Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (UE) nr 604/2013 w odniesieniu do ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej małoletniemu bez opieki, który nie posiada członka rodziny, rodzeństwa ani krewnego legalnie przebywającego na terytorium państwa członkowskiego /* COM/2014/0382 final - 2014/0202 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU ·
Uzasadnienie wniosku Niniejszy wniosek jest zmianą art. 8 ust.
4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 w
sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa
członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie
ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw
członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub
bezpaństwowca[1]
(zwanego dalej: rozporządzeniem Dublin III). W trakcie negocjacji dotyczących
rozporządzenia Dublin III współustawodawcy zgodzili się, by
zostawić kwestię małoletnich bez opieki, którzy
składają wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej w Unii
Europejskiej i nie posiadają członków rodziny, rodzeństwa ani
krewnych przebywających na terytorium państw członkowskich,
kwestią otwartą oraz aby powiązane przepisy – art. 8 ust. 4 –
nie uległy zasadniczej zmianie (tzn. w myśl art. 6 akapit drugi
rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003/WE z dnia 18 lutego 2003 r.
ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania Państwa
Członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl,
wniesionego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela
państwa trzeciego (zwanego dalej: rozporządzeniem dublińskim)[2]. Wyrazili także
zgodę na złożenie załączonego do rozporządzenia
oświadczenia o następującej treści: „Rada i Parlament Europejski zwracają
się do Komisji, by rozważyła – bez uszczerbku dla jej prawa do
inicjatywy – zmianę art. 8 ust. 4 wersji przekształconej
rozporządzenia dublińskiego po wydaniu przez Trybunał Sprawiedliwości
orzeczenia w sprawie C-648/11 MA i in. przeciwko Secretary of State for the
Home Department, ale nie później niż w terminie określonym w
art. 46 rozporządzenia dublińskiego. Zarówno Parlament Europejski,
jak i Rada skorzystają wtedy ze swoich uprawnień ustawodawczych,
uwzględniając najlepszy interes dziecka”. Komisja wyraziła zgodę, za
pomocą tego samego oświadczenia, na zastosowanie sugerowanego
podejścia: „Komisja, w duchu kompromisu i w celu
zapewnienia natychmiastowego przyjęcia wniosku, zgadza się
rozważyć tę prośbę, która – jak rozumie – ogranicza
się do powyższych określonych okoliczności i nie stwarza
precedensu”. W dniu 6 czerwca 2013 r. Trybunał
Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał orzeczenie w sprawie C-648/11
w brzmieniu: „Artykuł 6 akapit drugi
rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r.
ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa
członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl
wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela
państwa trzeciego należy interpretować w ten sposób, że w
przypadku gdy małoletni pozbawiony opieki, którego żaden z
członków rodziny nie przebywa legalnie w państwie członkowskim,
złożył wnioski o udzielenie azylu w więcej niż jednym
państwie członkowskim, przepis ten wskazuje jako »państwo
członkowskie odpowiedzialne« za rozpatrzenie tego wniosku to państwo
członkowskie, w którym ów małoletni znajduje się po
złożeniu w nim wniosku o azyl”. ·
Cele wniosku W niniejszym wniosku uwzględniono
orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-648/11 w
najwyższym stopniu. Jego celem jest rozwiązanie kwestii
bieżących niejasności dotyczących przepisu o
małoletnich bez opieki, których członkowie rodziny, rodzeństwo
ani krewni nie przebywają na terytorium państw członkowskich
dzięki zagwarantowaniu pewności prawnej w kwestii ustalania
odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony
międzynarodowej w takich przypadkach. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z
ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW W związku z tym, że ten
ściśle ukierunkowany wniosek sporządzono w następstwie
szeroko zakrojonych konsultacji oraz ocen skutków już przeprowadzonych
przez Komisję w ramach opracowywania jej wniosku COM(2008)820 final w
sprawie przekształcenia rozporządzenia Rady (WE) 343/2003 przeprowadzanie
szczegółowych konsultacji ani ocen skutków podczas jego przygotowywania
nie było konieczne. Konsultacje przeprowadzone przez Komisję w ramach
przygotowywania wyżej wspomnianego wniosku mają zastosowanie również
w odniesieniu do niniejszego wniosku. Komisja jest zdania, że wniosek w sprawie
zmiany art. 8 ust. 4 należy przedłożyć jak najszybciej, aby
zagwarantować pewność prawną przepisów dotyczących
małoletnich bez opieki w ramach „procedury dublińskiej”. Ponadto
konieczne jest opracowanie ostatecznej wersji tego artykułu zanim
powstaną przepisy uzupełniające w sprawie małoletnich bez
opieki na podstawie art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU ·
Krótki opis proponowanych działań Niniejszy wniosek porusza kwestię
odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu
złożonego przez małoletniego bez opieki, który nie posiada
rodziny, rodzeństwa ani krewnych na terytorium UE. Proponowany przepis
obejmuje dwie sytuacje, w których mogą znaleźć się
małoletni bez opieki: Ustęp 4a odnosi się do sytuacji
podobnej do tej opisanej w sprawie C-648/11 tzn. sytuacji małoletniego bez
opieki, którego rodzina, rodzeństwo ani krewni nie przebywają na
terytorium UE i który złożył wielokrotne wnioski o udzielenie
azylu, w tym w państwie członkowskim, w którym akurat przebywa. W tym
przypadku odpowiedzialne państwo członkowskie ustala się na
podstawie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości tj. państwem
członkowskim odpowiedzialnym jest państwo, w którym ów małoletni
złożył wniosek oraz w którym aktualnie przebywa. Zasada ta ma na
celu zapewnienie, że procedura określania odpowiedzialnego
państwa członkowskiego nie będzie niepotrzebnie
przedłużana, a małoletni bez opieki będą mieć
szybki dostęp do procedur kwalifikujących do uzyskania statusu
ochrony międzynarodowej. Odniesienie do najlepszego interesu
małoletniego wprowadzono, aby umożliwić stosowanie wyjątków
od tej zasady w sytuacjach, gdy ze względu na indywidualne
okoliczności pozostanie na terytorium państwa członkowskiego, w
którym małoletni akurat przebywa, może zagrażać jego
najlepszemu interesowi. Ustęp 4b dotyczy sytuacji, gdy
małoletni składający wniosek o udzielenie ochrony
międzynarodowej przebywa na terytorium państwa członkowskiego, w
którym tego wniosku nie złożył. Proponuje się, żeby
państwo członkowskie poinformowało małoletniego o prawie do
złożenia takiego wniosku i jego konsekwencjach oraz
umożliwiło mu złożenie wniosku na swoim terytorium.
Małoletni ma zatem dwie możliwości: złożyć
wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej w tym państwie
członkowskim lub takiego wniosku nie składać. W przypadku gdy
przed organami tego państwa członkowskiego złożony zostanie
wniosek, zastosowanie mają przepisy ust. 4a, czyli dane państwo
członkowskie staje się odpowiedzialne za rozpatrzenie tego wniosku.
Małoletni pozostanie w związku z tym w państwie
członkowskim, w którym przebywa, a jego wniosek zostanie tam rozpatrzony,
pod warunkiem, że takie rozwiązanie jest w najlepszym interesie małoletniego.
Możliwe jest także przeniesienie małoletniego do państwa
członkowskiego, które zostanie uznane za najbardziej odpowiednie po
uwzględnieniu najlepszego interesu małoletniego (co może
oznaczać również, ale nie jedynie, że procedura rozpatrywania
wniosku będzie nadal trwać lub zostanie zakończona wydaniem
ostatecznej decyzji itd.). Przypadek małoletniego, który nie
decyduje się na złożenie nowego wniosku w państwie
członkowskim, w którym przebywa, nie jest przedmiotem w sprawie C-648/11.
Należy go jednak uwzględnić w rozporządzeniu, aby zapobiec
powstawaniu luk w przepisach dotyczących kryteriów odpowiedzialności.
Proponuje się rozwiązanie, w ramach którego państwem
członkowskim odpowiedzialnym będzie państwo, w którym
małoletni złożył swój ostatni wniosek. Celem wprowadzenia
tej konkretnej i przewidywalnej zasady jest zagwarantowanie pewności w
ustalaniu odpowiedzialnego państwa członkowskiego. Odniesienie do
najlepszego interesu małoletniego zostaje dodane, aby zapewnić,
podobnie jak w ust. 4a, że nie będzie dochodzić do przekazywania
małoletniego, które jest sprzeczne z jego interesem. Celem ust. 4c jest zapewnienie, aby ocena
najlepszego interesu małoletniego dokonywana była we współpracy
pomiędzy państwem członkowskim, do którego składa się
wniosek, i wnioskującym państwem członkowskim, co pozwala na
wspólne ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za
małoletniego i uniknięcie konfliktu interesów. Gwarancje dla małoletnich, o których mowa
w art. 6 rozporządzenia nr 604/2013, stosuje się wobec wszystkich
małoletnich podlegających procedurom przewidzianym w niniejszym
rozporządzeniu. W związku z tym nie uznano za konieczne wprowadzenia
wyraźnego odniesienia do przepisów art. 6 dotyczącego
małoletnich bez opieki znajdujących się w jednej z sytuacji
opisanych w art. 8 ust. 4. Ust. 4d nie przedstawia kryterium
pozwalającego na ustalenie odpowiedzialności, lecz zawiera przepis
umożliwiający państwom członkowskim wzajemne informowanie
się o niedawnym przyjęciu takiej odpowiedzialności. Dzięki
temu państwo członkowskie uprzednio odpowiedzialne za przeprowadzenie
„procedury dublińskiej” może zamknąć postępowanie
prowadzone przez administrację wewnętrzną. Jest to szczególnie
istotne, aby uniknąć nadużywania systemu w przypadku, gdy
małoletni przenosi się do innego państwa członkowskiego
tylko po to, aby przedłużyć swój pobyt na terytorium UE. Przepis
ten jest podobny do przepisu art. 17 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr
604/2013, w którym wprowadza się taką samą zasadę
dotyczącą informacji w odniesieniu do klauzuli suwerenności. ·
Zmienna geometria W niniejszym wniosku zmienia się
rozporządzenie (UE) nr 604/2013 i wykorzystuje tę samą
podstawę prawną, co we wspomnianym akcie, a mianowicie art. 78 ust. 2
lit. e) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Tytuł V TFUE nie ma zastosowania do
Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, chyba że państwa te
zdecydują inaczej zgodnie z postanowieniami zawartymi w Protokole w
sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii załączonym do
Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz do TFUE. Zjednoczone Królestwo i Irlandia są
związane rozporządzeniem nr 604/2013, po tym jak powiadomiły o
zamiarze uczestniczenia w przyjęciu i stosowania tego rozporządzenia
w oparciu o wyżej wspomniany protokół. Stanowisko tych państw
członkowskich w kwestii rozporządzenia nr 604/2013 nie stanowi
przeszkody w ich ewentualnym uczestnictwie w przyjęciu i stosowaniu
zmienionego rozporządzenia. Zgodnie z Protokołem w sprawie stanowiska
Danii załączonym do TFUE i TUE Dania nie uczestniczy w przyjmowaniu
przez Radę środków na mocy tytułu V TFUE (z wyjątkiem
„środków określających państwa trzecie, których obywatele
muszą mieć wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych
Państw Członkowskich” oraz „środków odnoszących się do
jednolitego wzorca wiz”).
Biorąc jednak pod uwagę, że Dania stosuje
obowiązujące rozporządzenie dublińskie na mocy umowy
międzynarodowej zawartej z WE w 2006 r.[3],
powinna ona zgodnie z art. 3 tej umowy powiadomić Komisję o swojej
decyzji dotyczącej wprowadzenia w życie przepisów zmienionego
rozporządzenia. ·
Wpływ wniosku na państwa trzecie
stowarzyszone z systemem dublińskim Oprócz stowarzyszenia szeregu państw
trzecich UE z dorobkiem Schengen Wspólnota zawarła umowy o stowarzyszeniu
tych państw także z dorobkiem dublińskim/Eurodac. Są to: –
umowa stowarzyszeniowa z Islandią i
Norwegią zawarta w 2001 r.[4]; –
umowa stowarzyszeniowa ze Szwajcarią zawarta w
dniu 28 lutego 2008 r.[5]; –
protokół dotyczący stowarzyszenia
Liechtensteinu podpisany w dniu 28 lutego 2008 r.[6]. Aby ustanowić prawa i zobowiązania
między Danią – która, jak wyjaśniono powyżej, jest
stowarzyszona z dorobkiem dublińskim/Eurodac na mocy umowy
międzynarodowej – oraz wyżej wspomnianymi państwami
stowarzyszonymi, Wspólnota i państwa stowarzyszone zawarły dwa inne
akty[7]. Zgodnie z trzema wyżej przywołanymi
umowami państwa stowarzyszone przyjmują dorobek
dubliński/Eurodac wraz z jego późniejszymi zmianami bez żadnego
wyjątku. Nie biorą one udziału w przyjmowaniu żadnych aktów
zmieniających dorobek dubliński lub opartych na tym dorobku (w tym
także niniejszego wniosku), ale muszą zawiadomić Komisję w
określonym terminie o tym, czy zdecydowały się zaakceptować
treść danego aktu, po tym jak zostanie on już zatwierdzony przez
Radę i Parlament Europejski. W przypadku gdy Norwegia, Islandia,
Szwajcaria lub Liechtenstein nie akceptują aktu zmieniającego lub
opartego na dorobku dublińskim/Eurodac stosowana jest tzw. klauzula
gilotynowa i odpowiednie umowy zostają rozwiązane, chyba że
wspólny/mieszany komitet ustanowiony na mocy tych umów podejmie
jednomyślnie przeciwną decyzję. 2014/0202 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (UE) nr
604/2013 w odniesieniu do ustalania państwa członkowskiego
odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony
międzynarodowej małoletniemu bez opieki, który nie posiada
członka rodziny, rodzeństwa ani krewnego legalnie przebywającego
na terytorium państwa członkowskiego PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 78 ust. 2 lit.
e), uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[8], uwzględniając opinię Komitetu
Regionów[9], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: (1) W rozporządzeniu (UE) nr
604/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady[10]
ustala się, że państwo członkowskie, w którym
małoletni bez opieki złożył wniosek o udzielenie ochrony
międzynarodowej jest państwem członkowskim odpowiedzialnym za
rozpatrzenie tego wniosku. (2) Po przyjęciu
rozporządzenia (UE) nr 604/2013 Trybunał Sprawiedliwości
wydał orzeczenie w sprawie C-648/11, w którym stwierdza się, że
w przypadku gdy małoletni pozbawiony opieki, którego żaden z
członków rodziny nie przebywa legalnie na terytorium państwa
członkowskiego, złożył wnioski o udzielenie azylu w
więcej niż jednym państwie członkowskim, uznaje się,
że odpowiedzialnym państwem członkowskim jest to państwo
członkowskie, w którym znajduje się ów małoletni po
złożeniu w nim wniosku o azyl. (3) W orzeczeniu nie
uwzględniono sytuacji małoletniego bez opieki, którego żaden z
członków rodziny nie przebywa legalnie na terytorium państwa
członkowskiego, i który złożył wnioski o udzielenie azylu w
więcej niż jednym państwie członkowskim, a przebywa na
terytorium państwa członkowskiego, w którym nie złożył
takiego wniosku. Należy wskazać również kryterium ustalania
odpowiedzialnego państwa członkowskiego w takim przypadku, aby
zapewnić spójność przepisu dotyczącego małoletnich bez
opieki w niniejszym rozporządzeniu, a także by uniknąć
niepewności prawa. (4) Zgodnie z orzeczeniem
odpowiedzialne państwo członkowskie powinno stosownie
poinformować państwo członkowskie, w którym złożony
został pierwszy wniosek. Wniosek o udzielenie azylu należy
rozpatrywać tylko w jednym państwie członkowskim, odpowiedzialne
państwo członkowskie powinno więc poinformować o swojej
decyzji uprzednio odpowiedzialne państwo członkowskie, państwo
członkowskie przeprowadzające postępowanie w sprawie ustalenia
odpowiedzialnego państwa członkowskiego lub państwo
członkowskie, do którego został złożony wniosek o
przejęcie lub wtórne przejęcie wnioskodawcy, w zależności
od sytuacji. (5) [Zgodnie z art. 3 i art. 4a
ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i
Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i
sprawiedliwości załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej oraz
Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wspomniane państwa
członkowskie powiadomiły o zamiarze uczestniczenia w przyjęciu i
stosowaniu niniejszego rozporządzenia.] (6) Zgodnie z art. 1
i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii
załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu
o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Dania nie uczestniczy
w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim
związana ani go nie stosuje. (7) Należy zatem odpowiednio
zmienić rozporządzenie (UE) nr 604/2013, PRZYJMUJĄ NINIEJSZE
ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu (UE) nr 604/2013 art. 8
ust. 4 otrzymuje brzmienie: „4a. W przypadku gdy małoletni
bez opieki nie posiada członka rodziny, rodzeństwa ani krewnego
legalnie przebywającego w państwie członkowskim, o którym mowa w
ust. 1 i 2, odpowiedzialnym państwem członkowskim jest to
państwo, w którym małoletni bez opieki złożył wniosek
o udzielenie ochrony międzynarodowej i w którym przebywa, o ile najlepiej
zabezpiecza to interesy małoletniego. 4b. W przypadku gdy wnioskodawca,
o którym mowa w ust. 4a, przebywa na terytorium państwa
członkowskiego bez złożenia w nim wniosku, dane państwo
członkowskie informuje małoletniego bez opieki o prawie do
złożenia wniosku oraz skutecznie umożliwia mu złożenie
takiego wniosku w tym państwie członkowskim. W przypadku gdy małoletni bez opieki, o
którym mowa w pierwszym akapicie, złoży wniosek w państwie
członkowskim, w którym przebywa, dane państwo członkowskie
stanie się odpowiedzialne za rozpatrzenie tego wniosku, o ile najlepiej zabezpiecza
to interesy małoletniego. W przypadku gdy małoletni bez opieki, o
którym mowa w pierwszym akapicie, nie złoży wniosku w państwie
członkowskim, w którym przebywa, odpowiedzialnym państwem
członkowskim będzie państwo, w którym małoletni bez opieki
złożył swój ostatni wniosek, chyba że takie
rozwiązanie nie zabezpiecza najlepiej interesów małoletniego. 4c. Państwo
członkowskie, do którego został złożony wniosek o wtórne
przejęcie małoletniego bez opieki, będzie
współpracować z państwem członkowskim, w którym przebywa
małoletni, w celu dokonania oceny najlepszego interesu małoletniego. 4d. Państwo
członkowskie, które jest odpowiedzialne na mocy ust. 4a, informuje o tym
fakcie, w zależności od sytuacji, następujące państwa
członkowskie: a) uprzednio odpowiedzialne państwo
członkowskie; b) państwo członkowskie
przeprowadzające postępowanie w sprawie ustalenia odpowiedzialnego
państwa członkowskiego; c) państwo członkowskie, do
którego został złożony wniosek o przejęcie
małoletniego bez opieki; d) państwo członkowskie, do
którego został złożony wniosek o wtórne przejęcie
małoletniego bez opieki. Powyższe informacje zostaną przekazane
za pomocą sieci łączności elektronicznej DubliNet
ustanowionej na mocy art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1560/2003”. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w
życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie
wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w
państwach członkowskich zgodnie z Traktatami. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący [1] Dz.U. L 180 z 29.6.2013, s. 31. [2] Dz.U. L 50 z 25.2.2003, s. 1. [3] Umowa
pomiędzy Wspólnotą Europejską i Królestwem Danii w sprawie
kryteriów i mechanizmów określania Państwa Członkowskiego
właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w Danii lub
innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej, i systemu „Eurodac” do
porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania Konwencji Dublińskiej,
Dz.U. L 66 z 8.3.2006, s. 38. [4] Umowa
między Wspólnotą Europejską a Republiką Islandii i
Królestwem Norwegii dotycząca kryteriów i mechanizmów określania
państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl
złożonego w Państwie Członkowskim lub w Islandii lub
Norwegii (Dz.U. L 93 z 3.4.2001, s. 40). [5] Umowa
pomiędzy Wspólnotą Europejską a Konfederacją
Szwajcarską dotycząca kryteriów i mechanizmów określania
państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu
złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii (Dz.U. L
53 z 27.2.2008, s. 5). [6] Protokół
między Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską
i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa
Liechtensteinu do Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i
Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów
umożliwiających określanie państwa właściwego dla
rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie
członkowskim lub w Szwajcarii (Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 39). [7] Protokół
między Wspólnotą Europejską, Szwajcarią i Księstwem
Liechtensteinu do Umowy między Wspólnotą Europejską i
Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów
umożliwiających określanie państwa właściwego dla
rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie
członkowskim lub w Szwajcarii (zawarty w dniu 24 października 2008
r., Dz.U. L 161 z 24.6.2009, s. 8) oraz Protokół do Umowy między
Wspólnotą Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii
dotyczącej kryteriów i mechanizmów określania państwa
właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w
Państwie Członkowskim, Islandii i Norwegii (Dz.U. L 93 z 3.4.2001). [8] Dz.U. C z , s. . [9] Dz.U. C z , s. . [10] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i
mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za
rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej
złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela
państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. L 180 z 29.6.2013, s. 31).