29.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 171/66

(1)

Hodowla zwierząt gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych zajmuje w unijnym rolnictwie strategiczne miejsce pod względem gospodarczym i społecznym oraz wnosi wkład w dziedzictwo kulturowe Unii. Ta działalność rolnicza, która przyczynia się do bezpieczeństwa żywnościowego Unii, jest źródłem dochodów dla ludności wiejskiej. Najlepszym wsparciem dla hodowli zwierząt tych gatunków jest zachęcanie do wykorzystywania do niej zwierząt hodowlanych czystorasowych lub mieszańców świni o udowodnionej wysokiej jakości genetycznej.

(2)

W związku z powyższym, w ramach swojej polityki rolnej, państwa członkowskie starały się konsekwentnie promować produkcję zwierząt gospodarskich o szczególnych cechach genetycznych poprzez ustanawianie norm, niekiedy czyniąc to poprzez inwestycje publiczne. Rozbieżności między tymi normami mogą prowadzić do powstania barier technicznych w handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz w ich wprowadzaniu na terytorium Unii.

(3)

Ramy prawne dla prawa Unii w zakresie hodowli zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz mieszańców świni zostały określone w dyrektywach Rady 88/661/EWG (3), 89/361/EWG (4), 90/427/EWG (5), 91/174/EWG (6), 94/28/WE (7) oraz 2009/157/WE (8). Celem tych dyrektyw był rozwój hodowli zwierząt gospodarskich w Unii przy jednoczesnym uregulowaniu handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii, a w rezultacie utrzymanie konkurencyjności unijnego sektora hodowli zwierząt.

(4)

Dyrektywy Rady 87/328/EWG (9), 90/118/EWG (10) oraz 90/119/EWG (11) zostały przyjęte, aby zapobiec utrzymywaniu lub przyjmowaniu przez państwa członkowskie przepisów krajowych dotyczących dopuszczania do celów hodowli zwierząt hodowlanych gatunków bydła i świń oraz produkcji i wykorzystywania ich nasienia, oocytów i zarodków, co mogłoby stanowić zakaz lub ograniczenie handlu lub przeszkodę w tym handlu w odniesieniu do krycia naturalnego, sztucznego unasienniania bądź pozyskiwania nasienia, oocytów lub zarodków.

(5)

Na podstawie dyrektyw 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE oraz 2009/157/WE, po konsultacji z państwami członkowskimi za pośrednictwem Stałego Komitetu ds. Zootechniki ustanowionego decyzją Rady 77/505/EWG (12), Komisja przyjęła szereg decyzji określających, w odniesieniu do poszczególnych gatunków, kryteria zatwierdzania lub uznawania organizacji hodowlanych i stowarzyszeń hodowców, wpisywania zwierząt hodowlanych do ksiąg hodowlanych i stadnych, dopuszczania zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków owiec i kóz do hodowli i sztucznego unasienniania, oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec i kóz oraz określania świadectw hodowlanych lub zootechnicznych dla handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu.

(6)

Komisja ustanowiła również wykaz podmiotów zajmujących się hodowlą w państwach trzecich oraz wzory świadectw hodowlanych lub zootechnicznych do celów wprowadzania na terytorium Unii zwierząt hodowlanych oraz ich nasienia, oocytów i zarodków.

(7)

Dyrektywy 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE są do siebie bardzo podobne pod względem struktury i treści. Do kilku z nich wprowadzono z czasem zmiany. W celu uproszczenia i zapewnienia spójności prawa Unii należy zoptymalizować przepisy unijne ustanowione w tych dyrektywach.

(8)

W ciągu ostatnich dwudziestu lat Komisja musiała odpowiadać na znaczną liczbę skarg, wniesionych przez hodowców i podmioty realizujące programy hodowlane, w odniesieniu do krajowej transpozycji i interpretacji aktów prawnych Unii w dziedzinie hodowli zwierząt w różnych państwach członkowskich. W celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów unijnych dotyczących hodowli zwierząt oraz uniknięcia przeszkód w handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, wynikających z rozbieżności w krajowej transpozycji tych dyrektyw, warunki zootechniczne i genealogiczne dotyczące handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii powinny zostać określone w rozporządzeniu.

(9)

Ponadto z doświadczenia wynika, że aby ułatwić stosowanie przepisów przewidzianych we wspomnianych dyrektywach, w szeregu tych przepisów należy wprowadzić bardziej precyzyjne sformułowania i spójną terminologię, która jest standardowo stosowana we wszystkich państwach członkowskich. W celu zachowania jasności i spójności prawa Unii należy również wprowadzić większą liczbę definicji, w tym definicję „rasy”.

(10)

Dążenie do osiągnięcia konkurencyjności w sektorze hodowli zwierząt nie powinno prowadzić do zaniku ras o cechach dostosowanych do konkretnych kontekstów biofizycznych. Gdyby liczebność populacji ras lokalnych była zbyt niska, rasy te mogłyby być narażone na niebezpieczeństwo utraty różnorodności genetycznej. Zwierzęce zasoby genetyczne – będące ważną częścią bioróżnorodności w rolnictwie – stanowią zasadniczą podstawę zrównoważonego rozwoju sektora hodowlanego, a także stwarzają możliwości dostosowania zwierząt do zmieniających się warunków środowiskowych i produkcyjnych oraz zapotrzebowania rynku i potrzeb konsumentów. Akty prawne Unii w dziedzinie hodowli zwierząt powinny zatem przyczyniać się do zachowania zwierzęcych zasobów genetycznych, ochrony bioróżnorodności oraz produkcji typowych produktów regionalnych wysokiej jakości, opierających się na szczególnych dziedzicznych cechach lokalnych ras zwierząt gospodarskich. Akty prawne Unii powinny też wspierać rentowne programy hodowlane mające na celu doskonalenie ras oraz – w szczególności w przypadku ras zagrożonych i ras autochtonicznych, które nie są powszechnie spotykane w Unii – zachowanie ras, a także zachowanie różnorodności genetycznej w ramach jednej rasy i pomiędzy rasami.

(11)

Poprzez selekcję i hodowlę osiągnięto znaczące postępy pod względem rozwijania cech związanych z wydajnością zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych, co doprowadziło do zmniejszenia kosztów produkcji na poziomie gospodarstw. Jednakże w niektórych przypadkach doprowadziło to do niepożądanych skutków ubocznych, wywołując wśród obywateli obawy o dobrostan zwierząt i środowisko. Stosowanie genomiki i wykorzystywanie zaawansowanych technologii informacyjnych, takich jak tzw. precyzyjna hodowla zwierząt, które pozwalają gromadzić duże zbiory danych na temat cech alternatywnych bezpośrednio lub pośrednio związanych z dobrostanem zwierząt i kwestiami dotyczącymi zrównoważonego użytkowania, mogą w znacznym stopniu przyczynić się do rozwiania wątpliwości obywateli i do osiągnięcia celów zrównoważonej hodowli zwierząt pod względem bardziej oszczędnego gospodarowania zasobami oraz większej odporności i wytrzymałości zwierząt. Gromadzenie danych o tych cechach alternatywnych powinno nabrać znaczenia w ramach programów hodowlanych i powinno uzyskać większą wagę przy określaniu celów selekcji. W tym kontekście zasoby genetyczne zagrożonych ras należy uznać za zasób genów, które mogą potencjalnie przyczynić się do osiągnięcia wspomnianych celów w zakresie dobrostanu zwierząt i zrównoważonego użytkowania.

(12)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, w przypadku gdy zwierzęta te lub potomstwo powstałe z ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu mają zostać wpisane do księgi hodowlanej jako zwierzęta hodowlane czystorasowe lub zarejestrowane w rejestrze hodowlanym jako mieszańce świni, w szczególności z myślą o handlu tymi zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu na terytorium Unii, w tym również w państwie członkowskim, lub o ich wprowadzeniu na terytorium Unii.

(13)

Pojęć „zwierzę hodowlane” czy „zwierzę hodowlane czystorasowe” nie należy rozumieć jako obejmujących wyłącznie zwierzęta, które nadal posiadają zdolności rozrodcze. Wykastrowane zwierzęta – poprzez dotyczące ich dane genealogiczne i zootechniczne – mogłyby bowiem wnosić wkład w ocenę jakości genetycznej populacji hodowlanej i w konsekwencji przyczyniać się do wiarygodności rankingów zwierząt hodowlanych opartych na tych wynikach. W zależności od celów programu hodowlanego, brak lub utrata danych w wyniku wyraźnego wyłączenia wykastrowanych zwierząt z wpisywania do ksiąg lub rejestrów hodowlanych prawdopodobnie zniekształciłyby wyniki oceny genetycznej jakości zwierząt hodowlanych, które są powiązane genetycznie z tymi wykastrowanymi zwierzętami.

(14)

Celem ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu przepisów dotyczących zwierząt hodowlanych czystorasowych powinno być umożliwienie dostępu do handlu w oparciu o uzgodnione zasady mające zastosowanie do uznawania związków hodowców zajmujących się rasami oraz zatwierdzania ich odpowiednich programów hodowlanych. W niniejszym rozporządzeniu należy również określić przepisy regulujące wpisywanie zwierząt hodowlanych czystorasowych do sekcji głównej księgi hodowlanej oraz do poszczególnych klas sekcji głównej, jeżeli takie istnieją. W niniejszym rozporządzeniu należy ponadto ustanowić przepisy dotyczące przeprowadzania oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej oraz przepisy dotyczące dopuszczania zwierząt hodowlanych do hodowli, a także treść świadectw zootechnicznych.

(15)

Podobnie, celem ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu przepisów dotyczących mieszańców świni powinno być umożliwienie dostępu do handlu w oparciu o uzgodnione zasady mające zastosowanie do uznawania przedsiębiorstw hodowlanych zajmujących się różnymi rasami, liniami hodowlanymi lub krzyżówkami gatunków świń oraz zatwierdzania ich programów hodowlanych. W niniejszym rozporządzeniu należy również ustanowić przepisy regulujące rejestrowanie mieszańców świni w rejestrach hodowlanych. W niniejszym rozporządzeniu należy ponadto ustanowić przepisy dotyczące oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej oraz przepisy dotyczące dopuszczania mieszańców świni do hodowli, a także treść świadectw zootechnicznych.

(16)

Nie jest właściwe, aby niniejsze rozporządzenie obejmowało kwestie związane z klonowaniem.

(17)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie zharmonizowanego podejścia do handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym przeznaczonym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii, a także do niezbędnych kontroli urzędowych w zakresie programów hodowlanych realizowanych przez związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich skutek, złożoność, transgraniczny i międzynarodowy charakter, możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(18)

Jakość usług świadczonych przez związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane oraz sposób, w jaki oceniają one i klasyfikują zwierzęta hodowlane, mają wpływ na jakość i dokładność informacji zootechnicznych i genealogicznych gromadzonych lub określonych w odniesieniu do tych zwierząt oraz ich wartości rynkowej. W związku z tym należy wprowadzić przepisy dotyczące uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych oraz zatwierdzania ich programów hodowlanych w oparciu o zharmonizowane kryteria unijne. Przepisy te powinny również obejmować kwestie dotyczące nadzorowania ich przez właściwe organy państw członkowskich w celu zapewnienia, aby ustanowione przez związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane zasady nie prowadziły do różnic między programami hodowlanymi, a w rezultacie do powstawania technicznych barier w handlu w Unii.

(19)

W niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć procedury podobne do procedur ustanowionych w dyrektywach 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE oraz 2009/157/WE w odniesieniu do zamieszczania w wykazach uznanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, w tym również procedury w zakresie aktualizacji, przekazywania i publikowania tych wykazów.

(20)

Realizacja programów hodowlanych dotyczących zwierząt hodowlanych czystorasowych ma ogólnie na celu udoskonalenie w sposób zrównoważony cech produkcyjnych i pozaprodukcyjnych zwierząt danej rasy lub zachowanie danej rasy. Te programy hodowlane powinny obejmować dostatecznie dużą liczbę zwierząt hodowlanych czystorasowych hodowanych przez hodowców, którzy – poprzez hodowlę i selekcję –wspierają i rozwijają u tych zwierząt pożądane cechy lub gwarantują zachowanie rasy zgodnie z celami przyjętymi powszechnie przez hodowców uczestniczących w tych programach. Podobnie, programy hodowlane dotyczące mieszańców świni, prowadzone są w celu rozwijania pożądanych cech w drodze planowego krzyżowania osobników świń różnych ras, linii hodowlanych lub krzyżówek. Zwierzęta hodowlane (czystorasowe lub mieszańce) uczestniczące w programie hodowlanym wpisuje się do księgi hodowlanej lub do rejestru hodowlanego z podaniem informacji o ich przodkach oraz poddaje się – w zależności od celów hodowlanych określonych w programie hodowlanym – ocenie wartości użytkowej lub innej ocenie, których efektem jest gromadzenie danych o cechach powiązanych z celami tego programu hodowlanego. W przypadku gdy przewiduje to dany program hodowlany, w celu ustalenia wartości hodowlanej zwierząt przeprowadza się ocenę genetyczną, dzięki czemu można sporządzić ranking zwierząt. Te wartości hodowlane oraz wyniki oceny wartości użytkowej, a także informacje genealogiczne stanowią podstawę hodowli i selekcji.

(21)

Prawo do bycia uznanym za związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane spełniające określone kryteria powinno stanowić fundamentalną zasadę prawa Unii w zakresie hodowli zwierząt oraz fundamentalną zasadę rynku wewnętrznego. Ochrona działalności gospodarczej istniejącego uznanego związku hodowców nie powinna uzasadniać odmowy uznania przez właściwy organ kolejnego związku hodowców dla tej samej rasy ani naruszania zasad regulujących rynek wewnętrzny. To samo ma zastosowanie do zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego lub zatwierdzenia geograficznego rozszerzenia istniejącego programu hodowlanego realizowanego dla tej samej rasy lub dla zwierząt hodowlanych tej samej rasy, które mogą zostać pozyskane z populacji hodowlanej związku hodowców realizującego już program hodowlany dla tej rasy. Jednakże w przypadku gdy w państwie członkowskim jeden lub większa liczba uznanych związków hodowców realizują już zatwierdzony program hodowlany dla danej rasy, właściwy organ tego państwa członkowskiego powinien w pewnych określonych przypadkach mieć możliwość odmowy zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego dla tej samej rasy, nawet jeżeli ten program hodowlany spełnia wszystkie wymogi niezbędne do jego zatwierdzenia. Jednym z powodów odmowy może być sytuacja, w której zatwierdzenie kolejnego programu hodowlanego dla tej samej rasy zagrażałoby zachowaniu tej rasy lub różnorodności genetycznej w ramach tej rasy w tym państwie członkowskim. Zachowanie tej rasy mogłoby być w szczególności zagrożone w wyniku fragmentacji populacji hodowlanej mogącej prowadzić do większego chowu wsobnego, zwiększenia liczby przypadków odnotowanych wad genetycznych, strat w zakresie potencjału selekcyjnego lub do ograniczenia dostępu hodowców do zwierząt hodowlanych czystorasowych lub do ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu. Inny powód odmowy może być związany z niespójnościami w określonych cechach rasy lub w głównych celach tych programów hodowlanych. Niezależnie bowiem od celu programu hodowlanego, a mianowicie zachowania rasy czy doskonalenia rasy, właściwy organ powinien mieć możliwość odmowy zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego w odniesieniu do tej samej rasy, jeżeli różnice w głównych celach obu programów hodowlanych lub w zasadniczych cechach rasy określonych w tych programach hodowlanych spowodowałyby utratę skuteczności pod względem postępu genetycznego związanego z tymi celami lub pod względem tych cech lub powiązanych z nimi jakichkolwiek innych cech, lub jeżeli wymiana osobników między obiema populacjami hodowlanymi wiązałaby się z ryzykiem selekcji zewnętrznej lub krzyżowania tych zasadniczych cech w pierwotnej populacji hodowlanej. Wreszcie, w przypadku rasy zagrożonej lub rasy autochtonicznej niespotykanej powszechnie na jednym lub większej liczbie obszarów Unii, właściwy organ powinien mieć możliwość odmowy zatwierdzenia kolejnego programu hodowlanego dla tej samej rasy również na podstawie tego, że ten kolejny program hodowlany utrudniłby skuteczną realizację dotychczasowego programu hodowlanego, w szczególności z powodu braku koordynacji lub wymiany informacji genealogicznych i zootechnicznych, co powodowałoby utratę korzyści wynikających ze wspólnej oceny danych zgromadzonych na temat danej rasy. W przypadku odmowy zatwierdzenia programu hodowlanego właściwy organ powinien zawsze przedstawiać wnioskodawcom uzasadnione wyjaśnienie i dawać im prawo odwołania się od decyzji odmownej.

(22)

Hodowcy powinni mieć prawo opracowywania i realizowania programu hodowlanego na własny użytek bez konieczności zatwierdzenia go przez właściwe organy. Każde państwo członkowskie lub jego właściwe organy powinny jednak zachować możliwość regulowania tych działań, w szczególności w momencie, gdy taki program hodowlany prowadzi do transakcji handlowych dotyczących zwierząt hodowlanych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub zagraża zatwierdzonemu już programowi hodowlanemu dla tej samej rasy.

(23)

Jeżeli celem programu hodowlanego jest zachowanie rasy, uzupełnieniem jego wymogów mogą być środki ochrony ex situ i in situ lub wszelkie inne narzędzia monitorowania statusu rasy, które zapewniłyby jej długotrwałą i zrównoważoną ochronę. Powinna istnieć możliwość określenia tych środków w programie hodowlanym.

(24)

Stowarzyszenia hodowców, organizacje hodowlane, w tym również organizacje hodowlane będące prywatnymi przedsiębiorstwami, lub podmioty publiczne powinny być uznawane jako związki hodowców tylko wówczas, gdy w ich programach hodowlanych uczestniczą hodowcy i kiedy zapewniają one, aby ich hodowcy mieli swobodę wyboru w zakresie selekcji i hodowli swoich zwierząt hodowlanych czystorasowych, prawo wpisywania potomstwa pochodzącego od tych zwierząt do swoich ksiąg hodowlanych oraz możliwość posiadania prawa własności tych zwierząt.

(25)

Przed wprowadzeniem zmian w zatwierdzonym programie hodowlanym, związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane powinno przedłożyć te zmiany właściwemu organowi, który uznał ten związek hodowców lub to przedsiębiorstwo hodowlane. Aby uniknąć niepotrzebnych obciążeń administracyjnych dla właściwego organu oraz związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego, związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane powinno informować właściwy organ wyłącznie o zmianach, które mogą w znaczny sposób wpłynąć na program hodowlany. Zmiany takie powinny obejmować w szczególności rozszerzenie obszaru geograficznego, zmiany w celu programu hodowlanego lub zmiany w celach programu hodowlanego w zakresie selekcji i hodowli, zmiany w opisie cech rasy lub w zakresie przekazywania obowiązków osobom trzecim, jak również znaczne zmiany w systemie ewidencjonowania rodowodów lub w metodach wykorzystywanych do oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, a także wszelkie inne zmiany uznane przez właściwy organ za stanowiące znaczną modyfikację programu hodowlanego. Niezależnie od obowiązkowego przedkładania znaczących zmian właściwemu organowi, związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane powinno – na wniosek właściwego organu – przekazywać mu aktualną wersję programu hodowlanego.

(26)

W razie uznanej potrzeby zachowania lub promowania rozwoju rasy na określonym obszarze lub w przypadku rasy zagrożonej właściwy organ powinien sam mieć możliwość tymczasowego realizowania programu hodowlanego dla tej rasy, pod warunkiem że nie jest już skutecznie realizowany jakikolwiek inny program hodowlany dla tej rasy. Właściwy organ realizujący taki program hodowlany nie powinien już jednak mieć tej możliwości, jeżeli możliwe jest przekazanie tego programu hodowlanego podmiotowi spełniającemu wymogi niezbędne do jego prawidłowej realizacji.

(27)

Ponieważ zachowanie zagrożonych ras wiąże się z zakładaniem i uznawaniem związków hodowców posiadających w swoich księgach hodowlanych ograniczoną liczbę zwierząt hodowlanych uczestniczących w ich programach hodowlanych, wielkość populacji hodowlanej zasadniczo nie powinna być uważana za podstawowy wymóg w zakresie uznawania związków hodowców zajmujących się zagrożonymi rasami ani zatwierdzenia ich programów hodowlanych, w szczególności z uwagi na fakt, że uznawanie dokonywane jest na poziomie krajowym.

(28)

W niniejszym rozporządzeniu należy wprowadzić szczegółowe przepisy, w szczególności przepisy dotyczące podniesienia statusu z sekcji dodatkowej do sekcji głównej oraz odstępstw w zakresie oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, aby uwzględnić szczególny status ras zagrożonych.

(29)

Unia jest umawiającą się stroną Konwencji o różnorodności biologicznej, zatwierdzonej decyzją Rady 93/626/EWG (13), której celem jest w szczególności ochrona różnorodności biologicznej, zrównoważone wykorzystywanie jej elementów oraz uczciwy i sprawiedliwy podział korzyści wynikających z wykorzystania zasobów genetycznych. Zgodnie z tą konwencją umawiające się strony mają suwerenne prawa do własnych zasobów biologicznych oraz są odpowiedzialne za ochronę swojej różnorodności biologicznej i za zrównoważone korzystanie ze swoich zasobów biologicznych. Unia jest także stroną Protokołu z Nagoi dotyczącego dostępu do zasobów genetycznych oraz uczciwego i sprawiedliwego podziału korzyści wynikających z wykorzystania tych zasobów, załączonego do Konwencji o różnorodności biologicznej, zatwierdzonego decyzją Rady 2014/283/UE (14). Niniejsze rozporządzenie powinno zatem uwzględniać, w stosownych przypadkach, Konwencję o różnorodności biologicznej i protokół z Nagoi oraz powinny one być stosowane bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 511/2014 (15).

(30)

Związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane uznane w jednym państwie członkowskim powinny mieć możliwość wdrażania swoich zatwierdzonych programów hodowlanych w jednym lub większej liczbie innych państw członkowskich, aby zapewnić optymalne wykorzystanie w Unii zwierząt hodowlanych o wysokiej wartości genetycznej. W tym celu uproszczona procedura powiadamiania powinna zapewniać poinformowanie właściwego organu w innym państwie członkowskim o zamiarze prowadzenia działalności transgranicznej. Sezonowe przemieszczanie się zwierząt hodowlanych zarówno w granicach jednego państwa członkowskiego, jak i na terytorium większej liczby państw członkowskich nie powinno jednak obowiązkowo pociągać za sobą rozszerzenia obszaru geograficznego.

(31)

Należy ułatwiać współpracę transgraniczną między związkami hodowców oraz między przedsiębiorstwami hodowlanymi, które chcą do tej współpracy przystąpić, zapewniając jednocześnie swobodę przedsiębiorczości i wyeliminowanie przeszkód utrudniających swobodny przepływ zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

(32)

Ponieważ właściwy organ mógłby być zmuszony do zatwierdzenia większej liczby programów hodowlanych realizowanych przez jeden związek hodowców lub jedno przedsiębiorstwo hodowlane, które uznał, i ponieważ właściwy organ mógłby być zmuszony do rozszerzenia na swoich obszarach programów hodowlanych realizowanych przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane uznane w innym państwie członkowskim, uznanie związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego należy oddzielić od zatwierdzenia jego programów hodowlanych. Jednakże złożeniu wniosku o uznanie za związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane, rozpatrywanemu przez właściwy organ, powinno towarzyszyć też dostarczenie wniosku o zatwierdzenie co najmniej jednego programu hodowlanego.

(33)

Różnorodne skargi, które Komisja musiała rozpatrywać w ciągu minionych lat, wskazują na potrzebę ustanowienia w niniejszym rozporządzeniu jasnych przepisów regulujących relację między związkiem hodowców zakładającym księgę stadną filialną dla konkretnej rasy zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych a związkiem hodowców, który twierdzi, że założył księgę hodowlaną pochodzenia dla tej rasy.

(34)

Niezbędne jest bardziej precyzyjne określenie relacji między hodowcami a związkami hodowców, w szczególności w celu zapewnienia im prawa do uczestniczenia w programie hodowlanym na obszarze geograficznym, dla którego jest on zatwierdzony oraz, jeżeli przewiduje się członkostwo, w celu zapewnienia, aby hodowcom tym przysługiwało prawo do członkostwa. W związkach hodowców powinny obowiązywać zasady umożliwiające rozstrzyganie sporów z hodowcami uczestniczącymi w ich programach hodowlanych oraz zapewniające równe tratowanie tych hodowców. Powinny one również określić swoje prawa i obowiązki, a także prawa i obowiązki hodowców uczestniczących w ich programach hodowlanych.

(35)

Hodowcy, których zwierzęta hodowlane są sezonowo przemieszczane w granicach jednego państwa członkowskiego lub na obszarze wykraczającym poza granice krajowe, powinni zachować prawo do uczestniczenia w programie hodowlanym tak długo, jak siedziba ich gospodarstwa znajduje się na obszarze geograficznym objętym tym programem hodowlanym.

(36)

W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić szczególną sytuację panującą w sektorze hodowli mieszańców świni. Większość prywatnych przedsiębiorstw w sektorze hodowli mieszańców świni dysponuje zamkniętymi systemami produkcji, samemu zarządzając własnym stadem hodowlanym. Dla przedsiębiorstw tych należy zatem przewidzieć szereg odstępstw, w szczególności w odniesieniu do udziału hodowców w programie hodowlanym i prawa do rejestrowania mieszańców świni w rejestrach hodowlanych.

(37)

Definicja „mieszańca świni” obejmuje zwierzęta ze wszystkich poziomów w piramidzie hodowli i selekcji, które wykorzystywane są do optymalizacji krzyżowania poprzez łączenie szczególnych właściwości ich różnych genotypów i wykorzystywanie efektów heterozji. W zależności od poziomu w piramidzie hodowli i selekcji definicja „mieszańca świni” obejmuje rasy, linie hodowlane lub krzyżówki. Niekoniecznie wszystkie zwierzęta są zatem „mieszańcami” w tradycyjnym znaczeniu.

(38)

Doświadczenie zdobyte w szczególności w wyniku stosowania dyrektywy 90/427/EWG oraz, w mniejszym stopniu, dyrektyw 89/361/EWG i 2009/157/WE wskazuje, że dla skutecznego rozstrzygania sporów między hodowcami, z jednej strony, a związkami hodowców, z drugiej strony, konieczne są bardziej precyzyjne przepisy oparte na jasno określonym regulaminie oraz opisie praw i obowiązków hodowców. Cel ten można najlepiej osiągnąć, jeśli spory będą rozstrzygane w ramach systemu prawnego państwa członkowskiego, w którym powstały.

(39)

Związki hodowców, które zakładają i prowadzą księgi hodowlane dla zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych, a także przedsiębiorstwa hodowlane, inne niż prywatne przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zamkniętych systemach produkcji, które zakładają i prowadzą rejestry hodowlane dla mieszańców świni, powinny wpisywać zwierzęta hodowlane do swoich ksiąg hodowlanych lub rejestrować je w swoich rejestrach hodowlanych, bez stosowania dyskryminacji ze względu na państwo członkowskie pochodzenia tych zwierząt lub ich właścicieli oraz, jeżeli przewidziano to w programie hodowlanym, klasyfikować te zwierzęta zgodnie z ich cechami.

(40)

Związkom hodowców należy również zezwolić na ustanawianie sekcji dodatkowych w celu rejestrowania zwierząt, które nie spełniają kryteriów pochodzenia, lecz wykazują, według związków hodowców, zgodność z charakterystyką rasy określoną w programie hodowlanym dotyczącym danej rasy, w celu krzyżowania tych zwierząt następnie ze zwierzętami hodowlanymi czystorasowymi należącymi do rasy objętej programem hodowlanym, aby podnieść status potomstwa poprzez wpis do sekcji głównej księgi hodowlanej. Szczegółowe przepisy dotyczące podniesienia statusu potomstwa tych zwierząt poprzez wpisanie ich do sekcji głównej księgi hodowlanej powinny zostać określone na poziomie Unii.

(41)

Podniesienie statusu potomstwa przez wpisanie go do sekcji głównej księgi hodowlanej powinno być dopuszczalne wyłącznie w linii samicy, z wyjątkiem rodziny koniowatych. W odniesieniu do zagrożonej rasy gatunków bydła, świń, owiec i kóz oraz wytrzymałych ras owiec, w których przypadku nie ma wystarczającej liczby czystorasowych samców zarodowych, państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość zezwolenia związkom hodowców na stosowanie mniej surowych zasad podniesienia statusu potomstwa tych zwierząt zarejestrowanych w sekcjach dodatkowych poprzez wpisanie ich do sekcji głównej księgi hodowlanej, aby zapobiec dalszemu pogorszeniu się różnorodności genetycznej tych ras. Należy również ustanowić przepisy szczególne umożliwiające odtwarzanie ras, które wyginęły lub są poważnie zagrożone wyginięciem. Państwa członkowskie korzystające z tych odstępstw powinny dokonać dokładnej oceny statusu zagrożenia tych populacji hodowlanych i zapewnić bezpieczne zarządzanie zasobami genetycznymi.

(42)

W razie potrzeby stworzenia nowej rasy poprzez łączenie cech zwierząt hodowlanych czystorasowych różnych ras lub przez gromadzenie zwierząt o dostatecznym stopniu podobieństwa fizycznego, które rozmnażają się już na poziomie stabilności genetycznej wystarczającym do uznania ich za przekształcone w nową rasę, związki hodowców powinny mieć możliwość założenia ksiąg hodowlanych i realizowania programów hodowlanych dotyczących tych nowych ras.

(43)

Żaden przepis niniejszego rozporządzenia nie powinien uniemożliwiać objęcia zwierząt zarejestrowanych w sekcji dodatkowej księgi hodowlanej danej rasy zakresem zobowiązań dotyczących działań rolno-środowiskowo-klimatycznych, o których mowa w art. 28 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 (16), a tym samym kwalifikowania się do otrzymania wsparcia ze strony organów krajowych lub regionalnych w ramach realizowanych przez te organy programów rozwoju obszarów wiejskich.

(44)

W przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych związki hodowców powinny móc określić w swoich programach hodowlanych zasady, które zabraniają stosowania niektórych technik rozrodu i wykorzystywania niektórych zwierząt hodowlanych czystorasowych, w tym również stosowania ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, lub to stosowanie ograniczają. Związki hodowców powinny mieć na przykład możliwość żądania, aby potomstwo pochodziło wyłącznie z krycia naturalnego. Związki hodowców stosujące ten zakaz lub to ograniczenie powinny określić te zasady w swoim programie hodowlanym, zgodnie z zasadami określonymi przez związek hodowców prowadzący księgę hodowlaną pochodzenia.

(45)

Zwierzęta hodowlane czystorasowe wpisane do ksiąg hodowlanych powinny być identyfikowane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 (17).

(46)

W przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych rozporządzenie (UE) 2016/429 przewiduje, że organy właściwe w dziedzinie zdrowia zwierząt wydają, dla zwierząt z rodziny koniowatych, niepowtarzalny dożywotni dokument identyfikacyjny, co do którego Komisja, w drodze aktów delegowanych, wyda przepisy szczegółowe. W celu jak największego ujednolicenia, pod względem treści i procedury administracyjnej, świadectwa zootechnicznego z dożywotnim dokumentem identyfikacyjnym, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do formatu i treści niepowtarzalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego dla zwierząt z rodziny koniowatych.

(47)

Kwestię kwalifikowania się zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych do udziału w konkursach międzynarodowych regulują międzynarodowe porozumienia prywatne. Z uwagi na międzynarodowy wymiar sektora koniowatych Komisja, przygotowując i opracowując odpowiednie akty delegowane i wykonawcze, powinna uwzględniać te porozumienia, tak aby utrzymać kwalifikowanie się tych zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych do udziału w konkursach międzynarodowych.

(48)

Dopuszczanie zwierząt hodowlanych do celów hodowlanych, a w szczególności do krycia naturalnego lub wspomaganego rozrodu należy uregulować na poziomie Unii, aby zapobiec przeszkodom w handlu, zwłaszcza jeżeli takie zwierzęta hodowlane poddano ocenie wartości użytkowej lub ocenie genetycznej przeprowadzonym zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, a w szczególności w załączniku III.

(49)

Przyjmuje się, że państwa członkowskie ani ich właściwe organy nie powinny stosować niniejszego rozporządzenia w celu zakazania, ograniczenia czy utrudnienia wykorzystywania zwierząt hodowlanych czystorasowych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do produkcji zwierząt, które nie mają zostać wpisane do księgi hodowlanej albo zarejestrowane w rejestrze hodowlanym jako zwierzęta hodowlane.

(50)

Podczas gdy przepisy dotyczące oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec i kóz ocenianych pod kątem pewnej liczby cech były ustanowione na poziomie Unii, liczne wymogi dla różnych ras, sposoby wykorzystania i selekcji zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych uniemożliwiały jak dotąd ich harmonizację. Zasady dotyczące oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej są obecnie ustalane odrębnie dla każdej rasy w księdze stadnej pochodzenia danej rasy.

(51)

W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego lub potrzeby zachowania cennych zasobów genetycznych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmiany załącznika III do niniejszego rozporządzenia. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji także uprawnienia wykonawcze, upoważniając ją do ustanowienia jednolitych i bardziej szczegółowych przepisów dotyczących oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, owiec i kóz.

(52)

Powinna istnieć możliwość przeprowadzania oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej przez osobę trzecią wyznaczoną przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane bądź podmiot publiczny, w tym również organ pełniący tę funkcję jako niezależne zadanie. Właściwy organ mógłby udzielić zezwolenia tej osobie trzeciej i przeprowadzić jej ocenę w kontekście zatwierdzenia programu hodowlanego. Związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane zlecające przeprowadzenie oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej podmiotowi zewnętrznemu powinny, o ile dane państwo członkowskie lub jego właściwe organy nie postanowią inaczej, pozostać odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z wymogami mającymi zastosowanie do tych działań oraz określić wyznaczoną osobę trzecią w swoim programie hodowlanym.

(53)

W zależności między innymi od gatunku lub od rasy mogłaby wystąpić potrzeba zharmonizowania lub udoskonalenia metod przeprowadzania oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych czystorasowych wykorzystywanych przez związki hodowców lub przez wyznaczone przez nie osoby trzecie. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, upoważniając ją do wyznaczenia ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej. W celu modyfikowania, w stosownych przypadkach, zadań tych ośrodków referencyjnych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Takie ośrodki referencyjne Unii Europejskiej powinny kwalifikować się do otrzymania wsparcia finansowego Unii zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 (18). W przypadku czystorasowych zwierząt hodowlanych z gatunku bydła zadania te realizuje Interbull Centre, tj. stała podkomisja Międzynarodowego Komitetu ds. Rejestracji Zwierząt (ICAR), która jest ośrodkiem referencyjnym Unii Europejskiej wyznaczonym na mocy decyzji Rady 96/463/WE (19).

(54)

Ponadto, w celu udzielania wsparcia związkom hodowców zajmującym się rasami zagrożonymi, w przypadku gdy uznano taką potrzebę, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze, upoważniając ją do wyznaczenia ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej, których szczególnym zadaniem będzie wspieranie opracowania lub harmonizacji metod stosowanych przez te związki hodowców. W celu modyfikowania, w razie konieczności, zadań tych ośrodków referencyjnych należy także przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Przy wyznaczaniu tych ośrodków i opisywaniu ich zadań Komisja powinna uwzględniać działalność Europejskiego regionalnego punktu kontaktowego ds. zwierzęcych zasobów genetycznych (ERFP), ustanowionego w ramach globalnego planu działania na rzecz zwierzęcych zasobów genetycznych w Europie przy Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO). Metody opracowane przez te ośrodki nie powinny być wiążące.

(55)

Hodowcy uczestniczący w programie hodowlanym powinni mieć prawo do uzyskania świadectw zootechnicznych dla swoich zwierząt hodowlanych objętych tym programem hodowlanym oraz dla materiału biologicznego tych zwierząt wykorzystywanego do rozrodu. Świadectwa zootechniczne powinny towarzyszyć zwierzętom hodowlanym lub ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu, w przypadku gdy są one przedmiotem handlu lub są wprowadzane na terytorium Unii z myślą o wpisaniu tych zwierząt lub potomstwa pochodzącego z ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do innych ksiąg hodowlanych lub o zarejestrowaniu w innych rejestrach hodowlanych. Ze świadectw zootechnicznych hodowca powinien móc uzyskać informacje o jakości genetycznej i rodowodzie nabytego zwierzęcia. W razie konieczności świadectwa takie powinny być wystawiane na przykład do celów udziału zwierząt hodowlanych w wystawach lub przy okazji umieszczania ich w stacjach oceny czy w ośrodkach sztucznego unasienniania.

(56)

Należy przyjąć, że niniejsze rozporządzenie nie zakazuje państwom członkowskim ani ich właściwym organom wymagania, aby będącemu przedmiotem handlu nasieniu zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych przeznaczonemu do sztucznego unasienniania w celu produkowania zwierząt, które nie mają być zwierzętami czystorasowymi, towarzyszyły informacje o jakości i rodowodzie tego zwierzęcia. Ogólnie zakłada się, że można by zwiększyć konkurencyjność unijnego sektora hodowli zwierząt poprzez udostępnianie materiału biologicznego zwierząt hodowlanych wykorzystywanego do rozrodu, zwłaszcza ich nasienia, oraz powiązanych z nimi informacji na świadectwach zootechnicznych także podmiotom, które rozmnażają zwierzęta bez zamiaru wpisania ich potomstwa do księgi hodowlanej.

(57)

Wprowadzanie zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu na terytorium Unii oraz ich wywóz do państw trzecich są ważne dla unijnego rolnictwa. Wprowadzanie zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu na terytorium Unii powinno zatem odbywać się w warunkach ściśle porównywalnych z zasadami mającymi zastosowanie do handlu w Unii. Zwierzęta hodowlane i ich materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu powinny jednak kwalifikować się do wpisania do sekcji głównej księgi hodowlanej lub rejestru hodowlanego w Unii, jeśli poziom kontroli przeprowadzanych w państwie trzecim wywozu daje tę samą pewność w odniesieniu do informacji dotyczących rodowodu oraz wyników oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej jak w Unii, a także jeśli podmioty zajmujące się hodowlą dostarczające te informacje i wyniki znajdują się w wykazie prowadzonym przez Komisję. Ponadto podmioty zajmujące się hodowlą w państwach trzecich powinny dopuszczać, na zasadzie wzajemności, zwierzęta hodowlane i ich materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu pochodzące z odpowiedniego związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego uznanego w Unii.

(58)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 (20) przewiduje, że Komisja ustanawia nomenklaturę towarową, tj. „Nomenklaturę scaloną” lub w skrócie „CN”, która spełnia jednocześnie wymogi Wspólnej Taryfy Celnej, statystyk w dziedzinie handlu zewnętrznego Wspólnoty i innych polityk Unii dotyczących przywozu lub wywozu towarów. W załączniku I do tego rozporządzenia znajduje się wykaz kodów CN dla zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych oraz nasienia bydła, a także wskazanie, że są one zwolnione z umownych stawek celnych. W takim przypadku zwierzętom tym oraz ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu powinno towarzyszyć odpowiednie świadectwo zootechniczne potwierdzające ich klasyfikację jako zwierząt hodowlanych czystorasowych lub materiału biologicznego takich zwierząt wykorzystywanego do rozrodu. Zwierzętom hodowlanym czystorasowym powinien również towarzyszyć dokument wskazujący, że zostaną one wpisane do księgi hodowlanej prowadzonej przez związek hodowców lub zarejestrowane w rejestrze hodowlanym prowadzonym przez przedsiębiorstwo hodowlane.

(59)

Po ich wprowadzeniu na terytorium Unii, zwierzęta hodowlane i ich materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu przechodzą kontrole weterynaryjne zgodnie z dyrektywami Rady 91/496/EWG (21) i 97/78/WE (22). Zwierzęta hodowlane czystorasowe powinny również przechodzić niezbędne kontrole w celu zastosowania zwolnienia z umownej stawki celnej za zwierzęta hodowlane czystorasowe.

(60)

Niezbędne jest ustanowienie przepisów dotyczących kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu oraz innych czynności urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, które są dostosowane do wymogów sektora hodowli zwierząt. Właściwe organy powinny mieć możliwość przeprowadzania kontroli urzędowych wszystkich podmiotów podlegających niniejszemu rozporządzeniu, w szczególności związków hodowców, przedsiębiorstw hodowlanych, osób trzecich przeprowadzających ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną oraz hodowców, a także – jeżeli wydają one świadectwa zootechniczne – centrów pozyskiwania i przechowywania nasienia, centrów przechowywania zarodków oraz zespołów pozyskiwania lub produkcji zarodków.

(61)

Właściwe organy powinny przeprowadzać kontrole urzędowe w celu sprawdzenia zgodności z przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu oraz z wymogami określonymi w zatwierdzonym programie hodowlanym. Kontrole te mogłyby obejmować inspekcję sprzętu wykorzystywanego do kontroli wartości użytkowej lub weryfikację obowiązujących procedur gromadzenia danych zootechnicznych i genealogicznych, lub badanie dokumentów lub systemów wykorzystywanych do przechowywania i przetwarzania takich danych zgromadzonych na temat zwierząt hodowlanych. Takie sprawdzenie mogłoby uwzględniać kontrole jakości lub systemy kontroli służące zapewnieniu dokładności gromadzonych danych, takie jak kontrola pochodzenia przeprowadzana w celu weryfikacji rodowodu zwierzęcia. Właściwe organy mogłyby przeprowadzać kontrole urzędowe w siedzibach, biurach i na sprzęcie hodowców, związków hodowców lub przedsiębiorstw hodowlanych oraz na zwierzętach hodowlanych i materiale biologicznym wykorzystywanym do rozrodu pozyskanym od tych zwierząt hodowlanych objętych programem hodowlanym.

(62)

Ilekroć w niniejszym rozporządzeniu mowa jest o „innych czynnościach urzędowych”, pojęcie to należy rozumieć jako obejmujące uznawanie związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, zatwierdzanie programów hodowlanych lub udzielanie pomocy innym państwom członkowskim oraz państwom trzecim.

(63)

Aby ustanowione w niniejszym rozporządzeniu unijne przepisy dotyczące zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu były skutecznie stosowane, niezbędne jest, aby właściwe organy państw członkowskich w razie konieczności współpracowały ze sobą i udzielały sobie nawzajem pomocy administracyjnej. Zgodnie z powyższym, w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić ogólne przepisy dotyczące pomocy i współpracy administracyjnej, podobne do przepisów określonych w tytule IV rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 882/2004 (23), z niezbędnymi dostosowaniami.

(64)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjęcia – w przypadku gdy istnieją dowody na to, że w państwie trzecim dochodzi powszechnie do poważnych naruszeń prawa Unii w zakresie hodowli zwierząt – szczególnych środków w celu ograniczenia konsekwencji takich naruszeń.

(65)

Właściwe organy państw członkowskich powinny również posiadać uprawnienia niezbędne do egzekwowania określonych w niniejszym rozporządzeniu przepisów zootechnicznych i genealogicznych dotyczących zwierząt hodowlanych, w tym dotyczących zawieszenia zatwierdzenia programu hodowlanego lub cofnięciu uznania związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego w przypadku naruszenia przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(66)

W stosownych przypadkach Komisja powinna przeprowadzać kontrole w państwach członkowskich, między innymi w świetle wyników kontroli urzędowych przeprowadzanych przez państwa członkowskie, w celu zapewnienia stosowania przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu we wszystkich państwach członkowskich.

(67)

W stosownych przypadkach Komisja powinna przeprowadzać kontrole w państwach trzecich w celu sporządzenia wykazu podmiotów zajmujących się hodowlą z państw trzecich, z których powinno być dozwolone wprowadzanie na terytorium Unii zwierząt hodowlanych, ich nasienia, oocytów i zarodków, w celu określania warunków takiego wprowadzania na terytorium Unii oraz w celu uzyskiwania informacji zootechnicznych i genealogicznych na temat funkcjonowania umów o równoważności. Komisja powinna ponadto przeprowadzać kontrole w państwach trzecich w przypadku gdy jest to uzasadnione jakimkolwiek powracającym lub pojawiającym się problemem związanym ze zwierzętami hodowlanymi lub ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu.

(68)

Sprawdzenie zgodności z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu przeprowadzane w drodze kontroli urzędowych ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia skutecznego osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia w całej Unii. Zakłócenia funkcjonowania systemu kontroli państwa członkowskiego mogłyby w niektórych przypadkach poważnie utrudnić osiągnięcie tych celów oraz prowadzić do sytuacji poważnego i powszechnego naruszania tych przepisów. Komisja powinna zatem być w stanie reagować na poważne zakłócenia funkcjonowania systemu kontroli państwa członkowskiego poprzez przyjmowanie środków mających zastosowanie do czasu podjęcia przez dane państwo członkowskie działań niezbędnych w celu usunięcia zakłócenia. Środki takie obejmują zakaz handlu zwierzętami hodowlanymi lub ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, wprowadzanie szczególnych warunków w odniesieniu do handlu nimi lub wszelkie inne środki, które Komisja uzna za stosowne w celu zaradzenia temu powszechnemu naruszaniu.

(69)

Ponieważ dyrektywy 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 94/28/WE oraz 2009/157/WE mają zostać uchylone i zastąpione niniejszym rozporządzeniem, niezbędne jest również uchylenie aktów Komisji przyjętych na podstawie tych dyrektyw oraz zastąpienie ich w razie konieczności aktami delegowanymi albo wykonawczymi przyjętymi na podstawie odpowiednich uprawnień powierzonych na mocy niniejszego rozporządzenia. W związku z powyższym, wspomniane akty Komisji powinny zostać uchylone a w razie konieczności zastąpione.

(70)

W celu zapewnienia odpowiedniego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz uzupełniania go lub wprowadzania zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ustanawiania wymogów dotyczących oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, zadań ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej i dotyczących ich wymogów oraz treści i formatu świadectw zootechnicznych.

(71)

Przygotowując i opracowując akty delegowane, szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. (24). W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie, co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie uczestniczyć w spotkaniach ekspertów Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(72)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących wzorów formularzy, na których państwa członkowskie mają przekazywać do wiadomości publicznej informacje dotyczące wykazu uznanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, metod weryfikacji tożsamości zwierząt hodowlanych czystorasowych, oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej, wyznaczania ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej, wzorów formularza niepowtarzalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego zwierząt z rodziny koniowatych, wzorów świadectw zootechnicznych towarzyszących zwierzętom hodowlanym i ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu, uznawania równoważności środków stosowanych w państwach trzecich, poważnych zakłóceń działania systemu kontroli państwa członkowskiego oraz ustanowienia szczególnych środków dotyczących wprowadzania na terytorium Unii zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (25). W przypadku, gdy Stały Komitet ds. Zootechniki nie wyda żadnej opinii, Komisja nie powinna przyjąć aktu wykonawczego.

(73)

Przepisy ustanowione w dyrektywach 87/328/EWG, 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/118/EWG, 90/119/EWG, 90/427/EWG, 91/174/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE oraz w decyzji 96/463/WE mają zostać zastąpione przepisami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach delegowanych i wykonawczych Komisji przyjętych na mocy uprawnień powierzonych na podstawie niniejszego rozporządzenia. W związku z powyższym należy uchylić wspomniane akty prawne.

(74)

Następujące decyzje Komisji dotyczące między innymi odrębnych dla poszczególnych gatunków kryteriów zatwierdzania lub uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, wpisywania zwierząt hodowlanych do ksiąg hodowlanych, dopuszczania do hodowli i sztucznego unasienniania oraz oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zostały przyjęte zgodnie z dyrektywami 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE: decyzje Komisji 84/247/EWG (26), 84/419/EWG (27), 89/501/EWG (28), 89/502/EWG (29), 89/504/EWG (30), 89/505/EWG (31), 89/507/EWG (32), 90/254/EWG (33), 90/255/EWG (34), 90/256/EWG (35), 90/257/EWG (36), 92/353/EWG (37), 96/78/WE (38) oraz 2006/427/WE (39). W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy zastępujące przepisy ustanowione we wspomnianych decyzjach Komisji.

(75)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić również przepisy podobne do przepisów określonych w decyzji Komisji 92/354/EWG (40).

(76)

Następujące akty prawne Komisji zostały przyjęte zgodnie z dyrektywami 88/661/EWG, 89/361/EWG, 90/427/EWG, 94/28/WE i 2009/157/WE: decyzje Komisji 89/503/EWG (41), 89/506/EWG (42), 90/258/EWG (43), 96/79/WE (44), 96/509/WE (45), 96/510/WE (46) oraz 2005/379/WE (47), a także rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/262 (48). W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy zastępujące przepisy ustanowione we wspomnianych aktach prawnych Komisji.

(77)

W celu zapewnienia jasności prawa i uniknięcia powielania, akty prawne Komisji, o których mowa w motywach 74, 75 i 76, powinny zostać uchylone z dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia. Ponadto Komisja powinna, co najmniej 18 miesięcy przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, przyjąć akty wykonawcze określające wzory formularzy, na których przedstawiane mają być informacje umieszczane w wykazie uznanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, który państwa członkowskie mają podać do wiadomości publicznej, oraz wzory formularzy świadectw zootechnicznych dotyczących zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu. Należy rozpocząć stosowanie tych aktów wykonawczych do dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(78)

Aby zapewnić sprawne przejście organizacjom hodowców, organizacjom hodowlanym, stowarzyszeniom hodowców, prywatnym przedsiębiorstwom lub innym organizacjom czy zrzeszeniom zatwierdzonym lub uznanym z ograniczeniem czasowym lub bez takiego ograniczenia zgodnie z aktami uchylonymi niniejszym rozporządzeniem i w odniesieniu do programów hodowlanych realizowanych przez te podmioty, należy uznać, że podmioty te oraz ich programy hodowlane zostały uznane lub zatwierdzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. W związku z powyższym, podmioty te nie powinny podlegać procedurom uznawania, zatwierdzania i powiadamiania o rozszerzeniu obszaru geograficznego na inne państwa członkowskie określonym w niniejszym rozporządzeniu, natomiast pozostałe przepisy niniejszego rozporządzenia powinny mieć do nich zastosowanie. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby podmioty te stosowały się do wszystkich przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności przeprowadzając w stosunku do nich urzędowe kontrole oparte na analizie ryzyka. W przypadku naruszenia przepisów, właściwe organy powinny zapewnić, aby podmioty te podjęły niezbędne środki w celu zaradzenia tej sytuacji, a w razie konieczności, zawiesić lub cofnąć uznanie tych podmiotów lub zatwierdzenie ich programów hodowlanych.

(79)

Komisja przyjęła niedawno wniosek dotyczący nowego rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych. To nowe rozporządzenie ma uchylić rozporządzenie (WE) nr 882/2004, dyrektywę Rady 89/608/EWG (49), dyrektywę Rady 90/425/EWG (50) oraz dyrektywy 91/496/EWG i 97/78/WE. Ma też ono zawierać, z niezbędnymi dostosowaniami, niektóre przepisy określone w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 i w wymienionych dyrektywach. Jednak nie jest przewidziane, aby objąć zakresem stosowania tego nowego rozporządzenia hodowlę zwierząt. Dla jasności i pewności prawa oraz do czasu uchylenia dyrektyw 89/608/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG oraz 97/78/WE przez to nowe rozporządzenie, niezbędne jest skreślenie odniesień do terminu „zootechniczny” z dyrektyw 89/608/EWG i 90/425/EWG, natomiast dyrektywy 91/496/EWG i 97/78/WE nie wymagają takiej zmiany. Dlatego też należy odpowiednio zmienić dyrektywy 89/608/EWG i 90/425/EWG.

(80)

Do dnia rozpoczęcia stosowania art. 110 rozporządzenia (UE) 2016/429 związki hodowców realizujące zatwierdzone programy hodowlane dotyczące zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych powinny móc nadal wystawiać dokumenty identyfikacyjne dla tych zwierząt hodowlanych czystorasowych zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 90/427/EWG.

(81)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od pierwszego dnia dwudziestego ósmego miesiąca po dniu jego wejścia w życie,

a)

zootechniczne i genealogiczne zasady handlu zwierzętami hodowlanymi i ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz ich wprowadzania na terytorium Unii;

b)

zasady uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych oraz zatwierdzania ich programów hodowlanych;

c)

prawa i obowiązki hodowców, związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych;

d)

zasady wpisywania zwierząt hodowlanych do ksiąg hodowlanych i rejestrów hodowlanych oraz zasady dopuszczania do hodowli zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

e)

zasady przeprowadzania oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej zwierząt hodowlanych;

f)

zasady wydawania świadectw zootechnicznych dla zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

g)

zasady dotyczące przeprowadzania kontroli urzędowych, w szczególności w związkach hodowców i przedsiębiorstwach hodowlanych, oraz zasady wykonywania innych czynności urzędowych;

h)

zasady pomocy i współpracy administracyjnej oraz zasady egzekwowania prawa przez państwa członkowskie;

i)

zasady dotyczące przeprowadzania przez Komisję kontroli w państwach członkowskich i państwach trzecich.

1)

„zwierzę” oznacza zwierzę gospodarskie:

2)

„rasa” oznacza populację zwierząt na tyle jednolitą, aby została uznana za odróżniającą się od innych zwierząt tego samego gatunku przez jedną lub większą liczbę grup hodowców, którzy zgadzają się na wpisanie zwierząt tej populacji oraz informacji o ich znanych przodkach do ksiąg hodowlanych w celu rozmnażania ich cech odziedziczonych poprzez rozród, wymianę i selekcję w ramach programu hodowlanego;

3)

„zwierzę hodowlane” oznacza zwierzę hodowlane czystorasowe lub mieszańca świni;

4)

„materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu” oznacza nasienie, oocyty i zarodki pozyskane od zwierząt hodowlanych lub wyprodukowane w wyniku pozyskania od zwierząt hodowlanych do celów wspomaganego rozrodu;

5)

„związek hodowców” oznacza każde stowarzyszenie hodowców, organizację hodowlaną lub podmiot publiczny, inne niż właściwe organy, uznane przez właściwy organ państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 3 do celów realizacji programu hodowlanego w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych wpisanych do ksiąg hodowlanych prowadzonych lub założonych przez ten związek;

6)

„przedsiębiorstwo hodowlane” oznacza każde stowarzyszenie hodowców, organizację hodowlaną, prywatne przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zamkniętym systemie produkcji lub podmiot publiczny, inne niż właściwe organy, uznane przez właściwy organ państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 3 do celów realizacji programu hodowlanego w odniesieniu do mieszańców świni wpisanych do rejestrów hodowlanych prowadzonych lub założonych przez to przedsiębiorstwo;

7)

„podmiot zajmujący się hodowlą” oznacza każde stowarzyszenie hodowców, organizację hodowlaną, prywatne przedsiębiorstwo, organizację zajmującą się chowem lub urzędowe służby w państwie trzecim, które w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec, kóz lub koniowatych lub mieszańców świni zostały dopuszczone przez to państwo trzecie w związku z wprowadzeniem na terytorium Unii zwierząt hodowlanych do hodowli;

8)

„właściwe organy” oznaczają organy państwa członkowskiego, które są odpowiedzialne, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, za:

9)

„zwierzę hodowlane czystorasowe” oznacza zwierzę, które jest wpisane lub zarejestrowane i kwalifikuje się do wpisania w sekcji głównej księgi hodowlanej;

10)

„mieszaniec świni” oznacza zwierzę gatunku świni wpisane do rejestru hodowlanego, będące wynikiem planowego krzyżowania lub wykorzystywane do planowanego krzyżowania:

11)

„linia” oznacza genetycznie stabilną i jednolitą podpopulację zwierząt hodowlanych czystorasowych danej rasy;

12)

„księga hodowlana” oznacza:

13)

„sekcja główna” oznacza część księgi hodowlanej, do której wpisywane są lub w której rejestrowane są zwierzęta hodowlane czystorasowe kwalifikujące się do wpisania, wraz ze szczegółowymi informacjami o ich przodkach oraz, w stosownych przypadkach, o ich cechach;

14)

„klasa” oznacza horyzontalną jednostkę sekcji głównej, do której wpisywane są zwierzęta hodowlane czystorasowe w zależności od ich cech;

15)

„cecha” oznacza wymierną dziedziczną cechę lub szczególną cechę genetyczną zwierzęcia hodowlanego;

16)

„wartość hodowlana” oznacza oszacowanie spodziewanego wpływu genotypu zwierzęcia hodowlanego na daną cechę jego potomstwa;

17)

„rejestr hodowlany” oznacza:

18)

„kontrola urzędowa” oznacza każdy rodzaj kontroli przeprowadzanej przez właściwe organy w celu sprawdzenia zgodności z przepisami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu;

19)

„inne czynności urzędowe” oznaczają wszelkie czynności inne niż kontrola urzędowa, przeprowadzane przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, aby zapewnić stosowanie przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu;

20)

„świadectwo zootechniczne” oznacza świadectwa hodowlane, poświadczenia lub dokumenty handlowe wystawione w formie papierowej lub w formie elektronicznej w odniesieniu do zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, zawierające informacje dotyczące rodowodu, identyfikacji oraz – jeżeli są dostępne – wyników oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej;

21)

„wprowadzanie do Unii” lub „wprowadzanie na terytorium Unii” oznacza działanie polegające na sprowadzeniu zwierząt hodowlanych oraz ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu na jedno z terytoriów wymienionych w załączniku VI spoza tych terytoriów, z wyjątkiem tranzytu;

22)

„handel” oznacza zakup, sprzedaż, wymianę lub nabycie w inny sposób lub przekazanie w inny sposób tytułu własności zwierząt lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu w Unii, w tym również w państwie członkowskim;

23)

„podmiot” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną podlegającą przepisom określonym w niniejszym rozporządzeniu, taką jak: związki hodowców, przedsiębiorstwa hodowlane, osoby trzecie, które zostały wyznaczone przez związki hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlane zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. b), centra pozyskiwania lub przechowywania nasienia, centra przechowywania zarodków, zespoły pozyskiwania lub produkcji zarodków oraz hodowców;

24)

„rasa zagrożona” oznacza lokalną rasę uznaną przez państwo członkowskie za zagrożoną, genetycznie dostosowaną do jednego lub większej liczby tradycyjnych systemów produkcji lub środowisk w tym państwie członkowskim, której status zagrożenia został naukowo potwierdzony przez organ posiadający niezbędne umiejętności i wiedzę w dziedzinie ras zagrożonych;

25)

„prywatne przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zamkniętym systemie produkcji” oznacza prywatne przedsiębiorstwo posiadające program hodowlany, w którym to programie nie uczestniczą hodowcy albo w którym uczestniczy ograniczona liczba hodowców powiązanych z tym prywatnym przedsiębiorstwem zgodą na dostarczanie im mieszańców świni przez to prywatne przedsiębiorstwo lub na dostarczanie mieszańców świni do tego prywatnego przedsiębiorstwa;

26)

„program hodowlany” oznacza szereg systematycznych działań, w tym rejestrowanie, selekcję, hodowlę i wymianę zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, które to działania są opracowane i realizowane w celu zachowania lub ulepszenia pożądanych fenotypowych lub genetycznych cech w populacji będącej celem hodowli.

a)

mają główną siedzibę na terytorium państwa członkowskiego, w którym znajduje się właściwy organ;

b)

wykażą w swoim wniosku, że spełniają wymogi określone w załączniku I część 1 w doniesieniu do programów hodowlanych, co do których zamierzają złożyć wniosek o zatwierdzenie zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12;

c)

w odniesieniu do każdego planowanego programu hodowlanego ich wniosek zawiera projekt programu hodowlanego obejmujący informacje, o których mowa w załączniku I część 2, a ponadto, w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych, informacje, o których mowa w załączniku I część 3;

d)

składając wniosek, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, składają wniosek o zatwierdzenie co najmniej jednego z tych planowanych programów hodowlanych zgodnie z art. 8 ust. 2.

a)

nazwę, dane kontaktowe oraz – jeżeli są dostępne – adres strony internetowej związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego;

b)

w odniesieniu do każdego związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego znajdującego się w tym wykazie:

a)

mają jeden lub większą liczbę następujących celów:

b)

szczegółowo opisują cele w zakresie selekcji i hodowli;

c)

spełniają wymogi określone w załączniku I część 2, a ponadto w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych – wymogi określone w załączniku I część 3.

a)

związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane pozostają odpowiedzialne wobec właściwego organu za zapewnienie zgodności z wymogami przewidzianymi w załączniku I część 2 i 3;

b)

nie zachodzi konflikt interesów między tą osobą trzecią a działalnością gospodarczą hodowców uczestniczących w programie hodowlanym;

c)

strona trzecia spełnia wszystkie wymogi niezbędne do realizacji takich działań;

d)

te związki hodowców i przedsiębiorstwa hodowlane wyszczególniły w swoich wnioskach, o których mowa w ust. 2, zadania, które zamierzają zlecić wraz z nazwami i danymi kontaktowymi tych osób trzecich.

a)

zasadniczych cech rasy lub głównych celów tego programu hodowlanego;

b)

zachowania tej rasy lub różnorodności genetycznej w obrębie tej rasy; lub

c)

w przypadku gdy celem tego programu hodowlanego jest zachowanie tej rasy – skutecznego wdrożenia tego programu hodowlanego:

a)

liczbę programów hodowlanych już zatwierdzonych dla danej rasy w danym państwie członkowskim;

b)

wielkość populacji hodowlanych objętych programami hodowlanymi;

c)

ewentualny wkład genetyczny programów hodowlanych realizowanych przez inne związki hodowców dla tej samej rasy w innych państwach członkowskich lub przez podmioty zajmujące się hodowlą w państwach trzecich.

a)

powiadamia właściwy organ tego innego państwa członkowskiego co najmniej 90 dni przed planowaną datą rozpoczęcia programu hodowlanego w tym innym państwie członkowskim oraz, na wniosek powiadomionego organu, przedstawia tłumaczenie powiadomienia na jeden z języków urzędowych tego innego państwa członkowskiego;

b)

na wniosek powiadomionego organu przedstawia, co najmniej 60 dni przed planowaną datą rozpoczęcia programu hodowlanego w tym innym państwie członkowskim, kopię programu hodowlanego zatwierdzonego zgodnie z art. 8 ust. 3 wraz z tłumaczeniem, jeżeli zażąda tego ten organ, na jeden z języków urzędowych tego innego państwa członkowskiego, które to tłumaczenie ma zostać dostarczone przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane występujące z wnioskiem.

a)

w tym innym państwie członkowskim realizowany jest już zatwierdzony program hodowlany w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych tej samej rasy; oraz

b)

zatwierdzenie kolejnego programu hodowlanego zagroziłby programowi hodowlanemu realizowanemu przez inny związek hodowców dla tej samej rasy, już zatwierdzonemu w tym innym państwie członkowskim w odniesieniu do co najmniej jednego z poniższych:

a)

ich zwierzęta hodowlane są utrzymywane w gospodarstwach znajdujących się na obszarze geograficznym tego programu hodowlanego;

b)

ich zwierzęta hodowlane należą do rasy – w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych, lub do rasy, linii lub krzyżówki – w przypadku mieszańców świni, które są objęte tym programem hodowlanym.

a)

wpisania swoich zwierząt hodowlanych czystorasowych do sekcji głównej księgi hodowlanej założonej dla danej rasy przez związek hodowców zgodnie z art. 18 i 20;

b)

rejestrowania swoich zwierząt w sekcji dodatkowej księgi hodowlanej założonej dla danej rasy przez związek hodowców zgodnie z art. 20;

c)

zarejestrowania swoich mieszańców świni w rejestrze hodowlanym założonym dla tej rasy, linii lub krzyżówki przez przedsiębiorstwo hodowlane zgodnie z art. 23;

d)

uczestnictwa w ocenie wartości użytkowej i ocenie genetycznej zgodnie z art. 25;

e)

otrzymania świadectwa zootechnicznego zgodnie z art. 30 ust. 1 i 4;

f)

otrzymania, na wniosek, zaktualizowanych wyników oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej swoich zwierząt hodowlanych, jeżeli takie wyniki są dostępne;

g)

dostępu do wszystkich pozostałych usług przewidzianych w związku z tym programem hodowlanym dla uczestniczących hodowców przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane realizujące ten program hodowlany.

a)

zostać członkiem tego związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego;

b)

uczestniczyć w określaniu i rozwijaniu programu hodowlanego zgodnie z regulaminem, o którym mowa w załączniku I część 1 pkt B pkt 1 lit. b).

a)

według cech tych zwierząt oraz podzielić te klasy według ich wieku lub płci; lub

b)

według wieku lub płci tych zwierząt, pod warunkiem że te klasy są również podzielone według cech.

a)

załączniku II część 1 rozdział III pkt 1 lit. a) – w przypadku samic z gatunków bydła, świń, owiec i kóz;

b)

załączniku II część 1 rozdział III pkt 2 – w przypadku zwierząt zagrożonych ras bydła, świń, owiec i kóz lub wytrzymałych ras owiec; lub

c)

załączniku II część 1 rozdział III pkt 1 lit. b) – w przypadku samców i samic zwierząt z rodziny koniowatych.

a)

określa w swoim programie hodowlanym okres na założenie nowej księgi hodowlanej odpowiedni dla odstępu międzypokoleniowego danego gatunku lub rasy;

b)

zamieszcza odniesienie do każdej istniejącej księgi hodowlanej, do której po raz pierwszy po urodzeniu wpisano zwierzęta hodowlane czystorasowe lub ich rodziców, wraz z oryginalnym numerem rejestracji w tej księdze hodowlanej;

c)

w swoim systemie ewidencjonowania rodowodów wskazuje zwierzęta, które związek hodowców uznaje za założycieli rasy.

a)

okres na założenie lub ponowne założenie tej księgi hodowlanej, odpowiedni dla danej rasy, jest określony w programie hodowlanym;

b)

w stosownych przypadkach zamieszczone jest odniesienie do każdej księgi hodowlanej, w której te zwierzęta hodowlane czystorasowe lub ich przodkowie zostały wpisane, wraz z oryginalnym numerem rejestracji w tej księdze hodowlanej;

c)

zwierzęta uznane przez ten związek hodowców za odtwórców rasy są wskazane w systemie ewidencjonowania rodowodów.

a)

do krycia naturalnego – każde zwierzę hodowlane czystorasowe tej rasy;

b)

do sztucznego unasienniania – nasienie pozyskane od zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunku bydła, które przeszły ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

c)

do sztucznego unasienniania – nasienie pozyskane od zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków świń, owiec lub kóz, które przeszły ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

d)

do sztucznego unasienniania – nasienie pozyskane od zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych, które przeszły, jeżeli wymaga tego program hodowlany zatwierdzony zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12, ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

e)

do transferu zarodków – oocyty pozyskane i wykorzystane do produkcji zarodków in vitro oraz zarodki uzyskane metodą in vivo otrzymane z wykorzystaniem nasienia, o którym mowa w lit. b) lub c) niniejszego ustępu, pod warunkiem że te oocyty i zarodki zostały pozyskane od zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec lub kóz, które przeszły ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

f)

do transferu zarodków – oocyty pozyskane i wykorzystane do produkcji zarodków in vitro oraz zarodki uzyskane metodą in vivo otrzymane z wykorzystaniem nasienia, o którym mowa w lit. d) niniejszego ustępu, pod warunkiem że te oocyty i zarodki zostały pozyskane od zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych, które przeszły, jeżeli wymaga tego program hodowlany zatwierdzony zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12, ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

g)

do oceniania samców zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunków bydła, świń, owiec i kóz – nasienie pozyskane od zwierząt hodowlanych czystorasowych, które nie przeszły oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej, pod warunkiem że to nasienie jest wykorzystywane jedynie do celów oceny tych samców zwierząt hodowlanych czystorasowych w granicach limitów ilościowych niezbędnych dla umożliwienia temu związkowi hodowców przeprowadzenia takich ocen zgodnie z art. 25.

a)

do krycia naturalnego – każdego mieszańca świni tej samej rasy, linii lub krzyżówki, jak określono w tym programie hodowlanym;

b)

do sztucznego unasienniania – nasienie pozyskane od mieszańców świni, które przeszły, jeżeli wymaga tego program hodowlany zatwierdzony zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12, ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

c)

do transferu zarodków – oocyty pozyskane i wykorzystane do produkcji zarodków in vitro oraz zarodki uzyskane metodą in vivo otrzymane z wykorzystaniem nasienia, o którym mowa w lit. b), pod warunkiem że te oocyty i zarodki zostały pozyskane od mieszańców świni, które przeszły, jeżeli wymaga tego program hodowlany zatwierdzony zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12, ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną zgodnie z art. 25;

d)

do oceniania samców mieszańców świni – nasienie pozyskane od tych mieszańców świni, które nie przeszły oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej, pod warunkiem że to nasienie jest wykorzystywane jedynie do celów oceny tych mieszańców świni w granicach limitów ilościowych niezbędnych dla umożliwienia temu związkowi hodowców przeprowadzenia takich ocen zgodnie z art. 25.

a)

załączniku III – w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych gatunku bydła, świń, owiec i kóz oraz w przypadku mieszańców świni;

b)

programie hodowlanym realizowanym przez ten związek hodowców, zatwierdzonym zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12 – w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych.

a)

postępu naukowego;

b)

rozwoju technicznego; lub

c)

potrzeby zachowania wartościowych zasobów genetycznych.

a)

przeprowadzają ocenę wartości użytkowej lub ocenę genetyczną samodzielnie; lub

b)

wyznaczają osoby trzecie, którym zlecone ma być przeprowadzanie oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej.

a)

pomieszczenia i sprzęt niezbędny do przeprowadzania oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej;

b)

odpowiednio wykwalifikowany personel; oraz

c)

zdolność do przeprowadzania oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej zgodnie z art. 25.

a)

zapis wszystkich danych wynikających z oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej dotyczących zwierząt hodowlanych z gospodarstw znajdujących się na terytorium, na którym działa właściwy organ;

b)

szczegółowe informacje dotyczące metod rejestrowania informacji o cechach;

c)

szczegółowe informacje dotyczące modelu opisywania użytkowości wykorzystywanego do analizy wyników oceny wartości użytkowej;

d)

szczegółowe informacje dotyczące metod statystycznych wykorzystywanych do analizy wyników oceny wartości użytkowej dla każdej ocenianej cechy;

e)

szczegółowe informacje dotyczące parametrów genetycznych stosowanych dla każdej ocenianej cechy, w tym również, w stosownych przypadkach, szczegółowe dane dotyczące oceny genomowej.

a)

spełniać wymogi określone w załączniku IV pkt 1; oraz

b)

być odpowiedzialne za zadania określone w:

jeżeli zadania te są ujęte w rocznych lub wieloletnich programach prac ośrodków referencyjnych, opracowanych zgodnie z celami i priorytetami odnośnych programów prac przyjętych przez Komisję zgodnie z art. 36 rozporządzenia (UE) nr 652/2014.

a)

wymogów dotyczących ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej określonych w załączniku IV pkt 1;

b)

zadań ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej określonych w załączniku IV pkt 2 i 3.

a)

gatunki zwierząt hodowlanych czystorasowych, w odniesieniu do których metody oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej mają zostać zharmonizowane lub udoskonalone, a także postęp naukowy i techniczny w zakresie oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej; lub

b)

rasy zagrożone, w odniesieniu do których metody zachowania tych ras lub zachowania różnorodności genetycznej w obrębie tych ras mają zostać ustanowione lub zharmonizowane, a także postęp naukowy i techniczny w tych obszarach.

a)

spełniają wymogi określone w załączniku IV pkt 1;

b)

wykonują zadania określone w:

a)

związki hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlane realizujące programy hodowlane dotyczące tych zwierząt hodowlanych zatwierdzone zgodnie z art. 8 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12;

b)

właściwe organy, o których mowa w art. 8 ust. 3 lub, w stosownych przypadkach, w art. 12 ust. 2 lit. a), jeżeli organy te tak zadecydują; lub

c)

podmioty zajmujące się hodowlą ujęte w wykazie, o którym mowa w art. 34, realizujące programy hodowlane dotyczące tych zwierząt hodowlanych.

a)

zawierać informacje określone w odpowiednich częściach i rozdziałach załącznika V;

b)

być zgodne z odpowiednimi wzorami formularzy świadectw zootechnicznych przewidzianymi w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie ust. 10.

a)

wyniki tej oceny wartości użytkowej;

b)

aktualne wyniki tej oceny genetycznej; oraz

c)

wady genetyczne i szczególne cechy genetyczne danego zwierzęcia hodowlanego lub dawców tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu w odniesieniu do tego programu hodowlanego.

a)

wyniki tej oceny wartości użytkowej;

b)

aktualne wyniki tej oceny genetycznej; oraz

c)

wady genetyczne i szczególne cechy genetyczne danego zwierzęcia hodowlanego lub dawców tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu w odniesieniu do tego programu hodowlanego.

a)

postęp naukowy;

b)

rozwój techniczny;

c)

funkcjonowanie rynku wewnętrznego; lub

d)

potrzebę zachowania wartościowych zasobów genetycznych.

a)

w przypadku zwierząt hodowlanych gatunków bydła, świń, owiec i kóz informacje określone w załączniku V część 2 rozdział I lub w załączniku V część 3 rozdział I znajdują się w innych dokumentach towarzyszących tym zwierzętom hodowlanym, wydanych przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane;

b)

w przypadku materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu pozyskiwanego od zwierząt z gatunku bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych:

a)

informacje określone w odpowiednich częściach i rozdziałach załącznika V znajdują się w innych dokumentach towarzyszących zwierzęciu hodowlanemu lub jego materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu;

b)

podmiot zajmujący się hodowlą realizujący program hodowlany lub inny podmiot, o którym mowa w ust. 1, dostarczą wyczerpujący wykaz tych dokumentów, oświadczą, że informacje określone w odpowiednich częściach i rozdziałach załącznika V znajdują się w tych dokumentach, oraz poświadczą treść tych dokumentów.

a)

realizują programy hodowlane, które są równoważne z programami hodowlanymi zatwierdzonymi zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz realizowanymi przez związki hodowców dla tej samej rasy lub realizowanymi przez przedsiębiorstwa hodowlane dla tej samej rasy, linii lub krzyżówki w odniesieniu do:

b)

są nadzorowane lub kontrolowane przez urzędowe służby w tym państwie trzecim;

c)

przyjęły regulamin w celu zapewnienia, aby zwierzęta hodowlane wpisane do ksiąg hodowlanych przez związki hodowców lub zarejestrowane w rejestrach hodowlanych przez przedsiębiorstwa hodowlane, oraz potomstwo wyprodukowane z materiału biologicznego takich zwierząt hodowlanych wykorzystywanego do rozrodu były wpisywane lub kwalifikowały się do wpisania bez dyskryminacji ze względu na państwo pochodzenia w prowadzonej przez ten podmiot zajmujący się hodowlą księdze hodowlanej tej samej rasy – w przypadku zwierząt hodowlanych czystorasowych – lub w prowadzonym przez ten podmiot zajmujący się hodowlą rejestrze hodowlanym tej samej rasy, linii lub krzyżówki – w przypadku mieszańców świń.

a)

uznawania związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, przewidzianego w art. 4;

b)

zatwierdzania programów hodowlanych związków hodowców i przedsiębiorstw hodowlanych, przewidzianego w art. 8;

c)

wpisywania zwierząt hodowlanych czystorasowych do ksiąg hodowlanych i rejestrowania mieszańców świń w rejestrach hodowlanych, przewidzianego w art. 18, 20 i 23;

d)

dopuszczania zwierząt hodowlanych do hodowli, przewidzianego w art. 21, 22 i 24;

e)

wykorzystywania do celów oceny i hodowli materiału biologicznego zwierząt hodowlanych wykorzystywanego do rozrodu, przewidzianego w art. 21 i 24;

f)

oceny wartości użytkowej i oceny genetycznej przewidzianych w art. 25;

g)

kontroli urzędowych wobec podmiotów przewidzianych w art. 43.

a)

dogłębnej analizy informacji i danych przekazanych przez państwo trzecie, które dąży do uznania stosowanych przez siebie środków za równoważne ze środkami wymaganymi na mocy niniejszego rozporządzenia;

b)

w stosownych przypadkach – zadowalającego wyniku kontroli przeprowadzonej przez Komisję zgodnie z art. 57.

a)

format i treść świadectw zootechnicznych towarzyszących tym zwierzętom hodowlanym lub ich materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu;

b)

szczegółowe wymogi mające zastosowanie do wprowadzania na terytorium Unii tych zwierząt hodowlanych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu oraz kontroli urzędowych tych zwierząt hodowlanych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, jakie należy przeprowadzić w momencie wprowadzania na terytorium Unii;

c)

w razie konieczności – procedury sporządzania i wprowadzania zmian do wykazów podmiotów zajmujących się hodowlą, znajdujących się w danym państwie trzecim, z którego dopuszczone jest wprowadzanie na terytorium Unii zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

a)

to zwierzę hodowlane lub dawcy tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu są wpisane do księgi hodowlanej lub zarejestrowane w rejestrze hodowlanym prowadzonym przez podmiot zajmujący się hodowlą w wysyłającym państwie trzecim;

b)

ten materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu spełnia warunki określone w art. 21 ust. 1 lub 2, jeśli wymaga tego program hodowlany realizowany przez ten związek hodowców lub to przedsiębiorstwo hodowlane;

c)

to zwierzę hodowlane odpowiada cechom rasy lub, w przypadku mieszańców świń, cechom rasy, linii lub krzyżówki określonym w programie hodowlanym realizowanym przez ten związek hodowców lub to przedsiębiorstwo hodowlane;

d)

podmiot zajmujący się hodowlą, o którym mowa w lit. a), jest ujęty w wykazie podmiotów zajmujących się hodowlą przewidzianym w art. 34.

a)

zwierzętom tym musi towarzyszyć:

b)

przeprowadza się kontrole tej przesyłki w punktach kontroli granicznej, w których przeprowadza się kontrole dokumentów, kontrole tożsamości i kontrole fizyczne, o których mowa w art. 4 dyrektywy 91/496/EWG.

a)

przesyłce towarzyszą dokumenty, o których mowa w ust. 1 lit. a);

b)

zawartość i oznakowanie przesyłki odpowiadają informacjom podanym w dokumentach, o których mowa w ust. 1 lit. a).

a)

istnieje potrzeba zachowania takiej rasy lub wprowadzenia jej do państwa członkowskiego lub na terytorium, na którym działa ten właściwy organ; lub

b)

rasa ta jest rasą zagrożoną.

a)

organizacji hodowlanych, stowarzyszeń hodowców lub podmiotów publicznych w zakresie możliwości uznania ich za związki hodowców zgodnie z art. 4 ust. 3;

b)

związków hodowców, w zakresie możliwości zatwierdzenia ich programów hodowlanych zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12.

a)

dysponować wystarczającą liczbą wykwalifikowanych członków personelu oraz odpowiednimi pomieszczeniami i sprzętem, aby skutecznie wdrażać ten program hodowlany;

b)

posiadać zdolność przeprowadzania kontroli niezbędnych do ewidencjonowania rodowodów zwierząt hodowlanych czystorasowych objętych tym programem hodowlanym;

c)

posiadać wystarczająco dużą populację zwierząt hodowlanych czystorasowych oraz wystarczającą liczbę hodowców na obszarze geograficznym objętym tym programem hodowlanym;

d)

posiadać zdolność generowania – lub posiadać dane już wygenerowane dla niego – oraz wykorzystywania danych zgromadzonych na temat zwierząt hodowlanych czystorasowych, które są niezbędne do realizacji tego programu hodowlanego;

e)

przyjąć regulamin w celu:

a)

informacje o jego celu, którym ma być zachowanie rasy, doskonalenie rasy, tworzenie nowej rasy lub odtworzenie rasy, lub jakiekolwiek połączenie tych celów;

b)

nazwę danej rasy objętej tym programem hodowlanym w celu uniknięcia pomyłek w przypadku podobnych zwierząt hodowlanych czystorasowych innych ras wpisanych do innych istniejących ksiąg hodowlanych;

c)

szczegółowe cechy rasy objętej tym programem hodowlanym, w tym wskazanie podstawowych cech;

d)

informacje o obszarze geograficznym, na którym jest realizowany;

e)

informacje o systemie identyfikacji zwierząt hodowlanych czystorasowych, który ma zapewniać wpisywanie zwierząt hodowlanych czystorasowych do księgi hodowlanej tylko w przypadku, gdy zostaną zidentyfikowane indywidualnie oraz zgodnie z prawem Unii dotyczącym zdrowia zwierząt odnoszącym się do identyfikacji i rejestracji zwierząt danego gatunku;

f)

informacje o systemie ewidencjonowania rodowodów zwierząt hodowlanych czystorasowych wpisanych lub zarejestrowanych oraz kwalifikujących się do wpisania do ksiąg hodowlanych;

g)

cele programu hodowlanego w zakresie selekcji i hodowli, ze wskazaniem celów głównych tego programu hodowlanego oraz, w stosownych przypadkach, szczegółowych kryteriów oceny związanych z tymi celami w zakresie selekcji zwierząt hodowlanych czystorasowych;

h)

w przypadku gdy program hodowlany wymaga oceny wartości użytkowej lub oceny genetycznej:

i)

w przypadku ustanowienia sekcji dodatkowych zgodnie z art. 17 lub podziału sekcji głównej na klasy zgodnie z art. 16 – zasady podziału księgi hodowlanej i kryteria lub procedury dotyczące rejestrowania zwierząt w tych sekcjach lub klasyfikowania ich do tych klas;

j)

w przypadku gdy w odniesieniu do zwierząt hodowlanych czystorasowych z rodziny koniowatych program hodowlany zakazuje lub ogranicza stosowanie jednej lub większej liczby technik rozrodu, lub wykorzystywanie zwierząt hodowlanych czystorasowych do jednej lub większej liczby technik rozrodu, zgodnie z art. 21 ust. 2 – informacje o tych zakazach lub ograniczeniach;

k)

w przypadku gdy właściwy organ zleci osobom trzecim konkretne czynności techniczne odnoszące się do zarządzania jego programem hodowlanym – informacje o tych czynnościach, a także nazwę i dane kontaktowe wyznaczonych osób trzecich.

a)

sporządza i aktualizuje wykaz właściwych organów wyznaczonych zgodnie z ust. 1, w tym również ich dane kontaktowe;

b)

określa w wykazie przewidzianym w lit. a) adres, pod który należy przesyłać:

c)

podaje do wiadomości publicznej na stronie internetowej wykaz, o którym mowa w lit. a), oraz zgłasza tę stronę internetową Komisji.

a)

posiadać procedury lub ustalenia w celu zapewnienia i sprawdzania skuteczności, odpowiedniości, bezstronności, jakości i spójności kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych, które prowadzą;

b)

posiadać procedury lub ustalenia w celu zapewnienia, aby członkowie ich personelu przeprowadzający kontrole urzędowe lub inne czynności urzędowe byli wolni od jakiegokolwiek konfliktu interesów w stosunku do podmiotów, które są przedmiotem prowadzonych przez nich kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych;

c)

dysponować wystarczającą liczbą odpowiednio wykwalifikowanych, przeszkolonych i doświadczonych członków personelu, lub mieć do nich dostęp, tak aby efektywnie i skutecznie przeprowadzać kontrole urzędowe lub inne czynności urzędowe;

d)

dysponować odpowiednimi i należycie utrzymanymi pomieszczeniami i sprzętem w celu zapewnienia, aby członkowie ich personelu mogli efektywnie i skutecznie przeprowadzać kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe;

e)

posiadać uprawnienia do przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych oraz do podejmowania działań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

f)

posiadać procedury prawne w celu zapewnienia, aby członkowie ich personelu mieli dostęp do pomieszczeń podmiotów, ich dokumentów i komputerowych systemów zarządzania informacjami prowadzonych przez te podmioty, tak aby ci członkowie personelu mogli należycie wykonywać swoje zadania.

a)

celowi kontroli urzędowych lub postępowań wyjaśniających;

b)

ochronie interesów handlowych podmiotu lub innej osoby fizycznej lub prawnej;

c)

ochronie postępowania sądowego i doradztwa prawnego.

a)

ryzyko naruszenia przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

b)

wyniki kontroli urzędowych, którym podmioty te zostały poddane w przeszłości, oraz przestrzeganie przez te podmioty przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

c)

wiarygodność i wyniki wewnętrznych kontroli przeprowadzanych przez podmioty lub na ich wniosek przez stronę trzecią do celów sprawdzenia przestrzegania przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

d)

wszelkie informacje, które mogą wskazywać na naruszenie przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

a)

pochodzą z państwa członkowskiego, w którym przeprowadzane są kontrole urzędowe, czy z innego państwa członkowskiego; lub

b)

są wprowadzane do Unii.

a)

opis celu kontroli urzędowej;

b)

zastosowane metody kontroli;

c)

wyniki kontroli urzędowej;

d)

w stosownych przypadkach – określone przez właściwe organy działania, jakie mają podjąć podmioty w wyniku kontroli urzędowej.

a)

swojego sprzętu, pomieszczeń i innych miejsc znajdujących się pod ich kontrolą;

b)

swoich komputerowych systemów zarządzania informacjami;

c)

swoich zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, które znajdują się pod kontrolą tych podmiotów;

d)

swoich dokumentów i wszelkich innych stosownych informacji.

a)

podejmują wszelkie działania niezbędne do określenia przyczyn i zakresu naruszenia przepisów oraz ustalenia odpowiedzialności danych podmiotów;

b)

podejmują odpowiednie środki, aby zapewnić przeprowadzenie przez dane podmioty działań naprawczych w odniesieniu do naruszenia oraz zapobiec dalszym naruszeniom.

a)

nakazują związkowi hodowców wstrzymanie wpisywania zwierząt hodowlanych czystorasowych do ksiąg hodowlanych lub nakazują przedsiębiorstwu hodowlanemu wstrzymanie rejestracji mieszańców świń w rejestrach hodowlanych;

b)

nakazują, aby nie wykorzystywano zwierząt hodowlanych lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do hodowli zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)

zawieszają wydawanie świadectw zootechnicznych przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane;

d)

zawieszają lub cofają zatwierdzenie programu hodowlanego realizowanego przez związek hodowców lub przedsiębiorstwo hodowlane, w przypadku gdy działania tego związku lub przedsiębiorstwa wielokrotnie, stale lub ogólnie nie spełniają wymogów programu hodowlanego zatwierdzonego zgodnie z art. 8 ust. 3 oraz, w stosownych przypadkach, z art. 12;

e)

cofają uznanie związku hodowców lub przedsiębiorstwa hodowlanego przyznane zgodnie z art. 4 ust. 3, w przypadku gdy ten związek hodowców lub to przedsiębiorstwo hodowlane wielokrotnie, stale lub ogólnie nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 4 ust. 3;

f)

podejmują wszelkie inne środki, jakie uznają za odpowiednie w celu zapewnienia przestrzegania przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

a)

pisemne powiadomienie o swojej decyzji dotyczącej działania lub środka, które mają zostać podjęte zgodnie z ust. 1, wraz z uzasadnieniem takiej decyzji;

b)

informacje dotyczące prawa do odwołania się od takich decyzji oraz mającej zastosowanie procedury i terminów.

a)

uzasadniony wniosek właściwego organu państwa członkowskiego (zwanego dalej „właściwym organem składającym wniosek”) o udostępnienie przez właściwy organ innego państwa członkowskiego (zwany dalej „właściwym organem, do którego skierowany jest wniosek”) informacji, które są niezbędne w celu przeprowadzenia kontroli urzędowych lub działań następczych;

b)

w przypadku naruszenia przepisów, które mogłyby mieć skutki w innych państwach członkowskich, powiadomienie właściwych organów tych innych państw członkowskich przez właściwy organ, który dowiedział się o naruszeniu;

c)

przekazanie przez właściwy organ, do którego skierowany jest wniosek, niezbędnych informacji i dokumentów właściwemu organowi składającemu wniosek bez zbędnej zwłoki, gdy tylko właściwe informacje i dokumenty stają się dostępne;

d)

prowadzenie przez właściwy organ, do którego skierowany jest wniosek postępowań wyjaśniających lub kontroli urzędowych, które są niezbędne w celu:

e)

w drodze porozumienia zainteresowanych właściwych organów, udział właściwego organu państwa członkowskiego w kontrolach urzędowych na miejscu, które są przeprowadzane przez właściwe organy innego państwa członkowskiego.

a)

mających zastosowanie do udostępniania dokumentów, które są przedmiotem postępowania sądowego lub odnoszą się do niego;

b)

mających na celu ochronę interesów handlowych osób fizycznych lub prawnych.

a)

powiadamiają o takich informacjach właściwe organy innych państw członkowskich, co do których wiadomo, że dotyczy ich to naruszenie;

b)

w przypadku gdy takie informacje są lub mogłyby być przydatne na poziomie Unii, przekazują takie informacje Komisji.

a)

właściwe organy, które dostarczyły informacje, zgadzają się na takie przekazanie;

b)

przestrzegane są odpowiednie przepisy unijne i krajowe mające zastosowanie do przekazywania danych osobowych państwom trzecim.

a)

informacje dostępne Komisji wskazują na występowanie działań, która są lub wydają się być niezgodne z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, i które dotyczą więcej niż jednego państwa członkowskiego;

b)

właściwe organy w zainteresowanych państwach członkowskich nie są w stanie uzgodnić odpowiednich działań w celu zaradzenia naruszeniom przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

a)

zażądać, aby właściwe organy państw członkowskich, których dotyczą działania, które są lub wydają się być niezgodne z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, przedstawiły jej sprawozdania dotyczące środków, które podjęły;

b)

we współpracy z państwami członkowskimi, których dotyczą działania, które są lub wydają się być niezgodne z przepisami przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, wysłać zespół inspekcyjny w celu przeprowadzenia przez Komisję kontroli urzędowej na miejscu;

c)

zażądać od właściwych organów państwa członkowskiego wysyłki oraz, w stosownych przypadkach, od właściwych organów innych zainteresowanych państw członkowskich, aby odpowiednio nasiliły swoje kontrole urzędowe oraz przedstawiły jej sprawozdania dotyczące środków, które podjęły;

d)

przedłożyć informacje dotyczące takich przypadków komitetowi, o którym mowa w art. 62 ust. 1, wraz z propozycją środków mających na celu zaradzenie przypadkom naruszenia, o których mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu.

e)

podjąć wszelkie inne odpowiednie środki.

a)

weryfikacji stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia;

b)

weryfikacji praktyk w zakresie egzekwowania przepisów oraz funkcjonowania systemów kontroli urzędowych oraz właściwych organów odpowiadających za ich obsługę;

c)

badania i gromadzenia informacji na temat:

a)

przygotowuje projekt sprawozdania w sprawie ustaleń oraz w sprawie zaleceń dotyczących uchybień zidentyfikowanych przez jej ekspertów w ramach kontroli, przewidzianych w art. 53 ust. 1;

b)

przesyła państwu członkowskiemu, w którym przeprowadzono te kontrole, kopię projektu sprawozdania, o którym mowa w lit. a), aby przedstawiło ono swoje uwagi;

c)

uwzględnia uwagi państwa członkowskiego, o których mowa w lit. b) niniejszego ustępu, w trakcie przygotowywania sprawozdania końcowego dotyczącego ustaleń z kontroli przewidzianych w art. 53 ust. 1, przeprowadzonych przez ekspertów Komisji w tym państwie członkowskim;

d)

publicznie udostępnia sprawozdanie końcowe, o którym mowa w lit. c), oraz uwagi państwa członkowskiego, o których mowa w lit. b).

a)

na żądanie ekspertów Komisji udzielają im niezbędnej pomocy technicznej oraz zapewniają dostępną dokumentację i inne wsparcie techniczne w celu umożliwienia tym ekspertom sprawnego i skutecznego przeprowadzenia kontroli, o których mowa w art. 53 ust. 1;

b)

udzielają niezbędnej pomocy w celu zapewnienia, aby eksperci Komisji mieli dostęp do wszystkich pomieszczeń, w tym ich części, oraz innych miejsc, do wyposażenia oraz do informacji, w tym do komputerowych systemów zarządzania informacjami a także, w stosownych przypadkach, do zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, który to dostęp jest niezbędny do przeprowadzania kontroli, o których mowa w art. 53 ust. 1.

a)

szczególne warunki dotyczące handlu zwierzętami hodowlanymi lub ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, których dotyczy zakłócenie w systemie kontroli urzędowych, lub zakaz takiego handlu;

b)

wszelkie inne odpowiednie środki tymczasowe.

a)

weryfikacji zgodności lub równoważności przepisów oraz systemów państwa trzeciego z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu;

b)

weryfikacji zdolności systemu kontroli państwa trzeciego, aby zapewnić zgodność przesyłek zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, które są wprowadzane do Unii, z odpowiednimi wymogami rozdziału VIII niniejszego rozporządzenia;

c)

gromadzenia informacji i danych, aby wyjaśnić przyczyny powtarzających się lub pojawiających się problemów w odniesieniu do zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego pochodzących z państwa trzeciego wprowadzanych do Unii.

a)

przepisy zootechniczne i genealogiczne państwa trzeciego dotyczące zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

b)

organizację właściwych organów państwa trzeciego, ich kompetencje oraz zakres niezależności, nadzór, jakiemu podlegają, a także uprawnienia, jakie posiadają w celu skutecznego egzekwowania obowiązujących przepisów;

c)

szkolenia personelu odpowiedzialnego w państwie trzecim za przeprowadzanie kontroli podmiotów zajmujących się hodowlą lub za prowadzenie nad nimi nadzoru;

d)

zasoby dostępne dla właściwych organów państwa trzeciego;

e)

istnienie i funkcjonowanie udokumentowanych procedur kontroli oraz systemów kontroli opartych na priorytetach;

f)

zakres i funkcjonowanie kontroli przeprowadzanych przez właściwe organy państwa trzeciego w odniesieniu do zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu przybywających z innych państw trzecich;

g)

zabezpieczenia, jakich państwo trzecie jest w stanie udzielić w odniesieniu do zgodności lub równoważności z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

a)

zasad i celów przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

b)

liczby i charakteru zwierząt hodowlanych oraz ilości i charakteru ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu wprowadzanych do Unii z tego państwa trzeciego;

c)

wyników przeprowadzonych już kontroli, o których mowa w art. 57 ust. 1;

d)

wyników kontroli urzędowych w odniesieniu do zwierząt hodowlanych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu wprowadzanych do Unii z państwa trzeciego oraz wszelkich innych kontroli urzędowych przeprowadzonych przez właściwe organy państw członkowskich;

e)

wszelkich innych informacji, jakie Komisja uzna za stosowne.

a)

informacji, o których mowa w art. 34 ust. 2 lub w art. 35 ust. 2 lit. a);

b)

w stosownych przypadkach i w razie potrzeby – pisemnej dokumentacji kontroli przeprowadzonych przez właściwe organy tego państwa trzeciego.

a)

zakazu wprowadzania do Unii, jako zwierząt hodowlanych, lub ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, zwierząt lub ich nasienia, oocytów lub zarodków pochodzących z tego państwa trzeciego;

b)

zakazu wpisywania do ksiąg hodowlanych prowadzonych przez związki hodowców lub rejestrowania w rejestrach hodowlanych prowadzonych przez przedsiębiorstwa handlowe pochodzących z tego państwa trzeciego zwierząt hodowlanych i potomstwa wyprodukowanego z ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

a)

skreślenie tego państwa trzeciego lub podmiotów zajmujących się hodowlą w tym państwie trzecim z wykazu, o którym mowa w art. 34 ust. 1;

b)

podjęcie wszelkich innych odpowiednich środków.

a)

informacje zgromadzone zgodnie z art. 58 ust. 2;

b)

wszelkie inne informacje przekazane przez państwo trzecie, którego dotyczy naruszenie, o którym mowa w ust. 1;

c)

w razie konieczności – wyniki kontroli, o których mowa w art. 57 ust. 1.

1)

nagłówek otrzymuje brzmienie:

„Laboratoria i ośrodki referencyjne Unii Europejskiej”;

2)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Dotacje mogą być udzielane laboratoriom referencyjnym Unii Europejskiej, o których mowa w art. 32 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, oraz ośrodkom referencyjnym Unii Europejskiej, o których mowa w art. 29 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1012 (*), w odniesieniu do wydatków ponoszonych przez nie w celu wdrożenia programów prac zatwierdzanych przez Komisję.

(*)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1012 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie zootechnicznych i genealogicznych warunków dotyczących hodowli zwierząt hodowlanych czystorasowych i mieszańców świni, handlu nimi i wprowadzania ich na terytorium Unii oraz handlu ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu i jego wprowadzania na terytorium Unii oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 652/2014, dyrektywy Rady 89/608/EWG i 90/425/EWG i uchylające niektóre akty w dziedzinie hodowli zwierząt (»rozporządzenie w sprawie hodowli zwierząt«) (Dz.U. L 171 z 29.6.2016, s. 66).”;"

3)

ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

„Dyrektywa Rady 89/608/EWG z dnia 21 listopada 1989 r. w sprawie wzajemnej pomocy między władzami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania ustawodawstwa dotyczącego spraw weterynaryjnych”;

2)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa określa sposoby współpracy właściwych organów odpowiedzialnych w państwach członkowskich za monitorowanie ustawodawstwa regulującego zagadnienia weterynaryjne z ich odpowiednikami w pozostałych państwach członkowskich i właściwymi departamentami Komisji w celu zapewnienia stosowania tego ustawodawstwa”;

3)

w art. 2 ust. 1 skreśla się tiret drugie;

4)

w art. 4 ust. 1 tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Na wniosek władz wnioskujących władze współpracujące, przestrzegając prawa obowiązującego w państwie członkowskim, w którym mają swoją siedzibę, zawiadamiają władze wnioskujące o wszystkich instrumentach lub decyzjach, które pochodzą od właściwych organów i dotyczą stosowania ustawodawstwa regulującego zagadnienia weterynaryjne.”;

6)

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

Na wniosek władz wnioskujących władze współpracujące dostarczają władzom wnioskującym wszelkich stosownych informacji znajdujących się w ich posiadaniu lub które uzyskują zgodnie z art. 4 ust. 2, w szczególności w formie sprawozdań i innych dokumentów lub uwierzytelnionych kopii lub wyciągów z takich sprawozdań lub dokumentów, dotyczących rzeczywiście ujawnionych operacji, które wydają się władzom wnioskującym sprzeczne z ustawodawstwem regulującym zagadnienia weterynaryjne.”;

7)

w art. 8 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   W przypadku gdy uznają to za przydatne w związku z przestrzeganiem ustawodawstwa regulującego zagadnienia weterynaryjne, właściwe organy każdego państwa członkowskiego:

8)

art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

1.   Właściwe władze każdego państwa członkowskiego przekazują Komisji, gdy tylko będą im dostępne:

2.   Komisja przekaże właściwym władzom państw członkowskich wszelkie informacje, gdy tylko będą jej dostępne, które umożliwiają przestrzeganie ustawodawstwa regulującego zagadnienia weterynaryjne.”;

9)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

10)

w art. 11 formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie:

„Komisja i państwa członkowskie, na zebraniach Stałego Komitetu Weterynaryjnego:”;

11)

w art. 15 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„2.   Ust. 1 nie uniemożliwia użycia informacji uzyskanych zgodnie z niniejszą dyrektywą we wszelkich postępowaniach sądowych lub postępowaniach wszczętych następnie w związku z nieprzestrzeganiem ustawodawstwa regulującego zagadnienia weterynaryjne lub w związku z zapobieganiem i ujawnieniem nieprawidłowości ze szkodą dla finansów Unii.”.

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

„Dyrektywa Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotycząca kontroli weterynaryjnych mających zastosowanie w handlu wewnątrzunijnym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego”;

2)

w art. 1 skreśla się akapit drugi;

3)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 3 ust. 1 lit. d) akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Świadectwa te lub dokumenty, wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za gospodarstwo, centrum lub organizację pochodzenia muszą towarzyszyć zwierzętom i produktom do ich miejsca przeznaczenia;”;

5)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

6)

uchyla się art. 19;

7)

w załączniku A uchyla się rozdział II.