Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-569/12, Central Bank of Iran/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 3 czerwca 2015 r. przez Central Bank of Iran

(Sprawa C-266/15 P)

(2015/C 294/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Central Bank of Iran (przedstawiciele: M. Lester i Z. Al-Rikabi, barristers)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Central Bank of Iran wnosi odwołanie od wyroku Sądu z marca 2015 r. w sprawie T-563/12, oddalającego jego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. (2) w zakresie, w jakim te akty go dotyczą. Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy – Sąd popełnił błąd, stwierdzając, że Rada prawidłowo uznała, iż wnoszący odwołanie spełnia określone w zaskarżonych aktach kryteria umieszczenia w wykazie.

Sąd pomylił się, utożsamiając usługi, które wnoszący odwołanie świadczy na podstawie irańskiej ustawy – prawo walutowe i bankowe z „udzielaniem wsparcia finansowego” rządowi Iranu w rozumieniu stosownego kryterium umieszczenia w wykazie. Usługi świadczone przez wnoszącego odwołanie w charakterze banku centralnego, takie jak prowadzenie rachunków i zatwierdzanie transakcji, nie są „udzielaniem wsparcia”, które pod względem jakościowym i ilościowym byłoby na tyle istotne, że umożliwiałoby rządowi Iranu realizację jego programu jądrowego. W rzeczywistości przy prawidłowym i proporcjonalnym spojrzeniu na te usługi, trudno uznać, że stanowią one jakiekolwiek wsparcie finansowe.

Zarzut 2 – Sąd popełnił błąd, uznając, że Rada dochowała obowiązku uzasadniania określonego w art. 296 TFUE

Wbrew wyrokowi Sądu przepisy irańskiej ustawy – prawo walutowe i bankowe, które wyznaczają zadania i kompetencje wnoszącego odwołanie jako Centralnego Banku Iranu, nie sprawiają, że wiadomo co Rada rozumie przez „udzielanie wsparcia finansowego”, na które powołała się uzasadnieniu. Sąd pomylił się, stwierdzając, że Rada nie musiała przedstawiać konkretnych i szczegółowych powodów, które wyjaśniałyby na jakiej podstawie uznała, że wnoszący odwołanie udzielał rządowi Iranu takiego wsparcia.

Zarzut 3 – Sąd popełnił błąd, uznając, że prawo obrony wnoszącego odwołanie było przestrzegane

Sąd pomylił się także, uznając, że prawo obrony wnoszącego odwołanie było przestrzegane. Przed podjęciem decyzji o ponownym umieszczeniu nazwy wnoszącego odwołanie w wykazie Rada nie przedstawiła żadnych dowodów. Sąd pomylił się, pozwalając Radzie na uzupełnienie jej uzasadnienia poprzez powołanie przepisów irańskiej ustawy – prawo walutowe i bankowe, które wbrew wyrokowi Sądu, w sposób dorozumiany nie wynikają z tego uzasadnienia. Wnoszący odwołanie nie wiedział, że toczy się przeciwko niemu postępowanie i nie miał możliwości przygotowania prawidłowej obrony.

Zarzut 4 – Sąd popełnił błąd, oddalając zarzut wnoszącego odwołanie, że Rada w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny naruszyła jego prawa podstawowe, w tym prawo własności oraz prawo do ochrony dobrego imienia

Sąd powinien był stwierdzić, że decyzja o umieszczeniu nazwy wnoszącego odwołanie w wykazie jest nieproporcjonalna, gdyż poważnie utrudniła sytuację wnoszącego odwołanie i Irańczyków, w żaden sposób nie wypłynęła na źródła dochodów rządu Iranu oraz nie przyczyni się do osiągnięcia celu w postaci zmuszenia rządu Iranu do zaprzestania rozwoju jego programu jądrowego.

(1)  Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 16).