Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona) /* COM/2014/0167 final - 2014/0091 (COD) */
UZASADNIENIE 1. Kontekst wniosku Europejskie społeczeństwo starzeje
się. Systemy emerytalne w Unii Europejskiej (UE) muszą zostać
dostosowane, aby zapewnić odpowiednie, bezpieczne i stabilne emerytury. To
niełatwe zadanie. Skuteczne rozwiązanie tych problemów wymaga
ścisłej koordynacji działań podejmowanych przez
państwa członkowskie. Proponowana zmiana dyrektywy 2003/41/WE w
sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych
oraz nadzoru nad takimi instytucjami (IORP)[1]
poprawi zarządzanie takimi instytucjami, zwiększy ich
przejrzystość i poszerzy możliwości prowadzenia przez nie
działalności transgranicznej. Przyczyni się to do wzmocnienia
rynku wewnętrznego. Wiele aspektów dyrektywy wymaga zmiany
już od dłuższego czasu. Po pierwsze, aby chronić uczestników i
beneficjentów programów oraz ułatwić transgraniczne świadczenie
usług, konieczne są wyższe standardy zarządzania,
odzwierciedlające najlepsze praktyki stosowane w poszczególnych państwach
w związku z kryzysem gospodarczym i finansowym. Niektóre IORP są
dużymi instytucjami finansowymi, a ich bankructwo mogłoby
naruszyć stabilność finansową i miałoby poważne
konsekwencje społeczne. Jest to szczególnie istotne ze względu na to,
że coraz więcej programów emerytur pracowniczych jest opartych na
zdefiniowanej składce. Jeżeli programy te będą źle
zarządzane lub zarządzanie związanymi z nimi ryzykiem
będzie niewystarczające, emerytury uczestników tych programów
będą zagrożone[2]. Po drugie, należy ograniczyć
rozbieżności między przepisami, nakładanie się wymogów
oraz nadmiernie uciążliwe procedury transgraniczne. Z konsultacji
przeprowadzonych przez Komisję wynika, że problemy te są
jedną z przeszkód na drodze do powstania transgranicznych rynków emerytur
pracowniczych, a zmniejszenie tych barier pomogłoby
przedsiębiorstwom, w tym MŚP i korporacjom wielonarodowym, w bardziej
efektywnej organizacji świadczenia usług emerytalnych w skali
europejskiej.[3]
Transgraniczne IORP, takie jak ogólnoeuropejski fundusz emerytalny dla
mobilnych naukowców[4]
lub planowany transgraniczny program dla austriackich pracodawców[5], funkcjonują
dzisiaj w ograniczonym zakresie. Tymczasem presja na sektor emerytur
pracowniczych będzie coraz większa ze względu na
narastające ograniczenia publicznych systemów emerytalnych, a transgraniczne
IORP mogłyby mieć coraz większy udział w rynku emerytur
pracowniczych. W kilku państwach członkowskich wprowadzono już
nowe przepisy, które mają sprawić, że państwa te
będą atrakcyjną siedzibą dla transgranicznych IORP[6]. Po trzecie, wiele wskazuje na istnienie
poważnych luk w informacjach udzielanych uczestnikom i beneficjentom
programów w całej UE. Wielu uczestników programów nie zdaje sobie sprawy,
że ich prawa emerytalne nie są gwarantowane, a nawet prawa nabyte mogą
zostać obniżone przez IORP, inaczej niż w przypadku innych umów
finansowych[7].
Uczestnicy często nie wiedzą też, że opłaty mają
duży wpływ na prawa emerytalne. Niniejszy wniosek opiera się na szeregu
inicjatyw z ostatnich lat, takich jak biała księga w sprawie emerytur[8] i zielona księga w
sprawie długoterminowego finansowania gospodarki europejskiej[9]. Bazując na
drugiej z wymienionych ksiąg, zmiana dyrektywy ma na celu także
wzmocnienie zdolności IORP do inwestowania w aktywa o długoterminowym
profilu ekonomicznym oraz wsparcie dla finansowania trwałego wzrostu
gospodarczego w gospodarce realnej. W wielu państwach członkowskich, w
których emerytury pracownicze odgrywały do tej pory niewielką
rolę, obecnie rozwija się sektor IORP – m.in. powstają ramy
prawne ich działalności. Jeżeli UE nie wprowadzi teraz
uaktualnionych ram regulacyjnych, istnieje ryzyko, że państwa
członkowskie będą nadal tworzyć rozbieżne
rozwiązania prawne, co pogłębi zróżnicowanie regulacji w
tej dziedzinie. Co więcej, rzeczywista poprawa funkcjonowania emerytur
pracowniczych zajmie wiele czasu. Jeżeli nie podejmiemy działań
już teraz, stracimy możliwości zaoszczędzenia kosztów i
zwrot z inwestycji, a miliony Europejczyków będą źle
planować swoje finanse. Brak działania doprowadziłby także
do nieproporcjonalnego wzrostu obciążenia młodszych pokoleń
i podkopałby solidarność międzypokoleniową. W niniejszym wniosku nie wprowadza się
nowych zasad dotyczących wypłacalności, które zresztą nie
mają zastosowania do programów opartych na zdefiniowanej składce.
Ponadto z ilościowego badania skutków[10]
przeprowadzonego przez Europejski Urząd Nadzoru
Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA)
w 2013 r. wynika, że przed podjęciem decyzji w sprawie różnych
aspektów wypłacalności potrzebne są bardziej kompletne dane na
ten temat. 1.1. Cele wniosku Ogólnym celem niniejszego wniosku jest
ułatwienie rozwoju oszczędności emerytalnych w formie emerytur
pracowniczych. Bezpieczniejsze, bardziej efektywne emerytury pracownicze
poprawiłyby adekwatność i stabilność emerytur,
zwiększając wkład uzupełniających
oszczędności emerytalnych w dochód na emeryturze. Zwiększy to
także rolę IORP jako inwestorów instytucjonalnych w gospodarce
realnej UE i poprawi zdolność europejskiej gospodarki do kierowania
długoterminowych oszczędności na potrzeby inwestycji
stymulujących wzrost gospodarczy. Niniejszy wniosek ma cztery cele
szczegółowe: 1) usunięcie utrzymujących się barier
ostrożnościowych dla transgranicznych IORP, w szczególności
poprzez wprowadzenie wymogu, by do takich IORP miały zastosowanie
reguły inwestowania i zasady udzielania informacji uczestnikom i
beneficjentom obowiązujące w rodzimym państwie
członkowskim, jak również poprzez uściślenie procedur
dotyczących działalności transgranicznej i jasne określenie
zakresu działań rodzimego i przyjmującego państwa
członkowskiego; 2) zapewnienie dobrego zarządzania i zarządzania
ryzykiem; 3) udzielanie uczestnikom i beneficjentom jasnych i
właściwych informacji; oraz 4) zapewnienie organom nadzorczym
niezbędnych narzędzi do skutecznego nadzorowania IORP. 1.2. Spójność z
pozostałymi obszarami polityki i celami Unii Cele niniejszego wniosku są spójne z
obszarami polityki i celami Unii. Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(TFUE) przewiduje możliwość podjęcia działań w
celu zapewnienia ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego o
wysokim poziomie ochrony konsumentów oraz opartego na swobodzie
świadczenia usług. Niniejszy wniosek jest zgodny z
białą księgą w sprawie emerytur. Jest on także spójny
ze strategią „Europa 2020”, wzywającą do tego, by konsolidacja
budżetowa i długoterminowa stabilność finansowa szła w
parze z reformą strukturalną systemów emerytalnych w państwach
członkowskich[11].
Wreszcie, wniosek jest zgodny także z innymi inicjatywami w dziedzinie
usług finansowych, takimi jak Wypłacalność II[12], ZAFI[13] i MiFID[14]. W związku z tym
dyrektywa dobrze wpisuje się w program działań Komisji na rzecz
wzmocnienia sektora finansowego w celu stymulowania wzrostu gospodarczego[15]. Wniosek przyczynia się do ochrony praw
człowieka, chroni bowiem świadczenia emerytalne. Jest on zgodny z
art. 25 Karty praw podstawowych UE, wzywającego do uznania i poszanowania
praw osób w podeszłym wieku do godnego i niezależnego życia.
Proponowane działania miałyby pozytywny wpływ na ochronę
konsumentów zgodnie z art. 38 i ochronę wolności prowadzenia
działalności gospodarczej zgodnie z art. 16, w szczególności za
sprawą zapewnienia wysokiego poziomu przejrzystości świadczenia
usług emerytalnych, świadomego planowania finansów osobistych i
emerytury, a także ułatwienia działalności transgranicznej
dla IORP i finansujących je instytucji. Cel ogólny uzasadnia wprowadzenie
pewnych ograniczeń wolności prowadzenia działalności
gospodarczej (art. 16), gdyż wniosek ma na celu zapewnienie
integralności i stabilności rynku. 2. Wyniki konsultacji z
zainteresowanymi stronami i ocena skutków Niniejszy wniosek czerpie z licznych
konsultacji społecznych w sprawie wymogów dotyczących aspektów
ilościowych, zarządzania i udzielania informacji. Ze względu na
specyfikę działalności IORP w konsultacjach systematycznie
uczestniczyli partnerzy społeczni (pracodawcy i związki zawodowe). W
lipcu 2010 r. Komisja przeprowadziła konsultacje dotyczące zielonej
księgi w sprawie emerytur, w której przedstawiła szereg koncepcji
odnośnie do niniejszego przeglądu[16].
W ramach konsultacji zebrano niemal 1 700 odpowiedzi z całej UE, w tym 350
od państw członkowskich, parlamentów krajowych, organizacji
przedsiębiorców i związków zawodowych, przedstawicieli
społeczeństwa obywatelskiego i branży[17]. Biorąc pod uwagę reakcje na
zieloną księgę w sprawie emerytur, w kwietniu 2011 r.
służby Komisji poprosiły EIOPA o doradztwo techniczne w kwestii
sposobu zmiany dyrektywy. EIOPA zalecił, by, przy uwzględnieniu
zasady proporcjonalności, do IORP miały zastosowanie ramy
zarządzania określone w dyrektywie Wypłacalność II. Po
publikacji projektu opinii[18]
przeprowadzono szeroko zakrojone konsultacje[19].
EIOPA wydał ostateczną opinię w lutym 2012 r. W oparciu o ten
dokument w dniu 1 marca 2012 r. Dyrekcja Generalna ds. Rynku Wewnętrznego
i Usług zorganizowała wysłuchanie publiczne, na którym
zainteresowane strony miały możność wymiany poglądów.
Następnie służby Komisji przeprowadziły ilościowe badanie
skutków dotyczące wymogów ilościowych, a także analizę
obciążeń administracyjnych pod kątem aspektów
związanych z zarządzaniem i udzielaniem informacji. W każdą
z tych dwóch analiz wkład wnieśli partnerzy z branży i partnerzy
społeczni. Wnioskowi towarzyszy sprawozdanie z oceny
skutków, w którym przeanalizowano szereg wariantów i podwariantów polityki.
Dnia 4 września 2013 r. sprawozdanie przedstawiono po raz pierwszy Radzie
ds. Ocen Skutków. Rada poprosiła o ponowne przedłożenie
sprawozdania wraz z dodatkowymi informacjami o stanowiskach poszczególnych grup
zainteresowanych stron. Sprawozdanie powinno też definiować problem,
obejmować aspekty pomocniczości i proporcjonalności, a
także możliwe warianty i ich spodziewane skutki. Uzupełniono
sprawozdanie zgodnie z powyższym. Najważniejsze zmiany to: (i)
bardziej kompleksowy opis stanowisk państw członkowskich i
poszczególnych grup zainteresowanych stron; (ii) bardziej szczegółowe
wyjaśnienie problemów, których dotyczy proponowane działanie; (iii)
bardziej szczegółowy opis działań UE pod kątem
zgodności z zasadą pomocniczości; (iv) wyjaśnienie, iż
nie proponuje się dalszej harmonizacji informacji przekazywanych organom
nadzoru; (v) nowa sekcja na temat skutków inicjatywy dla małych i
średnich przedsiębiorstw oraz (vi) bardziej szczegółowy opis
założeń, na których oparto obliczenia spodziewanych
korzyści i kosztów poszczególnych wariantów. Ocena skutków została
ponownie złożona dnia 16 października 2013. Dnia 6 listopada
Rada stwierdziła, że nie może wydać pozytywnej opinii, i
poprosiła o wprowadzenie kilku dodatkowych poprawek. 3. Aspekty prawne wniosku 3.1. Podstawa prawna Niniejszy wniosek stanowi wersję
przekształconą dyrektywy 2003/41/WE. We wniosku jednocześnie
ujednolica się niezmienione przepisy dyrektywy i wprowadza do niej zmiany.
Podstawami prawnymi dyrektywy 2003/41/WE są: dawny art. 47 ust. 2, art. 55
i 95 TWE (obecnie art. 53, 62 i art. 114 ust. 1 TFUE). Wniosek utrzymuje podstawy prawne dyrektywy.
Ma on na celu ustanowienie rynku wewnętrznego w oparciu o swobodę
świadczenia usług i swobodę przedsiębiorczości,
regulując podejmowanie i prowadzenie działalności na własny
rachunek, jak i zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumenta. Dyrektywa 2003/41/WE reguluje takie obszary,
jak warunki działania IORP, w tym wspólne podejście do rejestracji
lub wydawania zezwoleń; przepisy i procedury, których należy
przestrzegać, w przypadku gdy IORP zamierzają oferować swoje
usługi w innych państwach członkowskich; zasady ilościowe
dotyczące wypłacalności; zasady inwestowania oparte na zasadzie
ostrożnego inwestora; wymagania dotyczące faktycznego
zarządzania, w tym wymagania dotyczące kompetencji i reputacji;
korzystanie z audytu wewnętrznego i z usług aktuarialnych; wymagania
dotyczące zarządzania ryzykiem; korzystanie z depozytariuszy; informacje,
które należy udzielać uczestnikom i beneficjentom, oraz uprawnienia
nadzorcze i obowiązki sprawozdawcze. Niniejszy wniosek rozbudowuje te elementy. Na
przykład w przypadku informacji, które muszą ujawniać IORP,
wprowadza się ogólnounijne zestawienie świadczeń emerytalnych. W
odniesieniu do faktycznego zarządzania IORP wniosek wprowadza bardziej
szczegółowe zasady dotyczące kompetencji i reputacji oraz kluczowych
funkcji, w tym zarządzania ryzykiem. Wniosek ma także na celu
ułatwienie działalności transgranicznej. Utrzymano dwa cele dyrektywy 2003/41/WE.
Żaden z nich nie ma drugorzędnego charakteru ani nie jest
pośredni w stosunku do drugiego z nich. Na przykład profesjonalizacja
zarządzania IORP poprzez określenie zadań i obowiązków osób
na najważniejszych stanowiskach kierowniczych oraz wprowadzenie
perspektywicznej własnej oceny ryzyka wzmacnia ochronę konsumentów. Z
drugiej strony bardziej rzetelne informowanie uczestników i beneficjentów w
formie zestawienia świadczeń emerytalnych umożliwi im
większą kontrolę nad działaniami zarządu IORP.
Wyższy stopień harmonizacji tych wymagań ułatwi
działalność transgraniczną, obniży bowiem koszty
transakcji i pobudzi innowacje na rynku. 3.2. Pomocniczość i
proporcjonalność Działania UE w tej dziedzinie
stanowią wartość dodaną, gdyż działania podejmowane
przez same państwa członkowskie: (i) nie usuną przeszkód dla
transgranicznej działalności IORP; (ii) nie zapewnią
wyższego minimalnego poziomu ochrony konsumenta w całej Unii; (iii)
nie przyniosą nieodłącznie związanych z
działalnością transgraniczną korzyści skali,
dywersyfikacji ryzyka ani innowacji; (iv) nie pozwolą uniknąć
arbitrażu regulacyjnego między sektorami usług finansowych; (v)
nie pozwolą uniknąć arbitrażu regulacyjnego między
państwami członkowskimi; i (vi) nie będą brać pod
uwagę interesów pracowników transgranicznych. W ramach proponowanych działań
państwa członkowskie zachowują pełną
odpowiedzialność za organizację swoich systemów emerytalnych.
Zmiany dyrektywy nie kwestionują tej prerogatywy. Nowelizacja ta nie obejmuje
także kwestii wchodzących w zakres krajowych przepisów prawa pracy,
prawa socjalnego, podatkowego czy prawa umów. Wniosek jest zgodny z zasadą
proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii
Europejskiej (TUE). Zdecydowano się na rozwiązania, które zmierzają
do zachowania równowagi między interesem publicznym, ochroną
uczestników i beneficjentów oraz kosztami dla instytucji, instytucji
finansujących i organów nadzoru. Rozwiązania te zostały
dokładnie przeanalizowane, zredagowane w formie standardów minimalnych i
dostosowane do różnych modeli biznesowych. Z uwagi na wszystkie
powyższe okoliczności wniosek wpłynie na ożywienie
działalności pracowniczych programów emerytalnych. 3.3. Odwołania do innych
dyrektyw Niniejszy wniosek stanowi przekształcenie
i odwołuje się do dyrektyw 2003/41/WE, 2009/138/WE, 2010/78/UE[20], 2011/61/UE i
2013/14/UE[21].
Dyrektywa 2003/41/WE zostanie uchylona niniejszą dyrektywą. 3.4. Szczegółowe omówienie
wniosku Ze względu na to, że niniejszy
wniosek stanowi przekształcenie dyrektywy 2003/41/WE, poniższe
szczegółowe wyjaśnienia koncentrują się wyłącznie
na nowych lub zmienianych przepisach. Tytuł I – PRZEPISY OGÓLNE Artykuł 6
zawiera obecnie nowe lub doprecyzowane definicje „instytucji
finansującej”, „rodzimego państwa członkowskiego”, „przyjmującego
państwa członkowskiego”, „instytucji przenoszącej” i „instytucji
przyjmującej”, „rynku regulowanego”, „wielostronnej platformy obrotu”,
„zorganizowanej platformy obrotu”, „trwałego nośnika informacji” i
„kluczowych funkcji”. Artykuł 9,
powiązany z artykułem 10, nie wymienia już osobno
warunków działania, ale czyni państwa członkowskie
odpowiedzialnymi za zapewnienie, aby każda instytucja była
zarejestrowana lub otrzymała zezwolenie oraz by instytucje we
właściwy sposób ustanowiły zasady dotyczące programów
emerytalnych. W artykule 12 wprowadza się trzy
zmiany. Po pierwsze, wprowadza się zapis, zgodnie z którym instytucja
prowadzi działalność transgraniczną, gdy obsługuje
program emerytalny podlegający przepisom prawa socjalnego i prawa pracy innego
państwa członkowskiego, w tym w sytuacji, gdy instytucja i instytucja
finansująca mają siedzibę w tym samym państwie
członkowskim[22].
Po drugie, w ustępie 4 wprowadza się wymóg, aby właściwe
władze rodzimego państwa członkowskiego, które zakazują
działalności transgranicznej, wydały w tym celu decyzję
opatrzoną uzasadnieniem. Ponadto, jeżeli właściwe
władze rodzimego państwa członkowskiego nie powiadomią
właściwych władz przyjmującego państwa
członkowskiego, podają przyczyny odmowy takiego powiadomienia. Po
trzecie, przyjmujące państwo członkowskie nie będzie
już mogło nakładać dodatkowych wymogów informacyjnych na
instytucje prowadzące działalność transgraniczną. Nie
będzie to możliwe ze względu na wprowadzone wnioskiem
standardowe zestawienie świadczeń emerytalnych (zob. art. 40–54). Artykuł 13
ustanawia nowe zasady transgranicznego przenoszenia programów emerytalnych.
Przeniesienie musi podlegać uprzedniej zgodzie właściwych
władz rodzimego państwa członkowskiego instytucji
przyjmującej. O ile krajowe przepisy prawa socjalnego i prawa pracy
dotyczące organizacji systemów emerytalnych nie stanowią inaczej,
przeniesienie i jego warunki podlegają uprzedniej zgodzie zainteresowanych
uczestników i beneficjentów lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicieli.
Artykuł 13 zawiera także zasady wymiany informacji
dotyczących obowiązujących przepisów prawa socjalnego i prawa
pracy, zgodnie z którymi należy prowadzić program emerytalny.
Jeżeli po przeniesieniu instytucja przyjmująca prowadzi
działalność transgraniczną, stosuje się art. 12
ust. 8 i 9. Instytucja będzie prowadzić program emerytalny
zgodnie z przepisami prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego
państwa członkowskiego[23],
dzięki czemu przeniesienie nie zmieni poziomu ochrony objętych nim
uczestników i beneficjentów. Tytuł II – WYMAGANIA ILOŚCIOWE W artykule 20 dotyczącym
reguł inwestowania wprowadza się trzy zmiany. Po pierwsze,
przyjmujące państwo członkowskie nie będzie już
mogło zobowiązywać instytucji prowadzących
działalność transgraniczną do przestrzegania dodatkowych
reguł inwestowania. Ułatwi to organizację zarządzania
inwestycjami, w szczególności w przypadku programów opartych na
zdefiniowanej składce. Nie naruszy to ochrony uczestników i beneficjentów,
gdyż zmianie tej towarzyszy wzmocnienie zasad dotyczących
zarządzania i nadzoru. Po drugie, uaktualniono art. 20 ust. 6 lit. a), aby
dostosować go do terminologii stosowanej w rozporządzeniu (UE) nr …/…
[MiFIR]. Po trzecie, niejednoznaczne pojęcie „rynków kapitałowych
obarczonych ryzykiem” (art. 20 ust. 6 lit. c)) zostało
zastąpione terminologią, która lepiej oddaje pierwotne znaczenie tego
przepisu, a mianowicie zakazanie państwom członkowskim
nakładania na instytucje ograniczeń co do inwestowania w instrumenty
długoterminowe, które nie znajdują się w obrocie na rynkach
regulowanych. Ponadto reguły inwestowania nie powinny ograniczać
inwestycji w aktywa nienotowane na rynkach regulowanych, jeżeli aktywa te
są przeznaczone na finansowanie niskoemisyjnych i odpornych na zmiany
klimatu projektów infrastrukturalnych. Nie proponuje się dalszej harmonizacji
przepisów regulujących sytuację w zakresie wypłacalności
finansowej instytucji. Tytuł III – WARUNKI DOTYCZĄCE
DZIAŁALNOŚCI W przypadku małych IORP we wniosku
utrzymano możliwość, by państwa członkowskie
ustanowiły wyłączenie dla instytucji zarządzających
programami, które mają łącznie mniej niż 100 uczestników. W
odniesieniu do innych IORP proporcjonalność wymogów dotyczących
zarządzania jest zapewniona przy użyciu takich środków, jak
przepisy o kluczowych funkcjach i o oszacowaniu ryzyka. ROZDZIAŁ 1 – System zarządzania Z wyjątkiem art. 31 i 32 (dawne
art. 10 i 12) tytuł ten zawiera nowe przepisy. Określa on nowe
szczegółowe wymogi dotyczące zarządzania IORP. Artykuł 21
stanowi, że organ administrujący, zarządzający lub
nadzorczy IORP ponosi ostateczną odpowiedzialność za
przestrzeganie przez tę instytucję przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. Przepisy
dotyczące zarządzania IORP pozostają bez uszczerbku dla roli
partnerów społecznych w zarządzaniu instytucjami. Artykuł 22
stanowi, że instytucje muszą mieć skuteczny system
zarządzania, który zapewnia prawidłowe i ostrożne
zarządzanie prowadzoną działalnością. System ten musi
być proporcjonalny do charakteru, skali i złożoności
działalności IORP, tak aby zapewnić, by wymagania dotyczące
zarządzania nie były zbyt dużym obciążeniem, na
przykład dla małych instytucji. Artykuł 23
wymaga od IORP zapewnienia, aby wszystkie osoby, które faktycznie zarządzają
instytucją lub pełnią kluczowe funkcje, posiadały
kwalifikacje zawodowe, wiedzę i doświadczenie, które są
odpowiednie, aby umożliwić im prawidłowe i ostrożne
zarządzanie instytucją lub właściwe wykonywanie ich
kluczowych funkcji (kompetencje). IORP muszą także
zapewnić, by osoby te cieszyły się nieposzlakowaną
opinią i były uczciwe (reputacja). Artykuł 24
stanowi, że instytucje muszą mieć należytą
politykę wynagrodzeń. Polityka ta jest podawana do publicznej
wiadomości. W artykule tym proponuje się także przyznanie
Komisji uprawnienia do wydania aktu delegowanego. Artykuł 25
określa ogólne zasady dotyczące kluczowych funkcji. IORP mogą
zezwalać jednej osobie lub jednostce organizacyjnej na pełnienie
więcej niż jednej kluczowej funkcji, ale funkcję zarządzania
ryzykiem zawsze powierza się innej osobie lub jednostce organizacyjnej
niż ta, która pełni funkcję audytu wewnętrznego. Artykuł 26
stanowi, że IORP muszą posiadać efektywny system
zarządzania ryzykiem, niezbędny do stałego wykrywania i
monitorowania wszelkich rodzajów ryzyka, a także do stałego
zarządzania ryzykiem i sprawozdawania w tej kwestii. Dotyczy to także
ryzyka związanego z działaniami zleconymi w drodze outsourcingu lub
dalszego outsourcingu, na które te działania są lub mogłyby
być narażone, oraz ich wzajemnych zależności.
Zarządzanie ryzykiem powinno być proporcjonalne do wielkości,
organizacji wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i
złożoności działalności instytucji. Artykuł 27 przewiduje
skuteczną funkcję audytu wewnętrznego, która obejmuje ocenę
adekwatności i skuteczności systemu kontroli wewnętrznej i
innych elementów systemu zarządzania, w tym działań zleconych w
drodze outsourcingu lub dalszego outsourcingu. Funkcję audytu
wewnętrznego musi sprawować co najmniej jedna niezależna osoba,
w samej instytucji lub poza nią. Artykuł 28
wprowadza wymóg posiadania skutecznej funkcji aktuarialnej do celów koordynacji
obliczania rezerw technicznych oraz nadzoru nad nim, a także do celów
oceny adekwatności metodyki i stanowiących jej podstawę modeli,
w sytuacji gdy uczestnicy i beneficjenci nie ponoszą wszystkich rodzajów
ryzyka. Artykuł 29
stanowi, że instytucje muszą regularnie przedstawiać oszacowanie
ryzyka związanego z emeryturami, niezwłocznie po zajściu
istotnych zmian w profilu ryzyka instytucji. W oszacowaniu należy
wykazać zgodność szeregu elementów z krajowymi wymaganiami.
Oszacowanie powinno obejmować nowe lub pojawiające się rodzaje
ryzyka związane ze zmianą klimatu, wykorzystaniem zasobów i
środowiskiem. Oszacowanie ryzyka powinno być proporcjonalne do
wielkości, organizacji wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i
złożoności działalności instytucji. W artykule 30
proponuje się przyznanie Komisji uprawnienia do przyjęcia aktu
delegowanego dotyczącego oszacowania ryzyka związanego z emeryturami. ROZDZIAŁ 2 – Outsourcing i
zarządzanie inwestycjami Artykuł 33
określa zasady zawierania umów ze stronami trzecimi (outsourcing), w tym
dalszego outsourcingu działalności. ROZDZIAŁ 3 – Depozytariusz Artykuły 35–37
stanowią, że IORP muszą wyznaczyć jednego
depozytariusza do przechowywania aktywów i zadań nadzorczych, jeżeli
członkowie i beneficjenci w pełni ponoszą ryzyko inwestycyjne. Tytuł IV – INFORMACJE UDZIELANE
PRZYSZŁYM UCZESTNIKOM, UCZESTNIKOM I BENEFICJENTOM ROZDZIAŁ 1 – Przepisy ogólne W rozdziale tym określa się
szczegółowo, jakie informacje należy przekazywać uczestnikom,
przyszłym uczestnikom, a po przejściu na emeryturę –
beneficjentom. Przepisy te opierają się na poprzednim art. 11. Artykuł 38
określa ogólną zasadę ujawniania informacji. Artykuł 39
określa rodzaje informacji, które należy przekazywać uczestnikom
(i beneficjentom), takie jak prawa i obowiązki stron, rodzaje ryzyka i
opcje inwestycyjne. Należy także zaznaczać, które z tych opcji
są domyślne. Warunki programu emerytalnego muszą być
publikowane na stronach internetowych instytucji. Artykuł 40
zobowiązuje IORP do wystawiania co dwanaście miesięcy
zestawienia świadczeń emerytalnych dla osób indywidualnych,, które
powinno być możliwie jak najbardziej czytelne. Ma ono także stanowić
źródło informacji wprowadzanych do ewentualnego systemu
śledzenia uprawnień emerytalnych, opisanego w białej
księdze w sprawie emerytur[24].
Państwa członkowskie, które już zapewniają udzielanie
osobom indywidualnym kompleksowych informacji obejmujących jeden lub
więcej filarów emerytalnych, nadal będą mogły elastycznie
kształtować swoje systemy informacji o emeryturach, o ile są one
zgodne z wymogami niniejszego wniosku. ROZDZIAŁ 2 – Zestawienie
świadczeń emerytalnych Artykuły 40–44
określają ogólne przepisy dotyczące zestawienia
świadczeń emerytalnych, przeznaczonego dla aktywnych uczestników
funduszu emerytalnego. Koncepcja zestawienia świadczeń emerytalnych
wywodzi się z opinii EIOPA dla Komisji Europejskiej w sprawie
przeglądu dyrektywy IORP i czerpie z najlepszych praktyk szeregu
państw członkowskich, a także z prac międzynarodowych pod
egidą OECD[25].
Zestawienie świadczeń emerytalnych zapewnia porównywalność
z informacjami, które są wymagane przez przepisy regulujące inne
sektory finansowe, np. z dokumentem zawierającym kluczowe informacje dla
inwestorów w przypadku funduszy otwartych (UCITS), przy uwzględnieniu
specyfiki sektora emerytur pracowniczych. Ponadto zestawienie
świadczeń emerytalnych pozostawia państwom członkowskim
dostateczną swobodę co do wprowadzenia bardziej szczegółowych
wymagań i zintegrowanych systemów, które pozwolą na porównywanie
różnych filarów systemu emerytalnego. Standaryzacja zestawienia świadczeń
emerytalnych powinna umożliwić automatyzację regularnego
wystawiania tych dokumentów i jego ewentualny outsourcing, co
obniżyłoby koszty realizacji tego obowiązku, w
szczególności dla mniejszych instytucji. Artykuły 46–53
określają elementy zestawienia świadczeń emerytalnych.
Należy je odczytywać w związku z art. 45. Są to
następujące elementy: ·
dane osobowe uczestnika; ·
dane identyfikacyjne instytucji; ·
gwarancje; ·
saldo, składki i koszty; ·
prognozy emerytalne; ·
profil inwestycyjny; ·
wyniki osiągnięte w
przeszłości; oraz ·
informacje uzupełniające. W artykule 54 proponuje się
przyznanie Komisji uprawnienia do przyjęcia aktu delegowanego
dotyczącego zestawienia świadczeń emerytalnych. ROZDZIAŁ 3 – Inne przekazywane
informacje i dokumenty Rozdział ten dotyczy informacji, które
IORP powinny przekazywać uczestnikom i beneficjentom na różnych etapach
emerytury – przed zapisaniem się do programu, tuż przed
przejściem na emeryturę i w okresie wypłaty świadczeń. Artykuł 55
ustanawia szczegółowe zasady udzielania informacji przez IORP jej
przyszłym członkom przed przystąpieniem do programu emerytalnego
IORP. Artykuł 56
określa informacje, jakie należy udzielać uczestnikom przed
przejściem na emeryturę. Należy je przekazywać w
uzupełnieniu do zestawienia świadczeń emerytalnych, co najmniej
dwa lata przed przejściem na emeryturę, niezależnie od tego, czy
jest ona z góry zdefiniowana. Artykuł 57
wyszczególnia informacje, które należy udzielać beneficjentom w
okresie wypłaty świadczeń. Te informacje dla beneficjentów
powinny zastępować zestawienie świadczeń emerytalnych. Artykuł 58
określa informacje, które należy udzielać uczestnikom i
beneficjentom na ich wniosek. Tytuł V – NADZÓR
OSTROŻNOŚCIOWY ROZDZIAŁ 1 – Zasady ogólne
dotyczące nadzoru ostrożnościowego Artykuł 59
określa ochronę uczestników i beneficjentów programu jako główny
cel nadzoru ostrożnościowego. Artykuł 60 określa
obszary, które należy uważać za objęte nadzorem
ostrożnościowym w kontekście niniejszej dyrektywy. Artykuł
ten usuwa niepewność prawa dotyczącą IORP, spowodowaną
zróżnicowaniem zakresu regulacji ostrożnościowej w
poszczególnych państwach członkowskich. Artykuł 61
określa zasady ogólne nadzoru ostrożnościowego. Stanowi on
m.in., że właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego ponoszą wyłączną
odpowiedzialność za nadzór ostrożnościowy nad wszystkimi
IORP, które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane w ramach jego
jurysdykcji. Ponadto artykuł ten ustanawia zasadę, zgodnie z
którą nadzór nad IORP musi być perspektywiczny i oparty na analizie
ryzyka. Należy go także prowadzić w odpowiednim czasie i w
proporcjonalny sposób. Artykuł 63
wprowadza proces nadzoru mający na celu zidentyfikowanie IORP o takiej
charakterystyce finansowej, organizacyjnej lub innego rodzaju, która może
powodować podwyższony profil ryzyka. Artykuł 64 ma
na celu zapewnienie, aby wszystkie nowe wymogi wprowadzone niniejszym wnioskiem
były odzwierciedlone w uprawnieniach przyznanych właściwym
władzom w zakresie udzielania informacji. Artykuł 65
stanowi, że właściwe władze muszą wykonywać swoje
działania w sposób przejrzysty i odpowiedzialny. ROZDZIAŁ 2 – Tajemnica zawodowa lub
służbowa i wymiana informacji Artykuły 66–71 regulują warunki
wymiany informacji między właściwymi władzami oraz
władzami i organami, które mają za zadanie wzmacnianie
stabilności systemu finansowego. Tytuł VI – PRZEPISY KOŃCOWE Artykuły 73–81
ustanawiają obowiązki w zakresie współpracy i
sprawozdawczości oraz warunki przetwarzania danych osobowych. Przepisy
końcowe regulują też ocenę i przegląd dyrektywy,
wprowadzają zmiany do dyrektywy 2009/138/WE Wypłacalność II
i ustanawiają termin transpozycji dyrektywy. Określają one
także adresatów i przewidują uchylenie przepisów. 4. Wpływ na budżet W ocenie skutków finansowych regulacji
przedstawiono konkretne skutki dla budżetu związane z zadaniami
powierzonymi EIOPA. ê 2003/41/WE 2014/0091 (COD) Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie działalności
instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi
instytucjami (wersja przekształcona) (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT
EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę
Europejskąo
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w
szczególności jego art. 5347 ust. 2,
art. 6255 i art. 114 ust. 195 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, ò nowy po przekazaniu
projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym, ê 2003/41/WE uwzględniając opinię Komitetu
Ekonomiczno-Społecznego, ò nowy po
zasięgnięciu opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, ê 2003/41/WE stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ustanowioną w art. 251 Traktatu(3), a także mając na uwadze, co
następuje: ò nowy (1) W
dyrektywie 2003/41/WE[26] Parlamentu Europejskiego i Rady kilkakrotnie
wprowadzono znaczne zmiany[27]. Ze względu na to, że konieczne
są dalsze zmiany, dla zachowania przejrzystości dyrektywę
tę należy przekształcić. ê 2003/41/WE
motyw 1 Rzeczywisty rynek wewnętrzny usług finansowych ma kluczowe
znaczenie dla wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy we
Wspólnocie. ê 2003/41/WE
motyw 2 (dostosowany) ð nowy (2) Dokonano znaczących osiągnięć
w ustanowieniu tego rynku Rynek
wewnętrznyego, pozwalając ð powinien pozwalać ï instytucjom
finansowym działać w innych państwach członkowskich
i zapewniaćzapewniając wysoki poziom ochrony ð uczestników i beneficjentów
pracowniczych programów emerytalnych ï dla konsumentów usług finansowych. ê 2003/41/WE
motyw 3 (dostosowany) Komunikat Komisji
„Wprowadzanie ram dla rynków finansowych: plan działań” wskazuje na
szereg działań, jakie są niezbędne w celu stworzenia
rynku wewnętrznego usług finansowych, zaś Rada Europejska na
swoim posiedzeniu w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca
2000 r. wezwała do wykonania tego planu działania do roku 2005. ê 2003/41/WE
motyw 4 (dostosowany) Plan działania w
zakresie usług finansowych jako pilny priorytet podkreśla
potrzebę opracowania dyrektywy w sprawie nadzoru
ostrożnościowego nad instytucjami pracowniczych programów
emerytalnych, ponieważ te instytucje są głównymi instytucjami
finansowymi, które spełniają kluczową rolę w zapewnieniu
integracji, efektywności i płynności rynków finansowych, ale nie
podlegają spójnym, wspólnotowym ramom legislacyjnym, pozwalającym im
na pełne wykorzystanie rynku wewnętrznego. ò nowy (3) Dyrektywa
2003/41/WE stanowiła pierwszy krok legislacyjny w kierunku rynku
wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych zorganizowanego na
skalę europejską. Rzeczywisty wewnętrzny rynek pracowniczych
programów emerytalnych ma wciąż ogromne znaczenie dla wzrostu
gospodarczego i tworzenia miejsc pracy w Unii Europejskiej i dla
rozwiązania problemów związanych ze starzeniem się
społeczeństwa w Europie. Dyrektywa pochodzi z 2003 r. i do tej pory
nie wprowadzano w niej istotnych zmian, które by poddały nowoczesnemu
systemowi zarządzania opartemu na analizie ryzyka także instytucje
pracowniczych programów emerytalnych. ê 2003/41/WE
motyw 5 (dostosowany) ð nowy (4) ð Konieczne jest podjęcie
działań, które umożliwią dalszy rozwój prywatnych
oszczędności emerytalnych, takich jak emerytury pracownicze. Jest to
ważne ze względu na to, że systemy zabezpieczenia
społecznego są pod coraz większą presją, co oznacza,
że obywatele będą w coraz większym stopniu polegać na
emeryturach pracowniczych jako uzupełnieniu emerytury. ï Ponieważ systemy zabezpieczenia
społecznego znajdują się pod coraz silniejszą presją,
ich uzupełnieniem w przyszłości będą w coraz
większym stopniu pracownicze emerytury. Z tego względu nNależy
rozwijać pracownicze programy emerytalne, jednakże bez
podważania znaczenia emerytalnych systemów zabezpieczenia społecznego
w zakresie bezpiecznej, trwałej i skutecznej osłony socjalnej, która
powinna zapewnić godziwy poziom życia na starość i z tego
względu powinna być głównym celem wzmocnienia europejskiego
modelu społecznego. ò nowy (5) Niniejsza
dyrektywa jest zgodna z prawami podstawowymi i z zasadami uznanymi w Karcie
praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z prawem do ochrony
danych osobowych, wolnością prowadzenia działalności
gospodarczej i prawem do wysokiego poziomu ochrony konsumenta.
Zgodność ta jest osiągnięta w szczególności za
sprawą zapewnienia wysokiego poziomu przejrzystości świadczenia
usług emerytalnych, świadomego planowania finansów osobistych i
emerytury, a także ułatwienia działalności transgranicznej
dla instytucji pracowniczych programów emerytalnych i przedsiębiorstw.
Niniejszą dyrektywę należy wdrażać zgodnie z tymi
prawami i zasadami. (6) Pomimo
wejścia w życie dyrektywy 2003/41/WE utrzymują się istotne
bariery ostrożnościowe, które podnoszą koszty
działalności dla instytucji, które prowadzą programy emerytalne
za granicą. Ponadto należy podnieść obecny minimalny poziom
ochrony uczestników i beneficjentów. Jest to o tyle istotne, że znacznie
wzrosła liczba Europejczyków, którzy korzystają z programów
przenoszących ryzyko długowieczności i ryzyko rynkowe z
instytucji lub przedsiębiorstwa oferującego program emerytalny
(„instytucji finansującej”) na uczestnika. Należy także
zwiększyć obecny minimalny zakres informacji udzielanych uczestnikom
i beneficjentom. Powyższe kwestie stanowią podstawę do zmiany
dyrektywy. ê 2003/41/WE
motyw 7 (7) Zasady
ostrożnościowe ustanowione w niniejszej dyrektywie mają na
celu zagwarantowanie zarówno wysokiego poziomu bezpieczeństwa dla
przyszłych emerytów poprzez wprowadzenie rygorystycznych norm nadzoru, jak
również przygotowanie zrębów skutecznego zarządzania
pracowniczymi programami emerytalnymi. ê 2003/41/WE
motyw 8 (8) Instytucje, które są
całkowicie odrębne od jakiekolwiek instytucji finansującej
i które funkcjonują na zasadzie w oparciu o
własnyche środkówi finansowyche
wyłącznie w celu zapewnienia świadczeń emerytalnych,
powinny posiadać swobodę świadczenia usług oraz
swobodę inwestowania, które podlegają jedynie skoordynowanym wymogom
ostrożnościowym niezależnie od tego, czy te instytucje są
traktowane jako osoby prawne. ê 2003/41/WE
motyw 9 (9) Zgodnie z zasadą
pomocniczości, państwa członkowskie ponoszą pełną
odpowiedzialność za organizację swoich systemów emerytalnych,
jak również za decyzję w sprawie roli każdego z trzech
„filarów” systemu emerytalnego w poszczególnych państwach
członkowskich. W kontekście drugiego filaru, powinny one ponosić
również pełną odpowiedzialność za rolę
i funkcje różnych instytucji zapewniających pracownicze świadczenia
emerytalne, takich jak branżowe fundusze emerytalne, fundusze emerytalne
przedsiębiorstw i zakładówy ubezpieczeń na życie. Celem niniejszej dyrektywy nie jest
kwestionowanie tej prerogatywy. ê 2003/41/WE
motyw 10 (10) Przepisy krajowe
dotyczące udziału osób prowadzących działalność
na własny rachunek w instytucjach pracowniczych programów
emerytalnych różnią się. W niektórych państwach
członkowskich, instytucje pracowniczych programów emerytalnych mogą
działać na podstawie układów zawieranych z osobami o danym
zawodzie lub należących do grup zawodów, których członkowie
działają jako osoby prowadzące działalność na
własny rachunek lub bezpośrednio z osobami prowadzącymi działalność
na własny rachunek i pracownikami najemnymi. W niektórych
państwach członkowskich osoba prowadząca
działalność na własny rachunek może również
zostać uczestnikiem instytucji w przypadku gdy osoba prowadząca
działalność na własny rachunek występuje w roli
pracodawcy lub świadczy przedsiębiorstwu swoje
usługi zawodowe. W niektórych państwach członkowskich osoby
prowadzące działalność na własny rachunek nie
mogą przystąpić do instytucji pracowniczych programów
emerytalnych, o ile nie spełniają określonych wymagań,
włączając te, które nakładają prawo pracy i prawo
socjalne. ê 2003/41/WE
motyw 11 (11) Instytucje
zarządzające systemami zabezpieczenia społecznego, które są
już koordynowane na poziomie wspólnotowymUnii, powinny być wyłączone z zakresu stosowania niniejszej
dyrektywy. Jednakże należy uwzględnić specyfikę
instytucji, które w poszczególnych państwach członkowskich
zarządzają zarówno systemami zabezpieczenia społecznego, jak
i pracowniczymi programami emerytalnymi. ê 2003/41/WE
motyw 12 (12) Instytucje finansowe, które
już korzystają ze wspólnotowych unijnych ram
legislacyjnych, powinny, ogólnie biorąc, być
wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy. Ponieważ
jednak instytucje te mogą również w pewnych przypadkach
oferować usługi w zakresie pracowniczych programów emerytalnych,
jest ważne, aby zapewnić, że by niniejsza
dyrektywa nie prowadziła do zakłóceń konkurencji. Zakłóceń takich
można uniknąć, stosując wymogi ostrożnościowe
niniejszej dyrektywy do działalności zakładów ubezpieczeń
na życie w zakresie emerytur pracowniczych. Komisja powinna
również starannie monitorować sytuację na rynku emerytur
pracowniczych i oceniać możliwości rozszerzenia
fakultatywnego stosowania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do innych
kontrolowanych instytucji finansowych. ê 2003/41/WE
motyw 13 (13) Zmierzając do zapewnienia
finansowego bezpieczeństwa systemu emerytalnego, świadczenia
wypłacane przez instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny,
ogólnie biorąc, zapewnić wypłaty emerytur dożywotnich.
Możliwe są również wypłaty okresowe lub ryczałtowejednorazowe. ê 2003/41/WE
motyw 14 (14) Istotne jest zapewnienie, aby
osoby starsze i niepełnosprawne nie były narażone na ryzyko
ubóstwa i mogły cieszyć się godziwym poziomem życia.
Ważnym aspektem zwalczania ubóstwa i braku bezpieczeństwa zabezpieczenia osób starszych jest właściwe uwzględnienie poszczególnych rodzajów ryzyka biometrycznychego w ustaleniach dotyczących pracowniczych programów
emerytalnych. Ustanawiając program emerytalny, pracodawcy
i pracownicy lub ich odpowiedni przedstawiciele powinni rozważyć
możliwość zawarcia
w programuie emerytalnegoym wraz z przepisami postanowień w odniesieniu do pokrycia ryzyka długowieczności
i ryzyka niezdolności do wykonywania zawodu, jak również przepisów postanowień w odniesieniu do osób pozostałych przy życiu po
śmierci żywiciela. ê 2003/41/WE
motyw 15 (15) Stwarzając państwom
członkowskim możliwość wyłączenia z zakresu
krajowego prawodawstwa wykonawczego instytucji zarządzających systemami programami,
które łącznie posiadają mniej niż stu uczestników,
można ułatwić nadzór w niektórych państwach
członkowskich bez podważania właściwego funkcjonowania
rynku wewnętrznego w tej dziedzinie. Jednakże to nie powinno
naruszać prawa tych instytucji do mianowania,
w celu zarządzania ich portfelem inwestycji i nadzoru nad ich aktywami, osób zarządzających inwestycjami i pracowników nadzorupowierników,
prowadzących działalność w innym państwie
członkowskim i należycie upoważnionych, nad ich aktywami. ê 2003/41/WE
motyw 16 (16) Instytucje takie jak
„Unterstützungskassen” w Niemczech, których uczestnicy nie posiadają
uprawnień do korzystania z określonej kwoty i których interesy
są chronione w ramach obowiązkowego ustawowego ubezpieczenia od
niewypłacalności, powinny być wyłączone z zakresu
niniejszej dyrektywy. ê 2003/41/WE
motyw 17 (17) W celu ochrony uczestników i
beneficjentów, instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny
ograniczać swoją działalność do działań
określonych w niniejszej dyrektywie, i takich, które z
niej wynikają. ê 2003/41/WE
motyw 18 (18) W przypadku
upadłości instytucji finansującej, uczestnik staje
w obliczu ryzyka utraty zarówno swojego miejsca pracy, jak
i swoich nabytych praw emerytalnych. Stwarza to konieczność
zapewnienia wyraźnego podziału między tym przedsiębiorstwem
i tą instytucją oraz ustanowienia minimalnych norm
ostrożnościowych w celu ochrony uczestników. ê 2003/41/WE
motyw 19 (19) Występują istotne
różnice w zakresie działania i nadzoru nad instytucjami
pracowniczych programów emerytalnych w państwach członkowskich.
W niektórych państwach członkowskich nadzór może być
sprawowany nie tylko nad samą instytucją, lecz również wobec podmiotów
lub przedsiębiorstw, które są upoważnione do zarządzania
tymi instytucjami. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość uwzględniaćnia takąiej specyfikęi, pod
warunkiem że wszystkie wymagania ustanowione w niniejszej dyrektywie
są skutecznie spełnione. Państwa członkowskie powinny móc
również umożliwić instytucjom ubezpieczeniowym i innym
podmiotom finansowym zarządzanie instytucjami pracowniczych programów
emerytalnych. ê 2003/41/WE
motyw 20 (20) Instytucje pracowniczych
programów emerytalnych są instytucjami świadczącymi usługi
finansowe, ponoszącymi wielką odpowiedzialność za
zapewnienie świadczenia z pracowniczych programów emerytalnych i z
tego względu powinny spełniać niektóre minimalne normy
ostrożnościowe w odniesieniu do ich działalności
i warunków działania. ê 2003/41/WE
motyw 21 (21) Ogromna liczba instytucji
w niektórych państwach członkowskich oznacza, iż
niezbędne jest pragmatyczne rozwiązanie w zakresie uprzedniego uzyskania uprzedniego zezwolenia dla tych instytucji. Jednakże w przypadku gdy
instytucja pragnie zarządzać systemem programem
w innym państwie członkowskim, powinno być wymagane
uprzednie uzyskanie zezwolenia wydawanego przez właściwe władze
rodzimego państwa członkowskiego. ê 2003/41/WE
motyw 36 (dostosowany) ðnowy (22) Bez uszczerbku dla krajowegoych przepisów prawa ustawodawstwa socjalnego i prawa pracy w
zakresie organizacji systemów emerytalnych, włączając w to
obowiązkowe uczestnictwo i wyniki układów zbiorowych, instytucje
powinny mieć możliwość świadczenia swoich usług w
innych państwach członkowskich ð po otrzymaniu zezwolenia
właściwych władz rodzimego państwa członkowskiego
instytucji ï. Powinno się im zezwalać instytucjom na przyjmowanie finansowania ze
strony przedsiębiorstw mających siedzibę w innych ð którymkolwiek ï państwachie
członkowskichm i na obsługię systemów programów emerytalnych z uczestnikami w
więcej niż jednym państwie członkowskim. Potencjalnie
prowadziłoby to do znacznych korzyści skali dla tych instytucji,
poprawy konkurencyjności unijnej gospodarkiwspólnotowego przemysłu i ułatwienia mobilnośćci siły
roboczej. Wymaga to wzajemnego
uznawania norm ostrożnościowych. Właściwe stosowanie tych
norm ostrożnościowych powinno być nadzorowane przez
właściwe władze rodzimego Państwa Członkowskiego,
chyba że ustalono inaczej. ê 2003/41/WE
motyw 37 ð nowy (23) Wykonywanie prawa instytucji
w jednym państwie członkowskim do zarządzania pracowniczym
programem emerytalnym zawartym w innym państwie członkowskim
powinno w pełni respektować prawo socjalne i prawo pracy
obowiązujące w przyjmującym państwie członkowskim
w zakresie, w jakim odnosi się to do pracowniczych emerytur, na
przykład definicjai i płatność wypłaty
świadczeń emerytalnych oraz warunki zbywalności warunków możliwości
przenoszenia praw emerytalnych. ð Należy doprecyzować zakres
zasad ostrożnościowych, aby zagwarantować pewność
prawa w odniesieniu do działalności transgranicznej instytucji. ï ò nowy (24) Instytucje
powinny mieć możliwość przenoszenia programów emerytalnych
do innych instytucji w innych państwach Unii, aby ułatwić
organizację świadczenia emerytur pracowniczych w skali Unii.
Przeniesienie powinno odbywać się pod warunkiem otrzymania zezwolenia
od właściwych władz w rodzimym państwie członkowskim
instytucji przyjmującej program emerytalny („instytucji przyjmującej”).
O ile krajowe przepisy prawa socjalnego i prawa pracy dotyczące systemów
emerytalnych nie stanowią inaczej, przeniesienie i jego warunki powinny
podlegać uprzedniej zgodzie uczestników i beneficjentów lub, w stosownych
przypadkach, ich przedstawicieli. ê 2003/41/WE
motyw 26 (25) Rozsądne wyliczenie
rezerw technicznych jest istotnym warunkiem w celu dla
zapewnienia, iż zobowiązania z tytułu świadczeń
emerytalnych mogą być zrealizowane. Rezerwy techniczne należy
wyliczać na podstawie uznanych metod aktuarialnych
i poświadczonych przez uprawnione osoby. Maksymalne oprocentowanie
powinno być wybrane rozsądnie zgodnie z wszelkimi odpowiednimi
przepisami krajowymi. Minimalna kwota rezerw technicznych powinna być
zarówno wystarczająca w odniesieniu do świadczeń już
wypłacanych beneficjentom, którym nadal będą wypłacane
świadczenia, jak również odzwierciedlać zobowiązania, jakie
wynikają z należnych uczestnikom praw emerytalnych. ê 2003/41/WE
motyw 27 (26) Rodzaje ryzyka objęte ubezpieczeniem pokrywane przez instytucje różnią się znacznie między
poszczególnymi państwami członkowskimi. Z tego względu rodzime
państwo członkowskie powinno mieć możliwość ustanowienia dodatkowych zasad wyliczeania rezerw
technicznych, podlegających dodatkowym i, bardziej
szczegółowymch zasadom
niż ustanowione w niniejszej dyrektywie. ê 2003/41/WE
motyw 28 (27) Wystarczające
i właściwe aktywa w celu dla pokrycia
rezerw technicznych chronią interesy uczestników i beneficjentów
programu emerytalnego w przypadku gdy instytucja finansująca staje
się niewypłacalna. W szczególności, w przypadkach
działalności transgranicznej, wzajemne uznawanie zasad nadzoru
stosowanych w państwach członkowskich wymaga pełnego
stałego finansowania rezerw technicznych. ê 2003/41/WE
motyw 29 (28) W przypadku gdy instytucja nie
prowadzi działalności transgranicznej, państwa członkowskie
powinny zezwolić na niepełne finansowanie, pod
warunkiem że opracowany zostanie właściwy plan przywrócenia
pełnego finansowania bez uszczerbku dla wymagań dyrektywy Rady
80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżeania
ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony
pracowników na wypadek niewypłacalności ich pracodawcy[28]. ê 2003/41/WE
motyw 30 (29) W wielu przypadkach,
możliwe jest, aby instytucja finansująca, a nie sama instytucja,
pokrywała zarówno każde ryzyko biometryczne lub gwarantowała
niektóre świadczenia lub wyniki w zakresie inwestowania.
Jednakże w niektórych przypadkach, to sama instytucja zapewniająca
takie pokrycie lub gwarancje, zaś zobowiązania instytucji
finansującej sprowadzają się, ogólnie biorąc, do opłacenie opłacania niezbędnych składek. W takich okolicznościach,
oferowane produkty są podobne do oferowanych przez zakłady
ubezpieczeń na życie i dane instytucje powinny posiadać co
najmniej takie same dodatkowe fundusze własne, jak zakłady
ubezpieczeń na życie. ê 2003/41/WE
motyw 31 (30) Instytucje są inwestorami
działającymi długookresowo. Umorzenie aktywów tych instytucji
nie może zazwyczaj być dokonane w innym celu niż dla
zapewnienia świadczeń emerytalnych. Ponadto, w celu
właściwej ochrony praw uczestników i beneficjentów, instytucje
powinny mieć swobodę wyboru alokacji aktywów, który ściśle
odpowiada rodzajowi i okresowi trwania ich pasywów zobowiązań. Te aspekty wymagają skutecznego nadzoru i podejścia do
zasad inwestowania, zapewniających instytucjom dostateczną
elastyczność w decydowaniu w sprawie najbardziej
bezpiecznej i skutecznej polityki inwestycyjnej oraz
zobowiązujących je do działania w sposób rozważny. Z
tego względu zgodność z „regułą zasadą „przezornej osoby ostrożnego
inwestora” wymaga polityki inwestycyjnej
dostosowanej do struktury uczestnictwa pojedynczych instytucji pracowniczych
programów emerytalnych. ê 2003/41/WE motyw
6 (dostosowany) (31) Niniejsza dyrektywa stanowi zatem pierwszy krok w kierunku rynku
wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych zorganizowanego na
skalę europejską. Ustalając „regułę zasadę „przezornej osoby ostrożnego
inwestora” jako podstawową zasadę w
odniesieniu do inwestycji kapitałowych i stwarzając
możliwość działania instytucjom ponad granicami,
zachęca się do zmiany kierunków oszczędzania w sektorze
pracowniczych programów emerytalnych, przyczyniając się w ten sposób
do postępu gospodarczego i społecznego. ê 2003/41/WE
motyw 32 (dostosowany) (32) Metody i praktyki nadzoru
w państwach członkowskich różnią się. Z tego
względu państwom członkowskim należy przyznać
pewną swobodę w zakresie konkretnych reguł inwestowania, jakie
chcą nałożyć na instytucje działające na ich
terytorium. Jednakże reguły te nie mogą Ö powinny Õ ograniczyć
swobodnego przepływu kapitału, chyba że są uzasadnione
względami ostrożnościowymi. ê 2003/41/WE
motyw 33 (dostosowany) ð nowy (33) Jako inwestorzy
długookresowi o niskim ryzyku płynności, instytucje
pracowniczych programów emerytalnych są w stanie inwestować w
niepłynne aktywa, takie jak akcje, oraz, w ramach rozsądnych limitów,
ð w instrumenty o długoterminowym
profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach
regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu ani na zorganizowanych
platformach obrotu ï na rynkach kapitałowych obarczonych ryzykiem. Mogą one również korzystać z międzynarodowej
dywersyfikacji. Z tego względu inwestowanie w akcje, rynki
kapitałowe obarczone ryzykiem i Ö w Õ walutyach inneych od tych,
w których wyrażone są pasywa, ð oraz w instrumenty o
długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w
obrocie na rynkach regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu ani na
zorganizowanych platformach obrotu, ï nie powinno być ograniczone względami innymi niż
ostrożnościowe. ò nowy (34) Pojęcie
instrumentów o długoterminowym profilu ekonomicznym należy
rozumieć szeroko. Są to niezbywalne papiery wartościowe, dlatego
nie posiadają płynności, jaką zapewniają rynki wtórne.
Często wymagają zaangażowania na czas określony, co
ogranicza ich zbywalność. Do instrumentów tych należy
zaliczać udziały kapitałowe, papiery dłużne w
przedsiębiorstwach nienotowanych na rynkach regulowanych oraz udzielone im
pożyczki. Do przedsiębiorstw nienotowanych na rynkach regulowanych
należą projekty infrastrukturalne, nienotowane na rynkach
regulowanych spółki nastawione na wzrost, nieruchomości i inne
aktywa, które mogą nadawać się do celów inwestycji
długoterminowych. Niskoemisyjne i odporne na zmiany klimatu projekty
infrastrukturalne często są aktywami nienotowanymi na rynkach
regulowanych, a finansowanie takich projektów zależy od kredytów
długoterminowych. ê 2003/41/WE
motyw 34 (dostosowany) Jednakże
w przypadku gdy instytucja prowadzi działalność
transgranicznej, właściwe władze przyjmującego Państwa
Członkowskiego mogą zwrócić się do niej, aby stosowała
limity w odniesieniu do inwestycji w akcje oraz podobne aktywa
będące przedmiotem obrotu na rynku regulowanym, akcje i inne
instrumenty emitowane przez to samo przedsiębiorstwo lub aktywa
denominowane w walutach, których kursy nie zmieniają się
w tym samym kierunku pod warunkiem że reguły takie stosuje
się również do instytucji mających siedzibę w przyjmującym
Państwie Członkowskim. ê 2003/41/WE motyw
35 (dostosowany) Ograniczenia
w odniesieniu do swobodnego wyboru przez instytucje zatwierdzonych
zarządzających aktywami i osób nadzorujących
ograniczają konkurencję na rynku wewnętrznym i dlatego
powinny być eliminowane. ò nowy (35) Należy
zezwolić instytucjom na inwestowanie w innych państwach
członkowskich zgodnie z przepisami ich rodzimych państw
członkowskich, co obniży koszty działalności
transgranicznej. Przyjmujące państwa członkowskie nie powinny
mieć zatem prawa do nakładania dodatkowych wymagań
dotyczących inwestowania na instytucje zlokalizowane w innych
państwach członkowskich. (36) Niektóre
rodzaje ryzyka można właściwie uwzględnić jedynie
poprzez wymogi dotyczące zarządzania, natomiast nie można ich
ograniczyć przy użyciu wymagań ilościowych wyrażonych
w postaci rezerw technicznych i wymagań dotyczących finansowania. Dla
odpowiedniego zarządzania ryzykiem zasadnicze znaczenie ma zatem
zapewnienie skutecznego systemu zarządzania. Systemy te muszą
być współmierne do charakteru, skali i złożoności
działalności. (37) Polityka
wynagrodzeń, która zachęca do podejmowania nadmiernego ryzyka,
może podważać należyte i skuteczne zarządzanie
ryzykiem w instytucjach. Zasady polityki wynagrodzeń i wymogi
dotyczące podawania jej do wiadomości publicznej, które mają
zastosowanie do innych rodzajów instytucji finansowych w Unii, powinny
stosować się także do instytucji, mając jednak na uwadze
szczególną strukturę zarządzania instytucji w porównaniu z innymi
rodzajami instytucji finansowych. Należy także uwzględnić
wielkość, charakter, zakres i złożoność
działalności instytucji. (38) Kluczowa
funkcja jest wewnętrzną zdolnością wykonywania
poszczególnych zadań z zakresu zarządzania. Instytucje powinny
mieć wystarczający potencjał, aby posiadać funkcję
zarządzania ryzykiem, funkcję audytu wewnętrznego oraz, w
stosownych przypadkach, funkcję aktuarialną. Określenie
konkretnej kluczowej funkcji nie stanowi dla instytucji przeszkody w swobodnym
decydowaniu o sposobie zorganizowania w praktyce tej kluczowej funkcji, chyba
że przepisy niniejszej dyrektywy stanowią inaczej. Nie powinno to
prowadzić do wprowadzenia nadmiernie uciążliwych wymogów,
należy bowiem uwzględniać charakter, skalę i
złożoność działalności instytucji. (39) Wszystkie
osoby pełniące kluczowe funkcje powinny mieć odpowiednie
kompetencje i cieszyć się dobrą reputacją. Niemniej tylko
osoby pełniące kluczowe funkcje powinny być objęte wymogiem
powiadamiania właściwych władz. (40) Ponadto
w mniejszych instytucjach o niższym stopniu złożoności
jedna osoba lub jednostka organizacyjna powinna mieć
możliwość wykonywania więcej niż jednej kluczowej
funkcji, z wyjątkiem funkcji audytu wewnętrznego. Osoba lub jednostka
organizacyjna pełniąca daną kluczową funkcję nie
może być jednak osobą lub jednostką pełniącą
podobną kluczową funkcję w instytucji finansującej;
niemniej należy dopuścić przyznawanie przez władze
właściwe wyłączeń na podstawie wielkości, charakteru,
zakresu i złożoności działalności instytucji. (41) Ważne
jest, by instytucje poprawiły zarządzanie ryzykiem, tak by można
było właściwie zrozumieć ich potencjalne słabe punkty
w odniesieniu do stabilności programu emerytalnego i omówić je z
właściwymi władzami. W ramach swojego systemu zarządzania
ryzykiem instytucje powinny przedstawiać oszacowanie ryzyka
dotyczącego ich działalności związanej z emeryturami.
Oszacowanie to należy także udostępniać właściwym
władzom. W dokumencie tym instytucje powinny zawierać m.in. opis jakościowy
głównych elementów określających ich pozycję
płynności zgodnie z prawem krajowym, skuteczność ich
systemu zarządzania ryzykiem oraz zdolność do spełnienia
wymagań dotyczących rezerw technicznych. Oszacowanie powinno
obejmować nowe lub pojawiające się rodzaje ryzyka związane
ze zmianą klimatu, wykorzystaniem zasobów i œrodowiskiem. ê 2003/41/WE
motyw 22 (42) Każde państwo
członkowskie powinno wymagać, aby każda instytucja
znajdująca się na jego terytorium sporządzała roczne
sprawozdaniea finansowe
i roczne sprawozdaniea,
uwzględniające każdy program emerytalny obsługiwany przez instytucję
i, gdzie jest to
właściwe w
stosownych przypadkach, roczne sprawozdanie
finansowe i roczne sprawozdania w odniesieniu do każdego
programu emerytalnego. Roczne sprawozdania finansowe i roczne
sprawozdania, przedstawiające prawdziwy i rzetelny obraz aktywów
i pasywów instytucji oraz sytuację finansową, biorąc pod
uwagę każdy program emerytalny zarządzany przez instytucję
i należycie zatwierdzony przez uprawnioną osobę, są
istotnym źródłem informacji dla uczestników i beneficjentów systemu programu
oraz właściwych władz. W szczególności,
umożliwiają one właściwym władzom monitorowanie
solidności finansowej instytucji i oceny, na ile ta instytucja jest
w stanie wywiązać się ze wszystkich zobowiązań
umownych. ê 2003/41/WE
motyw 24 (43) Polityka inwestycyjna
instytucji jest decydującym czynnikiem zarówno dla bezpieczeństwa,
jak i realizacji dostępności
cenowej pracowniczych emerytur pracowniczych. Dlatego instytucje powinny sporządzać opracować oświadczenie o zasadach inwestowania i dokonywać ich przeglądu przynajmniej raz na trzy
lata oceny zasad
inwestowania. Powinny być one
udostępniane właściwym władzom oraz, na żądanie,
uczestnikom i beneficjentom każdego programu emerytalnego. ò nowy (44) Należy
zezwolić instytucjom, by powierzały zarządzanie nimi, w
całości lub w części, innym podmiotom działającym
na ich rzecz. Instytucje, które zlecają w drodze outsourcingu kluczowe
funkcje lub inną działalność, powinny pozostać w
pełni odpowiedzialne za wykonanie wszystkich swoich zobowiązań
wynikających z niniejszej dyrektywy. (45) Należy
wzmocnić zadania w zakresie przechowywania i nadzoru związane z
aktywami instytucji, doprecyzowując role i zadania depozytariusza. Wymóg
wyznaczenia depozytariusza powinien dotyczyć tylko instytucji
prowadzących programy, których uczestnicy i beneficjenci ponoszą
wszystkie rodzaje ryzyka. ê 2003/41/WE
motyw 23 (dostosowany) Właściwa
informacja dla uczestników i beneficjentów programu emerytalnego jest kluczowa.
Ma to szczególne znaczenie przy żądaniu informacji dotyczących
solidności finansowej instytucji, zasad umownych, świadczeń
i aktualnego finansowania należnych emerytur, polityki inwestycyjnej
i zarządzania ryzykiem oraz kosztami. ò nowy (46) Instytucje
powinny udzielać przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom
jasnych i adekwatnych informacji, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji
dotyczących ich emerytur oraz by zapewnić wysoki poziom
przejrzystości w różnych fazach programu: przed zapisaniem się
do programu, w okresie uczestnictwa (w tym przed przejściem na
emeryturę) oraz po przejściu na emeryturę. W szczególności
należy udzielać informacji dotyczących nabytych uprawnień
emerytalnych, planowanego poziomu świadczeń emerytalnych, ryzyka i
gwarancji oraz kosztów. Jeżeli uczestnicy ponoszą ryzyko
inwestycyjne, zasadnicze znaczenie mają także dodatkowe informacje o
profilu inwestycyjnym, dostępnych opcjach
i o wynikach
osiągniętych w przeszłości. (47) Przed
przystąpieniem do programu przyszli uczestnicy powinni otrzymać
wszystkie informacje niezbędne do podjęcia świadomego wyboru,
takie jak informacje o możliwościach zrezygnowania z niektórych
opcji, o składkach, kosztach i opcjach inwestycyjnych, w
zależności od przypadku. (48) Dla uczestników
instytucji, którzy nie przeszli jeszcze na emeryturę, instytucje powinny
sporządzać standardowe zestawienia świadczeń emerytalnych
zawierające najważniejsze informacje dotyczące danej osoby, a
także ogólne informacje o programie emerytalnym. Zestawienie
świadczeń emerytalnych powinno mieć standardowy format, aby
ułatwić zrozumienie, jak świadczenia emerytalne
kształtują się w czasie w różnych programach emerytalnych.
Sprzyjałoby to mobilności pracowników. (49) Instytucje
powinny z dostatecznym wyprzedzeniem przed przejściem na emeryturę
informować uczestników o możliwościach wypłaty ich
świadczeń. Jeżeli świadczenie emerytalne nie jest
wypłacane w postaci renty dożywotniej, uczestnicy
zbliżający się do przejścia na emeryturę powinni
otrzymać informację o dostępnych produktach w zakresie
wypłaty świadczeń, aby ułatwić planowanie finansowe
emerytury. (50) W
fazie wypłaty świadczeń emerytalnych beneficjenci powinni nadal
otrzymywać informacje o swoich świadczeniach i odpowiednich opcjach
wypłaty. Ma to szczególnie znaczenie w przypadku, gdy beneficjenci
ponoszą znaczne ryzyko inwestycyjne w fazie wypłaty. (51) Właściwe
władze powinny wykonywać swoje uprawnienia, mając na uwadze
nadrzędny cel, jakim jest ochrona uczestników i beneficjentów. (52) W poszczególnych
państwach członkowskich nadzór ostrożnościowy ma różny
zakres. Może to powodować problemy, jeżeli instytucja musi
przestrzegać przepisów ostrożnościowych swojego rodzimego
państwa członkowskiego, a jednocześnie spełniać wymogi
prawa socjalnego i prawa pracy swojego przyjmującego państwa
członkowskiego. Precyzyjne wskazanie, które obszary należy
zaliczać do nadzoru ostrożnościowego do celów niniejszej
dyrektywy, zmniejsza niepewność prawa i związane z nią
koszty transakcyjne. (53) Wewnętrzny
rynek instytucji wymaga wzajemnego uznawania norm ostrożnościowych.
Właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego
instytucji powinny nadzorować przestrzeganie tych norm przez
instytucję. Państwa członkowskie powinny przyznać
właściwym władzom uprawnienia niezbędne do stosowania
środków prewencyjnych lub naprawczych w przypadku gdy instytucje
naruszają wymogi niniejszej dyrektywy. ê 2003/41/WE
motyw 25 (dostosowany) W celu spełnienia
ich ustawowych funkcji, właściwe władze powinny być
wyposażone w odpowiednie prawa do informacji i uprawnienia do
interwencji w odniesieniu do instytucji i osób, które
rzeczywiście nimi zarządzają. W przypadku gdy instytucja
pracowniczych programów emerytalnych przekazuje funkcje o istotnym znaczeniu
takie jak zarządzanie inwestycjami, technologie informacyjne lub
rachunkowość do innych przedsiębiorstw (nabywanie usług u
zewnętrznych kontrahentów), powinno być możliwe rozszerzenie
prawa do informacji i uprawnień do interwencji w celu
objęcia nimi funkcji nabywania usług u zewnętrznych
kontrahentów, aby sprawdzić, czy te działania są prowadzone
zgodnie z zasadami nadzoru. ò nowy (54) Celem
zapewnienia efektywnego nadzoru nad działaniami zlecanymi w drodze
outsourcingu, w tym w drodze dalszego outsourcingu, konieczne jest, by
właściwe władze miały, niezależnie od tego, czy
zleceniobiorca jest jednostką regulowaną, dostęp do wszystkich
istotnych danych posiadanych przez zleceniobiorcę, a także prawo do przeprowadzania
kontroli na miejscu. Celem uwzględnienia zmian zachodzących na rynku
oraz zagwarantowania, że warunki zlecania działań w drodze
outsourcingu są stale przestrzegane, instytucje powinny informować
właściwe władze przed zleceniem w drodze outsourcingu lub
istotnych rodzajów działalności. (55) Należy
wprowadzić przepisy dotyczące wymiany informacji między
właściwymi władzami a innymi władzami lub organami, które
mają za zadanie zwiększanie stabilności systemu finansowego lub
zamykanie programów emerytalnych. Konieczne jest zatem określenie warunków,
przy spełnieniu których tego rodzaju wymiana informacji powinna być
możliwa. Jeśli informacje mogą być ujawnione
wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych
władz, władze te powinny też mieć w stosownych
przypadkach możliwość uzależnienia swojej zgody od
spełnienia ściśle określonych warunków. (56) Przetwarzanie
danych osobowych prowadzone w państwach członkowskich w ramach
niniejszej dyrektywy i pod nadzorem właściwych władz reguluje
dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[29]. Przetwarzanie danych osobowych prowadzone
przez Europejskie Urzędy Nadzoru na podstawie niniejszej dyrektywy i pod
nadzorem Europejskiego Inspektora Ochrony Danych reguluje rozporządzenie
(WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady[30]. Przetwarzanie danych osobowych prowadzone w
ramach niniejszej dyrektywy, takie jak wymiana lub przekazywanie danych
osobowych przez właściwe władze, powinno każdorazowo
przebiegać zgodnie z krajowymi przepisami wdrażającymi
dyrektywę 95/46/WE, a każda wymiana lub każde przekazanie
informacji przez Europejskie Urzędy Nadzoru powinny przebiegać
zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001. (57) Aby
zapewnić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego pracowniczych
programów emerytalnych organizowanych w skali europejskiej, Komisja powinna, po
konsultacji z EIOPA, dokonać przeglądu stosowania niniejszej
dyrektywy i złożyć sprawozdanie z tego przeglądu
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie cztery lata po wejściu w życie
niniejszej dyrektywy. W ramach tego przeglądu należy ocenić w
szczególności stosowanie przepisów dotyczących obliczania rezerw
technicznych, finansowania rezerw technicznych, ustawowych funduszy
własnych, marginesów wypłacalności, reguł inwestowania i
wszystkich innych aspektów związanych z sytuacją w zakresie
wypłacalności finansowej instytucji. (58) Aby
zapewnić uczciwe warunki konkurencji między instytucjami, należy
przedłużyć do dnia 31 grudnia 2022 r. okres przejściowy, w
którym zakłady ubezpieczeń podlegające dyrektywie Parlamentu
Europejskiego i Rady 2009/138/WE[31] będą mogły prowadzić
działalność związaną z pracowniczymi programami
emerytalnymi zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 4 dyrektywy
2009/138/WE. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę
2009/138/WE. (59) W
celu uszczegółowienia wymagań określonych w niniejszej
dyrektywie należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia
aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do doprecyzowania polityki
wynagrodzeń, oszacowania ryzyka związanego z emeryturami i
zestawienia świadczeń emerytalnych. Szczególnie ważne jest, aby
w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne
konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując
i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić
jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. ê 2003/41/WE
motyw 38 (dostosowany) W przypadku gdy system
ma charakter zamknięty, przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się
indywidualnie do tego systemu. ê 2003/41/WE
motyw 39 (dostosowany) Istotne jest, aby ustanowić
przepisy o współpracy między właściwymi władzami
Państw Członkowskich w celach nadzoru oraz tymi władzami
i Komisją w innych celach. Do celów wykonania ich zadań
i wniesienia wkładu do zgodnego i terminowego stosowania
niniejszej dyrektywy, właściwe władze powinny przekazywać
sobie informacje niezbędne w celu stosowania przepisów niniejszej
dyrektywy. Komisja wyraziła swój zamiar utworzenia komitetu inspektorów,
aby zachęcić do współpracy, koordynacji i wymiany
poglądów między właściwymi władzami krajowymi
i wspierania zgodnego stosowania niniejszej dyrektywy. ê 2003/41/WE
motyw 40 (60) Ponieważ cel
proponowanych działań, a mianowicie ustalenie wspólnotowychunijnych ram
prawnych, obejmujących instytucje pracowniczych programów emerytalnych,
nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez
państwa członkowskie, natomiast i działając w ten sposób może, ze względu na zakres i wyniki działań,
zostać lepiej osiągnięty na poziomie wspólnotowymUnii, WspólnotaUnia
może przyjąć środki, zgodnie z zasadą
pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w
tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne
do osiągnięcia tego celu. ò nowy (61) Zgodnie
ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich
i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów
wyjaśniających[32] państwa członkowskie
zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych
przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub
więcej dokumentów wyjaśniających związki między
elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych
instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca
uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione. (62) Zobowiązanie
do transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego należy
ograniczyć do tych przepisów, które stanowią merytoryczną
zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Zobowiązanie
do transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z
wcześniejszych dyrektyw. (63) Niniejsza
dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw
członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i
rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku I
część B, ê 2003/41/WE PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ
DYREKTYWĘ: ò nowy Tytuł I PRZEPISY
OGÓLNE ê 2003/41/WE Artykuł 1 Przedmiot Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady
podejmowania i prowadzenia działalności prowadzonej przez
instytucje pracowniczych programów emerytalnych. Artykuł 2 Zakres 1. Niniejszą dyrektywę stosuje
się do instytucji pracowniczych programów emerytalnych. W przypadku gdy
zgodnie z prawem krajowym instytucje pracowniczych programów emerytalnych nie
posiadają osobowości prawnej, państwa członkowskie
stosują niniejszą dyrektywę albo do
tych instytucji albolub, z
zastrzeżeniem ust. 2, do tych upoważnionych podmiotów, które
są odpowiedzialne za zarządzeanie tymi systemamiinstytucjami
i działają w ich imieniuna ich rzecz. 2. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się
do: ê 2003/41/WE
(dostosowany) a) instytucji
zarządzających systemami zabezpieczenia społecznego,
objętych rozporządzeniem (WEWG)
nr 1408/71[33] 883/2004[34] i rozporządzeniem Ö Parlamentu Europejskiego i Rady Õ (WEWG) nr 574/72[35] 987/2009[36]; ê 2011/61/UE art.
62 pkt 1 b)
instytucji, objętych dyrektywą 73/239/EWG[37],
85/611/EWG[38],
93/22/EWG[39],
2000/12/WE[40] i
2002/83/WE[41] 2004/39/WE[42], 2009/65/WE[43],
2009/138/WE, 2011/61/UE[44] i 2013/36/UE[45]; ê 2003/41/WE c)
instytucji działających na zasadzie finansowania repartycyjnego; d)
instytucji, w których pracownicy instytucji finansujących nie
posiadają uprawnień do świadczeń i w których
instytucja finansująca może umarzać aktywa w dowolnym
czasie i niekoniecznie wywiązujeywać się ze swoich zobowiązań z tytułu
płatności świadczeń emerytalnych; e)
przedsiębiorstw stosujących systemy księgowania rezerw księgowych
w celu wypłaty świadczeń emerytalnych swoim pracownikom. Artykuł 3 Zastosowanie do instytucji
obsługujących systemy zabezpieczenia społecznego Instytucje pracowniczych programów
emerytalnych, które obsługują również obowiązkowe systemy programy emerytalne związane z
zatrudnieniem, traktowane jako programy w ramach
systemyów
zabezpieczenia społecznego, objęte rozporządzeniami (WEWG) nr 1408/71 883/2004 i (WEWG) nr 574/72 987/2009, objęte są niniejszą
dyrektywą w odniesieniu do ich nieobligatoryjnej działalności w
zakresie pracowniczych programów emerytalnych. W takim przypadku wyodrębnia się pasywa
i odpowiadające im aktywa wyodrębnia się i nie jest
możliwe przeniesienie ich do obowiązkowych systemów programów emerytalnych, które są
traktowane jako programy w ramach systemyów
zabezpieczenia społecznego, ani lub
odwrotnie. Artykuł 4 Dobrowolnye wniosek zastosowanie do instytucji objętych dyrektywą 2002/83/WE 2009/138/WE ê 2003/41/WE
(dostosowany) Rodzime państwo członkowskie
może wybrać stosowanie przepisów art. 9–16 i art. 18–20 Ö 9–15, art.
20–24 ust. 2, art. 25–29, 31–53 i 55–71 Õ niniejszej dyrektywy
do działalności w zakresie
pracowniczych programów emerytalnych prowadzonej przez zakładuy
ubezpieczeń Ö na
życie Õ objęte dyrektywą 2009/138/WE w zakresie pracowniczych programów
emerytalnych, objętych dyrektywą 2002/83/WE . W takim przypadku wszystkie aktywa
i pasywa odpowiadające wymienionej działalności są
wyodrębnione, zarządzane i tworzone odrębnie od innej
działalności zakładów ubezpieczeń Ö na
życie Õ, bez
możliwości przeniesienia. W takim przypadku i tylko o ile dotyczy to
działalności związanej z
prowadzeniem ich pracowniczegoych programuów emerytalnegoych,
zakłady ubezpieczeń Ö na życie Õ nie są
objęte art. 20–26, art. 31 i art. 36 Ö 76–86, art.
132, art. 134 ust. 2, art. 173, art. 185 ust. 5, art. 185 ust. 7 i 8 i art.
209 Õ dyrektywy 2002/83/WE 2009/138/WE. Rodzime państwo członkowskie
zapewnia, żeby albo w ramach działań
nadzorczych właściwe władze albo władze
odpowiedzialne za nadzór nad zakładami ubezpieczeń Ö na
życie Õ, objętychmi
dyrektywą 2002/83/WE 2009/138/WE, jako część ich działań
nadzorczych, weryfikująowały
wyraźne rozdzielenie odpowiedniej działalności w zakresie
pracowniczych programów emerytalnych. Artykuł 5 Instytucje niskich emerytur
i systemy ustawowe Z wyjątkiem art. 19 Ö 34–37 Õ ,
państwa członkowskie mogą nie stosować niniejszej dyrektywy
w całości lub w części, do jakiejkolwiek instytucji znajdującej się
na ich terytorium, która obsługuje programy emerytalne, w których
uczestniczy łącznie mniej niż 100 uczestników. Z
zastrzeżeniem art. 2 ust. 2 takim instytucjom należy Ö przyznaje
się Õ jednak przyznać prawo stosowania niniejszej dyrektywy na zasadzie dobrowolności.
Art. 20 12 można stosować
jedynie pod warunkiem że stosuje się wszystkie inne przepisy
niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie mogą nie stosować
art. 9-17 Ö 1–8, art. 12,
20 i 34–37 Õ do instytucji, któryche prowadzą prowadzących pracownicze
programy emerytalne, które są stworzone
na podstawie statutu, zgodnie z ustawodawstwem,
i są gwarantowane przez władze publiczne. Art. 20 12 można stosować jedynie pod
warunkiem że stosuje się wszystkie inne przepisy niniejszej
dyrektywy. ê 2003/41/WE Artykuł 6 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy: a)
„instytucja pracowniczych programów emerytalnych” lub „instytucja” oznacza
instytucję niezależnie od jej formy prawnej,
działającą na bazie kapitałowej, ustanowioną
niezależnie od jakiejkolwiek instytucji finansującej lub organizacji handlowej branżowej w celu zapewnienia
świadczeń emerytalnych w kontekście działalności
zawodowej na podstawie porozumienia lub umowy uzgodnionej: –
indywidualnie lub zbiorowo między
pracodawcą (pracodawcami) a pracownikiem (pracownikami) lub ich
odpowiednimi przedstawicielami, lub –
z osobami prowadzącymi
działalność na własny rachunek zgodnie z ustawodawstwem
rodzimego i przyjmującego państwa członkowskiego, i która
prowadzi działalność bezpośrednio z nich
wynikającą; b)
„program emerytalny” oznacza umowę, porozumienie, umowę
powierniczą lub reguły określające, które świadczenia
emerytalne są przyznawane i na jakich warunkach; ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy c)
„instytucja finansująca” oznacza każde przedsiębiorstwo lub inny
podmiot, niezależnie od tego, czy obejmuje lub składa się z jedneją lub
więcej osób prawnych lub fizycznych lub składa się z takich osób, które pełnią funkcję pracodawcy
lub osoby prowadzącej działalność na własny rachunek
lub jakkolwiek ich połączenia i które wpłacają składki do instytucji pracowniczych
programów emerytalnych
ð który na podstawie przepisów krajowych jest
prawnie zobowiązany do oferowania programu emerytalnego lub dobrowolnie się do
tego zobowiązuje; ï ê 2003/41/WE d)
„świadczenia emerytalne” oznaczają
świadczenia wypłacane w zależności od
osiągniętegocia lub
przewidywanego osiągnięcia emerytury lub, gdy są one
uzupełnieniem tych świadczeń i świadczone dodatkowo, w formie wypłat z tytułu
śmierci, niepełnosprawności lub zaprzestania zatrudnienia lub
w formie zapomóg lub usług w razie choroby, ubóstwa lub
śmierci. W celu zapewnienia bezpieczeństwa finansowego na emeryturze,
świadczenia te przyjmują zazwyczaj formę dożywotnich
wypłat. Mogą to być również wypłaty dokonywane na okresy przejściowe okresowo lub jako ryczałt jednorazowo; e)
„uczestnik” oznacza osobę, której działalność zawodowa
uprawnia lub uprawni jego/ją do świadczeń emerytalnych zgodnie z przepisami
postanowieniami programu emerytalnego; f)
„beneficjent” oznacza osobę otrzymującą świadczenia
emerytalne; g)
„właściwe władze” oznaczają
krajowe władze wyznaczone do wykonywania zadań przewidzianych
w niniejszej dyrektywie; h)
„biometryczne rodzaje ryzyka” oznaczają
rodzaje ryzyka związane ze śmiercią,
niepełnosprawnością i długowiecznością; ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy i)
„rodzime państwo członkowskie” oznacza państwo
członkowskie, ð w którym instytucja otrzymała
zezwolenie lub jest zarejestrowana oraz w którym znajduje się jej
zarząd. Zarząd mieści się w miejscu, w którym organ
decyzyjny instytucji podejmuje główne strategiczne decyzje; ïw którym instytucja posiada swoją
siedzibę statutową i zarząd lub, jeśli nie posiada siedziby
statutowej, zarząd; ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy j)
„przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo
członkowskie, którego przepisy prawa
socjalnego i prawoa pracy
odnoszące się do pracowniczych programów emerytalnych stosuje
się do relacji między instytucjami finansującymi i uczestnikami. ð lub beneficjentami ï; ò nowy k)
„instytucja przenosząca” oznacza instytucję przenoszącą
cały program emerytalny lub jego część do instytucji w
innym państwie członkowskim; l)
„instytucja przyjmująca” oznacza instytucję przyjmującą
cały program emerytalny lub jego część od instytucji w
innym państwie członkowskim; m)
„rynek regulowany” oznacza wielostronny system w Unii w rozumieniu art. 2 ust.
1 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/… [MiFIR]; n)
„wielostronna platforma obrotu” oznacza wielostronny system w Unii w rozumieniu
art. 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia (UE) nr …/… [MiFIR]; o)
„zorganizowana platforma obrotu” oznacza system lub platformę w Unii, o
których mowa art. 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia (UE) nr …/… [MiFIR]; p)
„trwały nośnik informacji” oznacza instrument pozwalający
uczestnikowi lub beneficjentowi na przechowywanie informacji kierowanych
osobiście do tego uczestnika lub beneficjenta w sposób, który
umożliwia przyszłe korzystanie z tych informacji przez okres
czasu odpowiedni do ich celów i który pozwala na niezmienione odtworzenie
przechowywanej informacji; q)
„kluczowa funkcja” w systemie zarządzania oznacza wewnętrzną
zdolność do wykonywania praktycznych zadań; do systemu
zarządzania należą funkcje: zarządzania ryzykiem, audytu
wewnętrznego oraz w przypadkach, w których instytucja zaciąga
zobowiązania finansowe lub ustanawia rezerwy techniczne, także
funkcja aktuarialna. ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy Artykuł 7 Działalność instytucji Każde Państwoa
członkowskie wymagają, aby
instytucje znajdujące się na jego terytorium ich terytoriach
ograniczyły swojeą
działanialność do czynności związanych ze
emeryturami i świadczeniami emerytalnymi
oraz działańlności
z nichej
wynikającychej. W przypadku gdy zgodnie z art. 4 zakład
ubezpieczeń Ö na
życie Õ prowadzi
działalność w zakresie pracowniczegoych programuów emerytalnegoych poprzez
wyodrębnienie swoich aktywów i pasywów, wyodrębnione aktywa i pasywa ogranicza zastrzega się do działań
związanych ze emeryturami i świadczeniami emerytalnymi
oraz działańlności
z nich wynikającychej. Artykuł 8 Prawne rozdzielenie instytucji
finansujących i instytucji pracowniczych programów emerytalnych Każde Państwoa
członkowskie zapewniają prawne
rozdzielenie instytucji finansującej i instytucji pracowniczych
programów emerytalnych w celu ochrony aktywów instytucji w interesie
uczestników i beneficjaentów w razie upadłości instytucji finansującej. Artykuł 9 Warunki działania ð Rejestracja lub zezwolenie ï 1. Każde
Państwoa
członkowskie, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej
się na jego terytorium ich terytoriach, zapewniają, żeaby: ê2010/78/UE art. 4 pkt
1 lit. a) (dostosowany) a)
instytucja jest była
zarejestrowana w krajowym rejestrze przez właściwye organ nadzorczywładze
lub zatwierdzonaotrzymała Ö od nich Õ zezwolenie;
w przypadku działalności transgranicznej,
określonej w art. 1220,
rejestr wskazuje również państwa członkowskie, w których
działa dana instytucja; informacje te są przekazywane Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urząd Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (zwanyemu dalej „EUNUiPPEEIOPA”)
ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr
1094/2010[46],
który publikuje je na swojej stronie internetowej;. ê 2003/41/WE
(dostosowany) b) instytucja jest prowadzona skutecznie przez
osoby o nieposzlakowanej opinii, które posiadają odpowiednie kwalifikacje
i doświadczenie zawodowe lub zatrudniają doradców o odpowiednich
kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowym; ò nowy Artykuł 10 Reguły programu emerytalnego ê 2003/41/WE c) W odniesieniu do każdej instytucji
znajdującej się na ich terytoriach państwa członkowskie
zapewniają, aby właściwie
ustanowione reguły, dotyczące funkcjonowania danego programu
emerytalnego, prowadzonego przez instytucję, zostały wprowadzone i członkowie
zostali w sposób dostateczny poinformowani o tych regułach;. ê 2003/41/WE
(dostosowany) d) wszystkie rezerwy techniczne są wyliczane
i poświadczone przez aktuariusza lub, jeśli nie przez
aktuariusza, to przez innego specjalistę w tej dziedzinie, w tym
biegłego rewidenta, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, na podstawie metod
aktuarialnych uznanych przez właściwe władze rodzimego
państwa członkowskiego; ò nowy Artykuł 11 Zobowiązanie do regularnego finansowania i
dodatkowych świadczeń ê 2003/41/WE
(dostosowany) e)1. W odniesieniu do każdej
instytucji znajdującej się na ich terytoriach państwa
członkowskie zapewniają, aby w przypadku
gdy instytucja finansująca gwarantuje wypłatę
świadczeń emerytalnych, zobowiązujeała
się ona do regularnego finansowania;. ê 2003/41/WE
(dostosowany) f) członkowie
są dostatecznie informowani o warunkach programu emerytalnego, w
szczególności dotyczących: (i) praw i obowiązków stron
uczestniczących w systemie emerytalnym; (ii) rodzajów ryzyka finansowego, technicznego
innych związanych z systemem emerytalnym; (iii) charakteru i podziału tych rodzajów
ryzyka. ê 2003/41/WE 2. Zgodnie z zasadą pomocniczości i
biorąc pod uwagę skalę świadczeń emerytalnych,
oferowanych w ramach systemów zabezpieczenia społecznego,
państwa członkowskie mogą zapewnićprzewidzieć, że opcja objęcia ryzyka
długowieczności i niepełnosprawności, rezerwyzabezpieczenia dla osób pozostałych przy życiu po śmierci
żywiciela i gwarancja zwrotu składek jako dodatkowe świadczenia, są
oferowane członkomuczestnikom,
o ile tak uzgodnią pracodawcy i pracownicy lub ich odpowiedni
przedstawiciele. ê 2003/41/WE
(dostosowany) 3. Państwo
członkowskie może określić warunki działania
instytucji znajdującej się na jego terytorium z zastrzeżeniem
innych wymagań w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów
członków i beneficjentów. ê2010/78/UE art. 4 pkt
1 lit. a) (dostosowany) 5. W przypadku
działalności transgranicznej określonej w art. 20,
warunki działania instytucji podlegają obowiązkowi uprzedniego
uzyskania zezwolenia właściwego organu rodzimego państwa
członkowskiego. Udzielając takiego zezwolenia, państwa
członkowskie niezwłocznie zawiadamiają EUNUiPPE. ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy Artykuł 2012 Działalność ð i procedury ïtransgranicznae 1. Bez uszczerbku dla krajowegoych przepisów prawa socjalnego i prawa pracy w sprawie organizacji programów systemów emerytalnych, włączając
obowiązkowe członkostwo i rezultaty układów zbiorowych,
państwa członkowskie zezwalają przedsiębiorstwom
znajdującym się na ich terytorium na finansowanie instytucji ð , które proponują prowadzenie
działalności transgranicznej lub prowadzą taką
działalność ï pracowniczych
programów emerytalnych uprawnionym w innych Państwach Członkowskich.
Zezwalają one również uprawnionym
na ich terytorium instytucjom pracowniczych programów
emerytalnych Ö , które
otrzymały zezwolenia na ich terytoriach, Õ na ð wykonywanie działalności
transgranicznej ï akceptowanie Ö w drodze
akceptowania Õ finansowania przez
przedsiębiorstwa znajdujące się na terytorium innych ð jednego z ï państw członkowskich. 2. Instytucja, która Ö proponuje Õ pragnie ð prowadzenie działalności
transgranicznej oraz ï przyjąć przyjęcie finansowaniea przez
instytucję finansującą znajdującą się na terytorium innego Państwa
Członkowskiego, podlega obowiązkowi
uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwych władz jej rodzimego
państwa członkowskiego określonego w art. 9 ust. 4. Instytucja, Oo swoim
zamiarze przyjęcia finansowania przez instytucję
finansującą znajdującą się na terytorium innego Państwa
Członkowskiego, instytucja
powiadamia właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego, w
przypadku gdy jest do tego upoważniona. 3. Państwa członkowskie
wymagają od instytucjið , które otrzymały zezwolenie lub
są zarejestrowane ï znajdujących
się na ich terytorium i którym złożono
propozycję finansowania Ö otrzymania finansowania Õ przez instytucję
znajdującą się na terytorium innego Państwa
Członkowskiego, dostarczenia następujących
informacji w przypadku powiadamiania na mocy ust. 2: a) przyjmujące państwo(-a)
członkowskie; b) nazwa ð i siedziba zarządu ï instytucji finansującej; c) główne cechy charakterystyczne
programu emerytalnego, jaki ma być obsługiwany przez dla
instytucjęi
finansującąej. ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy 4. W przypadku gdy właściwe
władze rodzimego państwa członkowskiego są powiadamiane na
mocy
ust. 2 i dopóki nie mają powodu, aby wątpić ð nie wydały decyzji
stwierdzającej ï, że struktura administracyjna lub sytuacja finansowa instytucji
lub nieposzlakowana opinia i kwalifikacje zawodowe lub doświadczenie osób
kierujących instytucją ð nie ï są zgodne z Ö proponowanymi Õ działaniami proponowanymi przez
przyjmujące Państwo Członkowskie, mogą one, w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji
określonych w ust. 3, przekazaćują te informacje
właściwym władzom przyjmującego państwa
członkowskiego i informowaćują o tym odpowiednią instytucję. ò nowy Decyzja, o której
mowa w akapicie pierwszym, zawiera uzasadnienie. Odmówiwszy
przekazania informacji, o których mowa w akapicie pierwszym,
właściwym władzom przyjmującego państwa
członkowskiego, właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego podają przedmiotowej instytucji powody swojej odmowy w
terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których
mowa w ust. 3. W przypadku odmowy lub bezczynności przysługuje
odwołanie do sądów rodzimego państwa członkowskiego. ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy 5. Zanim instytucja rozpocznie obsługę Ö prowadzenie
działalności transgranicznej Õ programu emerytalnego dla instytucji
finansującej w innym Państwie Członkowskim, właściwe władze przyjmującego państwa
członkowskiego, w terminie ð jednego ï dwóch miesięcy miesiąca od otrzymania
informacji określonych w ust. 3, informują
właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego, stosownie do potrzeb, o wymaganiach prawa socjalnego i prawa pracy dotyczących pracowniczych emerytur pracowniczych,
w ramach których jest musi być obsługiwany
program emerytalny finansowany przez instytucję finansującą w rodzimym przyjmującym państwie członkowskim i o wszelkich zasadach, jakie należy stosować zgodnie z art. 18 ust. 7 i ust. 7 niniejszego
artykułu. Właściwe władze
rodzimego państwa członkowskiego przekazują instytucji te
informacje. 6. Po otrzymaniu informacji określonej w
ust. 5 lub, jeśli nie zostanie
przekazana żadna informacja od właściwych władz rodzimego
państwa członkowskiego, po wygaśnięciu upływie okresu
przewidzianego w ust. 5, instytucja może rozpocząć Ö prowadzenie
działalności transgranicznej Õ obsługę programu emerytalnego
finansowanego przez instytucję przyjmującego Państwa
Członkowskiego zgodnie z wymaganiami prawa
socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego
dotyczącychmi pracowniczych emerytur pracowniczych i wszelkimi zasadami, jakie należy
stosować zgodnie z art. 18 ust. 7 i ust. 7 niniejszego artykułu. ê 2003/41/WE
(dostosowany) 7. W szczególności,
instytucja finansowana przez instytucję znajdującą się na
terytorium innego Państwa Członkowskiego również podlega, w
odniesieniu do odpowiednich uczestników, wszelkim wymaganiom w zakresie
informacji nałożonym przez właściwe władze
przyjmującego Państwa Członkowskiego na instytucje
znajdujące się na terytorium tego Państwa Członkowskiego
zgodnie z art. 11. ê 2003/41/WE ð nowy 87.
Właściwe władze przyjmującego państwa
członkowskiego informują właściwe władze rodzimego
państwa członkowskiego o wszelkich istotnych zmianach wymagań prawa socjalnego i prawa pracy w
przyjmującym państwie członkowskim dotyczących
pracowniczych programów emerytalnych, które mogą wpływać na
cechy charakterystyczne programu emerytalnego w zakresie, w jakim dotyczy to ð działalności
transgranicznej ï funkcjonowania
programu emerytalnego finansowanego przez instytucję w przyjmującym
Państwie Członkowskim i wszelkich zasad, jakie należy
stosować zgodnie z art. 18 ust. 7 i ust. 7 niniejszego artykułu. 98.
Instytucja podlega bieżącemu nadzorowi właściwych
władz przyjmującego państwa członkowskiego w zakresie
zgodności jej działalności z wymaganiami prawa socjalnego i
prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego dotyczącychmi pracowniczych programów emerytalnych określonych w ust. 5. i wymogami w zakresie
informacji określonymi w ust. 7. Gdyby taki nadzór
ujawnił nieprawidłowości, właściwe władze
przyjmującego państwa członkowskiego informują
niezwłocznie właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego. Właściwe władze przyjmującego rodzimego
państwa członkowskiego podejmą czynią, w koordynacji z
właściwymi władzami rodzimego przyjmującego
państwa członkowskiego, niezbędne kroki w celu zapewnienia,
żeby dana instytucja zaprzestanie przestała naruszać
prawo socjalne i prawo pracy. ê 2003/41/WE 109.
Jeśli, pomimo środków podjętych przez właściwe
władze rodzimego państwa członkowskiego lub ze względu na
brak odpowiednich środków w rodzimym państwie członkowskim,
instytucja uporczywie narusza stosowane przepisy dotyczące wymagań
prawa socjalnego i prawa pracy rodzimego przyjmującego państwa
członkowskiego dotyczących pracowniczych programów emerytalnych,
właściwe władze rodzimego przyjmującego państwa członkowskiego mogą, po przekazaniu informacji
właściwym władzom rodzimego państwa członkowskiego,
podjąć odpowiednie kroki w celu zapobieżenia lub ukrócenia dalszychm
nieprawidłowościom lub
nałożenia kar z tego tytułu, włączając,
w zakresie, w jakim jest absolutnie niezbędne,
uniemożliwienie działania instytucji w rodzimym przyjmującym państwie członkowskim na rzecz instytucji finansującej. ò nowy 10. Państwa
członkowskie zapewniają, aby instytucja prowadząca
działalność transgraniczną nie podlegała żadnym
wymaganiom dotyczącym przekazywania informacji uczestnikom i
beneficjentom, nałożonym przez właściwe władze
przyjmującego państwa członkowskiego w stosunku do uczestników,
których dotyczy ta działalność transgraniczna. Artykuł 13 Transgraniczne przenoszenie programów emerytalnych 1. Instytucjom,
które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane na terytoriach
państw członkowskich, państwa te pozwalają na przeniesienie
całości lub części ich programów emerytalnych do instytucji
przyjmujących, które otrzymały zezwolenie lub zostały
zarejestrowane w innych państwach członkowskich. 2. Przeniesienie
całości lub części programu emerytalnego między
instytucjami przenoszącymi i przyjmującymi, które otrzymały
zezwolenie lub są zarejestrowane w różnych państwach
członkowskich, podlega uprzedniemu zezwoleniu właściwych
władz rodzimego państwa członkowskiego instytucji
przyjmującej. Wniosek o zezwolenie na przeniesienie składa instytucja
przyjmująca. 3. O ile krajowe
przepisy prawa socjalnego i prawa pracy dotyczące organizacji systemów
emerytalnych nie stanowią inaczej, należy uzależnić
przeniesienie i jego warunki od uprzedniej zgody uczestników i beneficjentów
lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicieli. W każdym razie
informacje o warunkach przeniesienia udostępnia się uczestnikom i
beneficjentom, których to dotyczy, lub, w stosownych przypadkach, ich
przedstawicielom nie później niż cztery miesiące przed złożeniem
wniosku, o którym mowa w ust. 2. 4. Wniosek, o którym
mowa w ust. 2, zawiera następujące informacje: a) pisemne porozumienie między
instytucją przenoszącą i przyjmującą, w którym
określa się warunki przeniesienia, w tym główne cechy programu
emerytalnego oraz opis przenoszonych aktywów i, w stosownych przypadkach,
odpowiadających im pasywów; b) nazwa i siedziba instytucji
przenoszącej; c) miejsce, w którym znajduje się
zarząd instytucji finansującej i nazwa tej instytucji; d) przyjmujące państwo
członkowskie, lub, gdy jest ich więcej niż jedno,
przyjmujące państwa członkowskie. 5. W przypadku gdy
właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego
instytucji przyjmującej otrzymały wniosek, o którym mowa w ust. 2, i
nie wydały decyzji stwierdzającej, że struktura administracyjna
lub sytuacja finansowa instytucji przyjmującej lub nieposzlakowana opinia
i kwalifikacje zawodowe lub doświadczenie osób kierujących
instytucją przyjmującą są niezgodne z działaniami
proponowanymi w rodzimym państwie członkowskim instytucji
przyjmującej, władze te przekazują instytucji przyjmującej
i właściwym władzom rodzimego państwa członkowskiego
instytucji przenoszącej swoją decyzję o zezwoleniu na
przeniesienie w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich
informacji, o których mowa w ust. 4. Właściwe władze rodzimego
państwa członkowskiego instytucji przenoszącej informują
instytucję przenoszącą o tej decyzji. Decyzje, o których
mowa w akapicie pierwszym, zawierają uzasadnienie. Odmówiwszy przekazania
informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, właściwym
władzom rodzimego państwa członkowskiego instytucji
przekazującej, właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego instytucji przyjmującej podają przedmiotowej
instytucji powody swojej odmowy w terminie trzech miesięcy od otrzymania
wszystkich informacji, o których mowa w ust. 4. W przypadku odmowy lub
bezczynności instytucji przyjmującej przysługuje odwołanie
do sądów rodzimego państwa członkowskiego instytucji
przyjmującej. 6. W terminie
jednego miesiąca od otrzymania informacji, o których mowa w ust. 5,
władze właściwe rodzimego państwa członkowskiego
instytucji przekazującej informują władze właściwe
rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej o
wymaganiach prawa socjalnego i prawa pracy dotyczących emerytur
pracowniczych w przyjmującym państwie członkowskim, zgodnie z
którymi należy prowadzić program emerytalny. Właściwe władze
rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej
przekazują te informacje instytucji przyjmującej. 7. Po otrzymaniu
informacji, o których mowa w ust. 6, lub gdy w terminie, o którym mowa w ust.
6, właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego
instytucji przyjmującej nie przekazały żadnych informacji,
instytucja przejmująca może rozpocząć prowadzenie
programu emerytalnego
zgodnie z wymaganiami prawa socjalnego i prawa pracy dotyczącymi emerytur
pracowniczych w przyjmującym państwie członkowskim. 8. Jeżeli
instytucja przyjmująca prowadzi działalność
transgraniczną, stosuje się art. 12 ust. 8 i 9. Tytuł II Wymagania ilościowe ê 2003/41/WE
(dostosowany) Artykuł 15 14 Rezerwy techniczne 1. Rodzime państwo członkowskie
zapewnia, że aby instytucje
obsługujące pracownicze programy emerytalne zawsze ustalająły zawsze, uwzględniając pełen
zakres w odniesieniu
do pełnego zakresu ich programów emerytalnych, dostateczną
kwotę pasywów odpowiadającą zobowiązaniom finansowym, które
wynikają z ich portfela istniejących umów emerytalnych. 2. Rodzime państwo członkowskie
zapewnia, że aby instytucje
obsługujące pracownicze programy emerytalne, w przypadku zapewnienia które oferują ubezpieczeniea od ryzyk
biometrycznych rodzajów ryzyka i/lub
gwarancjitują
zarówno wynikówi
inwestycyjnyche, jak i danegoy poziomu
świadczeń, utworząyły dostateczne rezerwy techniczne w odniesieniu do pełnego zakresu
tych programów. 3. Każdego roku następuje wyliczenie
rezerw technicznych. Jednakże rodzime państwo członkowskie
może zezwolić na wyliczenie raz na trzy lata, pod warunkiem że instytucja przekazuje
uczestnikom i/lub właściwym władzom zaświadczenie lub
sprawozdanie na temat korekt w nadchodzących latach przypadających między wyliczeniami.
Zaświadczenie lub sprawozdanie przedstawia skorygowany rozwój rezerw
technicznych i zmiany w ryzykach objętych ubezpieczeniem. 4. Rezerwy techniczne są wyliczane i
poświadczone przez aktuariusza lub, jeśli nie przez aktuariusza, to
przez innego specjalistę w tej dziedzinie, w tym biegłego rewidenta,
zgodnie z ustawodawstwem krajowym, na podstawie metod aktuarialnych uznanych
przez właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego, zgodnie z następującymi zasadami: a)
minimalna kwota rezerw technicznych jest wyliczana na podstawie dostatecznie
ostrożnej wyceny aktuarialnej, biorąc pod uwagę wszystkie
zobowiązania z tytułu świadczeń i składek zgodnie
z uzgodnieniami dotyczącymi emerytur danej instytucji. Muszą one
być wystarczające zarówno dla emerytur i świadczeń
już wypłacanych dla beneficjentów, którym nadal będą
wypłacane świadczenia, oraz odzwierciedlać zobowiązania,
jakie wynikają z należnych uprawnień emerytalnych uczestników.
Założenia ekonomiczne i aktuarialne wybrane dla wyceny pasywów
są również wybrane w sposób ostrożny, biorąc pod
uwagę, w stosowanych przypadkach,
właściwy margines ujemnego niekorzystnego odchylenia; b)
stosowane maksymalne stopy procentowe należy wybrać w sposób
ostrożny i określać zgodnie z odpowiednimi przepisami
rodzimego państwa członkowskiego. Te rozsądne stopy procentowe
są ustalane, biorąc pod uwagę: (i) przychód z odpowiednich aktywów, posiadanych
przez instytucję i przyszłe dochody z inwestycji i/lub (ii) przychody rynkowe z akcji obligacji o wysokiej jakości lub obligacji
państwowych; c)
tablice biometryczne wykorzystywane w celu wyliczania rezerw technicznych
są oparte na ostrożnych zasadach, uwzględniając główne
cechy charakterystyczne grupy uczestników i systemówprogramów
emerytalnych, w szczególności przewidywane zmiany odpowiednich ryzyk; d)
metoda i podstawa wyliczenia rezerw technicznych pozostają, ogólnie
biorąc, stałe z roku na rok budżetowy. Jednakże brak
ciągłości może być uzasadniony zmianami prawnymi,
demograficznymi lub okolicznościami gospodarczymi, leżącymi u podstaw
założeń. 5. Rodzime państwo członkowskie
może dokonać wyliczenia rezerw technicznych z zastrzeżeniem
dodatkowych i bardziej szczegółowych wymagań w celu zapewnienia
dostatecznej ochrony interesów uczestników i beneficjentów. 2010/78/UE art. 4 pkt 4 6. W związku
z dalszą harmonizacją przepisów dotyczących wyliczania
rezerw technicznych, które mogą być uzasadnione – zwłaszcza
stopy procentowe i inne założenia wywierające wpływ na
poziom rezerw technicznych – Komisja, korzystając z porad EUNUiPPE,
wydaje co dwa lata lub na żądanie państwa członkowskiego
sprawozdanie o sytuacji dotyczącej rozwoju działalności
transgranicznej. ê 2003/41/WE Komisja proponuje wszelkie niezbędne
kroki w celu zapobieżenia możliwym zakłóceniom spowodowanym
przez różne poziomy stóp procentowych i ochrony interesów uczestników
i beneficjentów każdego programu. ê 2003/41/WE
(dostosowany) Artykuł 16 15 Finansowanie rezerw technicznych 1. Rodzime państwo członkowskie
wymaga, aby każda instytucja zawsze posiadała dostateczne i
odpowiednie aktywa dla pokrycia rezerw technicznych w odniesieniu do
pełnego zakresu obsługiwanych programów emerytalnych. 2. Rodzime państwo członkowskie
może zezwolić instytucji, na czas określony, na posiadanie
niewystarczających aktywów dla pokrycia rezerw technicznych. W tym
przypadku właściwe władze wymagają, aby instytucja
przyjęła konkretny i możliwy do realizacji plan naprawczy
w celu zapewnienia, aby że wymagania
ust. 1 były są
ponownie spełnione. Plan podlega następującym warunkom: a)
instytucja sporządza konkretny i możliwy do wykonania plan
ponownego utworzenia w pożądanym czasie wymaganej kwoty aktywów
dla pełnego pokrycia rezerw technicznych. Plan jest
udostępniaony
się członkom lub, gdzie to stosownew stosownych przypadkach, ich
przedstawicielom i/lub będzie przedmiotem podlega on zatwierdzeniau przez
właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego; b)
sporządzając plan, należy uwzględnić szczególną sytuację
instytucji, zwłaszcza strukturę aktywów/pasywów, charakter ryzyka,
plan płynności, strukturę wieku uczestników uprawnionych do
otrzymywania świadczeń emerytalnych, plany uruchomienia systemów nowych programów i plany przejścia od sytuacji braku lub
częściowego finansowania do pełnego finansowania; c)
w przypadku zakończenia programu emerytalnego w okresie
określonym wyżej w Ö pierwszym
zdaniu Õ niniejszymego
ustępieu,
instytucja informuje właściwe władze rodzimego państwa
członkowskiego. Instytucja ustanawia procedurę w celu
przeniesienia aktywów i odpowiadających im pasywów do innej
instytucji finansowej lub podobnego podmiotu. Procedura jest ujawniana
właściwym władzom rodzimego państwa członkowskiego
i udostępnia się ogólny zarys procedury uczestnikom lub, gdzie to stosowne w stosownych przypadkach, ich przedstawicielom zgodnie z zasadą poufności. 3. W przypadku działalności
transgranicznej, określonej w art. 1220,
rezerwy techniczne są zawsze całkowicie finansowane w odniesieniu do
pełnego zakresu obsługiwanegoych programuów emerytalnegoych.
Jeśli warunki te nie są spełnione, właściwe
władze rodzimego państwa członkowskiego interweniują
zgodnie z art. 6214. W celu
dostosowania się do tego wymogu, rodzime państwo członkowskie
może wymagać wyodrębnienia aktywów i pasywów. Artykuł 17 16 Ustawowe fundusze własne 1. Rodzime państwo członkowskie
zapewnia, aby że
instytucje obsługujące programy emerytalne, w przypadku gdy
instytucja sama, a nie instytucja finansująca, ubezpiecza pasywa dla ponosi zobowiązania z tytułu
pokrycia ryzyka biometrycznego biometrycznych rodzajów ryzyka
lub gwarantuje określony wynik działalności inwestycyjnej lub
dany poziom świadczeń, posiadająły
stale dodatkowe aktywa ponad rezerwy techniczne, które służą
jako zabezpieczenie. Kwota taka odzwierciedla rodzaj ryzyka
i podstawę aktywów w odniesieniu do pełnego zakresu
obsługiwanych systemów. Aktywa te są wolne od wszelkich
przewidywalnych zobowiązań i służą jako
zabezpieczenie kapitałowe dla łagodzenia rozbieżności
między oczekiwanymi a rzeczywistymi kosztami i zyskami. ê2009/138/WE art. 303 pkt
1 (dostosowany) 2. Do celów wyliczenia minimalnej kwoty
dodatkowych aktywów stosuje się przepisy ustanowione w art. 17a–17d17, 18 i 19. 2003/41/WE 3. Jednakże ust. 1 nie stanowi przeszkody
dla państw członkowskich, aby domagać się od instytucji
znajdujących się na ich terytorium utrzymywania statutowych ustawowych funduszy
własnych lub ustanowienia bardziej szczegółowych zasad, pod warunkiem że są one uzasadnione
względami ostrożnościowymi. ê2009/138/WE art. 303 pkt
2 (dostosowany) Artykuł 17a 17 Dostępny margines
wypłacalności 1. Każde pPaństwao członkowskie wymagają od każdej wszystkich instytucji, o której których mowa w art. 17 16 ust. 1, położonej położonych na jego terytorium ich terytoriach,
odpowiedniego dostępnego marginesu wypłacalności w odniesieniu
do całej jej ich działalności w
każdym czasie, równego co najmniej wymogom niniejszej dyrektywy. 2. Na dostępny margines
wypłacalności składają się
aktywa instytucji wolne od wszelkich przewidywalnych zobowiązań
i pomniejszonyche
o wartości niematerialne, w tym: a)
opłacony kapitał zakładowy lub, w przypadku instytucji
w formie zakładu ubezpieczeń wzajemnych, faktyczny kapitał
założycielski plus wszelkie rachunki członków zakładu
ubezpieczeń wzajemnych spełniające wszystkie poniższe
kryteria: (i) umowa i statut spółki
muszą określać, że płatności na rzecz
członków zakładu ubezpieczeń wzajemnych mogą być
dokonywane z tych rachunków tylko wtedy, gdy nie spowoduje to
obniżenia dostępnego marginesu wypłacalności poniżej
wymaganego poziomu lub, po rozwiązaniu zakładu, jeżeli
uregulowane zostały wszystkie inne długi zakładu; (ii) umowa i statut spółki
muszą określać, w odniesieniu do wszelkich
płatności, o których mowa w ppkt
(i), dokonywanych z powodów innych niż wystąpienie pojedynczego
członka z zakładu ubezpieczeń wzajemnych, że
właściwe organy
władze muszą być powiadamiane z co najmniej miesięcznym
wyprzedzeniem i mogą w tym terminie zakazać
płatności; oraz (iii) odpowiednie przepisy umowy
i statutu spółki mogą być zmieniane tylko po zadeklarowaniu
przez właściwe organy
władze , że nie wnoszą one sprzeciwu wobec zmian, bez uszczerbku
dla kryteriów określonych w ppkt
(i) i (ii); b)
rezerwy (ustawowe i dobrowolne), które nie odnoszą się do
zobowiązań ubezpieczeniowych; c)
zysk lub strata przeniesiona po potrąceniu należnych dywidend; oraz d)
o ile zezwala na to prawo krajowe, wykazywane w bilansie rezerwy utworzone
z zysku, jeżeli można je wykorzystać do pokrycia
ewentualnych strat i jeżeli nie zostały one udostępnione do
podziału między członków uczestników i beneficjentów. Dostępny margines wypłacalności
pomniejsza się o sumę udziałów własnych posiadanych bezpośrednio przez instytucję. 3. Państwa członkowskie mogą
ustanowić, że na dostępny margines wypłacalności
może składać się również: a)
skumulowany uprzywilejowany kapitał zakładowy
i podporządkowany kapitał pożyczkowy do wysokości
50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego
marginesu wypłacalności, w zależności od tego, która
z tych wartości jest niższa, z czego nie mniej niż
25 % składa się z podporządkowanych pożyczek
z ustalonym terminem wymagalności lub ze skumulowanego
uprzywilejowanego kapitału zakładowego, pod warunkiem że
istnieją wiążące umowy, na mocy których w przypadku
upadłości lub likwidacji instytucji podporządkowany kapitał
pożyczkowy lub preferencyjny kapitał zakładowy ma
niższą pozycję niż roszczenia wszystkich innych wierzycieli
oraz nie będzie zwracany, dopóki nie zostaną uregulowane wszelkie
inne zaległe istniejące w tym czasie długi.; b)
papiery wartościowe bez określonego terminu wymagalności oraz
inne instrumenty, w tym skumulowane akcje uprzywilejowane, inne niż
te, o których mowa w lit. a), przy czym łączna kwota
tych papierów wartościowych i podporządkowanego kapitału
pożyczkowego, o którym mowa w lit. a), nie przekracza
50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego
marginesu wypłacalności, w zależności od tego, która z tych
wartości jest niższa, pod warunkiem że spełniają one
następujące warunki: (i) nie mogą być spłacane
z inicjatywy okaziciela lub bez wcześniejszej zgody właściwego organu właściwych władz; (ii) umowa emisji musi
umożliwić instytucji odroczenie wypłaty odsetek od
pożyczki; (iii) roszczenia pożyczkodawcy
wobec instytucji muszą być spłacane dopiero po zaspokojeniu
roszczeń wszystkich niepodporządkowanych wierzycieli; (iv) dokumenty regulujące
emisję papierów wartościowych muszą przewidywać
zdolność długu i niespłaconych odsetek do absorpcji
strat i umożliwiają instytucji kontynuację
działalności; oraz (v) uwzględniane muszą
być jedynie kwoty w pełni opłacone. Na
użytek lit. a) podporządkowany kapitał pożyczkowy musi
spełniać również następujące warunki: (i) uwzględniane są jedynie
fundusze w pełni opłacone; (ii) w przypadku pożyczek
z ustalonym terminem wymagalności pierwotny termin wymagalności
wynosi co najmniej pięć lat; nie później niż rok przed
terminem spłaty instytucja przedstawia właściwym organom władzom do zatwierdzenia plan
przedstawiający sposób utrzymania dostępnego marginesu
wypłacalności na wymaganym poziomie lub podniesienia go do tego
poziomu w terminie wymagalności, chyba że przez okres co
najmniej pięciu lat przed terminem spłaty stopniowo ograniczany jest
zakres, w jakim pożyczka może być zaliczona jako
składnik marginesu wypłacalności; właściwe organy władze mogą zezwolić na
przedterminową spłatę takich pożyczek, pod warunkiem
że instytucja udzielająca pożyczki wystąpi z takim wnioskiem,
a jej dostępny margines wypłacalności nie spadnie
poniżej wymaganego poziomu; (iii) pożyczki, których termin
wymagalności nie jest ustalony, są spłacalne tylko
z zachowaniem pięcioletniego terminu wypowiedzenia, chyba że nie
są już one uważane za składnik dostępnego marginesu
wypłacalności lub wcześniejsza spłata wymaga specjalnej
uprzedniej zgody właściwych organów władz; w tym ostatnim przypadku instytucja powiadamia
właściwe organy władze nie później
niż sześć miesięcy przed datą proponowanej spłaty,
określając dostępny margines wypłacalności
i wymagany margines wypłacalności zarówno przed dokonaniem
spłaty, jak i po nim; właściwe organy władze zezwalają na spłatę
pożyczki tylko w przypadku gdy wysokość dostępnego
marginesu wypłacalności instytucji nie spadnie poniżej
wymaganego poziomu; (iv) umowa pożyczki nie zawiera
żadnych klauzul przewidujących, że w szczególnych
okolicznościach, innych niż likwidacja instytucji,
zadłużenie będzie wymagalne przed uzgodnionymi terminami
spłaty; oraz (v) umowa pożyczki może
zostać zmieniona jedynie po otrzymaniu od właściwych organów władz oświadczenia, że nie
wnoszą one sprzeciwu wobec planowanych zmian; 4. Po złożeniu przez
instytucję, we właściwymch organie władzach rodzimego państwa członkowskiego siedziby,
wniosku wraz z potwierdzającymi dowodami oraz za zgodą tego tych właściwegoch organuwładz,
na dostępny margines wypłacalności może również
składać się: a)
w przypadku gdy nie stosuje się metody Zillmera lub gdy jest ona
stosowana, lecz uzyskana kwota jest niższa od obciążenia
z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki – różnica
między rezerwą matematyczną nieobliczaną lub tylko
częściowo obliczaną metodą Zillmera a rezerwą
matematyczną obliczaną metodą Zillmera, w stosunku
odpowiadającym obciążeniu z tytułu kosztów uzyskania
wliczonych do składki,. b)
wszelkie ukryte rezerwy netto wynikające z wyceny aktywów, o ile
takie ukryte rezerwy netto nie mają charakteru nadzwyczajnego; c)
połowa nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału
założycielskiego, jeżeli opłacona część
wynosi 25 % tego kapitału, do wysokości 50 %
dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu
wypłacalności, w zależności od tego, która z tych
wartości jest niższa. Wielkość ta, o której mowa w lit. a), nie może jednak przekroczyć 3,5 % sumy różnic
między odpowiednimi sumami kapitału działalności
z zakresu ubezpieczeń na życie i działalności z zakresu pracowniczych programów emerytalnych a rezerwami matematycznymi
dla wszystkich polis, dla których możliwe jest stosowanie metody Zillmera;
różnica ta powinna być pomniejszona o kwotę
niezamortyzowanych kosztów uzyskania, zaksięgowaną jako aktywa. ê 2003/41/WE
(dostosowany) 5. Komisja może przyjąć
środki wykonawcze dotyczące ust. 2–4 w celu
uwzględnienia zmian uzasadniających techniczne dostosowania elementów
dopuszczonych jako dostępny margines wypłacalności. Środki te, mające na celu
zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, poprzez jej
uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 21b. ê 2009/138/WE
art. 303 pkt 2 (dostosowany) Artykuł 17b 18 Wymagany margines
wypłacalności 1. Z zastrzeżeniem art. 17cWwymagany margines wypłacalności ustala się zgodnie
z ust. 2–6 stosownie do przyjętych zobowiązań. 2. Wymagany margines wypłacalności
równy jest sumie następujących dwóch wyników: a)
wynik pierwszy: otrzymuje
się, mnożąc część odpowiadającą
4 % rezerw matematycznych związanych z bezpośrednią
działalnością ubezpieczeniową i ryzykami
przyjętymi do reasekuracji wraz z cesjami reasekuracyjnymi przez
odnotowany w poprzednim roku obrachunkowym stosunek, nie mniejszy niż
85 %, rezerw matematycznych pomniejszonych o cesje reasekuracyjne do
łącznej sumy rezerw matematycznych; b)
wynik drugi: otrzymuje
się, dla polis, w których kapitał podwyższonego ryzyka nie
jest liczbą ujemną, mnożąc część
odpowiadającą 0,3 % takiego kapitału przyjętego przez
instytucję do ubezpieczenia przez odnotowany w ostatnim roku
obrachunkowym stosunek, nie mniejszy niż 50 %, łącznej
wielkości kapitału podwyższonego ryzyka zatrzymanego jako
zobowiązanie instytucji po uwzględnieniu cesji i retrocesji
reasekuracyjnych do łącznej wielkości kapitału
podwyższonego ryzyka wraz z reasekuracją. W
przypadku tymczasowego ubezpieczenia na wypadek śmierci, obejmującego
okres maksymalnie trzech lat, część ta wynosi 0,1 %. Dla
takiego ubezpieczenia na okres dłuższy niż trzy lata, lecz
nieprzekraczający pięciu lat, część ta wynosi
0,15 %. 3. W przypadku dodatkowego ubezpieczenia,
o którym mowa w art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (iii) dyrektywy 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia
działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność
II), wymagany margines wypłacalności
jest równy wymaganemu marginesowi wypłacalności dla instytucji,
o których mowa w art. 17d 19. 4. W przypadku operacji polegających na
tworzeniu funduszy amortyzacyjnych, o których mowa w art. 2
ust. 3 lit. b) ppkt (ii)
dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines wypłacalności jest równy
części odpowiadającej 4 % rezerw matematycznych obliczonych
zgodnie z ust. 2a. 5. W przypadku operacji, o których mowa
w art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt
(i) dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines wypłacalności jest równy
1 % odpowiadających im aktywów. 6. W przypadku ubezpieczeń objętych
art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt
(i) i (ii) dyrektywy 2009/138/WE powiązanych z funduszami
inwestycyjnymi oraz w przypadku operacji, o których mowa
w art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt
(iii), (iv) i (v) dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines
wypłacalności równy jest sumie następujących
składników: a)
jeżeli instytucja ponosi ryzyko inwestycyjne, części
odpowiadającej 4 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a); b)
jeżeli instytucja nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, ale środki
mające pokryć koszty zarządu ustalane są na okres ponad
pięciu lat, części odpowiadającej 1 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a); c)
jeżeli instytucja nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, a środki
mające pokryć koszty zarządu ustalane są na okres
nieprzekraczający pięciu lat, wielkości równej 25 % kosztów
administracyjnych netto za ubiegły rok obrachunkowy w odniesieniu do
takiej działalności; d)
jeżeli instytucja pokrywa ryzyko z tytułu śmierci,
części odpowiadającej 0,3 % kapitału
podwyższonego ryzyka obliczonego zgodnie z ust. 2 lit. b). 2009/138/WE art. 303 pkt 2 Artykuł 17c Fundusz gwarancyjny 1.
Państwa członkowskie ustanawiają, że jedna trzecia
wymaganego marginesu wypłacalności określonego
w art. 17b stanowi fundusz gwarancyjny. Fundusz ten składa
się z pozycji wymienionych w art. 17a ust. 2 i 3
oraz, za zgodą właściwego organu państwa członkowskiego
siedziby, w art. 17a ust. 4 lit. b). 2.
Fundusz gwarancyjny nie może być mniejszy niż 3 miliony EUR
Każde państwo członkowskie może ustanowić
obniżenie minimalnego funduszu gwarancyjnego o 25 %
w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych i innych towarzystw
opartych na zasadzie wzajemności. 2009/138/WE art. 303 pkt 2 (dostosowany) Artykuł 17d 19 Wymagany margines
wypłacalności do celów art. 17b18
ust. 3 1. Wymagany margines wypłacalności
ustala się na podstawie rocznej kwoty składek lub wkładów
bądź na podstawie średniej wielkości wypłaconych
odszkodowań z ostatnich trzech lat obrachunkowych. 2. Kwota wymaganego marginesu
wypłacalności jest równa wyższemu z dwóch wyników
ustanowionych w ust. 3 i 4. 3. Podstawę składki oblicza się
z wykorzystaniem przypisanych składek i wkładów brutto,
zgodnie z poniższym obliczeniem, lub uzyskanych składek
i wkładów brutto, zależnie od tego, która z tych
wartości jest wyższa. Składki lub wkłady (wraz
z opłatami dodatkowymi w stosunku do składek
lub wkładów) należne w odniesieniu do bezpośredniej
działalności poprzednim roku obrachunkowym są agregowane. Do sumy tej dodaje się kwotę
składek z tytułu reasekuracji przyjętych w poprzednim
roku obrachunkowym. Następnie od uzyskanej sumy odejmuje
się łączną kwotę składek lub wkładów
anulowanych w poprzednim roku obrachunkowym, jak również
łączną kwotę podatków i innych opłat
dotyczących zagregowanych składek lub wkładów. Tak otrzymaną kwotę dzieli się
na dwie części, z których pierwsza obejmuje do 50 milionów EUR,
a druga – nadwyżkę przewyższającą tę
kwotę; oblicza się odpowiednio 18 % części pierwszej
i 16 % części drugiej, a następnie dodaje do
siebie te wartości. Otrzymaną w ten sposób sumę
mnoży się przez odnotowany w odniesieniu do sum
z poprzednich trzech lat obrachunkowych stosunek kwoty roszczeń
pozostałych do poniesienia przez instytucję po odjęciu kwot
możliwych do odzyskania z tytułu reasekuracji do kwoty
roszczeń brutto; stosunek ten w żadnym wypadku nie jest mniejszy
niż 50 %. 4. Podstawę roszczeń oblicza
się w następujący sposób: Kwoty roszczeń wypłaconych
w odniesieniu do bezpośredniej działalności
ubezpieczeniowej (bez odejmowania roszczeń ponoszonych przez reasekurantów
i retrocesjonariuszy) w okresach określonych w ust. 1
są agregowane. Do tej sumy dodaje się kwotę
roszczeń wypłaconych w odniesieniu do reasekuracji lub
retrocesji przyjętych do ubezpieczenia w tych samych okresach oraz
kwotę rezerw na roszczenia zaległe ustalone na koniec poprzedniego
roku obrachunkowego zarówno w zakresie bezpośredniej
działalności ubezpieczeniowej, jak i ryzyk przyjętych do
reasekuracji. Od tej sumy odejmuje się kwoty odzyskane
w okresach określonych w ust. 1. Następnie od sumy tej odejmuje się
kwotę rezerw na roszczenia zaległe ustalone na początku drugiego
roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni zamknięty rok
obrachunkowy zarówno w zakresie działalności bezpośredniej,
jak i ryzyk przyjętych do reasekuracji. Jedną trzecią uzyskanej w ten sposób
kwoty dzieli się na dwie części, z których pierwsza obejmuje do
35 milionów EUR, a drugą – nadwyżkę; oblicza się
odpowiednio 26 % części pierwszej i 23 % części drugiej, a
następnie dodaje do siebie te wartości. Otrzymaną w ten sposób sumę
mnoży się przez odnotowany w odniesieniu do sum
z poprzednich trzech lat obrachunkowych stosunek kwoty roszczeń
pozostałych do poniesienia przez instytucję po odjęciu kwot
możliwych do odzyskania z tytułu reasekuracji do kwoty
roszczeń brutto; stosunek ten w żadnym wypadku nie jest mniejszy
niż 50 %. 5. Jeżeli wymagany margines
wypłacalności obliczony w ust. 2, 3 i 4 jest mniejszy
od wymaganego marginesu wypłacalności dla poprzedniego roku, wówczas
wymagany margines wypłacalności jest co najmniej równy wymaganemu marginesowi
wypłacalności dla poprzedniego roku pomnożonemu przez stosunek
kwoty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na zaległe roszczenia na koniec ostatniego roku obrachunkowego
do kwoty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na zaległe roszczenia na początku ostatniego roku
obrachunkowego. W obliczeniach tych rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe obliczane są bez uwzględniania reasekuracji, ale
powyższy stosunek nie może w żadnym przypadku być
wyższy niż 1. 2003/41/WE Artykuł 18 20 Reguły inwestowania 1. Państwa członkowskie
wymagają od instytucji znajdujących się na ich terytorium, aby
inwestowały zgodnie z regułą „przezornej osoby” zasadą „ostrożnego inwestora”, w szczególności zgodnie z następującymi zasadami: a)
aktywa są inwestowane w najlepszym interesie uczestników
i beneficjentów. W przypadku potencjalnego konfliktu interesów, instytucja
lub podmiot, który zarządza jej portfelem, zapewnia, że by inwestycja
jest była dokonywana
wyłącznie w interesie uczestników i beneficjentów; b)
aktywa są inwestowane w taki sposób, aby zapewnić
bezpieczeństwo, jakość, płynność
i rentowność portfela jako całości. Aktywa
na pokrycie rezerw technicznych mogą być są również inwestowane w sposób zgodny z rodzajem i okresem czasem trwania oczekiwanych, przyszłych
świadczeń emerytalnych; c)
aktywa są inwestowane głównie na rynkach regulowanych. Inwestowanie
w aktywa, które nie są dopuszczone do obrotu na regulowanych rynkach
finansowych, musi w każdym wypadku być utrzymywane na
rozsądnym poziomie; d)
inwestowanie w instrumenty pochodne jest możliwe w zakresie,
w jakim przyczynia się do zmniejszeniea ryzyka
inwestycji lub ułatwienia w zakresie
efektywnego zarządzania portfelem. Muszą być one wycenione na
rozsądnej podstawie, uwzględniając podstawowe bazowe aktywa,
i włączone do wyceny aktywów instytucji. Instytucja unika
również nadmiernej ekspozycji na ryzyko tego samego kontrahenta
i inne transakcje instrumentami pochodnymi; e)
aktywa są właściwie zróżnicowane dywersyfikowane w taki sposób, aby
unikać nadmiernego uzależnienia od poszczególnego aktywu, emitenta
lub grupy przedsiębiorstw oraz kumulacji ryzyk w portfelu jako
całości. Inwestycje
w aktywa emitowane przez tego samego emitenta lub emitentów
należących do tej samej grupy nie mogą
narażająć
instytucji na nadmierną koncentrację ryzyka; f)
inwestowanie w instytucję finansującą nie może
przekroczyć 5 % portfela jako całości, a w przypadku gdy instytucja
finansująca należy do grupy, inwestowanie w instytucje
należące do tej samej grupy co instytucja finansująca nie może
przekroczyć 10 % tego portfela. W
przypadku gdy instytucja jest finansowana przez kilka instytucji, inwestowanie
w te instytucje finansujące musi być dokonane w sposób
ostrożny, biorąc pod uwagę potrzebę właściwej
dywersyfikacji. Państwa członkowskie mogą
decydować o niestosowaniu wymagań określonych
w lit. e) i f) do inwestycji w obligacje państwowe. ê 2013/14/UE art.
1 1a2.
Uwzględniając charakter, rozmiary i stopień
złożoności działalności nadzorowanych instytucji,
państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy władze
monitorowały poprawność ich procedur instytucji dotyczących
przeprowadzania oceny kredytowej, oceniały korzystanie z odniesień do
ratingów kredytowych, wydanych przez agencje ratingowe w rozumieniu art. 3
ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr
1060/2009 z dnia 16
września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych[47], w ramach ich polityki inwestycyjnej i, w stosownych przypadkach,
zachęcały do łagodzenia skutków takich odniesień w celu
ograniczenia wyłącznego i mechanicznego polegania na takich ratingach
kredytowych. 2003/41/WE (dostosowany) 23. Rodzime
państwo członkowskie zakazuje instytucji zaciągania
pożyczek lub działania w charakterze poręczyciela na rzecz osób
trzecich. Jednakże państwa członkowskie mogą
upoważnić instytucję do prowadzenia niektórych operacji
zaciągania pożyczek wyłącznie w celach utrzymania
płynności i tylko na okres przejściowy. 34.
Państwa członkowskie nie wymagają od instytucji
działających na ich terytorium inwestowania w określone rodzaje
aktywów. 45. Bez
uszczerbku dla przepisów art. 12 32,
państwa członkowskie nie uzależniają decyzji inwestycyjnych
instytucji znajdującej się na ich terytorium lub osoby zarządzającejgo jej inwestycjami od jakiekolwiek
uprzedniej zgody lub wymagań systematycznego powiadamiania. ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy 56. Zgodnie z
przepisami ust. 1-45,
państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do instytucji
znajdujących się na ich terytorium, ustanowić bardziej
szczegółowe zasady, włączając zasady ilościowe, pod warunkiem że są one uzasadnione
względami ostrożnościowymi dla odzwierciedlenia pełnego
zakresu programów emerytalnych obsługiwanych przez te instytucje. W
szczególności, Państwa Członkowskie mogą stosować
przepisy inwestycyjne podobne do wymienionych w dyrektywie 2002/83/WE. Jednakże państwa członkowskie
nie stawiają przeszkód instytucjom w: a)
inwestowaniu do 70 % aktywów stanowiących pokrycie rezerw technicznych lub
całego portfela w odniesieniu do systemów
programów, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestowania w akcje,
zbywalne papiery wartościowe traktowane jako udziały i obligacje
korporacyjne dopuszczone do obrotu na rynkach regulowanych ð lub w ramach wielostronnych platform obrotu
lub zorganizowanych platform obrotu ï i decydowaniu o relatywnej wadze tych papierów wartościowych w ich
portfelu inwestycyjnym. Pod warunkiem że jest to uzasadnione względami
ostrożnościowymi, Państwa Członkowskie mogą
jednakże stosować dolną granicę dla instytucji, które
oferują produkty emerytalne z gwarantowaną długoterminową
stopą procentową, ponoszą ryzyko inwestycyjne i same
występują o gwarancję; b)
inwestowaniu do 30 % aktywów stanowiących pokrycie rezerw
technicznych w aktywa denominowane w walutach innych niż pasywa; c)
inwestowaniu w na rynkach
kapitałowych obarczonych ryzykiem ð instrumenty o długoterminowym profilu
ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach
regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu lub zorganizowanych
platformach obrotu ï . 67.
Ustęp 56 nie
wyklucza prawa państw członkowskich, aby wymagać stosowania
przez instytucje znajdujące
się ð , które otrzymały zezwolenie lub
są zarejestrowane ï na ich terytorium, bardziej
rygorystycznych zasad inwestowania również na bazie indywidualnej, pod warunkiem że są one uzasadnione
względami ostrożnościowymi, w szczególności w świetle pasywów wprowadzanych
do instytucji wprowadzanych
z uwagi na zobowiązania, które podejmuje instytucja. ê 2003/41/WE
(dostosowany) 7. W przypadku
działalności transgranicznej, określonej w art. 20,
właściwe władze każdego przyjmującego Państwa
Członkowskiego mogą wymagać, że zasady określone w
akapicie drugim stosuje się do instytucji w rodzimym Państwie
Członkowskim. W takim przypadku zasady te stosuje się tylko do
części aktywów instytucji, które odpowiadają działaniom
prowadzonym w poszczególnym przyjmującym Państwie
Członkowskim. Ponadto, stosuje się je jedynie, o ile te same lub
bardziej rygorystyczne zasady stosuje się również do instytucji
znajdujących się na terytorium przyjmującego Państwa
Członkowskiego. Zasady określone
w akapicie pierwszym są następujące: a) instytucja nie inwestuje więcej niż 30 % tych aktywów
w akcje, inne papiery wartościowe traktowane są jako
udziały i papiery dłużne, które nie są dopuszczone do
obrotu na rynku regulowanym lub instytucja inwestuje co najmniej 70 % tych
aktywów w akcje, inne papiery wartościowe traktowane są jako
udziały oraz papiery dłużne, które są dopuszczone do obrotu
na rynku regulowanym; b) instytucja inwestuje nie więcej niż 5 % tych aktywów
w akcje i inne papiery wartościowe traktowane są jako
udziały, obligacje korporacyjne, papiery dłużne i inne instrumenty
rynku pieniężnego i kapitałowego emitowane przez to samo
przedsiębiorstwo i nie więcej niż 10 % tych aktywów
w akcje i inne papiery wartościowe traktowane są jako
udziały, obligacje, papiery dłużne i inne instrumenty rynku
pieniężnego i kapitałowego emitowane przez
przedsiębiorstwa należące do danej grupy; c) instytucja nie inwestuje więcej niż 30 % tych aktywów
w aktywa denominowane w walutach innych niż pasywa. W celu sprostania tym
wymaganiom, rodzime Państwo Członkowskie może wymagać
wyodrębnienia aktywów. ò nowy 8.
Właściwe władze przyjmującego państwa
członkowskiego instytucji prowadzącej działalność
transgraniczną, o której mowa w art. 12, nie ustanawiają reguł
inwestowania oprócz reguł określonych w ust. 1–6 w odniesieniu do części
aktywów, które pokrywają rezerwy techniczne na działalność
transgraniczną. Tytuł III WARUNKI DOTYCZĄCE DZIAŁALNOŚCI ROZDZIAŁ 1 System zarządzania Sekcja 1 Przepisy ogólne Artykuł 21 Odpowiedzialność
organu administrującego, zarządzającego lub nadzorczego 1. Państwa
członkowskie zapewniają, aby organ administrujący,
zarządzający lub nadzorczy instytucji ponosił ostateczną
odpowiedzialność na mocy prawa krajowego za przestrzeganie przez
daną instytucję przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych
przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. 2. Niniejsza
dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla roli partnerów społecznych w
zarządzaniu instytucjami. Artykuł 22 Ogólne
wymogi w zakresie zarządzania 1. Państwa
członkowskie nakładają na wszystkie instytucje wymóg
wprowadzenia skutecznego systemu zarządzania, który zapewnia
prawidłowe i ostrożne zarządzanie prowadzoną
działalnością. System ten obejmuje odpowiednią,
przejrzystą strukturę organizacyjną, w której zakresy
odpowiedzialności są jasno przypisane i odpowiednio podzielone, oraz
skuteczny system zapewniający przekazywanie informacji. System
zarządzania poddaje się regularnym przeglądom wewnętrznym. 2. System
zarządzania, o którym mowa w ust. 1, jest proporcjonalny do charakteru,
skali i złożoności działalności instytucji. 3. Państwa
członkowskie zapewniają, aby organ administrujący,
zarządzający lub nadzorczy instytucji przyjął
sporządzone na piśmie zasady dotyczące zarządzania
ryzykiem, audytu wewnętrznego oraz, w stosownych przypadkach, aktuariuszy
i outsourcingu; organ ten zapewnia wprowadzenie tych zasad w życie. Zasady
te poddaje się przeglądowi raz w roku i dostosowuje się do
wszelkich istotnych zmian w systemie lub obszarze, którego dotyczą. 4. Państwa
członkowskie zapewniają, aby instytucje miały efektywny system
kontroli wewnętrznej. System ten obejmuje procedury administracyjne i
księgowe, organizację kontroli wewnętrznej oraz odpowiednie
ustalenia w zakresie raportowania na wszystkich szczeblach instytucji. 5. Instytucje
podejmują rozsądne działania w celu zapewnienia
ciągłości i regularności wykonywania swojej
działalności, co obejmuje opracowanie planów awaryjnych. W tym
celu instytucja stosuje odpowiednie i współmierne systemy, zasoby
i procedury. 6. Państwa
członkowskie wymagają, aby faktycznym zarządzaniem
instytucją zajmowały się co najmniej dwie osoby. Artykuł 23 Wymagania
dotyczące kompetencji i reputacji w zarządzaniu 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje zapewniały spełnianie
przez wszystkie osoby, które faktycznie zarządzają instytucją
lub pełnią inne kluczowe funkcje, następujących
wymagań przy wykonywaniu swoich zadań: a) ich
kwalifikacje zawodowe, wiedza i doświadczenie są odpowiednie, aby
umożliwić im prawidłowe i ostrożne zarządzanie
instytucją oraz właściwe wykonywanie ich kluczowych funkcji
(wymóg kompetencji); oraz b) osoby te
cieszą się nieposzlakowaną opinią i są uczciwe (wymóg
reputacji). 2. Państwa
członkowskie zapewniają wprowadzenie skutecznych procedur i
regularnych kontroli, aby umożliwić właściwym władzom
ustalenie, czy osoby, które faktycznie zarządzają instytucją lub
pełnią inne kluczowe funkcje, spełniają wymagania
określone w ust. 1. 3. Jeżeli
państwo członkowskie wymaga od własnych obywateli dowodu
nieposzlakowanej opinii, dowodu, że uprzednio nie ogłaszali oni
upadłości, lub obydwu tych dowodów, to w przypadku obywateli innych
państw członkowskich to państwo członkowskie przyjmuje za
wystarczający dowód wyciąg z rejestru sądowego innego państwa
członkowskiego lub, jeżeli w innym państwie członkowskim
nie ma rejestru sądowego, równoważny dokument dowodzący
spełnienia tych wymagań, wydany przez właściwy organ
sądowy lub administracyjny w rodzimym państwie członkowskim lub
państwie członkowskim, którego obywatelem jest dana osoba. 4. W przypadku gdy rodzime
państwo członkowskie lub państwo członkowskie, którego
obywatelem jest dana osoba, nie wydaje równoważnego dokumentu, o którym
mowa w ust. 3, dopuszcza się, by zamiast tego dokumentu obywatel innego
państwa członkowskiego przedstawił oświadczenie złożone
pod przysięgą. Jednakże w
państwach członkowskich, których przepisy nie przewidują
oświadczenia składanego pod przysięgą, dopuszcza się
przedstawienie przez obywatela innego państwa członkowskiego
oświadczenia złożonego przez niego przed właściwym organem
sądowym lub administracyjnym w jego rodzimym państwie
członkowskim lub w państwie członkowskim, z którego pochodzi,
bądź oświadczenia złożonego przed notariuszem w jednym
z tych państw członkowskich. Taki organ lub
notariusz wydaje zaświadczenie potwierdzające prawdziwość
oświadczenia złożonego pod przysięgą lub
oświadczenia. 5. Dowód, iż
uprzednio nie ogłoszono upadłości, o którym mowa w ust. 3,
można przedstawić w postaci oświadczenia złożonego
przez obywateli danego innego państwa członkowskiego przed
właściwym organem sądowym lub organizacją zawodową
bądź gospodarczą w tym danym państwie członkowskim. 6. Dokumenty i
zaświadczenia, o których mowa w ust. 3, 4 i 5, składa się nie
później niż trzy miesiące od daty ich wydania. 7. Państwa
członkowskie wyznaczają władze i organy właściwe
do wydawania dokumentów, o których mowa w ust. 3, 4 i 5,
i powiadamiają o tym niezwłocznie pozostałe
państwa członkowskie oraz Komisję. Państwa
członkowskie informują również inne państwa
członkowskie i Komisję o władzach lub organach,
którym przedkłada się dokumenty, o których mowa
w ust. 3–5, na poparcie wniosku o prowadzenie na terytorium tego
państwa członkowskiego działalności, o której mowa
w art. 12. Artyku³ 24 Polityka
wynagrodzeń 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje posiadały
należytą politykę wynagrodzeń dotyczącą tych
osób, które faktycznie zarządzają instytucją,
odpowiadającą wielkości i organizacji wewnętrznej instytucji,
jak również charakterowi, zakresowi i złożoności ich
działalności. 2. Instytucje
regularnie podają do wiadomości publicznej odpowiednie informacje
dotyczące polityki wynagrodzeń, o ile przepisy ustawowe, wykonawcze i
administracyjne stanowiące transpozycję dyrektywy 95/46/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady[48]
nie stanowią inaczej. 3. Komisja jest
uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 77 w celu
określenia: a) wymaganych
elementów polityki wynagrodzeń, którą instytucje mają
stosować w oparciu o następujące zasady: –
politykę
wynagrodzeń ustanawia się, wdraża i prowadzi zgodnie z
działalnością instytucji i jej strategią zarządzania
ryzykiem, profilem ryzyka, celami, praktykami w zakresie zarządzania
ryzykiem oraz długoterminowymi interesami i działaniem instytucji
jako całości, –
w polityce
wynagrodzeń uwzględnia się proporcjonalne środki
mające na celu zapobieganie konfliktom interesów, –
polityka wynagrodzeń
przyczynia się do należytego i skutecznego zarządzania ryzykiem
i nie zachęca do podejmowania ryzyka przekraczającego limity
tolerancji ryzyka przyjęte przez instytucję, –
politykę
wynagrodzeń stosuje się do instytucji i do stron pełniących
w instytucji kluczowe funkcje lub prowadzących jakąkolwiek inną
działalność, w tym kluczowe funkcje lub jakąkolwiek
inną działalność zlecone w drodze outsorcingu i dalszego
outsorcingu, –
polityka wynagrodzeń
zawiera szczegółowe postanowienia dotyczące zadań i
działań organu administrującego, zarządzającego i
nadzorczego instytucji, osób, które faktycznie zarządzają
instytucją lub pełnią kluczowe funkcje, oraz innych grup
pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ
na profil ryzyka instytucji, –
organ
administrujący, zarządzający lub nadzorczy instytucji ustanawia
ogólne zasady polityki wynagrodzeń dla tych grup pracowników, których
działalność zawodowa ma wpływ na profil ryzyka instytucji,
i jest odpowiedzialny za kontrolę wdrażania tej polityki, –
organ
administrujący, zarządzający lub nadzorczy instytucji jest
odpowiedzialny za wdrażanie polityki wynagrodzeń, która wspiera
prawidłowe, ostrożne i skuteczne zarządzanie instytucjami, –
prowadzone jest jasne,
przejrzyste i skuteczne zarządzanie w zakresie wynagrodzeń i nadzoru
nad nimi; b) odpowiedniej
częstotliwości, szczegółowych warunków podawania do publicznej
wiadomości polityki wynagrodzeń oraz podawanych treści. Sekcja 2 Funkcje Artykuł 25 Przepisy ogólne 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje wprowadziły funkcję
zarządzania ryzykiem, funkcję audytu wewnętrznego oraz, w
stosownych przypadkach, funkcję aktuarialną. Hierarchie
podległości służbowej związane z każdą
kluczową funkcją zapewniają zdolność skutecznego
sprawowania danej kluczowej funkcji w obiektywny, uczciwy i niezależny
sposób. 2. Instytucje
mogą zezwalać jednej osobie lub jednostce organizacyjnej na
pełnienie więcej niż jednej kluczowej funkcji. Funkcję
zarządzania ryzykiem przydziela się jednak osobie lub jednostce
organizacyjnej innej niż osoba lub jednostka pełniąca
funkcję audytu wewnętrznego. 3. Bez uszczerbku
dla roli partnerów społecznych w ogólnym zarządzaniu instytucjami,
osoba lub jednostka organizacyjna pełniąca daną kluczową
funkcję nie może być osobą lub jednostką
pełniącą podobną kluczową funkcję w instytucji
finansującej. Na podstawie uzasadnionego wniosku ze strony instytucji
właściwe władze mogą przyznać zwolnienie z tego
ograniczenia, biorąc pod uwagę wielkość, charakter, zakres
i złożoność działalności instytucji. 4. Osoba
pełniąca daną kluczową funkcję niezwłocznie
zgłasza organowi administrującemu, zarządzającemu lub
nadzorczemu instytucji wszelkie poważne problemy wchodzące w zakres odpowiedzialności
tej osoby. 5. Wszelkie
ustalenia i zalecenia przyjęte w ramach funkcji zarządzania ryzykiem,
audytu wewnętrznego oraz, w stosownych przypadkach, funkcji aktuarialnej
zgłasza się organowi administrującemu, zarządzającemu
lub nadzorczemu instytucji, który ustala, jakie działania należy
podjąć. 6. W ramach funkcji
zarządzania ryzykiem, audytu wewnętrznego oraz, w stosownych
przypadkach, funkcji aktuarialnej powiadamia się władze
właściwe dla instytucji, jeżeli organ administrujący,
zarządzający lub nadzorczy instytucji nie podejmie we
właściwym czasie odpowiednich działań naprawczych: a) w
przypadku gdy osoba lub jednostka organizacyjna pełniąca daną
kluczową funkcję stwierdzi, że istnieje ryzyko, iż
instytucja prawdopodobnie nie spełnia istotnego wymogu ustawowego, i
zgłosi to organowi administrującemu, zarządzającemu lub
nadzorczemu instytucji; b) w
przypadku gdy osoba lub jednostka organizacyjna pełniąca daną
kluczową funkcję zauważy w związku z funkcją tej osoby
lub jednostki organizacyjnej istotne naruszenie przepisów ustawowych lub
wykonawczych mających zastosowanie do instytucji i jej
działalności i zgłosi to organowi administrującemu,
zarządzającemu lub nadzorczemu instytucji. 7. Państwa
członkowskie zapewniają ochronę prawną osób powiadamiających
właściwe władze zgodnie z ust. 6. Artykuł 26 System i funkcja zarządzania ryzykiem 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje wprowadziły skuteczny
system zarządzania ryzykiem obejmujący strategie, procesy i procedury
sprawozdawcze konieczne do określenia, pomiaru i monitorowania rodzajów
ryzyka, na które są lub mogą być narażone, oraz
współzależności między nimi, zarządzania tymi
rodzajami ryzyka i sprawozdawczości w ich zakresie, w sposób
ciągły oraz zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zagregowanym. Wspomniany system
zarządzania ryzykiem musi być dobrze zintegrowany ze strukturą
organizacyjną i z procesami decyzyjnymi instytucji. 2. System
zarządzania ryzykiem obejmuje – odpowiednio do ich wielkości i
organizacji wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i
złożoności ich działalności – rodzaje ryzyka, które
mogą wystąpić w instytucjach i przedsiębiorstwach, którym
zlecono w drodze outsorcingu zadania lub działalność, co
najmniej w następujących obszarach: a) ubezpieczanie
i tworzenie rezerw; b) zarządzanie
aktywami i pasywami; c) lokaty, w
szczególności w instrumenty pochodne i podobne instrumenty finansowe; d) zarządzanie
płynnością i ryzykiem koncentracji; e) zarządzanie
ryzykiem operacyjnym; f) ubezpieczenia
i inne techniki ograniczania ryzyka. 3. W przypadku gdy
zgodnie z warunkami programu emerytalnego uczestnicy i beneficjenci
ponoszą pewne rodzaje ryzyka, system zarządzania ryzykiem
uwzględnia również te rodzaje ryzyka z perspektywy uczestników i
beneficjentów. 4. Instytucje
ustanawiają funkcję zarządzania ryzykiem zorganizowaną w
sposób ułatwiający wdrożenie systemu zarządzania ryzykiem. Artykuł 27 Funkcja audytu wewnętrznego 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje zapewniły skuteczną
funkcję audytu wewnętrznego. Funkcja audytu wewnętrznego
obejmuje ocenę adekwatności i skuteczności systemu kontroli
wewnętrznej i innych elementów systemu zarządzania określonego w
art. 21–24, w tym działalność zleconą w drodze outsorcingu. 2. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje wyznaczyły co najmniej
jedną niezależną osobę, w danej instytucji lub poza
nią, odpowiedzialną za funkcję audytu wewnętrznego. Z
wyjątkiem dokonywania wyliczeń i poświadczania, o których mowa w
art. 14 ust. 4, osoba ta nie może przyjmować odpowiedzialności
za kluczowe funkcje inne niż te, które określono w niniejszym
artykule. 3. Ustalenia i
zalecenia przyjęte w ramach funkcji audytu wewnętrznego zgłasza
się organowi administrującemu, zarządzającemu lub
nadzorczemu instytucji. Organ administrujący, zarządzający lub
nadzorczy instytucji określa, jakie działania mają zostać
podjęte w odniesieniu do każdego z tych ustaleń i zaleceń,
oraz zapewnia wykonanie tych działań. Artykuł 28 Funkcja aktuarialna 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje, w przypadku których uczestnicy
i beneficjenci nie ponoszą wszystkich rodzajów ryzyka, zapewniły
skuteczną funkcję aktuarialną w celu: a) koordynacji
i nadzorowania wyliczenia rezerw technicznych; b) oceny
adekwatności metodyki i stanowiących jej podstawę modeli
stosowanych do wyliczenia rezerw technicznych oraz przyjętych w tym celu
założeń; c) oceny, czy
dane wykorzystane do wyliczenia rezerw technicznych są wystarczające
i czy są odpowiedniej jakości; d) porównania
najlepszych oszacowań z danymi wynikającymi ze zgromadzonych
doświadczeń; e) informowania
organu administrującego, zarządzającego lub nadzorczego
instytucji o wiarygodności i adekwatności wyliczenia rezerw
technicznych; f) wyrażania
opinii na temat ogólnej polityki ubezpieczania w przypadku instytucji
posiadającej taką politykę; g) wyrażania
opinii na temat adekwatności umów ubezpieczeniowych w przypadku instytucji
posiadającej takie umowy; oraz h) wnoszenia
wkładu w skuteczne wdrażanie systemu zarządzania ryzykiem. 2. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje wyznaczyły co najmniej
jedną niezależną osobę, w danej instytucji lub poza
nią, odpowiedzialną za funkcję aktuarialną. Sekcja 3 Dokumenty dotyczące zarządzania Artykuł 29 Oszacowanie ryzyka związanego z emeryturami 1. Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje – odpowiednio do ich
wielkości i organizacji wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i
złożoności ich działalności – przeprowadzały w
ramach swego systemu zarządzania ryzykiem swą własną
ocenę ryzyka i przedstawiały oszacowanie ryzyka związanego z
emeryturami w celu udokumentowania tej oceny. Oszacowanie ryzyka
związanego z emeryturami przeprowadza się regularnie i
niezwłocznie po każdej istotnej zmianie w profilu ryzyka instytucji
lub programu emerytalnego. 2. Oszacowanie
ryzyka związanego z emeryturami, o którym mowa w ust. 1, obejmuje: a) skuteczność
systemu zarządzania ryzykiem; b) ogólne
potrzeby instytucji w zakresie finansowania; c) zdolność
spełnienia wymagań dotyczących rezerw technicznych
określonych w art. 14; d) ocenę
jakościową marginesu służącego uwzględnieniu
niekorzystnego odchylenia jako części wyliczenia rezerw technicznych
zgodnie z prawem krajowym; e) opis
świadczeń emerytalnych lub akumulacji kapitału; f) ocenę
jakościową wsparcia ze strony instytucji finansującej
dostępnego dla instytucji; g) ocenę
jakościową poszczególnych rodzajów ryzyka operacyjnego dla wszystkich
programów instytucji; h) ocenę
jakościową nowych lub pojawiających się rodzajów ryzyka
związanych ze zmianą klimatu, wykorzystaniem zasobów i
środowiskiem. 3. Do celów ust. 2
instytucje muszą posiadać metody określania i szacowania
rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone w
perspektywie krótko- i długoterminowej. Metody te muszą być
współmierne do charakteru, skali i złożoności rodzajów
ryzyka właściwych dla działalności instytucji. Metody te
opisuje się w oszacowaniu. 4. Oszacowanie
ryzyka związanego z emeryturami stanowi integralną
część strategii operacyjnej i jest brane pod uwagę przy
podejmowaniu przez instytucję strategicznych decyzji. Artykuł 30 Akt delegowany dotyczący oszacowania ryzyka
związanego z emeryturami Komisja jest
uprawniona do przyjęcia aktu delegowanego zgodnie z art. 77 w celu
określenia: a) elementów objętych przepisami art. 29 ust. 2; b) metod, o których mowa w art. 29 ust. 3,
uwzględniających określenie i oszacowanie rodzajów ryzyka, na
które instytucje są lub mogą być narażone w perspektywie
krótko- i długoterminowej; oraz c) częstotliwości przeprowadzania
oszacowania ryzyka związanego z emeryturami, z uwzględnieniem
wymagań określonych w art. 29 ust. 1. We wspomnianym akcie
delegowanym nie wprowadza się dodatkowych wymagań w zakresie
finansowania w stosunku do wymagań przewidzianych w niniejszej dyrektywie. ê 2003/41/WE
(dostosowany) Artykuł 10 31 Roczne sprawozdania finansowe i roczne
sprawozdania Każde Państwoa
członkowskie wymagają, aby
każda instytucja znajdująca się na jego terytorium ich terytoriach
sporządzała roczne sprawozdaniea finansowe
i roczne sprawozdaniea,
biorąc pod uwagę każdy program emerytalny,
obsługiwany przez instytucję i, gdzie stosowne w stosownych przypadkach, roczne
sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania w odniesieniu do każdego
programu emerytalnego. Roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania
zawierają prawdziwy i rzetelny obraz aktywów i pasywów instytucji oraz jej sytuacji
finansowej. Roczne sprawozdania finansowe i informacje w sprawozdaniach są Ö spójne, Õ wyczerpujące,
rzetelnie przedstawione i należycie zatwierdzone przez uprawnione osoby
zgodnie z prawem krajowym. Artykuł 12 32 Oświadczenie o zasadach polityki
inwestycyjnej Każde Państwoa
członkowskie zapewniają, żeby każda instytucja znajdująca się na jego terytorium ich terytoriach przygotowujeała i
sporządziła, co najmniej raz na
trzy lata, oświadczenie na piśmie w sprawie zasad polityki
inwestycyjnej. Oświadczenie to jest weryfikowane niezwłocznie po
wprowadzeniu wszelkich istotnych zmian w polityce inwestycyjnej. Państwa
członkowskie zapewniają, żeby to oświadczenie zawierało,
co najmniej, takie sprawy kwestie jak metody mierzenia
ryzyka inwestycyjnego, realizowane procesy zarządzania ryzykiem i
strategiczna alokacja aktywów odnosząca się do charakteru i okresu
zobowiązań z tytułu emerytur. ò nowy ROZDZIAŁ 2 Outsorcing i zarządzanie inwestycjami Artykuł 33 Outsourcing ê 2003/41/WE art.
9 ust. 4 1. Państwoa
członkowskie możegą
zezwolić lub
wymagać od instytucjiom
znajdującychm się
na jego ich terytorium na powierzeniae
zarządzania tymi instytucjami, w całości lub w części,
innym podmiotom działającym na rzecz z tych
instytucji, lub wymagać od instytucji
takiego powierzenia. ò nowy 2. Państwa
członkowskie zapewniają zachowanie przez instytucje
odpowiedzialności za wypełnienie ich obowiązków
wynikających z niniejszej dyrektywy w przypadku zlecenia w drodze
outsorcingu kluczowych funkcji lub jakiejkolwiek innej działalności. 3. Outsourcing
kluczowych funkcji lub jakiejkolwiek innej działalności nie może
odbywać się w sposób prowadzący do: a) pogorszenia
jakości systemu zarządzania danej instytucji; b) nadmiernego
zwiększenia ryzyka operacyjnego; c) pogorszenia
możliwości monitorowania przez właściwe władze
przestrzegania przez instytucję jej obowiązków; d) pogorszenia
w zakresie świadczenia ciągłych i zadowalających usług
uczestnikom i beneficjentom. 4. Poprzez proces
wyboru usługodawcy i ciągłe monitorowanie działalności
instytucja zapewnia właściwe funkcjonowanie zleconej w drodze
outsorcingu działalności. 5. Państwa
członkowskie zapewniają, by instytucje zlecające w drodze
outsorcingu kluczowe funkcje lub jakąkolwiek inną
działalność zawierały z danym usługodawcą co
najmniej pisemne porozumienie. Porozumienie to musi być możliwe do
wyegzekwowania na drodze prawnej oraz musi jasno określać prawa i
obowiązki instytucji i usługodawcy. 6. Państwa
członkowskie zapewniają powiadamianie z odpowiednim wyprzedzeniem
właściwych władz przez instytucje o outsorcingu kluczowych
funkcji lub jakiejkolwiek innej działalności oraz o wszelkich
późniejszych istotnych zmianach w odniesieniu do kluczowych funkcji lub
jakiejkolwiek innej działalności. 7. Państwa
członkowskie zapewniają właściwym władzom uprawnienia
niezbędne do zwracania się w dowolnym czasie do instytucji o
informacje o zleconych w drodze outsorcingu kluczowych funkcjach lub
jakiejkolwiek innej działalności. 2003/41/WE (dostosowany) Artykuł 1934 Zarządzanie Ö inwestycjami Õ i nadzór ê 2011/61/UE art.
62 pkt 2 (dostosowany) 1. Państwa członkowskie nie ograniczają instytucji w
zakresie mianowania, w celu zarządzania portfelem inwestycyjnym, osób
zarządzających inwestycjami prowadzących
działalność w innym państwie członkowskim i
należycie upoważnionych do tej działalności zgodnie z
dyrektywą 85/611/EWG 2004/39/WE, Ö oraz
dyrektywami Õ 2009/65/WE, 93/22/EWG 2000/12/WE 2009/138/WE,
,2002/83/WE 2011/61/UE i 2013/36/UE, jak
również dyrektywami określonymi w art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy. ò nowy ROZDZIAŁ 3 Depozytariusz Artykuł 35 Wyznaczenie depozytariusza 1. Rodzime
państwo członkowskie wymaga, aby dla każdego pracowniczego
programu emerytalnego, w którym uczestnicy i beneficjenci ponoszą w
pełni ryzyko inwestycyjne, instytucja wyznaczyła jednego
depozytariusza do przechowywania aktywów i pełnienia obowiązków
nadzorczych zgodnie z art. 36 i 37. 2. Rodzime
państwo członkowskie może wymagać, aby dla pracowniczych
programów emerytalnych, w których uczestnicy i beneficjenci nie ponoszą w
pełni ryzyka inwestycyjnego, instytucja wyznaczyła depozytariusza do
przechowywania aktywów lub do przechowywania aktywów i pełnienia
obowiązków nadzorczych zgodnie z art. 36 i 37. ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy 3. Państwa członkowskie nie
ograniczają instytucji w zakresie mianowania wyznaczania,
w celu nadzoru nad ich aktywami, osób
nadzorujących,
ð depozytariuszy ï prowadzących działalność w innym państwie
członkowskim i należycie upoważnionych zgodnie z dyrektywą 93/22/EWG 2004/39/WE
lub dyrektywą 2000/12/WE 2013/36/UE,
lub przyjętych jako depozytariuszy do celów dyrektywy 85/611/EWG 2009/65/WE. Przepis
określony w niniejszym ustępie nie stanowi przeszkody dla rodzimego
Państwa Członkowskiego do mianowania z urzędu depozytariusza lub
osoby nadzorującej. 4. Każde
Państwoa członkowskie podejmie
czynią niezbędne
kroki, aby w ramach ich prawa krajowego, zgodnie z art. 14, Ö umożliwić
właściwym władzom Õ wprowadzić
zakazać
wprowadzenie, zgodnie z
art. 62, zakazu
swobodnej sprzedaży aktywów będących w posiadaniu
depozytariusza lub osoby nadzorującej znajdującej się na jego ich terytorium, na
żądanie instytucji rodzimego państwa członkowskiego. ò nowy 5. Depozytariusza
wyznacza się w drodze co najmniej pisemnej umowy. Umowa ta określa
przepływ informacji niezbędnych depozytariuszowi do wykonywania jego
obowiązków w odniesieniu do programu emerytalnego, dla którego został
wyznaczony jako depozytariusz, zgodnie z niniejszą dyrektywą i innymi
stosownymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi lub administracyjnymi. 6. Wykonując
zadania określone w art. 36 i 37, instytucja i depozytariusz
postępują w sposób uczciwy, sprawiedliwy, profesjonalny i
niezależny oraz działają w interesie uczestników i beneficjentów
programu. 7. Depozytariusz nie
może prowadzić związanej z instytucją
działalności, która może wywołać konflikt interesów
między instytucją, uczestnikami i beneficjentami programu oraz nim
samym, chyba że depozytariusz oddzieli pod względem funkcjonalnym i
hierarchicznym wykonywanie zadań depozytariusza od wykonywania innych
potencjalnie sprzecznych zadań, a ewentualne konflikty interesów
będą właściwie określone, zarządzane,
monitorowane i ujawniane uczestnikom i beneficjentom programu. 8. Jeżeli nie
wyznaczono depozytariusza, instytucje przyjmują ustalenia
służące zapobieganiu konfliktowi interesów i rozwiązywaniu
takich konfliktów przy wykonywaniu zadań, które w innych
okolicznościach należałyby do depozytariusza lub osoby
zarządzającej aktywami. Artykuł 36 Przechowywanie aktywów i odpowiedzialność
depozytariusza 1. Jeżeli
aktywa programu emerytalnego składające się z instrumentów
finansowych, które można utrzymywać, są powierzane
depozytariuszowi do przechowywania, depozytariusz utrzymuje wszystkie
instrumenty finansowe, które można zarejestrować na rachunku
instrumentów finansowych otwartym w księgach depozytariusza, oraz
wszystkie instrumenty finansowe, które mogą mu zostać fizycznie
dostarczone. W tym celu
depozytariusz zapewnia, aby instrumenty finansowe, które można
zarejestrować na rachunku instrumentów finansowych otwartym w
księgach depozytariusza, zostały zarejestrowane w księgach
depozytariusza na otwartych w imieniu instytucji odrębnych rachunkach,
zgodnie z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 2004/39/WE, tak aby stale
można było je jednoznacznie zidentyfikować jako
należące do instytucji lub uczestników i beneficjentów programu
emerytalnego. 2. Jeżeli
aktywa programu emerytalnego składają się z innych aktywów
niż aktywa, o których mowa w ust. 1, depozytariusz weryfikuje, czy
instytucja lub uczestnicy i beneficjenci są właścicielami
aktywów, i prowadzi rejestr ich aktywów. Weryfikację przeprowadza się
na podstawie informacji lub dokumentów przedstawionych przez instytucję
oraz na podstawie dowodów zewnętrznych, jeżeli są one
dostępne. Depozytariusz na bieżąco aktualizuje rejestr. 3. Państwa
członkowskie zapewniają, aby depozytariusz był odpowiedzialny
wobec instytucji lub uczestników i beneficjentów za wszelkie straty poniesione
przez nich w wyniku nieuzasadnionego niewykonania przez niego obowiązków
lub ich niewłaściwego wykonania. 4. Państwa
członkowskie zapewniają, aby na odpowiedzialność
depozytariusza, o której mowa w ust. 3, nie miał wpływu fakt, że
powierzył on osobie trzeciej wszystkie lub niektóre z przechowywanych
przez siebie aktywów. 5. Jeżeli nie
wyznaczono depozytariusza do przechowywania aktywów, od instytucji wymaga
się co najmniej: a) zapewnienia,
by instrumenty finansowe były objęte należytą uwagą i
ochroną; b) prowadzenia
rejestru umożliwiającego instytucji stałą i
niezwłoczną identyfikację wszystkich aktywów; c) stosowania
niezbędnych środków w celu unikania konfliktów interesów lub
niezgodności; d) informowania
na żądanie właściwych władz o sposobie przechowywania
aktywów. Artykuł 37 Obowiązki nadzorcze 1. Depozytariusz
wyznaczony do pełnienia obowiązków nadzorczych, oprócz wykonywania
zadań, o których mowa w art. 36 ust. 1 i 2, wykonuje następujące
zadania: a) wykonuje
polecenia instytucji, chyba że stoją one w sprzeczności z prawem
krajowym lub regulaminem instytucji; b) zapewnia,
aby w transakcjach związanych z aktywami instytucji lub programu
emerytalnego wszelkie płatności były przekazywane instytucji w
zwyczajowo ustalonych terminach; c) zapewnia,
aby dochody uzyskane z aktywów były przeznaczone na cele zgodne z
regulaminem instytucji. 2. Niezależnie
od przepisów ust. 1 rodzime państwo członkowskie instytucji może
określić inne obowiązki nadzorcze, które ma wykonywać
depozytariusz. 3. Jeżeli nie
wyznaczono depozytariusza do pełnienia obowiązków nadzorczych,
instytucja wdraża procedury zapewniające należyte wykonywanie
zadań, które w innych okolicznościach podlegałyby nadzorowi ze
strony depozytariuszy. Tytuł IV INFORMACJE UDZIELANE PRZYSZŁYM UCZESTNIKOM,
UCZESTNIKOM I BENEFICJENTOM ROZDZIAŁ 1 Przepisy ogólne 2003/41/WE (dostosowany) Artykuł 11 Informacja
przekazywana dla uczestników i beneficjentów ò nowy Artykuł 38 Zasady ê 2003/41/WE
(dostosowany) 1. W zależności od rodzaju przyjętegoustanowionego programu emerytalnego, każde państwoa
członkowskie zapewniają, żeby
każda instytucja znajdująca się na ich terytoriachjego terytorium dostarcza, przekazywała Ö przyszłym
uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom Õ co najmniej
informacje określone w niniejszym artykule
Ö art. 39–53 i
art. 55–58 Õ. ò nowy 2. Informacje te
spełniają wszystkie następujące wymagania: a) są
regularnie aktualizowane; b) są
sporządzone na piśmie w jasny sposób, z użyciem jasnego,
zwięzłego i zrozumiałego języka, bez stosowania
żargonu i terminów technicznych, jeżeli zamiast nich można
użyć sformułowań z języka niespecjalistycznego; c) nie
mogą wprowadzać w błąd, a w słownictwie i treści
zapewnia się spójność; d) są
przedstawione w sposób ułatwiający ich czytanie, a wielkość
użytej czcionki umożliwia wygodne czytanie. Nie można
używać kolorów, jeżeli mogłyby one utrudniać
zrozumienie informacji w przypadku gdy zestawienie świadczeń
emerytalnych jest drukowane lub kopiowane w trybie czarno-białym. Artykuł 39 Warunki programu emerytalnego ê 2003/41/WE art.
9 lit. f) 1. Każde
Państwoa
członkowskie, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej
się na ich terytoriachjego terytorium, zapewniają, żeby: f)
członkowie sąbyli
dostatecznie informowani o warunkach programu emerytalnego, w
szczególności dotyczących: i)a) praw i
obowiązków stron uczestniczących w systemieprogramie
emerytalnym; ii)b) rodzajów
ryzyka finansowego, technicznego oraz
innych rodzajów ryzyka związanych z systememprogramem
emerytalnym; iii)c)
charakteru i podziału tych rodzajów ryzyka. ò nowy 2. W przypadku
programów, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne i które
przewidują więcej niż jedną opcję o różnych
profilach inwestycyjnych, uczestnicy – oprócz informacji wymienionych w ust. 1
lit. a), b) i c) – otrzymują informacje o warunkach dotyczących
zakresu dostępnych opcji inwestycyjnych, standardowej opcji inwestycyjnej
oraz, w stosownych przypadkach, o zasadzie przypisywania poszczególnych
uczestników do danej opcji inwestycyjnej w ramach programu emerytalnego. 2003/41/WE art. 11 ust. 2 3. Uczestnicy i beneficjenci oraz/lub, gdzie stosownew stosownych przypadkach, ich przedstawiciele otrzymują:, a) na żądanie, roczne sprawozdania finansowe i roczne
sprawozdania określone w art. 10; w przypadku gdy instytucja ponosi
odpowiedzialność za więcej niż jeden program, sprawozdania
odnoszące się do ich poszczególnych programów emerytalnych; b) w
rozsądnym terminie, wszelkie istotne informacje dotyczące zmian w
zasadach programu emerytalnego. ò nowy 4. Instytucje
publikują warunki programu emerytalnego na wybranej przez siebie stronie
internetowej. ROZDZIAŁ 2 Zestawienie świadczeń emerytalnych Artykuł 40 Częstotliwość i zmiany 1) Państwa
członkowskie wymagają, aby instytucje sporządzały dokument
zawierający kluczowe informacje dla każdego uczestnika („zestawienie
świadczeń emerytalnych”). 2) Państwa
członkowskie zapewniają aktualizację i bezpłatne
przesłanie każdemu uczestnikowi, co najmniej raz na dwanaście
miesięcy, informacji zawartych w zestawieniu świadczeń
emerytalnych. 3) Wszelkie
istotne zmiany w informacjach zawartych w zestawieniu świadczeń
emerytalnych w porównaniu z rokiem poprzednim wyjaśnia się w jasny
sposób w załączonym piśmie. Artykuł 41 Zrozumiałość i język 1. Informacje
przedstawione w zestawieniu świadczeń emerytalnych muszą
być zrozumiałe bez odniesienia do innych dokumentów. 2. Państwa
członkowskie zapewniają dostępność zestawienia
świadczeń emerytalnych w języku urzędowym państwa
członkowskiego, którego prawo socjalne i prawo pracy dotyczące
dziedziny pracowniczych programów emerytalnych jest właściwe dla
relacji między, z jednej strony, instytucją finansującą lub
instytucją, a z drugiej strony – uczestnikami lub beneficjentami. Artykuł 42 Długość W zestawieniu
świadczeń emerytalnych używa się czcionki o wielkości
umożliwiającej łatwe czytanie, a po wydrukowaniu nie może
ono być dłuższe niż dwie strony formatu A4. Artykuł 43 Nośnik Państwa
członkowskie mogą zezwolić instytucjom na udostępnianie
zestawienia świadczeń emerytalnych na trwałym nośniku lub
za pomocą strony internetowej. Kopię w wersji papierowej dostarcza
się uczestnikom i beneficjentom na żądanie i bezpłatnie,
oprócz wszelkich środków elektronicznych. Artykuł 44 Odpowiedzialność 1. Państwa
członkowskie zapewniają, by instytucje nie ponosiły
odpowiedzialności cywilnej wyłącznie na podstawie zestawienia
świadczeń emerytalnych lub tłumaczenia zestawienia
świadczeń emerytalnych, chyba że zestawienie to, lub jego
tłumaczenie, wprowadza w błąd, jest nieścisłe lub
niezgodne z odpowiednią częścią programu emerytalnego. 2. Zestawienie
świadczeń emerytalnych zawiera wyraźne ostrzeżenie w tym
zakresie. Artykuł 45 Tytuł 1. Tytuł
zestawienia świadczeń emerytalnych zawiera słowa „Zestawienie
świadczeń emerytalnych”. 2. Bezpośrednio
pod tytułem znajduje się krótka adnotacja wyjaśniająca cel
zestawienia świadczeń emerytalnych. 3. W
widocznym miejscu podaje się dokładną datę, do której
odnoszą się informacje zawarte w zestawieniu świadczeń
emerytalnych. Artykuł 46 Dane osobowe W zestawieniu
świadczeń emerytalnych podaje się dane osobowe uczestnika, w
tym, w stosownych przypadkach, ustawowy wiek emerytalny. Artykuł 47 Identyfikacja instytucji W zestawieniu
świadczeń emerytalnych identyfikuje się instytucję i podaje
informacje o: 1) nazwie
instytucji i jej adresie; 2) państwach
członkowskich, w których instytucja otrzymała zezwolenie lub jest
zarejestrowana, oraz nazwie właściwej władzy; 3) nazwie
instytucji finansującej. Artykuł 48 Gwarancje 1. Zestawienie
świadczeń emerytalnych zawiera jeden z następujących
zapisów dotyczących gwarancji w ramach programu emerytalnego: a) pełna gwarancja – jeżeli
instytucja lub instytucja finansująca gwarantuje dany poziom
świadczeń; b) brak gwarancji – jeżeli uczestnik w
pełni ponosi ryzyko; c) częściowa gwarancja – we
wszystkich pozostałych przypadkach. 2. Jeżeli
przewidziana jest gwarancja, podaje się krótkie wyjaśnienie
następujących elementów: a) charakteru gwarancji; b) obecnego poziomu finansowania
należnych indywidualnych uprawnień uczestnika; c) mechanizmów ochrony należnych
uprawnień indywidualnych; d) mechanizmów obniżania
świadczeń, jeżeli takie mechanizmy zostały ustanowione w
przepisach krajowych. Artykuł 49 Saldo, składki i koszty 1. W odniesieniu do
salda, składek i kosztów, w zestawieniu świadczeń emerytalnych
podaje się następujące kwoty wyrażone w walucie
właściwej dla danego programu emerytalnego: a) sumę kosztów odliczonych od
składek brutto wpłaconych przez instytucję
finansującą, w stosownych przypadkach, lub przez uczestnika w
ciągu ubiegłych dwunastu miesięcy, lub – jeżeli uczestnik
przystąpił do programu później niż dwanaście
miesięcy temu – sumę kosztów odliczonych od jego składek od
chwili przystąpienia; b) sumę składek wpłaconych
przez uczestnika w ciągu ubiegłych dwunastu miesięcy, lub –
jeżeli uczestnik przystąpił do programu później niż
dwanaście miesięcy temu – sumę jego składek od chwili
przystąpienia; c) sumę składek wpłaconych
przez instytucję finansującą w ciągu ubiegłych
dwunastu miesięcy, lub – jeżeli uczestnik przystąpił do
programu później niż dwanaście miesięcy temu – sumę
składek wpłaconych przez instytucję finansującą od
chwili przystąpienia uczestnika; d) saldo w dniu sporządzenia zestawienia
świadczeń emerytalnych, obliczone w jeden z dwóch
następujących sposobów w zależności od charakteru programu
emerytalnego: (i) dla programów
emerytalnych, które nie przewidują docelowego poziomu świadczeń
– całkowitą kwotę kapitału zgromadzonego przez uczestnika,
wyrażoną również w postaci miesięcznych rent; (ii) dla programów
emerytalnych, które przewidują docelowy poziom świadczeń –
należne uprawnienia indywidualne na miesiąc; e) inne dotyczące danego uczestnika
składki lub koszty, takie jak transfer zgromadzonego kapitału; f) koszty, o których mowa w lit. a), z
podziałem na następujące odrębne kwoty wyrażone w
walucie właściwej dla programu emerytalnego: (i) koszty
administracyjne instytucji; (ii) koszty
przechowywania aktywów; (iii) koszty
związane z transakcjami portfelowymi; (iv) pozostałe
koszty. 2.
Podaje się krótkie wyjaśnienie „pozostałych kosztów”, o których
mowa w ust. 1 lit. f) ppkt (iv), jeżeli stanowią one co najmniej
20 % całkowitych opłat. Artykuł 50 Prognozy emerytalne 1. Jeżeli
program emerytalny przewiduje docelowy poziom świadczeń, w
zestawieniu świadczeń emerytalnych podaje się
następujące trzy kwoty dotyczące prognoz emerytalnych
wyrażone w walucie właściwej dla programu emerytalnego: a) docelowy
poziom świadczeń na miesiąc w chwili osiągnięcia wieku
emerytalnego, zgodnie z założeniami opartymi na najlepszych
szacunkach; b) docelowy
poziom świadczeń na miesiąc, na dwa lata przed
osiągnięciem wieku emerytalnego, zgodnie z założeniami
opartymi na najlepszych szacunkach; c) docelowy
poziom świadczeń na miesiąc po dwóch latach od
osiągnięcia wieku emerytalnego, zgodnie z założeniami
opartymi na najlepszych szacunkach. 2. W
założeniach, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się
przyszłe zarobki. 3. Jeżeli
program emerytalny nie przewiduje docelowego poziomu świadczeń, w
zestawieniu świadczeń emerytalnych podaje się
następujące kwoty dotyczące prognoz emerytalnych wyrażone w
walucie właściwej dla programu emerytalnego: a) przewidywaną
kwotę kapitału zgromadzonego na dwa lata przed osiągnięciem
wieku emerytalnego, zgodnie z odpowiednimi dla programu założeniami
opartymi na najlepszych szacunkach; b) przewidywaną
kwotę kapitału zgromadzonego w chwili osiągnięcia wieku
emerytalnego, zgodnie z odpowiednimi dla programu założeniami
opartymi na najlepszych szacunkach; c) przewidywaną
kwotę kapitału zgromadzonego po dwóch latach od osiągnięcia
wieku emerytalnego, zgodnie z odpowiednimi dla programu założeniami
opartymi na najlepszych szacunkach; d) kwoty, o
których mowa w lit. a)–c), wyrażone jako świadczenie na miesiąc. 4. W
założeniach, o których mowa w ust. 3, uwzględnia się
następujące czynniki: a) roczną stopę nominalnego zwrotu z inwestycji; b) roczną stopę inflacji; c) przyszłe zarobki. 5. Do celów
obliczania prognoz, o których mowa w ust. 1 i 3, zakłada się, że
stawki składek pozostaną stałe. Artykuł 51 Profil inwestycyjny 1. W przypadku
programów emerytalnych, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne i
mają możliwość wyboru różnych opcji inwestycyjnych, w
zestawieniu świadczeń emerytalnych wskazuje się profile
inwestycyjne, podając wykaz dostępnych opcji inwestycyjnych i krótki
opis każdej opcji. Oznacza się wyraźnie aktualną opcję
inwestycyjną uczestnika. Jeżeli liczba
różnych opcji inwestycyjnych o różnych celach inwestycyjnych
przekracza pięć, instytucja ogranicza krótki opis każdej opcji
do pięciu reprezentatywnych opcji obejmujących najbardziej
ryzykowną i najmniej ryzykowną opcję. 2. W przypadku
programów emerytalnych, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne,
a opcja inwestycyjna jest przypisywana uczestnikowi według określonej
zasady przewidzianej w programie emerytalnym, podaje się
następujące dodatkowe informacje: a) zasady oparte na faktycznym wieku; b) zasady oparte na docelowym wieku emerytalnym uczestnika; c) inne zasady. 3. W przypadku
programów emerytalnych, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne,
zestawienie świadczeń emerytalnych zawiera informacje o profilu
ryzyka i zwrotu obejmujące syntetyczny wskaźnik graficzny profilu
ryzyka i zwrotu programu emerytalnego lub, w stosownych przypadkach,
każdej opcji inwestycyjnej, uzupełnione o następujące
elementy: a) objaśnienie wskaźnika i jego głównych
ograniczeń; b) objaśnienie rodzajów ryzyka
mających istotne znaczenie, które nie są odpowiednio
uwzględnione przez syntetyczny wskaźnik graficzny. Obliczenie
syntetycznego wskaźnika dokumentuje się odpowiednio, a instytucje
udostępniają tę dokumentację uczestnikom na
żądanie. 4. Objaśnienie,
o którym mowa w ust. 3 lit. a), obejmuje następujące elementy: a) zwięzłe uzasadnienie przypisania
programu emerytalnego lub opcji inwestycyjnej do danej kategorii; b) oświadczenie stwierdzające,
że dane historyczne, takie jak dane stosowane przy obliczaniu
syntetycznego wskaźnika graficznego, nie stanowią wiarygodnej
wskazówki co do przyszłego profilu ryzyka programu emerytalnego lub opcji
inwestycyjnej; c) stwierdzenie, iż nie ma gwarancji,
że wskazana kategoria ryzyka i zwrotu pozostanie niezmienna, oraz że
przypisanie programu emerytalnego lub opcji inwestycyjnej do określonej
kategorii może z czasem ulec zmianie; d) stwierdzenie, że najniższa
kategoria nie oznacza inwestycji wolnych od ryzyka. 5. Syntetyczny
wskaźnik graficzny i objaśnienia, o których mowa w ust. 3,
sporządza się zgodnie z wewnętrzną procedurą
wykrywania, pomiaru i monitorowania ryzyka przyjętą przez
instytucję, jak określono w niniejszej dyrektywie, a także z
celami inwestycyjnymi i polityką inwestycyjną opisanymi w
oświadczeniu o zasadach inwestowania. Artykuł 52 Wyniki osiągnięte w przeszłości 1. Zestawienie
świadczeń emerytalnych zawiera następujące informacje o
wynikach osiągniętych w przeszłości: a) informacje o wynikach
osiągniętych w przeszłości przez program emerytalny jako
całość, lub, w stosownych przypadkach, w ramach opcji inwestycyjnej
uczestnika, przedstawione w postaci wykresu obejmującego wspomniane wyniki
za wszystkie dostępne lata, do dziesięciu lat wstecz; b) uzupełnienie wykresu w postaci
wyraźnie widocznych komentarzy, które: (i) uprzedzają o
jego ograniczonej przydatności do oceny przyszłych wyników; (ii) wskazują,
które koszty zostały uwzględnione lub wykluczone podczas obliczania
osiągniętych w przeszłości wyników; (iii) wskazują
walutę, w której obliczono wyniki osiągnięte w
przeszłości. 2. Jeżeli w
trakcie okresu objętego wykresem, o którym mowa w ust. 1, zaszła
istotna zmiana celu i polityki inwestycyjnej programu emerytalnego, przedstawia
się wyniki osiągnięte przez program emerytalny przed tą
istotną zmianą. Okres przed wspomnianą istotną zmianą
uwzględnia się na wykresie i oznacza wyraźnym ostrzeżeniem,
że wyniki osiągnięto w warunkach niemających już
zastosowania. 3. Jeżeli
uczestnik zmienia opcję inwestycyjną, przedstawia się wyniki
osiągnięte w przeszłości w ramach tej opcji inwestycyjnej. Artykuł 53 Informacje uzupełniające W zestawieniu
świadczeń emerytalnych podaje się następujące
informacje uzupełniające: a) gdzie i
jak można uzyskać dodatkowe informacje o instytucji lub programie
emerytalnym, w tym z jakich stron internetowych i stosownych aktów prawnych natury
ogólnej; b) gdzie i
jak można uzyskać dodatkowe informacje o uzgodnieniach
odnoszących się do przeniesienia praw emerytalnych do innej
instytucji pracowniczych programów emerytalnych w przypadku rozwiązania
stosunku pracy; c) informacje
o założeniach przyjętych w odniesieniu do kwot wyrażonych w
postaci rent, w szczególności jeżeli chodzi o wartość renty,
rodzaj podmiotu oferującego rentę i czas trwania renty, jeżeli
uczestnik zwraca się o takie informacje; d) gdzie i
jak można uzyskać dostęp do dodatkowych informacji o
indywidualnej sytuacji uczestnika, w tym o docelowym poziomie
świadczeń emerytalnych, w stosownych przypadkach, oraz o poziomie
świadczeń w przypadku zaprzestania zatrudnienia. Artykuł 54 Akt delegowany w sprawie zestawienia
świadczeń emerytalnych Komisja jest
uprawniona do przyjęcia aktu delegowanego zgodnie z art. 77 w celu
określenia: a) treści
zestawienia świadczeń emerytalnych, w tym: (i) sposobu
wyjaśnienia istotnych zmian, o których mowa w art. 40 ust. 3; (ii) wielkości
czcionki, o której mowa w art. 42; (iii) brzmienia
ostrzeżenia o odpowiedzialności, o którym mowa w art. 44; (iv) brzmienia
adnotacji, o której mowa w art. 45 ust. 2; (v) podawanych
danych osobowych, o których mowa w art. 46; (vi) metody
wyjaśniania elementów wymienionych w art. 48 ust. 2 lit. a), b), c) i d); (vii) metody
obliczania kwot, o których mowa w art. 49 ust. 1 lit. a), b), c), d), e) i f); (viii) metody
obliczania kwot, o których mowa w art. 50 ust. 1 i 3, z uwzględnieniem
warunku określonego w art. 50 ust. 5; (ix) stosowanych
założeń, o których mowa w art. 50 ust. 2 i 4; (x) liczby
podawanych opcji inwestycyjnych i metody wyboru tychże opcji w przypadku
gdy liczba opcji przekracza pięć, metody opisywania podawanych opcji,
sposobu oznaczania aktualnej opcji inwestycyjnej uczestnika, o których mowa w
art. 51 ust. 1; (xi) metody
opisywania dodatkowych informacji, o których mowa w art. 51 ust. 2; (xii) metody
tworzenia i podawania syntetycznych wskaźników graficznych i
objaśnień, o których mowa w art. 51 ust. 3, z uwzględnieniem
warunków określonych w art. 51 ust. 4; (xiii) metody
uzyskiwania informacji o wynikach osiągniętych w
przeszłości, o których mowa w art. 52 ust. 1 lit. a), oraz metod
opracowywania komentarzy i wykresu, o których mowa w art. 52 ust. 1 lit. b); (xiv) metody
porównywania różnych opcji inwestycyjnych w ramach programów emerytalnych,
o których mowa w art. 52 ust. 1 lit. a); (xv) metody
demonstrowania istotnej zmiany, o której mowa w art. 52 ust. 2; (xvi) metody podawania
informacji uzupełniających, o których mowa w art. 53; b) formatu,
układu, struktury i kolejności informacji w zestawieniu
świadczeń emerytalnych, w tym informacji, o których mowa w art. 44
ust. 2 – art. 53, z uwzględnieniem warunków podanych w art. 41 ust. 1 i
art. 42. ROZDZIAŁ 3 Inne przekazywane informacje i dokumenty Artykuł 55 Informacje udzielane przyszłym uczestnikom Instytucja zapewnia
informowanie przyszłych uczestników o wszystkich cechach programu i o
wszelkich opcjach inwestycyjnych, łącznie z informacjami o sposobie
uwzględniania w strategii inwestycyjnej kwestii związanych ze
środowiskiem i klimatem, kwestii społecznych i kwestii ładu
korporacyjnego. Artykuł 56 Informacje udzielane uczestnikom w fazie przed
przejściem na emeryturę Oprócz zestawienia
świadczeń emerytalnych instytucje przekazują każdemu
uczestnikowi, najpóźniej na dwa lata przed osiągnięciem wieku
emerytalnego przewidzianego w programie, lub na żądanie uczestnika,
następujące informacje: a) informacje
o dostępnych uczestnikom opcjach w zakresie uzyskiwania dochodów
emerytalnych, w tym informacje o zaletach i wadach tych opcji, w sposób
pomagający im w wyborze najodpowiedniejszej w ich sytuacji opcji; b) jeżeli
wypłaty w ramach programu emerytalnego nie są dokonywane w postaci renty
dożywotniej, informacje o dostępnych produktach w zakresie
wypłaty świadczeń, w tym o ich zaletach i wadach, oraz
podstawowe czynniki, które uczestnicy powinni brać pod uwagę przy
podejmowaniu decyzji o zakupie produktu w zakresie wypłaty
świadczeń. Artykuł 57 Informacje udzielane beneficjentom w fazie
wypłaty świadczeń 1. Instytucje
przekazują beneficjentom informacje o należnych świadczeniach i
odpowiadających im opcjach wypłaty. 2. W przypadku gdy
beneficjenci ponoszą znaczne ryzyko inwestycyjne w fazie wypłaty,
państwa członkowskie zapewniają otrzymywanie przez beneficjentów
odpowiednich informacji. Artykuł 58 Dodatkowe informacje udzielane na żądanie
uczestnikom i beneficjentom 1. Na
żądanie uczestnika, beneficjenta lub ich przedstawicieli instytucja
przekazuje następujące dodatkowe informacje: a) roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania, o których mowa
w art. 31, lub w przypadku gdy instytucja odpowiada za więcej niż
jeden program, sprawozdania odnoszące się do ich poszczególnych
programów emerytalnych; ê 2003/41/WE
(dostosowany) 3.b) Ooświadczenie
dotyczące o zasadach polityki inwestycyjnej, określonej o którym mowa w art. 12 32; jest
udostępnione uczestnikom i beneficjentom oraz/lub, gdzie stosowne, ich
przedstawicielom na żądanie. ò nowy c) informacje o założeniach stosowanych w
celu uzyskania prognoz, o których mowa w art. 50; d) informacje o zakładanej wartości renty, rodzaju podmiotu
oferującego rentę i czasie trwania renty, o których mowa w art. 53
lit. c). ê 2003/41/WE ð nowy 4 2. ð Na żądanie ï Każdy uczestnika otrzymuje ð instytucja przekazuje ï również, na
żądanie, szczegółową i
istotną informację na temat: a) docelowego poziomu
świadczeń emerytalnych, jeśli ma zastosowanie w stosownych przypadkach; b) poziomu świadczeń w
przypadku zaprzestania zatrudnienia.; c) w przypadku gdy członkowie ponoszą
ryzyko inwestycyjne, zakresu opcji inwestycyjnych, jeśli ma zastosowanie,
oraz rzeczywistych portfeli inwestycyjnych, jak również informacji
dotyczących ryzyka i kosztów związanych z inwestycjami; d) uzgodnień odnoszących się do
przeniesienia praw do świadczeń emerytalnych na inną
instytucję pracowniczych programów emerytalnych w przypadku rozwiązania
stosunku pracy. Członkowie otrzymują każdego roku krótkie
dane szczegółowe o sytuacji instytucji, jak również o aktualnym
poziomie finansowania ich indywidualnie nabytych uprawnień. 5. Każdy beneficjent otrzymuje, po przejściu na
emeryturę lub, gdy inne świadczenia stają się należne,
właściwą informację o świadczeniach, które są
należne i odpowiednich opcjach wypłat. ò nowy Tytuł V NADZÓR OSTROŻNOŚCIOWY Rozdział 1 Ogólne reguły nadzoru ostrożnościowego Artykuł 59 Główny
cel nadzoru ostrożnościowego 1. Głównym
celem nadzoru ostrożnościowego jest ochrona uczestników i
beneficjentów. 2. Bez uszczerbku
dla głównego celu nadzoru ostrożnościowego określonego w
ust. 1 państwa członkowskie zapewniają należyte
uwzględnianie przez właściwe władze – przy wykonywaniu ich
ogólnych obowiązków – potencjalnego wpływu ich decyzji na
stabilność danych systemów finansowych w Unii, w szczególności w
sytuacjach kryzysowych, z uwzględnieniem informacji dostępnych w stosownym
czasie. Artykuł 60 Zakres nadzoru
ostrożnościowego Państwa
członkowskie zapewniają poddanie instytucji pracowniczych programów
emerytalnych nadzorowi ostrożnościowemu obejmującemu nadzór nad: a) warunkami
działania; b) rezerwami
technicznymi; c) finansowaniem rezerw
technicznych; d) ustawowymi
funduszami własnymi; e) dostępnym
marginesem wypłacalności; f) wymaganym marginesem
wypłacalności; g) regułami
inwestowania; h) zarządzaniem
inwestycjami; i) warunkami
dotyczącymi działalności; oraz j) informacjami
przekazywanymi właściwym władzom. Artykuł 61 Ogólne zasady nadzoru
ostrożnościowego 1. Właściwe
władze rodzimego państwa członkowskiego odpowiadają za
nadzór ostrożnościowy nad instytucjami pracowniczych programów
emerytalnych. 2. Państwa członkowskie zapewniają,
aby podstawą nadzoru było podejście perspektywiczne i oparte na
analizie ryzyka. 3. Nadzór nad instytucjami obejmuje odpowiednie
połączenie kontroli na miejscu i działań prowadzonych poza
siedzibą instytucji. 4. Uprawnienia
nadzorcze stosuje się w odpowiednim czasie i w sposób proporcjonalny. 5. Państwa
członkowskie zapewniają należyte uwzględnianie przez
właściwe władze potencjalnego wpływu ich działań
na stabilność systemów finansowych w Unii Europejskiej, w
szczególności w sytuacjach kryzysowych. ê 2003/41/WE Artykuł 14 62 Uprawnienia w zakresie interwencji i
obowiązki właściwych władz 1. Właściwe władze
wymagają od każdej instytucji znajdującej się na ich
terytorium, aby posiadałya ona należyte procedury administracyjne i księgowe oraz
odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej. 2. Właściwe władze
posiadają uprawnienia do podejmowania stosowania wszelkich środków, w tym, w miarę potrzeby, środków o charakterze administracyjnym lub
finansowym zarówno w odniesieniu do instytucji znajdującej się na ich
terytorium, jaki i wobec osób kierujących instytucją, które to środki są właściwe i
niezbędne do zapobieżenia lub zaradzeniua wszelkim
nieprawidłowościom szkodliwym dla interesów uczestników i
beneficjentów. ê 2010/78/UE art.
4 pkt 3 ð nowy 3. Każda decyzja o zabronieniu zakazie ð lub ograniczeniu ï działalności instytucji poparta jest szczegółowym
uzasadnieniem i przekazywana do wiadomości zainteresowanej instytucji. O
decyzji powiadamiany jest również EUNUiPPE EIOPA. ê 2003/41/WE
(dostosowany) Ö 4.
Właściwe Õ Wwładze te
mogą także ograniczyć lub zakazać swobodnego
rozporządzania aktywami instytucji w przypadku gdy, w szczególności: a) instytucja nie zdołała
utworzyć dostatecznych rezerw technicznych w odniesieniu do
całokształtu działalności lub posiada niedostateczne aktywa
dla pokrycia rezerw technicznych; b) instytucja nie była w stanie
utrzymać ustawowych funduszy własnych. 5. W celu zabezpieczenia interesów uczestników
i beneficjentów, właściwe władze mogą przekazać uprawnienia,
które osoby kierujące instytucją znajdującą się na ich
terytorium posiadają zgodnie z przepisami rodzimego państwa
członkowskiego, w całości lub częściowo, specjalnemu
przedstawicielowi, który spełnia wymagania dla wykonywania tych
uprawnień. 64.
Właściwe władze mogą zakazać lub ograniczyć działalnośćci
instytucji znajdującej się na ich terytorium lub ją ograniczyć w przypadku
szczególności gdy: a) instytucja nie wywiązuje
się z obowiązku dostatecznej ochrony interesów uczestników i
beneficjentów Ö programu Õ; b) instytucja nie spełnia już
warunków działania; c) instytucja w poważnym stopniu
nie wywiązuje się z obowiązków wynikających z przepisów,
którym podlega; d) w przypadku
działalności transgranicznej, instytucja nie respektuje wymagań
prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa
członkowskiego dotyczących dziedziny obszaru pracowniczych emerytur
pracowniczych. 75.
Państwa członkowskie zapewniają, żeby od
decyzji dotyczących instytucji, podejmowanych na podstawie przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych
zgodnie z niniejszą dyrektywą,
przysługujeiwało
odwołanie na drodze sądowej. ò nowy Artykuł 63 Proces nadzoru 1. Państwa
członkowskie zapewniają, aby właściwe władze
dokonywały przeglądu strategii, procesów i procedur sprawozdawczych
ustanowionych przez instytucje w celu przestrzegania przepisów ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych przyjętych na podstawie niniejszej
dyrektywy. W ramach
wspomnianego przeglądu uwzględnia się okoliczności, w
jakich działają instytucje oraz, w stosownych przypadkach, strony
wykonujące dla nich zlecone w drodze outsorcingu kluczowe funkcje lub
jakąkolwiek inną działalność. Przegląd obejmuje
następujące elementy: a) ocenę wymagań jakościowych
odnoszących się do systemu zarządzania; b) ocenę rodzajów ryzyka, na które
narażona jest instytucja; c) ocenę zdolności instytucji do
oszacowania tych rodzajów ryzyka. 2. Państwa
członkowskie zapewniają, aby właściwe władze
dysponowały narzędziami monitorowania, obejmującymi testy
warunków skrajnych, umożliwiającymi im wykrycie pogarszającej
się kondycji finansowej instytucji oraz monitorowanie procesu
prowadzącego do naprawienia sytuacji. 3. Właściwe
władze posiadają uprawnienia konieczne do wymagania od instytucji
usunięcia słabych stron lub niedociągnięć
stwierdzonych w ramach procesu nadzoru. 4.
Właściwe władze określają minimalną
częstotliwość i zakres przeglądu określonego w ust. 1,
uwzględniając charakter, skalę i złożoność
działalności danych instytucji. ê 2003/41/WE Artykuł 13 64 Informacjae
przekazywanae do właściwychm władzom 1. Każde Państwoa
członkowskie zapewniają, żeby
właściwe władze, w odniesieniu do każdej instytucji
znajdującej się na ich terytoriachjego terytorium, posiadająły
niezbędne uprawnienia i środki: a) w celu
żądania od instytucji, członków jej zarządu i innych
kierowników lub dyrektorów oraz osób kontrolujących instytucję,
dostarczania informacji dotyczących wszystkich spraw przedsiębiorstwa
lub przesyłania wszystkich dokumentów przedsiębiorstwa; ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy b) nadzoru nad relacjami
między instytucją a innymi przedsiębiorstwami lub między
instytucjami, w przypadku gdy instytucje
przekazują Ö kluczowe Õ funkcje Ö lub jakąkolwiek inną działalność Õ do innych
przedsiębiorstw lub instytucji (nabywanie usług u kontrahentów zewnętrznych outsorcing ð i wszelki dalszy outsourcing ï), wpływającymi na
sytuację finansową instytucji lub są zaangażowane w sposób
istotny w mającymi
znaczenie dla skutecznyego nadzóroru; c) w celu regularnego otrzymywania ð następujących dokumentów:
oszacowania ryzyka związanego z emeryturami ï,
oświadczenia w
zakresie o
zasadach polityki inwestycyjnej, ð dokumentów związanych z systemem
zarządzania ï, rocznych sprawozdań finansowych i rocznych sprawozdań, ð dokumentów informacyjnych
przekazywanych uczestnikom i beneficjentom ï oraz wszystkich Ö pozostałych Õ dokumentów
niezbędnych do celów nadzoru.; Może to
dotyczyć takich dokumentów jak: ò nowy d)
w celu określania, które dokumenty są niezbędne do celów
nadzoru, w tym: ê 2003/41/WE ð nowy (i)
wewnętrzne raporty okresowe; (ii)
wyceny aktuarialne i szczegółowe założenia; (iii)
badania aktywów i pasywów; (iv)
dowody spójności z zasadami polityki inwestycyjnej; (v)
dowody, że składki zostały zapłacone zgodnie z planem; (vi)
sprawozdania osób odpowiedzialnych za kontrolę rocznych sprawozdań
finansowych, określonych o których mowa w art. 1031; d)e) w celu
przeprowadzania kontroli na miejscu w pomieszczeniach instytucji i, w
miarę potrzeby, w zakresie funkcji operacji ð działalności ï zleconychej na zewnątrz w drodze outsorcingu ð i wszelkiego dalszego outsorcingu ï, celem
sprawdzenia, czy działalność prowadzona jest zgodnie z zasadami
nadzoru.; ò nowy f)
w celu żądania od instytucji w dowolnym momencie informacji o
działalności zleconej w drodze outsorcingu i wszelkiego dalszego
outsorcingu. ê 2010/78/UE art.
4 pkt 2 lit. b) 2. EUNUiPPE EIOPA
może opracowywać projekty wykonawczych standardów technicznych
określających wzory i formaty dokumentów, o których mowa w ust. 1
lit. c)d) ppkt
(i)–(vi). Komisjai jest uprawniona powierza się uprawnienia do
przyjmowaniaęcia
wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym,
zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010. ò nowy Artykuł 65 Przejrzystość
i odpowiedzialność 1. Państwa
członkowskie zapewniają wykonywanie przez właściwe
władze zadań określonych w art. 60, 61, 62, 63 i 64 w sposób
przejrzysty i odpowiedzialny, z należytym poszanowaniem ochrony informacji
poufnych. 2. Państwa
członkowskie zapewniają podawanie do wiadomości publicznej następujących
informacji: a) tekstów przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych oraz
ogólnych wytycznych w dziedzinie regulacji emerytur pracowniczych, a także
informacji o tym, czy dane państwo członkowskie postanawia
stosować niniejszą dyrektywę zgodnie z art. 4 i 5; b) informacji dotyczących procesu nadzoru określonego w art.
63; c) zbiorczych danych statystycznych dotyczących głównych
aspektów stosowania nadzoru ostrożnościowego; d) stwierdzenia, że głównym celem nadzoru
ostrożnościowego jest ochrona uczestników i beneficjentów, oraz
informacji o głównych funkcjach i działaniach w ramach nadzoru; e) przepisów o sankcjach administracyjnych obowiązujących
wobec naruszeń przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej
dyrektywy. 3. Państwa
członkowskie zapewniają wprowadzenie i stosowanie przejrzystych
procedur w zakresie mianowania i odwoływania członków organów
kierowniczych i zarządzających w ich właściwych
władzach. Rozdział 2 Tajemnica zawodowa lub służbowa i wymiana
informacji Artykuł 66 Tajemnica zawodowa lub służbowa 1. Państwa
członkowskie ustanawiają przepisy w celu zapewnienia, by wszystkie
osoby, które pracują obecnie lub pracowały w przeszłości
dla właściwych władz, jak również biegli rewidenci i
eksperci działający w imieniu tych władz, były
zobowiązane do zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej. Bez uszczerbku dla
przypadków podlegających przepisom prawa karnego, wspomniane osoby nie
mogą ujawniać żadnej osobie ani organowi poufnych informacji
uzyskanych przez nie w trakcie pełnienia swoich obowiązków, z
wyjątkiem informacji w postaci skróconej lub zbiorczej, która
uniemożliwia zidentyfikowanie poszczególnych instytucji. 2. W drodze
odstępstwa od ust. 1, w przypadku przeniesienia programu emerytalnego do
innej instytucji lub innego podmiotu, informacje poufne, które nie dotyczą
osób trzecich uczestniczących w próbach ratowania tego
przedsiębiorstwa, mogą być ujawnione w postępowaniu
cywilnym lub gospodarczym. Artykuł 67 Wykorzystanie informacji poufnych Państwa
członkowskie zapewniają, by właściwe władze, które
otrzymują poufne informacje zgodnie z niniejszą dyrektywą,
wykorzystywały je wyłącznie w ramach pełnienia swoich
obowiązków i do poniższych celów: a) do
sprawdzenia, czy przed rozpoczęciem swej działalności instytucje
spełniły warunki dotyczące pracowniczych programów emerytalnych;
b) w celu
ułatwienia monitorowania działalności instytucji, w tym
monitorowania rezerw technicznych, wypłacalności, systemu
zarządzania oraz informacji przekazywanych uczestnikom i beneficjentom; c) w celu
wprowadzania środków naprawczych, w tym sankcji; d) w
związku z odwołaniami od decyzji właściwych władz,
wydanych zgodnie z przepisami stanowiącymi transpozycję niniejszej
dyrektywy; e) w
postępowaniu sądowym dotyczącym przepisów stanowiących
transpozycję niniejszej dyrektywy. Artykuł 68 Wymiana informacji między organami 1. Artykuł 66
nie stanowi przeszkody dla: a) wymiany
informacji między właściwymi władzami w tym samym
państwie członkowskim w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych; b) wymiany
informacji między właściwymi władzami w różnych
państwach członkowskich w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych; c) wymiany
informacji, w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych, między
właściwymi władzami a znajdującymi się w tym samym
państwie członkowskim następującymi podmiotami: (i) organami
odpowiedzialnymi za nadzór nad podmiotami sektora finansowego i innymi
organizacjami finansowymi oraz organami odpowiedzialnymi za nadzór nad rynkami
finansowymi; (ii) organami lub
podmiotami, które są odpowiedzialne za utrzymywanie stabilności
systemu finansowego w państwach członkowskich za pomocą
uregulowań makroostrożnościowych; (iii) podmiotami
uczestniczącymi w zakończeniu programu emerytalnego i w innych
podobnych procedurach; (iv) podmiotami lub
organami zajmującymi się reorganizacją w celu ochrony
stabilności systemu finansowego; (v) osobami
odpowiedzialnymi za przeprowadzanie ustawowych badań sprawozdań
finansowych instytucji, zakładów ubezpieczeń i innych instytucji
finansowych; d) ujawniania
podmiotom zarządzającym zakończeniem programu emerytalnego
informacji koniecznych do wykonywania ich obowiązków. 2. Informacje
otrzymane przez władze, organy, podmioty i osoby, o których mowa w ust. 1,
podlegają zasadom dotyczącym tajemnicy zawodowej lub
służbowej ustanowionym w art. 66. 3. Artykuł 66
nie uniemożliwia państwom członkowskim zezwolenia na
wymianę informacji między właściwymi władzami a
następującymi podmiotami: a) organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie podmiotów
uczestniczących w zakończeniu programów emerytalnych i innych
podobnych procedurach; b) organami
odpowiedzialnymi za nadzorowanie osób zobowiązanych do przeprowadzania
ustawowych badań sprawozdań finansowych instytucji, instytucji
kredytowych, firm inwestycyjnych, zakładów ubezpieczeń i innych
instytucji finansowych; c) niezależnymi
aktuariuszami instytucji prowadzącymi przewidziany prawem nadzór nad tymi
instytucjami, oraz podmiotami odpowiedzialnymi za nadzorowanie tych
aktuariuszy. Artykuł 69 Przekazywanie informacji bankom centralnym, organom
kształtującym politykę pieniężną, Europejskim
Urzędom Nadzoru i Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego 1. Artykuł 66
nie uniemożliwia przekazywania przez właściwe władze
informacji następującym podmiotom do celów wykonywania ich odpowiednich
zadań: a) bankom centralnym i innym podmiotom pełniącym podobną
funkcję, występującym w charakterze organów
kształtujących politykę pieniężną; b) w stosownych przypadkach – innym organom publicznym odpowiedzialnym
za nadzorowanie systemów płatniczych; c) Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego, EIOPA, Europejskiemu
Urzędowi Nadzoru Bankowego oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru
Giełd i Papierów Wartościowych. 2. Artykuły
68–71 nie stanowią przeszkody dla organów lub podmiotów, o których mowa w
ust. 1 lit. a), b) i c), w przekazywaniu właściwym władzom
informacji, które mogą być potrzebne właściwym władzom
do celów określonych w art. 67. 3. Informacje
otrzymane zgodnie z ust. 1 i 2 poddaje się wymogom zachowania tajemnicy
zawodowej lub służbowej, które są co najmniej równoważne
wymogom określonym w niniejszej dyrektywie. Artykuł 70 Ujawnianie informacji administracji rządowej
odpowiedzialnej za prawodawstwo w dziedzinie finansów 1. Art. 66 ust. 1,
art. 67 i art. 71 ust. 1 nie uniemożliwiają państwom
członkowskim zezwolenia na ujawnienie informacji poufnych innym jednostkom
ich centralnej administracji rządowej odpowiedzialnym za egzekwowanie
przepisów dotyczących nadzoru nad instytucjami, instytucjami kredytowymi,
instytucjami finansowymi, przedsiębiorstwami świadczącymi
usługi inwestycyjne i nad zakładami ubezpieczeń oraz inspektorom
działającym w imieniu tych działów. Ujawnienia tych
informacji dokonuje się jedynie wówczas, gdy jest to niezbędne na
potrzeby nadzoru ostrożnościowego oraz prewencji i działań
naprawczych wobec upadających instytucji. Bez uszczerbku dla ust. 2 w
niniejszym artykule, osoby mające dostęp do tych informacji
podlegają wymogom zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej,
które są co najmniej równoważne wymogom określonym w niniejszej
dyrektywie. Państwa członkowskie gwarantują jednak, że
informacje otrzymane zgodnie z art. 68 oraz informacje uzyskane w drodze
kontroli na miejscu mogą zostać ujawnione jedynie za
wyraźną zgodą właściwej władzy, od której
informacje te pochodzą, lub właściwej władzy państwa
członkowskiego, w którym została przeprowadzona kontrola na miejscu. 2. Państwa
członkowskie mogą zezwolić na ujawnianie poufnych informacji
dotyczących nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami
parlamentarnym komisjom śledczym lub trybunałom obrachunkowym w danym
państwie członkowskim oraz innym podmiotom odpowiedzialnym za
prowadzenie dochodzeń w danym państwie członkowskim, jeżeli
spełnione są wszystkie następujące warunki: a) podmioty te są właściwe na mocy prawa krajowego do
prowadzenia dochodzeń lub kontroli dotyczących działań
organów odpowiedzialnych za nadzór nad instytucjami lub za przepisy
regulujące taki nadzór; b) informacje te są bezwzględnie konieczne do wykonywania
właściwości, o której mowa w lit. a); c) osoby posiadające dostęp do informacji podlegają na
mocy prawa krajowego wymogom zachowania tajemnicy zawodowej lub
służbowej co najmniej równoważnym wymogom określonym w
niniejszej dyrektywie; d) jeżeli informacje pochodzą z innego państwa
członkowskiego, ujawnia się je za wyraźną zgodą
właściwych władz, od których one pochodzą, a ujawnienie
może nastąpić wyłącznie do celów, na które władze
te wyraziły zgodę. Artykuł 71 Warunki dotyczące wymiany informacji 1. W przypadku
wymiany informacji zgodnie z art. 68, przekazywania informacji zgodnie z art.
69 i ujawniania informacji zgodnie z art. 70 państwa członkowskie
wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków: a) informacje są wymieniane, przekazywane lub ujawniane do celów
sprawowania nadzoru, w tym nadzoru przewidzianego prawem; b) otrzymane informacje objęte są obowiązkiem zachowania
tajemnicy zawodowej lub służbowej ustanowionym w art. 66; c) w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa
członkowskiego, nie mogą one zostać ujawnione bez wyraźnej
zgody właściwej władzy, od której pochodzą, a w stosownych
przypadkach ujawnienie może nastąpić wyłącznie do
celów, na które władza ta wyraziła zgodę. 2. Artykuł 67 nie
uniemożliwia państwom członkowskim zezwolenia, w celu
wzmacniania stabilności systemu finansowego oraz jego integralności,
na wymianę informacji między właściwymi władzami a
organami lub podmiotami odpowiedzialnymi za wykrywanie i dochodzenie
naruszeń prawa spółek obowiązującego względem
instytucji finansujących. Państwa
członkowskie, które stosują akapit pierwszy, wymagają
spełnienia co najmniej następujących warunków: a) informacje muszą służyć wykrywaniu i
dochodzeniu, o których mowa w art. 70 ust. 2 lit. a); b) otrzymane informacje muszą być objęte
obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej
ustanowionym w art. 66; c) w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa
członkowskiego, nie mogą one zostać ujawnione bez wyraźnej
zgody właściwej władzy, od której pochodzą, a w stosownych
przypadkach ujawnienie może nastąpić wyłącznie do
celów, na które władza ta wyraziła zgodę. 3. W przypadku gdy w
danym państwie członkowskim organy lub podmioty, o których mowa w
ust. 2 akapit pierwszy, wykonują swoje zadania w zakresie wykrywania lub
dochodzenia naruszeń z pomocą osób wyznaczonych do tego celu ze
względu na swoje szczególne kompetencje i niezatrudnionych w sektorze
publicznym, znajduje zastosowanie możliwość wymiany informacji
przewidziana w art. 70 ust. 2. Artykuł 72 Przepisy
krajowe o charakterze ostrożnościowym ê 2010/78/UE art.
4 pkt 5 (dostosowany) 11. 1. Państwa członkowskie przekazują EUNUiPPE EIOPA sprawozdania dotyczące krajowych
przepisów o charakterze ostrożnościowym dotyczących obszaru
pracowniczych programów emerytalnych nieobjętych odniesieniem do krajowego
prawa socjalnego i prawa pracy zawartym w art.
12 ust. 1. 2. Państwa członkowskie regularnie,
przynajmniej co dwa lata, uaktualniają te informacje, a EUNUiPPE EIOPA udostępnia je na swojej stronie
internetowej. W celu zapewnienia jednolitego stosowania
niniejszego ustępu EUNUiPPE opracowuje projekty wykonawczych standardów
technicznych określających procedury, które właściwe organy
powinny realizować, oraz formaty i szablony, które powinny one
stosować podczas przekazywania EUNUiPPE istotnych informacji i ich
uaktualniania. EUNUiPPE) przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów
technicznych do dnia 1 stycznia 2014 r. Komisja jest uprawniona do przyjmowania
wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie trzecim,
zgodnie z procedurą określoną w art. 15 rozporządzenia (UE)
nr 1094/2010. ê 2003/41/WE
(dostosowany) Artykuł
21b Procedura komitetowa 1. Komisja jest
wspomagana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur
Pracowniczych ustanowiony decyzją Komisji 2004/9/WE[49]. ò nowy Tytuł VI PRZEPISY KOŃCOWE ê 2003/41/WE Artykuł 2173 ê 2010/78/UE art.
4 pkt 6 lit. a) Współpraca między
państwami członkowskimi, EUNUiPPE EIOPA i Komisją ê 2003/41/WE 1. Państwa członkowskie
zapewniają, w odpowiedni sposób, jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy
poprzez stałą wymianę informacji i doświadczeń w celu
wypracowania najlepszych praktyk w tej dziedzinie i ścisłą
współpracę, ia
czyniąc to, zapobiegają
zakłóceniom konkurencji i stwarzają warunki wymagane dla
bezproblemowego uczestnictwa transgranicznego. 2. Komisja i właściwe władze
państw członkowskich współpracują ściśle w celu
ułatwienia nadzoru nad działalnością instytucji
pracowniczych programów emerytalnych. ê 2010/78/UE art.
4 pkt 6 lit. b) 2a3.
Właściwe organy władze
współpracują z EUNUiPPE EIOPA na potrzeby niniejszej
dyrektywy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010. Właściwe organy władze niezwłocznie udzielają EUNUiPPE EIOPA wszelkich informacji niezbędnych mu
do wypełniania jego obowiązków wynikających z niniejszej
dyrektywy i z rozporządzenia (UE) nr 1094/2010, zgodnie z art. 35 tego
rozporządzenia. ê 2010/78/UE art.
4 pkt 6 lit. c) 34.
Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję i EUNUiPPE EIOPA o wszelkich poważniejszych
trudnościach, jakie mogą powstać w związku ze stosowaniem
niniejszej dyrektywy. Komisja, EUNUiPPE EIOPA i właściwe organy władze zainteresowanych państw
członkowskich zbadają takie trudności tak szybko, jak to możliwe, w
celu znalezienia właściwego rozwiązania. ò nowy Artykuł 74 Przetwarzanie danych osobowych W odniesieniu do
przetwarzania danych osobowych w ramach niniejszej dyrektywy instytucje i
właściwe władze wykonują swe zadania na potrzeby niniejszej
dyrektywy zgodnie z prawem krajowym stanowiącym wdrożenie dyrektywy
95/46/WE. W odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez EIOPA w ramach
niniejszej dyrektywy EIOPA przestrzega przepisów rozporządzenia (WE) nr
45/2001. Artykuł 75 Ocena i
przegląd ê 2003/41/WE
(dostosowany) ð nowy 4. W cztery lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, Komisja przedstawi sprawozdanie, w którym dokonauje
przeglądu ð niniejszej dyrektywy i przedstawia
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat jej wdrożenia i
skuteczności. ï a) stosowania art.18 i postępu
osiągniętego w dostosowaniu krajowych systemów nadzoru, i b) stosowania art. 19 ust. 2 akapit drugi, w
szczególności w sytuacji występującej w Państwach
Członkowskich dotyczącej wykorzystania depozytariuszy i roli,
jaką odgrywają w miarę potrzeby. 5. Właściwe władze przyjmującego Państwa
Członkowskiego mogą zwrócić się do właściwych
władz rodzimego Państwa Członkowskiego w celu podjęcia
decyzji o wyodrębnieniu aktywów i pasywów instytucji, przewidzianych w
art. 16 ust. 3 i art. 18 ust. 7. ê 2009/138/WE
art. 303 pkt 3 (dostosowany) Artykuł 21a Przegląd wysokości funduszu
gwarancyjnego 1. Kwota w euro ustanowiona
w art. 17c ust. 2 jest poddawana dorocznemu przeglądowi, począwszy od
dnia 31 października 2012 r., w celu uwzględnienia zmian
zharmonizowanego wskaźnika cen konsumpcyjnych obejmującego wszystkie
państwa członkowskie, publikowanego przez Eurostat. Kwota ta jest
dostosowywana automatycznie poprzez zwiększenie kwoty podstawowej w euro o
procentową zmianę tego wskaźnika w okresie od dnia 31 grudnia
2009 r. do daty przeglądu i zaokrąglana do wielokrotności
100 000 EUR Jeżeli zmiana
procentowa od czasu ostatniego dostosowania jest mniejsza niż 5 %,
dostosowanie nie następuje. 2. Komisja corocznie
informuje Parlament Europejski i Radę o przeglądzie i dostosowanej
kwocie, o której mowa w ust. 1. ê 2003/41/WE
(dostosowany) Artykuł 22 Wykonanie 1. Państwa
Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i
administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy
najpóźniej do dnia 23 września 2005 r. i niezwłocznie
powiadomią o tym Komisję. Przepisy przyjęte
przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej
dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.
Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez
Państwa Członkowskie. 2. Państwa
Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa
krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą
dyrektywą. 3. Państwa
Członkowskie mogą odroczyć do 23 września 2010 r.
stosowanie art. 17 ust. 1 i 2 do instytucji znajdujących się na ich
terytorium, które w terminie określonym w ust. 1 niniejszego artykułu
nie posiadają minimalnego poziomu ustawowych funduszy własnych
wymaganych zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2. Jednakże instytucje pragnące
obsługiwać systemy emerytalne w sposób transgraniczny, w rozumieniu art.
20, nie mogą tego uczynić, jeśli nie zastosują się do
przepisów niniejszej dyrektywy. 4. Państwa
Członkowskie mogą odroczyć do 23 września 2010 r.
stosowanie art. 18 ust. 1 lit. f) do instytucji znajdujących się na
ich terytorium. Jednakże instytucje pragnące obsługiwać
systemy emerytalne w sposób transgraniczny, w rozumieniu art. 20, nie mogą
tego uczynić, jeśli nie zastosują się do przepisów
niniejszej dyrektywy. Artykuł 23 Wejście w
życie Niniejsza dyrektywa
wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym
Wspólnot Europejskich. ò nowy Artykuł 76 Zmiana
dyrektywy 2009/138/WE W dyrektywie
2009/138/WE dodaje się art. 306a w brzmieniu: „Artykuł 306a Jeżeli w dniu
wejścia w życie niniejszej dyrektywy państwa członkowskie
siedziby stosowały przepisy, o których mowa w art. 4 dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady …/../UE[50],
takie państwa członkowskie siedziby mogą nadal stosować
przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, które zostały przez nie
przyjęte w celu wykonania przepisów art. 1–19, art. 27–30, art. 32–35 i
art. 37–67 dyrektywy 2002/83/WE w brzmieniu obowiązującym w dniu 31
grudnia 2015 r., przez okres przejściowy upływający w dniu 31
grudnia 2022 r. Jeżeli dane
państwo członkowskie siedziby nadal stosuje wspomniane przepisy
ustawowe, wykonawcze i administracyjne, zakłady ubezpieczeń w tym
państwie członkowskim siedziby obliczają swój kapitałowy
wymóg wypłacalności jako sumę następujących
składników: a) hipotetycznego
kapitałowego wymogu wypłacalności w odniesieniu do ich
działalności w zakresie ubezpieczeń, obliczonego bez
uwzględnienia działalności w zakresie pracowniczych programów
emerytalnych zgodnie z art. 4 dyrektywy …/../UE; b) marginesu
wypłacalności w odniesieniu do działalności w zakresie
pracowniczych programów emerytalnych, obliczonego zgodnie z przepisami
ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, które zostały przyjęte
w celu wykonania przepisów art. 28 dyrektywy 2002/83/WE. Do dnia 31 grudnia
2017 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie
sprawozdanie na temat kwestii, czy okres, o którym mowa w akapicie pierwszym,
należy przedłużyć.”. Artykuł 77 Wykonywanie przekazanych uprawnień 1. Powierzenie
Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom
określonym w niniejszym artykule. 2. Przekazanie
uprawnień, o którym mowa w art. 24 ust. 3, art. 30 i art. 54, może
zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub
przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie
określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się
skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji
późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność
jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 3. Niezwłocznie
po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 4. Akt delegowany
przyjęty na podstawie art. 24 ust. 3, art. 30 i art. 54 wchodzi w
życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły
sprzeciwu w terminie trzech miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno
Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie
wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o trzy
miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Artykuł 78 Transpozycja 1. Państwa
członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i
administracyjne niezbędne do wykonania art. 6 lit. c) oraz i)–p), art. 12
ust. 4 akapit drugi i trzeci, art. 12 ust. 10, art. 13, art. 20 ust. 6 i 8,
art. 21–30, art. 33, art. 35 ust. 1 i 2, art. 35 ust. 4–7, art. 36–38, art. 39
ust. 1 i 3, art. 40–53, art. 55–57, art. 58 ust. 1, art. 59–61, art. 63, art.
64 ust. 1 lit. b)–d) oraz f) i art. 65–71 niniejszej dyrektywy do dnia 31
grudnia 2016 r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów. Przepisy
przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie
do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej
publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w obowiązujących
przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektyw
uchylonych niniejszą dyrektywą odczytuje się jako odniesienia do
niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania
takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie. 2. Państwa
członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa
krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą
dyrektywą. Artykuł 79
Uchylenie Dyrektywa
2003/41/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku I
część A, traci moc od dnia 1 stycznia 2017 r., bez uszczerbku
dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących
terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw
określonych w załączniku I część B. Odesłania do
uchylonej dyrektywy 2003/41/WE odczytuje się jako odesłania do
niniejszej dyrektywy zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II. Artykuł 80 Wejście w życie Niniejsza dyrektywa
wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Artykuły 1–5,
art. 6 lit. a), b), d)–h) oraz j), art. 7–11, art. 12 ust. 1–9, art. 14–19,
art. 20 ust. 1–5 i 7, art. 31 i 32, art. 34, art. 35 ust. 2 i 3, art. 39 ust. 1
i 3, art. 58 ust. 2, art. 62, art. 64 ust. 1 lit. a) oraz e) i art. 64 ust. 2
stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. ê 2003/41/WE Artykuł 2481 Adresaci Niniejsza dyrektywa skierowana jest do
państw członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI 1. STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY 1.1. Tytuł wniosku/inicjatywy Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie
działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz
nadzoru nad takimi instytucjami (IORP 2) (wersja przekształcona). 1.2. Dziedziny polityki w
strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa[51] Usługi
finansowe i rynki kapitałowe. 1.3. Charakter wniosku/inicjatywy Wniosek/inicjatywa wiąże się z przedłużeniem
bieżącego działania (zmiana dyrektywy 2003/41/WE). 1.4. Cele 1.4.1. Wieloletnie cele strategiczne
Komisji wskazane we wniosku/inicjatywie Zwiększenie
bezpieczeństwa i skuteczności rynków finansowych; usprawnienie
funkcjonowania rynku wewnętrznego usług finansowych. 1.4.2. Cele szczegółowe i
działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa Cel
szczegółowy nr: Działania
ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa Usługi
finansowe i rynki kapitałowe. Usprawnienie
zarządzania instytucjami pracowniczych programów emerytalnych i
zwiększenie ich przejrzystości; ułatwienie transgranicznej
działalności IORP. 1.4.3. Oczekiwane wyniki i wpływ Celem wniosku
dotyczącego zmiany dyrektywy z 2003 r. w sprawie IORP jest: ustanowienie
szczegółowych przepisów dotyczących zarządzania IORP, uprawnień
nadzorczych wobec IORP, informacji przekazywanych przez IORP organom
nadzorczym, informacji przekazywanych przez IORP uczestnikom i beneficjentom,
inwestycji dokonywanych przez IORP, depozytariuszy IORP, transgranicznego
przenoszenia IORP i transgranicznej działalności IORP. 1.4.4. Wskaźniki wyników i
wpływu Wskaźniki
opisane w sekcji 6 sprawozdania z oceny skutków obejmują obniżone
koszty dla pracodawców, większy zasięg geograficzny IORP,
intensywniejszą działalność transgraniczną IORP i
mniej przypadków upadłości IORP. 1.5. Uzasadnienie
wniosku/inicjatywy 1.5.1. Potrzeby, które należy
zaspokoić w perspektywie krótko- lub długoterminowej 1.5.2. Wartość dodana z
tytułu zaangażowania Unii Europejskiej 1)
Zróżnicowanie przepisów krajowych może prowadzić do
zwiększonych kosztów administracyjnych i arbitrażu regulacyjnego. 2) Przy braku
działania na poziomie UE działalność transgraniczna IORP
prawdopodobnie będzie się utrzymywać na obecnym niskim poziomie. 3) Solidne ramy
prawne dla IORP na poziomie UE mogą pobudzić rozwój IORP w
państwach członkowskich, gdzie obecnie są one praktycznie
nieobecne, a co za tym idzie, polepszyć świadczenie usług
emerytalnych i zapewnić źródło oszczędności na
potrzeby długoterminowych inwestycji. 4) Ulepszone
przepisy dotyczące zarządzania i depozytariuszy powinny, wedle
przewidywań, przyczynić się do obniżenia wskaźnika
upadłości IORP. 5) Ulepszone i
zharmonizowane przepisy dotyczące przejrzystości przyniosą
korzyści uczestnikom i beneficjentom programów oraz sprawią, że porównywanie
IORP w poszczególnych państwach będzie łatwiejsze. 1.5.3. Główne wnioski
wyciągnięte z podobnych działań Obowiązująca
od dziesięciu lat dyrektywa z 2003 r. w sprawie IORP ma istotne luki,
które umożliwiły powstanie w poszczególnych państwach członkowskich
rozbieżnych praktyk w zakresie nadzoru w odniesieniu do zarządzania
IORP i ich przejrzystości. Rozbieżności te zniechęcają
pracowników do transgranicznej mobilności, utrudniają porównywalność
IORP i stanowią przeszkodę dla transgranicznego przenoszenia i
świadczenia usług przez IORP. 1.5.4. Spójność z innymi
właściwymi instrumentami oraz możliwa synergia Przegląd
dyrektywy z 2003 r. w sprawie IORP, który ogłoszono w białej
księdze z dnia 16 lutego 2012 r. pt. „Plan na rzecz adekwatnych, bezpiecznych
i stabilnych emerytur”, stanowi spójny pakiet wraz z innymi przedstawionymi w
tej białej księdze inicjatywami i działaniami na rzecz
ulepszonych świadczeń emerytalnych w UE. 1.6. Okres trwania działania
i jego wpływ finansowy Wniosek/inicjatywa
o nieograniczonym okresie trwania. 1.7. Przewidywane tryby
zarządzania[52] Od
budżetu na 2014 r. ¨ Bezpośrednie
zarządzanie przez Komisję ¨ przez jej
departamenty, w tym jej personel w delegaturach Unii; ¨ przez agencje
wykonawcze; ¨ Zarządzanie
dzielone z państwami członkowskimi ¨ Zarządzenie
pośrednie poprzez przekazanie zadań
wykonawczych: ¨ państwom
trzecim lub organom przez nie wyznaczonym; ¨ organizacjom
międzynarodowym i ich agencjom (należy wyszczególnić); ¨ EBI oraz
Europejskiemu Funduszowi Inwestycyjnemu; ü organom, o których
mowa w art. 208 i 209 rozporządzenia finansowego; ¨ organom prawa
publicznego; ¨ podmiotom
podlegającym prawu prywatnemu, które świadczą usługi
użyteczności publicznej, o ile zapewniają one odpowiednie
gwarancje finansowe; ¨ podmiotom
podlegającym prawu prywatnemu państwa członkowskiego, którym
powierzono realizację partnerstwa publiczno-prywatnego oraz które
zapewniają odpowiednie gwarancje finansowe; ¨ osobom
odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań w dziedzinie
wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa na mocy tytułu V
Traktatu o Unii Europejskiej oraz określonym we właściwym
podstawowym akcie prawnym. Uwagi EIOPA jest agencją regulacyjną
działającą pod nadzorem Komisji. 2. ŚRODKI ZARZĄDZANIA
2.1. Zasady nadzoru i sprawozdawczości
Zgodnie z już
istniejącymi ustaleniami EIOPA regularnie opracowuje sprawozdania ze
swojej działalności (w tym sprawozdania wewnętrzne dla kadry
kierowniczej wyższego szczebla, sprawozdania dla zarządu,
przedkładane co sześć miesięcy sprawozdania z
działalności dla rady nadzorczej oraz opracowanie sprawozdania
rocznego) i podlega audytowi ze strony Trybunału Obrachunkowego i
Służby Audytu Wewnętrznego, którego przedmiotem jest
wykorzystanie przez EIOPA zasobów własnych. Monitorowanie i sprawozdawczość
w odniesieniu do obecnie proponowanych działań podlegać
będzie tym samym już obecnie obowiązującym wymogom. 2.2. System zarządzania i
kontroli 2.2.1. Zidentyfikowane ryzyko Nie stwierdzono
ryzyka. 2.2.2. Informacje dotyczące
struktury wewnętrznego systemu kontroli Systemy
zarządzania i kontroli przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EIOPA
są już wdrożone. EIOPA współpracuje ściśle ze
Służbą Audytu Wewnętrznego Komisji w celu zapewnienia
spełnienia odpowiednich norm we wszystkich obszarach kontroli
wewnętrznej. Rozwiązania te będą również stosowane w
odniesieniu do roli EIOPA zgodnie z obecnym wnioskiem. Sprawozdania z
corocznego audytu wewnętrznego przesyłane są Komisji,
Parlamentowi i Radzie. 2.2.3. Oszacowanie kosztów i
korzyści wynikających z kontroli i ocena prawdopodobnego ryzyka
błędu Nie przewiduje
się dodatkowych kosztów. Prawdopodobne ryzyko błędu jest niskie. 2.3. Środki zapobiegania
nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom Do celów zwalczania
nadużyć finansowych, korupcji oraz wszelkiej innej nielegalnej
działalności do EIOPA mają zastosowanie, bez ograniczeń,
przepisy rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez
Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF). EIOPA
przystąpił do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25
maja 1999 r. między Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i
Komisją Wspólnot Europejskich dotyczącego dochodzeń
wewnętrznych prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania
Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz przyjął stosowne przepisy w
odniesieniu do całego personelu EIOPA. EIOPA pracuje
obecnie nad specjalną strategią w zakresie zwalczania
nadużyć finansowych i wynikającym z niej planem działania.
Strategia i plan działania zostaną wprowadzone w 2014 r.
Zintensyfikowane działania prowadzone przez EIOPA w zakresie zwalczania
nadużyć finansowych będą zgodne z zasadami i wytycznymi
przewidzianymi w rozporządzeniu finansowym (środki zwalczania
nadużyć finansowych jako część należytego
zarządzania finansami), polityką OLAF w zakresie zapobiegania
nadużyciom finansowym i postanowieniami zawartymi strategii Komisji w
zakresie zwalczania nadużyć finansowych (COM(2011) 376), jak
również określonymi we wspólnym podejściu dotyczącym
zdecentralizowanych agencji UE (lipiec 2012 r.) i powiązanym z nim planem
działania. 3. SZACUNKOWY WPŁYW
FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY 3.1. Działy wieloletnich ram
finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które
wniosek/inicjatywa ma wpływ Istniejące linie budżetowe Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych Dział wieloletnich ram finansowych || Linia budżetowa || Rodzaj środków || Wkład Numer […]Dział 1a: Inteligentny wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu – spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna ………………………………………...……….] || Zróżnicowane /niezróżnicowane ([53]) || państw EFTA[54] || krajów kandydujących[55] || państw trzecich || w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego || 12.0303 (linia budżetowa 1a) Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych [EIOPA - dotacja na podstawie tytułu 1 i 2 (Wydatki personalne i administracyjne)] || Niezróżnicowane || TAK || NIE || NIE || NIE Nowe linie budżetowe, o których utworzenie się wnioskuje Według działów wieloletnich ram finansowych i linii
budżetowych 3.2. Szacunkowy
wpływ na wydatki Nie będą
potrzebne żadne nowe środki. Środki operacyjne niezbędne do
wdrożenia niniejszej inicjatywy zostaną pokryte w drodze
przesunięcia w obrębie wkładu przyznanego EIOPA w trakcie
corocznej procedury budżetowej, zgodnie z programowaniem finansowym
określonym w komunikacie Komisji pt. „Programowanie zasobów ludzkich i
finansowych dla agencji zdecentralizowanych na lata 2014–2020” (COM(2013) 519
final). 3.2.1. Synteza szacunkowego
wpływu na wydatki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) Dział wieloletnich ram finansowych || Numer || […][Dział……………...……………………………………………………………….] DG: MARKT || || || Rok 2015[56] || Rok 2016 || Rok 2017 || Rok 2018 || Rok 2019 || Rok 2020 || OGÓŁEM Środki operacyjne 12.0303 || Środki na zobowiązania || (1) || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Środki na płatności || (2) || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne Numer linii budżetowej || || (3) || || || || || || || OGÓŁEM środki dla Dyrekcji Generalnej MARKT || Środki na zobowiązania || =1+1a +3 || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Środki na płatności || =2+2a+3 || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 OGÓŁEM środki operacyjne || Środki na zobowiązania || (4) || || || || || || || Środki na płatności || (5) || || || || || || || OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne || (6) || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁ <….> wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || =4+6 || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Środki na płatności || =4+6 || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Jeżeli wpływ wniosku/inicjatywy nie
ogranicza się do jednego działu: OGÓŁEM środki operacyjne || Środki na zobowiązania || (4) || || || || || || || Środki na płatności || (5) || || || || || || || OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne || (a) (6) || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 4 wieloletnich ram finansowych (kwota referencyjna) || Środki na zobowiązania || =4+6 || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Środki na płatności || =4+6 || 0,185 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 0,370 || 2,035 Dział wieloletnich ram finansowych || 5 || „Wydatki administracyjne” w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6) || OGÓŁEM Dyrekcja Generalna: <…….> || Zasoby ludzkie || || || || || || || || Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || || OGÓŁEM Dyrekcja Generalna <….> || Środki || || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || (Środki na zobowiązania ogółem = środki na płatności ogółem) || || || || || || || || w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) || || || Rok N[57] || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6) || OGÓŁEM OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 5 wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || || || || || || || || Środki na płatności || || || || || || || || 3.2.2. Szacunkowy wpływ na
środki operacyjne Wniosek/inicjatywa
wiąże się z koniecznością wykorzystania środków
operacyjnych, jak określono poniżej: Z
przedmiotowego wniosku ustawodawczego wynikają następujące
różne zadania przypisane bezpośrednio EIOPA: doradzanie Komisji w
sprawie opracowania aktów delegowanych i w sprawie oceny stosowania dyrektywy
oraz przygotowanie sprawozdania Komisji z oceny. EIOPA będzie ponadto
musiał monitorować stosowanie dyrektywy i podejmować
działania w celu zapewnienia jej prawidłowego wdrożenia, zgodnie
z art. 17 rozporządzenia ustanawiającego EIOPA (rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010), oraz rozstrzygać spory
między krajowymi organami nadzoru w kwestiach dotyczących stosowania
dyrektywy (art. 19 rozporządzenia w sprawie EIOPA). Może to
dotyczyć w szczególności rozstrzygania przez EIOPA sporów między
organami nadzoru państwa rodzimego i przyjmującego, dotyczących
transgranicznego przenoszenia IORP. EIOPA może również
opracowywać wytyczne i zalecenia zgodnie z art. 16 rozporządzenia w
sprawie EIOPA. Ponadto, ze względu na nacisk, jaki kładzie się
we wniosku na kwestie zarządzania i sprawozdawczości, planuje
się, że konieczne będzie utworzenie grupy ekspertów ds. zarządzania
i sprawozdawczości reprezentującej krajowe organy nadzoru, a EIOPA
będzie koordynować jej działania i zarządzać nią. Łączne
zapotrzebowanie kadrowe w związku z wszystkimi wspomnianymi zadaniami
szacuje się na 7 rocznych ekwiwalentów pełnego czasu pracy. Cztery z
nich wiążą się z opracowywaniem wspomnianego powyżej
doradztwa dla Komisji, jeden z zarządzaniem nową grupą
roboczą ds. zarządzania i przejrzystości, a dwa z monitorowaniem
wdrażania i rozstrzyganiem sporów między organami krajowymi. Wszystkie
te stanowiska powinny być objęte planem zatrudnienia ze względu
na trudności związane z zatrudnieniem pracowników kontraktowych do
tak specjalistycznych zadań i rosnące trudności po stronie
organów krajowych, jeśli chodzi o oddelegowanie ekspertów krajowych. 3.2.3. Szacunkowy wpływ na
środki administracyjne 3.2.3.1. Streszczenie ü Wniosek/inicjatywa
nie wiąże się z koniecznością wykorzystania
środków administracyjnych 3.2.3.2. Szacowane
zapotrzebowanie na zasoby ludzkie ü Wniosek/inicjatywa
nie wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich
Uwagi: W następstwie przyjęcia wniosku nie
będą wymagane dodatkowe zasoby ludzkie i administracyjne w DG MARKT.
Zasoby obecnie zaangażowane w prowadzenie spraw związanych z
dyrektywą 2003/41/WE będą nadal służyły
realizacji tych zadań. 3.2.4. Zgodność z
obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi ü Wniosek/inicjatywa
jest zgodny(-a) z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi. ¨ Wniosek/inicjatywa
wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w wieloletnich ramach
finansowych. Należy wyjaśnić, na czym ma
polegać przeprogramowanie, określając linie budżetowe,
których ma ono dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty. ¨ Wniosek/inicjatywa
wymaga zastosowania instrumentu elastyczności lub zmiany wieloletnich ram
finansowych[58]. Należy wyjaśnić, który wariant jest
konieczny, określając linie budżetowe, których ma on
dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty. Uwagi: W komunikacie
Komisji COM(2013) 519 z dnia 10 lipca 2013 r. „Programowanie zasobów ludzkich i
finansowych dla agencji zdecentralizowanych na lata 2014–2020” określono
plany Komisji dotyczące zasobów dla agencji zdecentralizowanych, w tym
EIOPA, w okresie objętym następnymi wieloletnimi ramami finansowymi.
W komunikacie tym sklasyfikowano EIOPA, do roku 2014, jako agencję „w
fazie rozruchu”. W pkt 5.1.2 komunikatu stwierdza się, że według
szacunków całkowita liczba stanowisk zwiększy się z 80 w 2013 r.
do 112 w 2020 r. Środki przydzielone EIOPA przez władzę
budżetową w 2014 r. umożliwiają uwzględnienie 87
stanowisk w planie zatrudnienia. Przewiduje się, że obecny wniosek
ustawodawczy wejdzie w życie w 2015 r., a w różnych momentach w
ciągu roku 2015 zostanie zatrudnionych 7 osób na przewidziane w niniejszej
ocenie skutków finansowych regulacji stanowiska ujęte w planie
zatrudnienia, które zostaną zaliczone do dodatkowych stanowisk już
przewidzianych na lata 2014–2017. 3.2.5. Udział osób trzecich w
finansowaniu Wniosek/inicjatywa przewiduje współfinansowanie szacowane zgodnie
z poniższym: Środki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || Ogółem Właściwe władze krajowe w państwach członkowskich || 0,277 || 0,554 || 0,554 || 0,554 || 0,554 || 0,554 || 3,049 OGÓŁEM środki objęte współfinansowaniem || 0,277 || 0,554 || 0,554 || 0,554 || 0,554 || 0,554 || 3,049
* Szacunki te oparte są na średnim koszcie dotyczącym
urzędnika w grupie funkcyjnej AD, wynoszącym 132 000 EUR
rocznie. Szacuje się, że na przedmiotowe stanowiska zostanie
zatrudnionych 7 osób w różnych momentach w ciągu roku 2015, a zatem
całkowity koszt jest równy połowie całorocznego kosztu dotyczącego
7 pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy. Kwoty w oparciu
o obecny mechanizm finansowania przewidziany w rozporządzeniu w sprawie
EIOPA (państwa członkowskie 60 %, Wspólnota 40 %). 3.3. Szacunkowy wpływ na
dochody ü Wniosek/inicjatywa
nie ma wpływu finansowego na dochody. ¨ Wniosek/inicjatywa
ma wpływ finansowy określony poniżej: ¨ wpływ
na zasoby własne ¨ wpływ
na dochody różne w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku) Linia budżetowa po stronie dochodów || Środki zapisane w budżecie na bieżący rok budżetowy || Wpływ wniosku/inicjatywy[59] (b) Rok N || (c) Year N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6) Artykuł …………. || || || || || || || || W przypadku wpływu na dochody różne należy wskazać
linie budżetowe po stronie wydatków, które ten wpływ obejmie. Należy określić metodę obliczania wpływu na
dochody. Proponowany
plan zatrudnienia Grupa funkcyjna i zaszeregowanie || Stanowiska czasowe AD 16 || AD 15 || AD 14 || AD 13 || AD 12 || AD 11 || AD 10 || 1 AD 9 || 1 AD 8 || 1 AD 7 || 2 AD 6 || 1 AD 5 || 1 || Ogółem grupa funkcyjna AD || 7 [1] Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10. [2] Systemy, w których z góry
określony jest poziom składek, nie zaś wysokość
ostatecznego świadczenia. Indywidualni
uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne i ryzyko długowieczności.
Często podejmują decyzje mające na celu zmniejszenie tego
ryzyka. [3] Zob. np. odpowiedzi na pytanie 5 w
zielonej księdze Komisji w sprawie emerytur
(http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=700&langId=pl&consultId=3&visib=0&furtherConsult=yes);
Hewitt Associates (2010), „Feasibility Study for Creating an EU Pension Fund
for Researchers Prepared for the European Commission Research
Directorate-General” (Studium wykonalności dotyczące utworzenia
funduszu emerytalnego UE dla naukowców opracowane dla Dyrekcji Generalnej
Komisji ds. Badań Naukowych); Centre for European Economic Research,
Expert Survey on the future of DC pension plans in Europe (Ekspertyza na temat
przyszłości w Europie programów emerytalnych opartych na
zdefiniowanej składce), 2009, s. 128. [4] Od 2010 r. Komisja prowadzi prace,
wraz z przedstawicielami pracodawców naukowców, nad ustanowieniem IORP
obejmującej wiele krajów i wielu pracodawców. Celem ogólnoeuropejskiego
funduszu emerytalnego dla naukowców jest zapewnienie adekwatnych i stabilnych
emerytur pracowniczych dla mobilnych i niemobilnych naukowców w EOG. [5] Zob. np. pytanie Parlamentu Europejskiego do Komisji
(E-002485-13) z dnia 4 marca 2013 r. w sprawie projektu utworzenia w
Niderlandach transgranicznej IORP dla uczestników i beneficjentów w Austrii. [6] Można tu wymienić np. SEPCAV (Société
d’épargne-pension à capital variable – spółka oszczędności
emerytalnych o zmiennym kapitale) i ASSEP (Association d’épargne-pension –
towarzystwo oszczędności emerytalnych) w Luksemburgu, OFP
(Organization for Financing Pensions – organizacja do celów finansowania
emerytur) w Belgii bądź PPI (Premium Pension Institutions –
instytucje emerytur składkowych) w Niderlandach. [7] Tytułem przykładu,
według informacji przekazanych przez niderlandzki bank centralny od
początku kryzysu do kwietnia 2013 r. 68 IORP było zmuszonych do
ograniczenia nabytych praw emerytalnych. Skutki tych decyzji dotyczyły 300
000 osób (DNB 2013, Five years in the pensions sector: curtailment and indexation in perspective – Ostatnie pięć lat
w sektorze emerytur: perspektywa obniżenia i indeksacji emerytur). W
Zjednoczonym Królestwie IORP w stanie upadłości mogą zostać
przejęte przez Pension Protection Fund (Fundusz Ochrony Emerytur), ale w
takim przypadku prawa emerytalne są obniżane o 10 %. [8] COM(2012) 55 final z 16.2.2012. [9] COM(2013) 150 final z 25.3.2013. [10] EIOPA, „Report on QIS on IORPs” („Sprawozdanie z
ilościowego badania skutków dotyczących IORP”) z 4.7.2013 r. [11] COM(2010) 2020 final z 3.3.2010. [12] Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1. [13] Dyrektywa dotycząca zarządzających
alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1). [14] Dyrektywa w sprawie rynków instrumentów finansowych. [15] COM(2010) 301 final z 2.6.2010. [16] COM(2010) 365 final z 7.7.2010. [17] Podsumowanie konsultacji można znaleźć tu: http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=333&langId=en. [18] EIOPA-CP-11/001, 8.7.2011. [19] Odpowiedzi, które wpłynęły w ramach
konsultacji opinii EIOPA, można znaleźć na stronie internetowej:
https://eiopa.europa.eu/consultations/consultation-papers/2011-closed-consultations. [20] Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120. [21] Dz.U. L 145 z 31.5.2013, s. 1. [22] Np. instytucja i instytucja finansująca mają
siedzibę w państwie członkowskim A, a do programu emerytalnego
stosuje się przepisy prawa socjalnego i prawa pracy państwa
członkowskiego B. [23] Państwo, które przed przeniesieniem było
rodzimym państwem członkowskim, po przeniesieniu staje się
przyjmującym państwem członkowskim. [24] Punkt 17 wykazu inicjatyw stanowi, że „Komisja
wspierać będzie rozwój usług umożliwiających
śledzenie uprawnień emerytalnych nabytych w różnych miejscach
pracy. W kontekście przeglądu dyrektywy IORP oraz wniosku w sprawie
dyrektywy dotyczącej możliwości przenoszenia emerytur Komisja
rozważy, w jaki sposób można zapewnić przekazywanie wymaganych
informacji na potrzeby śledzenia uprawnień emerytalnych, oraz
wspierać będzie projekt pilotażowy dotyczący
transgranicznego
śledzenia uprawnień emerytalnych”. [25] OECD Roadmap for the good design of defined contribution
pension plans (Plan działania OECD na rzecz dobrej konstrukcji programów
emerytalnych opartych na zdefiniowanej składce), czerwiec 2012. [26] Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie
działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz
nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.U. L 235 z 23.9.2003,
s. 10). [27] Zob. załącznik I
część A. [28] Dz.U. L 283 z 28.10.1980, s. 23. [29] Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób
fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego
przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31). [30] Rozporządzenie (WE) nr
45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie
osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez
instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1). [31] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE
z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia
działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej
(Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1). [32] Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14. [33] Rozporządzenie Rady (EWG)
nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania
systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób
prowadzących działalność na własny rachunek i członków
ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie. Rozporządzenie
ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1386/2001 Parlamentu
Europejskiego i Rady (Dz.U. L 187 z 10.7.2001, str. 1). [34] Rozporządzenie
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004
r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 166
z 30.4.2004, s. 1). [35] Rozporządzenie
Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie
wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania
systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób
prowadzących działalność na własny rachunek
i członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie.
Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE)
nr 410/2002 (Dz.U. L 62 z 5.3.2002, str. 17). [36] Rozporządzenie
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009
r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 284 z 30.10.2009,
s. 1). [37] Pierwsza
dyrektywa Rady z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do
podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń
bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (Dz.U. L 228 z
16.8.1973, s. 3). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/13/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, s. 17). [38] Dyrektywa
Rady z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do
przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery
wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 375 z 31.12.1985, s. 3). Dyrektywa ostatnio
zmieniona dyrektywą 2001/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L
41 z 13.2.2002, s. 35). [39] Dyrektywa
Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w
zakresie papierów wartościowych (Dz.U. L 141 z 11.6.1993, s. 27).
Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, s. 27). [40] Dyrektywa
2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r.
odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności
przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 126 z 26.5.2000, s. 1). Dyrektywa ostatnio
zmieniona dyrektywą 2000/28/WE (Dz.U. L 275 z 27.10.2000, s. 37). [41] Dyrektywa
2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r.
dotycząca ubezpieczeń na życie (Dz.U. L 345 z 19.12.2002, s. 1). [42] Dyrektywa
2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie
rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG
i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz
uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1). [43] Dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji
przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących
się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery
wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32). [44] Dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie
zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany
dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009
i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1). [45] Dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków
dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru
ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami
inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca
dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338). [46] Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48. [47] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych
(Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 1). [48] Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób
fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego
przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31). [49] Dz.U.
L 3 z 7.1.2004, s. 34. [50] Dz.U. [51] ABM: activity-based management: zarządzanie kosztami
działań - ABB: activity-based budgeting: budżet zadaniowy. [52] Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania
oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na
następującej stronie: http://www.cc.cec/budg/man/budgmanag/budgmanag_en.html [53] Środki zróżnicowane/ środki
niezróżnicowane. [54] EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu. [55] Kraje kandydujące oraz w stosownych przypadkach
potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich. [56] Szacunki te oparte są na średnim koszcie
dotyczącym urzędnika w grupie funkcyjnej AD, wynoszącym
132 000 EUR rocznie. Szacuje się, że na przedmiotowe stanowiska
zostanie zatrudnionych 7 osób w różnych momentach w ciągu roku 2015,
a zatem całkowity koszt jest równy połowie całorocznego kosztu
dotyczącego 7 pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy.
Kwoty w oparciu o obecny mechanizm finansowania przewidziany w
rozporządzeniu w sprawie EIOPA (państwa członkowskie 60 %,
Wspólnota 40 %). [57] Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się
wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy. [58] Zob. pkt 19 i 24 porozumienia międzyinstytucjonalnego
(w okresie 2007–2013). [59] W przypadku tradycyjnych zasobów własnych
(opłaty celne, opłaty wyrównawcze od cukru) należy wskazać
kwoty netto, tzn. kwoty brutto po odliczeniu 25 % na poczet kosztów poboru. ZAŁĄCZNIK I Część A Uchylona dyrektywa i wykaz jej
kolejnych zmian
(o których mowa w art. 79) Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10) || || || Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/14/UE (Dz.U. L 145 z 31.5.2013, s. 1) || jedynie art. 303 jedynie art. 4 jedynie art. 62 jedynie art. 1 Część
B Wykaz terminów transpozycji do prawa
krajowego i rozpoczęcia stosowania
(o których mowa w art. 79) Dyrektywa || Termin transpozycji || Data rozpoczęcia stosowania 2003/41/WE 2009/138/WE 2010/78/UE 2011/61/UE 2013/14/UE || 23.09.2005 31.03.2015 31.12.2011 22.07.2013 21.12.2014 || 23.09.2005 1.01.2016 31.12.2011 22.07.2013 21.12.2014 _____________ ZAŁĄCZNIK II Tabela korelacji Dyrektywa 2003/41/WE || Niniejsza dyrektywa art. 1 art. 2 art. 3 art. 4 art. 5 art. 6 lit. a) i b) art. 6 lit. c) art. 6 lit. d)–h) art. 6 lit. i) art. 6 lit. j) art. 7 art. 8 art. 9 ust. 1 lit. a) art. 9 ust. 1 lit. b) i c) art. 9 ust. 1 lit. d) art. 9 ust. 1 lit. e) art. 9 ust. 2 art. 9 ust. 3 art. 9 ust. 5 art. 20 ust. 1–9 art. 20 ust. 10 art. 15 ust. 1–5 art. 15 ust. 6 art. 16 art. 17 art. 17a ust. 1–4 art. 17a ust. 5 art. 17b art. 17c art. 17d art. 18 ust. 1 art. 18 ust. 1a art. 18 ust. 2–4 art. 18 ust. 5 akapit pierwszy art. 18 ust. 5 akapit drugi i trzeci art. 18 ust. 6 art. 18 ust. 7 art. 10 art. 12 art. 9 ust. 4 art. 19 ust. 1 art. 19 ust. 2 akapit pierwszy art. 19 ust. 2 akapit drugi art. 19 ust. 3 art. 11 ust. 1 art. 9 ust. 1 lit. f) art. 11 ust. 2 lit. a) art. 11 ust. 2 lit. b) art. 11 ust. 3 art. 11 ust. 4 lit. a) i b) art. 11 ust. 4 lit. c) i d) art. 14 ust. 1 art. 14 ust. 2 akapit pierwszy art. 14 ust. 4 akapit drugi art. 14 ust. 2 akapit drugi art. 14 ust. 3 art. 14 ust. 4 akapit pierwszy art. 14 ust. 5 art. 13 ust. 1 lit. a) art. 13 ust. 1 lit. b)–d) art. 13 ust. 2 art. 20 ust. 11 akapit pierwszy art. 20 ust. 11 akapit drugi art. 20 ust. 11 akapit trzeci i czwarty art. 21 ust. 1 i 2 art. 21 ust. 2a art. 21 ust. 3 art. 21a art. 21b art. 22 art. 23 art. 24 || art. 1 art. 2 art. 3 art. 4 art. 5 art. 6 lit. a) i b) art. 6 lit. c) art. 6 lit. d)–h) art. 6 lit. i) art. 6 lit. j)–p) art. 7 art. 8 art. 9 art. 10 art. 11 ust. 1 art. 11 ust. 2 art. 12 ust. 1–8 art. 12 ust. 9 art. 12 ust. 10 art. 13 art. 14 ust. 1–5 art. 15 art. 16 art. 17 ust. 1–4 art. 18 art. 19 art. 20 ust. 1 art. 20 ust. 2 art. 20 ust. 3–5 art. 20 ust. 6 akapit pierwszy art. 20 ust. 6 akapit drugi art. 20 ust. 7 art. 20 ust. 8 art. 21 art. 22 art. 23 art. 24 art. 25 art. 26 art. 27 art. 28 art. 29 art. 30 art. 31 art. 32 art. 33 ust. 1 art. 33 ust. 2–7 art. 34 art. 35 ust. 1 i 2 art. 35 ust. 3 art. 35 ust. 4 art. 35 ust. 5–8 art. 36 art. 37 art. 38 ust. 1 art. 38 ust. 2 art. 39 ust. 1 art. 39 ust. 2 art. 39 ust. 3 art. 39 ust. 4 art. 40 art. 41 art. 42 art. 43 art. 44 art. 45 art. 46 art. 47 art. 48 art. 49 art. 50 art. 51 art. 52 art. 53 art. 54 art. 55 art. 56 art. 57 art. 58 ust. 1 art. 58 ust. 2 lit. a) i b) art. 59 art. 60 art. 61 art. 62 ust. 1 art. 62 ust. 2 art. 62 ust. 3 art. 62 ust. 4 art. 62 ust. 5 art. 62 ust. 6 art. 62 ust. 7 art. 63 art. 64 ust. 1 lit. a) art. 64 ust. 1 lit. b)–f) art. 64 ust. 2 art. 65 art. 66 art. 67 art. 68 art. 69 art. 70 art. 71 art. 72 ust. 1 art. 72 ust. 2 art. 73 ust. 1 i 2 art. 73 ust. 3 art. 73 ust. 4 art. 74 art. 75 art. 76 art. 77 art. 78 art. 79 art. 80 art. 81 _____________