Sprawa C‑88/14

Komisja Europejska

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

i

Radzie Unii Europejskiej

„Skarga o stwierdzenie nieważności — Rozporządzenie (UE) nr 1289/2013 — Artykuł 1 pkt 1 i 4 — Rozporządzenie (WE) nr 539/2001 — Artykuł 1 ust. 4 lit. f) — Artykuł 290 TFUE — Zawieszenie zwolnienia z obowiązku wizowego — Umieszczenie przypisu — Zmiana aktu ustawodawczego”

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2015 r.

1. Postępowanie sądowe – Podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania – Rozszerzenie przedstawionego wcześniej zarzutu – Dopuszczalność

   (regulamin postępowania przed Trybunałem, art. 127 § 1)

2. Instytucje Unii Europejskiej – Wykonywanie uprawnień – Upoważnienie przyznane Komisji w celu przyjmowania aktów delegowanych i aktów wykonawczych – Uprawnienia dyskrecjonalne prawodawcy Unii – Granice – Warunki przewidziane w art. 290 TFUE i 291 TFUE

   (art. 290 TFUE, 291 TFUE)

3. Instytucje Unii Europejskiej – Wykonywanie uprawnień – Upoważnienie przyznane Komisji w celu przyjmowania aktów delegowanych – Zmiana aktu ustawodawczego – Zakres – Rozporządzenie nr 539/2001 – Ponowne wprowadzenie obowiązku wizowego wobec obywateli państwa trzeciego wcześniej niepodlegających temu obowiązkowi – Umieszczenie przypisu w załączniku do rozporządzenia informującego, że zwolnienie z obowiązku wizowego jest zawieszone – Włączenie

   [art. 290 ust. 1 TFUE, art. 291 ust. 2 TFUE; rozporządzenie Rady nr 539/2001, art. 1 ust. 2, ust. 4 lit. f), załączniki I, II]

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 13)

2.  Prawodawca Unii dysponuje swobodnym uznaniem, gdy postanawia powierzyć Komisji uprawnienie delegowane na podstawie art. 290 ust. 1 TFUE lub uprawnienie wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE. Jednakże takie swobodne uznanie musi być realizowane z poszanowaniem warunków przewidzianych w art. 290 TFUE i 291 TFUE.

   Co się tyczy przyznania uprawnienia delegowanego, z art. 290 ust. 1 TFUE wynika, że celem powierzenia uprawnienia delegowanego jest przyjęcie przepisów, które wpisują się w ramy prawne określone w podstawowym akcie ustawodawczym.

   Natomiast w ramach wykonywania powierzonego jej uprawnienia wykonawczego dana instytucja powinna określić treść aktu ustawodawczego, aby zapewnić jego wprowadzenie w życie w warunkach jednolitych we wszystkich państwach członkowskich. W odróżnieniu od uprawnień przyznanych Komisji w ramach wykonania uprawnienia delegowanego, korzystając z uprawnień wykonawczych, nie może ona zmieniać ani uzupełniać aktu ustawodawczego, nawet w odniesieniu do jego elementów innych niż zasadnicze.

   Ani istnienie, ani zakres swobodnego uznania przyznanego Komisji przez akt ustawodawczy nie są istotne w celu określenia, czy przyjmowany akt objęty jest zakresem art. 290 TFUE lub 291 TFUE. Z treści art. 290 ust. 1 TFUE wynika bowiem, że zgodność z prawem decyzji prawodawcy Unii o przyznaniu uprawnienia delegowanego Komisji zależy wyłącznie od kwestii, czy akty, jakie instytucja ta ma przyjąć w oparciu o takie przyznanie, mają ogólny zasięg i czy uzupełniają one lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego.

   (por. pkt 28–32)

3.  Prawodawca Unii przyznał Komisji uprawnienie do zmiany, w rozumieniu art. 290 ust. 1 TFUE, załącznika II do rozporządzenia nr 539/2001 wymieniającego państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu. Zmiana ta może być dokonana przez Komisję jedynie w ramach uprawnienia delegowanego w rozumieniu art. 290 ust. 1 TFUE, nie zaś uprawnienia wykonawczego w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE.

   W istocie akt przyjęty na podstawie art. 1 ust. 4 lit. f) rozporządzenia nr 539/2001, zmienionego rozporządzeniem nr 1289/2013, powoduje ponowne wprowadzenie na okres 12 lub 18 miesięcy obowiązku wizowego wobec wszystkich obywateli państwa trzeciego znajdującego się w wykazie załącznika II do tego rozporządzenia w związku z pobytem, który zgodnie z art. 1 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia nie podlega takiemu obowiązkowi. W odniesieniu do ogółu tych obywateli akt przyjęty na podstawie art. 1 ust. 4 lit. f) tegoż rozporządzenia prowadzi zatem do zmiany, choćby czasowo, normatywnej treści danego aktu ustawodawczego. Skutki aktu przyjętego na podstawie tego przepisu są bowiem, z wyjątkiem ich czasowego charakteru, w każdym względzie identyczne jak skutki wynikające z formalnego przeniesienia odniesienia do danego państwa członkowskiego z załącznika II do wspomnianego rozporządzenia do załącznika I do tegoż rozporządzania. Umieszczenie w załączniku II do wskazanego rozporządzenia przypisu obok nazwy danego państwa trzeciego, przewidziane w tymże przepisie, świadczy o woli włączenia przez prawodawcę Unii aktu przyjętego na podstawie tego przepisu do samego tekstu rozporządzenia nr 539/2001.

   (por. pkt 31, 37, 42–44, 46)