(1)

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 ustanowiono szczegółowe przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego, dotyczące podmiotów prowadzących przedsiębiorstwa spożywcze.

(2)

Podpuszczka jest kompleksem enzymów stosowanym do produkcji niektórych serów. Pozyskuje się ją z żołądków młodych przeżuwaczy. Na podstawie doświadczeń zdobytych przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze należy zmienić szczegółowe wymogi higieny dotyczące żołądków do produkcji podpuszczki, określone w sekcji I rozdział IV pkt 18 lit. a) załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, aby zoptymalizować sposób pozyskiwania podpuszczki od młodych owiec i kóz. W szczególności należy dopuścić, aby żołądki mogły opuszczać rzeźnię bez opróżniania lub czyszczenia.

(3)

Rozwój technologiczny spowodował, że w przypadku głów i kończyn poniżej stawu nadgarstkowego i skokowego zwierząt gospodarskich kopytnych pojawiła się potrzeba zezwolenia na skórowanie lub sparzanie i usuwanie sierści poza rzeźnią w wyspecjalizowanych zatwierdzonych zakładach do celów dalszego przetwarzania żywności. W praktyce należy zatem zezwolić na transport głów i kończyn poniżej stawu nadgarstkowego i skokowego zwierząt gospodarskich kopytnych do tych zakładów pod pewnymi warunkami zapewniającymi bezpieczeństwo żywności. Należy zatem zmienić sekcję I rozdział IV pkt 18 lit. c) załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

(4)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/624 (2) urzędowy lekarz weterynarii może przeprowadzić badanie przedubojowe poza rzeźnią w przypadku uboju z konieczności zwierząt gospodarskich kopytnych. Sekcja I rozdział VI pkt 2 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 zobowiązuje lekarza weterynarii do przeprowadzenia badania przedubojowego w przypadku uboju z konieczności. Wymóg ten należy zmienić tak, aby był spójny z art. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/624 i odnosił się do urzędowego lekarza weterynarii.

(5)

Poprawa dobrostanu zwierząt jest jednym z działań zaproponowanych w strategii Komisji „od pola do stołu” (3) na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego w ramach Europejskiego Zielonego Ładu. Nastąpiła w szczególności zmiana w strukturze spożycia mięsa, przy rosnącym nacisku ze strony Parlamentu Europejskiego, rolników i konsumentów, aby zezwolono na ubój niektórych domowych zwierząt jednokopytnych w gospodarstwie pochodzenia w celu uniknięcia ewentualnych problemów związanych z dobrostanem zwierząt podczas ich gromadzenia i transportu.

(6)

Z wyjątkiem uboju z konieczności domowe zwierzęta gospodarskie kopytne muszą być poddawane ubojowi w rzeźni zatwierdzonej zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w celu zapewnienia zgodności z wymogami higieny ustanowionymi w sekcji I rozdziały II i IV załącznika III do tego rozporządzenia. Zgodnie z tym artykułem właściwe organy państw członkowskich mogą zatwierdzać rzeźnie polowe. Takie przenośne obiekty mogą być umieszczane we wszystkich odpowiednich miejscach, w tym w gospodarstwach, gdzie można poddawać ubojowi grupy zdrowych zwierząt. W innych okolicznościach transport niektórych zwierząt może stwarzać ryzyko dla obsługi lub dla dobrostanu zwierząt. Należy zatem zezwolić na ubój i wykrwawianie w gospodarstwie pochodzenia w przypadku ograniczonej liczby bydła domowego i trzody chlewnej oraz gospodarskich zwierząt jednokopytnych. Taka praktyka powinna podlegać rygorystycznym warunkom, aby utrzymać wysoki poziom bezpieczeństwa żywności w przypadku mięsa pochodzącego od takiego zwierzęcia.

(7)

Bydłu domowemu i trzodzie chlewnej oraz gospodarskim zwierzętom jednokopytnym poddanym ubojowi w gospodarstwie pochodzenia powinno towarzyszyć urzędowe świadectwo potwierdzające, że wymogi higieny uboju zostały spełnione. Takie urzędowe świadectwo jest przewidziane w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2020/2235 (4).

(8)

W dniu 27 września 2018 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął drugą opinię naukową w sprawie metod analizy zagrożeń w odniesieniu do niektórych małych placówek handlu detalicznego i darowizn żywności (5). W opinii tej zaleca się zamrażanie na poziomie sprzedaży detalicznej jako dodatkowe narzędzie gwarantujące bezpieczną redystrybucję żywności wśród osób potrzebujących. Ułatwienie bezpiecznego dokonywania darowizn żywności zarówno zapobiega marnotrawieniu żywności, jak i przyczynia się do bezpieczeństwa żywnościowego zgodnie z celami określonymi w strategii Komisji „od pola do stołu” i z jej ogólnym celem, jakim jest ustanowienie sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego w ramach Europejskiego Zielonego Ładu. Zamrażanie żywności może być ważnym sposobem zapewnienia jej bezpiecznej redystrybucji przez banki żywności i inne organizacje charytatywne. W przypadku handlu detalicznego zamrażanie mięsa nie jest obecnie dozwolone, ponieważ mięso przeznaczone do zamrożenia musi zostać zamrożone bez zbędnej zwłoki po uboju lub rozbiorze zgodnie z sekcją I rozdział VII pkt 4 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w odniesieniu do zwierząt gospodarskich kopytnych oraz zgodnie z sekcją II rozdział V pkt 5 tego załącznika w odniesieniu do drobiu i zajęczaków. Należy zatem zezwolić na zamrażanie mięsa w przypadku sprzedaży detalicznej pod pewnymi warunkami, aby zapewnić bezpieczną dystrybucję darowizn żywności.

(9)

W rozporządzeniu (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (6) zdefiniowano pojęcie „zatwierdzony lekarz weterynarii”. Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (7) uchylono rozporządzenie (WE) 854/2004 i zdefiniowano pojęcie „urzędowy lekarz weterynarii”. Ponieważ definicja „urzędowego lekarza weterynarii” w rozporządzeniu (UE) 2017/625 obejmuje „zatwierdzonego lekarza weterynarii”, odniesienia do „zatwierdzonego lekarza weterynarii” w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 powinny zostać zmienione tak, aby odnosiły się do „urzędowego lekarza weterynarii”.

(10)

Szczegółowe wymogi dotyczące higieny w odniesieniu do produkcji i wprowadzania do obrotu mięsa dzikich ssaków parzystokopytnych utrzymywanych w warunkach fermowych, ustanowione w sekcji III załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, mają zastosowanie wyłącznie do mięsa z jeleniowatych lub świniowatych. Podobne wymogi powinny mieć również zastosowanie do mięsa innych dzikich ssaków parzystokopytnych utrzymywanych w warunkach fermowych, takich jak lamy, aby uniknąć ewentualnego zagrożenia dla bezpieczeństwa żywności wynikającego ze zmian w strukturze konsumpcji spowodowanych zwiększonym spożyciem takiego mięsa.

(11)

Ciała i wnętrzności upolowanych zwierząt łownych mogą być transportowane do punktu gromadzenia i przechowywane w nim przed transportem do zakładu obróbki dziczyzny. Należy wprowadzić szczegółowe zasady higieny dotyczące obchodzenia się z tymi ciałami i wnętrznościami oraz ich przechowywania w takich punktach gromadzenia, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności w przypadku mięsa poprzez zmianę wymogów higieny w odniesieniu do zwierząt łownych, określonych w sekcji IV załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

(12)

Zwierzęta łowne muszą być jak najszybciej transportowane do zakładu obróbki dziczyzny po zbadaniu przez przeszkoloną osobę zgodnie z sekcją IV rozdział II pkt 3 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w przypadku grubej zwierzyny łownej oraz zgodnie rozdziałem III pkt 3 tej sekcji w przypadku drobnej zwierzyny łownej, aby umożliwić schłodzenie w rozsądnym terminie od czasu uśmiercenia. Wymóg ten powinien mieć również zastosowanie do zwierząt łownych, w przypadku których nie przeprowadzono badania.

(13)

Sekcja VII rozdział I pkt 3 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 stanowi, że za każdym razem, gdy podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze przemieszcza partię żywych małży między zakładami, partii tej musi towarzyszyć dokument rejestracyjny. Aby ujednolicić informacje wymagane na mocy sekcji VII rozdział I pkt 4 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, należy ustanowić wspólny wzór dokumentu rejestracyjnego do celów przemieszczania żywych małży między zakładami. Ponadto powszechną praktyką jest wysyłanie partii małży również do podmiotów pośredniczących, w związku z czym w dokumencie rejestracyjnym należy także uwzględnić tę możliwość.

(14)

Zgodnie z sekcją VII rozdział IV część A pkt 1 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 przed przystąpieniem do oczyszczania żywe małże należy umyć czystą wodą z mułu i zgromadzonych pozostałości. Z uwagi na oszczędność wody płukanie czystych małży nie powinno być jednak obowiązkowe. Należy odpowiednio zmienić sekcję VII rozdział IV część A pkt 1.

(15)

Żywe małże wprowadzane do obrotu nie mogą zawierać biotoksyn morskich w ilości przekraczającej limity określone w sekcji VII rozdział V pkt 2 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004. W opinii w sprawie biotoksyn morskich w skorupiakach – grupy pektenotoksyn (8) – EFSA stwierdziła, że nie ma doniesień o szkodliwych skutkach u ludzi związanych z toksynami z grupy pektenotoksyn. Ponadto pektenotoksynom u skorupiaków zawsze towarzyszą toksyny z grupy kwasu okadaikowego. Należy zatem skreślić odniesienie do pektenotoksyn z sekcji VII rozdział V pkt 2 lit. c) załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

(16)

Art. 11 rozporządzenia delegowanego 2019/624 stanowi, że klasyfikacja obszarów produkcyjnych i obszarów przejściowych nie jest wymagana w odniesieniu do odławiania strzykw, w przypadku gdy właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe takich zwierząt w ośrodkach aukcyjnych, zakładach wysyłki i zakładach przetwórczych. Należy zmienić sekcję VII rozdział IX załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w celu umożliwienia odławiania strzykw poza sklasyfikowanymi obszarami produkcyjnymi i obszarami przejściowymi.

(17)

Statki powinny być zaprojektowane i skonstruowane w sposób uniemożliwiający zanieczyszczenie produktów rybołówstwa wodą zęzową, ściekami, dymem, paliwem, olejem, tłuszczem czy innymi niepożądanymi substancjami. Również pomieszczenia magazynowe, zbiorniki lub pojemniki używane do przechowywania, chłodzenia lub zamrażania produktów rybołówstwa nie powinny być wykorzystywane do celów innych niż przechowywanie produktów rybołówstwa. Statki zamrażalnie i statki chłodnie powinny być wyposażone w urządzenia zamrażające o zdolności zamrażania wystarczającej do jak najszybszego zamrażania w trybie ciągłym i z możliwie najkrótszym przystankiem termicznym, tak aby temperatura wewnętrzna nie przekraczała -18 °C. Pomieszczenia magazynowe nie powinny być wykorzystywane do zamrażania produktów. Te same wymogi dotyczące urządzeń zamrażających i urządzeń do magazynowania powinny mieć również zastosowanie do chłodni na lądzie. Należy zatem odpowiednio zmienić sekcję VIII rozdział I część I i rozdział III część B załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

(18)

W następstwie niedawnych oszustw dotyczących tuńczyka początkowo zamrożonego w solance w temperaturze -9 °C i przeznaczonego dla sektora konserw, lecz skierowanego do spożycia jako świeże produkty rybołówstwa, w sekcji VIII rozdział I część II pkt 7 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 należy wyjaśnić, że całe produkty rybołówstwa początkowo zamrożone w solance w temperaturze -9 °C i przeznaczone dla sektora konserw, nawet jeśli zostaną głębiej zamrożone w temperaturze -18 °C, nie mogą mieć innego przeznaczenia niż sektor konserw.

(19)

Wątroby i ikra produktów rybołówstwa przeznaczone do spożycia przez ludzi muszą być konserwowane pod lodem w temperaturze zbliżonej do temperatury topnienia lodu lub muszą być zamrożone. Należy zezwolić, aby wątroby i ikra były również chłodzone w innych warunkach niż pod lodem, w temperaturze zbliżonej do temperatury topnienia lodu. Należy zatem zmienić sekcję VIII rozdział I część II pkt 6 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, aby umożliwić chłodzenie wątrób i ikry produktów rybołówstwa przeznaczonych do spożycia przez ludzi nie tylko pod lodem, ale także w innych warunkach chłodzenia.

(20)

W pojemnikach używanych do wysyłki lub przechowywania niepakowanych, wstępnie przetworzonych świeżych produktów rybołówstwa przechowywanych pod lodem topniejąca woda nie powinna pozostawać w kontakcie z żadnymi produktami rybołówstwa. Ze względów higienicznych należy sprecyzować, że woda powstała wskutek topnienia lodu nie tylko nie powinna pozostawać w kontakcie z produktami rybołówstwa, ale powinna być również odprowadzana. Należy zatem zmienić sekcję VIII rozdział III część A pkt 4 załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w celu sprecyzowania, że woda powstała wskutek topnienia lodu nie tylko nie powinna pozostawać w kontakcie z produktami rybołówstwa, ale powinna być również odprowadzana.

(21)

Szczegółowe zasady higieny dotyczące żabich udek ustanowione w sekcji XI załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 mają zastosowanie wyłącznie do żabich udek z gatunku RNA (rodzina Ranidae) zgodnie z definicją żabich udek określoną w pkt 6.1 załącznika I do tego rozporządzenia. Szczegółowe zasady higieny dotyczące ślimaków ustanowione w tej sekcji mają zastosowanie wyłącznie do ślimaków lądowych gatunków Helix pomatia Linné, Helix aspersa Muller, Helix lucorum i gatunków z rodziny Achatinidae zgodnie z definicją ślimaków określoną w pkt 6.2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004. Ze względu na zmiany w nawykach żywieniowych żabie udka i ślimaki innych gatunków są również produkowane i wprowadzane do obrotu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi. Należy zatem rozszerzyć szczegółowe zasady higieny na te gatunki, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności pochodzącej od tych gatunków.

(22)

W sekcji XII załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 ustanowiono szczegółowe wymogi dotyczące temperatury w odniesieniu do przechowywania skwarek przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Postęp technologiczny umożliwił stosowanie pewnych technik pakowania, takich jak pakowanie próżniowe, w przypadku których szczegółowe wymogi dotyczące temperatury nie są potrzebne do zapewnienia bezpieczeństwa żywności pochodzącej ze skwarek. Należy zatem skreślić te warunki dotyczące temperatury, natomiast podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze powinien zapewnić bezpieczeństwo żywności pochodzącej ze skwarek dzięki dobrym praktykom higienicznym i procedurom opartym na systemie analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (9).

(23)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004,