Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 1 lit. a) i art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Danii ( 1 ),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ( 2 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rada Europejska na posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. podkreśliła, że zasada wzajemnego uznawania powinna być podstawą współpracy sądowej w Unii, zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych.

(2)

Zgodnie z punktem 51 konkluzji Rady Europejskiej z Tampere pranie pieniędzy stanowi trzon zorganizowanej przestępczości i powinno być zwalczane wszędzie tam, gdzie się pojawi; Rada Europejska jest zdecydowana zapewnić podjęcie konkretnych działań mających na celu wykrywanie, zabezpieczanie, zajmowanie i konfiskatę korzyści pochodzących z przestępstwa. W związku z tym w punkcie 55 konkluzji Rada Europejska zaleca zbliżenie przepisów prawa karnego materialnego i procesowego w zakresie prania pieniędzy (np. wykrywanie, zamrażanie i konfiskatę aktywów).

(3)

Wszystkie Państwa Członkowskie ratyfikowały Konwencję Rady Europy z dnia 8 listopada 1990 r. o praniu, ujawnianianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa (zwaną dalej „Konwencją z roku 1990”). Konwencja zobowiązuje sygnatariuszy do uznawania i wykonywania nakazów konfiskaty wydanych przez inną stronę lub do przedstawienia wniosku swoim właściwym organom w celu uzyskania nakazu konfiskaty i, jeżeli wydano taki nakaz, wykonania go. Strony mogą odmówić wykonania wniosku o konfiskatę, między innymi, jeżeli przestępstwo, którego dotyczy wniosek, nie stanowi przestępstwa według prawa strony wezwanej lub jeżeli prawo strony wezwanej nie przewiduje konfiskaty w odniesieniu do rodzaju przestępstwa, którego dotyczy wniosek.

(4)

W dniu 30 listopada 2000 r. Rada przyjęła program środków w celu wprowadzenia w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych, przyznając pierwszeństwo (środki 6 i 7) przyjęciu przepisów dotyczących stosowania zasady wzajemnego uznawania w zakresie zamrażania mienia i środków dowodowych. Ponadto, zgodnie z ust. 3.3 programu, celem jest poprawa egzekwowania w Państwie Członkowskim nakazu konfiskaty wydanego w innym Państwie Członkowskim, zgodnie z zasadą wzajemnego uznawania, między innymi, w celu dokonania zwrotu mienia ofierze przestępstwa, przy uwzględnieniu Konwencji z roku 1990. Dla osiągnięcia tego celu niniejsza decyzja ramowa w zakresie jej stosowania ogranicza podstawy odmowy wykonania wniosku i likwiduje w Państwach Członkowskich systemy przenoszenia nakazu konfiskaty do systemu krajowego.

(5)

Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW ( 3 ) zawiera przepisy w sprawie prania pieniędzy, identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz korzyści pochodzących z przestępstwa. Zgodnie z tą decyzją ramową Państwa Członkowskie są również zobowiązane do niewnoszenia oraz nieutrzymywania zastrzeżeń do art. 2 Konwencji z roku 1990 w zakresie, w jakim przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym, którego górna granica zagrożenia jest wyższa niż jeden rok.

(6)	Ostatecznie dnia 22 lipca 2003 r. Rada przyjęła decyzję ramową 2003/577/WSiSW w sprawie wykonania w Unii Europejskiej postanowień o zabezpieczeniu mienia i środków dowodowych ( 4 ).

(7)

Głównym motywem zorganizowanej przestępczości jest osiągnięcie korzyści materialnych. Dla zapewnienia skuteczności działań służących zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości zorganizowanej należy skoncentrować je na wykrywaniu, zamrażaniu, zajmowaniu i konfiskacie korzyści pochodzących z przestępstwa. Nie wystarczy jedynie zapewnić wzajemne uznawanie w obrębie Unii Europejskiej tymczasowych środków prawnych takich jak zamrażanie i zajęcie; skuteczne zwalczanie przestępczości gospodarczej wymaga również wzajemnego uznawania nakazów konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa.

(8)

Celem niniejszej decyzji ramowej jest ułatwienie współpracy pomiędzy Państwami Członkowskimi w związku z wzajemnym uznawaniem i wykonywaniem nakazów konfiskaty poprzez zobowiązanie Państwa Członkowskiego do uznawania i wykonywania na jego terytorium nakazów konfiskaty wydanych przez sąd innego Państwa Członkowskiego właściwy w sprawach karnych. Niniejsza decyzja ramowa jest związana z decyzją ramową Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie konfiskaty narzędzi, korzyści oraz majątku pochodzącego z przestępstwa ( 5 ). Celem tej decyzji ramowej jest zapewnienie, by wszystkie Państwa Członkowskie posiadały skuteczne przepisy dotyczące konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa, między innymi w odniesieniu do ciężaru dowodu związanego ze źródłem pochodzenia majątku posiadanego przez osobę skazaną za przestępstwo mające związek z przestępczością zorganizowaną.

(9)

Współpraca pomiędzy Państwami Członkowskimi oparta na zasadzie wzajemnego uznawania i niezwłocznej egzekucji orzeczeń sądowych wymaga istnienia zaufania co do tego, że orzeczenia podlegające uznaniu i egzekucji będą zawsze wydawane z poszanowaniem zasad praworządności, pomocniczości i proporcjonalności. Wymagane jest również przestrzeganie praw przyznanych stronom oraz działającym w dobrej wierze zainteresowanym osobom trzecim. W związku z tym należy zwrócić należytą uwagę na zapobieganie spełnianiu nieuczciwych roszczeń osób prawnych i fizycznych.

(10)	Właściwe funkcjonowanie niniejszej decyzji ramowej w praktyce wymaga bliskiej współpracy pomiędzy właściwymi organami krajowymi, w szczególności w przypadkach jednoczesnego wykonywania nakazu konfiskaty w więcej niż jednym Państwie Członkowskim.

(11)	Pojęcia „korzyści” i „narzędzia” użyte w niniejszej decyzji ramowej są zdefiniowane wystarczająco szeroko, by obejmowały, gdy zachodzi taka potrzeba, przedmiot przestępstwa.

(12)	W przypadku gdy zachodzą wątpliwości co do lokalizacji mienia podlegającego nakazowi konfiskaty, Państwa Członkowskie powinny wykorzystać wszelkie dostępne środki w celu zidentyfikowania jego dokładnej lokalizacji, w tym wszelkie dostępne systemy informacyjne.

(13)

Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasady uznane w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażone w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej rozdziale VI. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie może być interpretowany jako zakaz odmowy dokonania konfiskaty mienia objętego nakazem konfiskaty, jeśli istnieją, oparte na obiektywnych przesłankach, podstawy, aby przypuszczać, że nakaz konfiskaty został wydany w celu ścigania lub ukarania osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, przynależność państwową, język, poglądy polityczne albo orientację seksualną lub że sytuacja tej osoby może ulec pogorszeniu z jednego z powyższych powodów.

(14)	Niniejsza decyzja ramowa nie uniemożliwia Państwom Członkowskim stosowania własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących sprawiedliwego procesu sądowego, wolności stowarzyszania się, wolności prasy i wolności wyrażania opinii w innych mediach.

(15)	Niniejsza decyzja ramowa nie dotyczy kwestii zwrotu mienia jego prawowitemu właścicielowi.

(16)	Niniejsza decyzja ramowa nie narusza przepisów dotyczących celu, na jaki Państwa Członkowskie przeznaczają kwoty uzyskane w wyniku jej stosowania.

(17)	Niniejsza decyzja ramowa nie narusza wykonywania przez Państwa Członkowskie obowiązków dotyczących utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego zgodnie z art. 33 Traktatu o Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

1. Celem niniejszej decyzji ramowej jest określenie zasad, stosownie do których Państwo Członkowskie uznaje i wykonuje na swoim terytorium nakaz konfiskaty wydany przez właściwy w sprawach karnych sąd innego Państwa Członkowskiego.

2. Niniejsza decyzja ramowa nie skutkuje modyfikacją obowiązku poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych zawartych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, jak również nie narusza jakichkolwiek obowiązków nałożonych w tym zakresie na organy wymiaru sprawiedliwości.

1. Każde Państwo Członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ lub organy, zgodnie z jego przepisami, są właściwe w rozumieniu niniejszej decyzji ramowej w przypadku gdy to Państwo Członkowskie jest:

2. Bez uszczerbku dla art. 4 ust. 1 i 2, każde Państwo Członkowskie może wyznaczyć, jeżeli jest to konieczne z uwagi na organizację jego systemu wewnętrznego, jeden lub więcej organów centralnych odpowiedzialnych za administracyjne przekazywanie i odbiór nakazów konfiskaty oraz za wspomaganie właściwych organów.

3. Sekretariat Generalny Rady udostępnia otrzymane informacje wszystkim Państwom Członkowskim i Komisji.

1. Nakaz konfiskaty wraz z zaświadczeniem przewidzianym w ust. 2, którego standardowy formularz zamieszczony jest w Załączniku, mogą w przypadku nakazu konfiskaty dotyczącego kwoty pieniężnej być przekazane właściwemu organowi Państwa Członkowskiego, w którym, zgodnie z uzasadnionymi przypuszczeniami właściwego organu państwa wydającego, osoba fizyczna lub prawna przeciwko której wydano nakaz konfiskaty posiada mienie lub uzyskuje dochody.

W przypadku nakazu konfiskaty dotyczącego określonych składników mienia, nakaz konfiskaty i zaświadczenie mogą być przekazane właściwemu organowi Państwa Członkowskiego, w którym, zgodnie z uzasadnionymi przypuszczeniami właściwego organu państwa wydającego, położone jest mienie objęte nakazem konfiskaty.

Jeżeli nie ma uzasadnionych podstaw pozwalających państwu wydającemu określić Państwo Członkowskie, któremu można przekazać nakaz konfiskaty, nakaz ten może zostać przekazany właściwemu organowi Państwa Członkowskiego, w którym osoba fizyczna lub prawna, przeciwko której wydano nakaz konfiskaty, zwykle zamieszkuje lub posiada swoją zarejestrowaną siedzibę.

2. Właściwy organ państwa wydającego przekazuje nakaz konfiskaty lub jego uwierzytelniony odpis wraz z zaświadczeniem bezpośrednio organowi państwa wykonującego właściwemu do jego wykonania za pomocą jakiegokolwiek środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego, pozwalającego państwu wykonującemu na stwierdzenie jego autentyczności. Oryginał nakazu konfiskaty lub jego uwierzytelniony odpis oraz oryginał zaświadczenia są przekazywane państwu wykonującemu na jego żądanie. Wszelkie oficjalne zawiadomienia przekazywane są bezpośrednio pomiędzy wspomnianymi właściwymi organami.

3. Zaświadczenie musi być podpisane, a jego treść poświadczona jako zgodna z prawdą przez właściwy organ w państwie wydającym.

4. Jeżeli właściwemu organowi w państwie wydającym nie jest znany organ państwa wykonującego właściwy w sprawie wykonania nakazu konfiskaty, podejmuje on niezbędne starania w celu uzyskania takiej informacji od państwa wykonującego, również poprzez punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej.

5. Jeżeli organ państwa wykonującego, które otrzymuje nakaz konfiskaty, nie jest właściwy do uznania go ani do podjęcia środków niezbędnych do jego wykonania, przekazuje ten nakaz z urzędu właściwemu organowi i informuje o tym właściwy organ państwa wydającego.

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 i 3, nakaz konfiskaty można przekazać zgodnie z art. 4 jednocześnie tylko jednemu państwu wykonującemu.

2. Nakaz konfiskaty dotyczący określonych składników mienia można przekazać jednocześnie więcej niż jednemu państwu wykonującemu w przypadkach gdy:

3. Nakaz konfiskaty dotyczący kwoty pieniężnej może być przekazany jednocześnie więcej niż jednemu państwu wykonującemu w przypadku gdy właściwy organ państwa wydającego uzna, że zachodzi taka szczególna potrzeba, na przykład jeżeli:

1. Nakaz konfiskaty jest wykonywany bez weryfikacji podwójnej karalności czynu, w przypadkach gdy czyny, z powodu których wydany został nakaz konfiskaty, stanowią, zgodnie z prawem państwa wydającego, jedno lub kilka z poniższych przestępstw i są zagrożone w państwie wydającym karą pozbawienia wolności o górnej granicy ustawowego zagrożenia co najmniej trzech lat:

2. Rada może w dowolnym czasie podjąć decyzję, stanowiąc jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem Europejskim, zgodnie z art. 39 ust. 1 Traktatu UE, o dodaniu innych rodzajów przestępstw do wykazu, zawartego w ust. 1. Rada rozważa, w świetle sprawozdania przedłożonego przez Komisję na podstawie art. 22, czy wykaz ten należy rozszerzyć lub zmienić.

3. W przypadku przestępstw nieobjętych ust. 1 państwo wykonujące może uzależnić uznanie i wykonanie nakazu konfiskaty od tego, czy czyny, ze względu na które nakaz został wydany, stanowią przestępstwo, za które zgodnie z prawem tego państwa można orzec konfiskatę, niezależnie od jego znamion oraz jego określenia w przepisach państwa wydającego.

1. Właściwe organy państwa wykonującego, z pominięciem dalszych formalności, uznają nakaz konfiskaty, przekazany zgodnie z art. 4 i 5, oraz niezwłocznie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu jego wykonania, chyba że właściwy organ postanowi powołać jedną z podstaw odmowy uznania lub wykonania przewidzianych w art. 8 lub jedną z podstaw odroczenia wykonania przewidzianą w art. 10.

2. Jeżeli wniosek o konfiskatę dotyczy określonego składnika mienia, właściwe organy państwa wydającego oraz wykonującego mogą, jeżeli jest to przewidziane w przepisach tych państw, uzgodnić, że konfiskata w państwie wykonującym może przybrać formę zobowiązania do zapłaty kwoty pieniężnej odpowiadającej wartości mienia.

3. Jeżeli nakaz konfiskaty dotyczy kwoty pieniężnej i nie uzyskano zapłaty, właściwe organy państwa wykonującego egzekwują nakaz konfiskaty zgodnie z ust. 1, w stosunku do każdego dostępnego do tego celu składnika mienia.

4. Jeżeli nakaz konfiskaty dotyczy kwoty pieniężnej, właściwe organy państwa wykonującego, przeliczą, w razie potrzeby, kwotę podlegającą konfiskacie na walutę państwa wykonującego po kursie wymiany z dnia wydania nakazu konfiskaty.

5. Każde Państwo Członkowskie może oświadczyć w deklaracji złożonej w Sekretariacie Generalnym Rady, że jego właściwe organy nie będą uznawać i wykonywać nakazów konfiskaty w przypadkach gdy konfiskata mienia została nakazana w ramach konfiskaty rozszerzonej określonej w art. 2 lit. d) ppkt (iv). Deklarację taką można wycofać w dowolnym czasie.

1. Właściwy organ w państwie wykonującym może odmówić uznania lub wykonania nakazu konfiskaty, jeżeli nie zostało przedłożone zaświadczenie, o którym mowa w art. 4, jest ono niekompletne lub w sposób oczywisty jest niezgodne z nakazem.

2. Właściwy organ sądowy w państwie wykonującym, określony w przepisach tego Państwa, może również odmówić uznania i wykonania nakazu konfiskaty, jeżeli zostanie ustalone, że:

e) według zaświadczenia określonego w art. 4 ust. 2 dana osoba nie stawiła się osobiście na rozprawie, w wyniku której wydano nakaz konfiskaty, chyba że w zaświadczeniu stwierdza się, że dana osoba zgodnie z dalszymi wymogami proceduralnymi określonymi w prawie krajowym państwa wydającego:

(i) w odpowiednim terminie:

— została wezwana osobiście i tym samym została poinformowana o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy, w wyniku której wydano nakaz konfiskaty, albo inną drogą rzeczywiście otrzymała urzędową informację o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy w sposób jednoznacznie pozwalający stwierdzić, że wiedziała o wyznaczonej rozprawie,

— oraz

— została poinformowana, że nakaz konfiskaty może zostać wydany, jeżeli nie stawi się ona na rozprawie;

albo

(ii) wiedząc o wyznaczonej rozprawie, udzieliła pełnomocnictwa obrońcy, który został wyznaczony przez daną osobę lub przez państwo do tego, aby ją bronić na rozprawie, i obrońca ten faktycznie bronił ją na rozprawie;

albo

(iii) po doręczeniu jej nakazu konfiskaty i wyraźnym pouczeniu o prawie do ponownego rozpoznania sprawy lub do złożenia odwołania, w których to procedurach dana osoba ma prawo uczestniczyć i które pozwalają na ponowne rozpoznanie sprawy pod względem merytorycznym i z uwzględnieniem nowych dowodów oraz które mogą prowadzić do uchylenia lub zmiany pierwotnego orzeczenia:

— wyraźnie oznajmiła, że nie kwestionuje nakazu konfiskaty,

— lub

— nie wystąpiła w ustawowym terminie o ponowne rozpoznanie sprawy ani nie złożyła odwołania;

wykonuje nakaz konfiskaty co najmniej w zakresie przewidzianym dla podobnych spraw krajowych zgodnie z prawem wewnętrzym.

4. Właściwe organy państwa wykonującego przykładają szczególną uwagę do zasięgania przy pomocy wszelkich stosownych środków opinii właściwych organów państwa wydającego przed podjęciem decyzji o odmowie uznania i wykonania nakazu konfiskaty zgodnie z ust. 2, lub o ograniczeniu wykonania zgodnie z ust. 3. Zasięgnięcie opinii jest obowiązkowe w przypadku gdy decyzja ma zostać wydana na podstawie przepisów:

5. Właściwy organ państwa wydającego jest niezwłocznie powiadamiany w przypadkach gdy wykonanie nakazu konfiskaty nie jest możliwe, ponieważ mienie, które ma zostać skonfiskowane, już skonfiskowano, zniknęło, uległo zniszczeniu, nie może zostać odnalezione w miejscu wskazanym w zaświadczeniu lub lokalizacja mienia nie została określona w wystarczająco precyzyjny sposób, nawet po konsultacji z państwem wydającym.

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdej zainteresowanej stronie, w tym osobom trzecim działającym w dobrej wierze, przysługiwały w celu ochrony ich praw środki odwoławcze przeciwko uznaniu i wykonaniu nakazu konfiskaty na podstawie art. 7. Środek odwoławczy jest wnoszony do sądu w państwie wykonującym zgodnie z jego przepisami tego państwa. Może mieć on skutek zawieszający zgodnie z przepisami państwa wykonującego.

2. Merytoryczne podstawy wydania nakazu konfiskaty nie mogą być podważane przed sądem państwa wykonującego.

3. Jeżeli środek odwoławczy jest wnoszony do sądu w państwie wykonującym, informuje się o tym właściwy organ państwa wydającego.

1. Właściwy organ państwa wykonującego może odroczyć wykonanie nakazu konfiskaty, przekazanego zgodnie z art. 4 i 5:

2. Na czas odroczenia wykonania właściwy organ państwa wydającego podejmuje wszelkie środki, które podjąłby w podobnym przypadku krajowym, w celu zapobieżenia przyszłej niedostępności mienia do celu wykonania nakazu konfiskaty.

3. W przypadku odroczenia zgodnie z ust. 1 lit. a) właściwy organ państwa wykonującego niezwłocznie przekazuje o tym informacje właściwemu organowi państwa wydającego za pomocą jakiegokolwiek środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego, a właściwy organ państwa wydającego spełnia zobowiązania określone w art. 14 ust. 3.

4. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b), c), d) i e) właściwy organ państwa wykonującego niezwłocznie powiadamia właściwy organ państwa wydającego za pomocą jakiegokolwiek środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego o odroczeniu wykonania oraz jego podstawie i, jeżeli to możliwe, spodziewanym czasie odroczenia.

Niezwłocznie po ustaniu przyczyn odroczenia wykonania właściwy organ państwa wykonującego podejmuje niezbędne środki w celu wykonania nakazu konfiskaty i powiadamia o tym właściwy organ państwa wydającego za pomocą jakiegokolwiek środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego.

właściwy organ państwa wykonującego podejmuje zgodnie z prawem krajowym państwa wykonującego decyzję, który lub które z nakazów wykonać przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności, które mogą obejmować fakt, iż mienie jest zamrożone, wagę i miejsce popełnienia przestępstwa, terminy wydania poszczególnych nakazów oraz terminy przekazania poszczególnych nakazów.

1. Bez uszczerbku dla ust. 3 niniejszego artykułu, wykonanie nakazu podlega przepisom państwa wykonującego i w sprawie decyzji o procedurze wykonania i określenia wszystkich odnoszących się do niego środków właściwe są wyłącznie organy państwa wykonującego.

2. W przypadku gdy osoba zainteresowana może przedstawić dowód wykonania konfiskaty w całości lub w części w dowolnym państwie, właściwy organ państwa wykonującego zasięga opinii właściwego organu państwa wydającego za pomocą wszelkich stosownych środków. W przypadku konfiskaty korzyści każda część kwoty uzyskana na podstawie nakazu konfiskaty w innym państwie niż państwo wykonujące, podlega odliczeniu w całości od kwoty, która ma być skonfiskowana w państwie wykonującym.

3. Nakaz konfiskaty w stosunku do osoby prawnej wykonuje się nawet jeżeli państwo wykonujące nie uznaje zasady odpowiedzialności karnej osób prawnych.

4. Państwo wykonujące nie może w wyniku przekazania, zgodnie z art. 4 i 5 nakładać środków, w tym kary pozbawienia wolności lub innego środka ograniczającego wolność osoby, w zastępstwie nakazu konfiskaty, chyba, że państwo wydające wyraziło na to zgodę.

1. Państwo wydające, jak również państwo wykonujące mogą udzielić amnestii lub ułaskawienia.

2. Jedynie państwo wydające może rozstrzygnąć wniosek o rewizję nakazu konfiskaty.

1. Przekazanie nakazu konfiskaty jednemu lub więcej państwom wykonującym zgodnie z art. 4 i 5 nie ogranicza prawa państwa wydającego do samodzielnego wykonania nakazu konfiskaty.

2. W przypadku przekazania nakazu konfiskaty dotyczącego kwoty pieniężnej jednemu lub więcej państwom wykonującym, całkowita wartość pochodząca z jego wykonania nie może przekraczać maksymalnej kwoty określonej w nakazie konfiskaty.

3. Właściwy organ państwa wydającego powiadamia niezwłocznie właściwy organ zainteresowanego państwa wykonującego za pomocą jakiegokolwiek środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego:

Właściwy organ państwa wydającego niezwłocznie powiadamia właściwy organ państwa wykonującego za pomocą środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego o każdej decyzji lub środku na skutek których nakaz traci moc lub jest wycofany z państwa wykonującego z jakiegokolwiek innego powodu. Państwo wykonujące zaprzestaje wykonywania nakazu bezpośrednio po powiadomieniu go o tej decyzji lub środku przez właściwy organ państwa wydającego.

1. Pieniędzmi uzyskanymi z wykonania nakazu konfiskaty państwo wykonujące rozporządza w następujący sposób:

2. Mieniem innym niż pieniądze, uzyskanym z wykonania nakazu konfiskaty, rozporządza się w jeden z następujących sposobów, wybrany przez państwo wykonujące:

3. Bez uszczerbku dla ust. 2, nie wymaga się od państwa wykonującego sprzedaży lub zwrotu określonych przedmiów objętych nakazem konfiskaty, będących dobrami kultury stanowiącymi część narodowego dziedzictwa kulturowego tego państwa.

4. Przepisy ust. 1, 2 i 3 mają zastosowanie, o ile państwo wydające i państwo wykonujące nie uzgodnią inaczej.

Właściwy organ państwa wykonującego niezwłocznie powiadamia właściwy organ państwa wydającego za pomocą jakiegokolwiek środka umożliwiającego uzyskanie dokumentu pisemnego o:

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 9 ust. 2, jeżeli państwo wykonujące zgodnie ze swoim prawem ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone jednej ze stron wymienionych w art. 9, wskutek wykonania nakazu konfiskaty przekazanego mu na podstawie art. 4 i 5, państwo wydające zwraca państwu wykonującemu wszelkie kwoty zapłacone tytułem odszkodowania tej stronie, z wyjątkiem przypadków, gdy, oraz w takim zakresie, w jakim szkoda lub jej część powstała wyłącznie wskutek działania państwa wykonującego.

2. Ustęp 1 nie narusza przepisów Państw Członkowskich dotyczących roszczeń odszkodowawczych osób fizycznych lub prawnych.

1. Zaświadczenie należy przetłumaczyć na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonującego.

2. Każde z Państw Członkowskich może, przy przyjęciu niniejszej decyzji ramowej lub w terminie późniejszym, oświadczyć w deklaracji złożonej w Sekretariacie Generalnym Rady, że będzie przyjmowało tłumaczenie w jednym lub kilku innych językach urzędowych instytucji Wspólnot Europejskich.

1. Bez uszczerbku dla art. 16, Państwa Członkowskie nie mogą dochodzić od siebie zwrotu kosztów wynikających ze stosowania niniejszej decyzji ramowej.

2. W przypadku gdy państwo wykonujące poniosło koszty, które uważa za duże lub wyjątkowe, może zaproponować państwu wydającemu podział kosztów. Państwo wydające rozważa każdą taką propozycję w oparciu o szczegółowy wykaz przedstawiony przez państwo wykonujące.

Niniejsza decyzja ramowa nie wpływa na stosowanie dwustronnych lub wielostronnych umów lub ustaleń pomiędzy Państwami Członkowskimi w zakresie, w jakim te umowy lub ustalenia przyczyniają się do dalszego uproszczenia lub ułatwienia procedur wykonywania nakazów konfiskaty.

1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki, by zastosować się do niniejszej decyzji ramowej do dnia 24 listopada 2008 r.

2. Państwa Członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji tekst przepisów przenoszących do ich ustawodawstwa krajowego obowiązki nałożone na mocy niniejszej decyzji ramowej. Na podstawie sprawozdania sporządzonego przez Komisję w oparciu o tę informację, Rada do dnia 24 listopada 2009 r. oceni, w jakim zakresie Państwa Członkowskie podjęły niezbędne środki, aby zastosować się do niniejszej decyzji ramowej.

3. Sekretariat Generalny Rady powiadamia Państwa Członkowskie oraz Komisję o deklaracjach złożonych zgodnie z art. 7 ust. 5 i art. 19 ust. 2.

4. Państwo Członkowskie, które doświadczyło ze strony innego Państwa Członkowskiego powtarzających się trudności we wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu nakazów konfiskaty lub braku działania w tym zakresie, które to problemy nie zostały rozwiązane w drodze dwustronnych konsultacji, może poinformować o tym Radę w celu umożliwienia oceny wykonania niniejszej decyzji ramowej na poziomie Państwa Członkowskiego.

5. Państwa Członkowskie, działając jako państwa wykonujące, informują Radę i Komisję na początku roku kalendarzowego, o liczbie przypadków zastosowania art. 17 lit. b) oraz przekazują podsumowanie powodów zastosowania tego przepisu.

Do dnia 24 listopada 2013 r. Komisja sporządzi na podstawie otrzymanych informacji sprawozdanie, do którego załączy wszelkie inicjatywy, które uzna za stosowne.

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

o którym mowa w art. 4 decyzji ramowej Rady 2006/783/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty

( 2 ) Opinia wydana dnia 20 listopada 2002 r. (Dz.U. C 25E z 29.1.2004, str. 205).

( 6 ) Dz.U. L 74 z 27.3.1993, str. 74. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2001/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 187 z 10.7.2001, str. 43).

		Dziennik Urzędowy
		No	page	date
►M1	DECYZJA RAMOWA RADY 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r.	L 81	24	27.3.2009