[pic] | KOMISJA EUROPEJSKA |

Bruksela, dnia 28.2.2011

KOM(2011) 84 wersja ostateczna

SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

dotyczące wdrożenia i stosowania niektórych przepisów dyrektywy 2008/94/WE w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy

SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

dotyczące wdrożenia i stosowania niektórych przepisów dyrektywy 2008/94/WE w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy

WPROWADZENIE

Dyrektywa 2008/94/WE[1] (zwana dalej „dyrektywą”) kodyfikuje dyrektywę Rady 80/987/EWG[2] ostatnio zmienioną dyrektywą 2002/74/WE[3].

Celem dyrektywy jest ochrona pracowników w przypadku niewypłacalności ich pracodawcy, a szczególnie zagwarantowanie płatności niezaspokojonych roszczeń. W tym celu państwa członkowskie powinny ustanowić instytucję, która gwarantuje wypłatę tych roszczeń.

Na podstawie art. 15 dyrektywy Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie wykonania i stosowania w państwach członkowskich art. 1-4, art. 9 i 10, art. 11 akapit drugi, art. 12 lit. c) oraz art. 13 i 14.

W ramach przygotowywania niniejszego sprawozdania Komisja zleciła niezależnym ekspertom wykonanie badania, przesłała państwom członkowskim oraz europejskim partnerom społecznym kwestionariusz oraz zwróciła się do nich o wyrażenie opinii na temat wyników badania.

ZAKRES ZASTOSOWANIA I DEFINICJE (ART. 1, 2 I 13)

Chronieni pracownicy

Oprócz wymienionych poniżej wyjątków dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich osób uważanych za pracowników zgodnie z prawem krajowym. Komisja zauważa, że pracownicy posiadający umowę o wykonanie wyznaczonej pracy są wyłączeni z ochrony przyznanej dyrektywą w Republice Czeskiej. Komisja zbada głębiej, czy osoby te nie są uważane za pracowników zgodnie z prawem pracy Czech, jako że wyłączenie to mogłoby stanowić naruszenie przepisów dyrektywy.

W dyrektywie wyraźnie zobowiązuje się państwa członkowskie do objęcia ochroną pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę na czas określony i pracowników o czasowym stosunku pracy (art. 2 ust. 2). Na podstawie informacji, którymi dysponuje Komisja, wszystkie państwa członkowskie stosują się do tego wymogu.

Dyrektywa zabrania państwom członkowskim określania minimalnego czasu trwania umowy o pracę lub stosunku pracy w celu kwalifikacji pracowników do objęcia ochroną (art. 2 ust. 3). Komisja zauważa, że w prawodawstwie Cypru wymaga się, aby pracownik przepracował dla tego samego pracodawcy przynajmniej 26 tygodni w sposób ciągły przed datą ogłoszenia niewypłacalności pracodawcy, aby uzyskać prawa do wypłaty roszczeń. W opinii Komisji może to stanowić naruszenie przepisów dyrektywy.

W drodze wyjątku państwom członkowskim umożliwia się wyłączenie niektórych kategorii pracowników:

a) pod warunkiem, że istnieją inne formy gwarancji zapewniające zainteresowanym osobom stopień ochrony równoważny temu, jaki wynika z dyrektywy (art. 1 ust. 2). Ze wspomnianej możliwości skorzystały trzy państwa członkowskie. W Belgii pracownicy i praktykanci przedsiębiorstw, które są członkami kilku wspólnych komitetów lub podkomitetów są wyłączeni z ochrony zapewnianej przez ogólny fundusz gwarancyjny, ale są objęci ochroną zapewnianą przez fundusze sektorowe ustanowione układem zbiorowym. Na Cyprze wyłączeni są członkowie załóg marynarki handlowej niebędący rezydentami. W Zjednoczonym Królestwie wyłączeni są marynarze marynarki handlowej. Komisja uważa, że „zastaw morski” [4], który wydaje się być główną ochroną marynarzy w tych dwóch państwach członkowskich w przypadku niewypłacalności pracodawcy, nie zawsze może zapewnić stopień ochrony równoważny temu, jaki gwarantuje instytucja, gdyż wartość statku może w niektórych przypadkach nie pokrywać minimalnej sumy wypłaty należności zapewnianej na podstawie dyrektywy;

b) pomocy domowej zatrudnionej przez osobę fizyczną oraz rybaków pracujących na zasadzie udziału w zyskach z połowów, pod warunkiem, że przepisy takie istniały już w prawodawstwie krajowym w momencie wejścia w życie dyrektywy 2002/74/WE w danym państwie członkowskim (art. 1 ust. 3). Komisja zauważa, że rybacy pracujący na zasadzie udziału w zyskach z połowów są wyłączeni w Grecji, we Włoszech, na Malcie i w Zjednoczonym Królestwie; pomoc domowa zaś wyłączona jest w Hiszpanii, we Francji, na Malcie, w Niderlandach i w Polsce.

Pracodawcy

Dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich pracodawców, w rozumieniu prawa krajowego, którzy są niewypłacalni. W dyrektywie nie przewiduje się możliwości wyłączenia jakiejkolwiek kategorii pracodawcy.

Pracodawcę uważa się za niewypłacalnego (art. 2 ust. 1), jeżeli:

- zgłoszony został wniosek o otwarcie postępowania zbiorowego w oparciu o niewypłacalność pracodawcy, przewidzianego w prawie krajowym, obejmującego częściowe lub całkowite zajęcie majątku pracodawcy oraz wyznaczenie likwidatora (lub osoby wykonującej podobne zadanie);

- właściwy organ zadecydował o wszczęciu postępowania (lub stwierdził definitywne zamknięcie przedsiębiorstwa pracodawcy oraz że dostępny majątek nie jest wystarczający, by wszczynanie postępowania było uzasadnione).

Komisja zauważa, że rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000[5] stosuje się do zbiorowych postępowań upadłościowych, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie likwidatora (art. 1 ust. 1), tj. do tych samych postępowań upadłościowych, które objęte są dyrektywą. W takich okolicznościach, z niewielkimi wyjątkami, państwa członkowskie potwierdziły Komisji, że rodzaje krajowych postępowań upadłościowych objęte zakresem dyrektywy, to postępowania upadłościowe wymienione w załączniku A do rozporządzenia. Wyjątki to: Niemcy, gdzie jedynie Insolvenzverfahren stanowi podstawę do roszczenia chronionego dyrektywą; Grecja, która wyłącza przypadki, w których a) przedsiębiorstwo zarządzane jest tymczasowo (administracja i zarządzanie przez wierzyciela) i b) wszczęto postępowanie upadłościowe wobec przedsiębiorstwa, więc można dojść do porozumienia z jego wierzycielami; Irlandia, gdzie wyłączona jest tzw. procedura examinership oraz likwidacja spółek osobowych; Węgry, gdzie jedynie postępowania upadłościowe ( felszámolási eljárás ) objęte są krajowymi przepisami implementacyjnymi; Słowenia, gdzie wyłączone są skrajšani stečajni postopek i prisilna poravnava v stečaju . Uznając, że definicje postępowań upadłościowych objętych obydwoma instrumentami są identyczne, Komisja zbada głębiej tę kwestię, aby zapewnić, że wszystkie odpowiednie postępowania upadłościowe są objęte.

Ponadto w prawie belgijskim mowa jest o zamknięciu przedsiębiorstwa zamiast o niewypłacalności. Zamknięcie przedsiębiorstwa oznacza „trwałe zaprzestanie głównej działalności gospodarczej, kiedy liczba pracowników zredukowana jest do liczby nieprzekraczającej jednej czwartej średnio zatrudnionych w przedsiębiorstwie przez cztery kwartały poprzedzające kwartał, w którym nastąpiło trwałe zaprzestanie głównej działalności gospodarczej” [6]. Jest możliwe, że sytuacje niewypłacalności, określone w dyrektywie, nie są objęte belgijskim funduszem gwarancyjnym.

Dania, której nie obowiązują przepisy rozporządzenia, poinformowała Komisję, że krajowym funduszem gwarancyjnym objęte są następujące sytuacje: a) upadłość, b) zaprzestanie działalności przez pracodawcę, kiedy stwierdzono jego niewypłacalność, c) w przypadku śmierci pracodawcy, jeśli jego nieruchomości administrowane są jako niewypłacalne lub została przeprowadzona likwidacja bez administrowania.

W każdym przypadku dyrektywa (art. 2 ust. 4) umożliwia państwom członkowskim rozszerzenie ochrony pracowników na inne sytuacje związane z niewypłacalnością, które nie spełniają wymogów zawartych w art. 2 ust. 1.

W dyrektywie nie ma rozróżnienia na przedsiębiorstwa handlowe i niehandlowe, dużych lub małych pracodawców, pracodawców nastawionych na osiągnięcie zysku lub nie. Takiej różnicy nie powinny również stosować programy gwarancyjne państw członkowskich. Komisja zauważa jednak, że tylko niektóre rodzaje osób lub jednostek mogą być przedmiotem postępowania upadłościowego na Węgrzech. Podobnie jest w Luksemburgu, gdzie postępowanie takie może zostać wszczęte wobec przedsiębiorstwa prowadzącego działalność komercyjną lub osoby fizycznej uznawanej za podmiot gospodarczy. Może to doprowadzić do wykluczenia pracowników zatrudnionych przez niektóre osoby fizyczne lub prawne z ochrony wynikającej z dyrektywy.

ROSZCZENIA ZASPOKAJANE PRZEZ INSTYTUCJE GWARANCYJNE (ART. 3 I 4)

Roszczenia, które mają zostać przejęte przez instytucję gwarancyjną to roszczenia z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia wynikające z umowy o pracę, za okres poprzedzający określony dzień ustalony przez państwa członkowskie lub następujący po tym dniu. Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Grecja, Malta, Portugalia i Austria określiły sześciomiesięczny okres odniesienia przed złożeniem wniosku o niewypłacalność, do którego muszą odnosić się roszczenia; Polska stosuje dziewięciomiesięczny okres odniesienia; Włochy i Łotwa dwunastomiesięczny okres; Słowacja, Irlandia i Litwa – 18-miesięczny; Cypr – 78 tygodni; Belgia – od 12 miesięcy przed zamknięciem przedsiębiorstwa do 13 miesięcy po jego zamknięciu. Wiele państw członkowskich nie określiło okresu odniesienia lecz datę, do okresu przed którą lub po której muszą odnosić się roszczenia. Są to mianowicie Estonia, Francja, Niemcy, Luksemburg, Węgry, Niderlandy, Rumunia, Słowenia, Hiszpania, Finlandia, Szwecja i Zjednoczone Królestwo.

Definicja pojęcia „płaca” pozostawiona jest prawodawstwu krajowemu, co prowadzi do różnic między państwami członkowskimi co do zakresu gwarancji. Prawo krajowe musi jednakże respektować ogólną zasadę równości i niedyskryminacji przy określaniu świadczeń wypłacanych przez instytucję gwarancyjną[7].

W dyrektywie (art. 4 ust. 1) umożliwia się również państwom członkowskim ograniczenie odpowiedzialności instytucji gwarancyjnych na dwa sposoby:

1. wskazując długość okresu, za który niezaspokojone roszczenia są zaspokajane, pod warunkiem, że okres ten obejmuje przynajmniej wynagrodzenie za trzy ostatnie miesiące stosunku pracy lub osiem tygodni, jeśli okres odniesienia wynosi przynajmniej 18 miesięcy (art. 4 ust. 2). Belgia, Dania, Francja, Węgry, Austria i Finlandia nie skorzystały z tej opcji. Bułgaria, Republika Czeska, Niemcy, Estonia, Grecja, Włochy, Łotwa, Litwa, Malta, Polska, Rumunia, Słowenia i Słowacja opowiedziały się za maksymalnym okresem trzech miesięcy; W Irlandii i Zjednoczonym Królestwie maksymalny okres wynosi osiem tygodni, na Cyprze – 13 tygodni, a w Niderlandach 19 tygodni; w Hiszpanii to 150 dni, zaś w Luksemburgu i w Portugalii – 6 miesięcy; w Szwecji okres ten wynosi osiem miesięcy.

2. ustalając pułapy wypłat dokonywanych przez instytucje gwarancyjne, pod warunkiem, że pułapy te nie są ustalane poniżej poziomu zgodnego z celem społecznym dyrektywy (art. 4 ust. 3). Wszystkie państwa członkowskie, z wyjątkiem Niderlandów, ustaliły takie pułapy, ale metoda ich obliczenia bardzo się różni. Dyrektywa nie zawiera żadnych dokładnych postanowień pod tym względem. Jednak, tak jak przyznała Komisja w sprawozdaniu z wdrażania dyrektywy z 1995 r.[8] przyjmuje się, że jeśli w ostatecznym rozrachunku płatności zapewnione przez fundusze gwarancyjne były równe świadczeniom socjalnym lub ustawowej płacy minimalnej, mogą pojawić się problemy zgodności z celami społecznymi dyrektywy.

PRZYPADKI TRANSGRANICZNE (ART. 9 I 10)

W dyrektywie przewiduje się, że jeżeli przedsiębiorstwo prowadzące działalność na terytorium co najmniej dwóch państw członkowskich jest niewypłacalne, instytucją odpowiedzialną za zaspokajanie niezaspokojonych roszczeń pracowników jest instytucja w tym państwie członkowskim, na którego terytorium zwykle wykonują lub wykonywali oni swoją pracę (art. 9 ust. 1). W wyroku w sprawie C-310/07[9] ETS orzekł, że aby uznać, iż przedsiębiorstwo posiadające siedzibę w jednym państwie członkowskim prowadzi działalność na terytorium innego państwa członkowskiego, przedsiębiorstwo to powinno odznaczać się stałą obecnością gospodarczą w tym innym państwie, charakteryzującą się istnieniem zasobów ludzkich pozwalających mu na prowadzenie tam swej działalności, ale nie jest konieczne posiadanie przez nie w tym innym państwie oddziału lub stałego zakładu.

Komisja zauważa (zob. tabela 4 w załączniku), że w latach 2006-2008 w 239 przypadkach instytucja gwarancyjna w jednym państwie członkowskim dokonała płatności na rzecz pracowników niewypłacalnego przedsiębiorstwa w innym państwie członkowskim. Płatnością zostało objętych 1158 pracowników, którym w sumie wypłacono około 10,8 mln euro.

Komisja pomaga państwom członkowskim w opracowaniu standardowego formularza, który będzie można wykorzystać do wymiany informacji. Prace nad formularzem dobiegają końca, a jego stosowanie ułatwi wdrażanie art. 10 ust. 1 dyrektywy.

Ponadto zgodnie z art. 10 ust. 2 dyrektywy, dane kontaktowe właściwych organów administracyjnych lub instytucji gwarancyjnych opublikowane są na stronie internetowej Komisji http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=706&langId=en&intPageId=198i są regularnie aktualizowane.

KLAUZULA O ZACHOWANIU POZIOMU OCHRONY (ART. 11 akapit drugi)

Komisja nie doszukała się przypadków, w których wdrażanie dyrektywy doprowadziło do regresji w związku z sytuacją zaistniałą w państwie członkowskim w momencie wejścia w życie dyrektywy lub w związku z ogólnym poziomem ochrony pracowników w przypadku niewypłacalności ich pracodawcy. Wręcz przeciwnie, wdrażanie dyrektywy wzmocniło ochronę pracowników, gdyż doprowadziło do ustanowienia instytucji gwarancyjnych w państwach członkowskich, w których one nie istniały.

POZYCJA PRACOWNIKA – UDZIAłOWCY (ART. 12 LIT. C)

Na podstawie dyrektywy państwa członkowskie mogą odmówić zapewnienia ochrony lub mogą ją zmniejszyć, w przypadku pracownika, który, sam lub wraz z bliskimi krewnymi, był właścicielem zasadniczej części przedsiębiorstwa i miał znaczący wpływ na jego działalność.

Wiele państw członkowskich skorzystało z tej opcji (Republika Czeska, Dania, Niemcy, Grecja, Cypr, Łotwa, Malta, Niderlandy, Austria, Słowenia i Szwecja). W pozostałych państwach członkowskich (Hiszpania, Irlandia, Finlandia) odmowa ochrony tych osób odbywa się niebezpośrednio przez definicję „pracownika”, tj. osoby będące właścicielem części przedsiębiorstwa i mające znaczący wpływ na jego działalność nie są uważane za „pracowników”. W Bułgarii wystarczy, aby pracownik był partnerem lub członkiem organu zarządzającego przedsiębiorstwem, aby zostać wyłączonym z ochrony. Jako że nie istnieje wymóg, aby udział w spółce był zasadniczy, a pracownicy mieli znaczny wpływ na działalność przedsiębiorstwa, wydaje się to nie być zgodne z dyrektywą. Pozostałe państwa członkowskie (Belgia, Estonia, Francja, Litwa, Luksemburg, Węgry, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowacja i Zjednoczone Królestwo) nie skorzystały z tej opcji.

PRZEGLąD PRZYPADKÓW

Na początku 2010 r. Komisja przesłała państwom członkowskim kwestionariusz celem zebrania danych dotyczących liczby przypadków niewypłacalności, gdzie interweniowały krajowe instytucje gwarancyjne, oraz liczby pracowników i kwot im wypłaconych (zob. tabele 1, 2 i 3 w załączniku) [10].

W latach 2006-2009 krajowe instytucje gwarancyjne interweniowały w ponad 420 000 przypadków niewypłacalności (zob. tabela 1 w załączniku). W tym samym okresie 3,4 mln pracowników skorzystało z wypłat instytucji gwarancyjnych z powodu niewypłacalności ich pracodawców (zob. tabela 2 w załączniku). Pracownicy ci otrzymali od instytucji gwarancyjnych 17,7 mld euro (zob. tabela 3 w załączniku). Średnio, liczba pracowników na jeden przypadek w latach 2006-2009 wynosiła osiem, zaś średnia kwota wypłacona każdemu pracownikowi przez krajowe instytucje gwarancyjne wynosiła 5 187 euro.

Komisja zauważa znaczny wzrost liczby przypadków w latach 2008-2009 (+19 %) i przede wszystkim wzrost liczby pracowników (+61 %) oraz wydanych pieniędzy (+72 %), co można przypisać kryzysowi gospodarczemu. Średnia wielkość niewypłacalnych przedsiębiorstw w 2009 r. również wzrosła (z 7,4 pracowników na jeden przypadek w 2008 r. do 10 pracowników na jeden przypadek w 2009 r., tj. wzrost o 35 %), jak i kwota niewypłaconych wypłat (z 5059 euro na pracownika w 2008 r. do 5409 euro na pracownika w 2009 r., tj. wzrost o 7%).

Państwem członkowskim, które odnotowało największą liczbę przypadków (146 673 w okresie 2006-2009), są Niemcy, zaś największą ilość pracowników (953 887 w okresie 2006-2009) i wypłaconych środków (6,4 mld euro) odnotowała Francja.

STANOWISKO EUROPEJSKICH PARTNERÓW SPOłECZNYCH

Siedem federacji należących do Konfederacji Europejskiego Biznesu, które wyraziły swoje opinie, jak i Europejskie Stowarzyszenie Rzemiosła oraz Małych i Średnich Przedsiębiorstw (UEAPME) uważają, że dyrektywa osiągnęła swój cel zapewnienia minimalnego poziomu ochrony pracowników w przypadku niewypłacalności ich pracodawcy oraz że pułapy ustalone na podstawie art. 4 ust. 3 są zgodne ze społecznym celem dyrektywy.

Dla Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych (ETUC) dyrektywa 2008/94/WE jest niezbędnym instrumentem prawa Unii, zapewniającym minimalną ochronę pracowników w całej Europie. ETUC wyraziła jednak obawy dotyczące niskich pułapów i bardzo krótkich terminów określonych przez państwa członkowskie w ramach możliwości oferowanej przez art. 4 ust. 2 i ust. 3. Według ETUC znaczna liczba krajowych członków wyraziła głębokie zaniepokojenie, że dla dużej liczby pracowników niewypłacone płace przekraczają limity określone prawem krajowym. Ponadto ETUC podkreśliła, że brzmienie art. 4 ust. 2 i ust. 3 w szczególności jest bardzo nieprecyzyjne i pozostawia szeroki margines uznania państwom członkowskim, pozwalający im na znaczne rozmycie ich obowiązków wynikających z dyrektywy. W związku z tym ETUC uważa, że należy rozważyć przegląd tych przepisów. Inną problematyczną kwestią dla ETUC jest zakres stosowania dyrektywy, zwłaszcza rozumienie „niezaspokojonych roszczeń”, jako że liczne państwa członkowskie stosują wąską definicję wynagrodzenia (np. wyłączającą odprawę, premie, mechanizmy zwrotów itp.). Według ETUC może to doprowadzić do niewypełnienia znacznych roszczeń.

WNIOSKI

Ponad 30 lat od przyjęcia pierwotnej dyrektywy w 1980 r. Komisja uważa, że dyrektywa ta nadal odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu minimalnego poziomu ochrony praw pracowników na rynku wewnętrznym. Państwa członkowskie zostały zobowiązane do ustanowienia instytucji gwarancyjnych, które interweniują w sytuacjach niewypłacalności, aby zaspokajać zaległe roszczenia pracowników. 3,4 mln pracowników, którzy skorzystali z siatki bezpieczeństwa, zapewnionej interwencją instytucji gwarancyjnych w ciągu ostatnich czterech lat, głównie w okresie kryzysu gospodarczego, potwierdza użyteczność dyrektywy. W przeglądzie przeprowadzonym w 2002 r. wyjaśniono konsekwencje prawne sytuacji transnarodowych i dostosowano przepisy, tak aby uwzględnić zmiany w prawie dotyczącym niewypłacalności w państwach członkowskich – wzmacniając tym samym pewność prawa.

Powyższa analiza wykazuje, że ogólnie przepisy podlegające obowiązkowi zdania sprawozdania, są poprawnie wdrożone i stosowane. Wciąż jeszcze istnieją kwestie wzbudzające obawy, które Komisja ma zamiar rozwiązać odpowiednimi środkami, w tym, jeśli zajdzie taka konieczność, postępowaniami w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.

Komisja nadal będzie monitorować działanie dyrektywy, uwzględniając dalszy rozwój sytuacji w dziedzinie prawa pracy i prawa dotyczącego niewypłacalności, tak aby zagwarantować prawidłowe osiągnięcie celu dyrektywy.

ZAŁĄCZNIK TECHNICZNY

Tabela 1: Liczba spraw, w przypadku których zwracano się o interwencję instytucji gwarancyjnej

2006 | 2007 | 2008 | 2009 | Razem w latach 2006–2009 |

Belgia | 4 256 | 3 744 | 3 967 | 4 174 | 16141 |

Bułgaria | 6 | 3 | 9 | 18 |

Republika Czeska | 449 | 382 | 386 | 750 | 1967 |

Dania | 1 221 | 1 091 | 1 847 | 3 167 | 7326 |

Niemcy | 38 133 | 38 711 | 35 447 | 34 382 | 146673 |

Estonia | 131 | 94 | 176 | 491 | 892 |

Irlandia | 167 | 194 | 287 | 671 | 1319 |

Grecja | - | - | - | - | - |

Hiszpania | 12 431 | 12 654 | 13 229 | 16 466 | 54780 |

Francja | 19 655 | 19 577 | 24 046 | 27 113 | 90391 |

Włochy |

Cypr | 7 | 5 | 1 | 2 | 15 |

Łotwa | 95 | 60 | 84 | 138 | 377 |

Litwa | 379 | 293 | 300 | 340 | 1312 |

Luksemburg |

Węgry | 1 273 | 1 235 | 1 419 | 2 222 | 6149 |

Malta | 0 | 1 | 0 | 1 | 2 |

Niderlandy | 3 796 | 2 392 | 2 580 | 4 641 | 13409 |

Austria | 4 036 | 3 508 | 3 563 | 4 036 | 15143 |

Polska | 635 | 631 | 338 | 401 | 2005 |

Portugalia | 583 | 795 | 1 216 | 2 889 | 5483 |

Rumunia | 4 | 22 | 47 | 73 |

Słowenia | 92 | 88 | 76 | 108 | 364 |

Słowacja | 80 | 58 | 62 | 174 | 374 |

Finlandia | 2 167 | 2 098 | 2 243 | 2 965 | 9473 |

Szwecja | 2 200 | 1 900 | 2 400 | 3 300 | 9800 |

Zjednoczone Królestwo | 9 369 | 8 036 | 7 593 | 12 135 | 37133 |

EUR - 27 | 101 155 | 97 557 | 101 285 | 120 622 | 420619 |

Tabela 2: Liczba pracowników, których niezaspokojone roszczenia zostały w całości lub części pokryte przez instytucję gwarancyjną

2006 | 2007 | 2008 | 2009 | Razem w latach 2006–2009 |

Belgia | 19 104 | 16 628 | 17 414 | 18 922 | 72068 |

Bułgaria | 45 | 20 | 433 | 498 |

Republika Czeska | 7 549 | 6 888 | 5 055 | 19 451 | 38943 |

Dania | 9 886 | 10 244 | 19 328 | 34 694 | 74152 |

Niemcy | 189 695 | 167 593 | 173 004 | 304 719 | 835011 |

Estonia | 1 256 | 1 158 | 2 292 | 6 661 | 11367 |

Irlandia | 4 687 | 6 609 | 9 704 | 20 172 | 41172 |

Grecja | 758 | 284 | 432 | 148 | 1622 |

Hiszpania | 57 738 | 56 382 | 63 994 | 99 071 | 277185 |

Francja | 220 812 | 208 233 | 235 062 | 289 780 | 953887 |

Włochy | 0 |

Cypr | 48 | 16 | 2 | 63 | 129 |

Łotwa | 2 598 | 928 | 1 029 | 2 015 | 6570 |

Litwa | 11 140 | 5 794 | 6 894 | 8 110 | 31938 |

Luksemburg | 0 |

Węgry | 21 319 | 15 888 | 12 665 | 28 664 | 78536 |

Malta | 0 | 32 | 0 | 17 | 49 |

Niderlandy | 30 729 | 21 554 | 27 890 | 59 243 | 139416 |

Austria | 34 521 | 30 986 | 28 219 | 36 191 | 129917 |

Polska | 20 321 | 17 151 | 20 319 | 35 674 | 93465 |

Portugalia | 9 530 | 12 220 | 14 120 | 18 263 | 54133 |

Rumunia | 618 | 2 578 | 2 353 | 5549 |

Słowenia | 1 276 | 430 | 448 | 6 259 | 8413 |

Słowacja | 2 604 | 2 821 | 4 308 | 8 114 | 17847 |

Finlandia | 6 022 | 5 021 | 7 714 | 9 253 | 28010 |

Szwecja | 17 100 | 14 000 | 19 100 | 29 100 | 79300 |

Zjednoczone Królestwo | 92 516 | 86 006 | 76 416 | 164 083 | 419021 |

EUR - 27 | 761 209 | 687 529 | 748 007 | 1 201 453 | 3398198 |

Tabela 3: Kwoty wypłacone przez instytucję gwarancyjną (w euro)

2006 | 2007 | 2008 | 2009 | Razem w latach 2006–2009 |

Belgia | 132 410 251 | 110 682 560 | 122 806 878 | 151 927 588 | 517 827 277 |

Bułgaria | - | 14 265 | 5 115 | 232 022 | 251 402 |

Republika Czeska | 6 477 066 | 7 060 182 | 6 026 217 | 31 928 617 | 51 492 081 |

Dania | 28 287 595 | 36 372 910 | 89 592 275 | 157 395 719 | 311 648 498 |

Niemcy | 983 495 381 | 849 977 920 | 822 226 706 | 1 755 302 560 | 4 411 002 567 |

Estonia | 954 629 | 1 476 662 | 4 329 696 | 13 492 496 | 20 253 484 |

Irlandia | 4 308 000 | 5 727 000 | 10 068 000 | 19 958 000 | 40 061 000 |

Grecja | 2 130 303 | 496 418 | 986 256 | 311 315 | 3 924 292 |

Hiszpania | 269 549 468 | 327 130 512 | 359 752 446 | 643 538 235 | 1 599 970 661 |

Francja | 1 458 000 000 | 1 400 000 000 | 1 463 000 000 | 2 117 000 000 | 6 438 000 000 |

Włochy |

Cypr | 96 147 | 7 803 | 1 910 | 14 554 | 120 414 |

Łotwa | 1 937 982 | 821 591 | 1 850 184 | 2 724 831 | 7 334 587 |

Litwa | 6 835 032 | 3 880 908 | 5 271 084 | 6 545 412 | 22 532 437 |

Luksemburg |

Węgry | 21 360 781 | 16 841 854 | 18 043 815 | 32 734 634 | 88 981 085 |

Malta | 0 | 35 816 | 0 | 22 062 | 57 878 |

Niderlandy | 205 314 711 | 141 211 281 | 174 557 007 | 398 691 488 | 919 774 487 |

Austria | 184 854 654 | 208 047 412 | 208 055 837 | 277 579 642 | 878 537 545 |

Polska | 18 203 753 | 21 036 816 | 27 170 354 | 43 977 262 | 110 388 185 |

Portugalia | 40 198 540 | 52 988 075 | 70 475 958 | 80 900 936 | 244 563 509 |

Rumunia | - | 431 282 | 1 067 814 | 1 168 956 | 2 668 052 |

Słowenia | 2 163 308 | 744 805 | 849 295 | 13 321 203 | 17 078 611 |

Słowacja | 2 570 000 | 2 304 056 | 5 111 233 | 9 872 000 | 19 857 289 |

Finlandia | 18 930 558 | 16 447 990 | 24 135 752 | 35 396 292 | 94 910 592 |

Szwecja | 101 854 253 | 90 453 076 | 101 734 753 | 224 435 216 | 518 477 298 |

Zjednoczone Królestwo | 415 375 589 | 245 454 000 | 267 021 651 | 479 967 226 | 1 407 818 465 |

EUR – 27 | 3 905 308 001 | 3 539 645 194 | 3 784 140 235 | 6 498 438 266 | 17 727 531 696 |

Tabela 4: Interwencje w latach 2006-2008 ze strony instytucji gwarancyjnych na rzecz pracowników, przeciw których pracodawcom złożono wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego w innym państwie członkowskim

Liczba niewypłacalności transgranicznych na instytucję gwarancyjną | Liczba pracowników, których dotyczy sprawa | Wypłacone kwoty (w EUR) |

Belgia | 48 | 156 | 2 093 600 |

Bułgaria | 0 | 0 | 0 |

Republika Czeska |

Dania | 2 | 2 | 19 119 |

Niemcy | 26 | 188 | 400 850 |

Estonia |

Irlandia | 22 | 43 | 139 949 |

Grecja | 0 | 0 | 0 |

Hiszpania | 0 | 0 | 0 |

Francja | 39 | 163 | 2 513 154 |

Włochy | 6 | 6 | 156 458 |

Cypr |

Łotwa | 0 | 0 | 0 |

Litwa | 0 | 0 | 0 |

Luksemburg | 1 | 29 | 129 368 |

Węgry | 0 | 0 | 0 |

Malta | 0 | 0 | 0 |

Niderlandy | Dane nie są dostępne, gdyż niderlandzka instytucja gwarancyjna nie zarejestrowała oddzielnie spraw transnarodowych |

Austria | 59 | 214 | 1 346 751 |

Polska | 0 | 0 | 0 |

Portugalia | 1 | 17 | 111 172 |

Rumunia | 0 | 0 | 0 |

Słowenia | 1 | 3 | 3 855 |

Słowacja | 0 | 0 | 0 |

Finlandia | 15 | 69 | 434 253 |

Szwecja | 13 | 259 | 3 415 180 |

Zjednoczone Królestwo | 6 | 9 | 65 214 |

EUR - 27 | 239 | 1 158 | 10 828 924 |

[1] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy. Dz.U. L 283 z 28.10.2008, s. 36 .

[2] Dyrektywa Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy. Dz.U. L 283 z 28.10.1980, s. 23.

[3] Dyrektywa 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniająca dyrektywę Rady 80/987/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy. Dz.U. L 270 z 8.10.2002, s. 10.

[4] Obciążenie statku zastawem morskim daje pierwszeństwo niektórym roszczeniom (w tym żądaniom płacowym) wobec ustanowionych hipotek i opłat. (Międzynarodowa Konwencja dotycząca morskiego zastawu i hipoteki, 1993 r.).

[5] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego. Dz.U. L 160 z 30.6.2000, s. 1.

[6] Artykuł 3 ppkt 1 tiret 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2002 r.

[7] Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 grudnia 2004 r. Sprawa C-520/03. José Vicente Olaso Valero przeciwko Fondo de Garantía Salarial (Fogasa). Zb. Orz. 2004 r., s. I-12065, pkt. 34.

[8] COM (95) 164 z 15 czerwca 1995 r.

[9] Wyrok Trybunału z dnia 16 października 2008 r. Svenska staten przeciwko Anders Holmqvist.

[10] Na kwestionariusz nie odpowiedziały Włochy i Luksemburg.