Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie

w sprawie działań zapobiegawczych i zaradczych w odniesieniu do wprowadzania i rozprzestrzeniania inwazyjnych gatunków obcych

Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy mające na celu zapobieganie niepożądanemu oddziaływaniu na różnorodność biologiczną zamierzonego i niezamierzonego wprowadzania i rozprzestrzeniania się inwazyjnych gatunków obcych w Unii oraz minimalizowanie i łagodzenie tego oddziaływania.

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich inwazyjnych gatunków obcych.

a) gatunków zmieniających swój naturalny zasięg bez interwencji człowieka w odpowiedzi na zmiany warunków ekologicznych i zmiany klimatu;

b) organizmów zmodyfikowanych genetycznie określonych w art. 2 pkt 2 dyrektywy 2001/18/WE;

c) patogenów wywołujących choroby zwierząt; na użytek niniejszego rozporządzenia choroba zwierząt oznacza występowanie u zwierząt zakażeń i zarażeń pasożytami spowodowanych przez patogen lub patogeny, które mogą zostać przekazane innym zwierzętom lub ludziom;

d) agrofagów roślin włączonych do wykazu na podstawie art. 5 ust. 2 lub art. 32 ust. 3 lub objętych środkami przewidzianymi w art. 30 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 ( 1 );

e) gatunków wymienionych w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 708/2007, jeśli są stosowane w akwakulturze;

f) drobnoustrojów wytwarzanych lub przywożonych w celu wykorzystania w środkach ochrony roślin, które już uzyskały zezwolenie lub są obecnie oceniane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1107/2009; lub

g) drobnoustrojów wytwarzanych lub przywożonych w celu wykorzystania w produktach biobójczych, które już uzyskały pozwolenie lub są obecnie oceniane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 528/2012.

1) „gatunek obcy” oznacza każdego żywego osobnika gatunku, podgatunku lub niższego taksonu zwierząt, roślin, grzybów lub drobnoustrojów wprowadzonego poza jego naturalny zasięg; pojęcie to obejmuje wszelkie części, gamety, nasiona, jaja lub diaspory tych gatunków, jak również hybrydy, odmiany lub rasy zdolne do przeżycia i rozmnażania;

2) „inwazyjny gatunek obcy” oznacza gatunek obcy, którego wprowadzenie lub rozprzestrzenianie się zagraża – jak stwierdzono – bioróżnorodności i powiązanym usługom ekosystemowym lub oddziałuje na nie w niepożądany sposób;

3) „inwazyjny gatunek obcy stwarzający zagrożenie dla Unii” oznacza inwazyjny gatunek obcy, którego niepożądane oddziaływanie uznano za wymagające skoordynowanych działań na szczeblu unijnym zgodnie z art. 4 ust. 3;

4) „inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla państwa członkowskiego” oznacza inwazyjne gatunki obce inne niż inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla Unii, których niepożądane oddziaływanie w wyniku ich uwolnienia i rozprzestrzeniania się, nawet jeśli nie jest w pełni ocenione, zostaje przez dane państwo członkowskie uznane – na podstawie dowodów naukowych – za istotne dla całości lub części jego terytorium oraz za wymagające podjęcia działań na szczeblu tego państwa członkowskiego;

5) „różnorodność biologiczna” oznacza zróżnicowanie organizmów żywych dowolnego pochodzenia, w tym z ekosystemów lądowych, morskich i innych ekosystemów wodnych oraz zespołów ekologicznych, do których należą; to zróżnicowanie obejmuje różnorodność w obrębie gatunku, między gatunkami i między ekosystemami;

6) „usługi ekosystemowe” oznaczają bezpośredni lub pośredni wkład ekosystemów w dobrostan człowieka;

7) „wprowadzenie” oznacza przemieszczenie gatunku poza jego naturalny zasięg na skutek interwencji człowieka;

8) „badania naukowe” oznaczają prace opisowe lub eksperymentalne podejmowane w uregulowanych warunkach w celu uzyskania nowych danych naukowych lub stworzenia nowych wyrobów, w tym wstępne etapy identyfikacji, charakteryzacji i izolacji cech genetycznych inwazyjnych gatunków obcych, poza tymi cechami, które decydują o inwazyjności gatunku, wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla umożliwienia introgresji tych cech do gatunków nieinwazyjnych;

9) „obiekt izolowany” oznacza przetrzymywanie organizmów w obiektach zamkniętych uniemożliwiających ucieczkę lub rozprzestrzenienie się;

10) „ochrona ex situ” oznacza ochronę składników różnorodności biologicznej poza ich naturalnymi siedliskami;

11) „drogi przenoszenia” oznaczają szlaki i mechanizmy wprowadzania i rozprzestrzeniania się inwazyjnych gatunków obcych;

12) „wczesne wykrywanie” oznacza potwierdzenie obecności osobnika lub osobników inwazyjnych gatunków obcych w środowisku zanim staną się rozprzestrzenione na szeroką skalę;

13) „eliminacja” oznacza pełne i trwałe usunięcie populacji inwazyjnego gatunku obcego środkami letalnymi lub nieletalnymi;

14) „kontrola populacji” oznacza działanie środkami letalnymi lub nieletalnymi na populację inwazyjnych gatunków obcych – przy jednoczesnym zminimalizowaniu oddziaływania na gatunki niedocelowe i ich siedliska – w celu utrzymania liczby osobników na jak najniższym poziomie, aby w przypadku niemożliwości całkowitego usunięcia danego gatunku zminimalizować jego inwazyjność i niepożądane oddziaływanie na różnorodność biologiczną, powiązane usługi ekosystemowe, na zdrowie człowieka lub na gospodarkę;

15) „izolacja” oznacza działanie, którego celem jest stwarzanie barier minimalizujących ryzyko rozproszenia się i rozprzestrzenienia populacji inwazyjnych gatunków obcych poza opanowany zasięg;

16) „rozprzestrzeniony na szeroką skalę” oznacza inwazyjny gatunek obcy, którego populacja wykroczyła poza etap naturalizacji, w którym populacja samopodtrzymuje się, i rozprzestrzeniła się, by skolonizować dużą część potencjalnego zasięgu, w którym może przeżyć i rozmnażać się;

17) „działanie zaradcze” oznacza każde działanie środkami letalnymi lub nieletalnymi, których celem jest eliminacja, kontrola lub izolacja populacji inwazyjnych gatunków obcych, przy jednoczesnym zminimalizowaniu oddziaływania na gatunki niedocelowe i ich siedliska.

1. Komisja w drodze aktów wykonawczych i w oparciu o kryteria określone w ust. 3 niniejszego artykułu przyjmuje wykaz inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii (zwany dalej „wykazem unijnym”). Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 27 ust. 2. Projekty aktów wykonawczych zostaną przekazane komitetowi, o którym mowa w art. 27 ust. 1 do dnia 2 stycznia 2016 r.

2. Komisja dokonuje kompleksowego przeglądu wykazu unijnego nie rzadziej niż co sześć lat, a w międzyczasie aktualizuje go zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 1, odpowiednio:

b) usuwając te gatunki, które nie spełniają już jednego lub kilku z kryteriów określonych w ust. 3.

3. Inwazyjne gatunki obce są dodawane do wykazu unijnego tylko wówczas, gdy spełniają wszystkie poniższe kryteria:

a) w oparciu o dostępne dowody naukowe je za obce na terytorium Unii, z wyjątkiem regionów najbardziej oddalonych;

b) w oparciu o dostępne dowody naukowe uznano, że mogą stworzyć zdolną do przeżycia populację i rozprzestrzenić się w środowisku w obecnych oraz przewidywalnych warunkach zmiany klimatu w jednym regionie biogeograficznym wspólnym dla przynajmniej dwóch państw członkowskich lub w jednym podregionie morskim, z wyłączeniem ich regionów najbardziej oddalonych;

c) dostępne dowody naukowe wskazują na prawdopodobieństwo, że mogą mieć znaczne niepożądane oddziaływanie na różnorodność biologiczną lub powiązane usługi ekosystemowe, a także mogą mieć niepożądane oddziaływanie na zdrowie ludzkie lub na gospodarkę;

d) ocena ryzyka przeprowadzona zgodnie z art. 5 ust. 1 wykazała, że aby zapobiec ich wprowadzeniu, zadomowieniu się lub rozprzestrzenianiu, wymagane są skoordynowane działania na szczeblu unijnym;

e) jest prawdopodobne, że włączenie do wykazu unijnego skutecznie zapobiegnie ich niepożądanemu oddziaływaniu, zminimalizuje je lub je złagodzi.

4. Państwa członkowskie mogą składać do Komisji wnioski o dodanie inwazyjnych gatunków obcych do wykazu unijnego. Wnioski te zawierają wszystkie poniższe elementy:

c) dowody na to, że zostały spełnione kryteria określone w ust. 3 niniejszego artykułu.

5. Wykaz unijny zawiera w stosownych przypadkach odniesienie do towarów, z którymi dany inwazyjny gatunek obcy jest zazwyczaj powiązany, i ich kody w Nomenklaturze scalonej określone w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87 ( 2 ), z podaniem kategorii towarów, które podlegają kontrolom urzędowym zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia.

6. Przyjmując lub aktualizując wykaz unijny, Komisja stosuje kryteria określone w ust. 3, z należytym uwzględnieniem kosztów wdrażania dla państw członkowskich, kosztów niepodejmowania działań, opłacalności oraz aspektów społeczno-gospodarczych. W wykazie unijnym należy w pierwszej kolejności umieścić inwazyjne gatunki obce, które:

a) nie są jeszcze obecne w Unii lub są na wczesnym etapie inwazji i istnieje największe prawdopodobieństwo, że będą miały znaczne niepożądane oddziaływanie;

b) są już zadomowione w Unii, a ich niepożądane oddziaływanie jest najznaczniejsze.

7. Proponując wykaz unijny, Komisja uzasadnia również, że cele niniejszego rozporządzenia są lepiej osiągane poprzez środki na poziomie Unii.

1. Na użytek art. 4 ocenę ryzyka przeprowadza się w odniesieniu do obecnego i potencjalnego zasięgu inwazyjnego gatunku obcego, z uwzględnieniem następujących elementów:

a) opisu gatunku zawierającego jego tożsamość taksonomiczną oraz jego historię, naturalny i potencjalny zasięg;

b) opisu wzorców i dynamiki jego rozmnażania i rozprzestrzeniania się, włącznie z oceną, czy istnieją ku temu odpowiednie warunki środowiskowe;

c) opisu potencjalnych dróg wprowadzania i rozprzestrzeniania, zamierzonego i niezamierzonego, obejmujących – w stosownych przypadkach – towary, z którymi dany gatunek jest zazwyczaj powiązany;

d) szczegółowej oceny ryzyka wprowadzenia, zadomowienia się i rozprzestrzenienia w odpowiednich regionach biogeograficznych w obecnych warunkach i w przewidywalnych warunkach zmiany klimatu;

e) opisu obecnego rozmieszczenia gatunku, zawierającego informacje, czy gatunek ten występuje już w Unii lub w krajach sąsiadujących, oraz prognozy jego prawdopodobnego rozmieszczenia w przyszłości;

f) opisu niepożądanego oddziaływania na różnorodność biologiczną i powiązane usługi ekosystemowe, włącznie z oddziaływaniem na gatunki rodzime, tereny chronione, siedliska zagrożone, jak również na zdrowie ludzkie, bezpieczeństwo i na gospodarkę; częścią opisu jest ocena potencjalnego przyszłego oddziaływania z uwzględnieniem dostępnej wiedzy naukowej;

h) opisu znanych sposobów wykorzystywania danego gatunku i płynących z nich korzyści społecznych i gospodarczych.

2. Proponując gatunki do umieszczenia w wykazie inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii, Komisja przeprowadza ocenę ryzyka, o której mowa w ust. 1.

W przypadku gdy państwo członkowskie przedkłada wniosek o umieszczenie gatunku w wykazie unijnym, jest ono odpowiedzialne za przeprowadzenie oceny ryzyka, o której mowa w ust. 1. W razie konieczności Komisja może wspomagać państwa członkowskie w opracowywaniu takich ocen ryzyka, w zakresie, w jakim ma to związek z ich wymiarem europejskim.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 29 aktów delegowanych, aby dodatkowo określić rodzaj dowodów dopuszczalnych na użytek art. 4 ust. 3 lit. b), i przedstawia szczegółowy opis stosowania ust. 1 lit. a)–h) niniejszego artykułu. Szczegółowy opis zawiera metody, które mają być stosowane przy ocenie ryzyka, z uwzględnieniem odnośnych norm krajowych i międzynarodowych oraz potrzeby nadania priorytetu działaniom skierowanym przeciwko inwazyjnym gatunkom obcym mającym lub mogącym mieć znaczne niepożądane oddziaływanie na różnorodność biologiczną lub powiązane usługi ekosystemowe, jak również na zdrowie ludzkie lub na gospodarkę, gdy takie niepożądane oddziaływanie uznaje się za czynnik obciążający. Szczególnie istotne jest, by Komisja kierowała się swoją zwykłą praktyką i przed przyjęciem tych aktów delegowanych przeprowadzała konsultacje z ekspertami, w tym z ekspertami z państw członkowskich.

1. Inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla Unii nie podlegają postanowieniom art. 7 ani art. 13–20 w regionach najbardziej oddalonych.

2. Do dnia 2 stycznia 2017 r. każde państwo członkowskie posiadające regiony najbardziej oddalone w porozumieniu z tymi regionami przyjmuje wykaz inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla każdego z tych regionów.

3. W odniesieniu do inwazyjnych gatunków obcych umieszczonych w wykazach, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą w granicach odpowiednich regionów najbardziej oddalonych stosować w odpowiednich przypadkach środki określone w art. 7–9, 13–17, 19 i 20. Środki te są zgodne z TFUE i powiadamia się o nich Komisję zgodnie z prawem unijnym.

4. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wykazach, o których mowa w ust. 2, i ich aktualizacjach.

1. Inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla Unii podlegają zakazowi następujących zamierzonych działań:

a) wprowadzania na terytorium Unii, w tym przemieszczania tranzytem pod nadzorem celnym;

d) przywożenia do Unii, wywożenia z Unii lub przemieszczania w granicach Unii z wyjątkiem transportu gatunków do obiektów w związku z ich eliminacją;

g) zezwalania na ich rozmnażanie, hodowlę lub uprawę, w tym w obiekcie izolowanym; lub

2. Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu zapobieżenia niezamierzonemu wprowadzaniu lub rozprzestrzenianiu, w tym, w odpowiednich przypadkach, w wyniku poważnego zaniedbania, inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii.

1. W drodze odstępstwa od ograniczeń określonych w art. 7 ust. 1 lit. a), b), c), d), f) i g) i z zastrzeżeniem ust. 2 niniejszego artykułu państwa członkowskie ustanawiają system zezwoleń umożliwiający ośrodkom prowadzenie badań naukowych lub ochrony ex situ w odniesieniu do inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii. W przypadku gdy stosowanie produktów pochodzących od inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii jest nieuniknione ze względu na postępy w dziedzinie zdrowia ludzkiego, państwa członkowskie mogą również włączyć do swoich systemów zezwoleń produkcję do celów naukowych oraz późniejsze zastosowanie do celów medycznych.

2. Państwa członkowskie upoważniają właściwe organy do wydawania zezwoleń, o których mowa w ust. 1, na działania prowadzone w obiekcie izolowanym, które spełniają wszystkie poniższe warunki:

a) inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla Unii są przetrzymywane i badane w obiektach izolowanych zgodnie z ust. 3;

b) działalność ta jest prowadzona przez odpowiednio wykwalifikowany personel zgodnie z wytycznymi właściwych organów;

c) przemieszczanie do i z obiektu izolowanego jest dozwolone zgodnie z zezwoleniem i przeprowadzane w warunkach wykluczających ucieczkę inwazyjnych gatunków obcych, jak określono w zezwoleniu;

d) w przypadku inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii, które są zwierzętami, oznacza się je lub w stosownych przypadkach w inny skuteczny sposób identyfikuje, wykorzystując metody niepowodujące możliwego do uniknięcia bólu, dystresu lub cierpienia;

e) ryzyko ucieczki, rozprzestrzenienia się lub usunięcia jest skutecznie kontrolowane, z uwzględnieniem tożsamości, biologii i sposobów rozpraszania się danego gatunku, przewidzianego działania i obiektu izolowanego, interakcji ze środowiskiem oraz innych odpowiednich czynników;

f) wnioskodawca przewidział system ciągłego nadzoru i sporządził plan awaryjny na wypadek ewentualnej ucieczki lub rozprzestrzenienia się osobników, włącznie z planem ich eliminacji. Plan awaryjny jest zatwierdzany przez odpowiedni właściwy organ. W przypadku ucieczki lub rozprzestrzenienia się niezwłocznie zostaje wdrożony plan awaryjny, a zezwolenie może zostać cofnięte, tymczasowo lub na stałe.

Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest ograniczone do liczby inwazyjnych gatunków obcych i osobników, która nie przekracza możliwości danego obiektu izolowanego. Zezwolenie zawiera ograniczenia niezbędne do zmniejszenia ryzyka ucieczki lub rozprzestrzenienia się danego gatunku. Zezwolenie stale towarzyszy inwazyjnemu gatunkowi obcemu, którego dotyczy, podczas przetrzymywania, wwożenia na teren Unii i przemieszczania tego gatunku na jej terytorium.

3. Osobniki uznaje się za przetrzymywane w obiekcie izolowanym, jeśli spełniono następujące warunki:

a) znajdują się one w fizycznym odosobnieniu i nie mogą uciec ani rozprzestrzenić się, ani zostać usunięte przez osoby nieupoważnione z obiektów, w których są przetrzymywane;

b) aby zagwarantować, że żadne osobniki ani części mogące się rozmnażać nie będą mogły uciec, rozprzestrzenić się ani zostać usunięte przez osoby nieupoważnione, sporządza się protokoły dotyczące sprzątania, postępowania z odpadami oraz prac konserwacyjnych;

c) usunięcie osobników z obiektów, unieszkodliwianie, niszczenie lub humanitarną eliminację prowadzi się w taki sposób, by wykluczyć ich rozprzestrzenienie się lub rozmnażanie poza tymi obiektami.

4. Składając wniosek o zezwolenie, wnioskodawca dostarcza wszystkie niezbędne dowody, aby umożliwić właściwemu organowi ocenę, czy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 i 3.

5. Państwa członkowskie upoważniają właściwe organy do cofnięcia zezwolenia w dowolnym momencie, tymczasowo lub na stałe, jeśli wystąpią nieprzewidziane zdarzenia o niepożądanym oddziaływaniu na różnorodność biologiczną lub na powiązane usługi ekosystemowe. Każde cofnięcie zezwolenia musi być uzasadnione naukowo, a w przypadkach gdy dotychczasowe informacje naukowe są niewystarczające – opierać się na zasadzie ostrożności i należycie uwzględniać krajowe przepisy administracyjne.

6. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa format dokumentu służącego za dowód udzielenia zezwolenia przez właściwe organy państwa członkowskiego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 27 ust. 2. Państwa członkowskie wykorzystują ten format do celów dokumentu towarzyszącego zezwoleniu.

7. Dla wszystkich zezwoleń wydanych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu państwa członkowskie bezzwłocznie udostępniają publicznie w internecie co najmniej następujące informacje:

a) nazwy naukowe i zwyczajowe inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii, dla których zostało udzielone zezwolenie;

d) kody Nomenklatury scalonej określone w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87.

8. Państwa członkowskie zapewniają, by ich właściwe organy przeprowadzały inspekcje w celu zapewnienia przestrzegania przez ośrodki warunków określonych w udzielonych im zezwoleniach.

1. W wyjątkowych przypadkach, z uwagi na nadrzędny interes publiczny, w tym względy społeczne lub gospodarcze, państwa członkowskie, pod warunkiem uzyskania upoważnienia Komisji zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule i na warunkach określonych w art. 8 ust. 2 i 3, mogą wydawać ośrodkom zezwolenia na prowadzenie działań innych niż określone w art. 8 ust. 1.

2. Komisja ustanawia i prowadzi elektroniczny system udzielania upoważnień i w terminie 60 dni od otrzymania wniosków o upoważnienia podejmuje decyzje w ich sprawie.

3. Wnioski o upoważnienia są przedkładane przez państwa członkowskie przy wykorzystaniu systemu, o którym mowa w ust. 2.

b) nazwy naukowe i zwyczajowe inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii, których dotyczy wniosek o upoważnienie;

c) kody Nomenklatury scalonej określone w rozporządzeniu (EWG) nr 2658/87;

e) powody uzasadniające potrzebę udzielenia przedmiotowego upoważnienia;

f) szczegółowy opis środków przewidywanych w celu zapewnienia, by nie były możliwe ucieczka ani rozprzestrzenienie się z pomieszczeń obiektu izolacji, w którym dany inwazyjny gatunek obcy stwarzający zagrożenie dla Unii ma być przetrzymywany i poddawany działaniom, jak również środki mające zapewnić, że jakiekolwiek przemieszczanie tego gatunku, które może być konieczne, będzie przeprowadzane w warunkach wykluczających ucieczkę;

g) ocenę ryzyka ucieczki inwazyjnego gatunku obcego stwarzającego zagrożenie dla Unii, którego dotyczy wniosek o upoważnienie, uzupełnioną opisem środków ograniczania ryzyka, które mają zostać wprowadzone;

h) opis planowanego systemu nadzoru i planu awaryjnego sporządzonego na wypadek ewentualnej ucieczki lub rozprzestrzenienia się, w tym w razie konieczności plan eliminacji;

i) opis odpowiednich przepisów krajowych mających zastosowanie do tych ośrodków.

5. O upoważnieniach wydanych przez Komisję powiadamia się właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego. Upoważnienie dotyczy określonego ośrodka niezależnie od procedury występowania o upoważnienie zastosowanej zgodnie z ust. 4 lit. a) oraz zawiera informacje, o których mowa w ust. 4, i informację o czasie jego obowiązywania. Upoważnienie zawiera również postanowienia dotyczące dostarczania do ośrodka dodatkowych lub zastępczych osobników gatunku na potrzeby działań, w odniesieniu do których wnioskuje się o upoważnienie.

6. W następstwie udzielenia upoważnienia przez Komisję właściwe organy mogą wydać zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 8 ust. 4–8. W zezwoleniu zawierane są wszelkie postanowienia określone w wydanym przez Komisję upoważnieniu.

7. Komisja odrzuca wniosek o udzielenie upoważnienia, jeśli nie są spełnione odpowiednie obowiązki określone w niniejszym rozporządzeniu.

8. Komisja jak najszybciej informuje zainteresowane państwo członkowskie o wszelkich wnioskach o upoważnienie odrzuconych na podstawie ust. 7, podając przyczyny odrzucenia.

1. W przypadku gdy państwo członkowskie posiada dowód obecności lub bezpośredniego zagrożenia wprowadzeniem na jego terytorium inwazyjnego gatunku obcego, który nie znajduje się w wykazie unijnym, lecz – jak stwierdziły właściwe organy na podstawie wstępnych dowodów naukowych – prawdopodobnie spełnia kryteria ustanowione w art. 4 ust. 3, państwo to może niezwłocznie podjąć środki nadzwyczajne polegające na wprowadzeniu któregokolwiek z ograniczeń określonych w art. 7 ust. 1.

2. Państwo członkowskie wprowadzające na swoim terytorium środki nadzwyczajne obejmujące zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. a), d) lub e) niezwłocznie powiadamia Komisję i wszystkie pozostałe państwa członkowskie o podjętych środkach i uzasadniających je dowodach.

3. Dane państwo członkowskie przeprowadza niezwłocznie, a w każdym razie w ciągu 24 miesięcy od przyjęcia decyzji o wprowadzeniu środków nadzwyczajnych, ocenę ryzyka zgodnie z art. 5 dla inwazyjnych gatunków obcych objętych środkami nadzwyczajnymi, uwzględniając dostępne informacje techniczne i naukowe, w celu umieszczenia tych gatunków w wykazie unijnym.

4. W przypadku gdy Komisja otrzyma powiadomienie, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, lub posiada inny dowód obecności lub bezpośredniego zagrożenia wprowadzeniem na terytorium Unii inwazyjnego gatunku obcego, który nie znajduje się w wykazie unijnym, lecz prawdopodobnie spełnia kryteria określone w art. 4 ust. 3, w drodze aktów wykonawczych stwierdza ona na podstawie wstępnych dowodów naukowych, czy istnieje prawdopodobieństwo, iż taki gatunek spełni te kryteria, oraz przyjmuje środki nadzwyczajne dla Unii polegające na wprowadzeniu na czas określony któregokolwiek z ograniczeń określonych w art. 7 ust. 1 w odniesieniu do zagrożeń stwarzanych przez ten gatunek, jeżeli stwierdzi, iż istnieje prawdopodobieństwo spełnienia kryteriów określonych w art. 4 ust. 3. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 27 ust. 2.

5. W przypadku przyjęcia przez Komisję aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 4, państwa członkowskie odpowiednio uchylają lub zmieniają wprowadzone przez siebie środki nadzwyczajne.

6. Państwa członkowskie zmieniają lub uchylają swoje środki nadzwyczajne również w przypadku, gdy Komisja umieści dany inwazyjny gatunek obcy w wykazie unijnym.

7. Jeżeli na podstawie oceny ryzyka przeprowadzonej zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu Komisja nie umieści inwazyjnego gatunku obcego w wykazie unijnym, państwa członkowskie uchylają swoje środki nadzwyczajne podjęte zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu i mogą zgodnie z art. 12 ust. 1 umieścić te gatunki w krajowym wykazie inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla państwa członkowskiego, a także rozważyć wzmocnienie współpracy regionalnej zgodnie z art. 11.

Inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla regionu oraz gatunki rodzime w Unii

1. Państwa członkowskie mogą zidentyfikować na podstawie swoich krajowych wykazów inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla państwa członkowskiego utworzonych zgodnie z art. 12 gatunki rodzime lub nierodzime w Unii, które wymagają wzmocnionej współpracy regionalnej.

2. Na wniosek zainteresowanych państw członkowskich Komisja działa na rzecz ułatwienia współpracy i koordynacji między tymi państwami członkowskimi zgodnie z art. 22 ust. 1. W razie konieczności – w oparciu o oddziaływanie pewnych inwazyjnych gatunków obcych na różnorodność biologiczną oraz powiązane usługi ekosystemowe, jak również na zdrowie ludzkie i gospodarkę oraz z zastrzeżeniem pełnego uzasadnienia na podstawie przeprowadzonej przez wnioskujące państwa członkowskie wszechstronnej analizy motywów wzmocnionej współpracy regionalnej – Komisja może w drodze aktów wykonawczych wprowadzić wymóg, by zainteresowane państwa członkowskie stosowały na swoim terytorium lub jego części odpowiednio art. 13, 14 i 16, art. 17 niezależnie od art. 18 oraz aby stosowały art. 19 i 20. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 27 ust. 2.

3. Inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla regionu, które są gatunkami rodzimymi w danym państwie członkowskim, nie podlegają przepisom art. 13, 14, 16, 17, 19, 20 i 24 na terytorium tego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie, w których gatunki te są rodzime, współpracują z zainteresowanymi państwami członkowskimi w zakresie oceny dróg przenoszenia zgodnie z art. 13 oraz – w porozumieniu z tymi innymi państwami członkowskimi – mogą, stosując procedurę określoną w art. 22 ust. 1, przyjmować odpowiednie środki w celu uniknięcia dalszego rozprzestrzeniania się tych gatunków.

1. Państwa członkowskie mogą ustanowić krajowe wykazy inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla państwa członkowskiego. W odniesieniu do tych inwazyjnych gatunków obcych państwa członkowskie mogą w odpowiednich przypadkach stosować na swoim terytorium środki takie jak przewidziano w art. 7, 8, 13–17, 19 i 20. Środki te są zgodne z TFUE i powiadamia się o nich Komisję zgodnie z prawem unijnym.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o gatunkach, które uważają za inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla państwa członkowskiego, oraz o środkach zastosowanych zgodnie z ust. 1.

1. Państwa członkowskie w terminie 18 miesięcy od przyjęcia wykazu unijnego przeprowadzają wszechstronną analizę dróg niezamierzonego wprowadzania lub rozprzestrzeniania się tych inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii, przynajmniej na swoim terytorium, jak również w swoich wodach morskich określonych w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/56/WE, oraz identyfikują te drogi przenoszenia, które wymagają działań priorytetowych („priorytetowe drogi przenoszenia”) ze względu na liczebność gatunków lub szkody, które mogłyby wyrządzić te gatunki w wypadku przedostania się nimi do Unii.

2. W terminie trzech lat od przyjęcia wykazu unijnego każde państwo członkowskie ustanawia i wdraża jeden plan działania lub zestaw planów działania w celu rozwiązania kwestii priorytetowych dróg przenoszenia, które zidentyfikowało zgodnie z ust. 1. Plany działania obejmują harmonogramy działań i opis środków, które należy przyjąć, oraz – w stosownych przypadkach – dobrowolne działania i kodeksy dobrych praktyk, mające na celu rozwiązanie kwestii priorytetowych dróg przenoszenia oraz zapobieganie niezamierzonemu wprowadzaniu inwazyjnych gatunków obcych na terytorium Unii i rozprzestrzenianiu się tych gatunków w jej granicach.

3. Państwa członkowskie zapewniają koordynację działań, mając na celu ustanowienie jednego planu działania lub zestawu planów działania skoordynowanych na odpowiednim szczeblu regionalnym zgodnie przepisami art. 22 ust. 1. W przypadku gdy takie regionalne plany działania nie zostały ustanowione, państwa członkowskie ustanawiają i wdrażają plany działania obejmujące ich terytorium, w największym możliwym stopniu skoordynowane na odpowiednim szczeblu regionalnym.

4. Plany działania, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, obejmują w szczególności środki oparte na analizie kosztów i korzyści, w celu:

b) zminimalizowania zanieczyszczenia towarów, dóbr, pojazdów i sprzętu przez osobniki inwazyjnych gatunków obcych, w tym środki dotyczące rozwiązania kwestii zawlekania inwazyjnych gatunków obcych z państw trzecich;

c) zapewnienia odpowiednich kontroli na granicach Unii, poza kontrolami urzędowymi prowadzonymi zgodnie z art. 15.

5. Plany działania ustanowione zgodnie z ust. 2 zostają niezwłocznie przekazane Komisji. Państwa członkowskie przeprowadzają przegląd planów działania i ponownie przekazują je Komisji przynajmniej co sześć lat.

1. W terminie 18 miesięcy od przyjęcia wykazu unijnego państwa członkowskie ustanawiają system nadzoru obejmujący inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla Unii lub włączają go do swojego istniejącego systemu, w którym gromadzą i rejestrują dane dotyczące występowania w środowisku inwazyjnych gatunków obcych za pomocą prowadzenia badań, monitorowania lub innych procedur w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych do lub w obrębie Unii.

a) obejmuje swoim zasięgiem terytorium, w tym morskie wody terytorialne, państw członkowskich w celu stwierdzenia obecności i ustalenia rozmieszczenia nowych oraz już zadomowionych inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii;

b) jest wystarczająco dynamiczny, aby szybko wykryć pojawienie się w środowisku danego terytorium państwa członkowskiego lub jego części inwazyjnego gatunku obcego stwarzającego zagrożenie dla Unii, o którego obecności wcześniej nie wiedziano;

c) opiera się na stosownych przepisach dotyczących oceny i monitorowania ustanowionych na mocy prawa unijnego lub postanowieniach umów międzynarodowych w tym zakresie, jest z nimi zgodny i unika ich powielania, a także wykorzystuje informacje dostarczane przez istniejące systemy nadzoru i monitorowania określone w art. 11 dyrektywy 92/43/EWG, w art. 8 dyrektywy 2000/60/WE i w art. 11 dyrektywy 2008/56/WE;

d) na ile to możliwe, uwzględnia odpowiednie oddziaływanie i cechy transgraniczne.

1. Do dnia 2 stycznia 2016 r. państwa członkowskie utworzą w pełni funkcjonujące struktury prowadzenia kontroli urzędowych niezbędnych do zapobiegania zamierzonemu wprowadzaniu do Unii inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii. Te kontrole urzędowe dotyczą kategorii towarów objętych kodami Nomenklatury scalonej, do których odniesienie znajduje się w wykazie unijnym, zgodnie z art. 4 ust. 5.

2. Właściwe organy przeprowadzają odpowiednie, oparte na analizie ryzyka kontrole towarów wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu, weryfikując czy:

3. Kontrole, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, polegające na weryfikacji dokumentów, tożsamości oraz w razie konieczności kontrolach fizycznych, odbywają się w momencie, gdy towary, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są przywożone do Unii. W przypadku gdy prawo Unii dotyczące kontroli urzędowych przewiduje już konkretne kontrole urzędowe w jednostkach kontroli granicznej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 oraz dyrektywami 91/496/EWG i 97/78/WE lub w miejscach wprowadzenia zgodnie z dyrektywą 2000/29/WE w odniesieniu do kategorii towarów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, państwa członkowskie przekazują odpowiedzialność za przeprowadzanie kontroli, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, właściwym organom odpowiedzialnym za te kontrole zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 lub art. 2 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2000/29/WE.

4. Postępowanie w wolnych obszarach celnych lub składach wolnocłowych i obejmowanie towarów, o których mowa w ust. 1, celnymi procedurami: dopuszczenia do swobodnego obrotu, tranzytu, składowania celnego, uszlachetniania czynnego, przetwarzania pod kontrolą celną oraz odprawy czasowej podlegają zgłoszeniu władzom celnym:

a) odpowiedniego dokumentu wejścia należycie wypełnionego przez właściwe organy, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, stwierdzającego, że spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w przypadkach gdy kontrole zostały przeprowadzone w jednostkach kontroli granicznej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 oraz dyrektywami 91/496/EWG i 97/78/WE lub w miejscach wprowadzenia, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. j) dyrektywy 2000/29/WE. Należy przeprowadzić wskazaną w tym dokumencie procedurę celną; lub

b) w przypadku gdy zgodnie z prawem unijnym towary nie podlegają kontrolom urzędowym, inne dokumenty potwierdzające, że kontrole zostały przeprowadzone z zadowalającymi wynikami oraz stosowny dokument wejścia.

5. Jeśli w wyniku kontroli stwierdzone zostanie naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia:

a) organy celne zawieszają przeprowadzanie procedury celnej lub zatrzymują towary;

Zatrzymane towary zostają powierzone właściwemu organowi odpowiedzialnemu za stosowanie niniejszego rozporządzenia. Organ ten postępuje zgodnie z prawodawstwem krajowym. Państwa członkowskie mogą delegować konkretne funkcje na inne organy.

6. Koszty poniesione do czasu zakończenia weryfikacji oraz koszty wynikające z braku zgodności obciążają tę osobę fizyczną lub prawną w Unii, która wprowadziła przedmiotowe towary do Unii, o ile zainteresowane państwo członkowskie nie stwierdzi inaczej.

7. Państwa członkowskie wprowadzają procedury zapewniające wymianę stosownych informacji oraz sprawną i skuteczną koordynację i współpracę pomiędzy wszystkimi zaangażowanymi organami do celów prowadzenia weryfikacji, o których mowa w ust. 2.

8. W oparciu o najlepsze praktyki Komisja wraz z wszystkimi państwami członkowskimi opracowuje wytyczne i programy szkoleniowe, by ułatwiać identyfikację i wykrywanie inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii oraz przeprowadzanie sprawnych i skutecznych kontroli.

9. W przypadku gdy zgodnie z art. 8 zostały wydane zezwolenia, w zgłoszeniu celnym lub stosownych powiadomieniach dla jednostki kontroli granicznej umieszcza się odniesienie do ważnego zezwolenia obejmującego zgłaszane towary.

1. Państwa członkowskie wykorzystują system nadzoru ustanowiony zgodnie z art. 14 i informacje zebrane podczas kontroli urzędowych przewidzianych w art. 15 w celu potwierdzenia wczesnego wykrycia wprowadzenia lub obecności inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii.

2. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję na piśmie o wczesnym wykryciu wprowadzenia lub obecności inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii i informują o tym pozostałe państwa członkowskie; dotyczy to w szczególności:

a) pojawienia się na ich terytorium lub jego części gatunku umieszczonego w wykazie unijnym, o którego obecności na ich terytorium lub jego części wcześniej nie wiedziano;

b) ponownego pojawienia się na ich terytorium lub jego części gatunku umieszczonego w wykazie unijnym po zgłoszeniu, że gatunek ten został wyeliminowany.

1. Po wczesnym wykryciu gatunku, w ciągu trzech miesięcy od przesłania stosownego powiadomienia, o którym mowa w art. 16, państwa członkowskie stosują środki eliminacji, o których powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

2. Stosując środki eliminacji danego gatunku, państwa członkowskie zapewniają skuteczność stosowanych metod w doprowadzeniu do pełnego i trwałego usunięcia populacji danego inwazyjnego gatunku obcego, z należytym uwzględnieniem zdrowia ludzkiego i środowiska, zwłaszcza w odniesieniu do gatunków niedocelowych i ich siedlisk, a także przy zapewnieniu, że zwierzętom oszczędzi się wszelkiego możliwego do uniknięcia bólu, dystresu lub cierpienia.

3. Państwa członkowskie monitorują skuteczność eliminacji. Państwa członkowskie mogą w tym celu stosować system nadzoru określony w art. 14. W ramach monitorowania ocenia się również w stosownych przypadkach oddziaływanie na gatunki niedocelowe.

4. Państwa członkowskie informują Komisję o skuteczności podjętych środków oraz powiadamiają ją o eliminacji populacji inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii. Informacje te przekazują również innym państwom członkowskim.

1. Państwo członkowskie w oparciu o mocne dowody naukowe może w terminie dwóch miesięcy od wykrycia inwazyjnego gatunku obcego, o czym mowa w art. 16, zdecydować o niestosowaniu środków eliminacji, jeśli spełniony jest przynajmniej jeden z następujących warunków:

a) wykazano, że eliminacja jest niewykonalna od strony technicznej, ponieważ dostępnych metod eliminacji nie można zastosować w środowisku, w którym zadomowił się dany inwazyjny gatunek obcy;

b) w analizie kosztów i korzyści na podstawie dostępnych danych wykazano z dostateczną pewnością, że w dłuższej perspektywie czasowej koszty będą wyjątkowo wysokie i nieproporcjonalne do korzyści z eliminacji gatunku;

c) metody eliminacji są niedostępne lub są dostępne, lecz mają bardzo poważne niepożądane oddziaływanie na zdrowie ludzkie, na środowisko lub inne gatunki.

Zainteresowane państwo członkowskie niezwłocznie powiadamia na piśmie Komisję o swojej decyzji. Do powiadomienia załącza się wszystkie dowody, o których mowa w lit. a), b) i c) akapitu pierwszego.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych odrzucić decyzję, o której została powiadomiona zgodnie z ust. 1 akapit drugi, jeżeli nie zostały spełnione określone w nim warunki.

3. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 27 ust. 2. Projekt aktów wykonawczych jest przekazywany komitetowi, o którym mowa w art. 27 ust. 1, w terminie dwóch miesięcy od otrzymania powiadomienia ze strony państwa członkowskiego.

4. Państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie środków izolacji w celu uniknięcia dalszego rozprzestrzeniania się danego inwazyjnego gatunku obcego do innych państw członkowskich, w przypadku gdy – zgodnie z ust. 1 – nie są stosowane środki eliminacji.

5. Jeżeli Komisja odrzuci decyzję, o której poinformowano zgodnie z ust. 1 akapit drugi niniejszego artykułu, dane państwo członkowskie niezwłocznie stosuje środki eliminacji, o których mowa w art. 17.

6. Jeżeli Komisja nie odrzuci decyzji, o której poinformowano zgodnie z ust. 1 akapit drugi niniejszego artykułu, dany inwazyjny gatunek obcy podlega środkom zaradczym, o których mowa w art. 19.

ŚRODKI ZARADCZE WOBEC INWAZYJNYCH GATUNKÓW OBCYCH ROZPRZESTRZENIONYCH NA SZEROKĄ SKALĘ

1. W terminie 18 miesięcy od umieszczenia inwazyjnego gatunku obcego w wykazie unijnym państwa członkowskie wprowadzają skuteczne środki zaradcze wobec tych inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii, które – w opinii tych państw członkowskich – rozprzestrzeniły się na szeroką skalę na ich terytoriach, aby zminimalizować ich oddziaływanie na różnorodność biologiczną, powiązane usługi ekosystemowe oraz, w stosownych przypadkach, na zdrowie ludzkie lub na gospodarkę.

Te środki zaradcze są proporcjonalne do oddziaływania na środowisko i dostosowane do warunków państw członkowskich, opierają się na analizie kosztów i korzyści oraz zawierają, w zakresie, w jakim jest to wykonalne, środki renaturyzacyjne, o których mowa w art. 20. Nadaje im się priorytet w oparciu o ocenę ryzyka i ich opłacalność.

2. Środki zaradcze obejmują letalne lub nieletalne działania fizyczne, chemiczne lub biologiczne, których celem jest eliminacja, kontrola lub izolacja populacji inwazyjnego gatunku obcego. W stosownych przypadkach środki zaradcze obejmują działania stosowane wobec ekosystemu przyjmującego w celu zwiększenia jego odporności na bieżące i przyszłe inwazje. Handlowe wykorzystywanie zadomowionych już gatunków obcych może być dozwolone czasowo w ramach środków zaradczych, które mają na celu ich eliminację, kontrolę lub izolację populacji, na podstawie ścisłego uzasadnienia i pod warunkiem, że wdrożone zostały wszystkie odpowiednie środki kontroli, aby uniknąć wszelkiego dalszego rozprzestrzeniania się.

3. Przy stosowaniu środków zaradczych oraz wyborze stosowanych metod państwa członkowskie uwzględniają w należytym stopniu zdrowie ludzkie oraz środowisko, zwłaszcza w odniesieniu do gatunków niedocelowych i ich siedlisk, oraz – jeśli gatunkami docelowymi są zwierzęta – zapewniają oszczędzenie im wszelkiego możliwego do uniknięcia bólu, dystresu lub cierpienia, bez narażania na niepowodzenie skuteczności środków zaradczych.

4. System nadzoru przewidziany w art. 14 projektuje się i stosuje w celu monitorowania skuteczności środków eliminacji, kontroli lub izolacji populacji w minimalizowaniu oddziaływania na różnorodność biologiczną, powiązane usługi ekosystemowe oraz – stosownych przypadkach – zdrowie ludzkie lub gospodarkę. W ramach monitorowania ocenia się również w stosownych przypadkach oddziaływanie na gatunki niedocelowe.

5. W przypadku poważnego ryzyka, że inwazyjny gatunek obcy stwarzający zagrożenie dla Unii rozprzestrzeni się na inne państwo członkowskie, państwa członkowskie, w których występuje ten gatunek, natychmiast powiadamiają o tym inne państwa członkowskie i Komisję. W stosownych przypadkach zainteresowane państwa członkowskie wprowadzają wspólnie uzgodnione środki zaradcze. W przypadku gdy rozprzestrzenienie się gatunku może dotknąć także państwa trzecie, dane państwo członkowskie podejmuje się poinformowania odnośnych państw trzecich.

1. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki renaturyzacyjne, aby wesprzeć rewitalizację ekosystemów, które zostały zdegradowane, uszkodzone lub zniszczone przez inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla Unii, chyba że w analizie kosztów i korzyści na podstawie dostępnych danych z uzasadnioną pewnością wykazano, że koszty tych środków będą wysokie i nieproporcjonalne do korzyści z renaturyzacji.

a) działania zwiększające zdolność ekosystemu narażonego na zakłócenia wywoływane obecnością inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii do oparcia się skutkom tych zakłóceń, do absorpcji tych skutków, przystosowania się do nich i regeneracji po nich;

b) działania wspierające zapobieganie ponownej inwazji po działaniach służących usunięciu gatunku.

Zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” i bez uszczerbku dla dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/35/WE ( 3 ) państwa członkowskie dążą do odzyskania kosztów środków niezbędnych do zapobieżenia niepożądanemu oddziaływaniu inwazyjnych gatunków obcych, jego zminimalizowania lub złagodzenia, w tym kosztów środowiskowych i kosztów zasobów, a także kosztów renaturyzacji.

1. Przy przestrzeganiu wynikających z niniejszego rozporządzenia obowiązków państwa członkowskie dokładają wszelkich starań, aby zapewnić ścisłą koordynację działań z wszystkimi zainteresowanymi państwami członkowskimi, oraz – o ile to wykonalne i stosowne – wykorzystują istniejące struktury wynikające z umów regionalnych lub międzynarodowych. W szczególności zainteresowane państwa członkowskie dążą do zapewnienia koordynacji działań z innymi państwami członkowskimi, z którymi dzielą:

a) te same podregiony morskie zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2008/56/WE, w odniesieniu do gatunków morskich;

b) ten sam region biogeograficzny zgodnie z art. 1 lit. c) ppkt (iii) dyrektywy 92/43/EWG, w odniesieniu do gatunków innych niż gatunki morskie;

d) to samo dorzecze zgodnie z art. 2 pkt 13 dyrektywy 2000/60/WE, w odniesieniu do gatunków słodkowodnych; lub

Na wniosek zainteresowanych państw członkowskich Komisja podejmuje działania ułatwiające koordynację.

2. Przy przestrzeganiu wynikających z niniejszego rozporządzenia obowiązków państwa członkowskie dążą do współpracy z państwami trzecimi, w tym w stosownych przypadkach z uwzględnieniem wykorzystania istniejących struktur wywodzących się z umów regionalnych lub międzynarodowych, aby zrealizować cele niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą również stosować przepisy takie jak określone w ust. 1 niniejszego artykułu w celu zapewnienia koordynacji i współpracy z pozostałymi odnośnymi państwami członkowskimi w zakresie inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla państw członkowskich, które to gatunki zostały określone w krajowych wykazach przyjętych zgodnie z art. 12 ust. 1. Państwa członkowskie mogą również w odniesieniu do tych inwazyjnych gatunków obcych ustanowić mechanizmy współpracy na odpowiednim szczeblu. Takie mechanizmy mogą obejmować wymianę informacji i danych, plany działania w zakresie dróg przenoszenia oraz wymianę najlepszych praktyk w zakresie działań zaradczych wobec inwazyjnych gatunków obcych, ich kontroli i eliminacji, systemów wczesnego ostrzegania i programów związanych z uświadamianiem lub edukacją społeczeństwa.

Państwa członkowskie mogą utrzymać lub ustanowić bardziej rygorystyczne przepisy krajowe w celu zapobiegania wprowadzaniu, zadomowieniu się i rozprzestrzenianiu inwazyjnych gatunków obcych. Środki te są zgodne z TFUE i powiadamia się o nich Komisję zgodnie z prawem unijnym.

1. Do dnia 1 czerwca 2019 r., a następnie co sześć lat państwa członkowskie aktualizują i przekazują Komisji:

a) opis – lub jego zaktualizowaną wersję – systemu nadzoru zgodnie z art. 14 i systemu kontroli urzędowych zgodnie z art. 15 dotyczących gatunków obcych przywożonych do Unii;

b) rozmieszczenie inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii lub zgodnie z art. 11 ust. 2 stwarzających zagrożenie dla regionu obecnych na terytoriach państw członkowskich, w tym informacje o modelach migracyjnych lub reprodukcyjnych;

c) informację o gatunkach uważanych za inwazyjne gatunki obce stwarzające zagrożenie dla państw członkowskich, zgodnie z art. 12 ust. 2;

e) obejmujących całe terytorium krajowe zbiorczych informacji dotyczących środków eliminacji podjętych zgodnie z art. 17, środków zaradczych podjętych zgodnie z art. 19, ich skuteczności oraz ich oddziaływania na gatunki niedocelowe;

f) liczby wydanych zezwoleń, o których mowa w art. 8, oraz celu ich wydania;

g) środków podjętych w celu powiadomienia ogółu społeczeństwa o obecności inwazyjnego gatunku obcego i wszelkich działań, których podjęcia wymagano od obywateli;

i) informacji na temat kosztów działań podjętych w celu spełnienia wymogów niniejszego rozporządzenia, o ile są dostępne.

2. Do dnia 5 listopada 2015 r. państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o właściwych organach odpowiedzialnych za stosowanie niniejszego rozporządzenia.

3. Do dnia 1 czerwca 2021 r. Komisja dokona przeglądu stosowania niniejszego rozporządzenia, włącznie z wykazem unijnym, planach działania, o których mowa w art. 13 ust. 2, systemem nadzoru, kontrolami celnymi, obowiązkami eliminacji i stosowania środków zaradczych, a następnie przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, do którego może dołączyć wniosek ustawodawczy dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia, w tym zmian w wykazie unijnym. W przeglądzie tym zostanie również przeanalizowana skuteczność przepisów wykonawczych dotyczących inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla regionu, konieczność i wykonalność umieszczenia gatunków rodzimych w Unii w wykazie unijnym oraz ewentualna konieczność dalszej harmonizacji w celu zwiększenia skuteczności planów działania i środków podejmowanych przez państwa członkowskie.

4. Komisja w drodze aktów wykonawczych ustala techniczny format sprawozdań, w celu uproszczenia i usprawnienia wykonywania obowiązków państw członkowskich w zakresie sprawozdań dotyczących informacji zgodnych z ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 27 ust. 2.

1. Komisja stopniowo tworzy system wsparcia informacyjnego niezbędny do stosowania niniejszego rozporządzenia.

2. Do dnia 2 stycznia 2016 r., aby ułatwić sprawozdawczość zgodnie z art. 24, w ramach tego systemu zostanie wprowadzony mechanizm wsparcia w zakresie danych łączący istniejące systemy danych na temat inwazyjnych gatunków obcych, ze zwróceniem szczególnej uwagi na informacje dotyczące inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii.

Mechanizm wsparcia w zakresie danych, o którym mowa w akapicie pierwszym, stanie się narzędziem wspierającym Komisję i państwa członkowskie w rozpatrywaniu odnośnych powiadomień wymaganych zgodnie z art. 16 ust. 2.

3. Do dnia 2 stycznia 2019 r. mechanizm wsparcia w zakresie danych, o którym mowa w ust. 2, stanie się mechanizmem wymiany informacji na temat innych aspektów stosowania niniejszego rozporządzenia.

Może on również zawierać informacje na temat inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla państw członkowskich, dróg przenoszenia, oceny ryzyka, środków zaradczych i środków eliminacji, jeśli są dostępne.

W przypadku gdy ustalany jest plan działania zgodnie z art. 13 niniejszego rozporządzenia i wprowadzane są środki zaradcze zgodnie z art. 19 niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie odpowiednio wcześnie zapewniają społeczeństwu skuteczne możliwości uczestnictwa w ich przygotowywaniu, modyfikowaniu lub rewidowaniu, wykorzystując ustalenia poczynione już przez państwa członkowskie zgodnie z art. 2 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 2003/35/WE.

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011 i w realizacji zadań może wspierać go forum naukowe, o którym mowa w art. 28.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku gdy komitet nie wyda opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Komisja zapewnia udział przedstawicieli społeczności naukowej wyznaczonych przez państwa członkowskie w celu doradzania w kwestiach naukowych związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do art. 4, 5, 10 i 18. Przedstawiciele ci spotykają się w ramach forum naukowego. Regulamin wewnętrzny forum ustala Komisja.

1. Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 5 ust. 3, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 1 stycznia 2015 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 5 ust. 3, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 5 ust. 3 wchodzi w życie wyłącznie w przypadku braku sprzeciwu Parlamentu Europejskiego lub Rady, w terminie dwóch miesięcy od daty zawiadomienia o akcie skierowanego do Parlamentu Europejskiego i Rady lub też jeśli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia stosowania tych środków i sankcji.

b) zajęcie inwazyjnych gatunków obcych stwarzających zagrożenie dla Unii będących przedmiotem działań niezgodnych z niniejszym rozporządzeniem;

c) natychmiastowe zawieszenie lub cofnięcie zezwolenia udzielonego zgodnie z art. 8.

4. Do dnia 2 stycznia 2016 r. państwa członkowskie informują Komisję o przepisach, o których mowa w ust. 1, a następnie niezwłocznie o wszelkich ich zmianach.

1. W drodze odstępstwa od art. 7 ust. 1 lit. b) i d) właściciele zwierząt domowych przetrzymywanych w celach niekomercyjnych, należących do inwazyjnych gatunków obcych umieszczonych w wykazie unijnym mają prawo zatrzymać te zwierzęta do naturalnego końca życia tych zwierząt, z zastrzeżeniem spełnienia następujących warunków:

a) zwierzęta te były przetrzymywane przed ich umieszczeniem w wykazie unijnym;

b) zwierzęta te są przetrzymywane w obiekcie izolowanym i podjęto wszelkie właściwe środki w celu uniemożliwienia im rozmnażania lub ucieczki.

2. Właściwe organy podejmują wszelkie racjonalne kroki w celu powiadomienia właścicieli niekomercyjnych o ryzyku, jakie stanowi przetrzymywanie zwierząt, o których mowa w ust. 1, i środkach, jakie należy podjąć w celu zminimalizowania ryzyka rozmnażania i ucieczki, poprzez programy uświadamiające i edukacyjne organizowane przez państwa członkowskie.

3. Właściciele niekomercyjni, którzy nie mogą zapewnić spełnienia warunków określonych w ust. 1, nie mogą posiadać danych zwierząt. Państwa członkowskie mogą zaoferować właścicielom możliwość przejęcia od nich ich zwierząt. W takiej sytuacji w należyty sposób uwzględnia się dobrostan zwierząt.

4. Zwierzęta, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, mogą być przetrzymywane przez instytucje, o których mowa w art. 8, lub w obiektach utworzonych do tego celu przez państwa członkowskie.

1. Posiadacze stad handlowych inwazyjnych gatunków obcych nabytych przed ich umieszczeniem w wykazie unijnym, mają prawo, do dwóch lat od umieszczenia tych gatunków w wykazie, przetrzymywać i przemieszczać żywe osobniki tych gatunków lub ich części zdolne do rozmnażania w celu sprzedaży lub przekazania ośrodkom prowadzącym badania naukowe lub zapewniającym ochronę ex situ oraz na użytek działalności medycznej, o której mowa w art. 8, pod warunkiem że osobniki te będą przetrzymywane i przemieszczane w obiekcie izolowanym i zostaną podjęte wszelkie niezbędne środki uniemożliwiające rozmnażanie lub ucieczkę lub w celu uboju lub humanitarnej eliminacji tych osobników, aby wyczerpać ich zapasy.

2. Sprzedaż lub przekazywanie żywych osobników użytkownikom niekomercyjnym jest możliwe przez jeden rok od umieszczenia danego gatunku w wykazie unijnym, pod warunkiem że osobniki te są przetrzymywane i przemieszczane w obiekcie izolowanym i zostały podjęte wszelkie środki, aby zapewnić, że ich rozmnażanie lub ucieczka są niemożliwe.

3. Gdy wydano zezwolenie zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 708/2007 w odniesieniu do gatunku wykorzystywanego w akwakulturze, który następnie został umieszczony w wykazie unijnym, a okres ważności zezwolenia przekracza okres, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, państwo członkowskie wycofuje zezwolenie zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 708/2007 do końca okresu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

( 1 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE (Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4).

( 2 ) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

( 3 ) Dyrektywa 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56).

		Dziennik Urzędowy
		nr	strona	data
►M1	ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r.	L 317	4	23.11.2016