1.   Niniejsze rozporządzenie wdraża zasady określone w ust. 2, 3 i 4 w odniesieniu do utrzymywanych koniowatych:

2.   W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy ogólne i szczegółowe dotyczące jednolitego stosowania systemu identyfikacji i rejestracji, o którym mowa w art. 108 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/429, dla koniowatych i różnych kategorii tych zwierząt, aby zapewnić efektywne działanie tego systemu, w tym dotyczące:

3.   W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy dotyczące wzorów formularzy niezbędnych do stosowania art. 112 ust. 4 i art. 115 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2019/6 oraz rozporządzenia delegowanego (UE) 2021/577, które należy zawrzeć w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym, oraz przepisy dotyczące dokumentowania niektórych rodzajów leczenia zgodnie z dyrektywą 96/22/EWG.

4.   Niniejsze rozporządzenie określa przepisy dotyczące wzorów formularzy służących do wprowadzania informacji określonych w części 2 rozdział I załącznika V do rozporządzenia (UE) 2016/1012 oraz w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2017/1940, które należy zawrzeć w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym dla zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych.

1.   Podmiot zajmujący się zwierzęciem koniowatym, który nie jest właścicielem ani jednym z właścicieli tego zwierzęcia, działa zgodnie z przepisami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu w imieniu właściciela lub przedstawiciela właścicieli zwierzęcia koniowatego i w porozumieniu z tym właścicielem lub przedstawicielem.

2.   Państwa członkowskie i, w stosownych przypadkach, jednostki upoważnione mogą wymagać, aby następujące wnioski przedstawiane im przez podmioty były składane przez właściciela lub przedstawiciela właścicieli:

1.   Państwa członkowskie opracowują i aktualizują wykaz właściwych organów i, w stosownych przypadkach, jednostek upoważnionych odpowiedzialnych za wydawanie unikalnych dożywotnich dokumentów identyfikacyjnych dla koniowatych i udostępniają ten wykaz pozostałym państwom członkowskim oraz podają go do wiadomości publicznej na stronie internetowej utworzonej przez właściwy organ.

2.   Wykaz, o którym mowa w ust. 1:

3.   Aby pomóc państwom członkowskim w udostępnianiu aktualnych wykazów, o których mowa w ust. 1, Komisja tworzy stronę internetową, na której każde państwo członkowskie zamieszcza bezpośredni link do wymaganych informacji znajdujących się na stronie internetowej określonej w ust. 1.

1.   Właściwy organ przydziela kod komputerowej bazie danych i, w stosownych przypadkach, każdej bazie danych ustanowionej w ramach komputerowej bazy danych przez jednostki upoważnione, związki hodowców oraz organizacje i stowarzyszenia, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. b), który służy do zarejestrowania danych identyfikacyjnych koniowatych.

2.   Kod, o którym mowa w ust. 1, jest zgodny z systemem kodowania UELN i składa się z sześciocyfrowego kodu odnoszącego się do komputerowej bazy danych i każdej bazy danych ustanowionej w ramach komputerowej bazy danych, zawierającego:

1.   W momencie pierwszej identyfikacji koniowatego właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, jednostka upoważniona, związki hodowców oraz organizacje i stowarzyszenia, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. b), rejestrują dane identyfikacyjne danego koniowatego w komputerowej bazie danych za pomocą niepowtarzalnego kodu.

2.   Niepowtarzalny kod, o którym mowa w ust. 1, składa się z:

3.   Niepowtarzalny kod stanowi numer referencyjny wykorzystywany w każdym przypadku udostępniania danych w komputerowych bazach danych i bazach danych jednostek upoważnionych, związków hodowców oraz organizacji i stowarzyszeń, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. b), lub wymiany danych między tymi bazami.

4.   Jednostki upoważnione, związki hodowców oraz organizacje i stowarzyszenia, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. b), które tworzą bazy danych w ramach komputerowej bazy danych, zapewniają, aby komputerowa baza danych zawierała co najmniej kopię informacji zawartych w sekcji I część A pkt 1–7 i część C oraz sekcji II część II wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

1.   Państwa członkowskie wdrażają odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu zapewnienia ciągłości działania komputerowych baz danych w przypadku ewentualnych zakłóceń oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa, ochrony, integralności i autentyczności informacji zarejestrowanych w komputerowych bazach danych.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby podmioty prowadzące zakłady w odniesieniu do koniowatych utrzymywanych w tych zakładach, podmioty zajmujące się koniowatymi w odniesieniu do tych zwierząt oraz podmioty prowadzące rzeźnie w odniesieniu do koniowatych przeznaczonych do uboju w tych rzeźniach mogły na swój wniosek co najmniej uzyskać bezpłatny dostęp w trybie tylko do odczytu do znajdujących się w komputerowej bazie danych następujących informacji dotyczących wyżej wymienionych koniowatych:

3.   Państwa członkowskie zapewniają właściwym organom i jednostkom upoważnionym dostęp w trybie odczytu i edycji do komputerowej bazy danych w celu wprowadzania danych identyfikacyjnych dotyczących koniowatych lub w celu wymiany danych między tą komputerową bazą danych a bazami danych prowadzonymi przez jednostki upoważnione.

4.   Państwa członkowskie zapewniają właściwym organom innych państw członkowskich – lub, w stosownych przypadkach, jednostkom upoważnionym w tych innych państwach członkowskich wymienionym w wykazie zgodnie z art. 4 ust. 1 – nieodpłatny dostęp wyłącznie w trybie odczytu do informacji wyszczególnionych w ust. 2 lit. a), b) i c), zawartych w ich komputerowych bazach danych dotyczących koniowatych zwykle utrzymywanych na ich terytorium.

5.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 niniejszego artykułu państwa członkowskie mogą przyznać podmiotom zajmującym się koniowatymi, o których to podmiotach mowa w art. 102 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/429, oraz odpowiedzialnym lekarzom weterynarii dostęp w trybie odczytu i edycji do odpowiednich zbiorów danych w komputerowej bazie danych, pod warunkiem że zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu zagwarantowana jest ochrona danych.

1.   W przypadku gdy zgodnie z art. 108 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/429 państwa członkowskie podejmują decyzję o wymianie danych identyfikacyjnych koniowatych zawartych w ich komputerowych bazach danych bezpośrednio z odpowiednimi komputerowymi bazami danych w innych państwach członkowskich, informacje, o których mowa w art. 64 lit. a), b) i c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035, wymienia się między komputerowymi bazami danych państw członkowskich w postaci danych elektronicznych w formacie standardu XSD udostępnionym przez Komisję na podstawie odpowiednich norm, o których mowa w art. 37 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/1715.

2.   Właściwy organ odpowiedzialny za zakład, do którego przemieszczono zwierzę koniowate do celów zwykłego pobytu, może zażądać od właściwego organu zakładu pochodzenia informacji określonych w ust. 1, a każda transmisja danych jest dokumentowana znacznikiem czasu.

1.   Państwa członkowskie ustanawiają system mający na celu zapewnienie niepowtarzalności kodu przekazywanego przez transpondery stosowane w identyfikatorach elektronicznych, takich jak wszczepiane transpondery, kolczyki elektroniczne lub elektroniczne opaski na pęcinę, do identyfikacji koniowatych urodzonych w Unii lub dopuszczonych do obrotu w Unii po wprowadzeniu z państwa trzeciego.

2.   Identyfikatory elektroniczne muszą być zgodne ze specyfikacjami technicznymi określonymi w części 1 załącznika I.

3.   Kolczyki i opaski na pęcinę muszą być zgodne ze specyfikacjami technicznymi określonymi w części 2 załącznika I.

1.   Podmioty zajmujące się koniowatymi zapewniają, aby wszczepiane transpondery lub, zgodnie z art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035, kolczyki zostały zastosowane u koniowatych przy wypełnieniu lub na krótko przed datą wypełnienia formularza identyfikacyjnego niezbędnego do złożenia wniosku o wydanie unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego w okresie przewidzianym na identyfikację, określonym w art. 21.

2.   Podmioty zajmujące się koniowatymi przeznaczonymi do przemieszczenia do rzeźni zgodnie z art. 43 ust. 2 zapewniają, aby środki identyfikacji zostały zastosowane u zwierzęcia koniowatego niezwłocznie po otrzymaniu od właściwego organu odpowiedniej dokumentacji wydanej w formacie przewidzianym przez ten właściwy organ w celu spełnienia wymogów informacyjnych dotyczących łańcucha żywnościowego, określonych w sekcji III załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

3.   Przewidziany w ust. 1 ograniczony odstęp w czasie między zastosowaniem środka identyfikacji a wypełnieniem formularza identyfikacyjnego w celu złożenia wniosku o wydanie unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego nie ma zastosowania do identyfikacji:

1.   Przed zastosowaniem środków identyfikacji u zwierzęcia koniowatego zgodnie z art. 13 właściwy organ – lub, w stosownych przypadkach, jednostka upoważniona, lekarz weterynarii bądź wykwalifikowana osoba, o której mowa w art. 13 ust. 1 – zapewnia, aby stosowane były środki służące wykryciu ewentualnych oznak lub śladów wskazujących na wcześniejszą identyfikację zwierzęcia koniowatego za pomocą wszczepianych transponderów lub kolczyków. Środki te obejmują przynajmniej:

2.   W przypadku gdy środki przewidziane w ust. 1 niniejszego artykułu świadczą o obecności uprzednio wszczepionego transpondera lub kolczyka lub o zastosowaniu jakiejkolwiek alternatywnej metody identyfikacji zgodnie z art. 16, co wskazuje na ukończoną wcześniejszą identyfikację zgodnie z sekcją 2 rozdziału III, właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona:

3.   W sytuacji gdy nieudokumentowane usunięcie wszczepianego transpondera, kolczyka lub alternatywnej metody identyfikacji, o której mowa w ust. 1 lit. c), zostanie potwierdzone u zwierzęcia koniowatego urodzonego na terytorium Unii, właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – wydaje duplikat dokumentu identyfikacyjnego zgodnie z art. 25 lub zastępczy dokument identyfikacyjny zgodnie z art. 26.

1.   Środki identyfikacji są stosowane przez lekarza weterynarii lub, jeżeli jest to przewidziane w prawodawstwie krajowym, przez upoważnioną oraz należycie przeszkoloną i wykwalifikowaną osobę.

2.   Transponder jest wszczepiany pozajelitowo po odpowiednim przygotowaniu miejsca wszczepienia, po lewej stronie szyi zwierzęcia koniowatego, w połowie odległości między potylicą a kłębem i w okolicy więzadła karkowego.

3.   W przypadku gdy identyfikacja odbywa się na podstawie kolczyka zgodnie z art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035, przytwierdza się go do lewej małżowiny usznej zwierzęcia koniowatego.

4.   Kod przekazywany przez środki identyfikacji, o których mowa w lit. a), b), c), e) lub f) załącznika III do rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035, po wszczepieniu lub zastosowaniu jest zapisywany przez osobę, o której mowa w ust. 1, lub na jej odpowiedzialność, w przeznaczonym do tego polu formularza identyfikacyjnego wymaganego do złożenia wniosku o wydanie unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego lub bezpośrednio w sekcji I część A wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

1.   W przypadku gdy transponder przestaje działać i wymaga wymiany, zwierzę koniowate jest identyfikowane za pomocą nowego transpondera przekazującego nowy kod; nowy kod transpondera jest wtedy dodatkowo zapisywany w komputerowej bazie danych oraz, w stosownych przypadkach, w bazie danych jednostki upoważnionej, a także w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym w sekcji I część C wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

2.   Zgubiony lub nieczytelny kolczyk zastosowany zgodnie z art. 13 ust. 3 jest wymieniany na kolczyk z nowym kodem; nowy kod jest wówczas dodatkowo zapisywany w komputerowej bazie danych oraz, w stosownych przypadkach, w bazie danych jednostki upoważnionej, a także w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym w sekcji I część C wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

3.   Podmioty zapewniają, aby środki identyfikacji były wymieniane możliwie jak najszybciej po ich zgubieniu lub po tym, jak przestały prawidłowo działać, a w każdym przypadku w ustalonym przez właściwy organ okresie, który nie przekracza 30 dni od daty stwierdzenia utraty lub nieprawidłowego działania, oraz przed opuszczeniem przez zwierzę koniowate zakładu, który jest jego miejscem zwykłego pobytu.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2, w przypadku gdy zwierzę koniowate zostało zidentyfikowane przy pomocy większej liczby identyfikatorów niż pojedynczy kolczyk, właściwy organ może zezwolić na zastąpienie kolczyka, który stał się nieczytelny lub został zgubiony, nowym kolczykiem z kodem identyfikacyjnym zwierzęcia przekazywanym przez pozostałe środki identyfikacji.

5.   Podmioty zajmujące się zarejestrowanymi zwierzętami koniowatymi informują związek hodowców lub organizację bądź stowarzyszenie, o których mowa odpowiednio w art. 22 ust. 2 i 3, o wszelkich zmianach kodu przekazywanego przez środki identyfikacji.

1.   Właściwy organ podejmuje niezbędne działania w celu zapewnienia, aby w przypadku uboju lub padnięcia zwierzęcia koniowatego środki identyfikacji były chronione przed późniejszym nieuczciwym wykorzystaniem poprzez ich odzyskanie i zniszczenie lub pozbycie się na miejscu.

2.   W przypadku gdy wszczepiany transponder nie może być odzyskany z ciała zwierzęcia koniowatego poddanego ubojowi w celu spożycia przez ludzi, a mięso lub część mięsa zawierające transponder są uznane za nienadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z art. 45 lit. m) rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/627, powstałe produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego usuwa się w celu spełnienia wymogów ust. 1 niniejszego artykułu.

1.   W przypadku gdy zgodnie z art. 62 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035 państwo członkowskie dopuściło odpowiednią alternatywną metodę identyfikacji do celów weryfikacji tożsamości utrzymywanych koniowatych urodzonych na jego terytorium, w tym odziedziczone lub nabyte znaki wyróżniające i markery genetyczne, właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – zapewnia, aby szczegółowe dane tej alternatywnej metody identyfikacji zostały zweryfikowane przed ich zapisaniem w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym i w komputerowej bazie danych.

2.   Państwa członkowskie mogą wymagać stosowania alternatywnych metod weryfikowania tożsamości na podstawie markerów genetycznych jako uzupełnienia wymogów identyfikacyjnych określonych w art. 109 ust. 1 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) 2016/429, dotyczących koniowatych urodzonych lub posiadających miejsce zwykłego pobytu w tym państwie członkowskim.

3.   Państwa członkowskie udostępniają informacje o swoich dopuszczonych alternatywnych metodach identyfikacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisji i pozostałym państwom członkowskim oraz podają je do wiadomości publicznej na stronie internetowej, o której mowa w art. 4 ust. 1.

4.   W przypadku gdy do identyfikacji koniowatych stosuje się alternatywną metodę identyfikacji, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, szczegółowe informacje zapisuje się w rozszerzonym formacie unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego.

5.   W przypadku koniowatych o unikalnej odmianie, takich jak zebra, w zakładach odizolowanych właściwy organ może zezwolić na zastąpienie wypełnionego opisu graficznego fotografią wysokiej jakości.

6.   W sytuacji gdy stosuje się alternatywną metodę identyfikacji, o której mowa w ust. 1, podmiot zapewnia dostęp do wspomnianych informacji identyfikacyjnych lub, w stosownych przypadkach, ponosi koszty lub konsekwencje opóźnień wynikających z weryfikowania tożsamości zwierzęcia koniowatego.

1.   Unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny musi mieć jeden z poniższych formatów:

2.   Unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny wydaje się wyłącznie po wprowadzeniu co najmniej informacji wymaganych zgodnie z częścią A pkt 1, 2 i 4–7 oraz częścią B pkt 12–18, a także, w stosownych przypadkach, zgodnie z art. 16 i sekcją X wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

3.   Kształt sylwetki zwierzęcia koniowatego w opisie graficznym przewidzianym w sekcji I część B wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II można dostosować, jeżeli dokument ten wydaje się dla koniowatego innego niż koń.

4.   Właściwy organ może dopuścić, aby w przypadku standardowego dokumentu identyfikacyjnego następujące informacje były podawane tylko wtedy, gdy zwierzę koniowate zostało wyłączone z uboju w celu spożycia przez ludzi zgodnie z art. 39 ust. 2:

5.   Opisu kasztanów w sekcji X wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II wymaga się jedynie w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym wydawanym dla koniowatych, których nie identyfikuje się za pomocą wszczepianego transpondera lub kolczyka i które nie posiadają odmian lub posiadają mniej niż trzy wicherki.

6.   Anatomiczne miejsce wszczepienia wszczepianego transpondera wskazuje się w opisie graficznym przewidzianym w sekcji I część B wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

1.   Unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny spełnia dodatkowe wymogi określone w części 2 załącznika II.

2.   Jeżeli w przypadkach opisanych w art. 21 ust. 4 unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny jest wydawany w formacie rozszerzonym składającym się z dwóch części obejmujących standardowy format, o którym mowa w art. 17 ust. 1, oraz z sekcji IV–X umieszczonych jako niepodzielna całość w kieszeni okładki, jak określono w załączniku II część 2 lit. b), niepowtarzalny kod umieszczony w sekcji IV ustanawia powiązanie między formatem standardowym a sekcjami IV–X.

1.   W przypadku gdy transponder zostaje wszczepiony zwierzęciu koniowatemu zgodnie z art. 11, właściwy organ lub jednostka upoważniona wprowadza do unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego następujące informacje:

2.   W przypadku gdy zwierzę koniowate zostało uprzednio zidentyfikowane za pomocą wszczepianego transpondera, który nie spełnia aktualnych norm ISO, w sekcji I część A pkt 5 wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II należy podać system odczytu.

1.   W przypadku gdy unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny wydaje się razem z kartą plastikową lub kartą elektroniczną, karty te muszą spełniać wymagania określone w załączniku III.

2.   Państwa członkowskie mogą dopuścić stosowanie aplikacji cyfrowych w przenośnych urządzeniach elektronicznych wyświetlających co najmniej dane identyfikacyjne przechowywane w komputerowej bazie danych do celów identyfikacji koniowatego podczas przemieszczania:

3.   Państwa członkowskie nie dopuszczają jednak stosowania kart plastikowych, kart elektronicznych ani aplikacji cyfrowych w przenośnych urządzeniach elektronicznych jako jedynego dokumentu identyfikacyjnego, w przypadku gdy miejscem docelowym przemieszczenia jest rzeźnia.

1.   Podmiot zajmujący się zwierzęciem koniowatym zapewnia, aby koniowate, za które jest odpowiedzialny, zostało zidentyfikowane w okresie, który zostanie określony przez państwo członkowskie, jednak nieprzekraczającym 12 miesięcy od daty urodzenia tego zwierzęcia, a w każdym przypadku przed opuszczeniem przez zwierzę zakładu, w którym się urodziło, na okres przekraczający 30 dni, z wyjątkiem sytuacji, w których:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu związki hodowców posiadające założone księgi hodowlane dla zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych mogą – zgodnie z wymogami dotyczącymi identyfikacji określonymi w części 3 pkt 1 załącznika I do rozporządzenia (UE) 2016/1012 – wymagać, aby identyfikację zwierząt przeprowadzono jako identyfikację „źrebiąt przed odłączeniem od matki”, od której są zależne.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 nowy unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny można wydać w każdym momencie:

4.   Nowy unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny wydaje się w rozszerzonym formacie lub istniejący standardowy dokument identyfikacyjny uzupełnia się do rozszerzonego dokumentu identyfikacyjnego poprzez dodanie sekcji IV–X wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia w przypadku zwierzęcia koniowatego:

5.   Przed wydaniem nowego unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego zgodnie z ust. 3 i 4 oraz dostarczeniem go podmiotowi zajmującemu się zwierzęciem koniowatym właściwy organ lub – w stosownych przypadkach – jednostka upoważniona zatrzymuje istniejący unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny w celu jego unieważnienia, a unieważnienie istniejącego dokumentu identyfikacyjnego i wydanie nowego unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego rejestruje się w komputerowej bazie danych z odniesieniem do niepowtarzalnego kodu pierwotnie nadanego danemu zwierzęciu koniowatemu.

1.   Na wniosek podmiotu właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – w państwie członkowskim, w którym znajduje się zakład urodzenia zwierzęcia koniowatego, wydaje i dostarcza unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny dla koniowatych innych niż koniowate, o których mowa w ust. 2 i 3.

Na wniosek podmiotu właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – może wydać unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny, o którym mowa w akapicie pierwszym, w standardowym formacie.

2.   Na wniosek podmiotu związki hodowców prowadzące programy hodowlane zatwierdzone zgodnie z art. 8 lub 12 rozporządzenia (UE) 2016/1012 w państwie członkowskim, w którym znajduje się zakład urodzenia zwierzęcia koniowatego, wydają rozszerzone dokumenty identyfikacyjne dla zarejestrowanych zwierząt koniowatych, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. a), oraz koniowatych, które mają zostać wpisane do sekcji dodatkowej księgi hodowlanej danej rasy.

3.   Na wniosek podmiotu krajowe federacje, oddziały lub organy międzynarodowych organizacji lub stowarzyszeń, które przygotowują konie do zawodów lub wyścigów w państwie członkowskim, w którym znajduje się zakład urodzenia zwierzęcia koniowatego, wydają rozszerzone dokumenty identyfikacyjne dla zarejestrowanych zwierząt koniowatych, o których mowa w art. 2 pkt 5 lit. b).

4.   Z wyjątkiem sytuacji, w której zarówno wydanie, jak i dostarczenie rozszerzonych unikalnych dożywotnich dokumentów identyfikacyjnych powierzono związkom hodowców, organizacjom i stowarzyszeniom, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 3, właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – dostarcza unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny wydany zgodnie z ust. 2 lub 3 podmiotowi będącemu wnioskodawcą, o którym mowa odpowiednio w ust. 2 i 3.

5.   Właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – ustanawia procedury dotyczące dostarczenia unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego zgodnie z ust. 4 w zakresie:

1.   Właściwe organy – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – oraz związki hodowców, organizacje i stowarzyszenia, o których mowa odpowiednio w art. 22 ust. 2 i 3, zapewniają, aby kolejność i numeracja sekcji dokumentów identyfikacyjnych określone we wzorze dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych w części 1 załącznika II pozostawały niezmienne i aby w przypadku sekcji, w których przewidziano miejsce na większą liczbę wpisów, dokument identyfikacyjny zawierał wystarczającą liczbę stron.

2.   Właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – lub związki hodowców, organizacje i stowarzyszenia, o których mowa, odpowiednio, w art. 22 ust. 2 i 3, są odpowiedzialne za bezpieczne zarządzanie pustymi i wypełnionymi dokumentami identyfikacyjnymi na swoim terenie.

3.   W przypadku gdy dopuszczono alternatywną metodę identyfikacji, właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – lub związki hodowców oraz organizacje i stowarzyszenia, o których mowa, odpowiednio, w art. 22 ust. 2 i 3, wprowadzają informacje w sekcji I część A pkt 6 lub 7 oraz, w stosownych przypadkach, w sekcji X wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II i rejestrują te informacje w komputerowej bazie danych.

1.   Na wniosek podmiotu zajmującego się zwierzęciem koniowatym właściwy organ lub, w stosownych przypadkach, jednostka upoważniona wydaje dokument tymczasowy, oznaczony jako taki zgodnie ze wzorem tymczasowego dokumentu identyfikacyjnego określonym w załączniku IV, który umożliwia przemieszczanie lub transport koniowatych w obrębie tego samego państwa członkowskiego przez okres nieprzekraczający 45 dni, natomiast dokument identyfikacyjny przekazuje się właściwemu organowi lub, w stosownych przypadkach, jednostce upoważnionej w celu uaktualnienia zawartych w nim danych identyfikacyjnych.

2.   Tymczasowy dokument identyfikacyjny, o którym mowa w ust. 1, uzupełnia się o formularz zgodny z sekcją II wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II, w celu wprowadzenia informacji zgodnie z art. 40.

3.   Zgodnie z art. 66 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035 podmioty nie transportują koniowatych, którym towarzyszy dokument tymczasowy określony w ust. 1, do rzeźni do uboju w celu spożycia przez ludzi.

4.   Dokument tymczasowy może nie być wymagany w przypadku zwierzęcia koniowatego, którego dane identyfikacyjne są dostępne w aplikacjach cyfrowych w przenośnych urządzeniach elektronicznych i które jest utrzymywane w państwie członkowskim, które zatwierdziło i wprowadziło korzystanie z aplikacji cyfrowych w przenośnych urządzeniach elektronicznych zgodnie z art. 20 ust. 2.

1.   Duplikat dokumentu identyfikacyjnego wydaje się, w przypadku gdy:

2.   W przypadkach opisanych w ust. 1 właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – odpowiedzialny(-a) za obszar administracyjny, na którym zwierzę koniowate jest zwykle utrzymywane, na wniosek podmiotu:

3.   Dane w duplikacie dokumentu identyfikacyjnego wydanym zgodnie z ust. 2 wprowadza się poprzez odniesienie do niepowtarzalnego kodu w komputerowej bazie danych.

4.   W przypadku gdy utracony oryginalny unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny został wydany przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia przez organ wystawiający dokumenty, który już nie istnieje, a nie ustanowiono organu będącego jego następcą, duplikat dokumentu identyfikacyjnego wydaje zgodnie z ust. 2 właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – w państwie członkowskim, w którym zwierzę koniowate ma miejsce zwykłego pobytu.

1.   Zastępczy unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny wydaje się dla zwierzęcia koniowatego, w przypadku gdy:

2.   W przypadkach opisanych w ust. 1 właściwy organ odpowiedzialny za obszar administracyjny, na którym zwierzę koniowate jest zwykle utrzymywane – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – na wniosek podmiotu lub właściwego organu:

3.   Dane w zastępczym dokumencie identyfikacyjnym wydanym zgodnie z ust. 2 wprowadza się poprzez odniesienie do niepowtarzalnego kodu w komputerowej bazie danych.

1.   W przypadku uboju lub uśmiercenia zwierzęcia koniowatego podejmuje się następujące działania w ramach kompetencji właściwego organu w odniesieniu do unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego:

2.   We wszystkich przypadkach padnięcia lub utraty, w tym kradzieży, zwierzęcia koniowatego nieokreślonych w ust. 1 niniejszego artykułu podmiot zajmujący się zwierzęciem koniowatym w terminie maksymalnie 30 dni od daty padnięcia lub utraty zwierzęcia koniowatego zwraca unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny właściwemu organowi – lub w stosownych przypadkach jednostce upoważnionej – wskazanemu(-ej) w sekcji I część A lub w zaktualizowanej sekcji I część C wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

1.   Państwa członkowskie wdrażają procedury zwracania unieważnionych unikalnych dożywotnich dokumentów identyfikacyjnych właściwemu organowi wydającemu lub wydającej jednostce upoważnionej, jak przewidziano w art. 27 ust. 1 lit. c) ppkt (ii).

2.   Państwa członkowskie mogą ustanowić punkt kontaktowy przyjmujący poświadczenia, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. c) ppkt (i), lub dokumenty identyfikacyjne, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), w celu ich dalszej dystrybucji do odpowiedniego organu wystawiającego dokumenty, w przypadku unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego wydanego przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, lub do właściwego organu – bądź w stosownych przypadkach jednostki upoważnionej – na ich terytorium.

Wspomnianym punktem kontaktowym może być instytucja łącznikowa, określona w art. 103 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/625.

3.   W stosownych przypadkach, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, dane punktu kontaktowego są udostępniane pozostałym państwom członkowskim oraz podawane do wiadomości publicznej na stronie internetowej utworzonej zgodnie z art. 4 ust. 1.

4.   Organ wystawiający dokumenty, w przypadku unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego wydanego przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, lub właściwy organ – bądź w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – który(-a) otrzymał(-a) informację o padnięciu lub utracie zwierzęcia koniowatego zgodnie z art. 27, wprowadza lub uzupełnia w komputerowej bazie danych zapisy dotyczące danych identyfikacyjnych, zawarte w zwróconym dokumencie identyfikacyjnym zwierzęcia koniowatego, lub w przypadku organu wystawiającego dokumenty zwraca się do właściwego organu o ich wprowadzenie lub uzupełnienie.

5.   Właściwy organ, lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona, zapewnia – w przypadku gdy jest to zgodne z regulaminem tego organu, lub w stosownych przypadkach tej jednostki upoważnionej – aby unikalne dożywotnie dokumenty identyfikacyjne były skutecznie unieważniane przed zwróceniem ich właścicielowi na pamiątkę zwierzęcia koniowatego w celu zapobieżenia jakiemukolwiek oszukańczemu wykorzystaniu unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego lub informacji w nim zawartych.

1.   Podmiot zajmujący się koniowatymi zapewnia w każdym momencie aktualność i poprawność co najmniej następujących danych identyfikacyjnych w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym:

2.   W przypadku gdy konieczne jest uaktualnienie danych identyfikacyjnych w sekcjach I–III wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II, podmiot zajmujący się zwierzęciem koniowatym składa dokument identyfikacyjny do właściwego organu – lub w stosownych przypadkach do jednostki upoważnionej – w państwie członkowskim, w którym dane zwierzę koniowate ma miejsce zwykłego pobytu:

3.   Podmiot zapewnia, aby informacje zawarte w sekcjach IV–IX były aktualne i poprawne zgodnie z przepisami określonymi przez związek hodowców, organizację lub stowarzyszenie, które wydały dokument zgodnie z art. 22 ust. 2 lub 3.

4.   Niezależnie od przepisów art. 66 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035, w przypadku zmiany tytułu własności unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny przekazuje się nowemu właścicielowi.

1.   Właściwy organ, lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona:

2.   Związki hodowców, organizacje i stowarzyszenia, które wydały unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny zgodnie z art. 22 ust. 2 lub 3, informują właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostkę upoważnioną – który(-a) dostarczył(-a) dokument podmiotowi zgodnie z art. 22 ust. 4, o wszelkich zmianach w sekcjach I–III wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II każdego unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego, który wydały.

1.   Oprócz wymogów określonych w art. 60 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035 w odniesieniu do odstępstw dotyczących identyfikacji utrzymywanych koniowatych żyjących w półdzikich warunkach, informacje, które państwa członkowskie mają dostarczać na temat populacji koniowatych oraz obszarów, na których te zwierzęta są utrzymywane w półdzikich warunkach, są aktualizowane i towarzyszą im dane geograficzne dotyczące obszaru zakładu, na którym te koniowate są utrzymywane.

2.   W przypadku gdy koniowate utrzymywane w półdzikich warunkach usuwa się z populacji koniowatych w celu przetransportowania ich do rzeźni, na zasadzie odstępstwa od art. 43 ust. 1, właściwy organ może dopuścić przemieszczenie do rzeźni w tym państwie członkowskim zgodnie z odstępstwem przewidzianym w art. 43 ust. 2 lub zapewnia nieprzerwaną identyfikowalność tych zwierząt za pomocą równoważnych środków.

1.   Właściwy organ określa zasady i procedury składania wniosków przez podmioty prowadzące zakłady utrzymujące koniowate o uzyskanie dla co najmniej jednego zwierzęcia koniowatego, dla którego zakład jest miejscem zwykłego pobytu, znaku zatwierdzenia wymaganego do uzyskania odstępstwa od okresu ważności świadectwa zdrowia zwierząt, przewidzianego w art. 92 ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/688.

2.   Właściwy organ przeprowadza kontrolę zakładu lub zleca przeprowadzenie kontroli zakładu w jego imieniu i wydaje znak zatwierdzenia, o którym mowa w ust. 1, dla koniowatych, dla których zakład ten jest miejscem zwykłego pobytu, z zastrzeżeniem spełnienia następujących warunków:

3.   Znak zatwierdzenia, o którym mowa w ust. 1, umieszcza się w dokumencie identyfikacyjnym zgodnie z instrukcją przewidzianą w sekcji III wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

4.   Wydanie znaku zatwierdzenia, o którym mowa w ust. 1, wpisuje się do komputerowej bazy danych, podając niepowtarzalny kod zwierzęcia koniowatego.

1.   Krajowa federacja Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej (FEI) na potrzeby uczestnictwa w zawodach jeździeckich przeprowadzanych na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym lub międzynarodowym lub właściwa instytucja ds. wyścigów na potrzeby uczestnictwa w wyścigach określa zasady i procedury dotyczące składania wniosków przez podmioty posiadające zarejestrowane zwierzę koniowate o uzyskanie dla tego zwierzęcia licencji, o której mowa w art. 92 ust. 2 lit. b) rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/688.

2.   Organizacje i instytucje, o których mowa w ust. 1, wydają licencję, o której mowa w tymże ustępie, wyłącznie wtedy, gdy spełnione są poniższe warunki:

3.   Licencję wprowadza się do dokumentu identyfikacyjnego zgodnie z instrukcją przewidzianą w sekcji III wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

4.   Wydanie licencji wpisuje się do komputerowej bazy danych, podając niepowtarzalny kod zwierzęcia koniowatego.

1.   Informacje na temat właściciela w sekcji IV wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II wypełniają:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 informacje dotyczące właściciela można dostarczyć w formie świadectwa własności lub karty rejestracyjnej, pod warunkiem że ta druga podlega rejestracji w komputerowej bazie danych i zawiera odniesienie do:

3.   Świadectwo własności lub karta zapisu, o których mowa w ust. 2, muszą zostać zwrócone właściwemu organowi lub organizacjom i instytucjom, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jeżeli zwierzę koniowate padło lub zostało sprzedane, utracone, skradzione, poddane ubojowi lub uśmiercone.

1.   W przypadku gdy zgodnie z zasadami i przepisami organizacji lub instytucji, o których mowa w art. 33 ust. 1, w celu dopuszczenia do niektórych zawodów jeździeckich i wyścigów wymaga się określonych szczepień i badań stanu zdrowia:

2.   W przypadku gdy właściwy organ dopuszcza stosowanie kart elektronicznych lub aplikacji cyfrowych w przenośnych urządzeniach elektronicznych zgodnie z art. 20 ust. 2, informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), można również uwzględnić na tych kartach elektronicznych lub w aplikacjach cyfrowych na przenośnych urządzeniach elektronicznych.

1.   Podmioty zajmujące się koniowatymi, które wprowadzono do Unii z państwa trzeciego, składają wniosek do właściwego organu miejsca zwykłego pobytu zwierzęcia koniowatego, lub w stosownych przypadkach do jednostki upoważnionej, o wydanie unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego lub zarejestrowanie istniejącego dokumentu identyfikacyjnego, o którym mowa w art. 36 niniejszego rozporządzenia, w komputerowej bazie danych w terminie 30 dni od dnia zakończenia procedury celnej do celów dopuszczenia do obrotu określonej w art. 201 rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

2.   W przypadku gdy istniejący dokument identyfikacyjny, o którym mowa w ust. 1, nie spełnia wymogów określonych w art. 17, na wniosek podmiotu właściwy organ, lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona:

3.   W przypadku gdy istniejącego dokumentu identyfikacyjnego, o którym mowa w art. 36, nie można zmienić tak, by spełniał wymogi określone w art. 17, nie uznaje się go za ważny do celów identyfikacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, a zwierzę koniowate identyfikuje się przez wydanie zgodnie z art. 21 ust. 3 nowego unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego w oparciu o informacje zawarte w przedstawionym dokumencie identyfikacyjnym, na podstawie którego wprowadzono zwierzę koniowate do Unii.

1.   Koniowate uznaje się za przeznaczone do uboju w celu spożycia przez ludzi, o ile nie są nieodwracalnie wykluczone z uboju w celu spożycia przez ludzi poprzez wypełnienie i podpisanie odpowiedniego punktu w sekcji II część II wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II przez:

2.   Ubój zwierzęcia koniowatego, od którego lub z którego pozyskuje się żywność, zostaje odroczony na okres co najmniej sześciu miesięcy:

1.   Przed przeprowadzeniem jakiegokolwiek leczenia weterynaryjnym produktem leczniczym dopuszczonym zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/6, lub produktem leczniczym zastosowanym zgodnie z art. 112 ust. 4 tego rozporządzenia, lub zawierającym substancję umieszczoną w wykazie substancji ustanowionym zgodnie z art. 115 ust. 5 tego rozporządzenia odpowiedzialny lekarz weterynarii upewnia się, czy zwierzę ma status zwierzęcia przeznaczonego do uboju w celu spożycia przez ludzi lub wykluczonego z takiego uboju udokumentowany w unikalnym dożywotnim dokumencie identyfikacyjnym, a w przypadku uzyskania dostępu – w komputerowej bazie danych.

2.   Jeżeli ze wskazania dotyczącego zwierzęcia koniowatego przeznaczonego do uboju w celu spożycia przez ludzi wynika wymóg podania produktu leczniczego zgodnie z art. 112 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/6, a podmiot – w imieniu właściciela – wyraził zgodę na zastosowanie takiego leczenia, odpowiedzialny lekarz weterynarii zapewnia, aby przedmiotowe zwierzę koniowate zostało przed leczeniem nieodwracalnie zgłoszone jako nieprzeznaczone do uboju w celu spożycia przez ludzi, wypełniając i podpisując sekcję II część II wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia.

3.   Jeżeli ze wskazania dotyczącego zwierzęcia koniowatego przeznaczonego do uboju w celu spożycia przez ludzi wynika wymóg podania produktu leczniczego zawierającego substancję umieszczoną w wykazie określonym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1950/2006, a podmiot – w imieniu właściciela – wyraził zgodę na zastosowanie takiego leczenia, odpowiedzialny lekarz weterynarii wprowadza wymagane dane szczegółowe dotyczące produktu leczniczego zawierającego takie substancje w sekcji II część III wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia.

Odpowiedzialny lekarz weterynarii wpisuje datę ostatniego podania, zgodnie z zaleceniem, wspomnianego produktu leczniczego oraz powiadamia podmiot o dacie upływu sześciomiesięcznego okresu karencji.

1.   Jeżeli ze wskazania dotyczącego zwierzęcia koniowatego identyfikowanego za pomocą tymczasowego dokumentu identyfikacyjnego wynika wymóg leczenia weterynaryjnym produktem leczniczym dopuszczonym zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/6, lub produktem leczniczym zastosowanym zgodnie z art. 112 ust. 4 tego rozporządzenia, lub zawierającym substancję umieszczoną w wykazie substancji określonym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1950/2006, przed podaniem weterynaryjnego produktu leczniczego odpowiedzialny lekarz weterynarii:

2.   Po zakończeniu stosowania środków określonych w ust. 1 niniejszego artykułu odpowiedzialny lekarz weterynarii:

3.   Ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu nie ma zastosowania, jeżeli odpowiedzialnemu lekarzowi weterynarii zapewniono bezpośredni dostęp do komputerowej bazy danych w celu wprowadzenia informacji dotyczących pozbawienia zwierzęcia koniowatego statusu zwierzęcia przeznaczonego do uboju w celu spożycia przez ludzi lub dotyczących tego, że zwierząt nie należy poddawać ubojowi przez okres sześciu miesięcy od daty podania produktu leczniczego.

1.   Po zakończeniu stosowania środków określonych w art. 39 ust. 2 podmiot zajmujący się zwierzęciem koniowatym składa unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny we właściwym organie – lub w stosownych przypadkach w jednostce upoważnionej – lub przekazuje informacje przez internet, w przypadku gdy zapewniono taki dostęp do komputerowej bazy danych, w terminie maksymalnie siedmiu dni od daty podpisania sekcji II część II wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II.

2.   Państwa członkowskie mogą przyjmować środki mające na celu zapewnienie, aby – na zasadzie odstępstwa od wymogów dotyczących podmiotów, które to wymogi określono w art. 29 ust. 2 – odpowiedzialny lekarz weterynarii:

1.   Jeżeli ze wskazania dotyczącego zwierzęcia koniowatego, którego nie zidentyfikowano zgodnie z art. 58, 67 lub 68 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035, wynika wymóg leczenia produktem leczniczym stosowanym zgodnie z art. 112 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/6 lub zawierającym substancję umieszczoną w wykazie określonym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1950/2006, dane zwierzę koniowate uznaje się za zidentyfikowane na potrzeby art. 112 ust. 4 lub art. 115 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2019/6, o ile spełnione są warunki określone w ust. 2–5 niniejszego artykułu.

2.   Przed podaniem produktu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, lub bezpośrednio po jego podaniu w sytuacji zagrażającej życiu odpowiedzialny lekarz weterynarii:

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu wykluczenie zwierzęcia koniowatego z uboju w celu spożycia przez ludzi nie jest wymagane, jeżeli spełnione są następujące warunki:

4.   Po zakończeniu stosowania środków określonych w ust. 2 niniejszego artykułu oraz zastosowaniu leczenia odpowiedzialny lekarz weterynarii wydaje uzupełniony i podpisany formularz identyfikacyjny oraz dostarcza go podmiotowi zajmującemu się zwierzęciem koniowatym.

5.   Po przekazaniu formularza identyfikacyjnego, o którym mowa w ust. 4, w terminie siedmiu dni od dnia jego wypełnienia, podmiot zajmujący się zwierzęciem koniowatym przedkłada do właściwego organu – lub w stosownych przypadkach do jednostki upoważnionej – wniosek o:

6.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 5 państwa członkowskie mogą przyjąć środki w celu zapewnienia, aby w terminie siedmiu dni od daty podpisania formularza identyfikacyjnego, o którym mowa w ust. 4, odpowiedzialny lekarz weterynarii:

1.   Koniowatym przeznaczonym na ubój podczas przemieszczania lub transportu do rzeźni towarzyszą:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwy organ może zezwolić, by koniowate przeznaczone na ubój, dla których nie wydano dokumentu identyfikacyjnego, zostały przetransportowane bezpośrednio z zakładu, w którym się urodziły, do rzeźni na terytorium tego samego państwa członkowskiego, pod warunkiem że:

1.   Informacje wymagane w celu uzupełnienia części I i II świadectwa zootechnicznego zawartego w sekcji V wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia przekazuje związek hodowców lub podmiot zajmujący się hodowlą, który założył księgę hodowlaną, do której jest wpisane zwierzę hodowlane czystorasowe z rodziny koniowatych lub do wpisania do której dane zwierzę się kwalifikuje.

2.   Unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny lub duplikat dokumentu identyfikacyjnego zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych zawiera części I i II świadectwa zootechnicznego określonego w załączniku do rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/1940, które to części spełniają następujące warunki:

3.   Unikalny dożywotni dokument identyfikacyjny wydany w rozszerzonym formacie zachowuje ważność, jeżeli obejmuje dodatkową stronę zawierającą nazwę wydającego związku hodowców, nazwę rasy oraz sekcję dodatkową, a także numer księgi hodowlanej oraz pozostałe istotne informacje na temat zwierzęcia koniowatego zarejestrowane w sekcji dodatkowej księgi hodowlanej założonej lub prowadzonej przez wydający związek hodowców prowadzący własny program hodowlany zatwierdzony zgodnie z art. 8 lub 12 rozporządzenia (UE) 2016/1012.

Dodatkowa strona musi mieć format, którego nie można pomylić z sekcją V wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia, i nie może zakłócać kolejności sekcji w tym wzorze.

1.   Zgodnie z art. 86 lit. a) i c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/2035:

2.   Na wniosek podmiotu właściwy organ – lub w stosownych przypadkach jednostka upoważniona – dodaje do unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego wydanego przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia sekcję III wzoru dokumentu identyfikacyjnego dla koniowatych określonego w części 1 załącznika II do niniejszego rozporządzenia, o ile spełnione są warunki dotyczące wydania znaku zatwierdzenia lub licencji zgodnie z art. 92 ust. 2 lit. a) albo b) rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/688.