1.   Każda ze Stron przyznaje traktowanie narodowe towarom drugiej Strony zgodnie z art. III GATT 1994. W tym celu art. III GATT 1994 jest włączony do niniejszej Umowy i stanowi jej część.

2.   Ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej –traktowanie nie mniej korzystne niż to przyznane przez ten rząd podobnym, bezpośrednio konkurencyjnym lub substytucyjnym towarom odpowiednio z Kanady lub państw członkowskich.

3.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do środka, w tym do dalszego stosowania, szybkiego przedłużenia lub zmiany środka, dotyczącego akcyz kanadyjskich od alkoholu bezwodnego, wymienionego w pozycji taryfowej 2207.10.90 w kanadyjskim wykazie koncesji (załącznik V) załączonym do Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 sporządzonego w dniu 15 kwietnia 1994 r. („protokół z Marrakeszu”), stosowanego w produkcji zgodnie z prawem z 2001 r. dotyczącym podatku akcyzowego (Excise Act), S.C. 2002, c. 22.

1.   Każda ze Stron obniża lub znosi swoje należności celne nakładane na towary pochodzące z terytorium którejkolwiek Strony zgodnie z harmonogramem znoszenia ceł ustalonym w załączniku 2-A. Do celów niniejszego rozdziału termin „pochodzący” oznacza pochodzący z terytorium którejkolwiek Strony na podstawie reguł pochodzenia określonych w Protokole w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia.

2.   W odniesieniu do każdego towaru podstawowa stawka należności celnych, do której zastosowanie mają kolejne obniżki zgodnie z ust. 1, jest wskazana w załączniku 2-A.

3.   W odniesieniu do towarów podlegających preferencjom taryfowym, wymienionych w harmonogramie znoszenia ceł Strony w załączniku 2-A, każda ze Stron stosuje w odniesieniu do towarów pochodzących z terytorium drugiej Strony niższe należności celne wynikające z porównania stawki obliczanej zgodnie z harmonogramem Strony ze stawką należności celnych stosowaną względem kraju najbardziej uprzywilejowanego („KNU”).

4.   Na wniosek jednej ze Stron Strony mogą konsultować się, aby rozważyć możliwość przyspieszenia i poszerzenia zakresu znoszenia przywozowych należności celnych między Stronami. Decyzja podjęta przez Wspólny Komitet CETA w sprawie przyspieszenia lub zniesienia należności celnej nałożonej na towar powoduje zastąpienie stawki celnej lub kategorii znoszenia ceł określonej dla tego towaru zgodnie z harmonogramami Stron zawartymi w załączniku 2-A, jeżeli zostanie zatwierdzona przez każdą ze Stron, zgodnie z jej obowiązującymi procedurami prawnymi.

1.   Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, Strona nie zwraca, nie odracza ani nie zawiesza należności celnych zapłaconych lub należnych, nałożonych na towar przywożony na jej terytorium, niebędący towarem pochodzącym, pod wyraźnym warunkiem, że towar lub identyczny, ekwiwalentny lub podobny towar substytucyjny jest wykorzystywany jako materiał w produkcji innego towaru, który jest następnie wywożony na terytorium drugiej Strony w ramach preferencyjnego traktowania taryfowego, zgodnie z niniejszą Umową.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania do systemu Strony dotyczącego stałego lub tymczasowego obniżenia, zawieszenia lub umorzenia taryf, jeżeli obniżenie, zawieszenie lub umorzenie nie jest wyraźnie uzależnione od wywozu towaru.

3.   Ustęp 1 stosuje się po upływie trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy.

1.   Po wejściu w życie niniejszej Umowy Strona nie może podwyższyć należności celnych obowiązujących w dniu wejścia w życie Umowy, ani nie może przyjąć nowych należności celnych w odniesieniu do towaru pochodzącego z terytoriów Stron.

2.   Niezależnie od postanowień ust. 1, Strona może:

3.   Niezależnie od postanowień ust. 1 i 2, wyłącznie Kanada może stosować specjalny środek ochronny, zgodnie z art. 5 Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa. Specjalny środek ochronny można stosować wyłącznie w odniesieniu do towarów objętych pozycjami, które są oznakowane „SSG” w kanadyjskim harmonogramie zawartym w załączniku 2-A. Zastosowanie tego specjalnego środka ochronnego jest ograniczone do przywozów niepodlegających preferencji taryfowej oraz, w przypadku przywozów podlegających kontyngentom taryfowym, do przywozów przekraczających zobowiązania w zakresie dostępu.

1.   Strona może okresowo zawiesić, zgodnie z ust. 2–5, preferencyjne traktowanie taryfowe na podstawie niniejszej Umowy w odniesieniu do towaru wywożonego lub produkowanego przez osobę pochodzącą z terytorium drugiej Strony, jeżeli Strona ta:

2.   Strona, która dokonała ustalenia, o którym mowa w ust. 1:

3.   Jeżeli po upływie 30 dni organy nie znajdą rozwiązania zadowalającego obie strony, Strona, która dokonała ustalenia, kieruje sprawę do Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej.

4.   Jeżeli Wspólny Komitet Współpracy Celnej nie rozstrzygnął danej kwestii po upływie 60 dni, Strona, która dokonała ustalenia, może tymczasowo zawiesić preferencyjne traktowanie taryfowe na podstawie niniejszej Umowy w odniesieniu do towaru danej osoby pochodzącej z terytorium drugiej Strony. Czasowe zawieszenie nie ma zastosowania do towaru, który jest już przemieszczany w ramach tranzytu między Stronami w dniu wejścia w życie czasowego zawieszenia.

5.   Strona stosująca czasowe zawieszenie na podstawie ust. 1 stosuje je jedynie przez okres współmierny z wpływem na interes finansowy tej Strony, wynikający z sytuacji będącej podstawą ustalenia dokonanego zgodnie z ust. 1, czyli przez okres nie dłuższy niż 90 dni. Jeżeli Strona ma uzasadnione podstawy oparte na obiektywnych, ważnych i możliwych do zweryfikowania informacjach, świadczące o tym, że warunki, które doprowadziły do wstępnego zawieszenia, nie zmieniły się po upływie 90 dni, Strona może przedłużyć zawieszenie na kolejny okres nie dłuższy niż 90 dni. Pierwotne zawieszenie i każde przedłużone zawieszenie jest przedmiotem okresowych konsultacji w ramach Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej.

1.   Zgodnie z art. VIII GATT 1994 Strona nie może przyjmować lub utrzymywać opłat ani należności nałożonych na przywóz lub wywóz bądź związanych z przywozem lub wywozem towarów Strony, które nie są współmierne z kosztem świadczonych usług lub które stanowią pośrednią ochronę towarów krajowych lub też opodatkowania przywozu lub wywozu do celów fiskalnych.

2.   Dla większej pewności, ust. 1 nie uniemożliwia Stronie nakładania należności celnych lub należności określonych w art. 1.1 lit. a)–c) w definicji należności celnych (Definicje o zastosowaniu ogólnym).

1.   Do celów niniejszego artykułu naprawa lub modyfikacja oznaczają wszelkie działania związane z przetwarzaniem, przeprowadzone na towarach, zapobiegające uszkodzeniom eksploatacyjnym lub szkodom materialnym oraz obejmujące przywrócenie towarom ich pierwotnej funkcji lub zapewniające zgodność z wymogami technicznymi dotyczącymi ich stosowania, bez których towary nie mogłyby być nadal używane w zwykły sposób do celów, do których są przeznaczone. Naprawa lub modyfikacja towarów obejmuje odnowę i konserwację, ale nie obejmuje działań ani procesów, które:

2.   Z wyjątkiem przypadków przewidzianych w przypisie 1, Strona nie stosuje należności celnych w odniesieniu do towaru, niezależnie od jego pochodzenia, który powraca na jej terytorium po tymczasowym wywiezieniu na terytorium drugiej Strony w celu naprawy lub modyfikacji, niezależnie od tego, czy taka naprawa lub modyfikacja mogłaby zostać przeprowadzona na terytorium Strony, z którego towar został wywieziony w celu naprawy lub modyfikacji (1), (2).

3.   Ustęp 2 nie ma zastosowania do towarów przywożonych pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych lub na podobnych zasadach, które są następnie wywożone w celu naprawy i nie są ponownie przywożone pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych, lub na podobnych zasadach.

4.   Strona nie stosuje należności celnych w stosunku do towaru czasowo przywiezionego z terytorium drugiej Strony w celu naprawy lub modyfikacji, niezależnie od jego pochodzenia (3).

1.   O ile w niniejszej Umowie nie określono inaczej, Strona nie może przyjmować lub utrzymywać zakazów ani ograniczeń dotyczących przywozu towarów z terytorium drugiej Strony ani wywozu lub sprzedaży towarów przeznaczonych na eksport na terytorium drugiej Strony, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. XI GATT 1994. W tym celu art. XI GATT 1994 jest włączony do niniejszej Umowy i stanowi jej część.

2.   Jeżeli Strona przyjmie lub będzie utrzymywać zakaz lub ograniczenie dotyczące przywozu towaru z państwa trzeciego lub wywozu towaru do państwa trzeciego, Strona ta może:

3.   Jeżeli Strona przyjmie lub będzie utrzymywać zakaz lub ograniczenie nałożone na przywóz towaru z państwa trzeciego, Strony – na wniosek tej drugiej Strony – przystąpią do rozmów w celu zapobieżenia nadmiernej ingerencji lub zakłóceniom dotyczącym w zakresie uzgodnień dotyczących cen, wprowadzania do obrotu lub dystrybucji na terytorium drugiej Strony.

4.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do środka, w tym do jego dalszego stosowania, szybkiego przedłużenia lub zmiany, w odniesieniu do:

1.   Funkcje Komitetu ds. Handlu Towarami ustanowionego na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. a) (Specjalne komitety) obejmują:

2.   Komitet ds. Handlu Towarami może przedstawiać Wspólnemu Komitetowi CETA projekty decyzji dotyczących przyspieszenia lub zniesienia należności celnych nakładanych na towary.

3.   Komitet ds. Rolnictwa ustanowiony na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. a) (Specjalne komitety):

4.   Strony odnotowują współpracę i wymianę informacji dotyczących kwestii związanych z rolnictwem w ramach corocznego dialogu w zakresie rolnictwa między Kanadą a Unią Europejską ustanowionego w formie wymiany listów w dniu 14 lipca 2008 r. W stosownych przypadkach dialog w zakresie rolnictwa może być wykorzystywany do celów ust. 3.

1.   Postanowienia niniejszego rozdziału stosuje się do opracowania, przyjęcia i stosowania przepisów technicznych, norm i procedur oceny zgodności, które mogą wpływać na handel towarami między Stronami.

2.   Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do:

3.   Z wyjątkiem przypadków, gdy w niniejszej Umowie, w tym w postanowieniach Porozumienia TBT włączonych do niej na mocy art. 4.2, definiuje się pojęcie lub nadaje mu znaczenie, ogólne pojęcia dotyczące normalizacji i procedur oceny zgodności mają zwykle znaczenie nadane im w definicji przyjętej w ramach systemu Narodów Zjednoczonych i przez międzynarodowe organy normalizacyjne, przy uwzględnieniu ich kontekstu oraz w świetle celu i przedmiotu niniejszego rozdziału.

4.   W niniejszym rozdziale odniesienia do przepisów technicznych, norm i procedur oceny zgodności obejmują ich zmiany oraz uzupełnienia do przepisów lub zakresu produktów nimi objętych, z wyjątkiem nieistotnych zmian i uzupełnień.

5.   Artykuł 1.8 ust. 2 (Zakres zobowiązań) nie ma zastosowania do art. 3, 4, 7, 8 i 9 Porozumienia TBT włączonych do niniejszej Umowy.

1.   Następujące postanowienia Porozumienia TBT zostają niniejszym włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część:

2.   Pojęcie „Członkowie” występujące we włączonych postanowieniach ma w niniejszej Umowie takie samo znaczenie jak w Porozumieniu TBT.

3.   W odniesieniu do art. 3, 4, 7, 8 i 9 Porozumienia TBT, w przypadku gdy Strona uważa, że druga Strona nie osiągnęła zadowalających wyników na podstawie tych artykułów, a jej interesy handlowe są poważnie zagrożone, można powołać się na rozdział dwudziesty dziewiąty (Rozstrzyganie sporów). W tym zakresie takie wyniki są równoważne z wynikami, jakie zostałyby osiągnięte, gdyby przedmiotowym organem była Strona.

1.   Strony zobowiązują się do prowadzenia współpracy w możliwie największym zakresie, aby zapewnić wzajemną zgodność swoich przepisów technicznych. W tym celu, jeżeli Strona wyraża zainteresowanie opracowaniem przepisów technicznych o zakresie równoważnym lub podobnym do przepisów obowiązujących na terytorium drugiej Strony lub opracowywanych przez drugą Stronę, ta druga Strona dostarcza na wniosek Stronie, na ile to możliwe, odpowiednie informacje, analizy i dane, z których korzystała przy pracy nad już przyjętymi przepisami technicznymi lub przepisami będącymi w trakcie opracowywania. Strony uznają, że może być niezbędne doprecyzowanie i uzgodnienie zakresu konkretnego wniosku oraz że poufne informacje mogą pozostać nieujawnione.

2.   Strona, która opracowała przepis techniczny uznany przez nią za równoważny z przepisem technicznym drugiej Strony, posiadającym zgodny cel i zakres produktu, może zwrócić się do drugiej Strony o uznanie tego przepisu technicznego za przepis równoważny. Strona składa pisemny wniosek i szczegółowo określa powody, dla których przepis techniczny należy uznać za równoważny, w tym powody dotyczące zakresu produktu. Strona, która nie zgadza się na uznanie przepisu technicznego za równoważy, przedstawia drugiej Stronie – na jej wniosek – powody swojej decyzji.

1.   Każda ze Stron zapewnia, aby procedury dotyczące przejrzystości odnoszące się do opracowywania przepisów technicznych i procedur oceny zgodności pozwalały zainteresowanym osobom pochodzącym z terytorium Stron na uczestnictwo na wczesnym, odpowiednim etapie, gdy możliwe jest jeszcze wprowadzanie zmian i uwzględnianie uwag, z wyjątkiem przypadków wystąpienia lub groźby wystąpienia nagłych problemów związanych z bezpieczeństwem, zdrowiem, ochroną środowiska lub bezpieczeństwem narodowym. W przypadku gdy proces konsultacji dotyczących opracowywania przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności ma charakter otwarty każda ze Stron pozwala osobom pochodzącym z terytorium drugiej Strony na uczestnictwo na warunkach nie mniej korzystnych niż te uzgodnione w odniesieniu do osób pochodzących z ich własnego terytorium.

2.   Strony promują ściślejszą współpracę między organami normalizacyjnymi znajdującymi się na ich odpowiednich terytoriach w celu ułatwienia, między innymi, wymiany informacji dotyczących prowadzonych przez nie odpowiednich działań, a także w celu harmonizacji norm w oparciu o wspólny interes i wzajemność, zgodnie z zasadami, które zostaną uzgodnione przez odpowiednie organy normalizacyjne.

3.   Każda ze Stron stara się przewidzieć okres co najmniej 60 dni po przekazaniu do centralnego rejestru powiadomień WTO proponowanych przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, aby umożliwić drugiej Stronie złożenie pisemnych uwag, z wyjątkiem przypadków wystąpienia lub groźby wystąpienia nagłych problemów związanych z bezpieczeństwem, zdrowiem, ochroną środowiska lub bezpieczeństwem narodowym. Strona powinna rozpatrzeć pozytywnie uzasadniony wniosek o przedłużenie okresu na składanie uwag.

4.   Jeżeli Strona otrzyma od drugiej Strony uwagi dotyczące proponowanych przez nią przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności, jest zobowiązana udzielić pisemnej odpowiedzi na te uwagi przed przyjęciem przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności.

5.   Każda ze Stron publikuje lub udostępnia w inny sposób, w formie drukowanej lub elektronicznej, swoje odpowiedzi lub streszczenie swoich odpowiedzi na otrzymane istotne uwagi nie później niż w dniu opublikowania przez nią przyjętych przepisów technicznych lub procedury oceny zgodności.

6.   Każda ze Stron dostarcza na wniosek drugiej Strony informacje dotyczące celów, podstawy prawnej i powodów wprowadzenia przepisów technicznych lub procedury oceny zgodności, które Strona przyjęła lub których przyjęcie proponuje.

7.   Strona powinna rozpatrzeć pozytywnie uzasadniony wniosek otrzymany od drugiej Strony przed upływem terminu na składanie uwag, po przekazaniu proponowanych przepisów technicznych, dotyczący ustalenia lub przedłużenia okresu między przyjęciem przepisów technicznych a dniem, od którego zaczynają one obowiązywać, z wyjątkiem przypadków, gdy okres ten nie będzie skutecznym sposobem osiągnięcia zamierzonych, uzasadnionych celów.

8.   Każda ze Stron zapewnia, aby przyjęte przez nią przepisy techniczne i procedury oceny zgodności były publicznie dostępne na oficjalnych stronach internetowych.

9.   Jeżeli Strona zatrzyma w porcie wejścia towar przywieziony z terytorium drugiej Strony, uznając, że towar nie jest zgodny z przepisem technicznym, bez zbędnej zwłoki zawiadamia importera o powodach zatrzymania towaru.

1.   Strony współpracują w zakresie kwestii objętych niniejszym rozdziałem. Strony uzgadniają, że Komitet ds. Handlu Towarami ustanowiony na mocy z art. 26.2 ust. 1 lit. a):

2.   Jeżeli Strony nie są w stanie rozstrzygnąć kwestii objętej niniejszym rozdziałem za pośrednictwem Komitetu ds. Handlu Towarami, Wspólny Komitet CETA może – na wniosek Strony – ustanowić techniczną grupę roboczą ad hoc, aby określić rozwiązania ułatwiające wymianę handlową. Jeżeli Strona nie zgadza się z wnioskiem w sprawie ustanowienia technicznej grupy roboczej otrzymanym od drugiej Strony, jest zobowiązana wyjaśnić – na jej żądanie – powody swojej decyzji. Strony wspólnie prowadzą techniczną grupę roboczą.

3.   W przypadku gdy Strona zwróciła się o dostarczenie informacji druga Strona przekazuje te informacje, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału, w formie drukowanej lub elektronicznej w rozsądnym terminie. Strona dokłada starań, aby odpowiedzieć na każdy wniosek o udzielenie informacji w ciągu 60 dni.

1.   Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

2.   W uzupełnieniu do ust. 1, definicje określone w Porozumieniu SPS są nadrzędne w zakresie, w jakim występują rozbieżności między tymi definicjami a definicjami przyjętymi pod auspicjami Codex'u, Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt lub w ramach IPPC.

1.   W odniesieniu do zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego i produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego:

2.   W odniesieniu do roślin i produktów roślinnych:

1.   Strona dokonująca przywozu akceptuje środek sanitarny i fitosanitarny Strony dokonującej wywozu jako równoważne ze swoim środkiem, jeżeli Strona dokonująca wywozu obiektywnie wykaże Stronie dokonującej przywozu, że środek ten prowadzi do osiągnięcia poziomu ochrony sanitarnej i fitosanitarnej wymaganego przez Stronę dokonującą przywozu.

2.   W załączniku 5-D określono zasady i wytyczne w celu określenia, uznania i utrzymania równoważności.

3.   W załączniku 5-E określono:

4.   Do celów niniejszego rozdziału zastosowanie ma Artykuł 1.7 (Odesłania do przepisów), z zastrzeżeniem niniejszego artykułu, załącznika 5-D oraz uwag ogólnych zawartych w załączniku 5-E.

1.   Strona dokonująca przywozu udostępnia swoje ogólne przywozowe wymogi sanitarne i fitosanitarne w odniesieniu do wszystkich towarów. Jeżeli Strony wspólnie określą dany towar jako priorytetowy, Strona dokonująca przywozu ustanawia szczegółowe przywozowe wymogi sanitarne i fitosanitarne w odniesieniu do tego towaru, o ile Strony nie zdecydują inaczej. Przy określaniu priorytetowych towarów Strony współpracują ze sobą, aby zapewnić skuteczne zarządzanie dostępnymi zasobami. Szczegółowe wymogi przywozowe powinny mieć zastosowanie na całym terytorium Strony dokonującej wywozu.

2.   Zgodnie z ust. 1 Strona dokonująca przywozu przeprowadza, bez zbędnej zwłoki, proces konieczny do ustanowienia szczegółowych przywozowych wymogów sanitarnych i fitosanitarnych w odniesieniu do towaru, który określono jako priorytetowy. Po ustanowieniu tych szczegółowych wymogów przywozowych Strona dokonująca przywozu podejmuje niezbędne działania, bez zbędnej zwłoki, aby umożliwić handel na podstawie tych wymogów przywozowych.

3.   W celu ustanowienia szczegółowych przywozowych wymogów sanitarnych i fitosanitarnych Strona dokonująca wywozu, na wniosek Strony dokonującej przywozu:

4.   Jeżeli Strona dokonująca przywozu prowadzi wykaz zatwierdzonych zakładów lub jednostek zajmujących się przywozem towaru, zatwierdza zakład lub jednostkę znajdujące się na terytorium Strony dokonującej wywozu bez wcześniejszego przeprowadzenia inspekcji tego zakładu lub jednostki w przypadku, gdy:

5.   W uzupełnieniu do ust. 4, Strona dokonująca przywozu udostępnia do publicznej wiadomości swój wykaz zatwierdzonych zakładów lub jednostek.

6.   Strona zasadniczo akceptuje przesyłkę towaru podlegającego regulacjom bez wstępnej kontroli celnej towaru w przesyłkach, o ile Strony nie zdecydowały inaczej.

7.   Strona dokonująca przywozu może wymagać, aby odpowiedni właściwy organ Strony dokonującej wywozu wykazał w sposób obiektywny, zadowalający Stronę dokonującą przywozu, że wymogi przywozowe mogą zostać spełnione lub zostały spełnione.

8.   Strony powinny przestrzegać procedury w zakresie szczegółowych wymogów przywozowych dotyczących zdrowia roślin, określonej w załączniku 5-G.

1.   W celu utrzymania zaufania w kwestii wdrażania postanowień niniejszego rozdziału Strona może przeprowadzić audyt lub weryfikację, lub obie te czynności, w odniesieniu do całego lub części programu kontroli właściwego organu drugiej Strony. Strona pokrywa we własnym zakresie swoje koszty związane z audytem lub weryfikacją.

2.   W przypadku gdy Strony postanowią o zasadach i wytycznych dotyczących przeprowadzenia audytu lub weryfikacji określają je w załączniku 5-H. Jeżeli Strona prowadzi audyt lub weryfikację, przeprowadza je zgodnie ze wszystkimi zasadami i wytycznymi zawartymi w załączniku 5-H.

1.   W przypadku gdy wymagane jest oficjalne świadectwo zdrowia, aby przywieźć przesyłkę żywych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego oraz jeżeli Strona dokonująca przywozu uznała środek sanitarny lub fitosanitarny Strony dokonującej wywozu za równoważny z własnym środkiem w odniesieniu do tych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego, Strony stosują model poświadczenia zdrowia określony w załączniku 5-I w odniesieniu do takiego świadectwa, o ile Strony nie zdecydowały inaczej. Strony mogą również zastosować wzór poświadczenia w odniesieniu do innych produktów, jeżeli podejmą taką decyzję.

2.   W załączniku 5-I określono zasady i wytyczne dotyczące świadectwa wywozowego, w tym certyfikacji elektronicznej, wycofania lub zastąpienia świadectw, wersji językowych i wzorów poświadczeń.

1.   W załączniku 5-J określono zasady i wytyczne dotyczące kontroli przywozu i opłat przywozowych obejmujące wskaźnik częstotliwości kontroli przywozu.

2.   Jeżeli kontrole przywozowe wykazują brak zgodności z odpowiednimi wymogami przywozowymi, działania podejmowane przez Stronę dokonującą przywozu muszą opierać się na ocenie ryzyka i nie mogą ograniczać handlu w większym stopniu niż jest to wymagane, aby osiągnąć odpowiedni poziom ochrony sanitarnej lub fitosanitarnej Strony.

3.   W miarę możliwości Strona dokonująca przywozu powiadamia importera o niezgodnej przesyłce lub jego przedstawiciela o powodach braku zgodności i zapewnia im możliwość przeprowadzenia kontroli tej decyzji. Strona dokonująca przywozu uwzględnia wszelkie istotne informacje przekazane na potrzeby takiej kontroli.

4.   Strona może pobierać opłaty z tytułu kosztów poniesionych na prowadzenie kontroli granicznych, które nie powinny przekraczać poziomu zwrotu kosztów.

1.   Strona powiadamia drugą Stronę, bez zbędnej zwłoki, o:

2.   Strony dążą do wymiany informacji dotyczących innych istotnych kwestii, w tym:

3.   O ile Wspólny Komitet Zarządzający nie zdecyduje inaczej, w przypadku gdy informacje, o których mowa w ust. 1 lub 2, zostały udostępnione przez powiadomienie w ramach centralnego rejestru powiadomień WTO lub powiadomienie właściwego międzynarodowego organu określającego normy, zgodnie ze jego odpowiednimi przepisami, uznaje się, że wymogi określone w ust. 1 i 2 mające zastosowanie do tych informacji są spełnione.

1.   Strona powiadamia drugą Stronę o nadzwyczajnym środku sanitarnym i fitosanitarnym w ciągu 24 godzin od podjęcia decyzji o jego wdrożeniu. Jeżeli Strona wymaga konsultacji technicznych w celu rozpatrzenia nadzwyczajnego środka sanitarnego i fitosanitarnego, konsultacje techniczne muszą się odbyć w ciągu 10 dni od dnia powiadomienia o nadzwyczajnym środku sanitarnym i fitosanitarnym. Strony uwzględniają wszelkie informacje uzyskane za pośrednictwem konsultacji technicznych.

2.   Strona dokonująca przywozu uwzględnia informacje przekazane odpowiednio wcześnie przez Stronę dokonującą wywozu w czasie podejmowania przez nią decyzji dotyczącej przesyłki, która w chwili przyjęcia nadzwyczajnego środka sanitarnego i fitosanitarnego była transportowana między Stronami.

1.   W skład Wspólnego Komitetu Zarządzającego ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych („Wspólny Komitet Zarządzający”) ustanowionego na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. d) wchodzą przedstawiciele organów regulacyjnych i przedstawiciele ds. handlu każdej ze Stron odpowiedzialni za środki sanitarne i fitosanitarne.

2.   Funkcje Wspólnego Komitetu Zarządzającego obejmują:

3.   Wspólny Komitet Zarządzający może między innymi:

4.   Wspólny Komitet Zarządzający może ustanowić grupy robocze składające się z przedstawicieli Stron będących ekspertami, które zajmowałyby się konkretnymi kwestiami sanitarnymi i fitosanitarnymi.

5.   Strona może skierować dowolną kwestię sanitarną i fitosanitarną do Wspólnego Komitetu Zarządzającego. Wspólny Komitet Zarządzający powinien rozważyć taką kwestię możliwie jak najszybciej.

6.   Jeżeli Wspólny Komitet Zarządzający nie jest w stanie szybko rozstrzygnąć danej kwestii, na wniosek Strony zgłasza to bezzwłocznie Wspólnemu Komitetowi CETA.

7.   O ile Strony nie zdecydują inaczej, Wspólny Komitet Zarządzający odbywa posiedzenie i uchwala swój program prac nie później niż 180 dni po wejściu w życie niniejszej Umowy oraz ustanawia swój regulamin wewnętrzny nie później niż rok po wejściu w życie niniejszej Umowy.

8.   Po odbyciu pierwszego posiedzenia Wspólny Komitet Zarządzający zbiera się w zależności od potrzeb, zwykle raz w roku. Wspólny Komitet Zarządzający może podjąć decyzję o odbyciu posiedzenia za pośrednictwem wideokonferencji lub telekonferencji oraz może dokonywać rozstrzygnięć także bez odbywania posiedzenia, drogą korespondencyjną.

9.   Wspólny Komitet Zarządzający przedkłada Wspólnemu Komitetowi CETA coroczne sprawozdania na temat swojej działalności i programu prac.

10.   Po wejściu w życie niniejszej Umowy każda ze Stron wyznacza punkt kontaktowy do celów koordynacji programu działań Wspólnego Komitetu Zarządzającego oraz ułatwiania komunikacji w zakresie kwestii sanitarnych i fitosanitarnych i informuje o nim na piśmie drugą Stronę.

1.   Strony uznają znaczenie ułatwień celnych i handlowych w zmieniających się globalnych warunkach handlu.

2.   Strony, w miarę możliwości, współpracują ze sobą i wymieniają informacje, w tym informacje dotyczące najlepszych praktyk, w celu promowania stosowania środków ułatwiających handel określonych w niniejszej Umowie i przestrzegania tych środków.

3.   Środki mające na celu ułatwianie handlu nie mogą utrudniać mechanizmów ochrony osób poprzez skuteczne egzekwowanie przepisów Strony i ich przestrzeganie.

4.   Wymogi i procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu nie mogą zwiększać obciążenia administracyjnego ani ograniczać wymiany handlowej w większym stopniu niż jest to konieczne, aby osiągnąć uzasadniony cel.

5.   Istniejące międzynarodowe instrumenty i normy handlowe i celne stanowią podstawę wymogów i procedur w zakresie przywozu, wywozu i tranzytu, z wyjątkiem przypadku, gdy te instrumenty i normy byłyby nieodpowiednim lub nieskutecznym sposobem na osiągnięcie zamierzonego, uzasadnionego celu.

1.   Każda ze Stron publikuje lub w inny sposób udostępnia, w tym przy wykorzystaniu środków elektronicznych, swoje przepisy, regulacje, orzeczenia sądowe i zasady polityki administracyjnej odnoszące się do wymogów dotyczących przywozu lub wywozu towarów.

2.   Każda ze Stron dokłada starań, aby upublicznić, w tym w internecie, proponowane regulacje i zasady polityki administracyjnej związane z kwestiami celnymi oraz zapewnić zainteresowanym osobom możliwość przedstawienia uwag przed ich przyjęciem.

3.   Każda ze Stron wyznacza lub utrzymuje co najmniej jeden punkt kontaktowy, który udziela odpowiedzi na pytania zainteresowanych osób dotyczące spraw celnych oraz udostępnia w internecie informacje na temat procedur dotyczących składania takich zapytań.

1.   Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje uproszczone procedury celne w celu sprawnego zwalniania towarów, aby ułatwić wymianę handlową między Stronami i ograniczyć koszty dla importerów i eksporterów.

2.   Każda ze Stron zapewnia, aby te uproszczone procedury:

3.   Każda ze Stron może wymagać w ramach swoich uproszczonych procedur, aby przedstawiono więcej informacji w ramach procedury rozliczeń i weryfikacji po wprowadzeniu towarów, w zależności od przypadku.

4.   Każda ze Stron dopuszcza przyspieszone zwalnianie towarów oraz, w możliwym zakresie i w stosownych przypadkach:

5.   Każda ze Stron zapewnia, w możliwym zakresie, aby jej organy i agencje zajmujące się kontrolami na granicach oraz innymi kontrolami przywozowymi i wywozowymi prowadziły współpracę i koordynację w celu ułatwienia handlu m.in. poprzez zbliżenie wymogów dotyczących danych i dokumentów przywozowych i wywozowych oraz wyznaczenie jednej lokalizacji na potrzeby jednorazowej weryfikacji dokumentów i weryfikacji fizycznej przesyłek.

6.   Każda ze Stron zapewnia w miarę możliwości, aby jej wymogi w zakresie przywozu i wywozu towarów podlegały koordynacji w celu ułatwienia handlu, niezależnie od tego, czy wymogami tymi zarządza agencja czy też administracja celna w jej imieniu.

1.   Porozumienie w sprawie ustalania wartości celnej reguluje wartość celną stosowaną w ramach wzajemnego handlu między Stronami.

2.   Strony współpracują w celu wypracowania wspólnego podejścia do kwestii dotyczących ustalania wartości celnej.

1.   Każda ze Stron opiera swoje procedury kontroli i zwalniania towarów oraz procedury kontroli po wprowadzeniu towarów na zasadach oceny ryzyka, nie wymagając kompleksowej kontroli każdej wprowadzanej przesyłki pod kątem zgodności z wymogami przywozowymi.

2.   Każda ze Stron przyjmuje i stosuje wymogi dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu oraz procedury dotyczące towarów, które opierają się na zasadach zarządzania ryzykiem, a stosując środki zapewniania zgodności, skupia się na transakcjach zasługujących na szczególną uwagę.

3.   Postanowienia ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają Stronie prowadzenia kontroli jakości i przeglądów zgodności, które mogą wymagać bardziej szczegółowych kontroli.

1.   Każda ze Stron wykorzystuje technologie informacyjne, które przyspieszają jej procedury dotyczące zwalniania towarów, aby ułatwić handel, w tym handel między Stronami.

2.   Każda ze Stron:

3.   Każda ze Stron dokłada starań, aby:

4.   Strony dbają o współpracę przy opracowywaniu interoperacyjnych systemów elektronicznych, w tym w zakresie uwzględniania prac na poziomie Światowej Organizacji Celnej, aby ułatwić handel między Stronami.

1.   Każda ze Stron wydaje, na pisemny wniosek, interpretacje indywidualne dotyczące klasyfikacji taryfowej, zgodnie ze swoimi przepisami.

2.   Z zastrzeżeniem wymogów poufności, każda ze Stron publikuje, np. w internecie, informacje dotyczące indywidualnych interpretacji klasyfikacji taryfowej, które są istotne dla zrozumienia i stosowania zasad klasyfikacji taryfowej.

3.   Aby ułatwić wymianę handlową, Strony regularnie przekazują sobie informacje o aktualnych zmianach w swoich odpowiednich przepisach i środkach wykonawczych dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1 i 2, w ramach prowadzonego przez nie dwustronnego dialogu.

1.   Każda ze Stron zapewnia, aby działanie administracyjne lub oficjalna decyzja podjęta w odniesieniu do przywozu towarów mogły być niezwłocznie skontrolowane przez sąd powszechny, sąd arbitrażowy lub sąd administracyjny, lub w ramach procedur administracyjnych.

2.   Sąd lub urzędnik działający zgodnie z odnośnymi procedurami administracyjnymi musi być niezależny od urzędnika lub urzędu wydającego decyzję i posiadać kompetencje, aby utrzymać, zmienić lub cofnąć ustalenia zgodnie z przepisami prawa obowiązującymi na terytorium Strony.

3.   Zanim dana osoba będzie zmuszona dochodzić roszczeń na wyższym szczeblu lub na drodze sądowej, każda ze Stron zapewnia jej możliwość odwołania się lub przeprowadzenia kontroli na szczeblu administracyjnym, niezależnym od urzędnika lub urzędu odpowiedzialnego za sporne działanie lub sporną decyzję.

4.   W przypadku ustaleń zawartych w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez jej administrację celną każda ze Stron przyznaje osobie, która otrzymała indywidualną interpretację zgodnie z art. 6.9, zasadniczo takie samo prawo do kontroli i odwołania jak prawo, które przyznaje importerom na swoim terytorium.

1.   Każda ze Stron, zgodnie ze swoimi przepisami, traktuje jako ściśle poufne wszystkie informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozdziału, które mają charakter poufny lub są przekazywane z zastrzeżeniem poufności, oraz chroni te informacje przed ujawnieniem, które mogłoby zaszkodzić pozycji konkurencyjnej osoby je przekazującej.

2.   Jeżeli Strona otrzymująca lub uzyskująca informacje, o których mowa w ust. 1, jest zobowiązana przez obowiązujące na jej terytorium przepisy do ujawnienia tych informacji, Strona ta zawiadamia Stronę lub osobę, która dostarczyła te informacje.

3.   Każda ze Stron zapewnia, aby informacje poufne zgromadzone na podstawie niniejszego rozdziału nie były wykorzystywane do celów innych niż administracja celna i egzekwowanie przepisów w sprawach celnych, chyba że Strona lub osoba, która dostarczyła te poufne informacje, wyrażą na to zgodę.

4.   Strona może zezwolić na wykorzystanie informacji zgromadzonych na podstawie niniejszego rozdziału w postępowaniu administracyjnym, sądowym lub quasi-sądowym wszczętym w związku z nieprzestrzeganiem przepisów celnych wdrażających postanowienia niniejszego rozdziału. Strona z wyprzedzeniem powiadamia o takim wykorzystaniu informacji Stronę lub osobę, która je dostarczyła.

1.   Strony kontynuują współpracę w ramach forów międzynarodowych, takich jak Światowa Organizacja Celna, aby osiągnąć wzajemnie uznawane cele, w tym cele określone w Ramach Norm Światowej Organizacji Celnej na rzecz zabezpieczenia i ułatwienia handlu światowego.

2.   Strony regularnie dokonują przeglądu istotnych międzynarodowych inicjatyw dotyczących ułatwiania handlu, w tym kompendium zaleceń dotyczących ułatwiania handlu (Compendium of Trade Facilitation Recommendations) opracowanego przez Konferencję Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju oraz Europejską Komisję Gospodarczą ONZ, aby określić obszary, w których dalsze wspólne działania ułatwiłyby handel między Stronami, oraz promować wspólne wielostronne cele.

3.   Strony współpracują ze sobą zgodnie z Umową między Kanadą a Wspólnotą Europejską o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych sporządzoną w Ottawie w dniu 4 grudnia 1997 r. („umowa w sprawie współpracy celnej między Kanadą a UE”).

4.   Strony udzielają sobie wzajemnej pomocy w sprawach celnych, zgodnie z umową w sprawie współpracy celnej między Kanadą a UE, w tym w sprawach związanych z podejrzeniem naruszenia przepisów celnych Strony, jak określono w tej umowie, oraz w celu wdrożenia postanowień niniejszej Umowy.

1.   Wspólny Komitet Współpracy Celnej, który jest upoważniony do działania w ramach Wspólnego Komitetu CETA jako komitet specjalny, zgodnie z art. 26.2 ust. 1 lit. c) (Specjalne komitety), zapewnia prawidłowe działanie postanowień niniejszego rozdziału i Protokołu w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia, a także art. 20.43 (Zakres środków stosowanych przy kontroli granicznej) i art. 2.8 (Czasowe zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego). Wspólny Komitet Współpracy Celnej bada kwestie wynikające z ich stosowania zgodnie z celami określonymi w niniejszej Umowie.

2.   Aby rozpatrywać kwestie objęte niniejszą Umową, w skład Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej wchodzą przedstawiciele organów celnych, handlowych lub innych właściwych organów, które każda ze Stron uzna za odpowiednie.

3.   Każda ze Stron zapewnia, aby jej przedstawiciele biorący udział w posiedzeniach Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej posiadali wiedzę fachową z zakresu spraw znajdujących się w porządku obrad. Wspólny Komitet Współpracy Celnej może odbywać posiedzenia w specjalnym składzie dysponującym wiedzą fachową, aby rozstrzygać kwestie dotyczące reguł pochodzenia lub procedur pochodzenia, jako Wspólny Komitet Współpracy Celnej – reguły pochodzenia albo jako Wspólny Komitet Współpracy Celnej – procedury dotyczące pochodzenia.

4.   Wspólny Komitet Współpracy Celnej może przygotowywać uchwały, zalecenia lub opinie oraz przedstawiać Wspólnemu Komitetowi CETA projekty decyzji, które uznaje za niezbędne do osiągnięcia wspólnych celów oraz prawidłowego funkcjonowania mechanizmów określonych w niniejszym rozdziale i w Protokole w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia, a także w art. 20.43 (Zakres środków stosowanych przy kontroli granicznej) i art. 2.8 (Czasowe zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego).

1.   Do celów niniejszej Umowy subsydium oznacza środek związany z handlem towarami, który spełnia warunki określone w art. 1.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

2.   Subsydium podlega postanowieniom niniejszego rozdziału tylko wówczas, gdy jest ono specyficzne w rozumieniu art. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

1.   Co dwa lata każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o następujących kwestiach w odniesieniu do każdego subsydium udzielonego lub utrzymanego na jej terytorium:

2.   Powiadomienia przekazane WTO na podstawie art. 25.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych uznaje się za spełniające wymogi określone w ust. 1.

3.   Strona, na wniosek drugiej Strony, niezwłocznie dostarcza informacje i udziela odpowiedzi na pytania dotyczące poszczególnych przypadków wsparcia rządowego związanego z handlem usługami udzielonego na jej terytorium.

1.   Jeżeli Strona uzna, że subsydium lub konkretny przypadek wsparcia rządowego związanego z handlem usługami, udzielonego przez drugą Stronę ma lub może mieć niekorzystny wpływ na jej interesy, Strona ta może przedstawić swoje zastrzeżenia drugiej Stronie i zwrócić się o przeprowadzenie konsultacji w tej kwestii. Strona odpowiadająca rozpatruje ten wniosek uważnie i ze zrozumieniem dla stanowiska Strony wnioskującej.

2.   Podczas konsultacji Strona może zwrócić się o dodatkowe informacje dotyczące subsydium lub konkretnego przypadku wsparcia rządowego związanego z handlem usługami, udzielonego przez drugą Stronę, w tym informacje dotyczące powiązanego celu polityki, kwoty takiego subsydium lub wsparcia rządowego i wszelkich środków podjętych w celu ograniczenia ewentualnych zakłóceń handlu.

3.   W oparciu o te konsultacje Strona odpowiadająca dokłada starań, aby usunąć lub zminimalizować niekorzystny wpływ subsydium lub danego wsparcia rządowego związanego z handlem usługami na interesy Strony wnioskującej.

4.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do subsydiów związanych z produktami rolnymi i produktami rybołówstwa i nie narusza postanowień art. 7.4 ani art. 7.5.

1.   Strony podzielają cel, którym jest wspólna praca na rzecz osiągnięcia porozumienia, aby:

2.   Jeżeli Strona uzna, że udzielenie subsydium lub wsparcia rządowego przez drugą Stronę ma lub może mieć niekorzystny wpływ na jej interesy związane z produktami rolnymi lub produktami rybołówstwa, Strona ta może przedstawić swoje zastrzeżenia drugiej Stronie i zwrócić się o przeprowadzenie konsultacji w tej kwestii.

3.   Strona odpowiadająca rozpatruje ten wniosek uważnie i ze zrozumieniem dla stanowiska drugiej Strony oraz dokłada wszelkich starań, aby usunąć lub zminimalizować niekorzystny wpływ subsydium lub udzielenia wsparcia rządowego na interesy Strony wnioskującej związane z produktami rolnymi i produktami rybołówstwa.

1.   Do celów niniejszego artykułu:

2.   Strona nie może przyjmować lub utrzymywać subsydium wywozowego w odniesieniu do produktu rolnego, który podlega wywozowi na terytorium drugiej Strony lub jest zawarty w produkcie podlegającym takiemu wywozowi, po całkowitym zniesieniu przez drugą Stronę – niezwłocznie lub po okresie przejściowym – ceł na ten produkt rolny, zgodnie z załącznikiem 2-A (Znoszenie ceł), w tym ich taryf celnych.

1.   Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymywanego przez Stronę, który ma wpływ na transgraniczny handel usługami przez usługodawcę pochodzącego z terytorium drugiej Strony, w tym do środka mającego wpływ na:

2.   Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do środka mającego wpływ na:

3.   Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają wpływu na prawa i obowiązki Stron wynikające z Umowy o transporcie lotniczym między Kanadą a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi sporządzonej w Brukseli dnia 17 grudnia 2009 r. i w Ottawie dnia 18 grudnia 2009 r.

4.   Postanowienia niniejszego rozdziału nie nakładają na Stronę obowiązku względem obywatela ani stałego rezydenta państwa drugiej Strony pragnącego uzyskać dostęp do jej rynku pracy lub stałe zatrudnienie na jej terytorium ani nie przyznają temu obywatelowi ani stałemu rezydentowi żadnych praw w zakresie takiego dostępu lub zatrudnienia.

1.   Każda ze Stron przyznaje usługodawcom i usługom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, które przyznaje własnym usługodawcom i usługom w podobnych sytuacjach.

2.   Dla większej pewności, traktowanie przyznane przez Stronę na podstawie ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub w odniesieniu do rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej – traktowanie nie mniej korzystne niż najbardziej korzystne traktowanie przyznawane przez ten rząd własnym usługodawcom i usługom w podobnych sytuacjach.

1.   Każda ze Stron przyznaje usługodawcom i usługom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, jakie przyznaje w podobnych sytuacjach usługodawcom i usługom państwa trzeciego.

2.   Dla większej pewności, traktowanie przyznane przez Stronę na podstawie ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub w odniesieniu do rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej – traktowanie przyznawane przez ten rząd na swoim terytorium usługom lub usługodawcom państwa trzeciego, w podobnych sytuacjach.

3.   Postanowienia ust. 1 nie mają zastosowania do traktowania przyznanego przez Stronę na podstawie istniejącego lub przyszłego środka przewidującego uznanie (w tym poprzez uzgodnienie lub umowę z państwem trzecim, na podstawie których uznawana jest akredytacja usług w zakresie badań i analizy oraz usługodawców świadczących takie usługi), akredytację usług z zakresu napraw i konserwacji oraz usługodawców świadczących takie usługi, a także certyfikację kwalifikacji lub wyników prac wykonanych w ramach wspomnianych akredytowanych usług, lub wykonanych przez wspomnianych akredytowanych usługodawców.

1.   Artykuły 9.3, 9.5 i 9.6 nie mają zastosowania do:

2.   Artykuły 9.3, 9.5 i 9.6 nie mają zastosowania do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę w odniesieniu do sektora, podsektora lub działania, jak określono w wykazie danej Strony do załącznika II.

1.   Postanowienia niniejszego rozdziału odzwierciedlają relacje Stron w zakresie handlu preferencyjnego oraz wspólny cel, jakim jest ułatwienie handlu usługami i inwestowania poprzez umożliwienie osobom fizycznym odbywającym wizyty służbowe czasowego przyjazdu i pobytu oraz poprzez zapewnienie przejrzystości tego procesu.

2.   Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do przyjętych lub utrzymanych przez Stronę środków dotyczących czasowego przyjazdu i pobytu personelu kluczowego, usługodawców umownych, niezależnych specjalistów i osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe na terytorium tej Strony. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do środków odnoszących się do osób fizycznych pragnących uzyskać dostęp do rynku pracy Strony, ani do środków dotyczących obywatelstwa, stałego pobytu lub stałego zatrudnienia.

3.   Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie uniemożliwia Stronie stosowania środków regulujących wjazd lub czasowy pobyt osób fizycznych na jej terytorium, w tym środków niezbędnych dla ochrony integralności granic i zapewnienia zorganizowanego przemieszczania się osób fizycznych przez jej granice, pod warunkiem że środki takie nie są stosowane w sposób niweczący lub naruszający korzyści przypadające którejkolwiek Stronie na mocy postanowień niniejszego rozdziału. Samego faktu wymagania wizy od osób fizycznych pochodzących z niektórych państw, gdy w przypadku innych państw wiza nie jest wymagana, nie uznaje się za niweczący lub naruszający korzyści wynikające z postanowień niniejszego rozdziału.

4.   W takim zakresie, w jakim postanowienia niniejszego rozdziału nie nakładają zobowiązań, zastosowanie mają w dalszym ciągu wszystkie inne wymogi zawarte w przepisach Stron, dotyczące przyjazdu i pobytu, w tym przepisy dotyczące okresu pobytu.

5.   Niezależnie od postanowień niniejszego rozdziału, w dalszym ciągu zastosowanie mają wszystkie wymogi wynikające z przepisów Stron dotyczące środków w zakresie zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego, w tym przepisy dotyczące minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz układy zbiorowe dotyczące wynagrodzenia.

6.   Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do przypadków, w których celem lub skutkiem czasowego przyjazdu i pobytu jest ingerowanie lub wpłynięcie w inny sposób na wynik sporu zbiorowego albo negocjacji pracowniczych lub kierowniczych, lub w zatrudnienie osób fizycznych uczestniczących w takim sporze lub w takich negocjacjach.

1.   Każda ze Stron umożliwia czasowy przyjazd osobom fizycznym odbywającym wizyty służbowe, pochodzącym z terytorium drugiej Strony, które stosują się do środków danej Strony w zakresie imigracji mających zastosowanie do czasowego przyjazdu, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału.

2.   Każda ze Stron stosuje swoje środki dotyczące postanowień niniejszego rozdziału zgodnie z art. 10.2 ust. 1, a w szczególności stosuje te środki w celu uniknięcia niepotrzebnego zakłócenia lub opóźnienia handlu towarami lub usługami, lub prowadzenia działań inwestycyjnych na podstawie niniejszej Umowy.

3.   Każda ze Stron zapewnia, by jakiekolwiek opłaty z tytułu rozpatrywania wniosków o czasowy przyjazd były rozsądne i współmierne do poniesionych kosztów.

1.   W uzupełnieniu do rozdziału dwudziestego siódmego (Przejrzystość) i uznając znaczenie, jakie ma dla Stron przejrzystość informacji dotyczących czasowego przyjazdu, każda ze Stron udostępnia drugiej Stronie, nie później niż po upływie 180 dni od daty wejścia w życie niniejszej Umowy, materiały wyjaśniające dotyczące wymogów w zakresie czasowego przyjazdu na podstawie niniejszego rozdziału, umożliwiające przedsiębiorcom pochodzącym z terytorium drugiej Strony zapoznanie się z tymi wymogami.

2.   Jeżeli Strona gromadzi i przechowuje dane dotyczące czasowego przyjazdu w podziale na kategorie przedsiębiorców na podstawie niniejszego rozdziału, Strona udostępnia te dane drugiej Stronie na jej żądanie, zgodnie z przepisami jej prawa w zakresie poszanowania prywatności i ochrony danych.

1.   Niniejszym Strony ustanawiają następujące punkty kontaktowe:

2.   Punkty kontaktowe Kanady i Unii Europejskiej oraz, w stosownych przypadkach, punkty kontaktowe państw członkowskich Unii Europejskiej wymieniają informacje na podstawie art. 10.4 i zbierają się w zależności od potrzeb, by rozważyć kwestie dotyczące postanowień niniejszego rozdziału, takie jak:

1.   Postanowienia niniejszej Umowy nie nakładają na Stronę zobowiązania dotyczącego środków w zakresie imigracji stosowanych przez tę Stronę, z wyjątkiem przypadków, gdy zostało to wyraźnie wskazane w niniejszym rozdziale i w rozdziale dwudziestym siódmym (Przejrzystość).

2.   Bez uszczerbku dla jakiejkolwiek decyzji zezwalającej na czasowy przyjazd osobom fizycznym pochodzącym z terytorium drugiej Strony na warunkach określonych w niniejszym rozdziale, w tym dla długości pobytu dozwolonej na podstawie takiego zezwolenia:

3.   Dla większej pewności, postanowienia ust. 2 mają zastosowanie do traktowania osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, które znajdują się na terytorium drugiej Strony i należą do odpowiednich kategorii oraz które świadczą usługi finansowe zgodnie z definicją zawartą w art. 13.1 (Definicje) rozdziału trzynastego (Usługi finansowe). Postanowienia ust. 2 nie mają zastosowania do środków dotyczących zezwolenia na czasowy przyjazd osób fizycznych pochodzących z terytorium Strony lub państwa trzeciego.

4.   Jeżeli Strona wskazała zastrzeżenie w swoim wykazie do załączników I, II lub III, zastrzeżenie to stanowi również zastrzeżenie dotyczące postanowień ust. 2 w takim zakresie, w jakim środek wskazany lub dozwolony w zastrzeżeniu ma wpływ na traktowanie osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, które znajdują się na terytorium drugiej Strony.

1.   Każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd i pobyt personelu kluczowego pochodzącego z terytorium drugiej Strony, z uwzględnieniem zastrzeżeń i wyjątków wskazanych w załączniku 10-B.

2.   Żadna ze Stron nie może przyjmować lub utrzymywać ograniczeń dotyczących całkowitej liczby personelu kluczowego pochodzącego z terytorium drugiej Strony, który otrzymuje zezwolenie na czasowy przyjazd, w postaci ograniczenia liczbowego lub testu potrzeb ekonomicznych.

3.   Każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd osób odbywających wizyty służbowe w celach inwestycyjnych, nie wymagając pozwolenia na pracę ani wcześniejszego poddania się innej procedurze o podobnym charakterze.

4.   Każda ze Stron umożliwia czasowe zatrudnienie na swoim terytorium osobom przeniesionym wewnątrz przedsiębiorstwa i inwestorom drugiej Strony.

5.   Dozwolona długość pobytu personelu kluczowego jest następująca:

1.   Zgodnie z załącznikiem 10-E każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd i pobyt usługodawców umownych pochodzących z terytorium drugiej Strony, z zastrzeżeniem następujących warunków:

2.   Zgodnie z załącznikiem 10-E każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd i pobyt niezależnych specjalistów pochodzących z terytorium drugiej Strony, z zastrzeżeniem następujących warunków:

3.   Jeżeli w załączniku 10-E nie wskazano inaczej, Strona nie może przyjmować lub utrzymywać ograniczenia dotyczącego całkowitej liczby usługodawców umownych i niezależnych specjalistów pochodzących z terytorium drugiej Strony, którzy otrzymują zezwolenie na czasowy przyjazd, w postaci ograniczenia liczbowego czy testu potrzeb ekonomicznych.

4.   Łączna długość pobytu usługodawcy umownego lub niezależnych specjalistów nie może przekraczać 12 miesięcy, przy czym istnieje możliwość wydłużenia tego terminu według uznania Strony, w dowolnym okresie 24 miesięcy lub na okres obowiązywania umowy, w zależności od tego, który z tych okresów jest krótszy.

1.   Zgodnie z załącznikiem 10-B Strona zezwala na czasowy przyjazd i pobyt osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe, pochodzących z terytorium drugiej Strony, w celu wykonania działań wskazanych w załączniku 10-D, pod warunkiem że osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe:

2.   Każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe, nie wymagając pozwolenia na pracę ani wcześniejszego poddania się innej procedurze o podobnym charakterze.

3.   Maksymalna długość pobytu osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe wynosi 90 dni w ciągu dowolnego okresu wynoszącego sześć miesięcy (20).

1.   W niniejszym rozdziale ustanowiono ramy prawne służące powstaniu sprawiedliwego, przejrzystego i spójnego systemu wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych przez Strony oraz wyznaczono ogólne warunki dotyczące negocjowania umów o wzajemnym uznaniu.

2.   Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do zawodów regulowanych na terytorium każdej ze Stron, w tym we wszystkich lub w niektórych państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz we wszystkich lub w niektórych prowincjach i terytoriach Kanady.

3.   Strona nie przyznaje uznania w sposób stanowiący środek dyskryminacji podczas stosowania przez Stronę kryteriów wydawania zezwoleń, licencjonowania lub certyfikowania usługodawcy lub ukryte ograniczenie w zakresie handlu usługami.

4.   Umowa o wzajemnym uznaniu przyjęta zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału obowiązuje na całym terytorium Unii Europejskiej i Kanady.

1.   Każda ze Stron zachęca swoje właściwe organy lub organizacje zawodowe, w zależności od przypadku, do opracowania wspólnych zaleceń dotyczących proponowanych umów o wzajemnym uznaniu i do przekazania ich Wspólnemu Komitetowi ds. Wzajemnego Uznawania Kwalifikacji Zawodowych („Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu”) ustanowionemu na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. b).

2.   Zalecenie zawiera ocenę potencjalnej wartości umowy o wzajemnym uznaniu, przeprowadzoną w oparciu o takie kryteria, jak istniejący poziom otwartości rynku, potrzeby branży i możliwości rynkowe, na przykład liczba specjalistów, którzy najprawdopodobniej skorzystają z umowy o wzajemnym uznaniu, istnienie innych umów o wzajemnym uznaniu dotyczących sektora i oczekiwane korzyści pod względem rozwoju gospodarczego i rozwoju biznesu. Ponadto zalecenie zawiera ocenę zgodności systemów Stron dotyczących licencjonowania lub nadawania kwalifikacji oraz planowane podejście do negocjacji umowy o wzajemnym uznaniu.

3.   Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu dokonuje w rozsądnym terminie przeglądu zalecenia w celu zapewnienia jego zgodności z wymogami przedstawionymi w niniejszym rozdziale. Jeżeli wymogi te zostały spełnione, Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu określa niezbędne etapy negocjacji, a każda ze Stron powiadamia swoje właściwe organy o tych etapach.

4.   Następnie podmioty prowadzące negocjacje przeprowadzają negocjacje i przekazują projekt umowy o wzajemnym uznaniu Komitetowi ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu.

5.   Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu dokonuje przeglądu projektu umowy o wzajemnym uznaniu w celu zapewnienia jej zgodności z postanowieniami niniejszej Umowy.

6.   Jeżeli Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu stwierdzi, że umowa o wzajemnym uznaniu jest zgodna z niniejszą Umową, Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu przyjmuje umowę o wzajemnym uznaniu w drodze decyzji, której wejście w życie zależy od powiadomienia Komitetu ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu przez każdą ze Stron o spełnieniu jej odpowiednich wymogów wewnętrznych. Decyzja staje się wiążąca dla Stron po dokonaniu przez każdą ze Stron takiego powiadomienia wobec Komitetu ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu.

1.   Uznawanie kwalifikacji zawodowych zapewnione w umowie o wzajemnym uznaniu umożliwia usługodawcy wykonywanie działalności zawodowej w państwie przyjmującym na warunkach określonych w umowie o wzajemnym uznaniu.

2.   Jeżeli druga Strona uznaje kwalifikacje zawodowe usługodawcy pochodzącego z terytorium danej Strony na podstawie umowy o wzajemnym uznaniu, właściwe organy państwa przyjmującego przyznają temu usługodawcy traktowanie nie mniej korzystne od tego, które w podobnych sytuacjach przyznaje się podobnym usługodawcom, których kwalifikacje zawodowe zostały certyfikowane lub poświadczone w państwie Strony.

3.   Przyznanie uznania na podstawie umowy o wzajemnym uznaniu nie może zależeć od:

1.   Niniejszy rozdział ma zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę związanego z wymogami w zakresie licencjonowania, procedurami licencjonowania, wymogami dotyczącymi kwalifikacji lub procedurami kwalifikacyjnymi, które mają wpływ na:

2.   Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do wymogów w zakresie licencjonowania, procedur licencjonowania, wymogów dotyczących kwalifikacji ani do procedur kwalifikacyjnych:

1.   Każda ze Stron zapewnia, by przyjmowane lub stosowane przez nią wymogi w zakresie licencjonowania, wymogi dotyczące kwalifikacji, procedury licencjonowania lub procedury kwalifikacyjne opierały się na kryteriach, które uniemożliwiają właściwym organom wykonywanie ich uprawnień w zakresie oceny w sposób arbitralny.

2.   Kontrole, o których mowa w ust. 1, są:

3.   Strony uznają, że wykonywanie ustawowo określonego zakresu uznania przyznanego ministrowi w odniesieniu do decyzji o wydaniu zezwolenia w interesie publicznym nie jest niezgodne z postanowieniami ust. 2 lit. c), pod warunkiem że wykonywanie tej swobody uznania jest zgodne z przedmiotem obowiązującej ustawy i nie jest arbitralne oraz nie jest niezgodne z postanowieniami niniejszej Umowy.

4.   Postanowienia ust. 3 nie mają zastosowania do wymogów w zakresie licencjonowania lub wymogów dotyczących kwalifikacji w odniesieniu do usługi świadczonej w ramach wolnych zawodów.

5.   Każda ze Stron zapewnia wydanie zezwolenia niezwłocznie po tym, jak właściwy organ stwierdzi, że spełnione zostały warunki uzyskania zezwolenia, a po jego wydaniu zezwolenie to wchodzi w życie bez zbędnej zwłoki, zgodnie z określonymi w nim warunkami.

6.   Każda ze Stron utrzymuje lub ustanawia organy lub procedury sądowe, arbitrażowe lub administracyjne, które zapewniają, na wniosek poszkodowanego inwestora, w rozumieniu art. 8.1 (Definicje) lub poszkodowanego usługodawcy, w rozumieniu art. 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym), niezwłoczną kontrolę decyzji administracyjnych mających wpływ na świadczenie usługi lub prowadzenie innej działalności gospodarczej oraz, w uzasadnionych przypadkach, odpowiednie środki zaradcze dotyczące tych decyzji. Jeżeli takie procedury nie są niezależne od organu, który wydaje takie decyzje administracyjne, każda ze Stron zapewnia stosowanie procedur w sposób zapewniający obiektywną i bezstronną kontrolę.

7.   Każda ze Stron zapewnia, by przyjęte i utrzymywane przez nią procedury licencjonowania i procedury kwalifikacyjne były jak najprostsze i nie komplikowały nadmiernie ani nie opóźniały świadczenia usługi lub wykonywania jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej.

8.   Opłata za zezwolenie, jaką może ponieść wnioskodawca w związku ze złożonym przez siebie wnioskiem o wydanie zezwolenia, jest rozsądna i współmierna do poniesionych kosztów oraz nie ogranicza świadczenia usługi lub wykonywania jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej.

9.   Opłaty za zezwolenia nie obejmują płatności aukcyjnych, płatności z tytułu wykorzystania zasobów naturalnych, opłat licencyjnych, przetargowych lub innych niedyskryminacyjnych sposobów przyznawania koncesji, ani obowiązkowych składek za świadczenie usługi powszechnej.

10.   Każda ze Stron zapewnia, aby procedury licencjonowania lub procedury kwalifikacyjne stosowane przez właściwy organ i decyzje właściwego organu podejmowane w ramach procesu wydawania zezwoleń były bezstronne w odniesieniu do wszystkich wnioskodawców. Właściwy organ powinien podejmować decyzje w sposób niezależny, a w szczególności nie powinien być odpowiedzialny przed jakąkolwiek osobą świadczącą usługę lub wykonującą jakąkolwiek inną działalność gospodarczą, której świadczenie lub wykonywanie wymaga uzyskania zezwolenia.

11.   Jeżeli ustalono konkretne terminy zatwierdzania wniosków, wnioskodawca ma możliwość złożenia wniosku w rozsądnym terminie. Właściwy organ rozpoczyna rozpatrywanie wniosku bez zbędnej zwłoki. Jeżeli jest to możliwe, wnioski powinny być akceptowane w formie elektronicznej, z zastrzeżeniem podobnych zasad dotyczących autentyczności jak w przypadku wniosków składanych w formie papierowej.

12.   W przypadkach uznanych za stosowne należy akceptować uwierzytelnione kopie zamiast oryginałów dokumentów.

13.   Każda ze Stron zapewnia, aby rozpatrywanie wniosku o wydanie zezwolenia, w tym podjęcie ostatecznej decyzji, zostało ukończone w rozsądnym terminie od momentu złożenia kompletnego wniosku. Każda ze Stron powinna ustalić zwykły termin rozpatrzenia wniosku.

14.   Na żądanie wnioskodawcy właściwy organ Strony bez zbędnej zwłoki przekazuje informacje dotyczące statusu wniosku.

15.   Jeżeli wniosek zostanie uznany za niekompletny, właściwy organ Strony informuje o tym wnioskodawcę w rozsądnym terminie, wskazując dodatkowe informacje wymagane do uzupełnienia wniosku oraz umożliwiając wnioskodawcy skorygowanie braków.

16.   Jeżeli właściwy organ Strony odrzuci wniosek, informuje o tym wnioskodawcę na piśmie bez zbędnej zwłoki. Na wniosek wnioskodawcy właściwy organ Strony informuje również wnioskodawcę o powodach odrzucenia wniosku i o terminach złożenia odwołania od decyzji lub wniosku o jej skontrolowanie. Należy umożliwić wnioskodawcy, w rozsądnym terminie, ponowne złożenie wniosku.

1.   Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę, który odnosi się do:

2.   Dla większej pewności, postanowienia rozdziału ósmego (Inwestycje) mają zastosowanie do:

3.   Artykuły 8.10 (Traktowanie inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową), 8.11 (Rekompensaty z tytułu strat), 8.12 (Wywłaszczenie), 8.13 (Transfery), 8.14 (Subrogacja), 8.16 (Odmowa przyznania korzyści) i 8.17 (Wymogi formalne) zostają włączone do niniejszego rozdziału i stanowią jego część.

4.   Sekcja F rozdziału ósmego (Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami) zostaje włączona do niniejszego rozdziału i stanowi jego część wyłącznie w odniesieniu do skarg, w których Stronie zarzuca się naruszenie art. 13.3 lub 13.4 w odniesieniu do rozwoju i prowadzenia instytucji finansowej, jej funkcjonowania, utrzymywania, wykorzystywania, sprzedaży, zbycia, zarządzania nią lub korzystania z niej lub inwestycji w instytucję finansową, lub art. 8.10 (Traktowanie inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową), 8.11 (Rekompensaty z tytułu strat), 8.12 (Wywłaszczenie), 8.13 (Transfery) lub 8.16 (Odmowa przyznania korzyści).

5.   Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę, który dotyczy:

z zastrzeżeniem, że postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie w takim zakresie, w jakim Strona umożliwia wykonywanie działań lub świadczenie usług, o których mowa w lit. a) lub b), przez jej instytucje finansowe konkurujące z podmiotem publicznym lub instytucją finansową.

6.   Rozdział dwunasty (Regulacje krajowe) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część. Dla większej pewności, postanowienia art. 12.3 (Wymogi i procedury dotyczące licencjonowania i kwalifikacji) mają zastosowanie do wykonywania przez finansowe organy regulacyjne Stron ich ustawowo określonego zakresu swobody uznania.

7.   Postanowienia rozdziału dwunastego (Regulacje krajowe) włączone do niniejszego rozdziału na mocy art. 6 nie mają zastosowania do wymogów w zakresie licencjonowania, procedur licencjonowania, wymogów dotyczących kwalifikacji ani do procedur kwalifikacyjnych:

1.   Artykuł 8.6 (Traktowanie narodowe) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania instytucji finansowych i inwestorów drugiej Strony oraz ich inwestycji w instytucje finansowe.

2.   Traktowanie przyznane przez Stronę własnym inwestorom i inwestycjom własnych inwestorów na mocy art. 8.6 (Traktowanie narodowe) oznacza traktowanie przyznane własnym instytucjom finansowym i inwestycjom własnych inwestorów Strony w instytucje finansowe.

1.   Artykuł 8.7 (Najwyższe uprzywilejowanie) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania instytucji finansowych i inwestorów drugiej Strony oraz ich inwestycji w instytucje finansowe.

2.   Traktowanie przyznane przez Stronę inwestorom państwa trzeciego i inwestycjom inwestorów państwa trzeciego na mocy art. 8.7 ust. 1 i 2 (Najwyższe uprzywilejowanie) oznacza traktowanie przyznane instytucjom finansowym państwa trzeciego i inwestycjom w instytucje finansowe dokonanym przez inwestorów państwa trzeciego.

1.   Strona może uznać środek ostrożnościowy państwa trzeciego w drodze zastosowania środka objętego niniejszym rozdziałem. Uznanie to może być:

2.   Strona uznająca środek ostrożnościowy zapewnia drugiej Stronie odpowiednią możliwość wykazania występowania okoliczności, w których istnieją lub będą istniały równoważny akt prawny, nadzór, wdrożenie aktu prawnego i, w stosownych przypadkach, procedury dotyczące wymiany informacji między Stronami.

3.   Jeżeli Strona uznaje środek ostrożnościowy na podstawie ust. 1 lit. c) i istnieją okoliczności opisane w ust. 2, Strona zapewnia drugiej Stronie odpowiednią możliwość negocjowania przystąpienia do umowy lub uzgodnienia, lub negocjowania porównywalnej umowy lub porównywalnego uzgodnienia.

1.   Strona nie może przyjmować lub utrzymywać – w odniesieniu do instytucji finansowej drugiej Strony lub w odniesieniu do dostępu do rynku w drodze utworzenia instytucji finansowej przez inwestora drugiej Strony – na całym terytorium Strony lub na terytorium krajowego, prowincjonalnego, terytorialnego, regionalnego lub lokalnego szczebla instytucji rządowych, środka, który:

2.   Artykuł 8.4 ust. 2 (Dostęp do rynku) zostaje włączony do niniejszego artykułu i stanowi jego część.

3.   Dla większej pewności:

1.   Artykuły 9.3 (Traktowanie narodowe), 9.4 (Wymogi formalne) i 9.6 (Dostęp do rynku) zostają włączone do niniejszego rozdziału i stanowią jego część oraz mają zastosowanie do traktowania transgranicznych usługodawców finansowych świadczących usługi finansowe określone w załączniku 13-A.

2.   Traktowanie przyznane przez Stronę własnym usługodawcom i usługom na mocy art. 9.3 ust. 2 (Traktowanie narodowe) oznacza traktowanie przyznane własnym usługodawcom finansowym i usługom finansowym Strony.

3.   Środki, których Strona nie może przyjmować lub utrzymywać w odniesieniu do usługodawców i usług drugiej Strony na mocy art. 9.6 (Dostęp do rynku), oznaczają środki związane z transgranicznymi usługodawcami finansowymi drugiej Strony świadczącymi usługi finansowe.

4.   Artykuł 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania transgranicznych usługodawców finansowych pochodzących z terytorium drugiej Strony.

5.   Traktowanie przyznane przez Stronę usługodawcom i usługom państwa trzeciego na mocy art. 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie) oznacza traktowanie przyznane usługodawcom finansowym państwa trzeciego i usługom finansowym państwa trzeciego.

6.   Każda ze Stron zezwala osobie znajdującej się na jej terytorium oraz jej obywatelowi lub stałemu rezydentowi, niezależnie od tego, gdzie się znajduje, na nabycie usługi finansowej od transgranicznego usługodawcy finansowego drugiej Strony znajdującego się na terytorium tej drugiej Strony. Obowiązek ten nie wymaga od Strony zezwalania tym dostawcom na prowadzenie działalności lub na sprzedaż bezpośrednią usług na jej terytorium. Każda ze Stron może określać „prowadzenie działalności” i „sprzedaż bezpośrednią usług” do celów niniejszego artykułu zgodnie z ust. 1.

7.   W odniesieniu do usług finansowych określonych w załączniku 13-A każda ze Stron zezwala transgranicznemu usługodawcy finansowemu drugiej Strony, na wniosek lub po powiadomieniu właściwego organu regulacyjnego, jeżeli jest to wymagane, na świadczenie usługi finansowej w ramach nowej formy świadczenia lub na sprzedaż produktu finansowego, który nie jest sprzedawany na terytorium Strony, w przypadku gdy pierwsza Strona zezwala własnym usługodawcom finansowym na świadczenie takiej usługi lub na sprzedaż takiego produktu zgodnie z prawem Strony w podobnych sytuacjach.

1.   Strony negocjują ograniczenia wymogów dotyczących wyników inwestycji, takie jak te, o których mowa w art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) w odniesieniu do inwestycji w instytucje finansowe.

2.   Jeżeli, po upływie trzech lat od wejścia w życie niniejszej Umowy, Strony nie doszły do porozumienia w sprawie takich ograniczeń, na wniosek Strony art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do inwestycji w instytucje finansowe. Do tego celu „inwestycja”, o której mowa w art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji), oznacza „inwestycję w instytucję finansową na jej terytorium”.

3.   W terminie 180 dni po pomyślnym wynegocjowaniu przez Strony ograniczeń wymogów dotyczących wyników inwestycji zgodnie z ust. 1 lub na wniosek Strony o włączenie art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) do niniejszego rozdziału na podstawie ust. 2, zależnie od przypadku, każda Strona może odpowiednio zmienić swój wykaz. Wszelkie zmiany należy ograniczyć do wykazania zastrzeżeń dotyczących istniejących środków, które nie są zgodne z wymogami dotyczącymi wyników inwestycji na podstawie niniejszego rozdziału, w przypadku Kanady – w sekcji A jej wykazu do załącznika III, a w przypadku Unii Europejskiej – w jej wykazie do załącznika I. Artykuł 13.10 ust. 1 ma zastosowanie do takich środków w zakresie ograniczeń wymogów dotyczących wyników inwestycji wynegocjowanych zgodnie z ust. 1 lub art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) włączonym do niniejszego rozdziału zgodnie z ust. 2, zależnie od przypadku.

1.   Artykuły 13.3, 13.4, 13.6 i 13.8 nie mają zastosowania do: