jej dóbr osobistych za pośrednictwem treści umieszczonych w Internecie, może wytoczyć powództwo o odszkodowanie w odniesieniu do całości doznanych krzywd i poniesionych szkód bądź przed sądami państwa członkowskiego, w którym nadawca tych treści ma swoją siedzibę, bądź przed sądami państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum jej interesów (zob. wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 52), sąd odsyłający zauważa, że zasada ta została ustanowiona w specyficzny sposób, w kontekście naruszenia dóbr osobistych osoby fizycznej. Z tego względu można by przyjąć, że zasada ta nie znajduje zastosowania względem osób prawnych.

20

W końcu sąd odsyłający zastanawia się, czy siedziba, względnie miejsce prowadzenia działalności przez osobę prawną stanowią podstawę dla przyjęcia, że w miejscu tym znajduje się centrum interesów osoby prawnej. Niezależnie od konkretnego rozstrzygnięcia tej kwestii, nasuwa się, zdaniem sądu odsyłającego, pytanie dotyczące okoliczności i kryteriów, na podstawie których sąd ma ustalić miejsce, w którym znajduje się centrum interesów osoby prawnej.

21

W tych okolicznościach Riigikohus (sąd najwyższy, Estonia) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

22

Poprzez pytania drugie i trzecie, które należy zbadać łącznie, sąd odsyłający pyta w istocie, czy art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że osoba prawna, która podnosi naruszenie jej dóbr osobistych w następstwie opublikowania w Internecie nieprawdziwej informacji o niej oraz nieusunięcia skierowanych pod jej adresem komentarzy, może wytoczyć powództwo o skorygowanie nieprawdziwej informacji, usunięcie komentarzy i zasądzenie odszkodowania za całość doznanych krzywd i poniesionych szkód przed sąd państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum jej interesów i – w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej – jakie kryteria i okoliczności należy wziąć pod uwagę dla celów ustalenia owego centrum interesów.

23

W celu udzielenia odpowiedzi na rzeczone pytania, należy przypomnieć, że art. 7 ust. 2 przewiduje, iż w sprawach dotyczących czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego osoba, która ma miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego, może być pozwana w innym państwie członkowskim przed sądy miejsca, w którym nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę.

24

W tym kontekście należy uściślić, że dokonana przez Trybunał wykładnia art. 5 pkt 3 rozporządzenia nr 44/2001 znajduje również zastosowanie do równoważnego względem niego przepisu, jakim jest art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 (zob. przez analogię wyrok z dnia 15 czerwca 2017 r., Kareda, C‑249/16, EU:C:2017:472, pkt 27).

25

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada jurysdykcji szczególnej w sprawach dotyczących czynów niedozwolonych lub czynów podobnych do czynów niedozwolonych powinna być przedmiotem wykładni autonomicznej, w oparciu o systematykę rozporządzenia, którego jest elementem, oraz o realizowane przez nie cele (zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 38).

26

Rzeczona zasada jurysdykcji szczególnej jest oparta na występowaniu szczególnie ścisłego związku pomiędzy sporem a sądami właściwymi dla miejsca, gdzie nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę. Związek ten uzasadnia przyznanie jurysdykcji owym sądom ze względu na prawidłowe sprawowanie wymiaru sprawiedliwości oraz sprawną organizację postępowania (zob. w szczególności wyroki: z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 40; a także z dnia 22 stycznia 2015 r., Hejduk, C‑441/13, EU:C:2015:28, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

27

Jeżeli przedmiotem postępowania jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego, sąd właściwy dla miejsca, gdzie nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę, jest zwykle w najlepszej sytuacji, by wydać rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności ze względu na bliskość w stosunku do przedmiotu sporu i łatwość przeprowadzenia postępowania dowodowego (wyroki: z dnia 16 maja 2013 r., Melzer, C‑228/11, EU:C:2013:305, pkt 27; a także z dnia 21 maja 2015 r., CDC Hydrogen Peroxide, C‑352/13, EU:C:2015:335, pkt 40).

28

Dokonując wykładni art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012, należy mieć również na uwadze treść motywu 16 rzeczonego rozporządzenia, zgodnie z którym istnienie ścisłego związku pomiędzy sądem i sporem powinno zagwarantować pewność prawa oraz uniknięcie sytuacji, w której pozwany mógłby być pozywany przed sąd państwa członkowskiego, którego nie mógł rozsądnie przewidzieć. Ma to istotne znaczenie, zwłaszcza w wypadku sporów dotyczących zobowiązań pozaumownych wynikających z naruszenia prywatności i innych dóbr osobistych, w tym zniesławienia.

29

Mając powyższe na uwadze, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału sformułowanie „miejsce, gdzie nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę” obejmuje zarówno miejsce wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie szkody, jak i miejsce, w którym szkoda się urzeczywistniła. Te dwa miejsca mogą – stosownie do okoliczności konkretnej sprawy – dostarczyć szczególnie użytecznej wskazówki w kwestii dowodów i organizacji postępowania (wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

30

W postępowaniu głównym nie chodzi o możliwość wytoczenia powództwa przed sądy estońskie, jako sądy właściwe ze względu na miejsce wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie szkody. Jest bowiem bezsporne, że miejsce to nie znajduje się na obszarze właściwości miejscowej sądu, do którego wniosły pozew Bolagsupplysningen i I. Ilsjan. Powstaje natomiast pytanie, czy sąd ten jest właściwy ze względu na miejsce urzeczywistnienia się podnoszonej szkody.

31

W kwestii tej Trybunał uznał, w wypadku powództw o odszkodowanie z tytułu krzywd wyrządzonych w wyniku opublikowania zniesławiającego artykułu prasowego, że osoby poszkodowane mogą wytaczać takie powództwa przeciwko wydawcy przed sądem każdego państwa członkowskiego, w którym rozpowszechniany był artykuł i w którym według twierdzeń poszkodowanego jego dobre imię zostało naruszone, ale tylko i wyłącznie w odniesieniu do szkód wyrządzonych w państwie członkowskim siedziby sądu rozpatrującego sprawę (wyrok z dnia 7 marca 1995 r., Shevill i in., C‑68/93, EU:C:1995:61, pkt 33).

32

W specyficznym kontekście Internetu Trybunał orzekł jednak, w sprawie dotyczącej osoby fizycznej, że w wypadku naruszenia dóbr osobistych za pośrednictwem treści opublikowanych na stronie internetowej, osoba, która uważa się za poszkodowaną, może wytoczyć powództwo dotyczące odpowiedzialności za całość doznanych krzywd i poniesionych szkód przed sądami państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum jej interesów życiowych (wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 52).

33

Jeżeli chodzi o tego rodzaju treści, podnoszona szkoda jest mianowicie zwykle najbardziej odczuwalna w centrum interesów życiowych poszkodowanej osoby i to ze względu na dobre imię, którym owa osoba się tam cieszy. Kryterium „centrum interesów życiowych” poszkodowanego oznacza miejsce, w którym co do zasady szkoda spowodowana przez treść opublikowaną w Internecie urzeczywistnia się w rozumieniu art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 w najbardziej znaczący sposób.

34

Sądy państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum interesów życiowych poszkodowanej osoby, są w związku z tym w najlepszej sytuacji, by dokonać oceny wpływu owych treści na prawa osoby poszkodowanej (zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 48).

35

Ponadto kryterium centrum interesów życiowych jest zgodne z celem przewidywalności zasad regulujących jurysdykcję, ponieważ umożliwia powodowi zidentyfikowanie sądu, przed który ma on wytoczyć powództwo, a jednocześnie umożliwia ono pozwanemu przewidzenie w racjonalny sposób sądu, przed jaki może on zostać pozwany (wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 50).

36

W świetle okoliczności sprawy rozpatrywanej w postępowaniu głównym oraz wątpliwości wyrażanych w ramach niektórych uwag przedstawianych na piśmie oraz ustnie, należy uściślić, po pierwsze, że poczynione powyżej spostrzeżenia dotyczą każdej podnoszonej szkody, niezależnie od jej charakteru materialnego czy też niematerialnego.

37

O ile bowiem charakter materialny bądź niematerialny szkody może mieć, w zależności od prawa właściwego, wpływ na odwracalny bądź nieodwracalny charakter podnoszonej szkody, nie ma on wpływu na ustalenie centrum interesów życiowych jako miejsca, w którym rzeczywisty wpływ publikacji w Internecie i zdolność wyrządzenia w ten sposób szkody mogą zostać najlepiej zbadane przez sąd.

38

Po drugie, biorąc pod uwagę, że możliwość wytoczenia przez osobę uważającą się za poszkodowaną przed sądy państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum jej interesów życiowych, powództwa dotyczącego całości doznanych krzywd i poniesionych szkód jest uzasadniona interesem w postaci prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości a nie zamiarem ochrony konkretnie powoda, okoliczność, czy powód jest osobą fizyczną, czy też prawną, nie ma również znaczenia.

39

W kwestii tej Trybunał wyjaśnił, że zasada jurysdykcji szczególnej w sprawach dotyczących czynów niedozwolonych lub czynów podobnych do czynów niedozwolonych nie realizuje takiego samego celu co zasady jurysdykcji ustanowione w sekcjach 3–5 rozdziału II rozporządzenia nr 1215/2012 zmierzające do wzmocnienia ochrony strony najsłabszej (zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2012 r., Folien Fischer i Fofitec, C‑133/11, EU:C:2012:664, pkt 46). Celem kryterium centrum interesów życiowych jest bowiem określenie miejsca urzeczywistnienia się szkody spowodowanej przez treści umieszczone w Internecie, a zatem państwa członkowskiego, którego sądy są w najlepszej sytuacji, by rozstrzygnąć spór.

40

Jeżeli chodzi o identyfikację centrum interesów życiowych, Trybunał zauważył, że w wypadku osoby fizycznej jest ono zasadniczo tożsame z miejscem stałego pobytu. Jednakże dana osoba może mieć centrum jej interesów życiowych w państwie członkowskim, w którym nie ma miejsca stałego pobytu, o ile inne przesłanki, takie jak wykonywanie działalności zawodowej, powodują powstanie szczególnie ścisłego związku z tym państwem członkowskim (wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 49).

41

Jeżeli chodzi o osobę prawną prowadzącą działalność gospodarczą, taką jak powódka w postępowaniu głównym, centrum jej interesów musi oznaczać miejsce, w którym dobre imię w stosunkach z partnerami handlowymi jest najbardziej ugruntowane i w związku z tym musi być ustalane stosownie do miejsca, w którym wykonuje ona zasadniczą część jej działalności gospodarczej. O ile centrum interesów osoby prawnej może być zbieżne z miejscem jej siedziby statutowej, gdy wykonuje ona w państwie członkowskim jej siedziby statutowej całą swoją działalność gospodarczą, względnie jej zasadniczą część i gdy dobre imię, którym się w tym państwie cieszy, ma w nim w konsekwencji większe znaczenie niż w innym państwie członkowskim, o tyle położenie siedziby nie jest jednak, samo w sobie, decydujące dla wyniku owej analizy.

42

I tak, jeśli osoba prawna – tak jak w postępowaniu głównym – wykonuje przeważającą część jej działalności w innym państwie członkowskim aniżeli państwo członkowskie siedziby statutowej, należy założyć, że dobre imię w stosunkach z partnerami handlowymi tej osoby, które może ucierpieć na skutek spornej publikacji, ma w tym państwie większe znaczenie aniżeli w dowolnym innym państwie członkowskim i że w konsekwencji jego ewentualne naruszenie zostałoby przez nią najsilniej odczute. W tym zakresie sądy tego państwa członkowskiego są w najlepszej sytuacji, by dokonać oceny podnoszonego naruszenia oraz jego ewentualnego zakresu, i to tym bardziej że w rozpatrywanej sprawie źródłem naruszenia jest publikacja informacji oraz komentarzy, które zgodnie z twierdzeniem powódki w postępowaniu głównym są nieprawdziwe, względnie zniesławiające, na profesjonalnej stronie internetowej zarządzanej w jednym z państw członkowskich, w którym osoba ta wykonuje przeważającą część jej działalności, a ich przeznaczeniem – biorąc pod uwagę język, w którym zostały zredagowane – jest zasadniczo ich zrozumienie przez osoby zamieszkujące w tym państwie członkowskim.

43

Należy jeszcze uściślić, że w sytuacji, w której przewaga działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę prawną w jednym z państw członkowskich nie wynika z informacji podlegających ocenie sądu na etapie badania przezeń jego jurysdykcji, w związku z czym centrum interesów osoby prawnej, która twierdzi, że jej dobra osobiste zostały naruszone, nie może zostać ustalone, osoba ta nie będzie mogła korzystać z prawa pozwania potencjalnego sprawcy owego naruszenia – zgodnie z art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 – w oparciu o łącznik miejsca urzeczywistnienia się szkody dochodząc naprawienia całości doznanych krzywd i poniesionych szkód.

44

Na pytania drugie i trzecie należy zatem odpowiedzieć, iż art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że osoba prawna, która podnosi naruszenie jej dóbr osobistych w następstwie opublikowania w Internecie nieprawdziwej informacji o niej oraz nieusunięcia skierowanych pod jej adresem komentarzy, może wytoczyć powództwo o skorygowanie nieprawdziwej informacji, usunięcie komentarzy i zasądzenie odszkodowania za całość doznanych krzywd i poniesionych szkód przed sąd państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum jej interesów.

Jeśli osoba prawna wykonuje przeważającą część jej działalności w innym państwie członkowskim innym aniżeli państwo członkowskie jej siedziby statutowej, może ona pozwać potencjalnego sprawcę naruszenia jej praw w oparciu o łącznik miejsca urzeczywistnienia się szkody w tymże innym państwie członkowskim.

45

Poprzez swoje pytanie pierwsze sąd odsyłający pragnie w istocie ustalić, czy art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że osoba, która podnosi naruszenie jej dóbr osobistych w następstwie opublikowania w Internecie nieprawdziwej informacji o niej oraz nieusunięcia skierowanych pod jej adresem komentarzy, może wytoczyć powództwa o skorygowanie nieprawdziwej informacji i usunięcie naruszających jej prawa komentarzy przed sądem każdego z państw członkowskich, na którego terytorium ta opublikowana w Internecie informacja była lub jest dostępna.

46

Na to pytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej.

47

Co prawda w pkt 51 i 52 wyroku z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in. (C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685), Trybunał orzekł, że osoba, która uważa się za poszkodowaną, może również – zamiast powództwa dotyczącego odpowiedzialności za całość doznanych krzywd i poniesionych szkód – wytoczyć powództwo przed sądami każdego państwa członkowskiego, na którego terytorium treść umieszczona w sieci jest lub była dostępna. Sądy te są właściwe do rozpoznania jedynie krzywdy lub szkody spowodowanych na terytorium państwa członkowskiego siedziby sądu, przed którym takie powództwo zostało wytoczone.

48

Niemniej jednak, mając na uwadze wszechobecność informacji i treści opublikowanych w Internecie oraz fakt, iż co do zasady są one rozpowszechniane w skali ogólnoświatowej (zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in., C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 46), żądanie skorygowania pierwszych i usunięcia drugich stanowi jedność i jest niepodzielne, a w związku z tym – zgodnie z orzecznictwem zapoczątkowanym wyrokiem z dnia 7 marca 1995 r., Shevill i in. (C‑68/93, EU:C:1995:61, pkt 25, 26, 32), oraz wyrokiem z dnia 25 października 2011 r., eDate Advertising i in. (C‑509/09 i C‑161/10, EU:C:2011:685, pkt 42, 48) – może zostać podniesione wyłącznie przed sądem właściwym do rozpoznania całego żądania naprawienia krzywdy i szkody.

49

W świetle powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, iż art. 7 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że osoba, która podnosi naruszenie jej dóbr osobistych w następstwie opublikowania w Internecie nieprawdziwej informacji o niej oraz nieusunięcia skierowanych pod jej dresem komentarzy, nie może wytoczyć powództwa o skorygowanie nieprawdziwej informacji i usunięcie naruszających jej prawa komentarzy przed sądem każdego z państw członkowskich, na którego terytorium ta opublikowana w Internecie informacja była lub jest dostępna.

50

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (wielka izba) orzeka, co następuje: