(1)

Komunikat Komisji z dnia 29 listopada 2017 r. zatytułowany „Przyszłość rolnictwa i produkcji żywności” określa wyzwania, cele i kierunki przyszłej wspólnej polityki rolnej (WPR) po 2020 r. Cele te obejmują wyraźniejsze ukierunkowanie WPR na rezultaty, pobudzenie modernizacji i pogłębienie zrównoważonego charakteru – w tym pod względem gospodarczym i społecznym oraz w zakresie środowiska i klimatu – obszarów rolnych, leśnych i wiejskich oraz pomoc w zmniejszeniu związanych z prawodawstwem Unii obciążeń administracyjnych dla beneficjentów.

(2)

Ponieważ należy udoskonalić sposób, w jaki WPR odpowiada na wyzwania i możliwości pojawiające się na poziomie międzynarodowym, unijnym, krajowym, regionalnym i lokalnym oraz na poziomie gospodarstwa, konieczne jest usprawnienie zarządzania WPR, jak również poprawienie realizacji przez nią celów Unii i istotne zmniejszenie obciążeń administracyjnych. WPR powinna opierać się na realizacji celów. Unia powinna zatem określić podstawowe parametry polityki, takie jak cele WPR i jej podstawowe wymogi, natomiast odpowiedzialność za sposób realizacji celów i osiąganie wartości docelowych powinna spoczywać w większym stopniu na państwach członkowskich. Udoskonalenie pomocniczości pozwala na lepsze uwzględnienie lokalnych warunków i potrzeb oraz szczególnego charakteru działalności rolniczej, który wynika ze struktury społecznej rolnictwa oraz różnic strukturalnych i naturalnych między poszczególnymi regionami rolniczymi, poprzez takie dostosowywanie wsparcia, aby maksymalnie zwiększyć jego wkład w osiąganie celów Unii.

(3)

Do niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają horyzontalne zasady finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Zasady te zostały ustanowione w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (5) (zwanym dalej „rozporządzeniem finansowym”) i określają w szczególności procedurę uchwalania i wykonywania budżetu w drodze dotacji, zamówień, nagród i wykonania pośredniego oraz przewidują kontrolę odpowiedzialności podmiotów upoważnionych do działań finansowych. Zasady przyjęte na podstawie art. 322 TFUE obejmują także ogólny system warunkowości służący ochronie budżetu Unii.

(4)

Aby zapewnić spójność WPR, wszystkie interwencje w ramach przyszłej WPR powinny stać się częścią planu strategicznego, który obejmowałby rodzaje interwencji w niektórych sektorach, które zostały określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (6).

(5)

W załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 określono niektóre definicje dotyczące sektorów objętych zakresem stosowania tego rozporządzenia. Definicje dotyczące sektora cukru, określone w części II sekcja B tego załącznika, należy uchylić, ponieważ nie mają już zastosowania. Aby w świetle nowej wiedzy naukowej lub zmian na rynku zaktualizować definicje dotyczące innych sektorów, o których mowa w tym załączniku, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmiany tych definicji, bez przekazywania jednak uprawnień do dodawania nowych definicji. W związku z tym należy uchylić przekazane Komisji w części II sekcja A pkt 4 tego załącznika uprawnienie do zmiany definicji syropu inulinowego. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te były prowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (7). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(6)

Należy uprościć część I rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Należy uchylić zbędne i nieaktualne definicje i przepisy upoważniające Komisję do przyjmowania aktów wykonawczych.

(7)

W świetle zdobytego doświadczenia należy wydłużyć niektóre okresy interwencji publicznej. W przypadku gdy otwarcie interwencji publicznej następuje automatycznie, okres interwencji publicznej należy wydłużyć o jeden miesiąc. W przypadku gdy otwarcie interwencji publicznej zależy od rozwoju sytuacji rynkowej, okres interwencji publicznej powinien wynosić cały rok.

(8)

W celu zwiększenia przejrzystości oraz w kontekście międzynarodowych zobowiązań Unii należy zapewnić publikowanie istotnych informacji dotyczących ilości i cen produktów zakupowanych i sprzedawanych w ramach interwencji publicznej.

(9)

Przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania oliwy z oliwek okazało się skutecznym narzędziem stabilizacji rynku. W świetle zdobytego doświadczenia oraz aby zapewnić odpowiedni poziom życia i ustabilizować rynek w sektorze oliwy z oliwek i oliwek stołowych, należy rozszerzyć wykaz produktów kwalifikujących się do dopłat do prywatnego przechowywania, tak by obejmował on również oliwki stołowe.

(10)

W wyniku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii należy zaktualizować limity pomocy unijnej dotyczącej dostarczania owoców i warzyw oraz mleka i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych, określone w art. 23a rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Ze względu na pewność prawa należy przewidzieć stosowanie obniżonych limitów z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2021 r.

(11)

Należy uchylić przepisy dotyczące programów pomocy określonych w części II tytuł I rozdział II sekcje 2–6 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, ponieważ wszystkie rodzaje interwencji w przedmiotowych sektorach zostały określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/2115 (8).

(12)

Polityka Unii dotycząca wina przyczyniła się – poprzez obowiązujący system zezwoleń, który od 2016 r. umożliwia uporządkowany wzrost nasadzeń winorośli – do zwiększenia konkurencyjności unijnego sektora wina i do zachęcania do produkcji wysokiej jakości. Chociaż sektor wina osiągnął równowagę na rynku światowym między podażą produkcji, jakością, popytem konsumpcyjnym i wywozem, równowaga ta nie jest jeszcze wystarczająco trwała ani stabilna, w szczególności kiedy sektor wina staje w obliczu poważnych zakłóceń na rynku. Obserwuje się ponadto tendencję do ciągłego spadku konsumpcji wina w Unii ze względu na zmiany nawyków i stylu życia konsumentów. W związku z tym, w perspektywie długoterminowej, liberalizacja nowych nasadzeń winorośli może zagrozić dotychczasowej równowadze między zdolnością podaży sektora, odpowiednim poziomem życia producentów i rozsądnymi cenami dla konsumentów. Może to stanowić zagrożenie dla pozytywnych zmian osiągniętych za pomocą prawodawstwa i polityk Unii w ostatnich dziesięcioleciach.

(13)

Uznaje się również, że obowiązujący system zezwoleń na nasadzenia winorośli ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia różnorodności wina i uwzględnienia specyfiki unijnego sektora wina. Unijny sektor wina charakteryzuje się szczególnymi cechami charakterystycznymi, w tym długim cyklem winnic, ponieważ produkcja rozpoczyna się dopiero kilka lat po nasadzeniu, a następnie trwa przez dziesiątki lat, zaś między kolejnymi zbiorami możliwe są znaczne jej wahania. W przeciwieństwie do wielu państw trzecich, w których produkuje się wino, unijny sektor wina charakteryzuje się również bardzo dużą liczbą małych gospodarstw rodzinnych, co prowadzi do powstania zróżnicowanej gamy win. Aby zagwarantować rentowność przedsięwzięć i poprawić konkurencyjność unijnego sektora wina na rynku światowym, podmiotom gospodarczym działającym w sektorze i producentom potrzebna jest zatem długoterminowa przewidywalność, ponieważ nasadzenie winnicy wymaga znacznych inwestycji.

(14)

Aby zabezpieczyć dotychczasowe osiągnięcia unijnego sektora wina oraz osiągnąć długotrwałą równowagę ilościową i jakościową w sektorze poprzez ciągły uporządkowany wzrost nasadzeń winorośli po 2030 r., należy przedłużyć okres obowiązywania systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli do 2045 r., tj. na okres odpowiadający okresowi początkowemu obowiązującemu od 2016 r., wprowadzając jednocześnie dwa przeglądy śródokresowe, które należałoby przeprowadzić w 2028 r. i 2040 r., aby ocenić system i w razie potrzeby przedstawić – na podstawie wyników tych przeglądów śródokresowych – wnioski mające na celu zwiększenie konkurencyjności sektora wina.

(15)

Umożliwienie producentom opóźnienia ponownego nasadzenia winnic mogłoby mieć korzystny wpływ na środowisko poprzez poprawę warunków sanitarnych gleby dzięki mniejszemu stosowaniu substancji chemicznych. W związku z tym, aby przyczynić się do lepszego gospodarowania glebami w uprawie winorośli, należy zezwolić na przedłużenie ważności zezwoleń na ponowne nasadzenia z trzech do sześciu lat, w przypadku gdy ponowne nasadzenie odbywa się na tej samej działce rolnej.

(16)

W związku z kryzysem, jaki pandemia COVID-19 spowodowała w unijnym sektorze wina, w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/2220 (9) przewidziano przedłużenie do dnia 31 grudnia 2021 r. ważności zezwoleń na nowe lub ponowne nasadzenia, które to zezwolenia miały wygasnąć w 2020 r. Ze względu na przedłużające się skutki kryzysu spowodowanego pandemią COVID-19 producenci posiadający zezwolenia na nowe lub ponowne nasadzenia, które to zezwolenia miały wygasnąć w 2020 r. lub 2021 r., nadal w dużej mierze nie mogą skorzystać z tych zezwoleń w ostatnim roku ich ważności. Aby uniknąć utraty tych zezwoleń i zmniejszyć ryzyko pogorszenia warunków, zgodnie z którymi trzeba by prowadzić nasadzenia, należy zezwolić na dalsze przedłużenie ważności wygasających w 2020 r. zezwoleń na nowe lub ponowne nasadzenia oraz na przedłużenie ważności zezwoleń wygasających w 2021 r. Wszystkie zezwolenia na nowe lub ponowne nasadzenia, które miały wygasnąć w 2020 r. lub 2021 r., należy zatem przedłużyć do dnia 31 grudnia 2022 r.

(17)

Biorąc pod uwagę zmiany w perspektywach rynkowych, posiadacze zezwoleń na nasadzenia wygasających w 2020 r. i 2021 r. powinni mieć możliwość nieskorzystania z tych zezwoleń bez podlegania karom administracyjnym. Ponadto, aby uniknąć wszelkiej dyskryminacji, producenci, którzy – zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2020/2220 – do dnia 28 lutego 2021 r. złożyli oświadczenie właściwemu organowi, zgodnie z którym nie zamierzają skorzystać ze swojego zezwolenia, nie wiedząc o możliwości przedłużenia ważności swoich zezwoleń o kolejny rok, powinni mieć możliwość cofnięcia swoich oświadczeń w drodze pisemnego powiadomienia złożonego właściwemu organowi do dnia 28 lutego 2022 r. i skorzystania ze swojego zezwolenia do dnia 31 grudnia 2022 r.

(18)

Ze względu na zakłócenia na rynku wywołane pandemią COVID-19 i spowodowaną nią niepewność ekonomiczną w korzystaniu z tych zezwoleń, przepisy rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 dotyczące zezwoleń na nowe lub ponowne nasadzenia, które wygasają w 2020 r. i 2021 r., powinny być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2021 r.

(19)

W związku ze spadkiem rzeczywistej powierzchni upraw winorośli w niektórych państwach członkowskich w latach 2014–2017 oraz ze względu na związany z tym potencjalny spadek produkcji, przy określaniu powierzchni upraw do celów udzielenia zezwoleń na nowe nasadzenia, o których to zezwoleniach mowa w art. 63 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru pomiędzy aktualną podstawą a odsetkiem całkowitej faktycznej powierzchni upraw winorośli na ich terytorium w dniu 31 lipca 2015 r. powiększonej o powierzchnię objętą prawami do sadzenia na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (10), które były dostępne do celów przekształcenia w zezwolenia w danym państwie członkowskim w dniu 1 stycznia 2016 r.

(20)

Należy wyjaśnić, że państwa członkowskie, które ograniczają udzielanie zezwoleń na poziomie regionalnym dla konkretnych obszarów kwalifikujących się ze względu na produkcję win o chronionej nazwie pochodzenia lub dla obszarów kwalifikujących się ze względu na produkcję win o chronionym oznaczeniu geograficznym, mogą wymagać, aby takie zezwolenia były stosowane w tych regionach.

(21)

Należy wyjaśnić, że do celów udzielania zezwoleń na nasadzenia winorośli państwa członkowskie mogą stosować obiektywne i niedyskryminujące kryteria kwalifikowalności i pierwszeństwa na poziomie krajowym lub regionalnym. Doświadczenia państw członkowskich wskazują ponadto na konieczność dokonania przeglądu niektórych kryteriów pierwszeństwa, aby umożliwić nadawanie priorytetowego charakteru winnicom przyczyniającym się do zachowania zasobów genetycznych winorośli oraz gospodarstwom o udowodnionej zwiększonej oszczędności kosztowej, konkurencyjności lub obecności na rynkach.

(22)

W celu zapewnienia, by osobie fizycznej ani osobie prawnej nie została przyznana żadna korzyść, jeżeli stwierdzono, że warunki wymagane do uzyskania takich korzyści zostały sztucznie stworzone, należy wyjaśnić, że państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjmowania środków zapobiegających obchodzeniu przepisów dotyczących mechanizmu zabezpieczenia dotyczącego nowych nasadzeń oraz kryteriów kwalifikowalności i pierwszeństwa przy udzielaniu zezwoleń na nowe nasadzenia.

(23)

Ostateczny termin składania wniosków o przekształcenie praw do sadzenia w zezwolenia upływa w dniu 31 grudnia 2022 r. W niektórych przypadkach takie okoliczności jak kryzys gospodarczy spowodowany pandemią COVID-19 mogły mieć wpływ na ograniczenie przekształcania praw do sadzenia w zezwolenia na nasadzenia. W związku z tym oraz po to, by umożliwić państwom członkowskim zachowanie zdolności produkcyjnej odpowiadającej takim prawom do sadzenia, właściwe jest, by od dnia 1 stycznia 2023 r. prawa do sadzenia, które kwalifikowały się do przekształcenia w zezwolenia na nasadzenia w dniu 31 grudnia 2022 r., ale które nie zostały jeszcze przekształcone w zezwolenia na nasadzenia, pozostały do dyspozycji zainteresowanych państw członkowskich, które mogą ich udzielić najpóźniej do dnia 31 grudnia 2025 r. jako zezwolenia na nowe nasadzenia winorośli, nie wliczając takich zezwoleń do celów ograniczeń określonych w art. 63 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(24)

W niektórych państwach członkowskich istnieją tradycyjne winnice obsadzone odmianami niedozwolonymi do celów produkcji wina, których produkcja, w tym produkcja do celów produkcji napojów fermentowanych na bazie winogron innych niż wino, nie jest przeznaczona na rynek wina. Należy wyjaśnić, że takie winnice nie podlegają obowiązkom karczowania oraz że system zezwoleń na nasadzenie winorośli określony w niniejszym rozporządzeniu nie ma zastosowania do nasadzenia i ponownego nasadzenia takich odmian do celów innych niż produkcja wina.

(25)

Art. 90 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stanowi, że o ile w umowach międzynarodowych zawartych zgodnie z TFUE nie postanowiono inaczej, do produktów przywożonych do Unii stosuje się unijne przepisy dotyczące nazwy pochodzenia i oznaczeń geograficznych, etykietowania, definicji, oznaczeń i opisów handlowych niektórych produktów sektora wina, jak również praktyki enologiczne dozwolone przez Unię. W związku z tym, w celu zachowania spójności, należy przewidzieć, by przepisy dotyczące zaświadczeń o zgodności i sprawozdań z analiz w odniesieniu do przywozu tych produktów były również stosowane w świetle umów międzynarodowych zawartych zgodnie z TFUE.

(26)

W ramach reformy WPR przepisy dotyczące wycofania z rynku produktów niezgodnych z przepisami dotyczącymi etykietowania należy włączyć do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Z uwagi na wzrost zapotrzebowania konsumentów na kontrole produktów państwa członkowskie powinny podjąć środki w celu zapewnienia, by produkty, których etykietowanie nie jest zgodne z tym rozporządzeniem, nie były wprowadzane do obrotu, a jeśli takie produkty znajdują się już w obrocie – by zostały wycofane z rynku. Wycofanie obejmuje możliwość skorygowania sposobu etykietowania produktów bez ostatecznego usunięcia ich z rynku.

(27)

Z uwagi na uchylenie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (11) rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/2116 (12), przepisy dotyczące kontroli i kar w odniesieniu do zasad wprowadzania do obrotu, chronionych nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i określeń tradycyjnych należy włączyć do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(28)

Aby umożliwić producentom wykorzystywanie odmian winorośli, które są lepiej dostosowane do zmieniających się warunków klimatycznych i które charakteryzują się większą odpornością na choroby, należy wprowadzić przepis zezwalający na stosowanie nazw pochodzenia w odniesieniu do produktów wytwarzanych zarówno z odmian winorośli należących do gatunku Vitis vinifera, jak i z odmian winorośli będących krzyżówkami gatunku Vitis vinifera z innymi gatunkami rodzaju Vitis.

(29)

Definicje „nazwy pochodzenia” i „oznaczenia geograficznego” w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 należy dostosować do definicji zawartych w Porozumieniu w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (zwanym dalej „porozumieniem TRIPS”) zatwierdzonym decyzją Rady 94/800/WE (13), w szczególności do art. 22 ust. 1 porozumienia TRIPS, uściślając, że oznaczenia geograficzne określają produkt jako pochodzący z określonego miejsca, regionu lub państwa. Dla celów jasności należy wyraźnie określić, że zmieniona definicja nazwy pochodzenia obejmuje tradycyjnie używane nazwy. W związku z tym wykaz wymogów dotyczących kwalifikowania tradycyjnie używanych nazw jako nazw pochodzenia w sektorze wina, określony w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013, stanie się nieaktualny i należy go uchylić. Ze względu na zachowanie spójności takie wyjaśnienie należy również wprowadzić do definicji „oznaczenia geograficznego” w sektorze wina określonej w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 oraz do definicji „nazwy pochodzenia” i „oznaczeń geograficznych” w sektorze spożywczym określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (14).

(30)

Środowisko geograficzne wraz ze swoimi czynnikami naturalnymi i ludzkimi jest jednym z kluczowych elementów wpływających na jakość i cechy charakterystyczne produktów sektora wina, produktów rolnych i środków spożywczych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym na podstawie rozporządzeń (UE) nr 1308/2013 i (UE) nr 1151/2012. W szczególności w przypadku produktów świeżych, które przetwarzane są w niewielkim stopniu lub wcale, to czynniki naturalne mogą mieć dominujący wpływ na ich jakość i cechy charakterystyczne, determinowane w mniejszym stopniu czynnikami ludzkimi. W związku z tym czynniki ludzkie, które należy uwzględnić w opisie związku między jakością lub cechami produktu a szczególnym środowiskiem geograficznym, który to opis należy ująć w specyfikacji produktu oznaczonego chronioną nazwą pochodzenia na podstawie art. 94 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nie powinny ograniczać się do konkretnych metod produkcji lub przetwarzania, nadających danemu produktowi szczególną jakość, lecz mogą obejmować takie czynniki jak gospodarowanie glebami i krajobrazem, praktyki uprawy oraz wszelkie inne rodzaje działalności człowieka przyczyniające się do zachowania najważniejszych czynników naturalnych mających dominujący wpływ na środowisko geograficzne oraz jakość i cechy charakterystyczne danego produktu.

(31)

Aby zapewnić spójność przy podejmowaniu decyzji w sprawie wniosków o objęcie ochroną i sprzeciwów składanych w ramach wstępnej procedury krajowej, o których mowa w art. 96 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 49 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy informować Komisję w sposób regularny i w wyznaczonych terminach o momencie rozpoczęcia przez sądy krajowe lub inne organy krajowe procedur dotyczących wniosku o objęcie ochroną przekazanego Komisji przez państwo członkowskie, jak określono w art. 96 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 49 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. Z tego samego powodu, jeżeli państwo członkowskie powiadamia Komisję o tym, że decyzja krajowa stanowiąca podstawę wniosku o objęcie ochroną zostanie prawdopodobnie unieważniona w wyniku krajowego postępowania sądowego, Komisja powinna zostać zwolniona z obowiązku przeprowadzenia, w wyznaczonym terminie, określonej w art. 97 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 50 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 procedury odpowiednio rozpatrywania i badania wniosku o objęcie ochroną oraz z obowiązku poinformowania wnioskodawcy o przyczynach opóźnienia. Aby ochronić wnioskodawcę przed uciążliwymi działaniami prawnymi oraz zachować prawo podstawowe wnioskodawcy do ochrony oznaczenia geograficznego w rozsądnym terminie, zwolnienie należy ograniczyć do przypadków, w których wniosek o objęcie ochroną został unieważniony na poziomie krajowym na mocy natychmiast wykonalnego, ale nieprawomocnego orzeczenia sądowego, lub w których zdaniem państw członkowskich skarga mająca na celu zakwestionowanie ważności wniosku opiera się na uzasadnionych podstawach.

(32)

Należy uprościć i przyspieszyć rejestrację oznaczeń geograficznych poprzez oddzielenie oceny zgodności z przepisami dotyczącymi praw własności intelektualnej od oceny zgodności specyfikacji produktu z wymogami określonymi w normach handlowych i przepisach dotyczących etykietowania.

(33)

Ocena przeprowadzana przez właściwe organy państw członkowskich jest zasadniczym etapem procedury rejestracyjnej. Państwa członkowskie dysponują wiedzą ogólną i fachową oraz dostępem do danych, dzięki którym są one w stanie najlepiej sprawdzić, czy informacje zawarte we wniosku są prawidłowe i prawdziwe. Dlatego też państwa członkowskie powinny zapewnić rzetelność i prawidłowość wyników tej oceny wiernie zapisanych w jednolitym dokumencie, stanowiącym streszczenie istotnych elementów specyfikacji produktu. Z uwagi na zasadę pomocniczości Komisja powinna następnie sprawdzić wnioski w celu zapewnienia, by nie zawierały one żadnych oczywistych błędów, aby zapewnić, w szczególności, aby były w nich umieszczone wymagane informacje, aby nie zawierały one oczywistych błędów rzeczowych i aby przytoczona argumentacja stanowiła uzasadnienie wniosku, oraz aby uwzględniono prawo Unii i interesy zainteresowanych stron spoza państwa członkowskiego, w którym te wnioski złożono, oraz spoza Unii.

(34)

W sektorze wina należy przedłużyć okres, w którym można wnieść sprzeciw, do trzech miesięcy w celu zapewnienia, by wszystkie zainteresowane strony miały wystarczająco dużo czasu na przeanalizowanie wniosku o objęcie ochroną i ewentualne złożenie oświadczenia o sprzeciwie. Aby zapewnić stosowanie takiej samej procedury zgłaszania sprzeciwu na podstawie rozporządzeń (UE) nr 1308/2013 i (UE) nr 1151/2012 i umożliwić państwom członkowskim skoordynowane i sprawne przekazywanie Komisji sprzeciwów ze strony osób fizycznych lub prawnych mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na ich terytorium, osoby fizyczne lub prawne powinny wnosić sprzeciwy za pośrednictwem organów państwa członkowskiego, w którym mają miejsce zamieszkania lub siedzibę. Aby uprościć procedurę zgłaszania sprzeciwu, Komisja powinna być uprawniona do odrzucania niedopuszczalnych oświadczeń o sprzeciwie w akcie wykonawczym, który obejmuje ochroną daną nazwę pochodzenia lub dane oznaczenie geograficzne.

(35)

Aby zwiększyć skuteczność proceduralną oraz zapewnić jednolite warunki obejmowania ochroną nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, w przypadku gdy w odniesieniu do wniosku o objęcie taką ochroną nie zgłoszono dopuszczalnego oświadczenia o sprzeciwie, Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze do przyjmowania aktów wykonawczych obejmujących taką ochroną w sektorze wina bez konieczności korzystania z procedury sprawdzającej. W przypadkach gdy złożono dopuszczalne oświadczenie o sprzeciwie, Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze do przyjmowania aktów wykonawczych obejmujących ochroną albo odrzucających wniosek o objęcie ochroną, zgodnie z procedurą sprawdzającą.

(36)

Należy wyjaśnić związek między znakami towarowymi a oznaczeniami geograficznymi produktów sektora wina w odniesieniu do kryteriów odmowy, unieważnienia i współistnienia. Wyjaśnienie takie nie powinno mieć wpływu na prawa nabyte przez posiadaczy oznaczeń geograficznych na poziomie krajowym lub istniejące na mocy umów międzynarodowych zawartych przez państwa członkowskie w odniesieniu do okresu poprzedzającego ustanowienie unijnego systemu ochrony produktów sektora wina.

(37)

Przepisy dotyczące procedur krajowych, procedury zgłaszania sprzeciwu, klasyfikacji zmian na zmiany na poziomie Unii i zmiany standardowe, w tym główne przepisy dotyczące przyjmowania takich zmian, a także tymczasowego etykietowania i prezentacji ustanowione obecnie w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/33 (15) stanowią istotny element systemu chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w sektorze wina. Ze względu na zachowanie spójności z rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012 i z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2019/787 (16) oraz ułatwienie stosowania przepisy te należy włączyć do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(38)

W odniesieniu do ochrony oznaczeń geograficznych ważne jest należyte uwzględnienie Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, w tym art. V dotyczącego wolności tranzytu, zatwierdzonego decyzją94/800/WE. Aby wzmocnić ochronę oznaczeń geograficznych i skuteczniej zwalczać podrabianie produktów, ochrona nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych powinna mieć zastosowanie, w tych ramach prawnych, także do towarów wprowadzanych na obszar celny Unii bez dopuszczenia ich do swobodnego obrotu oraz objętych specjalnymi procedurami celnymi, takimi jak procedury tranzytu, przechowywania, szczególnego wykorzystania lub przetwarzania. W związku z tym ochroną przyznaną na podstawie art. 103 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 należy objąć również towary będące w tranzycie przez obszar celny Unii, a ochroną przyznaną na podstawie art. 103 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 13 ust. 1 i art. 24 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 i dotyczącą nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności należy objąć również towary sprzedawane za pośrednictwem internetu lub za pomocą innych środków handlu elektronicznego. Ponadto nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne w sektorze wina powinny być chronione przed wszelkim bezpośrednim lub pośrednim wykorzystaniem w celach handlowych, jeżeli dotyczą produktów wykorzystywanych jako składniki. Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne w sektorze wina oraz gwarantowane tradycyjne specjalności powinny być również chronione przed niewłaściwym stosowaniem, imitacją i przywołaniem, jeżeli dotyczą produktów wykorzystywanych jako składniki.

(39)

Należy umożliwić unieważnienie ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, jeżeli nie są już one stosowane lub jeżeli wnioskodawca, o którym mowa w art. 95 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, nie zamierza dalej utrzymywać tej ochrony.

(40)

Z uwagi na stały wzrost zapotrzebowania konsumentów na innowacyjne produkty sektora wina o niższej rzeczywistej zawartości alkoholu niż minimalna rzeczywista zawartość alkoholu określona dla produktów sektora wina w załączniku VII część II do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, należy również umożliwić produkcję takich innowacyjnych produktów sektora wina w Unii. W tym celu należy określić warunki, zgodnie z którymi niektóre produkty sektora wina mogą zostać odalkoholizowane lub częściowo odalkoholizowane, oraz ustanowić dozwolone procesy dealkoholizacji. Warunki te powinny uwzględniać rezolucje Międzynarodowej Organizacji ds. Winorośli i Wina (OIV), OIV-ECO 432–2012 Napój uzyskany w wyniku dealkoholizacji wina, OIV-ECO 433-2012 Napój uzyskany w wyniku częściowej dealkoholizacji wina oraz OIV-ECO 523-2016 Wino o zawartości alkoholu zmienionej w wyniku dealkoholizacji i OIV-OENO 394A-2012 Dealkoholizacja win.

(41)

Te innowacyjne produkty sektora wina nigdy nie były wprowadzane do obrotu w Unii jako wino. Dlatego też konieczne byłyby dalsze badania i doświadczenia w celu poprawy jakości tych produktów oraz, w szczególności, w celu zapewnienia, by całkowite usunięcie zawartości alkoholu pozwalało na zachowanie charakterystycznych cech win gatunkowych posiadających chronione oznaczenie geograficzne lub chronioną nazwę pochodzenia. W związku z tym, podczas gdy w przypadku win nieposiadających oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia należy zezwolić zarówno na częściową, jak i całkowitą dealkoholizację, w przypadku win o chronionym oznaczeniu geograficznym lub chronionej nazwie pochodzenia należy zezwolić jedynie na częściową dealkoholizację. Aby zapewnić jasność i przejrzystość zarówno producentom, jak i konsumentom win posiadających oznaczenie geograficzne lub nazwę pochodzenia, należy ponadto wprowadzić wymóg, by w przypadkach, gdy wina posiadające oznaczenie geograficzne lub nazwę pochodzenia będą mogły zostać częściowo odalkoholizowane, ich specyfikacja produktu zawierała opis częściowo odalkoholizowanego wina oraz, w stosownych przypadkach, szczególnych praktyk enologicznych stosowanych do produkcji częściowo odalkoholizowanych win lub wina, a także odpowiednich ograniczeń dotyczących ich produkcji.

(42)

Aby zapewnić konsumentom szersze informacje, obowiązkowe dane szczegółowe, o których mowa w art. 119 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, powinny zawierać informację o wartości odżywczej i wykaz składników. Jednakże producenci powinni mieć możliwość ograniczenia informacji o wartości odżywczej umieszczanej na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie do podania wartości energetycznej oraz udostępnienia drogą elektroniczną pełnej informacji o wartości odżywczej oraz wykazu składników, pod warunkiem, że będą unikali gromadzenia lub śledzenia danych użytkownika i nie będą dostarczali informacji służących celom marketingowym. Możliwość niepodania na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie pełnej informacji o wartości odżywczej nie powinna jednak wpływać na istniejący wymóg podania na etykiecie substancji powodujących alergie lub reakcje nietolerancji. W art. 122 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do uzupełnienia rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 poprzez ustanowienie przepisów dotyczących oznaczania i określania składników. Należy zezwolić na dalszy obrót istniejącymi zapasami wina po datach rozpoczęcia stosowania nowych wymogów dotyczących etykietowania do czasu wyczerpania tych zapasów. Podmioty gospodarcze powinny mieć wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do nowych wymogów dotyczących etykietowania, zanim zaczną one obowiązywać.

(43)

W celu zapewnienia, by konsumenci byli informowani o charakterze odalkoholizowanych produktów sektora wina oraz by przepisy dotyczące etykietowania i prezentacji produktów w sektorze wina miały również zastosowanie do odalkoholizowanych lub częściowo odalkoholizowanych produktów sektora wina, należy zmienić art. 119 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Aby jednak utrzymać obecny poziom informacji na temat minimalnej trwałości wymaganej dla napojów o zawartości alkoholu mniejszej niż 10 % obj. zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (17), należy wprowadzić wymóg, aby produkty, które zostały poddane procesowi dealkoholizacji i wykazują rzeczywistą zawartość alkoholu mniejszą niż 10 % obj., zawierały, jako obowiązkowe dane szczegółowe, wskazanie daty minimalnej trwałości.

(44)

Ponadto załącznik I część XII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w którym wymieniono produkty objęte sektorem wina, obejmuje obecnie wina częściowo odalkoholizowane o zawartości alkoholu większej niż 0,5 % obj. Aby zapewnić uwzględnienie wszystkich win odalkoholizowanych w sektorze wina, w tym win o zawartości alkoholu nie większej niż 0,5 % obj., należy poprzez dodanie nowego wpisu zmienić załącznik I część XII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(45)

W celu zapewnienia ochrony konsumentów przed wprowadzającym w błąd stosowaniem niektórych rodzajów zamknięć kojarzonych z niektórymi napojami oraz przed zamknięciami z niebezpiecznych materiałów, które mogą zanieczyszczać napoje, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do przepisów dotyczących warunków stosowania zamknięć w sektorze wina. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa. W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(46)

Przepisy i wymogi dotyczące systemu kwot cukrowych przestały obowiązywać z końcem roku gospodarczego 2016/2017. Art. 124 i art. 127–144 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 są już nieaktualne i w związku z tym należy je uchylić.

(47)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/633 (18) ustanawia wyjątek od maksymalnego terminu płatności w odniesieniu do sprzedaży winogron i moszczu w sektorze wina. Aby przyczynić się do stabilności łańcucha dostaw wina i zapewnić producentom rolnym bezpieczeństwo długotrwałych stosunków sprzedaży, w taki sam sposób należy traktować sprzedaż wina w zbiornikach. Należy zatem ustalić, że na zasadzie odstępstwa od mających zastosowanie maksymalnych terminów płatności określonych w dyrektywie (UE) 2019/633, na wniosek organizacji międzybranżowej, państwa członkowskie mogą postanowić, że mające zastosowanie maksymalne terminy płatności nie mają zastosowania do sprzedaży wina w zbiornikach, pod warunkiem że szczególne warunki terminów płatności są przewidziane w standardowych umowach, które zostały przedłużone przez państwa członkowskie na mocy art. 164 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 przed dniem 31 października2021 r., oraz że umowy dostawy między dostawcami win w zbiornikach a ich bezpośrednimi nabywcami są wieloletnie lub stają się umowami wieloletnimi.

(48)

W przypadku gdy dostawa produktów rolnych przez producenta do przetwórcy lub dystrybutora jest przedmiotem pisemnej umowy lub oferty zgodnie z art. 148 i 168 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, a cenę do zapłaty za dostawę oblicza się poprzez połączenie różnych czynników określonych w umowie, czynniki te, które mogą obejmować obiektywne wskaźniki, indeksy i metody obliczania, powinny być łatwo zrozumiałe dla stron. Państwa członkowskie powinny mieć ponadto możliwość określenia fakultatywnych wskaźników, które mogą być stosowane przez strony umów, na podstawie dostępnych obiektywnych informacji rynkowych i badań rynku.

(49)

W wyniku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii zmniejszyła się całkowita wielkość produkcji mleka surowego w Unii. Aby nie podważać uprawnień do prowadzenia negocjacji umów przyznanych organizacjom producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, należy zwiększyć mający zastosowanie limit ilościowy w odniesieniu do ilości mleka surowego objętej takimi negocjacjami, wyrażony jako odsetek całkowitej produkcji unijnej. Ze względu na pewność prawa należy przewidzieć stosowanie zwiększonego limitu ilościowego z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2021 r.

(50)

Aby przyczynić się do osiągnięcia celów środowiskowych Unii, państwa członkowskie powinny mieć możliwość uznawania organizacji producentów, które realizują określone cele związane z zarządzaniem produktami ubocznymi, przepływami pozostałości i odpadami oraz ich waloryzacją, w szczególności z myślą o ochronie środowiska i wzmocnieniu obiegu zamkniętego, a także organizacji producentów, które realizują cele związane z zarządzaniem funduszami wspólnego inwestowania w każdym sektorze. Należy zatem rozszerzyć istniejący wykaz celów organizacji producentów określony w art. 152 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. W celu zwiększenia przejrzystości organizacji producentów, statut organizacji producentów powinien również umożliwiać producentom będącym ich członkami demokratyczną kontrolę sprawozdań finansowych i budżetów danej organizacji. Aby ułatwić zawieranie transakcji handlowych przez organizację producentów, należy ponadto określić, że statut organizacji producentów może umożliwiać bezpośredni kontakt producentom będącym ich członkami z nabywcami, pod warunkiem że taki bezpośredni kontakt nie zagraża zadaniom organizacji producentów polegającym na koncentracji podaży i wprowadzaniu produktów do obrotu, i pod warunkiem, że organizacja producentów nadal dysponuje wyłączną swobodą w odniesieniu do istotnych elementów sprzedaży dokonywanej przez daną organizację producentów.

(51)

W świetle zdobytego doświadczenia i zmian w sektorze mleka i przetworów mlecznych od czasu zakończenia obowiązywania systemu kwot, nie należy już utrzymywać szczegółowych przepisów odnośnie do celów i ustaleń dotyczących uznawania ustanowionych w odniesieniu do organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych.

(52)

Doświadczenie w różnych sektorach pokazuje, że państwa członkowskie mogą uznawać organizacje międzybranżowe na różnych poziomach geograficznych bez podważania roli i celów takich organizacji. W związku z tym należy wyjaśnić, że państwa członkowskie mogą zdecydować się na uznanie takich organizacji międzybranżowych na jednym lub kilku poziomach geograficznych. Organizacje międzybranżowe mają realizować określony cel, uwzględniając interesy swoich członków i konsumentów. W świetle celów środowiskowych Unii należy rozszerzyć wykaz celów określonych w art. 157 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, tak by obejmował on dostarczanie niezbędnych informacji i prowadzenie niezbędnych badań służących do rozwijania produktów, które są lepiej dostosowane do działań na rzecz klimatu i do ochrony zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, przyczynianie się do waloryzacji produktów ubocznych oraz zmniejszania ilości odpadów i gospodarowania nimi, a także promowanie i wdrażanie środków zapobiegania ryzyku dla zdrowia zwierząt i ochrony roślin i ryzyku środowiskowemu oraz ich kontrolowania i zarządzania nimi, w tym poprzez ustanowienie funduszy i zarządzanie nimi lub wnoszenie wkładu do takich funduszy z myślą o wypłacaniu rolnikom rekompensaty finansowej z tytułu kosztów i strat gospodarczych wynikających z promowania i wdrażania takich środków. Aby uniknąć ryzyka zaistnienia sytuacji, w której organizacje z pewnego etapu łańcucha dostaw żywności skupiają więcej uprawnień, państwa członkowskie powinny uznawać jedynie organizacje międzybranżowe dążące do zrównoważonej reprezentacji wchodzących w ich skład organizacji międzybranżowych z różnych etapów łańcucha dostaw żywności.

(53)

Należy uzupełnić definicję „obszaru gospodarczego” określoną w art. 164 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 do celu rozszerzenia przepisów i do celu obowiązkowych składek, aby dostosować to rozporządzenie do specyfiki produkcji produktów o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym uznanych na mocy prawa Unii. Z myślą o wspieraniu zrównoważonych praktyk, powinno być możliwe zawieranie porozumień oraz podejmowanie decyzji i uzgodnionych praktyk organizacji międzybranżowych związanych ze zdrowiem roślin, zdrowiem zwierząt, bezpieczeństwem żywności i zagrożeniami środowiskowymi wiążących podmioty niebędące członkami organizacji. Jednak ze względu na znaczenie różnorodności biologicznej w materiale siewnym stosowanym w rolnictwie ekologicznym, przepisom dotyczącym stosowania kwalifikowanego materiału siewnego nie powinno nadawać się mocy wiążące poprzez ich rozszerzenie na podmioty niebędące członkami organizacji prowadzące działalność w zakresie rolnictwa ekologicznego.

(54)

Mając na względzie duże znaczenie chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla produkcji rolnej w Unii oraz to, że wprowadzenie przepisów dotyczących zarządzania podażą serów i szynki suszonej objętych oznaczeniami geograficznymi pozytywnie wpłynęło na zapewnienie wartości dodanej i zachowanie renomy tych produktów oraz stabilizację ich cen, należy rozszerzyć możliwość stosowania przepisów dotyczących zarządzania podażą na produkty rolne o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 lub rozporządzenia (UE) nr 1151/2012. Aby zapewnić jasność i spójność, należy połączyć istniejące przepisy dotyczące regulacji podaży w jeden przepis obejmujący wszystkie produkty rolne. Należy zatem upoważnić państwa członkowskie do stosowania tych przepisów w celu regulowania podaży produktów rolnych objętych oznaczeniami geograficznymi na wniosek organizacji międzybranżowej, organizacji producentów lub grupy producentów lub podmiotów gospodarczych, pod warunkiem że wyrażają na to zgodę co najmniej dwie trzecie producentów danego produktu lub ich przedstawicieli oraz, w stosownych przypadkach, zasięgnięto opinii producentów rolnych produkujących dany surowiec, a w przypadku sera – ze względu na konieczność zachowania ciągłości – uzyskano ich zgodę. Przepisy te powinny podlegać rygorystycznym warunkom, w szczególności aby uniknąć zakłóceń w handlu produktami na innych rynkach i chronić prawa mniejszości. Państwa członkowskie powinny natychmiast publikować przyjęte przepisy i powiadamiać o nich Komisję, zapewniać regularne kontrole i uchylić przepisy w razie ich niezgodności. Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów wykonawczych nakładających na państwo członkowskie obowiązek uchylenia takich przepisów w przypadku stwierdzenia przez Komisję, że nie są one zgodne z określonymi warunkami, uniemożliwiają lub zakłócają konkurencję na znacznym obszarze rynku wewnętrznego lub zagrażają wolnemu handlowi lub osiągnięciu celów ustanowionych w art. 39 TFUE. W świetle uprawnień Komisji w dziedzinie unijnej polityki konkurencji oraz ze względu na szczególny charakter tych aktów Komisja powinna przyjmować takie akty wykonawcze bez stosowania rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(55)

Klauzule dotyczące podziału wartości w łańcuchu dostaw żywności są istotne nie tylko w porozumieniach między producentami a pierwszymi nabywcami, lecz również wówczas, gdy mogą one umożliwić rolnikom udział w kształtowaniu się cen na późniejszych etapach tego łańcucha. Należy zatem umożliwić rolnikom i ich stowarzyszeniom uzgadnianie takich klauzul z podmiotami stanowiącymi kolejne ogniwa łańcucha po pierwszych nabywcach.

(56)

Szczególna wartość handlowa win objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym wynika z ich przynależności do rynkowego segmentu „premium” dzięki ich reputacji w zakresie jakości związanej z ich specyfikacjami produktu. Takie wina zazwyczaj osiągają na rynku wyższe ceny, ponieważ konsumenci cenią cechy charakterystyczne, o których zaświadcza dana nazwa pochodzenia i dane oznaczenie geograficzne. Aby zapobiec zaniżaniu tej wiarygodności jakościowej w wyniku szkodliwych działań cenowych, organizacje międzybranżowe reprezentujące podmioty gospodarcze korzystające z tej wiarygodności jakościowej powinny mieć, na zasadzie odstępstwa od art. 101 ust.1 TFUE, możliwość wydawania wytycznych cenowych dotyczących sprzedaży odpowiednich winogron. Takie wytyczne powinny jednak pozostać nieobowiązkowe, aby uniknąć całkowitego wyeliminowania konkurencji cenowej w obrębie chronionych nazw producenta / chronionych oznaczeń geograficznych.

(57)

Art. 5 Porozumienia Światowej Organizacji Handlu (WTO) w sprawie rolnictwa obejmuje metody obliczeniowe, które można wykorzystać do ustalenia wielkości progowej specjalnej klauzuli ochronnej w odpowiednich sektorach. Aby uwzględnić wszystkie możliwe metody obliczeniowe służące ustaleniu wielkości progowej do celów stosowania dodatkowych należności celnych przywozowych, w tym w przypadku nieuwzględnienia konsumpcji krajowej, należy zmienić art. 182 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, aby odzwierciedlić metodę obliczeniową określoną w art. 5 ust. 4 Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa.

(58)

Należy uchylić art. 192 i 193 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, ponieważ przewidziane w nich środki są już niepotrzebne z uwagi na zaprzestanie stosowania systemu ograniczania produkcji w sektorze cukru. Aby zapewnić odpowiednie dostawy na rynek Unii za pomocą przywozu z państw trzecich, należy powierzyć Komisji uprawnienia delegowane i wykonawcze do zawieszania należności celnych przywozowych w odniesieniu do melasy z trzciny cukrowej i melasy buraczanej.

(59)

W decyzji ministerialnej w sprawie konkurencji eksportowej, przyjętej w dniu 19 grudnia 2015 r. na 10. konferencji ministerialnej WTO w Nairobi, ustanowiono przepisy dotyczące środków konkurencji eksportowej. W odniesieniu do subsydiów wywozowych na członków WTO nałożono wymóg zniesienia uprawnień do subsydiów wywozowych od daty przyjęcia tej decyzji. Należy zatem uchylić przepisy unijne dotyczące refundacji wywozowych, zawarte w art. 196–204 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Państwa członkowskie mogą podjąć – z poszanowaniem prawa Unii – krajowe środki w odniesieniu do kredytów eksportowych, programów gwarancji i ubezpieczeń dla kredytów eksportowych, państwowych przedsiębiorstw handlowych eksportujących produkty rolne i międzynarodowej pomocy żywnościowej. Unia i jej państwa członkowskie są członkami WTO, zatem takie środki krajowe, jako wchodzące w zakres prawa Unii i prawa międzynarodowego, powinny być zgodne również z przepisami określonymi w przedmiotowej decyzji ministerialnej WTO z dnia 19 grudnia 2015 r.

(60)

Rynek wewnętrzny opiera się na spójnym stosowaniu reguł konkurencji we wszystkich państwach członkowskich. Wymaga to stałej ścisłej współpracy krajowych organów ochrony konkurencji i Komisji w ramach europejskiej sieci organów ochrony konkurencji, w obrębie której można omawiać kwestie interpretacji i stosowania reguł konkurencji oraz koordynować działania mające na celu stosowanie reguł konkurencji, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2003 (19).

(61)

Aby zapewnić skuteczne stosowanie art. 210 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 przez organizacje międzybranżowe, a także z myślą o uproszczeniu i zmniejszeniu obciążeń administracyjnych, porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki organizacji międzybranżowych nie powinny wymagać uprzedniej decyzji Komisji, zgodnie z którą art. 101 ust. 1 TFUE nie znajduje do nich zastosowania, pod warunkiem że te porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki spełniają wymogi określone w art. 210 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Na wniosek wnioskodawcy Komisja powinna jednak wydać opinię na temat zgodności takich porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk z art. 210 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Bez względu na wydanie przez Komisję opinii, zgodnie z którą takie porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki są zgodne z tym artykułem, Komisja powinna zachować możliwość stwierdzenia w dowolnym momencie po wydaniu takiej opinii, że art. 101 ust. 1 TFUE będzie miał zastosowanie w przyszłości do przedmiotowych porozumień, decyzji lub uzgodnionych praktyk, jeżeli uzna ona, że odpowiednie warunki dotyczące stosowania art. 210 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 nie są już spełnione.

(62)

Niektóre inicjatywy wertykalne i horyzontalne dotyczące produktów rolnych i spożywczych, mające na celu stosowanie bardziej rygorystycznych wymogów niż wymogi obowiązkowe, mogą mieć pozytywny wpływ na cele zrównoważonego rozwoju. Zawieranie takich porozumień oraz podejmowanie decyzji i uzgodnionych praktyk między producentami i podmiotami gospodarczymi na różnych poziomach produkcji, przetwarzania i handlu mogłoby również umocnić pozycję producentów w łańcuchu dostaw i zwiększyć ich siłę przetargową. W związku z tym, w szczególnych okolicznościach, art. 101 ust. 1 TFUE nie powinien mieć zastosowania do takich inicjatyw. Aby zapewnić skuteczne stosowanie tego nowego odstępstwa oraz z myślą o zmniejszeniu obciążeń administracyjnych, inicjatywy takie nie powinny wymagać uprzedniej decyzji Komisji, zgodnie z którą art. 101 ust. 1 TFUE nie znajduje do nich zastosowania. Ponieważ jest to nowe odstępstwo, należy zapewnić, by Komisja w terminie dwóch lat od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia opracowała wytyczne dla podmiotów gospodarczych dotyczące stosowania takiego odstępstwa. Po tym terminie producenci powinni mieć również możliwość zwrócenia się do Komisji z wnioskiem o wydanie opinii dotyczącej stosowania odstępstwa do swoich porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk. W uzasadnionych przypadkach Komisja powinna mieć możliwość późniejszej zmiany treści swojej opinii. Krajowe organy ochrony konkurencji powinny mieć możliwość zadecydowania, że porozumienie, decyzja lub uzgodniona praktyka mają być zmienione, zakończone lub nie powinno się ich wcale realizować, jeżeli uznają, że jest to niezbędne do ochrony konkurencji, w którym to przypadku powinny poinformować Komisję o swoich działaniach.

(63)

Art. 214a rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zezwala Finlandii na przyznawanie, pod pewnymi warunkami, pomocy krajowej w południowej Finlandii do 2022 r., z zastrzeżeniem upoważnienia przez Komisję. Przyznawanie tej pomocy krajowej powinno być nadal dozwolone na lata 2023–2027. Aby zapewnić możliwość dalszego przyznawania tej pomocy w okresie przejściowym 2021–2022, nowe ustalenia w tym zakresie powinny mieć zastosowanie dopiero od dnia 1 stycznia 2023 r.

(64)

Ograniczenia swobodnego obrotu produktami w sektorze owoców i warzyw wynikające z zastosowania środków mających na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się agrofagów roślin mogą powodować trudności na rynku w jednym lub większej liczbie państw członkowskich. W szczególności wobec zwiększonego występowania agrofagów roślin należy zatem zezwolić na nadzwyczajne środki wsparcia, aby uwzględnić ograniczenia w handlu spowodowane agrofagami roślin oraz rozszerzyć wykaz produktów, w odniesieniu do których mogą zostać przyjęte nadzwyczajne środki wsparcia w sektorze owoców i warzyw.

(65)

Istniejące unijne centra monitorowania rynków i unijne grupy robocze ds. rynków rolnych spełniają korzystną rolę, jeżeli chodzi o dostarczanie podmiotom gospodarczym i organom publicznym informacji potrzebnych do podejmowania przez nie świadomych wyborów, a także jeśli chodzi o ułatwianie monitorowania zmian na rynku. W tym celu oraz po to, by zwiększyć przejrzystość rynków rolnych i rynków żywności na poziomie Unii oraz przyczynić się do stabilności rynków rolnych, należy wzmocnić te instrumenty. Należy zatem ustanowić jednolite formalne ramy prawne dla tworzenia i funkcjonowania unijnych centrów monitorowania rynków w każdym sektorze rolnym oraz ustanowić odpowiednie obowiązki tych centrów w zakresie powiadamiania i sprawozdawczości.

(66)

Na podstawie danych statystycznych i informacji zgromadzonych do celów monitorowania rynków rolnych unijne centra monitorowania rynków powinny wskazywać w swoich sprawozdaniach zagrożenia wystąpienia zakłóceń na rynku. Komisja powinna regularnie przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informację na temat sytuacji na rynku produktów rolnych, zagrożeń wystąpienia zakłóceń na rynku i ewentualnych środków, które należy podjąć, regularnie uczestnicząc w posiedzeniach Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Specjalnego Komitetu ds. Rolnictwa.

(67)

Aby zapewnić jasność, w art. 223 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 należy wyraźnie określić rolę Komisji w odniesieniu do jej istniejących obowiązków w zakresie współpracy i wymiany informacji z właściwymi organami wyznaczonymi zgodnie z art. 22 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 (20) oraz Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).

(68)

Należy uchylić nieaktualne obowiązki Komisji dotyczące sprawozdawczości w odniesieniu do rynku mleka i przetworów mlecznych oraz rozszerzenia zakresu programu dla szkół. Obowiązki dotyczące sprawozdawczości w odniesieniu do sektora pszczelarskiego należy włączyć do rozporządzenia (UE) 2021/2115 Należy określić nowe obowiązki dotyczące sprawozdawczości i terminy w odniesieniu do stosowania reguł konkurencji w sektorze rolnictwa, tworzenia unijnych centrów monitorowania rynków oraz stosowania nadzwyczajnych środków. Komisja powinna również przedkładać sprawozdania na temat sytuacji w zakresie nazw handlowych i klasyfikacji tusz w sektorze baraniny i koziny.

(69)

Przepisy dotyczące rezerwy przeznaczonej na sytuacje kryzysowe w sektorze rolnym, określone w części V rozdział III rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, należy uchylić, ponieważ zaktualizowane przepisy dotyczące rezerwy rolnej są określone w rozporządzeniu (UE) 2021/2116.

(70)

W świetle istniejącego odstępstwa od opisów handlowych, które ma być stosowane w odniesieniu do cielęciny objętej chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, zarejestrowanymi przed dniem 29 czerwca 2007 r., ze względu na spójność oraz w celu zapewnienia konsumentom jednoznacznych informacji, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia grupom odpowiedzialnym za chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne zarejestrowane przed tą samą datą na odstępstwo od obowiązkowej klasyfikacji tusz w odniesieniu do cielęciny.

(71)

Aby zapewnić większą równowagę między poszczególnymi interesami należy ustanowić przepisy dotyczące oceny niezgodności między nazwą zastosowaną do rejestracji jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 a nazwą odmiany roślin lub rasy zwierząt wyhodowanej w Unii.

(72)

Aby zwiększyć świadomość konsumentów w zakresie chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności na mocy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, obowiązkowe stosowanie powiązanych symboli unijnych należy rozszerzyć na materiały reklamowe.

(73)

Należy ustanowić szczególne odstępstwa dopuszczające stosowanie innych nazw jednocześnie z zarejestrowaną nazwą gwarantowanej tradycyjnej specjalności. Komisja powinna ustalić okresy przejściowe w odniesieniu do stosowania oznaczeń zawierających nazwy gwarantowanych tradycyjnych specjalności, zgodnie z wymogami dotyczącymi takich okresów przejściowych, które już istnieją w odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych.

(74)

Należy usprawnić i uprościć procedury rejestracji chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności określone w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012, aby zapewnić krótsze terminy rejestracji nowych nazw. Należy uprościć procedurę sprzeciwu. W uzasadnionym oświadczeniu o sprzeciwie należy wskazać wszystkie podstawy sprzeciwu, podając szczegółowe informacje na temat tych podstaw. Nie powinno to uniemożliwiać organowi lub osobie, które zgłosiły sprzeciw, dodania i dokładniejszego przedstawienia dalszych szczegółowych informacji w trakcie konsultacji, o których mowa w art. 51 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(75)

Należy uprościć określoną w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012 procedurę zatwierdzania zmian w specyfikacji produktu, wprowadzając rozróżnienie między zmianami na poziomie Unii i zmianami standardowymi. Zgodnie z zasadą pomocniczości państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za zatwierdzanie zmian standardowych, a Komisja powinna być nadal odpowiedzialna za zatwierdzanie zmian w specyfikacji produktu na poziomie Unii. Należy poczynić przygotowania, aby zapewnić wystarczającą ilość czasu na ułatwienie sprawnego przejścia od przepisów dotyczących zmian w specyfikacji produktu ustanowionych w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012 do nowych przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(76)

Z uwagi na rosnący popyt ze strony unijnych konsumentów na wosk pszczeli, jego coraz powszechniejsze wykorzystywanie w sektorze spożywczym oraz jego ścisły związek z produktami rolnymi i gospodarką wiejską należy rozszerzyć o ten produkt wykaz produktów rolnych i środków spożywczych określony w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

(77)

Z uwagi na ograniczoną liczbę zarejestrowanych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 251/2014 (21) oznaczeń geograficznych aromatyzowanych produktów sektora wina, należy uprościć ramy prawne dotyczące ochrony oznaczeń geograficznych tego rodzaju produktów. Aromatyzowane produkty sektora wina i inne napoje alkoholowe, z wyjątkiem napojów spirytusowych i produktów sektora wina wymienionych w załączniku VII część II do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, powinny zostać objęte tym samym systemem prawnym i procedurami, którym podlegają inne produkty rolne i środki spożywcze. Należy rozszerzyć zakres stosowania rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 tak, aby objąć nim te produkty. Należy zmienić rozporządzenie (UE) nr 251/2014, aby uwzględnić to rozszerzenie zakresu stosowania w jego tytule, zakresie stosowania i definicjach oraz w odniesieniu do przepisów dotyczących etykietowania aromatyzowanych produktów sektora wina. Należy zapewnić sprawne przejście w odniesieniu do nazw chronionych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 251/2014.

(78)

Aby ułatwić handel z państwami trzecimi, należy określić, że państwa członkowskie mogą zezwolić na to, by w przypadku aromatyzowanych produktów sektora wina produkowanych do celów wywozu umieszczać na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie nazwy handlowe wymagane przez państwa trzecie, w tym w językach innych niż języki urzędowe Unii, pod warunkiem że na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie umieszcza się również odpowiednie nazwy handlowe określone w załączniku II.

(79)

Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do uzupełnienia nazw handlowych i opisów aromatyzowanych produktów sektora wina określonych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 251/2014 w celu ich dostosowania do postępu technicznego, rozwoju naukowego i zmian na rynku, zdrowia konsumentów lub potrzeb konsumentów w zakresie informacji.

(80)

Aby zapewnić konsumentom szersze informacje, w rozporządzeniu (UE) 251/2014 należy dodać wymóg obowiązkowego uwzględnienia w etykietowaniu aromatyzowanych produktów sektora wina informacji o wartości odżywczej i wykazu składników. Jednakże producenci powinni mieć możliwość ograniczenia informacji o wartości odżywczej umieszczanej na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie do podania wartości energetycznej oraz udostępnienia pełnej informacji o wartości odżywczej oraz wykazu składników drogą elektroniczną, pod warunkiem, że będą unikali gromadzenia lub śledzenia danych użytkownika i nie będą dostarczali informacji służących celom marketingowym. Możliwość niepodania na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie pełnej informacji o wartości odżywczej nie powinna jednak wpływać na obowiązujący wymóg podania na etykiecie substancji powodujących alergie lub reakcje nietolerancji. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do uzupełnienia rozporządzenia (UE) nr 251/2014 poprzez ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących oznaczania i określania składników aromatyzowanych produktów sektora wina. Należy zezwolić na dalszy obrót istniejącymi zapasami aromatyzowanych produktów sektora wina po datach rozpoczęcia stosowania nowych wymogów dotyczących etykietowania do czasu wyczerpania tych zapasów. Podmioty gospodarcze powinny mieć wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do nowych wymogów dotyczących etykietowania, zanim zaczną one obowiązywać.

(81)

Należy zezwolić na dodawanie ograniczonej ilości napojów spirytusowych do aromatyzowania win aromatyzowanych w dowolnej kategorii określonej w załączniku II pkt A rozporządzenia (UE) nr 251/2014. Ponieważ postęp techniczny umożliwia obecnie produkcję wermutu bez dodatku alkoholu, nie należy więcej wymagać dodawania alkoholu do wermutu. Biorąc pod uwagę popyt ze strony konsumentów, należy zezwolić na łączenie wina czerwonego i białego do celu produkcji Glühwein. Aby uwzględnić istniejący na rynku polskim aromatyzowany napój na bazie wina, należy utworzyć nową kategorię „wino ziołowe”, określającą w prawie Unii tradycyjne wymogi dotyczące jego produkcji.

(82)

Ze względu na niewielkie rozmiary, oddalenie i szczególną sytuację w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego lokalne rynki na Réunion są szczególnie narażone na fluktuacje cen. Organizacje międzybranżowe skupiają producentów i inne podmioty gospodarcze na różnych etapach łańcucha dostaw żywności i mogą odegrać rolę we wspieraniu utrzymania i zróżnicowania produkcji lokalnej. Ze względu na szczególny kontekst bezpieczeństwa żywnościowego na Réunion należy zapewnić, na zasadzie odstępstwa od art. 165 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, by w przypadku rozszerzenia przepisów uznanych organizacji międzybranżowych na podmioty niebędące członkami organizacji międzybranżowej Francja mogła postanowić, po konsultacji z odpowiednimi zainteresowanymi stronami, że podmioty gospodarcze niebędące członkami danej organizacji międzybranżowej są zobowiązane uiszczać składki na działania objęte rozszerzonymi przepisami, które to działania leżą w ogólnym interesie gospodarczym podmiotów gospodarczych, których działalność jest prowadzona wyłącznie na Réunion w odniesieniu do produktów przeznaczonych na rynek lokalny.

(83)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 251/2014 oraz (UE) nr 228/2013.

(84)

Należy przewidzieć rozwiązania przejściowe w odniesieniu do wniosków o objęcie ochroną i o rejestrację chronionych nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności, które to wnioski złożono przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do wydatków poniesionych przed dniem 1 stycznia 2023 r. w ramach programów pomocy dla sektora oliwy z oliwek i oliwek stołowych, sektora owoców i warzyw, sektora wina, sektora pszczelarskiego i sektora chmielu, dla programów operacyjnych uznanych organizacji producentów lub ich stowarzyszeń w sektorze owoców i warzyw oraz dla programów wsparcia w sektorze wina ustanowionych w art. 29–60 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

(85)

Aby zapewnić sprawne przejście do nowych ram prawnych określonych w rozporządzeniu (UE) 2021/2115, zmiany rozporządzenia (UE) nr 1308/2013powiązane z tymi nowymi ramami prawnymi powinny mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2023 r.

(86)

W celu zapewnienia sprawnego wdrożenia przewidzianych środków oraz w trybie pilnym niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,