ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1), w szczególności jego art. 3 akapit drugi, art. 103h, art. 121 lit. a), art. 127, 134, art. 143 lit. b), art. 148, 179, art. 192 ust. 2, art. 194 oraz art. 203a ust. 8 w związku z jego art. 4,

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw.

Jednak tytuły II i III niniejszego rozporządzenia stosuje się wyłącznie do produktów sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz do takich produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia.

2. Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, terminy użyte w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

Lata gospodarcze dla owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw trwają od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

1. Wymogi art. 113a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowią ogólną normę handlową. Szczegóły ogólnej normy handlowej określone są w części A załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

Owoce i warzywa, które nie są objęte szczegółową normą handlową, spełniają wymagania ogólnej normy handlowej. Jeżeli jednak właściciel jest w stanie wykazać zgodność produktów z dowolnymi mającymi zastosowanie normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), wspomniane produkty są uznawane za zgodne z ogólną normą handlową.

2. Szczegółowe normy handlowe, o których mowa w art. 113 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określone są w części B załącznika I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do następujących produktów:

3. Na potrzeby art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „właściciel” oznacza dowolną osobę fizyczną lub prawną, która fizycznie posiada dane produkty.

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

2. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

3. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności ze szczegółowymi normami handlowymi produkty sprzedawane w sprzedaży detalicznej konsumentowi końcowemu do własnego użytku i oznakowane określeniem „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem i przeznaczone do przetworzenia, inne niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu.

4. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności z normami handlowymi produkty sprzedawane przez producenta bezpośrednio konsumentowi końcowemu do własnego użytku na rynkach zarezerwowanych wyłącznie dla producentów na danym obszarze produkcji określonym przez państwa członkowskie.

5. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczących szczegółowych norm handlowych, owoce i warzywa zakwalifikowane do klas innych niż klasa ekstra, mogą wykazywać na etapach, które następują po wysyłce, nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności oraz niewielkie objawy zepsucia w związku z ich rozwojem i tendencją do psucia się.

6. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie ogólnej normy handlowej w odniesieniu do:

7. Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2 spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

1. Szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania w formie nieusuwalnego nadruku umieszczonego bezpośrednio na opakowaniu albo na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana.

2. W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

3. W przypadku umów zawieranych na odległość w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE (7) zgodność z normami handlowymi wymaga, aby szczegółowe informacje były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

4. Faktury i dokumenty towarzyszące, z wyjątkiem rachunków przeznaczonych dla konsumentów, wskazują nazwę oraz państwo pochodzenia produktu oraz – w stosownych przypadkach – klasę, odmianę lub typ handlowy, o ile jest to przewidziane w szczegółowej normie handlowej, lub informują, że produkt jest przeznaczony do przetworzenia.

1. Na etapie sprzedaży detalicznej szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są dostępne w sposób czytelny i dobrze widoczny. Produkty mogą być wystawione na sprzedaż, pod warunkiem że detalista umieści w widocznym miejscu w pobliżu produktu czytelne, szczegółowe informacje dotyczące państwa pochodzenia oraz, w stosownych przypadkach, klasy produktu, jego odmiany lub typu handlowego w sposób pozwalający uniknąć wprowadzenia konsumenta w błąd.

2. W przypadku produktów, które są paczkowane w rozumieniu dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8), oprócz wszystkich informacji przewidzianych w normach handlowych podana jest również masa netto. W przypadku produktów sprzedawanych na sztuki wymóg podawania masy netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub podana jest na etykiecie.

1. Można wprowadzać do obrotu mieszanki różnych gatunków owoców i warzyw w opakowaniach o masie netto do 5 kg, pod warunkiem że:

2. Wymogi określone w ust. 1 lit. a) nie mają zastosowania do produktów wchodzących w skład mieszanki, które nie są produktami sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Jeżeli owoce i warzywa wchodzące w skład mieszanki pochodzą z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, pełne nazwy państw pochodzenia można zastąpić odpowiednim z poniższych określeń:

W niniejszym rozdziale ustanawia się przepisy dotyczące kontroli zgodności, które oznaczają kontrole przeprowadzane w odniesieniu do owoców i warzyw na wszystkich etapach obrotu w celu sprawdzenia ich zgodności z normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Organami koordynującymi oraz organami kontrolnymi, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być organy publiczne lub prywatne. Niemniej w obu przypadkach państwa członkowskie są za nie odpowiedzialne.

3. Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym na podstawie ust. 1.

4. Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

1. Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na podstawie art. 113 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Państwa członkowskie mogą w tym celu wykorzystywać wszelkie inne bazy danych lub bazy danych opracowane do innych celów.

2. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia „handlowiec” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która:

Rodzaje działalności, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), obejmują:

3. Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

4. W przypadku gdy baza danych obejmująca handlowców składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

6. Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do utworzenia i aktualizacji baz danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazach danych tych państw.

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie selektywnych, opartych o analizę ryzyka i odpowiednio częstych kontroli zgodności z odnośnymi normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Kryteria oceny ryzyka obejmują istnienie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14, wydanego przez właściwy organ państwa trzeciego, w którym zatwierdzono kontrole zgodności na podstawie art. 15. Istnienie tego rodzaju świadectwa uznaje się za czynnik zmniejszający ryzyko niezgodności.

2. Analiza ryzyka opiera się na informacjach znajdujących się w bazie danych obejmującej handlowców, o której mowa w art. 10, i klasyfikuje ich do grup ryzyka.

W odniesieniu do produktów, które nie są objęte szczegółowymi normami handlowymi państwa członkowskie na podstawie analizy ryzyka mogą podejmować decyzje o nieprzeprowadzaniu selektywnych kontroli.

3. W przypadku gdy kontrole wykażą znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie zwiększają częstotliwość kontroli w odniesieniu do handlowców, produktów, pochodzenia lub innych parametrów.

4. Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszelkich informacji, które organy te uważają za konieczne w celu organizowania i przeprowadzania kontroli zgodności.

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom, których zaklasyfikowano do grupy najmniejszego ryzyka i którzy zapewniają wysoki stopień gwarancji zgodności z normami handlowymi, na stosowanie wzoru przedstawionego w załączniku II do oznakowania każdego opakowania na etapie wysyłki lub wystawianie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14.

4. Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować spełnienia warunków zezwolenia, państwo członkowskie cofa je.

5. Niezależnie od przepisów ust. 1 upoważnieni handlowcy mogą do wyczerpania zapasów stosować wzory, które w dniu 30 czerwca 2009 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Zezwolenia wydane handlowcom do dnia 1 lipca 2009 r. mają zastosowanie w okresie, na który zostały wydane.

1. Organy celne przyjmują zgłoszenia wywozowe lub zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu dotyczące produktów, które są objęte szczegółowymi normami handlowymi, wyłącznie gdy:

Powyższe przepisy nie stanowią przeszkody dla przeprowadzania przez państwo członkowskie jakichkolwiek kontroli zgodności na podstawie art. 11.

2. Ustęp 1 stosuje się również do produktów objętych ogólną normą handlową przedstawioną w części A załącznika I oraz produktów, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a), o ile dane państwo członkowskie uzna to za konieczne na podstawie analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1.

1. Właściwy organ może wydawać świadectwa zgodności potwierdzające, że dane produkty są zgodne z odpowiednią normą handlową (zwane dalej „świadectwem”). Świadectwo do użytku właściwych organów w Unii zamieszczono w załączniku III.

Zamiast świadectw wydawanych przez właściwe organy w Unii, państwa trzecie, o których mowa w art. 15 ust. 4, mogą stosować własne świadectwa pod warunkiem, że zawierają one co najmniej informacje równoważne w porównaniu ze świadectwem unijnym. Komisja udostępnia wzory takich świadectw wystawianych przez państwa trzecie w sposób, który uznaje za właściwy.

2. Świadectwa mogą być wydawane albo w wersji papierowej z oryginalnym podpisem albo w zweryfikowanym formacie elektronicznym z podpisem elektronicznym.

3. Każde świadectwo jest podstemplowywane przez właściwy organ i podpisywane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

4. Świadectwa są wystawiane w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

5. Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia jego identyfikację. Właściwy organ zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

6. Niezależnie od przepisów ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą do wyczerpania zapasów stosować świadectwa, które w dniu 30 czerwca 2009 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Zatwierdzenie kontroli zgodności przeprowadzanych przez państwa trzecie przed przywozem do Unii

1. Na wniosek państwa trzeciego Komisja może zatwierdzić – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 – kontrole zgodności ze szczegółowymi normami handlowymi przeprowadzane przez dane państwo trzecie przed przywozem do Unii.

2. Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone państwom trzecim, w których spełniane są unijne normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Unii.

W zatwierdzeniu wskazuje się organ publiczny państwa trzeciego, który odpowiada za przeprowadzanie kontroli, o których mowa w ust. 1. Organ ten odpowiada za kontakty z Unią. W zatwierdzeniu określa się także organy kontrolne państwa trzeciego kierujące odpowiednimi kontrolami.

Zatwierdzenie może mieć zastosowanie jedynie do produktów pochodzących z danego państwa trzeciego i może być ograniczone do określonych produktów.

3. Organy kontrolne państwa trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez organ, o którym mowa w ust. 2, które zapewniają wystarczające gwarancje i posiadają niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 17 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

4. Państwa trzecie, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem, oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV.

Komisja udostępnia szczegółowe informacje dotyczące właściwych organów publicznych i organów kontrolnych w sposób, który uznaje za właściwy.

Komisja może zawiesić zatwierdzenie kontroli zgodności, jeżeli okaże się, że w przypadku znaczącej liczby partii lub znacznych ilości towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

1. Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu, przeprowadza się zgodnie z metodami kontroli określonymi w załączniku V, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczegółowe dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu.

2. W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III.

3. W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie takiego zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Właściwy organ kontrolny wystawia – w odpowiednich przypadkach – świadectwo zgodności określone w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, handlowiec informuje właściwy organ kontrolny państwa członkowskiego przeznaczenia o partii, która wykazuje brak zgodności. Państwo członkowskie, które wydało orzeczenie o niezgodności, przesyła kopię tego orzeczenia pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim, w tym państwu członkowskiemu przeznaczenia partii wykazującej brak zgodności.

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zwrócić się do handlowców o podjęcie odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

1. Państwo członkowskie, w którym stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom handlowym z powodu wad lub zepsucia, które mogły być wykryte w czasie pakowania, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć.

2. Państwo członkowskie, w którym partia towaru pochodząca z państwa trzeciego została wykluczona z dopuszczenia do swobodnego obrotu z powodu niezgodności z normami handlowymi, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję, inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć, oraz zainteresowane państwo trzecie wymienione w załączniku IV.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich przepisach dotyczących systemów kontroli i analizy ryzyka. Powiadamiają też Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w tych systemach.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim podsumowanie wyników kontroli na wszystkich etapach obrotu w danym roku najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku.

5. Powiadomienia, o których mowa w ust. 1-4, są przekazywane w sposób określony przez Komisję.

2. Państwa członkowskie określają podmioty prawne właściwe dla swojego terytorium, które muszą spełniać warunki art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w świetle krajowych struktur prawnych i administracyjnych. Państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy uzupełniające dotyczące uznawania organizacji producentów i w odpowiednich przypadkach ustanawiają przepisy dotyczące jasno określonych części podmiotów prawnych w celu stosowania art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

1. Państwa członkowskie uznają organizacje producentów na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do produktów lub grup produktów określonych we wnioskach o uznanie, uwzględniając wszelkie decyzje podjęte na podstawie art. 125b ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia.

2. Państwa członkowskie uznają organizacje producentów w odniesieniu do produktów lub grup produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia jedynie w przypadku, gdy organizacje producentów mogą zagwarantować, że produkty te są dostarczane do przetworzenia na podstawie systemu umów na dostawy albo w inny sposób.

Przy ustalaniu minimalnej liczby członków organizacji producentów na podstawie art. 125b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą postanowić, że w przypadku gdy wnioskodawca starający się o uznanie składa się całkowicie lub częściowo z członków będących podmiotami prawnymi lub będącymi jasno określonymi częściami podmiotów prawnych i składającymi się z producentów, minimalną liczbę producentów można obliczać na podstawie liczby producentów zrzeszonych w każdym podmiocie prawnym lub w jasno określonych częściach podmiotów prawnych.

2. Rezygnację z członkostwa zgłasza się organizacji na piśmie. Państwa członkowskie ustanawiają okresy wypowiedzenia, które nie mogą przekraczać sześciu miesięcy, oraz daty, od których rezygnacja staje się skuteczna.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby organizacje producentów posiadały do dyspozycji personel, infrastrukturę oraz wyposażenie niezbędne do spełnienia wymogów ustanowionych w art. 122 akapit pierwszy lit. c) oraz art. 125b ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz zapewniają ich funkcjonowanie w zakresie podstawowych zadań, w szczególności w odniesieniu do:

1. Na potrzeby art. 125b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 wartość lub wielkość produkcji zbywalnej obliczana jest na tej samej podstawie co wartość produkcji sprzedanej ustanowiona w art. 50 i 51 niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli jeden z członków organizacji producentów lub większa ich liczba nie posiada danych historycznych dotyczących produkcji sprzedanej wystarczających na potrzeby stosowania ust. 1, wartość produkcji zbywalnej organizacji można obliczyć jako średnią wartość produkcji zbywalnej tych członków w okresie trzech lat poprzedzających rok, w którym złożono wniosek o uznanie, i w których członkowie odnośnej organizacji producentów faktycznie prowadzili produkcję.

Na potrzeby art. 125b ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 organizacja producentów, która jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, uznawana jest za wywiązującą się ze swoich zobowiązań, jeżeli zapewnia odpowiednie środki techniczne sama lub za pośrednictwem swoich członków bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

1. Działalność główna organizacji producentów jest związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których jest uznana.

2. Organizacja producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami organizacji producentów ani zrzeszenia organizacji producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości jej produkcji sprzedanej obliczonej zgodnie z art. 50.

3. Wprowadzania do obrotu owoców i warzyw, które kupiono bezpośrednio od innej organizacji producentów, oraz produktów, w odniesieniu do których organizacja producentów nie została uznana, nie uważa się za część działalności organizacji producentów.

4. W przypadkach, w których art. 50 ust. 9 ma zastosowanie, ust. 3 niniejszego artykułu stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do odnośnych spółek zależnych od dnia 1 stycznia 2012 r.

1. Działalność, na której outsourcing państwo członkowskie może zezwolić zgodnie z art. 125d rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, może obejmować między innymi zbiór, przechowywanie, pakowanie i wprowadzanie do obrotu produkcji członków organizacji producentów.

2. Outsourcing działalności organizacji producentów oznacza, że dana organizacja producentów zawiera z innym podmiotem, w tym z jednym ze swoich członków lub większą ich liczbą lub ze swoją spółką zależną, umowę handlową na prowadzenie odnośnej działalności. Dana organizacja producentów pozostaje jednak odpowiedzialna za realizację tej działalności oraz za ogólną kontrolę zarządzania i nadzór nad umową handlową na prowadzenie odnośnej działalności.

1. Główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym organizacja posiada znaczną liczbę gospodarstw lub znaczną liczbę członków lub osiąga znaczny poziom produkcji sprzedanej.

2. Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

1. Jeżeli organizacje producentów połączyły się, organizacja producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje organizacje producentów, które się połączyły. Nowy podmiot przyjmuje prawa i obowiązki organizacji producentów, które się połączyły.

Nowo powstały podmiot może realizować programy jednocześnie i oddzielnie do dnia 1 stycznia roku następującego po połączeniu lub może połączyć programy operacyjne z chwilą połączenia. Programy operacyjne są łączone zgodnie z art. 66 i 67.

2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 akapit drugi państwa członkowskie mogą zezwalać organizacjom producentów występującym z właściwie uzasadnionymi wnioskami na kontynuację jednoczesnego wdrażania oddzielnych programów operacyjnych do czasu zakończenia realizacji tych programów.

1. Państwa członkowskie mogą określić, czy i na jakich warunkach osoby fizyczne lub prawne niebędące producentami mogą zostawać członkami organizacji producentów.

2. Przy ustalaniu warunków, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają w szczególności zgodność z art. 122 akapit pierwszy lit. a) ppkt (iii) i art. 125a ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub odebrać takim osobom fizycznym lub prawnym prawo do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do funduszy operacyjnych, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2.

1. Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki, które uznają za niezbędne, celem uniknięcia nadużywania władzy czy wpływów przez jednego lub więcej członków w zakresie zarządzania organizacją producentów i jej funkcjonowania, w tym obejmujące prawo do głosowania.

2. Jeżeli organizacja producentów jest jasno określoną częścią podmiotu prawnego, państwa członkowskie mogą przyjmować środki ograniczające lub odbierające temu podmiotowi prawnemu uprawnienia do zmiany, zatwierdzania lub odrzucania decyzji organizacji producentów.

Przepisy dotyczące organizacji producentów mające zastosowanie do zrzeszeń organizacji producentów

Do zrzeszeń organizacji producentów stosuje się art. 22, art. 26 ust. 3, art. 27 i 31 z uwzględnieniem niezbędnych zmian. Jeżeli zrzeszenie organizacji producentów prowadzi sprzedaż, stosuje się art. 26 ust. 2 z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

1. Państwa członkowskie mogą uznawać zrzeszenia organizacji producentów na podstawie art. 125c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 jedynie w odniesieniu do działania lub działań, które dotyczą produktów lub grup produktów określonych we wnioskach o uznanie.

2. Zrzeszenie organizacji producentów może zostać uznane na podstawie art. 125c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i realizować dowolne z działań organizacji producentów, nawet jeżeli wprowadzanie do obrotu odnośnych produktów nadal jest realizowane przez jej członków.

Członkowie zrzeszeń organizacji producentów niebędący organizacjami producentów

1. Państwa członkowskie mogą określić, czy i na jakich warunkach osoby fizyczne lub prawne niebędące uznanymi organizacjami producentów mogą zostawać członkami zrzeszenia organizacji producentów.

2. Członkowie uznanego zrzeszenia organizacji producentów, którzy nie są uznaną organizacją producentów:

Państwa członkowskie mogą przyznać, ograniczyć lub odebrać takim członkom prawo do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do programów operacyjnych.

1. Główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym zrzeszenie posiada znaczną liczbę organizacji członkowskich lub w którym organizacje członkowskie osiągają znaczny poziom produkcji sprzedanej.

2. Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

1. Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym podmiot ma główną siedzibę.

1. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję dotyczącą projektu planu uznawania w terminie trzech miesięcy od otrzymania planu wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótszy termin.

2. Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące kwalifikowalności operacji i wydatków w ramach planów uznawania, w tym przepisy dotyczące kwalifikowalności inwestycji, w celu osiągnięcia zgodności grup producentów z kryteriami uznawania za organizację producentów, o których mowa w art. 125b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Po dokonaniu kontroli zgodności, o których mowa w art. 111, właściwy organ państwa członkowskiego, stosownie do przypadku:

W stosownych przypadkach plan może zostać zatwierdzony tylko po uwzględnieniu zmian wymaganych na mocy lit. b).

Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o swojej decyzji.

1. Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się dnia 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwalać grupom producentów na dzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

W pierwszym roku realizacji zgodnie z proponowaną datą, o której mowa w art. 37 lit. b), plan uznawania rozpoczyna się:

W każdym przypadku pierwszy rok realizacji planu uznawania upływa dnia 31 grudnia tego samego roku.

2. Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskami o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do powyższych wniosków załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do planów uznawania w trakcie okresu rocznego lub półrocznego bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ państwa członkowskiego. Powyższe zmiany kwalifikują się do objęcia pomocą tylko w przypadku, gdy grupa producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ państwa członkowskiego.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozpatrzeniu dostarczonych dowodów. Jeżeli w ustalonym terminie nie zostanie podjęta decyzja odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian, wniosek uważa się za odrzucony. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótszy termin.

1. Grupy producentów realizujące plany uznawania mogą w każdej chwili składać wnioski o uznanie na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Od daty złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na podstawie art. 63.

1. Działalność główna grupy producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których została wstępnie uznana.

2. Grupa producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami grupy producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości produkcji sprzedanej wytworzonej przez własnych członków grupy producentów oraz członków innych grup producentów.

1. Do grup producentów stosuje się art. 50 ust. 1-4 i 7 oraz art. 50 ust. 6 zdanie pierwsze z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. W przypadku zmniejszenia wartości produkcji sprzedanej o co najmniej 35 % z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, uznaje się, że łączna wartość produkcji sprzedanej stanowi 65 % łącznej wartości deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

3. Wartość produkcji sprzedanej obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie, dla którego wnioskowana jest pomoc.

1. Stawki pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do wartości produkcji sprzedanej przekraczającej 1 000 000 EUR.

2. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla każdej grupy producentów podlega rocznemu limitowi wynoszącemu 1 000 000 EUR.

3. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest wypłacana:

Aby obliczyć wysokość rat, państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę produkcję sprzedaną odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

4. Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przyznano przedmiotową pomoc.

Inwestycje związane z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 37 lit. c) niniejszego rozporządzenia, na które przyznano pomoc zgodnie z art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane proporcjonalnie do ich wykorzystania co do produktów członków grupy producentów, w odniesieniu do których udzielono jej wstępnego uznania.

Z pomocy unijnej wyklucza się inwestycje, które mogłyby zakłócić konkurencję w odniesieniu do innych rodzajów działalności gospodarczej grupy producentów.

1. Grupa producentów składa jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 43 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2. Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, o których mowa w art. 39 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszą pisemne oświadczenia grupy producentów stwierdzające, że grupa:

3. Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

1. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 wynosi:

Pozostała część pomocy wypłacana jest przez państwa członkowskie w formie płatności ryczałtowej. Wniosek o przyznanie pomocy nie musi zawierać dowodów dotyczących wykorzystania pomocy.

2. Udział wkładu unijnego w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub równoważnik dotacji kapitałowej, nie przekracza kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do finansowania przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą co najmniej:

1. Pomoc przewidziana w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2. W celu obliczenia kwoty pomocy płatnej na podstawie ust. 1 grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3. W przypadku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano wstępne uznanie.

4. W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały w wyniku tego podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 29 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

1. Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2. W przypadku przedłożenia programu operacyjnego na podstawie niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie dopilnowuje, aby nie dochodziło do podwójnego finansowania środków określonych w planie uznawania.

3. Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4. Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana za organizację producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

1. Wartość produkcji sprzedanej danej organizacji producentów oblicza się na podstawie produkcji samej organizacji producentów oraz jej członków będących producentami i obejmuje ona wyłącznie te owoce i warzywa, w odniesieniu do których organizacja producentów została uznana. Wartość produkcji sprzedanej może obejmować owoce i warzywa, które nie muszą być zgodne z normami handlowymi, jeżeli normy te nie mają zastosowania zgodnie z art. 4.

2. Wartość produkcji sprzedanej obejmuje produkcję członków, którzy występują z organizacji producentów lub do niej przystępują. Państwa członkowskie określają warunki w celu uniknięcia dwukrotnego liczenia.

3. Wartość produkcji sprzedanej nie obejmuje wartości przetworzonych owoców i warzyw ani żadnego innego produktu, który nie jest produktem sektora owoców i warzyw.

Jednakże wartość produkcji sprzedanej w odniesieniu do owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, które zostały przetworzone w jeden z przetworów owocowych i warzywnych wymienionych w części X załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub jakikolwiek inny produkt przetworzony, o którym mowa w niniejszym artykule i który jest szerzej opisany w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia, bądź przez organizację producentów, zrzeszenie organizacji producentów lub ich członków będących producentami lub spółki zależne, o których mowa w ust. 9 niniejszego artykułu, bądź przez nich samych lub w drodze outsourcingu, oblicza się jako stawkę ryczałtową w procentach mającą zastosowanie do fakturowanej wartości tych produktów przetworzonych. Wymieniona stawka ryczałtowa wynosi:

4. Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na zawieranie wartości produktów ubocznych w wartości produkcji sprzedanej.

5. Wartość produkcji sprzedanej obejmuje wartość produktów wycofanych z rynku zgodnie z art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, szacowaną zgodnie ze średnią ceną tych produktów, które zostały wprowadzone do obrotu przez organizację producentów w okresie odniesienia.

6. Do wartości produkcji sprzedanej wlicza się wyłącznie produkcję organizacji producentów lub jej członków będących producentami wprowadzoną do obrotu przez organizację producentów. Produkcja członków organizacji producentów będących producentami wprowadzona do obrotu za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację, na podstawie art. 125a ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, wliczana jest do wartości produkcji sprzedanej tej drugiej organizacji producentów.

7. Produkcję sprzedaną owoców i warzyw fakturuje się na etapie EXW organizacja producentów w stosownych przypadkach jako produkt wymieniony w części IX załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, który jest przygotowany i zapakowany, z wyłączeniem:

8. Wartość produkcji sprzedanej można również obliczać na etapie EXW zrzeszenie organizacji producentów i na tych samych zasadach jak zasady ustanowione ust. 7.

9. Wartość produkcji sprzedanej można również obliczać na etapie EXW spółka zależna, na tych samych zasadach jak zasady ustanowione w ust. 7, pod warunkiem że przynajmniej 90 % kapitału należy:

10. W przypadku outsourcingu wartość produkcji sprzedanej oblicza się na etapie EXW organizacja producentów i obejmuje ona ekonomiczną wartość dodaną działania, które zostało zlecone przez organizację producentów jej członkom, osobom trzecim lub innej spółce zależnej niż spółka zależna, o której mowa w ust. 9.

11. W przypadku gdy obniżenie wielkości produkcji spowodowane jest zjawiskiem klimatycznym bądź chorobami zwierząt lub roślin bądź epidemiami szkodników, odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia otrzymane w związku z ubezpieczeniem płodów rolnych, o którym mowa w rozdziale III sekcja 6, lub środki o równoznacznym charakterze, którymi zarządza organizacja producentów w odniesieniu do wyżej wymienionych przyczyn, mogą zostać włączone do wartości produkcji sprzedanej.

1. Roczny pułap pomocy określony w art. 103d ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oblicza się corocznie na podstawie wartości produkcji sprzedanej w ciągu dwunastomiesięcznego okresu odniesienia określanego przez państwa członkowskie.

2. Okres odniesienia ustalany jest przez państwa członkowskie dla każdej organizacji producentów jako:

3. Dwunastomiesięczny okres stanowi okres obrachunkowy odnośnej organizacji producentów.

Metoda określania okresu odniesienia nie może zmieniać się w trakcie programu operacyjnego, z wyjątkiem należycie uzasadnionych sytuacji.

4. Jeżeli obniżenie wartości produktu o co najmniej 35 % wynikało z przyczyn niezależnych od odpowiedzialności i kontroli organizacji producentów, wartość produkcji sprzedanej dla tego produktu stanowi 65 % jego wartości w poprzednim okresie odniesienia.

Organizacja producentów uzasadnia przyczyny, o których mowa w akapicie pierwszym, wobec właściwego organu odnośnego państwa członkowskiego.

5. W przypadku gdy niedawno uznane organizacje producentów nie posiadają danych historycznych dotyczących produkcji sprzedanej wystarczających na potrzeby stosowania ust. 2, za wartość produkcji sprzedanej można uznawać wartość produkcji zbywalnej podaną przez organizację producentów do celów uznania.

Akapit pierwszy stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do nowych członków organizacji producentów, którzy po raz pierwszy do niej przystąpili.

6. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu uzyskania informacji dotyczących wartości produkcji sprzedanej organizacji producentów, które nie przedłożyły programów operacyjnych.

7. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 6 wartość produkcji sprzedanej za okres odniesienia obliczana jest zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w danym okresie odniesienia.

Jednakże w odniesieniu do programów operacyjnych zatwierdzonych do dnia 20 stycznia 2010 r. wartość produkcji sprzedanej do 2007 r. oblicza się na podstawie prawodawstwa mającego zastosowanie w okresie odniesienia, natomiast wartość produkcji sprzedanej od 2008 r. oblicza się na podstawie prawodawstwa mającego zastosowanie w 2008 r.

W odniesieniu do programów operacyjnych zatwierdzonych po dniu 20 stycznia 2010 r. wartość produkcji sprzedanej od 2008 r. oblicza się na podstawie prawodawstwa mającego zastosowanie w chwili zatwierdzenia programu operacyjnego.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby sposób zarządzania funduszami operacyjnymi umożliwiał audytorom zewnętrznym coroczną identyfikację, sprawdzanie i poświadczanie ich wydatków i dochodów.

1. Wkłady finansowe do funduszu operacyjnego, o którym mowa w art. 103b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określane są przez organizację producentów.

2. Wszyscy producenci mają możliwość korzystania z funduszu operacyjnego i wszyscy producenci mają możliwość demokratycznego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji dotyczących wykorzystania funduszu operacyjnego organizacji producentów i wkładów finansowych do funduszu operacyjnego.

1. Najpóźniej do dnia 15 września organizacje producentów powiadamiają swoje państwo członkowskie o szacunkowych kwotach wkładu unijnego oraz wkładu ich członków oraz samej organizacji producentów do funduszy operacyjnych na następny rok, wraz z programami operacyjnymi lub wnioskami o zatwierdzenie zmian w przedmiotowych programach.

2. Obliczenia szacunkowej kwoty funduszy operacyjnych dokonuje się na podstawie programów operacyjnych i wartości produkcji sprzedanej. W obliczeniu uwzględnia się podział na wydatki na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz na inne środki.

1. Ogólna struktura i zawartość strategii krajowej, o której mowa w art. 103f ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustanawiana jest zgodnie z wytycznymi określonymi w załączniku VII. Strategia może składać się z elementów regionalnych.

Strategia krajowa obejmuje wszystkie decyzje podjęte i przepisy przyjęte przez państwa członkowskie w zastosowaniu części II tytuł II rozdział II sekcja I oraz Ia rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz niniejszego tytułu.

2. Strategia krajowa wraz z ramami krajowymi, o których mowa w art. 103f ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustanawiana jest przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku. Ramy krajowe włącza się po przedstawieniu ich Komisji i, jeżeli to konieczne, po dokonaniu ich zmiany, zgodnie z art. 103f ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Analiza sytuacji wyjściowej stanowi część procesu opracowywania strategii krajowej, a za jej przeprowadzenie odpowiedzialne jest państwo członkowskie. Pozwala ona na określenie i ocenę potrzeb, które mają zostać zaspokojone, dokonanie klasyfikacji potrzeb pod względem priorytetów, zdefiniowanie celów, jakie należy osiągnąć poprzez realizację programów operacyjnych, oczekiwanych rezultatów i określonych ilościowo celów, jakie należy osiągnąć w stosunku do sytuacji wyjściowej, oraz na określenie najwłaściwszych instrumentów i działań prowadzących do osiągnięcia tych celów.

4. Państwa członkowskie zapewniają również monitorowanie i ocenę strategii krajowej oraz jej wdrażanie poprzez programy operacyjne.

Strategia krajowa może zostać zmieniona, w szczególności w świetle monitorowania i oceny. Zmian takich należy dokonywać przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku.

5. Państwa członkowskie ustalają w strategii krajowej maksymalny odsetek funduszu operacyjnego, jaki można przeznaczyć na poszczególne środki lub rodzaj działania lub wydatków w celu zapewnienia odpowiedniej równowagi pomiędzy różnymi środkami.

1. Oprócz przedstawienia proponowanych ram, o którym mowa w art. 103f ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, państwa członkowskie powiadamiają również Komisję o wszelkich zmianach w ramach krajowych, które podlegają procedurze określonej we wspomnianym akapicie. Komisja udostępnia ramy krajowe pozostałym państwom członkowskim w sposób, jaki uzna za stosowny.

2. Ramy krajowe zawierają odrębną sekcję określającą wymogi ogólne dotyczące komplementarności, spójności i zgodności, które muszą spełniać działania na rzecz ochrony środowiska, o których mowa w art. 103f ust. 1 akapit pierwszy zdanie drugie rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Komisja zapewnia państwom członkowskim wzór powyższej sekcji.

W ramach krajowych ustanawia się również otwarty wykaz działań na rzecz ochrony środowiska i warunków obowiązujcych w związku z tym w państwie członkowskim na potrzeby art. 103c ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. W odniesieniu do każdego działania na rzecz ochrony środowiska w ramach krajowych wskazuje się:

3. Czas trwania działań na rzecz ochrony środowiska, które są podobne do zobowiązań rolno-środowiskowych wspieranych w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich, jest taki sam jak w przypadku powyższych zobowiązań. Działania są kontynuowane w następnym programie operacyjnym, jeżeli czas trwania podobnych zobowiązań rolno-środowiskowych przekracza czas trwania pierwotnego programu operacyjnego. Państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na krótszy czas trwania działań na rzecz ochrony środowiska lub nawet na przerwanie ich realizacji w odpowiednio uzasadnionych przypadkach, w szczególności na podstawie wyników oceny śródokresowej, o której mowa w art. 126 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

W ramach krajowych określa się czas trwania działań, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz – w odpowiednich przypadkach – obowiązek kontynuacji działania w następnym programie operacyjnym.

Państwa członkowskie mogą przyjmować zasady uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 i niniejsze rozporządzenie, dotyczące kwalifikowalności środków, działań lub wydatków w ramach programów operacyjnych.

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 działaniom objętym środkami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem nie udziela się żadnego wsparcia w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich państw członkowskich lub programów zatwierdzonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 (9).

2. W przypadku gdy zgodnie z art. 5 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 wyjątkowo udzielono wsparcia środkom, które potencjalnie kwalifikowałyby się do przyznania pomocy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, państwa członkowskie dopilnowują, aby dany beneficjent mógł otrzymać wsparcie na dane działanie jedynie w ramach jednego systemu.

W tym celu państwa członkowskie, przy uwzględnianiu środków zawierających takie wyjątki w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich, dopilnowują, aby w strategii krajowej, o której mowa w art. 55 niniejszego rozporządzenia, wskazano kryteria i przepisy administracyjne, które będą one stosować w programach rozwoju obszarów wiejskich.

3. W stosownych przypadkach i nie naruszając przepisów art. 103a ust. 3, art. 103d ust. 1 oraz 3, art. 103e rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz art. 47 niniejszego rozporządzenia, poziom wsparcia środków objętych niniejszym rozporządzeniem nie przekracza poziomu, który ma zastosowanie do środków objętych programem rozwoju obszarów wiejskich.

4. Wsparcie dla działań na rzecz ochrony środowiska innych niż nabywanie środków trwałych ograniczone jest do maksymalnych kwot określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 dla płatności rolno-środowiskowych. Kwoty te mogą zostać zwiększone w wyjątkowych przypadkach, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności, które należy uzasadnić w strategii krajowej, o której mowa w art. 55 niniejszego rozporządzenia, oraz w programach operacyjnych organizacji producentów. Kwoty przeznaczone na działania na rzecz ochrony środowiska można również zwiększać w celu wspierania działań związanych z priorytetami określonymi w art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

5. Ustęp 4 nie ma zastosowania w odniesieniu do działań na rzecz ochrony środowiska, które nie dotyczą bezpośrednio lub pośrednio określonej działki.

1. Programy operacyjne nie obejmują działań ani wydatków, o których mowa w wykazie przedstawionym w załączniku IX.

2. Wydatki kwalifikujące się do przyznania pomocy poniesione w ramach programów operacyjnych są ograniczane do rzeczywistych poniesionych kosztów. Jednakże państwa członkowskie mogą w zamian za to ustalić – z góry i w odpowiednio uzasadniony sposób – standardowe stawki ryczałtowe w następujących przypadkach:

3. Aby działanie kwalifikowało się, ponad 50 % wartości produktów, których ono dotyczy, muszą stanowić produkty, w odniesieniu do których dana organizacja producentów jest uznana. W celu uwzględnienia we wspomnianych 50 % produkty muszą pochodzić od członków danej organizacji producentów lub członków będących producentami należących do innej organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów. Do obliczania wartości stosuje się art. 50 z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

4. W odniesieniu do działań na rzecz ochrony środowiska zastosowanie mają następujące zasady:

W strategiach krajowych, o których mowa w art. 55 niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie ustanawiają maksymalny odsetek rocznych wydatków w ramach programu operacyjnego, które można przeznaczyć na działania związane z ekologicznym gospodarowaniem opakowaniami. Odsetek ten nie jest większy niż 20 %, z wyjątkiem przypadków uwzględniania szczególnych okoliczności, które należy uzasadnić w strategii krajowej.

5. Inwestycje, łącznie z inwestycjami na mocy umów leasingu, których okres spłaty przekracza długość realizacji programu operacyjnego, w należycie uzasadnionych z ekonomicznego punktu widzenia przypadkach mogą zostać przeniesione do następnego programu operacyjnego, w szczególności w sytuacji, gdy okres amortyzacji podatkowej jest dłuższy niż pięć lat.

W przypadku zastępowania inwestycji wartość końcowa zastąpionych inwestycji:

6. Inwestycje lub działania mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych lub obiektach członków będących producentami należących do organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów, w tym jeżeli działania zlecono członkom organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów programu operacyjnego. W przypadku wystąpienia członka z organizacji państwa członkowskie gwarantują odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej. Jednak w odpowiednio uzasadnionych okolicznościach państwa członkowskie mogą decydować, że organizacja producentów nie jest zobowiązana do odzyskania inwestycji lub jej wartości końcowej.

7. Inwestycje i działania związane z przekształcaniem owoców i warzyw w przetworzone owoce i warzywa mogą kwalifikować się do wsparcia, jeżeli takie inwestycje i działania przyczyniają się do realizacji celów, o których mowa w art. 103c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym celów, o których mowa w art. 122 akapit pierwszy lit. c) wspomnianego rozporządzenia, oraz pod warunkiem, że takie inwestycje i działania określono w strategii krajowej, o której mowa w art. 103f ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

1. Państwo członkowskie może zezwolić zrzeszeniu organizacji producentów na przedstawienie całego lub częściowego programu operacyjnego, którego pewne wskazane działania nie są wdrażane przez dwóch lub większą liczbę członków organizacji producentów w ramach ich programów operacyjnych.

2. Programy operacyjne zrzeszeń organizacji producentów uwzględnia się razem z programami operacyjnymi członkowskich organizacji producentów, w tym w odniesieniu do realizacji celów i przestrzegania ograniczeń ustanowionych w art. 103c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Do programów operacyjnych zrzeszeń organizacji producentów stosuje się art. 58, 59 i 60, art. 61 lit. b) i c) oraz art. 63-67 z uwzględnieniem niezbędnych zmian. W odniesieniu do częściowych programów operacyjnych zrzeszeń organizacji producentów nie wymaga się jednak równowagi między działaniami, o której mowa w art. 59 lit. b).

1. Organizacja producentów przedkłada program operacyjny do zatwierdzenia właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym znajduje się główna siedziba organizacji producentów, do dnia 15 września roku poprzedzającego rok jego planowanej realizacji. Państwa członkowskie mogą jednak odraczać te terminy.

2. W przypadku gdy dany podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego, w tym grupa producentów, przedkłada wniosek o uznanie jako organizacja producentów, może jednocześnie przedłożyć do zatwierdzenia program operacyjny, o którym mowa w ust. 1. Zatwierdzenie tego programu operacyjnego jest uzależnione od otrzymania uznania najpóźniej w terminie określonym w art. 64 ust. 2.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzje dotyczące programów operacyjnych i funduszy operacyjnych najpóźniej do dnia 15 grudnia roku, w którym zostały przedłożone.

Państwa członkowskie informują organizacje producentów o podjętych decyzjach do dnia 15 grudnia.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, właściwy organ państwa członkowskiego może podjąć decyzję dotyczącą programów operacyjnych i funduszy operacyjnych najpóźniej do dnia 20 stycznia po dacie przedłożenia. W decyzji zatwierdzającej można określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie przedłożenia.

1. Najpóźniej do dnia 15 września organizacje producentów mogą występować z wnioskiem o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych, w tym dotyczących okresów ich obowiązywania, które mają być stosowane od dnia 1 stycznia następnego roku.

2. Do wniosków o wprowadzenie zmian załącza się dokumenty uzupełniające, wraz z podaniem przyczyny, charakteru i konsekwencji przedmiotowych zmian.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzje dotyczące wniosków o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych do dnia 15 grudnia roku, w którym złożono wnioski.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, właściwy organ państwa członkowskiego może podjąć decyzję dotyczącą zmian w programie operacyjnym najpóźniej do dnia 20 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono wniosek. W decyzji zatwierdzającej można określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono wniosek.

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić na zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku na określonych przez nie warunkach.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzje dotyczące zmian w programach operacyjnych wnioskowanych zgodnie z ust. 1 do dnia 20 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono wniosek o wprowadzenie zmian.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić organizacjom producentów w trakcie roku na:

4. Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do programów operacyjnych w trakcie roku bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ danego państwa członkowskiego. Zmiany te kwalifikują się do pomocy tylko w przypadku, gdy organizacja producentów niezwłocznie powiadomi o nich właściwy organ.

1. Programy operacyjne realizowane są w okresach rocznych, od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

2. Programy operacyjne zatwierdzone najpóźniej dnia 15 grudnia realizowane są od dnia 1 stycznia następnego roku.

Realizacja programów zatwierdzonych po dniu 15 grudnia może zostać odroczona o rok.

W drodze odstępstwa od akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 64 ust. 2 akapit trzeci lub art. 65 ust. 3 akapit drugi, realizacja programów operacyjnych zatwierdzonych zgodnie z wymienionymi przepisami rozpoczyna się najpóźniej dnia 31 stycznia po ich zatwierdzeniu.

1. Państwa członkowskie powiadamiają organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów o zatwierdzonych kwotach pomocy, zgodnie z wymogiem art. 103 g ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, do dnia 15 grudnia roku poprzedzającego rok, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2. W przypadku zastosowania art. 64 ust. 2 akapit trzeci lub art. 65 ust. 3 akapit drugi państwa członkowskie powiadamiają o zatwierdzonych kwotach pomocy do dnia 20 stycznia roku, dla którego wnioskowana jest pomoc.

1. Do dnia 15 lutego roku następującego po roku, dla którego wnioskowana jest pomoc, organizacje producentów składają do właściwego organu państwa członkowskiego wnioski o przyznanie pomocy lub o jej wyrównanie, w odniesieniu do każdego programu operacyjnego będącego przedmiotem wniosku o pomoc.

2. Do wniosków o przyznanie pomocy załącza się dokumenty uzupełniające zawierające informacje dotyczące:

3. Wnioski o przyznanie pomocy mogą obejmować wydatki ujęte w programie, lecz nieponiesione, w przypadku udowodnienia, że:

Pomoc jest wypłacana, zaś zabezpieczenie wniesione zgodnie z art. 71 ust. 3 zostaje zwolnione tylko pod warunkiem, że dowód wykonania zaplanowanych wydatków, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b) zostanie dostarczony do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, na który wydatki były zaplanowane, oraz na podstawie faktycznie ustalonego prawa do pomocy.

4. W przypadkach złożenia wniosków po terminie przewidzianym w ust. 1 kwota pomocy zostaje zmniejszona o 1 % za każdy dzień zwłoki.

W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach właściwy organ państwa członkowskiego może przyjąć wnioski po terminie przewidzianym w ust. 1, jeżeli przeprowadzono niezbędne kontrole, a ostateczny termin płatności przewidziany w art. 70 został zachowany.

5. Zrzeszenia organizacji producentów mogą składać wnioski o przyznanie pomocy, o których mowa w ust. 1, w imieniu i na rzecz swoich członków, jeżeli przedmiotowi członkowie są organizacjami producentów i pod warunkiem, że w odniesieniu do każdego z członków załączone zostaną dokumenty uzupełniające wymagane na mocy ust. 2. Beneficjentami końcowymi pomocy są organizacje producentów.

Państwa członkowskie wypłacają pomoc do dnia 15 października roku następującego po realizacji programów.

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na złożenie wniosku o zaliczkę części pomocy, w kwocie odpowiadającej przewidywanym wydatkom wynikającym z programu operacyjnego, w trakcie trzy- lub czteromiesięcznego okresu rozpoczynającego się w miesiącu, w którym złożony zostanie wniosek o zaliczkę.

2. Wnioski o zaliczki składa się, w zależności od decyzji danego państwa członkowskiego, albo co trzy miesiące – w styczniu, kwietniu, lipcu i październiku – albo co cztery miesiące – w styczniu, maju i we wrześniu.

Łączna kwota zaliczek na dany rok nie może przekraczać 80 % początkowo zatwierdzonej kwoty pomocy w odniesieniu do danego programu operacyjnego.

3. Zaliczki wypłaca się pod warunkiem złożenia zabezpieczenia stanowiącego równowartość 110 % zaliczki, zgodnie z rozporządzeniem Komisji EWG) nr 2220/85 (12).

Państwa członkowskie określają warunki, aby zapewnić wniesienie wkładów finansowych do funduszu operacyjnego zgodnie z art. 52 i 53 niniejszego rozporządzenia oraz faktyczne wykorzystanie wcześniejszych zaliczek i odpowiedniego wkładu organizacji producentów.

4. Wnioski o zwolnienie zabezpieczeń można składać w trakcie roku bieżącego programu i do wniosków tych załącza się dokumenty uzupełniające, takie jak faktury i dokumenty poświadczające dokonanie płatności.

Zabezpieczenia w odniesieniu do wypłaconych zaliczek zwalnia się w wysokości do 80 %.

5. Zobowiązanie pierwotne w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 obejmuje wykonanie działań określonych w programach operacyjnych, z zastrzeżeniem zobowiązań przewidzianych w art. 61 lit. b) i c) niniejszego rozporządzenia.

W przypadku niewywiązania się ze zobowiązania pierwotnego lub poważnego niewypełnienia zobowiązań przewidzianych w art. 61 lit. b) i c) zabezpieczenie ulega przepadkowi, bez uszczerbku dla innych sankcji i kar stosowanych zgodnie z rozdziałem V sekcja 3.

W przypadku niespełnienia innych wymogów zabezpieczenie ulega przepadkowi w wysokości proporcjonalnej do wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

6. Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną i terminy, których należy przestrzegać w odniesieniu do zaliczek.

Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na ubieganie się o wypłacenie części pomocy odpowiadającej kwotom wydanym już w ramach programu operacyjnego.

Wnioski można składać w dowolnym czasie, ale nie częściej niż trzy razy w danym roku. Do wniosków dołącza się dokumenty uzupełniające, takie jak faktury i dokumenty poświadczające dokonanie płatności.

Płatności w odniesieniu do wniosków o wypłacenie części pomocy nie mogą przekraczać 80 % części pomocy odpowiadającej kwotom wydanym już w ramach programu operacyjnego na dany okres. Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną płatności częściowych i terminy składania wniosków.

Państwa członkowskie mogą zdecydować, że jeden ze środków wymienionych w art. 103c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub większa ich liczba nie ma zastosowania na ich terytorium.

Pożyczki na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Pożyczki zaciągnięte na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych na podstawie art. 103c ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, których okres spłaty przekracza czas trwania programu operacyjnego, mogą być przenoszone na następny program operacyjny z należycie uzasadnionych powodów ekonomicznych.

Niniejsza sekcja ustanawia zasady dotyczące wycofywania z rynku, o którym mowa w art. 103c ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Na potrzeby niniejszego rozdziału „produkty wycofane z rynku”, „produkty wycofane” i „produkty niewystawione na sprzedaż” oznaczają produkty będące przedmiotem takiego wycofania z rynku.

1. Jeśli dla danego produktu istnieje norma handlowa, o której mowa w tytule II, taki produkt wycofany z rynku powinien być zgodny ze wspomnianą normą, z wyjątkiem przepisów dotyczących prezentacji i oznakowania produktów. Produkty mogą być wycofywane luzem, a produkty różnej wielkości mogą być wycofywane jednocześnie, pod warunkiem spełnienia minimalnych wymagań dla klasy II, w szczególności wymagań dotyczących jakości i wielkości.

Jednakże określone w odpowiedniej normie produkty miniaturowe powinny spełniać wymagania obowiązującej normy handlowej, w tym przepisy dotyczące prezentacji i oznakowania produktów.

2. Jeżeli dla danego produktu nie istnieje norma handlowa, produkty wycofane z rynku spełniają wymagania minimalne określone w załączniku X. Państwa członkowskie mogą ustanawiać dodatkowe zasady jako uzupełnienie tych wymagań minimalnych.

1. Ograniczenie do 5 % wielkości produkcji sprzedanej, o którym mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, obliczane jest na podstawie średniej arytmetycznej całkowitej ilości produktów, w odniesieniu do których uznano organizację producentów, i wprowadzonych na rynek za pośrednictwem tej organizacji w ciągu trzech poprzednich lat.

2. W odniesieniu do niedawno uznanych organizacji producentów dane dotyczące lat gospodarczych poprzedzających uznanie są następujące:

1. Organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy państw członkowskich na piśmie, za pomocą konwencjonalnych lub elektronicznych środków przekazu, o każdej operacji wycofywania, którą zamierzają przeprowadzić.

W szczególności powiadomienie powinno określać wykaz produktów objętych interwencją oraz ich główne cechy charakterystyczne zgodnie z odpowiednimi normami handlowymi, szacunkową ilość każdego z produktów, planowane wykorzystanie oraz miejsce, w którym może zostać dokonana kontrola produktów wycofanych przewidziana w art. 108.

Powiadomienia zawierają świadectwa zgodności produktów wycofanych z mającymi zastosowanie normami handlowymi lub wymaganiami minimalnymi, o których mowa w art. 76.

2. Państwa członkowskie ustalają szczegółowe zasady, według których organizacje producentów składają powiadomienia, o których mowa w ust. 1, w szczególności w odniesieniu do terminów.

1. Wsparcie, obejmujące zarówno wkład unijny i wkład organizacji producentów, na wycofywanie z rynku wynosi nie więcej niż kwoty określone w załączniku XI w odniesieniu do produktów, o których mowa w wymienionym załączniku. W przypadku innych produktów państwa członkowskie ustalają maksymalne kwoty wsparcia.

Jeżeli organizacja producentów otrzymała od osób trzecich rekompensatę za produkty wycofane, wsparcie, o którym mowa w akapicie pierwszym, zmniejsza się o wpływy netto danej organizacji producentów uzyskane z produktów wycofanych z rynku. Aby kwalifikować się do otrzymania wsparcia, odnośne produkty są wycofywane z rynku komercyjnego owoców i warzyw.

2. Wycofanie z rynku nie przekracza 5 % wielkości produkcji sprzedanej jakiegokolwiek produktu danej organizacji producentów. W odsetku tym nie uwzględnia się jednak ilości przekazanych na jeden z celów wymienionych w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub inny cel zatwierdzony przez państwa członkowskie na podstawie art. 80 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Wielkość produkcji sprzedanej odpowiada średniej wielkości produkcji sprzedanej w trakcie poprzednich trzech lat. Jeżeli informacja ta jest niedostępna, stosuje się wielkość produkcji sprzedanej, w odniesieniu do której dana organizacja producentów została uznana.

Odsetki, o których mowa w akapicie pierwszym, są rocznymi średnimi z trzyletniego okresu z marginesem przekroczenia w skali roku 5 punktów procentowych.

3. W przypadku wycofywania z rynku owoców i warzyw, które są przekazywane w ramach bezpłatnej dystrybucji organizacjom i instytucjom charytatywnym, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, pomoc finansowa Unii obejmuje wyłącznie płatności za przekazane produkty na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu oraz koszty, o których mowa w art. 81 ust. 1 i art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

1. Państwa członkowskie określają dozwolone przeznaczenie produktów wycofanych z rynku. Państwa członkowskie przyjmują odpowiednie przepisy, aby uniknąć wszelkiego negatywnego wpływu na środowisko lub jakichkolwiek negatywnych konsekwencji fitosanitarnych wynikających z wycofania lub przeznaczenia produktów wycofanych. Koszty poniesione przez organizacje producentów w związku ze zgodnością z wymienionymi przepisami kwalifikują się jako część wsparcia dla operacji wycofywania z rynku udzielanego w ramach programu operacyjnego.

2. Przeznaczenie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje bezpłatną dystrybucję w rozumieniu art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz każde inne równoznaczne przeznaczenie zatwierdzone przez państwa członkowskie.

Państwa członkowskie mogą pozwolić organizacjom oraz instytucjom charytatywnym, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, na pobieranie symbolicznej opłaty od odbiorców końcowych produktów wycofanych z rynku, jeżeli produkty te poddane zostały przetworzeniu.

Można zezwolić na płatność w naturze dokonywaną przez beneficjentów bezpłatnej dystrybucji na rzecz przetwórców owoców i warzyw, jeżeli taka płatność rekompensuje wyłącznie koszty przetworzenia i jeżeli państwo członkowskie, w którym płatność jest dokonywana, ustanowiło przepisy gwarantujące, że produkty przetworzone są faktycznie przeznaczone do spożycia przez odbiorców końcowych, o których mowa w akapicie drugim.

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby ułatwiać kontakty i współpracę między organizacjami producentów i zatwierdzonymi przez te państwa organizacjami i instytucjami charytatywnymi, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Możliwe jest przekazywanie produktów przemysłowi przetwórczemu. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy, aby dopilnować, by nie dochodziło do zakłócenia konkurencji w odniesieniu do danego sektora w Unii lub w odniesieniu do produktów przywożonych oraz aby produkty wycofane nie wchodziły ponownie na rynek komercyjny. Alkohol będący wynikiem destylacji jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych.

1. Koszty transportu w przypadku bezpłatnej dystrybucji wszystkich produktów wycofanych z rynku kwalifikują się do wsparcia w ramach programu operacyjnego na podstawie stawek ryczałtowych, ustalonych w oparciu o odległości między miejscem wycofania a miejscem dostawy określone w załączniku XII.

W przypadku transportu morskiego państwa członkowskie określają odległość między punktem wycofania a miejscem dostawy. Wysokość rekompensaty nie może przekroczyć kosztów transportu lądowego najkrótszą trasą od miejsca załadunku do teoretycznego miejsca wyjazdu, w którym możliwy jest transport lądowy. Do kwot określonych w załączniku XII stosuje się współczynnik korygujący 0,6.

2. Koszty transportu należy wypłacić stronie, która faktycznie ponosi koszty finansowe danej operacji transportu.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

1. Koszty sortowania i pakowania owoców i warzyw wycofanych z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji kwalifikują się do wsparcia w ramach programów operacyjnych w wysokości stawki ryczałtowej określonej w części A załącznika XIII, w przypadku produktów w opakowaniach o masie netto nieprzekraczającej 25 kilogramów.

2. Na opakowaniach produktów przeznaczonych do bezpłatnej dystrybucji należy umieścić godło europejskie oraz co najmniej jedno z odniesień określonych w części B załącznika XIII.

3. Zwrot kosztów sortowania i pakowania przysługuje organizacjom producentów, które przeprowadziły te operacje.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

1. Odbiorcy produktów wycofanych, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zobowiązują się do:

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że odbiorcy nie muszą prowadzić ewidencji lub rozliczeń, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), jeżeli otrzymują jedynie niewielkie ilości i uważają, że ryzyko jest niewielkie. Decyzja taka i jej uzasadnienie są rejestrowane.

1. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

2. Zielone zbiory oraz niezbieranie są czynnościami dodatkowymi i niezwiązanymi z normalnymi metodami uprawy.

1. W odniesieniu do zielonych zbiorów oraz niezbierania państwa członkowskie:

2. Organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy państwa członkowskiego na piśmie, za pomocą konwencjonalnych lub elektronicznych środków przekazu, o każdej operacji zielonych zbiorów lub niezbierania, którą zamierzają przeprowadzić.

Do pierwszego powiadomienia z danego roku i dla danego produktu dołączają analizę na podstawie przewidywanej sytuacji na rynku, która uzasadnia zielone zbiory jako środek zapobiegania kryzysom.

3. Zielone zbiory oraz niezbieranie nie są stosowane jednocześnie w odniesieniu do tego samego produktu i tego samego obszaru w danym roku lub w kolejnych dwóch latach.

4. Kwoty rekompensaty, obejmujące zarówno wkład unijny i wkład organizacji producentów, za zielone zbiory oraz niezbieranie, są płatnościami na hektar ustalonymi przez państwo członkowskie, zgodnie z ust. 1 lit. a):

1. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzenia środków promocyjnych i komunikacyjnych. Przepisy te pozwalają na szybkie stosowanie tych środków w razie potrzeby.

2. Działania w ramach środków promocyjnych i komunikacyjnych są uzupełniające w stosunku do wszelkich działań promocyjnych i komunikacyjnych niezwiązanych z zapobieganiem kryzysom i zarządzaniem w sytuacjach kryzysowych stosowanych przez daną organizację producentów.

Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące realizacji działań szkoleniowych.

Działaniami w zakresie ubezpieczania zbiorów zarządza organizacja producentów, która przyczynia się do ochrony dochodów producentów i do pokrywania strat rynkowych organizacji producentów lub jej członków, w przypadku gdy dotykają ich klęski żywiołowe, niekorzystne zjawiska klimatyczne oraz, w stosownych przypadkach, choroby lub epidemie szkodników.

1. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie realizacji działań w zakresie ubezpieczania zbiorów, obejmujące niezbędne przepisy gwarantujące, że działania w zakresie ubezpieczania zbiorów nie zakłócają konkurencji na rynku ubezpieczeń.

2. Państwa członkowskie mogą przyznawać dodatkowe finansowanie krajowe w celu wsparcia działań w zakresie ubezpieczania zbiorów, które korzystają z funduszu operacyjnego. Łączne wsparcie publiczne na ubezpieczanie zbiorów nie może jednak przekroczyć:

Ograniczenie ustanowione w akapicie pierwszym lit. b) ma zastosowanie nawet w przypadkach, w których fundusz operacyjny kwalifikuje się do 60 % unijnej pomocy finansowej na podstawie art. 103d ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Działania w zakresie ubezpieczania zbiorów nie obejmują odszkodowań otrzymanych z tytułu ubezpieczeń, które zwracają producentom ponad 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskiwane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z przedmiotowymi ubezpieczeniami.

4. Na potrzeby niniejszego artykułu „niekorzystne zjawisko klimatyczne, które może być porównane do klęski żywiołowej” ma to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (13).

Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych

Warunki wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych

1. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych.

2. Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych obejmuje zarówno wkład unijny jak i wkład organizacji producentów. Łączna kwota wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych nie przekracza następującego odsetka wkładu organizacji producentów na rzecz funduszu wzajemnego w pierwszym, drugim i trzecim roku jego funkcjonowania:

3. Organizacja producentów może otrzymać wsparcie, o którym mowa w ust. 2, tylko raz i wyłącznie w ciągu pierwszych trzech lat funkcjonowania funduszu. Jeżeli organizacja producentów zwraca się o wsparcie dopiero w drugim lub trzecim roku funkcjonowania funduszu, wsparcie wynosi:

4. Państwa członkowskie mogą określić pułapy dla kwot, które organizacje producentów mogą otrzymać na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych.

1. Na potrzeby art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stopień zorganizowania producentów w danym regionie państwa członkowskiego oblicza się jako wartość produkcji owoców i warzyw, którą w tym regionie uzyskały i wprowadziły do obrotu organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i grupy producentów, podzieloną przez łączną wartość produkcji owoców i warzyw, którą uzyskano w tym regionie.

2. Stopień zorganizowania producentów w danym regionie państwa członkowskiego uważa się za szczególnie niski, jeżeli średnia tego stopnia obliczonego zgodnie z ust. 1 wynosi w ostatnich trzech latach, dla których dostępne są dane, mniej niż 20 %.

Jedynie produkcja owoców i warzyw pochodząca z regionu, o którym mowa w niniejszym artykule, może korzystać z krajowej pomocy finansowej. Na potrzeby niniejszego rozdziału za region uważa się część terytorium państwa członkowskiego, która ma odrębny charakter ze względu na cechy administracyjne, geograficzne lub gospodarcze.

1. Państwa członkowskie przedstawiają Komisji do dnia 31 stycznia danego roku wnioski o pozwolenie na przyznanie krajowej pomocy finansowej na podstawie art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 na programy operacyjne, które mają zostać zrealizowane w danym roku kalendarzowym.

Do wniosku dołącza się dowody na to, że stopień zorganizowania producentów w danym regionie jest szczególnie niski, jak określono w art. 91 niniejszego rozporządzenia, i że jedynie produkty sektora owoców i warzyw wyprodukowane w danym regionie korzystają z pomocy, oraz szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, wysokości przedmiotowej pomocy oraz odsetka wkładów finansowych dokonanych na podstawie art. 103b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Komisja zatwierdza lub odrzuca wniosek w ciągu trzech miesięcy od jego złożenia. Jeżeli Komisja nie udzieli odpowiedzi w wymienionym terminie, wniosek uważa się za zatwierdzony.

Jeżeli wniosek jest niepełny, wspomniany trzymiesięczny okres zostaje zawieszony, a państwo członkowskie jest powiadamiane o stwierdzonym braku zgodności. Zawieszenie jest skuteczne od dnia, w którym państwo członkowskie zostało powiadomione o zawieszeniu, i trwa do otrzymania pełnego wniosku.

Organizacja producentów, która chce wystąpić o krajową pomoc finansową, zmienia – jeżeli to konieczne – swój program operacyjny na podstawie art. 65 lub 66.

1. Organizacje producentów wnioskują o krajową pomoc finansową a państwa członkowskie wypłacają ją zgodnie z art. 69 i 70.

2. Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, w tym możliwości dokonywania wypłat zaliczek i płatności częściowych.

1. Państwa członkowskie mogą zwrócić się do Unii do dnia 1 stycznia drugiego roku po roku realizacji programu operacyjnego o zwrot zatwierdzonej krajowej pomocy finansowej rzeczywiście wypłaconej organizacjom producentów.

Do wniosków dołącza się dowody potwierdzające, że warunki określone w art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zostały spełnione w trzech z poprzednich czterech lat, a także szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, kwoty faktycznie wypłaconej pomocy oraz opis funduszu operacyjnego, w którym podaje się łączną kwotę, wkłady Unii, państwa członkowskiego (krajowa pomoc finansowa) oraz organizacji producentów i członków.

2. Komisja podejmuje decyzję o zatwierdzeniu lub odrzuceniu wniosku. Wniosek zostaje odrzucony, jeżeli przepisy dotyczące pozwolenia na krajową pomoc finansową i zwrotu krajowej pomocy finansowej nie są przestrzegane lub jeżeli wnioskujące państwo członkowskie nie przestrzega przepisów dotyczących organizacji producentów, funduszu operacyjnego i programów operacyjnych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007.

3. W przypadku zatwierdzenia zwrotu pomocy ze środków unijnych wydatki kwalifikowalne deklarowane są Komisji zgodnie z procedurą określoną w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 (14).

4. Odsetek zwrotu krajowej pomocy finansowej ze środków unijnych nie przekracza 60 % krajowej pomocy finansowej przyznanej organizacji producentów.

1. Na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego grupy producentów i organizacje producentów przedstawiają wszelkie odpowiednie informacje niezbędne do sporządzenia sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 97 lit. b).

2. Organizacje producentów składają sprawozdania roczne, towarzyszące wnioskom o przyznanie pomocy, dotyczące realizacji programów operacyjnych.

3. Dla każdego zrealizowanego programu operacyjnego w sprawozdaniu rocznym wskazuje się:

W stosownych przypadkach w sprawozdaniu rocznym określa się, jakie skuteczne środki ochronne zostały wprowadzone, zgodnie ze strategią krajową i w zastosowaniu art. 103c ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w celu ochrony środowiska przed ewentualnymi wzmożonymi zagrożeniami ze strony inwestycji otrzymujących wsparcie w ramach programu operacyjnego.

4. W ostatnim roku stosowania programu operacyjnego sprawozdanie roczne, o którym mowa w ust. 1, zastępuje się sprawozdaniem końcowym.

W sprawozdaniach końcowych wskazuje się zakres, w jakim zrealizowano cele zakładane w programach. W sprawozdaniach końcowych wyjaśnia się zmiany dotyczące działań lub metod oraz określa czynniki, które przyczyniły się do sukcesu lub porażki realizacji programu, które zostały lub zostaną uwzględnione przy sporządzaniu kolejnych programów operacyjnych lub przy okazji zmian istniejących programów operacyjnych.

5. Nie naruszając przepisów szczegółowych określonych w niniejszym rozporządzeniu, jeżeli grupa producentów lub organizacja producentów nie powiadomi państwa członkowskiego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007, lub jeśli powiadomienie nie będzie prawidłowe w świetle obiektywnych faktów znanych państwu członkowskiemu, państwo członkowskie zawiesza wstępne uznanie danej grupy producentów lub uznanie organizacji producentów do czasu prawidłowego powiadomienia.

Państwo członkowskie zamieszcza szczegółowe informacje dotyczące takich przypadków w swoim sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 97 lit. b) niniejszego rozporządzenia.

Powiadomienia ze strony państw członkowskich dotyczące organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów oraz grup producentów

Państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje i dokumenty:

Powiadomienia ze strony państw członkowskich dotyczące cen producenta w odniesieniu do owoców i warzyw na rynku wewnętrznym

1. Właściwe organy państw członkowskich powiadamiają Komisję do godziny 12.00 w południe (czasu obowiązującego w Brukseli) w każdą środę, w odniesieniu do każdego dnia handlowego, o średnich cenach odnotowanych dla owoców i warzyw sprzedawanych na reprezentatywnych rynkach wymienionych w części A załącznika XV.

W przypadku owoców i warzyw objętych ogólną normą handlową powiadomienia dotyczą wyłącznie cen produktów spełniających tę normę, natomiast ceny produktów objętych szczegółową normą handlową dotyczą wyłącznie produktów klasy I.

Ceny będące przedmiotem powiadomień są cenami EXW punkt pakowania, dotyczącymi produktów sortowanych, pakowanych i – w odpowiednich przypadkach – znajdujących się na paletach, wyrażonymi w euro na 100 kg masy netto.

Jeżeli są dostępne odpowiednie dane, państwa członkowskie powiadamiają o cenach w odniesieniu do typów i odmian produktów, wielkości lub prezentacji określonych w części A załącznika XV. Jeżeli odnotowane ceny dotyczą innych typów, odmian, wielkości lub prezentacji, niż określono w części A załącznika XV, właściwe organy państw członkowskich powiadamiają Komisję o typach, odmianach, wielkościach lub prezentacjach produktów, którym odpowiadają ceny.

2. Państwa członkowskie określają reprezentatywne rynki w obszarze produkcji odnośnych owoców i warzyw, na podstawie transakcji zawieranych na fizycznie określonych rynkach, np. rynkach hurtowych, aukcjach lub innych fizycznych miejscach, w których podaż zaspokaja popyt, lub na podstawie transakcji bezpośrednich między producentami, w tym organizacjami producentów, a nabywcami, np. hurtownikami, handlowcami, ośrodkami dystrybucji lub innymi odpowiednimi podmiotami. Reprezentatywne rynki można również określić na podstawie kombinacji transakcji zawieranych na fizycznie określonych rynkach i transakcji bezpośrednich.

3. Właściwe organy państw członkowskich mogą powiadamiać Komisję o cenach producentów w odniesieniu do owoców i warzyw oraz innych produktów wymienionych w części B załącznika XV na zasadzie dobrowolności.

4. Powiadomienia dotyczące cen dokonywane zgodnie z ust. 3 są zgodne z wytycznymi przyjmowanymi przez Komisję i udostępniane publicznie przez Komisję w sposób, który uzna ona za odpowiedni.

Państwa członkowskie zapewniają stosowanie jednego systemu identyfikacji w odniesieniu do wszystkich wniosków o pomoc złożonych przez tę samą organizację producentów lub grupę producentów. Wspomniana identyfikacja jest zgodna z systemem rejestrowania tożsamości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (15).

Nie naruszając przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie ustanawiają odpowiednie procedury składania wniosków o przyznanie pomocy, wniosków o uznanie lub zatwierdzenie programu operacyjnego oraz wniosków o płatność.

W przypadkach, w których należy przeprowadzać kontrole wyrywkowe, państwa członkowskie zapewniają, dzięki charakterowi i częstotliwości kontroli oraz na podstawie analizy ryzyka, właściwe dostosowanie kontroli do danego środka.

Kontrole administracyjne przeprowadzane są w odniesieniu do wszystkich wniosków o przyznanie pomocy lub wniosków o płatność i obejmują wszystkie możliwe i odpowiednie elementy. Procedury nakładają wymóg rejestracji podjętych operacji, wyników weryfikacji i środków podjętych w odniesieniu do rozbieżności.

1. Każda kontrola na miejscu stanowi przedmiot sprawozdania monitorującego, umożliwiającego zapoznanie się ze szczegółowymi informacjami na temat przeprowadzonych kontroli. W sprawozdaniu wskazuje się w szczególności:

2. Beneficjentowi można umożliwić podpisanie sprawozdania, aby potwierdził swoją obecność w czasie kontroli oraz zgłosił uwagi. W przypadku gdy stwierdza się nieprawidłowości, beneficjent może otrzymać kopię sprawozdania monitorującego.

3. Dopuszcza się wcześniejsze powiadomienie o planowanej kontroli na miejscu pod warunkiem, że nie zagrozi to realizacji jej celu. Wcześniejsze powiadomienie ogranicza się do niezbędnego minimalnego terminu.

4. Kontrole na miejscu określone w niniejszym rozporządzeniu oraz inne kontrole określone w przepisach unijnych dotyczących dotacji do rolnictwa przeprowadza się w miarę możliwości jednocześnie.

1. Przed przyznaniem uznania organizacji producentów na podstawie art. 125b ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrolę na miejscu w organizacji producentów w celu sprawdzenia zgodności z warunkami uznawania.

2. Przed zatwierdzeniem programu operacyjnego na podstawie art. 64 właściwy organ państwa członkowskiego sprawdza przy użyciu wszelkich odpowiednich środków, w tym kontroli na miejscu, program operacyjny przedłożony do zatwierdzenia i, w stosownych przypadkach, wnioski o jego zmianę. Kontrole te dotyczą w szczególności:

Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych

1. Przed przyznaniem pomocy państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy, uzupełnione przez wyrywkowe kontrole na miejscu, o których mowa w art. 106.

2. Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy obejmują w szczególności i w zakresie, w jakim jest to stosowne w przypadku przedłożonego wniosku, weryfikację:

3. Wydatki poniesione w ramach programu operacyjnego są udokumentowane fakturami i dokumentami, np. wyciągami bankowymi, potwierdzającymi dokonanie płatności. Jeżeli nie jest to możliwe, płatności należy poprzeć dokumentami o równoważnej wartości dowodowej. Stosowane faktury wystawiane są w imieniu organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub spółki zależnej w sytuacji, o której mowa w art. 50 ust. 9, lub – z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego – w imieniu jednego z członków będących producentem lub większej ich liczby. Jednak, w stosownych przypadkach, faktury dotyczące kosztów personelu, o których mowa w załączniku IX pkt 2 lit. b), wystawiane są w imieniu organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub spółki zależnej w sytuacji, o której mowa w art. 50 ust. 9.

Kontrole na miejscu wniosków o przyznanie pomocy na rzecz programów operacyjnych

1. W kontekście weryfikacji wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 69 ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu w organizacjach producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy lub jej salda na dany rok.

2. Kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują corocznie znaczną próbę wniosków. Próba ta stanowi przynajmniej 30 % łącznej wnioskowanej pomocy w państwach członkowskich, które mają więcej niż 10 uznanych organizacji producentów. W innych przypadkach każda organizacja producentów kontrolowana jest przynajmniej raz na trzy lata.

Każda organizacja producentów jest co najmniej raz kontrolowana przed wypłaceniem jej pomocy lub jej salda za ostatni rok realizacji programu operacyjnego.

3. Wyniki kontroli na miejscu są poddawane ocenie w celu ustalenia, czy napotykane problemy mają charakter systemowy, wiążący się z ryzykiem dla innych podobnych działań, beneficjentów lub podmiotów. Ocena określa również przyczyny takich sytuacji, wszelkie dalsze działania, które mogą być wymagane, a także niezbędne działania naprawcze i zapobiegawcze.

W przypadku gdy kontrole wykazują poważne nieprawidłowości w regionie lub w części regionu lub w odniesieniu do konkretnej organizacji producentów, państwo członkowskie przeprowadza dodatkowe kontrole w trakcie danego roku oraz zwiększa odsetek wniosków poddawanych kontroli w roku następnym.

4. Na podstawie analizy ryzyka państwo członkowskie określa, które organizacje producentów należy poddać kontroli.

1. Za pomocą kontroli na miejscu dotyczących środków programów operacyjnych państwa członkowskie sprawdzają w szczególności:

2. Wartość produkcji sprzedanej sprawdzana jest na podstawie danych z systemu rachunkowości sprawdzanego i zatwierdzanego zgodnie z prawem krajowym.

W tym celu państwa członkowskie mogą zadecydować, że deklaracja wartości produkcji sprzedanej poświadczana jest w ten sam sposób, co finansowe dane księgowe.

Sprawdzenie deklaracji wartości produkcji sprzedanej może być przeprowadzane przed przekazaniem odpowiedniego wniosku o przyznanie pomocy. Należy to przeprowadzić najpóźniej przed płatnością pomocy.

3. Oprócz okoliczności wyjątkowych kontrole na miejscu obejmują wizytację sprawdzającą działanie podczas jego realizacji lub – jeśli jest ono niematerialne – organizatora działania. Zwłaszcza działania w indywidualnych gospodarstwach objętych próbą, o której mowa w art. 106 ust. 2, są przedmiotem przynajmniej jednej wizytacji mającej na celu sprawdzenie przeprowadzania działań.

Państwa członkowskie mogą jednak zdecydować o nieprzeprowadzaniu takich wizytacji w odniesieniu do mniejszych działań lub jeżeli uznają, że istnieje niewielkie ryzyko, iż warunki dotyczące otrzymania pomocy nie są spełnione, lub że operacja nie została zrealizowana. Decyzja ta i jej uzasadnienie są rejestrowane.

4. Wszystkie zobowiązania i obowiązki organizacji producentów lub jej członków, które mogą być sprawdzone podczas wizytacji, są przedmiotem kontroli na miejscu.

5. Jedynie kontrole spełniające wszystkie wymogi niniejszego artykułu mogą być uwzględnione przy obliczaniu wskaźnika przeprowadzonych kontroli określonego w art. 106 ust. 2.

1. Państwa członkowskie przeprowadzają w każdej organizacji producentów kontrole pierwszego szczebla operacji wycofywania obejmujące kontrolę dokumentacji, identyfikacji oraz kontrolę fizyczną masy produktów wycofanych z rynku, w stosownych wypadkach poprzez pobranie próbek oraz kontrolę zgodności z przepisami art. 76, zgodnie z procedurami ustalonymi w rozdziale II tytułu II. Kontrolę przeprowadza się po otrzymaniu powiadomienia określonego w art. 78 ust. 1 w terminie określonym na podstawie art. 78 ust. 2.

2. Kontrole pierwszego szczebla przewidziane w ust. 1 obejmują 100 % ilości produktów wycofanych z rynku. Po zakończeniu tych kontroli wycofane produkty inne niż produkty przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji zostają poddane denaturacji lub przekazane przemysłowi przetwórczemu pod nadzorem właściwych organów na zasadach i warunkach określonych przez dane państwo członkowskie na podstawie art. 80.

3. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2, jeżeli produkty są przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji, państwa członkowskie mogą poddawać kontroli mniejszy odsetek niż określono we wspomnianym ustępie, pod warunkiem, że nie będzie to mniej niż 10 % danej ilości w ciągu roku gospodarczego dla danej organizacji producentów. Kontrola może odbywać się w obiektach organizacji producentów lub siedzibach odbiorców produktów. Jeżeli kontrola wykaże znaczne nieprawidłowości, właściwe organy państwa członkowskiego przeprowadzają dodatkowe kontrole.

1. W ramach kontroli, o których mowa w art. 106, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole drugiego szczebla operacji wycofywania.

Państwa członkowskie ustalają kryteria analizy oraz oceny ryzyka przeprowadzania przez daną organizację producentów operacji wycofywania niezgodnych z przepisami. Kryteria takie dotyczą, między innymi, wyników przeprowadzonych kontroli pierwszego i drugiego szczebla oraz tego, czy dana organizacja producentów posiada pewne rodzaje procedur zapewnienia jakości. Kryteria te wykorzystuje się w celu określenia minimalnej częstotliwości wykonywania kontroli drugiego szczebla w odniesieniu do każdej organizacji producentów.

2. Kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują kontrole na miejscu przeprowadzane w obiektach organizacji producentów oraz odbiorców produktów wycofanych, w celu zapewnienia spełnienia warunków płatności pomocy unijnej. Wspomniane kontrole obejmują:

3. Kontrole, o których mowa w ust. 2, przeprowadzane są w obiektach odnośnych organizacji producentów oraz u odbiorców zrzeszonych z tymi organizacjami. Każda kontrola obejmuje próbę stanowiącą przynajmniej 5 % ilości wycofanych podczas danego roku gospodarczego przez daną organizację producentów.

4. Szczegółowa ewidencja zapasów oraz ewidencja księgowa, o których mowa w ust. 2 lit. a), wykazują, w stosunku do każdego z produktów wycofanych, następujące ilości wyrażone objętościowo:

5. Kontrole przeznaczenia produktów, o których mowa w ust. 4 lit. c), obejmują w szczególności:

6. Jeżeli kontrole drugiego szczebla wykażą istotne nieprawidłowości, właściwe organy państwa członkowskiego przeprowadzają bardziej szczegółowe kontrole drugiego szczebla dla danego roku gospodarczego oraz zwiększają w następnym roku gospodarczym częstotliwość kontroli drugiego szczebla w obiektach odnośnych organizacji producentów lub ich zrzeszeń.

1. Przed rozpoczęciem operacji zielonych zbiorów państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu, czy dane produkty nie są uszkodzone i czy dany obszar był utrzymywany w dobrym stanie. Po przeprowadzeniu zielonych zbiorów państwa członkowskie sprawdzają, czy zostały one w pełni przeprowadzone na danym obszarze, a zebrany produkt został poddany denaturacji.

Po okresie zbiorów państwa członkowskie sprawdzają wiarygodność analizy opartej na oczekiwanej sytuacji na rynku, o której mowa w art. 85 ust. 2. Analizują również wszelkie różnice między oczekiwaną a rzeczywistą sytuacją na rynku.

2. Przed rozpoczęciem operacji niezbierania państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu, czy dany obszar był utrzymywany w dobrym stanie i nie przeprowadzono już na nim częściowych zbiorów, a produkt jest dobrze rozwinięty i czy, ogólnie, jest w dobrym stanie, a jego jakość odpowiednia i pozwalająca na wprowadzenie do obrotu.

Państwa członkowskie zapewniają poddanie produktu denaturacji. Jeśli nie jest to możliwe, państwa członkowskie dopilnowują dzięki kontroli lub kontrolom na miejscu w okresie zbiorów, aby zbiory nie odbyły się.

3. Artykuł 109 ust. 1, 2, 3 i 6 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

1. Przed zatwierdzeniem planu uznawania grupy producentów na podstawie art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu podmiotu prawnego lub jasno określonej części podmiotu prawnego.

2. Zainteresowane państwo członkowskie weryfikuje za pomocą wszelkich odpowiednich środków, łącznie z kontrolą na miejscu:

1. Przed przyznaniem płatności państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy przedstawionych przez grupy producentów oraz wyrywkowe kontrole na miejscu.

2. Po przedłożeniu wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 45, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu dotyczące grup producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy na dany rok.

3. Kontrole, o których mowa w ust. 2, obejmują corocznie znaczną próbę wniosków. Próba ta odpowiada przynajmniej 30 % łącznej kwoty pomocy.

Wszystkie grupy producentów muszą zostać skontrolowane przynajmniej raz na pięć lat.

Międzynarodowe organizacje producentów i międzynarodowe zrzeszenia organizacji producentów

1. Państwo członkowskie, w którym międzynarodowa organizacja producentów lub międzynarodowe zrzeszenie organizacji producentów ma swoją główną siedzibę, ponosi ogólną odpowiedzialność za organizowanie kontroli danej organizacji lub zrzeszenia, zwłaszcza w odniesieniu do programu operacyjnego i funduszu operacyjnego, i w stosownych przypadkach nakłada na nie sankcje.

2. Pozostałe państwa członkowskie, od których wymaga się zapewnienia współpracy administracyjnej, o której mowa w art. 28 ust. 2 lit. c) i art. 35 ust. 2 lit. c), przeprowadzają kontrole administracyjne i kontrole na miejscu zgodnie z wymogami państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i przekazują sprawozdania dotyczące ich wyników. Państwa te przestrzegają wszystkich terminów określonych przez państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1.

3. Przepisy stosowane w państwie członkowskim, o którym mowa w ust. 1, mają zastosowanie do organizacji producentów, programu operacyjnego i funduszu operacyjnego. Natomiast w odniesieniu do kwestii środowiskowych i fitosanitarnych oraz w odniesieniu do zbytu produktów wycofanych zastosowanie mają przepisy państwa członkowskiego, w którym odbywa się produkcja.

1. Państwo członkowskie wycofuje uznanie organizacji producentów, jeżeli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania jest poważne i wynika z zamierzonego działania organizacji producentów lub poważnego zaniedbania z jej strony.

W szczególności państwa członkowskie wycofują uznanie organizacji producentów, jeśli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania dotyczy:

Wycofanie uznania zgodnie z niniejszym ustępem staje się skuteczne od dnia, w którym warunki uznawania przestały być spełnione, z zastrzeżeniem wszelkich przepisów horyzontalnych obowiązujących na poziomie krajowym w zakresie okresów przedawnienia.

2. W przypadku gdy ust. 1 nie ma zastosowania, państwa członkowskie zawieszają uznanie organizacji producentów, jeśli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania jest poważne ale tylko czasowe.

W okresie zawieszenia pomoc nie jest wypłacana. Zawieszenie staje się skuteczne od dnia, w którym przeprowadzono kontrolę, i kończy się w dniu kontroli, która wykazała spełnienie odpowiednich kryteriów.

Okres zawieszenia nie przekracza 12 miesięcy. Jeśli odnośne kryteria nie są w dalszym ciągu przestrzegane, po 12 miesiącach, uznanie zostaje wycofane.

Państwa członkowskie mogą dokonywać płatności po terminie ustalonym w art. 70, jeżeli jest to konieczne do stosowania niniejszego ustępu. Takich późniejszych płatności nie można jednak w żadnym przypadku dokonywać później niż dnia 15 października drugiego roku następującego po roku realizacji programu.

3. W pozostałych przypadkach naruszenia przestrzegania kryteriów uznawania, w których ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, państwa członkowskie wysyłają pisemne ostrzeżenie określające środki naprawcze, które należy zastosować. Państwa członkowskie mogą zawiesić płatności pomocy do chwili zastosowania środków naprawczych.

Niezastosowanie środków naprawczych w okresie 12 miesięcy uznaje się za poważne naruszenie przestrzegania kryteriów, co powoduje zastosowanie ust. 2.

1. Jeżeli stwierdzono, że organizacja producentów, zrzeszenie organizacji producentów lub grupa producentów popełniła oszustwo w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007, państwa członkowskie, bez uszczerbku dla wszelkich innych sankcji i kar stosowanych na mocy prawodawstwa unijnego i krajowego:

2. Państwa członkowskie mogą zawiesić uznanie organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub grupy producentów lub zawiesić płatności na ich rzecz, jeśli istnieją w stosunku do tych organizacji podejrzenia popełnienia oszustwa w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007.

1. Państwa członkowskie stosują, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, sankcje i kary przewidziane w art. 114 lub 117 w odniesieniu do planów uznawania.

2. W uzupełnieniu ust. 1, jeśli po zakończeniu okresu ustanowionego przez państwo członkowskie na podstawie art. 49 ust. 4 grupa producentów nie zostanie uznana za organizację producentów, państwo członkowskie odzyskuje:

1. Płatności oblicza się na podstawie kwoty, którą uznano za kwalifikowalną.

2. Państwo członkowskie sprawdza wniosek o przyznanie pomocy otrzymany od beneficjenta i określa kwoty, które kwalifikują się do otrzymania wsparcia. Państwo członkowskie określa:

3. Jeżeli kwota określona na podstawie ust. 2 lit. a) przekracza kwotę określoną zgodnie z ust. 2 lit. b) o więcej niż 3 %, nakłada się odpowiednią karę. Kwota kary jest równa różnicy między kwotami obliczonymi w ust. 2 lit. a) i b).

Jednak jeżeli organizacja producentów lub grupa producentów może wykazać, że nie jest odpowiedzialna za włączenie niekwalifikowalnej kwoty nie stosuje się żadnej kary.

4. Ustępy 2 i 3 stosuje się, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do wydatków określonych jako niekwalifikowalne w trakcie kontroli na miejscu lub późniejszych kontroli.

5. Jeżeli wartość produkcji sprzedanej jest zadeklarowana i sprawdzona przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy, przy obliczaniu kwot na podstawie ust. 2 lit. a) i b) stosuje się odpowiednio wartości zadeklarowane i zatwierdzone.

Jeśli w wyniku kontroli, o której mowa w art. 108, wykryte zostaną nieprawidłowości w odniesieniu do norm handlowych lub wymagań minimalnych, o których mowa w art. 76, od beneficjenta żąda się:

Inne sankcje mające zastosowanie do organizacji producentów w odniesieniu do operacji wycofywania

1. Kary, o których mowa w art. 117, obejmują pomoc, o którą wnioskowano w odniesieniu do operacji wycofywania jako integralnych części wydatków programu operacyjnego.

2. Wydatki na operację wycofywania uznaje się za niekwalifikowalne, jeśli produkty niewystawione na sprzedaż nie zostały zbyte, jak przewidziało państwo członkowskie zgodnie z art. 80 ust. 1, lub jeśli wycofanie lub przeznaczenie produktów miało negatywny wpływ na środowisko lub jakiekolwiek negatywne konsekwencje fitosanitarne naruszające przepisy przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1.

W przypadkach wykrycia w trakcie kontroli przeprowadzonych na podstawie art. 108 i 109 nieprawidłowości, które mogą być przypisane odbiorcom produktów wycofanych, zastosowanie mają następujące sankcje:

Sankcja przewidziana w lit. a) staje się natychmiast skuteczna i obowiązuje co najmniej przez jeden rok gospodarczy. Może ona zostać przedłużona w zależności od wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

1. W odniesieniu do zielonych zbiorów, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich obowiązków, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których obowiązek nie został wypełniony. Niewypełnienie obowiązków obejmuje następujące przypadki:

2. W odniesieniu do niezbierania, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich obowiązków, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których obowiązek nie został wypełniony. Niewypełnienie obowiązków obejmuje następujące przypadki:

3. Kary, o których mowa w ust. 1 i 2, mają zastosowanie w uzupełnieniu wszelkich kar nakładanych na podstawie art. 117.

Wniosek o przyznanie pomocy zostaje odrzucony w odniesieniu do danej części wydatków, jeśli organizacja producentów, jej członek lub właściwy przedstawiciel uniemożliwia przeprowadzenie kontroli na miejscu.

1. Organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów, grupy producentów lub inne odnośne podmioty zwracają nienależnie wypłaconą pomoc z odsetkami i płacą kary przewidziane w niniejszej sekcji.

2. Odzyskaną pomoc, odsetki i nałożone kary wpłaca się do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji.

Stosowanie sankcji i kar administracyjnych i odzyskanie nienależnie wypłaconych kwot, zgodnie z niniejszą sekcją, pozostają bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1848/2006 (16).

1. Zarówno strategie krajowe jak i programy operacyjne są przedmiotem monitorowania i oceny, które mają na celu ocenę postępów realizacji celów określonych dla programów operacyjnych oraz wydajności i skuteczności w odniesieniu do tych celów.

2. Postępy, wydajność i skuteczność ocenia się za pomocą wspólnych wskaźników wydajności określonych w załączniku VIII i odnoszących się do sytuacji wyjściowej oraz do realizacji finansowej, produkcji, rezultatów i oddziaływania realizowanych programów operacyjnych.

3. Jeśli państwo członkowskie uzna to za stosowne, strategia krajowa określa ograniczony zbiór dodatkowych wskaźników opracowany specjalnie dla tej strategii i odzwierciedlający krajowe lub regionalne potrzeby, warunki i cele określone dla programów operacyjnych realizowanych przez organizacje producentów. Jeżeli są dostępne dodatkowe wskaźniki dotyczące celów w dziedzinie ochrony środowiska, które nie są objęte wspólnymi wskaźnikami wydajności, zostają one uwzględnione.

1. Organizacje producentów zapewniają monitorowanie i ocenę swoich programów operacyjnych dzięki stosowaniu odpowiednich wskaźników spośród wspólnych wskaźników wydajności, o których mowa w art. 125 i, w stosownych przypadkach, dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

W tym celu ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji przydatnych do zestawiania tych wskaźników.

2. Monitorowanie ma na celu ocenę postępów w realizacji konkretnych celów, które zostały określone dla programu operacyjnego. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników nakładu, wskaźników produkcji i wskaźników rezultatu. Wyniki tego działania mają służyć:

Informacje dotyczące wyników działań monitorujących umieszczane są w każdym sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 96 ust. 1, które organizacja producentów ma obowiązek przekazać organowi krajowemu odpowiedzialnemu za zarządzanie strategią krajową.

Ocena śródokresowa, którą można przeprowadzić przy pomocy wyspecjalizowanego biura doradztwa, ma na celu zbadanie stopnia wykorzystania zasobów finansowych, wydajności i skuteczności programu operacyjnego oraz ocenę postępów dokonanych w odniesieniu do ogólnych celów programu. W tym celu należy wykorzystać wspólne wskaźniki wydajności dotyczące sytuacji wyjściowej, rezultatu i, w stosownych przypadkach, oddziaływania.

W stosownych przypadkach ocena śródokresowa zawiera ocenę jakościową rezultatów i oddziaływania działań na rzecz ochrony środowiska mających na celu:

Ocenę śródokresową przeprowadza się w trakcie realizacji programu operacyjnego, w terminie pozwalającym na uwzględnienie wyników oceny przy przygotowywaniu następnego programu operacyjnego.

Sprawozdanie z oceny śródokresowej dołączane jest do odpowiedniego sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

1. Monitorowanie i ocena w odniesieniu do strategii krajowej przeprowadzane są przy użyciu odpowiednich wskaźników spośród wspólnych wskaźników wydajności, o których mowa w art. 125, oraz – w stosownych przypadkach – dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

2. Państwa członkowskie ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji w formie elektronicznej odpowiedniej do celów zestawiania wskaźników, o których mowa w art. 125. W tym celu opierają się na informacjach przekazanych przez organizacje producentów w odniesieniu do monitorowania i oceny ich programów operacyjnych.

3. Monitorowanie odbywa się na bieżąco i ma na celu ocenę postępów w realizacji celów określonych dla programów operacyjnych. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników nakładu, wskaźników produkcji i wskaźników rezultatu. Do tego celu wykorzystuje się informacje dostarczane w sprawozdaniach rocznych z postępu prac przekazywanych przez organizacje producentów i dotyczące monitorowania ich programów operacyjnych. Wyniki monitorowania wykorzystuje się do:

4. Ocena ukierunkowana jest na ocenę postępów w realizacji ogólnych celów strategii. Ocenę przeprowadza się przy pomocy wskaźników dotyczących sytuacji wyjściowej, rezultatów i, w stosownych przypadkach, oddziaływania. Do tego celu wykorzystywane są wyniki monitorowania i ocena średniookresowa programów operacyjnych zawarte w sprawozdaniach rocznych z postępu prac i sprawozdaniach końcowych przekazywanych przez organizacje producentów. Wyniki oceny wykorzystuje się do:

Ocena obejmuje dokonanie oceny w 2012 r., która powinna być przeprowadzona w terminie umożliwiającym zawarcie jej wyników w odrębnym sprawozdaniu z oceny, które należy załączyć w tym samym roku do krajowego sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 97 lit. b). W sprawozdaniu analizuje się stopień wykorzystania zasobów finansowych, wydajność i skuteczność realizowanych programów operacyjnych oraz ocenia się skutki i wpływ tych programów w odniesieniu do celów określonych w strategii oraz, w stosownych przypadkach, w odniesieniu do innych celów określonych w art. 103c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Celem sprawozdania jest wyciągnięcie wniosków służących poprawie jakości przyszłych strategii krajowych, a zwłaszcza określenie ewentualnych niedociągnięć w określaniu celów lub środków kwalifikujących się do wsparcia lub też konieczności określenia nowych instrumentów.

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych, o którym mowa w art. 125f ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, obejmuje wszystkie informacje potrzebne do oceny, czy warunki ustanowione w art. 125f ust. 2 akapit pierwszy wspomnianego rozporządzenia zostały spełnione.

1. Kiedy państwo członkowskie powiadamia o przepisach, które wprowadziło jako obowiązujące dla danego produktu oraz obszaru gospodarczego na podstawie art. 125 g rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym samym czasie informuje Komisję o:

2. Na potrzeby określenia reprezentatywności w rozumieniu art. 125f ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie ustanawiają zasady, wyłączając:

Jeżeli państwo członkowskie podejmuje decyzję, na podstawie art. 125i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, że producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, są zobowiązani do wkładu finansowego, przesyła Komisji informacje potrzebne do oceny zgodności z warunkami określonymi we wspomnianym artykule.

Informacje takie obejmują w szczególności podstawę, według której obliczany jest wkład, oraz jego kwotę jednostkową, beneficjenta lub beneficjentów oraz pochodzenie różnych kosztów, o których mowa w art. 125i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

W wypadku podjęcia decyzji o stosowaniu rozszerzenia przez okres przekraczający jeden rok gospodarczy państwa członkowskie sprawdzają, w odniesieniu do każdego roku gospodarczego, czy warunki odnoszące się do reprezentatywności określonej w art. 125f ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 są nadal przestrzegane w całym okresie stosowania rozszerzenia.

Jeżeli państwa członkowskie stwierdzą, że warunki nie są już przestrzegane, niezwłocznie uchylają rozszerzenie ze skutkiem od początku następnego roku gospodarczego.

Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich uchyleniach, a Komisja udostępnia publicznie takie informacje w sposób, który uznaje za właściwy.

1. W przypadkach gdy producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, sprzedają swoje produkty na pniu, na potrzeby zgodności z zasadami, o których mowa w pkt 1 lit. e) i f) oraz w pkt 3 załącznika XVIa do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, uznaje się, że nabywca wyprodukował dany produkt.

2. Zainteresowane państwo członkowskie może podjąć decyzję, że zasady wymienione w załączniku XVIa do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 inne niż zasady określone w ust. 1 mogą stać się wiążące dla nabywców, gdy są oni odpowiedzialni za zarządzanie daną produkcją.

1. W niniejszej sekcji określa się zasady stosowania art. 140a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

1. W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów określonych w części A załącznika XVI dla każdego dnia handlowego oraz dla każdego miejsca pochodzenia państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej do godziny 12:00 w południe (czasu obowiązującego w Brukseli) następnego dnia roboczego:

W przypadku, gdy łączne ilości, o których mowa w lit. b), są mniejsze niż jedna tona, odpowiadających im cen nie zgłasza się Komisji.

W odniesieniu do kosztów transportu i ubezpieczenia potrącanych na podstawie akapitu drugiego, państwa członkowskie mogą ustalić standardowe kwoty potrąceń. Takie standardowe kwoty, jak również metody ich obliczania, są niezwłocznie zgłaszane Komisji.

3. Ceny odnotowane zgodnie z ust. 2, w przypadku gdy zostały ustalone na poziomie hurtownika/detalisty, najpierw pomniejsza się o kwotę równą 9 %, aby uwzględnić marżę handlową hurtownika, a następnie o kwotę równą 0,7245 EUR za 100 kg, aby uwzględnić koszty przeładunku oraz podatków i opłat rynkowych.

4. W przypadku produktów wymienionych w części A załącznika XVI objętych szczegółową normą handlową za reprezentatywne uznaje się:

Współczynnik korygujący, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), stosuje się do cen po potrąceniu kwot, o których mowa w ust. 2.

W przypadku produktów wymienionych w części A załącznika XVI, które nie są objęte szczegółową normą handlową, za reprezentatywne uznaje się ceny produktów zgodnych z ogólną normą handlową.

Państwa członkowskie informują Komisję o zwyczajowych dniach handlowych na rynkach wymienionych w załączniku XVII, które uznaje się za reprezentatywne.

1. W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów określonych w części A załącznika XVI Komisja ustala dla każdego dnia roboczego oraz dla każdego miejsca pochodzenia standardową wartość w przywozie równą średniej ważonej cen reprezentatywnych, o których mowa w art. 134, pomniejszonej o standardową kwotę wynoszącą 5 EUR/100 kg oraz należności celne ad valorem.

2. Jeśli zgodnie z niniejszą sekcją ustala się standardową wartość w przywozie dla produktów oraz dla okresów obowiązywania wymienionych w części A załącznika XVI, nie stosuje się ceny jednostkowej, o której mowa w art. 152 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (18). Zastępuje się ją standardową wartością w przywozie, o której mowa w ust. 1.

3. W przypadku, gdy dla produktu określonego pochodzenia nie obowiązuje standardowa wartość w przywozie, stosuje się średnią standardowych wartości w przywozie obowiązujących w odniesieniu do danego produktu.

4. W okresach obowiązywania określonych w części A załącznika XVI stosuje się standardowe wartości w przywozie do czasu ich zmiany. Przestają one jednak obowiązywać w przypadku niezgłoszenia Komisji średniej ceny reprezentatywnej przez siedem kolejnych dni handlowych.

Jeżeli do danego produktu nie stosuje się żadnej standardowej wartości w przywozie na podstawie akapitu pierwszego, standardowa wartość w przywozie stosowana w odniesieniu do tego produktu jest równa ostatniej średniej standardowej wartości w przywozie.

5. W drodze odstępstwa od ust. 1, jeśli nie można było obliczyć standardowej wartości w przywozie, nie stosuje się żadnej standardowej wartości w przywozie od pierwszego dnia okresów obowiązywania określonych w części A załącznika XVI.

6. Ceny reprezentatywne w euro przelicza się, stosując reprezentatywne kursy rynkowe wyliczane na dany dzień.

7. Komisja udostępnia publicznie standardowe wartości w przywozie wyrażone w euro, w sposób, który uznaje za właściwy.

1. Cena wejścia, stanowiąca podstawę klasyfikacji produktów wymienionych w części A załącznika XVI zgodnie ze wspólną taryfą celną, równa się, według uznania importera:

2. Cena wejścia, stanowiąca podstawę klasyfikacji produktów wymienionych w części B załącznika XVI zgodnie ze wspólną taryfą celną, równa się, według uznania importera:

3. W przypadku gdy cena wejścia jest obliczana na podstawie ceny FOB produktów w państwie pochodzenia, wartość celna obliczana jest na podstawie odpowiedniej sprzedaży po tej cenie.

W przypadku gdy cena wejścia jest obliczana zgodnie z jedną z procedur przewidzianych w ust. 1 lit. b) lub c) lub w ust. 2 lit. b), wartość celna obliczana jest na tej samej podstawie co cena wejścia.

4. Importer ma jeden miesiąc od sprzedaży danych produktów, z zastrzeżeniem terminu do czterech miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, na wykazanie, że partia towarów została zbyta zgodnie z warunkami potwierdzającymi poprawność cen, o których mowa w ust. 1 lit. a) lub ust. 2 lit. a) lub na określenie wartości celnej, o której mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b). Niedotrzymanie jednego z powyższych terminów pociąga za sobą utratę wniesionego zabezpieczenia, bez uszczerbku dla stosowania przepisów ust. 5.

Złożone zabezpieczenie jest zwalniane w stopniu, w jakim warunki zbytu towaru zostały udowodnione w sposób zgodny z wymogami organów celnych.

W przeciwnym wypadku wniesione zabezpieczenie ulega przepadkowi stanowiąc płatność z tytułu należności celnych przywozowych.

5. Na odpowiednio uzasadniony wniosek importera termin czterech miesięcy, o którym mowa w ust. 4, może być przedłużony przez właściwe organy państwa członkowskiego maksymalnie o trzy miesiące.

6. Jeżeli przy weryfikacji właściwe organy stwierdzą, że wymogi niniejszego artykułu nie zostały spełnione, ściągają należność celną zgodnie z art. 220 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Kwota należności celnej, która ma zostać odzyskana lub pozostaje do odzyskania, obejmuje odsetki naliczone od daty dopuszczenia towaru do swobodnego obrotu do daty odzyskania. Stosowana stopa procentowa jest taka sama jak stopa procentowa obowiązująca w odniesieniu do odzyskiwania należności na mocy prawa krajowego.

1. Dodatkowa należność celna przywozowa, o której mowa w art. 141 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zwana dalej „dodatkową należnością celną”, może być stosowana w odniesieniu do produktów oraz w okresach wymienionych w załączniku XVIII na warunkach określonych w niniejszej sekcji.

2. Wielkości progowe w odniesieniu do dodatkowych należności celnych wymieniono w załączniku XVIII.

1. W odniesieniu do każdego z produktów wymienionych w załączniku XVIII oraz we wskazanych okresach państwa członkowskie zgłaszają Komisji dane szczegółowe na temat ilości wprowadzanych do swobodnego obrotu, z zastosowaniem metody nadzoru przywozów preferencyjnych określonej w art. 308d rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

Takie powiadomienie ma miejsce nie później niż o godzinie 12.00 w południe czasu obowiązującego w Brukseli, w każdą środę, i dotyczy ilości wprowadzonych do swobodnego obrotu w poprzednim tygodniu.

2. Zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, które mogą być przyjmowane przez organy celne na wnioski importerów, niezawierające niektórych danych szczegółowych określonych w załączniku 37 do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, zawierają, w uzupełnieniu do danych szczegółowych określonych w art. 254 wspomnianego rozporządzenia, wskazanie masy netto (kg) odnośnych produktów.

W przypadku stosowania uproszczonej procedury zgłoszenia, określonej w art. 260 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, uproszczone zgłoszenia zawierają, w uzupełnieniu do innych wymagań, wskazanie masy netto (kg) odnośnych produktów.

W przypadku stosowania procedury odprawy lokalnej określonej w art. 263 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją powiadomienie organów celnych określone w art. 266 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia zawiera wszelkie dane konieczne do identyfikacji towarów, jak również wskazanie masy netto (kg) odnośnych produktów.

Artykuł 266 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 nie ma zastosowania w odniesieniu do przywozu produktów objętych niniejszą sekcją.

1. Jeżeli okaże się, że dla jednego z produktów i dla jednego z okresów wymienionych w załączniku XVIII ilość wprowadzona do swobodnego obrotu przekracza odpowiednią wielkość progową, Komisja nakłada cło dodatkowe, chyba że jest mało prawdopodobne, by dany przywóz doprowadził do zakłóceń na rynku unijnym, lub skutki byłyby nieproporcjonalne do zamierzonego celu.

2. Cło dodatkowe nakłada się w odniesieniu do ilości wprowadzonych do swobodnego obrotu po dacie stosowania tego cła, pod warunkiem że:

Cło dodatkowe nałożone na podstawie art. 140 stanowi jedną trzecią należności celnej stosowanej wobec danego produktu zgodnie ze wspólną taryfą celną.

Jednakże w przypadku przywozu korzystającego z preferencji taryfowych odnośnie do należności celnej ad valorem cło dodatkowe stanowi jedną trzecią specjalnej należności celnej za ten produkt, jeżeli stosuje się art. 140 ust. 2.

3. Zainteresowane strony dostarczają organom celnym dowód na to, że zostały spełnione wymogi ust. 2.

Jednak organy celne mogą uznać, że towary opuściły państwo pochodzenia przed datą nałożenia cła dodatkowego, jeżeli dostarczony zostanie jeden z następujących dokumentów:

a) w przypadku transportu morskiego– konosament świadczący o tym, że załadunek miał miejsce przed wspomnianą datą;

b) w przypadku transportu kolejowego– list przewozowy przyjęty przez władze kolejowe państwa pochodzenia przed wspomnianą datą;

c) w przypadku transportu drogowego– umowa przewozu drogowego (CMR) lub inny dokument tranzytowy sporządzony w państwie pochodzenia przed wspomnianą datą, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w umowach dwustronnych lub wielostronnych zawartych w kontekście tranzytu unijnego lub wspólnego tranzytu;

d) w przypadku transportu lotniczego– lotniczy list przewozowy wskazujący, że przewoźnik lotniczy przyjął towary przed wspomnianą datą.

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa unijnego państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie koniecznym do zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i niniejszego rozporządzenia. Kontrole i środki są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Unii.

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek sankcji określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie zapewniają stosowanie sankcji na poziomie krajowym względem nieprawidłowości popełnionych w odniesieniu do wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu i rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007, które to sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Unii.

Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczegółowych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007, nie dokonuje się żadnych płatności na rzecz beneficjentów, odnośnie do których stwierdzono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do otrzymania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia.

1. Państwo członkowskie wyznacza jeden właściwy organ lub podmiot odpowiedzialny za wypełnianie obowiązków w zakresie powiadomień dotyczących każdego z następujących zagadnień:

2. Państwa członkowskie informują Komisję o wyznaczeniu wspomnianego właściwego organu lub podmiotu i przekazują jego dane adresowe oraz wszelkie zmiany tych informacji.

Wykaz wyznaczonych organów lub podmiotów wraz z nazwami i adresami udostępnia się państwom członkowskim oraz podaje do wiadomości publicznej przy pomocy wszelkich właściwych środków za pośrednictwem systemów informacji udostępnianych przez Komisję, łącznie z publikacją w Internecie.

3. Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia, wszystkie powiadomienia Komisji przez państwa członkowskie na mocy niniejszego rozporządzenia przekazywane są drogą elektroniczną za pośrednictwem systemów informacji udostępnianych właściwym organom lub podmiotom przez Komisję i w określonym przez nią formacie.

Powiadomienia nieprzekazane drogą i w formie, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą zostać uznane za nieprzekazane, nie naruszając przepisów ust. 5.

4. Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki umożliwiające im przestrzeganie terminów przekazywania powiadomień określonych w niniejszym rozporządzeniu.

5. Jeśli państwo członkowskie nie przekaże powiadomienia zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub jeśli powiadomienie okaże się niepoprawne w świetle obiektywnych faktów znanych Komisji, Komisja może zawiesić część lub całość miesięcznych płatności, o których mowa w art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 (20), w odniesieniu do sektora owoców i warzyw do czasu przekazania prawidłowego powiadomienia.

Wszelkie powiadomienia lub wnioski i prośby przedstawione państwu członkowskiemu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007, w tym wnioski o przyznanie pomocy, mogą być dostosowane w dowolnym czasie po ich złożeniu w przypadku stwierdzenia oczywistych błędów przez właściwy organ państwa członkowskiego.

Jeśli zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 mają zostać nałożone sankcje lub kary lub wycofane korzyści lub uznanie, nie są one nakładane lub wycofywane w przypadkach zaistnienia siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 31 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

Przypadek zaistnienia siły wyższej musi jednak zostać zgłoszony – wraz z odpowiednimi dowodami w sposób zgodny z wymogami właściwego organu państwa członkowskiego – temu organowi w ciągu 10 dni roboczych od dnia, w którym zainteresowany podmiot był w stanie to zrobić.

Jednakże art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 ma nadal zastosowanie do dnia 31 sierpnia 2011 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia i – w odpowiednich przypadkach – odczytuje się zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XIX.

1. Programy operacyjne, w przypadku których korzysta się z art. 203a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2008 r.

2. Na potrzeby stosowania art. 203a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetwórstwa oraz minimalnych wymogów dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów, o których mowa we wspomnianym ustępie, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w tytule II niniejszego rozporządzenia, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XX.

3. Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które nadal korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dla grup producentów niepochodzących z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. lub później, oraz z najbardziej oddalonych regionów Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub mniejszych wysp Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (21), są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które korzystały z art. 14 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, i które wciąż korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Jeżeli to konieczne, państwa członkowskie zmieniają swoje strategie krajowe najpóźniej do dnia 15 września 2011 r., aby:

5. Programy operacyjne, które zatwierdzono przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia bez konieczności spełnienia wymogu dotyczącego maksymalnego odsetka, określonego w art. 60 ust. 4 akapit drugi.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK I

NORMY HANDLOWE, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3

CZĘŚĆ A

Ogólna norma handlowa

1. Wymagania minimalne dotyczące jakości

Z zastrzeżeniem dopuszczalnych tolerancji produkty powinny być:

—

całe,

—	zdrowe; nie dopuszcza się produktów gnijących lub z objawami zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	praktycznie wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Stan produktów musi umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku,

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

2. Wymagania minimalne dotyczące dojrzałości

Produkty muszą być wystarczająco rozwinięte, ale nie przerośnięte, a owoce muszą być odpowiednio dojrzałe, ale nie przejrzałe.

Stopień rozwoju i dojrzałości produktów musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie wymaganego stopnia dojrzałości.

3. Tolerancja

W każdej partii dopuszcza się tolerancję wynoszącą 10 % liczby lub masy produktów niespełniających wymagań minimalnych dotyczących jakości. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

4. Oznaczenie pochodzenia produktu

Pełna nazwa państwa pochodzenia (1). W przypadku produktów pochodzących z państwa członkowskiego informacja ta podawana jest w języku państwa pochodzenia lub w dowolnym innym języku zrozumiałym dla konsumentów państwa przeznaczenia. W przypadku pozostałych produktów informacja ta podawana jest w dowolnym języku zrozumiałym dla konsumentów państwa przeznaczenia.

CZĘŚĆ B

Szczegółowe normy handlowe

CZĘŚĆ 1: NORMA HANDLOWA DLA JABŁEK

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych jabłek wyhodowanych z gatunku Malus domestica Borkh., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem jabłek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla jabłek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, jabłka muszą być:

—

całe,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od znacznej szklistości miąższu, z wyjątkiem odmiany Fuji i jej mutantów,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Stopień rozwoju oraz stan jabłek muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Wymagania dotyczące dojrzałości

Jabłka muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.

Stopień rozwoju i dojrzałości jabłek musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie stopnia dojrzałości wymaganego w odniesieniu do cech danej odmiany.

Aby zweryfikować wymagania minimalne dotyczące dojrzałości, można uwzględnić kilka parametrów (np. cechy morfologiczne, smak, jędrność i zawartość ekstraktu refraktometrycznego).

C. Klasyfikacja

Jabłka klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i) Klasa ekstra

Jabłka w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany (2) i posiadać całą szypułkę.

Jabłka muszą się charakteryzować następującą minimalną powierzchnią wybarwienia charakterystycznego dla danej odmiany:

—	¾ łącznej powierzchni o czerwonym wybarwieniu w przypadku grupy wybarwienia A,

—	½ łącznej powierzchni o czerwonym wybarwieniu o zróżnicowanej intensywności w przypadku grupy wybarwienia B,

—	⅓ łącznej powierzchni o lekkim, marmurkowym lub prążkowanym czerwonym wybarwieniu w przypadku grupy wybarwienia C.

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:

—	bardzo nieznaczne wady skórki,

—

bardzo nieznaczne ordzawienie (3) takie jak:

—	brązowe cętki, które nie mogą wykraczać poza zagłębienie szypułkowe i nie mogą być szorstkie, lub

—	nieznaczne rozrzucone ślady ordzawienia.

(ii) Klasa I

Jabłka w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany (4).

Jabłka muszą się charakteryzować następującą minimalną powierzchnią wybarwienia charakterystycznego dla danej odmiany

—	½ łącznej powierzchni o czerwonym wybarwieniu w przypadku grupy wybarwienia A,

—	⅓ łącznej powierzchni o czerwonym wybarwieniu o zróżnicowanej intensywności w przypadku grupy wybarwienia B,

—	1/10 łącznej powierzchni o lekkim, marmurkowym lub prążkowanym czerwonym wybarwieniu w przypadku grupy wybarwienia C.

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	nieznaczna wada kształtu,

—	nieznaczna wada rozwoju,

—	nieznaczna wada wybarwienia,

—	nieznaczne i nieodbarwione odgniecenie nieprzekraczające 1 cm2 łącznej powierzchni,

—

nieznaczne wady skórki, które nie mogą przekraczać:

—	2 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie,

—	1 cm2 łącznej powierzchni w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem plam parcha jabłoni (Venturia inaequalis), których łączna powierzchnia nie może przekraczać 0,25 cm2,

—

nieznaczne ordzawienie (5) takie jak:

—	brązowe cętki, które mogą nieco wykraczać poza zagłębienie szypułkowe lub zagłębienie kielichowe ale nie mogą być szorstkie, lub

—	delikatne, siatkowate ordzawienie nieprzekraczające 1/5 łącznej powierzchni owocu i niekontrastujące mocno z ogólną barwą owocu lub

—	jednolite ordzawienie nieprzekraczające 1/20 łącznej powierzchni owocu, przy czym delikatne, siatkowate ordzawienie i jednolite ordzawienie nie mogą razem przekraczać 1/5 łącznej powierzchni owocu.

Jabłka mogą nie mieć szypułek, pod warunkiem że miejsce odłamania szypułki jest czyste, a sąsiadująca z nim skórka nie jest uszkodzona.

(iii) Klasa II

Do tej klasy zalicza się jabłka, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszczalne są następujące wady pod warunkiem że jabłka zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości i prezentacji:

—	wady kształtu,

—	wady rozwoju,

—	wady wybarwienia,

—	nieznaczne odgniecenie nieprzekraczające 1,5 cm2 powierzchni, które może być nieznacznie odbarwione,

—

wady skórki, które nie mogą przekraczać:

—	4 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie,

—	2,5 cm2 łącznej powierzchni w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem plam parcha jabłoni (Venturia inaequalis), których łączna powierzchnia nie może przekraczać 1 cm2,

—

nieznaczne ordzawienie (6) takie jak:

—	brązowe cętki, które mogą wykraczać poza zagłębienie szypułkowe lub zagłębienie kielichowe i mogą być nieco szorstkie, lub

—	delikatne, siatkowate ordzawienie nieprzekraczające ½ łącznej powierzchni owocu i niekontrastujące mocno z ogólną barwą owocu lub

—	jednolite ordzawienie nieprzekraczające ⅓ łącznej powierzchni owocu, przy czym

—	delikatne, siatkowate ordzawienie i jednolite ordzawienie nie mogą razem przekraczać ½ łącznej powierzchni owocu.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego lub masy.

Wielkość minimalna wynosi 60 mm, jeśli jest określana na podstawie średnicy, lub 90 g, jeśli jest określana na podstawie masy. Dopuszcza się mniejsze owoce, jeżeli zawartość ekstraktu w produkcie (w stopniach Briksa) wynosi co najmniej 10,5° Briksa, a jego wielkość co najmniej 50 mm lub 70 g.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie średnicy:

—	5 mm w przypadku owoców klasy ekstra oraz owoców klasy I i II, pakowanych w rzędach i warstwach. Jednakże dla jabłek odmian Bramley’s Seedling (tj. Bramley, Triomphe de Kiel) oraz Horneburger różnica w średnicy może wynosić do 10 mm, oraz

—	10 mm w przypadku owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniach lub w opakowaniach detalicznych. Dla jabłek odmian Bramley’s Seedling (tj. Bramley, Triomphe de Kiel) oraz Horneburger, różnica średnic może wynosić do 20 mm, lub

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie masy:

—

w przypadku jabłek klasy ekstra oraz jabłek klasy I i II, pakowanych w rzędach i warstwach.

Przedział (g)	Różnica masy (g)
70-90	15 g
91-135	20 g
136-200	30 g
201-300	40 g
> 300	50 g

—

w przypadku owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniach lub w opakowaniach detalicznych:

Przedział (g)	Jednorodność (g)
70-135	35
136-300	70
> 300	100

Dla owoców klasy II pakowanych luzem w opakowaniach lub w opakowaniach detalicznych nie ma wymogów dotyczących jednorodności klasyfikacji według wielkości.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) Klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) Klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) Klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy jabłek niespełniających wymagań dotyczących wielkości. Tolerancja ta nie może zostać rozszerzona na produkty, których wielkość:

—	jest o co najmniej 5 mm mniejsza od średnicy minimalnej,

—	jest o co najmniej 10 g mniejsza od masy minimalnej.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie jabłka tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.

W przypadku klasy ekstra wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia owoców.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym jabłek różnych odmian wyraźnie różniących się między sobą pod warunkiem, że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdej odmiany – pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Jabłka muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu. W szczególności, opakowania detaliczne o masie powyżej 3 kg powinny być wystarczająco sztywne, by zapewnić należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się użycie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek, ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że druk lub etykiety zostały wykonane z nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz.

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);

—

wyłącznie dla produktów paczkowanych – nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą w Unii, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „zapakowane dla:” lub zapisem równoznacznym. W takim przypadku etykieta zawiera również oznaczenie kodowe pakującego lub wysyłającego. Sprzedawca udostępnia wszystkie informacje dotyczące znaczenia tego kodu uznane przez służby kontrolne za niezbędne.

B. Rodzaj produktu

—	„jabłka”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,

—	Nazwa odmiany. W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian jabłek – nazwy poszczególnych odmian.

—	Nazwę odmiany można zastąpić synonimem. Nazwę mutanta lub nazwę handlową można podać wyłącznie jako uzupełnienie nazwy odmiany lub synonimu.

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (7) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian jabłek różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy danych nazwach odmian.

D. Specyfikacje handlowe

—

Klasa

—	wielkość lub, w przypadku owoców pakowanych w rzędach i warstwach, liczba sztuk.

Jeżeli identyfikacja odbywa się na podstawie wielkości, powinna ona być wyrażona:

a)	dla produktu podlegającego zasadom jednorodności, przez podanie minimalnej i maksymalnej średnicy lub minimalnej i maksymalnej masy;

b)	dla produktu niepodlegającego zasadom jednorodności, przez podanie średnicy lub masy najmniejszego owocu w opakowaniu z dopiskiem „i większe” lub równoznacznym określeniem lub, w stosownych przypadkach, przez podanie średnicy lub masy największego owocu w opakowaniu.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Opakowania nie muszą zawierać szczegółowych informacji wymienionych w akapicie pierwszym, jeśli zawierają wyłącznie opakowania detaliczne wyraźnie widoczne z zewnątrz i zawierające te informacje. Opakowania te nie mogą zawierać żadnych oznaczeń, które mogłyby wprowadzać w błąd. Jeśli opakowania znajdują się na paletach, szczegółowe informacje powinny być podane na etykietach umieszczonych w widocznym miejscu, co najmniej z dwóch stron palety.

Dodatek

Otwarty wykaz odmian jabłek

Owoce odmian nieujętych w wykazie powinny być klasyfikowane według ich charakterystyk odmianowych.

Odmiana	Mutant	Synonimy	Grupa wybarwienia	Ordzawienie
African Red			B
Akane		Tohoku 3	B
Alborz Seedling			C
Aldas			B
Alice			B
Alkmene		Early Windsor	C
Alro			B
Alwa			B
Amasya			B
Angold			C
Antej		Antei	B
Apollo		Beauty of Blackmoor	C
Arkcharm		Arkansas nr 18, A 18	C
Arlet			B	R
Aroma			C
	Mutanty Aroma, np.		C
	Amorosa		C
Auksis			B
Beacon			A
Belfort		Pella	B
Belle de Boskoop				R
	Mutanty Belle de Boskoop, np.			R
	Boskoop rouge	Red Boskoop Roter Boskoop		R
Belle fleur double
Belorrusskoje Maļinovoje		Belorusskoe Malinovoe, Byelorusskoe Malinovoe	B
Berlepsch		Freiherr von Berlepsch	C
	Mutanty Berlepsch, np.		C
	Berlepsch rouge	Red Berlepsch, Roter Berlepsch	C
Blushed Golden
Bogatir		Bogatyr
Bohemia			B
Braeburn			B
	Mutanty Braeburn, np.		B
	Hidala		B
	Joburn		B
	Lochbuie Red Braeburn		B
	Mahana Red		B
	Mariri Red		B
	Redfield		B
	Royal Braeburn		B
Bramley’s Seedling		Bramley, Triomphe de Kiel
Brettacher Sämling
Calville (grupa …)
Cardinal			B
Carola		Kalco	C
Caudle			B
Charden
Charles Ross
Civni			B
Coromandel Red		Corodel	A
Cortland			B
Cox’s Orange Pippin		Cox orange	C	R
	Mutanty Cox’s orange pippin np.		C	R
	Cherry Cox		C	R
Crimson Bramley
Cripps Pink			C
	Mutanty Cripps Pink, np.		C
	Pink Rose		C
	Rosy Glow		C
	Ruby Pink		C
Cripps Red			C* (8)
Dalinbel			B	R
Delblush
Delcorf			C
	Mutanty Delcorf, np.		C
	Dalili		C
	Monidel		C
Delgollune			B
Delicious ordinaire		Ordinary Delicious	B
Deljeni
Delikates			B
Delor			C
Discovery			C
Doč Melbi		Doch Melbi	C
Dunn’s Seedling				R
Dykmanns Zoet			C
Egremont Russet				R
Elan
Elise		Red Delight	A
Ellison’s orange		Ellison	C
Elstar			C
	Mutanty Elstar, np.
	Bel-El		C
	Daliest		C
	Daliter		C
	Elshof		C
	Elstar Armhold		C
	Elstar Reinhardt		C
	Goedhof		C
	Red Elstar		C
	Valstar		C
Empire			A
Falstaff			C
Fiesta		Red Pippin	C
Florina			B
Forele			B
Fortune				R
Fuji			B
	Mutanty Fuji, np.		B
	Kiku		B
Gala			C
	Mutanty Gala, np.		C
	Annaglo		C
	Baigent		C
	Galaxy		C
	Mitchgala		C
	Obrogala		C
	Regala		C
	Regal Prince		C
	Tenroy		C
Garcia
Ginger Gold
Gloster			B
Goldbohemia
Golden Delicious
Golden Delicious	Mutanty Golden Delicious, np.
Golden Russet				R
Golden Supreme		Gradigold, Golden Extreme
Goldrush		Coop 38
Goldstar
Granny Smith
Gravensteiner		Gravenstein
	Mutanty Gravensteiner, np.
	Gravenstein rouge	Red Gravenstein, Roter Gravensteiner
Greensleeves
Holsteiner Cox		Holstein		R
	Mutanty Holsteiner Cox, np.			R
	Holstein rouge	Red Holstein, Roter Holsteiner Cox		R
Honeycrisp			C
Honey gold
Horneburger
Howgate Wonder		Manga
Idared			B
Iedzēnu			B
Ilga			B
Ingrid Marie			B	R
Iron			C
Isbranica			C
Jacob Fisher
Jacques Lebel
Jamba			C
James Grieve
	Mutanty James Grieve, np.
	James Grieve rouge	Red James Grieve
Jarka			C
Jerseymac			B
Jester
Jonagold (9)			C
	Mutanty Jonagold, np.		C
	Crowngold		C
	Daligo		C
	Daliguy	Jonasty	C
	Dalijean	Jonamel	C
	Decosta		C
	Jomar		C
	Jomured	Van de Poel	C
	Jonabel		C
	Jonabres		C
	Jonagold Boerekamp		C
	Jonagold 2000	Excel	C
	Jonagored Supra		C
	Jonaveld		C
	King Jonagold		C
	New Jonagold	Fukushima	C
	Novajo	Veulemanns	C
	Primo		C
	Red Jonaprince		C
	Romagold	Surkijn	C
	Rubinstar		C
	Schneica	Jonica	C
	Wilmuta		C
Jonalord			C
Jonathan			B
Julia			B
Jupiter
Karmijn de Sonnaville			C
Katja		Katy	B
Kent				R
Kidd’s orange red			C	R
Kim			B
Koit			C
Koričnoje Novoje		Korichnoe Novoe, Korichnevoe Novoe	C
Kovaļenkovskoje		Kovalenkovskoe	B
Krameri Tuvioun			B
Kulikovskoje			B
Lady Williams			B
Lane’s Prince Albert
Laxton’s Superb			C	R
Ligol			B
Lobo			B
Lodel			A
Lord Lambourne			C
Maigold			B
McIntosh			B
Meelis			B
Melba			C
Melodie			B
Melrose			C
Meridian			C
Moonglo			C
Morgenduft		Imperatore	B
Mutsu
Noris			B
Normanda			C
Nueva Europa			C
Nueva Orleans			B
Odin			B
Ontario			B
Orlik			B
Orlovskoje Polosatoje			C
Ozark Gold
Paula Red			B
Pero de Cirio
Piglos			B
Pikant			B
Pikkolo			C
Pilot			C
Pimona			C
Pinova			C
Pirella			B
Piros			C
Prima			B
Rafzubex			A
Rafzubin			C
Rajka			B
Rambour d’hiver
Rambour Franc			B
Reanda			B
Rebella			C
Red Delicious			A
	Mutanty Red Delicious, np.		A
	Erovan	Early Red One	A
	Fortuna Delicious		A
	Oregon	Oregon Spur Delicious	A
	Otago		A
	Red Chief		A
	Red King		A
	Red Spur		A
	Red York		A
	Richared		A
	Royal Red		A
	Shotwell Delicious		A
	Stark Delicious		A
	Starking		A
	Starkrimson		A
	Starkspur		A
	Topred		A
	Well Spur		A
Red Dougherty			A
Redkroft			A
Regal			A
Regina			B
Reglindis			C
Reine des Reinettes		Gold Parmoné, Goldparmäne	C
Reineta Encarnada			B
Reinette Rouge du Canada			B
Reinette d’Orléans
Reinette Blanche du Canada		Reinette du Canada, Canada Blanc, Kanadarenette, Renetta del Canada		R
Reinette de France
Reinette de Landsberg
Reinette grise du Canada		Graue Kanadarenette		R
Relinda			C
Remo			B
Renora			B
Resi			B
Resista
Retina			B
Rewena			B
Roja de Benejama		Verruga, Roja del Valle, Clavelina	A
Rome Beauty		Belle de Rome, Rome	B
	Mutanty Rome Beauty, np.		B
	Red Rome		B
Rosana			B
Royal Beauty			A
Rubin (odmiana uprawna czeska)			C
Rubin (odmiana uprawna kazachska)			B
Rubinola			B
Rudens Svītrainais		Osennee Polosatoe, Rudeninis Dryzuotasis, Rudens Svītrotais, Streifling, Streifling Herbst, Sügisjoonik, Syysjuovikas i wiele innych	C
Saltanat			B
Sciearly			A
Scifresh			B
Sciglo			A
Sciray		GS48	A
Scired			A	R
Sciros			A
Selena			B
Shampion			B
Sidrunkollane Talioun
Sinap Orlovskij
Snygold		Earlygold
Sommerregent			C
Spartan			A
Splendour			A
St. Edmunds Pippin				R
Stark’s Earliest			C
Štaris		Staris	A
Sturmer Pippin				R
Summerred			B
Sügisdessert			C
Sunrise			A
Sunset				R
Suntan				R
Sweet Caroline			C
Talvenauding			B	R
Tellisaare			B
Tiina		Tina	C
Topaz			B
Tydeman’s Early Worcester		Tydeman’s Early	B
Veteran			B
Vista Bella		Bellavista	B
Wealthy			B
Worcester Pearmain			B
York			B
Zarja Alatau		Zarya Alatau
Zailijskoje		Zailiyskoe	B
Žigulovskoje		Zhigulovskoe	C

CZĘŚĆ 2: NORMA HANDLOWA DLA OWOCÓW CYTRUSOWYCH

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do następujących odmian uprawnych owoców klasyfikowanych jako „owoce cytrusowe”, które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem owoców cytrusowych przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego:

—	cytryny pochodzące od gatunku Citrus limon (L.) Burm. f.,

—	mandarynki (Citrus reticulata Blanco), w tym mandarynki satsuma (Citrus unshiu Marcow.), klementynki (Citrus clementina hort. ex Tanaka.), mandarynki pospolite (Citrus deliciosa Ten.) oraz tangeriny (Citrus tangerina Tan.) pochodzące od tych gatunków oraz ich mieszańce,

—	pomarańcze pochodzące od gatunku Citrus sinensis (L.) Osbeck.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla owoców cytrusowych, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, owoce cytrusowe muszą być:

—

całe,

—	wolne od odgnieceń lub rozległych zabliźnionych nacięć,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od oznak zwiędnięcia i wysuszenia,

—	wolne od szkód wyrządzonych niską temperaturą lub uszkodzeń mrozowych,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Stopień dojrzałości i rozwoju owoców cytrusowych muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Wymagania dotyczące dojrzałości

Owoce cytrusowe muszą osiągnąć właściwy stopień rozwoju i dojrzałości – wziąwszy pod uwagę cechy charakterystyczne danej odmiany, czas zbioru oraz obszar uprawy.

Dojrzałość owoców cytrusowych jest określana dla każdego z niżej wymienionych gatunków na podstawie następujących parametrów:

—	minimalnej zawartości soku,

—	minimalnej łącznej zawartości rozpuszczalnych substancji stałych, tj. minimalnej zawartości cukru,

—	minimalnego stosunku ilości cukrów do kwasów (10),

—

barwy.

Stopień wybarwienia musi być taki, aby w wyniku normalnego rozwoju owoc cytrusowy osiągnął w miejscu przeznaczenia barwę typową dla danej odmiany.

	Minimalna zawartość soku (w proc.)	Minimalna zawartość cukru (w °Briksa)	Minimalny stosunek ilości cukrów do kwasów	Barwa
Cytryny	20			Musi być typowa dla danej odmiany. Dopuszcza się owoce z zielonym zabarwieniem (ale nie ciemnozielonym), pod warunkiem że spełniają one wymagania minimalne w zakresie zawartości soku.
Mandarynki satsuma, klementynki, inne odmiany mandarynek i ich mieszańce
Mandarynki satsuma	33		6.5:1	Na co najmniej jednej trzeciej powierzchni owocu musi być typowa dla danej odmiany.
Klementynki	40		7.0:1
Inne odmiany mandarynek i ich mieszańce	33		7.5:1
Pomarańcze
Czerwone pomarańcze	30		6.5:1	Musi być typowa dla danej odmiany. Dopuszcza się owoce z jasnozielonym zabarwieniem nieprzekraczającym jednej piątej łącznej powierzchni owocu, pod warunkiem, że spełniają one wymagania minimalne w zakresie zawartości soku. Pomarańcze wyprodukowane na obszarach charakteryzujących się wysokimi temperaturami powietrza oraz wysoką wilgotnością względną podczas okresu rozwoju mogą posiadać zielone zabarwienie przekraczające jedną piątą łącznej powierzchni owocu, pod warunkiem że spełniają one wymagania minimalne w zakresie zawartości soku.
Odmiany grupy Navel	33		6.5:1
Pozostałe odmiany	35		6.5:1
Mosambi, Sathgudi oraz Pacitan o zielonym zabarwieniu przekraczającym jedną piątą łącznej powierzchni owocu	33
Pozostałe odmiany o zielonym zabarwieniu przekraczającym jedną piątą łącznej powierzchni owocu	45

Owoce cytrusowe spełniające powyższe wymagania dojrzałości mogą być „odzielenione”. Taki zabieg jest dozwolony jedynie, gdy inne naturalne właściwości organoleptyczne owoców nie uległy zmianie.

C. Klasyfikacja

Owoce cytrusowe klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Owoce cytrusowe w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

(ii) klasa I

Owoce cytrusowe w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	nieznaczna wada kształtu,

—	nieznaczne wady wybarwienia, w tym nieznaczna zgorzel słoneczna,

—	nieznaczne postępujące wady skórki, pod warunkiem, że nie dotyczą miąższu,

—	nieznaczne wady skórki powstałe w trakcie rozwoju owocu, np. osrebrzenie, ordzawienie lub uszkodzenia spowodowane przez szkodniki,

—	nieznaczne, zabliźnione uszkodzenia spowodowane przyczynami mechanicznymi, takimi jak uszkodzenia gradowe, otarcia lub uszkodzenia w trakcie przeładunku,

—	niewielkie i częściowe odstawanie skórki od miąższu w przypadku wszystkich owoców z grupy mandarynek.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się owoce cytrusowe, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że owoce cytrusowe zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

—	wady kształtu,

—	wady wybarwienia, w tym zgorzel słoneczna,

—	postępujące wady skórki, pod warunkiem, że nie dotyczą miąższu,

—	wady skórki powstałe w trakcie rozwoju owocu, np. osrebrzenie, ordzawienie lub uszkodzenia spowodowane przez szkodniki,

—	zabliźnione uszkodzenia spowodowane przyczynami mechanicznymi, takimi jak uszkodzenia gradowe, otarcia lub uszkodzenia w trakcie przeładunku,

—	powierzchniowe, zabliźnione uszkodzenia skórki,

—	szorstka skórka,

—	niewielkie i częściowe odstawanie skórki od miąższu w przypadku pomarańczy oraz częściowe odstawanie skórki od miąższu w przypadku wszystkich owoców z grupy mandarynek.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego owocu lub na podstawie liczby sztuk.

A. Wielkość minimalna

Stosuje się następujące wielkości minimalne:

Owoc	Średnica (mm)
Cytryny	45
Mandarynki satsuma, inne odmiany mandarynek i ich mieszańce	45
Klementynki	35
Pomarańcze	53

B. Jednorodność

Owoce cytrusowe można sortować według wielkości, biorąc pod uwagę następujące możliwości:

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

—	10 mm, jeśli średnica najmniejszego owocu (jak podano na opakowaniu) wynosi poniżej 60 mm,

—	15 mm, jeśli średnica najmniejszego owocu (jak podano na opakowaniu) wynosi 60 mm lub powyżej, ale poniżej 80 mm,

—	20 mm, jeśli średnica najmniejszego owocu (jak podano na opakowaniu) wynosi 80 mm lub powyżej, ale poniżej 110 mm,

—	nie istnieją żadne ograniczenia różnic w średnicy dla owoców o średnicy równej lub większej od 110 mm.

W przypadku stosowania kodów wielkości należy przestrzegać kodów i przedziałów podanych w poniższych tabelach.

	Kod wielkości	Średnica (mm)
Cytryny	0	79 - 90
	1	72 - 83
	2	68 - 78
	3	63 - 72
	4	58 - 67
	5	53 - 62
	6	48 - 57
	7	45 - 52
Mandarynki satsuma, klementynki i inne odmiany mandarynek i ich mieszańce	1-XXX	78 i więcej
	1 - XX	67 - 78
	1 lub 1-X	63 - 74
	2	58 - 69
	3	54 - 64
	4	50 - 60
	5	46 - 56
	6 (11)	43 - 52
	7	41 - 48
	8	39 - 46
	9	37 - 44
	10	35 - 42
Pomarańcze	0	92 – 110
	1	87 – 100
	2	84 – 96
	3	81 – 92
	4	77 – 88
	5	73 – 84
	6	70 – 80
	7	67 – 76
	8	64 – 73
	9	62 – 70
	10	60 – 68
	11	58 – 66
	12	56 – 63
	13	53 – 60

Jednorodność wielkości jest osiągnięta, jeżeli owoce mieszczą się w określonej wyżej skali, o ile wymagań nie określono w następujący sposób:

W przypadku owoców luzem w skrzynkach oraz owoców w opakowaniach detalicznych o masie netto wynoszącej maksymalnie 5 kg maksymalna różnica nie może przekroczyć przedziału uzyskanego w wyniku połączenia trzech kolejnych wielkości ze skali wielkości.

c)	Dla owoców, których wielkość określa się na podstawie sztuk, różnica w wielkości powinna być zgodna z lit. a).

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy owoców cytrusowych niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców cytrusowych niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) Klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców cytrusowych niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców cytrusowych o wielkości odpowiadającej sąsiedniej niższej lub wyższej od tej (lub od tych – w przypadku połączenia trzech kolejnych wielkości) podanej na opakowaniu.

W każdym przypadku tolerancję wynoszącą 10 % stosuje się jedynie do owoców nie mniejszych niż następujące wielkości minimalne:

Owoc	Średnica (mm)
Cytryny	43
Mandarynki satsuma, inne odmiany mandarynek i ich mieszańce	43
Klementynki	34
Pomarańcze	50

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie owoce cytrusowe tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości oraz o podobnym stopniu dojrzałości i rozwoju.

Dodatkowo w przypadku klasy ekstra wymagana jest jednorodność wybarwienia.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym owoców cytrusowych różnych gatunków widocznie różniących się między sobą pod warunkiem, że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdego gatunku – pod względem odmiany lub typu handlowego i pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Owoce cytrusowe muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Jeżeli owoce są owijane, należy wykorzystać cienki, suchy, nowy i bezwonny (12) papier.

Zabronione jest używanie jakichkolwiek substancji, które mogą spowodować zmianę naturalnych cech owoców cytrusowych, w szczególności ich smak lub zapach (13).

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych. Dopuszcza się prezentację owoców z przytwierdzoną krótką (niezdrewniałą) gałązką z kilkoma zielonymi liśćmi.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);

—

B. Rodzaj produktu

—	nazwa zwyczajowa gatunku, jeżeli produkt nie jest widoczny z zewnątrz,

—	w przypadku pomarańczy – nazwa odmiany,

—

w przypadku grupy mandarynek:

—	mandarynki satsuma: „mandarynki satsuma”, po czym można podać odmianę,

—	klementynki: „klementynki”, po czym można podać odmianę i – w odpowiednich przypadkach – określenie „bezpestkowe” w przypadku klementynek bezpestkowych (bez pestek) i klementynek (1-10 pestek), albo „z pestkami” w przypadku klementynek o w liczbie pestek większej niż 10,

—	inne mandarynki i ich mieszańce: nazwa odmiany.

—	„mieszanka owoców cytrusowych” lub równoznaczne określenie oraz nazwy zwyczajowe poszczególnych gatunków, w przypadku mieszanki wyraźnie różniących się gatunków owoców cytrusowych.

—	„bez pestek” (nieobowiązkowo) (14).

C. Pochodzenie produktu

—	Państwo pochodzenia (15) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

—	W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się gatunków owoców cytrusowych różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy danych nazwach gatunków.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—

wielkość wyrażona jako:

—	wielkość minimalna i maksymalna (w mm) lub

—	kod(y) wielkości, wraz z, nieobowiązkowo, wielkością minimalną lub maksymalną lub liczba sztuk,

—	informacja o zastosowanych środkach konserwujących lub innych substancjach chemicznych zastosowanych po zbiorze, w przypadku gdy ich użyto.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

CZĘŚĆ 3: NORMA HANDLOWA DLA OWOCÓW KIWI

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych owoców kiwi (zwanych również „Actinidia” lub „kiwi”) wyhodowanych z Actinidia chinensis Planch. oraz Actinidia deliciosa (A. Chev.), C.F. Liang i A.R. Ferguson, które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem owoców kiwi przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla owoców kiwi, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, owoce kiwi muszą być:

—	całe (ale bez szypułki),

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	odpowiednio jędrne; nie mogą być miękkie, zwiędnięte ani nasiąknięte wodą,

—	dobrze wykształcone, wyklucza się owoce złączone podwójnie lub wielokrotnie,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Stopień rozwoju i stan owoców kiwi muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Wymagania minimalne dotyczące dojrzałości

Owoce kiwi muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe.

Aby spełnić te wymagania, owoce na etapie pakowania muszą osiągnąć stopień dojrzałości odpowiadający przynajmniej 6,2° Briksa lub średnią zawartość suchej masy wynoszącą 15 %, co powinno zapewnić 9,5° Briksa na etapie wprowadzania do łańcucha dystrybucji.

C. Klasyfikacja

Owoce kiwi klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Owoce kiwi w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą być jędrne, a miąższ musi być całkowicie zdrowy.

Stosunek minimalnej średnicy do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,8.

(ii) Klasa I

Owoce kiwi w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą być jędrne, a miąższ musi być całkowicie zdrowy.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	nieznaczna wada kształtu (ale bez spęcznienia lub zniekształceń),

—	nieznaczne wady wybarwienia,

—	nieznaczne wady skórki, pod warunkiem że ich łączna powierzchnia nie przekracza 1 cm2,

—	małe „znamię Haywarda” w postaci linii wzdłuż osi południkowej, bez zgrubienia.

Stosunek minimalnej średnicy do maksymalnej średnicy owocu mierzonej w przekroju poprzecznym musi wynosić przynajmniej 0,7.

(iii) Klasa II

Do tej klasy zalicza się owoce kiwi, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Owoce muszą być odpowiednio jędrne, a miąższ nie może mieć poważnych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że owoce kiwi zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

—	wady kształtu,

—	wady wybarwienia,

—	wady skórki, takie jak małe zabliźnione pęknięcia lub otarcia tkanki, pod warunkiem że ich łączna powierzchnia nie przekracza 2 cm2,

—	kilka wydatniejszych „znamion Haywarda” z nieznacznym zgrubieniem,

—	nieznaczne odgniecenie.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie masy owocu.

Masa minimalna wynosi 90 g dla klasy ekstra, 70 g dla klasy I i 65 g dla klasy II.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

—	10 g dla owoców o masie do 85 g,

—	15 g dla owoców o masie między 85 g a 120 g,

—	20 g dla owoców o masie między 120 g a 150 g,

—	40 g dla owoców o masie od 150 g wzwyż.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy owoców kiwi niespełniających wtmagań dotyczących wielkości.

Owoce kiwi nie mogą jednak ważyć mniej niż 85 g w klasie ekstra, 67 g w klasie I oraz 62 g w klasie II.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie owoce kiwi tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Owoce kiwi muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);

—

B. Rodzaj produktu

—	„kiwi” lub „aktinidia”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,

—	nazwa odmiany (nieobowiązkowo).

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (16) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—	wielkość wyrażona jako minimalna i maksymalna masa owocu,

—	liczba sztuk (nieobowiązkowo).

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

CZĘŚĆ 4: NORMA HANDLOWA DLA SAŁATY, ENDYWII O LIŚCIACH KĘDZIERZAWYCH I ENDYWII O LIŚCIACH SZEROKICH (BATAWII)

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do:

—

odmian uprawnych sałaty pochodzących od:

—	Lactuca sativa var. capitata L. (sałata głowiasta, łącznie z sałatą kruchą i sałatą lodową typu „Iceberg”),

—	Lactuca sativa var. longifolia Lam. (sałata rzymska (Cos)),

—	Lactuca sativa var. crispa L. (sałata listkowa),

—	krzyżówek powyższych odmian oraz

—	odmian uprawnych endywii o liściach kędzierzawych pochodzących od Cichorium endivia var. crispum Lam. oraz

—	odmian uprawnych endywii o liściach szerokich pochodzących od Cichorium endivia var. latifolium Lam.,

które są dostarczane konsumentowi świeże.

Niniejsza norma nie ma zastosowania w odniesieniu do produktów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego, produktów wprowadzanych do obrotu jako pojedyncze liście, sałat z bryłą korzeniową lub sałat w doniczkach.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla produktów, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, produkty muszą być:

—

całe,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste i przycięte, tzn. praktycznie wolne od pozostałości ziemi lub innego podłoża i praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	o świeżym wyglądzie,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,

—	muszą mieć turgor,

—	bez pędów nasiennych,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

W przypadku sałaty dopuszczalne jest czerwonawe odbarwienie spowodowane niską temperaturą podczas wzrostu, pod warunkiem że nie ma ono znacznego wpływu na wygląd sałaty.

Korzenie powinny być odcięte blisko u podstawy liści zewnętrznych, a miejsce odcięcia powinno być czyste.

Produkt powinien być prawidłowo rozwinięty. Stopień rozwoju i stan produktów muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Klasyfikacja

Produkty klasyfikowane są w dwóch klasach określonych poniżej:

(i) klasa I

Produkty w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Ponadto produkt musi być:

—	prawidłowo wykształcony,

—	jędrny, biorąc pod uwagę metody uprawy i rodzaj produktu,

—	wolny od uszkodzeń lub miejsc nadpsutych obniżających jego zdatność do spożycia,

—	wolny od uszkodzeń mrozowych.

Sałaty głowiaste powinny mieć pojedyncze, dobrze wykształcone główki. W przypadku sałat głowiastych uprawianych pod osłonami główka może być mała.

Sałaty rzymskie muszą mieć główki, które mogą być małe.

Środek endywii o liściach kędzierzawych lub endywii o liściach szerokich (batawii) musi być koloru żółtego.

(ii) klasa II

Do tej klasy zalicza się produkty, które nie kwalifikują się do klasy I, ale spełniają wymagania minimalne określone powyżej.

Produkt musi być:

—	wystarczająco prawidłowo wykształcony

—	wolny od uszkodzeń i miejsc nadpsutych poważnie obniżających jego zdatność do spożycia.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że produkt zachowuje swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz wyglądu:

—	nieznaczne odbarwienie

—	nieznaczne uszkodzenia spowodowane przez szkodniki.

Sałaty głowiaste muszą mieć główki, które mogą być małe. W przypadku sałat głowiastych uprawianych pod osłonami dopuszczalny jest brak główek.

Sałaty rzymskie mogą nie mieć główek.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie masy pojedynczej sztuki.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

a) sałaty

—	40 g, w przypadku gdy najlżejsze sztuki ważą mniej niż 150 g/sztukę

—	100 g, w przypadku gdy najlżejsze sztuki ważą 150-300 g/sztukę

—	150 g, w przypadku gdy najlżejsze sztuki ważą 300-450 g/sztukę

—	300 g, w przypadku gdy najlżejsze sztuki ważą więcej niż 450 g/sztukę.

b) endywia o liściach kędzierzawych i endywia o liściach szerokich (batawia)

—

300 g.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby produktów niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(ii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby produktów niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby produktów niespełniających wymagań dotyczących wielkości.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie produkty tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości.

Jednakże mieszanki sałat lub endywii wyraźnie różniących się odmian, typów handlowych lub barw mogą być pakowane razem, pod warunkiem, że są jednorodne pod względem jakości, i w obrębie każdej odmiany, typu handlowego lub barwy są jednorodne pod względem pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Produkt musi być pakowany w sposób, który zapewni jego należytą ochronę. Musi być racjonalnie zapakowany, z uwzględnieniem rozmiaru i rodzaju opakowania bez pustej przestrzeni w środku i bez zgniatania produktu.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów),

—

B. Rodzaj produktu

—

„sałaty”, „sałaty masłowe”, „batawie”, „sałaty kruche lodowe” („Iceberg”), „sałaty rzymskie”, „sałata listkowa” (lub na przykład w stosownych przypadkach „sałata dębowa”, „Lollo bionda”, „Lollo rossa”), „endywia o liściach kędzierzawych” lub „endywia o liściach szerokich (batawia)” lub określenia równoważne, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,

—	„Little gem” lub równoważne określenie, w zależności od przypadku,

—	„z uprawy pod osłonami” lub równoważne określenie, w zależności od przypadku,

—	nazwa odmiany (nieobowiązkowo),

—	„mieszanka sałat/endywii” lub równoważne określenie, w przypadku mieszanek sałat lub endywii zdecydowanie różniących się odmian, typów handlowych lub barw. Jeśli produkt nie jest widoczny z zewnątrz – należy podać odmiany, typy handlowe lub barwy oraz ilość każdego z produktów w opakowaniu.

C. Pochodzenie produktu

—	Państwo pochodzenia (17) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

—	W przypadku mieszanki sałat lub endywii wyraźnie różniących się pod względem odmian, typów handlowych lub barw różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy odnośnej nazwie odmiany, typu handlowego lub barwy.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa

—	wielkość, wyrażona jako minimalna masa na sztukę lub liczba sztuk.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

CZĘŚĆ 5: NORMA HANDLOWA DLA BRZOSKWIŃ I NEKTARYN

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych brzoskwiń i nektaryn wyhodowanych z Prunus persica Sieb. i Zucc., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem brzoskwiń i nektaryn przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla brzoskwiń i nektaryn, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, brzoskwinie i nektaryny muszą być:

—

całe,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od pęknięć w zagłębieniu szypułkowym,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

—	Stopień rozwoju oraz stan brzoskwiń i nektaryn musi umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Wymagania dotyczące dojrzałości

Owoce muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe. Minimalna zawartość ekstraktu refraktometrycznego w miąższu powinna wynosić co najmniej 8° Briksa.

C. Klasyfikacja

Brzoskwinie i nektaryny klasyfikuje się w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

(ii) klasa I

Brzoskwinie i nektaryny w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany. Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Dopuszcza się następujące nieznaczne wady skórki, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu:

—	niewielka wada kształtu,

—	niewielka wada rozwoju,

—	nieznaczne wady wybarwienia,

—	nieznaczne odgniecenia, których łączna powierzchnia nie przekracza 1 cm2,

—

nieznaczne wady skórki, które nie mogą przekraczać:

—	1,5 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie

—	1 cm2 łącznej powierzchni w przypadku pozostałych wad.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się brzoskwinie i nektaryny, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad. Dopuszcza się następujące wady skórki, pod warunkiem że brzoskwinie i nektaryny zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości i prezentacji:

—	wady kształtu,

—	wady rozwojowe, w tym rozszczepione pestki, pod warunkiem, że owoc jest zamknięty, a miąższ jest zdrowy,

—	wady wybarwienia,

—	nieznaczne odgniecenia, które mogą być nieznacznie odbarwione i których łączna powierzchnia nie przekracza 2 cm2,

—

wady skórki, które nie mogą przekraczać:

—	2,5 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie,

—	2 cm2 łącznej powierzchni w przypadku pozostałych wad.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego, masy lub liczby sztuk.

Wielkość minimalna wynosi:

—	56 mm lub 85 g w klasie ekstra,

—	51 mm lub 65 g w klasie I i II (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości).

Jednak owoce o wielkości poniżej 56 mm lub 85 g nie są wprowadzane do obrotu w okresie od dnia 1 lipca do dnia 31 października (półkula północna) oraz od dnia 1 stycznia do dnia 30 kwietnia (półkula południowa).

Następujące przepisy są nieobowiązkowe dla klasy II.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie średnicy:

—	5 mm dla owoców o średnicy mniejszej niż 70 mm,

—	10 mm dla owoców o średnicy od 70 mm wzwyż.

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie masy:

—	30 g dla owoców o masie mniejszej niż 180 g,

—	80 g dla owoców o masie od 180 g wzwyż.

Dla owoców, których wielkość określa się na podstawie liczby sztuk, różnica w wielkości powinna być zgodna z lit. a) lub b).

W przypadku stosowania kodów wielkości należy przestrzegać kodów podanych w poniższej tabeli.

	kod	średnica		masa
		od	do	od	do
		(mm)	(mm)	(g)	(g)
1	D	51	56	65	85
2	C	56	61	85	105
3	B	61	67	105	135
4	A	67	73	135	180
5	AA	73	80	180	220
6	AAA	80	90	220	300
7	AAAA	> 90		> 300

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości): dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy brzoskwiń lub nektaryn niespełniających wymagań dotyczących wielkości.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie brzoskwinie lub nektaryny tego samego pochodzenia, odmiany, jakości, stopnia dojrzałości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości), a w przypadku klasy ekstra wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Brzoskwinie lub nektaryny muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów),

—

B. Rodzaj produktu

—	„brzoskwinie” lub „nektaryny”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,

—	barwa miąższu,

—	nazwa odmiany (nieobowiązkowo).

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (18) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—	wielkość (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) wyrażona jako minimalna i maksymalna średnica (w mm) lub minimalna i maksymalna masa (w g) lub kod wielkości,

—	liczba sztuk (nieobowiązkowo).

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

CZĘŚĆ 6: NORMA HANDLOWA DLA GRUSZEK

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych gruszek wyhodowanych z Pyrus communis L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem gruszek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla gruszek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, gruszki muszą być:

—

całe,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Stopień rozwoju i stan gruszek muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Wymagania dotyczące dojrzałości

Stopień rozwoju i dojrzałości gruszek musi umożliwiać im kontynuowanie procesu dojrzewania oraz osiągnięcie stopnia dojrzałości wymaganego w odniesieniu do cech danej odmiany.

C. Klasyfikacja

Gruszki klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Gruszki w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany (19).

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy, a skórka wolna od szorstkich ordzawień.

Gruszki muszą być wolne od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd owocu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

Szypułka musi być cała.

Miąższ gruszek nie może być ziarnisty.

(ii) klasa I

Gruszki w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany (20).

Miąższ owoców musi być całkowicie zdrowy.

Produkty mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	niewielka wada kształtu,

—	niewielka wada rozwoju,

—	nieznaczne wady wybarwienia,

—	bardzo niewielkie szorstkie ordzawienia,

—

nieznaczne wady skórki, które nie mogą przekraczać:

—	2 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie,

—	1 cm2 łącznej powierzchni w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem plam parcha gruszy i parcha jabłoni (Venturia pirina i V. inaequalis), którego łączna powierzchnia nie może przekraczać 0,25 cm2.

—	nieznaczne odgniecenia, których powierzchnia nie przekracza 1 cm2.

Szypułka może być lekko uszkodzona.

Miąższ gruszek nie może być ziarnisty.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się gruszki, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Miąższ owoców nie może mieć większych wad.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że gruszki zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji.

—	wady kształtu,

—	wady rozwoju,

—	wady wybarwienia,

—	niewielkie szorstkie ordzawienia,

—

wady skórki, które nie mogą przekraczać:

—	4 cm długości w przypadku wad o podłużnym kształcie,

—	2,5 cm2 łącznej powierzchni w przypadku pozostałych wad, z wyjątkiem plam parcha gruszy i parcha jabłoni (Venturia pirina i V. inaequalis), którego łączna powierzchnia nie może przekraczać 1 cm2.

—	nieznaczne odgniecenia, których powierzchnia nie przekracza 2 cm2.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego lub masy.

Wielkość minimalna wynosi:

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie średnicy:

	Ekstra	klasa I	klasa II
Odmiany wielkoowocowe	60 mm	55 mm	55 mm
Pozostałe odmiany	55 mm	50 mm	45 mm

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie masy:

	Ekstra	klasa I	klasa II
Odmiany wielkoowocowe	130 g	110 g	110 g
Pozostałe odmiany	110 g	100 g	75 g

Letnie odmiany gruszek wymienione w dodatku do niniejszej normy nie muszą spełniać wymagań dotyczących wielkości minimalnej.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie średnicy:

—	5 mm w przypadku owoców klasy ekstra oraz owoców klasy I i II, pakowanych w rzędach i warstwach,

—	10 mm w przypadku owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniach lub w opakowaniach detalicznych.

w przypadku gdy wielkość owoców określa się na podstawie masy:

—

w przypadku owoców klasy ekstra oraz owoców klasy I i II, pakowanych w rzędach i warstwach:

Przedział (g)	Różnica masy (g)
75 - 100	15
100 – 200	35
200-250	50
> 250	80

—

w przypadku owoców klasy I pakowanych luzem w opakowaniach lub w opakowaniach detalicznych:

Przedział (g)	Różnica masy (g)
75 - 100	25
100 – 200	50
> 200	100

Dla owoców klasy II pakowanych luzem w opakowaniach lub w opakowaniach detalicznych nie ma ograniczeń dotyczących jednorodności klasyfikacji według wielkości.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 5 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy gruszek niespełniających wymagań dotyczących wielkości, z maksymalnym dopuszczalnym odchyleniem.

—	5 mm poniżej średnicy minimalnej,

—	10 g poniżej masy minimalnej.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie gruszki tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz o tym samym stopniu dojrzałości.

W przypadku klasy ekstra wymóg jednorodności dotyczy również wybarwienia owoców.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu detalicznym gruszek różnych odmian wyraźnie różniących się między sobą pod warunkiem, że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdej odmiany – pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Gruszki muszą być pakowane w sposób zapewniający należytą ochronę produktu.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny, trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów),

—

B. Rodzaj produktu

—	„gruszki”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,

—	nazwa odmiany. W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian gruszek – nazwy poszczególnych odmian.

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (21) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia. W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian gruszek różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy danych nazwach odmian.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—	wielkość lub, w przypadku owoców pakowanych w rzędach i warstwach, liczba sztuk,

—

Jeżeli identyfikacja odbywa się na podstawie wielkości, powinna ona być wyrażona:

a)	dla produktu podlegającego zasadom jednorodności, przez podanie minimalnej i maksymalnej średnicy lub minimalnej i maksymalnej masy;

b)	dla produktu niepodlegającego zasadom jednorodności, przez podanie średnicy lub masy najmniejszego owocu w opakowaniu z dopiskiem „i większe” lub równoznacznym określeniem lub, w stosownych przypadkach, przez podanie średnicy lub masy największego owocu w opakowaniu.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Dodatek

Kryteria wielkości dla gruszek

L	=	Odmiany wielkoowocowe
SP	=	Odmiany letnie, dla których wielkość minimalna nie jest wymagana

Otwarty wykaz wielkoowocowych i letnich odmian gruszek

Odmiany o mniejszych owocach oraz pozostałe odmiany, które nie zostały ujęte w wykazie, mogą być wprowadzane do obrotu, o ile spełniają wymagania dotyczące wielkości dla innych odmian określone w sekcji III normy.

Niektóre odmiany ujęte w poniższym wykazie mogą być wprowadzane do obrotu pod nazwami handlowymi, w stosunku do których wystąpiono z wnioskiem o ochronę znaku towarowego lub też została ona już przyznana na terenie jednego lub kilku państw. Tego typu nazwy handlowe nie są wymieniane w pierwszych dwóch kolumnach poniższej tabeli. Odniesienia do znanych znaków towarowych podano w trzeciej kolumnie jedynie tytułem informacji.

Odmiana	Synonimy	Nazwa handlowa	Wielkość
Abbé Fétel	Abate Fetel		L
Abugo o Siete en Boca			SP
Akça			SP
Alka			L
Alsa			L
Amfora			L
Alexandrine Douillard			L
Bambinella			SP
Bergamotten			SP
Beurré Alexandre Lucas	Lucas		L
Beurré Bosc	Bosc, Beurré d’Apremont, Empereur Alexandre, Kaiser Alexander		L
Beurré Clairgeau			L
Beurré d’Arenberg	Hardenpont		L
Beurré Giffard			SP
Beurré précoce Morettini	Morettini		SP
Blanca de Aranjuez	Agua de Aranjuez, Espadona, Blanquilla		SP
Carusella			SP
Castell	Castell de Verano		SP
Colorée de Juillet	Bunte Juli		SP
Comice rouge			L
Concorde			L
Condoula			SP
Coscia	Ercolini		SP
Curé	Curato, Pastoren, Del cura de Ouro, Espadon de invierno, Bella de Berry, Lombardia de Rioja, Batall de Campana		L
D’Anjou			L
Dita			L
D. Joaquina	Doyenné de Juillet		SP
Doyenné d’hiver	Winterdechant		L
Doyenné du Comice	Comice, Vereinsdechant		L
Erika			L
Etrusca			SP
Flamingo			L
Forelle			L
Général Leclerc		Amber Grace™	L
Gentile			SP
Golden Russet Bosc			L
Grand champion			L
Harrow Delight			L
Jeanne d’Arc			L
Joséphine			L
Kieffer			L
Klapa Mīlule			L
Leonardeta	Mosqueruela, Margallon, Colorada de Alcanadre, Leonarda de Magallon		SP
Lombacad		Cascade ®	L
Moscatella			SP
Mramornaja			L
Mustafabey			SP
Packham’s Triumph	Williams d’Automne		L
Passe Crassane	Passa Crassana		L
Perita de San Juan			SP
Pérola			SP
Pitmaston	Williams Duchesse		L
Précoce de Trévoux	Trévoux		SP
Président Drouard			L
Rosemarie			L
Santa Maria	Santa Maria Morettini		SP
Spadoncina	Agua de Verano, Agua de Agosto		SP
Suvenirs			L
Taylors Gold			L
Triomphe de Vienne			L
Vasarine Sviestine			L
Williams Bon Chrétien	Bon Chrétien, Bartlett, Williams, Summer Bartlett		L

CZĘŚĆ 7: NORMA HANDLOWA DLA TRUSKAWEK

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych truskawek wyhodowanych z rodzaju Fragaria L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem truskawek przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla truskawek, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach jakości, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnej tolerancji, truskawki muszą być:

—	całe, nieuszkodzone,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	o świeżym wyglądzie, ale niemyte,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,

—	z kielichem (z wyjątkiem poziomek); kielich i szypułka (jeżeli jest) muszą być świeże i zielone,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Truskawki muszą być wystarczająco rozwinięte i odpowiednio dojrzałe. Ich stopień rozwoju i stan muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Klasyfikacja

Truskawki klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Truskawki w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Muszą mieć połyskliwy wygląd, zgodnie z cechami charakterystycznymi dla danej odmiany.

Muszą być wolne od zanieczyszczenia ziemią.

(ii) klasa I

Truskawki w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	nieznaczna wada kształtu,

—	niewielka biała powierzchnia, nie większa niż jedna dziesiąta łącznej powierzchni owocu,

—	lekkie powierzchniowe odgniecenia.

Muszą być praktycznie wolne od zanieczyszczenia ziemią.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się truskawki, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że truskawki zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

—	wady kształtu,

—	biała powierzchnia, nie większa niż jedna piąta łącznej powierzchni owocu,

—	nieznaczne suche odgniecenia, bez tendencji do powiększania się,

—	nieznaczne ślady ziemi.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie największej średnicy przekroju poprzecznego.

Wielkość minimalna wynosi:

—	25 mm w klasie ekstra,

—	18 mm w klasie I i II.

Nie ma określonej wielkości minimalnej dla poziomek.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy truskawek niespełniających wymagań dotyczących wielkości minimalnej.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie truskawki tego samego pochodzenia, odmiany i jakości.

Truskawki w klasie ekstra – z wyjątkiem poziomek – muszą być szczególnie jednorodne pod względem stopnia dojrzałości, wybarwienia i wielkości. Truskawki w klasie I mogą być mniej jednorodne pod względem wielkości.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Truskawki muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, naniesione w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);

—

B. Rodzaj produktu

—	„truskawki”, jeśli zawartość opakowania nie jest widoczna z zewnątrz,

—	nazwa odmiany (nieobowiązkowo).

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (22) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

CZĘŚĆ 8: NORMA HANDLOWA DLA PAPRYKI SŁODKIEJ

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych papryki słodkiej (23) wyhodowanych z Capsisum annuum L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem papryki przeznaczonej do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla papryki słodkiej po jej przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, papryka słodka musi być:

—

cała,

—	zdrowa; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czysta, praktycznie wolna od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	o świeżym wyglądzie,

—

jędrna,

—	praktycznie wolna od szkodników,

—	wolna od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolna od szkód wyrządzonych niską temperaturą lub uszkodzeń mrozowych,

—	z szypułką, szypułka musi być równo obcięta, a kielich nienaruszony,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Stopień rozwoju oraz stan papryki słodkiej muszą umożliwiać jej:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie w zadowalającym stanie do miejsca przeznaczenia.

B. Klasyfikacja

Papryka słodka klasyfikowana jest w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Papryka słodka w tej klasie musi być najwyższej jakości. Musi być charakterystyczna dla danej odmiany lub typu handlowego.

Musi być wolna od wszelkich wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii) klasa I

Papryka słodka w tej klasie musi być dobrej jakości. Musi być charakterystyczna dla danej odmiany lub typu handlowego.

Może jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	niewielka wada kształtu,

—	niewielkie osrebrzenie lub uszkodzenie spowodowane przez wciornastki, które obejmuje najwyżej 1/3 łącznej powierzchni,

—

nieznaczne wady skórki, takie jak:

—	wgłębienia, zadrapania, zgorzel słoneczna, odgniecenia, które obejmują łącznie najwyżej 2 cm w przypadku wad o podłużnym kształcie oraz 1 cm2 w przypadku innych wad; lub

—	suche pęknięcia powierzchniowe, które obejmują najwyżej 1/8 łącznej powierzchni,

—	lekko uszkodzona szypułka.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się paprykę słodką, która nie kwalifikuje się do wyższych klas, ale spełnia określone powyżej wymagania minimalne.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że papryka słodka zachowuje swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

—	wady kształtu,

—	osrebrzenie lub uszkodzenie spowodowane przez wciornastki, które obejmuje najwyżej 2/3 łącznej powierzchni,

—

wady skórki, takie jak:

—	wgłębienia, zadrapania, zgorzel słoneczna, odgniecenia i zabliźnione uszkodzenia, które obejmują łącznie najwyżej 4 cm w przypadku wad o podłużnym kształcie oraz 2,5 cm2 w przypadku innych wad; lub

—	suche pęknięcia powierzchniowe, które obejmują najwyżej ¼ łącznej powierzchni,

—	uszkodzenie wierzchołka nie większe niż 1 cm2,

—	zwiędnięcie nieprzekraczające 1/3 powierzchni,

—	uszkodzona szypułka i kielich, pod warunkiem, że miąższ wokół nich jest nienaruszony.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego lub masy. Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

w przypadku gdy wielkość słodkiej papryki określa się na podstawie średnicy:

—

20 mm,

w przypadku gdy wielkość słodkiej papryki określa się na podstawie masy:

—	30 g, jeżeli najcięższa sztuka waży 180 g lub mniej,

—	40 g, jeżeli najmniejsza sztuka waży ponad 180 g.

Papryka słodka typu wydłużonego powinna być dostatecznie jednorodna pod względem długości.

Jednorodność pod względem wielkości nie jest obowiązkowa dla klasy II.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 5 % liczby lub masy papryki słodkiej niespełniającej wymagań tej klasy, lecz spełniającej wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy papryki słodkiej niespełniającej wymagań tej klasy, lecz spełniającej wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy papryki słodkiej niespełniającej wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości): dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy papryki słodkiej niespełniającej wymagań dotyczących wielkości.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie paprykę słodką tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) oraz – w przypadku klasy ekstra i klasy I – o takim samym stopniu dojrzałości i wybarwienia.

Jednakże mieszanki papryki słodkiej różnych typów handlowych lub barw wyraźnie różniących się między sobą mogą być pakowane razem w opakowaniu, pod warunkiem, że są jednorodne pod względem jakości, i w obrębie każdego typu handlowego lub barwy są jednorodne pod względem pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Papryka słodka musi być pakowana w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczne z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów),

—

B. Rodzaj produktu

—	„papryka słodka”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,

—	„mieszanka papryki słodkiej” lub równoważne określenie, w przypadku mieszanki wyraźnie różniących się typów handlowych lub barw papryki słodkiej., Jeśli produkt nie jest widoczny z zewnątrz – należy podać typy handlowe lub barwy i ilość każdego z produktów w opakowaniu.

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (24) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

W przypadku mieszanki wyraźnie różniących się typów handlowych lub barw papryki słodkiej różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy odnośnej nazwie typu handlowego lub barwy.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—	wielkość (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) wyrażona jako minimalna i maksymalna średnica lub minimalna i maksymalna masa,

—	liczba sztuk (nieobowiązkowo),

—	„ostra” lub równoważne określenie, w stosownych przypadkach.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

CZĘŚĆ 9: NORMA HANDLOWA DLA WINOGRON STOŁOWYCH

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych winogron stołowych wyhodowanych z gatunku Vitis vinifera L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem winogron stołowych przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla winogron stołowych, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, grona i poszczególne jagody muszą być:

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	praktycznie wolne od uszkodzeń spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

Ponadto poszczególne jagody muszą być:

—

całe,

—	prawidłowo wykształcone,

—	prawidłowo rozwinięte.

Przebarwienia spowodowane przez słońce nie stanowią wady.

Stopień rozwoju oraz stan winogron stołowych muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Wymagania dotyczące dojrzałości

Zawartość ekstraktu refraktometrycznego w soku wynosi co najmniej:

—	12° Briksa dla odmian Alphonse Lavallée, Cardinal oraz Victoria,

—	13° Briksa dla wszystkich innych odmian pestkowych,

—	14° Briksa dla wszystkich odmian bezpestkowych.

Dodatkowo wszystkie odmiany muszą charakteryzować się zadawalającym stosunkiem między ilości cukrów do kwasów.

C. Klasyfikacja

Winogrona stołowe klasyfikowane są w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Winogrona stołowe w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany, uwzględniając region, z którego pochodzą. Poszczególne jagody muszą być jędrne, mocno osadzone, równomiernie rozmieszczone w gronie i posiadać praktycznie nienaruszony charakterystyczny nalot.

Muszą być one wolne od wad, z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem, że nie mają one wpływu na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości oraz prezentację w opakowaniu.

(ii) klasa I

Winogrona stołowe w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być charakterystyczne dla danej odmiany, uwzględniając region, z którego pochodzą. Poszczególne jagody muszą być jędrne, mocno osadzone i posiadać możliwie nienaruszony charakterystyczny nalot. Ich rozmieszczenie może być mniej równomierne niż w przypadku winogron klasy ekstra.

Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	nieznaczna wada kształtu,

—	nieznaczne wady wybarwienia,

—	bardzo nieznaczne odparzenia samej skórki spowodowane działaniem słońca.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się winogrona stołowe, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Grona mogą wykazywać nieznaczne wady kształtu, stopnia rozwoju i wybarwienia, pod warunkiem, że nie wpływają one niekorzystnie na podstawowe cechy charakterystyczne produktu danej odmiany, uwzględniając region, z którego pochodzą.

Poszczególne jagody muszą być wystarczająco jędrne i wystarczająco mocno osadzone oraz o ile to możliwe, nadal posiadać charakterystyczny nalot. Ich rozmieszczenie może być mniej równomierne niż w przypadku winogron klasy I.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że winogrona stołowe zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

—	wady kształtu,

—	wady wybarwienia,

—	nieznaczne odparzenia samej skórki spowodowane działaniem słońca,

—	nieznaczne odgniecenia,

—	nieznaczne wady skórki.

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie masy grona.

Masa minimalna grona wynosi 75 g. Powyższy przepis nie dotyczy opakowań stanowiących pojedyncze porcje.

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % masy gron niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % masy gron niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % masy gron niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % masy gron niespełniających wymagań dotyczących wielkości. W każdym opakowaniu detalicznym dopuszcza się występowanie jednego grona o masie poniżej 75 g, w celu dostosowania masy, o ile spełnia ono wszystkie pozostałe wymagania wymienionej klasy.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować jedynie grona tego samego pochodzenia, odmiany, jakości i stopnia dojrzałości.

W przypadku klasy ekstra grona muszą być mniej więcej jednorodne pod względem wielkości i wybarwienia.

Dopuszcza się jednak mieszanie w jednym opakowaniu winogron stołowych różnych odmian wyraźnie różniących się między sobą pod warunkiem, że są one jednorodne pod względem jakości i – dla każdej odmiany – pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Winogrona stołowe muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Materiały stosowane wewnątrz opakowania muszą być czyste i takiej jakości, która pozwala uniknąć jakichkolwiek, zewnętrznych lub wewnętrznych, uszkodzeń produktu. Dopuszcza się stosowanie materiałów, w szczególności papieru lub pieczątek ze specyfikacją handlową, pod warunkiem że nadruki lub etykiety zostały wykonane przy użyciu nietoksycznego tuszu lub kleju.

Nalepki przyklejane bezpośrednio na produktach nie powinny po zdjęciu pozostawiać widocznych śladów kleju ani powodować uszkodzeń skórki.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych, jakkolwiek dopuszczalne jest pozostawienie przy łodydze grona fragmentu łozy winorośli nie dłuższej niż 5 cm jako szczególnej formy prezentacji.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów);

—

B. Rodzaj produktu

—	„winogrona stołowe”, jeśli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz,

—	nazwa odmiany. W przypadku mieszanki wyraźnie różniących się odmian winogron stołowych, nazwy poszczególnych odmian.

C. Pochodzenie produktu

—	Państwo pochodzenia (25) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

—	W przypadku mieszanek wyraźnie różniących się odmian winogron stołowych różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy danych nazwach odmian.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—	„grona o masie poniżej 75 g stanowiące pojedyncze porcje”, w odpowiednich przypadkach.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

Dodatek

Zamknięty wykaz odmian drobnoowocowych

Odmiana	Inne spotykane nazwy danej odmiany
Admirable de Courtiller	Admirable, Csiri Csuri
Albillo	Acerba, Albuela, Blanco Ribera, Cagalon
Angelo Pirovano	I. Pirovano 2
Annamaria	I. Ubizzoni 4
Baltali
Beba	Beba de los Santos, Eva
Catalanesca	Catalanesa, Catalana, Uva Catalana
Chasselas blanc	Chasselas doré, Fendant, Franceset, Franceseta, Gutedel, Krachgutedel, White van der Laan
Chasselas rouge	Roter Gutedel
Chelva	Chelva de Cebreros, Guareña, Mantuo, Villanueva
Ciminnita	Cipro bianco
Clairette	Blanquette, Malvoisie, Uva de Jijona
Colombana bianca	Verdea, Colombana de Peccioli
Crimson Seedless
Csaba gyöngye	Cabski biser, Julski Muscat, Muscat Julius, Perle de Csaba, Perla di Csaba
Dawn seedless
Dehlro
Delizia di Vaprio	I. Pirovano 46 A
Eclipse Seedless
Exalta
Flame Seedless	Red Flame
Gros Vert	Abbondanza, St Jeannet, Trionfo dell’Esposizione, Verdal, Trionfo di Gerusalemme
Jaoumet	Madeleine de St Jacques, Saint Jacques
Madeleine	Angevine, Angevine Oberlin, Madeleine Angevine Oberlin, Republicain
Mireille
Molinera	Besgano, Castiza, Molinera gorda
Moscato d’Adda	Muscat d’Adda
Moscato d’Amburgo	Black Muscat, Hambro, Hamburg, Hamburski Misket, Muscat d’Hambourg, Moscato Preto
Moscato di Terracina	Moscato di Maccarese
Muscat Seedless
Muska
Œillade	Black Malvoisie, Cinsaut, Cinsault, Ottavianello, Sinso
Panse precoce	Bianco di Foster, Foster’s white, Sicilien
Perla di Csaba	Càbski Biser, Julski muskat, Muscat Julius, Perle de Csaba
Perlaut
Perlette
Pirobella
Pizzutello bianco	Aetonychi aspro, Coretto, Cornichon blanc, Rish Baba, Sperone di gallo, Teta di vacca
Precoce de Malingre
Primus	I. Pirovano 7
Prunesta	Bermestia nera, Pergola rossa, Pergolese di Tivoli
Servant	Servan, Servant di Spagna
Sideritis	Sidiritis
Sultanines	Bidaneh, Kishmich, Kis Mis, Sultan, Sultana, Sultani, Cekirdesksiz, Sultanina bianca, Sultaniye, Thompson Seedless oraz mutanty
Sundance
Sunred Seedless
Szőlőskertek Királynője	Königin der Weingärten, Szőlőskertek Királynője muskotály, Szőlőskertek Királynéja, Rasaki ourgarias, Regina Villoz, Reina de las Viñas, Reine des Vignes, I. Mathiasz 140, Queen of the Vineyards, Regina dei Vigneti
Thompson Seedless oraz mutanty
Valenci blanc	Valensi, Valency, Panse blanche
Valenci noir	Planta Mula, Rucial de Mula, Valenci negro
Yapincak

CZĘŚĆ 10: NORMA HANDLOWA DLA POMIDORÓW

I. DEFINICJA PRODUKTU

Niniejszą normę stosuje się do odmian uprawnych pomidorów wyhodowanych z Solanum lycopersicum L., które są dostarczane konsumentowi świeże, z wyłączeniem pomidorów przeznaczonych do przetwórstwa przemysłowego.

Pomidory mogą być klasyfikowane w czterech typach handlowych:

—	„okrągłe”,

—	„żebrowane”,

—	„podłużne” lub „wydłużone”,

—	pomidory „wiśniowe” (włącznie z pomidorami „koktajlowymi”).

II. PRZEPISY DOTYCZĄCE JAKOŚCI

Celem normy jest określenie wymagań jakościowych dla pomidorów, po ich przygotowaniu i zapakowaniu.

A. Wymagania minimalne

We wszystkich klasach, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych dla danej klasy i dopuszczalnych tolerancji, pomidory muszą być:

—

całe,

—	zdrowe; wyklucza się produkty z objawami gnicia lub zepsucia, które czynią je niezdatnymi do spożycia,

—	czyste, praktycznie wolne od jakichkolwiek widocznych substancji obcych,

—	o świeżym wyglądzie,

—	praktycznie wolne od szkodników,

—	wolne od uszkodzeń miąższu spowodowanych przez szkodniki,

—	wolne od nadmiernego zawilgocenia zewnętrznego,

—	wolne od jakichkolwiek obcych zapachów lub smaków.

W przypadku pomidorów na gałązkach szypułki muszą być świeże, zdrowe, czyste i wolne od wszelkich liści i jakichkolwiek widocznych substancji obcych.

Stopień rozwoju oraz stan pomidorów muszą umożliwiać im:

—	wytrzymanie transportu i przeładunku oraz

—	dotarcie do miejsca przeznaczenia w zadowalającym stanie.

B. Klasyfikacja

Pomidory są klasyfikowane w trzech klasach określonych poniżej:

(i) klasa ekstra

Pomidory w tej klasie muszą być najwyższej jakości. Muszą być jędrne i charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Ich wybarwienie, zgodnie ze stopniem dojrzałości, musi odpowiadać wymaganiom określonym w pkt A akapit trzeci powyżej.

Nie mogą one mieć „zielonych piętek” ani innych wad z wyjątkiem bardzo nieznacznych wad powierzchniowych, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu.

(ii) klasa I

Pomidory w tej klasie muszą być dobrej jakości. Muszą być wystarczająco jędrne i charakterystyczne dla danej odmiany lub typu handlowego.

Nie mogą one mieć pęknięć i widocznych „zielonych piętek”. Mogą jednak posiadać następujące nieznaczne wady, pod warunkiem że nie wpływają one na ogólny wygląd produktu, jego jakość, utrzymanie jakości i prezentację w opakowaniu:

—	nieznaczna wada kształtu i rozwoju,

—	nieznaczne wady wybarwienia,

—	nieznaczne wady skórki,

—	bardzo nieznaczne odgniecenia.

Pomidory „żebrowane” mogą wykazywać ponadto:

—	zabliźnione pęknięcia nie dłuższe niż 1 cm,

—	niezbyt duże wypukłości

—	małą nieskorkowaciałą narośl,

—	skorkowacenie blizny kielichowej o powierzchni do 1 cm2,

—	delikatną bliznę słupkową o wydłużonym kształcie (przypominającą szew), ale nie dłuższą niż dwie trzecie największej średnicy owocu.

(iii) klasa II

Do tej klasy zalicza się pomidory, które nie kwalifikują się do wyższych klas, ale spełniają określone powyżej wymagania minimalne.

Pomidory muszą być wystarczająco jędrne (ale mogą być mniej jędrne niż pomidory klasy I) i nie mogą mieć niezabliźnionych pęknięć.

Dopuszczalne są następujące wady, pod warunkiem że pomidory zachowują swoje podstawowe cechy pod względem jakości, utrzymania jakości oraz prezentacji:

—	wady kształtu i rozwoju,

—	wady wybarwienia,

—	wady skórki lub odgniecenia, pod warunkiem że owoc nie jest poważnie uszkodzony,

—	zabliźnione pęknięcia nie dłuższe niż 3 cm dla pomidorów okrągłych, żebrowanych lub podłużnych.

Pomidory „żebrowane” mogą wykazywać ponadto:

—	większe wypukłości niż dopuszczono w klasie I, ale bez zniekształceń,

—

narośl,

—	skorkowacenie blizny kielichowej o powierzchni do 2 cm2,

—	delikatną bliznę słupkową o wydłużonym kształcie (przypominającą szew).

III. PRZEPISY DOTYCZĄCE WIELKOŚCI

Wielkość określa się na podstawie maksymalnej średnicy przekroju poprzecznego, masy lub liczby sztuk.

Następujące przepisy nie mają zastosowania do pomidorów na gałązkach i pomidorów wiśniowych i są nieobowiązkowe dla klasy II.

Aby zapewnić jednorodność pod względem wielkości, różnice wielkości produktów w tym samym opakowaniu nie przekraczają:

w przypadku gdy wielkość pomidorów określa się na podstawie średnicy:

—	10 mm, jeśli średnica najmniejszego owocu (jak podano na opakowaniu) wynosi poniżej 50 mm,

—	15 mm, jeśli średnica najmniejszego owocu (jak podano na opakowaniu) wynosi między 50 a 70 mm,

—	20 mm, jeśli średnica najmniejszego owocu (jak podano na opakowaniu) wynosi między 70 a 100 mm,

—	nie istnieją żadne ograniczenia różnic w średnicy dla owoców o średnicy równej co najmniej 100 mm.

W przypadku stosowania kodów wielkości, należy przestrzegać kodów i przedziałów podanych w poniższej tabeli.

Kod wielkości	Średnica (mm)
0	≤ 20
1	> 20 ≤ 25
2	> 25 ≤ 30
3	> 30 ≤ 35
4	> 35 ≤ 40
5	> 40 ≤ 47
6	> 47 ≤ 57
7	> 57 ≤ 67
8	> 67 ≤ 82
9	> 82 ≤ 102
10	> 102

b)	W przypadku pomidorów, których wielkość określa się na podstawie masy lub liczby sztuk, różnica w wielkości powinna być zgodna z różnicą wskazaną w lit. a).

IV. PRZEPISY DOTYCZĄCE TOLERANCJI

Na wszystkich etapach obrotu w każdej partii dopuszcza się tolerancję w odniesieniu do jakości i wielkości dla produktów niespełniających wymagań wskazanej klasy.

A. Tolerancje dotyczące jakości

(i) klasa ekstra

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 5 % liczby lub masy pomidorów niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy I. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 0,5 % łącznie mogą stanowić produkty spełniające wymagania jakościowe klasy II.

(ii) klasa I

Dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy pomidorów niespełniających wymagań tej klasy, lecz spełniających wymagania klasy II. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 1 % łącznie mogą stanowić produkty niespełniające wymagań jakościowych klasy II ani wymagań minimalnych lub produkty z objawami zepsucia. W przypadku pomidorów na gałązkach dopuszcza się 5 % liczby lub masy pomidorów oderwanych od gałązki.

(iii) klasa II

Dopuszczalna jest łączna tolerancja 10 % liczby lub masy pomidorów niespełniających wymagań tej klasy ani wymagań minimalnych. W ramach tej tolerancji nie więcej niż 2 % łącznie mogą stanowić produkty z objawami zepsucia. W przypadku pomidorów na gałązkach dopuszcza się 10 % liczby lub masy pomidorów oderwanych od gałązki.

B. Tolerancje dotyczące wielkości

Dla wszystkich klas: dopuszczalna jest łączna tolerancja wynosząca 10 % liczby lub masy pomidorów niespełniających wymagań dotyczących wielkości.

V. PRZEPISY DOTYCZĄCE PREZENTACJI

A. Jednorodność

Zawartość każdego opakowania musi być jednorodna i obejmować wyłącznie pomidory tego samego pochodzenia, odmiany lub typu handlowego, jakości i wielkości (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości).

Stopień dojrzałości i wybarwienie pomidorów klasy ekstra i klasy I muszą być praktycznie jednorodne. Ponadto długość pomidorów „podłużnych” powinna być wystarczająco jednorodna.

Jednakże mieszanki pomidorów różnych barw, odmian lub typów handlowych wyraźnie różniących się między sobą mogą być pakowane razem w opakowaniu, pod warunkiem, że są jednorodne pod względem jakości i w obrębie każdej barwy, odmiany lub typu handlowego są jednorodne pod względem pochodzenia.

Widoczna część zawartości opakowania musi być reprezentatywna dla całej zawartości.

B. Pakowanie

Pomidory muszą być pakowane w sposób, który zapewni należytą ochronę produktu.

Opakowania muszą być wolne od wszelkich substancji obcych.

VI. PRZEPISY DOTYCZĄCE ZNAKOWANIA

Na każdym opakowaniu należy umieścić następujące informacje, zamieszczone po tej samej stronie, w sposób czytelny i trwały oraz widoczny z zewnątrz:

A. Identyfikacja

Nazwa i adres pakującego lub wysyłającego.

Zapis ten można zastąpić:

—	dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych – oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym pakującego lub wysyłającego, umieszczonym w bliskim sąsiedztwie określenia „pakujący lub wysyłający” (lub odpowiednich skrótów),

—

B. Rodzaj produktu

—	„pomidory” lub „pomidory na gałązkach” oraz ich typ handlowy, jeżeli zawartość nie jest widoczna z zewnątrz. Informacje te muszą być zawsze umieszczane w przypadku pomidorów „wiśniowych” (lub „koktajlowych”), zarówno na gałązkach jak i pojedynczych.

—	„mieszanka pomidorów” lub równoważne określenie, w przypadku mieszanki pomidorów wyraźnie różniących się odmian, typów handlowych lub barw. Jeśli produkt nie jest widoczny z zewnątrz – należy podać barwy, odmiany lub typy handlowe i ilość każdego z produktów w opakowaniu.

—	nazwa odmiany (nieobowiązkowo).

C. Pochodzenie produktu

Państwo pochodzenia (26) oraz, nieobowiązkowo, region uprawy lub krajowa, regionalna lub lokalna nazwa miejsca pochodzenia.

W przypadku mieszanki pomidorów wyraźnie różniących się barw, odmian lub typów handlowych różnego pochodzenia, wymagane jest umieszczenie oznaczenia każdego państwa pochodzenia przy odnośnej nazwie barwy, odmiany lub typu handlowego.

D. Specyfikacje handlowe

—

klasa,

—	wielkość (jeżeli produkt jest sortowany według wielkości) wyrażona jako minimalna i maksymalna średnica.

E. Znak kontroli urzędowej (nieobowiązkowo)

(1) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(2) Otwarty wykaz odmian zawierający klasyfikację pod względem wybarwienia i ordzawienia znajduje się w dodatku do niniejszej normy.

(3) Odmiany oznaczone literą „R” w dodatku do niniejszej normy są zwolnione z przepisów dotyczących ordzawienia.

(4) Otwarty wykaz odmian zawierający klasyfikację pod względem wybarwienia i ordzawienia znajduje się w dodatku do niniejszej normy.

(5) Odmiany oznaczone literą „R” w dodatku do niniejszej normy są zwolnione z przepisów dotyczących ordzawienia.

(6) Odmiany oznaczone literą „R” w dodatku do niniejszej normy są zwolnione z przepisów dotyczących ordzawienia.

(7) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(8) Dla klasy I i II minimalnie 20 %.

(9) Jednak w przypadku odmiany Jonagold przynajmniej jedna dziesiąta powierzchni owocu w klasie II powinna być pokryta prążkowanym czerwonym wybarwieniem.

(10) Obliczonego zgodnie z wytycznymi OECD na temat obiektywnych testów.

(11) Wielkości poniżej 45 mm dotyczą wyłącznie klementynek.

(12) Użycie środków konserwujących lub innych substancji chemicznych mogących pozostawić obcy zapach na skórce owocu jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest zgodne z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej.

(13) Użycie środków konserwujących lub innych substancji chemicznych mogących pozostawić obcy zapach na skórce owocu jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest zgodne z obowiązującymi przepisami Unii Europejskiej.

(14) Owoce cytrusowe bez pestek mogą niekiedy zawierać pestki.

(15) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(16) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(17) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(18) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(19) Otwarty wykaz wielkoowocowych i letnich odmian gruszek znajduje się w dodatku do niniejszej normy.

(20) Otwarty wykaz wielkoowocowych i letnich odmian gruszek znajduje się w dodatku do niniejszej normy.

(21) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(22) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(23) Niektóre odmiany papryki słodkiej mogą mieć ostry smak.

(24) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(25) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

(26) Należy podać pełną nazwę lub nazwę potoczną.

Państwo	Produkty
Szwajcaria	Świeże owoce i warzywa inne niż owoce cytrusowe
Maroko	Świeże owoce i warzywa
Republika Południowej Afryki	Świeże owoce i warzywa
Izrael	Świeże owoce i warzywa
Indie	Świeże owoce i warzywa
Nowa Zelandia	Jabłka, gruszki i owoce kiwi
Senegal	Świeże owoce i warzywa
Kenia	Świeże owoce i warzywa
Turcja	Świeże owoce i warzywa

Cele	Wskaźniki wyjściowe związane z celami
Cele	Wskaźnik	Definicja (i jednostka)
Cele ogólne
Wzmacnianie konkurencyjności	Łączna wartość produkcji sprzedanej	Łączna wartość produkcji sprzedanej organizacji producentów (OP)/zrzeszenia organizacji producentów (ZOP) (EUR)
Podnoszenie atrakcyjności członkostwa w organizacji producentów	Liczba producentów owoców i warzyw będących aktywnymi członkami danej OP/danego ZOP	Liczba producentów owoców i warzyw będących aktywnymi członkami (15) danej OP/danego ZOP
	Łączny obszar produkcji owoców i warzyw uprawianych przez członków danej OP/danego ZOP	Łączny obszar produkcji owoców i warzyw uprawianych przez członków OP/ZOP (ha)
Utrzymanie stanu środowiska i jego ochrona	nie określono
Cele szczegółowe
Wspieranie koncentracji podaży	Łączna wielkość produkcji sprzedanej	Łączna wielkość produkcji sprzedanej OP/ZOP (tony)
Wspieranie wprowadzania do obrotu produktów wytwarzanych przez członków organizacji		Łączna wielkość produkcji sprzedanej OP/ZOP (tony)
Zagwarantowanie, że produkcja jest dostosowana do popytu pod względem ilości i jakości		Wielkość produkcji sprzedanej, która spełnia wymogi określonego „systemu jakości” (16), w podziale na główne rodzaje odnośnych „systemów jakości” (tony)
Optymalizacja kosztów produkcji	nie określono
Podnoszenie wartości handlowej produktów	Średnia wartość jednostkowa produkcji sprzedanej	Łączna wartość produkcji sprzedanej/Łączna wielkość produkcji sprzedanej (EUR/kg)
Stabilizacja cen producenta	nie określono
Propagowanie wiedzy i poprawa potencjału ludzkiego	Liczba osób, które wzięły udział w szkoleniach	Liczba osób, które ukończyły szkolenie/program szkoleniowy w okresie ostatnich trzech lat (liczba)
	Liczba gospodarstw korzystających z usług doradczych	Liczba gospodarstw, członków OP/ZOP, korzystających z usług doradczych (liczba)
Rozwój wydajności technicznej i ekonomicznej oraz wspieranie innowacyjności	nie określono
Cele szczegółowe w dziedzinie ochrony środowiska
Przyczynianie się do ochrony gleby	Obszar zagrożony erozją gleby, w odniesieniu do którego podjęto środki służące zapobieganiu erozji	Obszar produkcji owoców i warzyw zagrożony erozją gleby (17), na którym stosowane są środki służące zapobieganiu erozji (ha)
Przyczynianie się do utrzymania i poprawy jakości wody	Obszar, na którym zmniejszono stosowanie nawozów/ulepszono gospodarowanie nawozami	Obszar produkcji owoców i warzyw, na którym zmniejszono stosowanie nawozów lub ulepszono gospodarowanie nawozami (ha)
Przyczynianie się do zrównoważonego wykorzystania zasobów wodnych	Obszar, w odniesieniu do którego podjęto środki na rzecz oszczędzania wody	Obszar produkcji owoców i warzyw, na którym stosowane są środki na rzecz oszczędzania wody (ha)
Przyczynianie się do ochrony siedlisk i różnorodności biologicznej	Produkcja ekologiczna	Obszar ekologicznej produkcji owoców lub warzyw (ha)
	Produkcja integrowana	Obszar produkcji integrowanej owoców lub warzyw (ha)
	Inne działania przyczyniające się do ochrony siedlisk i różnorodności biologicznej	Obszar, na którym realizowane są inne działania przyczyniające się do ochrony siedlisk i różnorodności biologicznej (ha)
Przyczynianie się do ochrony krajobrazu	brak danych
Przyczynianie się do łagodzenia zmian klimatu - Produkcja	Ogrzewanie szklarni – wydajność energetyczna	Szacowane roczne zużycie energii do celów ogrzewania szklarni według rodzaju źródła energii (tony/litry/m3/kWh na tonę produkcji sprzedanej)
Przyczynianie się do łagodzenia zmian klimatu - Transport Przyczynianie się do utrzymania i poprawy jakości powietrza - Transport	Transport – wydajność energetyczna	Szacowane roczne zużycie energii do celów transportu wewnętrznego (18), według rodzaju paliwa (litry/m3/kWh na tonę produkcji sprzedanej)
Zmniejszenie ilości produkowanych odpadów	nie określono
Uwagi: OP oznacza organizację producentów; ZOP oznacza zrzeszenie organizacji producentów.

Produkt	Maksymalne wsparcie (EUR/100 kg)
Kalafiory	10,52
Pomidory	7,25
Jabłka	13,22
Winogrona	12,03
Morele	21,26
Nektaryny	19,56
Brzoskwinie	16,49
Gruszki	12,59
Bakłażany	5,96
Melony	6,00
Arbuzy	6,00
Pomarańcze	21,00
Mandarynki	19,50
Klementynki	19,50
Mandarynki satsuma	19,50
Cytryny	19,50

Odległość między miejscem wycofania a miejscem dostawy	Koszty transportu (EUR/tona) (1)
poniżej 25 km	18,2
od 25 km do 200 km	41,4
od 200 km do 350 km	54,3
od 350 km do 500 km	72,6
od 500 km do 750 km	95,3
750 km lub więcej	108,3

Produkt	Koszty sortowania i pakowania (EUR/tona)
Jabłka	187,7
Gruszki	159,6
Pomarańcze	240,8
Klementynki	296,6
Brzoskwinie	175,1
Nektaryny	205,8
Arbuzy	167,0
Kalafiory	169,1
Pozostałe produkty	201,1

Produkt	Typ/odmiana	Prezentacja/wielkość	Reprezentatywne rynki
Pomidory	okrągłe	Wielkość 57-100 mm, luzem w opakowaniach o masie ok. 5-6 kg	Flanders (BE) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Almeria (ES) Granada (ES) Tenerife (ES) Murcia (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Bretagne (FR) Budapest (HU) Lecce (IT) Vittoria (IT) Westland (NL) Kalisko-pleszewski (PL) Algarve (PT) Galați (RO)
	na gałązkach	Luzem w opakowaniach o masie ok. 3-6 kg
	„wiśniowe”	Tacki o masie ok. 250-500 g

Morele	Wszystkie rodzaje i odmiany	Wielkość 45-50 mm Tacki lub opakowania o masie ok. 6-10 kg	Sofia (BG) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Murcia (ES) Valencia (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Budapest (HU) Napoli (IT) Bologna (IT)
Nektaryny	biały miąższ	Wielkość A/B Tacki lub opakowania o masie ok. 6-10 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Lleida (ES) Zaragoza (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Ravenna (IT) Forli (IT) Metaponoto (IT)
Nektaryny	żółty miąższ	Wielkość A/B Tacki lub opakowania o masie ok. 6-10 kg
Brzoskwinie	biały miąższ	Wielkość A/B Tacki lub opakowania o masie ok. 6-10 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Lleida (ES) Murcia (ES) Huesca (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Budapest (HU) Caserta (IT) Forli (IT) Cova da Beira (PT)
Brzoskwinie	żółty miąższ	Wielkość A/B Tacki lub opakowania o masie ok. 6-10 kg
Winogrona stołowe	Muscatel	Tacki lub opakowania o masie 1 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Alicante (ES) Murcia (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Sud-Ouest (FR) Budapest (HU) Bari (IT) Taranto (IT) Catania (IT) Algarve (PT)
	Chasselas
	Alphonse Lavallée
	Italia
	Black magic
	Red Globe
	Victoria
	Bezpestkowe (Sugarone/Thomson)
Gruszki	Blanquilla	Wielkość 55/60, opakowania o masie ok. 5-10 kg	Flanders (BE) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Lleida (ES) Zaragoza (ES) Val de Loire — Centre (FR) Budapest (HU) Ferrara (IT) Modena (IT) Geldermalsen (NL) Grójecko-warecki (PL) Oeste (PT)
	Conference	Wielkość 60/65+, opakowania o masie ok. 5-10 kg
	Williams	Wielkość 65+/75+, opakowania o masie ok. 5-10 kg
	Rocha	Wielkość 65+/75+, opakowania o masie ok. 5-10 kg
	Abbé Fétel	Wielkość 70/75, opakowania o masie ok. 5-10 kg
	Kaiser	Wielkość 70/75, opakowania o masie ok. 5-10 kg
	Doyenné du Comice	Wielkość 75/90, opakowania o masie ok. 5-10 kg
Jabłka	Golden delicious	Wielkość 70/80, opakowania o masie ok. 5-20 kg	Gleisdorf (AT) Flanders (BE) Praha (CZ) Niedersachsen (DE) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Lleida (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Val de Loire — Centre (FR)
	Braeburn
	Jonagold (lub Jonagored)
	Idared
	Fuji
	Shampion
	Granny smith
	Red delicious oraz inne czerwone odmiany
	Boskoop
	Gala	Wielkość 65/70, opakowania o masie ok. 5-20 kg	Sud-Ouest (FR) Budapest (HU) Trento (IT) Bolzano (IT) Geldermalsen (NL) Grójecko-warecki (PL) Lubelsko-sandomierski (PL) Oeste (PT) Mureș (RO)
	Elstar
	Cox orange
Mandarynki satsuma	Wszystkie odmiany	Wielkość 1-X - 2, opakowania o masie ok. 10-20 kg	Valencia (ES)
Cytryny	Wszystkie odmiany	Wielkość 3-4, opakowania o masie ok. 10 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Alicante (ES) Murcia (ES) Catania (IT) Siracusa (IT)
Klementynki	Wszystkie odmiany	Wielkość 1-X - 3, opakowania o masie ok. 5-15 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Castellon (ES) Valencia (ES) Corigliano (IT) Catania (IT)
Mandarynki	Wszystkie odmiany	Wielkość 1-2, opakowania o masie ok. 8-10 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Castellon (ES) Valencia (ES) Palermo (IT) Siracusa (IT) Algarve (PT)
Pomarańcze	Salustiana	Wielkość 6-9, opakowania o masie ok. 10-20 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Alicante (ES) Valencia (ES) Sevilla (ES) Catania (IT) Siracusa (IT) Algarve (PT)
	Navelinas
	Navelate
	Lanelate
	Valencia late
	Tarocco
	Navel
Cukinie	Wszystkie odmiany	Wielkość 14-21, luzem w opakowaniu	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Almeria (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Bari (IT) Latina (IT) Barendrecht (NL)
Wiśnie i czereśnie	Wszystkie odmiany słodkie	Wielkość co najmniej 22, luzem w opakowaniu	Sofia (BG) Praha (CZ) Rheinland-Pfalz (DE) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Zaragoza (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Budapest (HU) Bari (IT) Grójecko-warecki (PL) Cova da Beira (PT) Iași (RO)
Ogórki	Odmiany gładkie	Wielkość 350-500 g, luzem w opakowaniu	Sofia (BG) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Almeria (ES) Val de Loire — Centre (FR) Budapest (HU) Bari (IT) Vittoria (IT) Barendrecht (NL) Kalisko-pleszewski (PL)
Czosnek	biały	Wielkość 50-80 mm, opakowania o masie ok. 2-5 kg	Athens (EL) Thessaloniki (EL) Cuenca (ES) Cordoba (ES) Sud-Ouest (FR) Budapest (HU) Rovigo (IT)
Czosnek	fioletowy	Wielkość 50-80 mm, opakowania o masie ok. 2-5 kg
Śliwki	Greengage	Wielkość co najmniej 35 mm	Sofia (BG) Baden-Würtemberg (DE) Murcia (ES) Sud-Ouest (FR) Budapest (HU) Modena (IT) Grójecko-warecki (PL) Argeș (RO) Caraș-Severin (RO)
	Śliwki europejskie (President, Stanley, Cacanska itd.)	Wielkość co najmniej 35 mm
	Santa Rosa	Wielkość co najmniej 40 mm
	Śliwki japońskie (Golden Japan itd.)	Wielkość co najmniej 40 mm
Papryki słodkie	zielone w kształcie graniastosłupa	Wielkość co najmniej 70 mm	Sofia (BG) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Almeria (ES) Murcia (ES) Budapest (HU) Brindisi (IT) Vittoria (IT) Westland (NL) Oeste (PT)
	kolorowe w kształcie graniastosłupa (czerwone, żółte itd.)	Wielkość co najmniej 70 mm
	białe	Wielkość co najmniej 50 mm
	zielone wydłużone	Wielkość co najmniej 40 mm
Sałaty	Iceberg	Wielkość co najmniej 400 g, opakowania liczące 8-12 sztuk	Nordrhein-Westfalen (DE) Athens (EL) Thessaloniki (EL) Almeria (ES) Murcia (ES) Rhône-Méditerranée (FR) Bari (IT) Grubbenvorst (NL) Oeste (PT) London (UK)
Sałaty	Inne odmiany sałaty głowiastej (w tym Batavia)	Wielkość co najmniej 400 g, opakowania liczące 8-12 sztuk
Truskawki	Wszystkie odmiany	Opakowania o masie 250 / 500 g	Flanders (BE) Nordrhein-Westfalen (DE) Huelva (ES) Sud-Ouest (FR) Salerno (IT) Barendrecht (NL) Płocki (PL) Algarve (PT) London (UK)
Grzyby uprawne	Zamknięte	Średnia wielkość (30-65 mm)	La Rioja (ES) Val de Loire – Centre (FR) Dublin (IE) Budapest (HU) Barendrecht (NL) Poznański (PL) London (UK)
Kiwi	Hayward	Wielkość 105-125 g, opakowania o masie ok. 3-10 kg	Athens (EL) Sud-Ouest (FR) Latina (IT) Cuneo (IT) Verona (IT) Grande Porto (PT)

Kod CN	Opis	Okres obowiązywania
ex 0702 00 00	Pomidory	1 stycznia – 31 grudnia
ex 0707 00 05	Ogórki (1)	1 stycznia – 31 grudnia
ex 0709 90 80	Karczochy	1 listopada – 30 czerwca
0709 90 70	Cukinie	1 stycznia – 31 grudnia
ex 0805 10 20	Pomarańcze słodkie, świeże	1 grudnia – 31 maja
ex 0805 20 10	Klementynki	1 listopada – koniec lutego
ex 0805 20 30 ex 0805 20 50 ex 0805 20 70 ex 0805 20 90	Mandarynki (włącznie z tangerinami i mandarynkami satsuma); wilkingi i podobne mieszańce cytrusowe	1 listopada – koniec lutego
ex 0805 50 10	Cytryny (Citrus limon, Citrus limonum)	1 czerwca – 31 maja
ex 0806 10 10	Winogrona stołowe	21 lipca – 20 listopada
ex 0808 10 80	Jabłka	1 lipca – 30 czerwca
ex 0808 20 50	Gruszki	1 lipca – 30 kwietnia
ex 0809 10 00	Morele	1 czerwca – 31 lipca
ex 0809 20 95	Czereśnie	21 maja – 10 sierpnia
ex 0809 30 10 ex 0809 30 90	Brzoskwinie, w tym nektaryny	11 czerwca – 30 września
ex 0809 40 05	Śliwki	11 czerwca – 30 września

Państwo (-a) członkowskie	Reprezentatywne rynki
Belgia i Luksemburg	Bruksela
Bułgaria	Sofia
Republika Czeska	Praga
Dania	Kopenhaga
Niemcy	Hamburg, Monachium, Frankfurt, Kolonia, Berlin
Estonia	Talin
Irlandia	Dublin
Grecja	Ateny, Saloniki
Hiszpania	Madryt, Barcelona, Sewilla, Bilbao, Saragossa, Walencja
Francja	Paryż-Rungis, Marsylia, Rouen, Dieppe, Perpignan, Nantes, Bordeaux, Lyon, Tuluza
Włochy	Mediolan
Cypr	Nikozja
Łotwa	Ryga
Litwa	Wilno
Węgry	Budapest
Malta	Attard
Niderlandy	Rotterdam
Austria	Wiedeń-Inzersdorf
Polska	Ożarów Mazowiecki-Bronisze, Poznań
Portugalia	Lizbona, Porto
Rumunia	Bukareszt, Constanta
Słowenia	Lublana
Słowacja	Bratysława
Finlandia	Helsinki
Szwecja	Helsingborg, Sztokholm
Zjednoczone Królestwo	Londyn

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	art. 1
art. 2	art. 2
art. 2a	art. 3
art. 3	art. 4
art. 4	art. 5
art. 5	art. 6
art. 6	art. 7
art. 7	art. 8
art. 8	art. 9
art. 9	art. 10
art. 10	art. 11
art. 11	art. 12
art. 12	art. 13
art. 12a	art. 14
art. 13	art. 15
art. 14	—
art. 15	art. 16
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	art. 17
art. 20a	art. 18
art. 21	art. 19
art. 22	art. 20
art. 23	art. 21
art. 24	art. 22
art. 25	art. 23
art. 26	art. 24
art. 27	art. 25
art. 28	art. 26
art. 29	art. 27
art. 30	art. 28
art. 31	art. 29
art. 32	art. 30
art. 33	art. 31
art. 34	art. 33
art. 35	—
art. 36	art. 34
art. 37	art. 35
art. 38	art. 36
art. 39	art. 37
art. 40	art. 38
art. 41	art. 39
art. 42	art. 40
art. 43	art. 41
art. 44	art. 42
art. 45	art. 43
art. 46	art. 44
art. 47	art. 45
art. 48	art. 46
art. 49	art. 47
art. 50	art. 48
art. 51	art. 49
art. 52	art. 50
art. 53	art. 51
art. 54	art. 52
art. 55	art. 53
art. 56	art. 54
art. 57	art. 55
art. 58	art. 56
art. 59	art. 57
art. 60	art. 58
art. 61	art. 59-60
art. 62	art. 61
art. 63	art. 62
art. 64	art. 63
art. 65	art. 64
art. 66	art. 65
art. 67	art. 66
art. 68	art. 67
art. 69	art. 68
art. 70	art. 69
art. 71	art. 70
art. 72	art. 71
art. 73	art. 72
art. 74	art. 73
art. 75	art. 74
art. 76	art. 75
art. 77	art. 76
art. 78	art. 77
art. 79	art. 78
art. 80	art. 79
art. 81	art. 80
art. 82	art. 81
art. 83	art. 82
art. 84	art. 83
art. 85	art. 84
art. 86	art. 85
art. 87	art. 86
art. 88	art. 87
art. 89	art. 88
art. 90	art. 89
art. 91	art. 90
art. 92	—
art. 93	art. 91
art. 94	art. 92
art. 94a	art. 93
art. 95	art. 94
art. 96	art. 95 ust. 4
art. 97	art. 95
art. 98	art. 96
art. 99	art. 97
art. 100	art. 99
art. 101	art. 100
art. 102	art. 101
art. 103	art. 102
art. 104	art. 103
art. 105	art. 104
art. 106	art. 105 ust. 1
art. 107	art. 105 ust. 2 i 3
art. 108	art. 106
art. 109	art. 107
art. 110	art. 108
art. 111	art. 109
art. 112	art. 110
art. 113	art. 111
art. 114	art. 112
art. 115	art. 113
art. 116	art. 114
art. 117	art. 115
art. 118	art. 116
art. 119	art. 117
art. 120	art. 118
art. 121	art. 119
art. 122	art. 120
art. 123	art. 121
art. 124	art. 122
art. 125	art. 123
art. 126	art. 125
art. 127	art. 126
art. 128	art. 127
art. 129	art. 128
art. 130	art. 129
art. 131	art. 130
art. 132	art. 131
art. 133	art. 132
art. 134	—
art. 135	art. 133
art. 136	art. 134
art. 137	art. 135
art. 138	art. 136
art. 139	art. 137
art. 140	art. 138
art. 141	art. 139
art. 142	art. 140
art. 143	art. 141
art. 144	art. 142
art. 145	art. 143
art. 146	art. 144
art. 147	art. 145
art. 148	art. 146
art. 149	art. 147
art. 150	art. 148
art. 151	art. 149
art. 152	art. 150
art. 153	art. 151
załącznik I	załącznik I
załącznik II	załącznik II
załącznik III	załącznik III
załącznik IV	załącznik IV
załącznik VI	załącznik V
załącznik VII	załącznik VII
załącznik VIII	załącznik IX
załącznik IX	załącznik X
załącznik X	załącznik XI
załącznik XI	załącznik XII
załącznik XII	załącznik XIII
załącznik XIII	załącznik XIV
załącznik XIV	załącznik VIII
załącznik XV	załącznik XVI
załącznik XVI	załącznik XVII
załącznik XVII	załącznik XVIII
załącznik XVIII	załącznik XX