(1)

W art. 10a ust. 5, art. 10a ust. 5a i art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE  Parlamentu Europejskiego i Rady (2) przewidziano maksymalną roczną liczbę uprawnień stanowiących podstawę obliczania uprawnień przydzielanych bezpłatnie instalacjom nieobjętym art. 10a ust. 3 tej dyrektywy.

(2)

Maksymalna liczba bezpłatnych uprawnień do emisji przewidziana w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, pomniejszona o ilość, o której mowa w art. 10a ust. 8, oraz z uwzględnieniem dostępnej dodatkowej ilości, w razie potrzeby, określonej w art. 10a ust. 5a tej dyrektywy, nie powinna zostać przekroczona w celu przestrzegania udziału sprzedaży na aukcji określonego w art. 10 dyrektywy 2003/87/WE. W celu zapewnienia, by ta maksymalna roczna liczba uprawnień nie została przekroczona, w stosownych przypadkach należy stosować roczny międzysektorowy współczynnik korygujący, zmniejszający w jednolity sposób przydziały dla wszystkich instalacji kwalifikujących się do otrzymania bezpłatnych uprawnień.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331 Komisja ma określać międzysektorowy współczynnik korygujący dla każdego roku odpowiedniego okresu przydziału, po zgłoszeniu wstępnych rocznych ilości bezpłatnych uprawnień na ten okres.

(4)

Międzysektorowy współczynnik korygujący mający zastosowanie każdego roku w okresie przydziału uprawnień 2021–2025 do instalacji, które nie zostały zidentyfikowane jako wytwórcy energii elektrycznej i które nie są nowymi instalacjami, należy określić na podstawie wstępnej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych w okresie przydziału uprawnień, z wyłączeniem bezpłatnych uprawnień przydzielanych instalacjom, które są wyłączone przez państwa członkowskie z systemu handlu uprawnieniami do emisji w Unii (EU ETS), zgodnie z art. 27 lub 27a dyrektywy 2003/87/WE, z uwzględnieniem bezpłatnych uprawnień przydzielanych instalacjom, które państwa członkowskie uwzględniły zgodnie z art. 24 tej dyrektywy.

(5)

Na rok 2021 liczba uprawnień w całej Unii, o której mowa w art. 9 dyrektywy 2003/87/WE, wynosi 1 571 583 007, jak określono w art. 1 decyzji Komisji (UE) 2020/1722 (3). Zgodnie z art. 10 ust. 1 akapit pierwszy i drugi dyrektywy 2003/87/WE maksymalna (roczna) liczba przewidziana w art. 10a ust. 5 została obliczona jako 43 % z 1 571 583 007, czyli 675 780 693. Z tej liczby w wysokości 675 780 693 należy odliczyć rocznie 32 500 000 uprawnień zgodnie z art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE, co daje maksymalną liczbę w wysokości 643 280 693 na 2021 r. Zgodnie z art. 10a ust. 5a dyrektywy 2003/87/WE dodatkowa liczba w wysokości do 3 % całkowitej liczby uprawnień, wynosząca 413 420 157 w dziesięcioletnim okresie 2021–2030, zostałaby wykorzystana do zwiększenia maksymalnej dostępnej liczby, gdyby wstępne roczne liczby bezpłatnych uprawnień na instalację przedłożone przez państwa członkowskie i państwa EOG-EFTA, przy zastosowaniu odpowiedniego współczynnika określonego w załączniku V do rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331, przekroczyły maksymalną liczbę, o której mowa w art. 10a ust. 5 dyrektywy. Nie miało to jednak miejsca. W związku z tym roczny międzysektorowy współczynnik korygujący powinien wynosić 100 %.

(6)

Wszelkie niewykorzystane uprawnienia z maksymalnych liczb w 2021 r. powinny zostać udostępnione w kolejnym roku, a mianowicie w 2022 r. Logika ta powinna nadal obowiązywać w kolejnych latach w okresie przydziału 2021–2025, o którym mowa w art. 2 pkt 15 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331.

(7)

Maksymalne liczby przewidziane w art. 10a ust. 5, art. 10a ust. 5a i art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE, zharmonizowane zasady przydziału i międzysektorowy współczynnik korygujący mają być stosowane w państwach EFTA należących do EOG (4). Niezbędne jest zatem uwzględnienie wstępnych rocznych liczb bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielanych w okresie od 2021 do 2025 r. na podstawie danych zatwierdzonych przez Urząd Nadzoru EFTA w odniesieniu do Islandii, Norwegii i Liechtensteinu. Obliczenia, o których mowa w motywie 5, odzwierciedlają tę konieczność,