Strony
Motywy wyroku
Sentencja

Strony

W sprawie C-542/11

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) postanowieniem z dnia 30 września 2011 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 24 października 2011 r., w postępowaniu:

Staatssecretaris van Financiën,

przeciwko

Codirex Expeditie BV ,

TRYBUNAŁ (piąta izba),

w składzie: T. von Danwitz, prezes izby, A. Rosas, E. Juhász (sprawozdawca), D. Šváby i C. Vajda, sędziowie,

rzecznik generalny: N. Jääskinen,

sekretarz: M. Ferreira, główny administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 grudnia 2012 r.,

rozważywszy uwagi przedstawione:

– w imieniu rządu niderlandzkiego przez M. Noort oraz C. Wissels, działające w charakterze pełnomocników,

– w imieniu rządu greckiego przez I. Bakopoulosa oraz I. Pouli, działających w charakterze pełnomocników,

– w imieniu Komisji Europejskiej przez B.R. Killmanna oraz W. Roelsa, działających w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 28 lutego 2013 r.,

wydaje następujący

Wyrok

Motywy wyroku

1. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. (Dz.U. L 117, s. 13) (zwanego dalej „kodeksem celnym”).

2. Wniosek ten złożono w ramach sporu pomiędzy Staatssecretaris van Financiën (sekretarzem stanu ds. finansów, zwanym dalej „Staatssecretaris”) a Codirex Expeditie BV (zwaną dalej „Codirex”) w przedmiocie decyzji podatkowej dotyczącej należności celnych i podatku od wartości dodanej (zwanego dalej „podatkiem VAT”).

Ramy prawne

3. Zgodnie z art. 4 pkt 15–17 i 20 kodeku celnego dla jego celów:

„15) przeznaczenie celne towaru oznacza:

a) objęcie towaru procedurą celną,

b) wprowadzenie towaru do wolnego obszaru celnego lub do składu wolnocłowego,

c) powrotny wywóz towaru poza obszar celny Wspólnoty,

d) niszczenie towaru,

e) zrzeczenie się towaru na rzecz skarbu państwa;

16) procedura celna oznacza:

a) dopuszczenie do [swobodnego] obrotu;

b) tranzyt;

[…]

17) zgłoszenie celne oznacza czynność, poprzez którą osoba wyraża, w wymaganej formie i w określony sposób, zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną;

[…]

20) zwolnienie towarów oznacza czynność podjętą przez organy celne umożliwiającą użycie towarów w celach określonych przez procedurę celną, jaką zostały objęte”.

4. Artykuł 37 kodeksu celnego ma następujące brzmienie:

„1. Towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty podlegają, od chwili ich wprowadzenia, dozorowi celnemu. Mogą one podlegać kontroli celnej zgodnie z obowiązującymi przepisami.

2. Pozostają one pod dozorem celnym tak długo, jak jest to niezbędne do określenia ich statusu celnego, a w przypadku towarów niewspólnotowych i bez uszczerbku dla art. 82 ust. 1 aż do zmiany ich statusu celnego bądź wprowadzenia do wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego albo ich powrotnego wywozu bądź zniszczenia zgodnie z art. 182”.

5. Artykuł 40 kodeksu celnego stanowi zwłaszcza, że towary wprowadzone na obszar celny Wspólnoty zostają przedstawione organom celnym przez osobę, która wprowadziła je na ten obszar lub, w zależności od przypadku, przez osobę, która przejęła odpowiedzialność za przewóz towarów po ich wprowadzeniu.

6. Artykuł 48 kodeksu celnego przewiduje, że „towary niewspólnotowe przedstawione organom celnym otrzymują dopuszczalne dla nich przeznaczenie celne”.

7. Artykuł 50 kodeksu celnego ma następujące brzmienie:

„Towary przedstawione organom celnym nabywają, z chwilą ich przedstawienia, status towarów składowanych czasowo do czasu nadania im przeznaczenia celnego. Towary takie są zwane dalej »towarami składowanymi czasowo«”.

8. Artykuł 51 kodeksu celnego stanowi:

„1. Towary składowane czasowo mogą znajdować się jedynie w miejscach uznanych przez organy celne i na warunkach określonych przez te organy.

2. Organy celne mogą zażądać od osoby będącej w posiadaniu towarów złożenia zabezpieczenia w celu zapewnienia spłaty każdego długu celnego, który może powstać na mocy art. 203 lub 204”.

9. Artykuł 59 kodeksu celnego stanowi:

„1. Każdy towar, który ma zostać objęty procedurą celną, zostaje zgłoszony do tej procedury.

2. Towary wspólnotowe zgłoszone do procedury wywozu, procedury uszlachetniania biernego, procedury tranzytu lub procedury składu celnego podlegają dozorowi celnemu od chwili przyjęcia zgłoszenia celnego aż do opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty lub ich zniszczenia bądź do czasu unieważnienia zgłoszenia celnego”.

10. Artykuł 62 tego kodeksu ma następujące brzmienie:

„1. Zgłoszenia w formie pisemnej dokonuje się na formularzu zgodnym z oficjalnym, przewidzianym w tym celu wzorem. Są one podpisane i zawierają wszystkie elementy niezbędne do zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary.

2. Do zgłoszenia dołącza się wszystkie dokumenty, których przedłożenie jest wymagane dla zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary”.

11. Zgodnie z art. 63 rzeczonego kodeksu:

„Pod warunkiem przedstawienia towarów organom celnym zgłoszenia, które spełniają warunki określone w art. 62, są natychmiast przyjmowane przez te organy”.

12. Artykuł 67 kodeksu celnego przewiduje, że:

„Jeżeli szczególne przepisy nie stanowią inaczej, datą, którą należy uwzględniać przy stosowaniu wszelkich przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary, jest data przyjęcia zgłoszenia przez organy celne”.

13. Zgodnie z art. 68 tego kodeksu w celu weryfikacji zgłoszeń przyjętych przez organy celne mogą one przeprowadzić kontrolę zgłoszenia i załączonych do niego dokumentów oraz rewizję towarów z jednoczesnym ewentualnym pobraniem próbek w celu dokonania ich dalszej analizy lub dokładniejszej kontroli. Prawa i obowiązki zgłaszającego są przewidziane zwłaszcza w art. 69 i 70 tegoż kodeksu.

14. Artykuł 71 wspomnianego kodeksu stanowi, że podstawę stosowania przepisów regulujących procedurę celną, którą objęte są towary, stanowią wyniki dokonanej weryfikacji zgłoszenia oraz że w przypadku niedokonania weryfikacji zgłoszenia stosowanie to odbywa się na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu.

15. Zgodnie z art. 72 ust. 1 kodeksu celnego:

„Organy celne podejmują czynności pozwalające na ustalenie lub zapewnienie tożsamości towarów, jeżeli jest to niezbędne do przestrzegania warunków procedury celnej, do której towary zostały zgłoszone”.

16. Z art. 73 ust. 1 tegoż kodeksu wynika, iż zasadniczo jeżeli spełnione zostaną warunki objęcia towarów daną procedurą, organy celne zwalniają towary po dokonaniu weryfikacji zgłoszenia lub jego przyjęciu bez weryfikacji.

17. Artykuł 74 ust. 1 zdanie pierwsze rzeczonego kodeksu przewiduje:

„Jeżeli przyjęcie zgłoszenia celnego powoduje powstanie długu celnego, towary, których dotyczy to zgłoszenie, mogą zostać zwolnione jedynie w przypadku, gdy kwota długu celnego została zapłacona lub zabezpieczona”.

18. Zgodnie z art. 91 ust. 1 lit. a) kodeksu celnego:

„Procedura tranzytu zewnętrznego pozwala na przemieszczanie z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty:

a) towarów niewspólnotowych, niepodlegających w tym czasie należnościom celnym przywozowym i innym opłatom ani środkom polityki handlowej”.

19. Artykuł 96 ust. 1 tegoż kodeksu przewiduje:

„Główny zobowiązany jest osobą uprawnioną do korzystania z procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego. Jest on odpowiedzialny za:

a) przedstawienie w wyznaczonym terminie w urzędzie celnym przeznaczenia towarów w nienaruszonym stanie i z zachowaniem środków zastosowanych przez organy celne w celu zapewnienia tożsamości towarów,

b) przestrzeganie przepisów procedury tranzytu wspólnotowego”.

20. Artykuł 203 kodeksu celnego stanowi:

„1. Dług celny w przywozie powstaje w wyniku:

– usunięcia spod dozoru celnego towaru podlegającego należnościom przywozowym.

2. Dług celny powstaje z chwilą usunięcia towaru spod dozoru celnego.

3. Dłużnikami są:

– osoba, która usunęła towar spod dozoru celnego,

– osoby, które uczestniczyły w tym usunięciu i które jednocześnie wiedziały lub powinny były wiedzieć, że towar zostaje usunięty spod dozoru celnego,

– osoby, które nabyły lub posiadały towar i które w chwili jego nabycia lub wejścia w jego posiadanie wiedziały bądź powinny były wiedzieć, że jest to towar usunięty spod dozoru celnego,

i

– odpowiednio osoba zobowiązana do wykonania obowiązków wynikających z czasowego składowania towaru lub wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar ten został objęty”.

Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne

21. Ładunek mrożonej wołowiny przewożonej drogą morską w kontenerze z Brazylii do Niderlandów został rozładowany w porcie w Rotterdamie (Niderlandy) przez spółkę Seaport International. Spółka ta złożyła ładunek w swym terminalu w oczekiwaniu na nadanie przeznaczenia celnego znajdującym się w nim towarom.

22. Podczas gdy kontener znajdował się w tym miejscu, Codirex działająca jako zgłaszający dokonała zgłoszenia celnego w formie elektronicznej w dniu 6 listopada 2007 r. w celu objęcia rzeczonego ładunku procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego. Organy celne natychmiast przyjęły to zgłoszenie. W owej chwili towary, których dotyczyło zgłoszenie, miały status „towarów składowanych czasowo” w rozumieniu art. 50 kodeksu celnego.

23. W dniu 7 listopada 2007 r. organy celne umieściły na kontenerze pieczęci i udzieliły zwolnienia znajdujących się w nim towarów. Kontener ów został przewieziony drogą lądową do odbiorcy, a mianowicie spółki Eurofrigo BV (zwanej dalej „spółką Eurofrigo”) z siedzibą na terenie parku przemysłowego Maasvlakte (Niderlandy).

24. Organy celne nie otrzymały żadnego potwierdzenia, iż towary dotarły do spółki Eurofrigo i w związku z tym przeprowadziły dochodzenie. W dniu 27 grudnia 2007 r. spółka Eurofrigo powiadomiła te organy, że jakkolwiek pieczęcie na kontenerze pozostały nienaruszone, to ładunek zawierał o dwie paczki mniej, niż wskazano w zgłoszeniu celnym.

25. W dniu 17 lutego 2008 r. organy celne wezwały Codirex, jako zgłaszającego, aby dostarczyła dokładniejszych informacji o brakujących towarach. Jako że Codirex nie zareagowała na wezwanie, organy te skierowały do niej w dniu 3 lipca 2008 r. decyzję podatkową wzywającą ją do zapłaty należności celnych i uiszczenia podatku VAT.

26. Inspektor podatkowy, do którego Codirex wniosła odwołanie od tej decyzji podatkowej, utrzymał ją w mocy.

27. Codirex wniosła skargę na tę decyzję do Rechtbank te Haarlem (sądu okręgowego w Haarlem).

28. Rechtbank te Haarlem orzekł, że towary niewspólnotowe, które zostały zgłoszone do procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego, zachowują status towarów składowanych czasowo aż do ich zwolnienia przez organy celne, wobec czego przepisy o procedurze wspólnotowego tranzytu zewnętrznego nie mogą być w niniejszej sprawie powoływane przeciwko Codirex. Rechtbank te Haarlem, nawiązując do wyroku z dnia 15 września 2005 r. w sprawie C-140/04 United Antwerp Maritime Agencies i Seaport Terminals, Zb.Orz. s. I-8245, pkt 35–39, orzekł, że pomiędzy czasowym składowaniem towarów a ich zwolnieniem przez organy celne w celu tranzytu Codirex nie była w stanie sprawować władztwa faktycznego nad towarami i przez to nie można było uważać jej za dłużnika celnego w rozumieniu art. 203 ust. 3 tiret czwarte kodeksu celnego.

29. Staatssecretaris wniósł skargę kasacyjną do Hoge Raad der Nederlanden (sądu najwyższego) na tenże wyrok. Hoge Raad der Nederlanden uznał, że do wydania wyroku konieczne jest dokonanie wykładni kodeksu celnego.

30. W tych okolicznościach Hoge Raad der Nederlanden postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„W jakiej chwili towarom niewspólnotowym zostaje nadane przeznaczenie celne w rozumieniu art. 50 [kodeksu celnego], w sytuacji gdy towary mające status »towarów składowanych czasowo« zostają zgłoszone do procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego?”.

W przedmiocie pytania prejudycjalnego

31. Na podstawie informacji przekazanych przez sąd odsyłający analizę sprawy oparto na założeniu, że w momencie zgłoszenia celnego wszystkie zgłoszone i przeznaczone do wspólnotowego tranzytu zewnętrznego paczki były w kontenerze znajdującym się w terminalu Seaport International, lecz dwie paczki zniknęły przed nałożeniem pieczęci celnych na rzeczony kontener.

32. Z art. 203 ust. 1 i 2 kodeksu celnego wynika, że usunięcie spod dozoru celnego towaru podlegającego należnościom przywozowym powoduje powstanie długu celnego w przywozie z chwilą tego usunięcia. Rzeczone usunięcie spod dozoru celnego obejmuje wszelkie działania lub zaniechania, które – choćby chwilowo – utrudniają organom celnym dostęp do towarów objętych dozorem celnym i przeprowadzenie kontroli przewidzianych w art. 37 ust. 1 tegoż kodeksu (zob. ww. wyrok w sprawie United Antwerp Maritime Agencies i Seaport Terminals, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

33. Jeżeli w chwili usunięcia spod dozoru celnego danych towarów były one już objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego, osoba uprawniona do korzystania z tej procedury, jako główny zobowiązany w rozumieniu art. 96 ust. 1 kodeksu celnego musi wykonać obowiązki wynikające ze stosowania tejże procedury oraz jest odpowiedzialna za uiszczenie należności długu celnego w rozumieniu art. 203 ust. 3 tiret czwarte kodeksu celnego, jeżeli nie mają zastosowania przepisy trzech pierwszych tiret tego ustępu.

34. Jeżeli natomiast w chwili rzeczonego usunięcia towary nie były jeszcze objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego, lecz wciąż są składowane czasowo, osobą odpowiedzialną za uiszczenie należności długu celnego – jeżeli nie mają zastosowania trzy pierwsze tiret art. 203 ust. 3 kodeksu celnego – jest osoba, która będąc zobowiązaną do wykonania obowiązków wynikających z czasowego składowania towaru po wyładunku, posiada te towary w celu ich przeniesienia lub składowania (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie United Antwerp Maritime Agencies i Seaport Terminals, pkt 39 oraz sentencja). Z informacji zawartych w aktach sprawy wynika, że osobą tą nie jest Codirex.

35. W konsekwencji należy ustalić chwilę w której, zgodnie z kodeksem celnym, kończy się czasowe składowanie towaru i rozpoczyna jego objęcie procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego.

36. Przede wszystkim należy zaznaczyć, iż z wyroku z dnia 1 lutego 2001 r. w sprawie C-66/99 D. Wandel, Rec. s. I-873, pkt 35–38 i 45, wydanego w odniesieniu do przywożonych towarów przeznaczonych do dopuszczenia do swobodnego obrotu, wynika, iż towary takie pozostają składowane czasowo do chwili ich zwolnienia i że zmieniają status celny dopiero z chwilą udzielenia zwolnienia przez organy celne.

37. W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 4 pkt 16 lit. a) kodeksu celnego dopuszczenie do swobodnego obrotu jest również procedurą celną i że objęcie towaru taką procedurą także stanowi przeznaczenie celne.

38. Jak zaznaczył to rzecznik generalny w pkt 60 swej opinii, jakkolwiek w ww. wyroku w sprawie Wandel chodziło o procedurę inną niż procedura w postępowaniu głównym, to wydaje się, iż rozumowanie w nim przyjęte można zastosować w niniejszej sprawie.

39. Następnie z art. 4 pkt 17 kodeksu celnego wynika, że zgłoszenie celne oznacza czynność, poprzez którą osoba wyraża, w wymaganej formie i w określony sposób, zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną.

40. Artykuł 67 wspomnianego kodeksu przewiduje oczywiście, że jeżeli szczególne przepisy nie stanowią inaczej, datą, którą należy uwzględniać przy stosowaniu wszelkich przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary, jest data przyjęcia zgłoszenia przez organy celne.

41. Niemniej jednak samo przyjęcie zgłoszenia nie wystarcza dla zakończenia składowania czasowego.

42. Artykuł 37 ust. 2 kodeksu celnego stanowi bowiem, że towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty pozostają pod dozorem celnym tak długo, jak jest to niezbędne do określenia ich statusu celnego, a w przypadku towarów niewspólnotowych i bez uszczerbku dla art. 82 ust. 1 tegoż kodeksu, aż do zmiany ich statusu celnego.

43. Zgodnie z art. 50 kodeksu celnego towary przedstawione organom celnym są składowane czasowo od chwili ich przedstawienia i do czasu nadania im przeznaczenia celnego.

44. Zgodnie z art. 4 pkt 15 lit. a) kodeksu celnego objęcie towaru procedurą celną jest przeznaczeniem celnym, a tranzyt stanowi zgodnie z art. 4 pkt 16 lit. b) procedurę celną. Artykuł 4 pkt 20 rzeczonego kodeksu definiuje zwolnienie towarów jako czynność podjętą przez organy celne, umożliwiającą użycie towarów w celach określonych przez procedurę celną, jaką zostały objęte.

45. Z powyższego wynika, że w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym towary pozostają składowane czasowo do chwili objęcia ich wspólnotowym tranzytem zewnętrznym.

46. Tymczasem towary mogą znajdować się we wspólnotowym tranzycie zewnętrznym, jedynie jeżeli wszystkie warunki tego tranzytu są spełnione.

47. W świetle tych warunków należy zaznaczyć, że w razie potrzeby trzeba dokonać weryfikacji zgłoszenia celnego, podjąć środki w celu zapewnienia tożsamości danych towarów i żądać złożenia zabezpieczenia służącego zapewnieniu spłaty ewentualnego długu celnego.

48. Na mocy art. 68 kodeksu celnego wszystkie organy celne mogą po przyjęciu zgłoszenia celnego dokonać weryfikacji przyjętych przez nie zgłoszeń, przeprowadzając kontrolę dokumentów lub rewizję towarów.

49. Jeżeli chodzi o środki w celu zapewnienia tożsamości podejmowane przez organy celne, należy stwierdzić, wzorem Komisji Europejskiej, iż weryfikacja przewidziana w art. 68 musi być rozważana w związku z art. 71 i art. 73 ust. 1 tegoż kodeksu i że oznacza, iż po formalnym przyjęciu zgłoszenia może nastąpić podjęcie czynności takich jak przewidziane w jego art. 72 w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów procedury celnej, którą towary zostały objęte. W niniejszej sprawie w czasie pomiędzy przyjęciem zgłoszenia celnego i zwolnieniem towarów organy między innymi nałożyły pieczęcie na kontenerze po to, by zapewnić prawidłowość wspólnotowego tranzytu zewnętrznego.

50. Jeżeli chodzi o obowiązek złożenia zabezpieczenia, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 91 ust. 1 lit. a) kodeksu celnego wspólnotowy tranzyt zewnętrzny pozwala na przemieszczanie z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze celnym towarów niewspólnotowych, niepodlegających w tym czasie należnościom celnym przywozowym. Przemieszczanie to podlega więc bardzo rygorystycznym warunkom określonym w art. 91 ust. 2, art. 94 i 96 kodeksu. Przepisy te przewidują między innymi, iż zasadniczo zabezpieczenie musi być złożone w celu zapewnienia pokrycia długu celnego, jaki może powstać w odniesieniu do towaru, oraz że towar musi być przedstawiony w nienaruszonym stanie w urzędzie celnym przeznaczenia w wyznaczonym terminie i z zachowaniem środków zastosowanych przez organy celne w celu zapewnienia tożsamości towarów.

51. W konsekwencji jeżeli przy weryfikacji zgłoszeń stwierdzone zostają uchybienia, jeżeli obowiązki wynikające z podjęcia środków w celu zapewnienia tożsamości towarów nie są spełnione lub jeżeli nie złożono wymaganego zabezpieczenia, towary nie mogą być objęte wspólnotowym tranzytem zewnętrznym.

52. Jeśli natomiast zostaną spełnione warunki objęcia towarów daną procedurą celną, organy celne zwalniają towary zgodnie z art. 73 ust. 1 kodeksu celnego po dokonaniu weryfikacji zgłoszenia lub jego przyjęciu bez weryfikacji.

53. Konieczność lub możliwość zastosowania przez organy celne środków w celu weryfikacji, zapewnienia tożsamości lub złożenia zabezpieczenia nie pozwalają uznać, iż wszystkie warunki procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego mogą zostać spełnione przez samo przyjęcie zgłoszenia celnego.

54. Ponadto okoliczność, iż towary takie jak towary będące przedmiotem postępowania głównego mogą być objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego dopiero od chwili ich zwolnienia, wynika z definicji zawartej w art. 4 pkt 20 kodeksu celnego akcentującej fakt, że czynność organów celnych umożliwiająca użycie towarów jest podejmowana „w celach określonych przez procedurę celną, jaką zostały objęte”.

55. W świetle powyższego na zadane pytanie należy odpowiedzieć, iż art. 50, 67 i 73 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że towary niewspólnotowe, które były przedmiotem zgłoszenia celnego przyjętego przez organy celne w celu objęcia ich procedurą celną wspólnotowego tranzytu zewnętrznego i mające status towarów składowanych czasowo, zostają objęte tą procedurą celną i tym samym zostaje nadane im przeznaczenie celne, w chwili udzielenia zwolnienia tychże towarów.

W przedmiocie kosztów

56. Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Sentencja

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje:

Artykuły 50, 67 i 73 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r., należy interpretować w ten sposób, że towary niewspólnotowe, które były przedmiotem zgłoszenia celnego przyjętego przez organy celne w celu objęcia ich procedurą celną wspólnotowego tranzytu zewnętrznego i mające status towarów składowanych czasowo, zostają objęte tą procedurą celną i tym samym zostaje nadane im przeznaczenie celne, w chwili udzielenia zwolnienia tychże towarów.