29.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 271/14

1.

uchylenie zaskarżonego wyroku w związku z naruszeniem prawa wnoszącej odwołanie do przeprowadzenia dowodów na poparcie swoich żądań lub

2.

alternatywnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i wydanie nowego wyroku stwierdzającego nieważność decyzji Komisji z dnia 25 lipca 2001 r. (1) (dotyczącej przyznania pomocy państwa NN/48/2001 w sposób zgodny z żądaniami przedstawionymi w skardze wniesionej przez Fred Olsen, S.A.,

3.

w pozostałym zakresie, o orzeczenie w sposób zgodny z przepisami prawa, w szczególności przy rozstrzyganiu o kosztach postępowania w pierwszej instancji o obciążenie nimi Komisji Wspólnot Europejskich.

1.

Po pierwsze, zarzuca się naruszenie prawa do przeprowadzenia dowodów służących poparciu żądań, stanowiącego część prawa do rzetelnego procesu, chronionego przez art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, łącznie z naruszeniem prawa przy ocenie dopuszczonych dowodów.

Naruszenie tego prawa polega na odmowie dopuszczenia licznych dowodów z dokumentów mających istotne znaczenie dla uzasadnienia skargi o stwierdzenie nieważności, która została oddalona w zakresie istotnych zarzutów, w szczególności z powodu braku ich udowodnienia lub uzasadnienia. Zarzuca się również to, że Sąd nie uwzględnił lub wynaturzył środki dowodowe mające istotne znaczenie dla uzasadnienia skargi o stwierdzenie nieważności.

2.

Po drugie, zarzuca się naruszenie art. 253 Traktatu WE poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji w zakresie jej istotnych kwestii, w szczególności zaś w zakresie poruszonej we wnioskach, które doprowadziły do wydania decyzji, istotnej kwestii dotyczącej braku podstawy umownej dla dokonania wypłat na rzecz Transmediterránea w celu pokrycia wydatków na restrukturyzację kadr.

3.

Trzeci zarzut odwołania dotyczy naruszenia art. 88 WE i art. 19 rozporządzenia 659/1999. Opiera się on na tym, że właściwe środki zawarte w decyzji Komisji z dnia 3 grudnia 1997 r. wydanej w związku z umową świadczenia usług połączeń morskich zawartej pomiędzy Transmediterránea a Królestwem Hiszpanii w 1978 r. polegały na zniesieniu systemu pomocy zawartego w tej umowie i zakazywały jego przedłużenia w odniesieniu do linii pomiędzy Wyspami Kanaryjskimi.

4.

Czwarty zarzut dotyczy naruszenia art. 86 ust. 2 Traktatu WE, połączonego z naruszeniem art. 173 tego Traktatu, w ten sposób, że Sąd przekroczył swoje zadania i kompetencje sądu odwoławczego rozpatrując skargę o stwierdzenie nieważności i potwierdzając ważność zaskarżonej decyzji. Zarzuca się również naruszenie art. 263 Traktatu.

W rzeczywistości Sąd w zaskarżonym wyroku potwierdzając ważność określonych płatności za świadczenie rzekomo publicznych usług, nie dość, że naruszył postanowienia art. 86 ust. 2 Traktatu oraz orzecznictwo dotyczące jego wykładni (ponieważ nie zostały spełnione przesłanki przewidziane w tym przepisie dla dopuszczalności tych płatności), to ponadto przekroczył swoje kompetencje opierając takie rozstrzygnięcie na motywach i powodach innych, niż te które zostały zawarte wcześniej w tej decyzji, w wyniku czego przedstawiona argumentacja i dopuszczone dowody okazują się wątpliwe.