Dziennik Urzędowy L 140 , 14/06/2000 P. 0001 - 0003
Decyzja ramowa Rady z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie zwiększenia ochrony poprzez sankcje karne i inne sankcje za fałszowanie w związku z wprowadzeniem euro (2000/383/WSiSW) RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, a w szczególności jego art. 31 lit. e) i art. 34 ust. 2 lit. b), uwzględniając inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec [1], uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [2]; a także mając na uwadze, co następuje: (1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro [3] stanowi, że waluta euro zostanie wprowadzona do obiegu od dnia 1 stycznia 2002 r. oraz zobowiązuje uczestniczące Państwa Członkowskie do zapewnienia odpowiednich sankcji za podrabianie i fałszowanie banknotów i monet euro. (2) Należy odnotować komunikat Komisji z dnia 23 lipca 1998 r. skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Banku Centralnego zatytułowany "Ochrona euro – zwalczanie fałszowania". (3) Należy odnotować uchwałę Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 1998 r. dotyczącą zawiadomienia Komisji z dnia 23 lipca 1998 r. skierowanego do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Banku Centralnego, zatytułowanego "Ochrona euro – zwalczanie fałszowania" [4]. (4) Należy odnotować rezolucję Europejskiego Banku Centralnego z dnia 7 lipca 1998 r. dotyczącą przyjęcia niektórych środków w celu ochrony prawnej banknotów i monet euro [5]. (5) Należy wziąć pod uwagę postanowienia Konwencji międzynarodowej z dnia 20 kwietnia 1929 r. o zwalczaniu fałszowania pieniędzy oraz Protokołu do niej. (6) Należy wziąć pod uwagę szczególne europejskie znaczenie euro oraz zasadę niedyskryminacji określoną w art. 5 Konwencji z 1929 r., która uznaje konieczność nałożenia surowych sankcji karnych i innych sankcji za poważne przestępstwa w zakresie fałszowania euro i innych walut. (7) Światowe znaczenie euro oznacza, że będzie ono szczególnie podatne na ryzyko fałszowania. (8) Należy wziąć pod uwagę fakt, że istnieją już dowody oszukańczej działalności w odniesieniu do euro. (9) Należy zapewnić, aby euro było chronione w odpowiedni sposób we wszystkich Państwach Członkowskich poprzez efektywne środki w dziedzinie prawa karnego, nawet jeszcze przed wprowadzeniem do obiegu waluty od dnia 1 stycznia 2002 r. w celu ochrony niezbędnej wiarygodności nowej waluty, a tym samym w celu uniknięcia poważnych konsekwencji ekonomicznych. (10) Należy wziąć pod uwagę rezolucję Rady z dnia 28 maja 1999 r. w sprawie zwiększenia ochrony poprzez wprowadzenie sankcji karnych za fałszowanie w związku z wprowadzeniem euro [6], wraz z jej wskazówkami w sprawie wiążącego aktu prawnego, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ: Artykuł 1 Definicje Do celów niniejszej decyzji ramowej: - "Konwencja" oznacza Konwencję międzynarodową z dnia 20 kwietnia 1929 r. o zwalczaniu fałszowania pieniędzy oraz Protokół do niej [7], - "waluta" oznacza pieniądze papierowe (w tym banknoty) oraz pieniądze metalowe, których obieg jest prawnie dopuszczony, włączając banknoty i monety euro, których obieg jest prawnie dopuszczony na mocy rozporządzenia (WE) 974/98, - "osoba prawna" oznacza podmiot posiadający taki status na mocy obowiązującego prawa wewnętrznego, z wyjątkiem państw lub innych organów publicznych wykonujących funkcje władzy państwowej oraz organizacji międzyrządowych. Artykuł 2 Stosunek do Konwencji 1. Celem niniejszej decyzji ramowej jest uzupełnienie postanowień oraz ułatwienie stosowania Konwencji przez Państwa Członkowskie, zgodnie z poniższymi przepisami. 2. W tym celu Państwa Członkowskie, które jeszcze nie przystąpiły do Konwencji, zobowiązują się do tego. 3. Zobowiązania na mocy Konwencji pozostają niezmienione. Artykuł 3 Przestępstwa ogólne 1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karalności następujących czynów: a) jakiegokolwiek oszukańczego wytwarzania lub zmiany waluty, niezależnie od zastosowanych środków; b) oszukańczego wykorzystywania sfałszowanej waluty; c) przywozu, wywozu, transportu, otrzymywania lub uzyskiwania sfałszowanej waluty, w celu jej wykorzystania, przy świadomości, że jest ona sfałszowana; d) oszukańczego wytwarzania, otrzymywania, uzyskiwania lub posiadania - narzędzi, artykułów, programów komputerowych oraz wszelkich innych środków szczególnie dostosowanych do fałszowania lub zmiany waluty, lub - hologramów lub innych składników waluty, które służą do ochrony przed fałszowaniem. 2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania osób uczestniczących i podżegających do czynów określonych w ust. 1 oraz usiłujących dokonania czynów określonych w ust. 1 lit. a) – c). Artykuł 4 Przestępstwa dodatkowe Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania czynów określonych w art. 3 również w odniesieniu do banknotów lub monet wytwarzanych lub wytworzonych z wykorzystaniem legalnych urządzeń lub materiałów, z naruszeniem praw lub warunków, zgodnie z którymi właściwe organy mogą emitować walutę, bez zgody powyższych organów. Artykuł 5 Waluta niewyemitowana, lecz przeznaczona do obiegu Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania czynów określonych w art. 3 i 4, jeżeli: a) odnoszą się one do przyszłych banknotów lub monet euro oraz zostały popełnione przed dniem 1 stycznia 2002 r.; b) odnoszą się one do banknotów lub monet, które nie zostały jeszcze wyemitowane, lecz są przeznaczone do obiegu oraz należą do waluty, która jest prawnym środkiem płatniczym. Artykuł 6 Kary 1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia karania czynów określonych w art. 3–5 poprzez efektywne, proporcjonalne i odstraszające sankcje karne, włączając kary pozbawienia wolności podlegające ekstradycji. 2. Przestępstwa polegające na oszukańczym wytwarzaniu lub zmianie waluty, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), są zagrożone karą pozbawienia wolności na okres nie krótszy niż osiem lat. Artykuł 7 Jurysdykcja 1. Bez uszczerbku dla ust. 2 niniejszego artykułu: - każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji nad przestępstwami określonymi w art. 3–5, w przypadku gdy przestępstwo zostało popełnione w całości lub w części na jego terytorium, - artykuły 8 i 9, jak również art. 17 Konwencji stosuje się do przestępstw określonych w art. 3–5 niniejszej decyzji ramowej. 2. Przynajmniej Państwa Członkowskie, w których euro zostało przyjęte, podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby możliwe było ściganie fałszowania, co najmniej euro, niezależnie od obywatelstwa przestępcy oraz miejsca, w którym przestępstwo zostało popełnione. 3. W przypadku gdy więcej niż jedno Państwo Członkowskie posiada jurysdykcję oraz dysponuje możliwością efektywnego ścigania przestępstwa opartego na tych samych faktach, zainteresowane Państwa Członkowskie współpracują ze sobą w podejmowaniu decyzji co do tego, które Państwo Członkowskie ma ścigać przestępcę lub przestępców w celu scentralizowania ścigania w jednym Państwie Członkowskim, o ile to jest możliwe. Artykuł 8 Odpowiedzialność osób prawnych 1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoby prawne ponosiły odpowiedzialność za przestępstwa, o których mowa w art. 3–5 popełnione na ich korzyść przez jakąkolwiek osobę, działającą indywidualnie lub w ramach organu danej osoby prawnej, która pełni kierowniczą rolę w ramach osoby prawnej, w oparciu o: - pełnomocnictwo do reprezentowania osoby prawnej, lub - upoważnienie do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej, lub - upoważnienie do wykonywania kontroli w ramach osoby prawnej, jak również za pomocnictwo lub podżeganie do popełnienia takich przestępstw lub za usiłowanie popełnienia przestępstw określonych w art. 3 ust. 1 lit. a) i b). 2. Oprócz przypadków już przewidzianych w ust. 1, każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoba prawna ponosiła odpowiedzialność w przypadku, kiedy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby określonej w ust. 1 doprowadził do popełnienia przestępstwa określonego w art. 3–5 na korzyść danej osoby prawnej przez osobę pozostającą pod jej władzą. 3. Odpowiedzialność osoby prawnej na mocy ust. 1 i 2 nie wyłącza postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym, które są sprawcami, podżegaczami lub pomocnikami w popełnieniu przestępstwa, o którym mowa w art. 3–5. Artykuł 9 Sankcje wobec osób prawnych 1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność zgodnie z art. 8 ust. 1 była karana poprzez efektywne, proporcjonalne oraz odstraszające kary, które obejmują grzywny karne i innego rodzaju oraz mogą obejmować inne kary, takie jak: a) wyłączenie spod uprawnienia do korzystania z publicznych korzyści lub pomocy; b) czasowy lub stały zakaz wykonywania działalności gospodarczej; c) poddanie nadzorowi sądowemu; d) sądowy nakaz likwidacji. 2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność zgodnie z art. 8 ust. 2 była karana poprzez efektywne, proporcjonalne i odstraszające kary lub środki. Artykuł 10 Stosowanie terytorialne Niniejszą decyzję ramową stosuje się do Gibraltaru. Artykuł 11 Wdrażanie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej do dnia 31 grudnia 2000 r., gdy chodzi o art. 5 lit. a), oraz nie później niż do 29 maja 2001 r., gdy chodzi o inne przepisy. 2. W tych samych terminach Państwa Członkowskie przekażą Sekretariatowi Generalnemu Rady, Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu teksty przepisów transponujących do ich prawa wewnętrznego zobowiązania nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2001 r., na podstawie sprawozdania przygotowanego w oparciu o informacje i pisemne sprawozdanie Komisji, Rada dokona oceny stopnia, w jakim Państwa Członkowskie podjęły niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej. Artykuł 12 Wejście w życie Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. Sporządzono w Brukseli, dnia 29 maja 2000 r. W imieniu Rady A. Costa Przewodniczący [1] Dz.U. C 322 z 10.11.1999, str. 6. [2] Opinia wydana dnia 17 lutego 2000 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). [3] Dz.U. L 139 z 11.5.1998, str. 1. [4] Dz.U. C 379 z 7.12.1998, str. 39. [5] Dz.U. C 11 z 15.1.1999, str. 13. [6] Dz.U. C 171 z 18.6.1999, str. 1. [7] Nr 2623, str. 372. Zestawienie Traktatów Ligi Narodów z 1931 r. Podpisana w Genewie dnia 20 kwietnia 1929 r. -------------------------------------------------- ZAŁĄCZNIK DEKLARACJA REPUBLIKI AUSTRII Austria korzysta z możliwości przyznanej na mocy art. 18 ust. 2 drugiego Protokołu do Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. C 221 z 19.7.1997, str. 11), aby nie być związaną art. 3 i 4 wyżej wymienionego Protokołu przez okres pięciu lat, a tym samym oświadcza, że wykona swoje zobowiązania na mocy art. 8 i 9 decyzji ramowej w ciągu tego samego okresu. --------------------------------------------------