25.6.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/10

Skarga wniesiona w dniu 29 kwietnia 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-193/05)

(2005/C 155/19)

Język postępowania: francuski

W dniu 29 kwietnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Maidani i H. Støvlbæka, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

(1)

stwierdzenie, że utrzymując wymogi dotyczące znajomości języków, zakazu świadczenia usług domicylu i obowiązku przedstawienia każdego roku zaświadczenia z państwa pochodzenia jako warunków, aby móc prowadzić działalność gospodarczą posługując się tytułem zawodowym uzyskanym w kraju pochodzenia, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy dyrektywy 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w Państwie Członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych (1), a w szczególności jej art. 2, 3 i 5;

(2)	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wprowadzenie kontroli znajomości języków jako warunku rejestracji prawnika europejskiego przez samorząd adwokatów sprzeciwia się ogólnemu celowi dyrektywy, jakim jest ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w Państwie Członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych i narusza w szczególności art. 3 ust. 2 tej dyrektywy, zgodnie z którym przyjmujące Państwo Członkowskie ma obowiązek dokonać rejestracji prawnika wyłącznie „po okazaniu […] zaświadczenia o jego rejestracji we właściwych organach Państwa Członkowskiego pochodzenia”.

Zakaz świadczenia usług domicylu sprzeciwia się art. 5 ust. 1, zgodnie z którym prawnik europejski „prowadzi ten sam rodzaj działalności zawodowej, co prawnik wykonujący swoją działalność posługując się tytułem zawodowym obowiązującym w przyjmującym Państwie Członkowskim.”

W odpowiedzi na uzasadnioną opinię rząd luksemburski oświadczył, że przyjął do wiadomości argument Komisji, że wymóg przedstawienia każdego roku zaświadczenia o rejestracji we właściwych organach Państwa Członkowskiego pochodzenia stanowi nieuzasadniony ciężar administracyjny w świetle przepisów dyrektywy.

Komisja stwierdza jednak, że na tym etapie wymóg ten, który jest niezgodny z brzemieniem dyrektywy z powodów wskazanych w uzasadnionej opinii, nadal stanowi część ustawy z dnia 13 listopada 2002 r. w sprawie transpozycji dyrektywy 98/5 do prawa luksemburskiego.

(1) Dz. U L 77 z 14.03.1998, str. 36.