1.   

Ochrona dzieci w sporcie jest warunkiem koniecznym, by dzieci czerpały przyjemność ze sportu jako hobby i dorastały jako sportowcy. Ponadto w dzieciństwie należy kultywować aktywny styl życia. Uprawianie sportu w młodym wieku w perspektywie długoterminowej może przyczyniać się do zdrowia obywateli, ich dobrostanu, zdolności do pracy i włączenia społecznego oraz do rozwoju kompetencji, umiejętności i wiedzy, w tym aktywnego życia obywatelskiego.

2.   

Art. 19 pkt 1 oenzetowskiej Konwencji o prawach dziecka stanowi podstawę ram prawnych ochrony dzieci (1). Ponadto Karta praw podstawowych UE uznaje, że dzieci mają prawo do ochrony i opieki niezbędnych dla ich dobrostanu. Zgodnie z art. 165 TFUE ochrona fizycznej i moralnej integralności sportowców, w szczególności najmłodszych, to sposób na rozwijanie europejskiego wymiaru w sporcie, co oznacza, że jest to konkretny cel działań Unii w obszarze sportu.

3.   

Ochrona dzieci w sporcie w szerokim rozumieniu powinna być rozumiana jako chronienie dzieci przed krzywdą, nadużyciami, przemocą, wykorzystywaniem i zaniedbaniem. Ochrona dzieci obejmuje szereg działań przyczyniających się do zapewnienia, by wszystkie dzieci uczestniczące w sporcie miały pozytywne doświadczenia.

4.   

Państwa członkowskie uznały, że bezpieczne środowisko to warunek wstępny zwiększenia aktywności fizycznej dzieci, i podjęły w ostatnich latach kilka konkretnych środków służących sprawieniu, by aktywność fizyczna dzieci była bezpieczniejsza, takich jak poprawa ustawodawstwa i ustanawianie celowych projektów.

5.   

Na szczeblu UE państwa członkowskie wymieniają się dobrymi praktykami; różne projekty sfinansowano z programów Erasmus+ i „Prawa, równość i obywatelstwo”. Niemniej pracę i wysiłki w tej dziedzinie nadal należy intensyfikować.

6.   

Państwa członkowskie powinny w dalszym ciągu odgrywać kluczową rolę w strategicznym rozwoju polityki i zapewniać, by istniały wystarczające ramy ustawodawcze i polityczne służące ochronie dzieci, w tym w dziedzinie sportu.

7.   

Zrównoważone rezultaty w tej dziedzinie wymagają ścisłej współpracy z organizacjami rządowymi i pozarządowymi na wszystkich szczeblach. Program Erasmus+ i inne unijne instrumenty finansowe mogą zapewnić dodatkowe zasoby, by ułatwić realizowanie projektów i innych inicjatyw służących ochronie dzieci w sporcie.

8.   

Rozwijanie środków służących ochronie dzieci w sporcie wymaga współpracy z różnymi sektorami, takimi jak edukacja, zdrowie, usługi społeczne, wymiar sprawiedliwości, egzekwowanie prawa i młodzież. Wymaga to również zaangażowania różnych podmiotów, w tym szkół, organizacji i klubów sportowych, rodzin, lekarzy, trenerów, nauczycieli, działaczy sportowych i rówieśników.

9.   

Należy bardziej skutecznie upowszechniać, wdrażać i monitorować wytyczne dotyczące polityki opracowane przez organizacje międzynarodowe w celu zidentyfikowania problemów związanych z ochroną dzieci w sporcie, zapobiegania tym problemom i radzenia sobie z nimi (2).

10.   

Zapewniły wystarczające ramy prawne i polityczne, w tym – w odpowiednich przypadkach – pozytywne środki zapobiegawcze oraz procedury karania, które mogą wspierać rozwój całościowych środków praktycznych opracowanych z myślą o kwestii ochrony dzieci w sporcie.

11.   

Rozważyły wprowadzenie i wzmocnienie działań informacyjnych i środków z zakresu kształcenia i szkolenia wstępnego i ustawicznego – takich jak wytyczne dotyczące polityki, zestawy narzędzi edukacyjnych, kodeksy postępowania, kampanie i wymiana najlepszych praktyk i doświadczeń – przeznaczonych dla dzieci, rodzin, organizacji sportowych, wolontariuszy, trenerów, instruktorów, nauczycieli i osób pracujących z młodzieżą i dziećmi, by zapobiegać fizycznej i emocjonalnej przemocy i niegodziwemu traktowaniu.

12.   

Współpracowały z organizacjami sportowymi w celu opracowania środków służących ochronie dzieci w sporcie, takich jak programy edukacyjne, kodeksy postępowania, monitorowanie, oraz wytycznych i procedur mających na celu zapobieganie przemocy i niegodziwemu traktowaniu, w tym systematyczne sprawdzanie w odpowiednich przypadkach rejestrów karnych (3) w stosunku do osób pracujących w organizacjach sportowych i wolontariuszy, odnoszenie się do zarzutów, prowadzenie stosownych postępowań i zapewnianie koniecznego wsparcia dzieciom.

13.   

Dokonały przeglądu możliwych działań w zakresie przyznawania środków publicznych na podstawie zobowiązania organizacji we wdrażanie środków służących ochronie dzieci w sporcie.

14.   

Uruchomiły istniejące kanały komunikacji na temat ochrony dzieci i mechanizmy sprawozdawczości, z których mogą korzystać dzieci doświadczające przemocy lub niegodziwego traktowania w sporcie lub osoby będące świadkami takich zjawisk, i propagowały wiedzę na temat tych kanałów oraz optymalizowały ich skuteczność. Narzędzia te mogą obejmować telefony zaufania, czaty lub strony internetowe.

15.   

W miarę możliwości i zgodnie z ustawodawstwem unijnym i krajowym gromadziły dane na temat przemocy wobec dzieci i ich niegodziwego traktowania i dzieliły się nimi oraz propagowały korzystanie z instrumentów monitoringu, dzięki którym można ocenić występowanie wszystkich rodzajów potencjalnych zagrożeń dla ochrony dzieci w sporcie oraz monitorować skuteczne wdrażanie stosownych polityk i procedur.

16.   

Wspierały, propagowały i upowszechniały opracowania i publikacje na temat ochrony dzieci w sporcie.

17.   

Propagowały wymianę najlepszych praktyk, w szczególności pomiędzy organizacjami sportowymi i organami krajowymi, dotyczących środków ochrony, w tym środków zapobiegawczych służących ochronie przed przemocą seksualną i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych, dotyczących propagowania tolerancyjnego i pełnego szacunku zachowania w sporcie i walki z nękaniem.

18.   

Sprzyjały współpracy z międzynarodowymi organizacjami rządowymi i pozarządowymi, takimi jak Rada Europy i UNICEF.

19.   

Zapewnił, by dzieci były i czuły się bezpieczne w sporcie i by dawano im głos oraz traktowano je sprawiedliwie i z szacunkiem, aby mogły budować zdrową samoocenę, w odpowiednich przypadkach we współpracy z państwami członkowskimi.

20.   

W odpowiednich przypadkach zapewnił, by we współzawodnictwie sportowym na każdym poziomie uwzględniano etapy dorastania dzieci i różnice pomiędzy płciami.

21.   

Wdrożył odpowiednie procedury zabezpieczające z myślą o zapobieganiu krzywdzeniu dzieci, tak fizycznemu, jak i emocjonalnemu.

22.   

Opracował szkolenia i jasny zestaw wytycznych i uregulowań, aby zagwarantować, że organizacje sportowe skutecznie zajmą się ochroną dzieci, i podjął działania, takie jak wyznaczenie zobowiązanego do zachowania poufności niezależnego rzecznika jako osoby kontaktowej dla dzieci doświadczających przemocy lub niegodziwego traktowania w sporcie.

23.   

W odpowiednich przypadkach sprawdzał przeszłość osób pracujących w organizacjach sportowych i wolontariuszy pracujących z dziećmi, zgodnie ze stosownymi ramami prawnymi.

24.   

Współpracował z organami ścigania, agencjami i organizacjami odpowiedzialnymi za ochronę dzieci, w szczególności w celu wspierania dzieci będących ofiarami.