Sprawy połączone C‑119/13 i C‑120/13

eco cosmetics GmbH & Co. KG

i

Raiffeisenbank St. Georgen reg. Gen. mbH

przeciwko

Virginii Laetitii Barbarze Dupuy

i

Tetyanie Bonchyk

(wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożone przez Amtsgericht Wedding)

„Odesłanie prejudycjalne — Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 — Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty — Brak doręczenia lub skutecznego doręczenia — Skutki — Europejski nakaz zapłaty, którego wykonalność została stwierdzona — Sprzeciw — Ponowne badanie w wyjątkowych przypadkach — Terminy”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 4 września 2014 r.

1. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Ustalenie istotnych przepisów prawa Unii – Przeformułowanie pytań

   (art. 267 TFUE)

2. Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty – Rozporządzenie nr 1896/2006 – Brak doręczenia lub skutecznego doręczenia – Naruszenie prawa do obrony przysługującego pozwanemu – Nieważność procedur ponownego badania i stwierdzenia wykonalności, wszczętych w wyniku takiego uchybienia

   (rozporządzenie nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 13–20)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (por. pkt 32, 33)

2.  Rozporządzenie nr 1896/2006 ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty należy interpretować w ten sposób, że procedury, o których mowa w art. 16–20 tego rozporządzenia, nie mają zastosowania w przypadku, gdy okazuje się, że europejski nakaz zapłaty nie został doręczony w sposób zgodny z minimalnymi standardami określonymi w art. 13–15 wspomnianego rozporządzenia. W sytuacji gdy uchybienie takie zostanie ujawnione dopiero po stwierdzeniu wykonalności europejskiego nakazu zapłaty, pozwany powinien mieć możliwość powołania się na to uchybienie; jeżeli uchybienie to zostanie należycie dowiedzione, powinno ono skutkować nieważnością tego stwierdzenia wykonalności.

   W istocie po pierwsze, ponieważ europejski nakaz zapłaty nie zostaje doręczony w sposób zgodny z owymi minimalnymi standardami, pozwany nie otrzymuje formularza F, za pomocą którego może wnieść sprzeciw od tego nakazu zapłaty, i który jest mu doręczany pozwanemu wraz z formularzem E zawierającym nakaz, pozwany zatem nie zostaje prawidłowo poinformowany o istnieniu i podstawie prawnej wydanego przeciwko niemu europejskiego nakazu zapłaty. W takim przypadku niekoniecznie pozwany niekoniecznie posiada wszystkie potrzebne informacje pozwalające mu zdecydować, czy powinien wnieść sprzeciw od tego nakazu, czy też nie. Sytuacja taka nie daje się pogodzić z zachowaniem prawa do obrony przysługującego pozwanemu.

   Po drugie, w razie braku takiego doręczenia termin do wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1896/2006, nie rozpoczyna swojego biegu, w czego rezultacie zostaje podważona ważność procedur, które są zależne od upływu tego terminu, takich jak stwierdzenie wykonalności, o którym mowa w art. 18 wspomnianego rozporządzenia, lub wniosek o ponowne zbadanie, o którym mowa w jego art. 20 – mimo że procedury te zostały już uruchomione. Co się tyczy w szczególności procedury ponownego badania jest ona stosowana w wyjątkowych przypadkach określonych w art. 20 owego rozporządzenia, a brak doręczenia do owych wyjątkowych sytuacji nie należy.

   Ponieważ wreszcie rozporządzenie nr 1896/2006 milczy na temat ewentualnych środków zaskarżenia przysługujących pozwanemu w sytuacji, gdy dopiero po stwierdzeniu wykonalności europejskiego nakazu zapłaty okazuje się, że nakaz ten nie został doręczony w sposób zgodny z owymi minimalnymi standardami, owe kwestie proceduralne na mocy art. 26 rozporządzenia nr 1896/2006 podlegają prawu krajowemu.

   (por. pkt 40–49; sentencja)