ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2017/852

z dnia 17 maja 2017 r.

w sprawie rtęci oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1102/2008

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot i cel

Niniejsze rozporządzenie ustanawia środki i warunki dotyczące stosowania i składowania rtęci, związków rtęci i mieszanin rtęci, oraz handlu nimi, a także produkcji i stosowania produktów z dodatkiem rtęci oraz handlu nimi, jak również gospodarowania odpadami rtęciowymi, w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i środowiska przed antropogenicznymi emisjami i uwolnieniami rtęci i związków rtęci.

Państwa członkowskie mogą, w stosownych przypadkach, stosować wymogi surowsze, niż wymogi ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, zgodnie z TFUE.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

ROZDZIAŁ II

OGRANICZENIA W HANDLU I PRODUKCJI DOTYCZĄCE RTĘCI, ZWIĄZKÓW RTĘCI, MIESZANIN RTĘCI ORAZ PRODUKTÓW Z DODATKIEM RTĘCI

Artykuł 3

Ograniczenia wywozowe

1.   Zakazuje się wywozu rtęci.

2.   Wywozu związków rtęci i mieszanin rtęci wymienionych w załączniku I zakazuje się od dat określonych w tym załączniku.

3.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 zezwala się na wywóz związków rtęci wymienionych w załączniku I przeznaczonych do badań na skalę laboratoryjną lub do analiz laboratoryjnych.

4.   Zakazuje się wywozu, do celów odzysku rtęci, związków rtęci i mieszanin rtęci, które nie są objęte zakazem określonym w ust. 2.

Artykuł 4

Ograniczenia przywozowe

1.   Zakazuje się przywozu rtęci i przywozu mieszanin rtęci wymienionych w załączniku I, w tym odpadów rtęciowych z jakichkolwiek dużych źródeł, o których mowa w art. 11 lit. a)–d), do celów innych niż unieszkodliwianie odpadów. Taki przywóz w celu unieszkodliwienia odpadów jest dozwolony tylko wtedy, gdy państwo wywozu nie ma dostępu do dostępnych zdolności konwersji na własnym terytorium.

Bez uszczerbku dla art. 11 oraz na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu zezwala się na przywóz rtęci i przywóz mieszanin rtęci wymienionych w załączniku I, do zastosowania dozwolonego w państwie członkowskim, w przypadku gdy państwo członkowskie przywozu wydało pisemną zgodę na taki przywóz w jednym z następujących przypadków:

Bez uszczerbku dla wszelkich środków krajowych przyjętych zgodnie z TFUE, zastosowanie dozwolone zgodnie z prawodawstwem unijnym uważa się za zastosowanie dozwolone w danym państwie członkowskim do celów niniejszego ustępu.

2.   Zakazuje się przywozu mieszanin rtęci nieobjętych zakresem ust. 1 oraz związków rtęci, do celów odzysku rtęci.

3.   Zakazuje się przywozu rtęci do zastosowania w tradycyjnym wydobyciu i przetwarzaniu złota na małą skalę.

4.   W przypadku gdy przywóz odpadów rtęciowych jest dozwolony zgodnie z niniejszym artykułem, rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 nadal ma zastosowanie w uzupełnieniu do wymogów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 5

Wywóz, przywóz i produkcja produktów z dodatkiem rtęci

1.   Bez uszczerbku dla surowszych wymogów określonych w innych mających zastosowanie przepisach prawodawstwa unijnego, zakazuje się wywozu, przywozu i produkcji w Unii produktów z dodatkiem rtęci określonych w załączniku II od dat określonych w tym załączniku.

2.   Zakaz ustanowiony w ust. 1 nie ma zastosowania do któregokolwiek z poniższych produktów z dodatkiem rtęci:

Artykuł 6

Formularze przywozowe i wywozowe

Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych decyzje w sprawie formularzy, które mają być stosowane do celów wykonania art. 3 i 4. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

OGRANICZENIA DOTYCZĄCE STOSOWANIA I SKŁADOWANIA RTĘCI, ZWIĄZKÓW RTĘCI I MIESZANIN RTĘCI

Artykuł 7

Działalność przemysłowa

1.   Zakazuje się stosowania rtęci i związków rtęci w procesach produkcyjnych wymienionych w załączniku III część I od dat określonych w tej części tego załącznika.

2.   Stosowanie rtęci i związków rtęci w procesach produkcyjnych wymienionych w załączniku III część II jest dozwolone tylko zgodnie z warunkami określonymi w tej części tego załącznika.

3.   Tymczasowe składowanie rtęci i związków rtęci oraz mieszanin rtęci wymienionych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia musi być prowadzone w sposób bezpieczny dla środowiska, przy zachowaniu progów oraz zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE (14) i w dyrektywie 2010/75/UE.

Aby zapewnić jednolite stosowanie obowiązku ustanowionego w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, Komisja może przyjmować akty wykonawcze ustanawiające wymogi techniczne dotyczące bezpiecznego dla środowiska tymczasowego składowania rtęci, związków rtęci i mieszanin rtęci, zgodnie z decyzjami przyjmowanymi przez Konferencję Stron konwencji zgodnie z art. 10 ust. 3 i art. 27 konwencji, pod warunkiem że Unia poparła daną decyzję w drodze decyzji Rady przyjętej zgodnie z art. 218 ust. 9 TFUE. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 22 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 8

Nowe produkty z dodatkiem rtęci i nowe procesy produkcyjne

1.   Podmioty gospodarcze nie mogą produkować ani wprowadzać do obrotu produktów z dodatkiem rtęci, które nie były produkowane przed dniem 1 stycznia 2018 r. (zwanych dalej „nowymi produktami z dodatkiem rtęci”), chyba że zezwolono im na to w drodze decyzji podjętej zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu lub jest to dozwolone zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/65/UE (15).

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do któregokolwiek z poniższych:

2.   Podmioty gospodarcze nie mogą stosować procesów produkcyjnych wykorzystujących rtęć lub związki rtęci, które nie były procesami stosowanymi przed dniem 1 stycznia 2018 r. (zwanych dalej „nowymi procesami produkcyjnymi”), chyba że zezwolono im na to w drodze decyzji przyjętej zgodnie z ust. 6.

Akapit pierwszy niniejszego ustępu nie ma zastosowania do procesów produkcyjnych lub stosowania produktów z dodatkiem rtęci innych niż te, które są objęte zakazem ustanowionym w ust. 1.

3.   W przypadku gdy podmiot gospodarczy zamierza ubiegać się o wydanie decyzji zgodnie z art. 6 w celu produkowania lub wprowadzenia do obrotu nowego produktu z dodatkiem rtęci lub stosowania nowego procesu produkcyjnego, który to produkt lub proces przyniósłby znaczące korzyści dla środowiska lub zdrowia i nie stanowiłby znaczącego zagrożenia dla środowiska lub zdrowia ludzi, oraz w przypadku gdy nie są dostępne wykonalne pod względem technicznym alternatywne rozwiązania bezrtęciowe przynoszące takie korzyści, ten podmiot gospodarczy powiadamia o tym właściwe organy danego państwa członkowskiego. Powiadomienie to zawiera następujące informacje:

4.   Dane państwo członkowskie przekazuje Komisji powiadomienie otrzymane od podmiotu gospodarczego, jeżeli na podstawie własnej oceny dostarczonych w nim informacji uzna, że spełnione zostały kryteria, o których mowa w ust. 6 akapit pierwszy.

Dane państwo członkowskie informuje Komisję o przypadkach, w których uznało, że kryteria, o których mowa w ust. 6 akapit pierwszy, nie zostały spełnione.

5.   W przypadku gdy państwo członkowskie przekazuje powiadomienie zgodnie z ust. 4 akapit pierwszy niniejszego artykułu, Komisja niezwłocznie udostępnia to powiadomienie komitetowi, o którym mowa w art. 22 ust. 1.

6.   Komisja analizuje otrzymane powiadomienie i ocenia, czy wykazano, że nowy produkt z dodatkiem rtęci lub nowy proces produkcyjny przyniósłby znaczące korzyści dla środowiska lub zdrowia i nie stanowiłby znaczącego zagrożenia dla środowiska ani dla zdrowia ludzi oraz że nie są dostępne wykonalne pod względem technicznym bezrtęciowe alternatywy przynoszące takie korzyści.

Komisja informuje państwa członkowskie o wynikach tej oceny.

Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych decyzje w celu określenia, czy zezwolono na odnośny nowy produkt z dodatkiem rtęci lub nowy proces produkcyjny. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

7.   Do dnia 30 czerwca 2018 r. Komisja publicznie udostępni w internecie wykaz procesów produkcyjnych wykorzystujących rtęć lub związki rtęci, które były procesami stosowanymi przed dniem 1 stycznia 2018 r., oraz produktów z dodatkiem rtęci, które były produkowane przed dniem 1 stycznia 2018 r., a także wszelkich mających zastosowanie ograniczeń dotyczących wprowadzania do obrotu.

Artykuł 9

Tradycyjne wydobycie i przetwarzanie złota na małą skalę

1.   Zabrania się tradycyjnego wydobycia i przetwarzania złota tradycyjnie na małą skalę, w ramach którego stosuje się amalgamację za pomocą rtęci w celu otrzymania złota z rudy.

2.   Bez uszczerbku dla ust. 1 niniejszego artykułu oraz art. 16, w przypadku gdy istnieją dowody na istnienie częstszych niż jedynie sporadyczne przypadków nieprzestrzegania zakazu określonego w ust. 1 niniejszego artykułu, właściwe organy danego państwa członkowskiego opracowują i wdrażają krajowy plan zgodnie z załącznikiem IV.

Artykuł 10

Amalgamat stomatologiczny

1.   Od dnia 1 stycznia 2019 r. amalgamat stomatologiczny stosuje się wyłącznie w formie kapsułkowanej w odmierzonej dawce. Zakazuje się stosowania przez lekarzy dentystów rtęci w formie niekapsułkowanej.

2.   Od dnia 1 lipca 2018 r. amalgamatu stomatologicznego nie można stosować w leczeniu zębów mlecznych, w leczeniu stomatologicznym dzieci w wieku poniżej 15 lat oraz kobiet ciężarnych lub karmiących, z wyjątkiem sytuacji, w których lekarz dentysta uzna to za absolutnie niezbędne z uwagi na szczególne potrzeby medyczne pacjenta.

3.   Do dnia 1 lipca 2019 r. każde państwo członkowskie opracuje krajowy plan dotyczący środków, jakie zamierza wdrożyć w celu stopniowego ograniczania stosowania amalgamatu stomatologicznego.

Państwa członkowskie publicznie udostępniają w internecie swoje krajowe plany oraz przekazują je Komisji w ciągu miesiąca od ich przyjęcia.

4.   Od dnia 1 stycznia 2019 r. podmioty prowadzące gabinety stomatologiczne, w których stosowany jest amalgamat stomatologiczny lub w których usuwane są wypełnienia z amalgamatu stomatologicznego lub zęby zawierające takie wypełnienia zapewniają wyposażenie swoich gabinetów w separatory amalgamatu do celów zatrzymywania i zbierania cząstek amalgamatu, w tym również cząstek znajdujących się w zużytej wodzie.

Podmioty te zapewniają, aby:

Separatory amalgamatu muszą być konserwowane zgodnie z instrukcjami producenta, aby zapewnić najwyższy wykonalny poziom zatrzymania amalgamatu.

5.   Kapsułki i separatory amalgamatu zgodne z normami europejskimi lub z innymi krajowymi lub międzynarodowymi normami zapewniającymi równoważny poziom jakości i zatrzymywania uważa się za spełniające wymogi określone w ust. 1 i 4.

6.   Lekarze dentyści zapewniają, aby ich odpadami amalgamatu, w tym również pozostałościami amalgamatu, jego cząstkami, wypełnieniami raz zębami, lub ich częściami, zanieczyszczonymi amalgamatem stomatologicznym, zajmował się i dokonywał ich zbiórki upoważniony do tego zakład lub przedsiębiorstwo specjalizujące się w gospodarowaniu odpadami.

Lekarze dentyści w żadnym przypadku nie mogą uwalniać – bezpośrednio lub pośrednio – takich odpadów amalgamatu do środowiska.

ROZDZIAŁ IV

UNIESZKODLIWIANIE ODPADÓW I ODPADÓW RTĘCIOWYCH

Artykuł 11

Odpady

Bez uszczerbku dla art. 2 pkt 5 niniejszego rozporządzenia, rtęć i związki rtęci, czy to w postaci czystej, czy też mieszanin, pochodzące z jakichkolwiek poniższych dużych źródeł, uznaje się za odpady w rozumieniu dyrektywy 2008/98/WE oraz unieszkodliwia bez zagrażania zdrowiu ludzi lub szkody dla środowiska, zgodnie z tą dyrektywą:

Unieszkodliwianie nie może prowadzić w żadnej formie do odzysku rtęci.

Artykuł 12

Sprawozdawczość dotycząca dużych źródeł

1.   Podmioty gospodarcze działające w sektorach przemysłu, o których mowa w art. 11 lit. a), b) i c), do dnia 31 maja każdego roku przesyłają właściwym organom danego państwa członkowskiego następujące informacje i dokumenty:

2.   Dane, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), wyraża się z użyciem kodów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2150/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (16).

3.   Obowiązki określone w ust. 1 i 2 przestają mieć zastosowanie do podmiotu gospodarczego prowadzącego instalacje chloro-alkaliczne po upływie roku od daty likwidacji wszystkich ogniw rtęciowych wykorzystywanych przez podmiot gospodarczy zgodnie z decyzją wykonawczą 2013/732/UE i po przekazaniu całej rtęci do obiektów gospodarowania odpadami.

Artykuł 13

Składowanie odpadów rtęciowych

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 3 lit. a) dyrektywy 1999/31/WE, odpady rtęciowe można czasowo składować w postaci ciekłej, pod warunkiem spełnienia szczególnych wymogów dotyczących czasowego składowania odpadów rtęciowych określonych w załącznikach I, II i III do tej dyrektyw oraz pod warunkiem że takie składowanie ma miejsce w obiektach naziemnych przeznaczonych i wyposażonych na potrzeby czasowego składowania odpadów rtęciowych.

Odstępstwo określone w akapicie pierwszym przestaje mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2023 r.

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 21 w celu zmiany niniejszego rozporządzenia poprzez przedłużenie okresu dozwolonego czasowego składowania odpadów rtęciowych, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, o nie więcej niż trzy lata.

3.   Przed trwałym unieszkodliwieniem, odpady rtęciowe poddawane są konwersji oraz – w przypadku gdy mają być unieszkodliwione w obiektach naziemnych – konwersji i zestaleniu.

Odpady rtęciowe poddane konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu trwale unieszkodliwia się wyłącznie w następujących obiektach trwałego składowania zatwierdzonych jako obiekty unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych:

Operatorzy obiektów trwałego składowania zapewniają, aby odpady rtęciowe, które poddano konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu, były przechowywane odseparowane do innych odpadów oraz w pojemnikach w zapieczętowanej komorze przeznaczonej do składowania. Operatorzy ci zapewniają ponadto, aby wymogi określone w dyrektywie 1999/31/WE, w tym również wymogi szczególne dotyczące czasowego składowania odpadów rtęciowych określone załączniku I część 8 akapit trzeci i piąty oraz w załączniku II do tej dyrektywy, zostały spełnione w odniesieniu do obiektów trwałego składowania.

Artykuł 14

Identyfikowalność

1.   Operatorzy obiektów dokonujących czasowego składowania odpadów rtęciowych ustanawiają rejestr obejmujący następujące informacje:

Gdy tylko odpady rtęciowe opuszczą obiekt czasowego składowania, operatorzy obiektów dokonujących czasowego składowania odpadów rtęciowych wydają zaświadczenie potwierdzające wysłanie odpadów rtęciowych do obiektu dokonującego operacji unieszkodliwiania objętego zakresem niniejszego artykułu.

Po wydaniu zaświadczenia, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, jego kopię przekazuje się niezwłocznie zainteresowanym podmiotom gospodarczym, o których mowa w art. 12.

2.   Operatorzy obiektów dokonujących konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestalenia odpadów rtęciowych, ustanawiają rejestr obejmujący następujące informacje:

Gdy tylko operacja konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestalenia całej partii zostanie zakończona, operatorzy obiektów dokonujących konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestalenia odpadów rtęciowych, wydają zaświadczenie potwierdzające, że dokonano konwersji całej partii odpadów rtęciowych oraz – w stosownych przypadkach – zestalenia.

Po wydaniu zaświadczenia, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, jego kopię przekazuje się niezwłocznie operatorom obiektów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz zainteresowanym podmiotom gospodarczym, o których mowa w art. 12.

3.   Gdy tylko operacja unieszkodliwienia całej partii zostanie zakończona, operatorzy obiektów dokonujących trwałego składowania odpadów rtęciowych, które poddano konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu, wydają zaświadczenie potwierdzające, że cała partia odpadów rtęciowych poddanych konwersji oraz – w stosownych przypadkach – zestaleniu została umieszczona w miejscu trwałego składowania zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE, zawierające informacje o miejscu składowania.

Po wydaniu zaświadczenia, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, jego kopię przekazuje się niezwłocznie operatorom obiektów, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, oraz zainteresowanym podmiotom gospodarczym, o których mowa w art. 12.

4.   Każdego roku do dnia 31 stycznia operatorzy obiektów, o których mowa w ust. 1 i 2, przekazują rejestr zawierający informacje dotyczące poprzedniego roku kalendarzowego właściwym organom danych państw członkowskich. Właściwe organy danych państw członkowskich co roku przekazują Komisję każdy otrzymany rejestr.

Artykuł 15

Tereny zanieczyszczone

1.   Komisja organizuje wymianę informacji z państwami członkowskimi na temat środków podejmowanych na poziomie krajowym w celu identyfikacji i oceny terenów zanieczyszczonych rtęcią i związkami rtęci oraz w celu przeciwdziałania znaczącym zagrożeniom, jakie tego rodzaju zanieczyszczenia mogą stanowić dla zdrowia ludzi i dla środowiska.

2.   Do dnia 1 stycznia 2021 r., Komisja publicznie udostępnia w internecie informacje zgromadzone na podstawie ust. 1, w tym również wykaz terenów zanieczyszczonych rtęcią i związkami rtęci.

ROZDZIAŁ V

SANKCJE, WŁAŚCIWE ORGANY I SPRAWOZDAWCZOŚĆ

Artykuł 16

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji za naruszenia niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich wdrożenia. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach i środkach do odnośnych dni wejścia w życie odpowiednich przepisów niniejszego rozporządzenia i niezwłocznie przekazują informacje o wszelkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

Artykuł 17

Właściwe organy

Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy odpowiedzialne za wykonywanie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18

Sprawozdanie

1.   Do dnia 1 stycznia 2020 r., a następnie w odpowiednich odstępach czasu, państwa członkowskie sporządzają, przekazują Komisji oraz publicznie udostępniają w internecie sprawozdanie zawierające następujące informacje:

Państwa członkowskie mogą zadecydować o nieudostępnianiu publicznie którejkolwiek z informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, z któregokolwiek z powodów, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE (17), z zastrzeżeniem art. 4 ust. 2 akapit drugi tej dyrektywy.

2.   Do celów sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, Komisja udostępnia państwom członkowskim elektroniczne narzędzie sprawozdawcze.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze zawierające odpowiednie kwestionariusze w celu określenia treści, informacji i kluczowych wskaźników skuteczności działania potrzebnych, aby spełnić wymogi wynikające z ust. 1, a także format i częstotliwość sprawozdania, o którym mowa w ust. 1. Kwestionariusze te nie mogą powielać obowiązków w zakresie sprawozdawczości, spoczywających na Stronach konwencji. Akty wykonawcze, o których mowa w niniejszym ustępie, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

3.   Państwa członkowskie niezwłocznie udostępniają Komisji sprawozdania przekazane sekretariatowi konwencji.

Artykuł 19

Przegląd

1.   Do dnia 30 czerwca 2020 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wyników swojej oceny dotyczącej:

2.   Do dnia 31 grudnia 2024 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania i przeglądu niniejszego rozporządzenia, między innymi w świetle oceny skuteczności przeprowadzonej przez Konferencję Stron konwencji oraz sprawozdań przekazanych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 18 niniejszego rozporządzenia i art. 21 konwencji.

3.   W stosownych przypadkach Komisja przedstawia wniosek ustawodawczy wraz ze swoimi sprawozdaniami, o których mowa w ust. 1 i 2.

ROZDZIAŁ VI

UPRAWNIENIA DELEGOWANE I WYKONAWCZE

Artykuł 20

Zmiana załączników

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 21 niniejszego rozporządzenia w celu zmiany załączników I, II, III i IV do niego, aby dostosować je do decyzji przyjmowanych przez Konferencję Stron konwencji zgodnie z art. 27 konwencji, pod warunkiem że Unia poparła daną decyzję w drodze decyzji Rady przyjętej zgodnie z art. 218 ust. 9 TFUE.

Artykuł 21

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 13 ust. 2 i art. 20, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 13 czerwca 2017 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 13 ust. 2 i art. 20, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 13 ust. 2 i art. 20 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 22

Procedura komitetowa

1.   Przy przyjmowaniu formularzy dotyczących przywozu i wywozu zgodnie z art. 6, wymogów technicznych dotyczących bezpiecznego dla środowiska tymczasowego składowania rtęci, związków rtęci lub mieszanin rtęci zgodnie z art. 7 ust. 3, decyzji na podstawie art. 8 ust. 6 oraz kwestionariuszy zgodnie z art. 18 ust. 2 Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

ROZDZIAŁ VII

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 23

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1102/2008 uchyla się ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2018 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku V.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2018 r.

Jednakże załącznik III część I lit. b) stosuje się od dnia 11 grudnia 2017 r.

(1)  Dz.U. C 303 z 19.8.2016, s. 122.

(2)  Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 14 marca 2017 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 25 kwietnia 2017 r.

(3)  Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1386/2013/UE z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska do 2020 r. „Dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety” (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 171).

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1102/2008 z dnia 22 października 2008 r. w sprawie zakazu wywozu rtęci metalicznej, niektórych związków i mieszanin rtęci oraz bezpiecznego składowania rtęci metalicznej (Dz.U. L 304 z 14.11.2008, s. 75).

(5)  Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.U. L 190 z 12.7.2006, s. 1).

(6)  Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1).

(7)  Decyzja wykonawcza Komisji 2013/732/UE z dnia 9 grudnia 2013 r. ustanawiająca konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik (BAT) zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE w sprawie emisji przemysłowych, w odniesieniu do produkcji chloro-alkalicznej (Dz.U. L 332 z 11.12.2013, s. 34).

(8)  Dyrektywa Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.U. L 182 z 16.7.1999, s. 1).

(9)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).

(10)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 17).

(11)  Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1).

(12)  Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

(13)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(14)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie kontroli zagrożeń poważnymi awariami związanymi z substancjami niebezpiecznymi, zmieniająca, a następnie uchylająca dyrektywę Rady 96/82/WE (Dz.U. L 197 z 24.7.2012, s. 1).

(15)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/65/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 88).

(16)  Rozporządzenie (WE) nr 2150/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2002 r. w sprawie statystyk odpadów (Dz.U. L 332 z 9.12.2002, s. 1).

(17)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26).