Sprawa C-616/10
Solvay SA
przeciwko
Honeywell Fluorine Products Europe BV i in.
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank ’s-Gravenhage)
„Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja, uznawanie oraz wykonywanie orzeczeń sądowych — Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 — Powództwo o stwierdzenie naruszenia patentu europejskiego — Jurysdykcje szczególna i wyłączna — Artykuł 6 pkt 1 — Wielość pozwanych — Artykuł 22 pkt 4 — Zakwestionowanie ważności patentu — Artykuł 31 — Środki tymczasowe lub zabezpieczające”
Streszczenie wyroku
Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych – Rozporządzenie nr 44/2001 – Jurysdykcja szczególna – Wielość pozwanych – Właściwość sądu jednego ze współpozwanych – Przesłanka – Ścisła więź – Istnienie ryzyka wydania orzeczeń niemożliwych do pogodzenia – Zakres – Spółki z różnych państw członkowskich, którym z osobna, w postępowaniu przed sądem jednego z tychże państw członkowskich zostaje zarzucone naruszenie tej samej krajowej części patentu europejskiego, poprzez podjęcie zakazanych działań w odniesieniu do tego samego produktu – Włączenie – Ocena spoczywająca na sądzie krajowym
(rozporządzenie Rady nr 44/2001, art. 6 pkt 1)
Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych – Rozporządzenie nr 44/2001 – Jurysdykcja wyłączna – Spory „dotyczące rejestracji lub ważności patentów” – Zakres – Środki tymczasowe i środki zabezpieczające – Nieważność patentu europejskiego podniesiona incydentalnie jako zarzut przeciwko zastosowaniu środka tymczasowego dotyczącego transgranicznego zakazu naruszania – Brak wpływu na kompetencje sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych
(rozporządzenie Rady nr 44/2001, art. 22 pkt 4, art. 31)
Artykuł 6 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że sytuacja, w której z osobna każdej z dwóch bądź z większej liczby spółek z siedzibami w różnych państwach członkowskich w postępowaniu przed sądem jednego z tychże państw członkowskich zostaje zarzucone naruszenie tej samej krajowej części patentu europejskiego, obowiązującego w innym państwie członkowskim, poprzez podjęcie zakazanych działań w odniesieniu do tego samego produktu, może prowadzić do wydania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń w rozumieniu tego przepisu. Do sądu krajowego należy ocena istnienia takiego ryzyka przy uwzględnieniu wszystkich mających znaczenie elementów akt sprawy.
(por. pkt 30; pkt 1 sentencji)
Artykuł 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji dotyczącej powództwa o stwierdzenie naruszenia patentu, w ramach którego podniesiono incydentalnie nieważność patentu europejskiego jako zarzut przeciwko zastosowaniu środka tymczasowego dotyczącego transgranicznego zakazu naruszania, nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu art. 31 tego rozporządzenia.
W istocie po pierwsze, przedmiotem tych przepisów jest regulacja różnych sytuacji i każdy nich ma odrębny zakres stosowania. I tak, art. 22 pkt 4 ma na celu przyznanie jurysdykcji w przedmiocie orzekania co do istoty sprawy w sporach dotyczących wyraźnie określonej dziedziny, natomiast art. 31 ma zastosowanie niezależnie od wszelkiej jurysdykcji co do istoty sprawy. Natomiast nic nie wskazuje, że którykolwiek z rozpatrywanych przepisów mógłby być uznawany za przepis ogólny bądź szczególny w stosunku do drugiego. Wynika z tego, że art. 31 rozporządzenia nr 44/2001 ma autonomiczny zakres w stosunku do zakresu art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia. Omawiany art. 31 ma zastosowanie, gdy do sądu innego niż ten, do którego należy jurysdykcja co do istoty, zwrócono się o zastosowanie środków tymczasowych lub zabezpieczających, tak że wspomniany art. 22 pkt 4, który dotyczy jurysdykcji co do istoty sprawy, nie może co do zasady być interpretowany w ten sposób, że może stanowić odstępstwo od wspomnianego art. 31 i w rezultacie uchylać jego stosowanie.
Po drugie, sąd rozpatrujący kwestię incydentalną nie wydaje w tym przypadku ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiocie ważności powoływanego patentu, lecz dokonuje oszacowania, jakie rozstrzygnięcie wydałby sąd właściwy na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, i oddali wniosek o zastosowanie żądanego środka tymczasowego, gdy zdaniem sądu można będzie rozsądnie przypuszczać, iż istnieje znaczna możliwość, że właściwy sąd unieważni powoływany patent. W tych okolicznościach ryzyko wydania sprzecznych rozstrzygnięć, nie istnieje, gdyż tymczasowe rozstrzygnięcie podjęte przez sąd w kwestii incydentalnej w żaden sposób nie przesądzi rozstrzygnięcia, które ma być wydane co do istoty sprawy przez sąd mający jurysdykcję na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001.
(por. pkt 36, 39, 40, 48–51; pkt 2 sentencji)
Sprawa C-616/10
Solvay SA
przeciwko
Honeywell Fluorine Products Europe BV i in.
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank ’s-Gravenhage)
„Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja, uznawanie oraz wykonywanie orzeczeń sądowych — Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 — Powództwo o stwierdzenie naruszenia patentu europejskiego — Jurysdykcje szczególna i wyłączna — Artykuł 6 pkt 1 — Wielość pozwanych — Artykuł 22 pkt 4 — Zakwestionowanie ważności patentu — Artykuł 31 — Środki tymczasowe lub zabezpieczające”
Streszczenie wyroku
Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych — Rozporządzenie nr 44/2001 — Jurysdykcja szczególna — Wielość pozwanych — Właściwość sądu jednego ze współpozwanych — Przesłanka — Ścisła więź — Istnienie ryzyka wydania orzeczeń niemożliwych do pogodzenia — Zakres — Spółki z różnych państw członkowskich, którym z osobna, w postępowaniu przed sądem jednego z tychże państw członkowskich zostaje zarzucone naruszenie tej samej krajowej części patentu europejskiego, poprzez podjęcie zakazanych działań w odniesieniu do tego samego produktu — Włączenie — Ocena spoczywająca na sądzie krajowym
(rozporządzenie Rady nr 44/2001, art. 6 pkt 1)
Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych — Rozporządzenie nr 44/2001 — Jurysdykcja wyłączna — Spory „dotyczące rejestracji lub ważności patentów” — Zakres — Środki tymczasowe i środki zabezpieczające — Nieważność patentu europejskiego podniesiona incydentalnie jako zarzut przeciwko zastosowaniu środka tymczasowego dotyczącego transgranicznego zakazu naruszania — Brak wpływu na kompetencje sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych
(rozporządzenie Rady nr 44/2001, art. 22 pkt 4, art. 31)
Artykuł 6 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że sytuacja, w której z osobna każdej z dwóch bądź z większej liczby spółek z siedzibami w różnych państwach członkowskich w postępowaniu przed sądem jednego z tychże państw członkowskich zostaje zarzucone naruszenie tej samej krajowej części patentu europejskiego, obowiązującego w innym państwie członkowskim, poprzez podjęcie zakazanych działań w odniesieniu do tego samego produktu, może prowadzić do wydania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń w rozumieniu tego przepisu. Do sądu krajowego należy ocena istnienia takiego ryzyka przy uwzględnieniu wszystkich mających znaczenie elementów akt sprawy.
(por. pkt 30; pkt 1 sentencji)
Artykuł 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji dotyczącej powództwa o stwierdzenie naruszenia patentu, w ramach którego podniesiono incydentalnie nieważność patentu europejskiego jako zarzut przeciwko zastosowaniu środka tymczasowego dotyczącego transgranicznego zakazu naruszania, nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu art. 31 tego rozporządzenia.
W istocie po pierwsze, przedmiotem tych przepisów jest regulacja różnych sytuacji i każdy nich ma odrębny zakres stosowania. I tak, art. 22 pkt 4 ma na celu przyznanie jurysdykcji w przedmiocie orzekania co do istoty sprawy w sporach dotyczących wyraźnie określonej dziedziny, natomiast art. 31 ma zastosowanie niezależnie od wszelkiej jurysdykcji co do istoty sprawy. Natomiast nic nie wskazuje, że którykolwiek z rozpatrywanych przepisów mógłby być uznawany za przepis ogólny bądź szczególny w stosunku do drugiego. Wynika z tego, że art. 31 rozporządzenia nr 44/2001 ma autonomiczny zakres w stosunku do zakresu art. 22 pkt 4 tego rozporządzenia. Omawiany art. 31 ma zastosowanie, gdy do sądu innego niż ten, do którego należy jurysdykcja co do istoty, zwrócono się o zastosowanie środków tymczasowych lub zabezpieczających, tak że wspomniany art. 22 pkt 4, który dotyczy jurysdykcji co do istoty sprawy, nie może co do zasady być interpretowany w ten sposób, że może stanowić odstępstwo od wspomnianego art. 31 i w rezultacie uchylać jego stosowanie.
Po drugie, sąd rozpatrujący kwestię incydentalną nie wydaje w tym przypadku ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiocie ważności powoływanego patentu, lecz dokonuje oszacowania, jakie rozstrzygnięcie wydałby sąd właściwy na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001, i oddali wniosek o zastosowanie żądanego środka tymczasowego, gdy zdaniem sądu można będzie rozsądnie przypuszczać, iż istnieje znaczna możliwość, że właściwy sąd unieważni powoływany patent. W tych okolicznościach ryzyko wydania sprzecznych rozstrzygnięć, nie istnieje, gdyż tymczasowe rozstrzygnięcie podjęte przez sąd w kwestii incydentalnej w żaden sposób nie przesądzi rozstrzygnięcia, które ma być wydane co do istoty sprawy przez sąd mający jurysdykcję na podstawie art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001.
(por. pkt 36, 39, 40, 48–51; pkt 2 sentencji)