Sprawa C‑137/12
Komisja Europejska
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
„Skarga o stwierdzenie nieważności — Decyzja Rady 2011/853/UE — Europejska konwencja o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym — Dyrektywa 98/84/WE — Podstawa prawna — Artykuł 207 TFUE — Wspólna polityka handlowa — Artykuł 114 TFUE — Rynek wewnętrzny”
Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 22 października 2013 r.
Akty instytucji – Wybór podstawy prawnej – Kryteria – Akt Unii realizujący dwa cele lub zawierający dwa elementy – Odwołanie się do głównego bądź przeważającego celu lub elementu – Decyzja 2011/853 w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym – Cel w szczególny sposób związany ze wspólną polityką handlową – Cel pomocniczy dotyczący poprawy warunków funkcjonowania rynku wewnętrznego – Przyjęcie jedynie na podstawie art. 207 ust. 4 TFUE, w związku z art. 218 ust. 5 TFUE
(art. 114 TFUE, art. 207 ust. 4 TFUE, art. 218 ust. 5 TFUE; dyrektywa 98/84 Parlamentu Europejskiego i Rady; decyzja Rady 2011/853)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Ograniczenie przez Trybunał – Utrzymanie w mocy skutków zaskarżonego aktu do czasu wydania nowego w rozsądnym terminie – Uzasadnienie oparte na pewności prawa
(art. 264 akapit drugi TFUE)
W systemie kompetencji Unii wybór podstawy prawnej aktu Unii musi opierać się na obiektywnych czynnikach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej, a do których należą w szczególności cel i treść tego aktu. Jeżeli analiza danego aktu wykaże, że wyznaczono mu dwa cele lub ma on dwa elementy składowe i jeden z tych celów lub elementów składowych można zidentyfikować jako główny lub dominujący, podczas gdy drugi jest jedynie pomocniczy, wówczas ten akt prawny należy wydać na jednej podstawie prawnej, tj. na tej podstawie, która wymagana jest z racji głównego lub dominującego celu lub elementu składowego.
W tym względzie decyzja 2011/853 w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym zmierza głównie do osiągnięcia celu w szczególny sposób związanego ze wspólną polityką handlową, co wymaga dla celów przyjęcia owej decyzji użycia podstawy prawnej ustanowionej w art. 207 ust. 4 TFUE w związku z art. 218 ust. 5 TFUE. Oznacza to ponadto, że podpisanie konwencji w imieniu Unii na podstawie art. 3 ust. 1 lit. e) TFUE podlega wyłącznej kompetencji Unii. Poprawa warunków funkcjonowania rynku wewnętrznego stanowi natomiast jedynie cel pomocniczy wskazanej decyzji, który nie uzasadnia oparcia jej na art. 114 TFUE.
W istocie unijny akt prawny wchodzi w zakres wspólnej polityki handlowej, gdy dotyczy konkretnie wymiany międzynarodowej, to znaczy jego głównym zadaniem jest wspieranie, ułatwianie lub regulowanie wymiany handlowej, oraz gdy wywiera on na nią bezpośredni wpływ. Z tego wynika, że jedynie te akty Unii, które mają konkretny związek z międzynarodową wymianą handlową, mogą należeć do dziedziny wspólnej polityki handlowej. W tym względzie, podczas gdy dyrektywa 98/84 w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie ma na celu zapewnienie odpowiedniej ochrony prawnej omawianych usług na szczeblu Unii, aby wspierać wymianę handlową w tej dziedzinie w ramach rynku wewnętrznego, decyzja 2011/853, poprzez udzielenie zgody na podpisanie konwencji w imieniu Unii, ma na celu ustanowienie podobnej ochrony na terytorium państw europejskich, które nie są członkami Unii, aby wspierać w nich świadczenie owych usług przez usługodawców unijnych. Wskazany cel, który w świetle motywów zaskarżonej decyzji w związku z konwencją jest głównym celem owej decyzji, wykazuje zatem szczególny związek z międzynarodową wymianą handlową w zakresie owych usług, co może uzasadnić przyporządkowanie owej decyzji do wspólnej polityki handlowej.
(por. pkt 52, 53, 57, 58, 64, 65, 76)
Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 78–81)
Sprawa C‑137/12
Komisja Europejska
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
„Skarga o stwierdzenie nieważności — Decyzja Rady 2011/853/UE — Europejska konwencja o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym — Dyrektywa 98/84/WE — Podstawa prawna — Artykuł 207 TFUE — Wspólna polityka handlowa — Artykuł 114 TFUE — Rynek wewnętrzny”
Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 22 października 2013 r.
Akty instytucji — Wybór podstawy prawnej — Kryteria — Akt Unii realizujący dwa cele lub zawierający dwa elementy — Odwołanie się do głównego bądź przeważającego celu lub elementu — Decyzja 2011/853 w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym — Cel w szczególny sposób związany ze wspólną polityką handlową — Cel pomocniczy dotyczący poprawy warunków funkcjonowania rynku wewnętrznego — Przyjęcie jedynie na podstawie art. 207 ust. 4 TFUE, w związku z art. 218 ust. 5 TFUE
(art. 114 TFUE, art. 207 ust. 4 TFUE, art. 218 ust. 5 TFUE; dyrektywa 98/84 Parlamentu Europejskiego i Rady; decyzja Rady 2011/853)
Skarga o stwierdzenie nieważności — Wyrok stwierdzający nieważność — Skutki — Ograniczenie przez Trybunał — Utrzymanie w mocy skutków zaskarżonego aktu do czasu wydania nowego w rozsądnym terminie — Uzasadnienie oparte na pewności prawa
(art. 264 akapit drugi TFUE)
W systemie kompetencji Unii wybór podstawy prawnej aktu Unii musi opierać się na obiektywnych czynnikach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej, a do których należą w szczególności cel i treść tego aktu. Jeżeli analiza danego aktu wykaże, że wyznaczono mu dwa cele lub ma on dwa elementy składowe i jeden z tych celów lub elementów składowych można zidentyfikować jako główny lub dominujący, podczas gdy drugi jest jedynie pomocniczy, wówczas ten akt prawny należy wydać na jednej podstawie prawnej, tj. na tej podstawie, która wymagana jest z racji głównego lub dominującego celu lub elementu składowego.
W tym względzie decyzja 2011/853 w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym zmierza głównie do osiągnięcia celu w szczególny sposób związanego ze wspólną polityką handlową, co wymaga dla celów przyjęcia owej decyzji użycia podstawy prawnej ustanowionej w art. 207 ust. 4 TFUE w związku z art. 218 ust. 5 TFUE. Oznacza to ponadto, że podpisanie konwencji w imieniu Unii na podstawie art. 3 ust. 1 lit. e) TFUE podlega wyłącznej kompetencji Unii. Poprawa warunków funkcjonowania rynku wewnętrznego stanowi natomiast jedynie cel pomocniczy wskazanej decyzji, który nie uzasadnia oparcia jej na art. 114 TFUE.
W istocie unijny akt prawny wchodzi w zakres wspólnej polityki handlowej, gdy dotyczy konkretnie wymiany międzynarodowej, to znaczy jego głównym zadaniem jest wspieranie, ułatwianie lub regulowanie wymiany handlowej, oraz gdy wywiera on na nią bezpośredni wpływ. Z tego wynika, że jedynie te akty Unii, które mają konkretny związek z międzynarodową wymianą handlową, mogą należeć do dziedziny wspólnej polityki handlowej. W tym względzie, podczas gdy dyrektywa 98/84 w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie ma na celu zapewnienie odpowiedniej ochrony prawnej omawianych usług na szczeblu Unii, aby wspierać wymianę handlową w tej dziedzinie w ramach rynku wewnętrznego, decyzja 2011/853, poprzez udzielenie zgody na podpisanie konwencji w imieniu Unii, ma na celu ustanowienie podobnej ochrony na terytorium państw europejskich, które nie są członkami Unii, aby wspierać w nich świadczenie owych usług przez usługodawców unijnych. Wskazany cel, który w świetle motywów zaskarżonej decyzji w związku z konwencją jest głównym celem owej decyzji, wykazuje zatem szczególny związek z międzynarodową wymianą handlową w zakresie owych usług, co może uzasadnić przyporządkowanie owej decyzji do wspólnej polityki handlowej.
(por. pkt 52, 53, 57, 58, 64, 65, 76)
Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 78–81)