Odwołanie od postanowienia Sądu (druga izba) wydanego w dniu 9 stycznia 2015 r. w sprawie T-482/12, Internationaler Hilfsfonds/Komisja, wniesione w dniu 3 marca 2015 r. przez Internationaler Hilfsfonds e.V.

(Sprawa C-103/15 P)

(2015/C 302/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Internationaler Hilfsfonds e.V. (przedstawiciel: H.-H. Heyland, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie złożone w trybie art. 56 Statutu Trybunału skierowane jest przeciwko postanowieniu Sądu z dnia 9 stycznia 2015 r. w sprawie T-482/12. Sąd mocą tego postanowienia odrzucił jako niedopuszczalną skargę wniesioną przez Internationaler Hilfsfonds e.V. na decyzję Komisji Europejskiej w związku z niepełnym przedstawieniem dokumentów i zarzutów skargi. Niemniej jednak Komisja, zgodnie z wymogami ustanowionymi w wyroku Sądu z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie T-300/10, niezależnie od kilku wyjątków, była zobowiązana do wydania skarżącemu wszystkich dokumentów znajdujących się w aktach dotyczących umowy LIEN 97-2011. Te wymogi nie zostały przez nią spełnione: zamiast tego Komisja opatrzyła liczne dokumenty pustymi miejscami i utajniła niektóre fragmenty a kilku dokumentów w ogóle nie przedstawiła. Internationaler Hilfsfonds e.V. w skardze z dnia 27 października 2012 r. przedstawiło w pełnym zakresie swoje zarzuty, przedkładając i powołując się na swoje pismo z dnia 27 lipca 2012 r. skierowane do Komisji, w drodze którego wezwało ono Komisję do podjęcia niezbędnych w konsekwencji środków zgodnie z art. 266 TFUE w zw. z art. 254 ust. 6 TFUE. Wnoszący odwołanie przedstawił również Sądowi wynikłą stąd wymianę pism i dodatkowo załączył je do skargi.

Sąd stwierdził w swoim orzeczeniu zaskarżonym w drodze odwołania, że skarga nie odpowiadała wymogom formalnym z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania i że zarzuty nie zostały dostatecznie przedstawione. Wnoszący odwołanie temu zaprzecza, ponieważ przedstawił on nie tylko w zwięzłej formie, lecz także wyczerpująco kontekst skargi, zarzuty i wszystkie informacje, które bez większych problemów pozwoliłyby Sądowi na zbadanie przedmiotu sporu. W szczególności podważa ono, że Sąd stwierdził również niedopuszczalność wniosku posiłkowego skarżącego w przedmiocie jedynie częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 28 sierpnia 2012 r. (w drodze której przekazała ona niekompletne dokumenty) – mimo uznania w tym względzie tego zarzutu.

Wnoszący odwołanie stawia dalej zarzut, że Sąd określa pisma złożone przez niego w formie załącznika jako zbiorcze odniesienie się i nie uznał ich, mimo że przyczyniały si e one do sprecyzowania podstaw i pism przytoczonych w skardze i w ten sposób stanowiły integralną część skargi. Wnoszący odwołanie zwraca się także przeciwko stanowisku Sądu, zgodnie z którym przedłożona odpowiedź skarżącego jest nieskuteczna – mimo że dostarczył ją zgodnie z regulaminem jako uzupełnienie skargi wraz z uściśleniem swoich argumentów oraz wraz z przedłożeniem wszystkich kwestionowanych dokumentów. Zarzuca on, że zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z prawem ponieważ opiera się na ciężkich naruszeniach prawa i że w ten sposób Sąd pobawił skarżącego prawa do skutecznego środka zaskarżenia.