1

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 marca 2013 r. skarżąca, European Platform Against Windfarms (EPAW), wniosła niniejszą skargę.

2

Pismami z dni 4 kwietnia, 25 kwietnia i 14 maja 2013 r. Sąd zażądał od skarżącej – na podstawie art. 44 § 6 regulaminu postępowania przed Sądem, celem poprawienia lub uzupełnienia skargi – po pierwsze dokumentów pozwalających na ustalenie zgodnie z art. 44 § 5 lit. a) regulaminu postępowania bytu prawnego skarżącej jako osoby prawnej mającej siedzibę pod adresem wskazanym w skardze, a po drugie dowodu, iż pełnomocnictwo udzielone adwokatowi przez skarżącą zostało udzielone przez osobę do tego uprawnioną, zgodnie z art. 44 § 5 lit. b) regulaminu postępowania.

3

Skarżąca odpowiedziała na pisma z dni 4 kwietnia i 14 maja 2013 r. w wyznaczonych terminach pismami złożonymi w sekretariacie Sądu odpowiednio w dniach 19 kwietnia i 30 maja 2013 r.

4

W dniu 26 czerwca 2013 r. Komisja Europejska wniosła do Sądu o zawieszenie niniejszego postępowania na podstawie art. 77 lit. d) regulaminu postępowania w oczekiwaniu na orzeczenia Trybunału kończące postępowanie w sprawach: C‑401/12 P Rada przeciwko Vereniging Milieudefensie i Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht; C‑402/12 P Parlament przeciwko Vereniging Milieudefensie i Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht; C‑403/12 P Komisja przeciwko Vereniging Milieudefensie i Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht; C‑404/12 P Rada przeciwko Stichting Natuur en Milieu i Pesticide Action Network Europe oraz C‑405/12 P Komisja przeciwko Stichting Natuur en Milieu i Pesticide Action Network Europe. Skarżąca nie przedstawiła uwag w przedmiocie tego wniosku w wyznaczonym terminie. Decyzją prezesa drugiej izby Sądu z dnia 30 września 2013 r. wniosek ten został oddalony.

5

Skarżąca wnosi do Sądu o:

6

Komisja wnosi do Sądu o:

7

Zgodnie z art. 111 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna albo oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.

8

W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że po zapoznaniu się z aktami sprawy ma wystarczającą wiedzę, w związku z czym postanawia orzec bez dalszych czynności procesowych.

9

Dopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez podmiot na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE zależy przede wszystkim od tego, czy ów podmiot jest osobą prawną.

10

Zgodnie z art. 44 § 5 regulaminu postępowania, jeżeli skarżącą jest osoba prawna prawa prywatnego, do skargi dołącza się statut lub aktualny wyciąg z rejestru przedsiębiorstw albo aktualny wyciąg z rejestru stowarzyszeń, albo inny dowód posiadania osobowości prawnej, jak również dowód, iż pełnomocnictwo udzielone adwokatowi lub radcy prawnemu zostało udzielone przez osobę do tego uprawnioną.

11

Bez konieczności zajęcia stanowiska w przedmiocie prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego adwokatowi skarżącej w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że skarga złożona w sekretariacie Sądu w dniu 18 marca 2013 r. nie jest zgodna z art. 44 § 5 lit. a) regulaminu postępowania, ponieważ skarżąca nie dołączyła do skargi ani swojego statutu, ani aktualnego wyciągu z rejestru stowarzyszeń, ani żadnego innego dowodu posiadania osobowości prawnej.

12

Ponadto pomimo skierowanych przez Sąd do skarżącej żądań poprawienia lub uzupełnienia skargi (zob. pkt 2 powyżej) skarżąca nie przedstawiła żadnego dokumentu na dowód posiadania przez nią osobowości prawnej. Skarżąca poprzestała na przedstawieniu dwóch grup argumentów, które jej zdaniem pozwalają wykazać, że posiada ona osobowość prawną. Tymczasem owe argumenty nie zasługują na uwzględnienie.

13

Po pierwsze, skarżąca przyznaje, że nie jest zarejestrowana w żadnym z państw członkowskich Unii Europejskiej i uważa, że skoro ma główną siedzibę w Irlandii, powinna być uznana za podmiot posiadający osobowość prawną na gruncie prawa irlandzkiego, gdyż prawo to nie przewiduje obowiązku rejestracji przez władze krajowe. Skarżąca nawiązuje w tym względzie do przepisów art. 37 ust. 4 lit. c)–e) Planning and Development Act 2000 (ustawy z 2000 r. o zagospodarowaniu terenu i rozwoju przestrzennym), zmienionej przez Planning and Development (Strategic Infrastructure) Act 2006 [ustawę z 2006 r. o zagospodarowaniu terenu i rozwoju przestrzennym (infrastruktura strategiczna)] (zwanej dalej „ustawą z 2000 r. o zagospodarowaniu terenu i rozwoju przestrzennym, ze zmianami”). Skarżąca dodaje ponadto, że pomimo adresu wskazanego w skardze jej faktyczna siedziba znajduje się w Irlandii. Wskazanie w skardze adresu we Francji jest błędne, gdyż ów adres odpowiada adresowi prezesa skarżącej oraz zarejestrowanej we Francji organizacji pozarządowej, która jest jednym z jej członków.

14

Należy zaznaczyć w tym względzie, że zgodnie z art. 37 ust. 4 lit. c) ustawy z 2000 r. o zagospodarowaniu terenu i rozwoju przestrzennym, ze zmianami prywatny podmiot lub organizacja, które spełniają przesłanki określone w art. 37 ust. 4 lit. d), mogą wnieść do Bord Pleanála, który jest organem o charakterze quasi-sądowym, skargę na decyzje wydane po złożeniu wniosku w sprawie rozwoju przestrzennego (application for development). Z art. 37 ust. 4 lit. d) omawianej ustawy wynika w tym względzie, że wspomniany podmiot lub organizacja winny spełnić przesłanki dotyczące w szczególności realizacji celów związanych z promowaniem ochrony środowiska w okresie dwunastu miesięcy przed wniesieniem skargi do Bord Pleanála, jak również – stosownie do okoliczności – przesłanki dodatkowe dotyczące w szczególności faktu posiadania szczególnej osobowości prawnej i podlegania statutowi lub przepisom, które to przesłanki określa irlandzki minister ds. środowiska, dziedzictwa i administracji lokalnej zgodnie z art. 37 ust. 4 lit. e) ustawy z 2000 r. o zagospodarowaniu terenu i rozwoju przestrzennym, ze zmianami.

15

Należy również dodać, że – jak wynika to z akt sprawy – w dniu 26 października 2010 r. irlandzki minister ds. środowiska, dziedzictwa i administracji lokalnej nie określił na podstawie art. 37 ust. 4 lit. e) ustawy z 2000 r. o zagospodarowaniu terenu i rozwoju przestrzennym, ze zmianami żadnej dodatkowej przesłanki. W tym dniu nie istniał zresztą żaden projekt przewidujący ustalenie takich dodatkowych przesłanek.

16

Tak więc w zakresie, w jakim przepisy te są objęte prawodawstwem sektorowym dotyczącym zagospodarowania terenu i rozwoju przestrzennego, w dziedzinie objętej przez nie ograniczają się one do przyznania omawianym podmiotom ograniczonej i szczególnej legitymacji procesowej do wniesienia skargi do jednego tylko organu, mianowicie do Bord Pleanála.

17

Tymczasem ograniczona legitymacja procesowa – taka jak ta, na którą powołuje się skarżąca – do wniesienia skargi do organu, którego charakter sądowy nie został w pełni udowodniony, jest niewystarczająca, by wykazać, że skarżąca posiada na gruncie prawa irlandzkiego osobowość prawną prawa powszechnego pozwalającą jej – w braku dowodu z dokumentów na fakt posiadania osobowości prawnej – na wniesienie do sądu Unii skargi opartej na art. 263 akapit czwarty TFUE.

18

W tych okolicznościach należy uznać, że – nawet przy założeniu, iż siedziba skarżącej znajduje się w Irlandii, a wskazanie w skardze adresu we Francji stanowi zwykły błąd – odesłanie do samych postanowień irlandzkiej ustawy wskazanych w pkt 13–15 powyżej w braku innego dowodu na okoliczność, że skarżąca posiada osobowość prawną, jest niewystarczające, by stanowić – zgodnie z art. 44 § 5 lit. a) regulaminu postępowania – dowód posiadania przez nią osobowości prawnej.

19

Tym dowodem nie jest też fakt wpisania skarżącej do unijnego Rejestru służącego przejrzystości. Zakładając nawet, że ów wpis świadczy o tym, że skarżąca jest – jak sama utrzymuje – istniejącą organizacją z siedzibą w Irlandii, wpis do rzeczonego rejestru nie jest uzależniony od posiadania osobowości prawnej przez dany podmiot, jak wynika to w szczególności z ust. 14 Porozumienia z dnia 23 czerwca 2011 r. między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie utworzenia „Rejestru służącego przejrzystości” dotyczącego organizacji i samozatrudnionych osób, zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki Unii Europejskiej (Dz.U. 2011, L 191, s. 29). Zgodnie bowiem ze wspomnianym ust. 14 „[o]czekuje się rejestracji ze strony sieci, platform i innych rodzajów kolektywnej działalności niemających statusu prawnego lub osobowości prawnej, lecz stanowiących faktycznie źródło zorganizowanego wpływu i zaangażowanych w działalność wchodzącą w zakres rejestru”.

20

Po drugie, skarżąca twierdzi, że – jak przyznała Komisja w decyzji z dnia 21 stycznia 2013 r., o której mowa w pkt 5 powyżej – spełnia ona kryteria określone w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. L 264, s. 13). Skarżąca uważa na tej podstawie, że jest uprawniona do złożenia wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej zgodnie z art. 10 wspomnianego rozporządzenia, w związku z czym może wnieść do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w tym względzie przez Komisję.

21

Taka argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie.

22

Z jednej bowiem strony zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1367/2006 każda organizacja pozarządowa, która spełnia kryteria określone w art. 11 tego rozporządzenia, jest uprawniona do złożenia wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej do instytucji Unii, która przyjęła akt administracyjny zgodnie z prawem ochrony środowiska. Artykuł 11 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia określa w tym względzie cztery kryteria. W świetle pierwszego kryterium wskazanego w art. 11 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1367/2006 wspomniana organizacja winna być niezależną osobą prawną o charakterze niezarobkowym zgodnie z prawem krajowym lub praktyką danego państwa członkowskiego. Tymczasem, jak zostało już stwierdzone, skarżąca nie wykazała, że jej osobowość prawna była uznana na gruncie prawa lub praktyki państwa członkowskiego.

23

Z drugiej strony prawdą jest, że z orzecznictwa wynika, iż w systemie sądowniczym Unii skarżąca jest osobą prawną, jeśli najpóźniej w chwili upływu terminu do wniesienia skargi nabyła osobowość prawną na gruncie prawa regulującego jej ustanowienie (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 27 listopada 1984 r. w sprawie 50/84 Bensider i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 3991, pkt 7, 8) lub jeśli była traktowana przez instytucje Unii jako niezależny podmiot prawny (wyroki Sądu: z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie T-161/94 Sinochem Heilongjiang przeciwko Radzie, Rec. s. II-695, pkt 31; z dnia 25 września 1997 r. w sprawie T-170/94 Shanghai Bicycle przeciwko Radzie, Rec. s. II-1383, pkt 26; jeśli chodzi o zrzeszenia zawodowe urzędników, zob. wyroki Trybunału z dnia 8 października 1974 r.: w sprawie 175/73 Union syndicale - Service public européen i in. przeciwko Radzie, Rec. s. 917, pkt 11–13; w sprawie 18/74 Syndicat général du personnel des organismes européens przeciwko Komisji, Rec. s. 933, pkt 7–9).

24

Jednak w zakresie, w jakim skarżąca powołuje się na orzecznictwo przytoczone w pkt 23 powyżej w ramach argumentacji omówionej w pkt 20 powyżej, należy zaznaczyć, że w celu dokonania oceny, czy skarżący został potraktowany przez instytucję jako niezależny podmiot prawny, Trybunał uwzględnił w wymienionych w pkt 23 wyrokach w sprawie Union syndicale – Service public européen i in. przeciwko Radzie oraz w sprawie Syndicat général du personnel des organismes européens przeciwko Komisji trzy elementy, mianowicie, po pierwsze reprezentatywność wspomnianego podmiotu, po drugie jego autonomię niezbędną do występowania w charakterze podmiotu ponoszącego odpowiedzialność w stosunkach prawnych i zapewnioną przez jego wewnętrzną strukturę zgodnie z jego statutem, a po trzecie fakt, iż instytucja Unii uznała wspomniany podmiot za partnera dialogu (ww. w pkt 23 wyroki: w sprawie Union syndicale – Service public européen i in. przeciwko Radzie, pkt 10–13; w sprawie Syndicat général du personnel des organismes européens przeciwko Komisji, pkt 6–9).

25

Tymczasem w niniejszej sprawie – bez konieczności zajęcia stanowiska w przedmiocie reprezentatywności skarżącej – należy zaznaczyć, że pomimo skierowanych przez Sąd do skarżącej trzech żądań poprawienia lub uzupełnienia skargi skarżąca nie przekazała swojego statutu ani innego dokumentu dotyczącego jej ustanowienia i sposobu wewnętrznego funkcjonowania, w związku z czym akta sprawy nie zawierają żadnego dowodu pozwalającego wykazać, że skarżąca dysponuje autonomią niezbędną do występowania w charakterze podmiotu ponoszącego odpowiedzialność w stosunkach prawnych.

26

Prawdą jest, że w zaskarżonej decyzji Komisja uznała, iż skarżąca spełniała kryteria określone w art. 11 rozporządzenia nr 1367/2006. Jeśli chodzi w szczególności o pierwsze kryterium omówione w pkt 22 powyżej, Komisja stwierdziła na podstawie informacji przekazanych przez skarżącą w jej wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej złożonym w oparciu o art. 10 rzeczonego rozporządzenia, jak również na podstawie pisma wysłanego później Komisji przez skarżącą, że skarżąca była osobą prawną o charakterze niezarobkowym zarejestrowaną we Francji. Jednakże potraktowanie skarżącej w ten sposób było następstwem tego, że sama skarżąca przekazała błędne informacje co do swojego adresu (zob. pkt 13 powyżej). Dlatego też fakt, iż Komisja potraktowała skarżącą w zaskarżonej decyzji na podstawie wspomnianych informacji jako niezależny podmiot prawny, nie pozwala na wykazanie, że jest ona osobą prawną.

27

Z całości powyższych rozważań wynika, że skarga powinna zostać odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna w świetle art. 44 § 5 lit. a) regulaminu postępowania.

28

Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

postanawia, co następuje:

Sporządzono w Luksemburgu w dniu 21 stycznia 2014 r.