1.   Celem niniejszego rozporządzenia jest poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez wzmocnienie nadzoru rynku produktów objętych unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, o których mowa w art. 2, w celu zapewnienia, aby na rynku unijnym udostępniane były wyłącznie produkty spełniające wymagania zapewniające wysoki poziom ochrony interesów publicznych, takich jak zdrowie i bezpieczeństwo w ujęciu ogólnym, zdrowie i bezpieczeństwo w miejscu pracy, ochrona konsumentów, ochrona środowiska oraz bezpieczeństwa publicznego i każdego innego interesu publicznego chronionego tym prawodawstwem.

2.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady i procedury dla podmiotów gospodarczych dotyczące produktów objętych określonymi przepisami unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego oraz ustanawia ramy współpracy z podmiotami gospodarczymi.

3.   Niniejsze rozporządzenie zapewnia również ramy kontroli produktów wprowadzanych na rynek Unii.

1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do produktów podlegających unijnemu prawodawstwu harmonizacyjnemu wymienionemu w załączniku I (zwanemu dalej „unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym”) w takim zakresie, w jakim unijne prawodawstwo harmonizacyjne nie zawiera przepisów szczególnych mających taki sam cel, które w sposób bardziej szczególny regulują określone aspekty nadzoru rynku i egzekwowania przepisów.

2.   Art. 25– 28 stosuje się do produktów podlegających prawu Unii w takim zakresie, w jakim prawo Unii nie zawiera przepisów szczególnych dotyczących organizacji kontroli produktów wprowadzanych na rynek Unii.

3.   Stosowanie niniejszego rozporządzenia nie stanowi przeszkody dla organów nadzoru rynku w podejmowaniu bardziej szczegółowych środków ustanowionych w dyrektywie 2001/95/WE.

4.   Niniejsze rozporządzenie nie narusza przepisów art. 12–15 dyrektywy 2000/31/WE.

1.   Niezależnie od obowiązków określonych w obowiązującym unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym produkt podlegający prawodawstwu, o którym mowa w ust. 5, można wprowadzić do obrotu, tylko jeżeli istnieje podmiot gospodarczy mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii, który jest odpowiedzialny za zadania określone w ust. 3 w odniesieniu do tego produktu.

2.   Do celów niniejszego artykułu podmiot gospodarczy, o którym mowa w ust. 1, oznacza dowolną z następujących osób:

3.   Nie naruszając obowiązków podmiotów gospodarczych na mocy mającego zastosowanie unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego, podmiot gospodarczy, o którym mowa w ust. 1, wykonuje następujące zadania:

4.   Nie naruszając odpowiednich obowiązków podmiotów gospodarczych wynikających z mającego zastosowanie unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz dane kontaktowe, w tym adres pocztowy podmiotu gospodarczego, o którym mowa w ust. 1, podaje się na produkcie lub na jego opakowaniu, paczce lub w towarzyszącym dokumencie.

5.   Niniejszy artykuł ma zastosowanie wyłącznie do produktów będących przedmiotem rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (34), (UE) 2016/425 (35) i (UE) 2016/426 (36) oraz dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/14/WE (37), 2006/42/WE (38), 2009/48/WE (39), 2009/125/WE (40),2011/65/UE (41), 2013/29/UE (42), 2013/53/UE (43), 2014/29/UE (44), 2014/30/UE (45), 2014/31/UE (46), 2014/32/UE (47), 2014/34/UE (48), 2014/35/UE (49), 2014/53/UE (50) i 2014/68/UE (51).

1.   Do celów art. 4 ust. 2 lit. c) upoważniony przedstawiciel musi być upoważniony przez producenta do wykonywania zadań wymienionych w art. 4 ust. 3, niezależnie od wszelkich innych zadań, do wykonywania których upoważniony jest on na mocy odpowiedniego unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego.

2.   Upoważniony przedstawiciel wykonuje zadania określone w upoważnieniu. Na żądanie przekazuje kopię upoważnienia organom nadzoru rynku w języku Unii określonym przez organ nadzoru rynku.

3.   Upoważnieni przedstawiciele dysponują odpowiednimi środkami umożliwiającymi im wykonywanie zadań.

1.   Podmioty gospodarcze współpracują z organami nadzoru rynku w zakresie działań, które mogą wyeliminować lub ograniczyć ryzyko stwarzane przez produkty udostępniane na rynku przez te podmioty.

2.   Dostawcy usług społeczeństwa informacyjnego współpracują z organami nadzoru rynku, na żądanie organów nadzoru rynku i w konkretnych przypadkach, w celu ułatwienia wszelkich działań podjętych, aby wyeliminować lub, jeżeli nie jest to możliwe, ograniczyć ryzyko, jakie stwarza produkt, który jest lub był oferowany do sprzedaży online za pośrednictwem ich usług.

1.   Komisja zapewnia, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1724, aby na portalu Twoja Europa użytkownicy mieli łatwy dostęp online do informacji o wymaganiach dotyczących produktu oraz o prawach, obowiązkach i zasadach wynikających z unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego.

2.   Państwa członkowskie ustanawiają procedury w celu dostarczania podmiotom gospodarczym, na ich wniosek i nieodpłatnie, informacji dotyczących krajowego wykonywania i wdrażania unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego mającego zastosowanie do produktów. W tym celu stosuje się art. 9 ust. 1, 4 i 5 rozporządzenia (UE) 2019/515.

1.   Organy nadzoru rynku mogą zawierać porozumienia z innymi odpowiednimi organami lub z organizacjami reprezentującymi podmioty gospodarcze lub użytkowników końcowych odnośnie do podejmowania wspólnych działań mających na celu promowanie zgodności, wykrywanie niezgodności, podnoszenie świadomości i dostarczanie wskazówek w odniesieniu do unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego dotyczącego określonych kategorii produktów, w szczególności kategorii produktów często stwarzających poważne ryzyko, w tym produktów oferowanych do sprzedaży online.

2.   Dany organ nadzoru rynku oraz strony, o których mowa w ust. 1, zapewniają, aby porozumienie w sprawie wspólnych działań nie prowadziło do nieuczciwej konkurencji między podmiotami gospodarczymi oraz nie naruszało obiektywizmu, niezależności i bezstronności stron.

3.   Organ nadzoru rynku może wykorzystywać wszelkie informacje uzyskane w wyniku wspólnych działań prowadzonych w ramach wszczętego przez ten organ postępowania w sprawie niezgodności.

4.   Dany organ nadzoru rynku udostępnia publicznie porozumienie w sprawie wspólnych działań, podając nazwy zaangażowanych w nie podmiotów, i wprowadza to porozumienie do systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34. Na wniosek państwa członkowskiego Sieć ustanowiona na mocy art. 29 pomaga w sporządzeniu porozumienia w sprawie wspólnych działań.

1.   Państwa członkowskie organizują i sprawują nadzór rynku zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2.   Do celów ust. 1 niniejszego artykułu każde państwo członkowskie wyznacza na swoim terytorium co najmniej jeden organ nadzoru rynku. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji i pozostałym państwom członkowskim informacje o swoich organach nadzoru rynku oraz o zakresie kompetencji każdego z tych organów, wykorzystując do tego system informacyjny i komunikacyjny, o którym mowa w art. 34.

3.   Każde państwo członkowskie wyznacza jednolity urząd łącznikowy.

4.   Jednolity urząd łącznikowy jest przynajmniej odpowiedzialny za reprezentowanie skoordynowanego stanowiska organów nadzoru rynku i organów wyznaczonych na podstawie art. 25 ust. 1 oraz za informowanie o strategiach krajowych określonych w art. 13. Jednolity urząd łącznikowy wspomaga również współpracę między organami nadzoru rynku w różnych państwach członkowskich, jak określono w rozdziale VI.

5.   W celu sprawowania nadzoru rynku produktów udostępnianych online i offline tak samo skutecznie w przypadku wszystkich kanałów dystrybucji państwa członkowskie zapewniają, aby ich organy nadzoru rynku i jednolity urząd łącznikowy posiadały konieczne zasoby, w tym wystarczające zasoby budżetowe i innego rodzaju zasoby, takie jak odpowiednia liczba kompetentnych członków personelu, a także wiedzę fachową, procedury i inne ustalenia do celów odpowiedniego wykonywania ich obowiązków.

6.   Jeżeli na terytorium państwa członkowskiego funkcjonuje więcej niż jeden organ nadzoru rynku, państwa członkowskie zapewniają, aby odpowiednie obowiązki tych organów były jasno określone oraz aby ustanowiono odpowiednie mechanizmy komunikacji i koordynacji, które umożliwią organom ścisłą współpracę i skuteczne wykonywanie ich obowiązków.

1.   Organy nadzoru rynku wykonują swoje działania, aby zapewnić:

2.   Organy nadzoru rynku wykonują swoje uprawnienia i obowiązki w sposób niezależny, bezstronny i wolny od uprzedzeń.

3.   W ramach zadań wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu organy nadzoru rynku przeprowadzają odpowiednie kontrole właściwości produktów w wymaganym zakresie poprzez kontrole dokumentacji oraz, w stosownych przypadkach, kontrole fizyczne i laboratoryjne oparte na odpowiednich próbkach, szeregując pod względem ważności swoje zasoby i działania w celu zapewnienia skutecznego nadzoru rynku oraz z uwzględnieniem krajowej strategii nadzoru rynku, o której mowa w art. 13.

Podejmując decyzję w sprawie wykonywania kontroli, kontrolowanych typów produktów i zakresu kontroli, organy nadzoru rynku stosują podejście oparte na analizie ryzyka i uwzględniają następujące czynniki:

4.   Komisja, po konsultacji z Siecią, może przyjmować akty wykonawcze określające jednolite warunki kontroli, kryteria określania częstotliwości kontroli oraz liczby próbek poddawanych kontroli w odniesieniu do niektórych produktów lub kategorii produktów, w przypadku których stale wykrywa się określone rodzaje ryzyka lub poważne naruszenia mającego zastosowanie unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego, w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa lub innych interesów publicznych chronionych przez to prawodawstwo. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2.

5.   Jeżeli podmioty gospodarcze przedstawiają sprawozdania z badań lub certyfikaty poświadczające zgodność ich produktów z unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, wydane przez jednostkę oceniającą zgodność, akredytowaną na podstawie rozporządzenia (WE) nr 765/2008, organy nadzoru rynku należycie uwzględniają takie sprawozdania lub certyfikaty.

6.   Dowody wykorzystywane przez organ nadzoru rynku w jednym państwie członkowskim mogą być wykorzystywane w celu weryfikacji zgodności produktu z wymaganiami w postępowaniach prowadzonych przez organy nadzoru rynku w innym państwie członkowskim, bez konieczności spełnienia jakichkolwiek dalszych wymagań formalnych.

7.   Organy nadzoru rynku ustanawiają następujące procedury w związku z produktami podlegającymi unijnemu prawodawstwu harmonizacyjnemu:

8.   W celu zapewnienia komunikacji i koordynacji ze swoimi odpowiednikami w innych państwach członkowskich organy nadzoru rynku aktywnie uczestniczą w grupach ds. współpracy administracyjnej (zwanych dalej „grupami ADCO”), o których mowa w art. 30 ust. 2.

9.   Nie naruszając żadnej unijnej procedury ochronnej zgodnej z mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, jeżeli produkty zostały uznane za niezgodne z wymaganiami na podstawie decyzji organu nadzoru rynku w jednym państwie członkowskim, organy nadzoru rynku w innych państwach członkowskich przyjmują domniemanie, że produkty te są niezgodne z wymaganiami także w innych państwach członkowskich, chyba że odpowiedni organ nadzoru rynku w którymś z tych innych państw członkowskich stwierdzi, że tak nie jest, w drodze przeprowadzanego we własnym zakresie postępowania, uwzględniając ewentualny wkład podmiotu gospodarczego.

1.   Wzajemne oceny organizuje się dla organów nadzoru rynku, które chcą w nich uczestniczyć, w celu zwiększenia spójności działań nadzoru rynku w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.

2.   Sieć opracowuje metodykę i plan realizacji wzajemnych ocen uczestniczących organów nadzoru rynku. Opracowując metodykę i plan realizacji, Sieć bierze pod uwagę co najmniej liczbę i wielkość organów nadzoru rynku w państwach członkowskich, liczebność członków dostępnego personelu i inne zasoby do wykonania wzajemnej oceny, a także inne odpowiednie kryteria.

3.   Wzajemne oceny obejmują najlepsze praktyki opracowane przez niektóre organy nadzoru rynku, które mogą przynieść korzyści innym organom nadzoru rynku oraz inne istotne aspekty związane z efektywnością działań nadzoru rynku.

4.   Wyniki wzajemnych ocen są przekazywane do Sieci.

1.   Każde państwo członkowskie sporządza co najmniej raz na cztery lata kompleksową krajową strategię nadzoru rynku. Każde państwo członkowskie sporządza pierwszą taką strategię do dnia 16 lipca 2022 r. Krajowa strategia promuje spójne, kompleksowe i zintegrowane podejście do nadzoru rynku i egzekwowania unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego na terytorium państwa członkowskiego. Przy opracowywaniu krajowej strategii nadzoru rynku uwzględnia się wszystkie sektory objęte unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym i wszystkie etapy łańcucha dostaw produktu, w tym przywóz i cyfrowe łańcuchy dostaw. Można również rozważyć priorytety określone w programie prac Sieci.

2.   Krajowa strategia nadzoru rynku obejmuje co najmniej następujące elementy, jeżeli nie zagraża to działaniom w zakresie nadzoru rynku:

3.   Państwa członkowskie przedstawiają swoją krajową strategię nadzoru rynku Komisji i innym państwom członkowskim za pośrednictwem systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34. Każde państwo członkowskie publikuje podsumowanie swojej strategii.

1.   Państwa członkowskie nadają swoim organom nadzoru rynku uprawnienia do nadzorowania rynku, prowadzenia postępowań i egzekwowania przepisów, które są niezbędne do stosowania niniejszego rozporządzenia oraz do stosowania unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego.

2.   Organy nadzoru rynku wykonują uprawnienia określone w niniejszym artykule w sposób skuteczny i efektywny, zgodnie z zasadą proporcjonalności, w takim zakresie, w jakim takie wykonywanie uprawnień dotyczy danej kwestii oraz celu środków oraz charakteru i ogólnej rzeczywistej lub potencjalnej szkody spowodowanej danym przypadkiem niezgodności. Uprawnienia są nadawane i wykonywane zgodnie z prawem Unii i prawem krajowym, w tym z zasadami Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także z zasadami prawa krajowego dotyczącymi wolności wypowiedzi oraz wolności i pluralizmu mediów, obowiązującymi gwarancjami proceduralnymi i unijnymi przepisami w zakresie ochrony danych, w szczególności z rozporządzeniem (UE) 2016/679.

3.   Nadając uprawnienia na podstawie ust. 1, państwa członkowskie mogą określić, że uprawnienie mogą być wykonywane odpowiednio w jeden z następujących sposobów:

4.   Uprawnienia nadane organom nadzoru rynku na mocy ust. 1 obejmują co najmniej następujące uprawnienia:

5.   Do celów prowadzonych postępowań organy nadzoru rynku mogą wykorzystywać jako dowody wszelkie informacje, dokumenty, ustalenia, oświadczenia lub inne pozyskane informacje, niezależnie od formatu i nośnika, na którym są przechowywane.

1.   Państwa członkowskie mogą upoważnić swoje organy nadzoru rynku do odzyskiwania od właściwego podmiotu gospodarczego całości kosztów ich działań podejmowanych w związku z przypadkami niezgodności.

2.   Koszty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą obejmować koszty przeprowadzenia badania, koszty podejmowania środków zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2 oraz koszty przechowywania i działań, jakie organy podjęły w związku z produktami uznanymi za niezgodne z wymaganiami i objętymi działaniem naprawczym przed dopuszczeniem ich do obrotu lub wprowadzeniem ich do obrotu.

1.   Organy nadzoru rynku podejmują odpowiednie środki, jeżeli objęty unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym produkt stosowany zgodnie z przeznaczeniem lub w warunkach dających się racjonalnie przewidzieć oraz prawidłowo zainstalowany i konserwowany:

2.   W przypadku, gdy organy nadzoru rynku dokonają ustaleń, o których mowa w ust. 1 lit. a) lub b), żądają niezwłocznie od właściwego podmiotu gospodarczego podjęcia odpowiednich i proporcjonalnych działań naprawczych w celu doprowadzenia do usunięcia niezgodności lub wyeliminowania ryzyka w określonym przez te organy terminie.

3.   Do celów ust. 2 działanie naprawcze wymagane od podmiotu gospodarczego może obejmować między innymi:

4.   Działań naprawczych, o których mowa w ust. 3 lit. e), f) i g), można wymagać jedynie wtedy, gdy produkt może stwarzać ryzyko tylko w określonych warunkach lub tylko dla niektórych użytkowników końcowych.

5.   Jeżeli podmiot gospodarczy nie podejmie działań naprawczych, o których mowa w ust. 3, lub gdy niezgodność lub ryzyko, o których mowa w ust. 1, nadal się utrzymują, organy nadzoru rynku zapewniają, aby produkt został wycofany z obrotu lub odzyskany bądź by udostępnienie go na rynku zostało zakazane lub ograniczone, oraz aby odpowiednio poinformowano opinię publiczną, Komisję i inne państwa członkowskie.

6.   Informacje, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu, przekazuje się Komisji i innym państwom członkowskim za pośrednictwem systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34. Uznaje się, że takie przekazywanie informacji spełnia również wymagania dotyczące powiadamiania obowiązujące w przypadku mających zastosowanie procedur ochronnych przewidzianych w unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym.

7.   Jeżeli krajowy środek uznaje się za uzasadniony zgodnie z mającą zastosowanie procedurą ochronną lub jeżeli żaden organ nadzoru rynku innego państwa członkowskiego nie stwierdził inaczej zgodnie z art. 11 ust. 9, właściwe organy nadzoru rynku w innych państwach członkowskich podejmują niezbędne środki w odniesieniu do produktu niezgodnego z wymaganiami i wprowadzają odpowiednie informacje do systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34.

1.   Każdy środek, każda decyzja lub każdy nakaz przyjęte przez organy nadzoru rynku na podstawie unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego lub niniejszego rozporządzenia zawierają dokładną podstawę, w oparciu o którą je podjęto.

2.   Takie środki, decyzje lub nakazy niezwłocznie podaje się do wiadomości właściwego podmiotu gospodarczego, który jednocześnie informuje się o środkach odwoławczych przysługujących mu na podstawie prawa danego państwa członkowskiego oraz terminach na ich wniesienie.

3.   Przed przyjęciem środka, decyzji lub nakazu, o których mowa w ust. 1, zainteresowany podmiot gospodarczy musi mieć możliwość przedstawienia swojego stanowiska w odpowiednim terminie, nie krótszym niż 10 dni roboczych, chyba że nie można dać mu tej możliwości ze względu na pilny charakter środka, decyzji lub nakazu, uzasadniony wymaganiami dotyczącymi zdrowia lub bezpieczeństwa, lub z uwagi na innego rodzaju powody związane z interesem publicznym objęte odpowiednim unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym.

Jeżeli środek, decyzja lub nakaz zostają przyjęte bez umożliwienia zainteresowanemu podmiotowi gospodarczemu przedstawienia swojego stanowiska, podmiotowi temu umożliwia się zajęcie stanowiska jak najszybciej po przyjęciu środka, decyzji lub nakazu, które następnie zostają niezwłocznie poddane przeglądowi ze strony danego organu nadzoru rynku.

1.   Organy nadzoru rynku zapewniają, aby produkty stwarzające poważne ryzyko zostały wycofane z obrotu lub odzyskane, jeżeli nie istnieje żaden inny skuteczny środek umożliwiający wyeliminowanie poważnego ryzyka, lub aby zakazano ich udostępniania na rynku. Organy nadzoru rynku natychmiast zgłaszają to Komisji zgodnie z art. 20.

2.   Decyzję w kwestii tego, czy dany produkt stwarza poważne ryzyko czy też nie, podejmuje się na podstawie właściwej oceny ryzyka uwzględniającej charakter niebezpieczeństwa i prawdopodobieństwo jego wystąpienia. Możliwość osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa i dostępność innych produktów o mniejszym poziomie ryzyka nie stanowi podstawy do uznania produktu za produkt stwarzający poważne ryzyko.

1.   W przypadku gdy organ nadzoru rynku podejmuje lub zamierza podjąć środek zgodnie z art. 19 i uznaje, że przyczyny uzasadniające podjęcie tego środka lub skutki stosowania tego środka wykraczają poza terytorium jego państwa członkowskiego, natychmiast powiadamia on Komisję o tym środku zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. Organ nadzoru rynku powiadamia również niezwłocznie Komisję o zmianie lub wycofaniu każdego takiego środka.

2.   W przypadku gdy produkt stwarzający poważne ryzyko został udostępniony na rynku, organy nadzoru rynku natychmiast zgłaszają Komisji wszystkie dobrowolne środki podjęte przez podmiot gospodarczy, o których ten podmiot poinformował organ nadzoru rynku.

3.   Informacje przekazywane zgodnie z ust. 1 i 2 zawierają wszystkie dostępne szczegóły, w szczególności dane umożliwiające identyfikację produktu, informacje na temat pochodzenia i łańcucha dostaw produktu, ryzyka związanego z produktem, rodzaju i okresu obowiązywania podjętego środka krajowego oraz dobrowolnych środków podjętych przez podmioty gospodarcze.

4.   Do celów ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu stosuje się System Szybkiej Wymiany Informacji (zwany dalej „systemem RAPEX”) przewidziany w art. 12 dyrektywy 2001/95/WE. Art. 12 ust. 2, 3 i 4 tej dyrektywy stosuje się odpowiednio.

5.   Komisja dostarcza i obsługuje interfejs danych między systemem RAPEX a systemem informacyjnym i komunikacyjnym, o którym mowa w art. 34, tak aby uniknąć podwójnego wprowadzania danych.

1.   Unijne jednostki badawcze mają przyczynić się do poszerzenia zaplecza laboratoryjnego oraz do zapewnienia niezawodności i spójności badań laboratoryjnych do celów nadzoru rynku w Unii.

2.   Do celów ust. 1 Komisja może wyznaczyć publiczną jednostkę badawczą państwa członkowskiego jako unijną jednostkę badawczą w odniesieniu do określonych kategorii produktów lub w odniesieniu do określonych rodzajów ryzyka związanego z daną kategorią produktów.

Komisja może również wyznaczyć jedną z jej własnych jednostek badawczych jako unijną jednostkę badawczą w odniesieniu do określonych kategorii produktów lub w odniesieniu do określonych rodzajów ryzyka związanego z daną kategorią produktów, lub w odniesieniu do produktów, w przypadku których brakuje zdolności badawczej lub jest ona niewystarczająca.

3.   Unijne jednostki badawcze są akredytowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008.

4.   Wyznaczenie unijnych jednostek badawczych nie wpływa na możliwość swobodnego wyboru przez organy nadzoru rynku, Sieć i Komisję jednostek badawczych do celów prowadzonej przez nie działalności.

5.   Wyznaczone unijne jednostki badawcze świadczą swoje usługi wyłącznie na rzecz organów nadzoru rynku, Sieci, Komisji oraz innych jednostek rządowych lub międzyrządowych.

6.   Unijne jednostki badawcze, działając w obszarze swoich kompetencji, realizują następujące działania:

7.   Działania, o których mowa w ust. 6 niniejszego artykułu, podlegają wynagrodzeniu i mogą być finansowane przez Unię zgodnie z art. 36 ust. 2.

8.   Unijne jednostki badawcze mogą otrzymać finansowanie z Unii zgodnie z art. 36 ust. 2 w celu zwiększenia ich zdolności badawczych lub stworzenia nowych zdolności badawczych w odniesieniu do określonych kategorii produktów lub określonych rodzajów ryzyka związanego z kategorią produktów, w przypadku których brakuje zdolności badawczej lub jest ona niewystarczająca.

9.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające procedury wyznaczania unijnych jednostek badawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2.

1.   Prowadzona jest skuteczna współpraca i wymiana informacji pomiędzy organami nadzoru rynku z państw członkowskich oraz między organami nadzoru rynku a Komisją i odpowiednimi agencjami Unii.

2.   Jeżeli organ nadzoru rynku, pomimo podjęcia wszelkich odpowiednich starań w celu uzyskania informacji, nie może zakończyć swojego postępowania ze względu na niemożliwość uzyskania dostępu do tych informacji, może złożyć uzasadniony wniosek do organu nadzoru rynku innego państwa członkowskiego, w którym dostęp do tych informacji może zostać wyegzekwowany. W tym przypadku organ współpracujący udziela organowi wnioskującemu niezwłocznie, a w każdym razie w terminie 30 dni, wszelkich informacji, które organ współpracujący uznaje za istotne do celów ustalenia, czy dany produkt jest niezgodny z wymaganiami.

3.   Organ współpracujący przeprowadza odpowiednie postępowania lub podejmuje wszelkie inne środki odpowiednie do celów zgromadzenia żądanych informacji. W razie potrzeby inne organy nadzoru rynku udzielają pomocy w przeprowadzeniu tych postępowań.

4.   Organ wnioskujący pozostaje odpowiedzialny za wszczęte przez siebie postępowanie, chyba że organ współpracujący wyrazi zgodę na przejęcie odpowiedzialności.

5.   W należycie uzasadnionych przypadkach organ współpracujący może odmówić udzielenia odpowiedzi na wniosek o udzielenie informacji na mocy ust. 2, jeżeli:

1.   W przypadku gdy usunięcie niezgodności w odniesieniu do produktu wymaga podjęcia środków w ramach jurysdykcji innego państwa członkowskiego, a środki takie nie wynikają z wymagań art. 16 ust. 7, organ wnioskujący może złożyć należycie uzasadniony wniosek do organu współpracującego w tym innym państwie członkowskim o podjęcie środków egzekwowania.

2.   Organ współpracujący niezwłocznie podejmuje wszelkie stosowne i niezbędne środki egzekwowania, korzystając z uprawnień powierzonych mu na mocy niniejszego rozporządzenia, aby usunąć dany przypadek niezgodności, wykonując uprawnienia określone w art. 14 oraz wszelkie dodatkowe uprawnienia przyznane mu na mocy prawa krajowego.

3.   Organ współpracujący informuje organ wnioskujący o podjętych lub planowanych środkach, o których mowa w ust. 2.

Organ współpracujący może odmówić zastosowania się do wniosku o podjęcie środków egzekwowania w dowolnej z poniższych sytuacji:

1.   Przed złożeniem wniosku na mocy art. 22 lub 23 organ wnioskujący dokłada wszelkich starań, aby przeprowadzić wszelkie możliwe postępowania.

2.   Składając wniosek, o którym mowa w art. 22 lub 23, organ wnioskujący udziela wszelkich dostępnych informacji, by umożliwić organowi współpracującemu zrealizowanie wniosku, w tym przekazuje wszelkie dowody możliwe do uzyskania wyłącznie w państwie członkowskim organu wnioskującego.

3.   Do celów przekazywania wniosków, o których mowa w art. 22 i 23, i prowadzenia całej związanej z nimi komunikacji stosuje system informacyjny i komunikacyjny, o którym mowa w art. 34, z wykorzystaniem elektronicznych standardowych formularzy.

4.   Komunikacja odbywa się bezpośrednio między zaangażowanymi organami nadzoru rynku lub za pośrednictwem jednolitych urzędów łącznikowych zainteresowanych państw członkowskich.

5.   Zainteresowane organy nadzoru rynku uzgadniają, jakie języki mają być stosowane we wnioskach, o których mowa w art. 22 i 23, oraz podczas prowadzenia całej związanej z nimi komunikacji.

6.   Jeżeli zainteresowane organy nadzoru rynku nie są w stanie osiągnąć porozumienia w sprawie stosowanych języków, wnioski, o których mowa w art. 22 i 23, przesyła się w języku urzędowym państwa członkowskiego organu wnioskującego, a odpowiedzi na takie wnioski – w języku urzędowym państwa członkowskiego organu współpracującego. W takim przypadku organ wnioskujący i organ współpracujący zapewniają tłumaczenie wniosków, odpowiedzi lub innych dokumentów otrzymanych od drugiego organu.

7.   System informacyjny i komunikacyjny, o którym mowa w art. 34, zapewnia zainteresowanym jednolitym urzędom łącznikowym uporządkowane informacje na temat przypadków wzajemnej pomocy. Korzystając z tych informacji, jednolite urzędy łącznikowe udzielają wszelkiego wsparcia niezbędnego do ułatwienia pomocy.

1.   Państwa członkowskie wyznaczają organy celne, co najmniej jeden organ nadzoru rynku lub dowolny inny organ na swoim terytorium jako organy odpowiedzialne za kontrolę produktów wprowadzanych na rynek Unii.

Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie, za pośrednictwem systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34, o organach wyznaczonych na podstawie akapitu pierwszego oraz o obszarach ich kompetencji.

2.   Organy wyznaczone na podstawie ust. 1 mają uprawnienia i zasoby niezbędne do właściwego wykonania powierzonych im zadań, o których mowa w tym ustępie.

3.   Produkty podlegające prawu Unii, które mają zostać objęte procedurą celną „dopuszczenia do obrotu”, podlegają kontrolom przeprowadzanym przez organy wyznaczone na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu. Organy te przeprowadzają wspomniane kontrole na podstawie analizy ryzyka zgodnie z art. 46 i 47 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 oraz, w stosownych przypadkach, na podstawie podejścia opartego na analizie ryzyka, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia.

4.   Informacje na temat ryzyka są wymieniane między:

Jeżeli organy celne w pierwszym punkcie wprowadzenia mają powody, aby podejrzewać, że produkty podlegające prawu Unii, które podlegają czasowemu składowaniu albo które zostały objęte procedurą celną inną niż „dopuszczenie do obrotu”, są niezgodne z mającym zastosowanie prawem Unii lub stwarzają ryzyko, wówczas takie organy przekazują wszystkie stosowne informacje właściwemu urzędowi celnemu przeznaczenia.

5.   Organy nadzoru rynku przekazują organom wyznaczonym na podstawie ust. 1 informacje na temat kategorii produktów lub tożsamości podmiotów gospodarczych w przypadku stwierdzenia wyższego poziomu ryzyka niezgodności.

6.   Do dnia 31 marca każdego roku państwa członkowskie przedstawiają Komisji szczegółowe dane statystyczne obejmujące kontrole przeprowadzone w poprzednim roku kalendarzowym przez organy wyznaczone na podstawie ust. 1 w odniesieniu do produktów podlegających prawu Unii. Dane statystyczne obejmują liczbę interwencji w ramach kontroli takich produktów w odniesieniu do bezpieczeństwa produktów i ich zgodności z wymaganiami.

Do dnia 30 czerwca każdego roku Komisja sporządza sprawozdanie zawierające informacje przekazane przez państwa członkowskie za poprzedni rok kalendarzowy oraz analizę przedstawionych danych. Sprawozdanie publikuje się w systemie informacyjnym i komunikacyjnym, o którym mowa w art. 34.

7.   W przypadku otrzymania informacji o poważnym ryzyku stwarzanym przez produkty podlegające prawu Unii przywożone z państwa trzeciego Komisja zaleca danemu państwu członkowskiemu podjęcie odpowiednich środków nadzoru rynku.

8.   Komisja, po konsultacji z Siecią, może przyjmować akty wykonawcze określające poziomy odniesienia i techniki kontroli na podstawie wspólnej analizy ryzyka na poziomie Unii w celu zapewnienia spójnego egzekwowania prawa Unii, wzmocnienia kontroli produktów wprowadzanych na rynek Unii oraz zapewnienia skutecznego i jednolitego poziomu takich kontroli. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2.

9.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze dokładniej określające szczegóły dotyczące danych, które należy przedstawić na podstawie ust. 6 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2.

1.   Organy wyznaczone na podstawie art. 25 ust. 1 zawieszają dopuszczenie produktu do obrotu, jeżeli w toku kontroli na mocy art. 25 ust. 3 zostanie ustalone, że:

2.   Organy wyznaczone na podstawie art. 25 ust. 1 natychmiast powiadamiają organy nadzoru rynku o zawieszeniu dopuszczenia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3.   Jeżeli organy nadzoru rynku mają uzasadnione podstawy, by sądzić, że produkt nie jest zgodny z prawem Unii mającym do niego zastosowanie lub stwarza poważne ryzyko, zwracają się one do organów wyznaczonych na podstawie art. 25 ust. 1 z wnioskiem o zawieszenie procesu dopuszczenia do obrotu w odniesieniu do tego produktu.

4.   Powiadomienia na podstawie ust. 2 i wnioski na podstawie ust. 3 niniejszego artykułu mogą być składane za pomocą systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34, w tym z wykorzystaniem elektronicznych interfejsów między tym systemem a systemami używanymi przez organy celne, o ile są one dostępne.

1.   W przypadku gdy organy nadzoru rynku stwierdzą, że dany produkt stwarza poważne ryzyko, podejmują środki w celu zakazania wprowadzenia produktu do obrotu i zwracają się do organów wyznaczonych na podstawie art. 25 ust. 1 o niedopuszczenie go do obrotu. Zwracają się do tych organów również o zamieszczenie poniższej adnotacji w celnym systemie przetwarzania danych i, w stosownych przypadkach, na fakturze handlowej towarzyszącej produktowi i na każdym innym istotnym dokumencie towarzyszącym:

Organy nadzoru rynku natychmiast wprowadzają tę informację do systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34.

2.   W przypadku gdy organy nadzoru rynku stwierdzą, że danego produktu nie można wprowadzić do obrotu, ponieważ nie jest on zgodny z prawem Unii, które ma do niego zastosowanie, podejmują środki w celu zakazania wprowadzenia produktu do obrotu i zwracają się do organów wyznaczonych na podstawie art. 25 ust. 1 o niedopuszczenie go do obrotu. Zwracają się do tych organów również o zamieszczenie poniższej adnotacji w systemie przetwarzania danych organów celnych i, w stosownych przypadkach, na fakturze handlowej towarzyszącej produktowi i na każdym innym istotnym dokumencie towarzyszącym:

Organy nadzoru rynku natychmiast wprowadzają tę informację do systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34.

3.   W przypadku gdy produkt, o którym mowa w ust. 1 lub 2, jest następnie zgłaszany do procedury celnej innej niż dopuszczenie do obrotu, a także pod warunkiem że organy nadzoru rynku nie zgłaszają zastrzeżeń, adnotacje wymagane na podstawie ust. 1 lub 2 zamieszcza się również – pod takimi samymi warunkami jak określono w ust. 1 lub 2 – na dokumentach wykorzystywanych w związku z tą procedurą.

4.   Organy wyznaczone na podstawie art. 25 ust. 1 mogą zniszczyć produkty stwarzające ryzyko dla zdrowia i bezpieczeństwa użytkowników końcowych lub w inny sposób sprawić, że staną się one niezdatne do użytku, gdy dany organ uzna to za niezbędne i proporcjonalne. Koszty takiego środka ponosi osoba fizyczna lub prawna zgłaszająca produkt do dopuszczenia do obrotu.

Art. 197 i 198 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 stosuje się odpowiednio.

1.   Niniejszym ustanawia się Unijną Sieć ds. Zgodności Produktów (zwaną dalej „Siecią”).

2.   Celem Sieci jest pełnienie funkcji platformy służącej zorganizowanej koordynacji i współpracy między organami egzekwowania prawa państw członkowskich i Komisją oraz optymalizacja praktyk w dziedzinie nadzoru rynku w Unii i zwiększanie tym samym skuteczności nadzoru rynku.

1.   Sieć składa się z przedstawicieli każdego państwa członkowskiego, w tym przedstawiciela każdego z jednolitych urzędów łącznikowych, o których mowa w art. 10, oraz – fakultatywnie – eksperta krajowego, przewodniczących grup ADCO oraz przedstawicieli Komisji.

2.   Ustanawia się odrębne lub wspólne grupy ADCO w celu jednolitego stosowania unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego. Grupy ADCO składają się z przedstawicieli krajowych organów nadzoru rynku oraz – w razie potrzeby – z przedstawicieli jednolitych urzędów łącznikowych.

Posiedzenia grup ADCO są przeznaczone wyłącznie dla przedstawicieli organów nadzoru rynku oraz Komisji.

Zainteresowane strony, takie jak organizacje reprezentujące na poziomie Unii interesy przemysłu, małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), konsumentów, laboratoriów badawczych, jednostek normalizacyjnych i jednostek oceniających zgodność, mogą zostać zaproszone do udziału w posiedzeniach grup ADCO w zależności od przedmiotu dyskusji.

3.   Komisja wspiera współpracę między organami nadzoru rynku za pośrednictwem Sieci i zachęca do takiej współpracy, a także uczestniczy w posiedzeniach Sieci, jej podgrup i grup ADCO.

4.   Posiedzenia Sieci odbywają się w regularnych odstępach czasu oraz, w razie konieczności, na uzasadniony wniosek Komisji lub państwa członkowskiego.

5.   Sieć może utworzyć stałe lub tymczasowe podgrupy zajmujące się konkretnymi sprawami i zadaniami.

6.   Sieć może zapraszać ekspertów i inne osoby trzecie, w tym organizacje reprezentujące na poziomie Unii interesy przemysłu, MŚP, konsumentów, laboratoriów badawczych, jednostek normalizacyjnych i jednostek oceniających zgodność, do udziału w posiedzeniach w charakterze obserwatorów lub do przedstawienia swojego stanowiska na piśmie.

7.   Sieć dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć konsensus. Decyzje podejmowane przez Sieć są prawnie niewiążącymi zaleceniami.

8.   Sieć opracowuje własny regulamin.

1.   Wykonując zadania określone w ust. 2, Sieć zajmuje się ogólnymi horyzontalnymi kwestiami nadzoru rynku w celu ułatwienia współpracy pomiędzy jednolitymi urzędami łącznikowymi, a także z Komisją.

2.   Zadania Sieci są następujące:

1.   Wykonując zadania określone w ust. 2, grupy ADCO zajmują się specyficznymi kwestiami związanymi z nadzorem rynku i specyficznymi kwestiami sektorowymi.

2.   Zadania grup ADCO są następujące:

1.   Komisja rozwija i utrzymuje system informacyjny i komunikacyjny służący do gromadzenia, przetwarzania i przechowywania w uporządkowany sposób informacji dotyczących kwestii związanych z egzekwowaniem unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego, w celu poprawy wymiany danych między państwami członkowskimi, w tym na potrzeby wniosków o udzielenie informacji, z zapewnieniem kompleksowego oglądu działań, wyników i tendencji w zakresie nadzoru rynku. Dostęp do tego systemu mają Komisja, organy nadzoru rynku, jednolite urzędy łącznikowe oraz organy wyznaczone na podstawie art. 25 ust. 1. Komisja opracowuje i utrzymuje publiczny interfejs użytkownika tego systemu, w którym użytkownikom końcowym są dostarczane kluczowe informacje na temat działań w zakresie nadzoru rynku.

2.   Komisja rozwija i utrzymuje elektroniczne interfejsy między systemem, o którym mowa w ust. 1, a krajowymi systemami nadzoru rynku.

3.   Jednolite urzędy łącznikowe wprowadzają do systemu informacyjnego i komunikacyjnego następujące informacje:

4.   Organy nadzoru rynku wprowadzają do systemu informacyjnego i komunikacyjnego następujące informacje dotyczące produktów udostępnionych na rynku, w odniesieniu do których przeprowadzono szczegółową kontrolę zgodności, nie naruszając przepisów art. 12 dyrektywy 2001/95/WE ani art. 20 niniejszego rozporządzenia, oraz, w stosownych przypadkach, dotyczące produktów wprowadzanych na rynek Unii, w przypadku których na terytorium tych organów zawieszono proces dopuszczenia do obrotu zgodnie z art. 26 niniejszego rozporządzenia:

5.   Jeżeli organy nadzoru rynku uznają to za użyteczne, mogą one wprowadzić do systemu informacyjnego i komunikacyjnego wszelkie dodatkowe informacje związane z przeprowadzanymi przez siebie kontrolami i wynikami przeprowadzonych przez siebie lub na swój wniosek badań.

6.   Jeżeli jest to istotne z punktu widzenia egzekwowania unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego oraz do celów zminimalizowania ryzyka, organy celne pobierają z krajowych systemów celnych informacje na temat produktów objętych procedurą celną „dopuszczenia do obrotu” związane z egzekwowaniem unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego i przesyłają te dane do systemu informacyjnego i komunikacyjnego.

7.   Komisja opracowuje elektroniczny interfejs umożliwiający przesyłanie danych między krajowymi systemami celnymi a systemem informacyjnym i komunikacyjnym. Interfejs ten zostanie wdrożony w terminie czterech lat od dnia przyjęcia odpowiedniego aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 8.

8.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające szczegóły ustaleń dotyczących wdrażania ust. 1–7 niniejszego artykułu, w szczególności przetwarzania danych, które będą stosowane do danych zgromadzonych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, a także wskazujące, jakie dane należy przesłać zgodnie z ust. 6 i 7 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2.

1.   W celu poprawy skuteczności nadzoru rynku w Unii Komisja może współpracować z organami regulacyjnymi państw trzecich lub organizacjami międzynarodowymi oraz wymieniać z nimi informacje związane z nadzorem rynku w ramach umów zawartych między Unią a państwami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi. Wszelkie takie umowy opierają się na zasadzie wzajemności, zawierają postanowienia dotyczące poufności odpowiadające postanowieniom mającym zastosowanie w Unii oraz zapewniają zgodność wszelkiej wymiany informacji z mającym zastosowanie prawem Unii.

2.   Współpraca lub wymiana informacji może odnosić się między innymi do:

3.   Komisja może zatwierdzić określony system kontroli przedwywozowej produktów przeprowadzanej przez państwo trzecie w odniesieniu do produktów bezpośrednio przed ich wywozem do Unii, aby sprawdzić, czy produkty te spełniają wymagania określone w unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym, które ma do nich zastosowanie. Zatwierdzenia można udzielić w odniesieniu do jednego produktu lub większej ich liczby, w odniesieniu do jednej kategorii produktów lub większej ich liczby lub w odniesieniu do produktów lub kategorii produktów wytwarzanych przez określonych producentów.

4.   Komisja sporządza i prowadzi wykaz tych produktów lub kategorii produktów, w odniesieniu do których udzielono zatwierdzenia, o którym mowa w ust. 3, i podaje ten wykaz do wiadomości publicznej.

5.   Państwo trzecie może uzyskać zatwierdzenie na podstawie ust. 3, wyłącznie jeżeli spełnione są następujące warunki:

6.   W przypadku uzyskania takiego zatwierdzenia ocena ryzyka stosowana do kontroli przywozu tych produktów lub kategorii produktów wprowadzanych na rynek Unii, o których mowa w ust. 3, obejmuje udzielone zatwierdzenia.

Organy wyznaczone na mocy art. 25 ust. 1 mogą jednak przeprowadzać kontrole tych produktów lub kategorii produktów wprowadzanych na rynek Unii, w tym w celu zapewnienia skuteczności kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez państwo trzecie dla ustalenia zgodności z unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym.

7.   W zatwierdzeniu, o którym mowa w ust. 3, wskazuje się właściwy organ państwa trzeciego, który ponosi odpowiedzialność za przeprowadzanie kontroli przedwywozowych, przy czym ten właściwy organ jest odpowiednikiem podczas wszystkich kontaktów z Unią.

8.   Właściwy organ, o którym mowa w ust. 7, zapewnia oficjalną weryfikację produktów przed ich wprowadzeniem na teren Unii.

9.   Jeżeli kontrole produktów wprowadzanych na rynek Unii, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, wykazują znaczącą niezgodność, organy nadzoru rynku natychmiast informują o tym Komisję za pośrednictwem systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34, i dostosowują poziom kontroli takich produktów.

10.   Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu zatwierdzenia poszczególnych systemów kontroli przedwywozowych produktów, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2.

11.   Komisja regularnie monitoruje prawidłowe funkcjonowanie zatwierdzenia udzielonego na mocy ust. 3 niniejszego artykułu. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, na mocy których wycofuje to zatwierdzenie, jeżeli okaże się, że produkty wprowadzane na rynek Unii w znaczącej liczbie przypadków nie są zgodne z unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43 ust. 2. Komisja natychmiast informuje o tym zainteresowane państwo trzecie.

12.   System kontroli przedwywozowej produktów jest oceniany zgodnie z art. 42 ust. 4.

1.   Unia finansuje wykonywanie zadań Sieci, o których mowa w art. 31, oraz wzajemnych ocen, o których mowa w art. 12.

2.   Unia może finansować następujące działania związane ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia:

3.   Unia finansuje elektroniczny interfejs, o którym mowa w art. 34 ust. 7, w tym rozwój systemu informacyjnego i komunikacyjnego, o którym mowa w art. 34, aby umożliwić temu systemowi otrzymywanie automatycznych przepływów danych elektronicznych z krajowych systemów celnych.

4.   Unia finansuje interfejsy elektroniczne, o których mowa w art. 34 ust. 2, umożliwiające wymianę danych pomiędzy systemem informacyjnym i komunikacyjnym, o którym mowa w art. 34, a krajowymi systemami nadzoru rynku.

5.   Wsparcie finansowe ze strony Unii w odniesieniu do działań wspierających niniejsze rozporządzenie realizuje się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (52) w sposób bezpośredni albo poprzez powierzenie zadań związanych z wykonaniem budżetu podmiotom wymienionym w art. 62 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia.

6.   Każdego roku władza budżetowa ustala wysokość środków przydzielanych na realizację działań, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, w granicach obowiązujących ram finansowych.

7.   Środki przydzielone przez władzę budżetową na rzecz finansowania działań w zakresie nadzoru rynku mogą również pokryć wydatki związane z pracami przygotowawczymi, działaniami z zakresu monitorowania, kontroli, audytu i oceny, których przeprowadzenie jest konieczne do celów zarządzania działaniami określonymi w niniejszym rozporządzeniu oraz do osiągnięcia ich celów. Wydatki te obejmują koszty prowadzenia badań, organizowania spotkań ekspertów, działań w zakresie informacji i komunikacji, w tym działań z zakresu instytucjonalnej komunikacji priorytetów politycznych Unii, w takim zakresie, w jakim są one związane z ogólnymi celami działań w zakresie nadzoru rynku, wydatki powiązane z sieciami technologii informacyjnej skupiającymi się na przetwarzaniu informacji oraz ich wymianie wraz ze wszystkimi innymi powiązanymi wydatkami na pomoc techniczną i administracyjną, które ponosi Komisja.

1.   W trakcie realizacji działań finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia Komisja podejmuje odpowiednie środki zapewniające ochronę interesów finansowych Unii przez stosowanie środków zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i innym nielegalnym działaniom, poprzez skuteczne kontrole oraz, w razie wykrycia nieprawidłowości, poprzez odzyskiwanie kwot nienależnie wypłaconych oraz, w stosownych przypadkach, poprzez skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary administracyjne i pieniężne.

2.   Komisja lub jej przedstawiciele oraz Trybunał Obrachunkowy są uprawnieni do przeprowadzenia audytu – na podstawie dokumentów oraz kontroli na miejscu – w odniesieniu do wszystkich beneficjentów dotacji, wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymali unijne środki finansowe na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3.   Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może przeprowadzać dochodzenia, w tym kontrole na miejscu, zgodnie z przepisami i procedurami określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (53) oraz w rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (54), aby ustalić, czy doszło do nadużycia finansowego, korupcji lub innych nielegalnych działań mających wpływ na interesy finansowe Unii w związku z umową o udzielenie dotacji lub decyzją o udzieleniu dotacji lub zamówieniem sfinansowanym na podstawie niniejszego rozporządzenia.

4.   Nie naruszając przepisów ust. 1, 2 i 3, w umowach o współpracy z państwami trzecimi i z organizacjami międzynarodowymi, zamówieniach, umowach o udzielenie dotacji i decyzjach o udzieleniu dotacji wynikających z wdrożenia niniejszego rozporządzenia zamieszcza się przepisy wyraźnie upoważniające Komisję, Trybunał Obrachunkowy i OLAF do prowadzenia takich audytów i dochodzeń zgodnie z ich odpowiednimi uprawnieniami.

1.   W rozporządzeniu (WE) nr 765/2008 wprowadza się następujące zmiany:

2.   Odesłania do uchylonych przepisów rozporządzenia (WE) nr 765/2008 traktuje się jako odesłania do odpowiednich przepisów niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji znajdującą się w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

1.   Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie do naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego wymienionego w załączniku II, na mocy których nakłada się zobowiązania na podmioty gospodarcze, oraz podejmują wszystkie środki niezbędne w celu zapewnienia ich wykonywania zgodnie z prawem krajowym.

2.   Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach, jeżeli nie zostały one wcześniej zgłoszone, do dnia 16 października 2021 r., a także powiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

1.   Do dnia 31 grudnia 2026 r., a następnie co 5 lat, Komisja dokonuje oceny niniejszego rozporządzenia pod kątem określonych w nim celów i przedstawia sprawozdanie na ten temat Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu.

2.   W sprawozdaniu ocenia się to, czy osiągnięto cele niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do ograniczenia liczby produktów niezgodnych z wymaganiami na rynku Unii, zapewnienia efektywnego i skutecznego egzekwowania unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego na obszarze Unii, usprawnienia współpracy między właściwymi organami i wzmocnienia kontroli produktów wprowadzanych na rynek Unii, z uwzględnieniem wpływu na działalność gospodarczą, a w szczególności na MŚP. Ponadto ocenia się również zakres stosowania niniejszego rozporządzenia, skuteczność systemu wzajemnej oceny i działań w zakresie nadzoru rynku, na rzecz których przeznacza się finansowanie unijne, w świetle wymagań określonych w strategiach politycznych i prawie Unii, oraz możliwości dalszej poprawy współpracy między organami nadzoru rynku i organami celnymi.

3.   Do dnia 16 lipca 2023 r. Komisja przygotuje sprawozdanie z oceny wykonania art. 4. Sprawozdanie zawiera w szczególności ocenę zakresu stosowania tego artykułu, jego skutków oraz kosztów i korzyści z nim związanych. Sprawozdanie przedkłada się w razie potrzeby wraz z wnioskiem ustawodawczym.

4.   W ciągu 4 lat od pierwszego zatwierdzenia określonego systemu kontroli przedwywozowej produktów, o którym mowa w art. 35 ust. 3, Komisja przeprowadza ocenę jego skutków i oszczędności kosztowej.

5.   W celu ułatwienia wykonania niniejszego rozporządzenia Komisja opracowuje wytyczne dotyczące praktycznego wykonania art. 4 do celów organów nadzoru rynku i podmiotów gospodarczych.

1.   Komisję wspiera komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego w zakresie uprawnień wykonawczych, o których mowa w art. 11 ust. 4, art. 21 ust. 9, art. 25 ust. 8, art. 35 ust. 10 i art. 35 ust. 11 niniejszego rozporządzenia, i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.