w sprawie zharmonizowanych usług informacji rzecznej (RIS) na śródlądowych drogach wodnych we Wspólnocie

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71,

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy dla rozmieszczenia i korzystania ze zharmonizowanych usług informacji rzecznej (RIS) we Wspólnocie w celu wsparcia transportu śródlądowego mając na względzie zwiększenie jego bezpieczeństwa, wydajności i poprawy oddziaływania na środowisko naturalne oraz usprawnienia współdziałania z innymi rodzajami transportu.

2. Niniejsza dyrektywa określa ramy dla ustanowienia i dalszego rozwoju wymagań, specyfikacji i warunków technicznych koniecznych do zapewnienia zharmonizowanych, interoperacyjnych i otwartych RIS na wspólnotowych śródlądowych drogach wodnych. Takie ustanowienie i dalszy rozwój wymagań, specyfikacji i warunków technicznych są prowadzone przez Komisję wspieraną przez komitet, o którym mowa w art. 11. W tym kontekście, Komisja zwraca należytą uwagę na środki opracowane przez właściwe organizacje międzynarodowe, takie jak PIANC, CCNR oraz EKG ONZ. Zapewniona jest ciągłość z innymi usługami zarządzania ruchem modalnym, w szczególności z zarządzaniem ruchem statków morskich i z usługami informacyjnymi.

1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do wdrożenia i funkcjonowania RIS na wszystkich śródlądowych drogach wodnych klasy IV i wyższej Państw Członkowskich, które są połączone drogami wodnymi klasy IV lub wyższej z drogami wodnymi klasy IV lub wyższej innego Państwa Członkowskiego, w tym w portach znajdujących się na takich drogach wodnych, o których mowa w decyzji nr 1346/2001/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. zmieniającej decyzję nr 1692/96/WE w zakresie portów morskich, portów śródlądowych oraz terminali intermodalnych, jak również projektu nr 8 wymienionego w załączniku III (7). Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie ma klasyfikacja europejskich śródlądowych dróg wodnych ustanowiona rezolucją nr 30 EKG ONZ z dnia 12 listopada 1992 r.

2. Państwa Członkowskie mogą stosować niniejszą dyrektywę do śródlądowych dróg wodnych i portów śródlądowych niewymienionych w ust. 1.

1. Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do wdrożenia RIS na śródlądowych drogach wodnych, wchodzących w zakres art. 2.

2. Państwa Członkowskie opracowują RIS w taki sposób, by zastosowanie RIS było wydajne, elastyczne i interoperacyjne, by mogło współpracować z innymi zastosowaniami RIS oraz, jeżeli to możliwe, z systemami stosowanymi w innych rodzajach transportu. Ponadto zapewniają one także współdziałanie z systemami zarządzania transportem i działaniami komercyjnymi.

Obowiązki, o których mowa w niniejszym ustępie, są spełniane zgodnie ze specyfikacjami określonymi w załącznikach I i II.

4. Właściwe władze Państw Członkowskich tworzą centra RIS stosownie do potrzeb regionalnych.

5. W celu użycia automatycznych systemów indentyfikacyjnych (AIS) mają zastosowanie przepisy porozumienia regionalne dotyczące usług radiotelefonicznych na wodnych drogach śródlądowych, zawarte w Bazylei w dniu 6 kwietnia 2000 r. w ramach rozporządzeń radiowych Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej (ITU).

6. Państwa Członkowskie, we właściwych przypadkach we współpracy ze Wspólnotą, zachęcają kierowników statków, operatorów, armatorów lub właścicieli statków poruszających się po ich śródlądowych drogach wodnych oraz załadowców lub właścicieli towarów przewożonych tymi statkami do pełnego korzystania z usług, które są dostępne na podstawie niniejszej dyrektywy.

7. Komisja podejmuje wszelkie niezbędne kroki w celu zweryfikowania interoperacyjności, niezawodności i bezpieczeństwa RIS.

1. W celu zapewnienia wsparcia RIS i zapewnienia interoperacyjności tych usług, wymaganej art. 4 ust. 2, Komisja określa, zgodnie z ust. 2, wytyczne techniczne w zakresie planowania, wdrażania i wykorzystania operacyjnego usług (wytyczne RIS), a także specyfikacje techniczne, w szczególności w następujących dziedzinach:

Te wytyczne i specyfikacje są oparte na wymogach technicznych określonych w załączniku II i uwzględniają prace prowadzone w tej dziedzinie przez właściwe organizacje międzynarodowe.

2. Wytyczne i specyfikacje techniczne, o których mowa w ust. 1, są określane, a jeżeli jest to właściwe, zmieniane przez Komisję zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 11 ust. 3. Ich określenie następuje zgodnie z następującym harmonogramem:

3. Wytyczne i specyfikacje RIS zostają opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Do celów RIS, dla których wymagane jest dokładne pozycjonowanie, zalecane jest wykorzystywanie technologii pozycjonowania satelitarnego.

1. Tam, gdzie jest to konieczne dla zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi i wymagane przez właściwe specyfikacje techniczne, sprzęt i oprogramowanie systemu RIS podlegają homologacji określającej zgodność z tymi specyfikacjami przed ich oddaniem do użytku na śródlądowych drogach wodnych.

2. Państwa Członkowskie zgłaszają Komisji organy krajowe odpowiedzialne za homologację. Komisja przekazuje taką informację innym Państwom Członkowskim.

3. Wszystkie Państwa Członkowskie uznają homologacje nadane przez właściwe organy innych Państw Członkowskich, o których mowa w ust. 2.

Państwa Członkowskie wyznaczają właściwe organy odpowiedzialne za stosowanie RIS oraz za międzynarodową wymianę danych i informują o nich Komisję.

Zasady dotyczące prywatności, bezpieczeństwa i ponownego wykorzystania informacji

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że przetwarzanie danych osobowych koniecznych do funkcjonowania RIS jest prowadzone zgodnie z przepisami wspólnotowymi w sprawie ochrony podstawowych wolności i praw jednostki, w tym z dyrektywami 95/46/WE i 2002/58/WE.

2. W celu ochrony wiadomości RIS i ich zapisu przed niepożądanymi zdarzeniami lub niewłaściwym wykorzystaniem, w tym niepowołanym dostępem, zmianą lub utratą, Państwa Członkowskie wdrażają i stosują środki bezpieczeństwa.

3. Zastosowanie ma dyrektywa 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego (8).

Załączniki I i II mogą być zmieniane w miarę zdobywania doświadczenia podczas stosowania niniejszej dyrektywy i dostosowywane do postępu technicznego zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 3.

1. Komisję wspiera komitet ustanowiony na mocy art. 7 dyrektywy Rady 91/672/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie wzajemnego uznawania krajowych patentów żeglarskich uprawniających do przewożenia towarów i osób żeglugą śródlądową (9).

2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

3. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

4. Okres, o którym mowa w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, wynosi trzy miesiące.

1. Państwa Członkowskie posiadające śródlądowe drogi wodne objęte zakresem art. 2 wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie do dnia 20 października 2007 r. Niezwłocznie przekazują one Komisji teksty tych przepisów.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w art. 4 nie później niż 30 miesięcy od daty wejścia w życie właściwych wytycznych i specyfikacji technicznych, o których mowa w art. 5. Wytyczne i specyfikacje techniczne wchodzą w życie następnego dnia po ich opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. W przypadku śródlądowych dróg wodnych objętych art. 2, lecz o niskim natężeniu ruchu, lub w przypadku śródlądowych dróg wodnych, dla których koszty wdrożenia byłyby nieproporcjonalne w stosunku do korzyści, na wniosek Państwa Członkowskiego Komisja może, zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2, przedłużyć okres wdrażania, o którym mowa w ust. 2, jednego lub więcej wymagań z art. 4. Okres ten może zostać przedłużony w drodze zwykłej decyzji Komisji, z możliwością kolejnego przedłużenia. Państwo Członkowskie powinno wraz z wnioskiem dostarczyć uzasadnienie, z podaniem natężenia ruchu i warunków ekonomicznych panujących na danej drodze wodnej. Do czasu podjęcia decyzji przez Komisję Państwo Członkowskie, które wystąpiło o przedłużenie, może kontynuować swoją działalność, tak jak gdyby przedłużenie zostało udzielone.

4. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty głównych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. Państwa Członkowskie, jeżeli jest to konieczne, pomagają sobie we wdrażaniu niniejszej dyrektywy.

6. Komisja monitoruje tworzenie RIS we Wspólnocie oraz składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie do dnia .20. października 2008 r.

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich posiadających śródlądowe drogi wodne objęte zakresem art. 2.

(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 23 lutego 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Rady z dnia 27 czerwca 2005 r.

ZAŁĄCZNIK II

ZASADY DOTYCZĄCE WYTYCZNYCH I SPECYFIKACJI TECHNICZNYCH DLA RIS

1. Wytyczne RIS

Wytyczne RIS, o których mowa w art. 5, są opracowywane z zachowaniem następujących zasad:

a)	określenia wymagań technicznych dla planowania, wdrażania i wykorzystania usług i systemów pokrewnych;

b)	struktury i organizacji RIS; oraz

c)	zaleceń dla statków mających rozpocząć korzystanie z RIS w odniesieniu do poszczególnych usług oraz stopniowego rozwoju RIS.

2. ECDIS śródlądowe

Specyfikacje techniczne Systemu Obrazowania Map Elektronicznych i Informacji w Żegludze Śródlądowej (EDIS śródlądowe), które zostaną ustanowione zgodnie z art. 5, są opracowywane z zachowaniem następujących zasad:

a)	zgodności z ECDIS morskim, w celu ułatwienia ruchu statków śródlądowych w strefach ruchu mieszanego w ujściach rzek oraz w ruchu morsko-rzecznym,

określenia minimalnych wymagań sprzętu dla ECDIS śródlądowego, jak również minimalnej zawartości elektronicznych map nawigacyjnych potrzebnych dla zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi, a w szczególności:

—	dużej niezawodności i dostępności wyposażenia stosowanego w ECDIS śródlądowym,

—	trwałości tego sprzętu pozwalającej na wytrzymanie trudnych warunków środowiskowych panujących przeważnie na pokładzie statku, bez jakiegokolwiek uszczerbku dla jakości i niezawodności tego sprzętu,

—	uwzględnienia w elektronicznej mapie nawigacyjnej wszelkiego rodzaju obiektów geograficznych (np. granic dróg wodnych, budowy linii brzegowej, znaków nawigacyjnych), potrzebnych do bezpiecznej żeglugi,

—	monitorowania mapy elektronicznej za pomocą nałożonego obrazu radarowego podczas prowadzenia statku;

c)	integracji informacji o głębokości drogi wodnej w elektronicznej mapie nawigacyjnej oraz jej obrazowania względem wstępnie zaprogramowanych lub rzeczywistych poziomów wody,

d)	integracji w elektronicznej mapie nawigacyjnej informacji dodatkowych (np. pochodzących z innych źródeł niż od właściwych organów) i ich przedstawianie w ECDIS śródlądowym nie naruszając informacji potrzebnych do bezpiecznej żeglugi;

e)	dostępności elektronicznych map nawigacyjnych dla użytkowników RIS;

f)	dostępności danych do elektronicznych map nawigacyjnych dla wszystkich producentów aplikacji, tam, gdzie jest to właściwe, w zamian za uzasadnioną kosztami opłatę.

3. Elektroniczne raportowanie statków

Specyfikacje techniczne dla elektronicznego raportowania statków w żegludze śródlądowej, zgodnie z art. 5, są opracowywane z zachowaniem następujących zasad:

a)	ułatwienia wymiany danych elektronicznych pomiędzy właściwymi organami Państw Członkowskich, pomiędzy uczestnikami żeglugi śródlądowej i morskiej oraz w transporcie multimodalnym obejmującym żeglugę śródlądową;

b)	korzystania ze znormalizowanej treści zawiadomienia do komunikacji między statkiem a organami, organami a statkiem oraz między organami w celu zapewnienia zgodności z zasadami obowiązującymi w żegludze morskiej;

c)	wykorzystania uznanych międzynarodowo list kodów i klasyfikacji, w miarę możliwości uwzględniających potrzeby żeglugi śródlądowej;

d)	wykorzystania niepowtarzalnych europejskich numerów identyfikacyjnych statków.

4. Komunikaty dla kierowników statków

Specyfikacje techniczne dotyczące komunikatów kierowanych do kierowników statków zgodnie z art. 5, a w szczególności informacje o drogach wodnych, o ruchu i związane z zarządzaniem oraz planowaniem podróży, są opracowywane z zachowaniem następujących zasad:

a)	znormalizowanej struktury danych, wykorzystującej uprzednio zdefiniowane moduły tekstowe i zakodowanej w stopniu umożliwiającym automatyczne tłumaczenie jej najważniejszych treści na inne języki oraz ułatwiającym integrację komunikatów z systemami planowania rejsów;

b)	zgodności znormalizowanej struktury danych ze stosowaną w ECDIS śródlądowym w celu ułatwienia integracji komunikatów dla kapitanów w ECDIS śródlądowym.

5. Systemy kontroli ruchu statków

Specyfikacje techniczne dla systemów kontroli ruchu statków, zgodne z art. 5, są opracowywane z zachowaniem następujących zasad:

a)	definicji wymagań dotyczących systemów i standardowych komunikatów oraz procedur, tak by było możliwe automatyczne ich dostarczanie;

b)	rozróżnienia pomiędzy systemami dostosowanymi do wymagań taktycznych oraz strategicznymi informacjami o ruchu, mającego na celu dokładność w ustalaniu położenia i wymaganego tempa aktualizacji;

c)	opisu stosownych systemów technicznych kontroli ruchu statków, takich jak AIS śródlądowy (Inland Automatic Identification System);

d)	zgodności formatu danych z morskim systemem AIS.