Dziennik Urzędowy L 378 , 31/12/1986 P. 0014 - 0020
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4057/86 z dnia 22 grudnia 1986 r. w sprawie nieuczciwych praktyk cenowych w transporcie morskim RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH, uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 84 ust. 2, uwzględniając projekt rozporządzenia przedstawiony przez Komisję, uwzględniając opinię Zgromadzenia [1], uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [2], a także mając na uwadze, co następuje: Istnieje powód, aby przypuszczać inter alia na podstawie systemu informacji ustanowionego decyzją Rady 78/774/EWG [3], że niektóre nieuczciwe praktyki linii żeglugowych państw trzecich stanowią przeszkodę dla swobodnego udziału armatorów Wspólnoty w międzynarodowej żegludze liniowej; struktura branży żeglugi morskiej Wspólnoty jest taka, iż przepisy niniejszego rozporządzenia powinny się również odnosić do obywateli Państw Członkowskich osiedlonych poza Wspólnotą oraz towarzystw przewożących towary, założonych poza Wspólnotą, a kontrolowanych przez obywateli Państw Członkowskich, jeśli ich statki są zarejestrowane w Państwie Członkowskim zgodnie z jego prawem; takie nieuczciwe praktyki polegają na stałym pobieraniu takich stawek frachtowych dla transportu wybranych ładunków, które są niższe od najniższych stawek frachtowych pobieranych dla tych samych ładunków przez uznanych i wiodących armatorów; takie praktyki cenowe są możliwe dzięki niekomercyjnym korzyściom przyznawanym przez państwo, które nie jest członkiem Wspólnoty; Wspólnota powinna być zdolna do podjęcia działania kompensującego przeciwko takim praktykom cenowym; nie ma uznanych zasad o charakterze międzynarodowym, które definiowałyby co stanowi nieuczciwą cenę w transporcie morskim; w celu ustalenia istnienia nieuczciwych praktyk cenowych, należy przewidzieć przepisy o właściwej metodzie kalkulacji; przy obliczeniu poziomu "normalnej stawki frachtowej" powinno się wziąć pod uwagę porównywalną stawkę pobieraną obecnie przez uznane i wiodące towarzystwa działające w ramach lub poza konferencjami, albo też stawkę sporządzoną metodą dedukcji, na podstawie kosztów porównywalnych towarzystw plus rozsądna marża zysku; należy zdefiniować czynniki, które mogą być użyteczne dla ustalenia szkód; konieczne jest ustanowienie procedur pozwalających osobom działającym w imieniu branży żeglugi morskiej Wspólnoty, którzy uważają się za poszkodowanych lub zagrożonych przez nieuczciwe praktyki cenowe na wniesienie skargi; natomiast właściwym wydaje się wyjaśnienie, iż w przypadku wycofania skargi postępowanie może, ale nie musi zostać zakończone; powinna istnieć współpraca między Państwami Członkowskimi a Komisją zarówno w zakresie informacji o istnieniu nieuczciwych praktyk cenowych i powstających w ich wyniku szkód, jak i w zakresie późniejszego kontrolowania spraw na poziomie Wspólnoty; w tym celu konsultacje powinny się odbywać w ramach Komitetu Doradczego; właściwym jest ustanowienie jasnych reguł postępowania podczas dochodzenia, w szczególności praw i obowiązków organów Wspólnoty i stron zaangażowanych oraz warunków, na których zainteresowane strony mogą mieć dostęp do informacji i mogą kierować zapytania co do głównych faktów i okoliczności, na podstawie których planowane jest zalecenie wprowadzenia opłaty kompensacyjnej; w celu zniechęcenia do nieuczciwych praktyk cenowych, lecz bez tworzenia przeszkód, ograniczania lub zniekształcania konkurencji w zakresie cen wobec linii niekonferencyjnych, ażeby funkcjonowały one na uczciwych i handlowych zasadach, właściwym jest, w przypadkach, gdzie ostatecznie dowiedziony stan faktyczny pokazuje istnienie nieuczciwej praktyki cenowej i wyrządzanie szkód, zapewnienie możliwości nałożenia opłaty kompensacyjnej ze szczególnych przyczyn; w celu zapewnienia, iż opłaty kompensacyjne są nałożone w sposób właściwy i jednolity, istotnym jest, aby ustanowione były wspólne reguły stosowania takich opłat; ze względu na charakter wspomnianych opłat, takie reguły mogą różnić się od reguł pobierania normalnych opłat przywozowych; ustanowione powinny być otwarte i uczciwe procedury dla przeglądu podjętych środków oraz dla wznowienia dochodzenia, kiedy wymagają tego okoliczności; właściwe procedury powinny być ustalone dla kontroli wniosków o refundację opłat kompensacyjnych, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 Cel Niniejsze rozporządzenie ustanawia procedurę mającą zastosowanie w celu zareagowania na nieuczciwe praktyki cenowe określonych armatorów państw trzecich zaangażowanych w międzynarodowy przewóz ładunków żeglugą liniową, które powodują poważne zmiany w strukturze przewozów ładunków na określonych trasach do Wspólnoty, ze Wspólnoty, lub we Wspólnocie oraz powodują lub grożą spowodowaniem poważnych szkód działającym na tych trasach armatorom Wspólnoty i interesom Wspólnoty. Artykuł 2 W odpowiedzi na nieuczciwe praktyki cenowe określone w art. 1, które powodują poważne szkody, zastosowana może być przez Wspólnotę opłata kompensacyjna. Groźba poważnych szkód może spowodować tylko kontrolę w rozumieniu art. 4. Artykuł 3 Do celów niniejszego rozporządzenia: a) "armator państwa trzeciego" oznacza towarzystwo przewożące ładunki żeglugą liniową inną niż wymienione na mocy lit. d); b) "nieuczciwe praktyki cenowe" oznaczają stałe pobieranie takich stawek frachtowych na poszczególnych trasach żeglugowych do Wspólnoty, ze Wspólnoty, lub we Wspólnocie za wybrane lub wszelkie ładunki, które są niższe od normalnych stawek frachtowych pobieranych w okresie ostatnich sześciu miesięcy, gdy takie niższe stawki frachtowe faktycznie umożliwiają zainteresowanemu armatorowi dostęp do niekomercyjnych korzyści przyznawanych przez państwo trzecie; c) "normalna stawka frachtowa" będzie ustalona biorąc pod uwagę: i) porównywalną stawkę pobieraną aktualnie normalnym trybem w przedsiębiorstwie żeglugowym dla podobnych usług na takiej samej lub porównywalnej trasie przez uznane i wiodące towarzystwa niemające dostępu do korzyści z lit. b); ii) albo stawkę sporządzoną metodą dedukcji, poprzez zsumowanie kosztów towarzystw konkurencyjnych niemających dostępu do korzyści z lit. b) i rozsądnej marży zysku. Koszt taki będzie obliczony na bazie wszystkich kosztów poniesionych normalnym trybem w przedsiębiorstwie żeglugowym, zarówno stałych jak i zmiennych, plus rozsądna ilość kosztów ogólnych. d) "armatorzy Wspólnoty" oznaczają: - wszelkie towarzystwa żeglugowe przewożące ładunki, założone zgodnie z Traktatem w Państwie Członkowskim Wspólnoty; - obywateli Państw Członkowskich osiadłych poza Wspólnotą lub towarzystwa żeglugowe przewożące ładunki, założone poza Wspólnotą i kontrolowane przez obywateli Państw Członkowskich, jeśli ich statki są zarejestrowane w Państwie Członkowskim zgodnie z jego prawem. Artykuł 4 Kontrola szkód 1. Kontrola szkód obejmuje następujące czynniki: a) stawki frachtowe oferowane na trasie przez konkurentów armatorów Wspólnoty, w szczególności w celu ustalenia, czy są one znacząco niższe od normalnych stawek frachtowych oferowanych przez armatorów Wspólnoty, biorąc pod uwagę poziom usług oferowanych przez wszystkie zainteresowane firmy; b) skutki powyższego czynnika dla armatorów Wspólnoty wyrażone poprzez trendy w następujących wskaźnikach ekonomicznych: - rejsy, - wykorzystanie pojemności, - rezerwacje ładunkowe, - udział w rynku, - stawki frachtowe (tzn. obniżenie stawek frachtowych lub ochrona przed wzrostem stawek frachtowych, który mógłby się normalnie zdarzyć), - zyski, - zwrot kapitału, - inwestycje, - zatrudnienie. 2. Gdy stwierdzona jest groźba poniesienia szkód, Komisja może również skontrolować, czy pewnym do przewidzenia jest, że określona sytuacja może się prawdopodobnie przekształcić w faktyczną szkodę. Z tego względu pod uwagę można również wziąć takie czynniki jak: a) wzrost tonażu wykorzystanego na trasie żeglugowej, gdzie istnieje konkurencja z armatorami Wspólnoty; b) pojemność, która jest już dostępna lub będzie dostępna w możliwej do przewidzenia przyszłości w kraju armatora zagranicznego i zakres w jakim tonaż wynikający z pojemności jest prawdopodobnie wykorzystany na trasie żeglugowej określonej w lit. a). 3. Szkoda spowodowana pojedynczo lub w kombinacji przez inne czynniki, które również niepomyślnie wpływają na armatorów Wspólnoty nie może być przypisana danej praktyce. Artykuł 5 Skarga 1. Każda osoba fizyczna lub prawna, albo organizacja niemająca osobowości prawnej, działająca w imieniu branży żeglugi morskiej Wspólnoty, która uważa się za poszkodowaną lub zagrożoną przez nieuczciwe praktyki cenowe może wnieść pisemną skargę. 2. Skarga zawiera dostateczne dowody istnienia nieuczciwej praktyki cenowej i szkody z niej wynikającej. 3. Skarga może być skierowana do Komisji lub Państwa Członkowskiego, które przekaże ją do Komisji. Komisja prześle Państwu Członkowskiemu kopię każdej otrzymanej skargi. 4. Skarga może być wycofana, a postępowanie w tym przypadku zakończone chyba, że jego zakończenie nie byłoby w interesie Wspólnoty. 5. Gdy po konsultacji jasnym staje się, że skarga nie zawiera dostatecznych dowodów na uzasadnienie wszczęcia dochodzenia, wtedy skarżący będzie odpowiednio poinformowany. 6. Gdy przy braku jakiejkolwiek skargi, Państwo Członkowskie jest w posiadaniu dostatecznych dowodów zarówno na nieuczciwe praktyki cenowe, jak i na szkodę z nich wynikającą dla armatorów Wspólnoty, niezwłocznie powiadomi ono o takich dowodach Komisję. Artykuł 6 Konsultacje 1. Jakiekolwiek konsultacje przewidywane w niniejszym rozporządzeniu mają miejsce w ramach Komitetu Doradczego, który składa się z przedstawicieli każdego z Państw Członkowskich oraz przedstawiciela Komisji jako przewodniczącego. Konsultacje odbywają się niezwłocznie na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji. 2. Komitet zbiera się na wezwanie przewodniczącego. Dostarczy on Państwom Członkowskim wszelkich istotnych informacji tak szybko, jak to możliwe. 3. W miarę potrzeby, konsultacja może się odbyć wyłącznie w formie pisemnej; w takim przypadku Komisja powiadomi Państwa Członkowskie i określi termin, w którym będą miały prawo do wyrażenia swoich opinii lub zgłoszenia wniosku o konsultację ustną. 4. Konsultacje dotyczą w szczególności: a) istnienia nieuczciwych praktyk cenowych i ich znaczenia; b) istnienia i rozmiarów szkody; c) doraźnego związku pomiędzy nieuczciwymi praktykami cenowymi a szkodą; d) środków, które w tych okolicznościach są właściwe dla zapobiegania lub zaradzenia szkodzie, spowodowanej przez nieuczciwe praktyki cenowe i sposobów na wprowadzenie tych środków w życie. Artykuł 7 Wszczęcie i dalsze dochodzenie 1. Gdy po konsultacji jasnym staje się, że istnieją dostateczne dowody na uzasadnienie wszczęcia postępowania Komisja niezwłocznie: a) ogłasza wszczęcie postępowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich; ogłoszenie takie wskazuje armatora zagranicznego, którego dotyczy i jego kraj pochodzenia, zawiera streszczenie otrzymanych informacji i precyzuje, że wszelkie istotne informacje muszą być przekazane Komisji; ustanawia również okres, w jakim zainteresowane strony mogą przedstawić swoje spostrzeżenia na piśmie i mogą występować o wysłuchanie przez Komisję zgodnie z ust. 5; b) powiadamia armatorów, załadowców i spedytorów frachtowych, znanych Komisji jako zainteresowani oraz powodów; c) rozpoczyna dochodzenie na poziomie Wspólnoty, działając we współpracy z Państwami Członkowskimi; dochodzenie takie obejmie zarówno nieuczciwe praktyki cenowe, jak i wynikającą z nich szkodę, a przeprowadzone jest zgodnie z ust. 2-8; dochodzenie w sprawie nieuczciwych praktyk cenowych zwykle obejmuje okres nie krótszy niż sześć miesięcy, niezwłocznie po wszczęciu postępowania. 2. a) Gdy jest to właściwym, Komisja wyszuka wszelkie informacje, które uważać będzie za niezbędne i spróbuje sprawdzić je wśród armatorów, agentów, załadowców, spedytorów frachtowych, konferencji, związków oraz innych organizacji z zastrzeżeniem, że przedsiębiorstwa i organizacje, których one dotyczą udzielą swojej zgody. b) W miarę potrzeby Komisja po konsultacji przeprowadza dochodzenie w państwach trzecich, z zastrzeżeniem, że firmy, których ono dotyczy udzielą swojej zgody, a rządy państw indagowanych były urzędowo powiadomione i nie wyraziły sprzeciwu. Komisja jest wspomagana przez urzędników tych Państw Członkowskich, które o to wnoszą. 3. a) Komisja może żądać od danego Państwa Członkowskiego: - dostarczenia informacji, - przeprowadzenia wszelkich niezbędnych kontroli i inspekcji, szczególnie wśród załadowców, spedytorów frachtowych, armatorów Wspólnoty i ich agentów, - przeprowadzenia dochodzeń w państwach trzecich, z zastrzeżeniem, że firmy, których one dotyczą udzielą swojej zgody, a rządy państw indagowanych były urzędowo powiadomione i nie wyraziły sprzeciwu. b) Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, w celu nadania biegu wnioskom Komisji. Przesyłają one Komisji żądane informacje wraz z rezultatami wszelkich przeprowadzonych inspekcji, kontroli i dochodzeń. c) Gdy taka informacja jest w interesie ogółu lub gdy Państwo Członkowskie zażądało jej przekazania, Komisja przesyła ją do Państwa Członkowskiego, o ile nie jest ona poufna, a w przeciwnym wypadku przekazane jest tylko jej niepoufne streszczenie. d) Urzędnicy Komisji są upoważnieni, na wniosek Komisji lub Państwa Członkowskiego, do pomocy urzędnikom Państwa Członkowskiego w wypełnianiu ich obowiązków. 4. a) Skarżący oraz załadowcy i armatorzy, których dotyczy sprawa mogą zapoznać się ze wszelkimi informacjami dostarczonymi Komisji przez jakąkolwiek ze stron dochodzenia, z wyjątkiem wewnętrznych dokumentów przygotowanych przez organy Wspólnoty lub jej Państwa Członkowskie, o ile są one związane z ochroną ich interesów i nie są poufne w rozumieniu art. 8, oraz są użyte przez Komisję w dochodzeniu. W tym celu skierują pisemny wniosek do Komisji, wskazując informacje, których żądają. b) Armatorzy objęci dochodzeniem oraz powód mogą wnioskować o poinformowanie o głównych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierza się zalecić nałożenie opłat kompensacyjnych. c) i) Wnioski o informacje w przedstawione w związku z lit. b): - będą skierowane do Komisji na piśmie, - określą szczególne zagadnienia, co do których żąda się informacji; ii) Informacja może być przekazana zarówno ustnie jak i pisemnie, stosownie od uznania Komisji. Nie ma ona wpływu na późniejsze decyzje, które mogą być podjęte przez Radę. Informacja poufna jest traktowana zgodnie z art. 8; iii) Informacja musi być w normalnym trybie przekazana co najmniej na 15 dni przed przekazaniem przez Komisję jakiejkolwiek propozycji działania zgodnie z art. 11. Spostrzeżenia dokonane po otrzymaniu informacji mogą być brane pod uwagę tylko, jeśli zostały udzielone w okresie ustalonym przez Komisję dla każdego przypadku, który będzie wynosił, co najmniej 10 dni, i uwzględniał należycie pilność sprawy. 5. Komisja może wysłuchać zainteresowane strony. Wysłucha ich także, jeśli w terminach, określonych w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, sporządziły pisemny wniosek o wysłuchanie wykazując, że są one faktycznie stronami zainteresowanymi, na których sytuację może mieć wpływ wynik postępowania oraz, że istnieją szczególne powody, dla których powinny być wysłuchane. 6. Ponadto Komisja, na wniosek, umożliwi bezpośrednio zainteresowanym stronom spotkanie tak, aby przeciwne racje mogły być skonfrontowane, a także przedstawione argumenty celem ich poparcia. Przy organizowaniu tego spotkania Komisja weźmie pod uwagę konieczność zachowania poufności informacji oraz to, co dla stron jest wygodne. Żadna ze stron nie ma obowiązku uczestnictwa w spotkaniu, a zaniechanie uczestnictwa nie będzie brane pod uwagę na niekorzyść takiej strony. 7. a) Niniejszy artykuł nie wyłącza prawa Rady do podawania wstępnych ustaleń lub zastosowania szybkich środków. b) W przypadkach, w których jakakolwiek zainteresowana strona odmawia, lub nie dostarcza niezbędnych informacji w odpowiednim czasie, albo znacznie utrudnia dochodzenie, wnioski pozytywne lub negatywne mogą być przyjęte na podstawie dostępnych danych. 8. Postępowania w sprawie nieuczciwych praktyk cenowych nie stanowią przeszkody w odprawie celnej towarów, dla których stosuje się wymienione wcześniej stawki frachtowe. 9. a) Dochodzenie może być zakończone zarówno przez jego zamknięcie lub poprzez podjęcie działania zgodne z art. 11. Wniosek musi zostać podjęty w normalnym toku w ciągu roku od wszczęcia postępowania. b) Postępowanie może być zakończone zarówno przez zamknięcie dochodzenia bez nałożenia opłat i bez przyjęcia zobowiązań, albo przez wygaśnięcie lub zniesienie takich opłat, albo w związku z tym, że zobowiązanie straciło moc zgodnie z art. 14 i 15. Artykuł 8 Poufność 1. Informacja otrzymana na podstawie niniejszego rozporządzenia będzie użyta wyłącznie do celu, dla którego o nią się zwrócono. 2. a) Ani Rada, ani Komisja, ani Państwa Członkowskie, czy też ich urzędnicy nie ujawnią żadnej informacji otrzymanej na podstawie niniejszego rozporządzeniem, o której poufne traktowanie prosiła strona, która ją dostarczyła, bez jej wyraźnej zgody. b) Każdy wniosek o poufne traktowanie wskazuje dlaczego informacja jest poufna i towarzyszy mu niepoufne streszczenie informacji, lub wskazanie powodów dla których informacja nie nadaje się do takiego streszczania. 3. Informacja będzie zwykle uważana za poufną, jeśli jej ujawnienie może mieć wyraźnie negatywny skutek dla osoby, która ją dostarczyła lub jest źródłem takiej informacji. 4. Jednakże jeśli okaże się, że traktowanie poufne nie może być zagwarantowane oraz jeśli osoba, która dostarczyła informację nie chce przedstawić jej publicznie jak i upoważnić do jej ujawnienia w ogólnym zakresie lub w formie streszczenia, wówczas nie można wziąć pod uwagę takiej informacji Możliwe jest również pominięcie informacji, gdy poufne traktowanie może być zagwarantowane ale strona, która ją dostarczyła nie chce przedstawić niepoufnego streszczenia, i o ile informacja nadaje się do takiego streszczenia. 5. Niniejszy artykuł nie wyklucza ujawnienia przez organy Wspólnoty informacji ogólnych, w szczególności motywów, na których opierają się decyzje podjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia, lub ujawnienia dowodów na których organy Wspólnoty opierają się, jako na niezbędnych, dla wyjaśnienia tych argumentów w postępowaniu sądowym. Takie ujawnienie musi brać pod uwagę prawnie uzasadniony interes zainteresowanych stron co do nieujawnienia ich tajemnic handlowych. Artykuł 9 Zakończenie postępowania, gdy środki ochronne są zbędne 1. Jeśli po konsultacji jasnym stanie się, że zastosowanie środków ochronnych nie jest konieczne oraz, gdy żaden sprzeciw nie został wniesiony do Komitetu Doradczego określonego w art. 6 ust. 1, postępowanie będzie zakończone. We wszystkich pozostałych przypadkach Komisja niezwłocznie przedstawi Radzie sprawozdanie z rezultatów konsultacji razem z propozycją, aby postępowanie było zakończone. Postępowanie zostanie zakończone, jeśli w ciągu miesiąca, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, nie zadecyduje inaczej. 2. Komisja poinformuje strony uznane za zainteresowane i ogłosi zakończenie w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich przytaczając swe główne wnioski oraz streszczenie motywów dojścia do takich wniosków. Artykuł 10 Zobowiązania 1. Gdy podczas przebiegu dochodzenia oferowane są zobowiązania, które po konsultacji Komisja uważa za możliwe do przyjęcia, dochodzenie może być zakończone bez nałożenia opłat kompensacyjnych. Z wyjątkiem nadzwyczajnych okoliczności, zobowiązania nie mogą być oferowane po upływie okresu określonego zgodnie z art. 7 ust. 4 lit. c) iii). O zakończeniu decyduje się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 9 ust. 1, a informacja będzie podana i zawiadomienie opublikowane zgodnie z art. 9 ust. 2. 2. Zobowiązania na mocy ust. 1 to takie, dzięki którym ceny są skorygowane do tego stopnia, iż eliminują, ku zadowoleniu Komisji, nieuczciwe praktyki cenowe lub jej szkodliwe wpływy. 3. Komisja może proponować zobowiązania, ale w sytuacji, gdy takie zobowiązania nie zostały zaproponowane lub zaproszenie do ich zaciągnięcia nie zostało zaakceptowane, nie uchybia rozpatrzeniu danego przypadku. Jednakże kontynuacja nieuczciwych praktyk cenowych może stanowić domniemanie, że wystąpienie zagrożenia szkodą jest prawdopodobne. 4. Jeśli zobowiązania są zaakceptowane, to dochodzenie co do szkody jest prowadzone do końca, jeżeli po konsultacji Komisja tak zdecyduje lub jeżeli wniesie o to zainteresowany armator Wspólnoty. W takim przypadku, jeżeli po konsultacji Komisja stwierdzi brak szkody, zobowiązanie automatycznie wygasa. Jednakże, jeśli stwierdzenie o braku zagrożenia szkodą wynika głównie z istnienia zobowiązania, Komisja może żądać utrzymania zobowiązania. 5. Komisja może zażądać od jakiejkolwiek ze stron, która zaakceptowała zobowiązanie, aby dostarczała okresowych informacji użytecznych dla wykonywania tego zobowiązania, i zezwoliła na weryfikację stosownych danych. Niezastosowanie się do takiego żądania będzie uważane za naruszenie zobowiązania. Artykuł 11 Opłaty kompensacyjne Gdy dochodzenie wykazuje, że istnieje nieuczciwa praktyka cenowa wywołująca szkodę i, że interesy Wspólnoty wymagają jej działania, to Komisja proponuje Radzie, po konsultacjach przewidzianych w art. 6, wprowadzenie opłaty kompensacyjnej. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, podejmuje decyzję w terminie dwóch miesięcy. Artykuł 12 Decydując o opłatach kompensacyjnych Rada weźmie odpowiednio pod uwagę względy zewnętrznej polityki handlowej, jak również interesy portów i względy polityki żeglugowej zainteresowanych Państw Członkowskich. Artykuł 13 Przepisy ogólne dotyczące opłat 1. Opłaty kompensacyjne są nakładane na armatorów zagranicznych w drodze rozporządzenia. 2. Takie rozporządzenia wskazują w szczególności wysokość i typ nałożonych opłat, transportowany ładunek lub ładunki, nazwę i kraj pochodzenia zagranicznego armatora, o którego chodzi oraz przyczyny, na których opiera się rozporządzenie. 3. Wysokość opłat nie przekroczy różnicy pomiędzy pobraną stawką frachtową, a normalną stawką frachtową określoną w art. 3 lit. c). Jest ona mniejsza, jeśli taka mniejsza opłata byłaby odpowiednia dla naprawienia szkody. 4. a) Opłaty nie są nakładane, ani nie wzrastają ze skutkiem retroaktywnym, i zastosowane są do transportu ładunków, które po wejściu w życie takich opłat, są załadowywane lub wyładowywane w porcie Wspólnoty; b) Jednakże, gdy Rada ustali, że wykonanie zobowiązania zostało naruszone lub odstąpiono od jego wykonania, opłaty kompensacyjne mogą być nałożone, na wniosek Komisji, na transport ładunków, które były załadowane lub wyładowane w porcie Wspólnoty nie wcześniej niż na 90 dni przed datą nałożenia takich opłat, z wyjątkiem, gdy w przypadku naruszenia lub odstąpienia od wykonania zobowiązania, takie opłaty nie mogą być nałożone wstecznie w stosunku do transportu ładunków załadowanych lub wyładowanych w porcie Wspólnoty przed naruszeniem lub odstąpieniem od wykonania zobowiązania. Takie opłaty mogą być obliczone na podstawie stanu faktycznego, ustalonego przed zaakceptowaniem zobowiązania. 5. Opłaty są pobierane przez Państwa Członkowskie przepisowo, w normie i zgodnie z innymi kryteriami ustanowionymi, gdy opłaty były nałożone, oraz niezależnie od opłat celnych, podatków i innych opłat zwykle nałożonych na przywóz transportowanych towarów. 6. Pozwolenie na załadowanie lub wyładowanie ładunku w porcie Wspólnoty może być udzielone warunkowo, jeżeli zostanie zabezpieczona kwota tych opłat. Artykuł 14 Weryfikacja 1. Rozporządzenia nakładające opłaty kompensacyjne i decyzje o zaakceptowaniu zobowiązań są przedmiotem weryfikacji w całości, lub w części, gdzie jest to uzasadnione. Weryfikacja taka może być przeprowadzona zarówno na wniosek Państwa Członkowskiego, albo z inicjatywy Komisji. Weryfikacja będzie również przeprowadzona na wniosek zainteresowanej strony, która dostarczy dowody zmiany okoliczności, wystarczające dla usprawiedliwienia potrzeby takiej weryfikacji, o ile upłynął co najmniej rok od zakończenia dochodzenia. Takie wnioski są skierowane do Komisji, która poinformuje Państwa Członkowskie. 2. Gdy po konsultacji okaże się, że weryfikacja jest konieczna, to, jeśli okoliczności tego wymagają, dochodzenie będzie wznowione zgodnie z art. 7. Takie wznowienie nie wpłynie per se na zastosowane środki. 3. Gdy uzasadnia to weryfikacja, przeprowadzona zarówno ze wznowieniem, jak i bez wznowienia dochodzenia, środki będą zmienione, zniesione lub anulowane przez instytucję Wspólnoty właściwą do ich przyjęcia. Artykuł 15 1. Z zastrzeżeniem ust. 2, opłaty kompensacyjne i zobowiązania wygasają po pięciu latach od daty ich wejścia w życie lub ostatniej zmiany albo ich potwierdzenia. 2. Komisja, zwykle po konsultacji i w ciągu sześciu miesięcy przed upływem okresu pięciu lat, opublikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich ogłoszenie o zbliżającym się wygaśnięciu danego środka i poinformuje zainteresowanych armatorów Wspólnoty. Ogłoszenie to określi termin, w jakim zainteresowane strony mogą przedstawić swoje poglądy na piśmie i mogą zwracać się z prośbą o wysłuchanie przez Komisję zgodnie z art. 7 ust. 5. Gdy zainteresowana strona wykaże, że wygaśnięcie środka znowu doprowadzi do powstania szkody lub groźby szkody, Komisja przeprowadzi przegląd środka działania. Środek działania pozostanie w mocy do czasu uzyskania wyników tego przeglądu. Gdy opłaty kompensacyjne i zobowiązania wygasną zgodnie z niniejszym artykułem, Komisja opublikuje ogłoszenie o tym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. Artykuł 16 Refundacja nadwyżki 1. Jeśli zainteresowany armator może wykazać, że pobrana opłata przewyższa różnicę pomiędzy stawką frachtową pobieraną, a normalną stawką frachtową określoną w art. 3 lit. c), to nadwyżka będzie zwrócona. 2. W celu wnioskowania o refundację określoną w ust. 1 armator zagraniczny może przedłożyć wniosek Komisji. Wniosek będzie przedstawiany via Państwo Członkowskie, na terytorium którego przewożony ładunek był załadowany lub wyładowany w ciągu trzech miesięcy od daty, kiedy wysokość opłaty kompensacyjnej do pobrania była należycie ustalona przez właściwe władze. Państwo Członkowskie przekaże wniosek do Komisji tak szybko jak możliwe, zarówno z opinią lub bez opinii co do jego podstawy. Komisja bezzwłocznie poinformuje o tym inne Państwa Członkowskie i wyda swą opinię w tej sprawie. Jeśli Państwo Członkowskie zgadza się z opinią Komisji lub nie zgłasza wobec niej sprzeciwu w ciągu miesiąca od poinformowania, to Komisja może rozstrzygać zgodnie z wydaną opinią. W każdym innym przypadku Komisja po konsultacji zadecyduje czy, i w jakim zakresie, należy nadać wnioskowi bieg. Artykuł 17 Przepisy końcowe Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w zastosowaniu innych szczególnych zasad ustanowionych w umowach zawartych między Wspólnotą a państwami trzecimi. Artykuł 18 Wejście w życie Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1987 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Sporządzono w Brukseli, dnia 22 grudnia 1986 r. W imieniu Rady G. Shaw Przewodniczący [1] Dz.U. C 255 z 15.10.1986, str. 169. [2] Dz.U. C 344 z 31.12.1985, str., 31. [3] Dz.U. L 258 z 21.9.1978, str. 35. --------------------------------------------------