Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość

w sprawie reasekuracji oraz zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 92/49/EWG, a także dyrektywy 98/78/WE i 2002/83/WE

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2 i art. 55,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ( 1 ),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu ( 2 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie ( 3 ), dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie ( 4 ) oraz dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie ( 5 ) określają przepisy dotyczące podejmowania i wykonywania działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich we Wspólnocie.

(2)

Dyrektywy te przewidują ramy prawne wykonywania przez zakłady ubezpieczeń działalności ubezpieczeniowej na rynku wewnętrznym, zarówno w zakresie prawa przedsiębiorczości, jak i swobody świadczenia usług, w celu ułatwienia zakładom ubezpieczeń mającym główną siedzibę we Wspólnocie wykonania zobowiązań ze zdarzeń ubezpieczeniowych powstałych na terytorium Wspólnoty oraz w celu umożliwienia ubezpieczającym korzystania z usług nie tylko ubezpieczycieli prowadzących działalność w ich własnym kraju, ale również ubezpieczycieli, których główna siedziba znajduje się na obszarze Wspólnoty i którzy wykonują działalność w innych Państwach Członkowskich.

(3)

System ustalony przez te dyrektywy stosuje się do zakładów ubezpieczeń bezpośrednich w odniesieniu do całości wykonywanej przez nie działalności, zarówno czynności związanych z ubezpieczeniami bezpośrednimi, jak i czynności związanych z reasekuracją przez przejęcie ryzyka; jednakże działalność reasekuracyjna wykonywana przez wyspecjalizowane zakłady reasekuracji nie podlegaja temu systemowi ani żadnemu innemu systemowi przewidzianemu przez prawo Wspólnoty.

(4)

Reasekuracja jest ważną działalnością finansową, gdyż umożliwia zakładom ubezpieczeń bezpośrednich, dzięki ułatwieniu szerszego rozkładu ryzyk na poziomie ogólnoświatowym, posiadanie większej zdolności przyjmowania ryzyka w celu angażowania się w działalność ubezpieczeniową i zapewniania ochrony ubezpieczeniowej, a także obniżenia ich kosztów kapitałowych; ponadto reasekuracja odgrywa fundamentalną rolę dla stabilności finansowej, gdyż jest niezbędnym elementem zapewnienia mocnej pozycji finansowej oraz stabilności rynków ubezpieczeń bezpośrednich, a także systemu finansowego jako całości, dzięki swoim rolom głównego pośrednika finansowego i inwestora instytucjonalnego.

(5)

Dyrektywa Rady 64/225/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji ( 6 ) usunęła ograniczenia prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług związane z obywatelstwem lub miejscem zamieszkania/siedzibą świadczącego usługi reasekuracyjne. Dyrektywa nie usunęła jednak ograniczeń spowodowanych rozbieżnościami pomiędzy krajowymi przepisami dotyczącymi ostrożnościowej regulacji reasekuracji. Sytuacja ta doprowadziła do znacznych różnic w poziomie nadzoru zakładów reasekuracji we Wspólnocie, które tworzą bariery dla wykonywania działalności reasekuracyjnej, takie jak zobowiązanie zakładu reasekuracyjnego do zastawiania aktywów w celu pokrycia części rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń bezpośrednich, jak również stosowanie się przez zakłady reasekuracji do różnych zasad nadzoru w różnych Państwach Członkowskich, w których wykonują one działalność lub zasad pośredniego nadzoru różnych aspektów działalności zakładu reasekuracji, prowadzonego przez organy właściwe dla zakładów ubezpieczeń bezpośrednich.

(6)

W Planie Działania dla Usług Finansowych wymieniono reasekurację jako sektor, który wymaga działania na poziomie Wspólnoty w celu ukończenia tworzenia rynku wewnętrznego usług finansowych. Ponadto główne organizacje finansowe, takie jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy oraz Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego (IAIS) zwróciły uwagę na brak zharmonizowanych zasad nadzoru reasekuracyjnego na poziomie Wspólnoty jako istotną lukę w ramach regulacyjnych dotyczących usług finansowych, która powinna zostać wypełniona.

(7)	Niniejsza dyrektywa ma na celu ustanowienie ostrożnościowych ram regulacyjnych dla wykonywania działalności reasekuracyjnej we Wspólnocie. Stanowi ona część zbioru prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie ubezpieczeń, mającego na celu ustanowienie rynku wewnętrznego w sektorze ubezpieczeń.

(8)	Niniejsza dyrektywa jest zgodna z głównymi pracami międzynarodowymi prowadzonymi nad ostrożnościowymi zasadami reasekuracji, w szczególności pracami prowadzonymi przez IAIS.

(9)

Niniejsza dyrektywa jest zgodna z podejściem przyjętym w prawodawstwie wspólnotowym w odniesieniu do ubezpieczeń bezpośrednich poprzez dokonanie harmonizacji, która jest zasadnicza, niezbędna i wystarczająca do zapewnienia wzajemnego uznawania zezwoleń i systemów ostrożnościowej kontroli, umożliwiając przez to udzielanie jednolitego zezwolenia ważnego na całym terytorium Wspólnoty oraz stosowanie zasady nadzoru przez rodzime Państwo Członkowskie.

(10)

W wyniku tego do podejmowania i wykonywania działalności reasekuracyjnej wymagane jest udzielenie jednolitego zezwolenia urzędowego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład reasekuracji ma swoją główną siedzibę. Umożliwia ono zakładowi wykonywanie działalności we Wspólnocie na podstawie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług. Państwo Członkowskie, w którym znajduje się oddział lub w którym świadczone są usługi, nie może wymagać uzyskania nowego zezwolenia przez zakład reasekuracji, który chce wykonywać w nim działalność ubezpieczeniową i który otrzymał już zezwolenie w swoim rodzimym Państwie Członkowskim. Ponadto zakład reasekuracji, który otrzymał już zezwolenie w swoim rodzimym Państwie Członkowskim, nie powinien podlegać dodatkowemu nadzorowi lub kontrolom dotyczącym jego pozycji finansowej, które są przeprowadzane przez organy właściwe dla zakładu ubezpieczeń reasekurowanego przez dany zakład reasekuracji. Ponadto Państwa Członkowskie nie powinny mieć możliwości wymagania od zakładu reasekuracji, posiadającego zezwolenie na wykonywanie działalności we Wspólnocie, zastawiania aktywów na poczet pokrycia części rezerw techniczno-ubezpieczeniowych cedenta. Warunki udzielenia lub wycofania zezwolenia powinny zostać określone. Właściwe organy nie powinny udzielać lub utrzymywać zezwolenia dla zakładu reasekuracji, który nie spełnia warunków określonych w niniejszej dyrektywie.

(11)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do zakładów reasekuracji, które wykonują wyłącznie działalność reasekuracyjną i nie angażują się w bezpośrednią działalność ubezpieczeniową; powinna ona mieć zastosowanie również do tak zwanych „wewnętrznych” zakładów reasekuracji utworzonych przez lub których właścicielem jest przedsiębiorstwo finansowe inne niż zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji lub grupa zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, do których stosuje się dyrektywę 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych ( 7 ), albo utworzonych przez lub którego właścicielem jest jedno lub kilka przedsiębiorstw niefinansowych, których celem jest zapewnianie ochrony reasekuracyjnej wyłącznie ryzyk tych przedsiębiorstw, do których one należą. Jeżeli niniejsza dyrektywa odnosi się do zakładów reasekuracji, powinno obejmować to wewnętrzne zakłady reasekuracji, z wyjątkiem szczególnych przepisów dotyczących wewnętrznych zakładów reasekuracji. Wewnętrzne zakłady reasekuracji nie pokrywają ryzyk wynikających z zewnętrznej działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji należącego do grupy. Ponadto zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji należące do konglomeratu finansowego nie mogą być właścicielami zakładu wewnętrznego.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie powinna jednak mieć zastosowania do zakładów ubezpieczeń, które są już objęte dyrektywami 73/239/EWG lub 2002/83/WE; jednakże aby zapewnić mocną pozycję finansową zakładów ubezpieczeń, które wykonują także działalność reasekuracyjną, i aby charakterystyczne cechy tego rodzaju działalności zostały należycie uwzględnione w wymaganiach kapitałowych stawianych tym zakładom ubezpieczeń, przepisy dotyczące marginesu wypłacalności zakładów reasekuracji zawarte w niniejszej dyrektywie powinny stosować się do działalności reasekuracyjnej tych zakładów ubezpieczeń, jeżeli ich działalność reasekuracyjna stanowi znaczącą część ich całkowitej działalności.

(13)

Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do pokrycia reasekuracyjnego realizowanego lub w pełni gwarantowanego z uwagi na istotny interes publiczny przez Państwo Członkowskie, działające jako reasekurator ostatniej szansy, w szczególności gdy wskutek szczególnej sytuacji na rynku uzyskanie odpowiedniego pokrycia komercyjnego jest niewykonalne; w tym względzie brak „odpowiedniego pokrycia komercyjnego” powinien zasadniczo oznaczać załamanie rynku, charakteryzujące się wyraźnym brakiem wystarczającego zakresu ofert ubezpieczeniowych, przy czym nadmiernie wysokie składki nie powinny jednak same w sobie wskazywać na nieadekwatność takiego pokrycia komercyjnego. Artykuł 1 ust. 2 lit. d) niniejszej dyrektywy stosuje się również do porozumień zawieranych pomiędzy zakładami ubezpieczeń, do których stosują się dyrektywy 73/239/EWG lub 2002/83/WE i których celem jest pulowanie roszczeń finansowych wynikających z istotnych ryzyk, takich jak terroryzm.

(14)

Zakłady reasekuracji mają ograniczyć przedmiot ich działalności do prowadzenia działalności reasekuracyjnej i czynności z tym związanych. Ten wymóg pozwala zakładowi reasekuracji podejmować takie działania, jak na przykład doradztwo statystyczne lub aktuarialne, analiza ryzyka lub badania na rzecz klientów. Może on również obejmować funkcję spółki holdingowej oraz czynności związane z działalnością w sektorze finansowym w rozumieniu art. 2 pkt 8 dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego ( 8 ). W żadnym przypadku wymóg ten nie pozwala na prowadzenie niepowiązanej działalności bankowej i finansowej.

(15)

Niniejsza dyrektywa powinna wyjaśnić uprawnienia i środki nadzoru udzielone właściwym organom. Właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu reasekuracji powinny być odpowiedzialne za monitorowanie kondycji finansowej zakładów reasekuracji, w tym stopnia ich wypłacalności, tworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka) oraz pokrycia tych rezerw poprzez wysokiej jakości aktywa.

(16)

Właściwe organy Państw Członkowskich powinny mieć do swojej dyspozycji takie środki nadzoru, jakie są niezbędne do zapewnienia prawidłowego wykonywania działalności przez zakłady reasekuracji na całym terytorium Wspólnoty, niezależnie od tego, czy wykonywana jest ona na podstawie prawa przedsiębiorczości czy swobody świadczenia usług. W szczególności powinny one być w stanie wprowadzać właściwe środki zabezpieczające lub nakładać sankcje mające na celu zapobieganie nieprawidłowościom i naruszeniom przepisów w sprawie nadzoru nad reasekuracją.

(17)

Przepisy dotyczące przenoszenia portfeli powinny być zgodne z jednolitym zezwoleniem przewidzianym w niniejszej dyrektywie. Powinny one stosować się do poszczególnych rodzajów przenoszenia portfeli pomiędzy zakładami reasekuracji, takich jak przenoszenie portfeli w wyniku połączeń zakładów reasekuracji lub innych instrumentów prawa spółek lub przeniesienia portfeli niewygasłych ryzyk w celu pozbycia się ich do innego zakładu reasekuracji. Ponadto przepisy dotyczące przenoszenia portfeli powinny zawierać przepisy szczególne dotyczące przeniesienia do innego zakładu reasekuracji portfela umów zawartych na podstawie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług.

(18)

Powinien zostać wprowadzony przepis dotyczący wymiany informacji pomiędzy właściwymi organami oraz organami lub podmiotami, które z tytułu swojej funkcji przyczyniają się do wzmacniania stabilności systemu finansowego. W celu zachowania poufnego charakteru przekazywanych informacji lista adresatów powinna pozostawać ściśle ograniczona. Konieczne jest zatem określenie warunków, w których wyżej wspomniana wymiana informacji jest dozwolona; ponadto w przypadku gdy ustanowiono, że informacje mogą być ujawnione wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych organów, mogą one, tam gdzie jest to stosowne, uzależnić swoją zgodę od spełnienia rygorystycznych warunków. W związku z powyższym oraz w celu zapewnienia właściwego nadzoru nad zakładami reasekuracji przez właściwe organy, niniejsza dyrektywa powinna określać zasady umożliwiające Państwu Członkowskiemu zawieranie umów dotyczących wymiany informacji z państwami trzecimi, pod warunkiem że ujawniane informacje objęte są odpowiednimi gwarancjami tajemnicy zawodowej.

(19)

Do celów wzmocnienia nadzoru ostrożnościowego nad zakładami reasekuracji należy zastrzec, że biegły rewident musi mieć obowiązek niezwłocznego powiadomienia właściwych organów w każdym przypadku przewidzianym niniejszą dyrektywą, gdy w trakcie wykonywania swoich zadań wejdzie w posiadanie informacji dotyczących pewnych faktów, które mogą mieć poważne konsekwencje dla sytuacji finansowej zakładów reasekuracji lub dla funkcjonowania organizacji administracyjnej i księgowej zakładu reasekuracji. Uwzględniając określony cel, pożądane jest, aby Państwa Członkowskie postanowiły, że taki obowiązek powinien dotyczyć wszystkich okoliczności, kiedy biegły rewident stwierdza takie fakty w trakcie wykonywania swoich zadań w przedsiębiorstwie posiadającym bliskie powiązania z zakładem reasekuracji. Obowiązek biegłych rewidentów, aby w stosownych przypadkach powiadomić właściwe organy o niektórych faktach i decyzjach dotyczących zakładów reasekuracji, stwierdzonych podczas wykonywania ich zadań w przedsiębiorstwie innym niż zakład reasekuracji, nie zmienia charakteru ich zadań w takim przedsiębiorstwie, ani też wymaganego sposobu wykonywania tych zadań w tym przedsiębiorstwie.

(20)	Należy przewidzieć możliwość zastosowania niniejszej dyrektywy do istniejących zakładów reasekuracji, które otrzymały już zezwolenie lub uprawnienie do prowadzenia działalności reasekuracyjnej zgodnie z przepisami Państw Członkowskich przed zastosowaniem niniejszej dyrektywy.

(21)

W celu umożliwienia zakładowi reasekuracji realizacji jego zobowiązań, rodzime Państwo Członkowskie powinno wymagać od zakładu reasekuracji stworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Wielkość takich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych powinna zostać określona zgodnie z dyrektywą Rady 91/674/EWG z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń ( 9 ) oraz, w odniesieniu do operacji związanych z reasekuracją ubezpieczeń na życie, powinno także pozwolić się rodzimemu Państwu Członkowskiemu na ustanowienie bardziej szczegółowych zasad zgodnie z dyrektywą 2002/83/WE.

(22)

Od zakładu reasekuracji prowadzącego działalność reasekuracyjną dotyczącą ubezpieczenia kredytowego, którego operacje reasekuracji kredytowej stanowią więcej niż niewielką część jego całkowitej działalności, należy wymagać ustanowienia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka), która nie stanowi części marginesu wypłacalności; rezerwa ta powinna zostać wyliczona zgodnie z metodami określonymi w dyrektywie 73/239/EWG i które są uznane za równoważne; ponadto niniejsza dyrektywa powinna pozwalać rodzimemu Państwu Członkowskiemu również wymagać, aby zakłady reasekuracji, których siedziba główna znajduje się na jego terytorium, ustanowiły rezerwy wyrównawcze dla klas ryzyka innych niż reasekuracja kredytowa, stosownie do zasad określonych przez to Państwo Członkowskie. Po wprowadzeniu Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF 4) niniejsza dyrektywa powinna wyjaśnić ostrożnościowe traktowanie rezerw wyrównawczych ustanowionych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Jednakże ponieważ nadzór nad reasekuracją wymaga ponownej oceny w ramach projektu Solvency II, niniejsza dyrektywa nie wyklucza przyszłego nadzoru nad reasekuracją w ramach Solvency II.

(23)

Zakład reasekuracji powinien dysponować aktywami na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka), które uwzględniają rodzaj działalności prowadzonej przez zakład reasekuracji, a w szczególności charakter, wielkość i czas trwania spodziewanych wypłat roszczeń w sposób zapewniający wystarczającą ilość, płynność, bezpieczeństwo, jakość, zyskowność i dopasowanie jego inwestycji, dla których to zakład powinien zapewnić zróżnicowanie i należyte rozłożenie, a także w sposób, który da zakładowi możliwości adekwatnego reagowania na zmieniające się sytuacje gospodarcze, w szczególności na wydarzenia na rynkach finansowych i rynkach nieruchomości lub katastroficzne zdarzenia o dużych skutkach.

(24)

Niezbędne jest, poza rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi, aby zakłady reasekuracji posiadały rezerwę dodatkową, określoną mianem marginesu wypłacalności, reprezentowaną przez aktywa dowolne oraz, za zgodą właściwych organów, przez inne aktywa implicytywne, które mają spełniać rolę bufora dla niekorzystnych wahań w sektorze. Wymaganie to jest ważnym elementem nadzoru ostrożnościowego. Do czasu zakończenia rewizji obecnego systemu marginesu bezpieczeństwa, którą Komisja prowadzi w ramach tak zwanego „projektu Solvency II”, do określania wymaganego marginesu wypłacalności zakładów reasekuracji należy stosować zasady przewidziane w prawodawstwie obowiązującym w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich.

(25)

W świetle podobieństw pomiędzy reasekuracją ubezpieczeń na życie, pokrywającą ryzyko umieralności, a reasekuracją inną niż ubezpieczeń na życie, w szczególności pokrycia ryzyk objętych ubezpieczeniem i okresu trwania umów reasekuracji ubezpieczeń na życie, margines wypłacalności wymagany dla reasekuracji ubezpieczeń na życie powinien być ustalony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej dyrektywie do obliczenia marginesu wypłacalności wymaganego dla reasekuracji innej niż ubezpieczeń na życie; rodzime Państwo Członkowskie powinno jednak mieć możliwość stosowania zasad określonych w dyrektywie 2002/83/WE do ustalania marginesu wypłacalności wymaganego dla działań w ramach reasekuracji ubezpieczeń na życie, które są powiązane z funduszami inwestycyjnymi lub umowami uczestnictwa.

(26)

W celu uwzględnienia szczególnego charakteru niektórych typów umów reasekuracyjnych lub określonych branż działalności należy przewidzieć możliwość dokonania modyfikacji obliczania wymaganego marginesu wypłacalności; modyfikacji tych powinna dokonać Komisja po konsultacji z Europejskim Komitetem ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ustanowionym na mocy decyzji Komisji 2004/9/WE ( 10 ), korzystając z uprawnień wykonawczych przyznanych jej na mocy Traktatu.

(27)	Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać podjęte zgodnie z art. 5 decyzji Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji ( 11 ).

(28)	Wykaz pozycji kwalifikujących się do stanowienia dostępnego marginesu wypłacalności określonego niniejszą dyrektywą powinien być taki, jak przewidziany w dyrektywach 73/239/EWG i 2002/83/WE.

(29)

Zakłady reasekuracji powinny również posiadać fundusz gwarancyjny w celu zapewnienia, aby miały one należyte środki, gdy zostają utworzone i aby w późniejszym toku działalności margines wypłacalności w żadnym przypadku nie spadł poniżej minimum bezpieczeństwa; jednakże aby uwzględnić specyfikę wewnętrznych zakładów reasekuracji, należy przewidzieć możliwość ustalenia przez rodzime Państwo Członkowskie minimalnego funduszu gwarancyjnego wymaganego dla zależnych zakładów reasekuracji w niższej wysokości.

(30)

Niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają minimalne normy. Rodzime Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do ustanawiania bardziej surowych zasad dla zakładów reasekuracji działających na podstawie zezwolenia wydanego przez własne właściwe organy, w szczególności w odniesieniu do wymagań dotyczących marginesu wypłacalności.

(31)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do działalności w zakresie ograniczonej reasekuracji; dlatego też do celu stosowania niniejszej dyrektywy niezbędna jest definicja ograniczonej reasekuracji; ze względu na specyfikę tego typu działalności reasekuracyjnej rodzime Państwo Członkowskie powinno mieć możliwość ustanowienia specjalnych przepisów regulujących wykonywanie działalności ograniczonej reasekuracji. Przepisy te mogłyby się różnić w określonych punktach od ogólnego systemu ustanowionego niniejszą dyrektywą.

(32)

Niniejsza dyrektywa powinna ustanowić zasady dotyczące tych spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles), które przejmują ryzyko od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Szczególna natura owych spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), które nie są zakładami ubezpieczeń lub reasekuracji, wymaga ustanowienia szczególnych przepisów w Państwach Członkowskich. Ponadto niniejsza dyrektywa powinna przewidywać, że rodzime Państwo Członkowskie ustanowi bardziej szczegółowe przepisy, precyzujące okoliczności, w których kwoty należne ze spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) mogłyby być wykorzystane jako aktywa na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji. Niniejsza dyrektywa powinna również przewidywać, że kwoty podlegające zwrotowi ze spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) mogą zostać uznane za kwoty możliwe do potrącenia na podstawie umów reasekuracji lub retrocesji, w limitach wyznaczonych w niniejszej dyrektywie, pod warunkiem wystąpienia zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji z wnioskiem do właściwego organu i wyrażenia zgody przez ten właściwy organ.

(33)

Niezbędne jest zapewnienie środków w przypadkach gdy sytuacja finansowa zakładu reasekuracji prowadzi do trudności w pokrywaniu zobowiązań ubezpieczeniowych. W szczególnych sytuacjach istnieje również potrzeba upoważnienia właściwych organów do interweniowania na dostatecznie wczesnym etapie, jednak korzystając z takich uprawnień, właściwe organy powinny powiadomić zakłady reasekuracji o powodach uzasadniających takie działanie nadzorcze zgodnie z zasadami zdrowej administracji i należytego postępowania. Dopóki istnieje taka sytuacja, właściwe organy nie powinny zaświadczać, że zakład reasekuracji ma dostateczny margines wypłacalności.

(34)

Niezbędne jest zastrzeżenie warunku współpracy pomiędzy właściwymi organami Państw Członkowskich w celu zagwarantowania, że zakład reasekuracji, prowadzący działalność na podstawie prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, będzie stosował się do przepisów obowiązujących go w przyjmującym Państwie Członkowskim.

(35)	Należy ustanowić przepisy pozwalające na odwoływanie się do sądów w przypadku odmowy udzielenia zezwolenia lub jego wycofania.

(36)

Ważne jest zastrzeżenie, aby zakłady reasekuracji, których główna siedziba znajduje się poza Wspólnotą i które prowadzą działalność reasekuracyjną na terenie Wspólnoty, nie były przedmiotem przepisów, które skutkują traktowaniem w sposób bardziej uprzywilejowany niż zakłady reasekuracji, których główna siedziba znajduje się w jednym z Państw Członkowskich.

(37)	W celu uwzględnienia międzynarodowych aspektów reasekuracji należy uregulować zawieranie umów międzynarodowych z państwem trzecim, mające na celu zdefiniowanie środków nadzoru nad podmiotami reasekuracyjnymi prowadzącymi działalność na terytorium każdej z umawiających się stron.

(38)

Należy ustanowić przepisy wprowadzające elastyczną procedurę umożliwiającą ocenę ostrożnościowej równoważności z państwami trzecimi na zasadzie wspólnotowej po to, aby poprawić liberalizację usług reasekuracyjnych w państwach trzecich, czy to poprzez przedsiębiorstwa, czy też poprzez transgraniczne świadczenie usług. W tym celu niniejsza dyrektywa powinna przewidywać procedury negocjacyjne z państwami trzecimi.

(39)

Komisja powinna być uprawniona do przyjęcia środków wykonawczych, pod warunkiem że nie zmieniają one zasadniczych elementów niniejszej dyrektywy. Środki wykonawcze powinny umożliwiać Wspólnocie uwzględnienie przyszłego rozwoju reasekuracji. Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją 1999/468/WE.

(40)

Obowiązujące wspólnotowe ramy prawne dla wykonywania działalności ubezpieczeniowej powinny zostać dostosowane tak, aby uwzględnić nowy system nadzorczy dla zakładów reasekuracji ustanowiony na mocy niniejszej dyrektywy i aby zapewnić jednolite ramy prawne dla całego sektora ubezpieczeniowego. W szczególności należy dostosować obecne przepisy, które umożliwiają „pośredni nadzór” nad zakładami reasekuracji przez organy właściwe dla nadzoru zakładów ubezpieczeń bezpośrednich. Ponadto niezbędne jest zniesienie aktualnych przepisów pozwalających, aby Państwa Członkowskie wymagały zastawienia aktywów na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń, niezależnie od formy, jaką ten wymóg może przyjąć, gdy ubezpieczyciel jest reasekurowany przez zakład reasekuracji posiadający zezwolenie na mocy niniejszej dyrektywy lub przez zakład ubezpieczeń. Wreszcie, należy ustanowić, aby margines wypłacalności wymagany od zakładów ubezpieczeń wykonujących działalność reasekuracyną, gdy działalność taka stanowi znaczącą część ich całkowitej działalności, podlegał zasadom wypłacalności przewidzianym w niniejszej dyrektywie dla zakładów reasekuracji. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 73/239/EWG, 92/49/EWG oraz 2002/83/WE.

(41)	Należy zmienić dyrektywę 98/78/WE w celu zagwarantowania, że zakłady reasekuracji w grupie ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej podlegają dodatkowemu nadzorowi w ten sam sposób, co zakłady ubezpieczeń, które są obecnie częścią grupy ubezpieczeniowej.

(42)

Zgodnie z pkt 34 międzyinstytucjonalnego porozumienia dotyczącego stanowienia lepszego prawa ( 12 ), Państwa Członkowskie są zachęcane do sporządzenia, dla ich celów oraz w interesie Wspólnoty, własnych tabel ilustrujących, w możliwie najszerszym zakresie, powiązania pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami jej transpozycji, oraz podania ich do publicznej wiadomości.

(43)

W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie ram prawnych dla podejmowania i prowadzenia działalności reasekuracyjnej, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(44)	W związku z tym, że niniejsza dyrektywa określa minimalne normy, Państwa Członkowskie mogą ustanowić bardziej restrykcyjne zasady,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady podejmowania i wykonywania na własny rachunek działalności reasekuracyjnej przez zakłady reasekuracji, które wykonują wyłącznie działalność reasekuracyjną i które mają siedzibę w Państwie Członkowskim lub pragną ją tam ustanowić.

2. Do celów ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu świadczenie przez zakład reasekuracji usług pokrycia ryzyk instytucji pracowniczych programów emerytalnych objętych zakresem dyrektywy 2003/41/WE ( 16 ) w przypadkach gdy prawo rodzimego Państwa Członkowskiego takiej instytucji na to pozwala, jest również uważane za działalność objętą zakresem niniejszej dyrektywy.

Do celów ust. 1 lit. d) jakakolwiek trwała obecność zakładu reasekuracji na terytorium Państwa Członkowskiego traktowana jest w taki sam sposób, jak przedstawicielstwo lub oddział, nawet jeżeli obecność taka nie przybiera formy przedstawicielstwa lub oddziału, ale składa się zaledwie z biura zarządzanego przez pracowników własnych zakładu lub niezależną osobę ze stałym upoważnieniem do działania na rzecz zakładu, tak jak miałoby to miejsce w przypadku przedstawicielstwa.

Do celów ust. 1 lit. j), w kontekście art. 12 i 19–23 oraz w odniesieniu do innych wielkości pakietów akcji określonych w art. 19–23, pod uwagę bierze się prawa głosu określone w art. 9 i 10 dyrektywy 2004/109/WE ( 17 ). oraz warunki dotyczące ich konsolidacji określone w art. 12 ust. 4 i 5 tej dyrektywy.

Państwa członkowskie nie biorą pod uwagę praw głosu ani akcji, które przedsiębiorstwa inwestycyjne lub instytucje kredytowe mogą posiadać w wyniku gwarantowania emisji instrumentów finansowych lub subemisji instrumentów finansowych z gwarancją przejęcia emisji uwzględnionych w punkcie 6 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, zakładając, że prawa nie są wykonywane ani używane w inny sposób w celu ingerencji w zarządzanie przez emitenta oraz że prawa głosu lub akcje zostaną zbyte w ciągu roku od daty nabycia.

Do celów ust. 1 lit. l) każda jednostka zależna zakładu zależnego jest również uważana za jednostkę zależną przedsiębiorstwa, będącego ostateczną jednostką dominującą tych przedsiębiorstw.

3. W przypadku gdy niniejsza dyrektywa odnosi się do euro, za równowartość w walucie krajowej według kursu obowiązującego od dnia 31 grudnia danego roku przyjmuje się wartość ustaloną na ostatni dzień października tego roku, w którym równowartości euro podane były we wszystkich walutach Wspólnoty.

PODEJMOWANIE DZIAŁALNOŚCI REASEKURACYJNEJ I ZEZWOLENIE DLA ZAKŁADU REASEKURACJI

Podejmowanie działalności reasekuracyjnej wymaga uprzedniego uzyskania urzędowego zezwolenia.

O zezwolenie występuje do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego:

1. Zezwolenie wydane zgodnie z art. 3 jest ważne w całej Wspólnocie. Umożliwia ono zakładowi reasekuracji wykonywanie w niej działalności w ramach prawa przedsiębiorczości albo swobody świadczenia usług.

2. Zezwolenia udziela się dla operacji reasekuracyjnych ubezpieczeń innych niż na życie, operacji reasekuracyjnych ubezpieczeń na życie lub wszystkich rodzajów operacji reasekuracyjnych, zgodnie z wnioskiem złożonym przez występującego o zezwolenie.

Jest on rozpatrywany z uwzględnieniem planu działalności przedłożonego zgodnie z art. 6 lit. b) i art. 11 oraz spełnienia warunków określonych dla uzyskania zezwolenia przez Państwo Członkowskie, w którym dany zakład reasekuracji ubiega się o zezwolenie.

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład reasekuracji, który ubiega się o zezwolenie, przyjął jedną z form określonych w załączniku I.

Zakład reasekuracji może również przyjąć formę spółki europejskiej (SE) określonej w rozporządzeniu (WE) nr 2157/2001 ( 18 ).

2. Państwa Członkowskie mogą, we właściwych przypadkach, tworzyć zakłady w dowolnej formie dopuszczonej przez przepisy prawa publicznego, pod warunkiem że przedmiotem działalności takich podmiotów są operacje reasekuracyjne prowadzone w warunkach równoważnych warunkom działalności zakładów ustanowionych na mocy prawa prywatnego.

Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, który ubiega się o zezwolenie:

1. W przypadku istnienia bliskich powiązań między zakładem reasekuracji i inną osobą fizyczną lub prawną, właściwe organy udzielają zezwolenia tylko wówczas gdy powiązania te nie stanowią przeszkody w skutecznym wykonywaniu przez nie funkcji nadzoru.

2. Właściwe organy odmawiają udzielenia zezwolenia, jeżeli przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne państwa trzeciego mające zastosowanie do jednej lub więcej osób fizycznych lub prawnych, z którymi zakład reasekuracji posiada bliskie powiązania, lub trudności w stosowaniu takich przepisów, uniemożliwiają skuteczne wykonywanie funkcji nadzoru.

3. Właściwe organy wymagają od zakładów reasekuracji dostarczania im informacji potrzebnych do stałego monitorowania zgodności z warunkami określonymi w ust. 1.

Państwa Członkowskie wymagają, aby główne siedziby zakładów reasekuracji znajdowały się w tym samym Państwie Członkowskim, co ich siedziby statutowe.

1. Niniejsza dyrektywa nie stanowi dla Państw Członkowskich przeszkody w utrzymaniu w mocy lub przyjęciu przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, wymagających zatwierdzenia aktu założycielskiego i statutu spółki oraz podania do wiadomości wszystkich innych dokumentów koniecznych do normalnego sprawowania nadzoru.

2. Jednakże Państwa Członkowskie nie mogą przyjmować przepisów wymagających uprzedniej zgody lub systematycznego zgłaszania ogólnych i szczegółowych warunków polis, taryf składek oraz formularzy i innych drukowanych dokumentów, które zakład reasekuracji zamierza stosować w swoich kontaktach z zakładami dokonującymi cesji lub retrocesji.

Państwa Członkowskie nie mogą wymagać, aby wniosek o zezwolenie był rozpatrywany w świetle gospodarczych wymagań rynku.

1. Plan działalności, o którym mowa w art. 6 lit. b), zawiera dane szczegółowe lub dowody dotyczące:

2. Oprócz wymogów określonych w ust. 1, plan działalności na pierwsze trzy lata obrachunkowe zawiera:

Właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego nie udzielają zakładowi reasekuracji zezwolenia na podjęcie działalności reasekuracyjnej, dopóki nie zostaną poinformowane o tożsamości akcjonariuszy lub wspólników, pośrednich lub bezpośrednich, będących osobami fizycznymi lub prawnymi, którzy posiadają znaczne pakiety akcji w tym zakładzie, oraz o wysokości tych pakietów.

Te same organy odmawiają udzielenia zezwolenia, jeżeli uwzględniając potrzebę zapewnienia prawidłowego i ostrożnego zarządzania zakładem reasekuracji, nie uznają kwalifikacji akcjonariuszy lub wspólników za odpowiednie.

Każda decyzja odmawiająca udzielenia zezwolenia zawiera dokładne uzasadnienie; o decyzji tej powiadamia się przedmiotowy zakład.

Każde Państwo Członkowskie wprowadzi przepis umożliwiający odwołanie się do sądu, zgodnie z art. 53, w przypadku wydania decyzji odmownej.

Taki przepis zostaje również wprowadzony w odniesieniu do przypadków gdy właściwe organy nie rozpatrzą wniosku o udzielenie zezwolenia w terminie sześciu miesięcy od daty jego otrzymania.

1. Z właściwymi organami innego zaangażowanego Państwa Członkowskiego prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi reasekuracji, który jest:

2. Z właściwym organem zaangażowanego Państwa Członkowskiego, odpowiedzialnym za nadzór nad instytucjami kredytowymi lub przedsiębiorstwami inwestycyjnymi, prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi reasekuracji, który jest:

3. Odpowiednie właściwe organy, o których mowa w ust. 1 i 2, konsultują się wzajemnie, w szczególności podczas dokonywania oceny odpowiedniości akcjonariuszy oraz reputacji i doświadczenia członków zarządu uczestniczących w zarządzaniu innym podmiotem należącym do tej samej grupy. Przekazują one sobie wzajemnie wszelkie informacje odnoszące się do odpowiedniości akcjonariuszy oraz reputacji i doświadczenia członków zarządu istotne dla innych właściwych organów uczestniczących w udzielaniu zezwoleń, a także w prowadzeniu oceny zgodności z warunkami działalności.

1. Nadzór finansowy nad zakładem reasekuracji, w tym nad działalnością, którą zakład prowadzi przez swoje oddziały albo w ramach swobody świadczenia usług, stanowi wyłączną odpowiedzialność rodzimego Państwa Członkowskiego.

Jeżeli właściwe organy przyjmującego Państwa Członkowskiego mają podstawy uważać, że działalność zakładu reasekuracji może naruszyć jego prawidłową kondycję finansową, powiadamiają o tym właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu reasekuracji. Te ostatnie ustalają, czy zakład reasekuracji postępuje zgodnie z zasadami nadzoru ostrożnościowego ustanowionymi w niniejszej dyrektywie.

2. Nadzór finansowy prowadzony na mocy ust. 1 obejmuje sprawdzenie, w odniesieniu do całej działalności zakładu reasekuracji, jego stopnia wypłacalności, tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i aktywów przeznaczonych na ich pokrycie, zgodnie z ustanowionymi zasadami lub praktyką stosowaną w rodzimym Państwie Członkowskim w oparciu o przepisy przyjęte na poziomie wspólnotowym.

3. Rodzime Państwo Członkowskie zakładu reasekuracji nie może odrzucić umowy retrocesji zawartej przez zakład reasekuracji z innym zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie wydane na mocy niniejszej dyrektywy lub z zakładem ubezpieczeń posiadającym zezwolenie wydane na mocy dyrektyw 73/239/EWG lub 2002/83/WE z przyczyn bezpośrednio związanych z kondycją finansową tego zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń.

4. Właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego wymagają, aby każdy zakład reasekuracji dysponował prawidłowymi procedurami administracyjnymi i księgowymi oraz odpowiednimi mechanizmami kontroli wewnętrznej.

Państwo Członkowskie oddziału zapewnia, że w przypadku gdy zakład reasekuracji posiadający zezwolenie udzielone w innym Państwie Członkowskim, wykonuje działalność ubezpieczeniową za pośrednictwem oddziału, właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego mogą, po uprzednim powiadomieniu właściwych organów Państwa Członkowskiego oddziału, dokonać we własnym zakresie lub za pośrednictwem osób, które wyznaczą do tego celu, weryfikacji na miejscu informacji koniecznych do sprawowania nadzoru finansowego nad zakładem. Organy Państwa Członkowskiego oddziału mogą uczestniczyć w tej weryfikacji.

Rachunkowość, informacje ostrożnościowe i statystyczne: kompetencje nadzorcze

1. Każde Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, którego główna siedziba mieści się na jego terytorium, sporządzania rocznego sprawozdania finansowego, obejmującego wszystkie rodzaje działalności, jego sytuację finansową oraz wypłacalność.

2. Państwa Członkowskie wymagają od zakładów reasekuracji, których główne siedziby mieszczą się na ich terytorium, okresowego przedstawiania sprawozdań, wraz z dokumentami statystycznymi koniecznymi do celów nadzoru. Właściwe organy wymieniają między sobą dokumenty i informacje przydatne do celów nadzoru.

3. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie konieczne środki w celu zapewnienia właściwym organom uprawnień i środków niezbędnych do sprawowania nadzoru nad działalnością zakładów reasekuracji mających główne siedziby na ich terytorium, w tym działalności prowadzonej poza tym terytorium.

Państwa Członkowskie mogą także wprowadzić możliwość uzyskiwania przez właściwe organy wszelkich informacji dotyczących umów, które są zawierane przez pośredników.

Na mocy warunków ustanowionych przez prawo krajowe każde Państwo Członkowskie udziela zakładom reasekuracji, których główne siedziby mieszczą się na jego terytorium, zezwolenia na przeniesienie części lub całości portfela umów ubezpieczeń zawartych w ramach prawa przedsiębiorczości albo w ramach swobody świadczenia usług, na rzecz zakładu przejmującego, mającego siedzibę we Wspólnocie, w przypadku gdy właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu przejmującego poświadczą, że ten ostatni, po uwzględnieniu przejętego portfela, posiada niezbędny margines wypłacalności, o którym mowa w rozdziale 3.

1. Państwa członkowskie wymagają, by każda osoba fizyczna lub prawna bądź kilka takich osób działających w porozumieniu (zwana (zwane) dalej „potencjalnym nabywcą”), która postanowiła (które postanowiły) nabyć, bezpośrednio lub pośrednio, znaczny pakiet akcji w zakładzie reasekuracji lub zwiększyć, bezpośrednio lub pośrednio, taki znaczny pakiet akcji w przedsiębiorstwie reasekuracyjnym, w wyniku czego proporcja posiadanych praw głosu lub posiadanego kapitału osiągnie bądź przekroczy 20 %, 30 % lub 50 % albo zakład reasekuracji stanie się podmiotem zależnym takiej osoby (takich osób), (co jest zwane dalej „planowanym nabyciem”), uprzednio poinformowała (poinformowało) na piśmie właściwy organ zakładu reasekuracji, w którym zamierza ona (zamierzają one) nabyć lub zwiększyć znaczny pakiet akcji, o wielkości tego pakietu oraz przekazała (przekazało) istotne informacje, o których mowa w art. 19a ust. 4. Państwa członkowskie nie muszą stosować progu 30 %, jeżeli w związku z art. 9 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/109/WE stosują próg w wysokości jednej trzeciej.

2. Bezzwłocznie po otrzymaniu powiadomienia, a w żadnym razie nie później niż w ciągu dwóch dni roboczych od otrzymania tego powiadomienia, jak również od możliwego późniejszego otrzymania informacji określonych w ust. 3, właściwe organy potwierdzają jego odbiór potencjalnemu nabywcy na piśmie.

Właściwe organy mają maksymalnie sześćdziesiąt dni roboczych od dnia pisemnego potwierdzenia odbioru powiadomienia i wszystkich dokumentów, których załączenie do powiadomienia jest wymagane przez państwo członkowskie na podstawie wykazu określonego w art. 19a ust. 4 (dalej zwane „okresem oceny”) na przeprowadzenie oceny, przewidzianej w art. 19a ust. 1 (zwanej dalej „oceną”).

Właściwe organy powiadamiają potencjalnego nabywcę o terminie, w którym upływa okres oceny, w chwili potwierdzenia odbioru.

3. Podczas okresu oceny i nie później niż pięćdziesiątego roboczego dnia okresu oceny właściwe organy mogą w razie konieczności zwrócić się o dalsze informacje potrzebne do ukończenia oceny. Prośbę tę przekazuje się na piśmie z wyszczególnieniem dodatkowych niezbędnych informacji.

Bieg okresu oceny zostaje wstrzymany na czas od dnia przekazania prośby o informacje przez właściwy organ do dnia otrzymania odpowiedzi od potencjalnego nabywcy. Czas wstrzymania nie może przekroczyć dwudziestu dni roboczych. Jakiekolwiek kolejne wnioski właściwych organów o uzupełnienie lub wyjaśnienie informacji są przedmiotem uznania właściwych organów, jednak nie mogą powodować wstrzymania biegu okresu oceny.

4. Właściwy organ może przedłużyć czas wstrzymania, o którym mowa w ust. 3 akapit drugi, do trzydziestu dni roboczych:

5. Jeśli po zakończeniu oceny właściwy organ postanowi wyrazić sprzeciw wobec planowanego nabycia, informuje o tym potencjalnego nabywcę na piśmie w ciągu dwóch dni roboczych, ale przed upływem okresu oceny, podając powody takiej decyzji. Zgodnie z prawym krajowym odpowiednie uzasadnienie takiej decyzji może zostać upublicznione na żądanie potencjalnego nabywcy. Nie uniemożliwia to państwu członkowskiemu, aby zezwoliło właściwemu organowi na jego ujawnienie bez żądania potencjalnego nabywcy.

6. Jeśli przed upływem okresu oceny właściwy organ nie wyrazi na piśmie sprzeciwu wobec planowanego nabycia, uznaje się je za zatwierdzone.

7. Właściwy organ może ustalić maksymalny termin na sfinalizowanie planowanego nabycia i przedłużyć go w odpowiednich przypadkach.

8. Państwa członkowskie nie mogą ustanowić bardziej restrykcyjnych wymogów w odniesieniu do powiadomienia właściwych organów i zatwierdzenia przez nie bezpośredniego lub pośredniego nabycia praw głosu lub kapitału niż wymogi określone w niniejszej dyrektywie.

1. W ramach oceny powiadomienia przewidzianego w art. 19 ust. 1 oraz informacji, o których mowa w art. 19 ust. 3, właściwy organ, dla zapewnienia należytego i ostrożnego zarządzania zakładem reasekuracji, którego akcje mają zostać nabyte, oraz mając na względzie prawdopodobny wpływ potencjalnego nabywcy na zakład reasekuracji, ocenia potencjalnego nabywcę oraz bezpieczeństwo finansowe planowanego nabycia na podstawie wszystkich poniższych kryteriów:

2. Właściwy organ może wyrazić sprzeciw wobec planowanego nabycia jedynie wówczas, gdy na podstawie kryteriów określonych w ust. 1 istnieją ku temu uzasadnione powody lub jeżeli informacje dostarczone przez potencjalnego nabywcę są niekompletne.

3. Państwa członkowskie nie narzucają żadnych wstępnych warunków dotyczących wielkości pakietów, jakie muszą być nabywane, ani nie umożliwiają swoim właściwym organom oceny planowanego nabycia pod kątem potrzeb ekonomicznych rynku.

4. Państwa członkowskie publicznie udostępniają wykaz informacji, które są niezbędne do przeprowadzenia oceny oraz muszą być przekazane właściwym organom w chwili powiadomienia, o którym mowa w art. 19 ust. 1. Zakres wymaganych informacji musi być proporcjonalny i dostosowany do charakteru potencjalnego nabywcy i planowanego nabycia. Państwa członkowskie nie wymagają informacji, które nie są istotne dla przeprowadzenia oceny ostrożnościowej.

5. Bez uszczerbku dla art. 19 ust. 2, 3 i 4, w przypadku gdy właściwy organ otrzyma powiadomienia o dwóch lub więcej propozycjach nabycia lub zwiększenia znacznych pakietów akcji w tym samym zakładzie reasekuracji, traktuje on potencjalnych nabywców w sposób równy.

1. Właściwe organy współpracują ze sobą w zakresie pełnej konsultacji podczas przeprowadzania oceny, w przypadku gdy proponowany nabywca jest:

2. Właściwe organy bez nieuzasadnionej zwłoki dostarczają sobie nawzajem wszelkich informacji niezbędnych lub istotnych dla oceny. W tym zakresie właściwe władze przekazują sobie na żądanie wszelkie wymagane informacje, a także przekazują istotne informacje z własnej inicjatywy. Decyzja właściwego organu, który wydał zezwolenie zakładowi reasekuracji, którego akcje mają zostać nabyte, zawiera wszelkie opinie lub zastrzeżenia wyrażone przez właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad potencjalnym nabywcą.

Państwa Członkowskie wymagają od każdej osoby fizycznej lub prawnej zamierzającej zbyć, pośrednio lub bezpośrednio, znaczny pakiet akcji zakładu reasekuracji, powiadomienia o tym w pierwszej kolejności właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego, ze wskazaniem wielkości pakietu akcji, który zamierza ona zbyć.

Osoba ta i również powiadamia właściwe organy w przypadku podjęcia decyzji o zmniejszeniu swojego znacznego pakietu akcji w stopniu powodującym, że posiadany przez nią pakiet pod względem liczby głosów lub wysokości kapitału spada poniżej 20, 30 lub 50 % lub powoduje, że zakład ubezpieczeń przestaje być jego oddziałem. Państwa członkowskie nie muszą stosować progu 30 %, jeżeli w związku z art. 9 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/109/WE stosują próg w wysokości jednej trzeciej.

Po powzięciu wiadomości o każdym nabyciu lub zbyciu pakietów akcji, wskutek których wielkość posiadanych pakietów przekracza lub spada poniżej progów określonych w art. 19 i 21, zakłady reasekuracji powiadamiają o tym właściwe organy swojego rodzimego Państwa Członkowskiego.

Przynajmniej raz w roku zakłady reasekuracji przekazują również właściwym organom informacje dotyczące nazw akcjonariuszy i wspólników posiadających znaczne pakiety akcji oraz wielkość tych pakietów, wykazanych, na przykład, na podstawie informacji otrzymanych podczas zwyczajnego zgromadzenia akcjonariuszy lub wspólników lub w wyniku zastosowania się do przepisów dotyczących spółek giełdowych.

W przypadku gdy wpływ wywierany przez osoby określone w art. 19 stanowi przeszkodę w rozważnym i rozsądnym zarządzaniu zakładem reasekuracji, Państwa Członkowskie wymagają od właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego podjęcia odpowiednich środków w celu zakończenia takiego stanu. Środki te mogą polegać na przykład na: nakazach, sankcjach nałożonych na członków zarządu i kierownictwa lub zawieszeniu korzystania z praw głosu wynikających z liczby posiadanych akcji przysługujących danym akcjonariuszom lub wspólnikom.

Podobne środki stosują się do osób fizycznych lub prawnych, które nie dopełnią obowiązku wcześniejszego przekazania informacji nałożonego zgodnie z art. 19. Jeżeli pomimo sprzeciwu właściwych organów dochodzi do nabycia pakietu akcji, Państwa Członkowskie, niezależnie od zastosowania innych sankcji, przewidują zawieszenie wykonywania odpowiadających praw głosu albo unieważnienie głosów oddanych, albo dopuszczają możliwość ich unieważnienia.

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że wszystkie osoby pracujące obecnie lub w przeszłości dla właściwych organów, jak również biegli rewidenci i biegli działający w imieniu właściwych organów, są zobowiązane do zachowania tajemnicy zawodowej.

Zgodnie z tym zobowiązaniem oraz bez uszczerbku dla przypadków podlegających prawu karnemu, żadne poufne informacje, które mogą być przez nie uzyskane podczas wykonywania swoich obowiązków, nie mogą zostać ujawnione żadnej osobie lub organowi, z wyjątkiem informacji w formie zestawień lub podsumowań uniemożliwiających rozpoznanie pojedynczego zakładu reasekuracji.

2. Jednakże w przypadku ogłoszenia upadłości zakładu reasekuracji lub przymusowego postawienia go w stan likwidacji, poufne informacje, które nie dotyczą osób trzecich uczestniczących w próbie ratowania tego zakładu, mogą zostać ujawnione podczas prowadzenia postępowania cywilnego lub handlowego.

Artykuł 24 nie stanowi dla właściwych organów różnych Państw Członkowskich przeszkody w wymianie informacji, zgodnie z przepisami dyrektyw mającymi zastosowanie do zakładów reasekuracji. Informacje te podlegają warunkom tajemnicy zawodowej ustanowionym w art. 24.

Państwa Członkowskie mogą zawierać umowy o współpracy przewidujące wymianę informacji z właściwymi organami państw trzecich lub z innymi organami lub podmiotami państw trzecich w rozumieniu art. 28 ust. 1 i 2 jedynie wówczas, gdy ujawniane informacje objęte są gwarancjami tajemnicy zawodowej co najmniej równoważnymi warunkom określonym w niniejszej sekcji. Taka wymiana informacji służy wykonywaniu zadań nadzoru przez wspomniane organy lub podmioty.

W przypadku gdy informacja pochodzi z innego Państwa Członkowskiego, nie może ona zostać ujawniona bez wyraźnej zgody właściwych organów, które ją ujawniły, a we właściwych przypadkach, może to nastąpić jedynie dla celów, na które te organy wyraziły zgodę.

Właściwe organy, które otrzymały poufne informacje zgodnie z art. 24 i 25, mogą je wykorzystywać tylko w trakcie pełnienia swoich obowiązków:

1. Artykuły 24 i 27 nie wykluczają wymiany informacji w ramach jednego Państwa Członkowskiego w przypadku gdy w tym samym Państwie Członkowskim działają dwa lub więcej właściwe organy, lub między Państwami Członkowskimi, lub między właściwymi organami i:

w ramach wykonywania funkcji nadzorczych lub ujawniania informacji organom prowadzącym przymusowe postępowanie likwidacyjne lub zarządzającym funduszami gwarancyjnymi, koniecznych do wykonywania ich obowiązków. Informacje otrzymane przez te organy, podmioty i osoby podlegają obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej ustanowionemu w art. 24.

2. Nie naruszając art. 24–27, Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wymianę informacji między właściwymi organami i:

Państwa Członkowskie, które korzystają z możliwości przewidzianej w akapicie pierwszym, wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

Państwa Członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim nazwiska lub nazwy organów, osób i podmiotów, które mogą otrzymywać informacje zgodnie z niniejszym ustępem.

3. Nie naruszając art. 24–27, Państwa Członkowskie mogą zezwolić, w celu wzmacniania stabilności, w tym integralności, systemu finansowego, na wymianę informacji między właściwymi organami i organami lub podmiotami odpowiedzialnymi z mocy prawa za wykrywanie i dochodzenie naruszeń prawa spółek.

Państwa Członkowskie, które korzystają z możliwości przewidzianej w akapicie pierwszym, wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

W przypadku gdy w Państwie Członkowskim organy lub podmioty, o których mowa w akapicie pierwszym, wykonują swoje zadania dotyczące wykrywania lub dochodzenia za pomocą osób do tego celu wyznaczonych ze względu na ich szczególne kompetencje, niezatrudnionych w sektorze publicznym, możliwość wymiany informacji przewidziana w akapicie pierwszym może zostać rozszerzona na takie osoby na warunkach określonych w akapicie drugim.

W celu wykonania przepisów pkt c) akapitu drugiego, organy lub podmioty, o których mowa w akapicie pierwszym przedstawiają właściwym organom, które ujawniły dane informacje, nazwiska i dokładny zakres obowiązków osób, którym informacje te mają być przesłane.

Państwa Członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim nazwy organów lub podmiotów, które mogą otrzymywać informacje zgodnie z niniejszym ustępem.

Przepisy niniejszej sekcji nie stanowią przeszkody dla właściwych organów w przekazywaniu bankom centralnym i innym podobnym podmiotom pełniącym rolę organów monetarnych, oraz jeśli to właściwe, innym władzom publicznym odpowiedzialnym za nadzór nad systemem płatności, informacji przeznaczonych do wykonywania ich zadań. Przepisy te nie stanowią również przeszkody dla takich organów lub podmiotów w przekazywaniu właściwym organom takich informacji, jakich mogą one potrzebować do celów art. 27.

Informacje otrzymane w tym kontekście podlegają warunkom tajemnicy zawodowej nałożonym w niniejszej sekcji.

Ujawnianie informacji administracji rządowej odpowiedzialnej za prawodawstwo w dziedzinie finansów

Nie naruszając art. 24 i 27, Państwa Członkowskie mogą, zgodnie z przepisami prawa, zezwolić na ujawnienie niektórych informacji innym departamentom centralnej administracji rządowej odpowiedzialnym za prawodawstwo w sprawie nadzoru nad instytucjami kredytowymi, instytucjami finansowymi, przedsiębiorstwami świadczącymi usługi inwestycyjne i nad zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji oraz inspektorom działającym w imieniu tych departamentów.

Jednakże takie ujawnienia informacji mogą mieć miejsce jedynie w przypadku gdy jest to niezbędne z powodu nadzoru ostrożnościowego.

Państwa Członkowskie gwarantują jednak, że informacje otrzymane zgodnie z art. 25 i 28 ust. 1 oraz informacje uzyskane w drodze kontroli na miejscu, o której mowa w art. 16, nie mogą nigdy zostać ujawnione w przypadkach określonych w niniejszym artykule, o ile nie wyrażą na to wyraźnej zgody właściwe organy, które te informacje ujawniły, lub właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym została przeprowadzona weryfikacja na miejscu.

1. Państwa Członkowskie gwarantują co najmniej, że każda osoba zatwierdzona zgodnie z dyrektywą 84/253/EWG ( 22 ), wykonująca w zakładzie reasekuracji zadanie opisane w art. 51 dyrektywy 78/660/EWG ( 23 ), art. 37 dyrektywy 83/349/EWG lub art. 31 dyrektywy 85/611/EWG ( 24 ), lub jakiekolwiek inne zadanie przewidziane prawem, ma obowiązek niezwłocznego zgłaszania właściwym organom wszelkich faktów lub decyzji dotyczących tego zakładu, o których zdobędzie informacje w trakcie wykonywania swoich zadań, a które mogą:

Osoba ta ma również obowiązek powiadomienia o jakichkolwiek faktach i decyzjach, o których dowiaduje się w trakcie wykonywania swoich zadań, zgodnie z opisem w akapicie pierwszym, w zakładzie posiadającym bliskie powiązania wynikające ze stosunku kontroli z zakładem reasekuracji, w którym osoba ta wykonuje wyżej wspomniane zadania.

2. Ujawnienie właściwym organom wszelkich faktów lub decyzji określonych w ust. 1 niniejszego artykułu przez osoby zatwierdzone na podstawie dyrektywy 84/253/EWG, nie stanowi naruszenia jakichkolwiek ograniczeń dotyczących ujawniania informacji nałożonych umową lub jakimkolwiek przepisem ustawowym, wykonawczym lub administracyjnym, ani też nie powoduje jakiejkolwiek odpowiedzialności tych osób.

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji utworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w odniesieniu do całej jego działalności.

Wysokość tych rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ustala się zgodnie z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/674/EWG. We właściwych przypadkach rodzime Państwo Członkowskie może ustalić bardziej szczegółowe zasady zgodnie z art. 20 dyrektywy 2002/83/WE.

2. Państwa Członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania aktywów stanowiących pokrycie rezerwy składek oraz rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator jest zakładem reasekuracji, którzy otrzymał zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywami: 73/239/EWG lub 2002/83/WE.

3. Jeżeli rodzime Państwo Członkowskie dopuszcza, aby rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe były pokryte przez należności od reasekuratorów, którzy nie otrzymali zezwolenia zgodnie z niniejszą dyrektywą lub zakładów ubezpieczeń, które nie otrzymały zezwolenia zgodnie z dyrektywami 73/239/EWG lub 2002/83/WE, ustala ono warunki przyjmowania takich roszczeń.

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, który reasekuruje ryzyka należące do klasy 14 wymienionej w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, utworzenia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka) do celów pokrycia ewentualnego deficytu technicznego lub przekraczającego przeciętny poziom wskaźnika szkodowości, które wystąpiły w tej klasie w danym roku obrachunkowym.

2. Rezerwę na wyrównanie szkodowości (ryzyka) dla reasekuracji kredytu oblicza się zgodnie z zasadami ustanowionymi przez rodzime Państwo Członkowskie, zgodnie z jedną z czterech metod ustalonych w pkt D Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, które uznaje się za równoważne.

3. Rodzime Państwo Członkowskie może zwolnić zakłady reasekuracji z obowiązku tworzenia rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka) odnoszących się do reasekuracji ubezpieczeń kredytu, w przypadku gdy składki lub wkłady należne z tytułu reasekuracji ubezpieczeń kredytu stanowią mniej niż 4 % wszystkich należnych składek lub wkładów oraz wynoszą mniej niż 2 500 000 EUR.

4. Rodzime Państwo Członkowskie może wymagać od każdego zakładu reasekuracji utworzenia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka) dla klas ryzyka innych niż reasekuracja ubezpieczenia kredytu. Rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka) oblicza się zgodnie z zasadami określonymi przez rodzime Państwo Członkowskie.

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład reasekuracji inwestował aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych oraz rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka), określonej w art. 33, zgodnie z następującymi zasadami:

Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu wymogów określonych w lit. e) do lokat w obligacjach rządowych.

2. Państwa Członkowskie nie wymagają od zakładów reasekuracji, znajdujących się na ich terytorium, aby inwestowały w poszczególne rodzaje aktywów.

3. Państwa Członkowskie nie uzależniają decyzji inwestycyjnych zakładów reasekuracji, znajdujących się na ich terytorium, lub podmiotów zarządzających ich lokatami od jakiegokolwiek rodzaju uprzedniej zgody lub wymogu dokonywania systematycznych notyfikacji.

4. Nie naruszając ust. 1–3, rodzime Państwo Członkowskie może, w odniesieniu do każdego zakładu reasekuracji, którego siedziba główna znajduje się na jego terytorium, określić następujące zasady ilościowe, pod warunkiem uzasadnienia ich wymogami ostrożnościowymi:

5. Ponadto rodzime Państwo Członkowskie ustanawia bardziej szczegółowe zasady ustalania warunków wykorzystania kwot pozostałych po spółce celowej (podmiocie specjalnego przeznaczenia) na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zgodnie z niniejszym artykułem.

Każde Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, którego główna siedziba znajduje się na jego terytorium, ustanowienia odpowiedniego dostępnego marginesu wypłacalności w odniesieniu do całej jego działalności w każdym czasie, który jest równy co najmniej wymogom niniejszej dyrektywy.

1. Dostępny margines wypłacalności składa się z aktywów zakładu reasekuracji, wolnych od wszelkich przewidywalnych zobowiązań, pomniejszonych o wartości niematerialne, obejmujące:

2. Dostępny margines wypłacalności zmniejsza się o sumę udziałów własnych posiadanych bezpośrednio przez zakład reasekuracji.

Dla tych zakładów reasekuracji, które stosują dyskonta lub odpisy swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na niewpłacone odszkodowania i świadczenia wynikające z wykonywania działalności reasekuracyjnej innej niż reasekuracja ubezpieczeń na życie, uwzględniając dochody z inwestycji dozwolone na mocy art. 60 ust. 1 lit. g) dyrektywy 91/674/EWG, dostępny margines wypłacalności jest pomniejszony o różnicę pomiędzy niezdyskontowanymi rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi lub rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi przed odpisami, wykazanymi w zapisach w księgach handlowych, a zdyskontowanymi rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi lub rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi po odpisach. Korekta ta dokonywana jest dla wszystkich ryzyk wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, z wyjątkiem ryzyk wymienionych w klasach 1 i 2 pkt A tego Załącznika. Dla klas innych niż 1 i 2 wymienionych w pkt A powyższego Załącznika nie jest wymagane dokonywanie jakiejkolwiek korekty w odniesieniu do dyskontowania rocznych opłat ujętych w rezerwach techniczno-ubezpieczeniowych.

Oprócz odpisów wymienionych w akapitach 1 i 2, dostępny margines wypłacalności jest pomniejszany o następujące pozycje:

W przypadku gdy udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji, lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odpisów, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b).

Alternatywnie do potrącania pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b), które zakład reasekuracji posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom reasekuracji stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 określonych w załączniku I do dyrektywy 2002/87/WE. Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie, zakłady reasekuracji, podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE, nie muszą potrącać pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b), posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub zakładach reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru. Do celów potrącania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

4. Po złożeniu przez zakład reasekuracji wniosku, wraz z potwierdzającymi dowodami, do właściwego organu Państwa Członkowskiego, oraz za zgodą tego właściwego organu, dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

5. Ponadto w odniesieniu do operacji reasekuracji ubezpieczeń na życie, po złożeniu przez zakład reasekuracji wniosku wraz z potwierdzającymi dowodami do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego oraz za zgodą tych właściwych organów, dostępny margines wypłacalności może składać się:

6. Zmiany do ust. 1–5 niniejszego artykułu w celu uwzględnienia wydarzeń uzasadniających techniczne dostosowanie elementów kwalifikujących się do dostępnego marginesu wypłacalności, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 55 ust. 2.

Wymagany margines wypłacalności dla operacji reasekuracji w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie

1. Wymagany margines wypłacalności ustala się na podstawie rocznego zbioru składek lub wkładów albo na podstawie średniej wielkości wypłaconych odszkodowań z ostatnich trzech lat obrachunkowych.

Jednakże w przypadku zakładów reasekuracji, które przyjmują do ubezpieczenia tylko jedno lub więcej takich ryzyk, jak ryzyko kredytu, burzy, gradu, mrozu, należy przyjmować średnią szkodowość za okres ostatnich siedmiu lat obrachunkowych.

2. Z zastrzeżeniem art. 40, kwota wymaganego marginesu wypłacalności jest równa wyższemu z dwóch wyników, jak określono w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

3. Podstawę składki oblicza się z wykorzystaniem przypisanych składek lub wkładów brutto, zgodnie z poniższym obliczeniem, i zarobionych składek lub wkładów brutto, zależnie od tego, która z tych wartości jest wyższa.

Składki lub wkłady, dotyczące klas 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, powiększa się o 50 %.

Składki lub wkłady, dotyczące klas innych niż klasy 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, można zwiększyć o najwyżej 50 % w przypadku szczególnych operacji reasekuracyjnych lub typów umów, w celu uwzględnienia szczególnych warunków tych operacji lub umów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 55 ust. 2 niniejszej dyrektywy. Oblicza się sumę składek lub wkładów (łącznie z opłatami dodatkowymi w stosunku do składek lub wkładów) należnych z tytułu wszystkich operacji reasekuracyjnych w ostatnim roku obrachunkowym.

Następnie od uzyskanej kwoty odejmuje się łączną kwotę składek lub wkładów anulowanych w ciągu ostatniego roku obrachunkowego, jak również łączną kwotę podatków i innych obciążeń fiskalnych dotyczących składek lub wkładów składających się na powyższą sumę.

Tak otrzymaną kwotę dzieli się na dwie części – pierwszą, obejmującą do 50 000 000 EUR i drugą, stanowiącą nadwyżkę ponad tę kwotę; oblicza się 18 % i 16 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnoszący się do trzech ostatnich lat obrachunkowych współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do zaspokojenia przez zakład reasekuracji, pomniejszonej o kwotę odzyskiwaną w ramach retrocesji, do kwoty roszczeń brutto; współczynnik ten nie może być w żadnym wypadku niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład reasekuracji do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tymi organami, kwoty odzyskiwane od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), określone w art. 46 niniejszej dyrektywy, również mogą być potrącane jako retrocesja.

Za zgodą właściwych organów do wyznaczenia składek lub wkładów mogą być użyte metody statystyczne.

4. Podstawę roszczeń oblicza się w następujący sposób, wykorzystując dla klas 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG odszkodowania, rezerwy i odzyski powiększone o 50 %.

Rezerwę na niewypłacone odszkodowania oraz odzyski, dotyczące klas innych niż klasy 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, można zwiększyć o najwyżej 50 % w przypadku szczególnych operacji reasekuracyjnych lub typów umów, w celu uwzględnienia szczególnych warunków tych operacji lub umów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 55 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Oblicza się łączną sumę wypłaconych roszczeń (nie pomniejszając jej o roszczenia pokrywane przez retrocesjonariuszy) w okresach określonych w ust. 1.

Do tej sumy dodaje się kwotę rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia na koniec ostatniego roku obrachunkowego.

Od otrzymanej sumy odejmuje się kwotę odzysków dokonanych w okresach określonych w ust. 1.

Od pozostałej kwoty odejmuje się kwotę rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia ustaloną na początek drugiego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni rok obrachunkowy, za który sporządzono sprawozdanie finansowe. Jeżeli okres odniesienia określony w ust. 1 wynosi siedem lat, od pozostałej kwoty odejmuje się kwotę rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia ustaloną na początek szóstego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni rok obrachunkowy, za który sporządzono sprawozdanie finansowe.

Jedną trzecią lub jedną siódmą otrzymanej w ten sposób kwoty, za okres odniesienia określony w ust. 1, dzieli się na dwie części – pierwszą, obejmującą do 35 000 000 EUR i drugą, stanowiącą nadwyżkę ponad tę kwotę; oblicza się 26 % i 23 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnoszący się do trzech ostatnich lat obrachunkowych współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do zaspokojenia przez zakład reasekuracji, pomniejszonej o kwotę odzyskiwaną w ramach retrocesji, do kwoty roszczeń brutto; współczynnik ten nie może być w żadnym wypadku niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład reasekuracji do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tymi organami, kwoty odzyskiwane od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles), określone w art. 46, również mogą być potrącane jako retrocesja.

Za zgodą właściwych organów do wyznaczenia roszczeń, rezerw i odzysków mogą być użyte metody statystyczne.

5. Jeżeli wymagany margines wypłacalności, obliczony zgodnie z ust. 2, 3 i 4, jest mniejszy od wymaganego marginesu wypłacalności dla poprzedniego roku, wówczas wymagany margines wypłacalności powinien być co najmniej równy wymaganemu marginesowi wypłacalności dla poprzedniego roku pomnożonemu przez współczynnik obliczony jako iloraz sumy rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na niewypłacone odszkodowania i świadczenia na koniec ostatniego roku obrachunkowego do sumy rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na niewypłacone odszkodowania i świadczenia na początku ostatniego roku obrachunkowego. W obliczeniach rezerw techniczno-ubezpieczeniowych nie uwzględnia się retrocesji; współczynnik nie może w żadnym przypadku być większy od 1.

6. Wskaźniki procentowe dotyczące części określonych w ust. 3 akapicie piątym oraz w ust. 4 akapicie siódmym w przypadku reasekuracji ubezpieczeń zdrowotnych prowadzonych na podobnej podstawie technicznej jak ubezpieczenia na życie, zostaną obniżone do jednej trzeciej, jeżeli:

Wymagany margines wypłacalności dla operacji reasekuracji ubezpieczeń na życie

1. Wymagany margines wypłacalności dla operacji reasekuracji ubezpieczeń na życie jest ustalany zgodnie z art. 37.

2. Nie naruszając ust. 1 niniejszego artykułu, rodzime Państwo Członkowskie może przewidzieć, że w przypadku reasekuracyjnych klas działalności ubezpieczeniowej objętych art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2002/83/WE, związanych z funduszami inwestycyjnymi lub umowami uczestnictwa oraz w przypadku operacji, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), art. 2 ust. 2 lit. b), c), d) oraz e) dyrektywy 2002/83/WE, wymagany margines wypłacalności jest określony zgodnie z art. 28 dyrektywy 2002/83/WE.

Wymagany margines wypłacalności dla zakładów reasekuracji wykonujących równocześnie działalność w zakresie reasekuracji ubezpieczeń na życie i reasekuracji ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład reasekuracji, wykonujący działalność związaną zarówno z reasekuracją ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, jak i reasekuracją ubezpieczeń na życie, posiadał dostępny margines wypłacalności pokrywający całkowitą sumę wymaganych marginesów wypłacalności dotyczących zarówno operacji reasekuracji ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie oraz reasekuracji ubezpieczeń na życie, które są określone odpowiednio w art. 37 i 38.

2. Jeżeli dostępny margines wypłacalności nie osiąga poziomu wymaganego w ust. 1 niniejszego artykułu, właściwe organy stosują środki przewidziane w art. 42 i 43.

1. Jedna trzecia wymaganego marginesu wypłacalności określonego w art. 37–39 tworzy fundusz gwarancyjny. Fundusz ten składa się z pozycji wymienionych w art. 36 ust. 1–3 oraz, za zgodą właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego, w art. 36 ust. 4 lit. c).

Każde Państwo Członkowskie może wprowadzić przepis, zgodnie z którym minimalny fundusz gwarancyjny wewnętrznych zakładów reasekuracji nie może być niższy niż 1 000 000 EUR.

1. Kwoty w euro, ustanowione w art. 40 ust. 2, są poddawane przeglądowi raz do roku, począwszy od 10 grudnia 2007 r., w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych, dotyczącym wszystkich Państw Członkowskich, publikowanym przez Eurostat.

Kwoty są dostosowywane w sposób automatyczny, poprzez zwiększenie kwoty bazowej w euro o procentową wielkość zmiany wskaźnika, w okresie między wejściem w życie niniejszej dyrektywy a datą przeglądu, z zaokrągleniem w górę do wielokrotności 100 000 EUR.

Jeżeli zmiana procentowa od czasu ostatniego dostosowania jest niższa niż 5 %, nie wykonuje się kolejnego dostosowania.

2. Komisja corocznie informuje Parlament Europejski i Radę o przeglądzie i dostosowanych kwotach, o których mowa w ust. 1.

Zakłady reasekuracji w trudnej sytuacji lub w sytuacji niezgodnej z wymaganiami oraz cofnięcie zezwolenia

1. Jeżeli zakład reasekuracji nie przestrzega art. 32, właściwy organ jego rodzimego Państwa Członkowskiego może zabronić swobodnego rozporządzania jego aktywami, po zawiadomieniu o swoim zamiarze właściwych organów przyjmujących Państw Członkowskich.

2. W celu przywrócenia prawidłowej sytuacji finansowej zakładu reasekuracji, którego margines wypłacalności spadł poniżej minimum wymaganego przepisami art. 37–39, właściwy organ rodzimego Państwa Członkowskiego wymaga przedstawienia mu do zatwierdzenia planu przywrócenia prawidłowej sytuacji finansowej.

W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli w opinii właściwego organu sytuacja finansowa zakładu reasekuracji ulegnie dalszemu pogorszeniu, może on ograniczyć lub zakazać swobodnego rozporządzania aktywami zakładu reasekuracji. Organ ten powiadamia także organy innych Państw Członkowskich, na terytorium których zakład reasekuracji wykonuje działalność, o wszelkich podjętych środkach, te ostatnie z kolei, na jego wniosek, podejmują takie same środki.

3. Jeśli wymagany margines wypłacalności spadnie poniżej poziomu funduszu gwarancyjnego określonego w art. 40, właściwy organ rodzimego Państwa Członkowskiego wymaga przedstawienia przez zakład reasekuracji do zatwierdzenia krótkookresowego planu finansowego.

Organ ten może również ograniczyć lub zakazać swobodnego rozporządzania aktywami zakładu reasekuracji. Powiadamia on o wszelkich podjętych środkach organy innych Państw Członkowskich, te ostatnie z kolei, na jego wniosek, podejmują takie same środki.

4. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do umożliwienia, zgodnie z jego prawem krajowym, zakazania, w przypadkach przewidzianych w ust. 1, 2 i 3, swobodnego rozporządzania aktywami znajdującymi się na jego terytorium, na wniosek rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu reasekuracji, które wskaże aktywa, które mają zostać objęte tymi środkami.

1. Państwa Członkowskie gwarantują, że właściwe organy posiadają uprawnienia do wymagania finansowych planów naprawczych dla zakładów reasekuracji w przypadku gdy właściwe organy uznają, że zagrożone są zobowiązania zakładów wynikające z zawartych umów reasekuracji.

2. Finansowy plan naprawczy zawiera co najmniej szczegółowe dane lub dowód, na trzy kolejne lata obrachunkowe, dotyczące:

3. W przypadku gdy sytuacja finansowa zakładu reasekuracji pogarsza się i zagrożone są jego zobowiązania umowne, Państwa Członkowskie zapewniają właściwym organom nadanie uprawnień do zobowiązania zakładów reasekuracji do posiadania wyższego wymaganego marginesu wypłacalności, w celu zapewnienia zdolności zakładu reasekuracji do spełnienia w krótkim czasie wymogów wypłacalności. Poziom wyższego wymaganego marginesu wypłacalności opiera się na finansowym planie naprawczym, o którym mowa w ust. 1.

4. Państwa Członkowskie zapewniają właściwym organom nadanie uprawnień do obniżenia wartości wszystkich składników kwalifikujących się do wykorzystania w dostępnym marginesie wypłacalności, w szczególności w przypadku gdy nastąpiła znacząca zmiana w wartości rynkowej tych składników od zakończenia ostatniego roku obrachunkowego.

5. Państwa Członkowskie zapewniają właściwym organom nadanie uprawnień do zmniejszenia stopnia redukcji, w oparciu o retrocesję, do marginesu wypłacalności określonego zgodnie z art. 37–39, w przypadku gdy:

6. Jeżeli właściwe organy wymagają, zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, finansowego planu naprawczego dla zakładu reasekuracji, wstrzymują się z udzieleniem poświadczenia, zgodnie z art. 18, tak długo, jak uznają, że zobowiązania zakładu wynikające z umów reasekuracji są zagrożone w rozumieniu wspomnianego ust. 1.

1. Zezwolenie udzielone zakładowi reasekuracji przez właściwy organ jego rodzimego Państwa Członkowskiego może zostać cofnięte przez ten organ w przypadku gdy zakład:

W przypadku wycofania lub wygaśnięcia zezwolenia, właściwy organ rodzimego Państwa Członkowskiego powiadamia o tym właściwe organy innych Państw Członkowskich, które podejmują odpowiednie środki, aby powstrzymać zakład reasekuracji od podejmowania na nowo działalności na ich terytoriach, zarówno w ramach prawa przedsiębiorczości, jak i w ramach swobody świadczenia usług.

2. Każda decyzja cofnięcia zezwolenia jest poparta szczegółowym uzasadnieniem i przekazywana przedmiotowemu zakładowi.

PRZEPISY ZWIĄZANE Z REASEKURACJĄ OGRANICZONĄ I SPÓŁKAMI CELOWYMI (PODMIOTAMI SPECJALNEGO PRZEZNACZENIA, SPECIAL PURPOSE VEHICLES)

1. Rodzime Państwo Członkowskie może ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania działalności związanej z reasekuracją ograniczoną, obejmujące:

2. W celu zapewnienia przejrzystości Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji treść wszystkich środków ustanowionych ich prawem krajowym do celów ust. 1.

1. W przypadku gdy Państwo Członkowskie postanawia zezwolić na tworzenie na swoim terytorium spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles) w rozumieniu niniejszej dyrektywy, wymaga ono dla nich uprzedniego, urzędowego zezwolenia.

2. Państwo Członkowskie, w którym zostaje utworzona spółka celowa (podmiot specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicle), ustanawia warunki, zgodnie z którymi wykonywana jest działalność takiego przedsiębiorstwa. W szczególności to Państwo Członkowskie ustanawia zasady dotyczące:

3. W celu zapewnienia przejrzystości Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji treść wszystkich środków ustanowionych ich prawem krajowym do celów ust. 2.

PRZEPISY ODNOSZĄCE SIĘ DO PRAWA PRZEDSIĘBIORCZOŚCI I SWOBODY ŚWIADCZENIA USŁUG

1. Jeżeli właściwe organy przyjmującego Państwa Członkowskiego ustalą, że zakład reasekuracji, który na jego terytorium posiada oddział lub wykonuje działalność w ramach swobody świadczenia usług, nie przestrzega obowiązujących w tym Państwie przepisów prawa, wymagają od przedmiotowego zakładu reasekuracji usunięcia takiej nieprawidłowości. Równocześnie przekazują one ustalenia dotyczące nieprzestrzegania przepisów właściwemu organowi rodzimego Państwa Członkowskiego.

Jeżeli pomimo środków podjętych przez właściwy organ rodzimego Państwa Członkowskiego lub jeżeli środki te okazują się niedostateczne, a zakład reasekuracji w dalszym ciągu narusza przepisy prawne obowiązujące w przyjmującym Państwie Członkowskim, Państwo to może, po powiadomieniu właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego, podjąć odpowiednie środki w celu zapobieżenia dalszym naruszeniom lub ukarania za nie, włączając, w takim stopniu, w jakim jest to bezwzględnie konieczne, środki zapobiegające dalszemu zawieraniu przez zakład reasekuracji nowych umów reasekuracji na terytorium tego Państwa. Państwa Członkowskie zapewniają na swoim terytorium możliwość doręczania zakładom reasekuracji dokumentów prawnych koniecznych w przypadku podjęcia takich środków.

2. Każdy środek podjęty na mocy ust. 1, obejmujący sankcje lub ograniczenia dotyczące wykonywania działalności reasekuracyjnej, jest należycie uzasadniony i podany do wiadomości zainteresowanego zakładu reasekuracji.

W przypadku likwidacji zakładu reasekuracji, zobowiązania wynikające z umów zawartych przez oddział zakładu lub w ramach swobody świadczenia usług są wypełniane w ten sam sposób, jak zobowiązania wynikające z innych umów reasekuracji zakładu.

ZAKŁADY REASEKURACJI, KTÓRYCH GŁÓWNE SIEDZIBY ZNAJDUJĄ SIĘ POZA WSPÓLNOTĄ, WYKONUJĄCE DZIAŁALNOŚĆ REASEKURACYJNĄ NA TERYTORIUM WSPÓLNOTY

Państwo Członkowskie nie stosuje wobec zakładów reasekuracji, mających swoje główne siedziby poza Wspólnotą i rozpoczynających lub wykonujacych operacje reasekuracyjne na jego terytorium, przepisów, których wynikiem jest bardziej uprzywilejowane traktowanie tych zakładów w porównaniu z zakładami reasekuracji mającymi swoją główną siedzibę w tym Państwie Członkowskim.

1. Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjacji umów z jednym lub większą liczbą państw trzecich w sprawie środków pełnienia nadzoru nad:

2. Umowy, o których mowa w ust. 1, dążą w szczególności do zapewnienia, na warunkach równoważności regulacji ostrożnościowej, skutecznego dostępu do rynku zakładom reasekuracji na terytorium każdej z umawiających się stron oraz zabezpieczenia wzajemnego uznawania zasad i praktyk nadzoru reasekuracyjnego. W umowach dąży się również do zapewnienia, aby:

3. Bez uszczerbku dla art. 300 ust. 1 i 2 Traktatu, Komisja, z pomocą Europejskiego Komitetu ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, bada wynik negocjacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz wynikającą z nich sytuację.

JEDNOSTKI ZALEŻNE JEDNOSTEK DOMINUJĄCYCH PODLEGAJĄCYCH PRAWU PAŃSTWA TRZECIEGO ORAZ NABYWANIE PAKIETÓW AKCJI PRZEZ TAKIE JEDNOSTKI DOMINUJĄCE

Właściwe organy Państw Członkowskich powiadamiają Komisję i właściwe organy innych Państw Członkowskich:

Jeżeli zezwolenie określone w lit. a) zostało udzielone jednostce zależnej bezpośrednio lub pośrednio od jednej lub więcej jednostek dominujących podlegających prawu państwa trzeciego, w powiadomieniu, które właściwe organy kierują do Komisji, zostaje określona struktura grupy.

1. Państwa Członkowskie informują Komisję o trudnościach natury ogólnej, jakie napotykają ich zakłady reasekuracji w zakładaniu przedsiębiorstw oraz wykonywaniu działalności w państwie trzecim lub wykonywaniu operacji w państwie trzecim.

2. Komisja sporządza okresowe sprawozdanie badające sposób traktowania wspólnotowych zakładów reasekuracji w państwach trzecich, w zakresie określonym w ust. 3, w odniesieniu do ustanawiania wspólnotowych zakładów reasekuracji w państwach trzecich, nabywania udziałów w zakładach reasekuracji państw trzecich, wykonywania operacji reasekuracyjnych przez takie ustanowione zakłady oraz transgranicznego świadczenia usług reasekuracyjnych ze Wspólnoty do państw trzecich. Komisja przedstawia te sprawozdania Radzie wraz z odpowiednimi wnioskami lub zaleceniami.

3. W każdym przypadku gdy Komisja stwierdzi na podstawie sprawozdań, określonych w ust. 2, lub na podstawie innych informacji, że państwo trzecie nie zapewnia wspólnotowym zakładom reasekuracji faktycznego dostępu do rynku, Komisja może przedstawić Radzie zalecenia dotyczące właściwego umocowania do prowadzenia negocjacji w celu uzyskania lepszego dostępu do rynku dla wspólnotowych zakładów reasekuracji.

4. Środki podjęte zgodnie z niniejszym artykułem są zgodne ze zobowiązaniami Wspólnoty wynikającymi z międzynarodowych porozumień, w szczególności wobec Światowej Organizacji Handlu.

Państwa Członkowskie gwarantują, że od decyzji dotyczących zakładów reasekuracji, podejmowanych na podstawie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych wdrażających niniejszą dyrektywę, przysługuje odwołanie na drodze sądowej.

1. Państwa Członkowskie współpracują ze sobą w celu ułatwienia nadzoru nad reasekuracją we Wspólnocie oraz stosowania niniejszej dyrektywy.

2. Komisja i właściwe organy Państw Członkowskich ściśle współpracują ze sobą w celu ułatwienia sprawowania nadzoru nad reasekuracją we Wspólnocie oraz badania trudności, jakie mogą powstać przy stosowaniu przepisów niniejszej dyrektywy.

1. Komisja jest wspomagana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Następujące środki wykonawcze, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 55 ust. 2:

5) artykuły 6, 7 i 8 otrzymują następujące brzmienie:

„Artykuł 6

Dostęp do informacji

1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mają posiadać dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te są wymagane od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób, które powołają w tym celu, weryfikacji na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

— zakładzie ubezpieczeń podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

— zakładzie reasekuracji podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

— zakładach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

— zakładach zależnych tego zakładu reasekuracji,

— zakładzie macierzystym tego zakładu ubezpieczeń,

— zakładach macierzystych tego zakładu reasekuracji,

— zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń,

— zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu reasekuracji.

3. W przypadku gdy w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, zakładem powiązanym z zakładem reasekuracji, zakładem zależnym, zakładem macierzystym lub zakładem zależnym zakładu macierzystego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są złożyć u właściwych organów innego Państwa Członkowskiego wniosek o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia lub wydania zezwolenia na sprawdzenie organom, które wystąpiły z wnioskiem, lub wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta.

Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w sprawdzeniu, jeżeli nie przeprowadza sprawdzenia we własnym zakresie.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekazują sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy oraz przekazują, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za niezbędną dla innych właściwych organów.

2. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe ( 34 ) albo przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych ( 35 ), albo obie te instytucje są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczają sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) ( 36 ) oraz w art. 16 dyrektywy 2002/83/WE, oraz w art. 24–30 dyrektywy 2005/68/WE.

Artykuł 8

Transakcje w obrębie grupy

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad transakcjami między:

a) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji i:

i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

b) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

i) zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w jednym z powiązanych z nim zakładów;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji.

Transakcje te dotyczą w szczególności:

— pożyczek,

— gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

— pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

— inwestycji,

— operacji reasekuracji i retrocesji,

— umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania transakcji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosownych sprawozdań dotyczących znaczących transakcji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli z tych informacji wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji jest lub może być zagrożona, właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

1. Zakłady reasekuracji podlegające niniejszej dyrektywie, którym wydano zezwolenie lub które są uprawnione do wykonywania działalności reasekuracyjnej zgodnie z przepisami Państw Członkowskich, w których posiadają swoją siedzibę główną przed dniem 10 grudnia 2005 r., uważa się za posiadające zezwolenie zgodnie z art. 3.

Są one jednak zobowiązane do przestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy, dotyczących wykonywania działalności reasekuracyjnej oraz wymogów ustanowionych w art. 6 lit. a), c) i d), art. 7, 8 i 12 oraz art. 32–41, począwszy od dnia 10 grudnia 2007 r.

2. Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć zakładom reasekuracji, o których mowa w ust. 1, które w dniu 10 grudnia 2005 r. nie stosują się do art. 6 lit. a), art. 7, 8 i art. 32–40 okres do dnia 10 grudnia 2007 r., w celu umożliwienia im zastosowania się do takich wymogów.

1. Zakłady reasekuracji, które do dnia 10 grudnia 2007 r. zaprzestały zawierania nowych umów reasekuracji i jedynie zarządzają istniejącym portfelem w celu zakończenia działalności, nie są objęte niniejszą dyrektywą.

2. Państwa Członkowskie sporządzają listę przedmiotowych zakładów reasekuracji i przekazują ją pozostałym Państwom Członkowskim.

Państwo Członkowskie może przełożyć wprowadzenie przepisów zawartych w art. 57 ust. 3 niniejszej dyrektywy, zmieniającym art. 15 ust. 3 dyrektywy 73/239/EWG i przepisów zawartych w art. 60 ust. 6 tej dyrektywy do dnia 10 grudnia 2007 r.

1. Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 10 grudnia 2007 r. Teksty tych przepisów przekazują one niezwłocznie Komisji.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Państwa Członkowskie określają metody dokonywania takiego odniesienia.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie w następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

OBLICZANIE SKORYGOWANEJ WYPŁACALNOŚCI ZAKŁADÓW UBEZPIECZEŃ I ZAKŁADÓW REASEKURACJI

Skorygowana wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między:

Jeżeli udziały w powiązanym zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji stanowią, w całości lub w części, własność pośrednią, wówczas wartość pozycji ppkt ii) lit. a) obejmuje wartość własności pośredniej, przy uwzględnieniu odpowiednich sukcesywnych odsetek, a wartość pozycji ppkt i) lit. b) oraz ppkt ii) lit. c) obejmuje odpowiednio proporcjonalne udziały pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Skorygowana wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między:

Aby wycenić pozycje kwalifikujące się do marginesu wypłacalności, udziały w rozumieniu niniejszej dyrektywy są szacowane za pomocą metody praw własności, zgodnie z opcją przewidzianą w art. 59 ust. 2 lit. b) dyrektywy 78/660/EWG.

Obliczenia skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe dokonuje się za pomocą rachunków skonsolidowanych. Skorygowana wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między pozycjami kwalifikującymi się do marginesu wypłacalności, obliczanymi na podstawie danych skonsolidowanych, oraz:

Przepisy dyrektyw 73/239/EWG, 91/674/EWG, 2002/83/WE i 2005/68/WE stosują się do obliczania pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności oraz do obliczania wymogu wypłacalności na podstawie danych skonsolidowanych.

DODATKOWY NADZÓR NAD ZAKŁADAMI UBEZPIECZEŃ I ZAKŁADAMI REASEKURACJI, BĘDĄCYMI PODMIOTAMI ZALEŻNYMI UBEZPIECZENIOWEJ GRUPY KAPITAŁOWEJ, ZAKŁADU UBEZPIECZEŃ MIESZCZĄCEGO SIĘ W PAŃSTWIE TRZECIM LUB ZAKŁADU REASEKURACJI MIESZCZĄCEGO SIĘ W PAŃSTWIE TRZECIM

( 2 ) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 7 czerwca 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 17 października 2005 r.

( 3 ) Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).

( 4 ) Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 5 ) Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 7 ) Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 9 ) Dz.U. L 374 z 31.12.1991, str. 7. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 178 z 17.7.2003, str. 16).

( 13 ) Siódma dyrektywa Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (Dz.U. L 193 z 18.7.1983, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/51/WE.

( 14 ) Dyrektywa 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 15 ) Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, str. 1).

( 16 ) Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, str. 10).

( 17 ) Dyrektywa 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym (Dz.U. L 390 z 31.12.2004, str. 38).

( 18 ) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz.U. L 294 z 10.11.2001, str. 1). Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 885/2004 (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 1).

( 19 ) Dyrektywa Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 375 z 31.12.1985, str. 3). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).

( 20 ) Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (wersja przeredagowana) (Dz.U. L 177 z 30.6.2006, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2007/44/WE (Dz.U. L 247 z 21.9.2007, str. 1).

( 21 ) Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, str. 15).

( 22 ) Ósma dyrektywa Rady 84/253/EWG z dnia 10 kwietnia 1984 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie zatwierdzania osób odpowiedzialnych za dokonywanie ustawowych kontroli dokumentów rachunkowych (Dz.U. L 126 z 12.5.1984, str. 20).

( 23 ) Czwarta dyrektywa Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.U. L 222 z 14.8.1978, str. 11). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/51/WE.

( 24 ) Dyrektywa Rady 85/611/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 375 z 31.12.1985, str. 3). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 25 ) Dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1).

( 26 ) Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 28 ) Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa zmieniona ostatnio dyrektywą 2005/1/WE (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).”

( 29 ) Dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.”

( 32 ) Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2005/1/WE (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).”

( 33 ) Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.;

( 34 ) Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 35 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE.

( 36 ) Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.;”

( 38 ) Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).

( 39 ) Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 40 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1).

( 41 ) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

( 42 ) Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.;”

		Dziennik Urzędowy
		No	page	date
►M1	DYREKTYWA 2007/44/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 5 września 2007 r.	L 247	1	21.9.2007
►M2	DYREKTYWA 2008/37/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Tekst mający znaczenie dla EOG z dnia 11 marca 2008 r.	L 81	71	20.3.2008