19.10.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/3

1)

Czy regulacja tego rodzaju, jak rozpatrywany § 41a ust. 2 Wiener Besoldungsordnung 1994 stanowiący, że pracownikowi, który na własny wniosek rozwiązuje w określonej chwili stosunek pracy, zasadniczo nie przysługuje prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop w rozumieniu art. 7 dyrektywy 2003/88/WE (1) jest zgodna z art. 7 dyrektywy 2003/88?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej, czy przepis krajowy stanowiący, że pracownik, który na własny wniosek rozwiązuje w określonej chwili stosunek pracy, ma podjąć wszelkie kroki, by wykorzystać pozostały urlop wypoczynkowy do rozwiązania stosunku pracy, i że prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop w przypadku rozwiązania stosunku pracy na wniosek pracownika powstaje jedynie wówczas, jeżeli również w przypadku złożenia wniosku o urlop wypoczynkowy począwszy od dnia złożenia wniosku o rozwiązanie stosunku pracy pracownik nie byłby w stanie wykorzystać urlopu wypoczynkowego w rozmiarze stanowiącym podstawę wniosku o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop [jest zgodny z art. 7 dyrektywy 2003/88]?

2)

Czy należy przyjąć, że prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop istnieje jedynie wówczas, gdy pracownik, który wskutek niezdolności do pracy nie był w stanie wykorzystać urlopu bezpośrednio przed rozwiązaniem stosunku pracy a) poinformował pracodawcę bezzwłocznie (a zatem zasadniczo przed rozwiązaniem stosunku pracy) o swej niezdolności do pracy (np. wskutek choroby) i b) wykazał niezdolność do pracy (np. wskutek choroby) bez zbędnej zwłoki (a zatem zasadniczo przed rozwiązaniem stosunku pracy) (np. poprzez zwolnienie lekarskie)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej, czy przepis krajowy stanowiący, że prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop istnieje jedynie wówczas, gdy pracownik, który wskutek niezdolności do pracy nie był w stanie wykorzystać urlopu bezpośrednio przed rozwiązaniem stosunku pracy a) poinformował pracodawcę bezzwłocznie (a zatem zasadniczo przed rozwiązaniem stosunku pracy) o swej niezdolności do pracy (np. wskutek choroby) i b) wykazał niezdolność do pracy (np. wskutek choroby) bez zbędnej zwłoki (a zatem zasadniczo przed rozwiązaniem stosunku pracy) (np. poprzez zwolnienie lekarskie) jest zgodny z art. 7 dyrektywy 2003/88?

3)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. wyroki: z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie C-342/01 Gomez, pkt. 31; z dnia 24 stycznia 2012 r. w sprawie C-282/10 Dominguez, pkt 47–50; z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie C-337/10 Neidei, pkt 37) państwa członkowskie mają prawo udzielić pracownikowi w drodze ustawy prawo do urlopu lub prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wykraczające poza prawo minimalne zagwarantowane w § 7 dyrektywy 2003/88. Również w tym przypadku prawa zagwarantowane na mocy art. 7 dyrektywy 2003/88 mają bezpośrednie zastosowanie (por. wyroki: z dnia 24 stycznia 2012 r. w sprawie C-282/10 Dominguez, pkt 34-36; z dnia 12 czerwca 2014 r. w sprawie C-118/13 Boilacke, pkt 28).

Czy mając na uwadze te wykładnię art. 7 dyrektywy 2003/88 okoliczność, że ustawodawca krajowy udzielił określonemu kręgowi osób prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop w sposób wyraźny przewyższające wymogi owego przepisu dyrektywy skutkuje tym, że w związku z bezpośrednim zastosowaniem art. 7 dyrektywy 2003/88 osobom, którym niezgodnie z dyrektywą nie udzielono w ustawie krajowej prawa do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, przysługuje prawo do tego ekwiwalentu w wymiarze w sposób wyraźny przewyższającym wymogi owego przepisu dyrektywy, udzielonym w regulacji krajowej jedynie osobom uprzywilejowanym na mocy tego przepisu?