(1)

Dyrektywa Rady 2006/88/WE (2) ustanawia między innymi wymogi w zakresie zdrowia zwierząt, które należy stosować w przypadku wprowadzania do obrotu, przywozu i tranzytu zwierząt akwakultury i produktów akwakultury, minimalne środki zapobiegawcze mające na celu zwiększenie poziomu świadomości na temat chorób zwierząt akwakultury oraz minimalne środki zwalczania chorób, które należy stosować w przypadku podejrzenia lub wystąpienia ogniska niektórych chorób zwierząt wodnych. Powyższą dyrektywę uchylono rozporządzeniem (UE) 2016/429 ze skutkiem od dnia 21 kwietnia 2021 r.

(2)

Art. 9 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) 2016/429 odnosi się do przepisów w sprawie zwalczania chorób umieszczonych w wykazie, w przypadku których konieczne są środki zapobiegające ich rozprzestrzenianiu się, zarówno przy wprowadzaniu do Unii, jak i w wyniku przemieszczania między państwami członkowskimi.

(3)

Akwakultura w Unii jest bardzo zróżnicowana pod względem utrzymywanych gatunków i systemów produkcji stosowanych w poszczególnych państwach członkowskich, a ta różnorodność prawdopodobnie z czasem wzrośnie. W związku z tym niektóre choroby niewymienione w art. 9 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) 2016/429 mogą jednak mieć znaczenie dla pewnych państw członkowskich ze względu na to, że w tych państwach członkowskich występuje dany gatunek albo ze względu na rodzaj metod produkcji akwakultury stosowanych w tych państwach członkowskich. Jeżeli choroba inna niż choroba umieszczona w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) 2016/429, stanowi istotne ryzyko dla zdrowia zwierząt wodnych w tych państwach członkowskich, państwa członkowskie mogą, w celu zwalczania rozprzestrzeniania się choroby, przyjąć środki krajowe na podstawie art. 226 ust. 1 tego rozporządzenia, pod warunkiem że środki te są odpowiednie i konieczne do osiągnięcia określonych celów.

(4)

Aby zapewnić, by środki krajowe zaproponowane przez państwo członkowskie były odpowiednie i konieczne, należy z wyprzedzeniem powiadomić Komisję o wszelkich środkach, które mogą mieć wpływ na przemieszczanie zwierząt wodnych między państwami członkowskimi, tak aby środki te mogły zostać zatwierdzone lub, w razie konieczności, zmienione.

(5)

Niektóre państwa członkowskie otrzymały zgodę na przyjęcie środków krajowych w celu ograniczenia oddziaływania określonych chorób na zwierzęta akwakultury zgodnie z art. 43 dyrektywy 2006/88/WE. W decyzji Komisji 2010/221/UE (3) określono informacje dotyczące tych państw członkowskich oraz choroby, w odniesieniu do których wprowadzono środki krajowe.

(6)

Niektóre państwa członkowskie uzyskały status obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do zakażenia herpeswirusem koi lub realizują w jego przypadku zatwierdzony program likwidacji choroby lub program nadzoru zgodnie z dyrektywą 2006/88/WE. Zakażenie herpeswirusem koi figuruje jednak obecnie w wykazie jako choroba kategorii E na podstawie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/1882 (4), co oznacza, że jest to choroba umieszczona w wykazie, w odniesieniu do której konieczny jest nadzór w Unii. W przypadku tej choroby można zatem rozważyć wprowadzenie środków krajowych na podstawie art. 226 rozporządzenia (UE) 2016/429.

(7)

Aby zapewnić sprawne przejście do nowego systemu na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/429, zainteresowane państwa członkowskie muszą wystąpić o zatwierdzenie środków krajowych od dnia 21 kwietnia 2021 r. na podstawie art. 226 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/429.

(8)

Komisja oceniła środki zaproponowane przez zainteresowane państwa członkowskie, biorąc pod uwagę normy Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) (5) oraz ogólny wpływ danych chorób i zaproponowanych środków na Unię. Komisja uważa, że zainteresowane państwa członkowskie wykazały, że zatwierdzenie tych środków jest odpowiednie i konieczne, aby zapobiegać wprowadzeniu przedmiotowych chorób na terytoria tych państw lub aby zwalczać rozprzestrzenianie się tych chorób między państwami członkowskimi. W stosownych przypadkach zainteresowane państwa członkowskie należy uwzględnić w załącznikach do niniejszej decyzji.

(9)

Zgodnie z Umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (umowa o wystąpieniu), w szczególności z art. 5 ust. 4 Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej w związku z załącznikiem 2 do tego protokołu, rozporządzenie (UE) 2016/429, jak również oparte na nim akty Komisji, mają zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w odniesieniu do Irlandii Północnej po zakończeniu okresu przejściowego przewidzianego w umowie o wystąpieniu. Z tego powodu w stosownych przypadkach Zjednoczone Królestwo (Irlandię Północną) należy uwzględnić w załącznikach do niniejszej decyzji.

(10)

Aby chronić status zdrowotny państw członkowskich, w których obowiązują zatwierdzone środki krajowe dotyczące danej choroby na podstawie art. 226 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/429, przesyłki gatunków zwierząt wodnych podatnych na przedmiotowe choroby muszą pochodzić z państwa członkowskiego lub jego części, które są wolne od tych chorób. Przesyłkom tym musi towarzyszyć świadectwo urzędowe potwierdzające status obszaru wolnego od choroby.

(11)

Świadectwa zdrowia zwierząt potwierdzające miejsce pochodzenia przesyłki wysyłanej do państwa członkowskiego lub jego części, gdzie obowiązują środki krajowe zatwierdzone na podstawie art. 226 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/429, uwzględniono w odpowiednich wzorach świadectw urzędowych dotyczących przemieszczania zwierząt wodnych między państwami członkowskimi, określonych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2020/2236 (6). Te świadectwa zdrowia zwierząt należy stosować w przypadku, gdy zwierzęta wodne należące do gatunków umieszczonych w wykazie są wysyłane do państwa członkowskiego lub jego części, w odniesieniu do których Komisja zatwierdziła środki krajowe zgodnie z art. 226 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/429.

(12)

Środki krajowe zatwierdzone niniejszą decyzją powinny mieć zastosowanie jedynie tak długo, jak długo pozostają odpowiednie i konieczne do zapobiegania wprowadzeniu chorób do zainteresowanych państw członkowskich lub do zwalczania rozprzestrzeniania się chorób między państwami członkowskimi. Aby umożliwić Komisji regularną ocenę odpowiedniości i konieczności takich środków oraz umożliwić w razie potrzeby zmianę środków, państwa członkowskie powinny przesyłać Komisji sprawozdanie roczne zawierające szczegółowe informacje o funkcjonowaniu tych środków w poprzednim roku. Takie sprawozdania roczne i inne stosowne sprawozdania powinny zawierać pewne informacje określone w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2020/2002 (7).

(13)

Programy likwidacji choroby zatwierdzone zgodnie z art. 226 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/429 powinny w rozsądnym okresie doprowadzić do poprawy sytuacji związanej z chorobą. W celu zapewnienia spójności okres ten nie powinien być dłuższy niż okres, w którym ma zostać zakończony program likwidacji choroby kategorii C. Okres stosowania programu likwidacji choroby zatwierdzonego zgodnie z art. 226 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/429 nie powinien zatem przekraczać 6 lat od daty jego pierwszego zatwierdzenia przez Komisję. W należycie uzasadnionych przypadkach oraz na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego Komisja powinna mieć możliwość przedłużenia okresu stosowania programu likwidacji choroby o kolejne 6 lat. Ten maksymalny okres stosowania ma zapewnić wystarczający czas na zakończenie realizacji programu likwidacji choroby, a jednocześnie zapobiec nieproporcjonalnym i długotrwałym zakłóceniom przemieszczania zwierząt wodnych w obrębie Unii.

(14)

Aby zachować przejrzystość prawodawstwa Unii, należy uchylić decyzję 2010/221/UE.

(15)

Ponieważ rozporządzenie (UE) 2016/429 stosuje się od dnia 21 kwietnia 2021 r., niniejsza decyzja również powinna być stosowana od tego dnia.

(16)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,