Jedynie oryginalne teksty EKG ONZ mają skutek prawny w świetle międzynarodowego prawa publicznego. Status i datę wejścia w życie niniejszego regulaminu należy sprawdzać w najnowszej wersji dokumentu EKG ONZ dotyczącego statusu TRANS/WP.29/343, dostępnej pod adresem: http://www.unece.org/trans/main/wp29/wp29wgs/wp29gen/wp29fdocstts.html

Regulamin nr 129 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ) – Jednolite przepisy dotyczące homologacji ulepszonych urządzeń przytrzymujących dla dzieci stosowanych na pokładach pojazdów silnikowych

obejmujący wszystkie obowiązujące teksty w tym:

suplement 2 do pierwotnej wersji regulaminu - data wejścia w życie: 10 czerwca 2014 r.

SPIS TREŚCI

REGULAMIN

ZAŁĄCZNIKI

1.   ZAKRES

Niniejszy regulamin (w fazie 1) stosuje się do integralnych uniwersalnych urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX (i-Size) oraz integralnych urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX przeznaczonych tylko dla określonych pojazdów, dla dzieci przebywających w pojazdach o napędzie silnikowym.

2.   DEFINICJE

Dla celów niniejszego regulaminu:

2.15.

„Wspornik” oznacza urządzenie przeciwdziałające rotacji trwale zamocowane do urządzenia przytrzymującego dla dzieci zapewniające przeniesienie obciążenia z urządzenia przytrzymującego dla dzieci na konstrukcję pojazdu. Wspornik musi mieć regulowaną długość (oś Z) i może być dodatkowo regulowany w innych kierunkach. 2.15.1. „Stopa wspornika” oznacza co najmniej jedną część wspornika urządzenia przytrzymującego dla dzieci przeznaczoną (zgodnie z projektem) do kontaktu z podłogą pojazdu i zaprojektowaną w celu przenoszenia obciążenia ze wspornika na konstrukcję pojazdu w przypadku zderzenia czołowego. 2.15.2. „Powierzchnia kontaktu stopy wspornika” oznacza powierzchnię stopy wspornika stykającą się z powierzchnią podłogi pojazdu i przeznaczoną do przeniesienia obciążeń na konstrukcję pojazdu. 2.15.3. „Przestrzeń podlegająca ocenie w odniesieniu do stopy wspornika” opisuje przestrzeń, która oznacza zarówno zakres, jak i ograniczenia przemieszczania się stopy wspornika. Odpowiada ona przestrzeni podlegającej ocenie w odniesieniu do stopy wspornika określonej w załączniku 10 do regulaminu nr 14. 2.15.4. „Przestrzeń podlegająca ocenie w odniesieniu do wymiaru wspornika” oznacza przestrzeń definiującą maksymalny wymiar wspornika odpowiadający przestrzeni podlegającej ocenie w odniesieniu do montażu wspornika dla pojazdów, określonej w załączniku 17 do regulaminu nr 16, gwarantującej przestrzeń do montażu wspornika CRS kategorii i-Size dla miejsca siedzącego i-Size w pojeździe.

2.16.

„Kąt pochylenia przyrządu imitującego urządzenie przytrzymujące dla dzieci” jest to kąt zawarty między dolną powierzchnią przyrządu „ISO/F2 (B), określoną w regulaminie nr 16 (załącznik 17, dodatek 2, rys. 2), a poziomą płaszczyzną Z pojazdu, określoną w regulaminie nr 14 (załącznik 4, dodatek 2), przy czym przyrząd został zainstalowany w pojeździe, jak określono w regulaminie nr 16 (załącznik 17, dodatek 2).

3.   WYSTĄPIENIE O HOMOLOGACJĘ

4.   OZNAKOWANIA

4.1.   Próbki urządzeń przytrzymujących dla dzieci zgłoszone do homologacji zgodnie z przepisami pkt 3.2.4 i 3.2.5 powyżej muszą być wyraźnie i trwale oznakowane z podaniem nazwy, inicjałów lub znaku towarowego producenta.

4.2.   Urządzenie przytrzymujące dla dzieci, z wyjątkiem pasów lub szelek bezpieczeństwa, musi posiadać wyraźne i trwałe oznaczenie roku produkcji.

4.3.   Położenie urządzenia przytrzymującego dla dzieci w odniesieniu do pojazdu musi być wyraźnie podane na produkcie.

Oznakowanie określone w niniejszym punkcie musi być widoczne z urządzeniem przytrzymującym dla dzieci w pojeździe, oraz z dzieckiem w urządzeniu przytrzymującym dla dzieci.

4.4.   Na widocznej powierzchni wewnętrznej (w tym płatach bocznych przy głowie dziecka), w przybliżeniu w miejscu, gdzie leży głowa dziecka w urządzeniu przytrzymującym, do urządzeń mocowanych tyłem do kierunku jazdy należy umieścić na stałe następującą etykietę (minimalnym wymaganiem jest umieszczenie podanych informacji).

Minimalne wymiary etykiety: 60 × 120 mm.

Etykieta musi być przyszyta do tapicerki na całym obwodzie lub w sposób trwały złączona z tapicerką na całej tylnej powierzchni. Do przyjęcia jest każda inna forma mocowania, która jest trwała i uniemożliwia usunięcie etykiety z produktu lub jej przysłonięcie. W szczególności zabrania się stosowania etykiet w postaci metek.

Jeśli części urządzenia przytrzymującego lub akcesoria dostarczone przez producenta urządzenia przytrzymującego dla dzieci mogłyby zasłaniać etykietę, konieczna jest etykieta dodatkowa. Jedna etykieta ostrzegawcza będzie trwale widoczna we wszystkich sytuacjach związanych z przygotowaniem urządzenia przytrzymującego do użytku w każdym ustawieniu.

4.5.   W przypadku urządzeń przytrzymujących dla dzieci, które mogą być zwrócone przodem do kierunku jazdy, należy umieścić na stałe następującą etykietę, która musi być widoczna dla osoby instalującej urządzenie przytrzymujące dla dzieci w pojeździe:

4.6.   Oznakowanie i-Size

Następujące informacje muszą być stale widoczne dla osoby instalującej urządzenie przytrzymujące dla dzieci w pojeździe:

4.6.1.

Logo i-Size. Poniżej przedstawiony symbol musi mieć minimalne wymiary 25 × 25 mm, a piktogram musi kontrastować z tłem. Piktogram musi być wyraźnie widoczny dzięki kontrastującym kolorom lub odpowiedniemu uwypukleniu, jeśli jest on wytłoczony lub wbudowany.

4.7.   oznaczenie „ISOFIX przeznaczone tylko dla określonych pojazdów”.

Na urządzeniu przytrzymującym dla dzieci „ISOFIX przeznaczonym tylko dla określonych pojazdów” należy umieścić na stałe etykietę widoczną dla osoby instalującej urządzenie przytrzymujące dla dzieci w samochodzie, zawierającą następujące informacje:

„SPECIFIC VEHICLE ISOFIX”

4.8.   Dodatkowe oznakowanie

Następujące informacje mogą być przekazane za pomocą piktogramów lub tekstu. Oznakowanie musi wskazywać:

c)	należy wskazać położenie i, w razie potrzeby, przeprowadzenie górnych pasków mocujących lub innych środków ograniczających rotację urządzenia przytrzymującego dla dzieci, które wymagają zaangażowania użytkownika, korzystając, odpowiednio, z jednego z poniższych symboli;

f)	w razie potrzeby należy umieścić odwołanie do instrukcji obsługi urządzenia przytrzymującego dla dzieci i lokalizacji tego dokumentu, korzystając z następującego symbolu.

5.   HOMOLOGACJA

6.   SPECYFIKACJE OGÓLNE

6.1.   Umieszczanie i mocowanie w pojeździe

6.1.1.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci kategorii i-Size są przeznaczone do stosowania na siedzeniach i-Size, gdy urządzenia przytrzymujące dla dzieci są zamontowane zgodnie z instrukcjami producenta pojazdu.

Urządzenia przytrzymujące dla dzieci należące do kategorii „ISOFIX przeznaczony tylko dla określonych pojazdów” są przeznaczone do użytkowania na wszystkich siedzeniach ISOFIX, jak również w bagażniku, jeśli urządzenia przytrzymujące zostały zamontowane zgodnie z instrukcjami producenta.

6.1.2.   Urządzenie przytrzymujące dla dzieci musi być przymocowane do konstrukcji pojazdu lub konstrukcji siedzenia pojazdu zgodnie z kategorią, do której należy (zob. tabela 1).

6.1.3.   W przypadku dzieci w wieku poniżej 15 miesięcy można stosować wyłącznie urządzenia przytrzymujące dla dzieci zwrócone bokiem lub tyłem do kierunku jazdy.

Oznacza to, że:

Urządzenia przytrzymujące dla dzieci zwrócone tyłem do kierunku jazdy można stosować dla dzieci w każdym wieku.

6.2.   Konfiguracja urządzenia przytrzymującego dla dzieci

6.2.1.   Konfiguracja urządzenia przytrzymującego dla dzieci musi być taka, by

6.2.2.   Urządzenie przytrzymujące dla dzieci musi być zaprojektowane i zainstalowane tak, aby:

6.2.3.   Nie może być możliwości usunięcia lub odłączenia bez użycia specjalnych narzędzi, jakichkolwiek części, nieprzeznaczonych do usuwania lub odłączania. Wszelkie części, które zaprojektowano tak, by je zdejmować w celu przeprowadzenia ich konserwacji lub regulacji muszą być zaprojektowane tak, aby zapobiec ryzyku nieprawidłowego montażu i użytkowania, ponieważ procesy montażu i demontażu należy szczegółowo objaśnić w instrukcji użytkownika urządzenia przytrzymującego. Każde szelki bezpieczeństwa muszą umożliwiać pełen zakres regulacji bez demontażu.

6.2.4.   „Urządzenia przytrzymujące dla osób specjalnej troski” mogą być wyposażone w dodatkowe urządzenia przytrzymujące; muszą być zaprojektowane w taki sposób, by zapobiec ryzyku nieprawidłowego montażu, i muszą być zaprojektowane tak, aby metody ich odłączania i działania były oczywiste dla każdego ratownika w razie niebezpieczeństwa.

6.2.5.   Urządzenie przytrzymujące dla dzieci może być zaprojektowane do użycia w każdym zakresie rozmiarów określonych przez producenta, pod warunkiem że spełnia wymogi określone w niniejszym regulaminie.

6.2.6.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci obejmujące elementy nadmuchiwane muszą być zaprojektowane w taki sposób, by warunki użytkowania (ciśnienie, temperatura, wilgotność) nie miały wpływu na zachowanie przez nie zgodności z wymogami niniejszego regulaminu.

6.3.   Specyfikacje urządzenia przytrzymującego dla dzieci

6.3.1   Materiał

6.3.1.1.   Producent urządzenia przytrzymującego dla dzieci musi oświadczyć na piśmie, że poziom toksyczności materiałów stosowanych przy wytwarzaniu urządzeń przytrzymujących i dostępnych dla dziecka pozostającego w urządzeniu przytrzymującym odpowiada stosownym wymogom normy EN 71-3:1994/A1:2000/AC. Badania potwierdzające ważność oświadczenia mogą być przeprowadzane według uznania organu nadzorującego badania.

6.3.1.2.   Producent urządzenia przytrzymującego dla dzieci musi oświadczyć na piśmie, że poziom łatwopalności materiałów stosowanych przy wytwarzaniu urządzenia przytrzymującego odpowiada stosownym punktom normy EN 71-2:2011. Badania potwierdzające ważność oświadczenia mogą być przeprowadzane według uznania organu nadzorującego badania.

6.3.2.   Charakterystyka ogólna

6.3.2.1.   Wewnętrzna charakterystyka geometryczna

Upoważniona placówka techniczna prowadząca badania homologacyjne sprawdza zgodność wymiarów wewnętrznych urządzenia przytrzymującego dla dzieci z wymogami określonymi w załączniku 18. Dla każdej wielkości w przedziale wielkości podanych przez producenta minimalne wymiary w zakresie szerokości ramion, szerokości bioder i wysokości w pozycji siedzącej, muszą być spełnione łącznie z minimalnymi i maksymalnymi wymiarami dotyczącymi wysokości ramion.

6.3.2.2.   Wymiary zewnętrzne

Wymiary maksymalne szerokości, wysokości i głębokości urządzenia przytrzymującego dla dzieci oraz umieszczenie systemu mocowania ISOFIX, za pomocą których zapina się zaczepy, muszą zostać określone za pomocą mocowania siedzenia pojazdu zdefiniowanego w pkt 2.17 niniejszego regulaminu.

6.3.2.3.   Masa

Masa integralnego urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX (w tym urządzenia przytrzymującego dla dzieci i-Size) w połączeniu z masą największego dziecka, które może korzystać z danego urządzenia przytrzymującego dla dzieci nie może przekraczać 33 kg. Ta wartość graniczna masy ma zastosowanie również do urządzeń przytrzymujących dla dzieci ISOFIX przeznaczonych tylko dla określonych pojazdów.

6.3.3.   Zaczepy ISOFIX

6.3.3.1.   Rodzaj

Zaczepy ISOFIX mogą być zgodne z przykładami przedstawionymi na rysunku 0(a) lub z innymi odpowiednimi rozwiązaniami, będącymi częścią sztywnego mechanizmu posiadającego regulację, których charakter określa producent urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX.

Rys. 0(a)

Legenda

Wymiary w mm

6.3.3.2.   Wymiary

Wymiary części zaczepu urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX, która łączy się z systemem mocowania ISOFIX, nie mogą przekraczać maksymalnych wymiarów wynikających z rys. 0(b).

Rys. 0(b)

Wymiary w mm

6.3.3.3.   Wskazanie częściowego zatrzaśnięcia

Urządzenie przytrzymujące dla dzieci ISOFIX musi obejmować element zapewniający wyraźne potwierdzenie pełnego zatrzaśnięcia się obu zaczepów ISOFIX na odpowiednich mocowaniach dolnych ISOFIX. Tego rodzaju wskazanie może obejmować potwierdzenie dźwiękowe, dotykowe lub wizualne, lub kombinację dwóch lub więcej rozwiązań. W przypadku potwierdzenia wizualnego, musi być ono widoczne w normalnych warunkach oświetleniowych.

6.3.4.   Specyfikacje górnego paska mocującego urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX

6.3.4.1.   Podłączenie górnego paska mocującego

Podłączeniem górnego paska mocującego musi być hak górnego paska mocującego ISOFIX przedstawiony na rys. 0(c) lub podobne urządzenia, które uwzględniają strefę określoną na rys. 0(c).

6.3.4.2.   Cechy górnego paska mocującego ISOFIX

Górny pasek mocujący ISOFIX musi być wsparty taśmą tapicerską (lub równoważną) posiadającą regulację i zwolnienie napięcia.

6.3.4.2.1.   Długość górnego paska mocującego ISOFIX

Długość górnego paska mocującego urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX musi wynosić przynajmniej 2 000 mm.

6.3.4.2.2.   Wskazanie braku luzu

Górny pasek mocujący ISOFIX lub urządzenie przytrzymujące dla dzieci ISOFIX muszą być wyposażone w urządzenie potwierdzające eliminację usunięcia luzu z paska. Urządzenie takie może być częścią regulacji lub urządzenia luzującego.

6.3.4.2.3.   Wymiary

Wymiary przyłączenia dla haków górnego paska mocującego ISOFIX przedstawiono na rys. 0(c).

Rys. 0(c)

Wymiary podłączenia (typu hak) górnego paska mocującego ISOFIX

6.3.5.   Wymogi dotyczące wspornika i stopy wspornika urządzenia przytrzymującego dla dzieci i-Size

Urządzenia przytrzymujące dla dzieci i-Size wyposażone we wsporniki muszą spełniać we wszystkich położeniach użytkowych (np. w przypadku zaczepu o regulowanej długości, podstawy itp., najkrótsza i najdłuższa pozycja) wymogi dotyczące geometrii określone w niniejszym punkcie i jego podpunktach.

Zgodność z wymogami określonymi w pkt 6.3.5.1 i 6.3.5.2 poniżej mogą zostać zweryfikowane w drodze symulacji fizycznej lub komputerowej.

Wymogi dotyczące geometrii określone w pkt 6.3.5.1-6.3.5.4 poniżej odniesiono do układu współrzędnych, którego początek jest położony centralnie pomiędzy dwoma zaczepami ISOFIX oraz na linii środkowej odnośnego systemu mocowania ISOFIX.

Orientację osi układu współrzędnych odniesiono do przyrządu imitującego urządzenie przytrzymujące dla dzieci

W ramach spełniania wymogów niniejszego punktu urządzenie przytrzymujące dla dzieci musi być montowane zgodnie z instrukcją dla użytkownika urządzenia przytrzymującego dla dzieci. Powyższe wymogi nie dotyczą wspornika w pozycji złożonej.

6.3.5.1.   Wymogi dotyczące geometrii odnośnie do wspornika i stopy wspornika

Wspornik, w tym jego zaczep do urządzeń przytrzymujących dla dzieci oraz stopa wspornika muszą się całkowicie mieścić w obrębie przestrzeni oceny wymiarów wspornika (zob. również rys. 1 i 2 załącznika 19 do niniejszego regulaminu), którą definiuje się w następujący sposób:

6.3.5.2.   Wymogi dotyczące możliwości regulacji stopy wspornika

Stopa wspornika musi mieć możliwość regulacji w celu zapewnienia możliwości ustawienia stopy wspornika w całej ocenie zakresu ustawienia stopy wspornika, jak określono poniżej (zob. również rys. 3 i 4 załącznika 19 do niniejszego regulaminu). Jeżeli została zapewniona regulacja stopniowa, odstęp pomiędzy dwoma ustawieniami nie może przekraczać 20 mm.

Przestrzeń podlegającą ocenie w odniesieniu do stopy wspornika definiuje się w następujący sposób:

Dopuszcza się, aby wspornik był regulowany w zakresie wykraczającym poza wartości graniczne wysokości na osi Z' (zgodnie ze wskazaniem pkt 6 w kluczu do rys. 3 załącznika 19), pod warunkiem że żadne części nie wystają poza płaszczyzny ograniczające na osiach X' i Y'.

6.3.5.3.   Wymiary stopy wspornika

Wymiary stopy wspornika muszą spełniać następujące wymogi:

Rys. 0(d)

6.3.5.4.   Przyrząd montażowy stopy wspornika

Przyrząd stosuje się w celu sprawdzenia, czy stopa wspornika spełnia wymogi określone w pkt 6.3.5.2 powyżej (zob. rys. 0(e)). Symulację komputerową uznaje się za zadowalające rozwiązanie alternatywne.

Przyrząd określa się jako CRF ISOFIX odpowiadający klasie wielkości urządzenia przytrzymującego dla dzieci. Przyrząd rozszerza się za pomocą dwóch dolnych mocowań ISOFIX o średnicy 6 mm. Prostopadłościan oznaczony paskami umieszczony przed przyrządem wymiaruje się zgodnie z pkt 6.3.5.2 powyżej. Mocowania CRS muszą być zatrzaśnięte podczas przeprowadzania oceny.

Rys. 0(e)

6.4.   Kontrola oznakowania

6.4.1.   Upoważniona placówka techniczna prowadząca badania homologacyjne sprawdza zgodność oznakowania z wymaganiami pkt 4 niniejszego regulaminu.

6.5.   Kontrola instrukcji instalacji i instrukcji obsługi

6.5.1.   Upoważniona placówka techniczna prowadząca badania homologacyjne sprawdza zgodność instrukcji instalacji i instrukcji obsługi z wymaganiami pkt 14 niniejszego regulaminu.

6.6.   Przepisy mające zastosowanie do zmontowanego urządzenia przytrzymującego dla dzieci

6.6.1.   Odporność na korozję

6.6.1.1.   Kompletne urządzenie przytrzymujące dla dzieci lub jego części podatne na korozję podlegają badaniom korozyjnym określonym w pkt 7.1.1 poniżej.

6.6.1.2.   Po przeprowadzeniu badania korozyjnego określonego w pkt 7.1.1.1 i 7.1.1.2 żadne oznaki zużycia mogące zakłócić prawidłowe funkcjonowanie urządzenia przytrzymującego dla dzieci ani też żadne znaczne oznaki korozji nie mogą być widoczne dla nieuzbrojonego oka wykwalifikowanego obserwatora.

6.6.2.   Pochłanianie energii

6.6.2.1.   We wszystkich urządzeniach z oparciem szczytowe przyspieszenie powierzchni określonych w załączniku 14 do niniejszego regulaminu, badane zgodnie z załącznikiem 13, musi wynosić poniżej 60 g. Wymóg ten stosuje się także do fragmentów osłon przed uderzeniem, które znajdują się w strefie uderzenia głowy.

6.6.2.2.   W przypadku urządzeń przytrzymujących dla dzieci wyposażonych w stałe mechanicznie dołączone regulowane urządzenia podpierające głowę, w których regulowana podpórka pod głowę bezpośrednio kontroluje wysokość pasa bezpieczeństwa dla dorosłych lub uprzęży dla dziecka, nie ma konieczności wymagania pochłaniania energii w obszarach wskazanych w załączniku 18, które nie wchodzą w kontakt z głową manekina, tj. za podpórką głowy.

6.6.3.   Wywrócenie

6.6.3.1.   Urządzenie przytrzymujące dla dzieci należy poddać badaniom określonym w pkt 7.1.2; w żadnym momencie badania manekin nie może zostać całkowicie wyrzucony z urządzenia. Ponadto, gdy siedzenie do badań znajduje się w pozycji do góry nogami, głowa manekina nie może się przesunąć o więcej niż 300 mm w stosunku do swego pierwotnego położenia w kierunku pionowym względem siedzenia.

6.6.4.   Badanie dynamiczne

6.6.4.1.   Dane ogólne. Urządzenie przytrzymujące dla dzieci należy poddać badaniom dynamicznym zgodnie z tabelą 2 i pkt 7.1.3 poniżej:

Tabela 2

Stosowanie różnych kryteriów w zależności od struktury badania

6.6.4.1.1.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci kategorii i-Size należy poddać badaniu na wózku badawczym przy użyciu siedzenia do badań określonego w załączniku 6 oraz zgodnie z pkt 7.1.3.1 poniżej.

6.6.4.1.2.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci kategorii „ISOFIX przeznaczone tylko dla określonych pojazdów” należy poddać badaniu z każdym modelem pojazdu, dla jakiego są przeznaczone. Upoważniona placówka techniczna odpowiedzialna za przeprowadzanie badań może zmniejszyć liczbę badanych modeli pojazdów, jeśli nie różnią się w sposób znaczący pod względem aspektów wymienionych w pkt 6.6.4.1.2.3 niniejszego regulaminu. Urządzenie przytrzymujące dla dzieci można poddać badaniom w jeden z następujących sposobów:

6.6.4.1.3.   Badanie dynamiczne należy przeprowadzić na urządzeniach do przytrzymywania dla dzieci, które wcześniej nie były poddawane obciążeniu.

6.6.4.1.4.   Jeśli urządzenie przytrzymujące dla dzieci kategorii „ISOFIX przeznaczony tylko dla określonych pojazdów” zainstalowane jest za najdalej wysuniętymi do tyłu siedzeniami dla użytkowników dorosłych zwróconymi przodem do kierunku jazdy (na przykład bagażnik), należy przeprowadzić jedno badanie przy użyciu największego manekina bądź manekinów dla danego urządzenia przytrzymującego dla dzieci w kompletnym pojeździe, zgodnie z pkt 7.1.3.3. niniejszego regulaminu. Pozostałe badania, w tym badanie zgodności produkcji, można przeprowadzić zgodnie z pkt 7.1.3.2 niniejszego regulaminu na życzenie producenta.

6.6.4.1.5.   W przypadku „urządzenia przytrzymującego dla osób specjalnej troski” należy przeprowadzić dwukrotnie każde badanie dynamiczne określone w niniejszym regulaminie dla zakresu wielkości określonego przez producenta: za pierwszym razem przy użyciu podstawowych środków przytrzymywania, za drugim zaś przy użyciu wszystkich urządzeń przytrzymujących. W przypadku tych badań należy zwrócić szczególną uwagę na wymogi określone w pkt 6.2.1.5 i 6.2.1.6 niniejszego regulaminu.

6.6.4.1.6.   W przypadku urządzenia przytrzymującego dla dzieci wykorzystującego urządzenie przeciwdziałające rotacji, badanie dynamiczne należy przeprowadzać w następujący sposób:

6.6.4.2.   Podczas badań dynamicznych żadna część urządzenia przytrzymującego dla dzieci mająca wpływ na utrzymanie użytkownika na miejscu nie może się złamać lub nadłamać, zaś klamry, system blokady lub system przemieszczania nie mogą się odblokować. Jedynym wyjątkiem jest sytuacja, gdy takie części lub systemy zostały zidentyfikowane jako posiadające funkcję ograniczania obciążenia w opisie technicznym producenta, jak określono w pkt 3.2.1 niniejszego regulaminu, a także spełniają następujące kryteria:

6.6.4.3.   Kryteria dotyczące manekina odnośnie do zderzenia czołowego i zderzenia tylnego.

6.6.4.3.1.   Kryteria oceny obrażeń w przypadku zderzenia czołowego i tylnego zgodnie z tabelą 3.

Tabela 3

6.6.4.4.   Przemieszczenie głowy manekina w przypadku zderzenia czołowego i zderzenia tylnego

6.6.4.4.1.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci kategorii i-Size:

6.6.4.4.1.1.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci zwrócone przodem do kierunku jazdy

Przemieszczenie głowy: Żadna część głowy manekina nie może wyjść poza płaszczyzny BA, DA i DE przedstawione na rys. 1 poniżej. Ocenę prowadzi się przez 300 ms lub do momentu ostatecznego zatrzymania się manekina, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

6.6.4.4.1.1.1.   W przypadku gdy test został przeprowadzany zgodnie z pkt 6.6.4.1.6.2, stosuje się tolerancję + 10 % w odniesieniu do wartości odległości przemieszczenia głowy między punktem Cr i płaszczyzną AB

Rys. 1

Układ stosowany podczas badań urządzenia zwróconego przodem do kierunku jazdy

Wymiary w mm

6.6.4.4.1.2.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci zwrócone tyłem do kierunku jazdy i przenośne łóżeczka:

Rys. 2

Układ stosowany podczas badań urządzeń zwróconych tyłem do kierunku jazdy niewspartych o deskę rozdzielczą

6.6.4.4.2.   W przypadku badań urządzeń przytrzymujących dla dzieci kategorii „ISOFIX przeznaczony tylko dla określonych pojazdów” w kompletnym pojeździe lub kadłubie nadwozia pojazdu, kryterium wpływu zderzenia na głowę (HPC) oraz przyspieszenie ruchu głowy 3 ms stosuje się jako kryteria oceny. Jeżeli nie występuje kontakt z głową, kryteria te muszą być spełniane bez pomiaru i odnotowane wyłącznie jako „brak kontaktu z głową”. Po przeprowadzeniu badania z wykorzystaniem kompletnego pojazdu, musi istnieć możliwość wyjęcia całkowicie zmontowanego manekina z urządzenia przytrzymującego dla dzieci bez użycia dźwigni mechanicznej lub użycia narzędzi w stosunku do urządzenia przytrzymującego dla dzieci lub konstrukcji pojazdu.

6.6.4.4.3   Podczas badań dynamicznych żadna część urządzenia przytrzymującego dla dzieci utrzymująca dziecko na miejscu nie może działać wadliwie. Obejmuje to klamry, systemy blokady i systemy odchylające, z wyjątkiem przypadków, gdy określono je jako urządzenie ograniczające obciążenia. Wszelkie urządzenia ograniczające obciążenia należy określać w opisach technicznych producenta zgodnie z definicją zawartą w pkt 3.2.1 niniejszego regulaminu.

6.6.4.5.   Kryteria dotyczące manekina odnośnie do zderzenia bocznego dla urządzeń przytrzymujących dla dzieci skierowanych przodem lub tyłem do kierunku jazdy.

6.6.4.5.1.   Główne kryterium oceny obrażeń — poziom ochrony głowy

Podczas fazy obciążania w ramach badania zderzenia bocznego do 80 ms zabezpieczenia boczne muszą być zawsze umieszczone na poziomie środka ciężkości głowy manekina prostopadle do kierunku uderzenia w drzwi. Poziom ochrony głowy ocenia się na podstawie następujących kryteriów:

6.6.4.5.2.   Dodatkowe kryteria dla oceny obrażeń w przypadku zderzenia bocznego

6.6.5.   Odporność na temperaturę

6.6.5.1.   Zespoły klamer, zwijacze, regulatory oraz mechanizmy blokujące, na które może mieć wpływ temperatura, należy poddać badaniu termicznemu określonemu w pkt 7.2.7 poniżej.

6.6.5.2.   Po przeprowadzeniu badania termicznego określonego w pkt 7.2.7.1 poniżej żadne oznaki zużycia mogące zakłócić prawidłowe funkcjonowanie urządzenia przytrzymującego dziecko nie mogą być widoczne dla nieuzbrojonego oka wykwalifikowanego obserwatora. Następnie należy przeprowadzić badanie dynamiczne.

6.7.   Przepisy mające zastosowanie do poszczególnych elementów urządzenia przytrzymującego

6.7.1.   Klamra

6.7.1.1.   Klamra musi być zaprojektowana w sposób wykluczający możliwość nieprawidłowego użycia. Oznacza to, między innymi, że klamra nie może przyjąć pozycji na wpół zatrzaśniętej; nie może istnieć możliwość niezamierzonej zamiany części klamry, gdy jest ona zamknięta; klamra musi zamykać się jedynie wówczas, gdy wszystkie części są zaczepione. Jeśli klamra ma styczność z dzieckiem, nie może być węższa od minimalnej szerokości taśmy określonej w pkt 6.7.4.1.1 poniżej. Niniejszego ustępu nie stosuje się do zespołów pasa, które posiadają homologację zgodnie z regulaminem nr 16 lub inną obowiązującą równoważną normą. W przypadku „urządzeń przytrzymujących dla osób specjalnej troski” jedynie klamra znajdująca się na głównych środkach przytrzymywania musi spełniać wymogi pkt 6.7.1.2-6.7.1.8 włącznie.

6.7.1.2.   Klamra musi pozostawać zamknięta bez względu na swoją pozycję, również nieobciążona. Musi być skonstruowana w sposób ułatwiający jej chwytanie i użytkowanie. Musi istnieć możliwość jej otwarcia przez zastosowanie nacisku na przycisk lub podobny mechanizm.

Powierzchnia, na którą wywiera się nacisk musi się znajdować w pozycji rzeczywistego otwarcia i w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do początkowego kierunku ruchu przycisku:

6.7.1.3.   Obszar odblokowania klamry należy oznaczyć kolorem czerwonym. Żadna inna cześć klamry nie może być tego koloru.

6.7.1.4.   Musi istnieć możliwość uwolnienia dziecka z urządzenia przytrzymującego po wykonaniu jednej czynności na jednej klamrze. Zezwala się na wyjęcie dziecka wraz z takimi urządzeniami jak nosidełko dla niemowląt/przenośne łóżeczko/urządzenie przytrzymujące przenośne łóżeczko, jeśli urządzenie przytrzymujące dla dzieci można uwolnić, naciskając maksymalnie dwa przyciski.

6.7.1.4.1.   Urządzenie do utrzymywania pozycji taśmy barkowej

Jeżeli zapewniono urządzenie do utrzymywania pozycji taśmy barkowej, musi ono być zaprojektowane w sposób uniemożliwiający nieprawidłowe użycie. Nie może być możliwe użycie urządzenia w sposób powodujący skręcanie się pasków. Musi istnieć możliwość zapięcia urządzenia, wykonując jedną czynność. Siła konieczna do zapięcia urządzenia nie może przekroczyć 15 N.

6.7.1.4.2.   Urządzenie do utrzymywania pozycji taśmy barkowej musi być łatwe w użytkowaniu i chwytaniu. Musi być możliwe jego otwarcie przy pomocy jednej prostej czynności, jednak posługiwanie się mechanizmem zwalniającym musi być trudne dla dziecka. Siła konieczna do zwolnienia urządzenia nie może przekroczyć 15 N.

6.7.1.4.3.   Wysokość urządzenia do utrzymywania pozycji taśmy barkowej nie może przekraczać 60 mm.

6.7.1.5.   Otwarcie klamry musi umożliwić swobodne wyjęcie dziecka z „fotelika”, „wspornika fotelika” lub „osłony przed uderzeniem”, jeśli są zamontowane; jeśli zaś urządzenie obejmuje taśmę krokową, powinna być ona uwalniana tą samą klamrą.

6.7.1.6.   Klamra musi spełniać wymogi eksploatacyjne badania termicznego określone w pkt 7.2.7 poniżej oraz wytrzymywać wielokrotne używanie. Przed badaniem dynamicznym określonym w pkt 7.1.3 poniżej musi być poddana badaniu obejmującemu 5 000 ± 5 cykli otwarcia i zamknięcia w normalnych warunkach pracy.

6.7.1.7.   Klamrę należy poddać następującym badaniom w zakresie otwierania:

6.7.1.7.1.   Próba obciążeniowa

6.7.1.7.1.1.   Do tej próby należy wykorzystać urządzenie przytrzymujące dla dzieci, które poddano uprzednio badaniu dynamicznemu określonemu w pkt 7.1.3 poniżej.

6.7.1.7.1.2.   Siła wystarczająca do otwarcia klamry w badaniu opisanym w pkt 7.2.1.1 poniżej nie może przekraczać 80 N.

6.7.1.7.2.   Próba bez obciążenia

6.7.1.7.2.1.   W próbie tej należy użyć klamry, która nie była wcześniej poddana obciążeniu. Siła wystarczająca do otwarcia klamry niepoddanej obciążeniu musi mieścić się w zakresie 40-80 N w badaniach opisanych w pkt 7.2.1.2 poniżej.

6.7.1.8.   Wytrzymałość

6.7.1.8.1.   Podczas badania zgodnie z pkt 7.2.1.3.2 poniżej żadna część klamry lub przylegających taśm bądź regulatorów nie może się złamać ani odpaść.

6.7.1.8.2.   W zależności od maksymalnej masy podanej przez producenta klamra uprzęży musi być w stanie wytrzymać:

6.7.1.8.3.   Organ udzielający homologacji typu może zrezygnować z przeprowadzenia badania wytrzymałości klamry, jeśli dostępne informacje czynią je zbytecznym.

6.7.2.   Urządzenie regulacji

6.7.2.1.   Zakres regulacji powinien być wystarczający, by umożliwić prawidłową regulację urządzenia przytrzymującego dla dzieci w całej grupie wymiarów, dla której urządzenie jest przeznaczone, oraz odpowiednią instalację we wszystkich określonych modelach pojazdów zgodnych z kategorią i-Size.

6.7.2.2.   Wszystkie elementy regulujące muszą być typu „szybki regulator”.

6.7.2.3.   Elementy typu „szybki regulator” muszą być łatwo dostępne, gdy urządzenie przytrzymujące dla dzieci jest prawidłowo zainstalowane, a dziecko lub manekin są w nim umieszczone.

6.7.2.4.   Urządzenie typu „szybki regulator” musi się łatwo dopasowywać do budowy ciała dziecka. W szczególności, w badaniu przeprowadzonym zgodnie z pkt 7.2.2.1 poniżej, siła wymagana do obsługi ręcznego urządzenia do regulacji nie powinna przekraczać 50 N.

6.7.2.5.   Badaniu należy poddać dwie próbki elementów regulujących urządzenia przytrzymującego dla dzieci zgodnie z wymogami eksploatacyjnymi badania termicznego określonymi w pkt 7.2.7.1 i 7.2.3 poniżej.

6.7.2.5.1.   Obsunięcie taśmy nie może przekroczyć 25 mm dla jednego lub 40 mm dla wszystkich elementów regulujących.

6.7.2.6.   Element regulujący nie może się złamać ani odpaść podczas badania określonego w pkt 7.2.2.1 poniżej.

6.7.2.7.   Regulator zamontowany bezpośrednio na urządzeniu przytrzymującym dla dzieci musi być w stanie wytrzymywać wielokrotne używanie. Przed badaniem dynamicznym określonym w pkt 7.1.3 musi być poddany badaniu obejmującemu 5 000 ± 5 cykli, określonemu w pkt 7.2.3.

6.7.3.   Zwijacze

6.7.3.1.   Zwijacze samoblokujące

6.7.3.1.1.   Różnica pomiędzy pozycjami blokowania zwijacza taśmy wyposażonej w zwijacz samoblokujący nie powinna przekraczać 30 mm. Po wykonaniu ruchu wstecz przez użytkownika pasek musi pozostać w pozycji wyjściowej lub powrócić do tej pozycji automatycznie wskutek następującego ruchu do przodu użytkownika.

6.7.3.1.2.   Jeżeli zwijacz stanowi część pasa biodrowego, wówczas siła wciągania taśmy musi wynosić co najmniej 7 N, mierzona na dystansie pomiędzy manekinem a zwijaczem zgodnie z pkt 7.2.4.1 poniżej. Jeżeli zwijacz stanowi część pasa barkowego, w ten sam sposób mierzona siła wciągania taśmy musi wynosić co najmniej 2 N i nie więcej niż 7 N. Jeżeli taśma przechodzi przez prowadnicę lub rolkę, to siła zwijania musi być mierzona na wolnym odcinku między manekinem a prowadnicą lub rolką. Jeżeli zestaw zawiera zabezpieczenie (obsługiwane ręcznie lub automatycznie) przed całkowitym zwinięciem pasa, nie może ono być uruchomione podczas mierzenia siły zwijania.

6.7.3.1.3.   Taśmę należy wysunąć ze zwijacza i pozwolić jej swobodnie zwinąć się, zgodnie z warunkami określonymi w pkt 7.2.4.2 poniżej. Czynność należy powtórzyć 5 000 razy. Następnie zwijacz należy poddać badaniu termicznemu zgodnie z wymogami eksploatacyjnymi określonymi w pkt 7.2.7.1 oraz badaniu korozyjnemu opisanemu w pkt 7.1.1 poniżej, a także badaniu odporności na pył opisanemu w pkt 7.2.4.5 poniżej. Następnie urządzenie musi pomyślnie przejść kolejną próbę 5 000 cykli wysunięcia i zwinięcia. Po zakończeniu powyższych prób zwijacz nadal musi funkcjonować poprawnie i spełniać wymogi określone w pkt 6.7.3.1.1 i 6.7.3.1.2 powyżej.

6.7.3.2.   Zwijacze blokowane awaryjnie

6.7.3.2.1.   Zwijacz blokowany awaryjnie musi spełniać następujące warunki w czasie badania przeprowadzonego zgodnie z pkt 7.2.4.3:

6.7.3.2.2.   Jeżeli działanie zwijacza zależy od sygnału lub źródła energii z zewnątrz, urządzenie musi zapewnić automatyczne zablokowanie zwijacza w razie awarii i przerwania sygnału lub dopływu źródła energii.

6.7.3.2.3.   Powyższe wymogi muszą spełniać zwijacze blokowane awaryjnie, reagujące wieloczynnikowo. Ponadto jeśli jeden z czynników czułości związany jest z rozwijaniem pasa, taśma musi zostać zablokowana przy przyspieszeniu 1,5 g mierzonym zgodnie z kierunkiem rozwijania.

6.7.3.2.4.   W badaniach określonych w pkt 6.7.3.2.1.1 i 6.7.3.2.3 powyżej dopuszczalny przesuw taśmy występujący przed zablokowaniem zwijacza nie może przekraczać 50 mm, licząc na dystansie opisanym w pkt 7.2.4.3.1 poniżej. W badaniu określonym w pkt 6.7.3.2.1.2 powyżej, zwijacz nie może się blokować, zanim nie rozwinęło się co najmniej 50 mm taśmy, licząc na dystansie podanym w pkt 7.2.4.3.1 poniżej.

6.7.3.2.5.   Jeżeli zwijacz stanowi część pasa biodrowego, wówczas siła wciągania taśmy musi wynosić co najmniej 7 N, mierzona na dystansie pomiędzy manekinem a zwijaczem zgodnie z pkt 7.2.4.1 poniżej. Jeżeli zwijacz stanowi część pasa barkowego, w ten sam sposób mierzona siła wciągania taśmy musi wynosić co najmniej 2 N i nie więcej niż 7 N. Jeżeli taśma przechodzi przez prowadnicę lub rolkę, to siła zwijania musi być mierzona na wolnym odcinku między manekinem a prowadnicą lub rolką. Jeżeli zestaw zawiera zabezpieczenie (obsługiwane ręcznie lub automatycznie) przed całkowitym zwinięciem pasa, nie może ono być uruchomione podczas mierzenia siły zwijania.

6.7.3.2.6.   Taśmę należy wysunąć ze zwijacza i pozwolić jej swobodnie zwinąć się, zgodnie z warunkami określonymi w pkt 7.2.4.2 40 000 razy. Następnie zwijacz należy poddać badaniu termicznemu zgodnie z wymogami eksploatacyjnymi określonymi w pkt 7.2.7 oraz badaniu korozyjnemu opisanemu w pkt 7.1.1, a także badaniu odporności na pył opisanemu w pkt 7.2.4.5.

6.7.4.   Taśmy

6.7.4.1.   Szerokość

6.7.4.1.1.   Minimalna szerokość taśm urządzenia przytrzymującego dla dzieci mających styczność z manekinem musi wynosić 25 mm. Wymiary te należy zmierzyć podczas badania wytrzymałości taśmy na zerwanie określonego w pkt 7.2.5.1 poniżej, bez zatrzymywania maszyny, pod naciskiem równym 75 % siły zrywającej taśmę.

6.7.4.2.   Wytrzymałość po kondycjonowanie w pomieszczeniu

6.7.4.2.1.   W przypadku dwóch próbek taśm poddanych warunkom z pkt 7.2.5.2.1 siła zrywająca musi być określona zgodnie z pkt 7.2.5.1.2 poniżej.

6.7.4.2.2.   Różnica między siłami zrywającymi dwóch próbek nie może być większa niż 10 % w stosunku do większej z dwóch zmierzonych sił.

6.7.4.3.   Wytrzymałość po kondycjonowaniu w warunkach specjalnych

6.7.4.3.1.   W przypadku dwóch próbek taśm poddanych warunkom z pkt 7.2.5.2 poniżej (oprócz pkt 7.2.5.2.1 poniżej) siła zrywająca powinna być nie mniejsza niż 75 % średniej wartości obciążeń ustalonej w badaniu, o którym mowa w 7.2.5.1 poniżej.

6.7.4.3.2.   Ponadto siła zrywająca nie może być mniejsza niż 3,6 kN dla urządzeń przytrzymujących dla dzieci kategorii i-Size.

6.7.4.3.3.   Organ udzielający homologacji typu może zrezygnować z jednego lub więcej badań, jeżeli struktura materiału użytego do badań lub dotychczas zgromadzone informacje czynią badanie zbytecznym.

6.7.4.3.4.   Procedurę ścierania typu 1 określoną w pkt 7.2.5.2.6 poniżej można przeprowadzić jedynie wówczas, gdy badanie mikroprzesuwu określone w pkt 7.2.3 poniżej daje wynik stanowiący ponad 50 % wartości granicznej określonej w pkt 6.7.2.5.1 powyżej.

6.7.4.4.   Nie może istnieć możliwość przeciągnięcia całej taśmy przez jakiekolwiek regulatory, klamry lub punkty mocowania.

6.7.5.   Specyfikacje zaczepów ISOFIX

„Zaczepy ISOFIX” i wskaźniki zatrzaśnięcia muszą być zdatne do wielokrotnego działania i przed badaniem dynamicznym opisanym w pkt 7.1.3 przechodzą badanie obejmujące 2 000 ± 5 cykli otwarcia i zamknięcia w warunkach normalnego użytkowania.

6.8.   Klasyfikacja

6.8.1.   Urządzenia przytrzymujące dla dzieci mogą obejmować dowolny zakres wielkości, pod warunkiem że spełniono wymagania dla całego zakresu.

7.   BADANIA

7.1.   Konfiguracja zamontowanego urządzenia przytrzymującego dla dzieci

7.1.1.   Korozja

7.1.1.1.   Metalowe części urządzenia przytrzymującego dla dzieci należy umieścić w komorze badawczej według instrukcji z załącznika 4. W przypadku urządzeń przytrzymujących dla dzieci, wyposażonych w zwijacz, taśma musi się rozwijać do pełnej długości minus 100 ± 3 mm. Z wyjątkiem krótkich przerw, koniecznych np. dla sprawdzenia lub uzupełnienia roztworu soli, badanie ekspozycyjne musi przebiegać bez przerwy przez 50 ± 0,5 h.

7.1.1.2.   Po zakończeniu ekspozycji na warunki sprzyjające korozji i przed przeprowadzeniem kontroli zgodnie z pkt 6.6.1.2 powyżej, metalowe części urządzenia przytrzymującego dla dzieci należy delikatnie umyć lub zamoczyć w czystej bieżącej wodzie, w temperaturze nieprzekraczającej 38 °C w celu usunięcia ewentualnych złogów solnych, a następnie pozostawić do wysuszenia w temperaturze pokojowej wynoszącej 18-25 °C przez 24 ± 1 h.

7.1.2.   Wywrócenie

7.1.2.1.   Manekin musi być wyposażony odpowiednio w jedno z urządzeń służących do przykładania obciążenia opisanych w załączniku 21. Manekin należy umieścić w zainstalowanym urządzeniu przytrzymującym zgodnie z niniejszym regulaminem oraz uwzględniając instrukcje producenta, a także przy zachowaniu standardowego luzu określonego w pkt 7.1.3.5, stosowanego identycznie dla wszystkich urządzeń.

7.1.2.2.   Urządzenie przytrzymujące należy przymocować do stanowiska do badań lub siedzenia pojazdu. Całe urządzenie przytrzymujące dla dzieci należy obracać wokół osi poziomej zawartej w środkowej płaszczyźnie wzdłużnej urządzenia przytrzymującego dla dzieci o kąt 540° ± 5° z prędkością 2–5 stopni na sekundę i zatrzymać w tej pozycji. Dla celów tego badania urządzenia przeznaczone do użycia w określonych pojazdach mogą zostać zamocowane do stanowiska do badań opisanego w załączniku 6.

7.1.2.3.   W takim statycznym położeniu odwróconym, przykłada się pionowo w dół masę czterokrotnie większą od masy manekina w płaszczyźnie prostopadłej do osi obrotu, oprócz zastosowania do manekina urządzenia służącego do przykładania obciążenia opisanego w załączniku 21. Obciążenie przykłada się w stopniowy i kontrolowany sposób w tempie nieprzekraczającym przyspieszenia ziemskiego lub 400 mm/min. Należy utrzymać wymagane maksymalne obciążenie przez 30 - 0/+ 5 sekund.

7.1.2.4.   Usunąć obciążenie w tempie nieprzekraczającym 400 mm/min i zmierzyć przemieszczenie.

7.1.2.5.   Obrócić całe siedzenie o 180°, aby znalazło się w położeniu początkowym.

7.1.2.6.   Cykl badawczy należy przeprowadzić, ponownie dokonując obrotu w odwrotnym kierunku. Procedurę należy powtórzyć, stosując dwa kierunki obrotu, przy osi obrotu znajdującej się w płaszczyźnie poziomej oraz pod kątem 90° w stosunku do dwóch poprzednich badań.

7.1.2.7.   Badania te należy przeprowadzać przy użyciu zarówno najmniejszego, jak i największego odpowiedniego manekina z zakresu wielkości, dla których przeznaczone jest urządzenie przytrzymujące. Nie dopuszcza się jakichkolwiek dostosowań manekina lub urządzenia przytrzymującego dla dzieci w trakcie całego cyklu badawczego.

7.1.3.   Badania dynamiczne w przypadku zderzenia czołowego, tylnego i bocznego:

7.1.3.1.   Badania na wózku i stanowisku do badań

7.1.3.1.1.   Badania w przypadku zderzenia czołowego i zderzenia tylnego

7.1.3.1.1.1.   Wózek i stanowisko do badań stosowane podczas badania dynamicznego muszą spełnić wymogi załącznika 6 do niniejszego regulaminu.

7.1.3.1.1.2.   Wózek musi pozostać w pozycji poziomej w czasie opóźnienia lub przyspieszenia.

7.1.3.1.1.3.   Podczas badań zgodnie z wymogami badania zderzenia tylnego stanowisko do badań należy obracać o 180°.

7.1.3.1.1.4.   Podczas badania urządzenia przytrzymującego dla dzieci zwróconego tyłem do kierunku jazdy, przeznaczonego do użycia na przednim siedzeniu, przód pojazdu reprezentuje sztywny pręt zamocowany do wózka w taki sposób, by urządzenie przytrzymujące dla dzieci pochłaniało energię.

7.1.3.1.1.5.   Urządzenia do badań opóźnienia lub przyspieszenia

Wnioskodawca wybiera do stosowania jedno z dwóch następujących urządzeń:

7.1.3.1.1.5.1.   Urządzenie do badania opóźnienia:

Opóźnienie wózka należy uzyskać przez zastosowanie urządzenia przedstawionego w załączniku 6 do niniejszego regulaminu lub dowolnego innego urządzenia dającego taki sam rezultat. Urządzenie powinno posiadać właściwości jezdne zgodne z wymogami podanymi w pkt 7.1.3.4 oraz poniżej.

Procedura kalibrowania:

Warunki badania dynamicznego podczas badania:

W przypadku zderzenia czołowego i zderzenia tylnego opóźnienie uzyskuje się za pomocą aparatury skalibrowanej jak powyżej, jednakże:

7.1.3.1.1.5.2.   Urządzenie do badania przyspieszenia

Warunki badania dynamicznego:

7.1.3.1.1.6.   Należy dokonać pomiaru:

7.1.3.1.1.7.   Po zderzeniu należy bez otwierania klamry dokonać oględzin urządzenia przytrzymującego dla dzieci w celu stwierdzenia ewentualnych uszkodzeń lub zniszczeń.

7.1.3.1.2.   Zderzenie tylne

7.1.3.1.2.1.   Podczas badań zgodności z wymogami badania zderzenia tylnego siedzenie do badań należy obracać o 180°.

7.1.3.1.2.2.   Podczas badania urządzenia przytrzymującego dla dzieci zwróconego tyłem do kierunku jazdy, przeznaczonego do użycia na przednim siedzeniu, przód pojazdu reprezentuje sztywny pręt zamocowany do wózka w taki sposób, by urządzenie przytrzymujące dla dzieci pochłaniało energię.

7.1.3.1.2.3.   Warunki opóźnienia muszą spełniać wymogi określone w dodatku 2 do załącznika 7.

Warunki przyspieszenia muszą spełniać wymogi określone w dodatku 2 do załącznika 7.

7.1.3.1.2.4.   Dokonywane pomiary muszą być podobne do pomiarów wymienionych w pkt 7.1.3.1.1.4-7.1.3.1.1.5 powyżej.

7.1.3.1.3.   Zderzenie boczne

7.1.3.1.3.1.   Podczas badań zgodnie z wymogami badania zderzenia bocznego stanowisko do badań należy obracać o 90 °.

7.1.3.1.3.2.   Dolne mocowania systemu ISOFIX powinny być ruchome w kierunek Y, aby uniknąć uszkodzenia zaczepów oraz wyposażenia badawczego. Zaczepy ISOFIX muszą być przymocowane do systemu umożliwiającego przesuw umożliwiającego przemieszczenie rzędu 200 mm - 0 mm + 50 mm.

7.1.3.1.3.3.   Obciążenie CRS związane ze zderzeniem bocznym jest generowane przez panel drzwi, jak określono w dodatku 3 do załącznika 6. Powierzchnia panelu musi być pokryta obiciem, jak określono w dodatku 3 do załącznika 6.

7.1.3.1.3.4.   Urządzenie do badań musi odtwarzać prędkość względną między panelem drzwi a stanowiskiem do badań zgodnie z dodatkiem 3 do załącznika 7. Maksymalna głębokość zgniotu panelu drzwi została określona w dodatku 3 do załącznika 6. Na prędkość względną między panelem drzwi i stanowiskiem do badań nie może mieć wpływu kontakt z CRS i musi ona pozostawać w ramach korytarza zdefiniowanego w dodatku 3 do załącznika 7. W badaniu w przypadku, gdy drzwi nie poruszają się w czasie t0, drzwi muszą być w pozycji ustalonej, a prędkość manekina względem ziemi w czasie t0 musi się mieścić pomiędzy wartościami 6,375 m/s i 7,25 m/s. W badaniu w przypadku, gdy drzwi poruszają się w czasie t0, prędkość drzwi względem ziemi musi pozostawać w ramach korytarza zdefiniowanego w dodatku 3 do załącznika 7 przynajmniej do czasu osiągnięcia maksymalnego zgniotu, a manekin nie porusza się w czasie t0.

7.1.3.1.3.5.   CRS należy ustawić w pozycji jak najbardziej pionowej.

7.1.3.1.3.6.   W czasie t0, określonym w dodatku 3 do załącznika 7, manekin musi być umieszczony w początkowym położeniu zgodnie z definicją w pkt 7.1.3.5.2.1. poniżej.

7.1.3.2.   Badania na wózku i w kadłubie nadwozia pojazdu

7.1.3.2.1.   Badania zderzenia czołowego

7.1.3.2.1.1.   Metoda stosowana do zabezpieczenia pojazdu podczas badania nie może wzmacniać mocowań siedzeń pojazdu, pasów bezpieczeństwa dla dorosłych i wszelkich dodatkowych mocowań wymaganych dla zainstalowania urządzenia przytrzymującego dla dzieci lub zmniejszenia normalnego odkształcenia konstrukcji. Nie dopuszcza się użycia jakichkolwiek części pojazdu, które poprzez ograniczenie swobody ruchu manekina mogłyby zmniejszyć obciążenie urządzenia przytrzymującego dla dzieci podczas badania. Odrzucone części konstrukcji można zastąpić częściami o takiej samej wytrzymałości, pod warunkiem że nie ograniczają one ruchu manekina.

7.1.3.2.1.2.   Blokadę uznaje się za zadowalającą, jeżeli nie wywiera ona żadnych skutków na obszar rozciągający się na całej szerokości konstrukcji oraz jeżeli pojazd lub konstrukcja ulegnie zablokowaniu lub unieruchomieniu na przodzie w odległości co najmniej 500 mm od mocowania badanego urządzenia przytrzymującego. Z tyłu konstrukcję należy przymocować za mocowaniami w odległości wystarczającej dla zapewnienia zgodności z wymogami pkt 7.1.3.2.1.1 powyżej.

7.1.3.2.1.3.   Siedzenie pojazdu oraz urządzenie przytrzymujące dla dzieci należy zamontować oraz ustawić w pozycji wybranej przez upoważnioną placówkę techniczną przeprowadzającą badania homologacyjne, tak aby stworzyć najmniej korzystne warunki pod względem wytrzymałości, zgodne z instalacją manekina w pojeździe. Ustawienie oparcia siedzenia pojazdu oraz urządzenia przytrzymującego dla dzieci należy ująć w sprawozdaniu. Jeżeli oparcie siedzenia jest regulowane, to należy je zablokować według instrukcji producenta lub w przypadku braku instrukcji zablokować je tak, aby tworzyło kąt rzeczywisty maksymalnie zbliżony do 25°.

7.1.3.2.1.4.   O ile instrukcja montażu i użytkowania nie stanowi inaczej, przednie siedzenie należy przesunąć maksymalnie do przodu, do pozycji normalnie używanej w przypadku urządzeń przytrzymujących dla dzieci przeznaczonych do stosowania na przednim siedzeniu oraz maksymalnie do tyłu, do pozycji normalnie używanej w przypadku urządzeń przytrzymujących dla dzieci przeznaczonych do stosowania na tylnym siedzeniu.

7.1.3.2.1.5.   Warunki opóźnienia muszą spełniać wymogi określone w pkt 7.1.3.4 poniżej. Stanowisko do badań będzie siedzeniem rzeczywistego pojazdu.

7.1.3.2.1.6.   Należy dokonać pomiaru:

7.1.3.2.1.7.   Po zderzeniu należy bez otwierania klamry dokonać oględzin urządzenia przytrzymującego dla dzieci w celu stwierdzenia ewentualnych uszkodzeń.

7.1.3.2.2.   Badania zderzenia tylnego

7.1.3.2.2.1.   Kadłub nadwozia pojazdu należy obracać o kąt 180 ° na wózku badawczym.

7.1.3.2.2.2.   Stosuje się takie same wymogi jak w przypadku zderzenia czołowego (pkt 7.1.3.2.1.1-7.1.3.2.1.5 powyżej).

7.1.3.3.   W przypadku badań kompletnego pojazdu

7.1.3.3.1.   Warunki opóźnienia muszą spełniać wymogi określone w pkt 7.1.3.4 poniżej.

7.1.3.3.2.   Procedurą badania zderzenia czołowego musi być procedura określona w załączniku 9 do niniejszego regulaminu.

7.1.3.3.3.   Procedurą badania zderzenia tylnego musi być procedura określona w załączniku 10 do niniejszego regulaminu.

7.1.3.3.4.   Należy dokonać pomiaru:

7.1.3.3.5.   Jeżeli oparcie przednich siedzeń jest regulowane, to należy je zablokować według instrukcji producenta lub w przypadku braku instrukcji zablokować je tak, aby tworzyło kąt rzeczywisty maksymalnie zbliżony do 25°.

7.1.3.3.6.   Po zderzeniu należy bez otwierania klamry dokonać oględzin urządzenia przytrzymującego dla dzieci w celu stwierdzenia ewentualnych uszkodzeń lub zniszczeń.

7.1.3.4.   Warunki badania dynamicznego przedstawiono w tabeli 4

Tabela 4

7.1.3.5.   Manekiny do badań dynamicznych

7.1.3.5.1.   Badania urządzenia przytrzymującego dla dzieci należy przeprowadzić przy użyciu manekinów określonych w załączniku 8 do niniejszego regulaminu.

7.1.3.5.2.   Instalacja manekina w przypadku zderzeń czołowych i tylnych

7.1.3.5.2.1.   Instalacja urządzenia przytrzymującego dla dzieci na stanowisku do badań.

Urządzenie przytrzymujące dla dzieci ISOFIX bez użytkownika musi być przymocowane do systemu mocowania ISOFIX.

Zapięcie zaczepów ISOFIX na mocowaniach dolnych ISOFIX musi być dozwolone w celu przesunięcia urządzenia przytrzymującego dla dzieci w kierunku tych zaczepów.

Dodatkową siłę wynoszącą 135 ± 15 N przykłada się w płaszczyźnie równoległej do powierzchni poduszki siedzenia do badań. Siłę przykłada się wzdłuż linii środkowej urządzenia przytrzymującego dla dzieci ISOFIX i na wysokości nie większej niż 100 mm nad poduszką.

Górny pasek mocujący, jeżeli jest na wyposażeniu, należy wyregulować tak, aby uzyskać obciążenie 50 ± 5 N. Ewentualnie, jeżeli występuje wspornik, należy ją ustawić zgodnie z instrukcjami producenta urządzenia przytrzymującego dla dzieci.

Linia środkowa urządzenia przytrzymującego dla dzieci musi się pokrywać z linią środkową stanowiska do badań.

Manekin należy umieścić w urządzeniu przytrzymującym dla dzieci oddzielonym od oparcia siedzenia za pomocą elastycznej podkładki. Podkładka ma 2,5 cm grubości i 6 cm szerokości. Musi mieć długość równą wysokości ramion pomniejszonej o wysokość ud zarówno w pozycji siedzącej, jak i odpowiednią dla wielkości manekina poddawanego badaniu. Uzyskana w ten sposób wysokość podkładki dla różnych wielkości manekina została podana w poniższej tabeli. Deska powinna możliwie idealnie dopasować się do krzywizny fotelika, zaś jej dolna krawędź powinna znajdować się na wysokości stawu biodrowego manekina.

Wyregulować pas zgodnie z instrukcjami producenta, jednak przykładając siłę naciągu większą o 250 ± 25 N od siły regulatora, pod kątem ugięcia taśmy w regulatorze wynoszącym 45 ± 5° lub pod kątem zaleconym przez producenta.

Następnie należy usunąć podkładkę, a manekin dosunąć do oparcia siedzenia. Luz należy rozprowadzić równomiernie w całej uprzęży.

Płaszczyznę wzdłużną przechodzącą przez linię środkową manekina należy ustalić w punkcie znajdującym się w równej odległości od dwóch dolnych mocowań pasa; należy jednak również uwzględnić wymogi określone w pkt 7.1.3.2.1.3 powyżej.

Po zainstalowaniu, należy dostosować ustawienie manekina w następujący sposób:

Przykład dotyczący ułożenia ramion:

7.1.3.6.   Oznaczenie i-Size

Badania dynamiczne należy przeprowadzać przy użyciu największego manekina i najmniejszego manekina określonego w poniższych tabelach w zależności od zakresu wielkości podanego przez producenta dla urządzenia przytrzymującego dla dzieci.

Tabela 6

Kryteria wyboru manekina w zależności od zakresu wielkości

W przypadku gdy urządzenie przytrzymujące dla dzieci wymaga znacznych modyfikacji w odniesieniu do różnych rozmiarów (np. przekształcalne urządzenie przytrzymujące dla dzieci) lub jeśli zakres wielkości obejmuje więcej niż 3 różne wielkości badaniu należy poddać odpowiednie manekiny o wielkości pośredniej oprócz manekinów określonych powyżej.

7.1.3.6.1.   Jeśli urządzenie przytrzymujące dla dzieci przeznaczone jest dla dwojga lub więcej dzieci, należy przeprowadzić jedno badanie przy użyciu najcięższych manekinów na wszystkich miejscach siedzących. Należy przeprowadzić drugie badanie przy użyciu najlżejszego i najcięższego manekina, jak określono powyżej. Badania należy przeprowadzać przy użyciu stanowiska do badań, jak pokazano na rys. 3 w załączniku 6 dodatek 3. Laboratorium wykonujące badania może, jeśli uzna to za stosowne, dodać trzecie badanie przy użyciu dowolnych kombinacji manekinów lub przy pustych miejscach siedzących.

7.1.3.6.2.   Jeśli w urządzeniu przytrzymującym dla dzieci kategorii i-Size stosuje się górny pasek mocujący, jedno badanie należy przeprowadzić z najmniejszym manekinem z krótszą długością górnego paska mocującego (punkt mocowania G1). Drugie badanie należy przeprowadzić z cięższym manekinem przy większej długości górnego paska mocującego (punkt mocowania G2). Należy wyregulować górny pasek mocujący tak, aby uzyskać naciąg wynoszący 50 ± 5 N. W przypadku zderzenia bocznego urządzenie przytrzymujące ISOFIX musi zostać poddane badaniu jedynie przy krótszej długości paska.

7.1.3.6.3.   Jeżeli w urządzeniu przytrzymującym dla dzieci kategorii i-Size stosuje się jako urządzenie przeciwdziałające rotacji wspornik, wtedy poniżej wymienione badania dynamiczne przeprowadza się w następujący sposób:

7.1.3.6.4.   Badanie wymienione w pkt 6.6.4.1.6.2 powyżej należy prowadzić tylko z największymi manekinami, dla których przeznaczone jest urządzenie przytrzymujące dla dzieci.

7.2.   Badania poszczególnych elementów

7.2.1.   Klamra

7.2.1.1.   Badanie otwarcia klamry pod obciążeniem

7.2.1.1.1.   Do badania tego wykorzystuje się urządzenie przytrzymujące dla dzieci poddane uprzednio badaniu dynamicznemu zgodnie z pkt 7.1.3.

7.2.1.1.2.   Urządzenie przytrzymujące dla dzieci należy odłączyć od wózka badawczego lub pojazdu bez otwierania klamry. Do klamry należy zastosować napięcie wynoszące 200 ± 2 N. Jeżeli klamra jest przymocowana do sztywnej części, należy zastosować siłę odtwarzającą kąt utworzony w czasie badania dynamicznego między klamrą a tą częścią sztywną.

7.2.1.1.3.   Do geometrycznego środka przycisku zwalniającego klamrę należy przyłożyć siłę z prędkością 400 ± 20 mm/min, wzdłuż stałej osi przebiegającej równolegle do początkowego kierunku ruchu przycisku; geometryczny środek stosuje się do tej części powierzchni klamry, do której ma zostać przyłożony nacisk zwalniający. Klamrę należy przytrzymać twardą podporą w momencie przykładania siły koniecznej do otwarcia.

7.2.1.1.4.   Siłę konieczną do otwarcia klamry należy przyłożyć za pomocą dynamometru lub podobnego przyrządu w sposób i w kierunku charakterystycznym dla warunków normalnego użytkowania. Przedmiot stykający się z badanym zestawem musi mieć kształt kuli o promieniu 2,5 ± 0,1 mm, o gładkiej, metalowej powierzchni.

7.2.1.1.5.   Należy zmierzyć siłę konieczną do otwarcia klamry oraz zaprotokołować jakiekolwiek nieprawidłowości w działaniu klamry.

7.2.1.2.   Badanie otwarcia klamry bez obciążenia

7.2.1.2.1.   Zespół klamer niepoddany uprzednio obciążeniu należy zamontować i umieścić w warunkach „bez obciążenia”.

7.2.1.2.2.   Należy stosować metodę pomiaru siły koniecznej do otwarcia klamry określoną w pkt 7.2.1.1.3 i 7.2.1.1.4 powyżej.

7.2.1.2.3.   Należy dokonać pomiaru siły koniecznej do otwarcia klamry.

7.2.1.3.   Badanie wytrzymałości

7.2.1.3.1.   Do badań wytrzymałości należy zastosować dwie próbki. Badaniem objęte są wszystkie regulatory z wyjątkiem regulatorów bezpośrednio zamontowanych na urządzeniu przytrzymującym dla dzieci.

7.2.1.3.2.   Załącznik 16 przedstawia typowe urządzenie stosowane do badań wytrzymałości klamer. Klamrę umieszcza się na okrągłej górnej płycie (A) w obrębie nacisku zwalniającego. Wszystkie przyległe taśmy mają długość co najmniej 250 mm i zwisają z górnej płyty odpowiednio do swojego ułożenia w klamrze. Swobodne końce taśm następnie okręca się wokół okrągłej dolnej płyty (B) do momentu, gdy przejdą przez wewnętrzny otwór płyty. Wszystkie taśmy muszą znajdować się w pozycji pionowej między A i B. Następnie lekko mocuje się okrągłą płytę dociskową (C) do dolnej powierzchni (B), pozostawiając nadal pewną swobodę ruchów taśmy pomiędzy nimi. Przy użyciu niewielkiej siły urządzenia rozciągającego, taśmy są napinane i rozciągane między (B) i (C) do momentu, gdy wszystkie taśmy obciążone są odpowiednio do swojego ułożenia. Podczas tej czynności oraz samego badania klamra nie może stykać się z płytą (A) ani żadnym z jej elementów. Następnie dociska się (B) i (C) i zwiększa siłę rozciągającą z prędkością poprzeczną 100 ± 20 mm/min do momentu osiągnięcia zadanych wartości.

7.2.2.   Element regulujący

7.2.2.1.   Łatwość regulacji

7.2.2.1.1.   Podczas badania ręcznego elementu regulującego taśmę należy przeciągnąć powoli przez element regulujący, uwzględniając normalne warunki eksploatacyjne, z prędkością 100 ± 20 mm/min i przykładając maksymalną siłę mierzoną do najbliższej wartości liczby całkowitej w N po wysunięciu pierwszego odcinka taśmy o długości 25 ± 5 mm.

7.2.2.1.2.   Badanie należy przeprowadzić w obu kierunkach ruchu taśmy przeciąganej przez element regulujący. Przed pomiarem taśma powinna 10 razy przejść pełny cykl przesuwu.

7.2.3.   Badanie mikroprzesuwu (zob. załącznik 5 rys. 3)

7.2.3.1.   Części lub przyrządy przeznaczone do badania mikroprzesuwu muszą najpierw na co najmniej 24 h zostać umieszczone w otoczeniu o temperaturze 20 °C ± 5 °C i względnej wilgotności 65 ± 5 %. Badanie należy przeprowadzić w temperaturze między 15 a 30 °C.

7.2.3.2.   Swobodna część taśmy musi znajdować się w takiej samej konfiguracji jak podczas użytkowania w pojeździe i nie może być zamocowana do żadnej innej części.

7.2.3.3.   Element regulujący należy umieścić na pionowym fragmencie taśmy, do której jednego końca przyłożono obciążenie 50 ± 0,5 N (prowadzonej w sposób zapobiegający kołysaniu się obciążenia oraz skręcaniu taśmy). Swobodny koniec taśmy wystający z elementu regulującego musi być skierowany w górę albo w dół, podobnie jak w pojeździe. Drugi koniec musi przechodzić przez rolkę deflektora, którego oś pozioma jest równoległa do płaszczyzny fragmentu taśmy, do którego przyłożono obciążenie. Fragment przechodzący przez rolkę jest poziomy.

7.2.3.4.   Badane urządzenie należy umieścić w taki sposób, by jego środek, w swoim najwyższym położeniu, znajdował się w odległości 300 ± 5 mm od stołu doświadczalnego, zaś odległość obciążenia 50 N od tego stołu musi wynosić 100 ± 5 mm.

7.2.3.5.   Przed rozpoczęciem badania należy wykonać 20 ± 2 cykli, a następnie 1 000 ± 5 cykli z częstotliwością 30 ± 10 cykli na sekundę, o amplitudzie całkowitej 300 ± 20 mm lub określonej w pkt 7.2.5.2.6.2 powyżej. Obciążenie 50 N przykłada się tylko w czasie odpowiadającym przesunięciu o 100 ± 20 mm dla każdego półokresu. Pomiaru mikroprzesuwu należy dokonać względem pozycji po przeprowadzeniu 20 wstępnych cykli.

7.2.4.   Zwijacz

7.2.4.1.   Siła zwijania

7.2.4.1.1.   Siły zwijania należy mierzyć przy użyciu zespołu pasa bezpieczeństwa zamontowanego do manekina w taki sposób, jak w przypadku badania dynamicznego określonego w pkt 7.1.3 powyżej. Naciąg taśmy mierzony jest blisko punktu styczności z manekinem (ale tuż przed tym punktem), podczas gdy taśma jest zwijana z prędkością w przybliżeniu 0,6 m na minutę.

7.2.4.2.   Trwałość mechanizmu zwijającego

7.2.4.2.1.   Należy wysunąć taśmę, a następnie pozwolić jej się zwinąć przepisową ilość cykli, z częstotliwością nieprzekraczającą 30 cykli na minutę. Przy pasach blokowanych awaryjnie, przy co piątym cyklu należy wykonać szarpnięcie w celu zablokowania zwijacza. Szarpnięcia należy wykonać w jednakowej ilości, przy każdym z pięciu różnych położeń, tzn. w 90, 80, 75, 70 i 65 % całkowitej długości taśmy na zwijaczu. Jeżeli jednak dostarczono ponad 900 mm taśmy, wówczas powyższe części procentowe należy odnieść do ostatnich 900 mm taśmy, które pozostały nawinięte na zwijaczu.

7.2.4.3.   Blokowanie zwijaczy blokowanych awaryjnie

7.2.4.3.1.   Badanie prawidłowego blokowania zwijacza powinno się odbyć, kiedy w szpuli zwijacza pozostało 300 ± 3 mm nawiniętej taśmy.

7.2.4.3.2.   W przypadku zwijacza z blokadą włączaną przez ruch taśmy rozwijanie odbywa się w kierunku, w którym zwykle następuje, gdy zwijacz jest zamontowany w pojeździe.

7.2.4.3.3.   Podczas badania czułości zwijaczy na opóźnienie pojazdu zwijacze należy badać przy wysunięciu taśmy podanym powyżej, w obu kierunkach, wzdłuż dwóch osi wzajemnie prostopadłych, które przy instalacji w pojeździe według zaleceń producenta urządzenia przytrzymującego dla dzieci przebiegają horyzontalnie. Jeśli pozycja taka nie jest określona, organ przeprowadzający badania konsultuje się z producentem urządzenia przytrzymującego dla dzieci. Upoważniona placówka techniczna przeprowadzająca badania homologacyjne wybiera jeden z tych kierunków w celu stworzenia możliwie najmniej sprzyjających warunków dla aktywacji mechanizmu blokady.

7.2.4.3.4.   Konstrukcja używanych urządzeń powinna gwarantować odpowiednie przyspieszenie z średnim przyrostem przyspieszenia co najmniej 25 g/s (8).

7.2.4.3.5.   Na potrzeby badania zgodności z wymogami z pkt 6.7.3.2.1.3 i 6.7.3.2.1.4 powyżej zwijacz należy zainstalować na poziomym pulpicie, po czym pulpit należy przechylać z prędkością poniżej 2° na sekundę aż do zablokowania. Badanie powtarza się w innych kierunkach, aby upewnić się, że wymogi są spełnione.

7.2.4.4.   Badanie korozyjne

7.2.4.4.1.   Badanie korozyjne należy przeprowadzić zgodnie z pkt 7.1.1 powyżej.

7.2.4.5.   Badanie odporności na pył

7.2.4.5.1.   Zwijacz należy umieścić w komorze doświadczalnej według opisu podanego w załączniku 3 do niniejszego regulaminu. Montuje się go w takiej samej pozycji, jaką miałby po zamontowaniu w pojeździe. Komora doświadczalna powinna zawierać ilość pyłu określoną w pkt 7.2.4.5.2 poniżej. Taśma zwijacza zostaje rozwinięta na odcinku 500 mm i tak przytrzymywana, poza 10 pełnymi cyklami zwinięcia i rozwinięcia, jakim zostaje poddana w ciągu jednej minuty lub dwóch po każdym wznieceniu pyłu. Pył należy rozpraszać w ciągu pięciu godzin, co 20 minut, przez pięć sekund za pomocą sprężonego powietrza, suchego i pozbawionego oleju smarowego. Powietrze powinno przechodzić przez otwór o średnicy 1,5 ± 0,1 mm, przy nadciśnieniu 5,5 ± 0,5 bara.

7.2.4.5.2.   Pył wykorzystany w badaniu opisanym w pkt 7.2.4.5.1 składa się z ok. 1 kg suchego kwarcu. Rozkład rozmiarów ziarenek powinien być następujący:

7.2.5.   Badanie statyczne taśm

7.2.5.1.   Badanie wytrzymałości taśmy na zerwanie

7.2.5.1.1.   Badanie należy przeprowadzić za każdym razem na dwóch nowych próbkach taśmy, poddanych warunkom określonym w pkt 6.7.4 niniejszego regulaminu.

7.2.5.1.2.   Każdą taśmę należy chwycić w imadła maszyny do badania naprężeń. Zaciski muszą być tak wykonane, aby uniknąć zerwania taśmy na wysokości zacisków lub w ich pobliżu. Prędkość belki poprzecznej musi wynosić 100 ± 20 mm na minutę. Swobodny odcinek próbki między imadłami maszyny na początku badania musi mieć długość 200 mm ± 40 mm.

7.2.5.1.2.1.   Należy zwiększyć obciążenie aż do zerwania taśmy i zapisać obciążenie powodujące zerwanie.

7.2.5.1.3.   Jeżeli taśma obsunie się lub zerwie w miejscu, w którym styka się z którymś z imadeł lub w obrębie 10 mm od któregoś z nich, badanie należy unieważnić i przeprowadzić jeszcze jedno, na nowej próbce.

7.2.5.2.   Próbki taśm, o których mowa w pkt 3.2.3 niniejszego regulaminu, kondycjonuje się w następujący sposób::

7.2.5.2.1.   Kondycjonowanie w pomieszczeniu

7.2.5.2.1.1.   Taśmę należy przez 24 h ± 1 h trzymać w otoczeniu o temperaturze 23 °C ± 5 °C i względnej wilgotności 50 % ± 10 %. Jeżeli badania nie wykonuje się natychmiast po kondycjonowaniu, próbkę należy umieścić w hermetycznie zamkniętym pojemniku do czasu rozpoczęcia badania. Siłę zrywającą należy określić w ciągu pięciu minut od wyjęcia taśmy z komory atmosferycznej lub pojemnika.

7.2.5.2.2.   Kondycjonowanie pod działaniem światła

7.2.5.2.2.1.   Zastosowanie mają postanowienia zalecenia ISO/R 105–B02 (1978). Taśmę należy poddać działaniu światła do czasu, kiedy standardowy barwnik błękitny typu 7 wyblaknie tak, że osiągnie kontrast odpowiadający stopniowi czwartemu na skali szarości.

7.2.5.2.2.2.   Następnie taśmę należy przez co najmniej 24 h trzymać w otoczeniu o temperaturze 23 °C + 5 °C i względnej wilgotności 50 % ± 10 %. Siłę zrywającą należy określić w ciągu pięciu minut od wyjęcia taśmy z zadanego otoczenia.

7.2.5.2.3.   Kondycjonowanie w niskiej temperaturze

7.2.5.2.3.1.   Taśmę należy przez co najmniej 24 h trzymać w otoczeniu o temperaturze 23 °C ± 5 °C i względnej wilgotności 50 % ± 10 %.

7.2.5.2.3.2.   Następnie taśmę należy trzymać przez 90 ± 5 minut na płaskiej powierzchni w komorze niskich temperatur, gdzie temperatura powietrza wynosi – 30 °C ± 5 °C. Następnie taśmę należy zwinąć, a powstały zwój obciążyć odważnikiem o masie 2 kg ± 0,2 kg, uprzednio schłodzonym do temperatury – 30 °C ± 5 °C. Taśmę należy trzymać pod obciążeniem przez 30 ± 5 minut w tej samej komorze niskich temperatur. Następnie należy wyciągnąć taśmę z komory, usunąć odważniki i w ciągu pięciu minut zmierzyć obciążenie powodujące zerwanie.

7.2.5.2.4.   Kondycjonowanie w wysokiej temperaturze

7.2.5.2.4.1.   Taśmę należy przez co najmniej 180 ± 10 minut trzymać w komorze cieplnej zapewniającej temperaturę 60 °C ± 5 °C i względną wilgotność 65 % ± 5 %.

7.2.5.2.4.2.   Pomiaru obciążenia powodującego zerwanie taśmy należy dokonać w ciągu pięciu minut od wyjęcia taśmy z komory cieplnej.

7.2.5.2.5.   Wystawienie na działanie wody

7.2.5.2.5.1.   Taśmę należy trzymać całkowicie zanurzoną w wodzie destylowanej przez 180 ± 10 minut, w temperaturze 20 °C ± 5 °C, z niewielkim dodatkiem środka nawilżającego. Dopuszcza się stosowanie dowolnych środków nawilżających odpowiednich dla badanych włókien.

7.2.5.2.5.2.   Obciążenie zrywające określa się w ciągu 10 minut od chwili wyjęcia taśmy z wody.

7.2.5.2.6.   Kondycjonowanie przez ścieranie

7.2.5.2.6.1.   Elementy lub przyrządy przed poddaniem badaniu na ścieranie należy trzymać przez co najmniej 24 h w otoczeniu o temperaturze 23 °C ± 5 °C i względnej wilgotności 50 ± 10 %. Temperatura pomieszczenia w czasie badania musi wynosić między 15 °C a 30 °C.

7.2.5.2.6.2.   Poniższa tabela podaje ogólne wymogi dla każdego badania:

Tabela 8

Jeśli długość taśmy jest niewystarczająca do zbadania przesunięcia o ponad 300 mm, wówczas badanie można zastosować do krótszej długości z minimalnym przesunięciem o 100 mm.

7.2.5.2.6.3.   Szczególne warunki badań

7.2.5.2.6.3.1.   Procedura typu 1 W przypadkach gdy taśma przechodzi przez urządzenie szybkiej regulacji. Należy przyłożyć stałe, pionowe obciążenie 10 N do jednej z taśm. Inną taśmę rozłożoną poziomo należy przymocować do urządzenia, poddając ją ruchowi posuwisto–zwrotnemu. Element regulujący należy ustawić w taki sposób, aby taśma ułożona poziomo pozostała obciążona (zob. załącznik 5 rys. 1).

7.2.5.2.6.3.2.   Procedura typu 2 W przypadkach gdy taśma zmienia kierunek, przechodząc przez część sztywną. Podczas tego badania kąty tworzone przez obie taśmy muszą odpowiadać rys. 2 z załącznika 5. Należy przyłożyć stałe obciążenie 5 N. Jeżeli taśma zmieni kierunek więcej niż raz przy przechodzeniu przez część twardą, dotychczasowe obciążenie 5 N może zostać zwiększone tak, aby została osiągnięta przepisowa wartość 300 mm przesuwu taśmy przez część twardą.

7.2.6.   Badanie kondycjonujące dla regulatorów bezpośrednio zamontowanych w urządzeniach przytrzymujących dla dzieci

Zainstalować największy manekin, dla którego przeznaczone jest urządzenie przytrzymujące, jak w przypadku badania dynamicznego, zachowując standardowy luz określony w pkt 7.1.3.5 powyżej. W punkcie taśmy, w którym jej swobodny koniec wchodzi do regulatora, zaznaczyć linię referencyjną.

Usunąć manekin, a następnie umieścić urządzenie przytrzymujące w urządzeniu kondycjonującym pokazanym na rys. 1 w załączniku 16.

Odcinek taśmy o długości co najmniej 150 mm należy przewinąć przez regulator. Należy to wykonać w taki sposób, by co najmniej 100 mm taśmy po stronie linii referencyjnej w kierunku swobodnego końca taśmy oraz pozostała długość (ok. 50 mm) po stronie zintegrowanych szelek linii referencyjnej przeszło przez regulator.

Jeśli długość taśmy od linii referencyjnej do jej swobodnego końca nie jest wystarczająca, by wykonać działanie opisane powyżej, wówczas ruch taśmy o długości 150 mm przez regulator należy rozpocząć od pozycji, w której szelki są w pełni rozwinięte.

Częstotliwość przewijania powinna wynosić 10 ± 1 cykli na minutę z prędkością w „B” równą 150 ± 10 mm/s.

7.2.7.   Badanie termiczne

7.2.7.1.   Elementy określone w pkt 6.6.5.1 powyżej należy poddać działaniu otoczenia nad powierzchnią wody w zamkniętej przestrzeni, o temperaturze nie mniejszej niż 80 °C, bez przerwy przez co najmniej 24 h, a następnie ochłodzić w otoczeniu o temperaturze nieprzekraczającej 23 °C. Po okresie chłodzenia elementy należy natychmiast poddać trzem następującym po sobie 24-godzinnym cyklom, przy czym każdy cykl powinien przebiegać w następującej kolejności:

7.2.8.   Kompletne siedzenie lub element wyposażony w zaczepy ISOFIX (np. podstawę ISOFIX), jeśli są wyposażone w przycisk odblokowujący, są przymocowane sztywno do urządzenia do badań w taki sposób, aby podłączenia ISOFIX były dopasowane pionowo zgodnie z rys. 3. Pręt o średnicy 6 mm i długości 350 mm należy przymocować do podłączeń ISOFIX. Na końcach pręta przymocowuje się obciążenie o masie 5 kg.

7.2.8.1.   Siłę konieczną do otwarcia należy przyłożyć do przycisku lub uchwytu odblokowującego lub uchwytu wzdłuż stałej osi przebiegającej równolegle do początkowego kierunku ruchu przycisku / uchwytu; geometryczny środek stosuje się do tej części powierzchni zaczepu ISOFIX, do której ma zostać przyłożony nacisk zwalniający.

7.2.8.2.   Siłę konieczną do otwarcia zaczepu ISOFIX należy przyłożyć za pomocą dynamometru lub podobnego przyrządu w normalny sposób i w kierunku określonym w instrukcji użytkownika opracowanej przez producenta. Przedmiot stykający się musi mieć kształt kuli o promieniu 2,5 ± 0,1 mm, o gładkiej, metalowej powierzchni w przypadku przycisku odblokowującego lub haka o gładkiej metalowej powierzchni i promieniu 25 mm.

7.2.8.3.   Jeżeli budowa urządzenia przytrzymującego uniemożliwia stosowanie procedury opisanej w pkt 7.2.8.1 i 7.2.8.2, za zgodą placówki technicznej wykonującej badanie można stosować metodę alternatywną.

7.2.8.4.   Mierzona siła konieczna do otwarcia zaczepu ISOFIX to siła konieczna do zwolnienia pierwszego podłączenia.

7.2.8.5.   Badanie należy przeprowadzić na nowym siedzeniu i powtórzyć na siedzeniu poddanym procedurze wielokrotnego działania określonej w pkt 6.7.5.1.

7.3.   Certyfikacja poduszki stanowiska do badań.

7.3.1.   Nową poduszkę siedzenia stanowiska do badań należy poddać certyfikacji w celu określenia wstępnych wartości nacisku wskutek zderzenia oraz szczytowego opóźnienia, a następnie co 50 badań dynamicznych lub przynajmniej raz w miesiącu, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej, lub przed każdym badaniem, jeśli urządzenie testowe jest często używane.

7.3.2.   Procedury certyfikacyjne oraz pomiarowe muszą odpowiadać procedurom określonym w ostatniej wersji normy ISO 6487; urządzenia pomiarowe muszą odpowiadać specyfikacji kanału informacyjnego o klasie filtra kanałowego (CFC) 60.

Przy użyciu urządzenia testowego określonego w załączniku 14 do niniejszego regulaminu należy przeprowadzić trzy badania, w odległości 150 ± 5 mm od przedniej krawędzi poduszki na linii środkowej oraz 150 ± 5 mm w każdym kierunku od linii środkowej.

Umieścić urządzenie pionowo na płaskiej, sztywnej powierzchni. Obniżyć masę zderzeniową aż dotknie powierzchni, a następnie wyzerować znacznik nacisku. Umieścić urządzenie pionowo nad punktem testowym, podnieść masę o 500 ± 5 mm i pozwolić jej swobodnie opaść, tak aby zderzyła się z powierzchnią poduszki siedzenia stanowiska do badań. Zapisać wartość nacisku oraz krzywą opóźnienia.

7.3.3.   Zarejestrowane szczytowe wartości nie powinny wykazywać odchyleń większych niż 15 % od wartości początkowych.

7.4.   Rejestracja zachowania dynamicznego

7.4.1.   Aby określić zachowanie manekina i jego przemieszczenia, wszystkie badania dynamiczne rejestruje się w następujących warunkach:

7.5.   Procedury pomiarowe powinny odpowiadać procedurom określonym w najnowszej wersji normy ISO 6487. Klasa częstotliwości kanału:

Tabela 9

Częstotliwość próbkowania powinna być co najmniej 10 razy większa od klasy częstotliwości kanału (tj. w instalacjach z klasą częstotliwości kanału 1 000; odpowiada to minimalnej częstotliwości próbkowania około 10 000 próbek na sekundę na kanał).

8.   SPRAWOZDANIE Z BADANIA DO CELÓW HOMOLOGACJI TYPU I KWALIFIKACJI PRODUKCJI

9.   KWALIFIKACJA PRODUKCJI

9.1.   Aby potwierdzić odpowiedniość systemu produkcyjnego producenta, placówka techniczna prowadząca badania dla celów homologacji typu musi przeprowadzić badania kwalifikacji produkcji zgodnie z pkt 9.2 poniżej.

9.2.   Kwalifikacja produkcji urządzeń przytrzymujących dla dzieci

Przedmiotem badań dla celów kwalifikacji produkcji musi być produkcja każdego nowego homologowanego typu urządzenia przytrzymującego dla dzieci kategorii i-Size i kategorii przeznaczonej tylko dla niektórych pojazdów. Na podstawie pkt 11.1.3 można określić dodatkowe kwalifikacje produkcji.

W tym celu z pierwszej partii produkcyjnej pobiera się losowo próbę pięciu urządzeń przytrzymujących dla dzieci.

Przez pierwszą partię produkcyjną rozumie się produkcję pierwszego bloku zawierającego minimum 50 i maksimum 5 000 urządzeń przytrzymujących dla dzieci.

9.2.1.   Badania dynamiczne dotyczące zderzenia czołowego i zderzenia tylnego.

9.2.2.   Badania dynamiczne dotyczące zderzenia bocznego

9.2.3.   Kontrola oznakowania

10.   ZGODNOŚĆ PRODUKCJI I BADANIA RUTYNOWE

Procedury zgodności produkcji muszą być zgodne z procedurami określonymi w aneksie 2 do Porozumienia (E/EKG/324-E/EKG/TRANS/505/Rev.2) i następującymi wymogami:

11.   ZMIANA I ROZSZERZENIE HOMOLOGACJI TYPU URZĄDZENIA PRZYTRZYMUJĄCEGO DLA DZIECI

12.   SANKCJE Z TYTUŁU NIEZGODNOŚCI PRODUKCJI

13.   OSTATECZNE ZANIECHANIE PRODUKCJI

14.   INFORMACJE DLA UŻYTKOWNIKÓW

15.   NAZWY I ADRESY PLACÓWEK TECHNICZNYCH UPOWAŻNIONYCH DO PRZEPROWADZANIA BADAŃ HOMOLOGACYJNYCH ORAZ NAZWY I ADRESY ORGANÓW UDZIELAJĄCYCH HOMOLOGACJI TYPU

Strony Porozumienia z 1958 r. stosujące niniejszy regulamin przekazują sekretariatowi Organizacji Narodów Zjednoczonych nazwy i adresy placówek technicznych upoważnionych do przeprowadzania badań homologacyjnych oraz nazwy i adresy organów udzielających homologacji typu, którym należy przesyłać wydane w innych państwach formularze poświadczające udzielenie rozszerzenie, odmowę udzielenia lub cofnięcie homologacji, lub ostateczne zaniechanie produkcji.

(1)  Numer wyróżniający umawiających się Stron Porozumienia z 1958 r. podano w załączniku 3 do ujednoliconej rezolucji w sprawie budowy pojazdów (R.E.3), dokument ECE/TRANS/WP.29/78/Rev.2/Amend.3.

(2)  Przyrząd imitujący urządzenie przytrzymujące dla dzieci (CRF), zgodnie z definicją w regulaminie nr 16 (pasy bezpieczeństwa).

(3)  HPC: zob. załącznik 17.

(4)  Przegląd należy przeprowadzić w ciągu 3 lat od wejścia w życie niniejszego regulaminu.

(5)  Przegląd należy przeprowadzić w ciągu 3 lat od wejścia w życie niniejszego regulaminu.

(6)  Przegląd należy przeprowadzić w ciągu 3 lat od wejścia w życie niniejszego regulaminu.

(7)  Przegląd należy przeprowadzić w ciągu 3 lat od wejścia w życie niniejszego regulaminu.

(8)  g = 9,81 m/s2.

ZAŁĄCZNIK 7

KRZYWA OPÓŹNIENIA LUB PRZYSPIESZENIA WÓZKA W CZASIE

We wszystkich przypadkach procedury certyfikacyjne oraz pomiarowe muszą odpowiadać procedurom określonym w normie międzynarodowej ISO 6487; urządzenia pomiarowe muszą odpowiadać specyfikacji kanału informacyjnego o klasie częstotliwości kanału (CFC) 60.

Dodatek 1

Zderzenie czołowe

Opis krzywej opóźnienia w czasie

Zderzenie czołowe – impuls probierczy 1

Określenie różnych krzywych
Czas (ms)	Przyspieszenie (g) Korytarz niski	Przyspieszenie (g) Korytarz wysoki
0	—	10
20	0	—
50	20	28
65	20	—
+80	—	28
100	0	—
120	—	0

Regulamin nr 44 - zderzenie czołowe

Dodatkowy segment ma zastosowanie jedynie dla sań przyspieszających.

Dodatek 2

Zderzenie tylne

Opis krzywych opóźnienia lub przyspieszenia wózka w czasie.

Zderzenie tylne – impuls probierczy 2

Określenie różnych krzywych
Czas (ms)	Przyspieszenie (g) Korytarz niski	Przyspieszenie (g) Korytarz wysoki
0	—	21
10	0
10	7	—
20	14	—
37	14	—
52	7	—
52	0
70	—	21
70	—	0

Regulamin nr 44 - zderzenie tylne

Dodatkowy segment ma zastosowanie jedynie dla sań przyspieszających.

Dodatek 3

Zderzenie boczne

Krzywa względnej prędkości między wózkiem a panelem drzwi w czasie

Zderzenia boczne — Prędkość badawcza w ramach korytarza nr 3

	Dolny korytarz prędkości względnej
	Górny korytarz prędkości względnej
	Dolny korytarz prędkości drzwi względem ziemi (jedynie badanie przy ruchu drzwi w t0)
	Górny korytarz prędkości drzwi względem ziemi (jedynie badanie przy ruchu drzwi w t0)

Określenie różnych krzywych
Czas (ms)	Względna prędkość drzwi / stanowiska do badań (m/s) Dolny korytarz	Względna prędkość drzwi / stanowiska do badań (m/s) Górny korytarz
0	6,375	7,25
15	5,5	—
18	—	6,2
60	0	—
70	—	0

Uwaga: Korytarz określa się w oparciu o doświadczenia odpowiednich laboratoriów badawczych.

Dodatek 4

1.   DEFINICJA PANELU DRZWI

Geometria panelu drzwi musi być zgodna z definicją stanowiska do badań.

Rysunek w celu opisania drzwi zostanie zaproponowany zgodnie ze stanowiskiem do badań NPACS.

2.   SPECYFIKACJA OBICIA PANELU

2.1.   Informacje ogólne

Powierzchnia uderzająca panelu drzwi musi być całkowicie pokryta obiciem o grubości 55 mm. Materiał taki musi być zgodny z kryteriami charakterystyki określonymi w pkt 2.3 niniejszego dodatku podczas badania przeprowadzonego zgodnie z pkt 2.2 niniejszego dodatku.

Połączenie materiałów, które uznano za spełniające takie wymogi przedstawiono w pkt 2.4 niniejszego dodatku.

2.2.   Procedura badania na potrzeby oceny materiału obiciowego panelu

Badanie obejmuje prostą próbę zrzutową przy użyciu modelu głowy w kształcie kuli. Model głowy w kształcie kuli ma średnicę 150 mm i masę 6 kg (±0,1 kg). Prędkość zderzenia wynosi 4 m/s (±0,1 m/s). Oprzyrządowanie powinno umożliwić ocenę czasu pierwszego kontaktu impaktora i próbki, a także przyspieszania modelu głowy przynajmniej w kierunku zderzenia (oś Z).

Materiał próbki powinien mieć wymiary 400 × 400 mm. Zderzenie powinno nastąpić w środku próbki.

2.3.   Kryteria wytrzymałości danego materiału obiciowego

Czas pierwszego kontaktu próbki materiału i głowy (t0) wynosi 0 ms.

Przyspieszenie impaktora nie może przekroczyć 58 g.

Rys. 1

Korytarz dla danego materiału obiciowego

2.4.   Przykład materiału spełniającego wymogi dotyczące badań:

Pianka z gumy komórkowej Polychloropren CR4271 o grubości 35 mm przymocowana do konstrukcji panelu drzwi, do której należy następnie przytwierdzić kolejną warstwę Styroduru C2500 o grubości 20 mm. Styrodur należy wymienić po każdym badaniu.

ZAŁĄCZNIK 8

OPIS MANEKINÓW

1.   INFORMACJE OGÓLNE

1.1.

Manekiny określone w niniejszym regulaminie zostały opisane są w niniejszym załączniku, przedstawione na rysunkach technicznych znajdujących się w posiadaniu Humanetics Innovative Solutions Inc. w instrukcji użytkownika dołączonej do manekinów.

1.2.

Można stosować inne manekiny pod warunkiem, że: 1.2.1. Można wykazać ich równoważność w sposób spełniający wymogi organu udzielającego homologacji typu, oraz 1.2.2. Ich użycie jest odnotowane w sprawozdaniu z badań oraz w formularzu komunikatu opisanym w załączniku 1 do niniejszego regulaminu.

2.   OPIS MANEKINÓW

2.1.

Wymiary i masy manekinów Q0, Q1, Q1.5, Q3, Q6 i Q10 określone poniżej są oparte na danych antropometrycznych 50-centylowych dzieci w wieku odpowiednio 0, 1, 1,5, 3, 6 i 10,5 roku.

2.2.

Manekiny składają się ze szkieletu wykonanego z metalu i tworzywa sztucznego pokrytego częściami z pianki obciągniętymi tworzywem sztucznym uzupełniającymi części ciała.

3.   KONSTRUKCJA

3.1.   Głowa

Głowa jest w dużej mierze wykonana z materiałów syntetycznych. Przestrzeń wewnątrz głowy jest wystarczająco duża, aby umożliwić użycie kilku przyrządów, w tym przyspieszeniomierzy liniowych i czujników prędkości kątowej.

3.2.   Szyja

Szyja jest elastyczna i umożliwia ścinanie i zginanie we wszystkich kierunkach. Konstrukcja segmentowa umożliwia uzyskanie realistycznych ruchów obrotowych. Szyja jest wyposażona w nierozciągliwą linkę w celu uniemożliwienia nadmiernego rozciągania. Linka na szyi jest również przewidziana do celów działania jako zabezpieczenie w przypadku zerwania elementów gumowych. Sześciokanałowe ogniwo obciążnikowe można przymocować do połączeń szyi z głową i szyi z tułowiem. W przypadku manekinów Q0, Q1 i Q1.5 nie jest możliwe zmieszczenie ogniwa obciążnikowego pomiędzy szyją i tułowiem.

3.3.   Klatka piersiowa

Manekin dziecka jest reprezentowany jedynie przez model klatki piersiowej. Odkształcenie można zmierzyć za pomocą potencjometru linkowego w przypadku manekinów Q1 i Q1.5 oraz czujników IR-TRACC w przypadku manekinów Q3, Q6 i Q10. Ramiona są przymocowane do klatki piersiowej za pomocą elastycznego połączenia, umożliwiającego odkształcenia do przodu.

3.4.   Przyspieszeniomierze można zamontować na kręgosłupie w celu pomiaru przyspieszenia liniowego. Klatka piersiowa manekina Q0 ma uproszczoną budowę obejmującą integralną część z pianki w celu uzyskania całkowitego tułowia.

3.5.   Brzuch

Brzuch jest wykonany z pianki pokrytej skórą. W celu określenia wymaganej sztywności wykorzystano dane biomechaniczne dzieci. Brzuch manekina Q0 ma uproszczoną budowę obejmującą integralną część z pianki w celu uzyskania całkowitego tułowia.

3.6.   Kręg lędźwiowy

Kręg lędźwiowy jest elastyczną kolumną wykonaną z gumy umożliwiającą ścinanie i zginanie we wszystkich kierunkach. Sześciokanałowe ogniwo obciążnikowe można przymocować pomiędzy kręgiem lędźwiowym i miednicą, z wyjątkiem manekina Q0.

3.7.   Miednica

Miednica jest wykonana z części kości krzyżowo-biodrowej pokrytej ciałem z tworzywa sztucznego symulującym kontur zewnętrzny. W części kostnej wstawiono wymienne stawy biodrowe. W miednicy można zamontować miernik przyspieszeniomierza. Dostępne są specjalne stawy biodrowe umożliwiające ustawienie manekina w pozycji stojącej. Miednica manekina Q0 ma uproszczoną budowę obejmującą integralną część z pianki w celu uzyskania całkowitego tułowia.

3.8.   Nogi

Nogi są wykonane z plastikowych kości wzmocnionych metalem, części z gąbki pokrytych skórą stanowiących ciało górnych i dolnych części nóg. Stawy kolanowe można zablokować w każdym położeniu. Funkcja ta może być stosowana w celu ułatwienia umieszczania manekina w pozycji stojącej. (Należy zwrócić uwagę, że manekin nie ma możliwości stania bez zewnętrznego podparcia.) Nogi manekina Q0 mają uproszczoną budowę z jedną częścią integralną dla każdej nogi i stałym kątem zgięcia kolana.

3.9.   Ramiona

Ramiona są wykonane z plastikowych kości, części z gąbki pokrytych skórą stanowiących ciało górnych i dolnych części nóg. Stawy łokciowe można zablokować w każdym położeniu. Ramiona manekina Q0 mają uproszczoną budowę z jedną częścią integralną dla każdego ramienia i stałym kątem zgięcia kolana.

4.   OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA

4.1.   Masa

Tabela 1

Rozkład masy manekinów Q

	Q0	Q1	Q1.5	Q3	Q6	Q10 cele projektu
Masa w [kg]
Głowa + szyja (w tym mocowanie przyspieszeniomierza)	1,10 ± 0,10	2,41 ± 0,10	2,80 ± 0,10	3,17 ± 0,10	3,94 ± 0,10	4,19
Tułów (w tym mocowanie przyspieszeniomierza i czujnik ugięcia klatki piersiowej)	1,50 ± 0,15	4,21 ± 0,25	4,74 ± 0,25	6,00 ± 0,30	9,07 ± 0,40	14,85 (w tym odzież)
Nogi (łącznie)	0,58 ± 0,06	1,82 ± 0,20	2,06 ± 0,20	3,54 ± 0,10	6,90 ± 0,10	12,50
Ramiona (razem)	0,28 ± 0,03	0,89 ± 0,20	1,20 ± 0,20	1,48 ± 0,10	2,49 ± 0,10	4,00
Odzież	0,27 ± 0,05	0,27 ± 0,05	0,30 ± 0,05	0,40 ± 0,10	0,55 ± 0,10	(zob. tułów)
Suma	3,73 ± 0,39	9,6 ± 0,80	11,10 ± 0,80	14,59 ± 0,70	22,95 ± 0,80	35,54

4.2.   Wymiary podstawowe

Rys. 2

Podstawowe wymiary manekina

Tabela 2

Wymiary manekinów Q

Nr		Q0	Q1	Q1.5	Q3	Q6	Q10 (wielkości zakładane w projekcie)
		Wymiary w mm
17	Wysokość siedzenia (głowa pochylona do przodu)	355 ± 9	479 ± 9	499 ± 9	544 ± 9	601 ± 9	< 748 ± 9
18	Wysokość barku (w pozycji siedzącej)	225 ± 7	298 ± 7	309 ± 7	329 ± 7	362 ± 7	473 ± 7
	Postura (głowa pochylona do przodu)	—	740 ± 9	800 ± 9	985 ± 9	1 143 ± 9	< 1 443 ± 9
5	Głębokość klatki piersiowej	—	114 ± 5	113 ± 5	146 ± 5	141 ± 5	171 ± 5
15	Szerokość barku	230 ± 7	227 ± 7	227 ± 7	259 ± 7	305 ± 7	338 ± 7
12	Szerokość biodra	—	191 ± 7	194 ± 7	200 ± 7	223 ± 7	270 ± 7
1	Od tyłu pośladków do przodu kolan	130 ± 5	211 ± 5	235 ± 5	305 ± 5	366 ± 5	488 ± 5
2	Od tyłu pośladków do mięśnia podkolanowego	-	161 ± 5	185 ± 5	253 ± 5	299 ± 5	418 ± 5
21	Wysokość uda w pozycji siedzącej		69	72	79	92	114
	Wysokość podkładki do celów umieszczenia manekina (1)		229 ± 2	237 ± 2	250 ± 2	270 ± 2	359 ± 2

Uwagi:

1.   Regulacja połączeń/stawów

Połączenia / Stawy należy wyregulować zgodnie z procedurami w instrukcjach manekinów Q (2)

2.   Oprzyrządowanie

Oprzyrządowanie grupy manekinów Q należy instalować i kalibrować zgodnie z procedurami określonymi w instrukcjach manekinów Q (2)

---

(1)  Zob. pkt 7.1.3.5.2.1: Wysokość podkładki (deska z zawiasami lub podobny giętki przyrząd) jest równa wysokości ramienia pomniejszonej o wysokość uda w pozycji siedzącej.

(2)  Specyfikacje techniczne i szczegółowe rysunki manekina Q oraz specyfikacje techniczne ich regulacji na potrzeby badań określonych w niniejszym regulaminie umieszczono przejściowo na stronie internetowej nieformalnej grupy roboczej ds. urządzeń przytrzymujących dla dzieci (https://www2.unece.org/wiki/display/trans/Q-dummy+drawings) EKG ONZ, Palais de Nations, Genewa, Szwajcaria. W momencie przyjęcia niniejszego regulaminu przez Światowe Forum na rzecz Harmonizacji Przepisów dotyczących Pojazdów (WP.29), tekst określający restrykcje dotyczące wykorzystania rysunków i specyfikacji technicznych zostanie usunięty z poszczególnych stron i zostaną one ponownie umieszczone na powyższej stronie internetowej. Po upływie czasu koniecznego dla nieformalnej grupy roboczej w celu zakończenia kontroli specyfikacji technicznych i rysunków, w celu wykonania etapu 2 regulaminu, ostateczne i uzgodnione rysunki zostaną przeniesione do wzajemnej rezolucji Umów z 1958 r. i z 1998 r. i udostępnionej na stronie internetowej Światowego Forum WP. 29.

ZAŁĄCZNIK 11

SCHEMAT HOMOLOGACJI TYPU (SCHEMAT ISO 9002:2000)

ZAŁĄCZNIK 15

OPIS SPOSOBU KONDYCJONOWANIA REGULATORÓW MOCOWANYCH BEZPOŚREDNIO NA URZĄDZENIACH PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DZIECI

Rys. 1

1.   METODA

1.1.

Ustawić taśmę tapicerską w położeniu referencyjnym opisanym w pkt 7.2.6, wyciągnąć co najmniej 50 mm taśmy z integralnych szelek bezpieczeństwa, ciągnąc za luźny koniec taśmy.

1.2.

Przymocować regulowaną część integralnych szelek do urządzenia ciągnącego A.

1.3.

Włączyć regulator i wyciągnąć co najmniej 150 mm taśmy do integralnych szelek. Jest to połowa cyklu, podczas której urządzenie ciągnące A wyciąga taśmę do pozycji maksymalnej.

1.4.

Podpiąć wolny koniec taśmy do urządzenia ciągnącego B.

2.   CYKL PRZEBIEGA NASTĘPUJĄCO:

2.1.	Wyciągnąć pas B na co najmniej 150 mm, tak aby A nie naciągał integralnych szelek.

2.2.	Włączyć regulatory i pociągnąć A, tak aby B nie naprężał wolnego końca taśmy.

2.3.	Na końcu skoku, wyłączyć regulator.

2.4.	Powtórzyć cykl w sposób określony w pkt 6.7.2.7 niniejszego regulaminu.

ZAŁĄCZNIK 18

WYMIARY GEOMETRYCZNE URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DZIECI KATEGORII I-SIZE

Rys. 1

Postura cm	Wysokość w pozycji siedzącej cm	Szerokość ramion cm	Szerokość biodra cm	Wysokość ramion cm
A	B	C	D	E
	95 percentyl	95 percentyl	95 percentyl	5 percentyl	95 percentyl
40	nie dotyczy	nie dotyczy	nie dotyczy	nie dotyczy	nie dotyczy
45	39,0	12,1	14,2	27,4	29,0
50	40,5	14,1	14,8	27,6	29,2
55	42,0	16,1	15,4	27,8	29,4
60	43,5	18,1	16,0	28,0	29,6
65	45,0	20,1	17,2	28,2	29,8
70	47,1	22,1	18,4	28,3	30,0
75	49,2	24,1	19,6	28,4	31,3
80	51,3	26,1	20,8	29,2	32,6
85	53,4	26,9	22,0	30,0	33,9
90	55,5	27,7	22,5	30,8	35,2
95	57,6	28,5	23,0	31,6	36,5
100	59,7	29,3	23,5	32,4	37,8
105	61,8	30,1	24,9	33,2	39,1
110	63,9	30,9	26,3	34,0	40,4
115	66,0	32,1	27,7	35,5	41,7
120	68,1	33,3	29,1	37,0	43,0
125	70,2	34,5	30,5	38,5	44,3
130	72,3	35,7	31,9	40,0	46,1
135	74,4	36,9	33,3	41,5	47,9
140	76,5	38,1	34,7	43,0	49,7
145	78,6	39,3	36,3	44,5	51,5
150	81,1	41,5	37,9	46,3	53,3

Podczas pomiarów pod siłą nacisku wynoszącą 50 N za pomocą urządzenia przedstawionego na rys. 2 niniejszego załącznika stosuje się następujące tolerancje dla wymiarów:

Minimalna wysokość w pozycji siedzącej: — Od 40 do 87 cm B — 5 percentyl — Od 87 cm i więcej niż B — 10 percentyl

Minimalna szerokość ramion: C -0 +2 cm

Minimalna szerokość biodra: D -0 +2 cm

Minimalna wysokość ramion (5 percentyl): E1 -2 +0 cm

Maksymalna wysokość ramion (95 percentyl): E2 -0 +2 cm

Rys. 2

Widok urządzenia pomiarowego z boku i z przodu

Uwagi:

Hb	:	Szerokość bioder zmienna od 140 do 380 mm
Scb	:	Szerokość ramion zmienna od 120 do 400 mm
Sih	:	Wysokość w pozycji siedzącej zmienna od 400 do 800 mm
Shh	:	Wysokość w pozycji siedzącej zmienna od 270 do 540 mm

Rys. 3

Trójwymiarowy widok urządzenia pomiarowego z boku i z przodu