ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2015/2446

z dnia 28 lipca 2015 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 290,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (1), w szczególności jego art. 2, 7, 10, 24, 31, 36, 40, 62, 65, 75, 88, 99, 106, 115, 122, 126, 131, 142, 151, 156, 160, 164, 168, 175, 180, 183, 186, 196, 206, 212, 216, 221, 224, 231, 235, 253, 265,

a także mając na uwadze, co następuje:

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

Zakres stosowania przepisów prawa celnego, zadania organów celnych i definicje

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

ROZDZIAŁ 2

Prawa i obowiązki osób wynikające z przepisów prawa celnego

Sekcja 1

Udzielanie informacji

Podsekcja 1

Wspólne wymogi dotyczące danych do celów wymiany i przechowywania informacji

Artykuł 2

Wspólne wymogi dotyczące danych

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

1.   Wymiana i przechowywanie informacji wymaganych do sporządzenia wniosków i decyzji podlegają wspólnym wymogom dotyczącym danych określonym w załączniku A.

2.   Wymiana i przechowywanie informacji wymaganych do dokonania zgłoszeń, powiadomień i potwierdzenia statusu celnego podlegają wspólnym wymogom dotyczącym danych określonym w załączniku B.

Podsekcja 2

Rejestracja osób dokonywana przez organy celne

Artykuł 3

Treść danych zawartych we wpisie w systemie EORI

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

W chwili rejestracji danej osoby organy celne zbierają i przechowują dane określone w załączniku 12-01 dotyczące tej osoby. Dane te stanowią wpis dotyczący rejestracji w systemie EORI.

Artykuł 4

Dostarczenie danych na potrzeby rejestracji w systemie EORI

(art. 6 ust. 4 kodeksu)

Organy celne mogą zezwolić osobom na dostarczenie danych niezbędnych do rejestracji w systemie EORI za pomocą środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 5

Przedsiębiorcy niemający siedziby na obszarze celnym Unii

(art. 22 ust. 2 i art. 9 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedsiębiorca niemający siedziby na obszarze celnym Unii dokonują rejestracji przed:

2.   Niezależnie od przepisów ust. 1 lit. a) ppkt (ii), przedsiębiorcy, którzy nie mają siedziby na obszarze celnym Unii, rejestrują się w organach celnych przed złożeniem zgłoszenia celnego dotyczącego objęcia towarów procedurą odprawy czasowej lub zgłoszenia do powrotnego wywozu w celu zamknięcia tej procedury w przypadkach, gdy rejestracja jest wymagana dla stosowania wspólnego systemu zarządzania zabezpieczeniami.

3.   Niezależnie od przepisów ust. 1 lit. a) ppkt (iii), przedsiębiorcy posiadający siedzibę w państwie wspólnego tranzytu rejestrują się w organach celnych przed złożeniem zgłoszenia celnego w ramach Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, jeżeli zgłoszenie to jest składane zamiast przywozowej deklaracji skróconej lub wykorzystywane jako deklaracja poprzedzająca wyprowadzenie.

4.   Niezależnie od przepisów ust. 1 lit. a) ppkt (iv), przedsiębiorcy posiadający siedzibę w Andorze lub San Marino rejestrują się w organach celnych przed złożeniem zgłoszenia celnego w ramach procedury tranzytu unijnego, jeżeli zgłoszenie to jest składane zamiast przywozowej deklaracji skróconej lub wykorzystywane jako deklaracja poprzedzająca wyprowadzenie.

5.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. d), przedsiębiorca działający jako przewoźnik w ramach transportu morskiego, śródlądowego lub lotniczego nie rejestruje się w organach celnych, jeżeli przyznano mu niepowtarzalny numer identyfikacyjny w państwie trzecim w ramach realizowanego przez państwo trzecie programu partnerstwa handlowego, który jest uznawany przez Unię.

6.   W przypadkach, gdy rejestracja jest wymagana zgodnie z niniejszym artykułem dokonuje się jej w organach celnych właściwych ze względu na miejsce, w którym przedsiębiorcy po raz pierwszy składają deklarację, zgłoszenie lub wniosek o wydanie decyzji.

Artykuł 6

Osoby inne niż przedsiębiorcy

(art. 9 ust. 3 kodeksu)

1.   Osoby inne niż przedsiębiorcy są zobowiązane do zarejestrowania się; rejestracji dokonują organy celne, jeżeli został spełniony jeden z następujących warunków:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy osoba inna niż przedsiębiorca jedynie okazjonalnie składa zgłoszenia celne, a organy celne uznają to za uzasadnione, rejestracja nie jest wymagana.

Artykuł 7

Unieważnienie numeru EORI

(art. 9 ust. 4 kodeksu)

1.   Organy celne unieważniają numer EORI w następujących przypadkach:

2.   Organ celny rejestruje datę unieważnienia numeru EORI i powiadamia o tym osobę zarejestrowaną.

Sekcja 2

Decyzje dotyczące stosowania przepisów prawa celnego

Podsekcja 1

Prawo do bycia wysłuchanym

Artykuł 8

Termin zastosowania prawa do bycia wysłuchanym

(art. 22 ust. 6 kodeksu)

1.   Termin, w którym wnioskodawca ma możliwość przedstawienia swojego stanowiska przed wydaniem decyzji, która byłaby dla niego niekorzystna, wynosi 30 dni.

2.   Niezależnie od przepisów ust. 1, gdy decyzja odnosi się do wyników kontroli towarów, w przypadku których nie złożono żadnej deklaracji skróconej, deklaracji do czasowego składowania, zgłoszenia do powrotnego wywozu ani zgłoszenia celnego, organy celne mogą wymagać od zainteresowanej osoby przedstawienia jej stanowiska w ciągu 24 godzin.

Artykuł 9

Środki powiadamiania o podstawach

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli powiadomienia, o którym mowa w art. 22 ust. 6 akapit pierwszy kodeksu, dokonuje się w ramach procesu weryfikacji lub kontroli, powiadomienie można przekazać, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Jeżeli przy użyciu środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych składa się wniosek lub powiadamia się o decyzji, powiadomienie można przekazać, korzystając z tych samych środków.

Artykuł 10

Wyjątki od prawa do bycia wysłuchanym

(art. 22 ust. 6 akapit drugi kodeksu)

Szczególne przypadki, w których wnioskodawca nie ma możliwości przedstawienia swojego stanowiska, są następujące:

Podsekcja 2

Przepisy ogólne dotyczące decyzji wydawanych na wniosek

Artykuł 11

Warunki przyjmowania wniosków

(art. 22 ust. 2 kodeksu)

1.   Wniosek o wydanie decyzji dotyczącej stosowania przepisów prawa celnego przyjmuje się, jeżeli spełnione są następujące warunki:

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. d) okres, o którym mowa w tej literze, wynosi trzy lata, jeżeli poprzednia decyzja została unieważniona zgodnie z art. 27 ust. 1 kodeksu lub jeżeli wniosek jest wnioskiem o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy złożonym zgodnie z art. 38 kodeksu.

Artykuł 12

Organ celny właściwy do wydania decyzji

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

W przypadku gdy nie jest możliwe wyznaczenie właściwego organu celnego zgodnie z art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym jest przechowywana lub dostępna ewidencja i dokumentacja wnioskodawcy (główne księgi rachunkowe na potrzeby celne) umożliwiająca organowi celnemu wydanie decyzji.

Artykuł 13

Przedłużenie terminu na wydanie decyzji

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli, po przyjęciu wniosku, organ celny właściwy do wydania decyzji uzna za koniecznie zwrócenie się do wnioskodawcy o dostarczenie dodatkowych informacji w celu podjęcia decyzji, ustanawia termin dla wnioskodawcy na dostarczenie tych informacji, który nie przekracza 30 dni, a termin na wydanie decyzji określony w art. 22 ust. 3 kodeksu przedłuża się o ten okres. Wnioskodawca jest informowany o przedłużeniu terminu na wydanie decyzji.

2.   Jeżeli zastosowanie ma art. 8 ust. 1, termin na wydanie decyzji określony w art. 22 ust. 3 kodeksu zostaje przedłużony o okres 30 dni. Wnioskodawca zostaje powiadomiony o przedłużeniu terminu.

3.   Jeżeli organ celny właściwy do podjęcia decyzji przedłużył termin konsultacji z innym organem celnym, termin na wydanie decyzji przedłuża się o ten sam okres co przedłużenie okresu konsultacji. Wnioskodawca jest informowany o przedłużeniu terminu na wydanie decyzji.

4.   Jeżeli istnieją poważne podstawy uzasadniające podejrzenie naruszenia przepisów prawa celnego, a organy celne prowadzą dochodzenia oparte na tych podstawach, termin na wydanie decyzji przedłuża się o czas niezbędny do zakończenia tych dochodzeń. Takie przedłużenie terminu nie może przekroczyć dziewięciu miesięcy. Wnioskodawcę powiadamia się o przedłużeniu terminu, o ile nie zagraża to dochodzeniu.

Artykuł 14

Data wejścia w życie

(art. 22 ust. 4 i 5 kodeksu)

Decyzja staje się skuteczna począwszy od innego dnia niż dzień doręczenia jej wnioskodawcy lub uznania jej za doręczoną w następujących przypadkach:

Artykuł 15

Ponowna ocena decyzji

(art. 23 ust. 4 lit. a) kodeksu)

1.   Organ celny właściwy do wydania decyzji musi ponownie ocenić decyzję w następujących przypadkach:

2.   Organ celny właściwy do wydania decyzji przekazuje wyniki ponownej oceny posiadaczowi decyzji.

Artykuł 16

Zawieszenie decyzji

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   Organ celny właściwy do wydania decyzji zawiesza decyzję zamiast ją unieważnić, cofnąć lub zmienić zgodnie z art. 23 ust. 3, art. 27 lub 28 kodeksu, jeżeli:

2.   W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. b) i c), posiadacz decyzji powiadamia organ celny właściwy do wydania decyzji o środkach, jakie podejmie w celu zapewnienia spełnienia warunków lub wypełnienia obowiązków, oraz o okresie potrzebnym mu na podjęcie tych środków.

Artykuł 17

Okres zawieszenia decyzji

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   W przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a), okres zawieszenia wyznaczony przez właściwy organ celny odpowiada okresowi, jaki jest potrzebny organowi celnemu na ustalenie, czy warunki dotyczące unieważnienia, cofnięcia lub zmiany zostały spełnione. Okres ten nie może przekroczyć 30 dni.

Jeżeli organ celny uważa jednak, że posiadacz decyzji może nie spełnić kryteriów określonych w art. 39 lit. a) kodeksu, decyzję należy zawiesić do momentu ustalenia, czy doszło do poważnego naruszenia lub ponownych naruszeń przez którąkolwiek z następujących osób:

2.   W przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. b) i c), okres zawieszenia ustalony przez organ celny właściwy do wydania decyzji odpowiada okresowi zgłoszonemu przez posiadacza decyzji zgodnie z art. 16 ust. 2. Okres zawieszenia można, w stosownych przypadkach, dodatkowo przedłużyć na wniosek posiadacza decyzji.

Okres zawieszenia można dodatkowo przedłużyć o okres potrzebny właściwemu organowi celnemu do zweryfikowania, czy przedmiotowe środki zapewniają spełnienie warunków lub wypełnienie obowiązków. Okres ten nie może przekraczać 30 dni.

3.   Jeżeli – w następstwie zawieszenia decyzji – organ celny właściwy do wydania decyzji zamierza unieważnić, cofnąć lub zmienić przedmiotową decyzję zgodnie z art. 23 ust. 3, art. 27 lub 28 kodeksu, w stosownych przypadkach okres zawieszania, określony zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, zostaje przedłużony do momentu, aż decyzja w sprawie unieważnienia, cofnięcia lub zmiany stanie się skuteczna.

Artykuł 18

Wygaśnięcie zawieszenia

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   Zawieszenie decyzji wygasa po upływie okresu zawieszenia, chyba że przed upływem tego okresu będzie miała miejsce jedna z następujących sytuacji:

2.   Organ celny właściwy do wydania decyzji powiadamia posiadacza decyzji o wygaśnięciu okresu zawieszenia.

Podsekcja 3

Decyzje w sprawie wiążących informacji

Artykuł 19

Wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji i wszelkich dokumentów towarzyszących lub uzupełniających składa się właściwemu organowi celnemu w państwie członkowskim, w którym wnioskodawca ma siedzibę, lub właściwemu organowi celnemu w państwie członkowskim, w którym informacje będą wykorzystywane.

2.   Wskutek złożenia wniosku o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji, uważa się, że wnioskodawca zgadza się na podanie do wiadomości publicznej za pośrednictwem stron internetowych Komisji wszystkich danych zawartych w decyzji, włączając wszelkie fotografie, obrazy i broszury, z wyjątkiem informacji poufnych. Wszelkie publiczne ujawnienie danych osobowych odbywa się z poszanowaniem prawa do ochrony danych osobowych.

3.   Jeżeli nie istnieje żaden system teleinformatyczny do składania wniosków o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu (WIP), państwa członkowskie mogą zezwolić na składanie wniosków przy użyciu środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 20

Terminy

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli Komisja powiadamia organy celne o zawieszeniu wydawania decyzji WIT i WIP zgodnie z art. 34 ust. 10 lit. a) kodeksu, termin wydania decyzji, o której mowa w art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu, zostaje dodatkowo przedłużony do czasu powiadomienia organów celnych przez Komisję o zapewnieniu prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia.

Przedłużony termin, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie może przekroczyć 10 miesięcy, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, w których możliwe jest dodatkowe przedłużenie tego terminu o maksymalnie 5 miesięcy.

2.   Okres, o którym mowa w art. 22 ust. 3 akapit drugi kodeksu, może przekroczyć 30 dni, jeżeli w tym terminie nie jest możliwe zakończenie analizy, którą organ celny właściwy do wydania decyzji uważa za niezbędną do wydania przedmiotowej decyzji.

Artykuł 21

Powiadomienie o wydaniu decyzji WIP

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli wniosek o wydanie decyzji WIP złożono, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, organy celne mogą powiadomić wnioskodawcę o decyzji WIP, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 22

Ograniczenia w odniesieniu do stosowania przepisów dotyczących ponownej oceny i zawieszenia

(art. 23 ust. 4 kodeksu)

Artykuły 15–18 dotyczące ponownej oceny i zawieszenia decyzji nie mają zastosowania do decyzji w sprawie wiążących informacji.

Sekcja 3

Upoważniony przedsiębiorca

Podsekcja 1

Korzyści wynikające z posiadania statusu upoważnionego przedsiębiorcy

Artykuł 23

Ułatwienia dotyczące deklaracji poprzedzających wyprowadzenie

(art. 38 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1.   Jeżeli upoważniony przedsiębiorca w zakresie bezpieczeństwa i ochrony (AEOS), o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. b) kodeksu, składa w imieniu własnym deklarację poprzedzającą wyprowadzenie w formie zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu, żadne inne dane niż te wymienione w przedmiotowych zgłoszeniach nie będą wymagane.

2.   Jeżeli AEOS składa deklarację poprzedzającą wyprowadzenie w formie zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu w imieniu innej osoby również będącej AEOS, żadne inne dane niż te wymienione w przedmiotowych zgłoszeniach nie będą wymagane.

Artykuł 24

Uprzywilejowane traktowanie w odniesieniu do oceny i kontroli ryzyka

(art. 38 ust. 6 kodeksu)

1.   Upoważniony przedsiębiorca (AEO) podlega mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów niż inni przedsiębiorcy.

2.   Jeżeli AEOS złożył przywozową deklarację skróconą lub – w przypadkach, o których mowa w art. 130 kodeksu – zgłoszenie celne lub deklarację do czasowego składowania, lub jeżeli AEOS złożył powiadomienie i udostępnił dane związane z jego przywozową deklaracją skróconą w jego systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 127 ust. 8 kodeksu, urząd celny pierwszego wprowadzenia, o którym mowa w art. 127 ust. 3 akapit pierwszy, powiadamia wspomnianego AEOS o wybraniu przesyłki do kontroli fizycznej. Powiadomienia dokonuje się przed przybyciem towarów na obszar celny Unii.

Dane powiadomienie zostaje udostępnione także przewoźnikowi, jeżeli jest nim inna osoba niż AEOS, o którym mowa w akapicie pierwszym, pod warunkiem że przewoźnik jest AEOS i jest podłączony do systemów teleinformatycznych na potrzeby zgłoszeń, o których mowa w akapicie pierwszym.

Powiadomienia tego nie dokonuje się, jeżeli może ono zagrozić możliwości przeprowadzenia kontroli lub jej wynikom.

3.   Jeżeli AEO składa deklarację do czasowego składowania lub zgłoszenie celne zgodnie z art. 171 kodeksu, organ celny właściwy do przyjęcia deklaracji do czasowego składowania lub tego zgłoszenia celnego powiadamia AEO o wybraniu przesyłki do kontroli celnej. Powiadomienia dokonuje się przed przedstawieniem towarów organom celnym.

Powiadomienia tego nie dokonuje się, jeżeli może ono zagrozić możliwości przeprowadzenia kontroli lub jej wynikom.

4.   Jeżeli przesyłki zgłoszone przez AEO wybrano do kontroli fizycznej lub kontroli dokumentów, kontrole te przeprowadza się w pierwszej kolejności.

Na wniosek AEO kontrole można przeprowadzać w miejscu innym niż miejsce przedstawienia towarów organom celnym.

5.   Powiadomienia wspomniane w ust. 2 i 3 nie dotyczą kontroli celnych, o których przeprowadzeniu zadecydowano na podstawie deklaracji do czasowego składowania lub zgłoszenia celnego po przedstawieniu towarów.

Artykuł 25

Zwolnienie z uprzywilejowanego traktowania

(art. 38 ust. 6 kodeksu)

Uprzywilejowane traktowanie, o którym mowa w art. 24, nie ma zastosowania do żadnych kontroli celnych związanych z podwyższonym poziomem zagrożenia lub obowiązkami kontrolnymi określonymi w pozostałych przepisach unijnych.

W pierwszej kolejności organy celne przeprowadzają jednak niezbędne czynności, formalności i kontrole przesyłek zgłoszonych przez AEOS.

Podsekcja 2

Wniosek o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy

Artykuł 26

Warunki przyjmowania wniosków o przyznanie statusu AEO

(art. 22 ust. 2 kodeksu)

1.   Oprócz warunków przyjmowania wniosków przewidzianych w art. 11 ust. 1, ubiegając się o przyznanie statusu AEO, wnioskodawca musi złożyć kwestionariusz dotyczący samooceny, który organy celne udostępniają wraz z tym wnioskiem.

2.   Przedsiębiorca składa jeden pojedynczy wniosek o przyznanie statusu AEO obejmujący wszystkie jego stałe siedziby na obszarze celnym Unii.

Artykuł 27

Właściwy organ celny

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu)

Jeżeli nie można wyznaczyć właściwego organu celnego zgodnie z art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu lub art. 12 niniejszego rozporządzenia, wniosek składa się organom celnym państwa członkowskiego, w którym wnioskodawca posiada stałą siedzibę oraz w którym przechowywane lub udostępniane są informacje na temat głównych działań w zakresie zarządzania logistycznego w Unii wskazane we wniosku.

Artykuł 28

Termin na wydanie decyzji

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Termin na wydanie decyzji, o której mowa w art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu, można przedłużyć o okres do 60 dni.

2.   Jeżeli toczą się postępowania karne, które budzą wątpliwości co do spełnienia przez wnioskodawcę warunków określonych w art. 39 lit. a) kodeksu, termin na wydanie decyzji zostaje przedłużony o czas niezbędny do zakończenia tych postępowań.

Artykuł 29

Data wejścia w życie pozwolenia AEO

(art. 22 ust. 4 kodeksu)

Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 4 kodeksu certyfikat, którym nadaje się status AEO („pozwolenie AEO”), wchodzi w życie piątego dnia po wydaniu decyzji.

Artykuł 30

Skutki prawne zawieszenia

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   Jeżeli zawiesza się pozwolenie AEO ze względu na niespełnienie kryteriów określonych w art. 39 kodeksu, organ celny musi zawiesić decyzję wydaną w odniesieniu do tego AEO, która opiera się na pozwoleniu AEO w ogóle lub na szczegółowych kryteriach, które doprowadziły do zawieszenia pozwolenia AEO.

2.   Zawieszenie decyzji w sprawie stosowania przepisów prawa celnego wydanej w odniesieniu do AEO nie może prowadzić do automatycznego zawieszenia pozwolenia AEO.

3.   Jeżeli decyzja dotycząca osoby, która jest zarówno AEOS, jak i upoważnionym przedsiębiorcą w zakresie uproszczeń celnych (AEOC), o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. a) kodeksu, zostanie zawieszona zgodnie z art. 16 ust. 1 ze względu na niespełnienie warunków określonych w art. 39 lit. d) kodeksu, pozwolenie AEOC tej osoby zostanie zawieszone, ale pozwolenie AEOS pozostanie ważne.

Jeżeli decyzja dotycząca osoby, która jest zarówno AEOS, jak i AEOC, zostanie zawieszona zgodnie z art. 16 ust. 1 ze względu na niespełnienie warunków określonych w art. 39 lit. e) kodeksu, pozwolenie AEOS tej osoby zostanie zawieszone, ale pozwolenie AEOC pozostanie ważne.

TYTUŁ II

ELEMENTY, NA PODSTAWIE KTÓRYCH STOSOWANE SĄ NALEŻNOŚCI CELNE PRZYWOZOWE LUB WYWOZOWE ORAZ INNE ŚRODKI DOTYCZĄCE WYMIANY TOWAROWEJ

ROZDZIAŁ 1

Pochodzenie towarów

Sekcja 1

Niepreferencyjne pochodzenie towarów

Artykuł 31

Towary całkowicie uzyskane w danym państwie lub na danym terytorium

(art. 60 ust. 1 kodeksu)

Za całkowicie uzyskane w danym państwie lub na danym terytorium uznaje się następujące towary:

Artykuł 32

Towary, w produkcję których zaangażowane jest więcej niż jedno państwo lub terytorium

(art. 60 ust. 2 kodeksu)

Towary wymienione w załączniku 22-01 uznaje się za towary, które zostały poddane ostatniemu istotnemu przetwarzaniu lub obróbce, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w państwie lub na terytorium, gdzie reguły określone w tym załączniku są spełnione lub które są określone przez te reguły.

Artykuł 33

Operacje obróbki lub przetwarzania, które nie są ekonomicznie uzasadnione

(art. 60 ust. 2 kodeksu)

Wszelkie operacje obróbki lub przetwarzania przeprowadzone w innym państwie lub na innym terytorium uznaje się za ekonomicznie nieuzasadnione, jeżeli na podstawie dostępnych faktów ustalono, że celem tych operacji było uniknięcie zastosowania środków, o których mowa w art. 59 kodeksu.

W przypadku towarów objętych załącznikiem 22-01 do tych towarów zastosowanie mają działowe reguły rezydualne.

W odniesieniu do towarów, które nie są objęte załącznikiem 22-01, dla których ostatnia obróbka lub przetwarzanie zostały uznane za nieuzasadnione ekonomicznie, uznaje się, że towary te zostały poddane ostatniemu istotnemu, ekonomicznie uzasadnionemu przetworzeniu lub obróbce, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w państwie lub na terytorium, z którego pochodziła większa część materiałów, określona na podstawie wartości tych materiałów.

Artykuł 34

Minimalne operacje

(art. 60 ust. 2 kodeksu)

Następujących operacji nie uznaje się za istotne ekonomicznie uzasadnione przetworzenie lub obróbkę do celów nadania pochodzenia:

Artykuł 35

Akcesoria, części zamienne lub narzędzia

(art. 60 kodeksu)

1.   Akcesoria, części zamienne lub narzędzia, które dostarczane są z którymkolwiek z towarów wymienionych w sekcjach XVI, XVII i XVIII Nomenklatury scalonej i które są częścią ich standardowego wyposażenia, uznaje sie za posiadające to samo pochodzenie co te towary.

2.   Podstawowe części zamienne do wykorzystania z którymkolwiek z towarów wymienionych w sekcjach XVI, XVII i XVIII Nomenklatury scalonej uprzednio dopuszczonym do obrotu w Unii uznaje się za mające to samo pochodzenie, co te towary, jeżeli włączenie podstawowych części zamiennych na etapie produkcji nie zmieniłoby ich pochodzenia.

3.   Do celów niniejszego artykułu podstawowe części zamienne oznaczają części, które:

Artykuł 36

Elementy neutralne i opakowanie

(art. 60 kodeksu)

1.   W celu określenia, czy towary pochodzą z danego państwa lub terytorium, nie bierze się pod uwagę pochodzenia następujących elementów:

2.   W przypadkach, w których, na podstawie reguły 5 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej ustanowionej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (12), opakowania i pojemniki opakowaniowe uważane są za część produktu do celów klasyfikacji, nie bierze się ich pod uwagę do celów określenia pochodzenia, z wyjątkiem przypadku, w którym reguła w załączniku 22-01, dotycząca danych towarów, oparta jest na procencie wartości dodanej.

Sekcja 2

Preferencyjne pochodzenie towarów

Artykuł 37

Definicje

Do celów niniejszej sekcji stosuje się następujące definicje:

Podsekcja 1

Wystawianie lub sporządzanie dowodów pochodzenia

Artykuł 38

Sposób składania wniosków o świadectwa informacyjne INF 4 i wystawiania tych świadectw

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Wniosek o świadectwo informacyjne INF 4 można złożyć z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, z zachowaniem wymogów dotyczących danych wymienionych w załączniku 22-02.

2.   Świadectwa informacyjne INF 4 muszą spełniać wymogi dotyczące danych wymienione w załączniku 22-02.

Artykuł 39

Sposób składania wniosków o upoważnienie dla upoważnionego eksportera i wystawiania tych upoważnień

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wnioski o nadanie statusu upoważnionego eksportera do celów sporządzania dowodów preferencyjnego pochodzenia można składać a upoważnienia dla upoważnionego eksportera można wystawiać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 40

Sposób składnia wniosków o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wnioski o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Podsekcja 2

Definicja pojęcia produktów pochodzących mająca zastosowanie w ramach systemu GSP Unii

Artykuł 41

Zasady ogólne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Następujące produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego:

Artykuł 42

Zasada terytorialności

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Warunki uzyskania statusu pochodzenia określone w niniejszej podsekcji muszą zostać spełnione w zainteresowanym kraju korzystającym.

2.   Pojęcie „kraju korzystającego” obejmuje również morze terytorialne danego kraju w rozumieniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (konwencja z Montego Bay z dnia 10 grudnia 1982 r.), ale nie może przekraczać granic tego morza.

3.   Jeżeli produkty pochodzące wywiezione z kraju korzystającego do innego kraju powracają do kraju korzystającego, to są one uznawane za niepochodzące, chyba że można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że spełnione są następujące warunki:

Artykuł 43

Zakaz manipulacji

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Produkty zgłoszone do dopuszczenia do obrotu w Unii muszą być tymi samymi produktami, co produkty wywiezione z kraju korzystającego uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one zostać zmienione, przekształcone w jakikolwiek sposób ani poddane operacjom innym niż operacje służące zachowaniu ich w dobrym stanie albo dodawaniu lub umieszczaniu znaków, etykiet, pieczęci lub innej dokumentacji w celu zapewnienia zgodności z określonymi wymogami krajowymi obowiązującymi w Unii, zanim nie zostaną zgłoszone do dopuszczenia do obrotu.

2.   Produkty przywożone do kraju korzystającego do celów kumulacji na mocy art. 53, 54, 55 lub 56 muszą być tymi samymi produktami, co produkty wywiezione z kraju uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one zostać zmienione, przekształcone w jakikolwiek sposób ani poddane operacjom innym niż operacje służące zachowaniu ich w dobrym stanie, zanim nie zostaną zgłoszone do odpowiedniej procedury celnej w państwie przywozu.

3.   Możliwe jest składowanie produktów, pod warunkiem że pozostają one pod dozorem celnym w państwie lub państwach tranzytu.

4.   Możliwe jest dzielenie przesyłek, jeżeli dokonuje tego eksporter lub inna osoba na jego odpowiedzialność, pod warunkiem że towary pozostają pod dozorem celnym w państwie lub państwach tranzytu.

5.   Uznaje się, ze istnieje zgodność z ust. 1–4, chyba że organy celne mają powody, by przyjąć przeciwne domniemanie; w takich przypadkach organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udokumentowania zgodności, przy czym można ją udowodnić za pomocą wszelkich środków, włącznie z umownym dokumentem przewozowym w rodzaju konosamentu, albo dowodami faktycznymi lub materialnymi, jak oznakowanie lub numeracja opakowań, lub innymi dowodami związanymi z samymi towarami.

Artykuł 44

Produkty całkowicie uzyskane

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym uznaje się następujące produkty:

2.   Pojęcia „statki tego kraju” i „statki przetwórnie danego kraju” użyte w ust. 1 lit. h) oraz i) odnoszą się tylko do statków i statków przetwórni, które spełniają każdy z następujących warunków:

3.   Poszczególne warunki określone w ust. 2 mogą być spełniane w państwach członkowskich lub w różnych krajach korzystających, o ile wszystkie te kraje korzystające objęte są kumulacją regionalną zgodnie z art. 55 ust. 1 i 5. W takim przypadku produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego, pod którego banderą pływa statek lub statek przetwórnia, zgodnie z ust. 2 lit. b).

Akapit pierwszy ma zastosowanie tylko wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 55 ust. 2 lit. a), c) i d).

Artykuł 45

Produkty poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Nie naruszając przepisów art. 47 i 48, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w danym kraju korzystającym w rozumieniu art. 44, uznaje się za pochodzące z tego kraju, jeżeli spełnione są warunki określone dla przedmiotowych towarów w wykazie w załączniku 22-03.

2.   W przypadku produktów, które uzyskały status produktów pochodzących z danego kraju zgodnie z ust. 1, a następnie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu w tym samym kraju i zostały wykorzystane jako materiały do wytworzenia innych produktów, ewentualne wykorzystanie materiałów niepochodzących w trakcie wytwarzania tych produktów nie jest brane pod uwagę.

Artykuł 46

Średnie

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Obowiązek ustalenia, czy spełnione zostały wymogi art. 45 ust. 1, dotyczy każdego produktu.

Jednak w przypadku, gdy odpowiednie reguły polegają na spełnieniu warunku najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, przez wzgląd na fluktuacje kosztów i kursów wymiany walut wartość materiałów niepochodzących może być obliczana z wykorzystaniem średniej określonej w ust. 2.

2.   W przypadku, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, średnią cenę ex-works produktu oraz średnią wartość wykorzystanych materiałów niepochodzących oblicza się odpowiednio na podstawie sumy cen ex-works uzyskanych we wszystkich transakcjach sprzedaży produktów w poprzednim roku podatkowym oraz sumy wartości wszystkich materiałów niepochodzących wykorzystanych w trakcie wytwarzania produktów w ciągu poprzedniego roku podatkowego zdefiniowanego w kraju wywozu, albo też, w przypadku braku pełnych danych dotyczących całego roku podatkowego, na podstawie krótszego, jednak przynajmniej trzymiesięcznego okresu.

3.   Eksporterzy decydujący się na obliczenie na podstawie średniej stosują konsekwentnie taką metodę w ciągu całego roku następującego po roku podatkowym odniesienia lub, w stosownych przypadkach, w ciągu roku następującego po wspomnianym krótszym okresie przyjętym za okres odniesienia. Mogą oni zaprzestać stosowania takiej metody, jeżeli w danym roku podatkowym lub skróconym, co najmniej trzymiesięcznym okresie odniesienia odnotują ustanie wahań kosztów lub kursów wymiany walut, które uzasadniały wykorzystanie takiej metody obliczeń.

4.   Średnie wartości, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio jako cenę ex-works oraz wartość materiałów niepochodzących do celów weryfikacji spełnienia wymogu najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących.

Artykuł 47

Niewystarczająca obróbka lub przetwarzanie

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Nie naruszając przepisów ust. 3, następujące operacje uznaje się za obróbkę lub przetwarzanie niewystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 45 zostały spełnione:

2.   Na potrzeby ust. 1 operację uznaje się za prostą, jeżeli jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, urządzeń czy narzędzi specjalnie wykonanych lub zainstalowanych w tym celu.

3.   W celu określenia, czy obróbka lub przetwarzanie dokonane na produkcie powinny być traktowane jako niewystarczające w rozumieniu ust. 1, uwzględnia się wszystkie operacje przeprowadzane w kraju korzystającym na danym produkcie.

Artykuł 48

Tolerancja ogólna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 45 i z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie w załączniku 22-03 nie mogą być wykorzystywane do wytwarzania danego produktu, mogą jednak zostać użyte pod warunkiem że ich całkowita wartość lub szacowana masa netto w produkcie nie przekracza:

2.   Przepisy ust. 1 nie umożliwiają przekraczania jakichkolwiek wartości procentowych określających najwyższą dopuszczalną zawartość materiałów niepochodzących określoną na mocy reguł ustanowionych w wykazie w załączniku 22-03.

3.   Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do produktów całkowicie uzyskanych w kraju korzystającym w rozumieniu art. 44. Jednak nie naruszając przepisów art. 47 i art. 49 ust. 2, tolerancja określona w tych ustępach ma zastosowanie do sumy wszystkich materiałów wykorzystanych do wytwarzania produktu, w odniesieniu do których w myśl reguł określonych dla danego produktu w wykazie w załączniku 22-03 obowiązuje wymóg całkowitego uzyskania materiałów.

Artykuł 49

Jednostka kwalifikacyjna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Jednostką, którą uwzględnia się do celów stosowania przepisów niniejszej podsekcji, jest konkretny produkt uznany za jednostkę podstawową dla określania klasyfikacji z zastosowaniem Systemu Zharmonizowanego.

2.   Jeżeli w skład przesyłki wchodzi pewna liczba produktów identycznych klasyfikowanych do tej samej pozycji Systemu Zharmonizowanego, przepisy niniejszej podsekcji stosuje się z uwzględnieniem każdego produktu oddzielnie.

3.   Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 50

Akcesoria, części zamienne i narzędzia

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i zostały wliczone w cenę ex-works, uznaje się za stanowiące całość z danym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 51

Zestawy

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Zestawy w rozumieniu reguły 3 b) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi.

Jeżeli jednak zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, to jest on w całości uznawany za pochodzący, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

Artykuł 52

Elementy neutralne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie uwzględnia się pochodzenia następujących składników, które mogły zostać wykorzystane w procesie jego wytwarzania:

Podsekcja 3

Reguły dotyczące kumulacji i zarządzania zapasami materiałów mające zastosowanie w ramach systemu GSP Unii

Artykuł 53

Kumulacja dwustronna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Kumulacja dwustronna dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Unii wykorzystanych w danym kraju korzystającym do wytworzenia produktu za materiały pochodzące z tego kraju, jeżeli dokonana tam obróbka lub przetwarzanie wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1.

Artykuły 41–52 oraz przepisy dotyczące późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do wywozu z Unii do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

Artykuł 54

Kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z tych krajów za materiały pochodzące z kraju korzystającego, jeżeli dokonana tam obróbka lub przetwarzanie wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1.

2.   Kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją nie ma zastosowania do produktów objętych działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

Artykuł 55

Kumulacja regionalna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Kumulacja regionalna ma zastosowanie do następujących czterech odrębnych grup regionalnych:

2.   Kumulację regionalną między krajami należącymi do tej samej grupy stosuje się wyłącznie przy spełnieniu następujących warunków:

Do celów lit. b), jeżeli kwalifikujące operacje określone w części II załącznika 22-03 są zróżnicowane dla poszczególnych krajów uczestniczących w kumulacji, pochodzenie produktów wywożonych z jednego do drugiego kraju grupy regionalnej do celów kumulacji regionalnej ustala się w oparciu o reguły, jakie obowiązywałyby w przypadku wywozu do Unii.

Jeżeli kraje należące do grupy regionalnej spełniały warunki określone w akapicie pierwszym lit. c) i d) przed dniem 1 stycznia 2011 r., nowe zobowiązanie nie jest wymagane.

3.   Materiały wymienione w załączniku 22-04 są wyłączone z kumulacji regionalnej przewidzianej w ust. 2, jeżeli:

4.   Kumulację regionalną między krajami korzystającymi w ramach jednej grupy regionalnej stosuje się wyłącznie pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie produktów w kraju korzystającym, w którym materiały te podlegają dalszemu przetwarzaniu lub są wykorzystywane do wytwarzania, wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1 oraz, w przypadku produktów włókienniczych, również poza operacje określone w załączniku 22-05.

Jeżeli warunki określone w akapicie pierwszym nie są spełnione, a materiały podlegają jednej lub większej liczbie operacji opisanych w art. 47 ust. 1 lit. b)–g), to krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym lub sporządzonym do celów wywozu produktów do Unii jest ten kraj grupy regionalnej, na który przypada największy udział w ogólnej wartości wykorzystanych materiałów pochodzących z krajów grupy regionalnej.

Jeżeli produkty wywozi się bez dalszej obróbki lub przetwarzania lub jeżeli poddano je tylko operacjom opisanym w art. 47 ust. 1 lit. a), krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym lub sporządzonym do celów wywozu produktów do Unii jest kraj korzystający wymieniony na dowodach pochodzenia wystawionych lub sporządzonych w kraju korzystającym, w którym produkty zostały wyprodukowane.

5.   Na wniosek organów kraju korzystającego należącego do grupy I lub III Komisja może dopuścić kumulację regionalną między krajami z tych grup, pod warunkiem że uzna, iż spełnione są wszystkie z następujących warunków:

Do wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, dołącza się dowód spełnienia warunków określonych w tym akapicie. Wniosek jest kierowany do Komisji. Komisja podejmie decyzję w sprawie wniosku, uwzględniając wszystkie elementy mające związek z kumulacją, które uzna za istotne, włącznie z materiałami, które mają być objęte kumulacją.

6.   Kumulacja regionalna między krajami korzystającymi z grupy I lub grupy III, o ile zostanie zatwierdzona, dopuszcza uznawanie materiałów pochodzących z kraju jednej grupy regionalnej za materiały pochodzące z kraju innej grupy regionalnej, jeśli zostają one wykorzystane do wytworzenia uzyskanego tam produktu, pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie dokonane w tym ostatnim kraju korzystającym wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1 oraz, w przypadku produktów włókienniczych, również poza operacje określone w załączniku 22-05.

Jeżeli warunki określone w akapicie pierwszym nie są spełnione, a materiały podlegają jednej lub większej liczbie operacji opisanych w art. 47 ust. 1 lit. b)–q), krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia do celów wywozu produktów do Unii jest ten kraj uczestniczący w kumulacji, na który przypada największy udział w ogólnej wartości wykorzystanych materiałów pochodzących z krajów uczestniczących w kumulacji.

Jeżeli produkty wywozi się bez dalszej obróbki lub przetwarzania lub jeżeli poddano je tylko operacjom opisanym w art. 47 ust. 1 lit. a), krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym lub sporządzonym do celów wywozu produktów do Unii jest kraj korzystający wymieniony na dowodach pochodzenia wystawionych lub sporządzonych w kraju korzystającym, w którym produkty zostały wyprodukowane.

7.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę wejścia w życie kumulacji między krajami grupy I i III na mocy ust. 5, uczestniczące w niej kraje oraz, w stosownych przypadkach, wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację.

8.   Artykuły 41–52, przepisy regulujące wystawianie lub sporządzanie dowodów pochodzenia oraz przepisy dotyczące późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do wywozu z jednego kraju korzystającego do innego kraju korzystającego do celów kumulacji regionalnej.

Artykuł 56

Kumulacja rozszerzona

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Na wniosek organów kraju korzystającego Komisja może dopuścić kumulację rozszerzoną między krajem korzystającym a krajem, z którym Unię łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), pod warunkiem że spełnione są wszystkie z następujących warunków:

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, zawiera wykaz materiałów objętych kumulacją oraz dowody spełnienia warunków określonych w akapicie pierwszym lit. a) i b). Wniosek jest kierowany do Komisji. W przypadku zmiany przedmiotowych materiałów składa się kolejny wniosek.

Z kumulacji rozszerzonej wyłączone są materiały objęte działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

2.   W przypadku kumulacji rozszerzonej, o której mowa w ust. 1, pochodzenie wykorzystanych materiałów oraz dokumenty, jakie należy przedstawić w celu potwierdzenia pochodzenia, ustala się zgodnie z regułami określonymi w odpowiedniej umowie o wolnym handlu. Pochodzenie produktów przeznaczonych na wywóz do Unii ustala się zgodnie z regułami pochodzenia określonymi w podsekcji 2.

W celu nadania statusu pochodzenia produktowi uzyskanemu nie jest wymagane poddanie wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu materiałów pochodzących z kraju, z którym Unię łączy umowa o wolnym handlu, i wykorzystanych w kraju korzystającym do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz do Unii, pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie dokonane w kraju korzystającym wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1.

3.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę wejścia w życie kumulacji rozszerzonej, uczestniczące w niej kraje oraz wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację.

Artykuł 57

Stosowanie kumulacji dwustronnej lub kumulacji pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

W przypadku korzystania z kumulacji dwustronnej lub kumulacji pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną uzyskany produkt nabywa pochodzenie jednego z krajów odpowiedniej grupy regionalnej określonego zgodnie z art. 55 ust. 4 akapit pierwszy i drugi lub, w stosownych przypadkach, art. 55 ust. 6 akapit pierwszy i drugi.

Artykuł 58

Rozróżnienie księgowe zapasów materiałów unijnych eksporterów

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeśli w trakcie obróbki lub przetwarzania produktu wykorzystano materiały zamienne pochodzące i niepochodzące, organy celne państw członkowskich mogą, na pisemny wniosek przedsiębiorców mających siedzibę na obszarze celnym Unii, zezwolić na zarządzanie materiałami w Unii z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego do celów dalszego wywozu do kraju korzystającego w ramach kumulacji dwustronnej, bez konieczności magazynowania takich materiałów osobno.

2.   Organy celne państw członkowskich mogą uzależnić udzielenie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, od spełnienia warunków, które uznają za stosowne.

Pozwolenia udziela się wyłącznie wtedy, gdy przy wykorzystaniu metody, o której mowa w ust. 1, można zapewnić, aby w dowolnym czasie liczba produktów uzyskanych, które mogą być uznane za pochodzące z Unii, nie różniła się od liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia magazynowanych materiałów.

Po uzyskaniu pozwolenia metoda jest stosowana, a jej stosowanie jest rejestrowane na podstawie ogólnych zasad rachunkowości mających zastosowanie w Unii.

3.   Korzystający z metody, o której mowa w ust. 1, sporządza samodzielnie lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, występuje z wnioskiem o dowody pochodzenia dla takiej ilości produktów, jakie mogą być uznane za pochodzące z Unii. Na wniosek organów celnych państw członkowskich korzystający składa oświadczenie dotyczące sposobu zarządzania tymi ilościami.

4.   Organy celne państw członkowskich monitorują korzystanie z pozwolenia, o którym mowa w ust. 1.

Mogą one cofnąć pozwolenie w następujących przypadkach:

Podsekcja 4

Definicja pojęcia produktów pochodzących mająca zastosowanie w ramach reguł pochodzenia do celów preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 59

Wymogi ogólne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw, grup państw lub terytoriów (zwanych dalej „krajami lub terytoriami korzystającymi”), z wyjątkiem tych określonych w podsekcji 2 niniejszej sekcji oraz krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych z Unią, następujące produkty uznaje się za produkty pochodzące z krajów lub terytoriów korzystających:

2.   Do celów niniejszej podsekcji produkty pochodzące z Unii w rozumieniu ust. 3 niniejszego artykułu, które poddano w kraju korzystającym lub na terytorium korzystającym obróbce lub przetwarzaniu wykraczającym poza obróbkę lub przetwarzanie opisane w art. 62, uznaje się za pochodzące z tego kraju lub terytorium korzystającego.

3.   Ustęp 1 stosuje się odpowiednio do celów ustalania pochodzenia produktów uzyskanych w Unii.

Artykuł 60

Produkty całkowicie uzyskane

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym lub na terytorium korzystającym lub w Unii uznaje się następujące produkty:

2.   Pojęcia „statki tego kraju lub terytorium” i „statki przetwórnie danego kraju lub terytorium” użyte w ust. 1 lit. g) oraz h) odnoszą się tylko do statków i statków przetwórni, które spełniają następujące warunki:

3.   Pojęcia „kraj korzystający lub terytorium korzystające” i „Unia” obejmują również wody terytorialne tego kraju lub terytorium, lub państw członkowskich.

4.   Statki działające na pełnym morzu, w tym statki przetwórnie, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetwarzaniu, uznaje się za część terytorium kraju lub terytorium korzystającego, lub państwa członkowskiego, do którego należą, pod warunkiem że spełniają warunki określone w ust. 2.

Artykuł 61

Produkty poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Do celów art. 59 produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w kraju lub na terytorium korzystającym, lub w Unii, uznaje się za poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w załączniku 22-11.

Warunki te wskazują, dla wszystkich produktów objętych niniejszą podsekcją, obróbkę lub przetwarzanie, które muszą być dokonane na materiałach niepochodzących wykorzystanych w wytwarzaniu, i mają zastosowanie wyłącznie do tych materiałów.

Jeżeli produkt, który nabył status pochodzącego przez spełnienie warunków określonych w wykazie, zostaje wykorzystany do wytworzenia innego produktu, nie mają do niego zastosowania warunki stosowane do produktu, do którego zostaje włączony, i nie uwzględnia się materiałów niepochodzących, które mogły zostać wykorzystane do jego wytworzenia.

Artykuł 62

Niewystarczająca obróbka lub przetwarzanie

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Nie naruszając przepisów ust. 2, następujące operacje uznaje się za obróbkę lub przetwarzanie niewystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 61 zostały spełnione:

2.   Wszystkie operacje przeprowadzone w kraju lub na terytorium korzystającym, lub w Unii na danym produkcie rozpatruje się łącznie w celu ustalenia, czy obróbka lub przetwarzanie dokonane na produkcie mają być uznane za niewystarczające w rozumieniu ust. 1.

Artykuł 63

Jednostka kwalifikacyjna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Jednostką kwalifikacyjną do celów stosowania przepisów niniejszej podsekcji jest poszczególny produkt, który uznaje się za jednostkę podstawową przy określaniu klasyfikacji z wykorzystaniem nomenklatury Systemu Zharmonizowanego.

A zatem:

2.   Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 64

Tolerancja ogólna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 61 materiały niepochodzące mogą zostać wykorzystane do wytworzenia danego produktu pod warunkiem że ich całkowita wartość nie przekracza 10 % ceny ex-works produktu.

Jeżeli w wykazie podana jest jedna wartość procentowa dla maksymalnej wartości materiałów niepochodzących lub większa ich liczba, stosowanie przepisów pierwszego akapitu nie może powodować przekroczenia tych wartości procentowych.

2.   Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do produktów objętych działami 50–63 Systemu Zharmonizowanego.

Artykuł 65

Akcesoria, części zamienne i narzędzia

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uznaje się za stanowiące całość z danym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 66

Zestawy

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Zestawy w rozumieniu reguły 3 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, uznaje się go w całości za pochodzący, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

Artykuł 67

Elementy neutralne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie jest konieczne ustalanie pochodzenia następujących składników, które mogły zostać wykorzystane w procesie jego wytwarzania:

Podsekcja 5

Wymogi terytorialne mające zastosowanie w ramach reguł pochodzenia do celów preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 68

Zasada terytorialności

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Warunki dotyczące nabywania statusu pochodzenia określone w podsekcji 4 oraz w niniejszej podsekcji muszą być nieprzerwanie spełniane w kraju lub na terytorium korzystającym lub w Unii.

Jeżeli produkty pochodzące wywiezione z kraju lub terytorium korzystającego lub z Unii do innego kraju są zwracane, są one uznawane za niepochodzące, chyba że można wykazać, w sposób wymagany przez właściwe organy, że spełnione są następujące warunki:

Artykuł 69

Transport bezpośredni

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Za przewożone bezpośrednio z kraju lub terytorium korzystającego do Unii lub z Unii do kraju korzystającego lub na terytorium korzystające uznaje się:

2.   Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) jest przedłożenie właściwym organom celnym któregokolwiek z następujących dokumentów:

Artykuł 70

Wystawy

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Produkty pochodzące wysłane z kraju lub terytorium korzystającego na wystawę w innym kraju i sprzedane po wystawie w celu przywozu do Unii korzystają przy przywozie z preferencji taryfowych, o których mowa w art. 59, jeżeli spełniają warunki określone w podsekcji 4 oraz w niniejszej podsekcji umożliwiające uznanie ich za pochodzące z danego kraju lub terytorium korzystającego i pod warunkiem, że zgodnie z wymogami właściwych organów celnych Unii wykazano, iż:

2.   Świadectwo przewozowe EUR1 przedkłada się organom celnym Unii w normalnym trybie. Musi być w nim podana nazwa i adres wystawy. W stosownych przypadkach można zażądać dodatkowych dokumentów potwierdzających rodzaj produktów i warunki, na których były one wystawiane.

3.   Ustęp 1 stosuje się do wszelkich wystaw handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych, targów lub podobnych pokazów lub wystaw publicznych, które nie są organizowane do celów prywatnych w sklepach czy lokalach przedsiębiorstw w celu sprzedaży produktów zagranicznych i podczas których produkty pozostają pod dozorem celnym.

ROZDZIAŁ 2

Wartość celna towarów

Artykuł 71

Uproszczenie

(art. 73 kodeksu)

1.   Pozwolenia, o którym mowa w art. 73 kodeksu, można udzielić, jeżeli spełnione są następujące warunki:

2.   Pozwolenia udziela się pod warunkiem że wnioskodawca:

TYTUŁ III

DŁUG CELNY I ZABEZPIECZENIA

ROZDZIAŁ 1

Powstanie długu celnego

Sekcja 1

Przepisy wspólne dla długów celnych powstałych w przywozie i w wywozie

Podsekcja 1

Reguły obliczania kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych

Artykuł 72

Obliczanie kwoty należności celnych przywozowych od produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 kodeksu)

1.   Aby określić kwotę należności celnych przywozowych od produktów przetworzonych zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu, ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, w odniesieniu do których powstaje dług celny, określa się zgodnie z ust. 2–6.

2.   Metodę skali ilościowej określoną w ust. 3 i 4 stosuje się w następujących przypadkach:

3.   W przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. a), ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, dla których powstaje dług celny, określa się z zastosowaniem udziału procentowego, jaki produkty przetworzone, dla których powstaje dług celny, mają w łącznej ilości produktów przetworzonych powstałych w ramach procesu przetwarzania, do łącznej ilości towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego.

4.   W przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. b), ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, dla których powstaje dług celny, określa się z zastosowaniem do łącznej ilości towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego udziału procentowego obliczonego przez przemnożenie następujących elementów:

5.   Ilości towarów objętych procedurą, które zostają zniszczone i utracone podczas procesu przetwarzania, w szczególności w wyniku parowania, osuszania, sublimacji lub wycieku, nie uwzględnia się przy stosowaniu metody skali ilościowej.

6.   W przypadkach innych niż te, o których mowa w ust. 2, metodę skali wartościowej stosuje się zgodnie z drugim, trzecim i czwartym akapitem.

Ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, dla których powstaje dług celny, określa się z zastosowaniem do łącznej ilości towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego wskaźnika procentowego określonego przez przemnożenie następujących elementów:

Do celów stosowania metody skali wartościowej wartość produktów przetworzonych określa się na podstawie aktualnych cen ex-works na obszarze celnym Unii lub – jeżeli takich cen ex-works nie można ustalić – aktualnych cen sprzedaży identycznych lub podobnych produktów na obszarze celnym Unii. Ceny między stronami, co do których wydaje się, że są ze sobą powiązane lub że zawarły między sobą porozumienia kompensacyjne, nie mogą zostać wykorzystane do określania wartości produktów przetworzonych, jeżeli nie zostanie stwierdzone, że powiązanie to nie wywiera wpływu na te ceny.

Jeśli wartość produktów przetworzonych nie może zostać ustalona zgodnie z akapitem trzecim, określa się ją przy użyciu jakiejkolwiek rozsądnej metody.

Artykuł 73

Stosowanie przepisów dotyczących procedury końcowego przeznaczenia do produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 kodeksu)

1.   Do celów stosowania art. 86 ust. 3 kodeksu, przy określaniu kwoty należności celnych przywozowych odpowiadającej długowi celnemu w odniesieniu do produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego, towary objęte tą procedurą korzystają ze zwolnienia z cła lub z obniżonej stawki celnej ze względu na swoje szczególne przeznaczenie, które to zwolnienie lub którą to obniżoną stawkę celną zastosowano by do tych towarów, gdyby objęto je procedurą końcowego przeznaczenia zgodnie z art. 254 kodeksu.

2.   Ustęp 1 stosuje się przy spełnieniu następujących warunków:

Artykuł 74

Stosowanie preferencyjnego traktowania taryfowego do towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 kodeksu)

Do celów stosowania art. 86 ust. 3 kodeksu jeżeli w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o objęcie towarów procedurą uszlachetniania czynnego towary przywożone spełniają warunki objęcia preferencyjnym traktowaniem taryfowym w ramach kontyngentów taryfowych lub plafonów taryfowych, to towary te kwalifikują się do objęcia dowolnym preferencyjnym traktowaniem taryfowym przewidzianym w odniesieniu do identycznych towarów w chwili przyjęcia zgłoszenia do dopuszczenia do obrotu.

Artykuł 75

Specyficzne cło przywozowe od produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania biernego lub produktów zamiennych

(art. 86 ust. 5 kodeksu)

Jeżeli specyficzne cło przywozowe ma być zastosowane w odniesieniu do produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania biernego lub produktów zamiennych, kwotę należności celnych przywozowych oblicza się na podstawie wartości celnej produktów przetworzonych w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego do dopuszczenia do obrotu, pomniejszonej o wartość statystyczną odpowiednich towarów czasowo wywożonych w chwili objęcia ich uszlachetnianiem biernym, pomnożonej przez kwotę należności celnych przywozowych stosowaną do produktów przetworzonych lub produktów zamiennych, podzielonej przez wartość celną produktów przetworzonych lub produktów zamiennych.

Artykuł 76

Odstępstwo od metody obliczania kwoty należności celnych przywozowych od produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 i art. 86 ust. 4 kodeksu)

Artykuł 86 ust. 3 kodeksu stosuje się bez konieczności składania wniosku przez zgłaszającego, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

Podsekcja 2

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego

Artykuł 77

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w ramach tranzytu unijnego

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych procedurą tranzytu unijnego terminem, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, jest jeden z następujących terminów:

Artykuł 78

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w ramach tranzytu zgodnie z konwencją TIR

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych tranzytem zgodnie z Konwencją celną dotyczącą międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR z późniejszymi zmianami („konwencja TIR”) termin, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, wynosi siedem miesięcy od ostatniego dnia, w którym towary powinny zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia.

Artykuł 79

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w ramach tranzytu zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych tranzytem zgodnie z Konwencją celną w sprawie karnetu ATA dla odprawy warunkowej towarów sporządzoną w Brukseli dnia 6 grudnia 1961 r. z późniejszymi zmianami („konwencja ATA”) lub z Konwencją dotyczącą odprawy czasowej z późniejszymi zmianami („konwencja stambulska”) termin, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, wynosi siedem miesięcy od dnia, w którym towary powinny zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia.

Artykuł 80

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w przypadkach innych niż tranzyt

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych procedurą specjalną inną niż tranzyt lub towarów objętych czasowym składowaniem termin, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, wynosi siedem miesięcy od upływu któregokolwiek z następujących terminów:

ROZDZIAŁ 2

Zabezpieczenie potencjalnego lub istniejącego długu celnego

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 81

Przypadki, w których zabezpieczenie nie jest wymagane w odniesieniu do towarów objętych procedurą odprawy czasowej

(art. 89 ust. 8 lit. c) kodeksu).

Objęcie towarów procedurą odprawy czasowej nie jest uzależnione od złożenia zabezpieczenia w następujących przypadkach:

Artykuł 82

Zabezpieczenie w formie zobowiązania gwaranta

(art. 94, art. 22 ust. 4 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Jeżeli zabezpieczenie jest składane w formie zobowiązania gwaranta i może być wykorzystywane w więcej niż jednym państwie członkowskim, gwarant wskazuje adres do doręczeń lub wyznacza pełnomocnika w każdym państwie członkowskim, w którym zabezpieczenie może zostać wykorzystane.

2.   Cofnięcie uznania gwaranta lub zobowiązania gwaranta staje się skuteczne szesnastego dnia następującego po dniu, w którym decyzja o cofnięciu została dostarczona do gwaranta lub uznana za dostarczoną.

3.   Odwołanie zobowiązania przez gwaranta staje się skuteczne szesnastego dnia następującego po dniu, w którym odwołanie zostało zgłoszone przez gwaranta do urzędu celnego, w którym złożono zabezpieczanie.

4.   Jeżeli zabezpieczenie obejmujące pojedynczą operację (zabezpieczenie pojedyncze) jest składane w formie karnetów, może zostać złożone za pomocą środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 83

Formy zabezpieczenia inne niż depozyt w gotówce lub zobowiązanie złożone przez gwaranta

(art. 92 ust. 1 lit. c) kodeksu).

1.   Formy zabezpieczenia inne niż depozyt w gotówce lub zobowiązanie złożone przez gwaranta są następujące:

2.   Form zabezpieczenia, o których mowa w ust. 1, nie przyjmuje się w odniesieniu do objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego.

3.   Państwa członkowskie przyjmują formy zabezpieczenia, o których mowa w ust. 1, o ile te formy zabezpieczenia przyjmuje się na mocy prawa krajowego.

Sekcja 2

Zabezpieczenie generalne i zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia

Artykuł 84

Obniżenie wysokości zabezpieczenia generalnego i zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia

(art. 95 ust. 2 kodeksu)

1.   Pozwolenia na stosowanie zabezpieczenia generalnego w wysokości obniżonej do 50 % kwoty referencyjnej udziela się pod warunkiem że wnioskodawca dowiedzie, iż spełnia poniższe warunki:

2.   Pozwolenia na stosowanie zabezpieczenia generalnego w wysokości obniżonej do 30 % kwoty referencyjnej udziela się pod warunkiem że wnioskodawca dowiedzie, iż spełnia poniższe warunki:

3.   Zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia przyznaje się pod warunkiem że wnioskodawca dowiedzie, iż spełnia poniższe warunki:

4.   Jeżeli wnioskodawca prowadzi działalność krócej niż trzy lata, warunek, o którym mowa w ust. 1 lit. d), ust. 2 lit. e) i ust. 3 lit. j), weryfikuje się w oparciu o dostępną ewidencję i dostępne informacje.

Sekcja 3

Przepisy dotyczące procedury tranzytu unijnego i procedury przewidzianej konwencją stambulską i konwencją ATA

Artykuł 85

Zwolnienie gwaranta ze zobowiązań w ramach procedury tranzytu unijnego

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 98 kodeksu)

1.   Jeżeli procedura tranzytu unijnego nie została zamknięta, organy celne państwa członkowskiego wyjścia, w terminie dziewięciu miesięcy, licząc od dnia, w którym towary miały zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, powiadamiają gwaranta, że procedura nie została zamknięta.

2.   Jeżeli procedura tranzytu unijnego nie została zamknięta, organy celne, ustalone zgodnie z art. 87 kodeksu, w terminie trzech lat, od dnia przyjęcia zgłoszenia tranzytowego, powiadamiają gwaranta, że jest lub może być zobowiązany do zapłacenia długu, za który odpowiada w odniesieniu do przedmiotowej procedury tranzytu unijnego.

3.   Gwarant zostaje zwolniony ze swoich zobowiązań, jeżeli któregokolwiek z powiadomień, o których mowa w ust. 1 i 2, nie dokonano w stosunku do niego przed upływem określonych terminów.

4.   Jeżeli dokonano któregokolwiek z tych powiadomień, gwarant jest powiadamiany o odzyskaniu długu celnego lub zamknięciu procedury.

5.   Wspólne wymogi dotyczące danych dla powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, są określone w załączniku 32-04.

Wspólne wymogi dotyczące danych dla powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, są określone w załączniku 32-05.

6.   Zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu powiadomienia, o których mowa w ust. 1 i 2, można przesyłać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 86

Zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę za towary objęte karnetem ATA i powiadomienie stowarzyszenia poręczającego o niezwolnieniu karnetów CPD zgodnie z procedurą przewidzianą w konwencji ATA lub konwencji stambulskiej

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 98 kodeksu)

1.   W przypadku niewywiązania się z jednego z zobowiązań wynikających z karnetu ATA lub karnetu CPD organy celne dokonują uregulowania zobowiązań z dokumentów odprawy czasowej (odpowiednio „zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę” lub „powiadomienie o niezwolnieniu”) zgodnie z art. 9, 10 i 11 załącznika A do konwencji stambulskiej lub, w stosownych przypadkach, zgodnie z art. 7, 8 i 9 konwencji ATA.

2.   Kwotę należności celnych przywozowych i podatków wynikających ze zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę oblicza się przy pomocy wzoru formularza naliczania należności.

3.   Wspólne wymogi dotyczące danych dla zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę, o którym mowa w ust. 1, są określone w załączniku 33-01.

4.   Wspólne wymogi dotyczące danych dla powiadomienia o niezwolnieniu karnetów CPD, o którym mowa w ust. 1, są określone w załączniku 33-02.

5.   Zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę i powiadomienie o niezwolnieniu karnetów CPD można przesłać do właściwego stowarzyszenia poręczającego z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

ROZDZIAŁ 3

Odzyskanie i zapłata należności celnych oraz zwrot i umorzenie kwoty należności celnych przywozowych i wywozowych

Sekcja 1

Określanie kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, powiadamianie o długu celnym oraz księgowanie

Podsekcja 1

Powiadomienie o długu celnym i zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę

Artykuł 87

Sposoby powiadamiania o długu celnym

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Powiadomienia o długu celnym zgodnie z art. 102 kodeksu można dokonywać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 88

Zwolnienie z obowiązku powiadomienia o długu celnym

(art. 102 ust. 1 lit. d) kodeksu)

1.   Organy celne mogą odstąpić od powiadomienia o długu celnym powstałym w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków, o których mowa w art. 79 lub 82 kodeksu, jeżeli kwota należności celnych przywozowych lub wywozowych jest niższa niż 10 EUR.

2.   Jeżeli pierwotnie powiadomiono o długu celnym ze wskazaniem kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych niższej od należnej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, organy celne mogą odstąpić od powiadomienia o długu celnym równym różnicy między tymi kwotami, pod warunkiem że jest ona niższa niż 10 EUR.

3.   Ograniczenie do 10 EUR, o którym mowa w ust. 1 i 2, ma zastosowanie do każdego podstępowania w sprawie odzyskania.

Sekcja 2

Zapłata kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych

Artykuł 89

Zawieszenie biegu terminu zapłaty w przypadku wniosku o umorzenie

(art. 108 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Organy celne zawieszają bieg terminu zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu do czasu podjęcia decyzji w sprawie wniosku o umorzenie, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

2.   Jeżeli towary będące przedmiotem wniosku o umorzenie nie znajdują się, w chwili składania wniosku, już pod dozorem celnym, wymagane jest złożenie zabezpieczenia.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 2 organy celne nie wymagają zabezpieczenia, jeżeli zostanie stwierdzone, że złożenie zabezpieczenia mogłoby spowodować poważne gospodarcze lub społeczne trudności dłużnika.

Artykuł 90

Zawieszenie biegu terminu zapłaty w przypadku towarów, które mają stać się przedmiotem przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się na rzecz skarbu państwa

(art. 108 ust. 3 lit. b) kodeksu)

Jeżeli towary pozostają pod dozorem celnym i mają stać się przedmiotem przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się na rzecz skarbu państwa, a organy celne uznają, że warunki przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się są prawdopodobnie spełnione, organy celne zawieszają bieg terminu zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu do czasu podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się.

Artykuł 91

Zawieszenie biegu terminu zapłaty w przypadku długów celnych powstałych w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków

(art. 108 ust. 3 lit. c) kodeksu)

1.   Organy celne zawieszają bieg terminu zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu przez osobę, o której mowa w art. 79 ust. 3 lit. a) kodeksu, w przypadku gdy dług celny powstał w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków, o których mowa w art. 79 kodeksu, jeżeli spełnione są następujące warunki:

2.   Zawieszenie jest uzależnione od złożenia przez osobę, której jest ono przyznawane, zabezpieczenia w kwocie przedmiotowych należności celnych przywozowych lub wywozowych, z wyjątkiem którejkolwiek z następujących sytuacji:

3.   Okres zawieszenia jest ograniczony do jednego roku. Okres ten może zostać jednakże przedłużony przez organy celne w uzasadnionych przypadkach.

Sekcja 3

Zwrot i umorzenie

Podsekcja 1

Przepisy ogólne i procedura

Artykuł 92

Wniosek o zwrot lub umorzenie

(art. 6 ust. 3 lit. a), art. 22 ust. 1 i art. 103 kodeksu)

1.   W drodze odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu wniosek o zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych, o których mowa w art. 116 kodeksu, składa się do właściwych organów celnych państwa członkowskiego, w którym powiadomiono o długu celnym.

2.   Wniosek, o którym mowa w ust. 1, można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym państwie członkowskim.

Artykuł 93

Informacje uzupełniające, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wspólne wymogi dotyczące danych dla wniosku o informacje uzupełniające, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim, są określone w załączniku 33-06.

Wniosek o informacje uzupełniające, o którym mowa w akapicie pierwszym, można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 94

Sposoby powiadamiania o decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

O decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych lub wywozowych można powiadamiać zainteresowaną osobę z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 95

Wspólne wymogi dotyczące danych związane z formalnościami, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Wspólne wymogi dotyczące danych dla odpowiedzi na wniosek o informacje dotyczące dopełnienia formalności, w przypadku gdy wniosek o zwrot lub umorzenie dotyczy towarów, które znajdują się w państwie członkowskim innym niż to, w którym powiadomiono o długu celnym, są określone w załączniku 33-07.

Artykuł 96

Sposoby wysyłania informacji na temat dopełnienia formalności, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wniosek, o którym mowa w art. 95, można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 97

Przedłużenie terminu na podjęcie decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

Jeżeli zastosowanie ma art. 116 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu lub art. 116 ust. 3 akapit drugi lit. b) kodeksu, bieg terminu na podjęcie decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia zostaje zawieszony do czasu, kiedy dane państwo członkowskie otrzyma powiadomienie o decyzji Komisji lub powiadomienie przez Komisję o zwrocie akt sprawy z przyczyn, o których mowa w art. 98 ust. 6.

Jeżeli zastosowanie ma art. 116 ust. 3 akapit drugi lit. b) kodeksu, bieg terminu na podjęcie decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia zostaje zawieszony do czasu, kiedy dane państwo członkowskie otrzyma powiadomienie o decyzji Komisji w sprawie przypadku dotyczącego kwestii porównywalnych pod względem faktycznym i prawnym.

Podsekcja 2

Decyzje podejmowane przez Komisję

Artykuł 98

Przekazanie Komisji akt sprawy w celu podjęcia decyzji

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Przed przekazaniem akt sprawy Komisji państwo członkowskie powiadamia zainteresowaną osobę o zamiarze takiego przekazania i daje jej 30 dni na podpisanie oświadczenia, w którym potwierdza, że zapoznała się z tymi aktami i oświadcza, że nie ma nic do dodania, lub wymienia wszystkie informacje dodatkowe, które jej zdaniem należy uwzględnić. Jeżeli zainteresowana osoba nie przedstawi takiego oświadczenia w ciągu tych 30 dni, uważa się, że zapoznała się ona z aktami i nie ma nic do dodania.

2.   Jeżeli państwo członkowskie przekazuje Komisji akta sprawy, by ta podjęła decyzję, w przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 3 kodeksu, akta te muszą zawierać co najmniej następujące informacje:

3.   Komisja potwierdza odbiór akt sprawy danemu państwu członkowskiemu niezwłocznie po ich otrzymaniu.

4.   Komisja udostępnia wszystkim państwom członkowskim kopię streszczenia sprawy, o której mowa w ust. 2 lit. a), w terminie 15 dni od daty otrzymania akt sprawy.

5.   Jeżeli informacje przekazane przez państwo członkowskie nie są wystarczające, aby Komisja mogła podjąć decyzję, Komisja może zażądać od państwa członkowskiego informacji uzupełniających.

6.   Komisja zwraca akta sprawy państwu członkowskiemu, a sprawę uważa się za nigdy nieprzedłożoną Komisji w każdym z następujących przypadków:

Artykuł 99

Prawo zainteresowanej osoby do złożenia wyjaśnień

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli Komisja zamierza podjąć niekorzystną decyzję w przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 3 kodeksu, powiadamia zainteresowaną osobę o swoich zastrzeżeniach na piśmie wraz z odniesieniem do wszelkich dokumentów i informacji, na których opiera te zastrzeżenia. Komisja informuje zainteresowaną osobę o jej prawie dostępu do akt sprawy.

2.   Komisja informuje dane państwo członkowskie o swoim zamiarze i wysłaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1.

3.   Zainteresowana osoba ma możliwość wyrażenia wobec Komisji swojego stanowiska na piśmie w terminie 30 dni od dnia otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 100

Terminy

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Komisja podejmuje decyzję o tym, czy zwrot lub umorzenie są uzasadnione, w ciągu dziewięciu miesięcy od daty otrzymania akt, o których mowa w art. 98 ust. 1.

2.   Jeżeli Komisja uznaje za konieczne zwrócić się do państwa członkowskiego o informacje uzupełniające zgodnie z art. 98 ust. 5, termin, o którym mowa w ust. 1, przedłuża się o okres równy okresowi, jaki upłynął od dnia wysłania przez Komisję wniosku o informacje uzupełniające do dnia otrzymania tych informacji. Komisja powiadamia zainteresowaną osobę o tym przedłużeniu.

3.   Jeżeli Komisja prowadzi dochodzenie w celu podjęcia decyzji, termin, o którym mowa w ust. 1, przedłuża się o okres niezbędny do zakończenia dochodzenia. Przedłużenie terminu nie może przekroczyć dziewięciu miesięcy. Komisja powiadamia państwo członkowskie i zainteresowaną osobę o datach wszczęcia i zakończenia dochodzenia.

4.   Jeżeli Komisja zamierza podjąć niekorzystną decyzję, o której mowa w art. 99 ust. 1, termin określony w ust. 1 przedłuża się o 30 dni.

Artykuł 101

Powiadomienie o decyzji

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Komisja powiadamia zainteresowane państwo członkowskie o swojej decyzji w możliwie najkrótszym terminie, a w każdym razie najpóźniej w ciągu 30 dni od upływu terminu określonego w art. 100 ust. 1.

2.   Organ celny właściwy do podjęcia decyzji wydaje decyzję na podstawie decyzji Komisji, o której został powiadomiony zgodnie z ust. 1.

Państwo członkowskie, do którego należy organ celny właściwy do podjęcia decyzji, powiadamia odpowiednio Komisję, przesyłając jej kopię tej decyzji.

3.   Jeżeli decyzja w przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 3, jest dla zainteresowanej osoby korzystna, Komisja może określić warunki, na których organy celne mają dokonać zwrotu lub umorzenia należności w przypadkach, w których występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

Artykuł 102

Skutki niepodjęcia decyzji lub niepowiadomienia o decyzji

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

Jeżeli Komisja nie podejmie decyzji w terminie określonym w art. 100 lub nie powiadomi danego państwa członkowskiego o decyzji w terminie przewidzianym w art. 101 ust. 1, organ celny właściwy do podjęcia decyzji podejmuje decyzję korzystną dla zainteresowanej osoby.

ROZDZIAŁ 4

Wygaśnięcie długu celnego

Artykuł 103

Uchybienia niemające istotnego wpływu na prawidłowy przebieg procedury celnej

(art. 124 ust. 1 lit. h) oraz i) kodeksu)

Za uchybienia niemające istotnego wpływu na prawidłowy przebieg procedury celnej uznaje się następujące sytuacje:

TYTUŁ IV

TOWARY WPROWADZANE NA OBSZAR CELNY UNII

ROZDZIAŁ 1

Przywozowa deklaracja skrócona

Artykuł 104

Zwolnienie z obowiązku złożenia przywozowej deklaracji skróconej

(art. 127 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1.   Obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej uchyla się w odniesieniu do następujących towarów:

2.   Do dnia 31 grudnia 2020 r. obowiązek składania przywozowej deklaracji skróconej uchyla się w odniesieniu do towarów w przesyłkach pocztowych, których masa nie przekracza 250 gramów.

Nie stosuje się kar w przypadku towarów w przesyłkach pocztowych o masie przekraczającej 250 gramów, które wprowadza się na obszar celny Unii, ale które nie są objęte przywozową deklaracją skróconą. Analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów oraz na podstawie deklaracji do czasowego składowania, jeśli jest ona dostępna, lub zgłoszenia celnego obejmującego te towary.

Do dnia 31 grudnia 2020 r. Komisja dokona przeglądu sytuacji towarów w przesyłkach pocztowych zgodnie z niniejszym ustępem w celu wniesienia odpowiednich poprawek, które mogą okazać się konieczne, biorąc pod uwagę wykorzystanie przez operatorów pocztowych środków elektronicznych do przemieszczania towarów.

Artykuł 105

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu morskiego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii drogą morską, przywozową deklarację skróconą składa się w następujących terminach:

Artykuł 106

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu lotniczego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

1.   Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii drogą powietrzną, przywozową deklarację skróconą składa się możliwie jak najwcześniej.

Minimalny zestaw danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej składa się najpóźniej przed załadowaniem towarów na statek powietrzny, na którym mają zostać wprowadzone na obszar celny Unii.

2.   Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, złożono jedynie minimalny zestaw danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej, pozostałe dane dostarcza się w następujących terminach:

Artykuł 107

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu kolejowego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii koleją, przywozową deklarację skróconą składa się w następujących terminach:

Artykuł 108

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu drogowego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii w ramach transportu drogowego, przywozową deklarację skróconą składa się najpóźniej godzinę przed przybyciem towarów na miejsce, dla którego dany urząd celny pierwszego wprowadzenia jest właściwy.

Artykuł 109

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu wodnego śródlądowego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii śródlądową drogą wodną, przywozową deklarację skróconą składa się najpóźniej dwie godziny przed przybyciem towarów na miejsce, dla którego dany urząd celny pierwszego wprowadzenia jest właściwy.

Artykuł 110

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu kombinowanego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii za pomocą środka transportu, który sam jest transportowany aktywnym środkiem transportu, terminem złożenia przywozowej deklaracji skróconej jest termin mający zastosowanie do aktywnego środka transportu.

Artykuł 111

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku siły wyższej

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Terminy, o których mowa w art. 105–109, nie mają zastosowania w przypadku działania siły wyższej.

Artykuł 112

Dostarczanie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej przez inne osoby w określonych przypadkach w odniesieniu do transportu morskiego lub transportu wodnego śródlądowego

(art. 127 ust. 6 kodeksu)

1.   Jeżeli, w przypadku transportu morskiego lub wodnego śródlądowego, w odniesieniu do tych samych towarów co najmniej jedna osoba inna niż przewoźnik zawarła co najmniej jedną dodatkową umowę przewozu objętą co najmniej jednym konosamentem, a osoba wystawiająca konosament nie udostępniła danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej swojemu partnerowi umowy, który wystawia konosament jej lub jej partnerowi umowy, z którym zawarła umowę o wspólnym załadunku towarów, osoba, która nie udostępniła wymaganych danych, przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

Jeżeli odbiorca wskazany w konosamencie, dla którego nie ma konosamentów stanowiących jego podstawę, nie udostępnia danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej osobie wystawiającej ten konosament, przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia.

2.   Każda osoba dostarczająca dane, o których mowa w art. 127 ust. 5 kodeksu, jest odpowiedzialna za dane, które dostarczyła zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu.

Artykuł 113

Dostarczanie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej przez inne osoby w określonych przypadkach w odniesieniu do transportu lotniczego

(art. 127 ust. 6 kodeksu)

1.   Jeżeli, w przypadku transportu lotniczego, w odniesieniu do tych samych towarów co najmniej jedna osoba inna niż przewoźnik zawarła co najmniej jedną dodatkową umowę przewozu objętą co najmniej jednym lotniczym listem przewozowym, a osoba wystawiająca lotniczy list przewozowy nie udostępniła danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej swojemu partnerowi umowy, który wystawia lotniczy list przewozowy jej lub jej partnerowi umowy, z którym zawarła umowę o wspólnym załadunku towarów, osoba, która nie udostępniła wymaganych danych, przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

2.   Jeżeli, w przypadku transportu lotniczego, towary przemieszcza się zgodnie z przepisami zawartymi w aktach Światowego Związku Pocztowego, a operator pocztowy nie udostępnia przewoźnikowi danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej, operator pocztowy przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

3.   Każda osoba dostarczająca dane, o których mowa w art. 127 ust. 5 kodeksu, jest odpowiedzialna za dane, które dostarczyła zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu.

ROZDZIAŁ 2

Przybycie towarów

Artykuł 114

Wymiana towarów ze specjalnymi obszarami podatkowymi

(art. 1 ust. 3 kodeksu)

Państwa członkowskie stosują niniejszy rozdział i art. 133–152 kodeksu wobec towarów będących przedmiotem wymiany handlowej między specjalnym obszarem podatkowym a inną częścią obszaru celnego Unii, która nie jest specjalnym obszarem podatkowym.

Artykuł 115

Zatwierdzenie miejsca do przedstawienia towarów organom celnym i czasowego składowania

(art. 139 ust. 1 i art. 147 ust. 1 kodeksu)

1.   Miejsce inne niż właściwy urząd celny może zostać zatwierdzone do celów przedstawienia towarów, jeżeli spełniono następujące warunki:

Jeżeli miejsce posiada już pozwolenie na prowadzenie magazynu czasowego składowania, zatwierdzenie nie jest wymagane.

2.   Miejsce inne niż magazyn czasowego składowania może zostać zatwierdzone do celów czasowego składowania towarów, jeżeli spełniono następujące warunki:

Artykuł 116

Ewidencja

(art. 148 ust. 4 kodeksu)

1.   Ewidencja, o której mowa w art. 148 ust. 4 kodeksu, zawiera następujące informacje i dane:

Jeżeli ewidencja nie jest częścią głównych ksiąg rachunkowych na potrzeby celne, powinna odnosić się do głównych ksiąg rachunkowych na potrzeby celne.

2.   Organy celne mogą uchylić wymóg dostarczenia niektórych informacji określonych w ust. 1, jeśli nie wpływa to niekorzystnie na dozór celny i kontrole towarów. Jednakże możliwość takiego uchylenia nie ma zastosowania w przypadku przemieszczania towarów między magazynami czasowego składowania.

Artykuł 117

Sprzedaż detaliczna

(art. 148 ust. 1 kodeksu)

Pozwoleń na prowadzenie magazynów czasowego składowania, o których mowa w art. 148 kodeksu, udziela się na następujących warunkach:

Artykuł 118

Inne przypadki przemieszczania towarów czasowo składowanych

(art. 148 ust. 5 lit. c) kodeksu)

Zgodnie z art. 148 ust. 5 lit. c) kodeksu organy celne mogą zezwolić na przemieszczanie towarów czasowo składowanych między różnymi magazynami czasowego składowania objętymi różnymi pozwoleniami na prowadzenie magazynów czasowego składowania – pod warunkiem że posiadaczami pozwoleń są AEOC.

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZĄCE STATUSU CELNEGO, OBJĘCIA TOWARÓW PROCEDURĄ CELNĄ, WERYFIKACJI, ZWOLNIENIA I DYSPONOWANIA TOWARAMI

ROZDZIAŁ 1

Status celny towarów

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 119

Domniemanie statusu celnego

(art. 153 ust. 1 i art. 155 ust. 2 kodeksu)

1.   Domniemanie posiadania unijnego statusu celnego towarów nie ma zastosowania do następujących towarów:

2.   Towary unijne, które nie są objęte procedurą celną, mogą być przemieszczane bez zmiany ich statusu celnego z jednego miejsca do drugiego na obszarze celnym Unii i czasowo przemieszczane poza ten obszar w następujących przypadkach:

3.   Towary unijne, które nie są objęte procedurą celną, mogą być przemieszczane z jednego miejsca do drugiego na obszarze celnym Unii i czasowo przemieszczane poza ten obszar bez zmiany ich statusu celnego w następujących przypadkach, pod warunkiem że unijny status celny towarów jest potwierdzony:

Sekcja 2

Regularna linia żeglugowa na potrzeby celne

Artykuł 120

Pozwolenie na ustanowienie regularnej linii żeglugowej

(art. 155 ust. 2 kodeksu)

1.   Właściwy do wydania decyzji organ celny może udzielić przedsiębiorstwu żeglugowemu pozwolenia dla celów regularnej linii żeglugowej, umożliwiającego mu przemieszczanie towarów unijnych między miejscami na obszarze celnym Unii oraz do ich czasowego przemieszczania poza ten obszar, bez zmiany statusu celnego towarów unijnych.

2.   Pozwolenia udziela się wyłącznie w przypadku, gdy:

3.   Przedsiębiorstwa żeglugowe, które uzyskały pozwolenie zgodnie z niniejszym artykułem, zapewniają regularną linię żeglugową określoną w tym artykule.

Regularną linię żeglugową zapewnia się korzystając ze statków zarejestrowanych do tego celu zgodnie z art. 121.

Artykuł 121

Rejestracja statków i portów

(art. 22 ust. 4 i art. 155 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedsiębiorstwo żeglugowe upoważnione do ustanowienia regularnej linii żeglugowej do celów art. 119 ust. 2 lit. b) dokonuje rejestracji statków, które zamierza wykorzystać, oraz portów, do których zamierza zawinąć do celów tej żeglugi, poprzez przekazanie organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji następujących informacji:

2.   Rejestracja, o której mowa w ust. 1, staje się skuteczna pierwszego dnia roboczego następującego po dniu rejestracji przez organ celny właściwy do wydania decyzji.

3.   Przedsiębiorstwo żeglugowe upoważnione do ustanowienia regularnej linii żeglugowej do celów art.119 ust. 2 lit. b) powiadamia organ celny właściwy do wydania decyzji o wszelkich zmianach w informacjach określonych w ust. 1 lit. a), b) i c) oraz o dacie i godzinie, kiedy zmiana staje się skuteczna.

Artykuł 122

Nieprzewidziane okoliczności podczas transportu towarów regularną linią żeglugową

(art. 153 ust. 1 i art. 155 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli statek zarejestrowany do obsługi regularnej linii żeglugowej do celów art. 119 ust. 2 lit. b) wskutek wystąpienia nieprzewidzianych okoliczności dokonuje przeładunku towarów na morzu, zawija do portu poza obszarem celnym Unii, do portu niebędącego częścią regularnej linii żeglugowej lub do wolnego obszaru celnego w porcie unijnym lub dokonuje załadunku lub rozładunku towarów w tego rodzaju portach, status celny tych towarów nie ulega zmianie, chyba że zostały załadowane lub rozładowane w tych lokalizacjach.

Jeżeli organy celne mają powody, aby wątpić, że towary spełniają te warunki, należy potwierdzić status celny danych towarów.

Sekcja 3

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 123

Okres ważności dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów

(art. 22 ust. 5 kodeksu)

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów jest ważne przez 90 dni od dnia rejestracji lub – jeżeli zgodnie z art. 128 nie ma obowiązku rejestracji manifestu celnego towarów – od dnia jego wystawienia. Na wniosek zainteresowanej osoby oraz z uzasadnionych przyczyn urząd celny może wyznaczyć dłuższy termin ważności potwierdzenia.

Artykuł 124

Sposoby przekazywania MRN dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

MRN dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów można przedstawić z wykorzystaniem jednego z następujących środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych:

Podsekcja 2

Potwierdzenia przedstawione z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych

Artykuł 125

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku podróżnych innych niż przedsiębiorcy

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Podróżny inny niż przedsiębiorca może zwrócić się z wnioskiem w wersji papierowej o dostarczenie potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów.

Artykuł 126

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów poprzez przedstawienie faktury lub dokumentu przewozowego

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów, których wartość nie przekracza 15 000 EUR, można przedstawić z wykorzystaniem jednego z następujących środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych:

2.   Na fakturze lub w dokumencie przewozowym, o których mowa w ust. 1, podaje się przynajmniej: pełną nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nadawcy lub zainteresowanej osoby, jeżeli nie ma nadawcy; właściwy urząd celny; liczbę, rodzaj, znaki towarowe i numery referencyjne opakowań, opis towarów, masę towarów brutto (w kg), wartość towarów oraz w razie potrzeby liczbę kontenerów.

Nadawca lub zainteresowana osoba, jeżeli nie ma nadawcy, określa unijny status celny towarów, zaznaczając odpowiednio kod „T2L” lub „T2LF” i składając podpis na fakturze lub w dokumencie przewozowym.

Artykuł 127

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci karnetów TIR lub ATA lub formularzy 302

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli towary unijne przewozi się zgodnie z konwencją TIR, konwencją ATA,konwencją stambulską lub Umową między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącą statusu ich sił zbrojnych, podpisaną w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r., potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów można przedstawić z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Podsekcja 3

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów wydane przez upoważnionego wystawcę

Artykuł 128

Ułatwienie w zakresie wystawiania potwierdzenia przez upoważnionego wystawcę

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1.   Każda osoba mająca siedzibę na obszarze celnym Unii i spełniająca kryteria określone w art. 39 lit. a) i b) kodeksu może być upoważniona do wydania:

2.   Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje właściwy urząd celny na wniosek zainteresowanej osoby.

Podsekcja 4

Przepisy szczegółowe dotyczące produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

Artykuł 129

Status celny produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Do celów udowodnienia unijnego statusu celnego produktów i towarów wymienionych w art. 119 ust. 1 lit. d) i e) potwierdza się, że towary te przewieziono bezpośrednio na obszar celny Unii w jeden z następujących sposobów:

Artykuł 130

Potwierdzenie statusu celnego produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Do celów udowodnienia statusu celnego zgodnie z art. 129 dziennik połowowy, deklaracja wyładunkowa, deklaracja przeładunkowa i dane z systemu monitorowania statków, zależnie od przypadku, wymagane zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1224/2009 (15), zawierają następujące informacje:

2.   W przypadku przeładunku produktów i towarów, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e), na unijny statek rybacki lub unijny statek przetwórnię (statek odbierający) w dzienniku połowowym lub w deklaracji przeładunkowej unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, z których dane produkty i towary zostają przeładowane, oprócz informacji wymienionych w ust. 1 podaje się nazwę, państwo bandery, numer rejestracyjny oraz pełne imię i nazwisko kapitana statku odbierającego, na który produkty i towary zostały przeładowane.

Oprócz informacji wymienionych w ust. 1 lit. b) i c) w dzienniku połowowym lub w deklaracji przeładunkowej statku odbierającego podaje się nazwę, państwo bandery, numer rejestracyjny oraz pełne imię i nazwisko kapitana unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, z których dane produkty i towary zostały przeładowane.

3.   Do celów ust. 1 i 2 organy celne akceptują papierową wersję dziennika połowowego, deklaracji wyładunkowej lub deklaracji przeładunkowej w przypadku statków o całkowitej długości wynoszącej co najmniej 10 m, która nie przekracza jednak 15 m.

Artykuł 131

Przeładunek

(art. 6 ust. 3 kodeksu)

1.   W przypadku przeładunku produktów i towarów, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e), na statki odbierające, inne niż unijne statki rybackie lub unijne statki przetwórnie, należy, jako potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów, przedstawić wydruk deklaracji przeładunkowej statku odbierającego, do której należy załączyć wydruk dziennika połowowego, deklaracji przeładunkowej i danych z systemu monitorowania statków, w zależności od przypadku, unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, z którego przeładowano produkty lub towary.

2.   W przypadku więcej niż jednego przeładunku należy przedłożyć wydruki wszystkich deklaracji przeładunkowych.

Artykuł 132

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii może być przekazane w postaci wydruku z dziennika połowowego.

Artykuł 133

Produkty i towary przeładowywane i transportowane przez państwo lub przez terytorium, które nie stanowi części obszaru celnego Unii

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli produkty i towary, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e), są przeładowywane i transportowane przez państwo lub przez terytorium, które nie stanowi części obszaru celnego Unii, przedstawia się wydruk dziennika połowowego unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, do którego w stosownych przypadkach załączony jest wydruk deklaracji przeładunkowej. Wydruki te zawierają następujące informacje:

ROZDZIAŁ 2

Objęcie towarów procedurą celną

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 134

Zgłoszenia celne w przypadku handlu ze specjalnymi obszarami podatkowymi

(art. 1 ust. 3 kodeksu)

1.   Następujące przepisy mają zastosowanie do wymiany towarów unijnych, o której mowa w art. 1 ust. 3 kodeksu:

2.   Każda osoba może wypełnić swoje zobowiązania wynikające z przepisów, o których mowa w ust. 1, poprzez przedłożenie faktury lub dokumentu przewozowego w przypadku:

Artykuł 135

Ustne zgłoszenie do dopuszczenia do obrotu

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu mogą być następujące towary:

2.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu mogą być towary, o których mowa w art. 136 ust. 1, pod warunkiem że towary te są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych jako towary powracające.

Artykuł 136

Ustne zgłoszenie do odprawy czasowej i powrotnego wywozu

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do odprawy czasowej mogą być następujące towary:

2.   Ustne składanie zgłoszeń do powrotnego wywozu jest możliwe w momencie zamykania procedury odprawy czasowej w przypadku towarów, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 137

Ustne zgłoszenie wywozowe

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do wywozu mogą być następujące towary:

2.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do wywozu mogą być towary, o których mowa w art. 136 ust. 1, jeżeli towary są przeznaczone do powrotnego przywozu.

Artykuł 138

Towary uznane za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

Następujące towary uznaje się za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu zgodnie z art.141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób:

Artykuł 139

Towary uznane za zgłoszone do odprawy czasowej i powrotnego wywozu zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Towary, o których mowa w art. 136 ust. 1 lit. e)–j), uznaje się za zgłoszone do odprawy czasowej zgodnie z art. 141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób.

2.   Towary, o których mowa w art. 136 ust. 1 lit. e)–j), uznaje się za zgłoszone do powrotnego wywozu zgodnie z art. 141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób, zamykając procedurę odprawy czasowej.

Artykuł 140

Towary uznane za zgłoszone do wywozu zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Następujące towary uznaje się za zgłoszone do wywozu zgodnie z art. 141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób:

2.   W przypadku wysyłki towarów na wyspę Helgoland takie towary uznaje się za zgłoszone do wywozu zgodnie z art. 141.

Artykuł 141

Czynności uznawane za zgłoszenie celne

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   W odniesieniu do towarów, o których mowa w art.138 lit. a)–d), art. 139 i art. 140 ust. 1, każdą z poniższych czynności uznaje się za zgłoszenie celne:

2.   Przesyłki z korespondencją uznaje się za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu z chwilą ich wprowadzenia na obszar celny Unii.

Przesyłki z korespondencją uznaje się za zgłoszone do wywozu lub powrotnego wywozu z chwilą opuszczenia przez nie obszaru celnego Unii.

3.   Towary w przesyłce pocztowej, które są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych zgodnie z art. 23–27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009, uznaje się za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu z chwilą ich przedstawienia organowi celnemu zgodnie z art. 139 kodeksu, pod warunkiem że organy celne zatwierdzą wymagane dane.

4.   Towary w przesyłce pocztowej, których wartość nie przekracza 1 000 EUR i które nie podlegają należnościom celnym wywozowym, uznaje się za zgłoszone do wywozu z chwilą ich wywozu poza obszar celny Unii.

Artykuł 142

Towary, których nie można zgłosić ustnie ani zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

Artykuły 135–140 nie mają zastosowania do następujących towarów:

Artykuł 143

Zgłoszenia celne w wersji papierowej

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

Podróżni mogą złożyć zgłoszenie celne w wersji papierowej w odniesieniu do przewożonych przez nich towarów.

Artykuł 144

Zgłoszenie celne dotyczące towarów w przesyłkach pocztowych

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Operator pocztowy może złożyć zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu zawierające ograniczony zestaw danych, o którym mowa w załączniku B, w odniesieniu do towarów w przesyłce pocztowej, jeżeli te towary spełniają wszystkie następujące warunki:

Sekcja 2

Uproszczone zgłoszenia celne

Artykuł 145

Warunki uzyskania pozwolenia na regularne stosowanie uproszczonych zgłoszeń celnych

(art. 166 ust. 2 kodeksu)

1.   Pozwolenia na regularne obejmowanie towarów procedurą celną na podstawie zgłoszenia uproszczonego zgodnie z art. 166 ust. 2 kodeksu udziela się, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

2.   Uznaje się, że AEOC spełniają warunki, o których mowa w ust. 1 lit. b), c) i d), jeżeli ich ewidencja jest odpowiednia do celów objęcia towarów procedurą celną na podstawie zgłoszenia uproszczonego.

Artykuł 146

Zgłoszenie uzupełniające

(art. 167 ust. 1 kodeksu)

1.   Jeżeli organy celne mają dokonać zaksięgowania należnej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych zgodnie z art. 105 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu, w terminie 10 dni od zwolnienia towarów składa się zgłoszenie uzupełniające, o którym mowa w art. 167 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu.

2.   Jeżeli zaksięgowanie odbywa się zgodnie z art. 105 ust. 1 akapit drugi kodeksu, a zgłoszenie uzupełniające ma charakter ogólny, okresowy lub podsumowujący, okres, którego dotyczy zgłoszenie uzupełniające, nie może przekroczyć jednego miesiąca kalendarzowego.

3.   Termin na złożenie zgłoszenia uzupełniającego, o którym mowa w ust. 2, ustalają organy celne. Termin ten nie może przekraczać 10 dni od upływu okresu, którego dotyczy zgłoszenie uzupełniające.

Artykuł 147

Terminy, przed upływem których zgłaszający ma dysponować dokumentami załączanymi do zgłoszenia uzupełniającego

(art. 167 ust. 1 kodeksu)

1.   Zgłaszający ma dysponować dokumentami załączanymi do zgłoszenia, których brakowało w momencie składania zgłoszenia uproszczonego, w terminie przewidzianym na złożenie zgłoszenia uzupełniającego zgodnie z art. 146 ust. 1 lub 3.

2.   W należycie uzasadnionych okolicznościach organy celne mogą zgodzić się na udostępnienie dokumentów załączanych do zgłoszenia w terminie dłuższym niż termin przewidziany w ust. 1.

3.   Jeżeli dokumenty załączane do zgłoszenia dotyczą wartości celnej towarów, w odpowiednio uzasadnionych okolicznościach organy celne mogą wyznaczyć dłuższy termin niż termin przewidziany w ust. 1 i 2, należycie uwzględniając okres ograniczenia, o którym mowa w art. 103 ust. 1 kodeksu.

Sekcja 3

Przepisy mające zastosowanie do wszystkich zgłoszeń celnych

Artykuł 148

Unieważnienie zgłoszenia celnego po zwolnieniu towarów

(art. 174 ust. 2 kodeksu)

1.   Jeżeli zostanie ustalone, że towary, które miały zostać zgłoszone do innej procedury celnej, omyłkowo zgłoszono do procedury celnej, w ramach której powstaje dług celny w przywozie, zgłoszenie celne zostaje unieważnione po zwolnieniu towarów na uzasadniony wniosek zgłaszającego, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

2.   Jeżeli zostanie ustalone, że do procedury celnej, w ramach której powstaje dług celny w przywozie, omyłkowo zgłoszono nie te towary, które należało, zgłoszenie celne zostaje unieważnione po zwolnieniu towarów na uzasadniony wniosek zgłaszającego, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

3.   Jeżeli towary sprzedane na podstawie umowy zawieranej na odległość, której definicję podano w art. 2 pkt 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE (16), zostały dopuszczone do obrotu i stanowią towary powracające, zgłoszenie celne zostaje unieważnione po zwolnieniu towarów na uzasadniony wniosek zgłaszającego, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

4.   Oprócz przypadków, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, zgłoszenie celne unieważnia się po zwolnieniu towarów, na uzasadniony wniosek zgłaszającego, w każdym z następujących przypadków:

5.   Zgłoszenie celne dotyczące towarów, które podlegają należnościom celnym wywozowym i są przedmiotem wniosków o zwrot należności celnych przywozowych, refundacji lub innych kwot stosowanych przy wywozie bądź innych specjalnych środków przy wywozie, można unieważnić jedynie zgodnie z ust. 4 lit. a), jeśli spełnione są następujące warunki:

Sekcja 4

Inne uproszczenia

Artykuł 149

Warunki udzielania pozwoleń na przeprowadzenie odprawy scentralizowanej

(art. 179 ust. 1 kodeksu)

1.   Aby zezwolono na korzystanie z odprawy scentralizowanej zgodnie z art. 179 kodeksu, wnioski dotyczące odprawy scentralizowanej muszą odnosić do dowolnej z poniższych kwestii:

2.   Jeżeli zgłoszenie celne ma formę wpisu do rejestru zgłaszającego, można zezwolić na odprawę scentralizowaną zgodnie z warunkami określonymi w art. 150.

Artykuł 150

Warunki udzielania pozwoleń na dokonanie wpisu do rejestru zgłaszającego

(art. 182 ust. 1 kodeksu)

1.   Pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego udziela się, jeżeli wnioskodawcy wykażą, że spełnili kryteria określone w art. 39 lit. a), b) i d) kodeksu.

2.   Aby udzielono pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego zgodnie z art. 182 ust. 1 kodeksu, wniosek musi odnosić się do dowolnej z poniższych kwestii:

3.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia dotyczy dopuszczenia do obrotu, pozwolenia nie udziela się w następujących przypadkach:

4.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia dotyczy wywozu i powrotnego wywozu, pozwolenia udziela się jedynie w przypadku spełnienia obu poniższych warunków:

5.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia dotyczy wywozu i powrotnego wywozu, nie zezwala się na wywóz wyrobów akcyzowych, chyba że art. 30 dyrektywy 2008/118/WE ma zastosowanie.

6.   Pozwolenia na wpis do rejestru zgłaszającego nie udziela się, jeżeli wniosek dotyczy procedury, w przypadku której wymagana jest ujednolicona wymiana informacji między organami celnymi zgodnie z art. 181, chyba że organy celne zgodzą się na wykorzystanie innych środków wymiany elektronicznej.

Artykuł 151

Warunki udzielania pozwoleń na samoobsługę celną

(art. 185 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli wnioskodawca, o którym mowa w art. 185 ust. 2 kodeksu, jest posiadaczem pozwolenia na dokonanie wpisu do rejestru zgłaszającego, wówczas zezwala się na samoobsługę celną, pod warunkiem że wniosek o samoobsługę celną dotyczy procedur celnych, o których mowa w art. 150 ust. 2, lub powrotnego wywozu.

Artykuł 152

Formalności i kontrole celne związane z samoobsługą celną

(art. 185 ust. 1 kodeksu)

Posiadacze pozwolenia na samoobsługę celną mogą uzyskać pozwolenie na przeprowadzenie, w ramach dozoru celnego, kontroli przestrzegania zakazów i ograniczeń określonych w pozwoleniu.

ROZDZIAŁ 3

Zwolnienie towarów

Artykuł 153

Zwolnienie nieuzależnione od złożenia zabezpieczenia

(art. 195 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli, przed zwolnieniem towarów, które są przedmiotem wniosku o przyznanie kontyngentu taryfowego, danego kontyngentu taryfowego nie uważa się za krytyczny, zwolnienie towarów nie jest uzależnione od złożenia zabezpieczenia w odniesieniu do tych towarów.

Artykuł 154

Powiadomienie o zwolnieniu towarów

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Jeżeli zgłoszenie do procedury celnej lub zgłoszenie do powrotnego wywozu składa się z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, organy celne mogą, do celów powiadomienia zgłaszającego o zwolnieniu towarów, korzystać ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

2.   Jeżeli przed zwolnieniem towary były czasowo składowane, a organy celne są zobowiązane powiadomić posiadacza pozwolenia na prowadzenie danego magazynu czasowego składowania o zwolnieniu towarów, informacje można dostarczyć korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

TYTUŁ VI

DOPUSZCZENIE DO OBROTU ORAZ ZWOLNIENIE Z NALEŻNOŚCI CELNYCH PRZYWOZOWYCH

ROZDZIAŁ 1

Dopuszczenie do obrotu

Artykuł 155

Pozwolenie na sporządzenie świadectw ważenia bananów

(art. 163 ust. 3 kodeksu)

Organy celne udzielają pozwolenia na sporządzenie dokumentów załączanych do standardowego zgłoszenia celnego poświadczającego ważenie świeżych bananów objętych kodem CN 0803 90 10 podlegających należnościom celnym przywozowym („świadectwo ważenia bananów”), jeżeli wnioskodawca ubiegający się o takie pozwolenie spełnia wszystkie następujące warunki:

Artykuł 156

Termin

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

Decyzję w sprawie wniosku o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 155 wydaje się bez zbędnej zwłoki i najpóźniej 30 dni od daty przyjęcia wniosku.

Artykuł 157

Sposoby przekazywania świadectwa ważenia bananów

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Świadectwa ważenia bananów można sporządzać i składać, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

ROZDZIAŁ 2

Zwolnienie z należności celnych przywozowych

Sekcja 1

Towary powracające

Artykuł 158

Towary uznawane za powracające w takim stanie, w jakim zostały wywiezione

(art. 203 ust. 5 kodeksu)

1.   Towary uznaje się za powracające w takim stanie, w jakim zostały wywiezione, jeżeli po wywiezieniu z obszaru celnego Unii nie zostały poddane zabiegom lub czynnościom innym niż te zmieniające ich wygląd lub konieczne do ich naprawy, przywrócenia im dobrego stanu lub utrzymania ich w dobrym stanie.

2.   Towary uznaje się za powracające w takim stanie, w jakim zostały wywiezione, jeżeli po wywiezieniu z obszaru celnego Unii zostały poddane zabiegom lub czynnościom inne niż te zmieniające ich wygląd lub konieczne do ich naprawy, przywrócenia im dobrego stanu lub utrzymania ich w dobrym stanie, ale po rozpoczęciu takich zabiegów lub czynności okazało się, że są one nieodpowiednie w odniesieniu do planowanego wykorzystania towarów.

3.   Jeżeli towary, określone w ust. 1 lub 2 zostały poddane zabiegom lub czynnościom, które wiązałyby się z pobraniem należności celnych przywozowych jak za towary objęte procedurą uszlachetniania biernego, towary te uznaje się za powracające w stanie, w jakim zostały wywiezione, jedynie pod warunkiem że takie zabiegi lub czynności, w tym zamontowanie części zamiennych, nie wykracza po za to co jest absolutnie niezbędne, aby umożliwić wykorzystanie towarów w taki sam sposób, jak w chwili wywozu z obszaru celnego Unii.

Artykuł 159

Towary, które skorzystały ze środków ustanowionych w ramach wspólnej polityki rolnej

(art. 204 kodeksu)

1.   Towary powracające, które skorzystały ze środków ustanowionych w ramach wspólnej polityki rolnej, są zwolnione z należności celnych przywozowych, pod warunkiem spełnienia wszystkich poniższych warunków:

2.   Okoliczności określone w ust. 1 lit. b) ppkt (iii) obejmują:

Artykuł 160

Sposoby przekazywania arkusza informacyjnego INF 3

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Dokument poświadczający, że warunki zwolnienia z należności celnych przywozowych zostały spełnione („arkusz informacyjny INF 3”) można przekazać korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

TYTUŁ VII

PROCEDURY SPECJALNE

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Wniosek o udzielenie pozwolenia

Artykuł 161

Wnioskodawca mający siedzibę poza obszarem celnym Unii

(art. 211 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Na zasadzie odstępstwa od art. 211 ust. 3 lit. a) kodeksu, organy celne mogą okazjonalnie, gdy uznają to za zasadne, udzielić pozwolenia na korzystanie z procedury końcowego przeznaczenia lub procedury uszlachetniania czynnego osobom mającym siedzibę poza obszarem celnym Unii.

Artykuł 162

Miejsce złożenia wniosku, jeżeli wnioskodawca ma siedzibę poza obszarem celnym Unii

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, gdy wnioskodawca ubiegający się o pozwolenie na korzystanie z procedury końcowego przeznaczenia ma siedzibę poza obszarem celnym Unii, właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym towary mają zostać użyte po raz pierwszy.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, gdy wnioskodawca ubiegający się o pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego ma siedzibę poza obszarem celnym Unii, właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym towary mają zostać przetworzone po raz pierwszy.

Artykuł 163

Wniosek o udzielenie pozwolenia na podstawie zgłoszenia celnego

(art. 6 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 3 lit. a) oraz art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   Zgłoszenie celne uznaje się za wniosek o udzielenie pozwolenia, pod warunkiem że towarzyszą mu dodatkowe dane określone w załączniku A, w każdym z następujących przypadków:

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania w następujących przypadkach:

3.   Jeżeli organy celne uważają, że objęcie środków transportu lub części zamiennych, akcesoriów i wyposażenia do środków transportu procedurą odprawy czasowej wiązałoby się z poważnym ryzykiem niespełnienia jednego z zobowiązań określonych w przepisach prawa celnego, zgłoszenia celnego, o którym mowa w ust. 1, nie składa się w formie ustnej ani zgodnie z art. 141. W takim przypadku organy celne informują o tym zgłaszającego niezwłocznie po przedstawieniu towarów organom celnym.

4.   Obowiązek dostarczenia dodatkowych danych, o których mowa w ust. 1, nie ma zastosowania w przypadkach dotyczących następujących typów zgłoszeń:

5.   Karnety ATA i CPD uznaje się za wnioski o udzielenie pozwolenia na korzystanie z odprawy czasowej, jeżeli spełniają wszystkie następujące warunki:

Artykuł 164

Wniosek o przedłużenie lub zmianę pozwolenia

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Organy celne mogą zezwolić na złożenie wniosku o przedłużenie lub zmianę pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu, w formie pisemnej.

Artykuł 165

Dokumenty załączane do ustnego zgłoszenia celnego do odprawy czasowej

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) oraz art. 211 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli ustne zgłoszenie celne uznaje się za wniosek o udzielenie pozwolenia na korzystanie z odprawy czasowej zgodnie z art. 163, zgłaszający przedstawia dokument załączony do zgłoszenia, jak określono w załączniku 71-01.

Sekcja 2

Wydanie decyzji w sprawie wniosku

Artykuł 166

Sprawdzenie warunków ekonomicznych

(art. 211 ust. 3 i 4 kodeksu)

1.   Warunek określony w art. 211 ust. 4 lit. b) kodeksu nie ma zastosowania do pozwoleń na korzystanie z uszlachetniania czynnego, z wyjątkiem następujących przypadków:

2.   Warunek określony w art. 211 ust. 4 lit. b) kodeksu nie ma zastosowania do pozwoleń na uszlachetnianie bierne, z wyjątkiem sytuacji, gdy istnieje dowód na istnienie prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnego wpływu na istotne interesy unijnych producentów towarów wymienionych w załączniku 71-02, a towary nie są przeznaczone do naprawy.

Artykuł 167

Przypadki, w których warunki ekonomiczne uznaje się za spełnione w odniesieniu do uszlachetniania czynnego

(art. 211 ust. 5 kodeksu)

1.   Warunki ekonomiczne w odniesieniu do uszlachetniania czynnego uznaje się za spełnione, jeżeli wniosek dotyczy jednego z poniższych procesów:

2.   Niedostępność, o której mowa w ust. 1 lit. f) ppkt (i), dotyczy dowolnego z następujących przypadków:

Artykuł 168

Obliczanie kwoty należności celnych przywozowych w określonych przypadkach uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 4 kodeksu)

1.   Jeżeli sprawdzenie warunków ekonomicznych nie jest konieczne, a towary, które mają być objęte procedurą uszlachetniania czynnego, podlegałyby środkowi polityki rolnej lub handlowej, tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu, kwotę należności celnych przywozowych oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania, jeżeli warunki ekonomiczne uznaje się za spełnione w przypadkach określonych w art. 167 ust. 1 lit. h), i), m), p) lub s).

2.   Jeżeli produkty przetworzone powstałe w ramach procedury uszlachetniania czynnego zostają przywiezione bezpośrednio lub pośrednio przez posiadacza pozwolenia i dopuszczone do obrotu w okresie jednego roku od ich powrotnego wywozu, kwotę należności celnych przywozowych określa się zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu.

Artykuł 169

Pozwolenie na korzystanie z towarów ekwiwalentnych

(art. 223 ust. 1 i 2 oraz art. 223 ust. 3 lit. c) kodeksu)

1.   Do celów udzielenia pozwolenia zgodnie z art. 223 ust. 2 kodeksu nie bierze się pod uwagę, czy towary ekwiwalentne są wykorzystywane systematycznie, czy też nie.

2.   Na wykorzystanie towarów ekwiwalentnych, o których mowa w art. 223 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu, nie zezwala się, jeżeli towary objęte procedurą specjalną podlegałyby tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, cłu ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu.

3.   Na wykorzystanie towarów ekwiwalentnych, o których mowa w art. 223 ust. 1 akapit drugi kodeksu, nie zezwala się, jeżeli towary nieunijne przetwarzane zamiast towarów unijnych objętych procedurą uszlachetniania biernego podlegałyby tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, cłu ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu.

4.   Na korzystanie z towarów ekwiwalentnych w ramach składowania celnego nie zezwala się, jeżeli towary nieunijne objęte procedurą składowania celnego to towary, o których mowa w załączniku 71-02.

5.   Na wykorzystanie towarów ekwiwalentnych nie zezwala się w przypadku towarów lub produktów genetycznie zmodyfikowanych lub zawierających elementy, które zostały poddane modyfikacji genetycznej.

6.   Na zasadzie odstępstwa od art. 223 ust. 1 akapit trzeci kodeksu następujące towary uznaje się za towary ekwiwalentne do celów uszlachetniania czynnego:

7.   Na zasadzie odstępstwa od art. 223 ust. 1 akapit trzeci kodeksu do towarów, o których mowa w załączniku 71-04, zastosowanie mają przepisy szczególne określone w tym załączniku.

8.   W przypadku odprawy czasowej towary ekwiwalentne można wykorzystywać wyłącznie gdy pozwolenie na odprawę czasową z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych jest udzielane zgodnie z art. 208–211.

Artykuł 170

Produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   Na wniosek wnioskodawcy w pozwoleniu na korzystanie z uszlachetniania czynnego IM/EX określa się, że produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX, które nie zostały zgłoszone do kolejnej procedury celnej ani nie zostały powrotnie wywiezione po upływie terminu zamknięcia procedury, uznaje się za dopuszczone do obrotu w dniu upłynięcia terminu zamknięcia procedury.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania, jeżeli produkty lub towary są przedmiotem zakazów i ograniczeń.

Artykuł 171

Termin na podjęcie decyzji w sprawie wniosku o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, dotyczy tylko jednego państwa członkowskiego, na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu decyzję w sprawie wniosku podejmuje się niezwłocznie i nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu, dotyczy tylko jednego państwa członkowskiego, na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu decyzję w sprawie wniosku podejmuje się niezwłocznie i nie później niż w terminie 60 dni od dnia otrzymania wniosku.

2.   Jeżeli zachodzi konieczność sprawdzenia warunków ekonomicznych zgodnie z art. art. 211 ust. 6 kodeksu, termin, o którym mowa w niniejszym artykule ust. 1 akapit pierwszy przedłuża się do jednego roku od dnia przekazania Komisji akt sprawy.

Organy celne informują wnioskodawcę lub posiadacza pozwolenia o konieczności sprawdzenia warunków ekonomicznych oraz, jeżeli nie wydano jeszcze pozwolenia, o przedłużeniu terminu zgodnie z akapitem pierwszym.

Artykuł 172

Moc wsteczna

(art. 22 ust. 4 kodeksu)

1.   Jeżeli organy celne udzielają pozwolenia z mocą wsteczną zgodnie z art. 211 ust. 2 kodeksu, pozwolenie zaczyna obowiązywać najwcześniej w dniu przyjęcia wniosku.

2.   W wyjątkowych okolicznościach organy celne mogą wyrazić zgodę, aby pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, zaczęło obowiązywać najwcześniej w terminie jednego roku – a w przypadku towarów objętych załącznikiem 71-02, trzech miesięcy – przed dniem przyjęcia wniosku.

3.   Jeżeli wniosek dotyczy przedłużenia terminu ważności pozwolenia w odniesieniu do tego samego rodzaju operacji i towarów, pozwolenia można udzielić z mocą wsteczną od daty wygaśnięcia pierwotnego pozwolenia.

Jeżeli – zgodnie z art. 211 ust. 6 kodeksu – zachodzi konieczność sprawdzenia warunków ekonomicznych w związku z przedłużeniem terminu ważności pozwolenia w odniesieniu do tego samego rodzaju operacji i towarów, pozwolenie udzielone z mocą wsteczną zaczyna obowiązywać najwcześniej w dniu rozstrzygnięcia kwestii warunków ekonomicznych.

Artykuł 173

Ważność pozwolenia

(art. 22 ust. 5 kodeksu)

1.   Jeżeli pozwolenia udziela się zgodnie z art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, okres ważności pozwolenia nie przekracza pięciu lat od dnia, w którym pozwolenie zaczyna obowiązywać.

2.   Okres ważności, o którym mowa w ust. 1, nie przekracza trzech lat, jeżeli pozwolenie dotyczy towarów, o których mowa w załączniku 71-02.

Artykuł 174

Termin zamknięcia procedury specjalnej

(art. 215 ust. 4 kodeksu)

1.   Na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury organy celne mogą przedłużyć termin zamknięcia procedury określony w pozwoleniu udzielnym zgodnie z art. 211 ust. 1 kodeksu nawet po upływie pierwotnie określonego terminu.

2.   Jeżeli termin zamknięcia procedury upływa w określonym dniu w odniesieniu do wszystkich towarów objętych procedurą w danym okresie, organy celne mogą przewidzieć w pozwoleniu, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, że termin zamknięcia procedury zostanie automatycznie przedłużony w odniesieniu do wszystkich towarów nadal objętych procedurą w tym dniu. Organy celne mogą podjąć decyzję o zakończeniu automatycznego przedłużania terminu w odniesieniu do wszystkich lub niektórych towarów objętych procedurą.

Artykuł 175

Rozliczenie zamknięcia

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) oraz art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   Pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego IM/EX, uszlachetniania czynnego EX/IM bez zastosowania ujednoliconej wymiany informacji, o której mowa w art. 176, lub końcowego przeznaczenia stanowią, że posiadacz pozwolenia musi przedstawić rozliczenie zamknięcia kontrolnemu urzędowi celnemu w ciągu 30 dni od upływu terminu zamknięcia procedury.

Kontrolny urząd celny może jednak zwolnić z obowiązku przedstawienia rozliczenia zamknięcia, jeżeli uzna, że nie jest ono konieczne.

2.   Na wniosek posiadacza pozwolenia organy celne mogą przedłużyć okres, o którym mowa w ust. 1, do 60 dni. W szczególnych przypadkach organy celne mogą przedłużyć ten okres nawet po jego upływie.

3.   Rozliczenie zamknięcia zawiera dane wymienione w załączniku 71-06, chyba że kontrolny urząd celny zadecyduje inaczej.

4.   Jeżeli produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX uznaje się za dopuszczone do obrotu zgodnie z art. 170 ust. 1, fakt ten należy podać w rozliczeniu zamknięcia.

5.   Jeżeli w pozwoleniu na uszlachetnianie czynne IM/EX określa się, że produkty przetworzone lub towary objęte tą procedurą uznaje się za dopuszczone do obrotu w dniu upływu terminu zamknięcia procedury, posiadacz pozwolenia przedstawia rozliczenie zamknięcia kontrolnemu urzędowi celnemu zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

6.   Organy celne mogą zezwolić na przedstawienie rozliczenia zamknięcia z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 176

Ujednolicona wymiana informacji i obowiązki posiadacza pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   W pozwoleniach na korzystanie z uszlachetniania czynnego EX/IM lub uszlachetniania biernego EX/IM, które dotyczą jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby, i w pozwoleniach na korzystanie z uszlachetniania czynnego IM/EX lub uszlachetniania biernego IM/EX, które dotyczą więcej niż jednego państwa członkowskiego, określa się następujące obowiązki: