02007R1234 — PL — 31.12.2013 — 015.005

Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie

zmienione przez:

zmienione przez:

sprostowane przez:

▼B

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) nr 1234/2007

z dnia 22 października 2007 r.

ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”)

CZĘŚĆ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres stosowania

1.  Niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólną organizację rynku produktów następujących sektorów, określonych dokładniej w załączniku I:

▼M10 —————

▼B

3.  Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczególne środki w odniesieniu do następujących sektorów, w stosownych przypadkach określonych dokładniej w załączniku II:

▼M3

4.  Część IV rozdział II ma zastosowanie do ziemniaków świeżych lub schłodzonych objętych kodem CN 0701.

▼B

Artykuł 2

Definicje

1.  Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje dotyczące niektórych sektorów określone w załączniku III.

2.  Do celów niniejszego rozporządzenia:

Artykuł 3

Lata gospodarcze

Ustanawia się następujące lata gospodarcze:

▼M10

▼B

▼M3

Jeśli to konieczne, lata gospodarcze w przypadku produktów sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw ustala Komisja.

▼B

Artykuł 4

Uprawnienia Komisji

W przypadku przyznania Komisji uprawnień, działa ona zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2, o ile przepisy niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej.

Artykuł 5

Przepisy wykonawcze

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 2.

Komisja może dokonać zmiany definicji dotyczących ryżu, określonych w załącznika III części I oraz definicji „cukru pochodzącego z AKP/Indii” określonej w części II pkt 12 tego załącznika.

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 2, w szczególności dotyczące ustalania przelicznika dla ryżu na różnych etapach przetworzenia, kosztów przetwarzania oraz wartości produktów ubocznych.

CZĘŚĆ II

RYNEK WEWNĘTRZNY

TYTUŁ I

INTERWENCJA RYNKOWA

ROZDZIAŁ I

Interwencja publiczna i prywatne przechowywanie

Sekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 6

Zakres stosowania

1.  Niniejszy rozdział ustanawia przepisy dotyczące, w stosownych przypadkach, dokonywania zakupu w ramach interwencji publicznej oraz przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania w odniesieniu do następujących sektorów:

2.  Do celów niniejszego rozdziału:

▼M3 —————

▼B

Artykuł 7

Pochodzenie ze Wspólnoty

Nie naruszając przepisów art. 5 ust. 2 do zakupu w ramach interwencji publicznej lub do przyznania dopłat do prywatnego przechowywania kwalifikują się wyłącznie produkty pochodzące ze Wspólnoty.

Artykuł 8

Ceny referencyjne

1.   ►C1  Dla produktów, o których mowa w art. 6 ust. 1, ◄ podlegających środkom interwencyjnym ustala się następujące ceny referencyjne:

▼M7

▼B

►C1  Ceny referencyjne, o których mowa w pkt (i) oraz (ii), stosuje się do cukru luzem, na bazie dostawy EXW cukru standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt B; ◄

▼M3

▼B

2.  Ceny referencyjne zbóż i ryżu, określone odpowiednio w ust. 1 lit. a) i b), odnoszą się do etapu sprzedaży hurtowej towarów dostarczonych do magazynu, przed ich wyładowaniem. Zasada ta stosuje się do wszystkich wspólnotowych centrów interwencyjnych wyznaczonych zgodnie z art. 41.

3.  W świetle zmian w produkcji i zmian sytuacji rynkowej Rada może zmienić ceny referencyjne ustalone w ust. 1 niniejszego artykułu działając zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 9

Sprawozdawczość cenowa na rynku cukru

Komisja ustanawia system informacji o cenach na rynku cukru, obejmujący system publikacji danych dotyczących wysokości cen na tym rynku.

System ten opiera się na informacjach dostarczonych przez przedsiębiorstwa produkujące biały cukier lub przez inne podmioty gospodarcze zajmujące się handlem cukrem. Informacje te są traktowane jako poufne.

Komisja dba o to, by opublikowane informacje nie pozwalały na określenie cen stosowanych przez poszczególne przedsiębiorstwa lub podmioty gospodarcze.

Sekcja II

Interwencja publiczna

Podsekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 10

Produkty kwalifikujące się do interwencji publicznej

1.  Interwencję publiczną stosuje się w odniesieniu do następujących produktów podlegających warunkom ustanowionym w niniejszej sekcji oraz dodatkowym wymogom i warunkom, które określa Komisja zgodnie z art. 43:

▼M3

▼M7

Podsekcja II

Otwieranie skupu

Artykuł 11

Okresy interwencji publicznej

Interwencja publiczna jest dostępna:

Artykuł 12

Otwarcie interwencji publicznej

1.  W okresach, o których mowa w art. 11, interwencja publiczna:

2.  Interwencja publiczna dla wołowiny i cielęciny, o której mowa w ust. 1 lit. c), jest zamykana przez Komisję, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, jeżeli w reprezentatywnym okresie warunki określone w lit. c) przestały być spełniane.

Artykuł 13

Limity interwencji

1.  Skup w ramach interwencji publicznej jest dokonywany w ramach następujących limitów:

2.  Cukier przechowywany zgodnie z przepisami ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu w danym roku gospodarczym nie podlega żadnym innym środkom w zakresie przechowywania przewidzianym w art. 32, 52 i 63.

3.  W drodze odstępstwa od ust. 1, dla produktów, o których mowa w lit. a), c) i d) ust.1, Komisja może podjąć decyzję o kontynuowaniu interwencji publicznej wykraczającej poza kwoty wskazane w tym ustępie, jeżeli wymaga tego sytuacja na rynku oraz, w szczególności, zmiany cen rynkowych.

Podsekcja III

Ceny interwencyjne

Artykuł 18

Ceny interwencyjne

1.  Cena interwencyjna:

2.  Ceny interwencyjne oraz objęte interwencją ilości następujących produktów określa Komisja w procedurach przetargowych:

W szczególnych przypadkach procedury przetargowe mogą zostać ograniczone do danego państwa członkowskiego lub regionu danego państwa członkowskiego albo ceny interwencyjne i ilości objęte interwencją mogą zostać ustalone dla danego państwa członkowskiego lub danego regionu państwa członkowskiego na podstawie notowanych średnich cen rynkowych.

3.  Maksymalna cena skupu określona w procedurach przetargowych zgodnie z ust. 2 jest nie wyższa:

4.  Ceny interwencyjne, o których mowa w ust. 1, 2 i 3 które dotyczą:

5.  Cena interwencyjna cukru wynosi 80 % ceny referencyjnej ustalonej na rok gospodarczy następujący po roku gospodarczym, w którym złożono ofertę. Jeżeli jednak jakość cukru oferowanego agencji płatniczej różni się od jakości standardowej, o której mowa w załączniku IV pkt B, dla której ustalono cenę referencyjną, cena interwencyjna zostaje stosownie podwyższona albo obniżona.

▼B

Podsekcja IV

Zbyt zapasów interwencyjnych

Artykuł 25

Zasady ogólne

Zbyt produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej odbywa się w sposób zapobiegający zakłóceniom rynku oraz zapewniający równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców, a także zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

Artykuł 26

Zbyt cukru

W odniesieniu do cukru zakupionego w ramach interwencji publicznej agencje płatnicze mogą sprzedawać cukier jedynie po cenie wyższej od ceny referencyjnej ustalonej dla roku gospodarczego, w którym sprzedaż ma miejsce.

Jednakże Komisja może zadecydować, że agencje płatnicze:

▼M3

▼M3

▼B

▼M15

Artykuł 27

Dystrybucja wśród osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie

1.  Produkty stanowiące zapasy interwencyjne udostępniane są niektórym wyznaczonym organizacjom w celu umożliwienia ich dystrybucji, zgodnie z planem rocznym, między osoby najbardziej potrzebujące we Wspólnocie.

Dystrybucja ta jest:

2.  Dany produkt może zostać pozyskany na rynku wspólnotowym, w przypadku gdy:

3.  Odnośne państwa członkowskie wyznaczają organizacje, o których mowa w ust. 1, i corocznie w stosownym czasie powiadamiają Komisję o zamiarze stosowania tego mechanizmu.

4.  Produkty, o których mowa w ust. 1 i 2, są bezpłatnie przekazywane wyznaczonym organizacjom. Wartość księgowa takich produktów odpowiada cenie interwencyjnej, w razie konieczności skorygowanej przy pomocy współczynników, tak aby uwzględnić różnice jakościowe.

5.  Nie naruszając przepisów art. 190, produkty udostępnione na mocy przepisów ust. 1 i 2 niniejszego artykułu są finansowane ze środków przyznanych w ramach odpowiedniego tytułu budżetowego EFRG z budżetu Wspólnot Europejskich. Można również postanowić, aby finansowanie to przyczyniało się do pokrycia kosztów transportu produktów z centrów interwencyjnych oraz kosztów administracyjnych ponoszonych przez wyznaczone organizacje w związku z realizacją mechanizmu przewidzianego w niniejszym artykule, z wyłączeniem wszelkich kosztów, które mogą być ponoszone przez beneficjentów w ramach stosowania przepisów ust. 1 i 2.

▼B

Sekcja III

Prywatne przechowywanie

Podsekcja I

Dopłaty obowiązkowe

Artykuł 28

Kwalifikujące się produkty

Dopłaty do prywatnego przechowywania przyznaje się w odniesieniu do następujących produktów podlegających warunkom ustanowionym w niniejszej sekcji oraz dodatkowym wymogom i warunkom, ►C1  które określa Komisja zgodnie z art. 43: ◄

▼M3

▼M7 —————

▼M3

Artykuł 29

Warunki i wysokość dopłat do masła

Wysokość dopłat do masła ustala Komisja na podstawie kosztów przechowywania i prawdopodobnych tendencji cenowych na rynku masła świeżego i masła z zapasów.

Jeśli w chwili wycofania ze składu następuje niekorzystna zmiana na rynku, której nie można było przewidzieć w chwili wprowadzania do składu, dopłata może zostać zwiększona.

▼M7 —————

▼B

Podsekcja II

Dopłaty fakultatywne

Artykuł 31

Kwalifikujące się produkty

1.  Dopłaty do prywatnego przechowywania mogą być przyznawane w odniesieniu do następujących produktów podlegających warunkom ustanowionym w niniejszej sekcji oraz dodatkowym wymogom i warunkom, które przyjmuje Komisja zgodnie z art. 43:

▼M3 —————

▼M7 —————

▼B

Komisja może dokonać zmiany w wykazie produktów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), jeśli wymaga tego sytuacja na rynku.

▼M3

2.  Komisja ustala wysokość dopłat do prywatnego przechowywania, o których mowa w ust. 1, z wyprzedzeniem lub w ramach procedur przetargowych.

▼M7 —————

▼B

Artykuł 32

Warunki przyznawania dopłat w przypadku cukru białego

1.  Jeżeli średnia notowana wspólnotowa cena cukru białego jest niższa w reprezentatywnym okresie od ceny referencyjnej i prawdopodobnie utrzyma się na tym poziomie, to Komisja może, biorąc pod uwagę sytuację na rynku, podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania cukru białego przedsiębiorstwom, którym przydzielono kwoty cukru.

2.  Cukier przechowywany zgodnie z przepisami ust. 1 w danym roku gospodarczym nie może podlegać innym środkom w zakresie przechowywania zgodnie z art. 13, 52 lub 63.

Artykuł 33

Warunki przyznawania dopłat w przypadku oliwy z oliwek

Komisja może podjąć decyzję o upoważnieniu instytucji, które dają odpowiednie gwarancje i zostały zatwierdzone przez państwa członkowskie, do zawierania umów przechowywania sprzedawanej przez nie oliwy z oliwek, w przypadku poważnych zakłóceń rynku w niektórych regionach Wspólnoty, między innymi w przypadku, gdy średnia cena notowana na rynku w reprezentatywnym okresie jest niższa od:

Artykuł 34

Warunki przyznawania dopłat w przypadku produktów sektora wołowiny i cielęciny

Jeżeli średnia wspólnotowa cena rynkowa notowana na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dorosłego określonej w art. 42 ust. 1, nie przekracza 103 % ceny referencyjnej i prawdopodobnie utrzyma się na tym poziomie, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania.

▼M3 —————

▼M7 —————

▼B

Artykuł 37

Warunki przyznawania dopłat w przypadku wieprzowiny

W przypadku gdy średnia cena rynkowa tusz wieprzowych we Wspólnocie, ustalona na podstawie cen notowanych w poszczególnych państwach członkowskich na reprezentatywnych rynkach Wspólnoty i ważona przy pomocy współczynników odzwierciedlających stosunkową wielkość stada trzody chlewnej w każdym państwie członkowskim, jest niższa od 103 % ceny referencyjnej i prawdopodobnie utrzyma się na tym poziomie, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania.

Artykuł 38

Warunki przyznawania dopłat w przypadku mięsa baraniego i koziego

Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania w przypadku istnienia szczególnie trudnej sytuacji na rynku mięsa baraniego i koziego w jednym lub więcej z następujących obszarów notowań:

Sekcja IV

Przepisy wspólne

Artykuł 39

Przepisy dotyczące przechowywania

1.  Agencje płatnicze nie mogą przechowywać produktów przez nie zakupionych poza terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji podlegają, chyba że otrzymały uprzednio zezwolenie wydane przez Komisję.

Do celów niniejszego artykułu terytorium Belgii i terytorium Luksemburga są uznawane za jedno państwo członkowskie.

2.  Zezwolenie jest udzielane, w przypadku gdy przechowywanie jest nieodzowne, przy uwzględnieniu następujących kwestii:

3.  Zezwolenie na przechowywanie na terytorium państwa trzeciego jest udzielane wyłącznie w przypadku gdy na podstawie kryteriów określonych w ust. 2, przechowywanie na terytorium innego państwa członkowskiego stwarza poważne trudności.

4.  Informacje, o których mowa w ust. 2 lit. a), sporządzane są po konsultacji ze wszystkimi państwami członkowskimi.

5.  Wszelkie należności celne i inne kwoty przyznawane lub pobierane w ramach wspólnej polityki rolnej nie mają zastosowania w odniesieniu do produktów:

6.  Każda agencja płatnicza działająca zgodnie z ust. 1, 2 i 3 jest odpowiedzialna za produkty przechowywane poza terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji podlega.

7.  Jeśli produkty przechowywane przez agencję płatniczą poza terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji agencja ta podlega, nie zostaną przywiezione z powrotem na terytorium tego państwa, są one sprzedawane po cenach i zgodnie z warunkami ustalonymi lub które zostaną ustalone w odniesieniu do miejsca przechowywania tych produktów.

Artykuł 40

Przepisy dotyczące procedur przetargowych

Procedury przetargowe zapewniają równe szanse uczestnictwa w przetargu wszystkim zainteresowanym osobom.

Przy wyborze ofert pierwszeństwo mają te, które są najbardziej korzystne dla Wspólnoty. Udzielenie zamówienia nie jest jednak konieczne.

Artykuł 41

Centra interwencyjne

1.  Komisja wyznacza centra interwencyjne dla sektora zbóż i sektora ryżu oraz określa warunki mające zastosowanie w tym zakresie.

W odniesieniu do produktów sektora zbóż Komisja może wyznaczyć centra interwencyjne dla poszczególnych rodzajów zbóż.

2.  Przy sporządzaniu wykazu centrów interwencyjnych Komisja uwzględnia w szczególności następujące czynniki:

Artykuł 42

Klasyfikacja tusz

1.  Wspólnotowe skale klasyfikacji tusz stosowane są zgodnie z przepisami załącznika V w odniesieniu do następujących sektorów:

W odniesieniu do sektora mięsa baraniego i koziego państwa członkowskie mogą stosować wspólnotową klasyfikację tusz w przypadku tusz baranich zgodnie z przepisami załącznika V pkt C.

2.  Kontrole na miejscu dotyczące klasyfikacji tusz bydła dorosłego i tusz baranich przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty przez wspólnotową komisję kontrolną złożoną z ekspertów wyznaczonych przez Komisję i z ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie. Komisja kontrolna składa sprawozdania z przeprowadzonych kontroli Komisji i państwom członkowskim.

Koszty przeprowadzanych kontroli ponosi Wspólnota.

Artykuł 43

Przepisy wykonawcze

Nie naruszając poszczególnych uprawnień przyznanych Komisji na mocy przepisów niniejszego rozdziału, Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące jego stosowania, które mogą dotyczyć w szczególności:

▼M7

▼M7

▼B

ROZDZIAŁ II

Specjalne środki interwencyjne

Sekcja I

Nadzwyczajne środki wspierania rynku

Artykuł 44

Choroby zwierząt

1.  Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki wspierania rynku dotkniętego trudnościami w celu uwzględnienia ograniczeń w handlu wewnątrzwspólnotowym i w handlu z państwami trzecimi, które to ograniczenia mogą wynikać ze stosowania środków zwalczania rozprzestrzeniania się chorób zwierząt.

Środki określone w akapicie pierwszym mają zastosowanie do następujących sektorów:

2.  Środki określone w ust. 1 akapit pierwszy stosowane są na wniosek zainteresowanego państwa lub państw członkowskich.

Środki te mogą być stosowane wyłącznie, jeżeli zainteresowane państwo lub państwa członkowskie szybko zastosowały środki zdrowotne i weterynaryjne w celu wyeliminowania choroby, oraz wyłącznie w zakresie i przedziale czasowym niezbędnym do wsparcia odnośnego rynku.

Artykuł 45

Utrata zaufania konsumentów

W odniesieniu do sektora mięsa drobiowego i sektora jaj Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki wspierania rynku, aby uwzględnić poważne zakłócenia na rynku bezpośrednio związane z utratą zaufania konsumentów, wynikającą z zagrożeń dla zdrowia publicznego bądź dla zdrowia zwierząt.

Środki te są przyjmowane na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego (państw członkowskich).

Artykuł 46

Finansowanie

1.  W przypadku nadzwyczajnych środków, o których mowa w art. 44 i 45, Wspólnota zapewnia częściowe finansowanie odpowiadające 50 % wydatków poniesionych przez państwa członkowskie.

Jednakże w odniesieniu do sektorów wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego Wspólnota zapewnia częściowe finansowanie odpowiadające 60 % takich wydatków, jeżeli wydatki te poniesiono w związku ze zwalczaniem pryszczycy.

2.  Państwa członkowskie gwarantują, że jeżeli producenci mają swój udział w wydatkach ponoszonych przez państwa członkowskie, nie powoduje to zakłócenia konkurencji między producentami w różnych państwach członkowskich.

▼M7 —————

▼B

Sekcja II

Środki w sektorach zbóż i ryżu

Artykuł 47

Specjalne środki rynkowe w sektorze zbóż

1.  Jeżeli wymaga tego sytuacja rynkowa, Komisja może przedsięwziąć specjalne środki interwencyjne w odniesieniu do sektora zbóż. Takie środki interwencyjne mogą zostać w szczególności przedsięwzięte, jeżeli w jednym lub więcej regionach Wspólnoty nastąpił lub może nastąpić spadek cen w odniesieniu do ceny interwencyjnej.

2.  Komisja określa charakter i zastosowanie specjalnych środków interwencyjnych oraz warunki i procedury sprzedaży lub inne formy zbytu produktów objętych tymi środkami.

Artykuł 48

Specjalne środki rynkowe w sektorze ryżu

1.  Komisja może podjąć specjalne działania w celu:

2.  Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia niniejszego artykułu w życie.

Sekcja III

Środki w sektorze cukru

Artykuł 49

Cena minimalna buraków

1.  Cena minimalna buraków kwotowych wynosi:

2.  Cena minimalna, o której mowa w ust. 1, dotyczy buraków cukrowych standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt B.

3.  Przedsiębiorstwa cukrownicze skupujące buraki kwotowe nadające się do przetworzenia na cukier i przeznaczone do przetworzenia na cukier kwotowy są zobowiązane do zapłaty co najmniej ceny minimalnej skorygowanej przez podwyższenie lub obniżenie ceny w celu uwzględnienia odchyleń od jakości standardowej.

Podwyższenie i obniżenie ceny, o których mowa w akapicie pierwszym, stosuje się zgodnie z przepisami wykonawczymi ustanawianymi przez Komisję.

4.  W odniesieniu do ilości buraków cukrowych odpowiadającej ilościom cukru przemysłowego lub nadwyżek cukru, które podlegają opłacie z tytułu nadwyżek określonej w art. 61, zainteresowane przedsiębiorstwo cukrownicze koryguje cenę zakupu, tak by była ona co najmniej równa cenie minimalnej buraków kwotowych.

Artykuł 50

Porozumienia międzybranżowe

1.  Porozumienia branżowe oraz umowy dostawy są zgodne z przepisami ust. 3 oraz z warunkami zakupu określanymi przez Komisję, w szczególności w odniesieniu do warunków regulujących zakup, dostawę i odbiór buraków oraz zapłatę za nie.

2.  Warunki zakupu buraków cukrowych i trzciny cukrowej są regulowane przez porozumienia branżowe zawierane pomiędzy wspólnotowymi plantatorami tych surowców a wspólnotowymi przedsiębiorstwami cukrowniczymi.

3.  W umowach dostawy wprowadza się rozróżnienie w zależności od tego, czy cukier, który ma zostać wyprodukowany z buraków cukrowych, będzie:

4.  Każde przedsiębiorstwo cukrownicze przekazuje państwu członkowskiemu, w którym produkuje cukier, informacje dotyczące:

Państwa członkowskie mogą zwrócić się o udzielenie dodatkowych informacji.

▼M3

5.  Od przedsiębiorstw cukrowniczych, które nie podpisały umów przedsiewnych na dostawy buraków cukrowych po cenach minimalnych w ilości odpowiadającej ich kwocie, skorygowanej w razie konieczności w wyniku zastosowania współczynnika prewencyjnego wycofania ustalonego zgodnie z art. 52 ust. 2 akapit pierwszy, wymaga się zapłaty co najmniej ceny minimalnej za buraki kwotowe dla całości buraków cukrowych przetwarzanych przez nie na cukier.

6.  Porozumienia branżowe mogą przewidywać odstępstwo od ust. 3, 4 i 5 pod warunkiem zatwierdzenia ich przez dane państwo członkowskie.

▼B

7.  W przypadku braku porozumień branżowych dane państwo członkowskie podejmuje niezbędne kroki zgodne z niniejszym rozporządzeniem w celu ochrony interesów zainteresowanych stron.

Artykuł 51

Opłata produkcyjna

1.  Kwoty cukru, izoglukozy i syropu inulinowego posiadane zgodnie z art. 56 ust. 2 przez przedsiębiorstwa produkujące cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy podlegają opłacie produkcyjnej.

2.  Ustala się opłatę produkcyjną w wysokości 12,00 EUR za tonę cukru kwotowego i kwotowego syropu inulinowego. Opłata produkcyjna za izoglukozę wynosi 50 % opłaty za cukier.

3.  Państwa członkowskie pobierają od przedsiębiorstw mających siedzibę na ich terytorium opłatę produkcyjną wnoszoną zgodnie z ust. 1, której wysokość jest uzależniona od wysokości kwoty przyznanej w danym roku gospodarczym.

Przedsiębiorstwa uiszczają opłatę produkcyjną najpóźniej do końca lutego danego roku gospodarczego.

4.  Wspólnotowe przedsiębiorstwa produkujące cukier i syrop inulinowy mogą zażądać od plantatorów buraków cukrowych lub trzciny cukrowej lub od dostawców cykorii poniesienia do 50 % kosztów opłaty produkcyjnej.

▼M3

Artykuł 52

Wycofanie cukru z rynku

1.  W celu zachowania równowagi strukturalnej rynku na poziomie cenowym zbliżonym do ceny referencyjnej, uwzględniając zobowiązania Wspólnoty wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, Komisja może podjąć decyzję o wycofaniu z rynku na dany rok gospodarczy tych ilości cukru lub izoglukozy wyprodukowanych w ramach kwot, które przekraczają wielkość progową obliczoną zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2.  Wielkość progową wycofania, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oblicza się dla każdego przedsiębiorstwa z przyznaną kwotą, mnożąc tę kwotę przez współczynnik ustalany przez Komisję, najpóźniej do dnia 16 marca poprzedniego roku gospodarczego, na podstawie przewidywanych tendencji rynkowych. Na rok gospodarczy 2008/2009 współczynnik ten stosuje się do kwoty pozostałej po zrzeczeniu się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 320/2006 przyznanym najpóźniej w dniu 15 marca 2008 r.

Na podstawie uaktualnionych tendencji rynkowych Komisja może do dnia 31 października odnośnego roku gospodarczego podjąć decyzję o skorygowaniu współczynnika lub — gdy nie podjęto takiej decyzji zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu — o jego ustaleniu.

3.  Każde przedsiębiorstwo z przyznaną kwotą przechowuje na własny koszt do czasu rozpoczęcia kolejnego roku gospodarczego wyprodukowaną w ramach kwoty ilość cukru, która przekracza wielkość progową obliczoną zgodnie z ust. 2. Ilości cukru lub izoglukozy wycofane w danym roku gospodarczym uznaje się za pierwsze ilości wyprodukowane w ramach kwoty dla kolejnego roku gospodarczego.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, po uwzględnieniu przewidywanych tendencji na rynku cukru Komisja może podjąć decyzję o uwzględnieniu w bieżącym lub kolejnym roku gospodarczym całości lub części wycofanego cukru lub izoglukozy jako:

4.  Jeżeli zaopatrzenie rynku wspólnotowego w cukier jest niewystarczające, Komisja może podjąć decyzję o sprzedaży pewnej ilości wycofanego cukru na rynku wspólnotowym przed zakończeniem okresu wycofania.

5.  Jeżeli wycofany cukier uznawany jest za pierwszy cukier wyprodukowany w kolejnym roku gospodarczym, plantatorom buraków płaci się cenę minimalną dla tego roku gospodarczego.

Jeżeli wycofany cukier zostaje zaklasyfikowany jako cukier przemysłowy lub zostaje wywieziony zgodnie z ust. 3 lit. a) i b) niniejszego artykułu, nie stosuje się wymogów art. 49 dotyczących ceny minimalnej.

Jeżeli wycofany cukier zostaje sprzedany na rynku wspólnotowym przed zakończeniem okresu wycofania zgodnie z ust. 4, plantatorom buraków płaci się cenę minimalną dla bieżącego roku gospodarczego.

▼M3

Artykuł 52a

Wycofanie cukru z rynku w latach gospodarczych 2008/2009 i 2009/2010

1.  W drodze odstępstwa od art. 52 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do państw członkowskich, w których doszło do zmniejszenia krajowej kwoty cukru w wyniku zrzeczenia się kwot zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, Komisja ustala współczynnik na lata gospodarcze 2008/2009 i 2009/2010 przez zastosowanie załącznika VIIc do niniejszego rozporządzenia.

2.  Przedsiębiorstwo, które zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006 zrzeka się ze skutkiem od następnego roku gospodarczego całości przydzielonej mu kwoty, na własny wniosek nie podlega stosowaniu współczynników, o których mowa w art. 52 ust. 2 niniejszego rozporządzenia. Wniosek składa się przed końcem roku gospodarczego, którego dotyczy wycofanie.

▼B

Artykuł 53

Przepisy wykonawcze

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy wprowadzania niniejszej sekcji w życie, a w szczególności:

Sekcja IV

Dostosowanie podaży

Artykuł 54

Środki ułatwiające dostosowanie podaży do wymogów rynku

W celu zachęcenia organizacji branżowych i organizacji międzybranżowych do podjęcia działań na rzecz łatwiejszego dostosowania podaży do wymogów rynku, z wyjątkiem działań związanych z wycofaniem z rynku, Komisja może przyjąć następujące środki w odniesieniu do sektorów żywych roślin, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, ►C1  jaj oraz mięsa drobiowego: ◄

ROZDZIAŁ III

Systemy ograniczania produkcji

Sekcja I

Przepisy ogólne

▼M10

Artykuł 55

Systemy kwot i potencjał produkcyjny

▼M7

1.  System kwot ma zastosowanie do następujących produktów:

2.  W odniesieniu do systemów kwot, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu, jeżeli producent przekroczy odpowiednią kwotę oraz, w przypadku cukru, nie wykorzysta ilości nadwyżek w sposób określony w art. 61, wnosi on opłatę z tytułu nadwyżek w odniesieniu do tych ilości, zgodnie z warunkami określonymi w sekcji II i III.

▼M10

2a.  W przypadku sektora wina zasady dotyczące potencjału produkcyjnego w odniesieniu do nielegalnych nasadzeń, przejściowych praw do nasadzeń, jak również programu karczowania mają zastosowanie zgodnie z przepisami określonymi w sekcji IVa.

▼B

Sekcja II

Cukier

Podsekcja I

Przydział kwot i administrowanie nimi

Artykuł 56

Przydział kwot

1.  Kwoty produkcyjne cukru, izoglukozy i syropu inulinowego na poziomie krajowym lub regionalnym określono w załączniku VI.

2.  Państwa członkowskie przydzielają kwotę każdemu przedsiębiorstwu produkującemu cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy mającemu siedzibę na ich terytorium oraz zatwierdzonemu zgodnie z art. 57.

W przypadku każdego przedsiębiorstwa przydzielona kwota jest równa kwocie przewidzianej na mocy rozporządzenia (WE) nr 318/2006, którą przydzielono danemu przedsiębiorstwu na rok gospodarczy 2007/2008.

3.  W przypadku przydziału kwoty przedsiębiorstwu cukrowniczemu posiadającemu więcej niż jeden zakład produkcyjny, państwa członkowskie przyjmują środki, które uważają za konieczne dla właściwego uwzględnienia interesów plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej.

Artykuł 57

Zatwierdzone przedsiębiorstwa

1.  Państwa członkowskie na wniosek przedsiębiorstwa produkującego cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy lub przedsiębiorstwa przetwarzającego te produkty na jeden z produktów zawartych w wykazie, o którym mowa w art. 62 ust. 2, dokonują zatwierdzenia takiego przedsiębiorstwa, pod warunkiem że:

2.  Zatwierdzone przedsiębiorstwa przedstawiają państwu członkowskiemu, na którego terytorium ma miejsce zbiór buraków bądź trzciny cukrowej lub rafinacja, następujące informacje:

Artykuł 58

Dodatkowa i uzupełniająca kwota izoglukozy

1.  W roku gospodarczym 2008/2009 do kwoty przyznanej w poprzednim roku gospodarczym dodaje się dodatkową kwotę izoglukozy wynoszącą 100 000  ton. Dodanie dodatkowej kwoty nie dotyczy Bułgarii i Rumunii.

W roku gospodarczym 2008/2009 do kwoty przyznanej w poprzednim roku gospodarczym dodaje się dodatkową kwotę izoglukozy wynoszącą 11 045  ton w przypadku Bułgarii i 1 966 ton w przypadku Rumunii.

Państwa członkowskie przydzielają przedsiębiorstwom dodatkowe kwoty proporcjonalnie do kwot izoglukozy przydzielonych zgodnie z art. 56 ust. 2.

2.  Włochy, Litwa i Szwecja mogą przydzielić uzupełniającą kwotę izoglukozy w latach gospodarczych 2008/2009 i 2009/2010 na wniosek przedsiębiorstwa mającego siedzibę na ich terytorium. Maksymalne kwoty uzupełniające określone są w podziale na poszczególne państwa członkowskie w załączniku VII.

3.  Na kwoty, które przydzielono przedsiębiorstwom zgodnie z ust. 2, nakłada się jednorazową opłatę w wysokości 730 EUR. Opłatę pobiera się od tony przydzielonej kwoty uzupełniającej.

▼M3

Artykuł 59

Zarządzanie kwotami

1.  Komisja koryguje kwoty określone w załączniku VI do dnia 30 kwietnia 2008 r. dla roku gospodarczego 2008/2009 oraz do dnia 28 lutego 2009 r. i 2010 r. odpowiednio dla lat gospodarczych 2009/2010 i 2010/2011. Korekty te wynikają z zastosowania ust. 2 niniejszego artykułu i art. 58 niniejszego rozporządzenia oraz art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.  Uwzględniając skutki systemu restrukturyzacji przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 320/2006, Komisja ustala, najpóźniej do końca lutego 2010 r., wspólny współczynnik procentowy konieczny do zmniejszenia istniejących kwot cukru i izoglukozy dla każdego państwa członkowskiego lub regionu w celu uniknięcia zachwiań równowagi rynku, począwszy od roku gospodarczego 2010/2011. Państwa członkowskie odpowiednio korygują kwotę w odniesieniu do każdego przedsiębiorstwa.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, w odniesieniu do państw członkowskich, których krajowa kwota cukru uległa zmniejszeniu w wyniku zrzeczenia się kwot zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, Komisja ustala współczynnik procentowy zgodnie z załącznikiem VIIa do niniejszego rozporządzenia. Odnośne państwa członkowskie odpowiednio korygują współczynnik stosowany wobec każdego znajdującego się na ich terytorium przedsiębiorstwa, któremu przyznano kwotę zgodnie z załącznikiem VIIb do niniejszego rozporządzenia.

Akapitu pierwszego i drugiego niniejszego ustępu nie stosuje się do regionów najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 60

Przenoszenie kwot krajowych i zmniejszenie kwot

1.  Państwo członkowskie może zmniejszyć kwotę cukru lub izoglukozy przyznaną przedsiębiorstwu mającemu siedzibę na jego terytorium o nie więcej niż 10 % na rok gospodarczy 2008/2009 i kolejne lata, przy jednoczesnym zagwarantowaniu przedsiębiorstwom swobody decydowania o uczestnictwie w mechanizmach ustanowionych rozporządzeniem (WE) nr 320/2006. W takich przypadkach państwa członkowskie stosują obiektywne i niedyskryminujące kryteria.

▼B

2.  Państwa członkowskie mogą dokonywać transferu kwot między przedsiębiorstwami zgodnie z przepisami określonymi w załączniku VIII oraz po uwzględnieniu interesów każdej z zainteresowanych stron, a w szczególności plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej.

3.  Dane państwo członkowskie przydziela część kwoty uwolnioną na mocy ust. 1 i 2 jednemu lub więcej przedsiębiorstwom mającym siedzibę na jego terytorium, bez względu na to, czy wcześniej została im przydzielona kwota.

▼M3

4.  W drodze odstępstwa od ust. 3 niniejszego artykułu, gdy zastosowanie ma art. 4a rozporządzenia (WE) nr 320/2006, państwa członkowskie dokonują korekty kwoty cukru przyznanej danemu przedsiębiorstwu przez zastosowanie zmniejszenia określonego w ust. 4 tego artykułu w granicach wartości współczynnika procentowego ustalonego w ust. 1 niniejszego artykułu.

▼B

Podsekcja II

Przekroczenie Kwoty

Artykuł 61

Zakres stosowania

Cukier, izoglukoza lub syrop inulinowy wyprodukowane w roku gospodarczym w ilościach przekraczających kwotę, o której mowa w art. 53, mogą być:

Pozostałe ilości podlegają opłacie z tytułu nadwyżek, o której mowa w art. 64.

Artykuł 62

Cukier przemysłowy

1.  Cukier przemysłowy, izoglukoza przemysłowa lub przemysłowy syrop inulinowy są zastrzeżone do produkcji jednego z produktów, o których mowa w ust. 2, w przypadku gdy:

2.  Komisja sporządza wykaz produktów, w których produkcji wykorzystuje się cukier przemysłowy, izoglukozę przemysłową lub przemysłowy syrop inulinowy.

Wykaz ten obejmuje w szczególności:

Artykuł 63

Przeniesienie nadwyżki cukru

1.  Każde przedsiębiorstwo może podjąć decyzję o przeniesieniu całości lub części nadwyżki produkcji wykraczającej poza przyznaną mu kwotę cukru, kwotę izoglukozy lub kwotę syropu inulinowego, tak aby nadwyżka ta była traktowana jako część produkcji z następnego roku gospodarczego. Nie naruszając ust. 3, decyzja taka jest nieodwołalna.

2.  W przypadku podjęcia decyzji, o której mowa w ust. 1, przedsiębiorstwo:

3.  Jeżeli ostateczna produkcja przedsiębiorstwa w danym roku gospodarczym była niższa niż produkcja szacowana w momencie podejmowania decyzji zgodnie z ust. 1, przeniesioną ilość można skorygować z mocą wsteczną najpóźniej do dnia 31 października kolejnego roku gospodarczego.

4.  Przeniesione ilości uznaje się za pierwsze ilości wyprodukowane w ramach kwoty w kolejnym roku gospodarczym.

5.  Cukier przechowywany zgodnie z przepisami niniejszego artykułu w danym roku gospodarczym nie może podlegać innym środkom w zakresie przechowywania zgodnie z art. 12, 29 lub 49.

Artykuł 64

Opłata z tytułu nadwyżek

1.  Opłatę z tytułu nadwyżek nalicza się w stosunku do ilości:

▼M3

▼B

2.  Komisja ustala wysokość opłaty z tytułu nadwyżek na dostatecznie wysokim poziomie, tak aby uniknąć gromadzenia ilości, o których mowa w ust. 1.

3.  Państwa członkowskie pobierają opłatę z tytułu nadwyżek, o której mowa w ust. 1 od przedsiębiorstw na ich terytorium w wysokości zależnej od ilości produkcji, o której mowa w ust. 1, stwierdzonej w tych przedsiębiorstwach w danym roku gospodarczym.

Sekcja III

Mleko

Podsekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 65

Definicje

Do celów niniejszej sekcji:

▼C1

▼B

Jednakże jakąkolwiek grupę nabywców z tego samego obszaru geograficznego, która prowadzi działania administracyjne i rachunkowe niezbędne do uiszczenia opłaty z tytułu nadwyżek w imieniu swoich członków, uznaje się za podmiot skupujący. Do celów pierwszego zdania niniejszego akapitu Grecja jest uznawana za jeden obszar geograficzny i może ona uznać oficjalny organ za grupę nabywców;

▼C1

▼B

Podsekcja II

Przydział kwot i administrowanie nimi

Artykuł 66

Kwoty krajowe

1.  Kwoty krajowe przewidziane na produkcję mleka i przetworów mlecznych wprowadzanych do obrotu w trakcie siedmiu kolejnych dwunastomiesięcznych okresów, począwszy od dnia 1 kwietnia 2008 r. (zwanych dalej „dwunastomiesięcznymi okresami”), ►C1  zostały określone w załączniku IX pkt 1. ◄

2.   ►C1  Kwoty, o których mowa w ust. 1, są rozdzielane między producentów zgodnie z art. 67 ◄ – z rozróżnieniem na dostawy i sprzedaż bezpośrednią. Fakt, że przekroczone zostały kwoty krajowe, stwierdza się na szczeblu krajowym w każdym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą sekcją i z rozróżnieniem na dostawy i sprzedaż bezpośrednią.

►C1  3.  Kwoty krajowe określone w załączniku IX pkt 1 ◄ są ustalane bez uszczerbku dla ewentualnych weryfikacji w świetle ogólnej sytuacji rynkowej i szczególnych warunków panujących w danych państwach członkowskich.

►C1  4.  W przypadku Bułgarii i Rumunii ustanawia się specjalną rezerwę restrukturyzacyjną zgodnie z załącznikiem IX pkt 2. ◄ Rezerwa ta zostanie uwolniona 1 kwietnia 2009 r. w takim zakresie, w jakim od 2002 r. zmniejszy się wykorzystanie mleka i przetworów mlecznych na potrzeby gospodarstwa w każdym z tych państw.

Komisja podejmie decyzję dotyczącą uwolnienia rezerwy i jej podziału na kwotę dostaw i sprzedaży bezpośredniej na podstawie sprawozdania przedstawionego Komisji przez Bułgarię i Rumunię przed dniem 31 grudnia 2008 r. W sprawozdaniu tym szczegółowo omówione zostaną wyniki i tendencje trwającego obecnie procesu restrukturyzacji w sektorze mleczarskim obu państw, a w szczególności przejście od produkcji na potrzeby gospodarstwa do produkcji rynkowej.

▼A1

4a.  W przypadku Chorwacji ustanawia się specjalną rezerwę restrukturyzacyjną zgodnie z załącznikiem IX pkt 2. Rezerwa ta zostanie uwolniona od dnia 1 kwietnia pierwszego roku stosowania kwot po przystąpieniu, w takim zakresie, w jakim w latach 2008–2012 w Chorwacji zmniejszy się wykorzystanie mleka i przetworów mlecznych na potrzeby gospodarstwa.

Komisja decyduje o uwolnieniu rezerwy i jej podziału na kwotę dostaw i sprzedaży bezpośredniej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2, na podstawie oceny sprawozdania przedłożonego przez Chorwację do dnia 31 grudnia 2013 r. W sprawozdaniu tym szczegółowo omówione zostaną wyniki i tendencje trwającego obecnie procesu restrukturyzacji w sektorze mleczarskim Chorwacji, a w szczególności przejście od produkcji na potrzeby gospodarstwa do produkcji rynkowej.

▼B

5.  W przypadku Bułgarii, Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Rumunii, Słowenii i Słowacji kwoty krajowe obejmują całe mleko lub ekwiwalent mleka dostarczone podmiotowi skupującemu lub sprzedawane bezpośrednio, niezależnie od tego, czy zostały wyprodukowane lub wprowadzone do obrotu w ramach środka przejściowego mającego zastosowanie w tych państwach.

Artykuł 67

Kwoty indywidualne

1.  Indywidualna kwota lub indywidualne kwoty producentów w dniu 1 kwietnia 2008 r. są równe ich indywidualnej ilości referencyjnej lub indywidualnym ilościom referencyjnym z dnia 31 marca 2008 r. bez uszczerbku dla transferów, sprzedaży i konwersji kwoty nabierających mocy w dniu 1 kwietnia 2008 r.

2.  Producenci mogą otrzymać jedną lub dwie kwoty indywidualne: jedną przeznaczoną na dostawy, a drugą – na sprzedaż bezpośrednią. Konwersji z jednej kwoty do drugiej może dokonać wyłącznie właściwy organ państwa członkowskiego, na odpowiednio uzasadniony wniosek producenta.

3.  Jeżeli producent posiada dwie kwoty, jego wkład we wszelkie należne opłaty z tytułu nadwyżek oblicza się osobno dla każdej kwoty.

►C1  4.  Komisja może zwiększyć część fińskiej kwoty krajowej przyznaną na dostawy, o których mowa w art. 66 ◄ , po to by zapewnić fińskim producentom „SLOM” wyrównanie ilości maksymalnie do 200 000 ton. Rezerwa ta zostaje przydzielona zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym i może zostać wykorzystana wyłącznie w imieniu producentów, których prawo do ponownego podjęcia produkcji zostało naruszone w wyniku przystąpienia tego kraju do UE.

5.  Kwoty indywidualne są w odpowiednich przypadkach modyfikowane dla każdego dwunastomiesięcznego okresu, tak aby dla każdego państwa członkowskiego suma kwot indywidualnych przewidzianych na dostawy i suma kwot indywidualnych przewidzianych na sprzedaż bezpośrednią nie przekraczały odpowiadających im części kwoty krajowej dostosowanej zgodnie z art. 69, przy uwzględnieniu wszelkich redukcji związanych z uzupełnianiem rezerwy krajowej określonej w art. 71.

Artykuł 68

Przydział kwot z rezerwy krajowej

Państwa członkowskie przyjmują przepisy umożliwiające przydzielanie producentom całości lub części kwot z rezerwy krajowej określonej w art. 71 na podstawie obiektywnych kryteriów, które należy zgłosić Komisji.

Artykuł 69

Administrowanie kwotami

1.  Dla każdego państwa członkowskiego i dla każdego okresu Komisja dostosowuje przed upływem tego okresu podział kwot krajowych na „dostawy” i „sprzedaż bezpośrednią” w świetle konwersji, o które zwracają się producenci, pomiędzy kwotami indywidualnymi przewidzianymi na dostawy a kwotami indywidualnymi przewidzianymi na sprzedaż.

2.  Co roku państwa członkowskie przekazują Komisji, według dat i stosownie do przepisów ustalonych przez Komisję zgodnie z art. 192 ust. 2, informacje niezbędne, by:

Artykuł 70

Zawartość tłuszczu

1.  Każdemu producentowi przypisuje się referencyjną zawartość tłuszczu, która ma zastosowanie do indywidualnej kwoty dostaw przydzielonej temu producentowi.

2.  W przypadku kwot przydzielonych producentom dnia 31 marca 2008 r. zgodnie z art. 67 ust. 1 referencyjna zawartość tłuszczu, o której mowa w ust. 1, jest taka sama jak referencyjna zawartość tłuszczu mająca zastosowanie do tej kwoty w tym terminie.

3.  Referencyjna zawartość tłuszczu zostaje zmieniona w trakcie konwersji, o której mowa w art. 67 ust. 2, oraz w przypadku nabycia, transferu lub tymczasowego transferu kwot – zgodnie z przepisami ustanawianymi przez Komisję.

4.  W przypadku nowych producentów, których cała kwota indywidualna przewidziana na dostawy pochodzi z rezerwy krajowej, zawartość tłuszczu zostaje określona zgodnie z przepisami ustanawianymi przez Komisję.

5.  W odpowiednich przypadkach indywidualna referencyjna zawartość tłuszczu, o której mowa w ust. 1, jest dostosowywana zaraz po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, a następnie w razie potrzeby na początku każdego dwunastomiesięcznego okresu, tak aby średnia ważona indywidualnych reprezentatywnych zawartości tłuszczu dla każdego państwa członkowskiego nie przekraczała referencyjnej zawartości tłuszczu ustanowionej w załączniku X o więcej niż 0,1 grama na kilogram.

W przypadku Rumunii referencyjna zawartość tłuszczu ustanowiona w załączniku X zostanie zweryfikowana na podstawie danych liczbowych za cały rok 2004 oraz, jeżeli to konieczne, dostosowana przez Komisję.

Artykuł 71

Rezerwa krajowa

1.  Każde państwo członkowskie ustanawia rezerwę krajową jako część kwot krajowych ustalonych w załączniku IX, mając na uwadze w szczególności dokonywanie przydziałów określonych w art. 68. Rezerwa krajowa jest w odpowiednich przypadkach uzupełniana przez odbieranie pewnych ilości określonych w art. 72, zatrzymywanie części ilości objętych transferem określonych w art. 76 lub przez liniową redukcję wszystkich kwot indywidualnych. Początkowe przeznaczenie odnośnych kwot, tzn. dostawy lub sprzedaż bezpośrednia, zostaje zachowane.

2.  Wszelkie dodatkowe kwoty przyznane państwu członkowskiemu są automatycznie wliczane do rezerwy krajowej i dzielone na dostawy i sprzedaż bezpośrednią zgodnie z przewidywanymi potrzebami.

3.  Kwoty wliczone do rezerwy krajowej nie posiadają referencyjnej zawartości tłuszczu.

Artykuł 72

Przypadki unieruchomienia produkcji

1.  Jeżeli osoba fizyczna lub prawna posiadająca kwoty indywidualne przestaje spełniać w dwunastomiesięcznym okresie warunki, o których mowa w art. 65 lit. c), odpowiednie ilości zostają przekazane do rezerwy krajowej nie później niż dnia 1 kwietnia kolejnego roku kalendarzowego, z wyjątkiem sytuacji, kiedy osoba ta ►C1  przed tą datą ponownie staje się producentem w rozumieniu art. 65 lit. c). ◄

Jeżeli przed upływem drugiego dwunastomiesięcznego okresu, po tym jak kwota została odebrana, dana osoba ponownie staje się producentem, całość lub część kwoty indywidualnej, którą odebrano tej osobie lub podmiotowi, zostaje im zwrócona nie później niż dnia 1 kwietnia po dacie zgłoszenia wniosku.

2.  Jeśli producenci nie wprowadzą do obrotu ilości równej przynajmniej ►M7  85 % ◄ ich kwoty indywidualnej podczas co najmniej jednego dwunastomiesięcznego okresu, państwa członkowskie mogą zdecydować, czy i na jakich warunkach całość lub część niewykorzystanej kwoty zostanie przekazana do rezerwy krajowej.

Państwa członkowskie mogą określać, na jakich warunkach kwota zostaje ponownie przydzielona danemu producentowi, jeżeli wznowił on wprowadzanie do obrotu.

3.  Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania w przypadkach działania siły wyższej ani w należycie uzasadnionych i uznanych przez właściwy organ przypadkach tymczasowo wpływających na zdolność produkcyjną danych producentów.

Artykuł 73

Transfery tymczasowe

1.  Do końca każdego dwunastomiesięcznego okresu państwa członkowskie zezwalają w odniesieniu do tego okresu na wszelkie tymczasowe transfery części kwot indywidualnych, których nie zamierzają wykorzystać uprawnieni do nich producenci.

Państwa członkowskie mogą regulować transfery kwot zgodnie z kategoriami producentów lub danych struktur produkcji mlecznej, mogą ograniczać je do poziomu podmiotu skupującego lub do regionów, zezwalać na transfery całkowite w przypadkach, o których mowa w art. 72 ust. 3, oraz ustalać, do jakiego stopnia przekazujący może powtarzać transfer kwot.

2.  Każde państwo członkowskie może zdecydować o niewykonaniu przepisów ust. 1 z uwagi na co najmniej jedno z następujących kryteriów:

Artykuł 74

Transfer kwot wraz z gruntem

1.  Kwoty indywidualne są wraz z gospodarstwem przekazywane producentom, którzy przejmują je w drodze sprzedaży, dzierżawy, rzeczywistego lub przewidywanego dziedziczenia lub w jakikolwiek inny sposób mający dla producentów porównywalne skutki prawne, zgodnie ze szczegółowymi przepisami ustanawianymi przez państwa członkowskie, przy uwzględnieniu obszarów wykorzystywanych do produkcji mlecznej oraz innych obiektywnych kryteriów i w odpowiednich przypadkach wszelkich porozumień między stronami. Ta część kwoty, która nie została objęta transferem wraz z gospodarstwem, dodawana jest do rezerwy krajowej.

2.  Jeżeli kwoty zostały przekazane lub są przekazywane zgodnie z ust. 1 w drodze dzierżaw rolnych lub innych środków mających porównywalne skutki prawne, państwa członkowskie mogą zdecydować – na podstawie obiektywnych kryteriów i z zamiarem dopilnowania, by kwoty były przypisane wyłącznie producentom – że kwota nie zostanie przekazana wraz z gospodarstwem.

3.  W przypadku transferu gruntu na rzecz organów publicznych lub na rzecz użytkowania publicznego bądź w przypadku gdy transfer jest przeprowadzany do celów nierolniczych, państwa członkowskie dopilnowują, by przedsięwzięte zostały niezbędne środki w celu ochrony prawnych interesów stron, a w szczególności by producenci odstępujący takie grunty mieli możliwość kontynuowania produkcji mlecznej, jeśli sobie tego życzą.

4.  Jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia, w przypadku dzierżaw mających wygasnąć bez możliwości ich odnowienia na podobnych warunkach lub w sytuacjach mających porównywalne skutki prawne, odnośne kwoty indywidualne są przekazywane w całości lub w części przejmującym je producentom, zgodnie z przepisami przyjętymi przez państwa członkowskie, z uwzględnieniem prawnych interesów stron.

Artykuł 75

Środki dotyczące transferów specjalnych

1.  W celu pomyślnego zrestrukturyzowania produkcji mleka lub poprawy stanu środowiska naturalnego państwa członkowskie mogą, zgodnie z ustanowionymi uprzednio szczegółowymi przepisami i z uwzględnieniem prawnych interesów zainteresowanych stron:

2.  Przepisy ust. 1 mogą być wprowadzane w życie na poziomie krajowym, na właściwym poziomie terytorialnym lub na określonych obszarach odbioru mleka.

Artykuł 76

Zatrzymywanie kwot

1.  W przypadku transferów, o których mowa w art. 74 i 75, państwa członkowskie mogą, kierując się obiektywnymi kryteriami, zatrzymać część kwot indywidualnych jako rezerwę krajową.

2.  Jeśli kwoty zostały przekazane lub są przekazywane zgodnie z art. 74 i 75 wraz z odpowiadającymi im gruntami lub bez nich w drodze dzierżaw rolnych lub innych środków mających porównywalne skutki prawne, państwa członkowskie mogą zdecydować, kierując się obiektywnymi kryteriami i chcąc dopilnować, by kwoty były przypisane wyłącznie producentom, czy i na jakich warunkach całość lub część kwoty objętej transferem zostaje przekazana do rezerwy krajowej.

Artykuł 77

Pomoc na nabycie kwot

Żaden organ publiczny nie może przyznać pomocy finansowej bezpośrednio związanej z nabywaniem kwot w przypadku sprzedaży, transferu lub przydziału kwot dokonywanych na mocy niniejszej sekcji.

Podsekcja III

Przekroczenie kwoty

Artykuł 78

Opłata z tytułu nadwyżek

1.  Jeżeli mleko i przetwory mleczne zostaną wprowadzone do obrotu w ilości przewyższającej kwotę krajową ustaloną zgodnie z podsekcją II, wnosi się opłatę z tytułu nadwyżek.

Opłata wynosi 27,83 EUR za 100 kilogramów mleka.

▼M7

Jednakże w okresach dwunastomiesięcznych rozpoczynających się w dniu 1 kwietnia 2009 r. i 1 kwietnia 2010 r. opłatę z tytułu nadwyżek dostarczonego mleka, które przekraczają 106 % kwoty krajowej obowiązującej na dostawy w okresie dwunastomiesięcznym rozpoczynającym się w dniu 1 kwietnia 2008 r., ustala się w wysokości 150 % opłaty, o której mowa w akapicie drugim.

▼M12

1a.  W drodze odstępstwa od ust. 1 akapit pierwszy, w dwunastomiesięcznych okresach rozpoczynających się dnia 1 kwietnia 2009 r. i dnia 1 kwietnia 2010 r., w odniesieniu do dostaw opłata z tytułu nadwyżek jest należna od mleka wprowadzanego do obrotu w ilości przewyższającej kwotę krajową ustaloną zgodnie z podsekcją II, pomniejszoną o kwoty indywidualne na dostawy, które to kwoty zostały wliczone do rezerwy krajowej zgodnie z art. 75 ust. 1 lit. a), począwszy od dnia 30 listopada 2009 r., i w której to rezerwie pozostawały do dnia 31 marca w odnośnym dwunastomiesięcznym okresie.

▼B

2.  Za opłatę z tytułu nadwyżek wynikającą z przekroczenia kwoty krajowej, co stwierdzono na szczeblu krajowym, oddzielnie dla dostaw i dla sprzedaży bezpośredniej, państwa członkowskie odpowiadają przed Wspólnotą, i w okresie między dniem 16 października a dniem 30 listopada po upływie danego dwunastomiesięcznego okresu wpłacają ją, w 99 % należnej sumy, do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG).

▼M12

2a.  Różnica pomiędzy opłatą z tytułu nadwyżek, wynikającą z zastosowania ust. 1a, a opłatą wynikającą z zastosowania ust. 1 akapit pierwszy jest wykorzystywana przez państwa członkowskie do finansowania środków restrukturyzacyjnych na rynku mleczarskim.

▼B

3.  Jeżeli opłaty z tytułu nadwyżek określonej w ust. 1 nie wniesiono w odpowiednim terminie, Komisja po konsultacji z Komitetem ds. Funduszy Rolniczych odlicza sumę równą nieuiszczonej opłacie z tytułu nadwyżek od płatności miesięcznych w rozumieniu art. 14 i 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005. Przed podjęciem decyzji Komisja kieruje ostrzeżenie do danego państwa członkowskiego, które w ciągu tygodnia informuje o swoim stanowisku. Przepisy art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 2040/2000 ( 2 ) nie mają zastosowania.

4.  Komisja dokonuje ustaleń dotyczących wprowadzania w życie niniejszego artykułu.

Artykuł 79

Wkład producentów w należną opłatę z tytułu nadwyżek

Opłata z tytułu nadwyżek zostaje w całości rozdzielona, zgodnie z przepisami art. 80 i 83, pomiędzy producentów, którzy przyczynili się do przekroczenia kwot krajowych, o których mowa w art. 66 ust. 2.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 80 ust. 3 i art. 83 ust. 1 producenci odpowiadają przed państwem członkowskim za wpłacenie swojej części należnej opłaty z tytułu nadwyżek; część tę wylicza się zgodnie z art. 69, 70 i 80 ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnych kwot.

▼M12

W odniesieniu do dwunastomiesięcznych okresów rozpoczynających się dnia 1 kwietnia 2009 r. i dnia 1 kwietnia 2010 r. oraz odnośnie do dostaw, opłata z tytułu nadwyżki jest w całości rozdzielana, zgodnie z art. 80 i 83, pomiędzy producentów, którzy przyczynili się do przekroczenia kwoty krajowej, zgodnie z tym, co wynika z zastosowania art. 78 ust. 1a.

▼B

Artykuł 80

Opłata z tytułu nadwyżek w dostawach

1.  Na użytek ostatecznego zestawienia opłaty z tytułu nadwyżek, ilości dostarczone przez każdego producenta zostają zwiększone lub obniżone – przy zastosowaniu współczynników i na warunkach ustalonych przez Komisję – tak aby odzwierciedlały wszelkie różnice między rzeczywistą zawartością tłuszczu a referencyjną zawartością tłuszczu.

▼M7

Na szczeblu krajowym opłatę z tytułu nadwyżek oblicza się na podstawie sumy dostaw dostosowanych zgodnie z akapitem pierwszym.

▼M7 —————

▼B

3.  Wkład każdego producenta w opłatę z tytułu nadwyżek zostaje ustalony w drodze decyzji danego państwa członkowskiego – po tym jak wszelkie niewykorzystane części kwoty krajowej przydzielonej na dostawy zostaną lub nie zostaną ponownie przydzielone – proporcjonalnie do kwot indywidualnych każdego producenta lub zgodnie z obiektywnymi kryteriami uzgodnionymi przez państwa członkowskie:

▼M7

Jeżeli zastosowanie ma art. 78 ust. 1 akapit trzeci, państwa członkowskie — ustalając wkład każdego producenta w opłatę należną z uwagi na zastosowanie wyższej stawki, o której mowa w tym akapicie — dopilnowują, aby wkład w tę opłatę był wnoszony proporcjonalnie przez producentów odpowiedzialnych według obiektywnych kryteriów, które zostaną ustalone przez państwo członkowskie.

▼B

Artykuł 81

Rola podmiotów skupujących

1.  Podmioty skupujące są odpowiedzialne za to, by pobierać od producentów należne wkłady na rzecz opłaty z tytułu nadwyżek; wypłacają one właściwemu organowi państwa członkowskiego – przed określoną datą i zgodnie z procedurą ustanowioną przez Komisję – sumę tych wkładów odliczoną od ceny mleka wypłaconej producentom odpowiedzialnym za przekroczenie kwoty, a jeżeli nie jest to możliwe, pobraną jakimkolwiek innym właściwym sposobem.

2.  W przypadku gdy podmiot skupujący w całości lub w części zastępuje co najmniej jeden inny podmiot skupujący, kwoty indywidualne, którymi dysponują producenci, są uwzględniane dla reszty trwającego dwunastomiesięcznego okresu – po odliczeniu ilości już dostarczonych oraz po uwzględnieniu ich zawartości tłuszczu. Ma to również zastosowanie, w przypadku gdy producent zmienia jeden podmiot skupujący na inny.

3.  Jeżeli podczas okresu odniesienia ilości dostarczone przez producenta przekroczą kwotę dostępną temu producentowi, odpowiednie państwo członkowskie może zdecydować, że podmiot skupujący odliczy część ceny mleka za którąkolwiek dostawę pochodzącą od odnośnego producenta i przekraczającą wspomnianą kwotę i że będzie to zaliczka na poczet wkładu producenta – zgodnie ze szczegółowymi przepisami ustanowionymi przez to państwo członkowskie. Państwo członkowskie może dokonać konkretnych ustaleń w celu umożliwienia podmiotom skupującym odliczenia tej zaliczki, w przypadku gdy producenci kierują dostawy do kilku podmiotów skupujących.

Artykuł 82

Zatwierdzenie

Status podmiotu skupującego podlega uprzedniemu zatwierdzeniu przez państwo członkowskie zgodnie z kryteriami ustanowionymi przez Komisję.

Komisja określa warunki, które muszą spełnić producenci prowadzący sprzedaż bezpośrednią, oraz informacje, które muszą oni przedstawić.

Artykuł 83

Opłata z tytułu nadwyżek w sprzedaży bezpośredniej

1.  W przypadku sprzedaży bezpośredniej wkład każdego producenta w opłatę z tytułu nadwyżek zostaje ustalony w drodze decyzji danego państwa członkowskiego – na właściwym szczeblu terytorialnym lub na szczeblu krajowym – po tym jak wszelkie niewykorzystane części kwoty krajowej przydzielonej na sprzedaż bezpośrednią zostaną lub nie zostaną ponownie przydzielone.

2.  Jako podstawę do obliczenia wkładu producenta w należną opłatę z tytułu nadwyżek państwa członkowskie ustanawiają całkowitą ilość mleka sprzedanego, przekazanego lub wykorzystanego do produkcji przetworów mlecznych sprzedawanych lub przekazywanych, przy zastosowaniu kryteriów ustalonych przez Komisję.

3.  Na użytek ostatecznego zestawienia opłat z tytułu nadwyżek nie uwzględnia się żadnych korekt związanych z zawartością tłuszczu.

4.  Komisja decyduje, jak i kiedy należy wnieść opłatę z tytułu nadwyżek do właściwego organu państwa członkowskiego.

Artykuł 84

Nadpłaty lub kwoty niewpłacone

1.  Jeżeli w przypadku dostaw lub sprzedaży bezpośredniej opłata z tytułu nadwyżek okaże się wymagana, a wkład pobrany od producentów – większy niż ta opłata, państwo członkowskie może:

2.  Jeżeli stwierdza się, że opłata z tytułu nadwyżek nie jest wymagana, wszelkie zaliczki pobrane przez podmioty skupujące lub przez państwo członkowskie zostają zwrócone nie później niż z końcem kolejnego dwunastomiesięcznego okresu.

3.  W przypadku gdy podmiot skupujący nie wywiązuje się z obowiązku pobierania od producentów wkładu w opłatę z tytułu nadwyżek zgodnie z art. 81, państwo członkowskie może pobrać niewpłacone kwoty bezpośrednio od producenta, bez uszczerbku dla wszelkich kar, które może ono nałożyć na podmiot skupujący niewywiązujący się ze wspomnianego obowiązku.

4.  Jeżeli producent lub podmiot skupujący nie dotrzyma terminu zapłaty, musi uiścić na rzecz państwa członkowskiego odsetki za zwłokę ustalone przez Komisję.

▼M7

Sekcja IIIa

Kwoty na produkcję skrobi ziemniaczanej

Artykuł 84a

Kwoty na produkcję skrobi ziemniaczanej

1.  Państwa członkowskie produkujące skrobię ziemniaczaną otrzymują kwoty na rok gospodarczy, w którym obowiązuje system kwot według art. 204 ust. 5 i zgodnie z załącznikiem Xa.

2.  Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku Xa, rozdziela swoją kwotę między producentów skrobi ziemniaczanej do wykorzystania w danych latach gospodarczych na podstawie podkwot przyznanych każdemu producentowi w roku 2007/2008.

3.  Przedsiębiorstwo produkujące skrobię ziemniaczaną nie zawiera umów kontraktacji z producentami ziemniaków na uprawę ziemniaków w ilości pozwalającej na wyprodukowanie skrobi ziemniaczanej w ilości przewyższającej przyznaną mu kwotę, o której mowa w ust. 2.

4.  Skrobię ziemniaczaną wyprodukowaną w ilości przekraczającej kwotę, o której mowa w ust. 2, wywozi się ze Wspólnoty przed 1 stycznia roku następującego po danym roku gospodarczym. Z tego tytułu nie wypłaca się żadnych refundacji wywozowych.

5.  Bez uszczerbku dla ust. 4 przedsiębiorstwo produkujące skrobię ziemniaczaną może, w każdym roku gospodarczym, w dodatku do swojej kwoty na dany rok, wykorzystać nie więcej niż 5 % swojej kwoty odnoszącej się do następnego roku gospodarczego. W takim przypadku, kwotę na następny rok gospodarczy zmniejsza się odpowiednio.

6.  Przepisy niniejszej sekcji nie mają zastosowania do produkcji skrobi ziemniaczanej przez przedsiębiorstwa, które nie podlegają przepisom ust. 2 niniejszego artykułu i które zakupują ziemniaki, w odniesieniu do których producenci nie korzystają z płatności określonych w art. 77 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników ( 3 ).

▼M10

Sekcja IV

Przepisy proceduralne dotyczące kwot cukru, kwot mlecznych i kwot skrobi ziemniaczanej

▼B

Artykuł 85

Przepisy wykonawcze

►M10  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania sekcji I–IIIa, które mogą odnosić się w szczególności do: ◄

▼M7

▼M10

Sekcja IVa

Potencjał produkcyjny w sektorze wina

Podsekcja I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 85a

Nielegalne nasadzenia dokonane po dniu 31 sierpnia 1998 r.

1.  Producenci karczują na własny koszt obszary obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia, w stosownych przypadkach, po dniu 31 sierpnia 1998 r.

2.  Do czasu przeprowadzenia wykarczowania zgodnie z ust. 1 winogrona i produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty powstałe w wyniku destylacji nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

3.  Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu karczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia, bez uszczerbku, w stosownych przypadkach, dla sankcji nałożonych wcześniej przez państwa członkowskie.

4.  Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania określone w niniejszym artykule.

Artykuł 85b

Obowiązkowe uregulowanie sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r.

1.  W zamian za opłatę i nie później niż do dnia 31 grudnia 2009 r., w stosownych przypadkach, producenci uregulują sytuację prawną obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek procedur w ramach rozliczania rachunków, akapit pierwszy nie ma zastosowania do obszarów o sytuacji prawnej uregulowanej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

2.  Opłata, o której mowa w ust. 1, ustalana jest przez państwa członkowskie. Wynosi ona przynajmniej dwukrotność średniej wartości odpowiedniego prawa do sadzenia w danym regionie.

3.  Do czasu uregulowania sytuacji zgodnie z ust. 1 winogrona lub produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty te nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

4.  Obszary nielegalnych nasadzeń, o których mowa w ust. 1, których sytuacja nie została uregulowana zgodnie z tym ustępem do dnia 31 grudnia 2009 r., zostają wykarczowane przez producentów, których to dotyczy, na ich własny koszt.

Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia.

Do czasu przeprowadzenia wykarczowania, o którym mowa akapicie pierwszym, stosuje się odpowiednio przepisy ust. 3.

5.  Zniesienie w dniu 31 grudnia 2015 r. przejściowego zakazu nowych nasadzeń, jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w ust. 3 i 4.

Artykuł 85c

Kontrola braku wprowadzenia do obrotu lub destylacji

1.  W związku z art. 85a ust. 2 i art. 85b ust. 3 i 4 państwa członkowskie wymagają dowodu braku wprowadzenia do obrotu danego produktu lub, w przypadku gdy dane produkty poddawane są destylacji, przedłożenia umów o destylacji.

2.  Państwa członkowskie weryfikują brak wprowadzenia do obrotu i fakt przeprowadzenia destylacji, o których mowa w ust. 1. W przypadku nieprzestrzegania tego wymogu nakładają sankcje.

3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obszarach będących przedmiotem destylacji i odpowiadających im ilościach alkoholu.

Artykuł 85d

Środki towarzyszące

Obszary, o których mowa w art. 85b ust. 1 akapit pierwszy, do chwili uregulowania ich sytuacji, oraz obszary, o których mowa w art. 85a ust. 1, nie korzystają z żadnych krajowych ani wspólnotowych środków wsparcia.

Artykuł 85e

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te mogą obejmować:

Podsekcja II

Przejściowy system praw do sadzenia

Artykuł 85f

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

Artykuł 85g

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

1.  Bez uszczerbku dla przepisów art. 120a ust. 1–6, a w szczególności jego ust. 4, sadzenie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 jest zakazane.

2.  Szczepienie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 na innych odmianach winorośli niż te, o których mowa we wspomnianym artykule, jest również zakazane.

3.  Niezależnie od ust. 1 i 2, sadzenie i szczepienie, o których mowa w tych ustępach, jest dozwolone, jeśli jest objęte:

4.  Prawa do sadzenia, o których mowa w ust. 3, przyznawane są w hektarach.

5.  Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, na swoim terytorium lub części terytorium, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. W takich przypadkach przepisy regulujące przejściowy system praw do sadzenia, określone w niniejszej podsekcji łącznie z niniejszym artykułem, mają odpowiednio zastosowanie w danym państwie członkowskim.

Artykuł 85h

Prawa do nowego sadzenia

1.  Państwa członkowskie mogą przyznać producentom prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów:

2.  Przyznane prawa do nowego sadzenia są:

Artykuł 85i

Prawa do ponownego sadzenia

1.  Państwa członkowskie przyznają prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy wykarczowali obszar, na którym jest zasadzona winorośl.

W stosunku do wykarczowanych obszarów, na które została przyznana premia zgodnie z podsekcją III, nie przysługują jednak prawa do ponownego sadzenia.

2.  Państwa członkowskie mogą przyznać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy podejmą się wykarczowania obszaru, na którym jest zasadzona winorośl. W takich przypadkach wykarczowanie danego obszaru należy przeprowadzić najpóźniej pod koniec trzeciego roku po zasadzeniu nowych winorośli, w odniesieniu do których przyznano prawa do ponownego sadzenia.

3.  Przyznane prawa do ponownego sadzenia odpowiadają wykarczowanemu obszarowi pod względem czystego zbioru.

4.  Prawa do ponownego sadzenia będą wykorzystywane w gospodarstwie, któremu zostały przyznane. Państwa członkowskie mogą dalej ustalić, że takie prawa do ponownego sadzenia mogą być wykonywane tylko na obszarze, na którym winorośl została już wykarczowana.

5.  W drodze odstępstwa od ust. 4, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przeniesieniu w całości lub w części praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo w tym samym państwie członkowskim w następujących przypadkach:

Państwa członkowskie zapewniają, aby stosowanie odstępstw przewidzianych w akapicie pierwszym nie prowadziło do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na ich terytorium, w szczególności w sytuacji przekazywania praw z obszarów nienawadnianych na obszary nawadniane.

6.  Ustępy 1–5 stosuje się odpowiednio do praw podobnych do praw do ponownego sadzenia nabytych na mocy wcześniejszych przepisów wspólnotowych lub krajowych.

7.  Prawa do ponownego sadzenia przyznane na mocy art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są stosowane w okresach przewidzianych dla nich w tym rozporządzeniu.

Artykuł 85j

Krajowe i regionalne rezerwy praw do sadzenia

1.  W celu poprawy zarządzania potencjałem produkcyjnym państwa członkowskie tworzą krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia.

2.  Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, mogą utrzymać te rezerwy, dopóki stosują przejściowy system praw do sadzenia zgodnie z niniejszą podsekcją.

3.  Następujące prawa do sadzenia zostają przydzielone do krajowych lub regionalnych rezerw, jeżeli nie zostaną one wykorzystane w przepisowym czasie:

4.  Producenci mogą przenieść prawa do ponownego sadzenia do krajowych lub regionalnych rezerw. Warunki takiego przeniesienia, w razie potrzeby w zamian za zapłatę z krajowych funduszy, określane są przez państwa członkowskie przy uwzględnieniu prawnie uzasadnionego interesu stron.

5.  W drodze odstępstwa od ust. 1, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niewdrażaniu systemu rezerw, pod warunkiem że mogą udowodnić, że na ich terytorium istnieje już skuteczny alternatywny system zarządzania prawami do sadzenia. Alternatywny system może, w razie potrzeby, stanowić odstępstwo od odpowiednich przepisów niniejszej podsekcji.

Akapit pierwszy ma również zastosowanie do państw członkowskich, które zakończą funkcjonowanie krajowych lub regionalnych rezerw na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 85k

Przyznawanie praw do sadzenia z rezerwy

1.  Państwa członkowskie mogą przyznać prawa z rezerwy:

Państwa członkowskie określają kryteria ustalania kwoty opłat, o których mowa w pierwszym akapicie lit. b), które mogą się różnić w zależności od planowanego końcowego produktu danej winnicy, oraz pozostałego okresu przejściowego, w czasie którego ma zastosowanie zakaz nowych sadzeń, jak przewidziano w art. 85 g ust. 1 i 2.

2.  W przypadku praw do sadzenia przyznawanych z rezerwy państwa członkowskie zapewniają, aby:

3.  Prawa do sadzenia przyznane z rezerwy, które nie są wykorzystane przed upływem drugiego roku winiarskiego następującego po roku, w którym zostały one przyznane, przepadają i wracają do rezerwy.

4.  Prawa do sadzenia w rezerwie wygasają, jeśli nie są wykorzystane przed końcem piątego roku winiarskiego następującego po roku ich powrotu do rezerwy.

5.  Jeśli w państwie członkowskim istnieją rezerwy regionalne, dane państwo może określić przepisy zezwalające na przenoszenie praw do sadzenia między regionalnymi rezerwami. Jeśli w państwie członkowskim istnieją zarówno rezerwy regionalne, jak i krajowe, dane państwo może również zezwolić na przeniesienia między tymi rezerwami.

Przeniesienia mogą stać się przedmiotem współczynnika redukcji.

Artykuł 85l

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których wspólnotowy system praw do sadzenia nie miał zastosowania przed dniem 31 grudnia 2007 r.

Artykuł 85m

Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe

Państwa członkowskie mogą przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w odniesieniu do przyznawania praw do nowego sadzenia lub praw do ponownego sadzenia. Mogą też wymagać, aby odpowiednie wnioski i właściwe informacje, które należy w nich umieścić, były uzupełniane dodatkowymi informacjami koniecznymi do monitorowania i rozwoju potencjału produkcyjnego.

Artykuł 85n

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

Podsekcja III

Program karczowania winorośli

Artykuł 85o

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do końca roku winiarskiego 2010/2011.

Artykuł 85p

Zakres stosowania i definicja

Niniejsza podsekcja ustanawia warunki otrzymywania przez plantatorów winorośli premii za karczowanie winorośli (zwanej dalej „premią za karczowanie”).

Artykuł 85q

Warunki kwalifikowalności

Premia za karczowanie może być przyznana jedynie, jeśli dany obszar spełnia następujące warunki:

Niezależnie od ust. 1 lit. e), obszary o sytuacji uregulowanej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 85b ust. 1 niniejszego rozporządzenia kwalifikują się do premii za karczowanie.

Artykuł 85r

Wysokość premii za karczowanie

1.  Skalę dla premii za karczowanie, które będą przyznawane, ustala Komisja.

2.  Konkretna kwota premii za karczowanie jest określana przez państwa członkowskie w ramach skali, o której mowa w ust. 1, i na podstawie dotychczasowych zbiorów danego gospodarstwa.

Artykuł 85s

Procedura i budżet

1.  Zainteresowani producenci składają wnioski o premię za karczowanie do właściwych organów państw członkowskich najpóźniej do dnia 15 września każdego roku. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszą datę niż 15 września, pod warunkiem że jest ona późniejsza niż 30 czerwca oraz że uwzględniają one w należytym stopniu, w stosownych przypadkach, stosowanie wyłączeń przewidzianych w art. 85u.

2.  Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne otrzymanych wniosków, rozpatrują kwalifikujące się wnioski i powiadamiają Komisję do dnia 15 października każdego roku o całkowitym obszarze i kwotach, których dotyczą te wnioski, w podziale na regiony i wielkość zbiorów.

3.  Maksymalny roczny budżet dla programu karczowania winorośli przedstawiony jest w załączniku Xd.

4.  Do dnia 15 listopada każdego roku Komisja ustanawia jednolitą stawkę procentową akceptacji zgłoszonych kwot, jeśli całkowita kwota zgłoszona Komisji przez państwa członkowskie przekracza dostępne środki budżetowe, uwzględniając, w stosownych przypadkach, stosowanie art. 85u ust. 2 i 3.

5.  Do dnia 1 lutego każdego roku państwa członkowskie przyjmują wnioski:

Artykuł 85t

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek okresie w ciągu trzech lat od wypłacenia premii za karczowanie, nie przestrzegali wymogów podstawowych w zakresie zarządzania oraz zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o której mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy takie nieprzestrzeganie jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje zmniejszona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości przypadków nieprzestrzegania; w stosownych przypadkach od rolnika wymaga się zwrotu wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Artykuł 85u

Wyłączenia

1.  Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 85s ust. 1, gdy tylko skumulowany obszar poddany karczowaniu na jego terytorium osiąga 8 % jego powierzchni upraw winorośli, jak określono w załączniku Xe.

Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 85s ust. 1, gdy tylko skumulowany obszar poddany karczowaniu w tym regionie osiąga 10 % powierzchni regionu przeznaczonej pod uprawę winorośli.

2.  Komisja może podjąć decyzję o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby ponad 15 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku Xe.

3.  Komisja może podjąć decyzję o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim w danym roku, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby w tym roku realizacji programu ponad 6 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku Xe.

4.  Państwa członkowskie mogą zadecydować, że winnice położone w obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu nie kwalifikują się do programu karczowania zgodnie z warunkami, które określi Komisja.

5.  Państwa członkowskie mogą oświadczyć, że pewne obszary nie kwalifikują się do programu karczowania, jeśli zastosowanie tego programu byłoby niezgodne z wymogami w zakresie ochrony środowiska. Obszary w ten sposób zadeklarowane jako niekwalifikujące się do programu nie przekraczają 3 % całkowitego obszaru uprawy winorośli, jak określono w załączniku Xe.

6.  Grecja może zadecydować, że obszary obsadzone winnicami na wyspach na Morzu Egejskim i greckich wyspach na Morzu Jońskim, z wyjątkiem Krety i Eubii, nie kwalifikują się do programu karczowania.

7.  System karczowania przedstawiony w niniejszej podsekcji nie ma zastosowania na Azorach, na Maderze i na Wyspach Kanaryjskich.

8.  Państwa członkowskie przyznają producentom z obszarów niekwalifikujących się lub uznanych za niekwalifikujące się na mocy ust. 4–7 priorytet przy otrzymywaniu innych form pomocy określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do sektora wina, w szczególności, w stosownych przypadkach, na restrukturyzację i środki służące przekształceniu w ramach programów wsparcia i programów rozwoju obszarów wiejskich.

Artykuł 85v

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których produkcja wina w roku winiarskim nie przekracza 50 000 hektolitrów. Produkcja ta jest obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu pięciu poprzedzających lat winiarskich.

Artykuł 85w

Uzupełniająca pomoc krajowa

Poza przyznaną premią za karczowanie państwa członkowskie mogą przyznać uzupełniającą pomoc krajową nieprzekraczającą 75 % mającej zastosowanie premii za karczowanie.

Artykuł 85x

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

▼B

ROZDZIAŁ IV

Systemy pomocy

Sekcja I

Pomoc z tytułu przetwórstwa

▼M1

Podsekcja II

Len i konopie uprawiane na włókno

▼B

Artykuł 91

Kwalifikowalność

1.   ►M7  Pomoc z tytułu przetwórstwa słomy długiego lnu uprawianego na włókno i słomy krótkiego lnu i konopi uprawianych na włókno przyznaje się na lata gospodarcze od 2009/2010 do 2011/2012 upoważnionym głównym przetwórcom na podstawie ilości włókna faktycznie uzyskanego ze słomy, w odniesieniu do której z rolnikiem została zawarta umowa sprzedaży. ◄

Jednakże w przypadkach, gdy rolnicy zachowują własność słomy, której przetwarzanie zostało zlecone upoważnionemu głównemu przetwórcy i gdy udowodnią, że wprowadzili uzyskane włókno do obrotu, pomoc przyznawana jest tym rolnikom.

W przypadkach, w których upoważniony główny przetwórca i rolnik są jedną i tą samą osobą, umowę kupna/sprzedaży zastępuje się zobowiązaniem zainteresowanej strony do przetworzenia we własnym zakresie.

▼M1

2.  Do celów niniejszej podsekcji „upoważniony główny przetwórca” oznacza osobę fizyczną lub prawną lub grupę osób fizycznych lub prawnych, bez względu na status prawny tej osoby lub grupy osób w świetle prawa krajowego, która została upoważniona przez właściwy organ państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdują się jej zakłady produkcji włókna lnianego lub włókna konopnego.

▼B

Artykuł 92

▼C1

Stawka pomocy

▼M1

1.  Pomoc z tytułu przetwórstwa określona w art. 91 wynosi:

▼M7

▼M1

Jednak państwo członkowskie może również, w odniesieniu do tradycyjnych rynków zbytu, podjąć decyzję o przyznaniu pomocy:

W przypadkach przewidzianych w akapicie drugim państwa członkowskie przyznają pomoc na podstawie ilości, która nie przekracza ilości wyprodukowanej, przy zawartości zanieczyszczeń i łusek wynoszącej 7,5 %.

▼B

2.  Ilości włókna kwalifikujące się do przyznania pomocy są ograniczane w zależności od wielkości obszarów, których dotyczyła jedna z umów lub jedno ze zobowiązań, o których mowa w art. 91.

Ograniczenia, o których mowa w akapicie pierwszym, są ustalane przez państwa członkowskie w taki sposób, aby były zgodne z krajowymi ilościami gwarantowanymi, o których mowa w art. 94.

Artykuł 93

Zaliczka

Na wniosek upoważnionych głównych przetwórców wypłaca się zaliczkę na poczet pomocy, o której mowa w art. 91, na podstawie ilości uzyskanego włókna.

Artykuł 94

Ilość gwarantowana

▼M7

1.  Ustanawia się maksymalną gwarantowaną ilość długiego włókna lnianego wynoszącą 80 878  ton na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2011/2012, która może zostać objęta pomocą. Ilość ta jest rozdzielana między niektóre państwa członkowskie jako krajowe ilości gwarantowane zgodnie z pkt A.I. załącznika XI.

1a.  Ustanawia się maksymalną gwarantowaną ilość krótkiego włókna lnianego i włókna konopnego wynoszącą 147 265  ton na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2011/2012, która może zostać objęta pomocą. Ilość ta jest rozdzielana między niektóre państwa członkowskie jako krajowe ilości gwarantowane zgodnie z pkt A.II załącznika XI.

▼B

2.  W przypadkach, w których włókno otrzymane w jednym państwie członkowskim pochodzi ze słomy wyprodukowanej w innym państwie członkowskim, ilości tego włókna są potrącane z gwarantowanej krajowej ilości państwa członkowskiego, w którym słoma została zebrana. Pomoc jest wypłacana przez to państwo członkowskie, z którego gwarantowanej krajowej ilości dokonano potrącenia.

▼M1

3.  Każde państwo członkowskie może dokonać transferu części swojej krajowej ilości gwarantowanej, o której mowa w ust. 1, do krajowej ilości gwarantowanej, o której mowa w ust. 1a i odwrotnie.

Transfery, o których mowa w pierwszym akapicie, są dokonywane w oparciu o przelicznik jednej tony długiego włókna lnianego na 2,2 tony krótkiego włókna lnianego i włókna konopnego.

Pomoc z tytułu przetwórstwa jest przyznawana wyłącznie w odniesieniu do ilości, o których mowa odpowiednio w ust. 1 i 1a, skorygowanych zgodnie z pierwszymi dwoma akapitami niniejszego ustępu.

Artykuł 94a

Pomoc dodatkowa

W roku gospodarczym 2008/2009 upoważnionemu głównemu przetwórcy przyznaje się pomoc dodatkową w odniesieniu do obszarów upraw lnu w strefach I i II, zgodnie z pkt A.III. załącznika XI, i których produkcja słomy była objęta:

Kwota pomocy dodatkowej wynosi 120 EUR/ha w strefie I i 50 EUR/ha w strefie II.

▼B

Artykuł 95

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzenia niniejszej podsekcji w życie, które mogą w szczególności obejmować przepisy dotyczące:

▼C1

▼B

▼M7

Podsekcja III

Skrobia ziemniaczana

Artykuł 95a

Premia z tytułu skrobi ziemniaczanej

1.  Premia w wysokości 22,25 EUR na tonę wyprodukowanej skrobi jest wypłacana w latach gospodarczych 2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012 producentom skrobi ziemniaczanej za taką ilość skrobi ziemniaczanej, jaka odpowiada granicy przyznanej im kwoty, o której mowa w art. 84a ust. 2, pod warunkiem, że producenci ci zapłacili producentom ziemniaków cenę minimalną za wszystkie ziemniaki niezbędne do wyprodukowania skrobi w ilości mieszczącej się w granicy takiej kwoty.

2.  Minimalna cena ziemniaków przeznaczonych do wytworzenia skrobi ziemniaczanej zostaje ustalona w wysokości 178,31 EUR za tonę w przedmiotowych latach gospodarczych.

Cena ta odnosi się do ilości ziemniaków dostarczonych do zakładu przetwórczego potrzebnych do wytworzenia jednej tony skrobi.

Cena minimalna jest dostosowywana stosownie do zawartości skrobi w ziemniakach.

3.  Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia niniejszej podsekcji w życie.

▼B

Sekcja II

Refundacja produkcyjna

▼M7 —————

▼B

Artykuł 97

Refundacja produkcyjna w sektorze cukru

1.  Dla produktów sektora cukru wymienionych w załączniku I część III lit. b)–e) może zostać przyznana refundacja produkcyjna, jeżeli nadwyżka cukru, cukier importowany, nadwyżka izoglukozy lub nadwyżka syropu inulinowego, potrzebne do wytworzenia produktów, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. b) i c), nie są dostępne w cenie odpowiadającej cenom światowym.

2.  Refundację produkcyjną, o której mowa w ust. 1, ustala się biorąc pod uwagę w szczególności koszty wynikające z wykorzystywania cukru importowanego, które przemysł musiałby ponieść w przypadku zaopatrywania się na rynku światowym, oraz cenę nadwyżki cukru dostępnej na rynku wspólnotowym lub cenę referencyjną, w przypadku gdy nie ma nadwyżki cukru.

Artykuł 98

Warunki przyznawania

Komisja przyjmuje warunki przyznawania refundacji produkcyjnych, o których mowa w niniejszej sekcji, jak również stawki takich refundacji oraz w odniesieniu do refundacji produkcyjnej dla cukru określonej w art. 97 – kwalifikujące się ilości.

Sekcja III

Dopłaty w sektorze mleka i przetworów mlecznych

▼M7

Artykuł 99

Pomoc dotycząca mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę

1.  Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych lub występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu pomocy dotyczącej produkowanego we Wspólnocie mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę, zgodnie z warunkami i normami dla produktów, które określi Komisja. Pomoc może zostać ustalona z góry albo w drodze procedur przetargowych.

Do celów niniejszego artykułu maślankę i maślankę w proszku uważa się za mleko odtłuszczone i odtłuszczone mleko w proszku.

2.  Komisja ustala wysokość pomocy z uwzględnieniem ceny referencyjnej wskazanej w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) dla odtłuszczonego mleka w proszku oraz z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na rynku w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku.

Artykuł 100

Pomoc dotycząca mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę i kazeiniany

1.  Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych albo występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu pomocy dotyczącej produkowanego we Wspólnocie mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę i kazeiniany, zgodnie z warunkami i normami dla takiego mleka oraz kazeiny i kazeinianów z niego produkowanych, które określi Komisja. Pomoc może zostać ustalona z góry albo w drodze procedur przetargowych.

2.  Komisja ustala wysokość pomocy z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na rynku dla odtłuszczonego mleka w proszku oraz ceny referencyjnej w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku ustalonej w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii).

Wysokość pomocy może być różna, zależnie od tego, czy odtłuszczone mleko jest przetwarzane na kazeinę lub kazeiniany i zależnie od jakości tych produktów.

▼M7 —————

▼B

Artykuł 102

Dopłaty do przetworów mlecznych dostarczanych uczniom

1.  Na warunkach określanych przez Komisję przyznawane są dopłaty wspólnotowe do niektórych określanych przez Komisję produktów przetworów mlecznych oznaczonych kodami CN 0401 , 0403 , 0404 90 i 0406 lub kodem CN 2202 90 , dostarczanych uczniom uczęszczającym do placówek oświatowych.

▼M7

2.  Państwa członkowskie mogą, w ramach uzupełniania pomocy wspólnotowej, przyznać pomoc krajową do produktów, o których mowa w ust. 1, dostarczanych uczniom uczęszczającym do placówek oświatowych. Państwa członkowskie mogą finansować swoją pomoc krajową z opłaty nakładanej na sektor mleczarski lub z innego wkładu ze strony sektora mleczarskiego.

▼M3

3.  Dopłaty wspólnotowe wynoszą 18,15 EUR/100 kg w odniesieniu do wszystkich rodzajów mleka.

Kwoty dopłat do innych kwalifikujących się przetworów mlecznych są ustalane z uwzględnieniem składników mleka w tych przetworach.

▼B

4.  Dopłaty, o których mowa w ust. 1, przyznawane są na maksymalnie 0,25  l ekwiwalentu mleka na ucznia na dzień.

▼M7

Sekcja IIIa

Pomoc w sektorze chmielu

Artykuł 102a

Pomoc dla organizacji producentów

1.  Wspólnota finansuje płatności dla organizacji producentów w sektorze chmielu uznanych zgodnie z art. 122, przeznaczone na cele, o których mowa w tym artykule.

2.  Roczne finansowanie przez Wspólnotę płatności dla organizacji producentów wynosi 2 277 000 EUR dla Niemiec.

3.  Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia w życie niniejszej sekcji.

▼B

Sekcja IV

Dopłaty w sektorze oliwek stołowych i oliwy z oliwek

Artykuł 103

Dopłaty dla organizacji podmiotów gospodarczych

▼M7

1.  Wspólnota finansuje trzyletnie programy prac, które będą przygotowane przez organizacje podmiotów gospodarczych, o których mowa w art. 125, w przynajmniej jednym z następujących obszarów:

▼B

▼M7

1a.  Roczne finansowanie przez Wspólnotę programów prac wynosi:

▼B

2.  Maksymalne finansowanie przez Wspólnotę programów prac, o których mowa w ust. 1, jest równe części kwot zatrzymanych przez państwa członkowskie. Finansowanie obejmuje kwalifikujące się koszty w maksymalnej wysokości:

Państwo członkowskie zapewnia finansowanie uzupełniające do wysokości 50 % kosztów niepokrytych w drodze finansowania wspólnotowego.

Komisja określa szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu, w szczególności procedury zatwierdzania programów przyjmowanych przez państwa członkowskie i rodzaje działalności kwalifikujące się do finansowania w ramach tych programów.

3.  Nie naruszając przepisów szczegółowych, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, państwa członkowskie sprawdzają, czy spełnione są warunki przyznania finansowania wspólnotowego. W tym celu przeprowadzają audyt programów prac oraz realizują plan kontroli obejmujący próbę określoną na podstawie analizy ryzyka oraz co najmniej 30 % organizacji producentów i wszelkich innych organizacji podmiotów gospodarczych rocznie, otrzymujących finansowanie wspólnotowe na mocy niniejszego artykułu.

▼M3

Sekcja IVa

Dopłaty w sektorze owoców i warzyw

Podsekcja I

Grupy producentów

Artykuł 103a

Pomoc dla grup producentów

1.  W trakcie okresu przejściowego dopuszczonego zgodnie z art. 125e państwa członkowskie mogą przyznać grupom producentów sektora owoców i warzyw utworzonych w celu ubiegania się o uznanie ich za organizacje producentów:

2.  Pomoc, o której mowa w ust. 1 lit. a), podlega zwrotowi przez Wspólnotę zgodnie z przepisami, które powinna przyjąć Komisja, dotyczącymi finansowania takich środków i obejmującymi progi, pułapy oraz zakres finansowania przez Wspólnotę.

3.  Pomoc, o której mowa w ust. 1 lit. a), ustalana jest dla każdej grupy producentów na podstawie wartości produkcji tej grupy wprowadzonej do obrotu i wynosi w pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i piątym roku:

Te wartości procentowe mogą być zmniejszone w zależności od wartości produkcji wprowadzonej do obrotu przekraczającej ustalony próg. Do dopłat wypłacanych grupie producentów w danym roku można zastosować określony pułap.

Podsekcja II

Fundusze i programy operacyjne

Artykuł 103b

Fundusze operacyjne

1.  Organizacje producentów działające w sektorze owoców i warzyw mogą utworzyć fundusz operacyjny. Fundusz ten jest finansowany z:

2.  Fundusze operacyjne służą wyłącznie do finansowania programów operacyjnych zatwierdzonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 103g.

Artykuł 103c

Programy operacyjne

1.  Programy operacyjne w sektorze owoców i warzyw mają co najmniej dwa spośród celów, o których mowa w art. 122 lit. c), lub celów wymienionych poniżej:

2.  Zarządzanie kryzysowe i zapobieganie sytuacjom kryzysowym związane jest z unikaniem kryzysów i postępowaniem w sytuacji kryzysowej na rynkach owoców i warzyw i w tym kontekście obejmuje:

▼C7

▼M3

Środki zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego, w tym spłata kapitału i odsetek, o których mowa w akapicie trzecim, nie przekraczają jednej trzeciej wydatków w ramach programu operacyjnego.

W celu finansowania środków zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi organizacje producentów mogą zaciągać kredyty na warunkach komercyjnych. W tym przypadku spłata kapitału i odsetek od tych kredytów może stanowić część programu operacyjnego i dlatego też może kwalifikować się do wspólnotowej pomocy finansowej na mocy art. 103d. Jakiekolwiek szczególne działanie w ramach zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi jest finansowane z tych kredytów lub bezpośrednio, ale nie jednocześnie z obu tych źródeł.

3.  Państwa członkowskie gwarantują, że:

Działania na rzecz ochrony środowiska są zgodne z wymogami dotyczącymi płatności rolno-środowiskowych określonych w art. 39 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) ( 5 ).

Jeżeli co najmniej 80 % producentów będących członkami organizacji producentów podlega na mocy tego przepisu przynajmniej jednemu takiemu samemu zobowiązaniu rolno-środowiskowemu, to każde z tych zobowiązań liczone jest jako działanie w zakresie środowiska, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a).

Wsparcie działań w zakresie środowiska, o którym mowa w akapicie pierwszym, obejmuje dodatkowe koszty i utracone dochody wynikające z danego działania.

4.  Ustęp 3 stosuje się w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii dopiero od dnia 1 stycznia 2011 r.

5.  Inwestycje zwiększające negatywny wpływ na środowisko są dozwolone wyłącznie w przypadku zapewnienia skutecznych zabezpieczeń mających na celu ochronę środowiska przed tym wpływem.

Artykuł 103d

Wspólnotowa pomoc finansowa

1.  Wspólnotowa pomoc finansowa jest równa rzeczywiście wpłaconej kwocie finansowych wkładów, o których mowa w art. 103b ust. 1 lit. a), ale jest ograniczona do 50 % rzeczywiście poniesionych wydatków.

2.  Wspólnotowa pomoc finansowa jest ograniczona do 4,1 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu przez każdą organizację producentów.

Ta wielkość procentowa może jednak zostać zwiększona do 4,6 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu, o ile wielkość przekraczająca 4,1 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu jest wykorzystywana wyłącznie w zakresie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi.

3.  Na wniosek organizacji producentów wielkość procentowa określona w ust. 1 wynosi 60 %, w przypadku gdy program operacyjny lub jego część spełniają co najmniej jeden z następujących warunków:

4.  Wielkość procentowa określona w ust. 1 wynosi 100 % w przypadku wycofania owoców i warzyw z rynku, których ilość nie przekracza 5 % wielkości produkcji wprowadzonej do obrotu przez każdą organizację producentów oraz których przekazanie odbywa się w drodze:

Artykuł 103e

Krajowa pomoc finansowa

1.  W tych regionach państw członkowskich, w których stopień zorganizowania producentów w sektorze owoców i warzyw jest szczególnie niski, Komisja może upoważnić państwa członkowskie, na podstawie właściwie umotywowanego wniosku, do wypłacenia organizacjom producentów krajowej pomocy finansowej równej maksymalnie 80 % wkładów finansowych, o których mowa w art. 103b ust. 1 lit. a). Pomoc ta stanowi uzupełnienie funduszu operacyjnego. W regionach państw członkowskich, w których organizacje producentów wprowadzają do obrotu mniej niż 15 % wartości produkcji owoców i warzyw i w których produkcja owoców i warzyw stanowi co najmniej 15 % ich całkowitej produkcji rolnej, pomoc, o której mowa w akapicie pierwszym, może być pokrywana przez Wspólnotę na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego.

▼M7 —————

▼M3

Artykuł 103f

Ramy krajowe i krajowa strategia programów operacyjnych

1.  Państwa członkowskie ustanawiają ramy krajowe w celu określenia ogólnych warunków w odniesieniu do działań, o których mowa w art. 103c ust. 3. Ramy te przewidują w szczególności, że takie działania spełniają odpowiednie wymogi rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, w tym określone w jego art. 5 wymogi dotyczące komplementarności, spójności i zgodności.

Proponowane przez siebie ramy państwa członkowskie przedstawiają Komisji, która w terminie trzech miesięcy może wystąpić o wprowadzenie zmian, jeżeli uzna, że propozycja nie umożliwia osiągnięcia celów określonych w art. 174 Traktatu oraz w szóstym wspólnotowym programie działań w zakresie środowiska naturalnego ( 8 ). Inwestycje w gospodarstwach indywidualnych wspierane w ramach programów operacyjnych również uwzględniają te cele.

2.  Państwa członkowskie ustanawiają krajową strategię na rzecz stałych programów operacyjnych na rynku owoców i warzyw. Strategia ta uwzględnia następujące elementy:

Strategia krajowa uwzględnia również ramy krajowe, o których mowa w ust. 1.

3.  Ustępów 1 i 2 nie stosuje się do państw członkowskich, w których nie działają uznane organizacje producentów.

Artykuł 103g

Zatwierdzanie programów operacyjnych

1.  Projekty programów operacyjnych są przedkładane właściwym organom krajowym, które je zatwierdzają lub odrzucają lub występują o wprowadzenie do nich zmian zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

2.  Organizacje producentów przekazują państwu członkowskiemu informację o szacowanej wielkości funduszu operacyjnego na każdy rok oraz przedstawiają stosowne uzasadnienie oparte na szacunkowych danych dotyczących programu operacyjnego, wydatków w roku bieżącym i ewentualnie wydatków w poprzednich latach oraz, w razie potrzeby, szacowanej wielkości produkcji na rok następny.

3.  Państwo członkowskie powiadamia organizację producentów lub stowarzyszenie organizacji producentów o szacowanej kwocie wspólnotowej pomocy finansowej zgodnie z limitami określonymi w art. 103d.

4.  Wypłaty wspólnotowej pomocy finansowej dokonywane są na podstawie wydatków poniesionych z tytułu programów objętych programem operacyjnym. W odniesieniu do tych samych programów mogą być wypłacane zaliczki z zastrzeżeniem przedstawienia gwarancji lub zabezpieczenia.

5.  Organizacja producentów powiadamia państwo członkowskie o ostatecznej kwocie wydatków w roku poprzednim, załączając niezbędne dokumenty towarzyszące, tak aby mogła otrzymać pozostałą część wspólnotowej pomocy finansowej.

6.  Czas trwania programów operacyjnych i finansowania ich, z jednej strony, przez producentów i organizacje producentów, a z drugiej — przez fundusze wspólnotowe wynosi minimalnie trzy lata, a maksymalnie pięć lat.

▼M6

Podsekcja IIa

Program „Owoce w szkole”

Artykuł 103ga

Pomoc przeznaczona na dostarczanie dzieciom owoców i warzyw, przetworzonych owoców, warzyw i produktów bananowych

1.  Od roku szkolnego 2009–2010 na warunkach określonych przez Komisję przyznaje się pomoc wspólnotową na:

2.  Państwa członkowskie, które chcą wziąć udział w programie na poziomie krajowym lub regionalnym, przygotowują najpierw strategie krajowe lub regionalne dotyczące jego wdrażania, obejmujące w szczególności budżet ich programu wraz z wkładem Wspólnoty i wkładami krajowymi, czas trwania, grupę docelową, kwalifikujące się produkty oraz udział odnośnych zainteresowanych stron. Zapewniają one również środki towarzyszące konieczne, aby program był skuteczny.

3.  Opracowując swoje strategie, państwa członkowskie sporządzają wykaz produktów, które pochodzą z sektorów owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw oraz sektora bananów, które będą kwalifikowały się do objęcia ich odpowiednim programem. Wykaz ten nie obejmuje jednak produktów wyłączonych zgodnie ze środkiem przyjętym przez Komisję na mocy art. 103h lit. f). Państwa członkowskie dokonują wyboru swoich produktów na podstawie obiektywnych kryteriów, które mogą obejmować sezonowość, dostępność produktów lub kwestie dotyczące środowiska. Dokonując wyboru, państwa członkowskie mogą przyznawać pierwszeństwo produktom pochodzącym ze Wspólnoty.

4.  Pomoc wspólnotowa, o której mowa w ust. 1, nie:

5.  Pomoc wspólnotowa, o której mowa w ust. 1, powinna być przyznawana każdemu państwu członkowskiemu na podstawie obiektywnych kryteriów opierających się na odsetku dzieci w wieku od sześciu do dziesięciu lat w tych państwach. Każde z państw członkowskich uczestniczących w programie otrzymuje co najmniej 175 000 EUR w ramach pomocy wspólnotowej. Państwa członkowskie uczestniczące w programie co roku składają wniosek o pomoc wspólnotową na podstawie swojej strategii. Po otrzymaniu wniosków od państw członkowskich Komisja decyduje o ostatecznym rozdziale dostępnych w budżecie środków na zobowiązania.

6.  Pomocy wspólnotowej, o której mowa w ust. 1, nie wykorzystuje się do zastępowania finansowania jakichkolwiek bieżących krajowych programów dostarczania owoców do szkół lub innych obejmujących owoce programów dystrybucji w szkołach. Jeżeli jednak państwo członkowskie już utworzyło program, który kwalifikowałby się do otrzymania pomocy wspólnotowej na mocy niniejszego artykułu, oraz zamierza rozszerzyć jego zakres lub zwiększyć jego skuteczność, w tym w odniesieniu do docelowej grupy programu, jego czasu trwania lub kwalifikujących się produktów, można udzielić pomocy wspólnotowej, pod warunkiem że są przestrzegane limity przewidziane w ust. 4 lit. b) w zakresie stosunku pomocy wspólnotowej do całkowitego wkładu krajowego. W takim przypadku odnośne państwo członkowskie wskazuje w swojej strategii, w jaki sposób zamierza rozszerzyć zakres swojego programu lub zwiększyć jego skuteczność.

7.  Jako uzupełnienie pomocy wspólnotowej państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową na dostawy produktów i związane z nimi koszty, o których mowa w ust. 1. Koszty te mogą być pokrywane także przez wkład z sektora prywatnego. Państwa członkowskie mogą również przyznawać pomoc krajową na finansowanie środków towarzyszących, o których mowa w ust. 2.

8.  Wspólnotowy program „Owoce w szkole” nie narusza żadnych innych zgodnych z prawodawstwem wspólnotowym krajowych programów dostarczania owoców do szkół.

9.  Na mocy art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 Wspólnota może również finansować środki dotyczące informowania, monitorowania i oceny związane z programem „Owoce w szkole”, w tym środki dotyczące podnoszenia świadomości społecznej na temat tego programu i związane z nim środki dotyczące tworzenia sieci kontaktów.

Podsekcja III

Przepisy proceduralne

▼M3

Artykuł 103h

Przepisy wykonawcze

Komisja ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej sekcji, a w szczególności:

▼M6

▼M10

Sekcja IVb

Programy wsparcia w sektorze wina

Podsekcja I

Przepisy wprowadzające

Artykuł 103i

Zakres stosowania

Niniejsza sekcja ustanawia zasady regulujące przyznawanie funduszy Wspólnoty państwom członkowskim oraz ich wykorzystanie przez państwa członkowskie w ramach krajowych programów wsparcia (zwanych dalej „programami wsparcia”) w celu finansowania szczególnych środków wsparcia przeznaczonych dla sektora wina.

Artykuł 103j

Zgodność i spójność

1.  Programy wsparcia muszą być zgodne z prawem wspólnotowym i spójne z działaniami, polityką oraz priorytetami Wspólnoty.

2.  Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za programy wsparcia i zapewniają, aby były one wewnętrznie spójne oraz sporządzane i realizowane w sposób obiektywny, przy uwzględnieniu sytuacji ekonomicznej odnośnych producentów oraz konieczności unikania nieuzasadnionego nierównego traktowania producentów.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnianie i przeprowadzanie niezbędnych kontroli oraz nakładanie sankcji w związku z nieprzestrzeganiem zasad programów wsparcia.

3.  Nie przyznaje się wsparcia:

Podsekcja II

Przedstawienie i treść programów wsparcia

Artykuł 103k

Przedstawienie programów wsparcia

1.  Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku Xb, przedstawia Komisji projekt pięcioletniego programu wsparcia uwzględniającego środki zgodne z zapisami niniejszej sekcji.

Programy wsparcia, które zaczęły obowiązywać zgodnie z art. 5 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mają nadal zastosowanie na mocy niniejszego rozporządzenia.

Środki wsparcia w programach wsparcia ustanawia się na takim poziomie geograficznym, jaki zainteresowane państwo członkowskie uzna za najwłaściwszy. Zanim program wsparcia zostanie przedstawiony Komisji, podlega on konsultacjom z właściwymi organami i organizacjami odpowiedniego szczebla podziału terytorialnego.

Każde państwo członkowskie przedstawia jeden projekt programu wsparcia, który może uwzględniać zróżnicowanie regionalne.

▼A1

Niniejszy ustęp nie ma zastosowania do Chorwacji w roku budżetowym 2013. Chorwacja przedstawi Komisji projekt pięcioletniego programu wsparcia na okres programowania obejmujący lata 2014–2018.

▼M10

2.  Programy wsparcia zaczynają obowiązywać po upływie trzech miesięcy od ich przedstawienia Komisji.

Jeśli jednak przedstawiony program wsparcia nie spełnia warunków ustanowionych w niniejszej sekcji, Komisja informuje o tym dane państwo członkowskie. W takim przypadku państwo członkowskie przedstawia Komisji zmieniony program wsparcia. Zmieniony program wsparcia zaczyna obowiązywać po upływie dwóch miesięcy od chwili jego zgłoszenia, chyba że nadal występuje brak zgodności, w którym to przypadku stosuje się niniejszy akapit.

3.  Ustęp 2 stosuje się odpowiednio do zmian wprowadzanych do programów wsparcia przedstawionych przez państwa członkowskie.

4.  Artykuł 103l nie ma zastosowania w przypadku, gdy jedyny środek, z jakiego korzysta państwo członkowskie w ramach programu wsparcia, polega na przeniesieniu do systemu płatności jednolitej, o którym mowa w art. 103o. W takim przypadku art. 188a ust. 5 ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do roku, w którym następuje przeniesienie, a art. 188a ust. 6 nie stosuje się.

Artykuł 103l

Treść programów wsparcia

Programy wsparcia składają się z następujących elementów:

Artykuł 103m

Kwalifikujące się środki

1.  Programy wsparcia obejmują co najmniej jeden z następujących środków:

2.  Programy wsparcia nie zawierają środków innych niż wymienione w art. 103o–103y.

Artykuł 103n

Zasady ogólne dotyczące programów wsparcia

1.  Przydział dostępnych środków finansowych Wspólnoty oraz pułapy budżetowe przewidziane są w załączniku Xb.

▼M17

1a.  Do dnia 1 sierpnia 2013 r. państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o obniżeniu – począwszy od 2015 r. – kwoty udostępnianej na programy wsparcia, o której mowa w załączniku Xb, w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

Kwota uzyskana w wyniku obniżki, o której mowa w akapicie pierwszym, pozostaje w sposób ostateczny w ramach krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, i nie jest już udostępniana na środki wymienione w art. 103p–103y.

▼M10

2.  Wsparcie wspólnotowe dotyczy wyłącznie wydatków kwalifikowalnych poniesionych po przedstawieniu odnośnego programu wsparcia, o czym mowa w art. 103k ust. 1.

3.  Państwa członkowskie nie uczestniczą w kosztach środków finansowanych przez Wspólnotę w ramach programów wsparcia.

4.  W drodze odstępstwa od ust. 3, państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową zgodnie z odpowiednimi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa w odniesieniu do środków, o których mowa w art. 103p, 103t oraz 103u.

Maksymalna stawka pomocy ustanowiona zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa odnosi się do całkowitego finansowania publicznego obejmującego zarówno środki wspólnotowe, jak i krajowe.

Podsekcja III

Szczególne środki wsparcia

▼M17

Artykuł 103o

System płatności jednolitych i wsparcie dla plantatorów winorośli

1.  Do dnia 1 grudnia 2012 r. państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przyznaniu wsparcia plantatorom winorośli na 2014 r., przydzielając im uprawnienia do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 1 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

Jeżeli kwota wsparcia, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest większa niż kwota wsparcia ustalona na rok 2013, dane państwo członkowskie wykorzysta wspomnianą różnicę do przydzielenia plantatorom winorośli uprawnień do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 1 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 zgodnie z pkt C załącznika IX do przedmiotowego rozporządzenia.

2.  Państwa członkowskie zamierzające przyznać wsparcie, o którym mowa w ust. 1, uwzględniają je w swoich programach wsparcia zgodnie z art. 103k ust. 3.

3.  Wsparcie na 2014 r., o którym mowa w ust. 1:

▼M10

Artykuł 103p

Promocja na rynkach krajów trzecich

1.  Wsparcie udzielane w ramach niniejszego artykułu obejmuje działania informacyjne lub promocyjne dotyczące win wspólnotowych, prowadzone w krajach trzecich, a co za tym idzie, zwiększające ich konkurencyjność w tych państwach.

2.  Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do win posiadających chronioną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne lub win o podanej nazwie odmiany winorośli.

3.  Działania, o których mowa w ust. 1, mogą mieć wyłącznie postać:

4.  Udział Wspólnoty w kosztach działań promocyjnych nie przekracza 50 % kwoty wydatków kwalifikowalnych.

Artykuł 103q

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

1.  Celem działań dotyczących restrukturyzacji i przekształcania winnic jest wzrost konkurencyjności producentów wina.

2.  Restrukturyzacja i przekształcanie winnic uzyskują wsparcie zgodnie z niniejszym artykułem, jedynie jeżeli państwo członkowskie przedstawiło wykaz swojego potencjału produkcyjnego zgodnie z art. 185a ust. 3.

3.  Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może obejmować wyłącznie jedno lub kilka następujących działań:

Wsparcie nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

4.  Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może być udzielane wyłącznie w następującej formie:

5.  Rekompensaty dla producentów za utratę dochodów, o których mowa w ust. 4 lit. a), mogą pokryć do 100 % odnośnej utraty i przybrać jedną z następujących form:

6.  Udział Wspólnoty w rzeczywistych kosztach restrukturyzacji i przekształcenia nie może przekroczyć 50 % tych kosztów. W regionach klasyfikowanych jako regiony konwergencji zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności ( 10 ) udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcania nie może przekroczyć 75 %.

Artykuł 103r

Zielone zbiory

1.  Dla celów niniejszego artykułu termin „zielone zbiory” oznacza całkowite zniszczenie lub usunięcie jeszcze niedojrzałych kiści winogron, redukując w ten sposób do zera plon z danego obszaru.

2.  Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów przyczynia się do przywrócenia równowagi między podażą a popytem na rynku wina we Wspólnocie, tak aby zapobiegać kryzysom rynkowym.

3.  Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów może być przyznane jako rekompensata w formie zryczałtowanej dopłaty do hektara, której wysokość ustala dane państwo członkowskie.

Dopłata ta nie może przekroczyć 50 % kwoty bezpośrednich kosztów zniszczenia lub usunięcia kiści winogron i utraconego dochodu związanego z tym zniszczeniem lub usunięciem.

4.  Dane państwa członkowskie ustalają oparty na obiektywnych kryteriach system, tak aby zapewnić wykluczenie sytuacji, w której działanie polegające na zielonych zbiorach powoduje, że poszczególni producenci wina otrzymują rekompensatę przekraczającą pułapy, o których mowa w ust. 3 akapit drugi.

Artykuł 103s

Fundusze wspólnego inwestowania

1.  Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania stanowi pomoc dla producentów starających się ubezpieczyć się od wahań rynku.

2.  Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania może być przyznane w formie czasowej i malejącej pomocy przeznaczonej na pokrycie kosztów administracyjnych ponoszonych w związku z tymi funduszami.

Artykuł 103t

Ubezpieczenie zbiorów

1.  Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów przyczynia się do zabezpieczenia dochodów producentów, którzy ponieśli szkody w następstwie klęsk żywiołowych, niekorzystnych zdarzeń pogodowych, chorób lub epidemii szkodników.

2.  Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane w formie udziału finansowego Wspólnoty w kosztach, który nie może przekroczyć:

3.  Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane wyłącznie w sytuacji, gdy odnośne ubezpieczenie nie kompensuje producentom więcej niż 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z ubezpieczonym ryzykiem.

4.  Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów nie może zakłócać konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Artykuł 103u

Inwestycje

1.  Można udzielać wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w zakresie urządzeń przetwórczych, infrastruktury do produkcji wina i wprowadzania do obrotu wina, które pozytywnie wpływają na całościowe wyniki finansowe przedsiębiorstwa oraz dotyczą co najmniej jednego z następujących czynników:

2.  Wsparcie udzielane na mocy ust. 1 w maksymalnej stawce ogranicza się do mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw ( 11 ). Dla terytoriów Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich, mniejszych wysp Morza Egejskiego w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1405/2006 i francuskich departamentów zamorskich nie mają zastosowania żadne ograniczenia maksymalnej stawki. Dla przedsiębiorstw, które nie są objęte art. 2 ust. 1 tytułu I załącznika do zalecenia 2003/361/WE, zatrudniających mniej niż 750 pracowników lub mających obrót nieprzekraczający 200 milionów EUR, maksymalna intensywność pomocy zmniejszana jest o połowę.

Wsparcia nie udziela się zagrożonym przedsiębiorstwom w rozumieniu wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw.

3.  Z kwalifikujących się wydatków wyłącza się elementy, o których mowa w art. 71 ust. 3 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

4.  Do wkładu Wspólnoty mają zastosowanie następujące maksymalne stawki pomocy związane z kwalifikującymi się do wsparcia kosztami inwestycji:

5.  Artykuł 72 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 ma odpowiednio zastosowanie do wsparcia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 103v

Destylacja produktów ubocznych

1.  Można przyznać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji produktów ubocznych powstających podczas produkcji wina, która to destylacja została przeprowadzona zgodnie z warunkami określonymi w załączniku XVb punkt D.

Kwotę pomocy ustala się w zależności od procentowej zawartości alkoholu i liczby hektolitrów. Nie wypłaca się żadnej pomocy dla zawartości alkoholu w produktach ubocznych przeznaczonych do destylacji, która przekracza 10 % w stosunku do zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie.

2.  Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie ustala Komisja na podstawie kosztów zbiorów i przetwórstwa.

3.  Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak aby uniknąć zakłócania konkurencji.

Artykuł 103w

Destylacja do alkoholu spożywczego

1.  Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać producentom wsparcie dla wina poddawanego destylacji do alkoholu spożywczego w formie pomocy na hektar.

2.  Zanim zostanie udzielone wsparcie, należy przedstawić stosowne umowy dotyczące destylacji wina oraz stosowne dowody dostarczenia go do destylacji.

Artykuł 103x

Destylacja w sytuacji kryzysowej

1.  Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji nadmiaru wina, o czym decydują państwa członkowskie w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych, tak aby zmniejszyć lub zlikwidować jego nadmiar, zapewniając zarazem ciągłość dostaw w okresie od jednego zbioru do następnego.

2.  Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie ustala Komisja.

3.  Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak aby uniknąć zakłócania konkurencji.

4.  Część dostępnego budżetu wykorzystywana na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej nie przekracza następujących udziałów procentowych w całości dostępnych funduszy określonych w załączniku Xb dla każdego państwa członkowskiego na dany rok budżetowy:

5.  Państwa członkowskie mogą zwiększyć dostępne fundusze przeznaczone na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej poza limity roczne przewidziane w ust. 4 poprzez dokonanie wkładu z funduszy krajowych w ramach następujących limitów (wyrażonych w procentach stosowanego pułapu rocznego wskazanego w ust. 4):

W stosownych przypadkach państwa członkowskie powiadamiają Komisję o dodaniu funduszy krajowych, o których mowa w akapicie pierwszym; Komisja zatwierdza transakcję przed udostępnieniem funduszy.

Artykuł 103y

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

1.  Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie producentom wina, którzy stosują zagęszczony moszcz winogronowy, w tym rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy, w celu zwiększenia naturalnego stężenia alkoholu w produktach zgodnie z warunkami określonymi w załączniku XVa.

2.  Kwotę pomocy ustala się w zależności od potencjalnego stężenia alkoholu w objętości wyrażonego w procentach i od liczby hektolitrów moszczu zastosowanego do wzbogacenia.

3.  Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie do tego środka w różnych obszarach uprawy winorośli ustala Komisja.

Artykuł 103z

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek czasie w okresie trzech lat od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia restrukturyzacji i przekształcania lub w jakimkolwiek czasie w okresie jednego roku od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia zielonych zbiorów, nie przestrzegali podstawowych wymogów w zakresie zarządzania i zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o których mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy brak zgodności jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje obniżona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości naruszenia i, w stosownych przypadkach, od rolnika wymagany jest zwrot wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Podsekcja IV

Przepisy proceduralne

Artykuł 103za

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki niezbędne do wykonania niniejszej sekcji.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

▼B

Sekcja V

Wspólnotowy fundusz tytoniowy

Artykuł 104

Fundusz tytoniowy

1.  Ustanawia się Wspólnotowy Fundusz Tytoniowy (dalej zwany „Funduszem”) w celu finansowania środków w następujących dziedzinach:

2.  Fundusz jest finansowany:

▼M4

▼B

3.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Sekcja VI

Przepisy szczególne dla sektora pszczelarskiego

Artykuł 105

Zakres stosowania

1.  W celu poprawy ogólnych warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich państwa członkowskie mogą opracować trzyletni program krajowy zwany dalej „programem pszczelarskim”.

▼M7

2.  Państwa członkowskie mogą przyznać szczególny rodzaj pomocy krajowej w zakresie ochrony pasiek o niekorzystnych warunkach strukturalnych lub naturalnych, lub w ramach programów rozwoju gospodarczego, z wyjątkiem pomocy na cele związane z produkcją lub handlem. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji pomoc wraz z przedstawieniem programu pszczelarskiego zgodnie z art. 109.

▼B

Artykuł 106

Środki kwalifikujące się do uzyskania pomocy

Środki, które mogą zostać włączone do programów pszczelarskich, są następujące:

Z programu pszczelarskiego wyłącza się środki finansowane z EFRROW zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 ( 12 ).

Artykuł 107

Analiza struktur produkcji i wprowadzania do obrotu w sektorze pszczelarskim

Aby kwalifikować się do częściowego finansowania określonego w art. 108 ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają analizę struktur produkcji i wprowadzania do obrotu w sektorze pszczelarskim na swoim terytorium.

Artykuł 108

Finansowanie

1.  Wspólnota zapewnia częściowe finansowanie programów pszczelarskich w wysokości 50 % wydatków poniesionych przez państwa członkowskie.

2.  Państwa członkowskie ponoszą wydatki związane ze środkami przyjętymi w ramach programów pszczelarskich do 15 października każdego roku.

Artykuł 109

Konsultacje

Program pszczelarski jest sporządzany w ścisłej współpracy z przedstawicielami organizacji i spółdzielni pszczelarskich. Program zostaje przedstawiony Komisji w celu zatwierdzenia.

Artykuł 110

Przepisy wykonawcze

Komisja określa szczegółowe zasady stosowania niniejszej sekcji.

Sekcja VII

Pomoc w sektorze jedwabników

Artykuł 111

Pomoc przyznawana hodowcom jedwabników

1.  Przyznaje się pomoc w odniesieniu do jedwabników oznaczonych kodem CN ex 0106 90 00 i w odniesieniu do jaj jedwabników oznaczonych kodem CN ex 0511 99 85 hodowanych we Wspólnocie.

2.  Pomoc przyznaje się hodowcom jedwabników w odniesieniu do każdego zapełnionego pojemnika jaj jedwabników, pod warunkiem że pojemniki te zawierają minimalną liczbę jaj, którą należy określić, oraz że udało się wyhodować jedwabniki.

3.  Pomoc w odniesieniu do zapełnionego pojemnika jaj jedwabników wynosi 133,26 EUR.

Artykuł 112

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe zasady stosowania niniejszej sekcji, które obejmują w szczególności minimalną liczbę, o której mowa w art. 111 ust. 2.

TYTUŁ II

PRZEPISY REGULUJĄCE WPROWADZANIE DO OBROTU I PRODUKCJĘ

▼M10

ROZDZIAŁ I

Przepisy regulujące wprowadzanie do obrotu i produkcję

Sekcja I

Zasady wprowadzania do obrotu

▼B

Artykuł 113

Normy handlowe

▼M3

1.  Komisja może wprowadzić przepisy dotyczące norm handlowych dla jednego z produktów lub większej ich liczby w ramach następujących sektorów:

▼B

2.  Normy, o których mowa w ust. 1:

▼M3

▼B

▼M3

▼M3

▼B

3.  O ile Komisja nie postanowi inaczej zgodnie z kryteriami, o których mowa w ust. 2 lit. a), produkty, dla których ustanowiono normy handlowe, można wprowadzać do obrotu we Wspólnocie wyłącznie zgodnie z takimi normami.

Nie naruszając jakichkolwiek szczegółowych przepisów, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, państwa członkowskie kontrolują, czy produkty te są zgodne z tymi normami, oraz we właściwych przypadkach stosują sankcje.

▼M3

Artykuł 113a

Dodatkowe wymogi związane z wprowadzaniem do obrotu produktów sektora owoców i warzyw

1.  Produkty sektora owoców i warzyw przeznaczone do sprzedaży konsumentowi jako produkty świeże mogą być wprowadzone do obrotu jedynie, jeśli są solidnej i właściwej jakości handlowej oraz jeśli zawierają informację o kraju pochodzenia.

2.  Normy handlowe, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu oraz w art. 113 ust. 1 lit. b) i c), mają zastosowanie do wszystkich etapów wprowadzania do obrotu, w tym przywozu i wywozu, chyba że Komisja postanowi inaczej.

3.  Właściciel produktów sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw objętych normami handlowymi może wystawiać te produkty, oferować je na sprzedaż, dostarczać je i wprowadzać do obrotu na terenie Wspólnoty wyłącznie zgodnie z tymi normami i jest odpowiedzialny za zapewnienie takiej zgodności.

4.  Zgodnie z art. 113 ust. 3 akapit drugi i bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczegółowych przepisów, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, w szczególności w odniesieniu do spójnego przeprowadzania w państwach członkowskich kontroli zgodności, państwa członkowskie dokonują, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw, selektywnej kontroli zgodności danych produktów z odnośnymi normami handlowymi, opartej o analizę ryzyka. Kontrole te skupiają się na etapie przed wysyłką z obszarów produkcji, obejmującym pakowanie lub ładowanie produktów. W przypadku produktów pochodzących z państw trzecich kontrole przeprowadzane są przed dopuszczeniem ich do swobodnego obrotu.

Artykuł 113b

Wprowadzanie do obrotu wołowiny pochodzącej od bydła w wieku do dwunastu miesięcy

1.  Bez uszczerbku dla przepisów ustanowionych w art. 42 ust. 1 lit. a) i ust. 2 oraz w załączniku V pkt A, warunki ustanowione w załączniku XIa, w szczególności ustanowione w pkt III tego załącznika opisy produktów rynkowych, które należy stosować, mają zastosowanie do wołowiny pochodzącej od bydła w wieku do dwunastu miesięcy, poddanego ubojowi w dniu 1 lipca 2008 r. lub później, niezależnie, czy została ona wyprodukowana we Wspólnocie czy przywieziona z państw trzecich.

Jednak mięso z bydła w wieku do dwunastu miesięcy poddanego ubojowi przed dniem 1 lipca 2008 r. może być nadal wprowadzane do obrotu bez wymogu spełnienia warunków ustanowionych w załączniku XIa.

2.  Warunki, o których mowa w ust. 1, nie mają zastosowania do wołowiny objętej chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym zarejestrowanymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych ( 13 ) przed dniem 29 czerwca 2007 r.

▼M10

Artykuł 113c

Zasady wprowadzania do obrotu w celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win

1.  W celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win, w tym winogron, moszczu i win, na bazie których są wyprodukowane, produkujące państwa członkowskie mogą określić zasady wprowadzania do obrotu, których celem będzie regulowanie podaży, w szczególności poprzez wdrażanie decyzji podejmowanych przez organizacje międzybranżowe, o których mowa w art. 123 ust. 3 i 125o.

Zasady takie są proporcjonalne do wyznaczonych celów i nie powinny:

2.  Zasady, o których mowa w ust. 1, muszą być podane do wiadomości podmiotom gospodarczym poprzez opublikowanie ich in extenso w urzędowych publikacjach danego państwa członkowskiego.

3.  Obowiązek powiadamiania, o którym mowa w art. 125o ust. 3, dotyczy również decyzji lub działań podejmowanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 113d

Przepisy szczególne w sprawie wprowadzania do obrotu wina

1.  Oznaczenie kategorii produktu winiarskiego, jak przewidziano w załączniku XIb, może być stosowane we Wspólnocie jedynie do wprowadzania do obrotu produktu zgodnego z odpowiednimi warunkami ustanowionymi w tym załączniku.

Jednak niezależnie od art. 118y ust. 1 lit. a) państwa członkowskie mogą zezwolić na używanie słowa „wino”, jeżeli:

Unika się jakiejkolwiek pomyłki z produktami odpowiadającymi kategoriom win wymienionym w załączniku XIb.

2.  Kategorie produktów winiarskich wymienione w załączniku XIb mogą zostać zmienione przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

3.  Z wyjątkiem wina butelkowanego, w odniesieniu do którego istnieje dowód, że butelkowanie zostało przeprowadzone przed dniem 1 września 1971 r., wino wyprodukowane z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacjach przygotowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 akapit pierwszy, lecz nieodpowiadające żadnej z kategorii określonych w załączniku XIb, używane jest jedynie do spożycia przez rodziny poszczególnych producentów wina oraz do produkcji octu winnego lub do destylacji.

▼B

Artykuł 114

Normy handlowe dla mleka i przetworów mlecznych

1.  Produkty żywnościowe przeznaczone do spożycia przez ludzi można wprowadzać do obrotu jako mleko i przetwory mleczne, tylko jeśli są one zgodne z definicjami i nazwami ustanowionymi w załączniku XII.

2.  Nie naruszając wyjątków określonych prawem wspólnotowym i środków ochrony zdrowia publicznego, mleko oznaczone kodem CN 0401 przeznaczone do spożycia przez ludzi można wprowadzać do obrotu wyłącznie we Wspólnocie zgodnie z przepisami załącznika XI, w tym zwłaszcza z definicjami zawartymi w pkt I tego załącznika.

Artykuł 115

Normy handlowe dla tłuszczów

Nie naruszając art. 114 ust. 1 ani żadnych przepisów przyjętych w sektorze weterynarii i sektorze środków spożywczych, w celu zagwarantowania, że produkty te spełniają normy higieny i zdrowia oraz ochrony zdrowia ludzi i zwierząt, normy ustanowione w załączniku XV mają zastosowanie do następujących produktów o zawartości tłuszczu wynoszącej co najmniej 10 %, ale mniejszej niż 90 % wagowo, przeznaczonych do spożycia przez ludzi:

Zawartość tłuszczu po wyłączeniu soli wynosi przynajmniej dwie trzecie suchej masy.

Jednak normy te obowiązują wyłącznie w stosunku do produktów, które pozostają w stanie stałym w temperaturze 20 oC i które nadają się do smarowania.

Artykuł 116

▼C1

Normy handlowe dla produktów sektorów jaj i mięsa drobiowego

▼B

►C1  Produkty sektorów jaj i mięsa drobiowego są ◄ wprowadzane do obrotu zgodnie z przepisami zamieszczonymi w załączniku XIV.

Artykuł 117

Certyfikacja chmielu

1.  Produkty sektora chmielu, pochodzące ze zbiorów lub wytworzone we Wspólnocie, podlegają procedurze certyfikacji.

2.  Certyfikaty można wydawać wyłącznie dla produktów spełniających minimalne wymagania jakościowe obowiązujące na danym etapie wprowadzania do obrotu. W przypadku mączki chmielowej, mączki chmielowej z podwyższoną zawartością lupuliny, wyciągu z szyszek chmielu oraz mieszanych produktów chmielowych certyfikat może zostać wydany wyłącznie pod warunkiem, że zawartość alfa-kwasów w tych produktach nie jest mniejsza od zawartości w chmielu, z którego zostały one wytworzone.

3.  Certyfikaty zawierają co najmniej następujące informacje:

4.  Produkty sektora chmielu można wprowadzać do obrotu bądź wywozić wyłącznie jeżeli wydano certyfikat, o którym mowa w ust. 1, 2 i 3.

W przypadku przywożonych produktów sektora chmielu świadectwo określone w art. 158 ust. 2 uważa się za równoważne certyfikatowi.

5.  Komisja może przyjąć środki stanowiące odstępstwo od ust. 4:

Środki, o których mowa w akapicie pierwszym:

Artykuł 118

Normy handlowe dla oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn z oliwek

1.  Stosowanie opisów i definicji oliwy z oliwek oraz oliwy z wytłoczyn z oliwek określonych w załączniku XV jest obowiązkowe w odniesieniu do wprowadzenia do obrotu danych produktów we Wspólnocie oraz, o ile to zgodne z obowiązkowymi międzynarodowymi przepisami, handlu z państwami trzecimi.

2.  Wyłącznie oliwy, o których mowa w załączniku XV pkt 1 lit. a) i b), pkt 3 i pkt 6 mogą zostać wprowadzone do obrotu w sprzedaży detalicznej.

▼M10

Sekcja Ia

Nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne oraz określenia tradycyjne w sektorze wina

Artykuł 118a

Zakres stosowania

1.  Przepisy dotyczące nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i określeń tradycyjnych określone w niniejszej sekcji mają zastosowanie do produktów, o których mowa w załączniku XIb ust. 1, 3–6, 8, 9, 11, 15 i 16.

2.  Podstawą przepisów, o których mowa w ust. 1, jest:

Podsekcja I

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

Artykuł 118b

Definicje

1.  Dla celów niniejszej podsekcji zastosowanie mają następujące definicje:

2.  Niektóre tradycyjne używane nazwy stanowią nazwę pochodzenia, w przypadku gdy:

3.  Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, w tym odnoszące się do obszarów geograficznych w krajach trzecich, kwalifikują się do ochrony we Wspólnocie zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej podsekcji.

Artykuł 118c

Zawartość wniosków o objęcie nazwy ochroną

1.  Wnioski o objęcie ochroną nazw jako nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych obejmują dokumentację techniczną zawierającą:

2.  Specyfikacja produktu umożliwia zainteresowanym stronom kontrolę odpowiednich warunków produkcji objętej nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym.

Zawiera ona co najmniej:

Artykuł 118d

Wniosek o objęcie ochroną w odniesieniu do obszaru geograficznego w kraju trzecim

1.  W przypadku gdy wniosek o objęcie ochroną dotyczy obszaru geograficznego w kraju trzecim, oprócz elementów przewidzianych w art. 118c zawiera on dowód, że dana nazwa jest chroniona w jego kraju pochodzenia.

2.  Wniosek przesyłany jest Komisji bezpośrednio przez wnioskodawcę lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego.

3.  Wniosek o objęcie ochroną składany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do niego uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 118e

Wnioskodawcy

1.  Każda zainteresowana grupa producentów lub, w wyjątkowych przypadkach, jeden producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Inne zainteresowane strony mogą przyłączyć się do wniosku.

2.  Producenci mogą składać wnioski o objęcie ochroną jedynie w odniesieniu do win, które produkują.

3.  W przypadku nazwy określającej transgraniczny obszar geograficzny lub tradycyjnej nazwy związanej z transgranicznym obszarem geograficznym można złożyć wspólny wniosek.

Artykuł 118f

Wstępna procedura krajowa

1.  Pochodzące ze Wspólnoty wnioski o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego win zgodnie z art. 118b są przedmiotem wstępnej procedury krajowej, zgodnie z niniejszym artykułem.

2.  Wniosek o objęcie ochroną składa się w państwie członkowskim, z którego terytorium pochodzi nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

3.  Państwo członkowskie bada wniosek o objęcie ochroną w celu sprawdzenia, czy spełnia on warunki określone w niniejszej podsekcji.

Państwo członkowskie przeprowadza krajową procedurę, zapewniając odpowiednią publikację wniosku oraz przewidując okres przynajmniej dwóch miesięcy od daty publikacji na zgłoszenie sprzeciwu wobec zaproponowanej ochrony przez każdą osobę fizyczną lub prawną, mającą uzasadniony interes oraz zamieszkałą lub mającą siedzibę na terytorium danego państwa, poprzez przedstawienie odpowiednio uzasadnionego oświadczenia danemu państwu członkowskiemu.

4.  Jeśli państwo członkowskie uważa, że nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne nie spełniają odpowiednich wymogów lub są one niezgodne z prawem wspólnotowym, odrzuca ono taki wniosek.

5.  Jeśli państwo członkowskie uważa, że spełnione są odpowiednie wymagania, to:

Informacje te przekazywane są w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do nich uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

6.  Państwa członkowskie wprowadzają do dnia 1 sierpnia 2009 r. przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne niezbędne do wykonania niniejszego artykułu.

7.  W przypadku gdy dane państwo członkowskie nie posiada krajowego prawodawstwa dotyczącego ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, może ono, wyłącznie na zasadach przejściowych, przyznać nazwie ochronę zgodnie z warunkami niniejszej podsekcji na poziomie krajowym ze skutkiem od dnia złożenia wniosku w Komisji. Taka tymczasowa ochrona krajowa wygasa w dniu, w którym na mocy tej podsekcji zostanie podjęta decyzja dotycząca rejestracji nazwy lub odmowy jej ochrony.

Artykuł 118g

Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1.  Komisja podaje do wiadomości publicznej datę złożenia wniosku o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

2.  Komisja bada, czy wnioski o objęcie ochroną, o których mowa w art. 118f ust. 5, spełniają warunki określone w niniejszej podsekcji.

3.  Jeśli Komisja uważa, że warunki określone w niniejszej podsekcji są spełnione, publikuje ona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d), oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o której mowa w art. 118f ust. 5.

W innym przypadku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku.

Artykuł 118h

Procedura sprzeciwu

W ciągu dwóch miesięcy od daty publikacji przewidzianej w art. 118 g ust. 3 akapit pierwszy każde państwo członkowskie lub kraj trzeci, lub każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes, zamieszkała lub mająca siedzibę na terytorium państwa członkowskiego innego niż składające wniosek o objęcie ochroną lub na terytorium kraju trzeciego, może zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego objęcia ochroną poprzez przedstawienie Komisji odpowiednio uzasadnionego oświadczenia dotyczącego warunków kwalifikowalności ustanowionych w niniejszej podsekcji.

W przypadku osoby fizycznej lub prawnej zamieszkałej lub mającej siedzibę w kraju trzecim takie oświadczenie należy złożyć, bezpośrednio lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego, w terminie dwóch miesięcy, o których mowa w akapicie pierwszym.

Artykuł 118i

Decyzja o objęciu ochroną

Na podstawie posiadanych informacji Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, o objęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego spełniających warunki określone w niniejszej podsekcji i zgodnych z prawem wspólnotowym, lub o odrzuceniu wniosku, w przypadku gdy warunki te nie są spełnione.

Artykuł 118j

Homonimy

1.  Nazwa, w odniesieniu do której złożono wniosek, homonimiczna lub częściowo homonimiczna w stosunku do nazwy już zarejestrowanej na mocy niniejszego rozporządzenia w sprawie sektora wina, jest rejestrowana z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz wszelkiego ryzyka błędnego zrozumienia.

Nazwa homonimiczna prowadząca do błędnego przekonania konsumenta, że produkty pochodzą z innego terytorium, nie podlega rejestracji nawet w przypadku, gdy ta nazwa i jej brzmienie są dokładnie takie same jak nazwa faktycznego terytorium, regionu lub miejsca pochodzenia danych produktów.

Stosowanie zarejestrowanej nazwy homonimicznej uwarunkowane jest istnieniem w praktyce wystarczającego rozróżnienia między później rejestrowaną nazwą homonimiczną a nazwą już zamieszczoną w rejestrze, z uwzględnieniem konieczności równego traktowania zainteresowanych producentów i uniknięcia sytuacji, w której konsument mógłby zostać wprowadzony w błąd.

2.  Ustęp 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli nazwa, w odniesieniu do której składany jest wniosek, jest homonimiczna lub częściowo homonimiczna z oznaczeniem geograficznym chronionym na mocy przepisów państw członkowskich.

Państwa członkowskie nie rejestrują nietożsamych nazw geograficznych w celach ochrony na mocy ich odpowiednich przepisów dotyczących oznaczeń geograficznych, jeśli nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są chronione we Wspólnocie na mocy prawa wspólnotowego odnoszącego się do nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

3.  Jeżeli środki wykonawcze Komisji nie stanowią inaczej, w przypadku gdy nazwa odmiany winorośli zawiera chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, nazwy tej nie stosuje się dla celów oznaczania produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

4.  Ochrona nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w odniesieniu do produktów objętych art. 118b pozostaje bez uszczerbku dla chronionych oznaczeń geograficznych mających zastosowanie do napojów spirytusowych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych ( 14 ) i vice versa.

Artykuł 118k

Podstawy odmowy objęcia ochroną

1.  Nazwy, które stały się nazwami rodzajowymi, nie są objęte ochroną jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

Do celów niniejszej podsekcji „nazwa, która stała się nazwą rodzajową”, oznacza nazwę wina, która pomimo tego, że związana jest z miejscem lub regionem, w którym dany produkt był pierwotnie produkowany lub wprowadzany do obrotu, stała się nazwą zwyczajową danego wina we Wspólnocie.

W celu ustalenia, czy nazwa stała się nazwą rodzajową, czy też nie, brane są pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, a w szczególności:

2.  Nazwa nie jest chroniona jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, jeśli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia wina.

Artykuł 118l

Związek ze znakami towarowymi

1.  W przypadku gdy nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego odnoszący się do jednej z sytuacji, o których mowa w art. 118 m ust. 2, dotyczący produktu należącego do jednej z kategorii wymienionych w załączniku XIb jest odrzucany, jeżeli złożenie wniosku o rejestrację znaku towarowego nastąpiło po dacie przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego oraz nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostały następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego są unieważniane.

2.  Bez uszczerbku dla przepisów art. 118k ust. 2, znak towarowy, którego stosowanie odpowiada jednej z sytuacji, o których mowa w art. 118 m ust. 2, którego dotyczy wniosek i który zarejestrowano lub ustanowiono poprzez używanie, jeżeli taka możliwość jest dopuszczona przez odpowiednie przepisy, na terytorium Wspólnoty przed datą przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, może pozostać w użyciu zaś jego okres stosowania może zostać przedłużony niezależnie od ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że brak jest podstaw do jego unieważnienia lub cofnięcia, jak określono w pierwszej dyrektywie Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych ( 15 ) lub rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego ( 16 ).

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego równolegle do stosowania odpowiednich znaków towarowych.

Artykuł 118m

Ochrona

1.  Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne mogą być stosowane przez wszelkie podmioty gospodarcze wprowadzające do obrotu wino, które zostało wyprodukowane zgodnie z odpowiednią specyfikacją produktu.

2.  Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne oraz wina używające tych chronionych nazw zgodnie ze specyfikacją produktu są chronione przed:

3.  Chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne nie stają się we Wspólnocie nazwami rodzajowymi w rozumieniu art. 118k ust. 1.

4.  Państwa członkowskie podejmują kroki niezbędne do zaprzestania niezgodnego z prawem stosowania chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 2.

▼A1

5.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 1–4 zezwala się Chorwacji na wprowadzanie do obrotu na rynku w Chorwacji lub wywóz do państw trzecich win o nazwie „Mlado vino portugizac” do wyczerpania zapasów istniejących w dniu przystąpienia. Chorwacja stworzy skomputeryzowany bank danych na temat zapasów istniejących w dniu przystąpienia i zapewni, aby stan tych zapasów był sprawdzony i zgłoszony Komisji.

▼M10

Artykuł 118n

Rejestr

Komisja sporządza i prowadzi publicznie dostępny elektroniczny rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla wina.

Artykuł 118o

Wyznaczenie właściwego organu kontrolnego

1.  Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub właściwe organy odpowiedzialne za kontrole w odniesieniu do zobowiązań ustanowionych w niniejszej podsekcji zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt ( 17 ).

2.  Państwa członkowskie zapewniają, aby każdy podmiot spełniający wymogi niniejszej podsekcji miał prawo do bycia objętym systemem kontroli.

3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o właściwym organie lub organach, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje ich nazwy i adresy do publicznej wiadomości i uaktualnia je okresowo.

Artykuł 118p

Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1.  W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się we Wspólnocie roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie lub po rozlewie wina zapewniana jest przez:

Koszty weryfikacji są ponoszone przez podmioty gospodarcze będące jej przedmiotem.

2.  W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się w kraju trzecim roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie rozlewu wina lub po nim zapewniana jest przez:

3.  Jednostki certyfikujące, o których mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b), spełniają wymogi europejskiej normy EN 45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4.  W przypadku gdy organ lub organy, o których mowa w ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a), weryfikują zgodność ze specyfikacją produktu, dostarczają one odpowiednich gwarancji obiektywizmu i bezstronności oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Artykuł 118q

Zmiany specyfikacji produktu

1.  Wnioskodawca spełniający warunki art. 118e może wystąpić o zatwierdzenie zmiany specyfikacji produktu chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, w szczególności aby uwzględnić rozwój wiedzy naukowo-technicznej lub korektę granic obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 118c ust. 2 akapit drugi lit. d). Wnioski opisują i uzasadniają zmiany, o które się występuje.

2.  W przypadku gdy proponowana zmiana obejmuje jedną lub więcej zmian do jednolitego dokumentu, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d), art. 118f–118i stosuje się odpowiednio do wniosku o zmianę specyfikacji. Jeżeli jednak proponowana zmiana jest niewielka, Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, czy zatwierdzić wniosek bez stosowania procedury ustanowionej w art. 118 g ust. 2 i art. 118h oraz, w przypadku zgody, przystępuje do publikacji dokumentów, o których mowa w art. 118g ust. 3.

3.  W przypadku gdy proponowana zmiana nie pociąga za sobą żadnych zmian jednolitego dokumentu, stosuje się następujące zasady:

Artykuł 118r

Unieważnienie ochrony

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, z własnej inicjatywy lub na odpowiednio uzasadniony wniosek państwa członkowskiego, kraju trzeciego lub osoby fizycznej lub prawnej, której interes jest prawnie uzasadniony, Komisja może podjąć decyzję o unieważnieniu ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, jeśli zgodność z odpowiednią specyfikacją produktu już nie jest zapewniona.

Artykuły 118f–118i stosuje się odpowiednio.

Artykuł 118s

Istniejące chronione nazwy win

1.  Nazwy win chronione zgodnie z art. 51 i 54 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 28 rozporządzenia Komisji (WE) nr 753/2002 z dnia 29 kwietnia 2002 r. ustanawiającego niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 odnośnie do opisu, oznaczania, prezentacji i ochrony niektórych produktów sektora wina ( 18 ) są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 118n niniejszego rozporządzenia.

2.  W odniesieniu do chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie przekazują Komisji:

3.  Nazwy win, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do których nie przedłożono do dnia 31 grudnia 2011 r. informacji, o których mowa w ust. 2, tracą ochronę na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja podejmuje odpowiednie kroki formalne w celu usunięcia tych nazw z rejestru przewidzianego w art. 118n.

4.  Artykuł 118r niniejszego rozporządzenia nie ma zastosowania w odniesieniu do istniejących chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1.

Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja może z własnej inicjatywy i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, podjąć decyzję o unieważnieniu ochrony chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, jeśli nie spełniają one warunków ustanowionych w art. 118b.

▼A1

5.  W przypadku Chorwacji nazwy win opublikowane w Dzienniku Urzędowym seria C 116 z dnia 14 kwietnia 2011 r. są chronione na mocy niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem pozytywnego wyniku procedury sprzeciwu. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 118n.

Ustępy 2–4 niniejszego artykułu stosuje się pod następującymi warunkami: termin, o którym mowa w ust. 3, wynosi jeden rok od dnia przystąpienia Chorwacji; termin, o którym mowa w ust. 4, wynosi cztery lata od dnia przystąpienia Chorwacji.

▼M10

Artykuł 118t

Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać opłatę na pokrycie kosztów ponoszonych przez nie w związku z rozpatrywaniem wniosków o objęcie ochroną, deklaracji sprzeciwu, wniosków o zmianę i wniosków o unieważnienie na mocy niniejszej podsekcji.

Podsekcja II

Określenia tradycyjne

Artykuł 118u

Definicje

1.  „Określenie tradycyjne” oznacza określenie produktów, o których mowa w art. 118a ust. 1, tradycyjnie używane w państwach członkowskich, aby oznaczyć:

2.  Określenia tradycyjne są uznawane, definiowane i chronione przez Komisję.

Artykuł 118v

Ochrona

1.  Chronionego określenia tradycyjnego można używać wyłącznie w odniesieniu do produktu, który został wyprodukowany zgodnie z definicją, o której mowa w art. 118u ust. 2.

Określenia tradycyjne są chronione przed użyciem niezgodnym z prawem.

Państwa członkowskie podejmują kroki niezbędne do powstrzymania niezgodnego z prawem stosowania chronionych określeń tradycyjnych.

2.  Określenia tradycyjne nie stają się nazwą rodzajową we Wspólnocie.

Sekcja Ib

Etykietowanie i prezentacja produktów w sektorze wina

Artykuł 118w

Definicja

Do celów niniejszej sekcji:

Artykuł 118x

Stosowanie zasad horyzontalnych

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, dyrektywa 89/104/EWG, dyrektywa Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy ( 19 ), dyrektywa 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych ( 20 ) i dyrektywa 2007/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca zasady dotyczące nominalnych ilości produktów w opakowaniach jednostkowych ( 21 ) mają zastosowanie do etykietowania i prezentacji produktów wchodzących w ich zakres stosowania.

Artykuł 118y

Obowiązkowe dane szczegółowe

1.  Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w załączniku XIb ust. 1–11, 13, 15 i 16, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie lub przeznaczonych na wywóz, obejmuje następujące obowiązkowe dane szczegółowe:

2.  W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), odesłanie do kategorii produktu winiarskiego może zostać pominięte w przypadku win, których etykiety zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne.

3.  W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b), odesłanie do terminów „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne” może zostać pominięte w następujących przypadkach:

Artykuł 118z

Fakultatywne dane szczegółowe

1.  Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w art. 118y ust. 1, może w szczególności obejmować następujące fakultatywne dane szczegółowe:

2.  Bez uszczerbku dla art. 118j ust. 3, w odniesieniu do stosowania danych szczegółowych, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), dla win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego:

Artykuł 118za

Języki

1.  Obowiązkowe i fakultatywne dane szczegółowe, o których mowa w art. 118y i 118z, jeśli wyrażone są słownie, podawane są w jednym lub kilku językach urzędowych Wspólnoty.

2.  Niezależnie od ust. 1 chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne lub określenie tradycyjne, o którym mowa w art. 118u ust. 1 lit. a), podawane są na etykiecie w języku lub językach obszarów, w odniesieniu do których stosuje się ochronę.

W przypadku gdy w zapisie chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych lub szczególnych nazw krajowych używany jest alfabet inny niż łaciński, nazwa może również pojawić się w jednym lub więcej językach urzędowych Wspólnoty.

Artykuł 118zb

Egzekwowanie

Właściwe organy państw członkowskich podejmują działania w celu zapewnienia, aby produkt, o którym mowa w art. 118y ust. 1, nieopatrzony etykietą zgodnie z niniejszym rozdziałem nie był wprowadzany do obrotu lub był wycofywany z obrotu.

▼B

Sekcja II

Warunki produkcji

▼M7

Artykuł 119

Stosowanie kazeiny i kazeinianów w wyrobie sera

Jeżeli pomoc jest wypłacana na podstawie art. 100, Komisja może uzależnić stosowanie kazeiny i kazeinianów w wyrobie sera od uzyskania uprzedniego zezwolenia, które jest udzielane jedynie wtedy, gdy takie stosowanie jest warunkiem koniecznym do wytwarzania tych produktów.

▼B

Artykuł 120

Metoda produkcji alkoholu etylowego rolniczego

Komisja może określić metodę produkcji oraz cechy alkoholu etylowego rolniczego uzyskanego z określonego produktu rolnego wymienionego w załączniku I do Traktatu.

▼M10

Sekcja IIa

Przepisy dotyczące produkcji w sektorze wina

Podsekcja I

Odmiany winorośli

Artykuł 120a

Klasyfikacja odmian winorośli

1.  Produkty wymienione w załączniku XIb i produkowane we Wspólnocie wytwarzane są z odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z ust. 2.

2.  Z zastrzeżeniem ust. 3, państwa członkowskie dokonują klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być sadzone, sadzone ponownie lub szczepione na ich terytoriach w celu produkcji wina.

Tylko odmiany winorośli spełniające następujące warunki mogą być sklasyfikowane przez państwa członkowskie:

W przypadku gdy odmiana winorośli jest skreślona z klasyfikacji, o której mowa w akapicie pierwszym, wykarczowanie tej odmiany następuje w ciągu 15 lat od momentu jej skreślenia.

3.  Państwa członkowskie, których roczna produkcja wina – obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu ostatnich 5 lat winiarskich – nie przekracza 50 000 hektolitrów, są wyłączone z obowiązku klasyfikacji, o którym mowa w ust. 2.

Jednakże także w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym, można do celów produkcji wina sadzić, sadzić ponownie lub szczepić jedynie odmiany winorośli zgodne z przepisami ust. 2 lit. a) i b).

4.  W drodze odstępstwa od ust. 2 akapit pierwszy i drugi oraz ust. 3 akapit drugi dozwolone jest sadzenie, ponowne sadzenie lub szczepienie następujących odmian winorośli do celów badań i eksperymentów naukowych:

5.  Obszary obsadzone odmianami winorośli do celów produkcji wina obsadzone z naruszeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 podlegają wykarczowaniu.

Nie ma jednak obowiązku karczowania takich obszarów, jeżeli dana produkcja przeznaczona jest wyłącznie do spożycia przez rodziny producentów wina.

6.  Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania mające na celu weryfikację przestrzegania przez producentów przepisów ust. 2–5.

Podsekcja II

Praktyki enologiczne i ograniczenia

Artykuł 120b

Zakres stosowania

Niniejsza podsekcja dotyczy dozwolonych praktyk enologicznych i stosowanych ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu produktów sektora wina oraz procedury podejmowania decyzji odnośnie do tych praktyk i ograniczeń.

Artykuł 120c

Praktyki enologiczne i ograniczenia

1.  Jedynie praktyki enologiczne dozwolone na mocy prawa wspólnotowego, określone w załączniku XVa lub w odniesieniu do których podjęto decyzję zgodnie z art. 120d i 120e, są stosowane we Wspólnocie do produkcji i konserwacji produktów sektora wina.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do:

2.  Dozwolone praktyki enologiczne są stosowane tylko do celów zapewnienia właściwej fermentacji winiarskiej, odpowiedniej konserwacji lub właściwego rafinowania produktu.

3.  Produkty sektora wina wytwarzane są we Wspólnocie zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami określonymi w załączniku XVb.

4.  Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem, które zostały poddane niedozwolonym wspólnotowym lub, w stosownych przypadkach, niedozwolonym krajowym praktykom enologicznym lub które naruszają ograniczenia określone w załączniku XVb, nie mogą być wprowadzane do obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 120d

Bardziej restrykcyjne zasady ustanowione przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub wykluczyć stosowanie niektórych praktyk enologicznych i wprowadzić surowsze ograniczenia w odniesieniu do win dozwolonych na mocy prawa wspólnotowego produkowanych na ich terytorium, aby przyczynić się do zachowania istotnych właściwości win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym i win musujących oraz win likierowych.

Państwa członkowskie informują Komisję o tych ograniczeniach i wykluczeniach, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 120e

Zezwolenie na praktyki enologiczne i ograniczenia

1.  Z wyjątkiem praktyk enologicznych dotyczących wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania określonych w załączniku XVa w odniesieniu do konkretnych produktów, o których mowa w tym załączniku, oraz ograniczeń wymienionych w załączniku XVb decyzja w sprawie zezwolenia na praktyki enologiczne i ograniczenia w odniesieniu do produkcji i konserwacji produktów sektora wina podejmowana jest przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

2.  Państwa członkowskie mogą pozwolić na eksperymentalne zastosowanie niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach, które określa Komisja zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

Artykuł 120f

Kryteria udzielania zezwolenia

Przy udzielaniu zezwolenia na praktyki enologiczne zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja:

Artykuł 120g

Metody analizy

Metody analizy służącej do określania składu produktów sektora wina oraz zasady, dzięki którym można ustalić, czy produkty te zostały poddane procesom, które nie są zgodne z dozwolonymi praktykami enologicznymi, są metodami i zasadami zalecanymi i opublikowanymi przez OIV.

W przypadku braku metod i zasad zalecanych i opublikowanych przez OIV Komisja przyjmuje odpowiednie metody i zasady zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

W oczekiwaniu na przyjęcie tych zasad należy stosować metody i zasady dozwolone w danym państwie członkowskim.

▼B

Sekcja III

Przepisy proceduralne

Artykuł 121

Przyjmowanie norm, przepisów wykonawczych i odstępstw

Komisja ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego rozdziału, które mogą w szczególności odnosić się do:

▼M3

▼B

▼C1

▼B

▼C1

▼M3

▼M10

▼M3

Komisja może zmienić część B tabeli zamieszczonej w załączniku XIa pkt III ppkt 2.

▼M10

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja przyjmuje środki niezbędne do wprowadzenia w życie przepisów dotyczących praktyk enologicznych i ograniczeń określonych w sekcji IIa podsekcja II oraz w załącznikach XVa i XVb, o ile przepisy tych załączników nie stanowią inaczej.

Środki, o których mowa w akapicie trzecim, obejmują w szczególności:

▼B

ROZDZIAŁ II

Organizacje producentów, organizacje międzybranżowe, organizacje podmiotów gospodarczych

Sekcja I

Zasady ogólne

Artykuł 122

Organizacje producentów

Państwa członkowskie uznają organizacje producentów, które:

▼M3

▼M16

▼M3

▼B

▼M3

▼M7

Państwa członkowskie mogą także uznać organizacje producentów powołane przez producentów jakiegokolwiek sektora, o którym mowa w art. 1, innego niż sektory, o których mowa w ust. 1 lit. a), na warunkach określonych w lit. b) i c) tego ustępu.

▼M10

Państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do sektora wina, uznać organizacje producentów na warunkach określonych w akapicie pierwszym lit. b) i c), jeśli organizacje te przestrzegają zasad dotyczących zrzeszania się, które wymagają od ich członków w szczególności:

Następujące cele szczegółowe w rozumieniu ust.1 lit. c) mogą być realizowane, w szczególności przez sektor wina:

▼B

Artykuł 123

Organizacje międzybranżowe

►M3  1. ◄   Państwa członkowskie uznają organizacje międzybranżowe, które:

▼M3 —————

▼M3

2.  Jeżeli organizacje międzybranżowe, o których mowa w ust. 1, prowadzą działalność na terytoriach kilku państw członkowskich, są one uznawane przez Komisję bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1.

3.   ►M10  Zgodnie z ust. 1 państwa członkowskie uznają również, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw, lub mogą uznać, w przypadku sektora wina, organizacje międzybranżowe, które:

▼M10

▼M3

▼M10

▼M3

▼M10

▼M3

▼M10

▼M10

▼M16

4.  Państwa członkowskie mogą również uznać organizacje międzybranżowe, które:

▼B

Artykuł 124

Wspólne przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych

▼M7

1.  Artykuł 122 i art. 123 ust. 1 stosuje się bez uszczerbku dla uznawania przez państwa członkowskie na podstawie prawa krajowego i zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego, odpowiednio, organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych w każdym z sektorów, o których mowa w art. 1, z wyjątkiem sektorów, o których mowa w art. 122 ust. 1 lit. a) i w art. 123 ust. 1.

▼B

2.  Organizacje producentów uznane lub zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 865/2004, (WE) nr 1952/2005 i (WE) nr 1544/2006 są uważane za uznane organizacje producentów zgodnie z art. 122 niniejszego rozporządzenia.

Organizacje międzybranżowe uznane lub zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniami (EWG) nr 2077/92 i (WE) nr 865/2004 są uważane za uznane organizacje międzybranżowe zgodnie z art. 123 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 125

Organizacje podmiotów gospodarczych

Do celów niniejszego rozporządzenia w skład organizacji podmiotów gospodarczych wchodzą uznane organizacje producentów, uznane organizacje międzybranżowe lub uznane organizacje innych podmiotów gospodarczych w sektorze oliwek stołowych i oliwy z oliwek lub ich stowarzyszenia.

▼M3

Sekcja IA

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych oraz grup producentów w sektorze owoców i warzyw

Podsekcja I

Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów i ich uznawania

Artykuł 125a

Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów

1.  Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw wymagają od producentów będących jej członkami w szczególności:

2.  Bez względu na postanowienia ust. 1 lit. c), w przypadku gdy organizacja producentów udzieliła zezwolenia i gdy jest to zgodne z przepisami i warunkami określonymi przez organizację producentów, producenci będący członkami mają prawo do:

3.  Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów określają ponadto:

4.  Uważa się, że organizacje producentów w sektorze owoców i warzyw działają w imieniu swoich członków oraz reprezentują ich interesy w kwestiach ekonomicznych.

Artykuł 125b

Uznawanie

1.  Państwa członkowskie uznają za organizacje producentów w sektorze owoców i warzyw wszelkie podmioty prawne lub jasno określone części podmiotów prawnych, które wystąpiły o takie uznanie, pod warunkiem że:

2.  Państwa członkowskie:

Podsekcja II

Zrzeszanie się organizacji producentów i grup producentów

Artykuł 125c

Zrzeszanie się organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw

Zrzeszenie organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw powstaje z inicjatywy uznanych organizacji producentów i może realizować którekolwiek z działań przypisanych organizacji producentów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. W tym celu państwa członkowskie mogą uznać, w odpowiedzi na złożony wniosek, zrzeszenie organizacji producentów, jeżeli:

Artykuł 125a ust. 4 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 125d

Outsourcing

Państwa członkowskie mogą zezwolić uznanej organizacji producentów sektora owoców i warzyw lub uznanemu zrzeszeniu organizacji producentów działającemu w tym sektorze, a także jego oddziałom, na outsourcing któregokolwiek z działań, pod warunkiem że dostarczą one odnośnemu państwu członkowskiemu wystarczających dowodów, że jest to właściwy sposób na osiągnięcie celów danej organizacji producentów lub danego zrzeszenia organizacji producentów.

Artykuł 125e

Grupy producentów w sektorze owoców i warzyw

1.  W państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, lub które są położone w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1405/2006, grupy producentów mogą być tworzone jako podmiot prawny lub jasno określone części podmiotów prawnych z inicjatywy rolników uprawiających co najmniej jeden produkt sektora owoców i warzyw lub produkty tego sektora przeznaczone wyłącznie do przetworzenia, w celu uzyskania decyzji o uznaniu ich za organizacje producentów.

Takie grupy producentów mogą skorzystać z okresu przejściowego w celu spełnienia wymogów niezbędnych do uznania ich za organizacje producentów zgodnie z art. 122.

W celu zakwalifikowania grupy przedstawiają one właściwemu państwu członkowskiemu podzielony na etapy plan dochodzenia do uznania, którego zatwierdzenie sygnalizuje początek okresu, o którym mowa w akapicie drugim, i stanowi wstępne uznanie. Okres przejściowy nie może przekraczać pięciu lat.

2.  Przed zatwierdzeniem planu uznawania państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich zamiarach i ich przewidywanych następstwach finansowych.

Podsekcja III

Rozszerzenie przepisów na producentów w określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 125f

Rozszerzenie przepisów

1.  W przypadkach gdy organizacja producentów sektora owoców i warzyw, która działa w określonym obszarze gospodarczym, uznawana jest w odniesieniu do konkretnego produktu za reprezentatywną dla produkcji i producentów w tym obszarze, zainteresowane państwo członkowskie może na wniosek organizacji producentów zobowiązać producentów prowadzących działalność gospodarczą w tym obszarze, którzy nie należą do organizacji producentów, do przestrzegania następujących przepisów:

Akapit pierwszy stosuje się pod warunkiem, że przepisy te:

Warunek, o którym mowa w akapicie drugim lit. a), nie ma jednak zastosowania, jeśli odnośne przepisy pokrywają się z przepisami ujętymi w załączniku XVIa pkt 1, 3 i 5. W takim przypadku rozszerzenie przepisów nie może mieć zastosowania przez okres dłuższy niż jeden rok gospodarczy.

2.  Do celów niniejszej podsekcji „obszar gospodarczy” oznacza strefę geograficzną utworzoną z przylegających lub sąsiadujących ze sobą regionów produkcyjnych, w których warunki produkcji i wprowadzania do obrotu są jednolite.

Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz obszarów gospodarczych.

W ciągu miesiąca od powiadomienia Komisja zatwierdza wykaz lub, po konsultacji z danym państwem członkowskim, podejmuje decyzję o zmianach, które muszą być przez to państwo wprowadzone. Komisja podaje zatwierdzony wykaz do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy.

3.  Organizacja producentów jest uważana za reprezentatywną w rozumieniu ust. 1, w przypadku gdy jej członkowie stanowią co najmniej 50 % producentów w obszarze gospodarczym, w którym ona działa, i gdy wytwarza ona co najmniej 60 % wielkości produkcji tego obszaru. Bez uszczerbku dla ust. 5 przy wyliczaniu wymienionych wartości procentowych nie należy brać pod uwagę producentów lub produkcji produktów ekologicznych objętych, do dnia 31 grudnia 2008 r., rozporządzeniem (EWG) nr 2092/91 oraz, od dnia 1 stycznia 2009 r., rozporządzeniem (WE) nr 834/2007.

4.  Przepisy obowiązujące wszystkich producentów w określonym obszarze gospodarczym:

5.  Przepisy nie mogą być wiążące dla producentów produktów ekologicznych objętych, do dnia 31 grudnia 2008 r., rozporządzeniem (EWG) nr 2092/91 oraz, od dnia 1 stycznia 2009 r., rozporządzeniem (WE) nr 834/2007, chyba że na taki środek wyraziło zgodę co najmniej 50 % tych producentów w obszarze gospodarczym, w którym działa organizacja producentów, a organizacja ta wytwarza co najmniej 60 % produkcji w danym obszarze.

Artykuł 125g

Tryb powiadamiania

Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o przepisach, do których przestrzegania zobowiązały wszystkich producentów w określonym obszarze gospodarczym zgodnie z art. 125f ust. 1. Komisja podaje te przepisy do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy.

Artykuł 125h

Uchylanie rozszerzenia przepisów

Komisja decyduje, że państwo członkowskie musi uchylić rozszerzenie przepisów, o którym zdecydowało to państwo członkowskie zgodnie z art. 125f ust. 1:

Artykuł 125i

Składki finansowe producentów niebędących członkami

W przypadku stosowania art. 125f ust. 1 zainteresowane państwo członkowskie może zdecydować w oparciu o przedstawiony dowód, że producenci niebędący członkami są zobowiązani wobec organizacji producentów do płacenia części składek finansowych uiszczanych przez producentów będących członkami, jeśli są one wykorzystywane na pokrycie:

Artykuł 125j

Rozszerzenie przepisów zrzeszania się organizacji producentów

Do celów niniejszego rozporządzenia wszelkie odniesienia do organizacji producentów rozumiane są jako odniesienia do uznanych zrzeszeń organizacji producentów.

Podsekcja IV

Organizacje międzybranżowe w sektorze świeżych owoców i warzyw

Artykuł 125k

Uznawanie i wycofanie uznania

1.  Jeżeli uzasadniają to struktury państwa członkowskiego, państwa członkowskie mogą uznać za organizacje międzybranżowe w sektorze owoców i warzyw wszystkie podmioty prawne utworzone na ich terytorium, które złożyły odpowiedni wniosek, pod warunkiem że:

2.  Przed udzieleniem uznania państwo członkowskie powiadamia Komisję o organizacjach międzybranżowych, które złożyły wniosek o uznanie, dostarczając wszystkich istotnych informacji dotyczących ich reprezentatywności i różnorodnych działań, wraz ze wszystkimi innymi informacjami niezbędnymi do dokonania oceny.

Komisja może sprzeciwić się uznaniu w terminie dwóch miesięcy po powiadomieniu.

3.  Państwa członkowskie:

4.  Komisja określa warunki, w tym dotyczące częstotliwości, na jakich państwa członkowskie przekazują jej sprawozdanie w sprawie działalności organizacji międzybranżowych.

W wyniku przeprowadzenia kontroli Komisja może zwrócić się do państwa członkowskiego o wycofanie uznania.

5.  Uznanie stanowi upoważnienie do realizowania działań wymienionych w art. 123 ust. 3 lit. c), zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

6.  Komisja podaje wykaz uznanych organizacji międzybranżowych do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy, ze wskazaniem sfery gospodarczej lub obszaru ich działalności oraz działań realizowanych w rozumieniu art. 1251. Przypadki wycofania uznania są również podawane do wiadomości publicznej.

Artykuł 125l

Rozszerzenie przepisów

1.  W przypadku gdy organizacja międzybranżowa, działająca w określonym regionie lub regionach państwa członkowskiego, jest uważana za reprezentatywną dla produkcji lub handlu lub przetworzenia danego produktu, zainteresowane państwo członkowskie na wniosek zainteresowanej organizacji międzybranżowej może sprawić, by niektóre z porozumień, decyzji lub uzgodnionych praktyk wewnątrz tej organizacji przez ograniczony okres obowiązywały inne podmioty, indywidualne lub grupowe, które nie należą do tej organizacji, a działają w danym regionie lub regionach.

2.  Organizację międzybranżową uważa się za reprezentatywną w rozumieniu ust. 1 w przypadku, gdy odpowiada ona za co najmniej dwie trzecie produkcji lub handlu lub przetwarzania danego produktu lub produktów w danym regionie bądź regionach państwa członkowskiego. W przypadku gdy wniosek o rozszerzenie jej przepisów na inne podmioty obejmuje więcej niż jeden region, organizacja międzybranżowa musi wykazać minimalny poziom reprezentatywności w odniesieniu do każdej z branż, które skupia w każdym z danych regionów.

3.  Przepisy, w związku z którymi można występować o rozszerzenie na inne podmioty gospodarcze:

Warunek, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), nie ma zastosowania, jeśli odnośne przepisy pokrywają się z przepisami ujętymi w załączniku XVIa pkt 1, 3 i 5. W takim przypadku rozszerzenie przepisów nie może mieć zastosowania przez okres dłuższy niż jeden rok gospodarczy.

4.  Przepisy, o których mowa w ust. 3 lit. a) ppkt (ii), (iv) i (v), muszą być takie same jak przepisy określone w załączniku XVIa. Przepisy, o których mowa w ust. 3 lit. a) ppkt (ii), nie mają zastosowania do produktów wytworzonych poza danym regionem lub regionami, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 125m

Powiadamianie o rozszerzeniu przepisów i ich uchylanie

1.  Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję o przepisach, do których przestrzegania zobowiązały wszystkie podmioty w jednym lub kilku określonych regionach zgodnie z art. 125l ust. 1. Komisja podaje te przepisy do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy.

2.  Przed podaniem przepisów do wiadomości publicznej Komisja informuje komitet ustanowiony na mocy art. 195 o każdym powiadomieniu dotyczącym rozszerzenia umów międzybranżowych.

3.  Komisja decyduje, że dane państwo członkowskie musi uchylić rozszerzenie przepisów, o którym ono zdecydowało, w przypadkach określonych w art. 125h.

Artykuł 125n

Składki finansowe producentów niebędących członkami

W przypadku gdy przepisy dotyczące jednego lub kilku produktów zostają rozszerzone i gdy uznana organizacja międzybranżowa prowadzi działalność jednego lub kilku rodzajów wymienionych w art. 125l ust. 3 lit. a) leżącą w ogólnym interesie gospodarczym osób, których działalność jest związana z jednym lub kilkoma przedmiotowymi produktami, państwo członkowskie, które udzieliło uznania tej organizacji, może zdecydować, że jednostki lub grupy, które nie są członkami tej organizacji międzybranżowej, ale które uzyskują korzyści z takiej działalności, płacą organizacji całość lub część składek finansowych uiszczanych przez jej członków w zakresie, w jakim składki te są przeznaczone na pokrycie kosztów bezpośrednio ponoszonych w związku z prowadzeniem przedmiotowej działalności.

▼M10

Sekcja Ib

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze wina

Artykuł 125o

Uznawanie

1.  Państwa członkowskie mogą uznać organizacje producentów i organizacje międzybranżowe, które złożyły wniosek o uznanie w danym państwie członkowskim, a wniosek ten zawiera dowód na to, że dany podmiot:

2.  Organizacje producentów uznane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 są na mocy niniejszego artykułu traktowane jako uznane organizacje producentów.

Organizacje spełniające kryteria określone w art. 123 ust. 3 i w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, które zostały uznane przez państwa członkowskie, są na mocy tych przepisów traktowane jako uznane organizacje międzybranżowe.

3.  Artykuł 125b ust. 2 oraz art. 125k ust. 3 stosuje się odpowiednio do organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze wina. Jednakże:

▼B

Sekcja II

Przepisy dotyczące organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu

Artykuł 126

Płatność składek przez podmioty niebędące członkami

1.  Jeżeli uznana organizacja międzybranżowa w sektorze tytoniu prowadzi co najmniej jedno z działań, o których mowa w ust. 2, leżących w ogólnym interesie gospodarczym osób, których działania dotyczą co najmniej jednego z odnośnych produktów, państwo członkowskie, które uznało organizację, lub Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, w przypadku gdy to ona uznała organizację, może podjąć decyzję, że osoby fizyczne lub grupy, które nie są członkami organizacji, lecz odnoszą korzyści z tych działań, wpłacają na rzecz organizacji całość lub część składek płaconych przez jej członków w zakresie, w którym składki te mają pokrywać koszty, inne niż wszelkie rodzaje kosztów administracyjnych, poniesione bezpośrednio w związku z prowadzeniem tych działań.

2.  Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do jednego z następujących celów:

3.  Dane państwa członkowskie powiadamiają Komisję o decyzjach, które zamierzają podjąć na mocy ust. 1. Decyzje takie nie mogą być stosowane przed upływem trzech miesięcy od dnia powiadomienia Komisji. Komisja może w okresie 3 miesięcy wezwać do odrzucenia całości lub części projektu decyzji, jeżeli przedstawiony ogólny interes gospodarczy nie wydaje się odpowiednio uzasadniony.

4.  W przypadku gdy działania organizacji międzybranżowej uznanej przez Komisję zgodnie z niniejszym rozdziałem są zgodne z ogólnym interesem gospodarczym, Komisja przekazuje projekt decyzji zainteresowanym państwom członkowskim, które mają wówczas dwa miesiące na zgłoszenie swoich uwag.

▼M16

Sekcja IIA

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Artykuł 126a

Uznawanie organizacji producentów i ich zrzeszeń w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.  Państwa członkowskie uznają za organizację producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych każdy podmiot prawny lub każdą wyraźnie określoną część podmiotu prawnego, które o to wystąpią, pod warunkiem że:

2.  W odpowiedzi na wniosek państwa członkowskie mogą uznać zrzeszenie uznanych organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, jeżeli dane państwo członkowskie stwierdzi, że to zrzeszenie jest zdolne do skutecznego wykonywania działań uznanej organizacji producentów oraz spełnia warunki określone w ust. 1.

3.  Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że organizacje producentów, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r. i które spełniają warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu, są uznawane za organizacje producentów zgodnie z art. 122 ust. 1 lit. a) ppkt (iiia).

Organizacje producentów, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r., lecz które nie spełniają warunków określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą nadal kontynuować działalność na mocy prawa krajowego do dnia 3 października 2012 r.

4.  Państwa członkowskie:

Artykuł 126b

Uznawanie organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.  Państwa członkowskie mogą uznać organizacje międzybranżowe działające w sektorze mleka i przetworów mlecznych, pod warunkiem że organizacje te:

2.  Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że organizacje międzybranżowe, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r. i które spełniają warunki określone w ust. 1, są uznawane za organizacje międzybranżowe na mocy art. 123 ust. 4.

3.  W razie skorzystania z możliwości uznania organizacji międzybranżowej zgodnie z ust. 1 lub 2 państwa członkowskie:

Artykuł 126c

Negocjacje umowne w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.  Organizacja producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, uznana zgodnie z art. 122, może, w imieniu należących do niej rolników, negocjować w zakresie całej ich wspólnej produkcji lub jej części, umowy o dostawę mleka surowego do przetwórcy mleka surowego lub do nabywcy mleka surowego w rozumieniu art. 185f ust. 1 akapit drugi.

2.  Negocjacje mogą być prowadzone przez organizację producentów:

3.  Nie naruszając warunków określonych w ust. 2 lit. c) ppkt (ii) oraz (iii), organizacja producentów może prowadzić negocjacje zgodnie z ust. 1, pod warunkiem że w przypadku tej organizacji producentów ilość mleka surowego objęta negocjacjami, która jest produkowana lub dostarczana w państwie członkowskim o całkowitej rocznej produkcji mleka surowego poniżej 500 000 ton nie przekracza 45 % całkowitej produkcji krajowej tego państwa członkowskiego.

4.  Na użytek niniejszego artykułu odniesienia do organizacji producentów obejmują również zrzeszenia takich organizacji producentów.

5.  W celu zastosowania ust. 2 lit. c) i ust. 3 Komisja publikuje – w sposób, który uzna za stosowny – wielkość produkcji mleka surowego w Unii i państwach członkowskich przy wykorzystaniu najbardziej aktualnych dostępnych informacji.

6.  Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2 lit. c) i ust. 3, nawet jeżeli określone tam wartości graniczne nie zostały przekroczone, organ ds. konkurencji, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, może w indywidualnym przypadku podjąć decyzję o ponownym rozpoczęciu danych negocjacji lub niedopuszczeniu do ich prowadzenia przez daną organizację producentów, jeżeli uzna on, że jest to niezbędne, aby zapobiec wykluczeniu konkurencji lub aby uniknąć na podległym mu obszarze poważnych szkód po stronie przetwórców mleka surowego będących MŚP.

W odniesieniu do negocjacji obejmujących więcej niż jedno państwo członkowskie decyzję, o której mowa w akapicie pierwszym, podejmuje Komisja, nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2. W pozostałych przypadkach przedmiotową decyzję podejmuje krajowy organ ds. konkurencji państwa członkowskiego, którego dotyczą negocjacje.

Decyzje, o których mowa w niniejszym ustępie, nie wchodzą w życie wcześniej niż w dniu poinformowania o nich zainteresowanych podmiotów.

7.  Na użytek niniejszego artykułu:

8.  Państwa członkowskie, w których odbywają się negocjacje zgodnie z niniejszym artykułem, powiadamiają Komisję o zastosowaniu ust. 2 lit. f) i ust. 6.

Artykuł 126d

Regulacja podaży sera o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym

1.  Na wniosek organizacji producentów uznanej na mocy art. 122 akapit pierwszy lit. a), organizacji międzybranżowej uznanej na mocy art. 123 ust. 4 lub grupy podmiotów, o której mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, państwa członkowskie mogą określić, na czas określony, wiążące przepisy regulujące podaż sera korzystającego z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego na mocy art. 2 ust. 1 lit. a) i lit. b) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

2.  Przepisy, o których mowa w ust. 1, muszą być zgodne z warunkami określonymi w ust. 4 i są one uzależnione od uprzedniego zawarcia porozumienia między stronami na danym obszarze geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Takie porozumienie musi być zawarte przez co najmniej dwie trzecie producentów mleka lub ich przedstawicieli produkujących co najmniej dwie trzecie mleka surowego wykorzystywanego do produkcji sera, o którym mowa w ust. 1, oraz, w odpowiednich przypadkach, przez co najmniej dwie trzecie producentów wspomnianego sera, których wielkość produkcji odpowiada co najmniej dwóm trzecim produkcji tego sera na obszarze geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

3.  Na użytek ust. 1, w odniesieniu do sera objętego chronionym oznaczeniem geograficznym, obszar geograficzny pochodzenia mleka surowego wymieniony w specyfikacji produktu danego sera pokrywa się z obszarem geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006, dotyczącym tegoż sera.

4.  Przepisy, o których mowa w ust. 1:

5.  Przepisy, o których mowa w ust. 1, są publikowane w organie promulgacyjnym danego państwa członkowskiego.

6.  Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole w celu zapewnienia spełnienia warunków określonych w ust. 4, a w przypadku stwierdzenia przez właściwe władze, że warunki te nie są spełniane, uchylają przepisy, o których mowa w ust. 1.

7.  Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję o przyjętych przepisach, o których mowa w ust. 1. Komisja informuje państwa członkowskie o każdym powiadomieniu o takich przepisach.

8.  Komisja może, w dowolnym czasie, przyjmować akty wykonawcze nakładające na państwo członkowskie obowiązek uchylenia przepisów określonych przez to państwo członkowskie zgodnie z ust. 1 w przypadku stwierdzenia przez Komisję, że przepisy te nie są zgodne z warunkami określonymi w ust. 4, uniemożliwiają lub zakłócają konkurencję na znacznym obszarze rynku wewnętrznego lub zagrażają wolnemu handlowi lub osiągnięciu celów art. 39 TFUE. Te akty wykonawcze są przyjmowane bez zastosowania procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub w art. 196b ust. 2.

Artykuł 126e

Uprawnienia Komisji dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.  W celu zapewnienia jasnego zdefiniowania celów i zadań organizacji producentów oraz zrzeszeń organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, tak aby przyczynić się do skuteczności działań takich organizacji bez powodowania nadmiernego obciążenia, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 196a, które określają:

2.  Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające szczegółowe przepisy niezbędne do:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

▼B

Sekcja III

Przepisy proceduralne

Artykuł 127

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego rozdziału, w szczególności warunki i procedury zatwierdzania organizacji producentów, organizacji międzybranżowych i organizacji podmiotów gospodarczych w poszczególnych sektorach, w tym:

▼M3

▼B

CZĘŚĆ III

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 128

Zasady ogólne

Jeśli niniejsze rozporządzenie lub przepisy przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie stanowią inaczej, w handlu z państwami trzecimi zakazuje się:

Artykuł 129

Nomenklatura scalona

Ogólne zasady interpretowania nomenklatury scalonej przewidzianej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 ( 24 ) (zwanej dalej „nomenklaturą scaloną”) oraz specjalne zasady dotyczące jej stosowania stosuje się do klasyfikacji taryfowej produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. ►M10  Nomenklatura taryfowa wynikająca ze stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym, w zależności od przypadku, definicje w załącznikach III i XIb, zawarta jest we Wspólnej Taryfie Celnej. ◄

ROZDZIAŁ II

Przywóz

Sekcja I

Pozwolenia na przywóz

Artykuł 130

Pozwolenia na przywóz

1.  Nie naruszając przypadków, w których pozwolenia na przywóz są wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Komisja może nałożyć obowiązek przedłożenia pozwolenia na przywóz do Wspólnoty jednego z produktów lub większej ich liczby w ramach następujących sektorów:

▼M3

▼B

▼M10

▼B

2.  Stosując ust. 1, Komisja uwzględnia konieczność stosowania pozwoleń na przywóz w celu zarządzania odnośnymi rynkami, a w szczególności w celu monitorowania przywozu odnośnych produktów.

Artykuł 131

Wydawanie pozwoleń

Państwa członkowskie wydają pozwolenia na przywóz każdemu wnioskodawcy, niezależnie od tego, gdzie znajduje się jego siedziba we Wspólnocie, o ile rozporządzenie Rady lub inny akt Rady nie stanowi inaczej, oraz nie naruszając środków przyjętych w celu zastosowania niniejszego rozdziału.

Artykuł 132

Ważność pozwoleń

Pozwolenia na przywóz obowiązują na terenie całej Wspólnoty.

Artykuł 133

Zabezpieczenie

1.  O ile Komisja nie postanowi inaczej, pozwolenia wydawane są pod warunkiem złożenia zabezpieczenia gwarantującego, że produkty zostaną przywiezione w okresie ważności pozwolenia.

2.  Z wyjątkiem przypadków wystąpienia siły wyższej zabezpieczenie ulega przepadkowi w całości lub w części, jeżeli przywóz nie został zrealizowany, lub jeżeli został zrealizowany jedynie częściowo, w okresie ważności pozwolenia.

▼M10

Artykuł 133a

Specjalne zabezpieczenie w sektorze wina

1.  Dla soku i moszczu winogronowego objętych kodami CN nr 2009 61 , 2009 69 i 2204 30 , dla których stosowanie stawek Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od ceny przywozowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny jest weryfikowana poprzez kontrolowanie każdej partii towaru lub poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości w przywozie obliczonej przez Komisję na podstawie notowań cen dla tych samych produktów w krajach pochodzenia tych produktów.

Jeśli zadeklarowana cena partii towaru będzie wyższa od zryczałtowanej wartości w przywozie, jeśli ma ona zastosowanie, podwyższonej o margines przyjęty przez Komisję, który nie może przekroczyć 10 % zryczałtowanej wartości w przywozie, należy wnieść zabezpieczenie równe wysokości należności przywozowej określonej na podstawie zryczałtowanej wartości w przywozie.

Jeśli cena na deklaracji celnej przesyłki nie jest zadeklarowana, zastosowanie Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od zryczałtowanej wartości w przywozie lub od zastosowania odnośnych przepisów celnych w ramach warunków, które ma określić Komisja.

2.  W przypadku gdy odstępstwa Rady, o których mowa w załączniku XVb pkt B.5 lub C, są stosowane do produktów przywożonych, importerzy wnoszą zabezpieczenie dla tych produktów określonym organom celnym w momencie dopuszczenia tych produktów do swobodnego obrotu. Zabezpieczenie zostaje zwrócone po przedstawieniu przez importera dowodu spełniającego wymogi organów celnych państwa członkowskiego, w którym produkt został dopuszczony do swobodnego obrotu, że moszcze zostały przetworzone na sok winogronowy lub zostały wykorzystane w innych produktach, poza sektorem wina, lub, jeśli zostały poddane fermentacji winiarskiej, zaopatrzono je w odpowiednie etykiety.

▼B

Artykuł 134

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy stosowania niniejszej sekcji, w tym dotyczące okresów ważności pozwoleń i stawki zabezpieczenia.

Sekcja II

Należności celne przywozowe i opłaty przywozowe

Artykuł 135

Należności celne przywozowe

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 1, mają zastosowanie stawki należności przywozowych wspólnej taryfy celnej.

Artykuł 136

Obliczanie należności celnych przywozowych na zboża

1.  Niezależnie od przepisów art. 135, należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00 , 1001 90 91 , ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00 00 , 1005 10 90 , 1005 90 00 oraz 1007 00 90 inne niż hybrydy do siewu, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. ►C1  Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej. ◄

2.  Do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

Artykuł 137

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łuskany

1.  Niezależnie od przepisów art. 135, Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1 należność celną przywozową na ryż łuskany oznaczony kodem CN 1006 20 w terminie dziesięciu dni od zakończenia odpowiedniego okresu odniesienia zgodnie z załącznikiem XVII pkt 1.

Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, nową obowiązującą należność, jeżeli obliczenia dokonane na mocy tego załącznika wskazują na konieczność zmiany należności. Do czasu ustalenia nowej należności przywozowych stosuje się stawkę ustaloną wcześniej.

2.  W celu obliczenia przywozu, o którym mowa w załączniku XVII pkt 1, uwzględnia się ilości, na które wydano pozwolenia na przywóz w odniesieniu do ryżu łuskanego oznaczonego kodem CN 1006 20 w odpowiednim okresie odniesienia, z wyłączeniem pozwoleń na przywóz ryżu łuskanego Basmati, o którym mowa w art. 138.

3.  Roczna ilość referencyjna wynosi 449 678 ton. Częściowa ilość referencyjna dla każdego roku gospodarczego odpowiada połowie rocznej ilości referencyjnej.

Artykuł 138

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łuskany Basmati

Niezależnie od przepisów art. 135 odmiany ryżu łuskanego Basmati oznaczone kodami CN 1006 20 17 oraz 1006 20 98 wymienione w załączniku XVIII kwalifikują się do zerowej stawki należności przywozowej na warunkach określonych przez Komisję.

Artykuł 139

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż bielony

1.  Niezależnie od przepisów art. 135 Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1 należność przywozową za ryż częściowo bielony lub całkowicie bielony oznaczony kodem CN 1006 30 w terminie dziesięciu dni od zakończenia odpowiedniego okresu odniesienia zgodnie z załącznikiem XVII pkt 2.

Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1 nową obowiązującą należność, jeżeli obliczenia dokonane na mocy tego załącznika wskazują na konieczność jej zmiany. Do czasu ustalenia nowej stawki należności przywozowych stosuje się stawkę ustaloną wcześniej.

2.  W celu obliczenia przywozu, o którym mowa w załączniku XVII pkt 2, uwzględnia się ilości, na które wydano pozwolenia na przywóz w odniesieniu do ryżu częściowo bielonego lub całkowicie bielonego oznaczonego kodem CN 1006 30 w odpowiednim okresie odniesienia.

Artykuł 140

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łamany

Niezależnie od przepisów art. 135, należność celna przywozowa na ryż łamany oznaczony kodem CN 1006 40 00 wynosi 65 EUR za tonę.

▼M3

Artykuł 140a

System cen wejścia w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw

1.  Jeżeli stosowanie stawki opłat celnych wspólnej taryfy celnej zależy od ceny wejścia partii przywożonego towaru, wiarygodność tej ceny jest sprawdzana poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości celnej w przywozie, obliczonej przez Komisję w odniesieniu do produktu i jego pochodzenia na podstawie ważonej średniej cen produktu na reprezentatywnych rynkach przywozu państw członkowskich lub, w razie potrzeby, na innych rynkach.

Dla weryfikacji ceny wejścia produktów przywożonych pierwotnie do celów przetworzenia Komisja może jednak przyjąć przepisy szczegółowe.

2.  W przypadku gdy zadeklarowana cena wejścia przedmiotowej partii towaru przekracza zryczałtowaną wartość celną w przywozie zwiększoną o ustaloną przez Komisję marżę, która nie może przekroczyć wartości zryczałtowanej o więcej niż 10 %, wymagane jest złożenie zabezpieczenia równoważnego należności przywozowej ustalonej na podstawie wartości zryczałtowanej wartości celnej w przywozie.

3.  Jeżeli cena przywozowa danej partii towaru nie została zadeklarowana w chwili odprawy celnej, zastosowana stawka celna wspólnej taryfy celnej zależy od zryczałtowanej wartości celnej w przywozie lub jest obliczana z zastosowaniem odpowiedniego ustawodawstwa celnego zgodnie z warunkami, które ma określić Komisja.

▼B

Artykuł 141

Dodatkowe należności celne przywozowe

▼M3

1.   ►M10  Do przywozu jednego z produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, drobiu, bananów oraz soku i moszczu winogronowego lub większej ich liczby stosuje się dodatkową należność przywozową o stawce należności określonej w art. 135–140a w celu zapobieżenia lub przeciwdziałania niekorzystnemu wpływowi na rynek wspólnotowy, który może być spowodowany tym przywozem, jeżeli: ◄

▼B

Wielkość progowa jest oparta na równych szansach dostępu do rynku, zdefiniowanych, w odpowiednich przypadkach, jako procentowy udział w spożyciu danego kraju w trzech poprzednich latach.

2.  Nie nakłada się dodatkowych należności celnych przywozowych, jeżeli przywóz prawdopodobnie nie zakłóci funkcjonowania rynku wspólnotowego lub jeżeli skutki takiego nałożenia byłyby nieproporcjonalne do zakładanego celu.

3.  Dla celów ust. 1 lit. a) ceny przywozowe określa się na podstawie cen przywozowych cif danej przesyłki.

Ceny przywozowe cif są porównywane z cenami reprezentatywnymi dla danego produktu na rynku światowym lub na wspólnotowym rynku przywozowym tego produktu.

Artykuł 142

Zawieszenie należności celnych przywozowych w sektorze cukru

Komisja może zawiesić należności celne przywozowe w całości lub części w przypadku pewnych ilości następujących produktów w celu zagwarantowania podaży niezbędnej do wyrobu produktów, o których mowa w art. 62 ust. 2:

Artykuł 143

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej sekcji, w szczególności:

Sekcja III

Zarządzanie kontyngentami przywozowymi

Artykuł 144

Kontyngenty taryfowe

1.  Kontyngenty taryfowe na przywóz produktów, o których mowa w art. 1, wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu lub z innego aktu prawnego przyjętego przez Radę, są otwierane i administrowane przez Komisję zgodnie ze szczegółowymi przepisami przyjętymi przez Komisję.

2.  Zarządzanie kontyngentami taryfowymi odbywa się w sposób pozwalający uniknąć dyskryminowania któregokolwiek z zainteresowanych podmiotów gospodarczych, przy użyciu jednej z poniższych metod, ich połączenia lub innej stosownej metody:

▼C1

▼B

3.  Przyjęta metoda zarządzania, w stosownych przypadkach, uwzględnia należycie wymagania w zakresie zaopatrzenia rynku Wspólnoty oraz konieczność utrzymania równowagi rynku.

Artykuł 145

Otwieranie kontyngentów taryfowych

Komisja określa roczne kontyngenty taryfowe, w razie konieczności stosownie rozłożone w ciągu roku, oraz stosowaną metodę administracyjną.

Artykuł 146

Przepisy szczegółowe

1.  W przypadku kontyngentów przywozowych w wysokości 54 703 ton mrożonej wołowiny i cielęciny oznaczonych kodami CN 0202 20 30 , 0202 30 oraz 0206 29 91 i przeznaczonych do przetworzenia, Rada, zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może postanowić, by całość lub część kontyngentu stanowiły równorzędne ilości mięsa wysokiej jakości, przy zastosowaniu przelicznika wynoszącego 4,375 .

2.  W przypadku kontyngentu taryfowego na przywóz do Hiszpanii w wysokości 2 000 000  ton kukurydzy i 300 000 ton sorgo oraz kontyngentu taryfowego na przywóz do Portugalii w wysokości 500 000 ton kukurydzy, szczegółowe przepisy, o których mowa w art. 148, obejmują również przepisy niezbędne do realizacji kontyngentów taryfowych na przywóz i, w odpowiednich przypadkach, do przechowywania przywożonych ilości w magazynach publicznych przez agencje płatnicze zainteresowanych państw członkowskich oraz ich zbywania na rynkach tych państw członkowskich.

Artykuł 147

Stawki celne w odniesieniu do bananów

Niniejszy rozdział ma zastosowanie bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 1964/2005 ( 25 ).

Artykuł 148

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzania niniejszej sekcji w życie, w szczególności dotyczące:

Sekcja IV

Przepisy szczególne dla pewnych produktów

Podsekcja I

Przepisy szczególne dotyczące przywozu w sektorach zbóż i ryżu

Artykuł 149

Przywóz mieszanek różnych zbóż

Należność celną przywozową obowiązującą w odniesieniu do mieszanek złożonych ze zbóż objętych załącznikiem I część I lit. a) i b) ustala się, jak następuje:

W przypadku gdy tylko jedno zboże stanowi ponad 10 % masy mieszanki, zastosowanie ma należność celna przywozowa stosowana dla tego zboża;

Artykuł 150

Przywóz mieszanek zbóż i ryżu

Do mieszanek złożonych, z jednej strony, z co najmniej jednego ze zbóż objętych załącznikiem I część I lit. a) i b) oraz, z drugiej strony, z co najmniej jednego z produktów objętych załącznikiem I część II lit. a) i b) zastosowanie ma należność celna przywozowa stosowana do tego zboża lub produktu wchodzącego w skład mieszanki, który podlega najwyższej stawce należności przywozowej.

Artykuł 151

Przywóz mieszanek ryżu

Należność celna przywozowa obowiązująca w odniesieniu do mieszanek złożonych z ryżu podlegającego klasyfikacji w ramach kilku różnych grup lub etapów przetwórczych lub z ryżu podlegającego klasyfikacji w ramach co najmniej jednej z grup lub etapów przetwórczych z jednej strony oraz z ryżu łamanego z drugiej strony to należność obowiązująca:

Artykuł 152

Zakres stosowania klasyfikacji taryfowej

Jeżeli nie można zastosować metody obliczania należności celnej przywozowej określonej w art. 149–151, należność obowiązującą w odniesieniu do mieszanek, o których mowa w tych artykułach, ustala się na podstawie klasyfikacji taryfowej mieszanek.

Podsekcja II

Preferencyjne ustalenia dotyczące przywozu cukru

Artykuł 153

Tradycyjne zapotrzebowanie na cukier do rafinacji

▼M3

1.  Tradycyjne zapotrzebowanie na cukier do rafinacji ustala się dla Wspólnoty na 2 424 735 ton na rok gospodarczy, wyrażonych w cukrze białym.

▼B

W roku gospodarczym 2008/2009 tradycyjne zapotrzebowanie rozdziela się w następujący sposób:

2.  Tradycyjne zapotrzebowanie, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy, zwiększa się o 65 000  ton. Ilość ta odnosi się do surowego cukru trzcinowego i jest zarezerwowana na rok gospodarczy 2008/2009 dla jedynego zakładu przetwórstwa buraków cukrowych czynnego w Portugalii w 2005 roku. Zakład ten uznaje się za rafinerię przemysłową.

3.  Pozwolenia na przywóz cukru przeznaczonego do rafinacji są wydawane jedynie rafineriom przemysłowym, pod warunkiem że ilości, których dotyczy pozwolenie, nie przekraczają ilości, które można przywieźć w ramach tradycyjnego zapotrzebowania, o którym mowa w ust. 1. Pozwolenia można przenosić tylko między rafineriami przemysłowymi, a ich ważność wygasa z końcem roku gospodarczego, którego dotyczą.

Niniejszy ustęp stosuje się do roku gospodarczego 2008/2009 oraz do pierwszych trzech miesięcy każdego kolejnego roku gospodarczego.

4.  Stosowanie należności celnych przywozowych nakładanych na cukier trzcinowy do rafinacji oznaczony kodem CN 1701 11 10 i pochodzący z państw, o których mowa w załączniku XIX, zawiesza się w odniesieniu do ilości uzupełniającej, koniecznej dla zapewnienia odpowiednich dostaw do rafinerii przemysłowych w roku gospodarczym 2008/2009.

Komisja ustala ilość uzupełniającą na podstawie różnicy między tradycyjnym zapotrzebowaniem, o którym mowa w ust. 1, a przewidywanym zapotrzebowaniem na cukier do rafinacji w odnośnym roku gospodarczym. Komisja może zweryfikować tę różnicę w trakcie roku gospodarczego i obliczyć ją na podstawie historycznych zryczałtowanych danych szacunkowych dotyczących cukru surowego przeznaczonego do spożycia.

Artykuł 154

Cena gwarantowana

1.  Ceny gwarantowane ustalone dla cukru pochodzącego z AKP/Indii stosuje się do przywozu cukru surowego i białego jakości standardowej z:

2.  Wnioski dotyczące pozwolenia na przywóz cukru po cenie gwarantowanej są stosowane łącznie z pozwoleniami na wywóz, wydawanymi przez organy kraju wywozu, poświadczającymi, że cukier spełnia zasady określone w odpowiednich porozumieniach.

Artykuł 155

Zobowiązania wynikające z protokołu w sprawie cukru

Komisja może przyjąć środki zapewniające przywóz cukru pochodzącego z AKP/Indii do Wspólnoty na warunkach określonych w protokole 3 do załącznika V do Umowy o partnerstwie między AKP a WE oraz w Porozumieniu w sprawie cukru trzcinowego między Wspólnotą Europejską a Republiką Indii. Środki te mogą, w razie konieczności, stanowić odstępstwo od przepisów art. 153 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 156

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej podsekcji, w szczególności w celu przestrzegania umów międzynarodowych. Przepisy te mogą obejmować zmiany w załączniku XIX.

Podsekcja III

Przepisy szczególne dotyczące przywozu konopi

Artykuł 157

Przywóz konopi

1.  Następujące produkty można przywozić do Wspólnoty wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

2.  Nie naruszając żadnych przepisów szczegółowych, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, przywóz do Wspólnoty produktów określonych w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu podlega kontrolom w celu stwierdzenia, czy warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu zostały spełnione.

3.  Niniejszy artykuł stosuje się, nie naruszając bardziej restrykcyjnych przepisów przyjętych przez państwa członkowskie zgodnie z Traktatem i zobowiązaniami wynikającymi z porozumienia Światowej Organizacji Handlu w sprawie rolnictwa.

Podsekcja IV

Przepisy szczególne dotyczące przywozu chmielu

Artykuł 158

Przywóz chmielu

1.  Produkty sektora chmielu można przywozić z państw trzecich tylko wtedy, gdy ich normy jakościowe są przynajmniej równoważne normom przyjętym w odniesieniu do podobnych produktów zebranych we Wspólnocie lub uzyskanych z takich produktów.

2.  Produkty uważa się za spełniające normy, o których mowa w ust. 1, jeżeli dołączone jest do nich świadectwo wydane przez organy kraju pochodzenia i jest ono uznane za równoważne certyfikatowi, o którym mowa w art. 117.

►C1  W przypadku mączki chmielowej, mączki chmielowej z podwyższoną zawartością lupuliny, wyciągu z szyszek chmielowych oraz mieszanych produktów chmielowych świadectwo może być uznane za równoważne certyfikatowi, wyłącznie jeżeli zawartość alfakwasów w tych produktach nie jest mniejsza od zawartości w chmielu, z którego zostały one wytworzone. ◄

Równoważność tych świadectw jest weryfikowana zgodnie ze szczegółowymi przepisami przyjętymi przez Komisję.

▼M10

Podsekcja V

Przepisy szczególne dotyczące przywozu wina

Artykuł 158a

Wymogi szczególne dotyczące przywozu wina

1.  Jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, zwłaszcza w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, do produktów objętych kodami CN 2009 61 , 2009 69 i 2204 przywożonych do Wspólnoty zastosowanie mają przepisy dotyczące nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz etykietowania określone w części II tytuł II rozdział I sekcja Ia podsekcja I niniejszego rozporządzenia oraz w art. 113d ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2.  Jeżeli przepisy w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu nie stanowią inaczej, produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są produkowane zgodnie z praktykami enologicznymi zalecanymi i opublikowanymi przez OIV lub dozwolonymi przez Wspólnotę zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i jego przepisami wykonawczymi.

3.  Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, podlega obowiązkowi przedstawienia:

4.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

▼B

Sekcja V

Środki ochronne oraz uszlachetnianie czynne

Artykuł 159

Środki ochronne

1.  Komisja przyjmuje środki ochronne przeciwko przywozowi do Wspólnoty, z zastrzeżeniem ust. 3 niniejszego artykułu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 519/94 ( 27 ) oraz (WE) nr 3285/94 ( 28 ).

2.  O ile nie postanowiono inaczej na mocy innego aktu Rady, środki ochronne przeciwko przywozowi do Wspólnoty określone w umowach międzynarodowych zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, są przyjmowane przez Komisję zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

3.  Komisja bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, może przyjąć środki, o których mowa w ust. 1 i 2, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy. Jeżeli Komisja otrzymuje wniosek od państwa członkowskiego, podejmuje stosowną decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty jego otrzymania.

Środki takie zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają zastosowaniu w trybie natychmiastowym.

O decyzjach podjętych przez Komisję zgodnie z ust. 1 i 2 każde państwo członkowskie może poinformować Radę w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym o nich powiadomiono. Rada zbiera się niezwłocznie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić daną decyzję w terminie miesiąca od dnia, w którym została o niej poinformowana.

4.  Jeżeli Komisja uzna, że dowolny środek ochronny przyjęty zgodnie z ust. 1 lub 2 należy uchylić lub zmienić, podejmuje następujące działania:

Artykuł 160

Zawieszenie procedury uszlachetniania czynnego

▼M3

1.   ►M10  W przypadku gdy występują zakłócenia lub możliwe jest ich wystąpienie na rynku wspólnotowym, spowodowane procedurą uszlachetniania czynnego, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy zawiesić w całości lub w części stosowanie procedury uszlachetniania czynnego w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, ryżu, cukru, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wina, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, mięsa drobiowego i alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku. ◄

▼B

Środki takie zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają zastosowaniu w trybie natychmiastowym.

Środki, co do których Komisja podjęła decyzję zgodnie z akapitem pierwszym mogą zostać skierowane do Rady przez każde państwo członkowskie w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym o nich powiadomiono. Rada zbiera się niezwłocznie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie miesiąca od dnia, w którym wpłynął do niej wniosek o ich rozpatrzenie.

2.  W zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania WOR rolnych Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może całkowicie lub częściowo zabronić stosowania procedury uszlachetniania czynnego w odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1.

ROZDZIAŁ III

Wywóz

Sekcja I

Pozwolenia na wywóz

Artykuł 161

Pozwolenia na wywóz

1.  Nie naruszając przypadków, w których pozwolenia na wywóz są wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Komisja może nałożyć obowiązek przedłożenia pozwolenia na wywóz ze Wspólnoty jednego z produktów lub większej ich liczby w ramach następujących sektorów:

▼M3

▼M10

▼B

▼C1

▼B

Stosując akapit pierwszy, Komisja uwzględnia konieczność stosowania pozwoleń na wywóz w celu zarządzania odnośnymi rynkami, a w szczególności w celu monitorowania wywozu odnośnych produktów.

2.  Artykuły 131–133 stosuje się mutatis mutandis.

▼C1

3.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania ust. 1 i 2, w tym dotyczące okresów ważności pozwoleń i stawki zabezpieczenia.

▼B

Sekcja II

Refundacje wywozowe

Artykuł 162

Zakres refundacji wywozowych

1.  W zakresie niezbędnym do umożliwienia wywozu w oparciu o notowania cenowe lub ceny osiągane przez dane produkty na rynkach światowych i w ramach limitów wynikających z umów zawartych zgodnie z postanowieniami art. 300 Traktatu, różnica między tymi notowaniami lub cenami i cenami we Wspólnocie może zostać pokryta refundacjami wywozowymi na:

▼C1

▼B

W przypadku mleka i przetworów mlecznych wywożonych w postaci produktów wymienionych w załączniku XX część IV, refundacje wywozowe mogą zostać przyznane na produkty wymienione w załączniku I część XVI lit. a)–e) oraz g).

2.  Refundacje wywozowe dotyczące produktów wywożonych w postaci produktów przetworzonych wymienionych w załącznikach XX i XXI nie mogą być wyższe niż refundacje stosowane do tych samych produktów wywożonych bez dalszego przetworzenia.

3.  Na tyle, na ile konieczne jest uwzględnienie szczególnych cech procesu produkcji niektórych napojów alkoholowych otrzymywanych ze zbóż, kryteria przyznawania refundacji wywozowych, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz procedura weryfikacji mogą być dostosowywane przez Komisję do tej szczególnej sytuacji.

Artykuł 163

Rozdział refundacji wywozowych

Rozdziału ilości, które mogą zostać wywiezione przy zastosowaniu refundacji wywozowej, dokonuje się metodą, która:

Artykuł 164

Ustalanie refundacji wywozowych

1.  Refundacje wywozowe są takie same dla całej Wspólnoty. Mogą się one różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

2.  Refundacje są ustalane przez Komisję.

Refundacje mogą być ustalane:

Z wyjątkiem sytuacji określonej w warunkach przetargu, wykaz produktów, w odniesieniu do których przyznawana jest refundacja wywozowa, oraz wysokość refundacji wywozowej ustala się przynajmniej raz na trzy miesiące. Wysokość refundacji może jednak utrzymywać się na tym samym poziomie przez okres dłuższy niż trzy miesiące i może, w razie konieczności, zostać skorygowana w okresie interwencyjnym przez Komisję bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, albo na wniosek państwa członkowskiego albo z własnej inicjatywy Komisji.

3.  Przy ustalaniu refundacji na dany produkt uwzględnia się co najmniej jeden z następujących aspektów:

►C1  4.  Komisja może ustalić kwotę korygującą mającą zastosowanie do refundacji wywozowych w odniesieniu do sektorów zbóż i ryżu. ◄ W razie konieczności jednak Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, może zmienić kwoty korygujące.

Akapit pierwszy można również stosować do produktów wywożonych w postaci towarów wymienionych w załączniku XX.

Artykuł 165

Refundacja wywozowa dla składowanego słodu

W okresie pierwszych trzech miesięcy roku gospodarczego refundacja obowiązująca w odniesieniu do wywozu słodu składowanego w końcu poprzedniego roku gospodarczego lub wytworzonego z jęczmienia składowanego w tym okresie jest równa tej, jaką zastosowano by w odniesieniu do przedmiotowych pozwoleń wywozowych w okresie ostatniego miesiąca poprzedniego roku gospodarczego.

Artykuł 166

Dostosowanie refundacji wywozowych dla zbóż

O ile Komisja nie postanowi inaczej, refundacja dla produktów wymienionych w załączniku I część I lit. a) i b), ustanowiona zgodnie z art. 167 ust. 2, jest dostosowywana przez Komisję zgodnie z poziomem comiesięcznych podwyżek mających zastosowanie do ceny interwencyjnej oraz, w odpowiednich przypadkach, ze zmianami tej ceny.

Akapit pierwszy może być stosowany, w całości lub częściowo, do produktów wymienionych w załączniku I część I lit. c) i d), jak również do produktów, o których mowa w załączniku I część I, i wywożonych w postaci towarów, o których mowa w załączniku XX część I. W tym przypadku dostosowanie określone w akapicie pierwszym jest korygowane przez zastosowanie do comiesięcznej podwyżki współczynnika wyrażającego stosunek między ilością produktu podstawowego a jego ilością zawartą w produkcie przetworzonym, wywiezionym lub wykorzystanym w produktach wywiezionych.

Artykuł 167

Przyznawanie refundacji wywozowej

1.  Refundacje na produkty wymienione w art. 162 ust. 1 lit. a) wywożone bez dalszego przetworzenia są przyznawane wyłącznie na wniosek i po przedłożeniu pozwolenia na wywóz.

2.  Refundacja stosowana do produktów, o których mowa w ust. 1, jest refundacją obowiązującą w dniu złożenia wniosku o pozwolenie lub, w zależności od przypadku, wynikającą z odnośnej procedury przetargowej oraz, w przypadku refundacji zróżnicowanej, obowiązującą w tym samym dniu:

▼C1

▼B

Komisja może przedsięwziąć właściwe środki w celu zapobieżenia nadużywaniu elastyczności określonej w niniejszym ustępie.

3.  W drodze odstępstwa od ust. 1 Komisja może zdecydować, że w przypadku jaj wylęgowych oraz jednodniowych piskląt pozwolenia na wywóz można przyznać ex-post.

4.  Może zostać podjęta decyzja, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 ( 29 ), o zastosowaniu ust. 1 i 2 do towarów, o których mowa w art. 162 ust. 1 lit. b).

5.  Komisja może przyznać odstępstwa od ust. 1 i 2 w przypadku produktów, w odniesieniu do których wypłacane są refundacje wywozowe w ramach działań w zakresie pomocy żywnościowej.

6.  Refundacja jest wypłacana po przedłożeniu dowodu na to, że:

Komisja może jednak zezwolić na wyjątki pod warunkiem ustanowienia warunków zapewniających równoważne gwarancje.

7.  Komisja może ustanowić dalsze warunki przyznawania refundacji wywozowych w odniesieniu do jednego produktu lub większej liczby produktów. Warunki te mogą stanowić:

Artykuł 168

Refundacje wywozowe do żywych zwierząt w sektorze wołowiny i cielęciny

W odniesieniu do produktów sektora wołowiny i cielęciny przyznawanie i wypłata refundacji w odniesieniu do wywozu żywych zwierząt jest uzależniona od przestrzegania przepisów prawodawstwa wspólnotowego dotyczących dobrostanu zwierząt oraz, w szczególności, właściwego zabezpieczenia zwierząt podczas transportu.

Artykuł 169

Limity wywozowe

Pozwolenia na wywóz wydawane na okresy odniesienia obowiązujące w odniesieniu do danych produktów stanowią gwarancję przestrzegania zobowiązań ilościowych wynikających z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu. Odnośnie do przestrzegania zobowiązań wynikających z porozumienia w sprawie rolnictwa WTO koniec okresu odniesienia nie ma wpływu na ważność pozwoleń na wywóz.

Artykuł 170

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej sekcji, w szczególności:

Komisja wprowadza wszelkie niezbędne zmiany w załączniku XX, uwzględniając kryteria, o których mowa w art. 8 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 3448/93.

Jednak szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 160 w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 162 ust. 1 lit. b), przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 3448/93.

Sekcja III

Zarządzanie kontyngentami wywozowymi w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Artykuł 171

Zarządzanie kontyngentami taryfowymi otwartymi przez państwa trzecie

1.  W odniesieniu do mleka i przetworów mlecznych, jeżeli umowa zawarta zgodnie z art. 300 Traktatu ustanawia całkowite lub częściowe administrowanie kontyngentem taryfowym otwartym przez państwo trzecie, Komisja przyjmuje metodę administrowania, która ma być stosowana i szczegółowe przepisy związane z tą metodą.

2.  Zarządzanie kontyngentami taryfowymi, o których mowa w ust. 1, odbywa się w sposób pozwalający uniknąć dyskryminowania któregokolwiek z zainteresowanych podmiotów gospodarczych i gwarantujący całkowite wykorzystanie możliwości dostępnych w ramach odnośnej kwoty, przy użyciu jednej z poniższych metod, ich połączenia lub innej stosownej metody:

▼C1

▼B

Sekcja IV

Szczególne regulacje przywozowe w państwach trzecich

Artykuł 172

Certyfikaty dla produktów korzystających ze szczególnych regulacji przywozowych w państwie trzecim

1.  W przypadku wywozu produktów, które na mocy umów zawartych przez Wspólnotę zgodnie z art. 300 Traktatu mogą korzystać ze szczególnych regulacji przywozowych w państwach trzecich pod warunkiem przestrzegania określonych warunków, właściwe organy państw członkowskich mogą, na wniosek i po dokonaniu odpowiedniej kontroli, wystawić dokument potwierdzający, iż warunki zostały spełnione.

2.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Sekcja V

Przepisy szczególne dotyczące żywych roślin

Artykuł 173

Minimalne ceny wywozowe

1.  Dla każdego z produktów sektora żywych roślin oznaczonego kodem CN 0601 10 Komisja może co roku, odpowiednio wcześnie przed sezonem handlowym, ustalić jedną minimalną cenę wywozową przy wywozie do państw trzecich lub więcej takich cen.

Wywóz tych produktów jest dozwolony tylko po cenie równej cenie minimalnej zatwierdzonej dla danego produktu lub wyższej od tej ceny.

2.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania ust. 1, uwzględniając zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 ust. 2 Traktatu.

Sekcja VI

Uszlachetnianie bierne

Artykuł 174

Zawieszenie procedury uszlachetniania biernego

1.   ►M10  W przypadku gdy występują zakłócenia lub możliwe jest ich wystąpienie na rynku wspólnotowym spowodowane procedurą uszlachetniania biernego, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy zawiesić w całości lub w części stosowanie tej procedury uszlachetniania biernego w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, ryżu, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wina, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego oraz mięsa drobiowego. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku. ◄

Środki takie zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają natychmiastowemu zastosowaniu.

Środki, co do których Komisja podjęła decyzję zgodnie z akapitem pierwszym, mogą zostać skierowane do Rady przez każde państwo członkowskie w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym o nich powiadomiono. Rada zbiera się niezwłocznie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie miesiąca od dnia, w którym wpłynął do niej wniosek o ich rozpatrzenie.

2.  W zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania WOR rolnych Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może całkowicie lub częściowo zabronić stosowania procedury uszlachetniania biernego w odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1.

CZĘŚĆ IV

REGUŁY KONKURENCJI

ROZDZIAŁ I

Przepisy mające zastosowanie do przedsiębiorstw

▼M10

Artykuł 175

Stosowanie art. 81–86 Traktatu

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, art. 81–86 Traktatu oraz przepisy ustanowione w celu ich wykonania, ►M16  z zastrzeżeniem przepisów art. 176–177a niniejszego rozporządzenia ◄ , mają zastosowanie do wszystkich porozumień, decyzji i praktyk, o których mowa w art. 81 ust. 1 i art. 82 Traktatu, jakie odnoszą się do produkcji produktów określonych w niniejszym rozporządzeniu lub handlu nimi.

▼B

Artykuł 176

Wyjątki

1.  Artykułu 81 ust. 1 Traktatu nie stosuje się do tych porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych, o których mowa w art. 175 niniejszego rozporządzenia, które stanowią integralną część krajowej organizacji rynku lub są niezbędne do osiągnięcia celów określonych w art. 33 Traktatu.

W szczególności, art. 81 ust. 1 Traktatu nie stosuje się do porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych rolników, zrzeszeń rolników, czy też związków takich zrzeszeń należących do jednego państwa członkowskiego, które dotyczą produkcji lub sprzedaży produktów rolnych lub korzystania ze wspólnych urządzeń do przechowywania, obróbki lub przetwarzania produktów rolnych, oraz na podstawie których nie istnieje obowiązek stosowania jednolitych cen, o ile Komisja nie stwierdzi, że skutkiem tego jest wykluczenie konkurencji lub że zagrożona jest realizacja celów określonych w art. 33 Traktatu.

2.  Po zasięgnięciu opinii państw członkowskich i wysłuchaniu zainteresowanych przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw i wszelkich innych osób fizycznych lub prawnych, które uważa za właściwe, Komisja ma wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do określania w drodze decyzji podlegającej opublikowaniu, które porozumienia, decyzje i praktyki uzgodnionych spełniają warunki określone w ust. 1.

Komisja dokona takiego określenia z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego, albo na wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw.

3.  Publikacja decyzji, o której mowa w ust. 2 akapit pierwszy, zawiera nazwy zainteresowanych stron i zasadniczą treść decyzji. Treść publikacji uwzględnia uzasadniony interes przedsiębiorstw w zakresie ochrony tajemnicy handlowej.

▼M3

Artykuł 176a

Porozumienia i uzgodnione praktyki w sektorze owoców i warzyw

1.  Artykuł 81 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych mających na celu prowadzenie działalności, o której mowa w art. 123 ust. 3 lit. c) niniejszego rozporządzenia.

2.  Ustęp 1 stosuje się tylko pod warunkiem, że:

3.  Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki nie mogą wejść w życie przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b).

4.  Za niezgodne z przepisami Wspólnoty uznaje się w każdym przypadku następujące porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki:

5.  Jeżeli po upływie dwumiesięcznego okresu określonego w ust. 2 lit. b) Komisja stwierdzi, że warunki stosowania ust. 1 nie zostały spełnione, podejmuje ona decyzję o stosowaniu art. 81 ust. 1 Traktatu do odnośnego porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji Komisji nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub nadużyła zwolnienia przewidzianego w ust. 1.

6.  W przypadku umów wieloletnich powiadomienie dotyczące pierwszego roku obowiązuje w odniesieniu do następnych lat umowy. Jednakże w takim przypadku Komisja może w dowolnym momencie przyjąć z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego ustalenie o braku zgodności.

▼B

Artykuł 177

Porozumienia i uzgodnione praktyki w sektorze tytoniu

1.  Artykuł 81 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania się do porozumień i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu, mających na celu realizację celów, o których mowa w art. 123 lit. c) niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że:

Porozumienia i uzgodnione praktyki nie mogą zostać wprowadzone przed upływem tego trzymiesięcznego okresu.

2.  Porozumienia i uzgodnione praktyki uznaje się za sprzeczne ze wspólnotowymi regułami konkurencji w następujących przypadkach:

3.  Jeżeli po upływie trzymiesięcznego okresu, o którym mowa w ust. 1 lit. b), Komisja stwierdzi, że warunki stosowania niniejszego rozdziału nie zostały spełnione, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, podejmuje ona decyzję o stosowaniu art. 81 ust. 1 Traktatu do odnośnego porozumienia lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji tej nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub nadużyła zwolnienia określonego w ust. 1.

▼M16

Artykuł 177a

Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.  art. 101 ust. 1 TFUE nie ma zastosowania do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych, mających na celu realizację działań, o których mowa w art. 123 ust. 4 lit. c) niniejszego rozporządzenia.

2.  Ust. 1 stosuje się wyłącznie wtedy, gdy:

3.  Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki nie mogą wejść w życie przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b).

4.  Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki uznaje się w każdym przypadku za niezgodne z przepisami Unii, jeżeli:

5.  Jeżeli po upływie okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b), Komisja uzna, że warunki stosowania ust. 1 nie zostały spełnione, podejmuje ona – nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2 – decyzję o stosowaniu art. 101 ust. 1 TFUE do danego porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji Komisji nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub dopuściła się nadużycia zwolnienia przewidzianego w ust. 1 niniejszego artykułu.

6.  W przypadku porozumień wieloletnich powiadomienie dotyczące pierwszego roku obowiązuje w odniesieniu do następnych lat umowy. Jednakże Komisja może w dowolnym momencie stwierdzić, z inicjatywy własnej lub na wniosek państwa członkowskiego, niezgodność takiego porozumienia.

7.  Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające środki niezbędne do zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

▼B

Artykuł 178

Wiążący charakter porozumień i uzgodnionych praktyk dla podmiotów niebędących członkami organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu

1.  Organizacje międzybranżowe w sektorze tytoniu mogą zwrócić się, aby niektóre z ich porozumień lub uzgodnionych praktyk były wiążące przez ograniczony okres w stosunku do osób fizycznych lub grup w odnośnym sektorze gospodarki, niebędących członkami branż handlowych, które reprezentują, na obszarach, na których działają te branże.

Aby rozszerzyć zakres zastosowania swoich przepisów, organizacje międzybranżowe reprezentują co najmniej dwie trzecie odnośnej produkcji lub handlu. W przypadku gdy proponowane rozszerzenie przepisów ma zakres międzyregionalny, organizacje międzybranżowe udowadniają, że posiadają minimalny stopień reprezentatywności w odniesieniu do każdej zorganizowanej branży w każdym regionie, w którym prowadzą działalność.

2.  Przepisy, o których rozszerzenie zakresu zastosowania występuje się, obowiązują co najmniej od roku i dotyczą jednego z następujących celów:

3.  Rozszerzenie zakresu zastosowania przepisów jest uzależnione od zatwierdzenia przez Komisję.

▼M3

Artykuł 179

Przepisy wykonawcze odnoszące się do porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze owoców i warzyw oraz w sektorze tytoniu

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 176a, 177 i 178, w tym przepisy odnoszące się do powiadamiania i publikowania.

▼B

ROZDZIAŁ II

Przepisy dotyczące pomocy państwa

▼M10

Artykuł 180

Stosowanie art. 87, 88 i 89 Traktatu

Artykuły 87, 88 i 89 Traktatu mają zastosowanie do produkcji produktów, o których mowa w art. 1, oraz do handlu nimi.

Artykuły 87, 88 i 89 nie mają jednak zastosowania do płatności dokonanych na mocy art. 44–48, 102, 102a, 103, 103a, 103b, 103e, 103ga, 104, 105, 182 i 182a, części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja III oraz części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb niniejszego rozporządzenia przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Jednakże w odniesieniu do art. 103n ust. 4 jedynie art. 88 Traktatu nie ma zastosowania.

▼B

Artykuł 181

Szczegółowe przepisy dotyczące sektora mleka i przetworów mlecznych

Z zastrzeżeniem art. 87 ust. 2 Traktatu pomoc, której wysokość jest ustalona na podstawie ceny lub ilości przetworów mlecznych, jest zabroniona.

Krajowe środki pozwalające na wyrównanie cen przetworów mlecznych są także zabronione.

Artykuł 182

Szczegółowe przepisy krajowe

1.  Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia od Komisji Finlandia i Szwecja mogą przyznawać pomoc dla produkcji i wprowadzania do obrotu mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa (kod CN ex  02 08 oraz ex  02 10 ), o ile nie wiąże się to z jakimkolwiek wzrostem tradycyjnych poziomów produkcji.

▼M3

2.  Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia od Komisji Finlandia może przyznawać pomoc w odniesieniu do określonych ilości nasion, z wyjątkiem nasion tymotki (Phleum pratense L.), oraz określonych ilości materiału siewnego zbóż wyprodukowanych wyłącznie w Finlandii do zbiorów w 2010 r. włącznie.

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r. Finlandia przekazuje Komisji szczegółowe sprawozdanie w sprawie efektów przyznanej pomocy.

▼B

3.  Państwa członkowskie, które zmniejszają kwotę cukru o ponad 50 % kwoty cukru określonej na dzień 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, mogą przyznać tymczasową pomoc państwa w okresie, za który wypłacana jest przejściowa pomoc dla plantatorów buraków zgodnie z tytułem IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Na podstawie wniosku zainteresowanego państwa członkowskiego Komisja decyduje o dostępnej łącznej wielkości pomocy państwa, jaką można przeznaczyć na ten cel.

W przypadku Włoch, o których mowa w pierwszym akapicie, tymczasowa pomoc państwa nie przekracza łącznej kwoty 11 EUR na rok gospodarczy za tonę buraków cukrowych przyznawanej plantatorom buraków cukrowych oraz na transport buraków cukrowych.

Finlandia może przyznać plantatorom buraków cukrowych maksymalną pomoc w wysokości do 350 EUR na hektar na rok gospodarczy.

▼C1

Zainteresowane państwa członkowskie informują Komisję w terminie 30 dni od zakończenia każdego roku gospodarczego o wielkości pomocy państwa faktycznie przyznanej w danym roku gospodarczym.

▼M14

4.  Odstępstwo zawarte w art. 180 akapit drugi niniejszego rozporządzenia ma zastosowanie do pomocy przyznawanej przez Niemcy w istniejących krajowych ramach niemieckiego monopolu alkoholowego („monopol”) dla produktów wprowadzanych do obrotu, po dalszej obróbce, przez monopol, jako alkohol etylowy pochodzenia rolniczego wymieniony w załączniku I do Trakatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Odstępstwo to funkcjonuje jedynie do dnia 31 grudnia 2017 r., pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 108 ust. 1 i art. 108 ust. 3 zdanie pierwsze TFUE i jest uzależnione od spełnienia następujących warunków:

▼M3

5.  Państwa członkowskie mogą kontynuować wypłacanie pomocy państwa w ramach istniejących programów w odniesieniu do produkcji ziemniaków świeżych lub schłodzonych, objętych kodem CN 0701, oraz handlu nimi do dnia 31 grudnia 2011 r.

6.  W odniesieniu do sektora owoców i warzyw państwa członkowskie mogą wypłacać pomoc państwa do dnia 31 grudnia 2010 r. pod następującymi warunkami:

▼M7

7.  Państwa członkowskie mogą do dnia 31 marca 2014 r. przyznawać rolnikom w sektorze mleczarskim pomoc państwa o łącznej wysokości nie przekraczającej rocznie 55 % pułapu, który określono w art. 69 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 oprócz wsparcia wspólnotowego udzielanego zgodnie z art. 68 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. ►C4  Jednakże całkowita kwota wsparcia wspólnotowego w ramach działań, o których mowa w art. 69 ust. 4 tego rozporządzenia, oraz pomocy państwa nie może w żadnym wypadku przekroczyć pułapu, o którym mowa w art. 69 ust. 4 i 5. ◄

▼M10

Artykuł 182a

Pomoc krajowa dla destylacji w sytuacji kryzysowej

1.  Od dnia 1 sierpnia 2012 r. państwa członkowskie mogą przyznawać producentom wina pomoc krajową dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji wina w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych.

2.  Pomoc, o której mowa w ust. 1, powinna być proporcjonalna i umożliwić rozwiązanie kryzysu.

3.  Całkowita kwota takiej pomocy dostępna w danym państwie członkowskim w danym roku nie przekracza 15 % całkowitych środków dostępnych dla tego państwa członkowskiego na ten rok, określonych w załączniku Xb.

4.  Państwa członkowskie, które zamierzają skorzystać z pomocy, o której mowa w ust. 1, składają do Komisji należycie uzasadnione powiadomienie. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia środka i możliwości przyznania pomocy.

5.  Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, aby uniknąć zakłócania konkurencji.

6.  Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

▼B

CZĘŚĆ V

SZCZEGÓŁOWE PRZEPISY DOTYCZĄCE POSZCZEGÓLNYCH SEKTORÓW

Artykuł 183

Opłata na rzecz działań promocyjnych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Bez uszczerbku dla stosowania art. 87, 88 i 89 Traktatu określonego w art. 180 niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie może nałożyć na swoich producentów mleka opłatę na rzecz działań promocyjnych w odniesieniu do wprowadzanych na rynek ilości mleka lub jego ekwiwalentu, aby sfinansować działania promujące spożycie mleka we Wspólnocie, rozwijanie rynków mleka i przetworów mlecznych oraz podnoszenie jakości.

Artykuł 184

Sprawozdawczość dotycząca niektórych sektorów

Komisja przedstawia sprawozdanie:

▼M3

▼M6

▼M16

▼M10

▼M16

▼B

Artykuł 185

Rejestracja umów w sektorze chmielu

1.  Wszystkie umowy dostawy chmielu wyprodukowanego we Wspólnocie zawarte między producentem lub organizacją producentów z jednej strony a kupującym z drugiej strony są rejestrowane przez organy wyznaczone do tego celu przez każde zainteresowane państwo członkowskie będące producentem.

2.  Umowy dotyczące dostawy określonych ilości po umówionych cenach, odnoszące się do okresu obejmującego jeden lub więcej zbiorów i zawarte przed dniem 1 sierpnia w roku pierwszych zbiorów, uważa się za „umowy zawarte z wyprzedzeniem”. Umowy te podlegają osobnej rejestracji.

3.  Dane, na których podstawie dokonuje się rejestracji, mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów niniejszego rozporządzenia.

4.  Komisja ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące rejestracji umów dostaw chmielu.

▼M10

Artykuł 185a

Rejestr i wykaz winnic

1.  Państwa członkowskie prowadzą rejestr winnic, który zawiera aktualne informacje na temat potencjału produkcyjnego.

2.  Państwa członkowskie, w których całkowity obszar uprawy winorośli odmian klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 wynosi mniej niż 500 hektarów, nie podlegają obowiązkowi, o którym mowa w ust. 1.

3.  Państwa członkowskie, które przewidują środek „restrukturyzacja i przekształcenie winnic” w swoich programach wsparcia zgodnie z art. 103q, do dnia 1 marca każdego roku przedstawiają Komisji – na podstawie wykazu winnic – aktualny wykaz potencjału produkcyjnego.

4.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące rejestru i wykazu winnic, a w szczególności ich wykorzystania do monitorowania i kontroli potencjału produkcyjnego oraz do pomiaru obszarów.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r., Komisja może w dowolnym momencie zadecydować, że ust. 1–3 nie mają już zastosowania.

Artykuł 185b

Obowiązkowe deklaracje w sektorze wina

1.  Producenci winogron przeznaczonych do produkcji wina oraz producenci moszczu i wina deklarują co roku właściwym organom krajowym ilości wyprodukowane z ostatniego zbioru.

2.  Państwa członkowskie mogą zażądać od handlowców zajmujących się sprzedażą winogron przeznaczonych do wyrobu wina, aby co roku deklarowali ilości sprzedane z ostatniego zbioru.

3.  Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni deklarują co roku właściwym organom krajowym posiadane przez siebie zapasy moszczu i wina, niezależnie od tego, czy pochodzą one z ostatnich zbiorów, czy też ze zbiorów z lat wcześniejszych. Moszcz i wino przywożone z krajów trzecich są zaznaczane oddzielnie.

4.  Komisja może przyjąć szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu, zawierając w nich w szczególności zasady stosowania sankcji w przypadku nieprzestrzegania wymogów dotyczących przekazywania informacji.

Artykuł 185c

Dokumenty towarzyszące i rejestr w sektorze wina

1.  Produkty sektora wina są wprowadzane do obrotu we Wspólnocie, jedynie jeśli posiadają oficjalnie zatwierdzony dokument towarzyszący.

2.  Osoby fizyczne, osoby prawne lub grupy osób, w których posiadaniu znajdują się produkty objęte sektorem wina w związku z wykonywanym przez nie zawodem, w szczególności producenci, osoby zajmujące się butelkowaniem i przetwarzaniem produktów, o których mowa, a także handlowcy, którzy zostaną określeni przez Komisję, prowadzą rejestry przychodu i rozchodu tych produktów.

3.  Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 185d

Wyznaczenie organów krajowych właściwych dla sektora wina

1.  Bez uszczerbku dla wszelkich innych przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących określania właściwych organów krajowych, państwa członkowskie wyznaczają jeden lub więcej organów, które są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi sektora wina. W szczególności państwa członkowskie wyznaczają laboratoria upoważnione do prowadzenia oficjalnych analiz w sektorze wina. Wyznaczone laboratoria spełniają kryteria ogólne dotyczące funkcjonowania laboratoriów badawczych, ustanowione w ISO/IEC 17025.

2.  Państwa członkowskie przekazują do wiadomości Komisji nazwy i adresy organów i laboratoriów, o których mowa w ust. 1. Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, podaje tę informację do wiadomości publicznej.

▼M16

Artykuł 185e

Obowiązkowe deklaracje w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Od dnia 1 kwietnia 2015 r. pierwsi skupujący mleko surowe deklarują właściwemu organowi krajowemu ilości mleka surowego, które im dostarczono każdego miesiąca.

Na użytek niniejszego artykułu i art. 185f „pierwszy skupujący” oznacza przedsiębiorstwo lub grupę, które kupują mleko od producentów w celu:

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilości mleka surowego, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające przepisy dotyczące treści, formatu i terminów przekazywania takich deklaracji oraz środków dotyczących powiadomień wysyłanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

Artykuł 185f

Stosunki umowne w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1.  Jeśli państwo członkowskie postanowi, że na jego terytorium każda dostawa mleka surowego przez rolnika do przetwórcy mleka surowego musi być przedmiotem pisemnej umowy między stronami lub postanowi, że pierwsi skupujący muszą złożyć pisemną ofertę zawarcia umowy o dostawę mleka surowego przez rolników, taka umowa lub taka oferta musi spełniać warunki określone w ust. 2.

Jeżeli państwo członkowskie postanowi, że dostawy mleka surowego przez rolnika do przetwórcy mleka surowego muszą być przedmiotem pisemnej umowy między stronami, musi ono również postanowić o tym, który etap lub etapy dostawy są objęte taką umową, jeżeli dostawa mleka surowego jest dokonywana za pośrednictwem jednego lub większej liczby nabywców. Na użytek niniejszego artykułu „nabywca” oznacza przedsiębiorstwo, które przewozi surowe mleko od rolnika lub innego skupującego do przetwórcy mleka surowego lub innego nabywcy, a w każdym takim przypadku ma miejsce przeniesienie prawa własności do mleka surowego.

2.  Umowa lub oferta umowy:

3.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 umowa lub oferta umowy nie jest wymagana, gdy mleko surowe jest dostarczane przez rolnika do spółdzielni, której rolnik jest członkiem, jeżeli statut tej spółdzielni lub zasady i decyzje w nim zawarte lub z niego wynikające zawierają przepisy o podobnych skutkach do przepisów określonych w ust. 2 lit. a), b) i c).

4.  Wszystkie elementy umów o dostawę mleka surowego zawieranych przez rolników, nabywców mleka surowego lub przetwórców mleka surowego, w tym elementy określone w ust. 2 lit. c), są swobodnie negocjowane między stronami.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego:

Przepisy akapitu drugiego nie naruszają prawa rolnika do sprzeciwienia się stosowaniu takiego minimalnego czasu obowiązywania, pod warunkiem iż rolnik złoży taki sprzeciw na piśmie. W takim przypadku strony mają swobodę negocjacji wszystkich elementów umowy, w tym elementów wymienionych w ust. 2 lit. c).

5.  Państwa członkowskie korzystające z możliwości, o których mowa w niniejszym artykule, powiadamiają Komisję o sposobie ich stosowania.

6.  Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające środki niezbędne do jednolitego stosowania ust. 2 lit. a) i b) oraz ust. 3 niniejszego artykułu oraz środków dotyczących powiadomień wysyłanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

▼B

Artykuł 186

Zakłócenia dotyczące cen na rynku wewnętrznym

W następujących sytuacjach Komisja może przedsięwziąć konieczne środki, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że sytuacje te utrzymają się, prowadząc do zakłócenia rynków lub grożąc ich zakłóceniem:

▼M12

▼B

Artykuł 187

Zakłócenia spowodowane notowaniami lub cenami na rynku światowym

Jeżeli w odniesieniu do produktów sektora zbóż, ryżu, cukru oraz mleka i przetworów mlecznych notowania lub ceny na rynku światowym co najmniej jednego z tych produktów osiągną poziom, który zakłóca lub grozi zakłóceniem podaży na rynku wspólnotowym i sytuacja ta prawdopodobnie utrzyma się lub będzie się pogarszać, Komisja może przedsięwziąć konieczne środki w odniesieniu do danego sektora. Komisja może w szczególności w całości lub części zawiesić należności celne przywozowe w odniesieniu do pewnych ilości.

Artykuł 188

Warunki dotyczące środków stosowanych w przypadkach zakłóceń i przepisy wykonawcze

1.  Środki określone w art. 186 i 187 mogą zostać przyjęte:

2.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 186 i 187.

▼M10

Artykuł 188a

Przekazywanie informacji i ocena w sektorze wina

1.  W odniesieniu do nielegalnych nasadzeń dokonanych po dniu 31 sierpnia 1998 r., o których mowa w art. 85a, do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji informacje na temat obszarów, które zostały obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 31 sierpnia 1998 r., jak również obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 1 tego artykułu.

2.  W odniesieniu do obowiązkowego uregulowania sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r., o których mowa w art. 85b, państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca każdego odnośnego roku informacje dotyczące:

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r. informacje na temat obszarów wykarczowanych zgodnie z art. 85b ust. 4 akapit pierwszy.

Zakończenie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85 g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w niniejszym ustępie.

3.  W odniesieniu do wniosków składanych w ramach programu karczowania ustanowionym w części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja III, państwa członkowskie do dnia 1 marca każdego roku powiadamiają Komisję o przyjętych wnioskach w podziale na regiony i wielkość zbiorów oraz o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

W odniesieniu do poprzedniego roku winiarskiego państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 grudnia każdego roku:

4.  W odniesieniu do wyłączeń kwalifikowalności do uczestnictwa w programie karczowania zgodnie z art. 85u, państwa członkowskie, które podjęły decyzję o skorzystaniu z możliwości przewidzianej w ust. 4–6 tego artykułu, informują Komisję do dnia 1 sierpnia każdego roku w odniesieniu do podlegających wdrożeniu działań związanych z karczowaniem o:

5.  Co roku do dnia 1 marca, a po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r., państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie z wdrażania środków przewidzianych w programach wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb, w poprzednim roku budżetowym.

Sprawozdania te wymieniają i opisują działania, na które przyznana była pomoc Wspólnoty w ramach programów wsparcia, a w szczególności przedstawiają szczegóły dotyczące wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 103p.

6.  Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2011 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2014 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

7.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

▼B

Artykuł 189

Przekazywanie informacji w sektorze alkoholu etylowego

1.  W odniesieniu do produktów sektora alkoholu etylowego państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje:

Komisja przyjmuje przepisy dotyczące przekazywania tych informacji, a w szczególności częstotliwości przekazywania informacji i określa sektory docelowe.

2.  Na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, i wszelkich innych dostępnych informacji Komisja bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 188 ust. 1, opracowuje wspólnotowy bilans obrotu alkoholem etylowym pochodzenia rolniczego za rok poprzedni i szacunkowy bilans za rok bieżący.

Bilans wspólnotowy zawiera również informacje na temat alkoholu etylowego pochodzenia pozarolniczego. Komisja ustanawia dokładną zawartość i metody zbierania takich informacji.

Do celów niniejszego ustępu „alkohol etylowy pochodzenia pozarolniczego” oznacza produkty oznaczone kodami CN 2207 , 2208 90 91 i 2208 90 99 , które nie są otrzymywane z określonego produktu rolnego wymienionego w załączniku I do Traktatu.

3.  Komisja zgłasza państwom członkowskim bilanse, o których mowa w ust. 2.

CZĘŚĆ VI

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 190

Przepisy finansowe

Do wydatków poniesionych przez państwa członkowskie w związku z realizacją zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 oraz przepisy przyjęte w celu jego wykonania.

▼M10

Artykuł 190a

Przenoszenie kwot dostępnych w sektorze wina na rzecz rozwoju obszarów wiejskich

1.  Kwoty ustalone w ust. 2, w oparciu o wydatki w przeszłości na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 na środki interwencyjne w zakresie regulacji rynków rolnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, są udostępniane jako dodatkowe fundusze Wspólnoty na środki w regionach winiarskich zgodnie z programowaniem rozwoju obszarów wiejskich finansowanym na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2.  Następujące kwoty są udostępniane na dane lata kalendarzowe:

3.  Kwoty określone w ust. 2 zostają przydzielone państwom członkowskim zgodnie z załącznikiem Xc.

▼B

Artykuł 191

Sytuacje nadzwyczajne

Komisja przyjmuje środki, które są konieczne i uzasadnione w sytuacji nadzwyczajnej w celu rozwiązania szczególnych problemów praktycznych.

Środki te mogą stanowić odstępstwo od przepisów niniejszego rozporządzenia, ale jedynie w takim zakresie i przez taki okres, jakie są niezbędne.

Artykuł 192

Wymiana informacji między państwami członkowskimi i Komisją

1.  Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do stosowania niniejszego rozporządzenia lub monitorowania rynku i analizy rynkowej oraz do wypełnienia międzynarodowych zobowiązań dotyczących produktów, o których mowa w art. 1.

2.  Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy w celu określenia, jakie informacje są niezbędne do stosowania ust. 1, jak również w celu określenia ich formy, treści, terminów oraz uzgodnień w zakresie przekazywania lub udostępniania informacji i dokumentów.

Artykuł 193

Klauzula dotycząca przypadków obchodzenia prawa

Nie naruszając żadnych szczegółowych przepisów, osobom fizycznym ani prawnym nie przyznaje się żadnych korzyści wynikających z niniejszego rozporządzenia, jeżeli stwierdzono, że osoby te sztucznie stworzyły warunki wymagane do uzyskania takich korzyści, co stoi w sprzeczności z celami niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 194

Kontrole oraz środki i sankcje administracyjne oraz sprawozdania z nimi związane

Komisja określa:

Sankcje administracyjne, o których mowa w lit. b), są zróżnicowane zgodnie z powagą, zakresem, czasem trwania i powtarzalnością stwierdzonych przypadków nieprzestrzegania zobowiązań.

▼M10

Komisja może również określić zasady pomiaru obszarów w sektorze wina zapewniające jednolite stosowanie przepisów wspólnotowych ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Zasady te mogą w szczególności odnosić się do kontroli oraz przepisów odnoszących się do szczególnych procedur finansowych mających na celu lepszą kontrolę.

Artykuł 194a

Zgodność ze zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia w sektorze wina państwa członkowskie zapewniają, aby procedury zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 194 ust. 1 i 3, które odnoszą się do obszarów, były zgodne ze Zintegrowanym Systemem Zarządzania i Kontroli (ZSZIK) w odniesieniu do następujących elementów: