18.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 123/1

(1)

Zgodnie z art. 382 ust. 4 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 transakcje między instytucją, z jednej strony, a kontrahentem niefinansowym zdefiniowanym w art. 2 pkt 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (2), z drugiej strony, które nie przekraczają progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania, o którym mowa w art. 10 ust. 3 i 4 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, są wykluczone z wymogu w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z korektą wyceny kredytowej, niezależnie od tego, czy ten kontrahent niefinansowy ma siedzibę w Unii czy w państwie trzecim.

(2)

W art. 2 pkt 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 „kontrahenta niefinansowego” zdefiniowano jako przedsiębiorstwo mające siedzibę w Unii. W konsekwencji próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania, o którym mowa w art. 10 ust. 1 tego rozporządzenia, nie ma zastosowania do kontrahentów niefinansowych z siedzibą w państwie trzecim.

(3)

W art. 382 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nie wprowadzono rozróżnienia między kontrahentami niefinansowymi mającymi siedzibę w Unii a kontrahentami niefinansowymi z siedzibą w państwie trzecim. Aby zapewnić równe warunki działania, te same przepisy powinny mieć zastosowanie do kontrahentów niefinansowych mających siedzibę w Unii i kontrahentów niefinansowych z siedzibą w państwie trzecim.

(4)

W art. 11 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 149/2013 (3) ustanowiono progi wiążące się z obowiązkiem rozliczania dla poszczególnych klas instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zgodnie z wymogiem w art. 10 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 648/2012. W motywie 25 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 149/2013 wyjaśniono, że „przekroczenie jednej z wartości określonych dla klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym powinno powodować przekroczenie progu rozliczeniowego dla wszystkich klas”.

(5)

Aby kontrakt mógł pozostać objęty zwolnieniem do terminu jego rozliczenia, zgodnie z art. 382 ust. 4 akapit ostatni rozporządzenia (UE) nr 575/2013, powinno wystarczać, by wymogi tego rozporządzenia były spełnione w momencie zawarcia kontraktu. Mogą jednak zaistnieć przypadki, w których instytucja bardzo często zawiera transakcje z danym kontrahentem niefinansowym, a w niektórych przypadkach nawet codziennie. Weryfikacja, czy status kontrahenta niefinansowego mającego siedzibę w państwie trzecim jest odpowiednio odzwierciedlony w wymogu instytucji w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z korektą wyceny kredytowej, może w tych przypadkach stanowić nieproporcjonalne obciążenie dla tej instytucji. Należy zatem zapewnić alternatywne rozwiązanie w postaci corocznej weryfikacji statusu kontrahentów niefinansowych z siedzibą w państwie trzecim. Weryfikacja powinna jednak być przeprowadzana częściej, tj. co trzy miesiące, jeżeli kwota referencyjna brutto transakcji dla danej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawieranych przez kontrahenta niefinansowego jest bliska przekroczenia progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania mającego zastosowanie do tej klasy. Powinno to umożliwić częstsze monitorowanie tego, czy próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania został przekroczony, biorąc pod uwagę większe prawdopodobieństwo tego, że to nastąpi.

(6)

W art. 382 ust. 4 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 ustanowiono, że transakcje z kontrahentami niefinansowymi, które nie przekraczają progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania określonego w art. 10 ust. 3 i 4 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, są wykluczone z wymogu w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z korektą wyceny kredytowej. Jeżeli zatem po przeprowadzeniu oceny określonej w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 instytucja stwierdzi, że jeden z jej kontrahentów z siedzibą w państwie trzecim nie kwalifikuje się, by uznać go za kontrahenta niefinansowego, lub jeżeli dane transakcje przekraczają określony w tym rozporządzeniu próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania, instytucja jest zobowiązana do obliczenia wymogu w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka związanego z korektą wyceny kredytowej zgodnie z tytułem VI tego rozporządzenia dla wszystkich kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych z tym kontrahentem, które to instrumenty objęte są zakresem art. 382 ust. 1 tego rozporządzenia.

(7)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowią projekty regulacyjnych standardów technicznych opracowane we współpracy z Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych i przedstawione Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego.

(8)

Europejski Urząd Nadzoru Bankowego przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych związanych z nim kosztów i korzyści oraz zasięgnął opinii Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 (4),

a)

mają siedzibę w państwie trzecim;

b)

zostaliby zakwalifikowani jako kontrahenci niefinansowi w rozumieniu art. 2 pkt 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, gdyby mieli siedzibę w Unii.

a)

w momencie zawarcia transakcji w przypadku transakcji z nowym kontrahentem;

b)

raz do roku w przypadku istniejących kontrahentów;

c)

jeżeli istnieje powód, by uważać, że kontrahent nie jest już kontrahentem niefinansowym z siedzibą w państwie trzecim.

a)

w momencie zawarcia każdej nowej transakcji z tym kontrahentem;

b)

w regularnych odstępach czasu.

a)

raz do roku;

b)

co kwartał, jeżeli w odniesieniu do dowolnej klasy instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym wartość referencyjna brutto transakcji na instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawartych przez tego kontrahenta niefinansowego z siedzibą w państwie trzecim przekracza 75 % wartości progu wiążącego się z obowiązkiem rozliczania mającej zastosowanie do tej klasy, o której mowa w art. 11 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 149/2013.