|
10.12.2005 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 315/5 |
WYROK TRYBUNAŁU
(trzecia izba)
z dnia 20 października 2005 r.
w sprawie C-511/03 Staat der Nederlanden (Ministerie van landbouw; Natuurbeheer en Visserij) przeciwko Ten Kate Holding Musselkanaal BV i in. (1) (wniosek Hoge Raad der Nederlanden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)
(Wymogi ochrony zdrowia - Ochrona przed gąbczastą encefalopatią bydła (chorobą szalonych krów) - Żywienie przeżuwaczy białkami pochodzącymi od innych gatunków niż przeżuwacze - Odpowiedzialność Państwa Członkowskiego za szkody wyrządzone podmiotom prywatnym wskutek przypisywanych mu naruszeń prawa wspólnotowego - Prawo właściwe - Obowiązek wniesienia przeciwko Komisji skargi na bezczynność)
(2005/C 315/08)
Język postępowania: niderlandzki
W sprawie C-511/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy), postanowieniem z dnia 5 grudnia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 8 grudnia 2003 r., w postępowaniu: Staat der Nederlanden (Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij) przeciwko Ten Kate Holding Musselkanaal BV, Ten Kate Europrodukten BV, Ten Kate Producktie Maatschappij BV, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, J.-P. Puissochet, S. von Bahr, U. Lõhmus i A. Ó Caoimh, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: M. Ferreira, główny administrator, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:
|
1. |
Prawo wspólnotowe nie przewiduje obowiązku Państwa Członkowskiego do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE ani skargi na bezczynność na podstawie art. 232 WE na korzyść jednego z jego obywateli. Jednakże prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się w zasadzie temu, by prawo krajowe zawierało taki obowiązek lub przewidywało odpowiedzialność Państwa Członkowskiego za jego niedotrzymanie. |
|
2. |
Artykuł 1 ust. 2 decyzji Komisji 94/381/WE z dnia 27 czerwca 1994 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych w odniesieniu do gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) i żywienia białkami pochodzącymi od ssaków, w związku z art. 17 dyrektywy Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego i art. 17 dyrektywy Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli informacje będące w dyspozycji Komisji Wspólnot Europejskich nie pozwalają na stwierdzenie, że kontrole przeprowadzane w ramach systemu umożliwiającego rozróżnienie białek pochodzących od przeżuwaczy od białek pochodzących od innych gatunków niż przeżuwacze, poddanego jej ocenie przez Państwo Członkowskie w celu uzyskania zezwolenia, przedstawiają wystarczające gwarancje w świetle ochrony zdrowia publicznego oraz jeżeli wniosek tego Państwa Członkowskiego został przedstawiony Stałemu Komitetowi Weterynaryjnemu, który nie zajął w jego sprawie stanowiska, w szczególności z powodu nowych informacji zmieniających postrzeganie ryzyka dla zdrowia publicznego, należy uznać, że Komisja nie jest zobowiązana do przedłożenia Radzie Unii Europejskiej wniosku w sprawie środków, jakie powinny zostać przedsięwzięte. |