5.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 1/10

(1)

Dyrektywa 2003/87/WE zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE (2) stanowi, że podstawą rozdzielania uprawnień do emisji gazów cieplarnianych jest sprzedaż aukcyjna.

(2)

Unia popiera ambitne porozumienie międzynarodowe w dziedzinie zmian klimatu, mające na celu ograniczenie wzrostu temperatury na świecie do 2 °C. W przypadku gdy inne kraje rozwinięte i najwięksi emitenci gazów cieplarnianych nie uczestniczą w porozumieniu międzynarodowym, może to prowadzić do wzrostu emisji gazów cieplarnianych w krajach trzecich, w których przemysł nie podlega ograniczeniom w zakresie emisji dwutlenku węgla (tj. do „ucieczki emisji”), tym samym wpływając negatywnie na integralność środowiska i działania prowadzone przez Unię. W odniesieniu do ryzyka ucieczki emisji dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że z zastrzeżeniem wyniku międzynarodowych negocjacji Unia powinna przydzielać bezpłatne uprawnienia w wysokości 100 % liczby określonej zgodnie ze środkami, o których mowa w art. 10a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE, w sektorach lub w podsektorach uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(3)

Do dnia 31 grudnia 2009 r. i co pięć lat po tej dacie Komisja, na podstawie kryteriów, o których mowa w art. 10a ust. 14–17 dyrektywy 2003/87/WE, ustala wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji, zwany dalej „wykazem sektorów i podsektorów”.

(4)

Zgodnie z art. 10a ust. 14 dyrektywy 2003/87/WE w celu określenia sektorów lub podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji Komisja ocenia na poziomie Unii możliwości przeniesienia przez dany sektor lub podsektor, na odpowiednim poziomie podziału, kosztów bezpośrednich wymaganych uprawnień oraz kosztów pośrednich powodowanych wyższymi cenami cen energii elektrycznej wynikających z wprowadzenia w życie dyrektywy 2003/87/WE do cen produktów bez znaczącej utraty udziału rynkowego na korzyść instalacji poza Unią, które cechuje większa emisyjność CO2. Oceny te opierają się na średniej cenie uprawnienia do emisji CO2, zgodnie z dokonaną przez Komisję oceną skutków dołączoną do pakietu środków wdrażających cele Unii w zakresie zmian klimatu i energii ze źródeł odnawialnych do roku 2020 oraz, o ile są one dostępne, na danych dotyczących handlu, produkcji i wartości dodanej z trzech ostatnich lat dla każdego sektora lub podsektora.

(5)

Zgodnie z art. 10a ust. 15 dyrektywy 2003/87/WE sektor lub podsektor jest uważany za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji, jeżeli suma bezpośrednich i pośrednich kosztów dodatkowych spowodowanych wprowadzeniem w życie tej dyrektywy prowadziłaby do znacznego wzrostu kosztów produkcji obliczonych jako stosunek do wartości dodanej brutto, w wysokości co najmniej 5 %; oraz intensywność handlu z krajami trzecimi określona jako stosunek między całkowitą wartością eksportu do krajów trzecich powiększona o wartość importu z krajów trzecich, a całkowitą wielkością rynku Unii (roczny obrót i całkowita wartość importu z krajów trzecich) wynosi powyżej 10 %. Zgodnie z art. 10a ust. 16 dyrektywy 2003/87/WE sektor lub podsektor jest uważany za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji także wówczas, jeżeli suma dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich spowodowanych wprowadzeniem w życie dyrektywy 2003/87/WE prowadziłaby do szczególnie wysokiego wzrostu kosztów produkcji obliczonych jako stosunek do wartości dodanej brutto, w wysokości co najmniej 30 %, lub intensywność handlu z krajami trzecimi określona jako stosunek między całkowitą wartością eksportu do krajów trzecich powiększona o wartość importu z krajów trzecich, a całkowitą wielkością rynku Unii (roczny obrót i całkowita wartość importu z krajów trzecich) wynosi powyżej 30 %.

(6)

W celu ustalenia wykazu sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji należy najpierw ocenić ryzyko ucieczki emisji na poziomie trzycyfrowym (poziom NACE-3) lub, w stosownych przypadkach i gdy dane są dostępne, na poziomie czterocyfrowym (poziom NACE-4). Sektory i podsektory należy umieszczać w wykazie sektorów i podsektorów z zastosowaniem najbardziej precyzyjnego opisu NACE. Niektóre sektory, których nie uznano za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na poziomie NACE-4 zostały podzielone, a następnie ocenie poddano szereg odpowiadających im podsektorów, w przypadku których pewne cechy wywoływały zasadniczo inne skutki niż pozostała część sektora.

(7)

Informacje niezbędne do dokonania ustaleń na podstawie kryteriów, o których mowa w art. 10a ust. 14–17 dyrektywy 2003/87/WE zebrano do grudnia 2008 r. od państw członkowskich, Eurostatu, ze źródeł dostępnych publicznie i na rynku oraz od stowarzyszeń branżowych. Sprawdzono informacje, które nie pochodziły od państw członkowskich lub z innych oficjalnych źródeł. Korzystano również z danych poufnych przetwarzanych przez Eurostat.

(8)

Dane dostępne w niezależnym dzienniku transakcji Wspólnoty (CITL) uznaje się za najdokładniejszy, najbardziej wiarygodny i przejrzysty szacunek emisji CO2 w sektorach, których działalność została zamieszczona w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, zanim została zmieniona dyrektywą 2009/29/WE, i w związku z tym zostały wykorzystane jako główne źródło obliczeń kosztów bezpośrednich uprawnień w tych sektorach.

(9)

W odniesieniu do emisji procesowych z nowej działalności oraz gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE zmienionej dyrektywą 2009/29/WE, w niektórych sektorach o znacznej liczbie małych instalacji lub instalacji wyłączonych w latach 2005–2007 i 2008–2012 z systemu handlu uprawnieniami do emisji lub dla których nie istnieją dane CITL, lub których emisje nie mogły zostać określone na poziomie NACE-4, dane pozyskano od państw członkowskich oraz z wykazu gazów cieplarnianych w Unii dla stosownych lat. Eurostat nie posiada danych dotyczących oceny zużycia energii elektrycznej stosowanej do obliczania kosztów pośrednich powodowanych wyższymi cenami cen energii elektrycznej, w związku z czym za najbardziej wiarygodne dane uznaje się dane pozyskane bezpośrednio od państw członkowskich. W odniesieniu do oszacowania wartości dodanej brutto wykorzystano dane pochodzące ze strukturalnej statystyki przedsiębiorstw Eurostatu, jako że jest ona uznawana za najdokładniejsze źródło. Dane na temat handlu między państwami członkowskimi i handlu z państwami trzecimi zgłoszone przez Eurostat w bazie danych Comext są uważane za najbardziej wiarygodne w odniesieniu do całkowitej wartości eksportu do krajów trzecich i importu z krajów trzecich, jak również całkowitego rocznego obrotu w Unii.

(10)

Oceny opierały się na średniej cenie uprawnienia do emisji CO2 zgodnie z dokonaną przez Komisję oceną skutków dołączoną do pakietu środków wdrażających cele Unii w zakresie zmian klimatu i energii ze źródeł odnawialnych do roku 2020 (3). Cena obliczona na podstawie najbardziej stosownego scenariusza, z uwzględnieniem kredytów na wspólne wdrożenia i mechanizm czystego rozwoju, wynosi 30 EUR za tonę ekwiwalentu CO2.

(11)

W celu dokonania oceny bezpośrednich dodatkowych kosztów spowodowanych wprowadzeniem w życie dyrektywy 2003/87/WE niezbędne jest uwzględnienie ilości uprawnień, jakie sektor musiałby zakupić, gdyby nie był uważany za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji. Zgodnie z art. 10a ust. 11 tej dyrektywy liczba bezpłatnych uprawnień przyznanych tym sektorom w 2013 r. wynosi 80 % liczby uprawnień określonej zgodnie z art. 10a ust. 1, a następnie liczba ta jest corocznie zmniejszana o taką samą wielkość aż do osiągnięcia poziomu 30 % bezpłatnych uprawnień w roku 2020, w celu osiągnięcia całkowitej likwidacji przydziałów bezpłatnych uprawnień w roku 2027. Punktem wyjścia dla wskaźników ustalanych na mocy art. 10a ust. 1 są średnie parametry 10 % najbardziej wydajnych instalacji w danym sektorze lub podsektorze w Unii w latach 2007–2008, z uwzględnieniem najbardziej wydajnych technologii, substytutów i alternatywnych procesów produkcyjnych.

(12)

Wskaźniki ustalone zgodnie z art. 10a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE przyjmuje się pod koniec 2010 r. Ocenę kosztów bezpośrednich powstałą w oparciu o te wskaźniki można zatem uwzględniać tylko w momencie przeglądu wykazu sektorów i podsektorów. Konieczna jest zatem ocena ilości uprawnień, które należy przydzielić bezpłatnie w celu określenia wykazu sektorów i podsektorów. Takiego oszacowania należy dokonać na szczeblu Unii na lata 2013 i 2014. Według najlepszych szacunków dla celów niniejszej decyzji, z uwzględnieniem surowych wymagań dotyczących wskaźników i przy zastosowaniu liniowego współczynnika redukcji, w 2013 i 2014 r. zajdzie konieczność zakupu 75 % uprawnień w sektorach nienarażonych.

(13)

Ocenę kosztów pośrednich oparto o współczynnik średnich emisji w odniesieniu do energii elektrycznej w Unii wynoszący 0,465 ton CO2 na MWh, zgodnie z opartą na modelu analizą unijnego pakietu politycznego dotyczącego zmian klimatu i odnawialnych źródeł energii w 2008 r. (4), zastosowaną w ocenie skutków dołączonej do pakietu środków wdrażających cele Unii w zakresie zmian klimatu i energii ze źródeł odnawialnych do roku 2020. Zastosowanie średniej wartości unijnej jest stosowne, jako że jest zgodne z wymogiem dokonania oceny na szczeblu Unii, odzwierciedlając jednocześnie rzeczywiste emisje związane z produkcją energii elektrycznej w Unii.

(14)

Zgodnie z art. 10a ust. 17 dyrektywy 2003/87/WE wykaz może zostać uzupełniony po dokonaniu oceny jakościowej, w przypadku gdy dostępne są odpowiednie dane, z uwzględnieniem zakresu, w jakim dla poszczególnych instalacji w danym sektorze lub podsektorze możliwe jest zmniejszenie poziomów emisji lub zużycia energii elektrycznej, w tym, w stosownych przypadkach, zwiększenia kosztów produkcji, jakie może spowodować powiązana inwestycja, na przykład przez zastosowanie najbardziej wydajnych technik; obecnej i przewidywanej charakterystyki rynku, w tym w przypadku gdy intensywność handlu lub współczynniki wzrostu kosztów bezpośrednich i pośrednich są bliskie jednej z wartości progowych; oraz marży zysku jako potencjalnego wskaźnika inwestycji długoterminowej lub decyzji o przeniesieniu produkcji.

(15)

Ocenę jakościową przeprowadzono w szeregu sektorów i podsektorów, których nie uznano za narażone na ryzyko ucieczki emisji w oparciu o kryteria ilościowe określone w art. 10a ust. 14 i 15 dyrektywy 2003/87/WE. Ocenę jakościową przeprowadzono głównie dla sektorów, które nie zostały wystarczająco uwzględnione w ocenie ilościowej oraz sektorów uważanych za przypadki graniczne, lub w przypadku których nie istniały dane statystyczne lub były one złej jakości, oraz w odniesieniu do których państwa członkowskie lub przedstawiciele przemysłu zwrócili się o dokonanie analizy jakościowej, w oparciu o wiarygodne wyjaśnienie i uzasadnione wnioski. W wyniku tej oceny niektóre sektory poddane analizie należy uznać za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji. Dodatkowe sektory i podsektory dodane do wykazu określono osobno w trzeciej sekcji załącznika do niniejszej decyzji.

(16)

Inne sektory i podsektory, które – ze względu na ograniczenia czasowe – nie zostały w tej chwili poddane pełnej analizie, lub w przypadku których jakość bądź dostępność danych były ograniczone, takie jak sektor produkcji cegieł i dachówek, zostaną tak szybko, jak to możliwe, poddane ponownie ocenie zgodnie z art. 10a ust. 13 dyrektywy oraz – w zależności od wyniku analizy – dodane do wykazu.

(17)

Ocenę jakościową przeprowadzono dla sektora „Wykańczanie materiałów włókienniczych” (kod NACE 1730), głównie ze względu na fakt, że na szczeblu Unii nie istnieją oficjalne dane dotyczące handlu, pozwalające na ocenę intensywności handlu oraz fakt, że intensywność handlu we wszystkich pozostałych sektorach włókienniczych jest bardzo wysoka. Ocena wykazała wzrost presji konkurencji międzynarodowej, znaczny spadek produkcji w Unii w ostatnich latach oraz ujemne lub niewielkie marże zysku w latach poddanych ocenie, co ogranicza zdolności instalacji do inwestycji i ograniczania emisji. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(18)

Ocenę jakościową przeprowadzono dla sektora „Produkcja arkuszy fornirowych; produkcja sklejek, płyt laminowanych, płyt wiórowych, płyt pilśniowych i innych płyt oraz desek” (kod NACE 2020). Ocena wykazała ograniczone możliwości redukcji emisji bez znacznego wzrostu kosztów oraz skomplikowaną charakterystykę rynkową, np. wysoka zmienność cen, rosnący import z krajów, w których produkcja jest tania lub znaczny wpływ dodatkowych kosztów spowodowanych wprowadzeniem w życie dyrektywy 2003/87/WE na marże zysku, co ogranicza zdolności instalacji do inwestycji i ograniczania emisji. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(19)

Ocenę jakościową przeprowadzono dla sektora „Produkcja tworzyw sztucznych w postaci surowej” (kod NACE 2416). W odniesieniu do obecnej charakterystyki rynku ocena wykazała wysoki poziom integracji z innymi sektorami przemysłu chemicznego uważanymi za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji; ceny ustalane na rynku światowym hamujące jednostronne podwyżki cen oraz zakłócenia na rynku światowym lub unijnym spowodowane nieuczciwymi praktykami handlowymi producentów w niektórych krajach trzecich. Jeśli chodzi o przewidywaną charakterystykę rynku, pomimo zbliżania się do trzydziestoprocentowego progu intensywności handlu sektor odnotował znaczący wzrost importu, który będzie kontynuowany głównie ze względu na nowe duże inwestycje na Bliskim Wschodzie. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(20)

Ocenę jakościową przeprowadzono dla sektora „Odlewnictwo żeliwa” (kod NACE 2751), głównie ze względu na fakt, że na szczeblu Unii nie istnieją oficjalne dane dotyczące handlu, pozwalające na ocenę intensywności handlu, jako że główne produkty odlewnictwa należą do różnych grup w bazie danych Comext Eurostatu. Ocena wykazała ograniczony potencjał redukcji emisji ze względu na częściowo nieuniknione emisje procesowe oraz z uwagi na ograniczoną zdolność inwestycji w technologie redukcji emisji, wynikającą ze znaczących kosztów dodatkowych związanych z wprowadzeniem w życie dyrektywy 2003/87/WE mających wpływ na marże zysku. Jeśli chodzi o charakterystykę rynku, jego koncentracja jest niewielka, zaś w sektorach będących jego klientami koncentracja jest znaczna. W związku z powyższym sektor ma ograniczone możliwości przeniesienia dodatkowych kosztów. Istniejące dane dotyczące handlu, pochodzące z innych źródeł, wskazują również, że produkcja odlewnicza w coraz większym stopniu podlega handlowi międzynarodowemu. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(21)

Ocenę jakościową przeprowadzono dla sektora „Odlewnictwo metali lekkich” (kod NACE 2753), głównie ze względu na fakt, że na szczeblu Unii nie istnieją oficjalne dane dotyczące handlu, pozwalające na ocenę intensywności handlu, jako że główne produkty odlewnictwa należą do różnych grup w bazie danych Comext Eurostatu. W odniesieniu do charakterystyki rynku ocena wykazała niewielką koncentrację rynku oraz wysoki stopień uzależnienia od popytu ze strony jednego skoncentrowanego sektora. W związku z powyższym sektor ma ograniczone możliwości przeniesienia dodatkowych kosztów. Ponadto sektor odnotował straty lub bardzo niewielkie marże zysku w latach poddanych ocenie, co ma negatywny wpływ na możliwości inwestycji w technologie redukcji emisji, zaś dodatkowe koszty mogłyby jeszcze bardziej przyczynić się do tego stanu rzeczy. Istniejące dane dotyczące handlu, pochodzące z innych źródeł, wskazują również, że produkcja odlewnicza w coraz większym stopniu podlega handlowi międzynarodowemu. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.

(22)

Przy ustalaniu wykazu sektorów i podsektorów należy uwzględnić, jeżeli istnieją odpowiednie dane, stopień, w jakim kraje trzecie o decydującym udziale w produkcji światowej w sektorach lub podsektorach uważanych za narażone na ryzyko ucieczki emisji zobowiązują się do obniżenia emisji gazów cieplarnianych w tych sektorach lub podsektorach w zakresie porównywalnym do zobowiązań Unii i w tym samym okresie, oraz stopień, w jakim niskoemisyjność instalacji w tych krajach jest porównywalna do instalacji w Unii. W chwili obecnej jedynie Norwegia, Islandia i Szwajcaria złożyły takie zobowiązania, jednak nie mają one decydującego udziału w światowej produkcji w sektorach lub podsektorach uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji. W odniesieniu do niskoemisyjności nie istnieją stosowne dane niezbędne do dokonania oceny ze względu na nieporównywalne definicje statystyczne i ogólny brak danych światowych na wymaganym poziomie podziału i szczegółowych informacji dotyczących sektora. Dlatego kryteria określone w art. 10a ust. 18 dyrektywy 2003/87/WE nie mają wpływu na wykaz sektorów i podsektorów.

(23)

Ocena, na której oparto wykaz sektorów i podsektorów, obejmuje wszystkie kody NACE od 1010 do 3720 włącznie, czyli sektor górniczy, kamieniarski i sektory związane z produkcją. W 2010 r. Komisja podda analizie niektóre z pozostałych sektorów przemysłowych nieobjęte tym zakresem kodów NACE, ale których stacjonarne instalacje mogą potencjalnie być objęte przepisami unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji dotyczącymi ucieczki emisji. Jeżeli któryś z tych sektorów spełni kryteria określone w art. 10a ust. 14–17 dyrektywy 2003/87/WE, zostanie on dodany do wykazu w momencie corocznego przeglądu.

(24)

Niniejszy wykaz ma zastosowanie dla lat 2013/2014 z zastrzeżeniem wyniku międzynarodowych negocjacji.

(25)

W kwestii wykazu sektorów i podsektorów skonsultowano się z szeregiem zainteresowanych stron, w tym z państwami członkowskimi, stowarzyszeniami branżowymi, organizacjami pozarządowymi związanymi z ochroną środowiska oraz środowiskiem naukowym, zaś informacje o tym procesie zamieszczono na stronie internetowej Komisji (5).

(26)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,