POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 10 listopada 2009 r.
Sprawa T‑180/08 P
Giuseppe Tiralongo
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Nieprzedłużenie umowy o pracę zawartej na czas określony – Skarga o odszkodowanie – Podłoże szkody – Obowiązek uzasadnienia spoczywający na Sądzie do spraw Służby Publicznej
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie F‑55/07 Tiralongo przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Giuseppe Tiralongo pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi – Inny przebieg postępowania w zależności od tego, czy występuje akt niekorzystny
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Zarzuty
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Prawo wspólnotowe – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań i niedyskryminacja – Naruszenie
1. Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi różni się w zależności od tego, czy szkoda, której naprawienie jest przedmiotem wniosku, wynika z aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, czy też działania administracji pozbawionego charakteru decyzyjnego. W pierwszym przypadku zainteresowany powinien złożyć w wyznaczonym terminie zażalenie na przedmiotowy akt do organu powołującego. Natomiast w drugim przypadku procedura administracyjna powinna rozpocząć się od złożenia wniosku w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego o odszkodowanie, a w razie potrzeby jej kolejnym etapem powinno być wniesienie zażalenia na odmowną decyzję w sprawie wniosku o odszkodowanie.
Tym samym odpowiedź na pytanie, czy u podłoża podnoszonej szkody leży akt niekorzystny czy zachowanie administracji pozbawione decyzyjnej treści, jest niezbędna do zbadania, czy przestrzegana była procedura poprzedzająca wniesienie skargi i dochowano terminów określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, a co za tym idzie, czy skarga jest dopuszczalna. Ponieważ są to normy dotyczące bezwzględnych przesłanek procesowych, kwalifikacja ta leży w wyłącznej właściwości sądu wspólnotowego, który nie jest w tym względzie związany kwalifikacją dokonywaną przez strony.
Niedopuszczalna jest bowiem sytuacja, w której występujący przed sądem podmiot może obejść, poprzez sformułowanie skargi w taki sposób, aby uniknąć przyznania, że szkoda wynika z niezgodnego z prawem charakteru określonych aktów, określone w regulaminie pracowniczym normy dotyczące terminów.
(zob. pkt 24, 25)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 9/75 Meyer-Burckhardt przeciwko Komisji, 22 października 1975 r., Rec. s. 1171, pkt 10, 11; Trybunał, sprawa 106/80 Fournier przeciwko Komisji, 19 listopada 1981 r., Rec. s. 2759, pkt 15–18; Trybunał, sprawa 401/85 Schina przeciwko Komisji, 7 października 1987 r., Rec. s. 3911, pkt 9; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑64/91 Marcato przeciwko Komisji, 25 lutego 1992 r., Rec. s. II‑243, pkt 32, 33; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑84/91 Meskens przeciwko Parlamentowi, 8 października 1992 r., Rec. s. II‑2335, pkt 33; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑79/92 Ditterich przeciwko Komisji, 1 grudnia 1994 r., RecFP s. I‑A‑289, II‑907, pkt 40; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑15/96 Liao przeciwko Radzie, 6 listopada 1997 r., RecFP s. I‑A‑329, II‑897, pkt 27; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑181/97 Meyer i in. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 24 marca 1998 r., RecFP s. I‑A‑151, II‑481, pkt 22; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑253/97 Giegerich przeciwko Komisji, 26 listopada 1999 r., RecFP s. I‑A‑233, II‑1177, pkt 18; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑241/03 Marcuccio przeciwko Komisji, 17 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑111, II‑A‑2‑517, pkt 52; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑66/05 Sack przeciwko Komisji, 11 grudnia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 35
2. Należy rozróżnić, z jednej strony, działania administracji – czy to mające postać aktów niekorzystnych, czy to zachowania pozbawionego decyzyjnego charakteru – które leżą u podstaw szkody i są rzekomo niezgodne z prawem, a z drugiej strony, samą niezgodność z prawem. I tak, wszelkie przypadki ewentualnego naruszenia obowiązujących przepisów lub poszczególnych zasad ogólnych stanowią nic innego jak podstawy niezgodności z prawem, które mogą spowodować wadliwość aktów lub zachowań administracji, lecz nie mogą one same w sobie stanowić działań.
Jako że nie jest kwestionowany fakt, iż pismo, w którym ustalono datę zakończenia umowy pracownika, jest aktem niekorzystnym, nie można uznać, że udzielanie przez administrację odpowiedzi na pisma pracownika, w których zasadniczo zwracał się on do niej o zmianę tej decyzji, stanowiło zachowanie pozbawione decyzyjnego charakteru, a poszczególne pisma potwierdzające były jedynie jego częściami składowymi. Taka interpretacja pozwoliłaby zainteresowanemu na obejście określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego terminów do zakwestionowania aktów niekorzystnych, czy to w drodze wniosku o stwierdzenie nieważności, czy o odszkodowanie, poprzez wielokrotne zwracanie się do administracji o zmianę niekorzystnej decyzji. W zawartym w orzecznictwie odniesieniu do „zachowania” nie musi bowiem chodzić o szereg następujących po sobie działań danej instytucji wspólnotowej, a ma ono jedynie na celu dokonanie rozróżnienia między przypadkami, gdy instytucja wydała akt niekorzystny, a przypadkami, w których jej zachowanie pozbawione jest decyzyjnego charakteru.
(zob. pkt 27, 38)
3. Okoliczność, iż aby stwierdzić naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań lub zasady niedyskryminacji, należy ustalić istnienie szeregu aktów lub zachowań administracji, nie pozwala na uznanie ewentualnego naruszenia tych zasad za zachowanie administracji. Naruszenie dowolnej zasady prawa nie jest bowiem samo w sobie ani aktem, ani zachowaniem administracji pozbawionym treści decyzyjnej, tylko podstawą niezgodności z prawem aktu lub zachowania.
(zob. pkt 36)