11.6.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 143/18

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-127/05)

(2005/C 143/26)

Język postępowania: angielski

W dniu 21 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez M.-J. Jonczy i N. Yerrell, członkinie Służby Prawnej, przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że ograniczając odpowiedzialność pracodawcy w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i zdrowia pracownikom w każdym aspekcie odnoszącym się do ich pracy do obowiązku czynienia tego „o tyle, o ile jest to uzasadnione względami praktycznymi”, Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 5 ust. 1 i 4 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (1);

2.	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Irlandii i Wielkiej Brytanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga Komisji oparta jest na Sekcji 2 ust. 1 Health and Safety at Work Act 1974 [angielskiej ustawie w sprawie zdrowia i bezpieczeństwa w pracy], który stanowi, iż pracodawca jest odpowiedzialny za zapewnienie zdrowia, bezpieczeństwa i opieki pracownikom w miejscu pracy „o tyle, o ile jest to uzasadnione względami praktycznymi”. Komisja uważa, że taka klasyfikacja obowiązku pracodawcy nie jest zgodna z art. 5 ust. 1 oraz 4 dyrektywy 89/391/EWG (zwanej dalej „dyrektywą”)

Komisja twierdzi, iż:

i)	Art. 5 ust. 1 nakłada odpowiedzialność na pracodawcę w stosunku do wszystkich kwestii dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa pracowników, chyba że może on powołać się na wyjątkowe okoliczności z art. 5 ust. 4.

ii)	Potwierdza to inter alia historia uchwalenia dyrektywy oraz wyraźne odrzucenie przez prawodawcę wspólnotowego włączenia do niej klauzuli „o tyle, o ile jest to uzasadnione względami praktycznymi”.

iii)

Tymczasem, ustawodawstwo Zjednoczonego Królestwa (łącznie z orzecznictwem sądów krajowych) umożliwia pracodawcy uchylenie się od odpowiedzialności, pod warunkiem udowodnienia, iż podejmowanie dalszych środków, w postaci pieniędzy, czasu lub wysiłku, pozostawałoby w rażącej dysproporcji w stosunku do zagrożenia.

iv)	Przedmiotowe „ważenie proporcji” najwyraźniej jest stosowane przez sądy krajowe we wszystkich przypadkach, nie zaś tylko w wyjątkowych wypadkach, o których mowa w art. 5 ust. 4.

v)	Ponadto ustalenie tego, co znaczy „o tyle, o ile jest to uzasadnione względami praktycznymi” umożliwia, sprzecznie z art. 5 ust. 4 dyrektywy, czytanym w świetle jej motywu 13, wzięcie pod uwagę kosztów poniesionych przez pracodawcę (w znaczeniu finansowym).

(1) Dz. U. L 183, str. 1.