14.1.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 10/12

Skarga wniesiona w dniu 27 października 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-389/05)

(2006/C 10/23)

Język postępowania: francuski

W dniu 27 października 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez A. Bordesa, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Francuskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)	stwierdzenie, że przewidując, iż działalność związana ze sztuczną inseminacją bydła może być prowadzona wyłącznie przez korzystające we Francji z pozwolenia „centra inseminacji”, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 i 49 WE,

2)	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Artykuły 43 i 49 WE ustanawiają swobodę przedsiębiorczości i swobodę świadczenia usług. Artykuł 46 stanowi ponadto, że postanowienia zawarte w tych artykułach oraz środki podjęte na ich podstawie nie stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych Państwa Członkowskiego przewidujących szczególne traktowanie cudzoziemców, uzasadnione względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego. Ten ostatni przepis nie jest jednak przedmiotem niniejszej sprawy, gdyż skarga Komisji nie dotyczy szczególnego traktowania obywateli innych Państw Członkowskich, pragnących wykonywać działalność polegającą na świadczeniu we Francji usług w zakresie sztucznej inseminacji, lecz prawnego i faktycznego braku dostępu obywateli wspólnotowych do tej działalności, spowodowanego monopolem przyznanym we Francji „centrom inseminacji”, w szczególności na podstawie dwóch przepisów prawa francuskiego.

Usługi w zakresie sztucznego zapłodnienia stanowią we Francji przedmiot prawnego i faktycznego monopolu przyznanego „centrom inseminacji”, który zabrania podmiotom z innych Państw Członkowskich wykonującym działalność w tym zakresie dostępu do tej działalności, czy to w oparciu o swobodę przedsiębiorczości czy też swobodę świadczenia usług. Władze francuskie powołując się na względy sanitarne, które ich zdaniem mogą uzasadniać ustanowienie lub utrzymywanie w mocy środków krajowych tak restrykcyjnych, że prowadzą one do faktycznej bezskuteczności tych dwóch swobód przewidzianych w Traktacie, podczas gdy Komisja podważa słuszność przedstawionego uzasadnienia oraz stwierdza, że w każdym razie przez samą ich naturę ograniczenia te pozostają w dysproporcji do powołanego jako ich główne uzasadnienie celu bezpieczeństwa sanitarnego.